Ομιλία του Προέδρου του ΕΚΝΛ, Τάσου Τσιαπλέ, στην απεργιακή συγκέντρωση 27/11/14 Εκ μέρους της διοίκησης του ΕΚΝΛ, χαιρετίζω την παρουσία στην σημερινή μας απεργιακή συγκέντρωση, των εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, ανέργων, απολυμένων όπως από τη Θ.Ε.Ψ.Υ.ΠΑ, ενώ όσοι συνεχίζουν να εργάζονται βιώνουν καθημερινά την εντατικοποίηση και τον εξευτελισμό από την εργοδοσία, των απλήρωτων και υποψήφιων ανέργων από τα Σ-Μ Λάρισα, την πρώην ΕΑΣ, σε πολλές Ιδ. Κλινικές, εμπορικές, βιομηχανικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις. Χαιρετίζω επίσης τους συνταξιούχους όλων των ταμείων που αποφάσισαν να είναι εδώ, όσους μικρούς εμπόρους, που με απόφαση του Εμπορικού Συλλόγου είναι μαζί μας, όσους μικρούς ΕΒΕ, αγρότες, φοιτητές και γυναίκες βρίσκονται εδώ. Η σημερινή απεργία και συγκέντρωση, έγινε χάρη στη δουλειά των ταξικών διοικήσεων του ΕΚΝΛ, των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αλλά και ορισμένων άλλων τίμιων συνδικαλιστών, κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία σε πολλούς χώρους δουλειάς, όπως στην ΠΡΟΣΥΦΛΑ που μετά τις μειώσεις μισθών με ατομικές συμβάσεις, απειλούν με απολύσεις, στην προσπάθεια της κυβέρνησης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους με την κοκορομαχία για το ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής των καπιταλιστικών συμφερόντων, καλλιεργώντας αυταπάτες, φόβο και παθητικότητα. Έγινε κόντρα στην υπονομευτική στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που ελέγχει την πλειοψηφία των διοικήσεων της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, πολλών Ομοσπονδιών και Σωματείων, που ενώ κήρυξαν απεργία και καμώνονται ότι θέλουν την ενότητα της εργατικής τάξης, όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να πετύχει, αλλά σε πολλές περιπτώσεις κάνουν απεργοσπασία και με τις πράξεις τους ξεπουλάνε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, άλλοτε υπογράφοντας ΣΣΕ με μειώσεις μισθών (όπως έκαναν η ΓΣΕΕ με την αποδοχή των άθλιων μισθών των 586 και 511 ευρώ, οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΜΕΤΑ στην Ομοσπονδία Ιδ. Υπαλλήλων, του Επισιτισμού-Τουρισμού, των Ιδ. Κλινικών, σε τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις) ή στηρίζοντας τα εξευτελιστικά προγράμματα ολιγόμηνης απασχόλησης. Η σημερινή απεργία αποτελεί κλιμάκωση της πάλης απέναντι στη βάρβαρη επίθεση κεφαλαίου-κυβέρνησης-ε.ε, μετά το μεγαλειώδες πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1 ης Νοέμβρη στην Αθήνα, που έγινε με κάλεσμα του ΠΑΜΕ και συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, μικροί ΕΒΕ, μικροαγρότες νέοι και γυναίκες, με τις αποφάσεις 1.000 συνδικάτων, που στέλνει το μήνυμα: Δεν θα ζήσουμε με τα ψίχουλα των εκμεταλλευτών για να ζουν αυτοί στα πλούτη. Αποτελεί απάντηση σε όλο το μπλόκ των δυνάμεων (παλιοί εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, αλλά και τους νέους της ΜΕΤΑ, κόμματα, πολλά αστικά ΜΜΕ), που κάνουν ότι τους έπιασε ο πόνος για το καλό και την ενότητα της εργατικής τάξης, ρίχνοντας μπόλικο «κλάμα» για τις διπλές συγκεντρώσεις, κρύβοντας ότι θέλουν «μια» συγκέντρωση με υποταγμένη την εργατική τάξη στο κεφάλαιο, στα κόμματά του, στην Ε.Ε, μόνιμο υποζύγιο ταξικής εκμετάλλευσης. Δέστε για παράδειγμα συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που καλούν δήθεν σε ενότητα και ανένδοτο αγώνα κατά της κυβέρνησης και των μνημονίων, σαν δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας στο Δήμο Λάρισας όμως, αποδέχτηκαν την προσφυγή της δημοτικής αρχής στα δικαστήρια κατά των σχολικών φυλάκων, την άρνηση της δημοτικής αρχής να στηρίξει οικονομικά την μετακίνηση των ανέργων και εργαζομένων στο συλλαλητήριο της 1 η ς Νοέμβρη στην Αθήνα, δεν είπαν κουβέντα για το ότι πέρασαν 2 μήνες που ως ΕΚΝΛ θέσαμε τα αιτήματα για την στήριξη των ανέργων από το Δημοτικό Συμβούλιο, χωρίς ακόμα να συζητηθούν, δεν έβγαλαν 1
άχνα για το ότι ο δήμαρχος τους έκοψε την κορδέλα των εγκαινίων σε ιδιωτική κλινική, θεωρώντας ότι η επιχειρηματική δράση στην υγεία είναι ανάπτυξη! Γι αυτό επιτίθενται στους ταξικούς συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που αγωνίζονται για ένα πραγματικά ενωμένο, οργανωμένο μαζικό εργατικό κίνημα, ταξικά προσανατολισμένο, απαλλαγμένο από το καρκίνωμα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, που θα σαρώσει όχι μόνο τα μνημόνια και την κυβέρνηση, αλλά και την Ε.Ε, τους ίδιους τους καπιταλιστές. Γι αυτό προσπαθούν να εξομοιώσουν τους ταξικούς συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, του ΕΚΝΛ, σε πολλά σωματεία, που είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα, πληρώνοντας αυτή την συνεπή αγωνιστική δράση τους με απολύσεις, δίκες και καταδίκες από μηνύσεις εργοδοτών και κράτους, καθημερινό πόλεμο από εργοδότες, με τα άθλιο σινάφι των εργοδοτικών-κυβερνητικών συνδικαλιστών, που ξεπουλούν τα εργατικά συμφέροντα, με τη σαπίλα που δημιούργησαν μέσα στο σ.κ. Είναι αυτοί που μαζί με τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις τους, προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να πληρώσουμε την κρίση, ζώντας με ψίχουλα. Δηλώνουμε ότι δεν δεχόμαστε, για να κολυμπά στα κέρδη μια μειοψηφία εκμεταλλευτών του λαού, η τάξη των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των κλινικαρχών, των μεγαλοξενοδόχων, των μεγαλοεπιχειρηματιών, εμείς να ζούμε με την ανεργία, απλήρωτοι και ανασφάλιστοι. Δεν δεχόμαστε να δουλεύουμε με 5μηνα, 2μηνα και άλλα προγράμματα που επιδοτούν τους εργοδότες και ανακυκλώνουν την ανεργία, με άθλιους μισθούς και συντάξεις, χωρίς ΣΣΕ, χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, να πληρώνουμε βαρείς φόρους και χαράτσια, να πληρώνουμε την υγεία, την παιδεία και να μην έχουμε τα στοιχειώδη. Δεν δεχόμαστε, το 1% του πληθυσμού της Ελλάδας να κατέχει το 2014 σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης το 56,1% του πλούτου, ενώ το 2000 κατείχε το 54,1% και από την άλλη χιλιάδες εργατικές οικογένειες, μικροί επαγγελματίες και αγρότες να μην μπορούν να πληρώσουν τα χαράτσια και τους βαρείς φόρους, τις ασφαλιστικές εισφορές και να τους γίνονται ή να τους απειλούν με κατασχέσεις, να μην έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ρεύμα, θέρμανση, να μην μπορούν να αγοράσουν τα φάρμακα, να πάνε στο γιατρό, να μην μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να μην έχουν ακόμα και να φάνε. Αυτές οι πολιτικές, που εφαρμόζονται στη χώρα μας, μα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δεν είναι λαθεμένες, όπως διατείνονται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά όρος για την σωτηρία του συστήματος, την έξοδο από την κρίση προς όφελος των καπιταλιστών και την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους, πάνω στα συντρίμμια των εργατικών δικαιωμάτων. Ξεκίνησαν να σχεδιάζονται και να εφαρμόζονται πολύ πριν ξεσπάσει η καπιταλιστική κρίση, από την εποχή του Μάαστριχτ, από τα επιτελεία της Ε.Ε, τις κάθε λογής κυβερνήσεις, με τις ιδιωτικοποιήσεις, τις ανατροπές στο ασφαλιστικό, τις εργασιακές σχέσεις, την υγεία, την παιδεία, την τοπική διοίκηση και τώρα στις συνθήκες της κρίσης επιταχύνονται και γίνονται πιο βάρβαρες. Κάθε εργαζόμενος, άνεργος, συνταξιούχος, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι, με ή χωρίς μνημόνια, όσο κουμάντο σ αυτό τον τόπο κάνει η τάξη των καπιταλιστών, όσο είμαστε στο δόκανο της Ε.Ε, όσο αναγνωρίζεται το χρέος των καπιταλιστών ως χρέος του λαού, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση, η πολιτική και οι στόχοι της αντικειμενικά θα υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Επομένως τα βάρβαρα μέτρα δεν θα έχουν τελειωμό, τα μνημόνια θα είναι διαρκείας, με δεδομένο ότι οι πάνω από 400 εφαρμοστικοί νόμοι δεν θα καταργηθούν, ούτε από την σημερινή κυβέρνηση, ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά και όλες οι χώρες της Ε.Ε για πολλές δεκαετίες θα είναι σε επιτήρηση, όπως συμφώνησαν στην Ε.Ε. 2
Αυτός ο ανταγωνισμός των καπιταλιστών για τα κέρδη, πάει χέρι-χέρι με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους στην περιοχή μας και σε όλο τον κόσμο, με τις ανθρωποθυσίες χιλιάδων και χιλιάδων απλών ανθρώπων για χάρη των συμφερόντων των πλουτοκρατών. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει νόημα να διεκδικούμε την ικανοποίηση των αιτημάτων μας ή ότι δεν μπορεί να αποσπάσουμε κάποιες καταχτήσεις με τον σκληρό αγώνα μας, αλλά πρέπει να πάψουν να υπάρχουν αυταπάτες, ότι μπορεί, και ειδικά στη φάση που βρίσκεται το καπιταλιστικό σύστημα, να υπάρξει πολιτική που θα εξυπηρετεί και τα καπιταλιστικά και τα εργατικά-λαικά συμφέροντα. Θα ήταν καταστροφικό για την εργατική τάξη και το κίνημα της αν το πιστεύαμε και μπαίναμε και εμείς σ αυτή τη λογική να βάζουμε πλάτη να αλλάζουν απλά οι κυβερνητικοί διαχειριστές των συμφερόντων του κεφαλαίου, όπως κάνουν παλιοί και νέοι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί συνδικαλιστές, αποπροσανατολίζοντας και σπέρνοντας την απογοήτευση και την αποδιοργάνωση του εργατικού κινήματος. Τέτοια ενότητα θέλουν, για να φτάσουμε στον πάτο αλυσοδεμένοι. Η ανάπτυξη που επικαλούνται τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, δεν αφορά εμάς. Είναι για τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, του κλινικάρχες, τους μεγαλοξενοδόχους, τους μεγαλοκατασκευαστές και κάθε είδους επιχειρηματικούς ομίλους. Για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες, δεν εγγυώνται, ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος, ούτε καν την επιστροφή των απωλειών που είχαμε τα τελευταία 5 χρόνια. Διαγκωνίζονται ποιος θα δώσει περισσότερα ψίχουλα, κρύβοντας τα νέα βάρβαρα μέτρα που έρχονται με απαίτηση του κεφαλαίου. O κρατικός προϋπολογισμός του 2015 κινείται σ αυτό το πλαίσιο, κόβει σημαντικά κονδύλια απο την προστασία της λαϊκής οικογένειας, θεωρεί δυσβάστακτο κόστος τις αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Οι απολύσεις θα συνεχισθούν στον ιδιωτικό με την απελευθέρωση των απολύσεων και στον δημόσιο τομέα. Οι άνεργοι θα εξακολουθούν στην πλειοψηφία τους να παραμένουν άνεργοι και χωρίς επίδομα οι περισσότεροι. Στην καλύτερη περίπτωση ένας αριθμός απ αυτούς θα δουλεύει για λίγους μήνες στα πεντάμηνα, στα δίμηνα, με Βάουτσερ, με άθλιους μισθούς και χωρίς ουσιαστικά δικαιώματα. Οι μισθοί και οι συντάξεις για την μεγάλη πλειοψηφία θα συμπιεστούν πιο χαμηλά, οι εργασιακές σχέσεις θα ελαστικοποιηθούν ακόμα περισσότερο, τα χαράτσια και η βαριά φορολογία θα συνεχισθεί, το ίδιο η εμπορευματοποίηση της υγείας-πρόνοιας, της παιδείας, του πολιτισμού και του αθλητισμού. Η μεγάλη σφαγή όμως προβλέπεται στην Κοινωνική Ασφάλιση, όπου ετοιμάζονται: - Η αύξηση του ελάχιστου αριθμού ενσήμων από τα 4.500 στα 6.000 ή και 6.500, δηλαδή από τα 15 στα 20 ή 22,5 χρόνια ασφάλισης, προκειμένου κάποιος να κατοχυρώσει δικαίωμα σύνταξης γήρατος στα 67. Η αύξηση σχεδιάζεται να ισχύσει για όσους γεννήθηκαν μετά το 1975, δηλαδή αυτούς που σήμερα βρίσκονται κάτω των 40 ετών. Πρόκειται για εγκληματικό μέτρο, καθώς οι ελάχιστες μέρες ασφάλισης αυξάνονται πάνω από 30% και σε συνθήκες μεγάλης ανεργίας και υποαπασχόλησης, θα οδηγήσει χιλιάδες να μην πάρουν ποτέ σύνταξη! - Η αύξηση των ενδιάμεσων ορίων ηλικίας που ισχύουν για ορισμένες ομάδες ασφαλισμένων και που μέχρι τώρα τούς δίνεται η δυνατότητα να συνταξιοδοτηθούν πριν τα 62 (στην περίπτωση 40ετίας) ή πριν τα 67. Σ αυτές τις ομάδες, περιλαμβάνονται οι γυναίκες με ανήλικα παιδιά που είχαν τις προϋποθέσεις χωρίς να έχουν το απαραίτητο όριο ηλικίας, οι ασφαλισμένοι πριν το 1983 με 35ετία, ασφαλισμένοι στα ΒΑΕ. 3
- Μείωση των συντάξεων του ΙΚΑ μέχρι και 20% και έως 30% στις συντάξεις του ΟΑΕΕ με πρόσχημα τα ελλείμματα, για τα οποία δεν ευθύνονται οι ασφαλισμένοι, ενώ δεν αποκλείεται η εφαρμογή του νέου συστήματος του Ασφαλιστικού, που θα άρχιζε από το 2015 και αφορά τον τρόπο υπολογισμού των συντάξεων με τους νέους μικρότερους συντελεστές αναπλήρωσης, να γίνει νωρίτερα, επιφέροντας μεγαλύτερες μειώσεις συντάξεων, απ αυτές που είχαν νομοθετηθεί. - Κατάργηση του ΕΚΑΣ, η οποία ήδη εφαρμόζεται για τους συνταξιούχους κάτω των 65 ετών, ενώ το μέτρο αναμένεται να ολοκληρωθεί με τη διασύνδεσή του με το λεγόμενο Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα και τη δικαιολογία ότι είναι προνοιακό επίδομα και όχι συνταξιοδοτική παροχή. - Επέκταση του παγώματος των συντάξεων, ακόμα 2 χρόνια (2016-17), που θα αφαιρέσει 920 εκ. ευρώ ετησίως από τους συνταξιούχους. Και επειδή οι καπιταλιστές και οι κυβερνήσεις τους, ξέρουν, ότι υπάρχει ο ταξικός πόλος στο εργατικό κίνημα, τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές που συγκρότησαν το ΠΑΜΕ, που μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά το εργατικό κίνημα να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί, να υπάρχουν μεγάλοι αγώνες, που θα βάλουν σε άμεσο κίνδυνο όχι μόνο τις βάρβαρες πολιτικές των κυβερνήσεων και της Ε.Ε, αλλά και την ίδια την εξουσία τους, ετοιμάζουν νέο αντισυνδικαλιστικό νόμο, για να επιβάλλουν σιγή νεκροταφείου στο εργατικό κίνημα. Η επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας και γενικότερα στη συνδικαλιστική δράση έρχεται χρόνια πίσω από όλες τις κυβερνήσεις. Το ταξικό εργατικό κίνημα αντιμετώπισε τις δυνάμεις του κεφαλαίου με φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις και ποτέ δεν παραιτήθηκε από την υπεράσπιση των κατακτήσεών του. Αντιμετώπισε τον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό σε όλες του τις αποχρώσεις. Αντιμετώπισε και κατάργησε το νόμο Λάσκαρη, αποκάλυψε τις συνειδητές παραλείψεις του 1264 (π.χ. εξαίρεση εφοπλιστών). Επέβαλε την κατάργηση του απεργοκτόνου άρθρου 4 του 1365/83. Η ευαισθησία των καπιταλιστών και της κυβέρνησης για τον τρόπο που αποφασίζονται οι απεργίες είναι υποκριτική. Στη Χαλυβουργία που οι αποφάσεις για απεργία παίρνονταν με 80% και πάνω, ρίξανε τα ΜΑΤ πάνω στους εργάτες. Στον ΟΛΥΜΠΟ επιστράτευσαν τους εκβιασμούς, την αστυνομία, τους μπράβους, τα δικαστήρια. Στους ναυτεργάτες που η απόφαση για απεργία ήταν με μεγάλη πλειοψηφία, τους επιστράτευσαν, το ίδιο στο ΜΕΤΡΟ και τους Καθηγητές. Είναι φανερό ότι ο στόχος τους είναι το τσάκισμα του δικαιώματος στην απεργία και όχι ο τρόπος που αποφασίζεται. Πάμπολλες είναι οι δικαστικές αποφάσεις που έβγαλαν και βγάζουν παράνομες μια σειρά απεργίες. Βάλουν κατά των συνδικαλιστικών αδειών που αφορούν μικρό μέρος συνδικαλιστών, για να στοχοποιήσουν συλλήβδην όλους τους συνδικαλιστές, να δυσκολέψουν την επαφή των συνδικάτων με τους εργαζόμενους. Οι συνδικαλιστές που τις αξιοποιούν για δικό τους όφελος, είναι τα δικά τους παιδιά, οι εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές, αυτοί που τους αναθέτουν την υπονόμευση του ταξικού χαρακτήρα του σ.κ και το πέρασμα των αντεργατικών πολιτικών και επιθέσεων της εργοδοσίας. Αυτά όμως είναι θέματα που πρέπει να τα λύσουν οι εργαζόμενοι, βάζοντας στην άκρη τους ξεπουλημένους. Θυμίζουμε ότι το ταμείο εργατοπατέρων δημιούργημα των αστικών κομμάτων ήταν για να εξαγοράζουν και να έχουν στο χέρι μια σειρά συνδικαλιστές. Το ταξικό εργατικό κίνημα πολέμησε σταθερά αυτό το ταμείο μέχρι την κατάργησή του. Οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα και κάθε τίμιος συνδικαλιστής, πρέπει να ορθώσουν ασπίδα προστασίας της συνδικαλιστικής δράσης, της απεργίας και των κοινωνικών αγώνων. Να απαιτήσουμε τη διεύρυνση των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Συνάδελφοι, συναδέλφισσες 4
Η ολομέτωπη επίθεση κυβέρνησης-εε-εργοδοσίας, δεν αντιμετωπίζετε με τη μοιρολατρία, το φόβο, τη λογική του μικρότερου κακού. Κανείς δεν θα γλιτώσει όπως έδειξε η πείρα των εργαζόμενων στα Σ-Μ Λάρισα, στην ΘΕΨΥΠΑ, στα ΚΤΕΛ, και σε πολλές ακόμα περιπτώσεις. Δεν βγαίνει τίποτα με την ατομική προσπάθεια, το σιχτίρισμα, την κλάψα, με την ανάθεση ευθυνών. Είναι αδιέξοδος ο δρόμος αν περιμένουμε να μας βγάλει κάποιος άλλος το φίδι από την τρύπα. Δε μπορεί η λύση να έρθει ουρανοκατέβατη περιμένοντας να μας λύσει το πρόβλημα η όποια κυβέρνηση θα προκύψει από μελλοντικές εκλογές. Δε μπορούμε να δίνουμε χώρο να μας κρατούν στριμωγμένους στη γωνία. Τώρα, χρειάζεται κάθε εργαζόμενος, άνεργος, ιδιαίτερα οι νέοι και οι γυναίκες, να ξεπεράσει αυταπάτες, να οργανωθεί στο σωματείο του στον κλάδο και στον τόπο δουλειάς, στη Λαϊκή Επιτροπή, την Επιτροπή Ανέργων που δημιουργούμε σε μια σειρά συνοικίες. Να κάνουμε ξανά τα σωματεία μαζικά, δυνατά, με συμμετοχή των μελών τους στη λειτουργία και στη δράση, με δραστηριότητες για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν τις εργατικές οικογένειες, με συνεχή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, σύγκρουση με την εργοδοσία, το κράτος και τους μηχανισμούς τους και συνεπή υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Να μπουν πολλές χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι, στον συλλογικό, οργανωμένο ταξικό αγώνα μαζί μας. Να συγκροτήσουμε ένα εργατικό κίνημα, γερά οργανωμένο με βάση τον τόπο δουλειάς, με ταξικό προσανατολισμό και όχι με την κάλπικη ενότητα κάτω από ξένες σημαίες. Σήμερα μπορούμε να ζήσουμε πολύ καλύτερα και να καλύψουμε όλες τις ανάγκες μας, γιατί υπάρχουν περισσότερος πλούτος, μέσα και δυνατότητες. Αυτό το εμποδίζει το γεγονός ότι η ιδιοκτησία στα μεγάλα μέσα παραγωγής, όπως και η εξουσία ανήκουν σε μια μικρή μειοψηφία καπιταλιστές. Είναι λοιπόν ανάγκη να βγούμε δυναμικά στην αντεπίθεση, απορρίπτοντας τον «ρεαλισμό» των ορίων αντοχής της οικονομίας που έχουν οι προτάσεις της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, οι οποίες προσαρμόζουν τις απαιτήσεις μας στις ανάγκες του κεφαλαίου. Να πιστέψουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αφεντικά, γιατί ο παραγωγός του πλούτου είμαστε εμείς και σε εμάς πρέπει να επιστραφεί. Τα δικά μας αιτήματα, ξεκινούν από την αναπλήρωση των απωλειών και φθάνουν στην ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών μας, συνδεδεμένα με αμφισβήτηση της Ε.Ε, των μνημονίων, της μη αποδοχής του χρέους, της εξουσίας του κεφαλαίου. Απαιτούμε την επιδότηση όλων των ανέργων όσο διαρκεί η ανεργία με 600 ευρώ το μήνα. Το διάστημα της ανεργίας να αναγνωρίζεται ως συντάξιμος χρόνος χωρίς επιβάρυνση των ανέργων. Πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους ανέργους και τις οικογένειες τους από το κράτος. Να σταματήσει το σκλαβοπάζαρο των προγραμμάτων απασχόλησης, της ενοικίασης, της δουλειάς με ημερομηνία λήξης. Να διευρυνθεί το πλέγμα προστασίας τους παντού! Στα χρέη, στις συγκοινωνίες, στην ψυχαγωγία, στις διακοπές. Να μην αφήσουμε σπίτι ανέργου αλλά και εργαζόμενου να βγει σε πλειστηριασμό. Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους, άμεσα μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στη δημόσια Υγεία-Πρόνοια, Εκπαίδευση και για έργα κοινωνικών υποδομών (αντισεισμική και αντιπλημμυρική θωράκιση). Να ξαναλειτουργήσουν τα εργοστάσια Ζάχαρης και Οινοπνεύματος με ευθύνη του κράτους. Να επαναλειτουργήσει ο ΟΕΚ, με ενίσχυση του προγράμματος κατασκευής εργατικών κατοικιών. Σε κανέναν δεν πρέπει να επιτρέψουμε να τσακίζει την αξιοπρέπεια των ανέργων. Να δυναμώσει η αλληλεγγύη. Να πάρουν μέτρα τα σωματεία και οι ΛΑΕ, ιδιαίτερα τώρα στις γιορτές. Για αυτά τα αιτήματα των ανέργων και μια σειρά τοπικά προς την Περιφέρεια 5
και τους Δήμους, κάναμε παρεμβάσεις, ζητώντας την λήψη σειρά μέτρων. Η Περιφέρεια, οι Δήμοι Τυρνάβου και Κιλελέρ, που συζητήθηκε, ήταν ναι μεν, αλλά στο δια ταύτα τίποτα. Ο δε Δήμος Λάρισας που υποσχέθηκε ότι θα το συζητούσε, πέρασαν πάνω από 2 μήνες και ούτε φωνή, ούτε ακρόαση. Να σταματήσουμε την λεηλασία του εργατικού-λαϊκού εισοδήματος. Να διεκδικήσουμε ουσιαστικές αυξήσεις, στους μισθούς και στις συντάξεις. Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, των χαρατσιών και της βαριάς φορολογίας. Απαιτούμε εδώ και τώρα υπογραφή ΕΓΣΣΕ με επαναφορά στα 751 ευρώ του βασικού μισθού. Φυσικά αυτός ο μισθός δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής-λαικης οικογένειας. Γι αυτό λέμε να είναι η βάση για νέες αυξήσεις. Διεκδικούμε την επαναφορά των κατώτερων κλαδικών μισθών στα επίπεδα του 2009. Να καταργηθεί η ηλικιακή διαφοροποίησης στους μισθούς. Κανένας εργαζόμενος να μην εργάζεται χωρίς ΣΣΕ. Να καταργηθεί το άθλιο καθεστώς των ατομικών συμβάσεων. Να μπει φραγμός στη μερική απασχόληση, στην εκ περιτροπής εργασία, να κατοχυρωθεί με νόμο η Κυριακή αργία, η 7ωρη, 5θήμερη εργασία. Να παρθούν ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων, που το τελευταίο 2μηνο μετράμε στην περιοχή μας 1 νεκρό και 2 τραυματίες συναδέλφους από εργοδοτικά-κυβερνητικά εγκλήματα. Από πολύ νωρίς έχουμε προειδοποιήσει την κυβέρνηση να μην τολμήσει να προχωρήσει σε νέες ανατροπές στα συνταξιοδοτικά και ασφαλιστικά δικαιώματα! Είναι αιτία πόλεμου για μας. Απαιτούμε την κάλυψη όλων των απωλειών των προηγούμενων χρόνων. Άμεση επαναφορα των απωλειών, της 13ης και 14ης σύνταξης. Πλήρη κρατική εγγύηση όλων των συντάξεων και των παροχών. Καμία σύνταξη κάτω από 600 ευρώ. Πλήρη σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες με 4.050 ένσημα και κατά 5 χρόνια νωρίτερα στα ΒΑΕ. Απαιτούμε την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων και να μπει τέρμα στην ανασφάλιστη εργασία. Συνάδελφοι, συναδέλφισσες Ξέρουμε ότι ο αγώνας για την ώρα είναι σκληρός και άνισος. Έχουμε απέναντί μας ένα συνασπισμένο και ισχυρό αντίπαλο και το κίνημά μας δεν είναι ακόμα όσο πρέπει έτοιμο και ισχυρό. Μπορούμε, όμως, να φτάσουμε το κίνημά μας, τη συμμαχία μας με τους μικρούς ΕΒΕ, τους μικρούς αγρότες, τη νεολαία και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, σε αυτό το ύψος. Μπορούμε να κερδίζουμε καθημερινά πολλές μάχες, μικρές και μεγάλες σε κάθε χώρο. Μπορούμε να περάσουμε στην αντεπίθεση. Σηκώνουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα, βέβαιοι ότι θα ξημερώσει η μέρα όπου οι εργάτες θα κάνουν το όνειρο πραγματικότητα. 6