EPIKOUROS MENOIKEI CAIREIN

EPIKOUROS MENOIKEI CAIREIN Μήτε έο τι ὢ μελλέτω φιλοσοφεῖ, μήτε γέρω ὑπάρχω κοπιάτω φιλοσοφῶ. οὔτε γὰρ ἄ ωρο οὐδεί ἐστι οὔτε πάρωρο πρὸ τ ὸ κατ ὰ ψυχὴ ὑγιαῖο. ὁ δ ὲ λέγω ἢ μήπω το ῦ φιλοσοφεῖ ὑπάρχει ὥρα ἢ παρεληλυθέαι τὴ ὥρα, ὅμοιό ἐστι τ ῷ λέγοτι πρὸ εὐδαιμοία ἢ μὴ παρεῖαι τὴ ὥρα ἢ μηκέτι εἶαι. ὥστε φιλοσοφητέο κα ὶ έ ῳ κα ὶ γέροτι, τ ῷ μὲ ὅ πω γηράσκω εάζ ῃ τοῖ ἀγαθοῖ δι ὰ τὴ χάρι τῶ γεγοότω, τ ῷ δ ὲ ὅπω έο ἅμα κα ὶ παλαιὸ ᾖ δι ὰ τὴ ἀφοβία τῶ μελλότω μελετᾶ οὖ χρ ὴ τ ὰ ποιοῦτα τὴ εὐδαιμοία, εἴπερ παρούση μὲ αὐτῆ πάτα ἔχομε, ἀπούση δ ὲ πάτα πράττομε εἰ τ ὸ ταύτη ἔχει. Ἃ δέ σοι συεχῶ παρήγγελλο, ταῦτα κα ὶ πρᾶττε κα ὶ μελέτα, στοιχεῖα το ῦ καλῶ ζῆ ταῦ τ' εἶαι διαλαμβάω. Πρῶτο μὲ τὸ θεὸ ζῷο ἄφθαρτο κα ὶ μακάριο ομίζω, ὡ ἡ κοι ὴ τοῦ θεο ῦ όησι ὑπεγράφη, μηθὲ μήτε τῆ ἀφθαρσία ἀλλότριο μήτε τῆ μακαριότητο ἀ οίκειο αὐτ ῷ πρόσαπτε πᾶ δ ὲ τ ὸ φυλάττει αὐτο ῦ δυάμεο τὴ μετ ὰ ἀφθαρσία μακαριότητα περὶ αὐτὸ δόξαζε. θεο ὶ μὲ γὰρ εἰσί ἐαργὴ γὰρ αὐτῶ ἐστι ἡ γῶσι οἵου δ' αὐτοὺ <ο ἱ > πολλο ὶ ομίζουσι, οὐκ εἰσί ο ὐ γὰρ φυλάττουσι αὐτοὺ οἵου οοῦσι. ἀσεβὴ δ ὲ οὐχ ὁ τοὺ τῶ πολλῶ θεοὺ ἀαιρῶ, ἀλλ' ὁ τὰ τῶ πολλῶ δόξα θεοῖ προσάπτω. ο ὐ γὰ ρ προλήψει εἰσὶ ἀλλ' ὑπολήψει ψευδεῖ α ἱ τῶ πολλῶ ὑπὲρ θεῶ ἀποφάσει. ἔθε α ἱ μέγισται βλάβαι [αἴτιαι τοῖ κακοῖ] ἐκ θεῶ ἐπάγοται κα ὶ ὠφέλειαι. ταῖ γὰρ ἰδίαι οἰκειούμεοι δι ὰ πατὸ ἀρεταῖ τοὺ ὁμοίου ἀποδέχοται, πᾶ τ ὸ μ ὴ τοιοῦτο ὡ ἀλλότριο ομίζοτε. Συέθιζε δ ὲ ἐ τ ῷ ομίζει μηδὲ πρὸ ἡμᾶ εἶαι τὸ θάατο ἐπε ὶ πᾶ ἀγαθὸ κα ὶ κακὸ ἐ αἰσθήσει στέρησι δέ ἐστι αἰσθήσεω ὁ θάατο. ὅθε γῶσι ὀρθ ὴ το ῦ μηθὲ εἶαι πρὸ ἡμᾶ τὸ θάατο ἀπολαυστὸ ποιε ῖ τ ὸ τῆ ζωῆ θητό, οὐκ ἄπειρο προστιθεῖσα χρόο, ἀλλ ὰ τὸ τῆ ἀθαασία ἀφελομέη πόθο. οὐθὲ γάρ ἐστι ἐ τ ῷ ζῆ δειὸ τ ῷ κατειληφότι γησίω τ ὸ μηδὲ ὑπάρχει ἐ τ ῷ μ ὴ ζῆ δειό. ὥστε μάταιο ὁ λέγω δεδιέαι τὸ θάατο οὐχ ὅ τι λυπήσει παρώ, ἀλλ' ὅτι λυπε ῖ μέλλω. ὃ γὰρ παρὸ οὐκ ἐοχλε ῖ, προσδοκώμεο κεῶ λυπε ῖ. τ ὸ φρικωδέστατο οὖ τῶ κακῶ ὁ θάατο οὐθὲ πρὸ ἡμᾶ, ἐπειδήπερ ὅτα μὲ ἡμεῖ ὦμε, ὁ θάατο οὐ πάρεστι, ὅτα δ ὲ ὁ θάατο παρ ῇ, τόθ' ἡμεῖ οὐκ ἐσμέ. οὔτε οὖ πρὸ τοὺ ζῶτά ἐστι οὔ τε πρὸ τοὺ τετελευτηκότα, ἐπειδήπερ περ ὶ οὓ μὲ οὐκ ἔστι, ο ἳ δ' οὐκέτι εἰσί. Ἀλλ' ο ἱ πολλο ὶ τὸ θάατο ὁτ ὲ μὲ ὡ μέγιστο τῶ κακῶ φεύγουσι, ὁτ ὲ δ ὲ ὡ ἀάπαυσι τῶ ἐ τ ῷ ζῆ <κακῶ αἱροῦται. ὁ δ ὲ σοφὸ οὔτε παραιτεῖται τ ὸ ζῆ> οὔτε φοβεῖται τ ὸ μ ὴ ζῆ οὔτε γὰρ αὐτῷ προσίσταται τ ὸ ζῆ οὔτε δοξάζεται κακό εἶαί τι τ ὸ μ ὴ ζῆ. ὥσπερ δ ὲ τ ὸ σιτίο ο ὐ τ ὸ πλεῖ στο πάτω ἀλλ ὰ τ ὸ ἥδιστο αἱρεῖται, οὕτω κα ὶ χρόο ο ὐ τὸ μήκιστο ἀλλ ὰ τὸ ἥ διστο καρπίζεται. Ὁ δ ὲ παραγγέλλω τὸ μὲ έο καλῶ ζῆ, τὸ δ ὲ γέροτα καλῶ καταστρέφει, εὐήθη ἐστὶ οὐ

μόο δι ὰ τ ὸ τῆ ζωῆ ἀσπαστό, ἀλλ ὰ κα ὶ δι ὰ τ ὸ τὴ αὐτὴ εἶαι μελέτη το ῦ καλῶ ζῆ κα ὶ τοῦ καλῶ ἀποθῄσκει. πολ ὺ δ ὲ χείρω κα ὶ ὁ λέγω καλὸ μ ὴ φῦαι, φύτα δ' ὅπω ὤ κιστα πύλα Ἀίδαο περῆσαι. ε ἰ μὲ γὰρ πεποιθὼ τοῦτό φησι, πῶ οὐκ ἀπέρχεται ἐκ το ῦ ζῆ; ἐ ἑτοίμ ῳ γὰ ρ αὐτ ῷ τοῦτ' ἐστί, εἴπερ ἦ βεβουλευμέο αὐτ ῷ βεβαίω ε ἰ δ ὲ μωκώμεο, μάταιο ἐ τοῖ οὐ κ ἐπιδεχομέοι. Μημοευτέο δ ὲ ὡ τ ὸ μέλλο οὔτε πάτω ἡμέτερο οὔτε πάτω οὐχ ἡμέτερο, ἵ α μήτε πάτω προσμέωμε ὡ ἐσόμεο μήτε ἀπελπίζωμε ὡ πάτω οὐκ ἐσόμεο. Ἀαλογιστέο δ ὲ ὡ τῶ ἐπιθυμιῶ α ἱ μέ εἰσι φυσικαί, α ἱ δ ὲ κεαί, κα ὶ τῶ φυσικῶ αἱ μὲ ἀαγκαῖαι, α ἱ δ ὲ φυσικα ὶ μόο τῶ δ ὲ ἀαγκαίω α ἱ μὲ πρὸ εὐδαιμοία εἰσὶ ἀαγκαῖ αι, α ἱ δ ὲ πρὸ τὴ το ῦ σώματο ἀοχλησία, α ἱ δ ὲ πρὸ αὐτ ὸ τ ὸ ζῆ. τούτω γὰρ ἀπλαὴ θεωρία πᾶσα αἵρεσι κα ὶ φυγὴ ἐπαάγει οἶδε ἐπ ὶ τὴ το ῦ σώματο ὑγίεια κα ὶ τὴ τῆ ψυχῆ ἀταραξία, ἐπε ὶ τοῦτο το ῦ μακαρίω ζῆ ἐστι τέλο. τούτου γὰρ χάρι πάτα πράττομε, ὅ πω μήτε ἀλγῶμε μήτε ταρβῶμε. ὅτα δ ὲ ἅπαξ τοῦτο περ ὶ ἡμᾶ γέηται, λύεται πᾶ ὁ τῆ ψυχῆ χειμώ, οὐκ ἔχοτο το ῦ ζῴου βαδίζει ὡ πρὸ ἐδέο τι κα ὶ ζητεῖ ἕτερο ᾧ τ ὸ τῆ ψυχῆ κα ὶ τοῦ σώματο ἀγαθὸ συμπληρώσεται. τότε γὰρ ἡδοῆ χρεία ἔχομε, ὅτα ἐκ το ῦ μ ὴ παρεῖαι τὴ ἡδοὴ ἀλγῶμε < ὅτα δ ὲ μ ὴ ἀλγῶμε> οὐκέτι τῆ ἡδοῆ δεόμεθα. Κα ὶ δι ὰ τοῦτο τὴ ἡδοὴ ἀρχὴ κα ὶ τέλο λέγομε εἶαι το ῦ μακαρίω ζῆ. ταύτη γὰ ρ ἀγαθὸ πρῶτο κα ὶ συγγεικὸ ἔγωμε, κα ὶ ἀπ ὸ ταύτη καταρχόμεθα πάση αἱρέσεω κα ὶ φυγῆ, κα ὶ ἐπ ὶ ταύτη κατατῶμε ὡ καόι τ ῷ πάθει πᾶ ἀγαθὸ κρίοτε. Κα ὶ ἐπε ὶ πρῶτο ἀγαθὸ τοῦτο κα ὶ σύμφυτο, δι ὰ τοῦτο κα ὶ ο ὐ πᾶσα ἡδοὴ αἱρούμεθα, ἀλλ' ἔστι ὅτε πολλὰ ἡδοὰ ὑπερβαίομε, ὅτα πλεῖο ἡμῖ τ ὸ δυσχερὲ ἐκ τούτω ἕπηται κα ὶ πολλὰ ἀλγηδόα ἡδοῶ κρείττου ομίζομε, ἐπειδὰ μείζω ἡμῖ ἡδο ὴ παρακολουθ ῇ πολὺ χρόο ὑπομείασι τὰ ἀλγηδόα. πᾶσα οὖ ἡδο ὴ δι ὰ τ ὸ φύσι ἔχει οἰκεία ἀγαθό, ο ὐ πᾶσα μέτοι αἱ ρετή καθάπερ κα ὶ ἀλγηδὼ πᾶσα κακό, ο ὐ πᾶσα δ ὲ ἀε ὶ φευκτ ὴ πεφυκυῖα. τ ῇ μέτοι συμμετρήσει καὶ συμφερότω κα ὶ ἀσυμφόρω βλέψει ταῦτα πάτα κρίει καθήκει. χρώμεθα γὰρ τ ῷ μὲ ἀγαθῷ κατά τια χρόου ὡ κακ ῷ, τ ῷ δ ὲ κακ ῷ τοὔμπαλι ὡ ἀγαθ ῷ. Κα ὶ τὴ αὐτάρκεια δ ὲ ἀγαθὸ μέγα ομίζομε, οὐχ ἵα πάτω τοῖ ὀλίγοι χρώμεθα, ἀ λλ' ὅπω, ἐὰ μ ὴ ἔχωμε τ ὰ πολλά, τοῖ ὀλίγοι ἀρκώμεθα, πεπεισμέοι γησίω ὅτι ἥ διστα πολυτελεία ἀπολαύουσι ο ἱ ἥκιστα ταύτη δεόμεοι, κα ὶ ὅτι τ ὸ μὲ φυσικὸ πᾶ εὐπόριστό ἐ στι, τ ὸ δ ὲ κεὸ δυσπόριστο, ο ἵ τε λιτο ὶ χυλο ὶ ἴση πολυτελε ῖ διαίτ ῃ τὴ ἡδοὴ ἐπιφέρουσι, ὅ τα ἅπα τ ὸ ἀλγοῦ κατ' ἔδεια ἐξαιρεθ ῇ, κα ὶ μᾶζα κα ὶ ὕδωρ τὴ ἀκροτάτη ἀποδίδωσι ἡ δοή, ἐπειδὰ ἐδέω τι αὐτ ὰ προσεέγκηται. τ ὸ συεθίζει οὖ ἐ ταῖ ἁπλαῖ κα ὶ ο ὐ πολυτελέσι διαίται κα ὶ ὑγιεία ἐστ ὶ συμπληρωτικὸ κα ὶ πρὸ τὰ ἀαγκαία το ῦ βίου χρήσει ἄοκο ποιε ῖ τὸ

ἄθρωπο κα ὶ τοῖ πολυτελέσι ἐκ διαλειμμάτω προσερχομέοι κρεῖττο ἡμᾶ διατίθησι κα ὶ πρὸ τὴ τύχη ἀφόβου παρασκευάζει. Ὅτα οὖ λέγωμε ἡδοὴ τέλο ὑπάρχει, ο ὐ τὰ τῶ ἀσώτω ἡδοὰ κα ὶ τὰ ἐ ἀπολαύσει κειμέα λέγομε, ὥ τιε ἀγοοῦτε κα ὶ οὐχ ὁμολογοῦτε ἢ κακῶ ἐ κδεχόμεοι ομίζουσι, ἀλλ ὰ τ ὸ μήτε ἀλγεῖ κατ ὰ σῶμα μήτε ταράττεσθαι κατ ὰ ψυχή. ο ὐ γὰρ πότοι καὶ κῶμοι συείροτε οὐδ' ἀπολαύσει παίδω κα ὶ γυαικῶ οὐδ' ἰχθύω κα ὶ τῶ ἄλλω ὅ σα φέρει πολυτελὴ τράπεζα, τὸ ἡδὺ γε ᾷ βίο, ἀλλ ὰ ήφω λογισμὸ κα ὶ τὰ αἰτία ἐξερευῶ πάση αἱρέσεω κα ὶ φυγῆ κα ὶ τὰ δόξα ἐξελαύω, ἐξ ὧ πλεῖστο τὰ ψυχὰ καταλαμβάει θόρυβο. Τούτω δ ὲ πάτω ἀρχ ὴ κα ὶ τ ὸ μέγιστο ἀγαθὸ φρόησι. δι ὸ κα ὶ φιλοσοφία τιμιώτερο ὑπάρχει φρόησι, ἐξ ἧ α ἱ λοιπα ὶ πᾶσαι πεφύκασι ἀρεταί, διδάσκουσα ὡ οὐκ ἔστι ἡδέω ζῆ ἄευ το ῦ φροίμω κα ὶ καλῶ κα ὶ δικαίω, <οὐδ ὲ φροίμω κα ὶ καλῶ κα ὶ δικαίω> ἄευ τοῦ ἡδέω. συμπεφύκασι γὰρ α ἱ ἀρετα ὶ τ ῷ ζῆ ἡδέω κα ὶ τ ὸ ζῆ ἡδέω τούτω ἐστὶ ἀχώριστο. Ἐπε ὶ τία ομίζει εἶαι κρείττοα το ῦ κα ὶ περ ὶ θεῶ ὅσια δοξάζοτο κα ὶ περ ὶ θαάτου διὰ πατὸ ἀφόβω ἔχοτο κα ὶ τ ὸ τῆ φύσεω ἐπιλελογισμέου τέλο κα ὶ τ ὸ μὲ τῶ ἀγαθῶ πέρα ὡ ἔστι εὐσυμπλήρωτό τε κα ὶ εὐπόριστο διαλαμβάοτο, τ ὸ δ ὲ τῶ κακῶ ὡ ἢ χρόου ἢ πόου ἔχει βραχεῖ; τὴ δ ὲ ὑπό τιω δεσπότι εἰσαγομέη πάτω ἀγγέλλοτο... < ὧ ἃ μὲ κατ' ἀάγκη ἐστί,> ἃ δ ὲ ἀπ ὸ τύχη, ἃ δ ὲ παρ' ἡμᾶ, δι ὰ τ ὸ τὴ μὲ ἀάγκη ἀυπεύθυο εἶ αι, τὴ δ ὲ τύχη ἄστατο ὁρᾶ, τ ὸ δ ὲ παρ' ἡμᾶ ἀδέσποτο, ᾧ κα ὶ τ ὸ μεμπτὸ κα ὶ τ ὸ ἐ ατίο παρακολουθεῖ πέφυκε. ἐπε ὶ κρεῖττο ἦ τ ῷ περ ὶ θεῶ μύθ ῳ κατακολουθεῖ ἢ τ ῇ τῶ φυσικῶ εἱμαρμέ ῃ δουλεύει ὁ μὲ γὰρ ἐλπίδα παραιτήσεω ὑπογράφει θεῶ δι ὰ τιμῆ, ἡ δ ὲ ἀ παραίτητο ἔχει τὴ ἀάγκη. τὴ δ ὲ τύχη οὔτε θεό, ὡ ο ἱ πολλο ὶ ομίζουσι, ὑπολαμβάω, οὐθὲ γὰ ρ ἀτάκτω θε ῷ πράττεται οὔτε ἀβέβαιο αἰτία, <οὐκ> οἴεται μὲ γὰρ ἀγαθὸ ἢ κακὸ ἐ κ ταύτη πρὸ τ ὸ μακαρίω ζῆ ἀθρώποι δίδοσθαι, ἀρχὰ μέτοι μεγάλω ἀγαθῶ ἢ κακῶ ὑπ ὸ ταύτη χορηγεῖσθαι κρεῖττο εἶαι ομίζει εὐλογίστω ἀτυχεῖ ἢ ἀλογίστω εὐτυχεῖ βέλτιο γὰρ ἐ ταῖ πράξεσι τ ὸ καλῶ κριθὲ <μ ὴ ὀρθωθῆαι ἢ τ ὸ μ ὴ καλῶ κριθὲ> ὀρθωθῆαι δι ὰ ταύτη. Ταῦτα οὖ κα ὶ τ ὰ τούτοι συγγε ῆ μελέτα πρὸ σεαυτὸ ἡμέρα κα ὶ υκτὸ <κα ὶ> πρὸ τὸ ὅμοιο σεαυτ ῷ, κα ὶ οὐδέποτε οὔθ' ὕπαρ οὔτ' ὄαρ διαταραχθήσ ῃ, ζήσ ῃ δ ὲ ὡ θεὸ ἐ ἀ θρώποι. οὐθὲ γὰρ ἔοικε θητ ῷ ζ ῴῳ ζῶ ἄθρωπο ἐ ἀθαάτοι ἀγαθοῖ.

EPIKOUROU KURIAI DOXAI 1. Τ ὸ μακάριο κα ὶ ἄφθαρτο οὔτε αὐτ ὸ πράγματα ἔχει οὔτε ἄλλ ῳ παρέχει ὥστε οὔτε ὀργαῖ 1 οὔτε χάρισι συέχεται ἐ ἀσθεε ῖ γὰρ πᾶ τ ὸ τοιοῦτο. 2. Ὁ θάατο οὐδὲ πρὸ ἡμᾶ τ ὸ γὰρ διαλυθὲ ἀαισθητε ῖ, τ ὸ δ' ἀαισθητοῦ οὐδὲ πρὸ ἡμᾶ. 3. Ὅρο το ῦ μεγέθου τῶ ἡδοῶ ἡ πατὸ το ῦ ἀλγοῦτο ὑπεξαίρεσι. ὅπου δ' ἂ τὸ ἡδόμεο ἐ ῇ, καθ' ὃ ἂ χρόο ᾖ, οὐκ ἔστι τ ὸ ἀλγοῦ ἢ λυπούμεο ἢ τ ὸ συαμφότερο. 4. Ο ὐ χροίζει τ ὸ ἀλγοῦ συεχῶ ἐ τ ῇ σαρκί, ἀλλ ὰ τ ὸ μὲ ἄκρο τὸ ἐ λάχιστο χρόο πάρεστι, τ ὸ δ ὲ μόο ὑπερτεῖο τ ὸ ἡδόμεο κατ ὰ σάρκα ο ὐ πολλὰ ἡμέρα συμβαίει α ἱ δὲ πολυχρόιοι τῶ ἀρρωστιῶ πλεοάζο ἔχουσι τ ὸ ἡδόμεο ἐ τ ῇ σαρκ ὶ ἤπερ τ ὸ ἀλγοῦ. 5. Οὐκ ἔστι ἡδέω ζῆ ἄευ το ῦ φροίμω κα ὶ καλῶ κα ὶ δικαίω <οὐδ ὲ φροίμω κα ὶ καλῶ κα ὶ δικαίω> ἄευ το ῦ ἡδέω ὅτ ῳ δ ὲ τοῦτο μ ὴ ὑπάρχει, οὐκ ἔστι τοῦτο ἡδέω ζῆ. 6. Ἕεκα το ῦ θαρρεῖ ἐξ ἀθρώπω ἦ κατ ὰ φύσι ἀρχῆ κα ὶ βασιλεία ἀγαθό, ἐξ ὧ ἄ ποτε τοῦτο οἷό τ' ἦ παρασκευάζεσθαι. 7. Ἔδοξοι κα ὶ περίβλεπτοί τιε ἐβουλήθησα γεέσθαι, τὴ ἐξ ἀθρώπω ἀσφάλεια οὕ τω ομίζοτε περιποιήσεσθαι ὥστε, ε ἰ μὲ ἀσφαλὴ ὁ τῶ τοιούτω βίο, ἀπέλαβο τ ὸ τῆ φύσεω ἀγαθό ε ἰ δ ὲ μ ὴ ἀσφαλή, οὐκ ἔχουσι ο ὗ ἕεκα ἐξ ἀρχῆ κατ ὰ τ ὸ τῆ φύσεω οἰκεῖ ο ὠρέχθησα. 8. Οὐδεμία ἡδο ὴ καθ' ἑαυτὴ κακό ἀλλ ὰ τ ὰ τιῶ ἡδοῶ ποιητικ ὰ πολλαπλασίου ἐπιφέρει τὰ ὀχλήσει τῶ ἡδοῶ. 9. Ε ἰ κατεπυκοῦτο πᾶσα ἡδο ὴ τ<όπ> ῳ κα ὶ χρό ῳ κα ὶ περ ὶ ὅλο τ ὸ ἄθροισμα ὑπῆρχε ἢ τὰ κυριώτατα μέρη τῆ φύσεω, οὐκ ἄ ποτε διέφερο ἀλλήλω α ἱ ἡδοαί. 10. Ε ἰ τ ὰ ποιητικ ὰ τῶ περ ὶ τοὺ ἀσώτου ἡδοῶ ἔλυε τοὺ φόβου τῆ διαοία τού τε περὶ μετεώρω κα ὶ θαάτου κα ὶ ἀλγηδόω, ἔτι τε τ ὸ πέρα τῶ ἐπιθυμιῶ <κα ὶ τῶ ἀ λγηδόω> ἐδίδασκε, οὐκ ἄ ποτε εἴχομε ὅ τι μεμψαίμεθα αὐτοῖ παταχόθε ἐκπληρουμέοι τῶ ἡδοῶ κα ὶ οὐδαμόθε οὔτε τ ὸ ἀλγοῦ οὔτε τ ὸ λυπούμεο ἔχουσι, ὅπερ ἐστ ὶ τ ὸ κακό. 11. Ε ἰ μηθὲ ἡμᾶ α ἱ τῶ μετεώρω ὑποψίαι ἠώχλου κα ὶ α ἱ περ ὶ θαάτου, μήποτε πρὸ ἡμᾶ ᾖ τι, ἔτι τε τ ὸ μ ὴ καταοεῖ τοὺ ὅρου τῶ ἀλγηδόω κα ὶ τῶ ἐπιθυμιῶ, οὐκ ἂ προσεδεόμεθα φυσιολογία. 1 S: ἐ ἄλλοι δέ φησι τοὺ θεοὺ λόγ ῳ θεωρητού, οὓ μὲ κατ' ἀριθμό ὑφεστῶτα, οὓ δ ὲ κατὰ ὁμοείδεια, ἐκ τῆ συεχοῦ ἐπιρρύσεω τῶ ὁμοίω εἰδώλω ἐπ ὶ τ ὸ αὐτ ὸ ἀ ποτετελεσμέω, ἀθρωποειδεῖ.

12. Οὐκ ἦ τ ὸ φοβούμεο λύει ὑπὲρ τῶ κυριωτάτω μ ὴ κατειδότα τί ἡ το ῦ σύμπατο φύσι, ἀλλ' ὑποπτεύοτά τι τῶ κατ ὰ τοὺ μύθου ὥστε οὐκ ἦ ἄευ φυσιολογία ἀκεραίου τὰ ἡδοὰ ἀπολαμβάει. 13. Οὐθὲ ὄφελο ἦ τὴ κατ ὰ ἀθρώπου ἀσφάλεια παρασκευάζεσθαι τῶ ἄωθε ὑ πόπτω καθεστώτω κα ὶ τῶ ὑπ ὸ γῆ κα ὶ ἁπλῶ τῶ ἐ τ ῷ ἀπείρ ῳ. 14. Τῆ ἀσφαλεία τῆ ἐξ ἀθρώπω γεομέη μέχρι τιὸ δυάμει τε ἐξερειστικ ῇ κα ὶ εὐπορί ᾳ, εἰλικριεστάτη γίεται ἡ ἐκ τῆ ἡσυχία κα ὶ ἐκχωρήσεω τῶ πολλῶ ἀσφάλεια. 15. Ὁ τῆ φύσεω πλοῦτο κα ὶ ὥρισται κα ὶ εὐπόριστό ἐστι, ὁ δ ὲ τῶ κεῶ δοξῶ εἰ ἄπειρο ἐκπίπτει. 16. Βραχέα σοφ ῷ τύχη παρεμπίπτει, τ ὰ δ ὲ μέγιστα κα ὶ κυριώτατα ὁ λογισμὸ διῴκηκε κα ὶ κατὰ τὸ συεχ ῆ χρόο το ῦ βίου διοικε ῖ κα ὶ διοικήσει. 17. Ὁ δίκαιο ἀταρακτότατο, ὁ δ' ἄδικο πλείστη ταραχῆ γέμω. 18. Οὐκ ἐπαύξεται ἐ τ ῇ σαρκ ὶ ἡ ἡδοή, ἐπειδὰ ἅπαξ τ ὸ κατ' ἔδεια ἀλγοῦ ἐξαιρεθ ῇ, ἀλλὰ μόο ποικίλλεται. τῆ δ ὲ διαοία τ ὸ πέρα τ ὸ κατ ὰ τὴ ἡδοὴ ἀπεγέησε ἥ τε τούτω αὐτῶ ἐκλόγισι κα ὶ τῶ ὁμογεῶ τούτοι, ὅσα τοὺ μεγίστου φόβου παρεσκεύαζε τ ῇ διαοί ᾳ. 19. Ὁ ἄπειρο χρόο ἴση ἔχει τὴ ἡδοὴ κα ὶ ὁ πεπερασμέο, ἐά τι αὐτῆ τ ὰ πέρατα καταμετρήσ ῃ τ ῷ λογισμ ῷ. 20. Ἡ μὲ σὰρξ ἀπέλαβε τ ὰ πέρατα τῆ ἡδοῆ ἄπειρα κα ὶ ἄπειρο αὐτὴ χρόο παρεσκεύασε ἡ δ ὲ διάοια το ῦ τῆ σαρκὸ τέλου κα ὶ πέρατο λαβοῦσα τὸ ἐπιλογισμὸ κα ὶ τοὺ ὑπὲρ το ῦ αἰῶο φόβου ἐκλύσασα τὸ πατελ ῇ βίο παρεσκεύασε, κα ὶ οὐθὲ ἔτι το ῦ ἀ πείρου χρόου προσεδεήθη ἀλλ' οὔτε ἔφυγε τὴ ἡδοὴ οὐδ' ἡίκα τὴ ἐξαγωγὴ ἐκ το ῦ ζῆ τ ὰ πράγματα παρεσκεύαζε, ὡ ἐλλείπουσά τι το ῦ ἀρίστου βίου κατέστρεψε. 21. Ὁ τ ὰ πέρατα το ῦ βίου κατειδὼ οἶδε ὡ εὐπόριστό ἐστι τ ὸ <τ ὸ> ἀλγοῦ κατ' ἔ δεια ἐξαιροῦ κα ὶ τ ὸ τὸ ὅλο βίο πατελ ῆ καθιστά ὥστε οὐδὲ προσδεῖται πραγμάτω ἀγῶ α κεκτημέω. 22. Τ ὸ ὑφεστηκὸ δε ῖ τέλο ἐπιλογίζεσθαι κα ὶ πᾶσα τὴ ἐάργεια, ἐφ' ἣ τ ὰ δοξαζόμεα ἀάγομε ε ἰ δ ὲ μ ὴ πάτα ἀκρισία κα ὶ ταραχῆ ἔσται μεστά. 23. Ε ἰ μαχ ῇ πάσαι ταῖ αἰσθήσεσι, οὐχ ἕξει οὐδ' ἃ ἂ φῇ αὐτῶ διεψεῦσθαι πρὸ τί ποιούμεο τὴ ἀγωγὴ κρίῃ. 24. Ε ἰ τι' ἐκβαλεῖ ἁπλῶ αἴσθησι κα ὶ μ ὴ διαιρήσει τ ὸ δοξαζόμεο κα ὶ τ ὸ προσμέο κα ὶ τὸ παρὸ ἤδη κατ ὰ τὴ αἴσθησι κα ὶ τ ὰ πάθη κα ὶ πᾶσα φαταστικὴ ἐπιβολὴ τῆ διαοία, συταράξει κα ὶ τὰ λοιπὰ αἰσθήσει τ ῇ ματαί ῳ δόξ ῃ, ὥστε τ ὸ κριτήριο ἅπα ἐκβαλεῖ ε ἰ δὲ βεβαιώσει κα ὶ τ ὸ προσμέο ἅπα ἐ ταῖ δοξαστικαῖ ἐοίαι κα ὶ τ ὸ μ ὴ τὴ ἐ πιμαρτύρησι

< ἔχο>, οὐκ ἐκλείψει τ ὸ διεψευσμέο, ὡ τετηρηκὼ ἔσ ῃ πᾶσα ἀμφισβήτησι κατ ὰ πᾶ σα κρίσι το ῦ ὀρθῶ ἢ μ ὴ ὀρθῶ. 25. Ε ἰ μ ὴ παρ ὰ πάτα καιρὸ ἐπαοίσει ἕκαστο τῶ πραττομέω ἐπ ὶ τ ὸ τέλο τῆ φύσεω, ἀλλ ὰ προκαταστρέψει εἴτε φυγὴ εἴτε δίωξι ποιούμεο εἰ ἄλλο τι, οὐκ ἔσοταί σοι τοῖ λόγοι α ἱ πράξει ἀκόλουθοι. 26. Τῶ ἐπιθυμιῶ ὅσαι μ ὴ ἐπ' ἀλγοῦ ἐπαάγουσι ἐὰ μ ὴ συμπληρωθῶσι, οὐκ εἰσὶ ἀαγκαῖαι, ἀλλ' εὐδιάχυτο τὴ ὄρεξι ἔχουσι, ὅτα δυσπορίστω ἢ βλάβη ἀπεργαστικα ὶ δόξωσι εἶαι. 27. Ὧ ἡ σοφία παρασκευάζεται εἰ τὴ το ῦ ὅλου βίου μακαριότητα πολ ὺ μέγιστό ἐστι ἡ τῆ φιλία κτῆσι. 28. Ἡ αὐτ ὴ γώμη θαρρεῖ τε ἐποίησε ὑπὲρ το ῦ μηθὲ αἰώιο εἶαι δειὸ μηδ ὲ πολυχρόιο κα ὶ τὴ ἐ αὐτοῖ τοῖ ὡρισμέοι ἀσφάλεια φιλία μάλιστα κατεῖδε συτελουμέη. 29. Τῶ ἐπιθυμιῶ α ἱ μέ εἰσι φυσικα ὶ κα ὶ < ἀαγκαῖαι, α ἱ δ ὲ φυσικα ὶ κα ὶ> οὐκ ἀαγκαῖαι, αἱ 2 δ ὲ οὔτε φυσικα ὶ οὔτε ἀαγκαῖαι, ἀλλ ὰ παρ ὰ κεὴ δόξα γιόμεαι. 30. Ἐ αἷ τῶ φυσικῶ ἐπιθυμιῶ μ ὴ ἐπ' ἀλγοῦ δ ὲ ἐπααγουσῶ ἐὰ μ ὴ συτελεσθῶ σι, ὑπάρχει ἡ σπουδ ὴ σύτοο, παρ ὰ κεὴ δόξα αὗται γίοται, κα ὶ ο ὐ παρ ὰ τὴ ἑαυτῶ φύσι οὐ διαχέοται ἀλλ ὰ παρ ὰ τὴ το ῦ ἀθρώπου κεοδοξία. 31. Τ ὸ τῆ φύσεω δίκαιό ἐστι σύμβολο το ῦ συμφέροτο εἰ τ ὸ μ ὴ βλάπτει ἀλλήλου μηδὲ βλάπτεσθαι. 32. Ὅσα τῶ ζῴω μ ὴ ἐδύατο συθήκα ποιεῖσθαι τὰ ὑπὲρ το ῦ μ ὴ βλάπτει ἄλληλα μηδὲ βλάπτεσθαι, πρὸ ταῦτα οὐθὲ ἦ δίκαιο οὐδ ὲ ἄδικο ὡσαύτω δ ὲ κα ὶ τῶ ἐθῶ ὅσα μὴ ἐδύατο ἢ μ ὴ ἐβούλετο τὰ συθήκα ποιεῖσθαι τὰ ὑπὲρ το ῦ μ ὴ βλάπτει μηδ ὲ βλάπτεσθαι. 33. Οὐκ ἦ τι καθ' ἑαυτ ὸ δικαιοσύη, ἀλλ' ἐ ταῖ μετ' ἀλλήλω συστροφαῖ καθ' ὁ πηλίκου δήποτε ἀε ὶ τόπου συθήκη τι ὑπὲρ το ῦ μ ὴ βλάπτει ἢ βλαπτεσθαι. 34. Ἡ ἀδικία ο ὐ καθ' ἑαυτὴ κακό, ἀλλ' ἐ τ ῷ κατ ὰ τὴ ὑποψία φόβ ῳ, ε ἰ μ ὴ λήσει τοὺ ὑπὲ ρ τῶ τοιούτω ἐφεστηκότα κολαστά. 35. Οὐκ ἔστι τὸ λάθρα τι ποιοῦτα ὧ συέθετο πρὸ ἀλλήλου εἰ τ ὸ μ ὴ βλάπτει μηδὲ βλάπτεσθαι πιστεύει ὅτι λήσει, κἂ μυριάκι ἐπ ὶ το ῦ παρότο λαθά ῃ μέχρι γὰρ καταστροφῆ ἄδηλο ε ἰ κα ὶ λήσει. 36. Κατ ὰ μὲ <τ ὸ> κοιὸ πᾶσι τ ὸ δίκαιο τ ὸ αὐτό συμφέρο γάρ τι ἦ ἐ τ ῇ πρὸ ἀ λλήλου 2 S: φυσικὰ κα ὶ ἀαγκαία ἡγεῖται ὁ Ἐπίκουρο τὰ ἀλγηδόο ἀπολυούσα, ὡ ποτὸ ἐπ ὶ δίψου φυσικὰ δ ὲ οὐκ ἀαγκαία δ ὲ τὰ ποικιλλούσα μόο τὴ ἡδοή, μ ὴ ὑπεξαιρουμέα δ ὲ τὸ ἄλγημα, ὡ πολυτελ ῆ σιτία οὔτε δ ὲ φυσικὰ οὔτε ἀαγκαία, ὡ στεφάου κα ὶ ἀδριάτω ἀαθέσει.

κοιωί ᾳ κατ ὰ δ ὲ τ ὸ ἴδιο χώρα κα ὶ ὅσω δήποτε αἰτίω ο ὐ πᾶσι συέπεται τ ὸ αὐτ ὸ δίκαιο εἶαι. 37. Τ ὸ μὲ ἐπιμαρτυρούμεο ὅτι συμφέρει ἐ ταῖ χρείαι τῆ πρὸ ἀλλήλου κοιωία τῶ ομισθέτω εἶαι δικαίω ἔχει το ῦ δικαίου χώρα <δ>ε ῖ, ἐά τε τ ὸ αὐτ ὸ πᾶσι γέηται ἐά τε μ ὴ τὸ αὐτό ἐὰ δ ὲ <όμο> μόο θῆταί τι, μ ὴ ἀποβαί ῃ δ ὲ κατ ὰ τ ὸ συμφέρο τῆ πρὸ ἀ λλήλου κοιωία, οὐκέτι τοῦτο τὴ το ῦ δικαίου φύσι ἔχει κἂ μεταπίπτ ῃ τ ὸ κατ ὰ τ ὸ δίκαιο συμφέρο, χρόο δέ τια εἰ τὴ πρόληψι ἐαρμόττ ῃ, οὐδὲ ἦττο ἐκεῖο τὸ χρόο ἦ δίκαιο τοῖ μὴ φωαῖ κεαῖ ἑαυτοὺ συταράττουσι ἀλλ' εἰ τ ὰ πράγματα βλέπουσι. 38. Ἔθα μ ὴ καιῶ γεομέω τῶ περιεστώτω πραγμάτω ἀεφάη μ ὴ ἁρμόττοτα εἰ τὴ πρόληψι τ ὰ ομισθέτα δίκαια ἐπ' αὐτῶ τῶ ἔργω, οὐκ ἦ ταῦτα δίκαια ἔθα δ ὲ καιῶ γεομέω τῶ πραγμάτω οὐκέτι συέφερε τ ὰ αὐτ ὰ δίκαια κείμεα, ἐταῦθα δ ὴ τότε μὲ ἦ δίκαια ὅτε συέφερε εἰ τὴ πρὸ ἀλλήλου κοιωία τῶ συμπολιτευομέω, ὕστερο δ' οὐκ ἦ ἔ τι δίκαια ὅτε μ ὴ συέφερε. 39. Ὁ <τ ὰ ἑαυτο ῦ πρὸ> τ ὸ μ ὴ θαρροῦ ἀπ ὸ τῶ ἔξωθε ἄριστα συστησάμεο, οὗτο τ ὰ μὲ δυατ ὰ ὁμόφυλα κατεσκευάσατο, τ ὰ δ ὲ μ ὴ δυατ ὰ οὐκ ἀλλόφυλά γε ὅσα δ ὲ μηδ ὲ τοῦτο δυατὸ ἦ, ἀεπίμεικτο ἐγέετο κα ὶ ἐξηρείσατο ὅσα <πρὸ> τοῦτ' ἐλυσιτέλει πράττει. 40. Ὅσοι τὴ δύαμι ἔσχο το ῦ τ ὸ θαρρεῖ μάλιστα ἐκ τῶ ὁ μορρούτω παρασκευάσασθαι, οὗτοι κα ὶ ἐβίωσα μετ' ἀλλήλω ἥδιστα τ ὸ βεβαιότατο πίστωμα ἔχοτε, κα ὶ πληρεστάτη οἰκειότητα ἀπολαβότε οὐκ ὠδύρατο ὡ πρὸ ἔλεο τὴ το ῦ τελευτήσατο προκαταστροφή.

BASILEI ANTOGONWI ZHNWN CAIREN Ἀποδέχομαί σου τὴ φιλομάθεια καθ' ὅσο τῆ ἀληθιῆ κα ὶ εἰ ὄησι τειούση, ἀλλ' οὐχ ὶ τῆ δημώδου κα ὶ εἰ διαστροφὴ ἠθῶ ἀτέχ ῃ παιδεία. ὁ δ ὲ φιλοσοφία ὀρωρεγμέο, ἐκκλίω δὲ τὴ πολυθρύλητο ἡδοή, ἥ τιω θηλύει έω ψυχά, φαερό ἐστι ο ὐ μόο φύσει πρὸ εὐγέεια κλίω ἀλλ ὰ κα ὶ προαιρέσει. φύσι δ ὲ εὐγεὴ μετρία ἄσκησι προσλαβοῦσα, ἔτι δ ὲ τὸ ἀφθόω διδάξοτα ῥᾳδίω ἔρχεται πρὸ τὴ τελεία ἀάληψι τῆ ἀρετῆ. ἐγ ὼ δ ὲ συέχομαι σώματι ἀσθεε ῖ δι ὰ γῆρα ἐτῶ γάρ εἰμι ὀγδοήκοτα. διόπερ ο ὐ δύαμαί σοι συμμῖξαι. ἀ ποστέλλω δέ σοί τια τῶ ἐμαυτο ῦ συσχολαστῶ, ο ἳ τοῖ μὲ κατ ὰ ψυχὴ οὐκ ἀπολείποται ἐμο ῦ, τοῖ δὲ κατ ὰ σῶμα προτεροῦσι. οἷ συὼ οὐδεὸ καθυστερήσει τῶ πρὸ τὴ τελεία εὐ δαιμοία ἀηκότω. Fuentes: Epicuro. Opere, G. ARRIGHETTI, ed., 2a. edición, Turín, Einaudi, 1973. Epistolographi Graeci, R. HERCHER, ed, París, Didot, 1873, rep. 1965.