Το βιβλίο αυτό είναι µία µυθοπλασία. Ορισµένα ιστορικά γεγονότα που χρησι- µοποιεί ο συγγραφέας και τα ενσωµατώνει σε διάφορα περιστατικά, είναι

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ Μνήµες, 2003 Η Συµφιλίωση, 2005 Λιόκαλοι, 2006 Αδηφάγοι, 2006 The Voracious (αγγλικά), 2007 Τίποτα δεν χάνεται, 2007 Nothing is ever lost, 2008 Θέµα χρόνου..., 2007 Με τόλµη και όραµα, 2008 Ένα χαστούκι, ένα τάλιρο, 2008 Διαχρονικά εγκλήµατα, 2010 Άνοµοι Έρωτες, 2012 Έγκληµα στο νησί των ανέµων, 2012

Στην Ελισάβετ

Το βιβλίο αυτό είναι µία µυθοπλασία. Ορισµένα ιστορικά γεγονότα που χρησι- µοποιεί ο συγγραφέας και τα ενσωµατώνει σε διάφορα περιστατικά, είναι προϊόντα της φαντασίας του. Διάφορα ονόµατα, πρόσωπα και γεγονότα αν έχουν ταύτιση µε πραγµατικά γεγονότα και ανθρώπους που ζουν σήµερα, είναι µία τυχαία συγκυρία.

ΤΟ ΚΟΛΕΓΙΟ TΟ ΚΟΛΕΓΙΟ Μια οµάδα Ελλήνων επιφανών σε συνεργασία µε φιλέλληνες του εξωτερικού αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα εκπαιδευτικό ίδρυµα στα βόρεια προάστια των Αθηνών. Οι εγκαταστάσεις και τα εκπαιδευτικά προγράµµατα δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτε από τα αντίστοιχα ιδρύµατα του εξωτερικού. Το σχολείο αυτό ξεκίνησε ως Εκπαιδευτικό Ίδρυµα µη κερδοσκοπικό. Το συγκρότηµα αυτό βρίσκεται στο κέντρο ενός οικοπέδου πενήντα στρεµµάτων περίπου. Το σύνολο του κτηριακού αυτού οικοδοµήµατος συµπεριλαµβανοµένων και των χώρων όπου στεγάζονται οι Διοικητικές Υπηρεσίες ανέρχεται στα δέκα χιλιάδες τετραγωνικά µέτρα περίπου. Ένας µανδρότοιχος ύψους τριών µέτρων προστατεύει το ναό αυτό της µάθησης. Η κυρία είσοδος πλάτους οκτώ µέτρων ανοίγει διάπλατα µόνον όταν πρόκειται να εισέλθουν και να εξέλθουν τα σχολικά λεωφορεία που µεταφέρουν τους µαθητές. Όλη αυτή η διακίνηση ελέγχεται κάτω από το αυστηρό βλέµµα του θυρωρού. Στο πίσω µέρος του θυρωρείου και στη συνέχεια αυτού υπάρχει ένα µικρό διαµέρισµα δύο δωµατίων, µια κουζίνα και το απαραίτητο λουτρό για τις ανάγκες της οικογένειας του θυρωρού. 7

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ Στο µικρό αυτό οίκηµα κατοικούσε ο Θέµης µε τη σύζυγό του Θεανώ και τη µονάκριβη κόρη τους τη Θάλεια. Ο θυρωρός ήταν ένας πανύψηλος άνδρας και η ηλικία του δεν πρέπει να υπερέβαινε τα πενήντα. Ήταν πολύ σοβαρός και περιποιηµένος στην εµφάνιση. Η ευγένειά του και οι αργές µα σταθερές κινήσεις του, εάν δεν ήξερες, σου έδιναν την εντύπωση ότι ανήκει στο διδακτικό προσωπικό. Σπάνια έβλεπε κανείς τον κύριο Θέµη να χαµογελά. Η συµπεριφορά του έδενε απόλυτα µε το περιβάλλον του εκπαιδευτικού αυτού Ιδρύµατος. Μόνον το βράδυ όταν ερχόταν η ώρα να φύγουν όλοι από το Σχολείο και αµπάρωνε για τα καλά τη σιδερένια δίφυλλη πόρτα, οι κινήσεις του άλλαζαν το ρυθµό τους. Γίνονταν γρήγορες και ο βηµατισµός του δρασκελιά για να φτάσει όσο πιο σύντοµα µπορούσε στην κεντρική είσοδο του κτηρίου. Μια αρµαθιά κλειδιά κρέµονταν από τη ζώνη του παντελονιού του. Τα δάχτυλά του χωρίς καµιά ιδιαίτερη προσπάθεια να ξεχωρίσουν το κλειδί που ήθελε, τον βοηθούσαν να κάνει τον τελικό έλεγχο σε όλο το κτήριο. Να σβήσει τα φώτα, που τυχόν άφησαν αναµµένα να δει εάν οι πόρτες στα γραφεία της Διοικήσεως ήταν κλειστές και τόσες άλλες ενέργειες που έπρεπε να κάνει πριν ανάψει τα φώτα φυλακής που όλη τη νύχτα έπρεπε να φέγγουν µήπως και συµβεί κάτι. Στο τέλος επέστρεφε τρέχοντας στην κεντρική ξυλόγλυπτη είσοδο του κτηρίου. Την ίδια αυτή κίνηση έκανε κάθε βράδυ εδώ και είκοσι χρόνια. Έβγαινε στο πλατύσκαλο της τεράστιας αυτής πόρτας και, µόλις τελείωνε το κλειδαµπάρωµα, στεκόταν για λίγο, σήκωνε το κεφάλι του και κοιτάζοντας προς τον ουρανό έκανε το σηµείο του Σταυρού. Κάτι µουρµούριζε και τότε τρέχοντας πλέον έφθανε στο σπιτικό του. Το τραπέζι πάντοτε ήταν στρωµένο και τον περίµενε. Η σύζυγός του, η Θεανώ, µόλις άκουσε το κλειδί ν αγγίζει την κλειδαριά της πόρτας σηκώθηκε. 8

ΤΟ ΚΟΛΕΓΙΟ «Καλώς τον άντρα µου τον καλό. Έλα κάθισε. Το φαγητό είναι έτοιµο και µας περιµένει». «Ένα λεπτό, σε παρακαλώ, να πλύνω τα χέρια µου έρχοµαι». >>Η κυρία Θεανώ ήταν µια γυναίκα γύρω στα σαράντα πέντε. Μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν όµορφη. Ανήκει στην κατηγορία των γυναικών που όταν περιποιηθούν λίγο τον εαυτό τους γίνονται πολύ ωραίες. Δύο µαύρα µάτια στόλιζαν το γλυκό πρόσωπό της και οι µακριές βλεφαρίδες τους, όταν αυτά χαµήλωναν, έµοιαζαν µε αχτίνες του ήλιου που ξεπροβάλλουν στο χάραµα. Η µυτούλα της στόλιζε το επάνω µέρος των χειλιών της. Αρκούσε λίγο κόκκινο χρώµα να τα γλυκάνει, για να θαυµάσεις τον ωραίο αυτό συνδυασµό. Το πρόσωπο συµπλήρωναν δύο µήλα ελαφρώς διογκωµένα για να σου παρουσιάσουν το σύνολο µιας αφρικάνικης κρεολής. Το στήθος της µε δυσκολία συγκρατούσε το πρόχειρο ντύσιµο της νοικοκυράς, ενώ η γραµµή του σώµατός της σου αφαιρούσε τη δυνατότητα να καθορίσεις την ηλικία της. Βγαίνοντας από το µπάνιο ο Θέµης πλησίασε τη γυναίκα του και µε απαλές κινήσεις την έσφιξε επάνω του. Έσκυψε και τη φίλησε. Τίποτε δεν ταίριαζε µε την πριν από λίγο εµφάνιση του θυρωρού. «Έλα, αγάπη µου, κάθισε να φάµε. Θα κρυώσει το φαγητό». «Τι βλέπω, θα φάµε µόνοι µας; Η µικρή πού είναι;» «Είναι στο δωµάτιό της. Δεν άκουσες ακόµα τη µουσική; Έχει βάλει το πικ-απ και ακούει δίσκους». «Καλά δεν πεινάει;» «Έφαγε κάτι πριν από λίγο. Προτιµάει λέει να µείνει ξαπλωµένη». «Εντάξει. Πες της όµως να ρθει σε λίγο, να πάρουµε µαζί το φρούτο στο τέλος του φαγητού». Είχαν ήδη καθίσει στο τραπέζι όταν σε λίγο έκανε την εµφάνισή της η Θάλεια. 9

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ «Γεια σου, µπαµπά, τι κάνεις;» του λέει και σπεύδει να τον αγκαλιάσει. «Είµαι καλά, κόρη µου. Εσύ; Σήµερα όλη µέρα δεν µπόρεσα να σε ξεχωρίσω µέσα σ όλα τα παιδιά. Πού γύριζες; Άλλες φορές έρχεσαι πού και πού και µου δίνεις κανένα φιλάκι». «Έτυχε, νοµίζω. Άλλη φορά, θα φροντίζω να σε αναζητώ. Τώρα, όµως, θα µου επιτρέψετε ν αποσυρθώ στο δωµάτιό µου». «Καλά, κόρη µου, όπως νοµίζεις. Έλα να σε φιλήσω». «Καληνύχτα, µπαµπά, καληνύχτα, µανούλα». Με ένα στόµα απάντησαν και οι δύο γονείς στην ευχή του παιδιού τους. Η Θάλεια ήταν ένα πολύ όµορφο πλάσµα. Βάδιζε στα δέκα επτά της χρόνια και ήταν όλο ζωή. Ο πατέρας της τής χάρισε την κορ- µοστασιά του, ενώ η µητέρα της τη στόλισε µε την οµορφιά της. Οι αναλογίες του κορµιού της ήταν αυτές που την έκαναν να ξεχωρίζει από τις άλλες κοπέλες της ηλικίας της. Το χρώµα της µάνας της είχε επικρατήσει στην επιδερµίδα της και δηµιουργούσε ένα εξωτικό σύνολο. Το µόνο σηµείο που διέφερε από τα χαρακτηριστικά της κυρίας Θεανώς ήταν τα σαρκώδη χείλη που στόλιζαν το πρόσωπό της. Αυτό το στόµα, ξεχώριζε και συµπλήρωνε την έντονη φιλήδονη προσωπικότητά της. 10

Ο ΘΥΡΩΡΟΣ Ο ΘΥΡΩΡΟΣ Ήταν πρωί. Ο ήλιος µόλις άρχισε να ροδίζει την κορυφή του Υµηττού. Ο θυρωρός βρισκόταν κιόλας στο πόδι. Πρώτη φροντίδα ήταν ν ανοίξει το πορτάκι που ήταν πλάι στην καγκελόπορτα. Έπρεπε να το βρουν ανοιχτό οι καθαρίστριες που σε λίγο θα έπιαναν δουλειά. Στη συνέχεια µε γρήγορο βηµατισµό ανέβηκε τα εξωτερικά µαρµάρινα σκαλοπάτια του κτηρίου και έφτασε µπροστά στην πελώρια ξύλινη πόρτα, που ήταν οµολογουµένως ένα έργο ξυλογλυπτικής. Με γρήγορες κινήσεις την άνοιξε, ενώ την ίδια στιγµή οι οδηγοί των λεωφορείων τον καλούσαν χτυπώντας τα κλάξον τους για να ξεκλειδώσει την καγκελόπορτα. Βιάζονταν να προλάβουν, έπρεπε να οργώσουν την Αθήνα από το ένα άκρο στο άλλο, για να συγκεντρώσουν τους νέους που είχαν την τύχη να φοιτούν σ αυτό το σχολείο. Κι ενώ όλα αυτά γίνονταν σ ένα ξέφρενο ρυθµό, ο ήλιος είχε προβάλει για τα καλά από τον Υµηττό. Όπως έπεφταν οι αχτίνες του πάνω στο κτήριο, έσµιγαν µε το µπεζ χρώµα που είναι βαµ- µένο και το καναν να µοιάζει µ ένα χρυσό ανάκτορο. Η αρχιτεκτονική του κτηρίου, καίτοι δεν έχει σχεδόν τίποτα το ελληνικό, είναι ένα αριστούργηµα τέχνης. Οι σοφίτες που ξεχώριζαν πάνω 11

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ στις στέγες του, µε τα περίτεχνα µπαλκόνια του, και τα τεράστια παράθυρα που όταν ήταν κλειστά κατέληγαν σε παραλληλόγραµ- µα τζαµλίκια, έδεναν αρµονικά µε αυτά που είχαν οι σοφίτες. Το µπροστινό περιστύλιο, όπου τα δάπεδα γίνονταν ένα µε τα µαρµάρινα σκαλοπάτια, τόνιζε ακόµα πιο πολύ την αρχοντιά αυτού του ναού της µάθησης. Η πυκνή βλάστηση και οι φροντισµένοι κήποι του παραχωρούσαν, πού και πού, χώρο για τις διάφορες αθλοπαιδιές. Εκεί, µαθητές και µαθήτριες εύρισκαν το χρόνο για να αποδείξουν τις αθλητικές τους ικανότητες. Τέλος, πρέπει να προσθέσω ότι, στο εσωτερικό του κεντρικού κτηρίου, ανάµεσα στις αίθουσες διδασκαλίας, των γραφείων Διοικήσεως, και του εκπαιδευτικού προσωπικού, ξεχώριζε το Θέατρό του. 12

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ Η ΘΑΛΕΙΑ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ Η ΘΑΛΕΙΑ Τα λεωφορεία άρχισαν να καταφθάνουν το ένα κατόπιν του άλλου και να δίνουν ζωή στο περιβάλλον. Την ίδια στιγµή, έξω από την κεντρική πύλη, διάφορα ιδιωτικά αυτοκίνητα τα οποία οδηγούσαν συνήθως οι γονείς άλλων παιδιών, έφερναν τους καθυστερηµένους µαθητές. Ήταν αυτοί που δεν είχαν προλάβει για τον άλφα ή βήτα λόγο το σχολικό. Έτρεχαν όλοι τους ν αφήσουν την τσάντα τους στην τάξη και να επιστρέψουν το συντοµότερο στο προαύλιο, για να παραστούν στην πρωινή προσευχή και ακολούθως στην έπαρση της σηµαίας. Αυτό είχε καθιερωθεί την εποχή εκείνη. Είναι άγνωστο τι επικρατεί σήµερα. Στο Σχολείο αυτό υπήρχαν τρεις τάξεις του Γυµνασίου και άλλες τόσες του Λυκείου. Στην τελευταία τάξη του Λυκείου φοιτούσαν τρία αγόρια τα οποία ήταν αχώριστοι φίλοι. Ανήκαν σε εύπορες γνωστές οικογένειες των Αθηνών. Ένας ήταν ο Φοίβος, ο δεύτερος, ο Χάρης και τρίτος, ο Ρένος. Στην ίδια τάξη µαζί µε τα τρία αγόρια φοιτούσε και η κόρη του κυρίου Θέµη. Καίτοι η Θάλεια δεν ήταν γόνος γνωστής οικογένειας των Αθηνών, το Διοικητικό Συµβούλιο του Σχολείου είχε εγκρίνει τη φοίτησή της, λόγω πατρός. Γι αυτό ο Θέµης χρωστούσε 13

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ µεγάλη υποχρέωση σ αυτούς για την ξεχωριστή τιµή που του είχαν κάνει. Στην αρχή, υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις από ορισµένους. Χάρη όµως στην προσωπικότητα του κυρίου Θέµη, παρεκάµφθησαν. Ο Φοίβος ξεχώριζε για την οµορφιά του και το ήθος του. Ήταν ένα ψηλό παλικάρι µε γυµνασµένο κορµί. Τα σγουρά ξανθά µαλλιά του κάλυπταν το πίσω µέρος του λαιµού του και άγγιζαν τους ώµους του. Τα γαλανά µάτια του, όταν χαµογελούσε, έλαµπαν από καλοσύνη. Η µοίρα όµως στο τέλος τον σηµάδεψε, µε αποτέλεσµα, τα µάτια αυτά να χάσουν αυτή την οµορφιά και να γεµίσουν µίσος. Ανήκε σε µια πλούσια οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν χρη- µατιστής και καµάρωνε για το γιο του, το µονάκριβο. Δεύτερος στη συντροφιά ήταν ο Χάρης. Όµορφο παιδί κι αυτός. Ήταν µεσαίου αναστήµατος και το κορµί του φαινόνταν γυµνασµένο. Το κούρεµα των µαλλιών του ήταν σε αµερικάνικο στυλ. Έτσι στο πίσω µέρος του κεφαλιού του διέκρινες ένα σκληρό γυ- µνασµένο σβέρκο που κατέληγε στους τετράγωνους ώµους. Το βλέµµα του δεν είχε καµιά σχέση µε του Φοίβου. Ήταν σκληρό και ελεγχόµενο. Ήταν κι αυτός µοναχογιός. Η οικογένειά του ήταν από τις νεόπλουτες του είδους. Ο πατέρας είχε ξεκινήσει από πολύ χαµηλά και είχε δηµιουργήσει µια από τις µεγαλύτερες τεχνικές εταιρείες της Αθήνας. Με καµάρι µιλούσε κι αυτός για το γιο του και έκανε όνειρα να τον διαδεχθεί, τόσο στη δουλειά, όσο και στον κοσµικό κύκλο που είχε δηµιουργήσει. Στη συντροφιά υπήρχε και ο Ρένος. Αυτός ο νέος διέφερε παντελώς από τους άλλους δύο. Ευθυτενής, όπως ήταν, έδειχνε ακό- µα πιο ψηλός. Οι λεπτοί τρόποι του, το νωχελικό του ύφος και ο τρόπος που µιλούσε, ήταν αυτά που τραβούσαν τις κοπέλες κοντά του. Εκτός από τα βιβλία του σχολείου φαίνεται ότι είχε ασχοληθεί µε την ποίηση και τη λογοτεχνία γενικότερα. Το ύφος του 14

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ Η ΘΑΛΕΙΑ και η εν γένει συµπεριφορά του έδειχναν ότι ήταν ο άνδρας που άνετα µπορεί µια γυναίκα να πιστέψει σ αυτά που λέει. Τα µάτια του ήταν πάντα υγρά, και για κάποιον που γνώριζε κάτι περισσότερο από τους νέους, µπορούσε να διακρίνει µέσα από αυτά τον άνδρα που είναι πλασµένος για κάθε ηδονή. Ο πατέρας του ήταν από τους γνωστότερους δικηγόρους των Αθηνών. Στο γραφείο του πηγαινοέρχονταν τα µεγαλύτερα ονόµατα του επιχειρηµατικού κόσµου. Ο Ρένος επρόκειτο να σπουδάσει κι αυτός Νοµικά και, σαν µοναχογιός που ήταν, φιλοδοξούσε να αντικαταστήσει τον πατέρα του. 15

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΤΙ Είχε χτυπήσει το κουδούνι και καλούσε τους µαθητές να κάνουν διάλειµµα. Σε λίγο οι τρεις φίλοι βρέθηκαν σε µια συντροφιά κοριτσιών. Θέµα συζητήσεως ήταν το πάρτι που επρόκειτο να γίνει το Σαββατόβραδο στο σπίτι του Ρένου. Μόλις είδαν τον Ρένο, οι ερωτήσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή. Πρώτη έλαβε το λόγο η Μαρίνα. Ήταν µια φίλη της Θάλειας, που όταν άνοιγε το στόµα της να µιλήσει, δεν έβαζε τη γλώσσα µέσα. «Άκουσα, Ρένο, ότι το γλέντι δεν θα γίνει στο σπίτι σου στο Κολωνάκι. Είναι αλήθεια;». «Είναι όπως άκουσες. Πού είναι το πρόβληµα». «Δεν πρέπει να ξέρουµε το µέρος που πρόκειται να βρεθούµε;» «Βεβαιότατα. Μάθετε όλοι σας ότι το πάρτι θα γίνει στην Εκάλη. Στο εξοχικό µας». «Μωρέ, τι µας λες! Αναρωτήθηκες πώς θα ρθούµε εκεί πάνω, θα µας φάνε οι λύκοι». Έβαλαν όλοι τα γέλια µε την παρατήρηση της Μαρίνας. Τελικά όµως συµφώνησαν όλοι µαζί της. Αλλά δεν πρόλαβαν να συνεχίσουν τη συζήτηση, γιατί το κουδούνι τούς καλούσε να προσέλθουν στις αίθουσες. Θέλοντας και µη ανέβαλαν να τα πούνε στο επόµενο διάλειµµα. 16

ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΡΕΝΟΥ ΚΑΙ Η ΒΙΛΑ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΡΕΝΟΥ ΚΑΙ Η ΒΙΛΑ Οι γονείς του Ρένου για µόνιµη κατοικία χρησιµοποιούσαν ένα πολυτελέστατο διαµέρισµα στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Στην Εκάλη διατηρούσαν µια βίλα πεντακοσίων τετραγωνικών µέτρων περίπου. Ήταν αρτίως επιπλωµένη και διέθετε πισίνα ολυµπιακών διαστάσεων. Το καλοκαίρι η οικογένεια µεταφερόταν στο πλούσιο αυτό οικοδόµηµα. Οι κοσµικές συγκεντρώσεις δεν έλεγαν να στα- µατήσουν καθ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Μόλις όµως το φθινόπωρο έκανε την εµφάνισή του, η οικογένεια µετακόµιζε στο σπίτι των Αθηνών. Ο πατέρας του Ρένου, ο κύριος Ρωµύλος, λόγω των πολλαπλών επαγγελµατικών γνωριµιών του, θεωρούσε σκόπιµο ότι έπρεπε να εξυπηρετεί ποικιλοτρόπως τους υψηλούς πελάτες του. Είπαµε, ήταν µεγαλοδικηγόρος. Συχνά φρόντιζε να διοργανώνει πάρτι µόνον για κυρίους στη βίλα της Εκάλης φυσικά. Όσο για νταµ ντε κοµπανί, όταν διαθέτεις χρήµα, είναι εύκολο να βρεθούν. Δεν νοµίζω πως χρειάζεται εξήγηση ότι όλα αυτά γίνονταν κατά τη χειµερινή περίοδο. Το ίδιο εξοχικό σπίτι, όταν ήταν ελεύθερο από τον πατέρα και τη συντροφιά του, το χρησιµοποιούσε ο γιος του ο Ρένος. Μεταξύ πατέρα και γιου υπήρχε κατανόηση. Μια µυστική συµφωνία κυρίων κάλυπτε τις πράξεις τους. Ο κύριος Ρωµύλος ήταν ένας άνδρας ηλικίας πενήντα πέντε ετών περίπου. Το επιβλητικό του παράστηµα είχε άµεση σχέση µε το ύφος του. Ήταν αγέρωχο και προσπαθούσε να δείξει τον επιτυχηµένο 17

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ επαγγελµατικά άνδρα. Όταν δεν φορούσε ρεπούµπλικα, σου δινόταν η ευκαιρία να δεις τα γκριζογάλανα σκληρά µάτια του που συνοδεύονταν από πυκνά µαύρα φρύδια. Το τετράγωνο πιγούνι, σε συνδυασµό µε τα λεπτά του χείλη, ήταν σηµάδια εκφοβισµού. Σπάνια τον έβλεπες να χαµογελά κι όταν αυτό συνέβαινε, διέκρινες µια ειρωνεία σ αυτό. Σε αντίθεση µε το σύζυγό της, η κυρία Ρεβέκκα, ήταν µια όµορφη γυναίκα, ηλικίας πενήντα χρόνων περίπου. Αδιαφορούσε για τις ασχολίες του. Το µόνο που την ενδιέφερε ήταν να έχει γεµάτο το πορτοφόλι της. Αυτό ήταν αρκετό για να εξυπηρετεί τις επισκέψεις της στα µαγαζιά. Τα βράδια ό,τι περίσσευε από τα ψώνια το κατέθετε στην τσόχα της τράπουλας. Όσον αφορά τη σίτιση της οικογένειας, ας είναι καλά τα διάφορα ντελίβερι που µ ένα τηλεφώνηµα ικανοποιούν κάθε επιθυµία. Από τις ασχολίες της ήταν εύκολο ν αξιολογήσει κανείς την ποιότητα της µάνας. 18

Η ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΤΗΣ Η ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΕΣ ΤΗΣ Επειδή στη συντροφιά έπρεπε να διευκρινιστούν ορισµένες λεπτο- µέρειες που αφορούσαν το πάρτι, ο Ρένος τους πρότεινε να τα συζητήσουν εκτός σχολείου. Αποφάσισαν το βράδυ να συναντηθούν στο καφέ που βρίσκεται στην πλατεία του Ψυχικού. Είχε βραδιάσει για τα καλά. Αν και ο Οκτώβρης είχε έρθει σχεδόν µε καλοκαιρινές διαθέσεις, απότοµα µόλις άγγιξε την εικοστή µέρα, µας ανάγκασε να φορέσουµε τα χειµερινά. Στην περιοχή αυτή, λόγω της πυκνής βλάστησης, µόλις κάνει την εµφάνισή της η νύχτα η υγρασία γίνεται αισθητή. Παρ όλα αυτά, βλέπεις να κυκλοφορούν στους δρόµους οι άνθρωποι, φορώντας ό,τι µπορεί να φανταστεί κανείς. Οι κοπέλες ιδιαίτερα, που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόµα ότι το καλοκαίρι πέρασε, προσπαθούν να καλύψουν τη γύµνια τους µε κάποιο πλεκτό. Άρχισαν να κάνουν την εµφάνισή τους ένας ένας. Πρώτος κατέφθασε ο Φοίβος συνοδευόµενος από τη Μαρίνα. Ακολούθησε ο Χάρης µε την Ισµήνη και σε λίγο φάνηκε να σπρώχνει την πόρτα του µαγαζιού ο Ρένος. Ήταν µόνος και έσπευσε να καθίσει κοντά τους. «Χαιρετώ την όµορφη παρέα. Βλέπω πως όλοι ανταποκριθήκατε στο κάλεσµα, εκτός από µία». 19

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΙ «Ποια είναι αυτή που δεν της αρέσουµε;» έσπευσε να ρωτήσει η Μαρίνα. «Δεν νοµίζω ότι χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις για να καταλάβετε ότι αυτή δεν είναι άλλη από τη φίλη σου τη Θάλεια». Η Μαρίνα ήταν ένα θηλυκό γεµάτο ζωντάνια. Είχε την ίδια ηλικία µε τη Θάλεια. Ήταν ξανθιά, µε ανάστηµα γύρω στο ένα και εβδο- µήντα εκατοστά. Τα γαλανά µάτια της όταν σε θωρούσαν, σαν µαγνήτης σε τραβούσαν να τα γλυκοκοιτάξεις και να χαθείς µέσα στο απέραντο χρώµα τους. Τη στιγµή όµως που, η γυναίκα αυτή, άνοιγε το στόµα της κάτι να πει, ο ροµαντισµός στον οποίο σε είχε παρασύρει το βλέµµα της, σε προσγείωνε αµέσως στην πραγµατικότητα. Η Μαρίνα δεν διέφερε σε τίποτε από µία Μπάρµπι. Ναι, ήταν µία κούκλα χωρίς περιεχόµενο. Αµέσως πήρε θέση η Ισµήνη. Θέλησε ν απαντήσει στην επίκριση της Μαρίνας. «Θα µου επιτρέψετε να πω στη Μαρίνα ότι δεν έχει δίκιο να εκφράζεται έτσι για τη φίλη µας τη Θάλεια». «Σιγά, ρε Ισµήνη, µη σου θίξουµε τη φιλενάδα», λέει η Μαρίνα. «Κατ αρχήν, πρέπει να γνωρίζεις ότι η Θάλεια έχει πρόβληµα µε τον πατέρα της. Είναι πολύ αυστηρός µαζί της. Δεν θέλει να κάνει παρέα η κόρη του µε µας τα κολεγιόπαιδα», της αποκρίνεται η Ισµήνη. «Τι βλακείες είναι αυτές που µας τσαµπουνάς», λέει η Μαρίνα και συνεχίζει. «Συµµαθήτριά µας δεν είναι; Στο ίδιο σχολείο δεν είµαστε;» «Εσύ δεν έχεις τόσα χρόνια καταλάβει ένα πράγµα», λέει η Ισµήνη. «Για πες µου εσύ που είσαι πιο ξύπνια. Τι είναι αυτό που το ξέρεις εσύ και εγώ δεν το ξέρω;» Τα αγόρια παρακολουθούσαν τη συζήτηση χωρίς να µιλάνε. Και η Ισµήνη συνεχίζει: 20