ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 8 ΜΑΡΤΗ 2013 Συναγωνιστές - συναγωνίστριες 8 Μάρτη 2013: δε φέρνει μόνο στη μνήμη τον αγώνα των εργατριών της Νέας Υόρκης για ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, για ίσο μεροκάματο.δεν είναι μόνο μέρα τιμής και απολογισμού. Είναι μέρα ευθύνης και νέων καθηκόντων για να σχεδιάσουμε τη συνέχεια της δράσης μας σε μια περίοδο που εξαπολύεται νέα καταιγιστική επίθεση στην εργατική τάξη. 1857 2013: βγαίνουν αβίαστα 2 συμπεράσματα, οδηγοί για την οργάνωση της πάλης: 1. Χιλιάδες γυναίκες αγωνίστριες, επώνυμες και ανώνυμες, επέλεξαν το δρόμο του οργανωμένου αγώνα, της σύγκρουσης με την εργοδοτική και κρατική τρομοκρατία, με τους ατομικούς φόβους και τις δυσκολίες. Επέλεξαν το δρόμο της ρήξης με την πολιτική της εκμετάλλευσης, της αντίστασης στο σύστημα που τρέφεται αναπαράγοντας και πολλαπλασιάζοντας την ανισοτιμία στις γυναίκες της τάξης μας. Σε αυτό το δρόμο ο αγώνας των γυναικών ως αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού λαϊκού κινήματος απέσπασε κατακτήσεις για την εργατική λαϊκή οικογένεια σημαντικές, που όμως ποτέ δεν κάλυψαν τις ανάγκες μας. 2. Η πάνω από 100 χρόνια ιστορία της πάλης για τα δικαιώματα των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων αποδεικνύει ότι οι κατακτήσεις στον καπιταλισμό είναι περιορισμένες και προσωρινές. Δείχνει πως όσο ο πλούτος συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια και η εξουσία παραμένει στους καπιταλιστές, τόσο η εκμετάλλευση θα γίνεται πιο βάρβαρη και οι γυναίκες θα αποτελούν το καύσιμο για τη μεγαλύτερη κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Θα περισσέψουν σήμερα τα λόγια συμπάθειας, αγάπης, αναγνώρισης για το ρόλο της γυναίκας. Θα περισσέψει ο θαυμασμός για τη συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Θα περισσέψει η υποκρισία, για τα προβλήματα που βιώνει η εργαζόμενη γυναίκα. Τι να κρύψουν και που να κρυφτούν. Ότι στο όνομα της ισότητας και των ίσων ευκαιριών πριν την κρίση κατήργησαν ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Ότι στο όνομα των ιδιαίτερων αναγκών και της διευκόλυνσης, ή όπως τους αρέσκεται να λένε της εναρμόνισης της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή, εφαρμόστηκαν πρώτα στις γυναίκες οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η μερική απασχόληση, η δουλειά με το μπλοκάκι. Δεν κρύβεται σήμερα ότι η ανεργία στις γυναίκες φτάνει το 29,3% και για τις νέες γυναίκες φθάνει στο 62,1%. Η πλειοψηφία των νέων εργαζόμενων γυναικών αμείβεται με μισθούς 200 και 400 ευρώ. Σε κλάδους όπου η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι γυναίκες έχουν γενικευτεί οι συμβάσεις από 1 μέρα μέχρι 1 μήνα, η ενοικίαση
εργαζομένων, η εκ περιτροπής εργασία και οι απλήρωτες υπερωρίες. Δουλεύουν ανασφάλιστες, με όρους εργασιακού μεσαίωνα, με το φόβο και τον τρόμο της απόλυσης αν, για παράδειγμα, μείνουν έγκυος. Δεν κρύβεται ότι το αδιέξοδο του σάπιου συστήματός τους απαιτεί και άλλα μέτρα. Σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης κρίσης η στρατηγική της ΕΕ, του κεφαλαίου και των κομμάτων τους απαιτεί περισσότερη, φτηνότερη δουλειά, εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών, διασφάλιση των όρων κερδοφορίας για μετά την κρίση. Η νέα αντεργατική επίθεση αφορά στο σύνολο της ζωής της εργατικής λαϊκής οικογένειας και των νέων ζευγαριών. Τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η γυναίκα έχουν στο κέντρο τους την κατάργηση του στοιχειώδους δικαιώματος στην εργασία, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και τη μη αναγνώριση του ρόλου της μητρότητας, δηλαδή όλα εκείνα τα στοιχεία που αυξάνουν τον βαθμό εκμετάλλευσης. Με τα νέα μέτρα που προβλέπουν 6ήμερη δουλειά, για 10 έως 12 ώρες, με την επίθεση στην Κυριακάτικη αργία στο εμπόριο, με την απελευθέρωση του ωραρίου σπρώχνουν τη γυναίκα εργαζόμενη στο σπίτι, έξω από την παραγωγή. Ουσιαστικά η εργαζόμενη μητέρα γίνεται λάστιχο και πρέπει μέσα στις ώρες που της απομένουν εκτός δουλειάς να φροντίσει τα παιδιά, το σπίτι, να κοιμηθεί, να διαβάσει, να ψυχαγωγηθεί, να αναπτύξει κοινωνική δράση, κλπ. Η μητρότητα μπαίνει κυριολεκτικά στο απόσπασμα γιατί κοστίζει στους εργοδότες. Χιλιάδες γυναίκες θα βρεθούν το επόμενο διάστημα στην ανεργία με τις απολύσεις που δρομολογούνται σε δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τα κενά που θα προκύψουν αν και εφόσον καλυφθούν θα είναι με συμβασιούχους εργαζόμενους ή εργαζόμενους μέσω των λεγόμενων προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας. Η επιχειρούμενη κατάργηση των ΣΣΕ και του κατώτερου μισθού ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση όσων κατακτημένων δικαιωμάτων έχουν απομείνει και συμπαρασύρει προς τα κάτω επιδόματα λοχείας, ασθένειας. Το επίδομα τοκετού το έχουν ήδη καταργήσει για όσες γεννούν σε μαιευτήρια. Μας πάνε κυριολεκτικά έναν αιώνα πίσω, όταν οι γυναίκες γεννούσαν στα σπίτια και τα χωράφια και η πιθανότητα να πεθάνει είτε η μητέρα, είτε το παιδί κατά τη διάρκεια του τοκετού θεωρούνταν δεδομένη. Η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, μαζί με την κατάργηση των ΒΑΕ, σημαίνει περισσότερα προβλήματα υγείας στον ήδη επιβαρημένο οργανισμό της γυναίκας από τα πολλαπλά βάρη. Το τσεκούρεμα των ασφαλιστικών ταμείων μαζί με την εμπορευματοποίηση της Υγείας- Πρόνοιας οξύνει ακόμα περισσότερο τα προβλήματα. Το σχέδιο Αθηνά, που συνδέει τα Πανεπιστήμια με τα σχέδια των επιχειρήσεων για να παράγονται με αναλώσιμη γνώση φτηνοί και ευέλικτοι εργαζόμενοι, έρχεται να καταφέρει ένα ακόμα κτύπημα στις σπουδάστριες και τους σπουδαστές των λαϊκών οικογενειών.
Με θράσος η ΕΕ και η κυβέρνηση έρχονται να μας μιλήσουν για τη συμμετοχή της γυναίκας στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Για τη γυναικεία επιχειρηματικότητα και την ανάπτυξη. Να μας πλασάρουν το μύθο της ωραίας, νέας, έξυπνης, μορφωμένης και φυσικά πετυχημένης εργαζόμενης γυναίκας. Μπορεί ταυτόχρονα να είναι τέλεια νοικοκυρά, μάνα, συνεχώς με το χαμόγελο στα χείλη, με ένα τέλειο σπίτι και πολλά λεφτά, άρα απόλυτα ανεξάρτητη, ελεύθερη, χειραφετημένη, χωρίς κανείς να την εκμεταλλεύεται. Η δυναμική αυτή γυναίκα έχει την ικανότητα να μετατρέψει την κρίση σε ευκαιρία για εκείνη και την οικογένειά της, ή να δημιουργήσει τη δική της επιχείρηση. Αυτό βλέπουμε καθημερινά στα αστικά κανάλια και τις διαφημίσεις, στα εκατοντάδες life style γυναικεία περιοδικά, όπως λέγονται, που μας βομβαρδίζουν από το πρωί ως το βράδυ. Όμως διαφορετική είναι η εικόνα της καθημερινής ζωής της νέας εργαζόμενης, της άνεργης, της νέας μητέρας που από την αρχή της δημιουργίας οικογένειας τα εμπόδια ορθώνονται μπροστά της. Της νέας σπουδάστριας που αναγκάζεται να δουλεύει πολλές φορές παράλληλα με τις σπουδές, της γυναίκας που παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει ανοιχτό το εμπορομάγαζό της, της λαντζέρισσας στα ξενοδοχεία, της καθαρίστριας, της αγρότισσας, της μετανάστριας. Χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι και αυτοαπασχολούμενες κλείνουν τα μαγαζιά τους κάτω από τον ανταγωνισμό με τις μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις, τους φόρους, τα χαράτσια της ΔΕΗ. Χιλιάδες αγρότες ξεκληρίζονται από τα βάρη που έφερε μαζί της η ΚΑΠ, από την προσπάθεια συγκέντρωσης της αγροτικής παραγωγής σε λίγα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών. Δεν είναι μόνο ότι σπέρνουν αυταπάτες, είναι ότι θέλουν οι γυναίκες εργαζόμενες να γίνουν μέρος της πολιτικής τους. Να ζητούν δηλαδή μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου τη στιγμή που η φορολεηλασία πνίγει τις δικές τους οικογένειες Να θεωρούν λύση τις ΜΚΟ, τους κοινωνικούς συνεταιρισμούς, τη βοήθεια στο σπίτι. Να αποδέχονται δηλαδή ότι τα συλλογικά εργατικά κοινωνικά δικαιώματα γίνονται ατομική, οικογενειακή υποχρέωση και ευθύνη. Στοχεύουν από τη μια στη χειραγώγηση και από την άλλη πατάνε στις αντικειμενικές δυσκολίες που γεννά το σύστημά τους, με τη συρρίκνωση και ανταποδοτικότητα των κοινωνικών παροχών, και κάνουν τις γυναίκες πιο ευάλωτες, πιο ανεκτικές στη λογική του μικρότερου κακού, δυσκολεύουν την ένταξή τους στο σωματείο, στη δράση, στον αγώνα. Καλλιεργούν την αντίληψη ότι οι προσωπικές προσπάθειες, οι ατομικές προσπάθειες μπορεί να τους γλιτώσουν από βάσανα, να τους δώσουν μια πιο άμεση θετική οικογενειακή
προοπτική. Κρύβουν ότι η καθημερινότητα σήμερα ακόμα περισσότερο παρά ποτέ εξαρτάται από τις γενικές πολιτικές αλλαγές, από το γενικό συσχετισμό δύναμης. Δεν απομένει ούτε ένα λεπτό χρόνου προκειμένου οι γυναίκες της εργατικής τάξης, των μικρομεσαίων στρωμάτων που υποφέρουν, της αγροτιάς, οι νέες γυναίκες να αποφασίσουν τι θα κάνουν. Μόνο μια λύση υπάρχει, ο ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ. Είναι αναγκαία επιλογή, μονόδρομος η αντίσταση, η αντεπίθεση, η έφοδος, το οργανωμένο κίνημα, η προγραμματισμένη δράση, για να παρεμποδίσουμε τα χειρότερα, για να τα ανατρέψουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα. Η δύναμη του εργατικού, του λαϊκού, του γυναικείου κινήματος εξαρτάται από το πόσες εργατικές γυναικείες μάζες θα μπουν στον αγώνα, πόσες θα επιστρέψουν στον αγώνα ύστερα από κάποια χρόνια αδράνειας, πόσες αυτοαπασχολούμενες, φτωχές αγρότισσες, πόσες κοπέλες, νέες γυναίκες θα προσχωρήσουν. Καμία υποτίμηση. Ο αντίπαλος έχει τα εργαλεία του για να εμποδίσει αυτό που τρέμει περισσότερο το οργανωμένο ταξικό κίνημα που απεγκλωβίζει δυνάμεις, που αμφισβητεί την εξουσία του, τρέμει τη δημιουργία της λαϊκής συμμαχίας που θα ανοίγει την προοπτική για άλλο δρόμο ανάπτυξης, για άλλη κοινωνία, για άλλη οικονομία και εξουσία. Χρησιμοποιεί το ιδεολογικό του οπλοστάσιο ανάγοντας την ανισοτιμία των γυναικών σε ζήτημα αντίθεσης ανάμεσα στα φύλλα, αποκρύπτοντας τον ταξικό χαρακτήρα της εκμετάλλευσης των γυναικών και της φυλετικής καταπίεσης. Έχει τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που χειροκροτούν και βάζουν πλάτη για να πετύχουν την ενσωμάτωση και τη χειραγώγηση των γυναικών. Θαυμάστε τους!.εκπόνηση μελέτης για τη συμμετοχή της γυναίκας στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, δικτύωση με ΜΚΟ, γραμμή υποστήριξης για πληροφορίες, σεμινάρια για δραστήρια στελέχη. Πάντα το σύστημα είχε τους κολαούζους του. Τους μεγαλοκαναλάρχες, την τρικομματική κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα που συσκοτίζουν τις αιτίες της κρίσης και τη θέση της γυναίκας στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα. Τα κόμματα που επιχειρούν να μας εγκλωβίσουν ότι μια καλύτερη διαχείριση του συστήματος «όπως ο Ομπάμα» θα άλλαζε τα πράγματα προς όφελος των εργαζομένων. Είναι στα δικά μας χέρια η δύναμη, είναι δική μας η ευθύνη, να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους. Είναι ευθύνη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος οι γυναίκες να πάρουν τη θέση τους δίπλα και μέσα στο ταξικό κίνημα. Το ταξικό κίνημα να δει πιο μεθοδικά τη δουλειά του στις γυναίκες και τη νεολαία για να εμποδίσει τα σχέδια της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκφραστών. Να κλιμακώσουμε τους αγώνες με αιχμή τα οξυμένα προβλήματα που βιώνουν οι γυναίκες και οι οικογένειές τους. ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ με αποφασιστικότητα υπομονή και επιμονή
Αποκαλύπτουμε την ταξική φύση του προβλήματος δείχνοντας τον χαρακτήρα των μέτρων, τι σημαίνει μονοπώλια, καπιταλιστικό σύστημα. Να ξεκαθαρίζεται στη συνείδηση πως ό,τι συμφέρει τα μονοπώλια, τον εργοδότη είναι ριζικά αντίθετο με το συμφέρον της εργαζόμενης γυναίκας και των παιδιών της. Να παίρνουμε υπόψη μας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και με διάφορες, μορφές παρέμβασης, συζήτησης, συσπείρωσης να πείσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες να κάνουν το βήμα προς τα εμπρός για οργανωμένη δράση. Να εμπνεύσουμε και να εμπνευστούμε. Να σπάσουμε το ψεύτικο πρότυπο του πλαστικού παγωμένου χαμόγελου της γυναίκας της αστικής τάξης. Το δικό μας πρότυπο είναι η γυναίκα μαχήτρια της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ, της Ηλέκτρας Αποστόλου, η καπνεργάτρια Μαρία Κουσιάδου, η Βασιλική Γιωργατζέλη, η γυναίκα του χαλυβουργού, η νέα κοπέλα που απεργεί, η γυναίκα που δεν υποτάσσεται και περήφανα παλεύει για την πραγματική απελευθέρωσή της. Να δυναμώσουμε από τη γνώση ότι οι γυναίκες αυτά τα είχαν κατακτήσει στα σοσιαλιστικά κράτη και σήμερα δικαιούνται ακόμα περισσότερα. Να δημιουργείται κλίμα αντοχής και αποφασιστικότητας κάτω από τη θέση ότι δεν έχουμε καμία ευθύνη Να θυμώσουν οι γυναίκες της τάξης μας, από τη ζωή που ετοιμάζουν για τα παιδιά τους, για το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά που στην ουσία συντηρεί και διαιωνίζει τη ναρκωκουλτούρα, για το φασισμό που ανοίγει τα πλοκάμια του στα παιδιά μας. Να αντιδράσουν με περηφάνια στο απαράδεκτο φαινόμενο του υποσιτισμού των παιδιών στα σχολεία. Καλούμε όλες τις γυναίκες να ενισχύσουν το κίνημα με ταξικό προσανατολισμό το ΠΑΜΕ, το ριζοσπαστικό κίνημα της ΟΓΕ, την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ. Να συμμετάσχουν στη δράση των Λαϊκών επιτροπών στις γειτονιές. Να ενισχυθούν οι πρωτοβουλίες, οι παρεμβάσεις και ο συντονισμός για τα προβλήματα της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων της λαϊκής οικογένειας. Η οργάνωση στα σωματεία, στις επιτροπές αγώνα, η συμμετοχή στις απεργίες και στις κινητοποιήσεις δεν είναι απλή υπόθεση και πέφτει στις πλάτες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Θέλει σχέδιο και συστηματική δουλειά, με στόχο την ανασύνταξη του κινήματος. Συγκεντρώνουμε δυνάμεις, χτίζουμε τη δική μας λαϊκή συμμαχία στον αδιάκοπο πόλεμο με την τάξη που μας εκμεταλλεύεται. Ούτε οι νόμοι και η τάξη τους, ούτε η καταστολή μπορεί να μας σταματήσει. Αυτό είναι η 8 Μάρτη φάρος για τη συμμετοχή της γυναίκας στην ταξική πάλη για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος. Δεν κάνουμε βήμα πίσω. Κλιμακώνουμε τους αγώνες με αιχμή τα οξυμένα προβλήματα που βιώνουν οι γυναίκες και οι οικογένειές τους
Διεκδικούμε την υπογραφή ΕΓΣΣΕ με βάση το πλαίσιο του ΠΑΜΕ και κλαδικών ΣΣΕ με αυξήσεις. Σταθερή και μόνιμη δουλειά, σύνταξη στα 55 χρόνια για τις γυναίκες και στα 60 για τους άντρες. Αύξηση του επιδόματος ανεργίας και επέκταση του χρόνου απονομής του. Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους τους άνεργους, τους ανασφάλιστους και τις οικογένειές τους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Μέτρα ουσιαστικής στήριξης της μητρότητας και της φροντίδας των παιδιών. Κατάργηση του ΦΠΑ, των χαρατσιών, των φοροληστρικών νόμων. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους, κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στους τομείς αυτούς. Δυναμώνουμε την ταξική αλληλεγγύη. Καμιά διακοπή ρεύματος, κανένας πλειστηριασμός δε θα μείνει αναπάντητος από το εργατικό και λαϊκό κίνημα. Θα παρεμποδιστούν στην πράξη. Στο μακιγιαρισμένο καπιταλιστικό σύστημα που δεν μπορεί να κρύψει την ασχήμια του, στους πολιτικούς και συνδικαλιστικούς του εκφραστές που προσπαθούν να υφαρπάξουν τη συναίνεσή μας απαντάμε με τους στίχους του Ρίτσου της Μάνας πάνω από το νεκρό παιδί της. και αντις τα αφταιγα στήθια μου να γδέρνω δες Βαδίζω και πίσω από τα δάκρυά μου τον ήλιο αντικρύζω..