Από : Μαθητές της Α τάξης του 3ου ΕΠΑΛ Λάρισας

Από : Μαθητές της Α τάξης του 3ου ΕΠΑΛ Λάρισας

Σκοπός Εργασίας Σκοπός αυτής της εργασίας είναι οι μαθητές, ως ενεργοί συνεχιστές της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, να αποκτήσουν τις βασικές γνώσεις : της προϊστορίας αλλά και της ιστορίας του ελληνικού και παγκόσμιου κινηματογράφου των ειδών του σινεμά που αναπτύχθηκαν με την πάροδο του χρόνου των Ελλήνων καλλιτεχνών (σκηνοθετών, συνθετών και ηθοποιών) που έγιναν πρωτοπόροι του είδους

Ομάδα Α : Οι μαθητές χωρίστηκαν στις ακόλουθες ομάδες: Ιστορική αναδρομή στον Παγκόσμιο & Ελληνικό Κινηματογράφο Ομάδα Β : Ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος Ομάδα Γ : Ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα Ομάδα Δ : Κατάρτιση Επεξεργασία Ερωτηματολογίου

Κατάρτιση Ερωτηματολογίου Το ερωτηματολόγιο που διαμορφώσαμε είχε ως στόχο: να αποτυπώσει τις κινηματογραφικές προτιμήσεις των ερωτηθέντων να διερευνήσει τις μελλοντικές προοπτικές του ελληνικού σινεμά. Το δείγμα μας περιλαμβάνει 74 μαθητές του σχολείου μας 39 γυναίκες και 35 άνδρες με Μ.Ο. ηλικίας τα 35 έτη. Τα συμπεράσματα της έρευνας είναι τα εξής:

Αποτελέσματα Επεξεργασίας Ερωτηματολογίου ΠΟΣΟ ΣΥΧΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ 14% 8% ΚΑΜΙΑ 46% 1-2 3-4 32% > 4 ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΣΑΣ ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΑΙΝΙΕΣ 60 50 6% 40 30 20 ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ ΔΙΑΦΥΓΗ ΜΟΡΦΩΣΗ 37% 57% ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Η/Υ 10 0 1

ΤΙ ΕΙΔΟΥΣ ΣΙΝΕΜΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΠΟΙΟ ΕΙΔΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ ΠΡΟΤΙΜΑΤΕ 60 22% 40 ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΑΛΙΟΣ 20 ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΌΛΑ ΤΑ ΕΙΔΗ 54% 24% ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ 0 ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΑΛΛΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΠΟIO EINAI TO ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ 27% 12% 8% ΠΟΛΎ 42% ΑΡΚΕΤΑ ΛΙΓΟ 46% ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΙΔΙΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ 38% ΚΑΘΟΛΟΥ 27%

Παράλληλα, οι μαθητές έφτιαξαν αφίσες Αφίσα 1: Διερευνητικά Ερωτήματα

Αφίσα 2: Τα Αστέρια του Ελληνικού Κινηματογράφου

Αφίσα 3: Αξέχαστες Στιγμές του Ελληνικού Κινηματογράου

Αφίσα 4: Τα Αστέρια του Σύγχρονου Ελληνικού Κινηματογράφου

Αφίσα 5: Ατάκες του Ελληνικού Κινηματογράφου

Φωτογραφίες των ομάδων

Κινηματογράφος - Ετυμολογία Αρχικά σήμαινε τη μηχανή που είχε τη δυνατότητα λήψης αλλά και προβολής κινούμενων εικόνων. Προέρχεται από την αρχαία ελληνική κίνημα + γράφειν Σήμερα λέγοντας «κινηματογράφο» εννοούμε: την εφεύρεση των αδελφών Λυμιέρ που επιτρέπει την καταγραφή κινούμενης εικόνας πάνω σε φωτοευαίσθητο φιλμ και στη συνέχεια την αναπαραγωγή της την τέχνη της κινούμενης εικόνας ή αλλιώς «έβδομη τέχνη» ένα κτίριο όπου προβάλλονται κινηματογραφικές ταινίες για το κοινό

Προϊστορία Από τα προϊστορικά χρόνια ο άνθρωπος προσπάθησε να απεικονίσει σε σπηλαιογραφίες, που βρέθηκαν στην Αλταμίρα της Ισπανίας βίσονες σε κίνηση. Έτσι αναπαράστησε τα ζώα με 8 πόδια, αντί για 4, δείχνοντας την κίνηση μέσα απ την ακινησία. Ο αρχαίος συγγραφέας Λουκιανός, σε ένα φανταστικό του διήγημα, κάνει αναφορά σε ένα καθρέπτη τοποθετημένο στο άνοιγμα ενός πηγαδιού στην Σελήνη, όπου μέσα του μπορεί κανείς να δει σκηνές και ομιλίες από τη ζωή των ανθρώπων στη Γη. Στα μέσα του 19 ου αιώνα καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη του κινηματογράφου έπαιξε η ανακάλυψη της φωτογραφίας. Το 1878 ο βρετανός φωτογράφος Edward Muybridge, με τη μέθοδο της διαδοχικής φωτογράφησης απεικονίζει τον καλπασμό ενός αλόγου.

Κινητοσκόπιο Τα σημαντικότερα επιτεύγματα σχετικά με την ανάπτυξη του κινηματογράφου έγιναν στα τέλη του 1880, με κυριότερο την εφεύρεση του κινητοσκοπίου από τον Ουίλλιαμ Ντίκσον, ο οποίος εργαζόταν στα εργαστήρια του Thomas Edison. Το κινητοσκόπιο ήταν μια μηχανή προβολής, στην οποία υπήρχε τυλιγμένο ένα φιλμ 7,6 μιλιμέτρ. Καθώς το φιλμ ξετυλιγόταν και με τη βοήθεια του φωτός το οποίο περνούσε μέσα από μία σχισμή, γινόταν η προβολή που ήταν ορατή μόνο από έναν θεατή, μέσω μιας οπής. Η συσκευή παρουσιάστηκε για πρώτη φορά επίσημα στις 20 Μαΐου του 1891, μαζί με την πρώτη κινηματογραφική ταινία.

Κινηματογραφική Μηχανή των αδελφών Lumière Στη Γαλλία, οι αδελφοί Lumière, βασιζόμενοι στο κινητοσκόπιο των Ντίκσον και Edison, εφηύραν τον κινηματογράφο (cinematographe) που ήταν μία φορητή κινηματογραφική μηχανή, λήψεως, εκτύπωσης και προβολής του φιλμ. Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, έκαναν και την πρώτη δημόσια προβολή, στο Παρίσι. Οι πρώτες κινηματογραφικές ταινίες ήταν μικρής διάρκειας, παρουσιάζοντας συνήθως στατικά, μία σκηνή της καθημερινότητας. Σε μία από αυτές φαινόταν ένα τρένο το οποίο έμπαινε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Παρισιού. Μάλιστα κατά την προβολή της ταινίας, το κοινό τρομοκρατήθηκε καθώς έβλεπε το τρένο να έρχεται προς το μέρος του.

Βουβός Κινηματογράφος Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο κινηματογράφος παρέμενε χωρίς ήχο και συχνά οι προβολές ταινιών συνοδεύονταν από ζωντανή μουσική. Ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του βουβού κινηματογράφου είναι ο Τσάρλι Τσάπλιν. Πρωταγωνιστούσε, αλλά ήταν και σεναριογράφος, σκηνοθέτης και συνθέτης της μουσικής των ταινιών του.

Ομιλών Κινηματογράφος Η ιστορία του ηχογραφημένου κινηματογραφικού ήχου ξεκίνησε το 1926, όταν η Warner Brothers παρουσίασε μία συσκευή την Vitaphone, η οποία έδινε τη δυνατότητα αναπαραγωγής μουσικής, μέσω ενός δίσκου που συγχρονιζόταν με την μηχανή προβολής της ταινίας. Βασισμένη σε αυτή τη νέα τεχνολογία, στα τέλη του 1927, κυκλοφόρησε η ταινία The Jazz Singer, η οποία αν και κατά το μεγαλύτερο μέρος της ήταν βουβή, υπήρξε η πρώτη που περιείχε διαλόγους.

Ελληνικός Κινηματογράφος Οι Αθηναίοι πρωτοβλέπουν κινηματογράφο το 1887. Η προβολή της κινούμενης εικόνας προκαλεί ζωηρές αντιδράσεις και γίνεται αιτία πολλών δημοσιεύσεων. Ο Ελληνικός αλλά και ο Βαλκανικός κινηματογράφος ξεκινάει το 1906 με τους αδερφούς Γιαννάκη και Μίλτο Μανάκια, που αρχίζουν να κινηματογραφούν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας. Με την κινηματογραφική τους μηχανή αποτύπωσαν σε φιλμ δρώμενα της καθημερινής ζωής, εκδηλώσεις κοινωνικές και θρησκευτικές, ήθη και έθιμα της εποχής τους.

Πορεία του Ελληνικού Κινηματογράφου Διαγράφεται σε τρεις περιόδους: Προπολεμική περίοδος Ο ελληνικός κινηματογράφος ξεκίνησε στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με μικρό αριθμό ταινιών μέχρι το 1940 (35 ταινίες το χρόνο κατά προσέγγιση). Μετακατοχική περίοδος Η άνθησή του άρχισε μετά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο, με 4-7 ταινίες το χρόνο μέχρι το 1950 και σταδιακά η παραγωγή αυξήθηκε μέχρι τις 60 ταινίες. Η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου ήταν από το 1960 μέχρι το 1973 φτάνοντας μέχρι τις 97 ταινίες το χρόνο. Μεταπολιτευτική περίοδος Από το 1974 μέχρι σήμερα η παραγωγή κυμαίνεται σε πολύ μικρότερα επίπεδα από 10 μέχρι 40 ταινίες το χρόνο.

Προπολεμική περίοδος Το 1907 ανοίγει ο πρώτος κινηματογράφος στην Αθήνα. Οι αίθουσες προβολών αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται. Έκτακτες προβολές οργανώνονται στα θέατρα. Ένας Γάλλος κινηματογραφιστής ο Λεόνς, γυρνά τα πρώτα επίκαιρα από την Μεσο-ολυμπιάδα της Αθήνας, την ίδια χρονιά. Την χρονική περίοδο μεταξύ 1910-11 γυρίζονται ορισμένες βουβές κωμωδίες μικρού μήκους από τον σκηνοθέτη ηθοποιό Σπύρο Δημητρακόπουλο, ο οποίος ερμηνεύει και τους περισσότερους ρόλους των ταινιών, με το ψευδώνυμο Σπυρίδιον".

Το 1914 ιδρύεται η κινηματογραφική εταιρία «Άστυ Φιλμ» και αρχίζει η παραγωγή ταινιών μεγάλης διάρκειας. «Η Γκόλφω», ένα γνωστό θεατρικό δραματικό ειδύλλιο, είναι η πρώτη ελληνική ταινία μεγάλου μήκους. Στην διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου η κινηματογραφική παραγωγή δεν αναστέλλεται εντελώς αλλά περιορίζεται στα πολεμικά επίκαιρα. Παρά της αντιξοότητες του πολέμου αναδεικνύονται σημαντικοί έλληνες σκηνοθέτες (Γεώργιος Προκοπίου, Δημήτρης Γαζιάδης κ.α.) που γυρίζουν με πολύ ψυχή και με πρωτόγονα μέσα, σκηνές από το μέτωπο και την Μικρασιατική καταστροφή

Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1920 Η πρώτη μεγάλη εμπορική επιτυχία έρχεται το 1920 με το φιλμ "Ο Βιλλάρ στα γυναικεία λουτρά του Φαλήρου", στο οποίο είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής ο κωμικός ηθοποιός Βιλλάρ (ψευδώνυμο του, κρητικής καταγωγής, Νικολάου Σφακιανάκη). Ο πίο διάσημος κινηματογραφικός αστέρας στα χρόνια του 20 είναι ο Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ που γνώρισε κι αυτός μια πρόσκαιρη δόξα.

Αξιοσημείωτες είναι οι προσπάθειες του Αχιλλέα Μαδρά που γυρίζει τον "Μάγο της Αθήνας" και τη "Μαρία Πενταγιώτισσα".

Την χρονική περίοδο 1928-1931 μεγαλουργεί η κινηματογραφική επιχείρηση "Νταγκ-Φιλμ" που λειτουργούσε ήδη από το 1918 και ασχολήθηκε με ιστορικές ταινίες και την κινηματογράφηση λογοτεχνικών έργων. Ξεχωρίζουν οι ταινίες: «Δάφνις και Χλόη» (1931 σε σκηνοθεσία Ο. Λάσκου) όπου εμφανίζεται το πρώτο γυμνό του Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. "Έρως και κύματα" (1928 σε σκηνοθεσία Δ. Γαζιάδη). Από αυτή την εποχή αρχίζει μια σοβαρότερη προσπάθεια οργάνωσης της κινηματογραφικής παραγωγής που όμως θα διακοπεί βίαια από τον πόλεμο.

Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1930 Το 1932 παίζεται στους κινηματογράφους η πρώτη ομιλούσα ταινία «Ο Αγαπητικός της Βοσκοπούλας», της "Ολύμπια Φιλμ», σε σκηνοθεσία Δ. Τσακίρη. "Οι Απάχηδες των Αθηνών" που είναι μια μεταφορά της πετυχημένης οπερέτας του Νίκου Χατζηαποστόλου, θεωρείται μια από τις πιο αξιόλογες προσπάθειες του ομιλούντα κινηματογράφου. Η προβολή της συνοδεύεται από τα τραγούδια του έργου και κάποιους ήχους γραμμένους σε ένα γραμμόφωνο που κρύβεται πίσω από την οθόνη.

Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1940 Ο Φιλοποίμην Φίνος εμφανίζεται στο προσκήνιο της Ελληνικής παραγωγής ιδρύοντας το 1939 στο Καλαμάκι τα "Ελληνικά Κινηματογραφικά Στούντιο" και γυρίζει την πρώτη του ταινία «Το τραγούδι του χωρισμού». Μέσα στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής που ακολουθεί, ο Φίνος ιδρύει τη "Φίνος Φιλμ" (1942) που έμελλε να σφραγίσει την ιστορία του Ελληνικού κινηματογράφου. Στο ενεργητικό του περιλαμβάνονται 175 ταινίες.

Μέσα στην κατοχή γυρίζονται δύο σημαντικές ταινίες: «Η φωνή της καρδιάς» (1943, σε σκηνοθεσία Δ. Ιωαννόπουλου) και τα «Χειροκροτήματα» (1944, σε σκηνοθεσία Γ. Τζαβέλα). Και στις δύο εμφανίζεται ο νεαρός πρωταγωνιστής του θεάτρου Δημήτρης Χορν προκαλώντας αίσθηση.

To 1944 η μεγάλη μας τραγωδός Κατίνα Παξινού, τιμάται με το Όσκαρ Β γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία "Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα".

Μετακατοχική περίοδος Η μεγάλη άνθηση Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τελειώνει το 1945. Στην ταραγμένη εποχή που ακολουθεί, οι ταινίες που γυρίζονται είναι πολύ λίγες. Πολλοί καλλιτέχνες ταλαιπωρούνται με διώξεις, κυνηγητά και εξορίες. Κανονική κινηματογραφική παραγωγή ξεκινάει τη δεκαετία του 50. Από το 1965 έχουμε την εμφάνιση αρκετών νέων σκηνοθετών που με μικρού ή μεγάλου μήκους ταινίες δίνουν υπόσχεση για μια λαμπρή πορεία του ελληνικού κινηματογράφου.

Έλληνες Σκηνοθέτες Τεράστια είναι η προσφορά του Γιώργου Τζαβέλλα, ενός πρωτοπόρου σκηνοθέτη, ο οποίος το 1955 παρουσίασε την «Κάλπικη Λίρα». Είναι η πρώτη σπονδυλωτή ταινία του ελληνικού κινηματογράφου, που αποτελείται από τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες. Βραβεύτηκε στα φεστιβάλ Βενετίας, Μόσχας και Μπάρι, ενώ έχει χαρακτηριστεί ως μια από τις 1.000 καλύτερες ταινίες του παγκοσμίου κινηματογράφου. Άλλος αξιόλογος σκηνοθέτης υπήρξε ο θεατρικός συγγραφέας Αλέκος Σακελλάριος, με ταινίες όπως: «Ένα βότσαλο στη λίμνη» «Ένας ήρωας με παντόφλες» «Το ξύλο βγήκε απ τον παράδεισο» «Η Αλίκη στο ναυτικό»

Σημαντικός σκηνοθέτης ήταν κι ο Βασίλης Γεωργιάδης. Οι ταινίες «Τα κόκκινα φανάρια» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» γνώρισαν παγκόσμια επιτυχία και προτάθηκαν για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ενώ η ταινία «Κορίτσια στον ήλιο» προτάθηκε για χρυσή σφαίρα. Τέλος, ο Γιάννης Δαλιανίδης, σκηνοθέτησε τις καλύτερες μουσικές κωμωδίες όπως: «Κάτι να καίει» «Μερικοί το προτιμούν κρύο» «Οι θαλασσιές οι χάντρες» «Μια κυρία στα μπουζούκια»

Διεθνή Βραβεία Το 1960 ξεκινάει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, με σκοπό να αποτελεί ένα ετήσιο πανόραμα του ελληνικού σινεμά και να βραβεύει τους δημιουργούς του. Παράλληλα, ο ελληνικός κινηματογράφος ανοίγει τα σύνορα του. Η Μελίνα Μερκούρη βραβεύεται για την ερμηνεία της στο «Ποτέ την Κυριακή» του Ντασέν στο φεστιβάλ των Καννών το 1960. Ο Μάνος Χατζιδάκις παίρνει το Όσκαρ τραγουδιού για τα «Παιδιά του Πειραιά» της ίδιας ταινίας.

Το 1963 ο Νίκος Κούνδουρος παίρνει την Αργυρή Άρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου για τη σκηνοθεσία του στις «Μικρές Αφροδίτες». Το 1964 ο «Αλέξης Ζορμπάς» του Κακογιάννη, απέσπασε 3 Όσκαρ, με σημαντικότερο το Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου. Η μουσική της ταινίας την οποία έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης έγινε παγκοσμίως γνωστή ως Συρτάκι.

Οι δημοφιλέστεροι Έλληνες ηθοποιοί 1940-1970 Αλέκος Αλεξανδράκης Βασίλης Αυλωνίτης Νόρα Βαλσάμη Γεωργία Βασιλειάδου Θανάσης Βέγγος Ρένα Βλαχοπούλου Αλίκη Βουγιουκλάκη Μάρθα Βούρτση Κώστας Βουτσάς Γιάννης Γκιωνάκης Ντίνος Ηλιόπουλος Κώστας Καζάκος Ξένια Καλογεροπούλου Μάρθα Καραγιάννη Τζένη Καρέζη Μάνος Κατράκης Μάρω Κοντού Νίκος Κούρκουλος Λάμπρος Κωνσταντάρας Έλλη Λαμπέτη Ίλυα Λιβυκού Βασίλης Λογοθετίδης Σωτήρης Μουστάκας Έλενα Ναθαναήλ Σαπφώ Νοταρά Νίκος Ξανθόπουλος Δημήτρης Παπαμιχαήλ Νίκος Ρίζος Νίκος Σταυρίδης Δέσποινα Στυλιανοπούλου Γιώργος Φούντας Μίμης Φωτόπουλος Κώστας Χατζηχρήστος Δημήτρης Χορν

Κινηματογράφος & Μουσική Θα ήταν σφάλμα να μην αναφέρουμε τους δημιουργούς της μουσικής επένδυσης των ταινιών. Συνθέτες που έμειναν στην ιστορία είναι: ο Μάνος Χατζηδάκης ο Σταύρος Ξαρχάκος ο Γιώργος Κατσαρός ο Μίμης Πλέσσας ο Βασίλης Τσιτσάνης ο Μανώλης Χιώτης ο Απόστολος Καλδάρας ο Γιάννης Σπανός Ευανθία Ρεμπούτσικα Τέλος, δεν θα πρέπει να λησμονήσουμε τον βραβευμένο σε Ελλάδα και εξωτερικό Μίκη Θεοδωράκη για την προσφορά του στη μουσική και για τις μελωδίες του που κόσμησαν αξέχαστες ταινίες. «Τα κόκκινα φανάρια» «Βρέχει στη φτωχογειτονιά»

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΑΤΑΚΕΣ TOY ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η μεταπολίτευση φέρνει μια αναγέννηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του κινηματογράφου. Τη μεταπολίτευση σφραγίζει ένα αριστούργημα του Θόδωρου Αγγελόπουλου, "Ο Θίασος» (1975) Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος έχει τιμηθεί με βραβεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό για την προσφορά του στον κινηματογράφο. Σπουδαιότερη διάκριση που έλαβε ήταν ο Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών το 1998 για την ταινία «Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα». Μεταπολίτευση

Δεκαετία του 80 «Η εποχή της βιντεοκασέτας» Όμως αυτή η κινηματογραφική έκρηξη δεν κρατάει για πολύ. Η τηλεόραση είναι νέο μέσο για την Ελλάδα και η άνοδος της μουδιάζει το κοινό που αποσύρεται σιγά σιγά από τις κινηματογραφικές αίθουσες. Στο μεταξύ η δεκαετία του '80 μπαίνει με την κυριαρχία του βίντεο. Η μεγαλύτερη παραγωγή σε βιντεοταινίες με πολύ κακής ποιότητας υλικό γίνεται αυτή τη περίοδο. Οι κινηματογράφοι ο ένας μετά τον άλλο γίνονται σούπερ μάρκετ. Το σινεμά μοιάζει να περνάει μια περίοδο νάρκης.

Τελευταία Δεκαετία Η τελευταία δεκαετία σημαδεύεται από την είσοδο νέων δημιουργών στο χώρο του κινηματογράφου που του ξανάδωσαν την φρεσκάδα που του έλειπε. Βασίλης Μυριανθόπουλος, Χρήστος Δήμας, Νίκος Ζαπατίνας, Νίκος Περάκης, Γιάννης Ξανθόπουλος, Βαγγέλης Σεϊτανίδης, Θοδωρής Αθερίδης, Γιώργος Λάνθιμος είναι κάποιοι απ τους νέους δημιουργούς.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΗΜΕΡΑ Φθηνά Τσιγάρα 01 Βασιλιάς 02 Πολίτικη Κουζίνα 03 Νύφες 04 Λούφα Και Παραλλαγή (Σειρήνες Στο Αιγαίο) '05 Μια Μέλισσα Τον Αύγουστο '06 Το Φιλί Της Ζωής '07 Λούφα Και Απαλλαγή I-4 '08 Κυνόδοντας 09 Νήσος 10 Το Έτερον Ήμισυ '11 Λάρισα Εμπιστευτικό 12

Λούφα Και Απαλλαγή Ι - 4 Πολίτικη Κουζίνα

Επίλογος Μέσα απ αυτήν την αναδρομή, προκύπτει ότι όλοι αυτοί οι συντελεστές, του θαύματος που λέγεται ελληνικός κινηματογράφος, θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι τόσο στη μνήμη μας όσο και στις καρδίες μας. Αυτοί, με το αστείρευτο ταλέντο τους, είναι κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Ας ελπίσουμε ότι τα παιδιά μας θα αγαπήσουν το ελληνικό σινεμά και θα το αγκαλιάσουν ώστε να ανθίσει ξανά. Παρόλο που οι ελληνικές ταινίες, εν μέσω οικονομικής κρίσης, αντιμετωπίζουν προβλήματα διανομής, ο ελληνικός κινηματογράφος έχει μπει σε πολύ καλό δρόμο και έχει λαμπρό μέλλον.

Ευχαριστούμε Οι μαθητές: Σβάρνα Αγγελική Κασαμπαλή Αφροδίτη Μιχαλές Αχίλειος Μόσχου Ευθυμία Πούτρο Όλσι Στάθης Βησσαρίων Τασούλη Ραφαέλα Καντιόλλη Φατμίρ Ξάνθος Κωνσταντίνος

ΤΕΛΟΣ