Ημερομηνία 01/12/2016 Μέσο Συντάκτης Link plusmag.gr Αλεξάνδρα Παναγοπούλου http://www.plusmag.gr/article/%ce%93%ce%b9%ce%b1_%ce%b5%ce%bc%ce%b D%CE%B1_%CE%B7_%CE%A0%CF%84%CF%81%CE%B1_%CE%B5%CE%BD%CE%B1% CE%B9_%CF%80%CE%BF%CE%BB_%CF%87%CE%B1%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE% B5%CE%BD%CE%BF_%CE%BC%CF%81%CE%BF%CF%82 People like us «Για εμένα η Πάτρα είναι πολύ χαρούμενο μέρος» Η Βικτόρια Χίσλοπ είναι μία συγγραφέας που αγαπά την Ελλάδα, αντλεί έμπνευση από αυτή και στο τελευταίο της βιβλίο στέλνει καρτ-ποστάλ από τη χώρα μας σε όλο τον κόσμο. Είναι μια γυναίκα που γελάει με την καρδιά και τα μάτια της, σου μιλάει σαν φίλη και δεν φοβάται να μοιραστεί τις αναμνήσεις της. Το ραντεβού είχε δοθεί στο
ξενοδοχείο «Βυζαντινό» λίγες ώρες πριν την εκδήλωση παρουσίασης του νέου της βιβλίου «Οι Καρτ Ποστάλ» στην Πάτρα και λίγα μόλις λεπτά αφ ότου έφτασε στην αχαϊκή πρωτεύουσα από το Μεσολόγγι. Συνοδεία καφέ και με καλή παρέα, μιλήσαμε για τις δικές της καρτ-ποστάλ από την Πελοπόννησο. Εκεί που μπορεί να βρει κανείς μεταξύ άλλων τα Καλάβρυτα, το Μεσολόγγι, την Καλαμάτα και φυσικά την Πάτρα. Θα συναντήσει κανείς την πλατεία Γεωργίου και το Δημοτικό Θέατρο «Απόλλων» αλλά και τον Άγιο Ανδρέα. Και όμως είδε ακόμα πιο πολλά: «Είχα δει, δεν ξέρω αν είναι ακόμα εκεί, το Ionian Queen που ήταν εγκαταλελειμμένο. Για εμένα τα εγκαταλελειμμένα σπίτια, καράβια, ξενοδοχεία, είναι εντυπωσιακά. Είναι το γιατί, το πώς, το τι θα γίνει» λέει χαρακτηριστικά και συνεχίζει: «Έχω ωραίες φωτογραφίες Έχω τραβήξει με το κινητό μου ένα γκραφίτι σε ένα παγκάκι που ήταν πολύ ειρωνικό. Θα ήθελα να γράψω κάτι για αυτό. Έχει πολλά πράγματα στην Πάτρα. Μου άρεσε πολύ το θέατρο του Τσίλερ. Έχει μια ατμόσφαιρα Είναι κάτι ενδιαφέρον για εμένα». Μάλιστα, ιδιαίτερη εντύπωση της έκανε μία συγκεκριμένη πινακίδα! «Μου άρεσε η πλατεία Γεωργίου, ενώ απέναντι από το θέατρο, στις πολυκατοικίες, υπάρχει μία ταμπέλα για έναν ιδιωτικό αστυνομικό, σαν τον Σέρλοκ Χολμς, με ένα καρτούν! Αυτό θυμάμαι και γελούσα! Για εμένα η Πάτρα είναι πολύ χαρούμενο μέρος. Για αυτό και η ιστορία μου για την Πάτρα ήταν κάτι σαν κωμωδία. Είναι χαρούμενοι οι άνθρωποι εδώ. Ίσως επειδή έχω έρθει έχει πάντα ήλιο! Δεν έχω έρθει ποτέ με βροχή».
Στις σελίδες του βιβλίου μπορεί κανείς να δει της φωτογραφίες του Αλέξανδρου Κακολύρη, που μοιάζουν με αναμνήσεις από ένα road trip, εικόνες μιας κινηματογραφικής ταινίας. «Υπάρχει ποικιλία. Έχει τις καρτ-ποστάλ, τις ιδιαίτερες εικόνες που περιμένουν να δουν οι άνθρωποι, αλλά έχει και έναν άνδρα που κοιμάται στον δρόμο Αυτό δεν είναι καρτ-ποστάλ. Πιστεύω πως έχει τα πάντα. Και έχει και νοσταλγικές εικόνες» σημειώνει η γνωστή συγγραφέας. Μια από τις αγαπημένες της φωτογραφίες είναι αυτή από το εσωτερικό μιας εκκλησίας που δείχνει τα κεριά τα οποία περιμένουν τους πιστούς να τα ανάψουν: «Είναι κάτι που δεν έχουμε στην Αγγλία Ο φωτογράφος ήταν Έλληνας αλλά ήταν η δική μου ματιά» τονίζει και συμπληρώνει: «Όπως επίσης και το καφενείο. Ίσως να είναι κάτι καθημερινό για τους Έλληνες, αλλά εμείς δεν έχουμε τις καρέκλες αυτές, το τάβλι Είναι αυτό που δεν περιμένουν να δουν. Αυτό έχει ομορφιά. Νομίζω ότι από τις πιο νοσταλγικές φωτογραφίες βρίσκονται στην ιστορία στην Αρκαδία. Το αυτοκίνητο Ίσως να λειτουργεί ακόμα και σιγά-σιγά ένας άνδρας να πηγαίνει με αυτό από το σπίτι στο καφενείο Όπως και το κερματοτηλέφωνο που είναι το αγαπημένο μου». Η Πελοπόννησος, η Πάτρα και οι μνήμες από τη γιαγιά Συνήθως όταν ένας Άγγλος προγραμματίζει το ταξίδι του στην Ελλάδα στο μυαλό του έχει τα ελληνικά νησιά και όχι τόσο την Πελοπόννησο. «Έχει τόσα πολλά πράγματα στην Πελοπόννησο, τόσα πολλά μέρη» μου λέει η Βικτόρια Χίσλοπ όταν την ρωτάω. Και θυμάται όταν το 1981 έκανε ένα ταξίδι, με συμφοιτητές της, για τρεις εβδομάδες: «Στο παρελθόν, όταν ήμουν στο Πανεπιστήμιο, έκανα ένα ταξίδι, νομίζω ότι ήταν τρεις εβδομάδες. Ήμασταν 12 φοιτητές, και το ταξίδι ήταν με λεωφορεία και δεν είχαμε χρήματα Ήταν 1981, όταν παντρεύτηκε η Νταϊάνα. Είμασταν 8 άνδρες και 4 γυναίκες. Μια πολύ ωραία παρέα και ομάδα Και ταξιδεύαμε κάθε δύο-τρεις μέρες σε ένα διαφορετικό μέρος. Πήγαμε Καλαμάτα, Ναύπλιο, Πάτρα νομίζω ότι ήρθαμε και εδώ και θυμάμαι που μερικές φορές μέναμε στην παραλία γιατί δεν είχαμε χρήματα. Πήγαμε στους Δελφούς και στην Αρχαία Ολυμπία. Ήταν ένα πάρα πολύ ζωντανό ταξίδι. Για εμένα η Πελοπόννησος είναι πανέμορφη και το τοπίο είναι όμορφο». Μάλιστα έναν χρόνο πιο πριν, το 1980, είχε επισκεφθεί και πάλι την Πάτρα όταν πήγε μέσω αυτής στο Μπάρι και γυρίζοντας απ αυτό.
Για πολλούς, η λέξη «καρτ-ποστάλ» είναι συνδεδεμένη με το παρελθόν, όταν δεν υπήρχαν υπολογιστές, e-mails και κινητά τηλέφωνα. Όταν η επικοινωνία δεν ήταν «του λεπτού» και η κάρτα έκανε ολόκληρο ταξίδι μέχρι να φτάσει στον παραλήπτη της. «Είναι πολύ θλιβερό το ότι πλέον δεν αφήνουμε τίποτα πίσω μας όσον αφορά την επικοινωνία» λέει η ίδια και συνεχίζει: «Νομίζω ότι κάποτε αυτό θα το μετανιώσουμε. Φανταστείτε σε 50 χρόνια οι
άνθρωποι να ψάχνουν να βρουν πληροφορίες και να πρέπει να ψάχνουν ατελείωτα e- mails. Όλοι πλέον μανιωδώς καταγράφουν τις ζωές τους». Όμως οι καρτ-ποστάλ είναι κάτι ακόμα πιο σημαντικό για την Βικτόρια Χίσλοπ: «Κληρονόμησα δύο πράγματα από την γιαγιά μου Η γιαγιά μου ήταν μικροσκοπική και είχε μικροσκοπικά πόδια. Όταν πέθανε κληρονόμησα ένα ζευγάρι μικροσκοπικά παπούτσια που μου έκαναν γιατί ήμουν 11 χρόνων, οπότε τα αγαπούσα. Επίσης μου άφησε ένα άλμπουμ με καρτποστάλ. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η πρώτη καρτ-ποστάλ εστάλη το 1906. Και η συλλογή της ξεκινά το 1906 και φτάνει μέχρι τη δεκαετία του 50. Είναι ένα τεράστιο άλμπουμ, γεμάτο. Προφανώς το αγαπούσε αυτό το άλμπουμ και ήταν σημαντικό για αυτή». Και ξετυλίγοντας το κουβάρι των αναμνήσεών της σημειώνει: «Κάθε καρτ-ποστάλ καταγράφει για εμένα των στιλ των ανθρώπων, με τον τρόπο που έγραφαν, την γλώσσα που χρησιμοποιούσαν, τον τρόπο που επικοινωνούσαν όχι πάντα επίσημο αλλά μάλλον γοητευτικό και ακόμα και οι ίδιες οι εικόνες ήταν σαν φωτογραφίες. Γιατί η γιαγιά μου δεν είχε φωτογραφική μηχανή, τότε οι άνθρωποι δεν είχαν φωτογραφικές μηχανές. Από αυτές τις καρτ-ποστάλ, μία από αυτές ήταν από το Παρίσι και όλες οι υπόλοιπες από διάφορα μέρη της Αγγλίας, γιατί τότε οι άνθρωποι δεν ταξίδευαν στο εξωτερικό. Είναι ένα πορτρέτο της Αγγλίας και το πώς ήταν τότε οι άνθρωποι». Και σήμερα; «Σήμερα όλα μπορούν να σβηστούν ή να εξαφανιστούν. Αν δεν θες να υπάρχει κάτι σήμερα, απλά κατεβάζεις τον διακόπτη. Οπότε δεν αφήνεις ένα αρχείο. Και επίσης το να γράψεις είναι πιο προσωπικό, ακόμα και όταν πρόκειται για κάτι απλό, για «Χρόνια Πολλά». Επιλέγεις την κάρτα, γράφεις την ευχή σου Είναι κρίμα και λυπηρό που δεν έχουμε πλέον πολλά πράγματα γραμμένα σε χαρτί, όπως γράμματα». Μάλιστα μου μίλησε για τις επιστολές του Λόρδου Βύρωνα που είδε στο Μεσολόγγι: «Κοιτούσα τον γραφικό του χαρακτήρα, και είναι τελείως διαφορετικά από το να βλέπεις το κείμενο τυπωμένο σε ένα βιβλίο. Ήταν εκεί, σε ένα κιτρινισμένο χαρτί, ένας όμορφος και ωραίος γραφικός χαρακτήρας, με ένα πολύ κομψό στυλ και ένιωθες πιο κοντά σε αυτόν. Έμοιαζε αληθινό». Και όπως ήταν φυσικό, ολοκληρώνοντας ρώτησα την Βικτόρια Χίσλοπ τι «παίρνει» από την Ελλάδα φεύγοντας, ποια γεύση, ποια μουσική: «Παίρνω μαζί μου τη γεύση του ελαιόλαδου και παίρνω και λίγο ελαιόλαδο μαζί μου! Όσον αφορά την μουσική Τα μπουζούκια! Στο αμάξι ακούγαμε μπουζούκια, ακούγαμε Πλούταρχο, Βοσκόπουλο». Αλεξάνδρα Παναγοπούλου