ΔΑ ΤY ΠΑ- ΡΝΤΣ ΚΑΤΑΡ- ΓΤΑ ΡΣΤΚ Α ΠΡΗΓYΜΝΣ ΚΣΜΣ - ΠΑΛΣ ΚΣΜΣ ΘΑΜΜΝΣ ΚΑ ΤΩ ΑΠ ΤΗ ΣΚΝΗ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΝΑ ΠΛΝ ΑΝΤ- ΚΜΝ ΑΡΧΑΛΓΚΗΣ ΡY ΝΑΣ ΜΣ ΑΝΘΡΩΠ ΤΗΣ ΝΑΣ ΠΧΗΣ ΑΠΚΔY- ΜΘΑ Τ ΠΑΛ ΜΑΣ ΔΡΜΑ - ΛΓYΜΝ Κ ΩΡΑ ΩΣ ΝΡΑ ΑΡΝΑ, ΒΑΔΖYΜ ΠΡΣ AYTO ΠY ΔΝ Χ ΦΑΝΡΩΘ ΑΚΜΑ ΚYΦ- ΡYΜ ΤYΣ ΑYΤYΣ ΜΑΣ - ΑYΤ ΠY ΘΑ ΓΝΝΗΘ ΘΑ ΝΑ ΚΠΛΗΚΤΚ ΤΑΞ- ΔYYΜ ΣΤ ΑΠΡ ΔΑΣΤΗΜΑ ΜΣΑ ΣΤΣ ΡΔΖYΣΣ ΠΜΦΛYΓΣ ΤΩΝ ΣYΝΔΗΣΩΝ ΜΑΣ - ΑΝΑΖΗΤYΜ ΝΑΝ ΚΑΝYΡΓ ΤΠ ΝΑ ΑΠΚΗΣYΜ ΠYΡΠΛYΜ ΤΣ ΓΦYΡΣ ΠΑΡΛΘΝ ΚΑ ΜΛΛΝ - ΔΝ ΜΑΣ ΤΡΜΑΖ Τ ΧΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΑ ΠΔΑ ΜΑΣ - ΜΑΣΤ ΜΤΩΡ ΑΓΓΛ ΤY ΤΩΡΑ ΛΞΣ-ΜΛΤΩΦ ΣΚΑΝ ΣΤΑ ΜYΑ- ΛΑ ΚΑ ΠYΡΠΛYΝ ΣYΝΔΗΣΣ - ΠΡΣΧΗ! ΤΑ ΠΝYΜΑ- ΤΑ ΝΑ Π YΛΚΤΑ ΑΠ ΤΗ ΒΝΖΝΗ ΘΡYΜΜΑΤΖYΜ ΤΗ ΒΤΡΝΑ ΤY ΓΩΣΜY - ΚΑΜ ΚΑ ΚΑΤΑΣΤΡΦYΜ,Τ ΦYΛΑΚΖ ΤΣ ΨYΧΣ ΜΑΣ ΚΡΑYΓΣ ΑΠ ΤΑ ΣΤΜΑΤΑ ΜΑΣ ΓΝΝΤΑ ΓΓΑΝΤΑ ΚΛΑΔΑ ΔΣΤ! ΤΑ ΠΑΔΑ ΔΝYΝ ΣΧΝΑ - ΚΑΝYΝ ΚYΝΑ - ΓΛYΝ ΚΑ ΚΡΜYΝ ΝΑΝ ΧΝΤΡ ΤΡΑΠΖΤΗ ΠΩ Σ ΝΑ ΔYΝΑΤΝ Η ΔΚΑΣYΝΗ ΝΑ ΔΚΑΣ ΤΗΝ ΑΘΩΩΤΗΤΑ; - Η ΑΘΩΩΤΗΤΑ ΑΠ ΜΝΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΔΚΑΖ Σ ΑΧΡΗΣΤΑ ΤΗ ΔΚΑΣYΝΗ ΝΜ ΝΑ ΦΡΤΡΑ - Η ΤΑΞΗ, ΤΑ ΣΤΑYΡΩΜΝΑ ΧΡΑ ΤΩΝ ΝΚΡΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤ ΣΤΗΘΣ ΤYΣ ΔΣΤ! - ΤΑ ΔΑΧΤYΛΑ ΜΑΣ ΓΝΑΝ ΦΛΓΣ! ΨΗ- ΛΑΦYΝ ΤΑ ΣΚΤΑΔΑ Τ ΜΛΛΝ ΝΑ ΑΓΡΑΦ - ΚΑ ΣΗΜΡΑ ΚΡΑΤΑΜ ΜΣ Τ ΣΤYΛ Η ΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΝΑ Τ ΚΡΤΣ ΠY ΠΡΠΡYΤΑ ΣΤΗ ΔΑΔΗΛΩΣΗ - ΞΑΦΝΚΑ ΣΧΖ Τ ΦΡΜΑ ΤY - ΤΑ ΣΤΗΘΗ ΤY ΓΝΝΤΑ Π- ΡΣΤΡΑ ΚΑ ΠΤYΝ - ΣΤΗ ΘΑ ΤY ΑΔY ΤY ΛΣ ΞYΣΣ ΤY ΚΣΜY YΠΧΩΡYΝ ΠΑΝΚΒΛΗΤΣ ΣYΜΒYΛΗ ΠΡΣ ΤYΣ ΣΤΝΜYΑΛYΣ: ΠΤΑΞΤ ΤΑ ΜYΑΛΑ ΣΑΣ ΣΤΑ ΣΚYΠΔΑ - ΑΦΗΣΤ ΚΝ Τ ΚΦΑΛ ΣΑΣ, ΝΑ ΡΘYΝ ΤΑ ΧΛΔΝΑ ΝΑ ΦΩΛΑΣYΝ. ΝΑ ΡΘ ΠΤΛYΣ Η ΑΝΞΗ ΤΩΝ ΑΣΘΗΜΑΤΩΝ! ΓΑ ΤΗΝ ΑΠΚΑΤΑΣ- ΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΑΣ: ΔΝ ΜΑΣΤ ΜΣΑ ΣΤΝ ΚΣΜ - ΑΚΡΒΩΣ Τ ΑΝΤΘΤ. ΚΣ- ΜΣ ΝΑ ΜΣΑ ΜΑΣ - ΤΩΡΑ ΣYΜΒΑΝYΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ - ΚΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣYΜΒΑΝYΝ ΝΤΣ ΜΑΣ Μ ΒΓΓΗΤΑ, ΣΚΤΑΔΑ, ΔΑΚΡYΑ, ΚΡΤYΣ, ΚΡΑYΓΣ, ΛΑΜΨΣ, ΚΑΤΑΣΚYΑΖYΜ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑ Θ ΑΚYΣΤ ΑYΡ Τ Π ΤΡYΦΡ, Σ ΑΓΑΠΩ Μ ΤΑ ΚYΡΛΑ ΤΩΝ YΡΛΑΧΤΩΝ ΜΑΣ, ΑΝΜΣ ΡΑΒ Τ ΦΡΜΑ ΤΗΣ ΝΑΣ ΠΧΗΣ ΣΣ ΠY ΧΤ ΤΑ ΧΡΗ- ΜΑΤΑ ΝΑ ΦΒΑΣΤ - ΝΑ ΦΒΑΣΤ Λ ΚΑ Π ΠΛY - ΓΑΤ,Τ Π ΠΛY ΦΒΑΣΤ, ΑYΤ ΑΝΑ- ΠΤΡΠΤΑ ΘΑ ΣYΜΒ ΦΒΑΣΤ ΓΑΤ ΠΤ ΔΝ YΠΗΡΞΑΤ - ΣΤ ΝΑ ΑΝYΣ ΝΡ - ΜΛΣ ΞYΠΝΗΣYΜ ΘΑ ΔΑΛYΘΤ ΣΑΝ ΠΡΩΝΗ ΜΧΛΗ - Η ΠΡΑΓΜΑΤΚΤΗΤΑ ΝΑ ΑYΤΗ ΠY ΔΝ ΓΝΝΗ- ΘΗΚ ΑΚΜΑ ΘΑ ΡΘ ΜΑ ΜΡΑ ΠY ΘΑ ΚΤΑΖYΜ ΤΑ ΧΑΡΤΝΜΣΜΑΤΑ ΚΑ ΔΝ ΘΑ ΘYΜΜΑΣ- Τ Σ Τ ΜΑΣ ΧΡΗΣΜYΑΝ ΓΑ ΝΑ Τ ΞΚΑΘΑΡΣYΜ ΑΠΑΞ ΔΑ ΠΑΝΤΣ: Η ΞYΣΑ ΔΝ ΜΠΡ ΝΑ YΠΑΡΞ ΧΩΡΣ ΜΑΣ - ΜΣ ΜΠΡYΜ ΝΑ ΖΗΣYΜ ΧΩΡΣ ΑYΤΗΝ (ΚΑ ΜΑΛΣΤΑ ΚΑΛYΤΡΑ) - Η ΞYΣΑ ΡYΦΑ ΤΗΝ YΣΑ ΜΑΣ - ΛΗΛΑΤ ΤΗ ΖΩΗ ΔΚΜΑΣΤ Τ, ΠΤYΧΑΝ! ΜΦΑΝΣΤ Κ ΞΑΦΑΝΣΤ ΤΝ ΚΣΜ ΑΝΓΚΛΝΝΤΑΣ ΤΑ ΒΛΦΑΡΑ ΖΩ ΠΗΤΚΑ ΣΗΜΑΝ, ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΓΜΗ ΔΗΜYΡΓΩ ΚΑ ΚΑΤΑΣ- ΤΡΦΩ ΚΣΜYΣ - Η ΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Ή ΘΑ ΝΑ ΠΗΤΚΗ, Ή ΔΝ ΘΑ ΝΑ ΚΑΘΛY ΔΣΤ! ΜΣΑ ΑΠ ΤYΣ ΚΑ- ΠΝYΣ ΤΩΝ ΔΑΚΡYΓΝΩΝ ΚΑ ΤΩΝ ΠYΡΠΛΗΜΝΩΝ ΚΤΡΩΝ, Η ΣΛΗΝΗ ΔΑΒΑΝ ΑΤΑΡΑΧΗ - ΑΦYΓΚΡΑΣΤΤ! ΜΣΑ ΑΠ ΤYΣ ΚΡΤYΣ ΚΑ ΤΑ ΣYΝΘΗΜΑΤΑ, ΜΑ ΑΠΚΣΜΗ ΜΛΩΔΑ ΑΚYΓΤΑ ΧΡΝΑ ΚYΚYΛΩΜΝΣ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΣ ΒΡΩΜΚΣ ΚYΒΡΤΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣ, ΔΝ YΡΣΚΑ ΛΓ ΝΑ ΣΗΚΩΘΩ ΑΠ Τ ΚΡΒΑΤ - ΞΑΦΝΚΑ ΘYΜΗΘΗΚΑ Τ ΧΑ ΝΑ ΦΤΑΞΩ ΝΑΝ ΛΚΛΗΡ ΚΣΜ ΚΑ ΠΤΑΧΤΗΚΑ ΡΘΣ ΠΣ ΔΝ ΚΑΤΑΝ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, Χ ΔYΣΤYΧΩΣ ΣΒΑΡ ΠΡΒΛΗΜΑ - ΝΑ ΝΚΡΣ ΚΑ ΦΑΝΤΑΖΤΑ Τ Ζ TEYXOΣ #4 WWW.STEKICHANIA.GR ΧΩΡΣ ΑΝΤΤΜ
ΜΑ ΦΛΗ Π... H συντακτική ομάδα του Καραβανιού συναντιέται κάθε Τετάρτη στις 20.30 στο χώρο του Στεκιού και σας περιμένει για να ακούσει τις δικές προτάσεις. Περί συνδρομών ο λόγος... Το Καραβάνι διανέμεται χωρίς αντίτιμο και στηρίζεται στην εθελοντική προσφορά όλων των εμπλεκομένων. Αν θέλετε να στηρίξετε την έκδοσή του και να βοηθήσετε στην κάλυψη των εξόδων εκτύπωσης, μπορείτε να γίνετε συνδρομητές και να το λαμβάνετε ταχυδρομικά! Για συνδρομές επικοινωνήστε μέσω e-mail: karavani@stekichania.gr ή στο τηλέφωνο: 6974815328 ναλλακτικά μπορείτε να καταθέσετε οποιαδήποτε οικονομική συνεισφορά στον τραπεζικό λογαριασμό στην Τράπεζα Κύπρου με αριθμό: 227 494 83 χιουρ», απάντησε θυμωμένο το τσιγγα- «Μπαλαμός νάκι στις βρισιές του ενοχλημένου οδηγού, όταν πλησίασε για να καθαρίσει το τζάμι του στα φανάρια του Κλαδισού. Και θυμήθηκα το σύνθημα που φωνάζανε τα τσιγγανόπουλα σε ένα βορειοελλαδίτικο σχολείο όταν ήθελαν να απαντήσουν στις προσβολές: «Ρομ γαρύφαλλο, μπαλαμός χιουρ», που πάει να πει: «ο τσιγγάνος είναι γαρύφαλλο κι ο μπαλαμός (ο μη τσιγγάνος) γουρούνι». Κι ίσως αυτός ο ανάποδος ρατσισμός να μην είναι παρά η αντίδραση του παρία, η κραυγή άμυνας του κυνηγημένου που δείχνει τα δόντια του πασχίζοντας να βρει λίγη περηφάνια και αξιοπρέπεια. Τους ρομά πιθανόν να μην τους δούμε ποτέ στο Στέκι, όσο κι αν ασχοληθούμε μ αυτούς. Δεν είναι ότι τους λείπει η περηφάνια κι η αξιοπρέπεια, αλλά η γνώση και η εμπειρία της οργάνωσης και της συλλογικής διεκδίκησης. Βλέπετε, οι παρτίδες τους με τον κόσμο των μπαλαμών ήταν πάντα λιγοστές και περιστασιακές. Πράγμα αναμενόμενο, αφού ο φόβος κι ο αποκλεισμός, τους συνόδευαν πάντα στους αιώνες της ιδιότυπης νομαδικής τους ζωής. Κι αν στον παραδοσιακό κόσμο είχαν ρόλο και παραγωγικές δραστηριότητες, - να μην ξεχνάμε πως οι γονείς κι οι παππούδες μας κάθονταν στις καρέκλες που κατασκεύαζαν «αθίγγανοι καθεκλοποιοί», τρώγαν με τα κουτάλια που γάνωναν τσιγγάνοι γανωτζήδες, χρησιμοποιούσαν τα καλάθια που πλέκανε, παντρεύονταν και γλεντούσαν με τα γύφτικα νταούλια - ο δικός μας κόσμος αποδείχνεται απάνθρωπα σκληρός για αυτούς που δεν πρόλαβαν ή δεν γνώριζαν πώς ν αλλάξουν δουλειά, ζωή και συνήθειες. ι παλιοί τεχνίτες και γυρολόγοι έφυγαν από την ύπαιθρο που άλλοτε τους είχε ανάγκη και - εδώ και δυο γενιές - συνωστίζονται στις παρυφές των πόλεων σε άθλιους καταυλισμούς. Με μεροκάματα και μικρεμπόριο, Όταν εποστρακίζονται οι σφαίρες, 2 επαιτεία και μικροπαρανομίες παλεύουν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο εχθρικό, σε μια αγορά που απαιτεί μόρφωση, προσόντα και ειδίκευση. Διακόσιες με τριακόσιες χιλιάδες συμπολίτες μας, οι μισοί αδήλωτοι στα δημοτολόγια, πολλοί χωρίς ταυτότητα και εκλογικά βιβλιάρια, αόρατοι για την πολιτεία και τις αρχές, χωρισμένοι σε φυλές και φατρίες. Μόνο τέσσερις στους δέκα ασκούν βιοποριστική εργασία κι οι οχτώ στους δέκα είναι εντελώς ανασφάλιστοι. Στο σύνολό τους είναι προσβεβλημένοι από τον ιό της ηπατίτιδας Α, οι μισοί έχουν ηπατίτιδα Β και εννιά στα δέκα παιδιά είναι ανεμβολίαστα. Έξι στους δέκα είναι αναλφάβητοι, ενώ η μαθητική διαρροή αγγίζει το τριάντα τοις εκατό. Κι απέναντι στην αθλιότητα της ανθρώπινης χωματερής περισσεύει η αδιαφορία, η υποκρισία και ο κυνισμός. Γονείς που ξεσηκώνονται να διώξουν τα τσιγγανόπουλα από τα σχολεία, δήμαρχοι και τοπάρχες επικεφαλής της σταυροφορίας να καθαρίσει ο τόπος από τα ανθρώπινα σκουπίδια, όργανα της τάξης που δοκιμάζουν στην καμπούρα τους όλους τους τρόπους καταστολής, αρχές και υπηρεσίες που σφυρίζουν αδιάφορα. Κάθε φορά που φτάνουν μαντάτα και εικόνες από το Χαλάνδρι και τον Ασπρόπυργο, τη Νέα Αλικαρνασσό και τον χέδωρο, τη Νέα Κίο, την ρεστιάδα και τις άλλες πενήντα δύο παραγκουπόλεις των τσιγγάνων, εικόνες που δείχνουν παραπήγματα χωρίς ρεύμα και τρεχούμενο νερό, απορρίμματα, αρουραίους και παιδιά να παίζουν με τα νερά της αποχέτευσης, απορεί κανείς πώς αντέχουν ακόμη τα στερεότυπα εκείνα που κινούνται στα όρια της ανοησίας και θέλουν τους τσιγγάνους να έχουν επιλέξει «συνειδητά» αυτόν τον τρόπο ζωής. Κι όμως πολλοί συμπολίτες μας υποστηρίζουν στα σοβαρά πως οι ρομά «απολαμβάνουν» τη ζωή του ανεπάγγελτου και του επαίτη (μια ζωή άλλωστε μικρή, αφού ο μέσος τότε γιατί να μην εποστρακίζονται και οι πέτρες; Το Καραβάνι διανέμεται χωρίς αντίτιμο και μπορείτε να το προμηθευτείτε από το Κοινωνικό Στέκι - Στέκι Μεταναστών Χανίων και από διάφορα σημεία της πόλης μας. πίσης είναι διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του Στεκιού: www.stekichania.gr KEIMENA Jane Muslad-Ραϊσάκη Salih Hatisaru Αριστέα Αποστολία Γαλανάκη Ζωή Γεωργούλα Γιάννης Κανάκης Μανώλης Λάτος M.m.K. Δημήτρης Μακρέας Γιάννης Μαργιούλας Δημήτρης Μαριδάκης Ρούσσα Μαρκάκη Μίκης Κατερίνα Πατεράκη Βασίλης Πιτσώνης Αφροδίτη Αλ Σάλεχ Μαίρη Σταθοπούλου Στέλλα Νίκος Τζάρας Tsou Gian Χρυσούλα Ψυλλάκη Μαθητές και μαθήτριες της πόλης ι 15 μετανάστες απεργοί πείνας ι συντελεστές του «Χωρίς διαβατήριο» ΔΡΘΩΣΗ ΚΜΝΩΝ Ζωή Γεωργούλα Δώρα Μαργαρίτη ΣYΝΡΓΑΣΤΗΚΑΝ Dris Boussaha Κώστας Αδαμάκης Δώρα Γεζουέ Μιχάλης Γεωργέλης Γιάννης Κανάκης Παναγιώτης Σακλάρας Μαίρη Σταθοπούλου ΣΧΔΑΣΗ - ΣΛΔΠΗΣΗ Μανώλης Λάτος Βασίλης Πιτσώνης ΣΚΤΣΑ - ΚΜΚ Said Elauizi Carlos Latuff Rubus ΦΩΤΓΡΑΦΣ George Austen λένη Βασιλείου Γιώργος Κοκοβλής Μανώλης Λάτος Γιάννης Μ. Σπύρος Ζερβουδάκης Indymedia ΚΤYΠΩΣΗ Μιχάλης Γεωρβασάκης ΠΚΝΩΝΑ Κοινωνικό Στέκι - Στέκι Μεταναστών Χανίων Χατζημιχάλη Νταλιάνη 5, 73100 Τηλ.: 28210 59772 -mail: karavani@stekichania.gr Ρομ γαρύφαλλο... Actividad Ng Koinoniko Steki-Steki Metanaston Tuloy Pa Rin Pagkatapos ng successful na pangatlong Festival noong September 27-28, 2008, ang kasukdulang celebrasyon sa buong taong serbisyo ng mga miyembro mula sa ibatibang bansa, ang Koinoniko Steki-Steki Metanaston(Sosyal na umpukan-umpukan ng mga forenir) ay patuloy na ginaganap ang mga aktividad araw araw. Noong nakalipas na festival ang mga Pilipino ay isa sa contributors sa isang masaya at masiglang festival na ginanap ng dalawang araw.noong unang araw, Sabado, ang mga Band ng KASAPI mula sa Athens ay nagperform sa parko ng Irinis ki Filias sa Chania.Ang mga pulutong ng mga tao ay nagsayawan at nakipagkantahan sa rhythm ng band.sa pangalawang araw naman ay sumayaw ang mga pilipinang sina: Doris, Jane E., Jovel, Fords, Marissa, Hilda at si Hazel ng isang modernong sayaw na binuo nila mula sa kantang Totoy Dibo.-Good job and Keep up sa mga performers! Sa dalawang araw na festival nagkaroon din ng kiosk at lutong Pinoy.Sa kiosk matatagpuan ang posters ng mga magagandang view ng Pilipinas, handicrafts made of straws and other sample traditional costume of Filipinos, at ilang mga Filipino sweet katulad ng Bibingka, Turon at Puto.Ang mga incharge dito ay sina Marissa P., Dely, Mely, Jane G., Nene.So putahing Pinoy naman, ang mga cook ay sina Marites, Lynn, Tessie at mga assistants.-mga kababayan pwede na kayong magbukas ng restaurang Pinoy! Sa mga kasamahang Pilipino na kahit papaano tumulong/ nakishare or whatever way contributed in the success of the previous festival, MARAMING SALAMAT! Sa ngayon, ang isang aktividad ng Koinoniko Steki-Steki Metanaston ay ang pagtuturo ng salitang Grego sa sino mang gustong pag-aralan ang salitang ito, ng walang bayad, ang libro lang ang kailangang bayaran ng hindi higit sa 15-17 euros. Bukod sa Grego, Arabong mula sa ibat-ibang bansang sakop nito, mga bansang malapit sa Gresya tulad ng Romania, Albany at iba pa;ang mga Pilipino ay isa sa mga nag-aaral ng wikang Grego. Ang klase ay tuwing linggo mula 12am hanggang 2 pm.kung sino man ang gustong mag-enrol, magtanong lang sa ofis ng umpukan sa Hadchimixali street #5, likod ng agora o kaya magtanong sa kapwa Pilipino. Ang mga ibang aktibidad ng Steki ay ang mga sumusunod: -pag-aaral ng computer -participasyon sa drama -sa pagpipinta -panonood ng mga ibat-ibang pangyayari noon at ngayon sa video -kalusugang bagay -tumutulong sa pag-aasikaso ng mga problema tungkol sa papel o kaya amo -makipagsocialise sa ibat-ibang klase ng tao -at iba pa Puntahan lang ang ofis ng Koinoniko Steki - Steki Metanaston sa Hadchimixali Street number 5 sa Chania, sa likod ng agora sa anumang bagay na gustong tanungin. Wow Philippines: Biyahe Tayo Here are the lyrics of a song performed by 21 top Filipino artists who are members of the Artists for Philippine Tourism, they provided their talents and likeness, without remuneration in support of Philippine Tourism.It`s a song about one Great Country. On behalf of all Filipinos, Visit the cultures, attractions and sights that make up 7, 107 islands in the Philippines. όρος της δεν ξεπερνά τα πενήντα πέντε χρόνια). Άλλες φορές προσεγγίζονται «φολκλορικά» σαν ένα γραφικό συστατικό της σύγχρονης λλάδας, όπως στην τελετή έναρξης της λυμπιάδας του 2004 με το ντάτσουν, τα καρπούζια και το γαρύφαλλο στ αυτί. Τι κι αν λίγους μήνες νωρίτερα είχε υλοποιηθεί η μεγαλύτερη επιχείρηση κατεδάφισης καταυλισμών στο λεκανοπέδιο στα πλαίσια του «ευπρεπισμού» της πρωτεύουσας; Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν διαβάζω και ξαναδιαβάζω το άρθρο 21 παρ. 4 του Συντάγματος που λέει ότι «η απόκτηση κατοικίας από αυτούς που την στερούνται ή που στεγάζονται ανεπαρκώς αποτελεί αντικείμενο ειδικής φροντίδας του κράτους», όταν πληροφορούμαι ότι μόλις το 1996 άρχισε να εφαρμόζεται για πρώτη φορά από της ιδρύσεως του ελληνικού κράτους κρατικό πρόγραμμα για τους ρομά (κι αυτό εγκαταλείφθηκε), όταν τέλος θυμάμαι εκείνα τα δυο τσιγγανόπουλα που πέθαναν αβοήθητα τον περασμένο Μάιο στην ρεστιάδα λίγα μέτρα από το αστυνομικό τμήμα (βλέπετε η πρώτη εξήγηση για την εξαφάνιση παιδιών της μεσαίας τάξης είναι η απαγωγή ενώ αν πρόκειται για τσιγγανόπουλα είναι η πώληση), θέλω να φωνάξω «μπαλαμός χιουρ», «μπαλαμός χιουρ». Γιάννης Μαργιούλας To all kababayans this is for you! Ikaw ba`y nalulungkot, naiinip, nababagot? Ikaw ba`y napapagod, araw at gabi puro kayod? Buhay mo ba`y walang saysay, walang sigla, walang kulay? Bawat araw ba`y pareho, parang walang pagbabago? Tara na, biyahe tayo kasama ang pamilya Barkada at buong grupo para mag-enjoy nang tudo Halika, biyahe tayo nang ating Makita Ang ganda ng Pilipinas, ang galing ng Pilipino. Namasyal ka na ba sa Intramuros at Luneta Palawan, Vigan at Batanes, Subic, Baguio at Rice Terraces? Namasdan mo na ba ang mga vinta ng Zamboanga Bulkang Taal, bulkang Mayon, beach ng Boracay at La Union? Tara na, biyahe tayo mula Basco hanggang Jolo Nang makilala ng husto ang ating kapwa-pilipino Halika biyahe tayo nang ating Makita Ang ganda ng Pilipinas, ang galing ng Pilipino From city to city, Seven thousand and a hundred plus islas Sa mahal kong Pilipinas; Luzon, Visayas, Mindanao ating puntahan. Huwag maging dayuhan sa sariling bayan! Nasubukan mo na bang magrapids sa Pagsanjan Magdiving sa Anilao, magsurfing sa Surigao? Natikman mo na ba ang sisig ng Pampanga Duriang Davao, bangus Dagupan, Bicol express at lechong Balayan? Tara na, biyahe tayo, nang makatulong kahit pa`no Sa pag-unlad ng kabuhayan n gating kababayan. Halika biyahe tayo, nang ating Makita Ang ganda ng Pilipinas, ang galing ng Pilipino Nakisaya ka nab a sa Pahiyas at Maskara Mariones at ati-atihan sinulog at kadayawan? Namiesta ka na ba sa Penafrancia sa Naga Umakyat sa Antipolo, nagsayaw sa Obando? Tara na, biyahe tayo, upang ating matamo. Ligaya at pagkakaibigan kaunlaran, kapayapaan. Halika biyahe tayo, nang ating Makita. Ang ganda ng Pilipinas, ang galing ng Pilipino Halika biyahe tayo wow Philippines Καταθέτοντας την εμπειρία μας από τα μαθήματα αραβικών που πραγματοποιούνται φέτος στο Στέκι Μεταναστών... Ζούμε σε μια «γρήγορη» εποχή. Γρήγορο φαγητό, γρήγορη διασκέδαση, γρήγοροι υπολογιστές, γρήγορη εκπαίδευση Γρήγορες κι οι ξένες γλώσσες. Γονείς επιδίδονται σε αγώνες ταχύτητας σέρνοντας ξωπίσω τους τα παιδιά τους, με τη μπουκιά στο στόμα πολλές φορές, να προλάβουν τ αγγλικά, τα γαλλικά, τα γερμανικά και ό τι άλλο μας βάζουν στο μυαλό ότι πρέπει να ξέρει κάποιος για να εξασφαλίσει αργότερα μια καλή δουλειά, μια καλή σχολή, μια καλή θέση στο δημόσιο. Κάποτε τρέχαμε κι εμείς να μάθουμε «εγγλέζικα» γιατί έτσι έκαναν όλοι. Με τις φοβέρες, τις απειλές, τις συμβουλές και κυρίως τις προσδοκίες των γονιών μας να κρέμονται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα Δοκιμές Πραγματικά, μπορεί να μετανιώσω που έγραψα αυτό το γράμμα, όμως, ας είναι. Μου ανατέθηκε μια εργασία από τη θεατρική ομάδα κι εγώ απλώς την εκτελώ. Διαφορετικά δεν περιμένω κάτι από σένα. Πώς γίνεται μέσα στα τρία χρόνια που βρίσκομαι εδώ να έχω γράψει σε σένα τουλάχιστον δέκα γράμματα (αργότερα σταμάτησα να γράφω) και να μην έχω λάβει απάντηση; Τουλάχιστον ας απαντούσες σε ένα. ίτε με ξέχασες, είτε έγινε πραγματικά κάτι άσχημο. Αν ξέχασες, είναι δικό σου θέμα. λπίζω, όμως, να μην συνέβη αυτό που φοβάμαι. Αυτή τη στιγμή είμαι ξαπλωμένος στον καναπέ του σπιτιού μου, που διαθέτει και αυλή. Καθώς σκέφτομαι τι θα σου γράψω, μια από τις οικογένειες που νομίζω ότι μένει στον τρίτο όροφο της μπροστινής πολυκατοικίας, παίζει ένα όμορφο ελληνικό κομμάτι με ένα όργανο που λέγεται μπουζούκι. Ξέρεις, είναι αυτό το όργανο που εμφανίζεται σε κοντινό πλάνο στη τηλεόραση όταν παίζει συρτάκι και που μοιάζει με το δικό μας σάζι. Αυτή η μουσική με οδηγεί σε τέτοια μέρη όπου ο τόπος και ο χρόνος αλλάζει. Τα πρόσωπα ήταν σ ένα ατσάλινο γαλάζιο. Σε ατσάλινο γαλάζιο ήταν τα ίχνη, ο ουρανός, σε ατσάλινο γαλάζιο και η θάλασσα. Ένα ψάρι λαμπύρισε στο ατσάλινο γαλάζιο, και με μια βουτιά επέστρεψε στα παλιά του μέρη. Το καθετί μεταμορφώθηκε σε ατσάλινο γαλάζιο. κεφάλια μας. Σήμερα όλοι τρέχουν ν αποκτήσουν τα πολυπόθητα πτυχία και πιστοποιητικά πάσης φύσεως γλωσσομάθειας γιατί είναι κοινά παραδεκτό ότι η γνώση δεν αξίζει τόσο όσο το αποδεικτικό απόκτησής της. μείς αποφασίσαμε να ζήσουμε την εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας χωρίς τα προαναφερθέντα «συνοδευτικά». Της επιτακτικότητας, της πίεσης για πτυχίο, της ταχύτητας και όλων των άλλων παρελκόμενων που μετατρέπουν τη μάθηση σε μια διαδικασία, αν όχι μίζερη και ψυχοφθόρα, τουλάχιστον στεγνή και βαρετή. Δε μας απείλησε, ούτε μας δωροδόκησε, ούτε καν μας προέτρεψε κανείς -ενήλικοι γαρ. Αποφασίσαμε λοιπόν να μάθουμε αραβικά -μια ξένη γλώσσα που δεν είναι της μόδας και δε διδάσκεται στα φροντιστήρια της πόλης μας. υτυχώς διδάσκεται στο στέκι. Βρέθηκε δάσκαλος και άρχισαν τα μαθήματα στα μέσα ανουαρίου. Και τι να πούμε για το δάσκαλό μας, το Μουλούντ; Αν και δεν είναι το επάγγελμά του, επιδεικνύει περισσότερο ζήλο και ταλέντο από του Salih Hatisaru Αραβικά, μια ξένη γλώσσα Από τα μαθήματα Αραβικών στο Στέκι Αλλά κι εγώ, φίλε μου, στους δρόμους ήμουνα. Σε στενούς, μακρινούς και ατελείωτους δρόμους. Χαρούμενος επειδή κάποια στιγμή θα φέρουν τους αγαπημένους μας. Όμως οι δρόμοι ήταν εκεί. Άλλοι ερχόντουσαν, ενώ εγώ ήμουν μεταξύ αυτών που φεύγουν. Μη νομίζεις ότι κάθε ταξιδιώτης αγαπά τον δρόμο που παίρνει. Ταξίδεψα, όποιο μέρος βρήκα το έχασα. Γιατί σ όποιο μέρος κι αν πήγα δεν υπήρχε κάποιος να με περιμένει ή να με θέλει. Κανείς εξόριστος δεν αγαπά τον δρόμο που παίρνει. Όταν έφυγα από εκεί οι άνθρωποι εδώ άρχισαν να σας μοιάζουν. Πόσοι πολλοί ήσασταν; (ή έτσι νόμιζα). Καθένας που έφευγε έτσι ένιωθε; Δεν ξέρω, αλλά ένα διάστημα πέρασε έτσι για μένα. Κι αν θέλεις μπορώ εδώ να σου διηγηθώ λίγο γι αυτά τα μέρη. Βρίσκομαι σ ένα ελληνικό νησί μέσα στο καταγάλανο Αιγαίο, την Κρήτη. Το όνομα της πόλης που μένω είναι Χανιά. Ξέρεις, όταν κάποιος Τούρκος θυμώσει, δε λέει «θα σου δείξω εγώ τα Χανιά και το κόνιο»; Αυτά είναι τα Χανιά. ννοώντας δηλαδή «έχεις να τραβήξεις από μένα». Αυτή η πόλη έχει όμορφες παραλίες, φαράγγια και βουνά για τα οποία λένε «τα Λευκά Όρη είναι η ψυχή μας». Τα βουνά αυτά συνεχίζουν μέχρι τη γειτονική πόλη του Ρεθύμνου. Το όνομα ενός από αυτά τα βουνά είναι Ψηλορείτης, στο οποίο λένε ότι γεννήθηκε ο πιο μεγάλος από τους δώδεκα θε- Γεια σου φίλε μου! ούς, ο Δίας. Αργότερα, έζησε μαζί με την Ήρα στον Όλυμπο. Όπως καταλαβαίνεις, στα βουνά πάντα συμβαίνουν ασυνήθιστα πράγματα. Μερικές φορές γίνονται τόποι των αφεντάδων, ενώ τις περισσότερες φορές τόποι αντίστασης στους αφέντες. Τα βουνά σε προστατεύουν, δεν σε προδίδουν εύκολα, στέκουν περήφανα! Γενικά οι άνθρωποι εδώ αγαπούν να μιλάνε και πολλές πόλεις δεν έχουν πολύ κόσμο. πομένως δεν τρέχουν πολύ δεν κουράζονται πολύ και δεν βαριούνται πολύ. γώ αυτό το ονομάζω φιλοσοφία της ζωής. Αυτό από μόνο του μπορεί να γίνει αντικείμενο έρευνας. Αναφορικά με την αιτία, την πράξη και το αποτέλεσμα. κτός από αυτά, η ζωή πολλών ανθρώπων που γνωρίζω περνάει μεταξύ σπιτιού και δουλειάς. ι άνδρες αγαπούν τις γυναίκες τους Αυτές οι δυσκολίες ελπίζω να θεραπεύσουν, έστω εν μέρει, την πληγωμένη σοσιαλιστική πλευρά των ανθρώπων. πειδή κι εδώ ο αριθμός των ανθρώπων που βιώνει την ανασφάλεια αλλά και που τα έχει βρει όλα έτοιμα είναι μεγάλος, συνηθίζει να λέει «τι με νοιάζει εμένα τι συμβαίνει, εγώ μόνο τον εαυτό μου κοιτάω, τι είμαι εγώ, τι μπορώ να κάνω». Φυσικά ο σοσιαλισμός, ο μαρξισμός, έχουν φορές να φωνάζουν. Τι λένε; πολύ, μέχρι που τις ζηλεύουν. αρχίσει να συζητιούνται εκ Μιλάνε πολύ, όμως περισσότερο μιλάει ο εαυτός τους, ο εγωισμός τους. Για να μιλήσεις πρέπει ή να βάλεις μια δυνατή φωνή ή να πεις κάτι έξυπνο. Με αυτόν τον τρόπο μπορείς να μιλήσεις. Αν εδώ σκεφτεί κάποιος κάτι παράξενο γίνεται χαμός. Καταγγέλλουν και την αστυνομία και το κράτος. ι εφημερίδες έρχονται πρώτες κι έπεται η τηλεόραση. Αλλά ως εδώ. Ακούνε τον πόνο ή την κραυγή αλλά μόνο ακούν, τίποτε άλλο. Σε μας έτσι είναι; Αν συμβεί κάτι άσχημο σε κάποιον ή θα μείνει στη θέση του λέγοντας ότι ήταν μοιραίο, ή θα ντραπεί και δεν θα πει τίποτε, σκεπτόμενος, ίσως, ότι δεν θα μπορέσει να κάνει τίποτα. ιδάλλως εφαρμόζεται η συνήθεια που επικράτησε τελευταία. Αντιδρούν ομαδικά ή περισσότερο οργανωμένα και αποφασίζουν αναλόγως. Τις περισσότερες φορές τους κάνουν όλα τα χατίρια (τα κορίτσια παίρνουν την θέση τους στη ζωή, αφού μάθουν αυτό σε μικρή ηλικία στα σπίτια τους). ι γυναίκες αγαπούν πολύ τα παιδιά τους, σχεδόν τα λατρεύουν. Ακόμα και στην πιο φτωχή οικογένεια, ανάλογα με τις συνθήκες, τα παιδιά μεγαλώνουν με όλες τις ανέσεις. Ίσως οφείλεται στο ότι υπάρχουν λίγα παιδιά. αριθμός των οικογενειών με δυο παιδιά είναι μεγάλος, όμως οι οικογένειες με περισσότερα παιδιά είναι λίγες. Αντίθετα στα δικά μας σπίτια μεγαλώνουν τρία με τέσσερα παιδιά. Τι ωραία που είναι να παίζεις με πολλά παιδιά! ι καπιταλιστές και οι ιδεολόγοι τους, οι οποίοι θεωρούν ότι μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1990 θα κυριαρχήσουν παντού και για πάντα, νέου παγκοσμίως. λπίζω πως ένα από τα δυο πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού, η καταστροφή, θα γίνει κι εδώ η αιτία για την αλληλεγγύη και την οργάνωση. λπίζω, τουλάχιστον, ότι η κοινωνική ζωή θα μπορέσει να γίνει πιο ήπια και ανεκτική. δώ πέρα τα κορίτσια είναι λίγο διαφορετικά από τα δικά μας. ίναι πιο άνετα στο ντύσιμο. Δεν έχουν πρόβλημα να φορέσουν ρούχα υπερβολικά κοντά ή στενά. Μάλλον ξοδεύουν πιο πολλά λεφτά στα ρούχα και στα παπούτσια. ίναι σαν τα δικά μας κορίτσια, μεσαίου ύψους, αλλά τα περισσότερα έχουν μεγάλα κι ωραία μάτια. Η παρέα μαζί τους είναι δύσκολη. Ξέρεις πως μου αρέσουν τα κορίτσια με μεγάλα μάτια. ίναι μελαχρινές, ψηλομύτες και αυτάρεσκες. ι άντρες, από την άλλη, Ένα άλλο γεγονός είναι ότι οι περισσότεροι βιώνουν σήμερα δύσκολες είναι λίγο πιο ψηλοί από εμάς, δεν σκέφτονται τα λεφτά (αυτή είναι η πιο όμορφη πλευρά τους). Θέλουν μια ζωή ήσυχη, απλή, γαλήνια. κτός από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και μερικές άλλες μεγάλες πόλεις, στην πραγματικότητα οι μέρες. Όπως είναι γνωστό, η οικονομική κρίση που ξέσπασε στην Αμερική και εξαπλώθηκε παντού σαν επιδημία, άρχισε να δείχνει τις επιπτώσεις της και εδώ: σε οικονομικό, ψυχολογικό και ιδεολογικό επίπεδο. ζεστοί, μετριόφρονες. ξωτερικά μοιάζουμε μεταξύ μας. Ένας, οποιοσδήποτε, μπορεί να μοιάζει με κάποιον από εμάς. ιδικά οι γέροι. Πολλές φορές λέω «α, αυτός δεν είναι ο τάδε;». Η θρησκεία είναι κι εδώ σημα- 3 πολλούς εκπαιδευτικούς. Πάντα προετοιμασμένος και με ιώβεια υπομονή μας κέρδισε από την αρχή. Φαίνεται να διαθέτει φυσικό χάρισμα να διδάσκει. Αυτό που του ευχόμαστε είναι να έχει πάντα τον ίδιο ενθουσιασμό και να διατηρήσει το κέφι του. Έτσι βρεθήκαμε να παλεύουμε με το αλφάβητο των 28 γραμμάτων από τα οποία όλα σύμφωνα και μόνο 3 μακρά φωνήεντα. Και το κάθε γράμμα έχει 4 διαφορετικές μορφές ανάλογα με τη θέση του στη λέξη. Ανεξάρτητο, αρχικό, μεσαίο και τελικό. 3 διαφορετικά χ, 2 διαφορετικά δ, 2 διαφορετικά τ, 2 διαφορετικά κ. Και 3 βραχέα φωνήεντα που εμφανίζονται σαν τόνοι πάνω και κάτω από τα σύμφωνα κι ένα σύμβολο για σιωπή. Και όλο αυτό τον καταιγισμό γραμμάτων πρέπει να τον βάλεις στη σειρά, να ενώσεις τα γράμματα μεταξύ τους -κάτι μεταξύ καλλιγραφίας και ζωγραφικής- και βέβαια να τα γράψεις αρχίζοντας από τα δεξιά και προχωρώντας προς τα αριστερά. Τρομακτικό, έτσι δεν είναι; Κι όμως. Όχι μόνο ξεπεράσαμε το σκόπελο αλλά προχωράμε ακάθεκτοι προς τους χρόνους των ρημάτων, τους πληθυντικούς ουσιαστικών και επιθέτων και όλα τα άλλα που καθιστούν το βίο αβίωτο των ταλαίπωρων μαθητών. Και το απολαμβάνουμε. Και αστειευόμαστε μεταξύ μας όταν ζοριζόμαστε και γελάμε ασυγκράτητα όταν κάνουμε ένα αστείο λάθος που στο τέλος καταλήγει να γίνεται ανέκδοτο δικό μας. Και απελπιζόμαστε μερικές φορές αλλά δε μας περνάει από το μυαλό να σταματήσουμε. Γιατί σιγά-σιγά ανακαλύπτουμε μια γλώσσα πλούσια που μας έχει αφήσει παρακαταθήκη λέξεις που τις μάθαμε απ τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, όπως το «χαΐρι» (καλό), το «κιτάπι», το «τεφτέρι», ο «μουσαφίρης». Μια γλώσσα με μακραίωνη ιστορία που άδικα έχει θεωρηθεί κατά καιρούς συνώνυμη της τρομοκρατίας και που μιλιέται από εκατομμύρια ανθρώπους. Η γλώσσα του πετρελαίου, η γλώσσα της αραβικής κουλτούρας που στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα ανέλαβε να φυλάξει τον κλασσικό πολιτισμό. Πολλά από αυτά που ξέρουμε σήμερα για τη χημεία, την ιατρική, την αστρονομία και άλλες επιστήμες θα είχαν χαθεί χωρίς τους Άραβες μελετητές και μεταφραστές. Όλα αυτά όμως, αν και σημαντικά δεν είναι αυτά που μας έκαναν να αποφασίσουμε ότι θέλουμε να μάθουμε τη γλώσσα. Δεν υπάρχει άλλος λόγος παρά μόνο ότι θέλουμε να μάθουμε αυτήν την «ξένη» γλώσσα για τη χαρά της μάθησης, για να επικοινωνούμε με τους ανθρώπους που τη μιλούν και ζουν ανάμεσά μας και για την ομορφιά της. Και σας προσκαλούμε να έρθετε και εσείς. Τα μαθήματα αραβικών γίνονται κάθε Τρίτη και Παρασκευή στις 21.30 στο Στέκι. ντική. Η θέση της εκκλησίας και των εκκλησιαστικών αρχόντων είναι πιο σημαντικός εδώ. Στη βάπτιση ενός παιδιού ο πιο σημαντικός ρόλος είναι του παπά. Αλλιώς το παιδί δεν θεωρείται ολοκληρωμένος χριστιανός. Η μεγάλη μερίδα παντρεύεται στην εκκλησία, δηλαδή οι παπάδες έχουν κι αυτή την αρμοδιότητα. Αλλά σε μας, επισήμως, οι υπεύθυνοι για τη θρησκεία δεν έχουν τέτοια καθήκοντα. Το πιο δύσκολο είναι να πεθάνεις! Αν είσαι Έλληνας, μέχρι να σε βάλουν στη γη, χρειάζεται τρομερό τρέξιμο και γραφειοκρατική δουλειά. Και σε αυτό παίζει, πάλι, μεγάλο ρόλο η εκκλησία. Φυσικά αν είσαι ξένος αυτή η διαδικασία δυσκολεύει περισσότερο. Πρέπει να προσθέσω ότι για δυο φίλους που χάσαμε πρόσφατα ξοδέψαμε μια μικρή περιουσία μόνο και μόνο για να παραλάβουμε τη σωρό τους που έγινε μετά από ατελείωτη γραφειοκρατική διαδικασία. Με λίγα λόγια ακόμη και το να πεθάνεις εδώ είναι δύσκολο. Φίλε μου, μου έκανε καλό που σου άνοιξα την καρδιά μου μετά από τόσο καιρό. Αν και τώρα νομίζω ότι έχω μερικούς φίλους. ίμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργούμε, εδώ και παντού. Όσο ανανεωνόμαστε κι όσο αγαπάμε ευημερούμε. 06-11-2008 Φιλιά, Salih Hatısaru υχαριστώ για τη μετάφραση τον Μιχάλη Γεωργέλη
Μια παλιά ιστορία Η λήξη του πολέμου βρίσκει τον κόσμο μοιρασμένο, με την ανταγωνιστική συνύπαρξη των δυο συστημάτων, του γερασμένου καπιταλισμού και του νεογέννητου σοσιαλισμού. Μια σειρά από χώρες επιλέγουν την προοπτική του σοσιαλισμού. Η αντίθεση ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα θα ορίσει για καιρό την εξέλιξη της ιστορίας. Από την πλευρά της, η καπιταλιστική Δύση οργανώνεται απέναντι στον εξ ανατολών κίνδυνο, για να συγκρατήσει τις εργατικές μάζες από την έλξη που προκαλεί ο «επάρατος σοσιαλισμός» αντιμετωπίζοντας μια σειρά επαναστάσεις, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, εργατικούς και πολιτικούς αγώνες σε όλη τη σφαίρα επιρροής της. Παράλληλα, ο πόλεμος έχει χαρίσει στον βαριά ασθενή από την κρίση του 29 καπιταλισμό την αναγκαία πνοή επιβίωσης, τη δυνατότητα για ανοικοδόμηση. Τα τελευταία χρόνια στις Η.Π.Α. οι τιμές των ακινήτων ανέβαιναν διαρκώς, ενώ τα επιτόκια κρατιόνταν χαμηλά. ι τράπεζες έδιναν δάνεια ακόμα και σε δανειολήπτες όπου -μαθηματικά- δε θα κατάφερναν να αποπληρώσουν τις δόσεις, με υποθήκη το σπίτι. Αν ο πελάτης δεν κατάφερνε να εξοφλήσει το δάνειο, η τράπεζα θα του έπαιρνε το σπίτι, οπότε και πάλι θα ήταν ωφελημένη. Έτσι διαρκώς νέα πακέτα στεγαστικών δανείων έβγαιναν στην αγορά, όλο και πιο ελκυστικά για νέους πελάτες. Τη διαδικασία προσέλκυσης δανειοληπτών για τις τράπεζες αναλάμβαναν μεσίτες, οι οποίοι πληρώνονται με ποσοστά και φυσικά έχουν Το μεταπολεμικό σκηνικό ευνοεί τη λεγόμενη κεϋνσιανική διαχείριση, που σήμαινε την ισχυροποίηση του κράτους και τον παρεμβατισμό του στη βιομηχανία και στη ρύθμιση της αγοράς, την κοινωνική πολιτική, την επένδυση στη δημόσια υγεία και παιδεία, την πρόνοια κ.λπ. Η τόνωση του «δημοσίου» και ο κρατικός παρεμβατισμός ενισχύει το δόγμα «μαζική παραγωγή για τη μαζική κατανάλωση». Μόνο που αυτό το μοντέλο ευημερίας δεν είναι για όλους, αλλά αφορά τους κύριους του παιχνιδιού, τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κέντρα. κεϋνσιανισμός ουσιαστικά δεν έφτασε ποτέ σε χώρες όπως η λλάδα. Την περίοδο αυτή επιχειρείται από το κεφάλαιο μια ορισμένη πολιτική «ανακωχής» στην ταξική πάλη. Με την συνενοχή της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και την πολιτική υποχώρηση και την επαναφορά του καπιταλισμού στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, τελικά το σύστημα σώζεται. Η όποια προσπάθεια για αναχαίτιση του ιστορικού κατήφορου, που επιχειρήθηκε τη δεκαετία του 60 από την Κίνα και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της περιόδου, αλλά και με τα κινήματα που αναπτύχθηκαν στα ίδια τα μητροπολιτικά κέντρα (γαλλικός Μάης κ.ά.), αν και συγκλόνισαν την ιστορία δημιουργώντας μια πλούσια επαναστατική πείρα, δεν κατάφεραν την τελική νίκη. Τα τριάντα χρόνια του κεϋνσιανισμού χαρακτηρίζονται «ένδοξα», αλλά διαρκούν μόνο μέχρι την επόμενη κρίση. Από το 70 η κρίση γίνεται υπόθεση «οικουμενική» Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 60 εμφανίζονται τα πρώτα κάθε συμφέρον να πείθουν πελάτες να πάρουν δάνειο, λέγοντάς τους «αν δεν μπορείς να εξοφλήσεις, πουλάς το ακίνητο που στο μεταξύ θα χει πάρει πάνω και σου μένει και η διαφορά». Έτσι έπειθαν κόσμο να παίρνει δάνεια, ακόμα κι αν γνώριζαν ότι δε θα εξοφλούνταν ποτέ. ίναι τα «τοξικά δάνεια». Παράλληλα, οι οικονομικές πολιτικές (ακρίβεια, πάγωμα των μισθών κ.λπ.) έκαναν τους δανειολήπτες ακόμα πιο α ν ή μ π ο ρ ο υ ς να εξοφλήσουν τα δάνεια που έπαιρναν. ι τράπεζες άρχισαν σιγά-σιγά να ανησυχούν. Τι θα έκαναν αν ανεξέλεγκτα πολλοί οφειλέτες σταματούσαν να πληρώνουν τις δόσεις; Πόσες κατασχέσεις μπορεί να σηκώσει το σύστημα και τελικά πώς και πόσο θα πουλούσαν οι τραπεζίτες τόσα κατασχεμένα σπίτια; Άρχισε να φαίνεται το ενδεχόμενο να βρεθεί η αγορά με πάρα πολλά σπίτια σε σχέση με τις ανάγκες της, ενώ το ρευστό να μειώνεται στα ταμεία των τραπεζών. 4 σημεία της κρίσης του κεϋνσιανικού μοντέλου. ίναι απλό. Το σχήμα «μαζική παραγωγή για τη μαζική κατανάλωση» φτάνει στα όριά του αφού οδηγεί στην παραγωγή ποσότητας εμπορευμάτων που δεν μπορούν να καταναλωθούν από την αγορά. Έτσι η επένδυση νέων κεφαλαίων στην παραγωγή φαίνεται ασύμφορη υπόθεση και η οικονομία παρουσιάζει μια επικίνδυνη στασιμότητα. Το φαινόμενο εξελίσσεται και σημαδεύει όλη τη δεκαετία του 70. Με την έναρξη της δεκαετίας, οι ΗΠΑ αναλαμβάνουν ηγεμονικά Τοξικός ΤοξικA ο καπιταλισμός... τα δάνεια! ι τράπεζες θέλησαν να πετάξουν από πάνω τους τον κίνδυνο. Τότε οι τραπεζίτες σκέφτηκαν να μαζέψουν τα δάνεια σε ομάδες και να τα πουλήσουν σε ειδικές εταιρίες. Με τον τρόπο αυτόν οι τράπεζες έπαιρναν τα μετρητά που χρειάζονταν προκειμένου να μπορούν να ξαναδα- της αγοράς προσέφερε νέες ευκαιρίες για κερδοσκοπία με την «εφεύρεση» νέων ασφαλιστικών προϊόντων. Για παράδειγμα, έχεις δανειστεί με κυμαινόμενο επιτόκιο αλλά θέλεις σιγουριά; Πάρε ένα συμβόλαιο προστασίας επιτοκίου. Έχεις επενδύσει σε μια μπής αερίων. Πρακτικά τιτλοποίησαν τα... πάντα, ακόμα και τους ίδιους τους τίτλους. Η οικονομία των χαρτιών γιγαντώθηκε τόσο σε σχέση με την πραγματική οικονομία (παραγωγή), που δημιούργησε μια επικίνδυνη ανισορροπία. Σαν ένας ελέφαντας να προσπαθεί να σταθεί πάνω σε μια νείσουν, ενώ οι ειδικές εταιρείες γίνονταν ιδιοκτήτες των δανείων, χωρίς φυσικά ο πελάτης να καταλαβαίνει τη διαφορά. Και η ιστορία συνεχιζόταν. Όμως πού θα έβρισκαν οι ειδικές εταιρίες το ρευστό για να δίνουν στις τράπεζες; Απλά, με την έκδοση ομολόγων, τα οποία πουλούσαν σε επενδυτές. Έτσι βρέθηκαν με τέτοια ομόλογα ιδιώτες όπως τράπεζες, επιχειρήσεις, πλούσιοι επενδυτές, αλλά και... ασφαλιστικά ταμεία και οργανισμοί του δημοσίου! Πρακτικά ο κίνδυνος της χασούρας των τραπεζών με τον τρόπο αυτό διαχύθηκε σε πολλούς. Τη ζημιά τώρα θα την μοιράζονταν οι επενδυτές. Και ο μηχανισμός των δανείων εξακολουθούσε να καλπάζει. Κι όχι μόνο... Η ίδια η αστάθεια την πρωτοβουλία της κίνησης για το ξεπέρασμά της, προκαλώντας την απελευθέρωση των χρηματαγορών. Όμως η κρίση ολοένα βαθαίνει. Γλαφυρό παράδείγμα: το 1975 ο Δήμος της Νέας Υόρκης δηλώνει πτώχευση και ιδιωτικοποιείται (!!!). Μια σημείωση: σε αντίθεση με την κρίση του 29 που άφησε την τότε νεαρή σοβιετική δημοκρατία ανέγγιχτη, η παρούσα κρίση εμπλέκει τους πάντες. Πλέον ο πολιτικός αντίπαλος της Δύσης, το «σοσιαλιστικό» μπλοκ έχει «συνετιστεί» και οι καπιταλιστικές σχέσεις στην οικονομία έχουν σε ένα μεγάλο βαθμό αποκατασταθεί. Η Σοβιετική Ένωση μετέχει άλλοτε με όρους ανταγωνισμού (περίοδος «ψυχρού πολέμου») και άλλοτε με όρους συνυπευθυνότητας στο πρόβλημα της διαχείρισης της κρίσης. εταιρία και φοβάσαι μη χάσεις τα λεφτά σου; Πάρε ένα πιστωτικό παράγωγο ώστε αν η εταιρία πτωχεύσει να σου επιστραφεί το αρχικό σου κεφάλαιο. Κι ακόμα παραπέρα. ι τράπεζες έφτιαξαν τίτλους που η απόδοσή τους εξαρτάται από παράγοντες όπως ο καιρός ή οι δείκτες εκπο- Στα χρόνια που ακολούθησαν, μαζί με κάθε κεκτημένο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ως την ολοκληρωτική -και τυπική πλέον- «κατάρρευση του σοσιαλισμού», ξηλώθηκε και κάθε κατάχτηση του εργατικού κινήματος. Όλα στο όνομα του ξεπεράσματος της κρίσης. Η «χάρτινη τίγρης» Τη συνταγή για το ξεπέρασμα της κρίσης αποτέλεσε το λεγόμενο «άλμα στην άυλο» ή αλλιώς η κυριαρχία της «οικονομίας των χαρτιών». ίναι η εποχή της επιστημονικοτεχνικής «επανάστασης», ή αλλιώς, όπως ειπώθηκε, «το πέρασμα στον μεταβιομηχανικό κόσμο». «μεταβιομηχανικός κόσμος» περιγράφει στην ουσία την απογείωση της χρηματοπιστωτικής και χρηματιστηριακής κίνησης σε σχέση με την πραγματική οικονομία. Η ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών σ ένα μεγάλο βαθμό οφείλεται μπάλα. Στη συνέχεια η στιγμή που τα golden boys περίμεναν -αλλά απεύχονταν- έφτασε ως «εκπληρούμενη προφητεία». ι οφειλέτες έπαψαν να αποπληρώνουν, οι πιστωτές έπαψαν να πιστώνουν, η αφερεγγυότητα μεταδόθηκε από τον έναν στον άλλον παγώνοντας όλη την αγορά. Πολύ απλά όλοι βρέθηκαν να χρωστούν σε όλους, κανείς να μη δανείζει ελλείψει εμπιστοσύνης και κατά συνέπεια κανείς να μην μπορεί να συγκεντρώσει ρευστό. Η κίνηση στην αγορά χρήματος «φράκαρε» γιατί το βασικό θύμα, ο μικρομεσαίος δανειολήπτης, δεν άντεχε πια να πληρώνει τις δόσεις. Η κρίση ταξίδεψε σαν ντόμινο σε όλα τα χρηματιστήρια του κόσμου. στη χρήση τους ως μέσο για την γρήγορη και ανεμπόδιστη μεταφορά κεφαλαίων (ή και ζημιών) στις αγορές όλου του κόσμου. Όσο κι αν τόνοι μελανιού χύθηκαν για περίπου δυο δεκαετίες από τους υμνητές του συστήματος σε διθυράμβους για τη νέα εποχή, η κρίση ήταν στην πραγματικότητα πάντα παρούσα. Η απογείωση στην «άυλη» οικονομία αποδεικνύεται στην ουσία μια φούσκα και η ανακούφιση που προσφέρει στο σύστημα δεν μπορεί παρά να έχει περιορισμένη διάρκεια. Αυτό σήμερα το γνωρίζουμε καλά. Κρίση στο γονίδιο του συστήματος Ξαφνικά το παραμύθι για την «ελευθερία και την αυτορρύθμιση των αγορών», με το οποίο τόσα χρόνια μας τρωνε το κεφάλι οι ταγοί του νεοφιλελευθερισμού, πήγε περίπατο. ι χτεσινοί επικριτές του «ασύμφορου» κράτους, οι χτεσινοί υπέρμαχοι του νεοφιλελευθερισμού, σήμερα ανακαλύπτουν ξανά τις «αρετές του κράτους» και τον Κάποιος παλιός έλεγε ότι η κρίση είναι ένα παλούκι στον πισινό της μπουρζουαζίας, που θέλει να το βγάλει απ τον δικό της και να το βάλει στον πισινό της εργατικής τάξης. Έτσι στο παρελθόν, έτσι και τώρα... Από την πρώτη στιγμή οι κυβερνώντες έτρεξαν στο πλευρό των golden boys για να δώσουν χέρι βοήθειας. Αλλού με τις κρατικοποιήσεις τραπεζών και αλλού με το άνοιγμα των κρατικών ταμείων για να «αποφύγουμε τα χειρότερα», ουσιαστικά προσπαθούν να φορτώσουν το βάρος της κρίσης στις πλάτες των φορολογούμενων, ενώ οι συνέπειες δεν άργησαν να φανούν στην πραγματική οικονομία. νδεικτικά, μόνο κατά το μήνα κτώβριο, 240.000 Αμερικάνοι έχασαν τη δουλειά τους. Στην «υπερδύναμη» η φτώχεια εκτοξεύτηκε στα ύψη, με έναν στους δέκα Αμερικάνους να τρέφεται χάρη στις υπηρεσίες επισιτισμού, ενώ ο αριθμός των Αμερικάνων που κατασχέθηκε το σπίτι τους μόνο για το μήνα Αύγουστο αυξήθηκε κατά 27%. Τα 700 δις. δολάρια που δόθηκαν από τα δημόσια ταμεία ως ένεση για την αντιμετώπιση της κρίσης θα επιβαρύνουν το μέσο Αμερικάνο κατά 37.500 δολάρια, χωρίς να υπολογίζεται «κεϋνσιανισμό» και καλούν σε άνοιγμα τα κρατικά ταμεία για να συγκρατηθεί ο οικονομικός κατήφορος. υσιαστικά «τσιμπολογάνε» μια ιδέα Κέυνς -όπου το κράτος παρεμβαίνει για τη στήριξη των τραπεζών- κι ούτε κουβέντα για αυξήσεις στα μεροκάματα, για στήριξη στα ασφαλιστικά ταμεία και στη δημόσια υγεία και παιδεία. Ξέρουν καλά ότι η ιστορία δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, όμως φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή το σύστημα δεν έχει καμιά έτοιμη διαχειριστική λύση να προτείνει για μια πιο διεξοδική αντιμετώπιση της κατάστασης. Αυτό που αποκαλύπτει η πρόσφατη κρίση είναι ουσιαστικά το θεμελιώδες πρόβλημα του καπιταλισμού. Ένα σύστημα που μόνη του αρχή είναι το όλο και μεγαλύτερο κέρδος, που η ίδια η ταυτότητά του είναι ο ανταγωνισμός και η εκμετάλλευση, δε μπορεί παρά να παράγει κρίσεις και αδιέξοδα. Την ίδια στιγμή που στο ξ έ φ ρ ε ν ο κ υ ν ή γ ι τ ω ν O I K O N O M I K H K Ρ Σ Η O I K O N O M I K H K Ρ Σ Η Αυτό που αποκαλύπτει η πρόσφατη κρίση είναι ουσιαστικά το θεμελιώδες πρόβλημα του καπιταλισμού Πόσες κατασχέσεις μπορεί να σηκώσει το σύστημα και τελικά πώς και πόσο θα πουλούσαν οι τραπεζίτες τόσα κατασχεμένα σπίτια; το κόστος των κρατικοποιήσεων των χρεοκοπημένων τραπεζών, που αναμένεται να εκτινάξει το έλλειμμα του προϋπολογισμού των Η.Π.Α. Αλλά και στην υρώπη, επιχειρήσειςκ ο λ ο σ σ ο ί ανακοινώνουν περικοπές στην παραγωγή τους και απολύσεις. Την ίδια στιγμή οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ακολουθούν το αμερικάνικο παράδειγμα άλλοτε χαρίζοντας (1,7 τρις ευρώ στις τράπεζες) και άλλοτε «κρατικοποιώντας». νδεικτικά για τη «λογική» αυτών των κρατικοποιήσεων: η βρετανική 5 κερδών το σύστημα εξαντλεί τις εργαζόμενες μάζες οικονομικά για να μεγιστοποιήσει το κέρδος του, τους αφαιρεί τη δυνατότητα να καταναλώνουν. Ποιος θα αγοράσει τα προϊόντα του καπιταλισμού, όταν όλο και περισσότερα στρώματα βουλιάζουν στη φτώχεια, όταν εργατικές μάζες πετιούνται στο περιθώριο της ανεργίας ή δουλεύουν για δυο δολάρια τη μέρα; Με μοναδικό κίνητρο το κέρδος ο καπιταλισμός καταστρέφει το περιβάλλον και τους ανθρώπους με ρυθμούς ξέφρενους, όμως έτσι καταστρέφει τη μόνη πραγματική βάση για πλούτο, τη φύση και την εργασία. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεπεράσει το σύστημα αυτή την αντίφαση, γιατί αυτή είναι η «πολιτική του οικονομία», το DNA του. Κι όπως δείχνει η ιστορία, κάθε επόμενη «συνταγή» για το ξεπέρασμα της κρίσης αν υπάρξει θα εντείνει την αιτία της, την ίδια στιγμή που, φαινομενικά μόνο, θα «λύνει το πρόβλημα». Βλέπετε, στον καπιταλισμό δεν υπάρχουν «βιώσιμες λύσεις». Μαίρη Σταθοπούλου κυβέρνηση κρατικοποίησε τις ζημιές της Brandford & Bingley, μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες στέγασης στην Βρετανία και πούλησε μισοτιμής το κερδοφόρο κομμάτι της σε ισπανική τράπεζα. Η διάσωση των τραπεζών σε πρώτη φάση θα κοστίσει στον κάθε υρωπαίο κατά μέσο όρο πάνω από 3000ευρώ. Σ αυτά δεν υπολογίζεται το έμμεσο κόστος από τις ζημιογόνες για το δημόσιο κρατικοποιήσεις. Στη χώρα μας -όπου αρμόδιοι κυβερνητικοί ορκίζονται ότι οι επενδύσεις κρατήθηκαν μακριά από τοξικά ομόλογα- με βάση τις προβλέψεις του νστιτούτου ργασίας της ΓΣ οι νέοι άνεργοι του 2009 θα ξεπεράσουν τους 80.000. Ήδη ο κυκλώνας της κρίσης φαίνεται να παρασύρει την κλωστοϋφαντουργία, την κονσερβοποιία, τις βιομηχανίες σιδήρου και τσιμέντου και την οικοδομική δραστηριότητα, ενώ οι προβλέψεις για την τουριστική κίνηση μιλούν για μείωση ως και 20%. Χρόνια τώρα στις διεκδικήσεις του εργαζόμενου λαού για αξιοπρεπείς αυξήσεις στους μισθούς, οι κυβερνήσεις απαντούσαν με διαρκείς λιτότητες εξαιτίας του δημοσίου ελλείμματος. Να, όμως, που «ξαφνικά» βρέθηκαν 28 δισ. για ενίσχυση στα golden boys, και δεν νοιάζονται καθόλου που με μια Η κρίση στην οικονομία και οι μετανάστες Ζούμε μια από τις πολλές κρίσεις του καπιταλισμού που αποτελούν εγγενές στοιχείο του. Αυτό που ονομάστηκε παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση μεταφέρεται στο πεδίο της πραγματικής οικονομίας και σημαίνει ύφεση, ανεργία και νέα φτώχεια. Σε αυτή την ζοφερή κατάσταση οι μετανάστες που χρησιμοποιήθηκαν και χρησιμοποιούνται σαν φτηνό εργατικό δυναμικό θα καθηλωθούν στη ίδια θέση αντιμέτωποι εκτός από το φάσμα της ανεργίας με τον φόβο της απέλασης, εύκολοι σε χειρισμούς από το κεφάλαιο, μέσο πίεσης και προς τους άλλους εργαζόμενους για φτηνότερα μεροκάματα και για μεγαλύτερη κινητικότητα, αντιμέτωποι σε ένα ορισμένο βαθμό με τους εργαζόμενους των χώρων υποδοχής που θα διεκδικούν θέση στην αγορά εργασίας και αυτό θα δυσκολεύει περισσότερο τα πράγματα στην ζωή τους. Γνωρίζουμε από παλιά ότι η κρίση αποτελεί βάση και προϋπόθεση εφόσον συντρέχουν και άλλοι όροι για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος αλλά επίσης ότι γεννά τους όρους και τις προϋποθέσεις του εθνικισμού του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. ίναι αναγκαίο σε αυτή την φάση και όχι μόνο ο κόσμος της εργασίας, ντόπιοι και ξένοι εργαζόμενοι, να επαγρυπνεί και να βρεθεί ενωμένος απέναντι στο σύστημα. Το γνωστό σύνθημα «έλληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι», που ακούγεται στις διαδηλώσεις στην πατρίδα μας βάζει τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση αφού η ενότητα του κόσμου της εργασίας αποτελεί όρο ανατροπής του συστήματος και ανοίγει τον δρόμο για μια πιο δίκαιη κοινωνία. N.T. ι «παρενέργειες» πάνω μας Σας το είπα! τέτοια κίνηση επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος κατά 12%. Το ύψος του ποσού είναι αστρονομικό! Τέτοιο που θα αρκούσε για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις της τάξης του 40% σε κάθε μια από τις τρεις επόμενες χρονιές. Την ίδια στιγμή, με περισσό κυνισμό λένε σε 13.795 εργαζόμενους ασφαλισμένους στο δημόσιο να ξεχάσουν το ΦΑΠΑΞ, γιατί το ταμείο πρόνοιας δημοσίων υπαλλήλων αδυνατεί να καταβάλει τα αναγκαία 593.185.000 ευρώ και το κράτος να καλύψει τη διαφορά. Η κυβέρνηση μας λέει ότι η ενίσχυση των τραπεζών με τα 28 δισ. είναι απαραίτητη προκειμένου να ενισχυθεί το νοικοκυριό και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αφελής απορία: γιατί, αφού είναι έτσι, δεν τα μοιράζει απευθείας στους ίδιους τους επαγγελματίες και τις οικογένειες των δανειοληπτών που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους; Γιατί δεν κάνει με τα χρήματα αυτά αυξήσεις στους μισθούς ώστε να προκληθεί αντίστοιχη κίνηση και τόνωση της αγοράς; Μήπως οι τράπεζες έχουν αποδειχτεί πιο «τίμιοι» και «ικανοί» διαχειριστές των χρημάτων μας από εμάς τους ίδιους; Μάλλον μας δουλεύουνε άγρια! Τ ΚΦΑΛΑ
ΝΜΒΡΣ 2008 ΤΥΧΣ #4 ΝΜΒΡΣ 2008 ΤΥΧΣ #4 Ένα τεράστιο νεανικό ποτάμι διασχίζει όλη τη χώρα. Τις τελευταίες μέρες ζούμε μια πρωτόγνωρη σε ένταση και παλμό έκφραση της οργής της νεολαίας και του λαού, μια αυθεντική εξέγερση των νέων ενάντια στο αστυνομικό κράτος. Υπεύθυνη είναι η πολιτική που όπλισε το χέρι του ειδικού φρουρού, εκτρέφοντας για χρόνια μια αστυνομία στη λογική της ανώτατης αρχής, που μπορεί να βασανίζει μετανάστες στα τμήματα, να κακοποιεί αγωνιζόμενους ανθρώπους, να δολοφονεί και παρόλα αυτά να μένει ατιμώρητη. Μόνο να θυμηθούμε...τη δολοφονία του Μαραγκάκη. Την περίπτωση του φοιτητικού κινήματος για το άρθρο 16 με την ωμή και μαζική κρατική καταστολή και Μην πυροβολείτε τη το φονικό «φαινόμενο της ζαρντινιέρας». Μόλις πριν από ένα μήνα τη δολοφονία του μετανάστη Μοντασέρ Ασράφ, μετά από μαζικό ξυλοδαρμό απ την αστυνομία σε μετανάστες που απλώς... περίμεναν έξω από το τμήμα αλλοδαπών. Η τωρινή εν ψυχρώ δολοφονία του μικρού Αλέξανδρου είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Δεν πάει άλλο! Η νεολaiα... οργή βγήκε στους δρόμους και είναι ανεξέλεγχτη. Η σφαίρα δεν έσκισε μόνο το στήθος του Αλέξη. Μας πυροβολούν όλους κάθε στιγμή. Χρόνια τώρα! Ύποπτοι κάθε φορά που απλώς βαδίζουμε στο δρόμο με τις κάμερες πάνω απ το κεφάλι μας. Να περνάμε την εφηβεία μας από εξετάσεις σε εξετάσεις, να ξηλωνόμαστε στα φροντιστήρια, ή να δουλεύουμε από τα δεκαπέντε. Να σκιζόμαστε για ένα πανεπιστημιακό πτυχίο ισότιμο των... κολεγίων. Να δουλεύουμε για 400 ως 700 ευρώ, ανασφάλιστοι σε δουλειές του ποδαριού, με προγράμματα stage και με μπλοκάκια, χωρίς μέλλον. μείς να φτωχαίνουμε από τις οικονομικές πολιτικές και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι. Μας τα παίρνουνε όλα και δεν μας δίνουν τίποτα! Στους δρόμους βγαίνει η γενιά της απόγνωσης. Το έγκλημα συντελείται χρόνια τώρα με θύμα ολόκληρη τη νεολαία και θύτη τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Όμως όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες! Δεν έχουν το δικαίωμα οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί, σήμερα να... θλίβονται για το θάνατο του μαθητή. Δεν έχουν το δικαίωμα να «διδάξουν» τους νέους για το πως θα εκφράσουν το δίκαιο θυμό τους. Δεν έχουν δικαίωμα οι αρχικλέφτες του λαού, να λένε πως τάχατες λυπούνται για τις απώλειες των μικρών περιουσιών από τα επεισόδια. Αυτοί που γέννησαν την οργή To μπλοκ του Στεκιού στην πορεία κατά της καταστολής στα Χανιά. των νέων και τα αδιέξοδα, αυτοί να πληρώσουν τις συνέπειές της. Δεν υπάρχει συμψηφισμός ανάμεσα στα σπασίματα και τις ανθρώπινες ζωές. Σ αυτή την κρίσιμη ώρα, δε θα μπερδέψουμε τους θύτες με τα θύματα. Δε θα επιτρέψουμε στην ένοχη κυβέρνηση να κρυφτεί πίσω από τις θρυμματισμένες βιτρίνες. Δε θα της επιτρέψουμε με μοχλό τα επεισόδια να επιβάλλει την ενίσχυση της αστυνομίας και της κρατικής καταστολής. Νεολαίοι, μαθητές, εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες ενώνουμε τη φωνή μας, βγάζουμε την οργή μας στο δρόμο! Το ποτάμι πίσω δε γυρνά! Να γκρεμιστεί η πολιτική που θρέφει ληστές και δολοφόνους Να διαλυθούν τώρα τα ΜΑΤ και τα ΚΑΜ. Να αφοπλιστεί η αστυνομία. Στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο! Kοινωνικό Στέκι Στέκι Μεταναστών Χανίων «κοινωνικός» ρόλος των δυνάμεων καταστολής... Με αφορμή τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη αλλά και όσα επακολούθησαν, γίνεται όλο και πιο επιτακτικό να προσδιορίσουμε τον ρόλο των δυνάμεων καταστολής στην ελληνική κοινωνία. Κακώς οι περισσότεροι συγχέουμε το ρόλο αυτό με το ρόλο της αστυνομίας, ο οποίος στη συνείδηση του κόσμου είναι ταυτισμένος με την προάσπιση της «ασφάλειας» του πολίτη και την «πάταξη» του εγκλήματος. Από μόνος του, βέβαια, αυτός ο ρόλος σηκώνει πολλή συζήτηση, αφού στην πραγματικότητα οι δεσμοί που υπάρχουν ανάμεσα στο οργανωμένο έγκλημα και την αστυνομία είναι κάτι παραπάνω από ισχυροί. πίσης πολύ σημαντικό είναι και το μερίδιο εγκληματικότητας που αφορά την ίδια την αστυνομία αλλά και ένα πολυσχιδές κύκλωμα με άμεση πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας (πολιτικοί επιχειρηματίες, δικαστικοί, άνθρωποι των Μ.Μ.. κ.λπ.), το οποίο βρίσκεται στο απυρόβλητο και ελέγχει άμεσα την αστυνομία. Ας αποδώσουμε, όμως, για χάρη ευκολίας ένα θετικό πρόσημο στον καταρχήν ρόλο της αστυνομίας, ο οποίος δικαιώνει και την ύπαρξή της από τη μεριά της κοινωνίας. πίσης για χάρη ευκολίας, θα την απαλλάξουμε από το αμαρτωλό της παρελθόν και θα ξεχάσουμε τον ιστορικό ρόλο που είχε στα χρόνια που ακολούθησαν τον εμφύλιο, στη δικτατορία αλλά και αργότερα -η φιγούρα του μπάτσου- ρουφιάνου είναι κλασική στην ελληνική κοινωνία. Ακόμα, θα κάνουμε για μια στιγμή πως πιστεύουμε τις συνεχείς διαβεβαιώσεις υπουργών, ότι ασφαλίτες δεν Τις τελευταίες ημέρες διεξάγεται ένας νέος μονόλογος (και ουχί διάλογος) σχετικά με τους μετανάστες και τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις, ο οποίος αποτυπώνεται εύληπτα στις φράσεις του κ. Σούρλα, του αντιπροέδρου της Βουλής, τις οποίες απηύθυνε δια του θώκου του προεδρείου της Βουλής: «Για να μην παρεξηγηθώ ως προεδρεύων, πιστεύω ότι εκφράζω το σύνολο του Κοινοβουλίου όταν θα πω ότι δεν είμαστε ρατσιστές, ότι φιλοξενούμε και δεχόμαστε με απεριόριστη αγάπη και συμπάθεια τους άλλους που έρχονται, υπάρχουν και ότι οι πολίτες στην δημοκρατική μας χώρα δεν παρακολουθούνται. Παραδώσαμε λοιπόν την αστυνομία άσπιλη και αμόλυντη στην κοινωνία για να επιτελέσει το κοινωνικό της έργο. Πόσο κοντινός, όμως, σ αυτό το έργο είναι ο ρόλος των δυνάμεων καταστολής; Ποια ανάγκη της κοινωνίας επιβάλλει την ύπαρξή τους; Η απάντηση είναι ρητά και κατηγορηματικά ΚΑΜΑ! Ένας ολόκληρος στρατός από ανελέητους «ράμπο» συντηρείται για να προφυλάσσονται τα συμφέροντα των «εξουσιαστών». Για να καταστέλλεται οποιαδήποτε φωνή διαμαρτυρίας. Για να δίνεται το μήνυμα ότι οποιοσδήποτε διαμαρτύρεται μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθεί στο νοσοκομείο (και δυστυχώς στο πουθενά!) ή στο κελί των κρατητηρίων. Για να μπορούν οι άνθρωποι της εξουσίας να τους αλλοδαπούς. Αλλά πρέπει να πούμε και πιστεύω ότι εκφράζω όλους σας, ότι εκείνοι οφείλουν να μην αναμειγνύονται στα εσωτερικά μας. Δεν έχουν καμιά δουλειά να συμμετέχουν σε διάφορες συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις και πολύ περισσότερο να συμμετέχουν σε βανδαλισμούς και λεηλασίες.» (9/12- πρακτικά της Βουλής) Όσο και να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας και το δάχτυλο αυτό το ονομάζουμε είτε «κουκουλοφόρος», είτε «μετανάστης», είτε «κακομαθημένα παιδάκια», η πραγματικότητα μας ξεπερνά. Υπάρχει ζήτημα, είτε θέλουμε να το δούμε είτε όχι. Υπάρχει κοινωνικό, ηθικό, πολιτειακό, θεσμικό, οικονομικό, διαχειριστικό και διοικητικό ζήτημα. Το να εθελοτυφλούμε είναι εξαιρετικά επικίνδυνο και ανόητο. Η θέση του αντιπροέδρου της Βουλής κ. Σούρλα, ο οποίος μάλιστα υποστήριξε πως η θέση αυτή εκφράζει το σύνολο του Κοινοβουλίου, και ουδείς εκ των 300-σίων διαμαρτυρήθηκε, τι μας λέει; Μας λέει πως ο αλλοδαπός που ζει 5, 10, 20 χρόνια στην λλάδα δεν έχει δικαίωμα να θεωρεί την βρίσκονται διαρκώς στο αποστειρωμένο περιβάλλον τους, μακριά από την ενοχλητική φασαρία των διαδηλώσεων, απρόσβλητοι από το δίκαιο των κοινωνικών αιτημάτων. Αλήθεια, έχουμε προσέξει ότι καμία πορεία δε μπορεί να προσεγγίσει το στόχο της, για παράδειγμα ένα υπουργείο, όταν μέσα σ αυτό βρίσκεται ο εκάστοτε υπουργός; Η απάντηση είναι ότι αυτό γίνεται για να βρίσκονται σε ένα καθεστώς συναισθηματικής ασφάλειας, να μην έρχονται ποτέ σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους τους οποίους καταστρέφουν οι αποφάσεις τους, να μην έρχονται ποτέ σε άμεση επαφή με την οργή των πολιτών. Η κοινωνική κατακραυγή να διαθλάται στα άδεια κοινοβουλευτικά έδρανα και στα στημένα παράθυρα των τηλεοπτικών δελτίων. Μετανάστες και η συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις λλάδα μια δεύτερη πατρίδα του. Μας λέει πως ο αλλοδαπός που ζει 5, 10, 20 χρόνια στην λλάδα δεν έχει δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί για το επίπεδο ζωής του. Μας λέει πως η αλλοδαπή μητέρα που ζει 5, 10, 20 χρόνια στην λλάδα δεν έχει δικαίωμα να εκφράσει την αλληλεγγύη και συμπαράστασή της προς την μητέρα του Αλέξη. Μας λέει πως τα παιδιά των μεταναστών που έχουν γεννηθεί ή έχουν έρθει σε μικρή ηλικία στην λλάδα και φοιτούν στα ελληνικά σχολεία δεν έχουν δικαίωμα να πονέσουν για τη δολοφονία Και όταν κάτι στραβώσει, η μόνιμη καραμέλα: «φταίει η κακή εκπαίδευση». Πόσο διαφορετική, άραγε, θα μπορούσε να είναι η εκπαίδευσή τους; Με ποιο μαγικό τρόπο μπορείς να εκπαιδεύεις κάποιον να χτυπάει αλύπητα όποτε του ζητηθεί, να ψεκάζει με απαγορευμένα χημικά, να είναι καλός ακριβώς επειδή είναι ανελέητος και βίαιος, αλλά ταυτόχρονα να του ζητάς να έχει «αισθήματα»; Ας μη γελιόμαστε! ι υπερβολές(αν μπορούμε να τις ονομάσουμε απλώς υπερβολές) στη χρήση βίας, έχουν να κάνουν με τον ίδιο το ρόλο που παίζουν οι δυνάμεις καταστολής και όχι με ζητήματα εκπαίδευσης. Ίσα-ίσα είναι πολύ καλά εκπαιδευμένοι για αυτό που προορίζονται να κάνουν. ι δυνάμεις καταστολής δεν μπορούν να είναι «ανθρώπινες». Αν ήταν «ανθρώπινες» θα ήταν άχρηστες για το σύστημα. Γι αυτό και τα «ατυχή» περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα, αλλά συρρέοντα (για να χρησιμοποιήσω μια ιατρική ορολογία). Όσο αυξάνονται οι κοινωνικές αντιθέσεις, όσο η φτώχεια επεκτείνεται με όρους πανδημίας, τόσο οι ανάγκες για καταστολή θα αυξάνονται. Και αυτή θα είναι όλο και πιο απάνθρωπη και ανελέητη. ΣΚΥΛΑ ΦΥΛΑΤ ΤΑ ΑΦΝΤΚΑ ΣΑΣ Παρότι το σύνθημα αυτό ποτέ δε μου «κόλλαγε» αισθητικά, τις τελευταίες μέρες συνειδητοποιώ ότι είναι πέρα για πέρα δίκαιο!!! Δημήτρης Μακρέας του συμμαθητή τους, δεν έχουν δικαίωμα να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία του φίλου τους. Σε τελική ανάλυση, μας λέει πως ο αλλοδαπός που ζει 5, 10, 20 χρόνια στην λλάδα, εργάζεται και πληρώνει φόρους, καθώς και τα παιδιά του τα οποία στις περισσότερες χώρες της υρώπης παίρνουν αυτομάτως την ιθαγένεια της χώρας υποδοχής, οφείλει δια βίου να θεωρεί τον εαυτό του «ξένο» και «φιλοξενούμενο» στη χώρα μας. πομένως προς τι όλη η ρητορεία περί κοινωνικής ένταξης και ενσωμάτωσης; Γιατί ξοδεύονται κονδύλια για έρευνες και πολιτικές ένταξης; Γιατί δεν λέμε καθαρά ότι η μεταναστευτική πολιτική της λλάδας έχει ως πρότυπο το δουλεμπόριο του 18ου αιώνα; Τι θα συγκρατήσει τον Πακιστανό που το πρωί του Σαββάτου της 9ης Δεκεμβρίου έπεσε νεκρός, θύμα της αστυνομικής βίας στην Πέτρου Ράλλη; Όταν ο κόσμος πεινάει εξεγείρεται, αυτό ορίζει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Από το ένστικτο αυτό δεν εξαιρούνται οι αλλοδαποί. Αφροδίτη Αλ Σάλεχ www.afroditealsalech. blogspot.com (απόσπασμα) O λόγος στους μαθητές... Με αφορμή το περιστατικό με το νεκρό μαθητή από τη σφαίρα ενός αστυνομικού, χιλιάδες μαθητές κατέβηκαν στο δρόμο και διαδήλωσαν (και συνεχίζουν) δείχνοντας την οργή τους, την αγανάκτησή τους για το απίστευτο αυτό περιστατικό, γνωρίζοντας πως ο καθένας ή η καθεμία θα μπορούσε να είναι στη θέση του άτυχου παιδιού... Όπως πολλές φορές ακούστηκε, αυτό το περιστατικό ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι». ι μαθητές βρήκαν αφορμή να ξεσπάσουν, λόγω της τρομερής πίεσης που τους ασκείται γενικά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φάνηκε περίεργο σε κάποιους το ότι οι μαθητές ξέσπασαν με αυτό τον τρόπο. Δηλαδή τι περίμεναν; Ότι μπορούν να καταπιέζουν με τόσο έντονο τρόπο ανθρώπους ηλικίας 15-18 χρονών και αυτοί να είναι και ευχαριστημένοι; Πάνω στην πιο ανοιχτή και πιο «ευαίσθητη» ηλικία τους αναγκάζονται να υπομένουν αυτήν την κατάσταση. Πρόσφατα, λοιπόν, άκουσα κάτι το οποίο στην αρχή με έκανε να γελάσω, αλλά όταν το ξανασκέφτηκα κατάλαβα ότι είναι τουλάχιστον θλιβερό. Υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι κατανοεί απόλυτα την οργή των μαθητών και γι αυτό το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων αποφάσισε να φτιάξει μια ιστοσελίδα στο διαδίκτυο στην οποία οι μαθητές θα μπορούν να ξεσπάσουν ελεύθερα γράφοντας εκθέσεις και συνομιλώντας με άτομα της ίδιας ηλικίας. Παραξενεύτηκα πολύ για το πώς μπορεί κάποιος να μη θυμάται ότι ήταν κάποτε σε αυτή την ηλικία και δε νομίζω να μπορούσε να ξεσπάσει γράφοντας εκθέσεις στο ίντερνετ. Το πρόβλημα είναι ότι προτείνονται συνεχώς λύσεις από τους αρμόδιους οι οποίες είναι ανούσιες και τυπικές, σπανίως συμβαίνει το αντίθετο. Δεν ικανοποιούνται τα παιδιά απ αυτά. Κοιτάξτε να κάνετε κάτι το οποίο να βοηθήσει τα παιδιά να γίνουν πιο ευτυχισμένα, αυτά είναι το μέλλον. Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο, κακώς πιστεύετε ότι το πρωταρχικό τους μέλημα είναι η σχολική υλη που θα τους διδαχτεί μια φορά από το σχολείο και άλλη μια απ το φροντιστήριο. Αφήστε την επιφανειακή εξήγηση των πραγμάτων. Πολλοί πιστεύουν ότι τα παιδιά ό τι κάνουν το κάνουν για να χάσουνε μάθημα. Ακόμα και έτσι να είναι -που αυτή φορά δεν ισχύει για την πλειοψηφία των μαθητώννα κοιτάξουμε να βρούμε τα αίτια που το σχολείο, στο οποίο τα παιδιά ζουν επτά ώρες τη μέρα, δεν τα ελκύει στ αλήθεια. Μήπως κάτι πρέπει να αλλάξει γενικότερα και όχι τα μυαλά των μαθητών; Όπως και να χει, το θετικό της όλης ιστορίας είναι ότι οι μαθητές άρχισαν να προβάλλουν μερικές από τις ανησυχίες τους και να προσπαθούν να αντιδράσουν μαζικά αφήνοντας πίσω την τηλεόραση, τον υπολογιστή και την επικοινωνία μέσω του chat δείχνοντας ότι δεν είναι άβουλα όντα και ότι μπορούν να πάρουν το μέλλον στα χεριά τους. Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι το τίμημα για τον ξεσηκωμό αυτό ήταν πολύ μεγάλο: ο θάνατος ενός συμμαθητή μας, ενός από μας! Μίκης «Το τραγικό γεγονός στα ξάρχεια», «15χρονος σκοτώνεται από αστυνομικό στα ξάρχεια», «ργή και κδίκηση σε όλη τη χώρα», «συνεχίζονται οι καταστροφές από τους αναρχικούς» είναι μόνο μερικοί από τους τίτλους που εμφανίζονται αυτές τις μέρες στα δελτία ειδήσεων αλλά και στις εφημερίδες. Ένα θέμα όπως όλα τα άλλα (π.χ. Ζαχόπουλος, Βατοπέδιο κτλ.)που θα ακουστεί για λίγο ώστε να ικανοποιηθεί ο ανταγωνισμός στα νούμερα της τηλεθέασης και στις πωλήσεις των εφημερίδων και μετά σιωπή. Θα ξεχαστεί ή ακόμα και θα παραγραφεί σαν να μην έγινε ποτέ. Το πανελλήνιο δείχνει συγκλονισμένο. ίναι στ αλήθεια; Πολιτικοί κάθε είδους ακόμα και απλοί άνθρωποι, με εξουσία όμως, βγαίνουν στα παράθυρα των καναλιών με ύφος σοβαρό και λένε λόγια προσχεδιασμένα, όχι απαραίτητα από ενδιαφέρον, αλλά επειδή είναι ο ρόλος τους αυτός, να σχολιάζουν και να λογοδοτούν για το καθετί που συμβαίνει. Συλλυπούνται την οικογένεια του αδικοχαμένου Αλέξη και ξαφνικά αισθάνονται και οι ίδιοι γονείς. Έχουν όμως αναρωτηθεί ποτέ τι προσφέρουν στα παιδιά τους πρώτα σαν γονείς και μετά σαν πολιτικοί; Έχουν κάτσει ποτέ να σκεφτούν γιατί οι νέοι καταφεύγουν σε τέτοιες πράξεις και χαρακτηρίζονται, όπως συνηθίζεται, «αναρχικοί»; Στα σχολεια μας μαθαίνουν ότι εκτός από την προσωπική επιλογή και ελευθερία του ανθρώπου να έχει τα δικά του πιστεύω, μεγάλο μέρος της διαμόρφωσης της προσωπικότητάς του κατέχει η κοινωνία. Θεωρούν, λοιπόν, ότι μια κοινωνία γεμάτη σκάνδαλα και παρανομίες είναι κατάλληλη για τα παιδιά τους; Προτείνω, λοιπόν, πρώτα να αναλογιστούν τα παραπάνω και μετά να πυροβολούν αβίαστα τον καθένα. μείς, οι μαθητές, όπως ήδη έχει παρατηρηθεί, διαμαρτυρόμαστε καθημερινά και θα συνεχίσουμε όσο χρειαστεί, ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Και δεν εννοώ τη βία και τους βανδαλισμούς -γιατί πραγματικά είμαστε κατά αυτών- αλλά το κλείσιμο των σχολείων, τις πορείες και τις κινητοποιήσεις κάθε είδους, ειρηνικά και μαζικά. Και επειδή πολλοί πιστεύουν ότι ψάχνουμε αφορμή για να χάσουμε μάθημα, θέλω να τονίσω ότι δεν αντέχουμε πια τις υποκρισίες και τις υποσχέσεις και αγωνιζόμαστε για το μέλλον μας. Τέλος, δεν θα εκφράσω ευχή όπως συνηθίζεται, αλλά θα κάνω μία παράκληση. Παρόλο που η μαθητική κοινότητα είναι αρκετά ισχυρή, χρειάζεται την εμπιστοσύνη και τη συμπαράσταση όλων. Όλοι πρέπει να αγωνιζόμαστε. Όλοι περιμένουν από εμάς τους νέους να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά δεν είναι έτσι. Χρειάζονται και άλλοι. Το όνειρο είναι όλων μας. Μαθήτριες Γενικού Λυκείου Ακρωτηρίου Ακούγεται περίεργο, ίσως υπερβολικό για κάποιους, αλλά εκείνο το βράδυ στις 06-12-08 μαζί με τον Αλέξανδρο πέθανε και η ελπίδα... Ναι, η ελπίδα όλων των ανώριμων, όπως αποκαλείτε εσείς οι ενήλικες, 15χρονων που ήθελαν να κατακτήσουν τον κόσμο και το μέλλον τους. Μας σκοτώνουν! Η λλάδα σκοτώνει τα παιδιά της, το μέλλον της και δεν είναι η πρώτη φορά! Αλλά ο θάνατος του 15χρονου από το όπλο αστυνομικού ήταν η σταγόνα στο ποτήρι που ξεχείλισε, το συμβάν που μας έκανε να αντιληφθούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι στην πραγματικότητα δεν ζούμε, απλώς επιβιώνουμε. Προσποιούμαστε ότι είμαστε ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι από τον κόσμο μας. Τι απαξίωση θεέ μου! Φτάνουμε στο σημείο να υποβαθμίζουμε την ίδια μας την χώρα και να μην περιμένουμε τίποτα περισσότερο παρά γεγονότα παρόμοια με την στυγερή δολοφονία του Αλέξη! Γιατί η κυβέρνηση είναι αυτή που αποφασίζει στο κάτω-κάτω, η εξουσία! Και οι αστυνόμοι τι είναι; Όργανα της κυβέρνησης που εκμεταλλεύονται την κατοχή του όπλου για να δείξουν την δύναμη της εξουσίας τους! Χάθηκε ο Αλέξης και δεν γυρίζει πίσω... χάθηκε από την προστασία της χώρας του! Γιατί προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας; Γιατί προσπαθούμε να πειστούμε ότι απλά συνέβη τυχαία; ή μάλλον για να τα λέμε σωστά... αυτό ΠΡΠ να πιστέψουμε, αν δεν θέλουμε ξαφνικά και εμείς να αντικρίσουμε το αληθινό πρόσωπο των ανθρώπων που μας εξουσιάζουν. Δεν θα πω την λέξη εκδίκηση γιατί δεν φτάνει για να περιγράψει το μίσος και την αγανάκτηση μας! Λυπούμαστε κύριοι... λυπούμαστε που δεν μας δίνουν το δικαίωμα να εξελιχθούμε, να εκσυγχρονιστούμε και να γίνουμε καλύτεροι! Γιατί όσο η χώρα μας και οποιαδήποτε άλλη χώρα δεν κάνει χώρο στην νέα γενιά και συνεχίζουν να αποφασίζουν για το μέλλον μας τα ίδια σκουριασμένα μυαλά, πρέπει να φοβόμαστε και για ακόμα περισσότερα δεινά! Πορείες...διαμαρτυρίες... καταλήψεις... όλα για να εκφράσουμε τον απερίγραπτο θυμό, αγανάκτηση και θλίψη για τον αδικοχαμένο συνομήλικό μας! Το μέλλον μας ανήκει, μας αξίζει και θα το διεκδικήσουμε με όποιον τρόπο μπορούμε! Τώρα έχουμε τον φύλακα άγγελό μας, τον Αλέξη, που θα μας δώσει τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσουμε τους αγώνες. Αλλά η ζωή είναι το μεγαλύτερο δικαίωμα και το μόνο που θέλουμε είναι να ζήσουμε προστατευμένοι από μία κυβέρνηση που θα κάνει το καλύτερο για εμάς! Στέλλα, Α Λυκείου Γενικό Λύκειο Ακρωτηρίου Όλη η λλάδα είναι βυθισμένη στον πανικό. Με πορείες, καταλήψεις, αποχές και άλλες διαδηλώσεις προσπαθούμε όλοι εμείς οι μαθητές να εκφράσουμε τον θυμό μας για την απαράδεκτη εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από όπλο αστυνομικού στα ξάρχεια. Έτσι και εγώ μέσα από τις πορείες στα Χανιά έμαθα ποσό σημαντικό είναι το δικαίωμα της ζωής και ποσό ξεχωριστή και μοναδική είναι η ιδία η ζωή του κάθε ανθρώπου. Ένα μεγάλο γιατί θα βρίσκεται βαθιά καρφωμένο μέσα μας, βασανίζοντας όλους τους ανθρώπους, μεγάλους και μικρούς. Γιατί, γιατί, γιατί τόση αδικία; Όμως, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν είναι μόνο η δολοφονία του Αλέξη αίτια του εντόνου ξεσηκωμού των αυριανών πολιτών. υσιαστικά ο Αλέξης ήταν η σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι, η αφορμή που ψάχναμε για να μπορέσουμε επιτέλους να υλοποιήσουμε τα αιτήματα και να πραγματοποιήσουμε τα θέλω μας, για να ζήσουμε και να παραδώσουμε και στις επόμενες γενιές ένα καλύτερο αύριο, μια καλύτερη ζωή. Σας καλώ, λοιπόν, όλους να αγωνιστούμε πηγαίνοντας κόντρα στο κατεστημένο, κόντρα στη βία. Με ειρηνικές διαδηλώσεις να πετύχουμε το στόχο μας. Γιατί δεν είναι μόνο η ανθρώπινη δύναμη που μας ενώνει, είναι και κάτι πέρα από κάθε κόμμα, πέρα από οτιδήποτε ανθρώπινο Αριστέα Η δολοφονία του συμμαθητή μας Αλέξη Γρηγορόπουλου υπήρξε η αφορμή των κινητοποιήσεων μαθητών-φοιτητών και εργαζομένων. Τα αίτια όμως είναι πολύ βαθύτερα και σημαντικότερα. Για ακόμη μια φορά αστυνομικός καταχράστηκε την εξουσία του και δολοφόνησε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο αυτή τη φορά, ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς. μείς οι μαθητές των Χανίων και γενικότερα της λλάδας, βγήκαμε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούμε για τον άδικο χαμό του συνομηλίκού μας και για να δείξουμε ότι όσο και αν οι πολιτικοί ηγέτες και τα Μ.Μ.. μας θεωρούν (και θέλουν να μας νομίζουν) αδιάφορους, ανύπαρκτους και χωρίς στόχους, εμείς κάθε άλλο παρά αδιάφοροι και χωρίς στόχους είμαστε. Δυστυχώς είμαστε η γενιά η οποία συνεχώς τρέχει από το σχολείο στο φροντιστήριο και αργά το βράδυ στο σπίτι για να καταφέρει να μπει σε ένα πανεπιστήμιο που αργότερα θα την οδηγήσει στην ανεργία. Με τους γονείς μας να πληρώνουν την παιδεία και την παραπαιδεία μας αναζητώντας 2ες και 3ες δουλειές για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στα έξοδα ίμαστε η γενιά που εκτός από την έλλειψη χρόνου, υποφέρει και από την έλλειψη ζωτικού χώρου, στον οποίο θα μπορέσουμε να κινηθούμε, να ζήσουμε ίμαστε η γενιά απ την οποία έχουν κλέψει το όνειρο δεν μπορούμε να κάνουμε όνειρα για το αύριο αφού δεν ξέρουμε καν που θα μας οδηγήσει το επόμενό μας βήμα όπως συνέβη με τον Αλέξη. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη απογείωσαν την οργή μαθητών-φοιτητών και εργαζόμενων που οδηγήθηκαν σε μαζικές κινητοποιήσεις. Δεν είμαστε εμείς οι ταραξίες που κάποιοι θέλουν να νομίζουν δεν έχουμε καλυμμένα και κρυμμένα τα πρόσωπά μας γιατί ο τρόπος με τον οποίο θέλουμε να διαμαρτυρηθούμε είναι καθαρά ειρηνικός και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας χρησιμοποιήσει προς όφελός του M.m.K. Μαμά δεν θέλω να ξυπνήσω το πρωί να πάω σχολείο. Δεν μ αρέσει, δεν μου δίνει τίποτα. Δεν συζητάμε με τους καθηγητές, δεν μας δείχνει κανείς ενδιαφέρον. Γίνονται τόσο σημαντικά πράγματα και κανείς δεν μας τα μαθαίνει. Αδιαφορία. Μας μιλάνε με θυμό αν δεν είμαστε βολικά παιδιά, αν δεν φερόμαστε όπως εκείνοι θέλουν (κατά προτίμηση να το βουλώνουμε), αν δεν ντυνόμαστε όπως εκείνοι θέλουν, αν δεν είμαστε καλοί στα μαθήματά μας. Προτιμούν τα ξώκοιλα και ξέκωλα, τους φύτουλες, τα φλώρια, από εμάς με τα μαύρα ρούχα. Μας κοιτάνε κάπως. Θυμώνουν μαζί μας. Καλά δε, αν τολμήσουμε και πούμε τίποτα; τότε ποιος είδε τον καθηγητή και δεν τον φοβήθηκε! Όλοι σχεδόν είναι έτσι. Σκότωσαν ένα μαθητή, ένα συμμαθητή μας. Αναίσθητοι είναι; Νιώθω οργή μαμά. ΝΑ ΤΑ ΣΠΑ- ΣΥΝ ΛΑ, ΝΑ ΚΑΥΝ ΛΑ μπας και γίνει ο κόσμος καλύτερος. Μπας και φύγει όλη η σαπίλα αυτή και γεννηθεί κάτι καινούριο. Έφτασαν στο σημείο να μας ρωτήσουν: «Γιατί αντιδράτε έτσι; Μήπως τον γνωρίζατε; Ξένος σας ήταν.» Έλεος μάνα! Έλεος! Κάντε κάτι! Μας ακούει κανείς;;; 6 7