ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΜΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΦΕΡΟΥΣΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΔΙΩΡΟΦΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΑΠΟ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΣΚΥΡΟΔΕΜΑ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΜΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ Διπλωματική εργασία ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΦΕΡΟΥΣΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΔΙΩΡΟΦΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΑΠΟ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΣΚΥΡΟΔΕΜΑ υπό ΘΕΟΧΑΡΗ ΜΠΟΤΣΑΡΟΠΟΥΛΟΥ Υπεβλήθη για την εκπλήρωση μέρους των απαιτήσεων για την απόκτηση του Διπλώματος Πολιτικού Μηχανικού 2017 Επιβλέπων Καθηγητής : Παπακωνσταντίνου Χρήστος

2017 Θεοχάρης Μποτσαρόπουλος Η έγκριση της διπλωματικής εργασίας από το Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας δεν υποδηλώνει αποδοχή των απόψεων του συγγραφέα (Ν. 5343/32 αρ. 202 παρ. 2). 2

Εγκρίθηκε από τα Μέλη της Τριμελούς Εξεταστικής Επιτροπής: Πρώτος Εξεταστής Δρ. Παπακωνσταντίνου Χρήστος (Επιβλέπων) Επίκουρος Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Δεύτερος Εξεταστής Δρ. Καρακασίδης Θεόδωρος Αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας Τρίτος Εξεταστής Δρ. Σοφιανόπουλος Δημήτριος Αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας 3

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΦΕΡΟΥΣΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΔΙΩΡΟΦΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ ΑΠΟ ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΣΚΥΡΟΔΕΜΑ Θεοχάρης Μποτσαρόπουλος Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Τμήμα Πολικών Μηχανικών, 2017 Επιβλέπων Καθηγητής : Δρ. Παπακωνσταντίνου Χρήστος Επίκουρος Καθηγητής Π.Θ. Περίληψη Στην παρούσα διπλωματική εργασία, πραγματοποιήθηκε η αποτίμηση της φέρουσας ικανότητας ενός διώροφου κτιρίου από οπλισμένο σκυρόδεμα με υπόγειο, το οποίο βρίσκεται στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Το λογισμικό που χρησιμοποιήθηκε για την μελέτη αποτίμησης και ενίσχυσης είναι το FespaV15 το οποίο διατίθεται από την εταιρεία LH Logismiki. Αρχικά έγινε η εισαγωγή των γεωμετρικών χαρακτηριστικών του φορέα και των υφιστάμενων οπλισμών, και έπειτα από τον καθορισμό των σταθμών επιτελεστικότητας, πραγματοποιείται η ανελαστική ανάλυση Pushover από την οποία προκύπτει ότι το υπάρχων κτίριο δεν επαρκεί για τη στάθμη επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση (NC) για φορτίσεις κατά τη διεύθυνση y, γεγονός που οδηγεί στην εξεύρεση πιθανών μεθόδων ενισχύσεων. Αξιολογώντας τα ζητήματα μεμονωμένα, επιλέχθηκαν δύο μέθοδοι ενισχύσεως, η Μέθοδος Α, στην οποία ενισχύθηκαν τα ακριανά τοιχώματα του ισογείου με μανδύες ινοπλισμένου πολυμερούς (FRP) και επίσης δοκοί και ενισχυμένες ζώνες με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος, και η Μέθοδος Ενισχύσεως Β, όπου ενισχύθηκαν δύο ακριανά τοιχώματα του υπογείου και του ισογείου με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος, και επιπρόσθετα δοκοί και ενισχυμένες ζώνες με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος. Μετά από νέες ανελαστικές αναλύσεις Pushover στους ενισχυμένους φορείς προέκυψε ότι και οι δύο μέθοδοι επαρκούν για όλες τις στάθμες επιτελεστικότητας, προς κάθε διεύθυνση, έχοντας προσδώσει νέα χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά του κτιρίου. 4

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ένα από τα πλέον επίκαιρα ζητήματα των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας στο κλάδο των μηχανικών, είναι η ανάγκη αξιολόγησης και αποτίμησης της υφιστάμενης κατάστασης παλαιών κτιρίων, και εν συνεχεία η όποια επέμβαση κριθεί αναγκαίο να γίνει. Καθώς με το πέρασμα των χρόνων, τους σεισμούς που έχουν υπάρξει και τη συνεχή αλλαγή των κανονισμών όσον αφορά την κατασκευή, αλλά και τη γενικότερη τάση για νέες φιλοσοφίες σχεδιασμού, σχεδόν τα περισσότερα παλαιά κτίρια, εύκολα μπορούν να κριθούν ανεπαρκή ως προς τους νέους κανονισμούς. Για τους λόγους αυτούς, στάθηκε αναγκαία η δημιουργία κανονισμών όσον αφορά τις επεμβάσεις για τη διευκόλυνση, αλλά και την καθοδήγηση των μηχανικών, ώστε να αξιολογήσουν ορθά την κάθε περίπτωση ξεχωριστά, και να λάβουν την απόφαση για την επιλογή της ενίσχυσης με βάσει τα ανάλογα κριτήρια. Η πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει ο μηχανικός, όταν προκύπτει η ανάγκη επέμβασης σε μία κατασκευή είναι μεγάλη. Καθώς, παρά την ύπαρξη των κανονισμών, και της υπάρχουσας βιβλιογραφίας η οποία δεν καλύπτει όλες τις περιπτώσεις, λόγω της πολυπλοκότητας του αντικειμένου είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθούν πλήρως, και να υπάρξουν ακριβείς οδηγίες ως προς τις ποικίλες ιδιαιτερότητες της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά. Γεγονός που καθιστά τον μηχανικό το βασικό υπεύθυνο να ερευνήσει με ακρίβεια την κάθε περίπτωση και να λάβει τις σωστές αποφάσεις. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω τον καθηγητή Χρήστο Παπακωνσταντίνου για την ανάθεση αυτής της διπλωματικής, για τη βοήθεια και την καθοδήγηση που παρείχε καθ όλη τη διάρκεια της διπλωματικής αυτής εργασίας. Επίσης ευχαριστώ την εταιρία LH Λογισμική, η οποία μου παρείχε το λογισμικό Fespa V15 όπου και έγιναν όλες οι αναλύσεις. Ακόμα, ευχαριστώ τον Θεοχάρη Παπαθεοχάρη για τη βοήθεια του τους τελευταίους μήνες. Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω την οικογένεια μου, και τους φίλους μου, για την ουσιαστική στήριξη, και την αγάπη τους όλο αυτό το διάστημα. 5

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ σελ. 1.1 Γενικά για τον Κανονισμό Επεμβάσεων (ΚΑΝ.ΕΠΕ.)...10 1.1.1 Στάθμες Επιτελεστικότητας σύμφωνα με τον ΚΑΝ.ΕΠΕ...10 1.1.2 Ανελαστική Ανάλυση Pushover...12 1.2 Οργάνωση Κεφαλαίων Διπλωματικής Εργασίας... 13 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ 2.1 Γενικά...14 2.2 Κριτήρια λήψης αποφάσεων... 14 2.3 Στρατηγικές επεμβάσεων... 15 2.4 Συστήματα επεμβάσεων... 16 2.4.1 Ενίσχυση μεμονωμένων στοιχείων...16 2.4.2 Συνολική Ενίσχυση του κτιρίου...16 2.5 Μέθοδοι ενίσχυσης συνολικού κτιρίου και τεχνικές εφαρμογής... 18 2.5.1 Κατασκευή τοιχωμάτων εντός πλαισίων...18 2.5.1.1 Τοιχώματα από έγχυτο ή εκτοξευόμενο σκυρόδεμα...19 2.5.1.2 Προκατασκευασμένα τοιχώματα (panels)...19 2.5.1.3 Τοιχώματα από οπλισμένη ή άοπλη τοιχοποιία...19 2.5.2 Προσθήκη δικτυωτών συστημάτων εντός πλαισίου...20 2.5.3 Κατασκευή πλευρικών τοιχωμάτων σε συνέχεια υποστυλωμάτων... 20 2.6 Διατμητικά τοιχώματα... 21 2.6.1 Εσωτερικά-Εμφατνούμενα Τοιχώματα (Infill shear walls)...21 2.6.1.1 Προσθήκη απλού γεμίσματος...22 2.6.1.2 Τοιχωματοποίηση πλαισίων...23 2.6.2 Εξωτερικά Τοιχώματα (Exterior shear walls)...23 2.6.3 Προσθήκη νέων παράπλευρων τοιχωμάτων...25 2.7 Ενίσχυση με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος... 26 2.7.1 Είδη μανδυών οπλισμένου σκυροδέματος...27 2.7.2 Έλεγχοι...28 2.7.3 Συντήρηση...29 2.8 Χρήση Ινοπλισμένων Πολυμερών... 30 6

2.8.1 Κατηγορίες σύνθετων υλικών...31 2.8.2 Ιδιότητες σύνθετων υλικών...33 2.8.3 Υλικά ινών...33 2.8.4 Μήτρες σύνθετων υλικών...35 2.8.5 Διαδικασία εφαρμογής σύνθετων υλικών...38 ΚΕΦΆΛΑΙΟ 3 ΠΡΟΣΟΜΟΊΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΥΦΙΣΤΆΜΕΝΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ 3.1 Γενικά...40 3.2 Περιγραφή διαδικασίας αποτίμησης και ενίσχυσης της κατασκευής...41 3.3 Δημιουργία προσομοιώματος κατασκευής...42 3.3.1 Φορτίσεις...42 3.3.2 Υλικά κατασκευής κτιρίου...43 3.3.3 Σεισμικά χαρακτηριστικά κτιρίου...43 3.3.4 Χαρακτηριστικά Εδάφους...44 3.3.5 Γενικά για δομικά μέλη...44 3.4 Περιγραφή σταθμών κτιρίου...45 3.4.1 Στάθμη Θεμελίωσης...45 3.4.2 Στάθμη Α (οροφής υπογείου)...46 3.4.3 Στάθμη Β ( οροφής ισογείου)...47 3.4.4 Στάθμη Γ ( οροφής 1ου ορόφου)... 48 3.4.5 Στάθμη Δ ( οροφής 2ου ορόφου)...49 3.5 Εποπτεία της δυστρεψίας των ορόφων...50 3.6 Στάθμη αξιοπιστίας δεδομένων...51 3.7 Καθορισμός στάθμης επιτελεστικότητας...51 3.8 Ανελαστική Στατική Ανάλυση Pushover...52 3.9 Αποτελέσματα ανελαστικής ανάλυσης Pushover για κάθε διεύθυνση... 53 3.9.1 Ομοιόμορφη Κατανομή κατά τη διεύθυνση x...53 3.9.2 Ομοιόμορφη Κατανομή κατά τη διεύθυνση y...58 3.10 Λόγοι στατικής επάρκειας... 62 3.10.1 Γενικά...62 3.10.2 Ζητήματα ανεπάρκειας μεμονωμένων στοιχείων...62 3.10.3 Μέγιστα λόγων επάρκειας Δοκών...63 3.10.4 Μέγιστα λόγων επάρκειας Υποστυλωμάτων...63 3.11 Ζητήματα ανεπάρκειας του κτιρίου... 64 7

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ 4.1 Μέθοδος Ενίσχυσης Α... 65 4.1.1 Ενίσχυση Τοιχωμάτων Κ18(1),Κ19(1) με Ινοπλισμένα Πολυμερή ( FRP)... 66 4.1.2 Ενισχύσεις δοκών και ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος...68 4.1.2.1 Ενισχύσεις στη Στάθμη Α (οροφή υπογείου)... 69 4.1.2.2 Ενισχύσεις στη Στάθμη Β ( οροφή ισογείου )... 71 4.1.2.3 Ενισχύσεις δοκών Στάθμη Γ (οροφή 1ου ορόφου )... 82 4.1.2.4 Ενισχύσεις δοκών στη Στάθμη Δ (οροφή 2ου ορόφου )... 89 4.1.3 Εποπτεία της δυστρεψίας των ορόφων... 105 4.1.4 Αποτελέσματα ανελαστικής ανάλυσης Pushover Μεθόδου Ενισχύσεως Α... 106 4.1.4.1 Ομοιόμορφη Κατανομή Φόρτισης κατά τη διεύθυνση x... 106 4.1.4.2 Ομοιόμορφη Κατανομή κατά τη διεύθυνση y... 111 4.1.5 Ζητήματα ανεπάρκειας μεμονωμένων στοιχείων... 115 4.1.6 Μέγιστα λόγων επάρκειας Δοκών...115 4.1.7 Μέγιστα λόγων επάρκειας Υποστυλωμάτων...116 4.2 Μέθοδος Ενίσχυσης Β...117 4.2.1 Ενίσχυση τοιχωμάτων Κ18, Κ19 με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος... 117 4.2.2 Ενισχύσεις δοκών και ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος...120 4.2.3 Εποπτεία της δυστρεψίας των ορόφων... 121 4.2.4 Αποτελέσματα ανελαστικής ανάλυσης Pushover Μεθόδου Ενισχύσεως Β... 122 4.2.4.1 Ομοιόμορφη Κατανομή Φόρτισης κατά τη διεύθυνση x... 122 4.2.4.2 Ομοιόμορφη Κατανομή κατά τη διεύθυνση y... 126 4.2.5 Ζητήματα ανεπάρκειας μεμονωμένων στοιχείων... 130 4.2.6 Μέγιστα λόγων επάρκειας Δοκών...130 4.2.7 Μέγιστα λόγων επάρκειας Υποστυλωμάτων...131 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ 5.1 Σύγκριση αποτελεσμάτων κατά τη διεύθυνση x... 132 5.1.1 Σύγκριση Διαγραμμάτων Δύναμης-Μετακίνησης F-d...132 5.1.2 Σύγκριση Διαγραμμάτων Απαίτησης - Ικανότητας (ADRS)... 137 5.2 Σύγκριση αποτελεσμάτων κατά τη διεύθυνση y...143 5.2.1 Σύγκριση Διαγραμμάτων Δύναμης-Μετακίνησης F-d... 143 8

5.2.2 Σύγκριση Διαγραμμάτων Απαίτησης - Ικανότητας (ADRS)...147 5.3 Αξιολόγηση και Συμπεράσματα για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Α (FRP)...153 5.4 Αξιολόγηση και Συμπεράσματα για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλισμένου Σκυροδέματος)... 155 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 6.1 Συμπεράσματα... 157 ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ... 159 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β 9

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ 1.1 Γενικά για τον Κανονισμό Επεμβάσεων (ΚΑΝ.ΕΠΕ.) Η σεισμική αποτίμηση και ενίσχυση υφισταμένων κτιρίων από σκυρόδεμα αποτελούν πρόκληση για τους ιδιοκτήτες και για τους μηχανικούς, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για το πού και πότε θα συμβούν μεγάλοι σεισμοί, και επίσης στο ότι η συμπεριφορά των κτιρίων κατά τη διάρκεια σεισμικών δονήσεων είναι πολύπλοκη. Οπότε, απαιτείται η ανάπτυξη μεθοδολογιών υπό μορφή κανονισμών για να γίνει η σεισμική αποτίμηση και ενίσχυση κτιρίων από σκυρόδεμα. Σκοπός του Κανονισμού Επεμβάσεων είναι η θεσμοθέτηση κριτηρίων για την αποτίμηση της φέρουσας ικανότητας υφιστάμενων δομημάτων και κανόνων εφαρμογής για τον αντισεισμικό ανασχεδιασμό τους, καθώς και για τις ενδεχόμενες επεμβάσεις, ενισχύσεις ή επισκευές. Οπότε αναπτύχθηκαν διατάξεις υποχρεωτικής εφαρμογής οι οποίες καθορίζουν : Τα κριτήρια αποτίμησης της φέρουσας ικανότητας υφιστάμενου δομήματος. Τις ελάχιστες υποχρεωτικές απαιτήσεις φέρουσας ικανότητας ανασχεδιασμένων δομημάτων ή μελών τους. Τον καθορισμό των τρόπων με τους οποίους μπορεί να γίνει επέμβαση, χωρίς να περιορίζεται ο μελετητής που επιθυμεί να προχωρήσει σε ακριβέστερους υπολογισμούς. Τη συσχέτιση του Κανονισμού Επεμβάσεων με άλλους Κανονισμούς Ορισμένες βασικές αρχές και κριτήρια του Κανονισμού αποτελούν όροι όπως οι στάθμες επιτελεστικότητας και οι στόχοι αποτίμησης και ανασχεδιασμού, οι στάθμες αξιοπιστίας των δεδομένων(και η επιρροή τους) και οι προβλέψεις για τον καθολικό δείκτη συμπεριφοράς q. Επίσης για την αποτίμηση και τον ανασχεδιασμό, μπορούν χρησιμοποιηθούν διάφοροι μέθοδοι. Μία από αυτές είναι η ανελαστική στατική ανάλυση (Pushover) όπου κύριος στόχος είναι η εκτίμηση του μεγέθους των ανελαστικών παραμορφώσεων που θα αναπτυχθούν στα δομικά στοιχεία όταν το κτίριο υπόκειται στη σεισμική δράση για την οποία γίνεται η αποτίμηση ή ο ανασχεδιασμός. (ΚΑΝ.ΕΠΕ. 2013) 1.1.1 Στάθμες Επιτελεστικότητας σύμφωνα με τον ΚΑΝ.ΕΠΕ. Ως στάθμη επιτελεστικότητας ορίζεται η ελάχιστη στάθμη αντοχής (δηλαδή το αποδεκτό επίπεδο βλαβών ) που θα πρέπει να έχει η κατασκευή με βάση την επιλογή του ιδιοκτήτη. Ο καθορισμός του στόχου σχεδιασμού εξαρτάται από τον επιθυμητό συνδυασμό ασφαλείας και κόστους των εργασιών, με σημαντικό παράγοντα τη 10

σπουδαιότητα της κατασκευής. Η κάθε στάθμη ορίζεται με βάση την οριακή γωνία στροφής χορδής ως εξής : Περιορισμού βλαβών (Damage Limitation- DL) Η οριακή κατάσταση περιορισμού βλαβών ή αλλιώς η Στάθμη επιτελεστικότητας Α- Άμεση χρήση, μετά το σεισμό εισάγει το κριτήριο ο φορέας να έχει υποστεί μόνο ελαφριές βλάβες, με τα δομικά στοιχεία να μην έχουν περάσει τη διαρροή και διατηρούν την αντοχή και τη δυσκαμψία τους. Η απαίτηση σε όρους γωνίας στροφής χορδής για κύρια και δευτερεύοντα μέλη είναι : θ < θ DL = θ γ Σημαντικών βλαβών (Severe Damage - SD) Για την οριακή κατάσταση σημαντικών βλαβών ή αλλιώς για τη Στάθμη επιτελεστικότητας Β - Προστασία ζωής τα φέροντα στοιχεία επιτρέπεται να εμφανίσουν σημαντικές ανελαστικές παραμορφώσεις. Τα πρωτεύοντα μέλη εξασφαλίζεται ότι διαθέτουν αρκετό περιθώριο ασφαλείας έναντι εξάντλησης της διαθέσιμης παραμόρφωσης αστοχίας θπ. Η απαίτηση σε όρους γωνίας στροφής χορδής εκφράζεται ως εξής : 0 < @SD = (θγ + θη) 2YRd για πρωτεύοντα μέλη θ < @SD = (θγ+θμ) YRd για δευτερεύοντα μέλη Οιονεί κατάρρευση (Near Collapse - NC) Στην οριακή κατάσταση Οιονεί κατάρρευσης ή αλλιώς στάθμη επιτελεστικότητας Γ -Αποφυγή οιονεί κατάρρευσης, για τα φέροντα στοιχεία εξασφαλίζεται ότι δεν θα υπάρξει υπέρβαση της διαθέσιμης παραμόρφωσης αστοχίας. Η απαίτηση σε όρους γωνίας στροφής χορδής εκφράζεται ως εξής : θ < 0 NC = YRd για πρωτεύοντα μέλη θ < &NC = θ η για δευτερεύοντα μέλη Στον Σχήμα 1.1 γίνεται η συνοπτική παρουσίαση των προαναφερθέντων σταθμών, όπως αναφέρονται στον ΚΑΝ.ΕΠΕ. Σε κόκκινο πλαίσιο ορίζεται ο βασικός στόχος σχεδιασμού και αποτίμησης στον οποίο βασίζονται οι διατάξεις του EC8, αλλά και του προήγουμενου ΕΑΚ.Ο στόχος αυτός είναι η προστασία ζωής των ενοίκων σε ένα σεισμικό γεγονός που έχει περίοδο επανάληψης 10% στα 50 χρόνια. Επίσης μια υφιστάμενη κατασκευή ανάλογα με τη σπουδαιότητα της, παρουσιάζει διαφορετικούς στόχους αποτίμησης για διάφορες στάθμες επιτελεστικότητας. Σύμφωνα με τον παρακάτω πίνακα η τάξη σπουδαιότητας ΙΙΙ ενός αυθαίρετου,, θα πρέπει να πληρεί 11

τις καταστάσεις Α3, Β2, Γι αντίστοιχα. για τις τρεις στάθμες επιτελεστικότητας DL,SD,NC Περίοδος Τ (έτη) Πιθανότητα υπ έρβασης εντός 50 ετών (Ρ /50) AJA Στάθμη επιτελεστικότητας (επίδοσης) Φ.Ο. Άμεση χρήση Προστασία ζω ής Α π οφ υγή κατάρ. A (D L ) Β (SD ) Γ (Ν Ο ) a g 9 7 5 5 % /5 0 ύ 4 7 5 1 0 % /5 0 1 B C r, 0.2 0 3 Α B, r, one sic ζ? LLI 7 2 5 0 % /5 0 2 S3S 0.0 8 5 31 8 0 % /5 0 3 Da Γ: 0.0 6 4 Ορολογία EC 8 ί DL S D N C Κριτήρια απ οδοχής (ελέγχου επιτελεστικότητας; Q k Μείωση απαιτήσεων απόκρισης Σχήμα 1.1 : Στάθμες επιτελεστικότητας (ΚΑΝ.ΕΠΕ. 2013) 1.1.2 Ανελαστική Ανάλυση Pushover Ένα πρόβλημα εξαιρετικής σημασίας στη δομοστατική μηχανική είναι ο υπολογισμός της απόκρισης ελαστοπλαστικών φορέων υπό στατική φόρτιση ή δυναμική. Οι ισοδύναμες στατικές αναλύσεις που προτείνονταν από τους κανονισμούς τα προήγουμενα χρόνια αδυνατούν να εντοπίσουν τη πραγματική συμπεριφορά των κατασκευών. Η διαθέσιμη πλαστιμότητα μιας κατασκευής θα πρέπει να προσδιορίζεται μέσω μιας στατικής ανελαστικής ανάλυσης Pushover. Η σεισμική ένταση εκφράζεται μέσω μιας αυξανόμενης οριζόντιας στατικής φόρτισης. Η οριζόντια φόρτιση κατανέμεται ανάλογα με τις αδρανειακές δυνάμεις και αυξάνεται σταδιακά μέχρι την κατάρρευση του δομήματος. Ως κατάρρευση ορίζεται η δημιουργία του πλαστικού μηχανισμού ή η αδυναμία του φορέα να αναλάβει τα κατακόρυφα φορτία βαρύτητας. Οι προκύπτουσες παραμορφώσεις της κατασκευής συγκρίνονται έπειτα με τα όρια παραμόρφωσης που ορίζουν οι στάθμες επιτελεστικότητας. H χρήση της ανελαστικής στατικής ανάλυσης Pushover, έχει τους εξής στόχους: Τη δημιουργία καμπύλης αντίστασης της κατασκευής, η οποία εκφράζει τη μηγραμμική σχέση μεταξύ του επιβαλλόμενου οριζόντιου φορτίου και της μετατόπισης κορυφής. Η καμπύλη αυτή αποτελεί τη βάση για όλους τους απαιτούμενους ελέγχους ικανοποίησης των κριτηρίων επιτελεστικότητας. 12

Την τεκμηρίωση της ύπαρξης επαρκούς υπεραντοχής στο κτίριο (λόγος au/a1) Την εποπτεία της συμπεριφοράς των μελών της κατασκευής ως προς τη σειρά και τα σημεία εμφάνισης των πλαστικών αρθρώσεων. Επιτυγχάνεται με αυτόν τον τρόπο η αποτύπωση της κατανομής των ζημιών στην κατασκευή και γίνεται κατανοητός ο μηχανισμός απορρόφησης ενέργειας καθώς και ο έλεγχος σχεδιαστικών απαιτήσεων, όπως ο ικανοτικός σχεδιασμός ισχυρού υποστυλώματος-ασθενούς δοκού. Επίσης, η ανελαστική ανάλυση Pushover, υπερέχει έναντι της κλασσική μεθόδου καθώς παρουσιάζει τα ακόλουθα πλεονεκτήματα: Είναι πιο ακριβής διότι δεν βασίζεται μόνο στη δυσκαμψία των μελών, αλλά συνεκτιμά και την αντοχή τους. Εξασφαλίζεται η εποπτεία κατανομής των βλαβών στον φορέα Μπορεί να ελεγχθεί η επάρκεια του φορέα για πολλές στάθμες επιτελεστικότητες ταυτόχρονα. Παρέχει πληροφόρηση σχετικά με τη μορφή της δομικής ανεπάρκειας και βοηθάει να σχεδιαστεί η ενίσχυση είτε με αύξηση της αντοχής, είτε με αύξηση της πλαστιμότητας, είτε με συνδυασμό τους.(τη Logismiki,2013) 1.2 Οργάνωση Κεφαλαίων Διπλωματικής Εργασίας Στο Κεφάλαιο 1, γίνεται μια εισαγωγή στον Κανονισμό Επεμβάσεων(ΚΑΝ.ΕΠΕ.), και αναλύονται έννοιες ουσιώδης στο αντικείμενο των επεμβάσεων και της αποτίμησης της φέρουσας ικανότητας ενός κτιρίου, όπως η επιτελεστικότητα, αλλά και η ανελαστική ανάλυση Pushover. Στο Κεφάλαιο 2, μελετώνται τα κριτήρια για τη λήψη μιας απόφασης επέμβασης, και ο στόχος που τίθεται σε κάθε περίπτωση επέμβασης. Επίσης περιγράφονται κάποιοι από τους βασικούς τρόπους ενίσχυσης, όπως και τα υλικά τα οποία χρησιμοποιούνται. Στο Κεφάλαιο 3, πραγματοποιείται η εισαγωγή του υφιστάμενου κτιρίου προς μελέτη στο λογισμικό FESPA, και μετά από ανελαστικές αναλύσεις Pushover, ελέγχεται η επάρκεια για τους στόχους που έχουν τεθεί, μέσων των σταθμών επιτελεστικότητας. Σε περίπτωση ανεπάρκειας, το κτίριο χρήζει επεμβάσεως. Στο Κεφάλαιο 4, γίνεται αναλυτική περιγραφή των μεθόδων ενίσχυσης που επιλέχθηκαν καθώς το υφιστάμενο κτίριο είναι σεισμικά ανεπαρκές για τη στάθμη επιτελεστικότητας που επιλέχθηκε. Στη συνέχεια πραγματοποιούνται ανελαστικές αναλύσεις των ενισχυμένων φορέων και παρατίθενται τα αποτελέσματα τους. Στο Κεφάλαιο 5, αξιολογούνται οι μέθοδοι ενίσχυσης και γίνεται σύγκριση των αποτελεσμάτων που προέκυψαν, και μεταξύ τους αλλά και με το υφιστάμενο κτίριο. Στο Κεφάλαιο 6, παρατίθενται τα τελικά συμπεράσματα που προέκυψαν από τις συγκρίσεις των αποτελεσμάτων των ενισχυμένων φορέων με τον υφιστάμενο. 13

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 ΜΕΘΟΔΟΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ 2.1 Γενικά Η Ελλάδα είναι μια έντονα σεισμογενή χώρα. Και έπειτα από αρκετούς σεισμούς, ορισμένους με καταστροφικά αποτελέσματα, τέθηκε σοβαρά το θέμα των επεμβάσεων, σε κτίρια τα οποία υπέστησαν βλάβες, αλλά και σε υφιστάμενα κτίρια δίχως βλάβες με στόχο την βελτίωση της σεισμικής τους συμπεριφοράς έναντι μελλοντικών σεισμών. Στη προσπάθεια εξεύρεσης της ενδεχόμενης λύσης με το καλύτερο αποτέλεσμα σε ένα κτίριο το οποίο χρήζει επεμβάσεως, προκύπτουν αρκετά ζητήματα τα οποία ο μελετητής οφείλει να τα λάβει σοβαρά υπόψη του: Επιλογή της καταλληλότερης μεθόδου Επιλογή των κατάλληλων υλικών για βέλτιστο αποτέλεσμα Επιλογή της κατάλληλης μεθόδου προσομοίωσης Αποτίμηση της αντοχής των υλικών της υφιστάμενης κατασκευής (ποιότητα σκυροδέματος, χάλυβα) μέσω ελέγχων πεδίου Αποτίμηση της απομένουσας φέρουσας ικανότητας της υφιστάμενης κατασκευής Επιλογή της επιθυμητής στάθμης επιτελεστικότητας Υπολογισμός της νέας φέρουσας ικανότητας της κατασκευής μετά από τις επεμβάσεις Αξιολόγηση και σύγκριση των αποτελεσμάτων σε κάθε περίπτωση 2.2 Κριτήρια λήψης αποφάσεων Ο μελετητής αφού καταγράψει ενδεχόμενες βλάβες του κτιρίου και αποτιμήσει την υφιστάμενη φέρουσα ικανότητα θα πρέπει να επιλέξει μία από τις παρακάτω ενέργειες: Επισκευή Ενίσχυση Κατεδάφιση 14

Ως επισκευή ορίζεται η διαδικασία επέμβασης σε μία κατασκευή με βλάβες η οποία αποκαθιστά τα προ βλάβης χαρακτηριστικά των στοιχείων της και επαναφέρει την κατασκευή στην αρχική της κατάσταση. Ως ενίσχυση ορίζεται η διαδικασία επέμβασης σε μία κατασκευή με βλάβες ή χωρίς, η οποία επαυξάνει τη φέρουσα ικανότητα σε στάθμη μεγαλύτερη από αυτήν του αρχικού σχεδιασμού. Προφανώς, είναι κρίσιμη η λήψη της απόφασης μεταξύ επισκευής, ενίσχυσης και κατεδάφισης. Αξιολογούνται και κοστολογούνται όλες οι εναλλακτικές περιπτώσεις επέμβασης, με βασικό κριτήριο τη σύγκριση του κόστους επέμβασης με το κόστος κατεδάφισης και ανακατασκευής και τελικά ο μελετητής σε συμφωνία με τον ιδιοκτήτη της κατασκευής επιλέγουν την αντίστοιχη επέμβαση. (ΥΠΕΧΩΔΕ, ΟΑΣΠ) 2.3 Στρατηγικές επεμβάσεων (Οι στρατηγικές επεμβάσεως μπορούν να διακριθούν σε δύο γενικές κατηγορίες, στις στρατηγικές τεχνικής φύσεως, και στις στρατηγικές διαχειριστικής φύσεως.διότι για την τελική επιλογή της στρατηγικής μιας επέμβασης σε μια κατασκευή πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι τεχνικές επεμβάσεις, οι κατασκευαστικοί μέθοδοι που θα χρησιμοποιηθούν αλλά και οι γενικότερες κτιριακές απαιτήσεις ως προς τη χρήση, οικονομικές επιβαρύνσεις, αρχιτεκτονικοί και περιορισμοί λόγω περιοχής. Στην πρώτη κατηγορία, οι κύριες επιλογές είναι η αύξηση της αντοχής και της δυσκαμψίας του κτιρίου, η αύξηση της πλαστιμότητας, της ικανότητας παραμόρφωσης του κτιρίου και απόσβεσης ενέργειας, και η μείωση της σεισμικής απαίτησης της κατασκευής.στη δεύτερη κατηγορία,κάποιες επιλογές είναι η υλοποίηση των εργασιών ενώ το κτίριο παραμένει σε χρήση παράλληλα ή η εκκένωση μέχρι την αποπεράτωση των εργασιών, οι επεμβάσεις να γίνουν από το εσωτερικό του κτιρίου ώστε να μην αλλοιωθεί η εξωτερική όψη του κτιρίου ή να γίνουν από το εξωτερικό του κτιρίου ώστε να μειωθούν οι αρνητικές επιπτώσεις στους ενοίκους. ) Οι επεμβάσεις που γίνονται σε μια κατασκευή ως άμεσο στόχο έχουν την βελτίωση της συμπεριφοράς της κατασκευής αυτής στην περίπτωση του σεισμού. Ανάλογα με την συμπεριφορά της κατασκευής και τη χρήση που θέλουμε να αποδώσουμε στην κατασκευή καθώς επίσης και την ισχύουσα νομοθεσία προκύπτουν οι αποδεκτές λύσεις των επεμβάσεων. Γ ια τον προσδιορισμό της βέλτιστης λύσης πρέπει να συνυπολογιστεί η στάθμη επιτελεστικότητας, ο χρονικός ορίζοντας της επέμβασης και τα οικονομικά χαρακτηριστικά αυτής (Σπυράκος, 2004). Οι στρατηγικές επεμβάσεων είναι οι εξής: Αύξηση της αντοχής και της δυσκαμψίας της κατασκευής με ενίσχυση υφιστάμενων στοιχείων. Αύξηση της πλαστιμότητας και βελτίωση της ικανότητας απορρόφησης ενέργειας της κατασκευής με ενίσχυση υφιστάμενων στοιχείων. Αύξηση της αντοχής, της δυσκαμψίας και της πλαστιμότητας της κατασκευής με ενίσχυση υφιστάμενων στοιχείων ή και με προσθήκη νέων. 15

Μείωση της σεισμικής απαίτησης της κατασκευής είτε μέσω μείωση της μάζας είτε μέσω εγκατάστασης συστημάτων σεισμικής μόνωσης και απορρόφησης σεισμικής ενέργειας. 2.4 Συστήματα επεμβάσεων Το σύστημα των επεμβάσεων είναι η συγκεκριμένη μέθοδος επεμβάσεων που αποφάσισε ο μελετητής να χρησιμοποιήσει για να επιτευχθεί η στρατηγική επεμβάσεως που επιλέχτηκε. Ο στόχος είναι η εκάστοτε κατασκευή να επιδείξει αξιόπιστη σεισμική συμπεριφορά. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό πρέπει να διαθέτει ένα μηχανισμό ανάληψης των σεισμικών φορτίων, ο οποίος να είναι ικανός να παραλάβει τα φορτία, και να περιορίσει τις μετακινήσεις σε αποδεκτά όρια, αλλά και τις πιθανές βλάβες σε αποδεκτά επίπεδα ώστε να μην ξεπεραστεί η στοχευόμενη στάθμη επιτελεστικότητας που έχει οριστεί.(σπυράκος,2004) Υπάρχουν δύο εναλλακτικές λύσεις : Ενίσχυση μεμονωμένων στοιχείων που έχουν υποστεί βλάβες και Συνολική ενίσχυση του κτιρίου 2.4.1 Ενίσχυση μεμονωμένων στοιχείων Είναι μια λύση που επιλέγεται όταν τα στοιχεία που έχουν υποστεί βλάβες είναι λίγα, και η μειωμένη φέρουσα ικανότητα του κτιρίου οφείλεται κατά κύριο λόγο σε αυτές τις βλάβες. Γεγονός που θα πάψει να υφίσταται μετά από την επισκευή. Ενδέχεται, βέβαια, να υπάρχουν στοιχεία που δεν εμφάνισαν κάποιες βλάβες από το συγκεκριμένο σεισμό αλλά μελλοντικά να παρουσιάσουν. Οπότε, είναι σημαντική η αξιολόγηση των μελών που θα ενισχυθούν. Επισημαίνεται ότι σε ένα στοιχείο η εμφάνιση βλαβών, δεν εξαρτάται μόνο από τη φέρουσα ικανότητα του, αλλά και από άλλους παράγοντες όπως(μωρέττη,2006) : Ασσυμετρίες στο φορέα Δράση τοιχοπληρώσεων Τοπικές παρεμποδίσεις μετακινήσεων Η ενίσχυση των μεμονωμένων στοιχείων επιτυγχάνεται κυρίως είτε με την κατασκευή μανδυών οπλισμένου σκυροδέματος, είτε με τη χρήση σύνθετων υλικών. Βέβαια, με την ενίσχυση των μεμονωμένων στοιχείων επιτυγχάνεται ταυτόχρονα και η αύξηση της συνολικής πλαστιμότητας της κατασκευής. 2.4.2 Συνολική Ενίσχυση του κτιρίου Η συνολική ενίσχυση του κτιρίου είναι η συνήθης λύση όταν πλέον τα αδύναμα στοιχεία της κατασκευής, με βλάβες ή μη, είναι πολλά οπότε είναι ανάγκη να βελτιωθούν τα συνολικά χαρακτηριστικά της κατασκευής. 16

Ανάλογα με το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, καταλήγουμε σε συγκεκριμένες μέθοδοι ενίσχυσης: Κατασκευή τοιχωμάτων εντός πλαισίων του φέροντα οργανισμού. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται αύξηση της δυσκαμψίας και της αντοχής της κατασκευής. Κατασκευή δικτυωτών συνδέσμων εντός του πλαισίου του φέροντα οργανισμού της κατασκευής. Με τη μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται η αύξηση της πλαστιμότητας, της δυσκαμψίας και μέτρια αύξηση της αντοχής της κατασκευής. Κατασκευή πλευρικών τοιχωμάτων από οπλισμένο σκυρόδεμα σε συνέχεια και σύνδεση με υπάρχοντα υποστυλώματα της κατασκευής. Με τη μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται η αύξηση της πλαστιμότητας, της δυσκαμψίας και της αντοχής της κατασκευής. Προσθήκη νέων κατακόρυφων στοιχείων στην κατασκευή. Με τη μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται μεγάλη αύξηση της πλαστιμότητας, της δυσκαμψίας και της αντοχής της κατασκευής. Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιείται μόνο όταν οι απαιτήσεις βελτίωσης της συμπεριφοράς της κατασκευής είναι πολύ μεγάλες. Σεισμική μόνωση της κατασκευής, δηλαδή μείωση της εισαγόμενης σεισμικής δράσης στη κατασκευή Στο Σχήμα 2.1 χαράσσοντας μια καμπύλη υπερβολικής μορφής (s) γίνεται αναπαράσταση της απαιτούμενης σεισμικής ικανότητας της κατασκευής. Ως εκ τούτου η καμπύλη αυτή υποδηλώνει το όριο μεταξύ της ασφαλούς και της ανασφαλούς επιλογής της λύσης ενίσχυσης. Δηλαδή, ασφαλής θεωρείται η κατασκευή μόνο εφόσον η καμπύλη που αναπαριστά τη συμπεριφορά της επεκτείνεται στην περιοχή πάνω από την καμπύλη (s) που απεικονίζει τον ασφαλή σχεδιασμό. Σε διαφορετική περίπτωση που αυτό δεν συμβαίνει, απαιτείται ενίσχυση της κατασκευής. (Δρίτσος, 2005) Στην συνέχεια είναι προφανές ότι υπάρχει η δυνατότητα επιλογής μιας ασφαλής ενίσχυσης της κατασκευή είτε αυξάνοντας την αντοχή και τη δυσκαμψία της, είτε αυξάνοντας την πλαστιμότητα της κατασκευής, δηλαδή την ικανότητα να επιτύχει μεγάλες ανελαστικές παραμορφώσεις η κατασκευή. Επίσης, ενίσχυση μπορεί να θεωρηθεί η όποια διαδικασία επέμβασης η οποία μειώνει τη σεισμική απαίτηση της κατασκευής, μειώνοντας την εισαγόμενη σεισμική δράση. 17

(s) Α,ιταιτουμειη Σεισμική Ικανότητα.01 Α,σφα /εοια σ μ ο id) και Π.- αστιμοτητα (c) Π/.αστιμοτητα Λ,νασφα/.ιΐν Σ /εοια σ μ οΰ (a) Χωρί; Ενίσχυση Μετακινήσεις Σχήμα 2.1: Στρατηγικές ενίσχυσης (Δρίτσος, 2005) 2.5 Μέθοδοι ενίσχυσης συνολικού κτιρίου και τεχνικές εφαρμογής Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως μπορούμε να διακρίνουμε επτά κύριες μεθόδους συνολικής ενίσχυσης μιας κατασκευής. Κατασκευή τοιχωμάτων εντός πλαισίων. Προσθήκη δικτυωτών συστημάτων εντός πλαισίων. Κατασκευή πλευρικών τοιχωμάτων σε συνέχεια υποστυλωμάτων. Προσθήκη νέων κατακόρυφων στοιχείων στην κατασκευή. Ενσωμάτωση και κατασκευή συστημάτων απορρόφησης ενέργειας. Κατασκευή μανδυών σε στοιχεία της κατασκευής. Κατασκευή συνθετικών υλικών. Στη συνέχεια, αναπτύσσονται λεπτομερώς οι τεχνικές και οι διαδικασίες εφαρμογής των τριών πρώτων μεθόδων. Η τέταρτη και η πέμπτη μέθοδος δημιουργούν ισχυρότατη μεταβολή του στατικού συστήματος και δεν εφαρμόζονται συχνά. Χρησιμοποιούνται μόνο σε περιπτώσεις όπου απαιτείται ισχυρή ενίσχυση της κατασκευής. Οι δύο τελευταίες μέθοδοι αναλύονται λεπτομερώς σε παρακάτω παραγράφους (Δρίτσος, 2003). 2.5.1 Κατασκευή τοιχωμάτων εντός πλαισίων Η προσθήκη τοιχωμάτων σε μια κατασκευή θεωρείται η πλέον αποτελεσματική μέθοδος για την αύξηση της αντοχής και της δυσκαμψίας ενός φορέα. Η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται, επίσης, για την διόρθωση σφαλμάτων που σχετίζονται κυρίως με την ασυμμετρία κατανομής δυσκαμψίας καθ ύψος ή με τις εκκεντρότητες δυσκαμψίας σε κάτοψη (Κόκκινος και Τσιριγιωτάκης, 2011). 18

Οι τεχνικές για την προσθήκη τοιχωμάτων χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με τον τύπο τοιχώματος που χρησιμοποιείται. Τοιχώματα από οπλισμένο σκυρόδεμα κατασκευασμένα στον τόπο του έργου. Προκατασκευασμένα τοιχώματα (panels). Τοιχοποιία από συμπαγές οπτόπλινθους ή τσιμεντόπλινθους. 2.5.1.1 Τοιχώματα από έγχυτο ή εκτοξευόμενο σκυρόδεμα Τα τοιχώματα αυτά κατασκευάζονται σε κατάλληλα πλαίσια του φέροντος οργανισμού της κατασκευής και συνδέονται με τα υπάρχοντα υποστυλώματα και τις δοκούς. Αν επιθυμούμε αυξημένη πλαστιμότητα τα τοιχώματα συνδέονται μόνο με τις δοκούς. Το πιο κρίσιμο στοιχείο της κατασκευής είναι η επίτευξη μεταφοράς των οριζόντιων δράσεων στα τοιχώματα. Γ ια να επιτευχθεί αυτό πρέπει οι δοκοί στις οποίες συντρέχουν τα τοιχώματα να έχουν επαρκή διαμήκη οπλισμό για τη μεταφορά δυνάμεων ειδάλλως απαιτούνται νέα οριζόντια στοιχεία σύνδεσης. Το βασικότερο πρόβλημα που προκύπτει από την σύνδεση αυτή είναι η ρηγμάτωση στη διεπιφάνεια που οφείλεται στη συστολή ξήρανσης και ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης της είναι η χρήση ειδικών πρόσμικτων. Είναι πιθανό να γίνει και ενίσχυση με τοιχώματα εξωτερικά του φορέα, όμως απαιτούνται επιπλέον μέτρα για την επίτευξη μεταφοράς των δυνάμεων από τον υφιστάμενο φορέα στο τοίχωμα. 2.5.1.2 Προκατασκευασμένα τοιχώματα (panels) Τα προκατασκευασμένα τοιχώματα υπερτερούν έναντι των τοιχωμάτων από έγχυτο ή εκτοξευόμενο σκυρόδεμα κυρίως σε οικονομικούς λόγους, όμως δεν προσδίδουν την ίδια αντοχή και την ίδια δυσκαμψία στην κατασκευή. Τα προκατασκευασμένα στοιχεία μπορούν να συνδέονται με τα υφιστάμενα υποστυλώματα και με τις δοκούς με τεχνικές αγκυρώσεις. Τα προκατασκευασμένα τοιχώματα μπορεί να είναι δύο ειδών, είτε συμπαγή από οπλισμένο σκυρόδεμα, είτε τύπου σάντουιτς με εξωτερικούς φλοιούς από οπλισμένο σκυρόδεμα ή ενισχυμένα μεταλλικά φύλλα και εσωτερικό γέμισμα με κάποιο υλικό με μονωτικές ιδιότητες. 2.5.1.3 Τοιχώματα από οπλισμένη ή άοπλη τοιχοποιία Η τοιχοπλήρωση αυτή παρότι είναι λιγότερο αποτελεσματική είναι η δημοφιλέστερη εκ των τριών καθώς είναι οικονομικότερη και συμβάλει στην απορρόφηση της σεισμικής ενέργειας που εισέρχεται στην κατασκευή. Στην περίπτωση της οπλισμένης τοιχοποιίας οι οπλισμοί αγκυρώνονται στο περιμετρικό πλαίσιο με ειδικές ρητίνες ή ειδικά αγκύρια και ηλεκτροσυγκόλληση των οπλισμών. Το βασικότερο μειονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι ότι δεν επιτρέπει την αξιόπιστη πρόβλεψη της συμπεριφοράς του φορέα σε σύγκριση με τις κατασκευές από σκυρόδεμα. Η αβεβαιότητα αυτή οφείλεται στην αβεβαιότητα των χαρακτηριστικών της τοιχοπλήρωσης, καθώς επίσης και στην αβεβαιότητα της σύνδεσης στη διεπίφάνεια. Τέλος, μειονέκτημα είναι και το μεγάλος ίδιο βάρος της τοιχοποιίας που στις περιπτώσεις ισογείων αντιμετωπίζεται χωρίς πρόβλημα. 19

2.5.2 Προσθήκη δικτυωτών συστημάτων εντός πλαισίου Η μέθοδος αυτή μπορεί να επιφέρει στην κατασκευή σημαντική αύξηση στην αντοχή και στη δυσκαμψία της κατασκευής, ενώ συνεισφέρει και στην πλαστιμότητά της. Τα δικτυωτά συστήματα είναι συνήθως μεταλλικά και σπανίως από σκυρόδεμα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη βέλτιστη συμπεριφορά στην απορρόφηση της σεισμικής ενεργείας. Κάποια πλεονεκτήματα της μεθόδου αυτής είναι το μικρό ίδιο βάρος της ενίσχυσης, καθώς και το γεγονός ότι δεν επηρεάζεται ο φωτισμός της κατασκευής. Στην Ελλάδα η χρήση του συγκεκριμένου συστήματος είναι σπάνια λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας και ευρείας χρήσης συστημάτων από σκυρόδεμα (Τόλη, 2006). Τα πιο κρίσιμα στοιχεία εφαρμογής της μεθόδου είναι τα εξής: Οι κατασκευαστικές διατάξεις σύνδεσης των μεταλλικών στοιχείων με τον φέροντα οργανισμό της κατασκευής. Ο λυγισμός των μεταλλικών ράβδων των δικτυωμάτων. Ο λυγισμός αποτελεί έναν από τους κρισιμότερους παράγοντες για την αποτελεσματικότητα της μεθόδου. Στην περίπτωση χιαστί διαγωνίων (συνηθέστερη περίπτωση) μπορούν να θεωρηθούν συνθήκες αμφίπακτου στύλου. Για την αποφυγή λυγισμού στην περίπτωση των χιαστί διαγωνίων προβλέπεται τοπική ελάττωση της διατομής στα σημεία σύνδεσης. Η ανακατανομή της έντασης του φορέα. Λόγω των νέων εντατικών μεγεθών που εισάγονται στο φορέα απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στην αντοχή των κόμβων καθώς αποτελούν τα στοιχεία σύνδεσης του υφιστάμενου φορέα με τα νέα στοιχεία. Πιθανή ανεπάρκεια κόμβων πρέπει να λαμβάνεται υπ όψιν, και στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να γίνεται ενίσχυση των κόμβων. 2.5.3 Κατασκευή πλευρικών τοιχωμάτων σε συνέχεια υποστυλωμάτων Η μέθοδος κατασκευής πλευρικών τοιχωμάτων σε συνέχεια υποστυλωμάτων είναι μία αποτελεσματική μέθοδος αύξησης της πλαστιμότητας μιας κατασκευής, αλλά δεν αυξάνει ιδιαίτερα την αντοχή και τη δυσκαμψία του φορέα. Χρησιμοποιείται συνήθως σε μεμονωμένα υποστυλώματα με μικρές απαιτήσεις σε αντοχή και δυσκαμψία. Η τοποθέτηση των τοιχωμάτων γίνεται στη διεύθυνση όπου πρέπει να γίνει η αύξηση της αντοχής ή και στις δύο διευθύνσεις αν έχουμε γωνιακό υποστύλωμα. Τα τοιχώματα κατασκευάζονται συνήθως από έγχυτο σκυρόδεμα. Επίσης σκόπιμο είναι να πραγματοποιείται αποφόρτιση και υποστύλωση των κύριων στοιχείων (πλακών, δοκών) έτσι ώστε το τοίχωμα να αναλάβει τμήμα των κατακόρυφων φορτίσεων. Η μέθοδος αυτή είναι ευρέως διαδεδομένη καθώς δεν απαιτεί ιδιαίτερη τεχνογνωσία και οι αβεβαιότητες είναι σχετικά μικρές (Δρίτσος, 2003). 20

Τα πιο κρίσιμα στοιχεία εφαρμογής της μεθόδου είναι τα εξής: Η σύνδεση των παλαιών και των νέων στοιχείων. Για την επίτευξη της σύνδεσης γίνεται εκτράχυνση της επιφάνειας επαφής των υφισταμένων στοιχείων και χρήση διατμητικών συνδέσμων. Ανακατανομή της έντασης στη γειτονιά της επέμβασης. Πέραν της γενικότερης ανακατανομής της έντασης στο σύνολο του φορέα πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στις περιοχές σύνδεσης των νέων στοιχείων με τις γειτονικές δοκούς. Η καμπτική ένταση είναι πολύ μεγαλύτερη στις νέες παρειές ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η επαρκής αντοχή και η πλαστιμότητα της περιοχής. 2.6 Διατμητικά τοιχώματα Μία άλλη κατηγορία ενισχύσεων, είναι η κατασκευή διατμητικών τοιχωμάτων, με κύριο στόχο την παραλαβή των σεισμικών δυνάμεων που δέχεται η κατασκευή. Η μέθοδος αυτή, σε αντίθεση με την ενίσχυση μελών της κατασκευής με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος (Member based Strengthening), χαρακτηρίζεται από την προσθήκη τοιχωμάτων με σκοπό την ενίσχυση του συνόλου του κτηρίου (System based Strengthening) (Σπυράκος, 2004). H εφαρμογή μέτρων ενίσχυσης που αποσκοπούν στην αναβάθμιση των αντοχών όλου του δομήματος στηρίζονται στη λογική της μείωσης της αναμενόμενης μετακίνησης του κτηρίου, σε μικρότερα των μέγιστων αποδεκτών τιμών. Η μείωση αυτή επιτυγχάνεται με αύξηση της δυσκαμψίας και της μάζας της κατασκευής, με την προσθήκη διατμητικών τοιχωμάτων. Σύμφωνα με έρευνες, η προσθήκη νέων στοιχείων στον φέροντα οργανισμό, αποτελεί την οικονομικότερη και πιο αποδοτική μέθοδο προς αυτή την κατεύθυνση. Στη βιβλιογραφία, διακρίνονται δύο κύριες κατηγορίες, τα εσωτερικά ή εμφατνούμενα διατμητικά τοιχώματα (infill shear walls) και τα εξωτερικά τοιχία (exterior shear walls). Καθοριστικοί παράγοντες για την επιλογή της κάθε μιας περίπτωσης, είναι η ευκολία εφαρμογής, η προσδοκώμενη συμπεριφορά και το κόστος. 2.6.1 Εσωτερικά-Εμφατνούμενα Τοιχώματα (Infill shear walls) Τα εσωτερικά τοιχία, αποτελούν μία από τις πλέον διαδεδομένες μεθόδους ενίσχυσης, με πληθώρα εφαρμογών ανά τον κόσμο. Η μέθοδος συνιστάται στην πλήρωση επιλεγμένων εμφατνούμενων πλαισίων με τοιχώματα, είτε με ράβδους δικτύωσης. Τα τοιχώματα αυτά, αυξάνουν σημαντικά τη φέρουσα ικανότητα της κατασκευής, ακόμα και σε περιπτώσεις εφαρμογής σε πληγέντα κτήρια, παρουσιάζοντας αρκετά ικανοποιητική συμπεριφορά. Συνηθέστερος τρόπος εφαρμογής τους είναι η καθαίρεση των τοιχοπληρώσεων ανάμεσα σε κατακόρυφα στοιχεία του φέροντος οργανισμού, όπως φαίνεται στο Σχήμα 2.2. 21

Σημαντικό ρόλο, για την αποτελεσματική λειτουργία των τοιχίων αυτών, είναι η εκπλήρωση κάποιων κατασκευαστικών απαιτήσεων, που αφορούν τη διάταξη τους σε κάτοψη, τη σύνδεση με τα παράπλευρα υποστυλώματα και την ύπαρξη ενός ελάχιστου εγκάρσιου και διαμήκους οπλισμού περίσφιγξης (Σπυράκος, 2004). Παρόλα αυτά, είναι σημαντικό να σημειωθεί πως ακόμα και στην περίπτωση που κάποια από τα εμφατνούμενα τοιχώματα δεν αγκυρωθούν σωστά ή αστοχήσουν πρόωρα, η ύπαρξή τους συνεχίζει να βελτιώνει (ασφαλώς σε μικρότερο βαθμό) τη συμπεριφορά του κτηρίου. Η ευρεία χρήση των τοιχωμάτων της κατηγορίας αυτής, έχει ενσωματωθεί σε αρκετούς διεθνείς κανονισμούς, όπως και στον ΚΑΝ.ΕΠΕ ( 8.5), ο οποίος συνιστά τρόπους εφαρμογής και διαστασιολόγησης και τις αντίστοιχες κατασκευαστικές απαιτήσεις. Σύμφωνα με τις γενικές διατάξεις περί εμφάτνωσης πλαισίων (ΚΑΝ.ΕΠΕ 8.5.1), είναι απαραίτητη η κατάλληλη σύνδεση και ασφαλής θεμελίωση των στοιχείων αυτών. Σε κάθε περίπτωση ελέγχονται οι επιπτώσεις των εισαγόμενων νέων εντατικών μεγεθών στο σύνολο των συντρεχόντων δομικών μελών, καθώς και στις καθιζήσεις και στα στοιχεία θεμελίωσης του υφιστάμενου κτηρίου. Επιπρόσθετα, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δίνεται στον υπολογισμό της γωνίας στροφής του θεμελίου, λόγω ιδιαιτέρως έκκεντρης θλίψης. Συνιστάται δε, όπου είναι δυνατό, τα στοιχεία αυτά να συνδέοντα με την υπάρχουσα θεμελίωση με ταυτόχρονη ενίσχυσή της. 2.6.1.1 Προσθήκη απλού γεμίσματος Τα γεμίσματα των επιλεγμένων προς πλήρωση πλαισίων μπορεί να γίνονται, είτε με χρήση αόπλου ή οπλισμένου σκυροδέματος, είτε με τοιχοποιία. Στις περιπτώσεις απλού γεμίσματος με χρήση σκυροδέματος είναι απαραίτητη η χρήση βλήτρων στις 22

οριζόντιες επιφάνειες επαφής με το πλαίσιο. Αντίθετα, όταν η πλήρωση συνίσταται με κατασκευή τοιχοπλήρωσης, αυτή μπορεί να πραγματοποιείται χωρίς να λαμβάνονται ειδικά μέτρα σύνδεσης με το υπάρχον πλαίσιο (δηλαδή χωρίς χρήση οπλισμού αγκύρωσης ή βλήτρα στην περίμετρο). Ανεξάρτητα από το υλικό πλήρωσης, η προσομοίωση της επέμβασης θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις διατάξεις της παραγράφου 7.4.1 του ΚΑΝ.ΕΠΕ. Ακόμα, θα πρέπει να σημειωθεί ότι κατά τις επεμβάσεις αυτού του τύπου πρέπει να ελέγχονται οι πρόσθετες τέμνουσες στις δοκούς και στα υποστυλώματα του υφιστάμενου σκελετού, όπως παραμορφώνεται κατά τη στιγμή του σεισμού σχεδιασμού και να λαμβάνονται κατάλληλα κατασκευαστικά μέτρα για να εξασφαλισθεί η λειτουργία του μηχανισμού τριβής μεταξύ γεμίσματος και πλαισιώματος στο άνω και κάτω μέρος.(καν.επε 8.5.2). 2.6.1.2 Τοιχωματοποίηση πλαισίων Η εμφάτνωση πλαισίων, με χρήση οπλισμένου σκυροδέματος, απαιτεί εξασφάλιση της σύνδεσης του τοιχώματος με τον περιβάλλοντα φέρον οργανισμό, με σκοπό τη διασφάλιση της καμπτικής συνέχειας του δημιουργούμενου νέου πολυώροφου τοιχώματος σε όλο του το ύψος. Για την ικανοποίηση της απαίτησης αυτής, μπορεί να θεωρηθεί σκόπιμη, η επιμήκυνση των τοιχωμάτων στην οριζόντιά τους διάσταση με τρόπο που να περιβάλει τα εκατέρωθεν υποστυλώματα υπό μορφή κλειστών (Σχήμα 2.3α) ή ανοικτών μανδυών (Σχήμα 2.3β) κατά το δυνατό. Στο εσωτερικό των μανδυών θα πρέπει να τοποθετούνται κατακόρυφοι συνεχείς οπλισμοί κάμψης και κλειστοί εγκάρσιοι συνδετήρες που να προσφέρουν την απαιτούμενη πλαστιμότητα. Σχήμα 2.3: α) Ενδεικτική διάταξη μονόπλευρου ανοικτού μανδύα ενίσχυσης υποστυλώματος και β) Ενδεικτική διάταξη ολόπλευρου κλειστού μανδύα ενίσχυσης υποστυλώματος (Σπυράκος, 2004) Ο Κανονισμός Επεμβάσεων, επίσης, αναφέρεται σε διατάξεις που αφορούν περιπτώσεις κατασκευής εσωτερικών τοιχωμάτων με πλάτος μεγαλύτερο ή μικρότερο από το πλάτος των υπερκείμενων δοκών, καθώς και στον κατάλληλο τρόπο υπολογισμού της πλαστιμότητας αυτών. (ΚΑΝ.ΕΠΕ 8.5.3). 2.6.2 Εξωτερικά Τοιχώματα (Exterior shear walls) Πρόκειται για μια λιγότερο διαδεδομένη κατηγορία εφαρμογών η οποία, όμως, παρουσιάζει μεγάλο ερευνητικό ενδιαφέρον κατά τα τελευταία χρόνια. Τα εξωτερικά διατμητικά τοιχώματα, είναι δυνατό να κατασκευαστούν περιμετρικά του κτηρίου παράλληλα στις όψεις (Σχήμα 2.4) ή σαν προέκταση αυτών λειτουργώντας ουσιαστικά σε μία μόνο διεύθυνση (Σχήμα 2.5). Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της μεθόδου αυτής, 23

συγκριτικά με τα εσωτερικά τοιχώματα, είναι η δυνατότητα εφαρμογής χωρίς την όχληση των ενοίκων και την προσωρινή ανάγκη εκκένωσης των εσωτερικών χώρων του κτηρίου. Στον αντίποδα, η κατασκευή των εξωτερικών τοιχίων απαιτεί συχνά μια δραστική αλλαγή στην αρχιτεκτονική όψη της κατασκευής και επιπλέον απαιτείται πειραματική διερεύνηση των τρόπων σύνδεσης των νέων στοιχείων με τον υπάρχον φέροντα οργανισμό, έτσι ώστε να εναρμονίζονται με τους ισχύοντες κανονισμούς. Έχει αποδειχθεί, μέσω πειραματικών διατάξεων, ότι η συνεισφορά των εξωτερικών τοιχωμάτων εξαρτάται αποκλειστικά από την επίτευξη μονολιθικής σύνδεσης μεταξύ των στοιχείων. Σε πειράματα, όπου οι αγκυρώσεις και τα βλήτρα αστόχησαν πρόωρα, τα πλαίσια τείνουν να συμπεριφέρονται ως μη ενισχυμένα πλαίσια. Έτσι, καθίσταται σαφής η μεγάλη σημασία της σωστής διαστασιολόγησης των συνδέσμων αυτών για επίτευξη του επιδιωκόμενου αποτελέσματος. Σε αυτή την κατεύθυνση κινούνται οι διατάξεις του ΚΑΝ.ΕΠΕ 8.6 σχετικά με την προσθήκη νέων παράπλευρων τοιχωμάτων (Σπυράκος, 2004). 24

Σχήμα 2.5: Εξωτερικά τοιχώματα κάθετα στην όψη (Σπυράκος, 2004). 2.6.3 Προσθήκη νέων παράπλευρων τοιχωμάτων Στην αντίστοιχη παράγραφο, ο Ελληνικός Κανονισμός Επεμβάσεων, αρκείται σε γενικές υποδείξεις ως προς τους ενδεδειγμένους τρόπους σύνδεσης των τοιχωμάτων στο υπάρχον πλαίσιο. Οι σύνδεσμοι πρέπει να τοποθετούνται στη στάθμη των πλακών κατά μήκος των δοκών και των παράπλευρων υποστυλωμάτων. Γίνεται σαφές ότι πρέπει να επιδιώκεται η κατάλληλη και πλήρης σύνδεση των προστιθέμενων στοιχείων με τον φέροντα οργανισμό, έτσι ώστε να είναι σε θέση να μεταφέρουν με ασφάλεια τα σεισμικά αξονικά και διατμητικά φορτία. Ειδικότερα, συνιστάται η διαστασιολόγηση των μεταλλικών συνδέσμων με τρόπο που να συμπεριφέρονται ελαστικά κατά τον σεισμό σχεδιασμού. Η διαστασιολόγηση των συνδέσμων αυτών (βλήτρα και αγκύρια) πρέπει να γίνεται με τον τρόπο που αναφέρεται στην παράγραφο 2.3.4 της παρούσας εργασίας. Επίσης, τα νέα τοιχώματα πρέπει να θεμελιώνονται σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα θεμέλια των κατακόρυφων στοιχείων. Όπου κρίνεται αναγκαίο, πρέπει να γίνεται έλεγχος των διαφραγμάτων μετά την προσθήκη των τοιχωμάτων και να ενισχύονται οι πλάκες και οι δοκοί που εφάπτονται αυτών με κατάλληλη αύξηση του πάχους τους. (ΚΑΝ.ΕΠΕ 8.6) 25

2.7 Ενίσχυση με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος Η πιο αποτελεσματική μέθοδος για την ενίσχυση ενός φέροντος οργανισμού είναι η κατασκευή μανδυών σκυροδέματος. Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνεται η βέλτιστη αύξηση της αντοχής, της δυσκαμψίας και της πλαστιμότητάς του. Η πιο σύνηθες εφαρμογή των μανδυών σκυροδέματος είναι σε υποστυλώματα τα οποία έχουν υποστεί σοβαρές βλάβες ή όταν διαπιστώνεται σημαντική ανεπάρκεια στην αντοχή τους ή άλλων βασικών χαρακτηριστικών τους (Σχήμα 2.6). Παράλληλα, η κατασκευή μανδυών σκυροδέματος χρησιμοποιείται και για την ενίσχυση δοκών οι οποίες είτε εμφανίζουν βλάβες είτε πρόκειται να αυξηθεί το φορτίο που παραλαμβάνουν. Στην περίπτωση των σεισμικών καταπονήσεων οι βλάβες των δοκών επικεντρώνονται στην περιοχή του κόμβου δοκού-υποστυλώματος (Καίρης και Χαντζήβασιλειάδης, 2008). Σχήμα 2.6: Λεπτομέρεια ενισχυμένης περιοχής υποστυλώματος (Καίρης και Χαντζηβασιλειάδης, 2008). Η μέθοδος ενίσχυσης με τη χρήση μανδυών σκυροδέματος επιτυγχάνεται με την αύξηση της διατομής με νέο σκυρόδεμα και νέους εγκάρσιους και διαμήκεις οπλισμούς. Η αύξηση αυτή μπορεί να εκτείνεται περιμετρικά σε όλο το μήκος του υποστυλώματος (ολικός μανδύας) ή μόνο σε ένα τμήμα του (τοπικός μανδύας). Στην περίπτωση που επιθυμούμε την αύξηση της διατμητικής αντοχής του υποστυλώματος χωρίς την αύξηση της καμπτικής αντοχής, ο μανδύας σταματάει σε απόσταση 30-40 mm πριν την παρειά της δοκού. Ακόμη, ο μανδύας μπορεί να περιβάλλει ολόκληρη τη διατομή (κλειστός μανδύας) ή ένα τμήμα αυτής (ανοικτός μανδύας) (Σχήμα 2.7). Η δεύτερη περίπτωση χρησιμεύει συνήθως σε όμορα κτίσματα όπου δεν είναι δυνατή η επέμβαση σε μία τουλάχιστον από τις πλευρές του υποστυλώματος. 26

u o u \v iii]p i. ii r.icut j im 'i μύβόο ή /.Ομυ Kit σιΐΐκΰλλιιστί p.y. S i* ovwvtthpc: μι iuuiiiq-i; ή tm>m tot ουγκόλληση iv NtM σΐλ\«(ή Ίί; βυγκο>./.η}ΐίνμ ot o»o yovxfuj < xχ. L 50X10X5 mm) koi c 1 > Γ φ 1 Κ ΐ1 ΑώμΟ Νία οννοίγήρ*: oayvoai.iiflivw ot ooo ycwurxj ( r.j; U 50X 10X5 ninf otrpt' ιμήκ σκ ΐ'Λοστν«>μο μι ρ/.ηφα. Σχήμα 2.7: Είδη ανοιχτών μανδυών (Καιρης και Χαντζηβασιλειαδης, 2008). Εκτός από την βελτίωση των τριών προαναφερθέντων χαρακτηριστικών του υποστυλώματος η ενίσχυση μέσω κατασκευής μανδύα προσφέρει τα παρακάτω: Δεν μεταβάλλεται η αρχιτεκτονική όψη της ενισχυμένης κατασκευής. Περικλείει το υφιστάμενο στοιχείο με αποτέλεσμα της μείωση της λυγηρότητάς του. Βελτιώνει τη συμπεριφορά του υφιστάμενου υποστυλώματος λόγω περίσφιγξης. Αυξάνει το βαθμό πυροπροστασίας. 2.7.1 Είδη μανδυών οπλισμένου σκυροδέματος Τα είδη των μανδυών οπλισμένου σκυροδέματος που χρησιμοποιούνται με σκοπό την ενίσχυση είναι τα παρακάτω (Καίρης και Χανζηβασιλειάδης, 2008): Μανδύες από σκυροτσιμεντόπηγμα. Η μέθοδος τοποθέτησης του σκυροτσιμεντοπήγματος επιτυγχάνεται με την τοποθέτηση των αδρανών (ελάχιστη διάσταση κόκκων 10-15mm) σε καλούπια και εν συνεχεία την πλήρωση των μεταξύ τους κενών με υγροποιημένο τσιμέντο υπό πίεση. Το βασικότερο πλεονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι η εύκολη σκυροδέτηση 27

ακόμη και στην περίπτωση ύπαρξης πυκνού διαμήκους και εγκάρσιου οπλισμού. Επίσης με τη μέθοδο αυτή ελαχιστοποιείται η συστολή ξήρανσης. Παρόλα αυτά δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη χώρα μας λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας και του υψηλού κόστους. Μανδύες από ειδικά σκυροδέματα ή τσιμεντοκονιάματα. Με τη μέθοδο αυτή επιτυγχάνεται η υλοποίηση μανδυών πολύ μικρού πάχους. Το βασικό τους πλεονέκτημα είναι η απόκτηση πολύ μεγάλης αντοχής από το απλό σκυρόδεμα και σε πολύ μικρότερο χρόνο. Από την άλλη πλευρά, το κύριο μειονέκτημά τους είναι το υψηλό κόστος παρασκευής με αποτέλεσμα η χρήση τους να περιορίζεται μόνο σε περιπτώσεις όπου απαιτείται μανδύας μικρού πάχους. Μανδύες από έγχυτο σκυρόδεμα. Έγχυτο σκυρόδεμα χρησιμοποιείται στις περιπτώσεις όπου ο μανδύας που πρόκειται να παρασκευαστεί έχει πάχος που υπερβαίνει τα 8cm. Για τη σκυροδέτηση του μανδύα αυτού απαιτείται η χρήση ξυλοτύπου. Για τους συγκεκριμένους μανδύες το μέγεθος των αδρανών δεν πρέπει να είναι μεγάλο. Επίσης, η χύτευση πρέπει να γίνεται υπό όσο το δυνατόν μικρότερη πίεση και επιπλέον λόγω της επίδρασης της συστολής ξήρανσης συνίσταται η χρήση ρευστοποιητών και πρόσμικτων με σκοπό την παρεμπόδισή της. Το βασικό μειονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι η διαδικασία τοποθέτησης ειδικά στην περιοχή των κόμβων δοκού- υποστυλώματος. Μανδύες από εκτοξευόμενο σκυρόδεμα. Η κατασκευή μανδύα από εκτοξευόμενο σκυρόδεμα αποτελεί την συνηθέστερη πρακτική για ενισχύσεις πάχους μεγαλύτερου των 10cm. Στη συγκεκριμένη μέθοδο δεν απαιτείται ξυλότυπος, παρόλα αυτά, απαιτείται η χρήση οδηγών για την εξασφάλιση της κατακόρυφης επιφάνειας του μανδύα. Το βασικότερο μειονέκτημα της μεθόδου αυτής είναι η επίδραση της συστολής ξύρανσης η οποία είναι μεγαλύτερη σε σχέση με της άλλες μεθόδους γι αυτό πρέπει να γίνεται σωστή συντήρηση του μανδύα σύμφωνα με τις διατάξεις του Κανονισμού Τεχνολογίας Σκυροδέματος. 2.7.2 Έλεγχοι Για τη διαπίστωση της ποιότητας και την εκτίμηση των βασικών χαρακτηριστικών του μανδύα σκυροδέματος μπορούν να χρησιμοποιηθούν κυρίως τέσσερις μορφές ελέγχου: ο οπτικός, ο γεωμετρικός, ο μηχανικός (κρουστικός) και ο εργαστηριακός (ΠΕΤΕΠ, 2004). Οπτικός έλεγχος Ο οπτικός έλεγχος επιτελείται τόσο τη στιγμή τοποθέτησης του μανδύα όσο και μετά την ολοκλήρωση της τοποθέτησης. Τα βασικά στοιχεία που αξιολογούνται με τον 28

οπτικό έλεγχο είναι η διάκριση στρώσεων στο μανδύα, η ύπαρξη και το μέγεθος αδρανών, η ύπαρξη και το μέγεθος οπών, τόσο στο σκυρόδεμα όσο και γύρω από τους οπλισμούς και η κατάσταση των οριακών επιφανειών του μανδύα. Γ ενικά υπάρχουν 5 κατηγορίες ανάλογα με το μέγεθος των ελαττωμάτων που διαπιστώθηκαν. Γ εωμετρικός έλεγχος Ο Γεωμετρικός έλεγχος γίνεται συνήθως μετά την ολοκλήρωση της σκυροδέτησης και ως σκοπό έχει τον προσδιορισμό των αποκλίσεων στη γεωμετρία των κατασκευαστικών στοιχείων, όπως το πάχος του μανδύα, η κατακορυφότητα, η επιπεδότητα και η καμπυλότητα της τελικής επιφάνειας. Η τάξη απόκλισης δεν πρέπει να ξεπερνά το 0,5% της μεγαλύτερης διάστασης του δομικού στοιχείου επί του οποίου γίνεται η επέμβαση και πρέπει να είναι πάντοτε λιγότερη από 20mm. Μηχανικός (κρουστικός) έλεγχος Ο μηχανικός έλεγχος αφορά την στερεότητα και τη συνοχή της επέμβασης και γίνεται επί τόπου στην κατασκευή. Γίνεται με ελαφρές κρούσεις στον μανδύα με σκοπό τον έλεγχο της δημιουργίας ρωγμών στη διεπιφάνεια επεμβάσεως. Εργαστηριακός έλεγχος Ο εργαστηριακός έλεγχος περιλαμβάνει δύο κατηγορίες δοκιμίων. Η πρώτη κατηγορία αφορά δοκιμές που γίνονται σε δοκίμια που αποκόπτονται από φατνωματικά δοκίμια στα οποία έχει γίνει εκτόξευση σκυροδέματος ειδικώς και μόνο για την λήψη δοκιμίων. Η δεύτερη κατηγορία αφορά δοκιμές που γίνονται σε δοκίμια που αποκόπτονται από το μανδύα στην εργασία επέμβασης. Η πρώτη κατηγορία δοκιμίων έχει στόχο τον έλεγχο ικανοποίησης των κριτηρίων συμμόρφωσης για την προβλεπόμενη θλιπτική αντοχή του μανδύα, ενώ η δεύτερη την εκτίμηση της θλιπτικής αντοχής του μανδύα, καθώς επίσης και την εξασφάλιση επαρκούς συνάφειας μεταξύ του μανδύα και του υφιστάμενου μέλους. 2.7.3 Συντήρηση Η συντήρηση του μανδύα σκυροδέματος ξεκινά αμέσως μετά την τοποθέτησή του και διαρκεί συνήθως από 7 μέχρι 14 μέρες. Η διάρκεια συντήρησης εξαρτάται από τις περιβαλλοντικές συνθήκες και από τα χαρακτηριστικά της κατασκευής (ΠΕΤΕΠ, 2003). Το σημαντικότερο στοιχείο της συντήρησης ενός μανδύα σκυροδέματος είναι η επίτευξη του κατάλληλου ποσοστού υγρασίας. Για την επίτευξη αυτή υπάρχουν δύο βασικοί μέθοδοι: 29

Ψεκασμοί με ειδικά υγρά που δημιουργούν ένα είδος μεμβράνης γύρο από το μανδύα με σκοπό της επιβράδυνση της εξάτμισης. Διαβροχή με κατάκλιση της περιοχής με σκοπό την αντικατάσταση του νερού που εξατμίζεται. Για την αποφυγή των παραπάνω μεθόδων η τοπική υγρασία στο σημείο της κατασκευής πρέπει να είναι άνω του 95%. Σε περίπτωση που είναι δύσκολη η περαίωση των παραπάνω μεθόδων μπορεί να αντικατασταθούν με διαβροχή της επιφάνειας του μανδύα με νερό ανά 2 ώρες για 7 μέρες και ανά 4 ώρες για τις υπόλοιπες 7. Η διαδικασία αυτή πρέπει να ξεκινήσει αμέσως μετά την σκυροδέτηση του μανδύα και πρέπει να επιβλέπεται συνεχώς. 2.8 Χρήση Ινοπλισμένων Πολυμερών Τα συνθετικά υλικά από ινοπλισμένα πολυμερή έχουν ως συστατικά τους στοιχεία ίνες υψηλής αντοχής και υψηλού μέτρου ελαστικότητας (πχ άνθρακα, γυαλιού, αραμιδίου) σε παχύρρευστη σκληρυμένη μήτρα ρητινών. Οι ίνες και η μήτρα διατηρούν τις φυσικές και χημικές τους ιδιότητες ως μεμονωμένα στοιχεία και ταυτόχρονα παράγουν ένα συνδυασμό ιδιοτήτων που δεν είναι δυνατόν να επιτευχθεί από κανένα συστατικό στοιχείο όταν δρα μόνο του. Τα υλικά αυτά είναι γνωστά ως ινοπλισμένα πολυμερή (Fibre Reinforced Polymers- FRP) ή απλά ως σύνθετα υλικά. Τα πρώτα συνθετικά υλικά δημιουργήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα συστατικά τους ήταν φυσικές ρητίνες, όπως πίσσα, και ίνες ξύλου. Στα τέλη του 1930 ξεκίνησε η μαζική παραγωγή συνθετικών υλικών προηγμένης τεχνολογίας, όπου ως κύριο συστατικό χρησιμοποιήθηκε ο ύαλος. Στη συνέχεια, η χρήση των συνθετικών υλικών, λόγω του μεγάλου κόστους και της περιορισμένης γνώσης, περιορίστηκε στους τομείς της αεροναυπηγικής, της χημικής βιομηχανίας και της ναυπηγικής. Εφαρμόστηκε σε έργα όπως, υπόγειες δεξαμενές καυσίμων, ύφαλα πλοίων και πολεμικά αεροσκάφη. Το1984 στην Ελβετία χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά υφάσματα από ινοπλισμένα πολυμερή στην ενίσχυση και επισκευή δομικών στοιχείων. Στη συνέχεια, στην Καλιφόρνια, το Υπουργείο Συγκοινωνιών πρωτοπόρησε με τη χρήση ινοπλισμένων πολυμερών για τη σεισμική ενίσχυση βάθρων γεφυρών. Έτσι, τα τελευταία 20 χρόνια η εφαρμογή τους έχει επεκταθεί επιτυχώς ακόμη και σε χώρες με δυσμενείς κλιματολογικές συνθήκες, όπως οι ΗΠΑ και άλλα κράτη της Αμερικής, η Ιαπωνία, η Ασία και η Ευρώπη. Στη χώρα μας τα ινοπλισμένα πολυμερή πρωτοεμφανίστηκαν το 1990 (Χαλκίδα) και η χρήση τους επεκτάθηκε κυρίως μετά το σεισμό στην Πάρνηθα (1995). Τα τελευταία χρόνια, με την πρόοδο των πειραμάτων έχει εξελιχτεί η τεχνολογία τους σχετικά με τις ιδιότητες τους, την παραγωγή τους και τη διάρκεια ζωής τους. Έτσι, έχει εδραιωθεί σταδιακά η εφαρμογή τους σε τεχνικά έργα, με αποτέλεσμα την αύξηση της 30

παραγωγής και τη μείωση του κόστους. Πλέον το % της παραγωγής των συνθετικών υλικών χρησιμοποιείται σε έργα Πολιτικού Μηχανικού. (Σπυράκος, 2004) Χρήσεις του ινοπλισμένου πολυμερούς: Ενίσχυση υποστυλωμάτων και αύξηση της πλαστιμότητας. Η αύξηση της πλαστιμότητας επιτυγχάνεται μέσω της τριαξονικής θλίψης που αναπτύσσεται με την περίσφιξη. Οπότε, αυξάνει και η θλιπτική αντοχή του σκυροδέματος. Αύξηση της αντοχής σε τέμνουσα. Η επιπλέον τέμνουσα παραλαμβάνεται από τα επικολλητά φύλλα ιοπ. Αύξηση αντοχής σε κάμψη. Έλεγχος ρηγματώσεως και συρραφή ρωγμών. Συνολικά, ενισχύεται η φέρουσα ικανότητα της κατασκευής και βελτιώνεται η ικανότητά της στην ανάληψη σεισμικών φορτίων. Παρ όλα αυτά η χρήση των ιοπ θα πρέπει να αποφεύγεται όταν: Τα στοιχεία έχουν υποστεί σημαντική μείωση της αντοχής τους και όταν αγνοείται η κατάσταση υπόστρωσης όπου θα εφαρμοστεί το υλικό. Στα προς ενίσχυση στοιχεία υπάρχει σημαντική διάβρωση του οπλισμού. Ο υφιστάμενος δεν εξασφαλίζει την πλάστιμη συμπεριφορά του στοιχείου. Για να έχουμε μια αίσθηση μεγεθών σχετικά με τα ινοπλισμένα πολυμερή θα βοηθούσαν οι εξής παρατηρήσεις: 2 στρώσεις κοινού υφάσματος ινών άνθρακα (πάχους 0,12mm) ισοδυναμούν με οπλισμό διάτμησης S500 Φ8/10. 2-3 στρώσεις δίνουν δείκτη πλαστιμότητας μθ=μδ>4-5 και αποτρέπουν αστοχία σε ματίσεις σε αρκετές συνήθεις περιπτώσεις. (Τριανταφύλλου, 2000) 2.8.1 Κατηγορίες σύνθετων υλικών Ανάλογα με το συνδυασμό των υλικών, τα σύνθετα υλικά διακρίνονται σε 3 κατηγορίες: 1. Σύνθετα υλικά ινών (fibrous composites): αποτελούνται από ίνες οι οποίες είτε είναι εμποτισμένες σε ρητίνη, είτε όχι. 2. Σύνθετα υλικά στρωμάτων (laminated composites): αποτελούνται από επίπεδα διαφόρων υλικών. 31

3. Σύνθετα υλικά σωματιδίων (particulate composites): αποτελούνται από σωματίδια διαφόρων υλικών σε ένα σώμα. Ανάλογα με τον προσανατολισμό των ινών τα σύνθετα υλικά διακρίνονται σε: 1. Προσανατολισμένα: οι ίνες είναι συνεχείς και έχουν όλες την ίδια διεύθυνση (Σχήμα 2 8 (α)). 2. Μη προσανατολισμένα: οι ίνες είναι τυχαία τοποθετημένες στο συνθετικό υλικό (Σχήμα 2.8 (β)) Σχήμα 2.7: Γενικοί τύποι σύνθετων υλικών ινών (α) προσανατολισμένες ίνες και (β) μη προσανατολισμένες ίνες (Σπυράκος, 2004). Ανάλογα με τη χρήση του συνθετικού υλικού προσδιορίζεται ο τρόπος τοποθέτησης των ινών μέσα στο συνθετικό υλικό, απ όπου προκύπτουν οι εξής κατηγορίες: 1. Πλεκτών ινών: αποτελούν συνεχές σώμα χωρίς επιμέρους στρώματα, οπότε δεν υπάρχει πιθανότητα αποκόλλησης. Η αντοχή τους είναι μειωμένη εξαιτίας της μεγάλης συγκέντρωσης τάσεων, αλλά και της χρήσης υψηλού ποσοστού ρητίνης (Σχήμα 2.9 (α)). 2. Ασυνεχών ινών: έχουν κοντές ίνες διάσπαρτες μέσα στο συνδετικό υλικό. Οι μηχανικές τους ιδιότητες είναι κατά κανόνα κατώτερες των αντίστοιχων με συνεχείς ίνες (Σχήμα 2.9(β)). 3. Υβριδικά: αποτελούνται είτε από συνεχείς και ασυνεχείς ίνες, είτε από περισσότερους του ενός τύπους ινών (πχ ύαλο και γραφίτη). Χρησιμοποιείται όταν το υλικό των ινών μόνο του δεν έχει τις επιθυμητές ιδιότητες (Σχήμα 29(γ)). 4. Συνεχών ινών: στρώματα συνεχών ινών-ρητίνης τοποθετούνται στην επιθυμητή διεύθυνση και συνδέονται αποτελώντας ένα σώμα. Παρουσιάζουν μεγάλη αντοχή, αλλά η αποκόλληση μεταξύ των ινών είναι πιθανή (Σχήμα 29(δ)). 32

(α) Σύνθετο υλικό πλεκτών ινών. (β) Σύνθετο υλικό ασυνεχών ινών. (γ) Υβριδικό σύνθετο υλικό. (0) Σύνθετο υλικό συνεχών ινών. Σχήμα 2.8: Τύποι σύνθετων υλικών ινών (Σπυράκος, 2004) Τα υφάσματα ινοπλισμένων πολυμερών που συναντώνται συχνότερα είναι τα προσανατολισμένα σύνθετα υλικά συνεχών ινών. Το πλεονέκτημα των προσανατολισμένων σύνθετων υλικών είναι ότι ο μελετητής έχει τη δυνατότητα να προσανατολίζει το υλικό με τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχύσει το μέλος στη διεύθυνση που αναπτύσσονται οι υψηλότερες τάσεις. (Σπυράκος, 2004) 2.8.2 Ιδιότητες σύνθετων υλικών 1. Χαμηλό ειδικό βάρος. 2. Υψηλός λόγος αντοχής προς βάρος. 3. Υψηλός λόγος μέτρου ελαστικότητας προς βάρος. 4. Ανθεκτικότητα σε ηλεκτροχημική διάβρωση. 5. Γραμμικότητα στην καμπύλη έντασης-παραμόρφωσης μέχρι την αστοχία τους. 6. Τα υλικά που συνθέτουν τις μήτρες είναι πλάστιμα, ενώ οι ίνες συμπεριφέρονται ελαστικά. Η συμπεριφορά, όμως, των σύνθετων υλικών καθορίζεται κυρίως από τις ίνες, οι οποίες αποτελούν και τον κύριο φορέα μεταφοράς φορτίου. Έτσι, η θραύση είναι η τυπική μορφή αστοχίας των σύνθετων υλικών όταν αυτά καταπονούνται από οριακή τιμή τάσης. (Τριανταφύλλου, 2000) 2.8.3 Υλικά ινών Τα πιο συνηθισμένα υλικά ινών που χρησιμοποιούνται στα σύνθετα υλικά είναι τα υαλονήματα, τα ανθρακονήματα και οι ίνες πολυαραμίδης. 33

Ίνες υάλου: παράγονται από ύαλο που τήκεται. Το κύριο χαρακτηριστικό του υάλου είναι ότι δεν παρουσιάζει ούτε πλήρως κρυσταλλική δομή, αλλά ούτε και ιδιότητες ρευστού. Οι κύριοι τύποι υάλου που χρησιμοποιούνται στα συνθετικά υλικά για επισκευή και ενίσχυση δομικών στοιχείων είναι ο ύαλος-ε και ο ύαλοςs. Μεταξύ αυτών ο ύαλος-s έχει μεγαλύτερη εφελκυστική αντοχή και μέτρο ελαστικότητας, όπως φαίνεται αναλυτικά στον Πίνακα 2.1, όμως, λόγω του υψηλού κόστους του η χρήση του είναι περιορισμένη. Πίνακας 2.1: Ύαλος - S και ύαλος - Ε, (Σπυράκος, 2004) Είδος ύαλονήματος Εφελκυστική αντοχή (MPa) Μέτρο ελαστικότητας (GPa) Επιμήκυνση θραύσης (% ) ' Πυκνότητα (gr/cm 3) ύαλος-ε ύαλος-s 2000-3000 3 5 0 0-4 8 0 0 70-75 8 5-9 0 3.0-4.5 4.5 5.5 2.54 2.48 Ο ύαλος προσφέρει θερμική και ηλεκτρική μόνωση. Τέλος, δεν παρουσιάζει ερπυστικές παραμορφώσεις, αλλά είναι ευπαθής σε διάβρωση. Ίνες άνθρακα: ο άνθρακας παράγεται από πολυακριλονιτρίλιο, πίσσα ή ρεγιόν με πυρόλυση σε πολύ υψηλή θερμοκρασία. Έχει μεγάλη αντοχή σε υψηλές θερμοκρασίες, ενώ παρουσιάζει ανθεκτικότητα σε κόπωση, ερπυσμό και διάβρωση. Πρέπει να αποφεύγεται η απευθείας επαφή των ανθρακονημάτων με χάλυβα ή αλουμίνιο, καθώς μπορεί να προκληθεί γαλβανική διάβρωση. Τα ανθρακονήματα που συναντώνται στο εμπόριο έχουν εφελκυστική αντοχή από 2100 MPa έως 6800 MPa (η πιο συνηθισμένη τιμή για τις εφαρμογές είναι 3500 MPa), το μέτρο ελαστικότητας κυμαίνεται από 215 GPa έως 700 GPa, ενώ η επιμήκυνση θραύσης από 0,2% έως 2,5% (ανάλογα με είδος του νήματος και τη μέθοδο κατασκευής). Ίνες πολυαραμίδης: εφαρμόζεται κυρίως για την προστασία κατασκευών από κρουστικά φορτία. Η συνήθης τιμή της εφελκυστικής αντοχής είναι 3800 MPa, το μέτρο ελαστικότητας κυμαίνεται από 70 GPa έως 130 GPa, ενώ η επιμήκυνση θραύσης από 2,5% έως 5,0%. Παρουσιάζουν μεγάλη ανθεκτικότητα στους διαλύτες και μεγάλη αντοχή σε κόπωση και τριβή, ενώ υπό δεδομένη τάση παρουσιάζουν ερπυστικές παραμορφώσεις. Παρ όλα αυτά δεν ενδείκνυται η τοποθέτησή τους σε υγρό περιβάλλον, καθώς είναι υδρόφιλες και παρατηρείται μερική απώλεια αντοχής. Τέλος, θα πρέπει να επισημανθεί ότι οι ιδιότητες των ινών επηρεάζονται σημαντικά από τις περιβαλλοντικές συνθήκες, καθώς και από τη μήτρα που επιλέγεται. (Σπυράκος, 2004) 34

2.8.4 Μήτρες σύνθετων υλικών Ο ρόλος της μήτρας είναι να συνδέσει τις ίνες ώστε να είναι δυνατή η μεταφορά φορτίου μέσω αυτών, ταυτόχρονα, όμως, συνεισφέρει στην ανθεκτικότητα και την ηλεκτρική μόνωση του υλικού. Ως μήτρες για την παραγωγή σύνθετων υλικών συνήθως χρησιμοποιούνται ρητίνες. Οι ρητίνες εξ ορισμού είναι ασθενέστερες από τις ίνες και παρουσιάζουν μεγαλύτερη ευαισθησία στους χημικούς διαλύτες, τα οξέα, τις βάσεις και το νερό. Για την παραγωγή σύνθετων υλικών οι πιο συνηθισμένες ρητίνες είναι οι εποξικές, οι πολυεστερικές και οι βινυλεστερικές. Εποξικές ρητίνες: είναι οι καταλληλότερες ρητίνες για να χρησιμοποιηθούν ως μήτρες στην παραγωγή σύνθετων υλικών. Παρουσιάζουν μεγάλη αντοχή, συγκολλητική ικανότητα, χαμηλή συστολή ξήρανσης, καθώς και ανθεκτικότητα σε κόπωση και χημική διάβρωση. Σε σχέση με τις άλλες δύο κατηγορίες ρητινών έχουν υψηλότερο κόστος και χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να αναπτύξουν πλήρως τις μηχανικές τους ιδιότητες. Πολυεστερικές ρητίνες: παρουσιάζουν μέτρια ανθεκτικότητα στους διαλύτες και τα οξέα, ενώ είναι ευπαθείς στις βάσεις και στο νερό υψηλής θερμοκρασίας. Σε σχέση με τις άλλες δύο κατηγορίες ρητινών είναι λιγότερο ανθεκτικές σε κόπωση. Τέλος, δεν ενδείκνυται η χρήση τους σε κατασκευές που κατοικούνται γιατί εκπέμπουν δυσάρεστη οσμή που οφείλεται στη χημική τους σύσταση. Βινυλεστερικές ρητίνες: σε σχέση με τις πολυεστερικές είναι πιο εύκαμπτες, πιο σκληρές, πιο ανθεκτικές σε κόπωση και λιγότερο χημικά ενεργές. Οι βινυλεστερικές δεν έχουν τόσο υψηλή αντοχή και ανθεκτικότητα σε κόπωση όσο οι εποξικές. Επίσης, παρουσιάζουν το ίδιο πρόβλημα δυσοσμίας με τις πολυεστερικές. Τέλος, το κόστος τους συνήθως είναι μεταξύ του κόστους των εποξικών και των πολυεστερικών. Τα σύνθετα υλικά ινοπλισμένων πολυμερών σχεδιάζονται ώστε να αναπτύσσουν τις ιδιότητες και τις αντοχές τους υπό φυσιολογικές περιβαλλοντικές συνθήκες. Έτσι, εμφανίζουν χαμηλή αντίσταση σε υψηλές θερμοκρασίες, ενώ παρουσιάζουν ευαισθησία στην υπεριώδη ακτινοβολία, στην υγρασία, στις αυξομειώσεις της θερμοκρασίας και στη δράση χημικών. Συγκεκριμένα, οι προδιαγραφές των συνθετικών υλικών σχετικά με τις συνθήκες περιβάλλοντος είναι οι εξής: Θερμοκρασία: από -300C έως 600C. Υγρασία: πλήρης βύθιση σε γλυκό ή αλμυρό νερό για έκθεση μακράς διαρκείας από 00C έως 400C. ph: από 3.0 έως 10.0 για μακρά χρήση. Υπεριώδης ακτινοβολία: δείκτης υπεριώδους ακτινοβολίας ίσος με 10 για μακρά έκθεση. 35

Θερμοκρασία περιβάλλοντος: όπως έχει προαναφερθεί τα σύνθετα υλικά κατασκευάζονται ώστε να αναπτύσσουν τις ιδιότητες τους υποφυσιολογικές συνθήκες. Η θερμοκρασία πέραν της οποίας τα σύνθετα υλικά αρχίζουν να παρουσιάζουν αλλοίωση και να μειώνονται τα μηχανικά χαρακτηριστικά τους ονομάζεται θερμοκρασία υαλώδους μετάπτωσης (Tg). Πέρα από αυτή τη θερμοκρασία η ρητίνη γίνεται πιο εύκαμπτη, μειώνεται η συμμετοχή της και η ικανότητά της να κατανέμει ισομερώς τα φορτία στις ίνες. Οπότε, ενδεχομένως να υπάρξει υπέρβαση της αντοχής του σύνθετου υλικού και να επέλθει αστοχία. Σε περίπτωση πυρκαγιάς τα σύνθετα υλικά ινοπλισμένων πολυμερών αναφλέγονται, γι αυτό θα πρέπει να υπάρχει μέριμνα για επίχρισμα (40-50mm), επάλειψη με ειδική ρητίνη ή επένδυση με γυψοσανίδα. Τα επίχρισμα μπορεί να προστατέψει τα υλικά και κυρίως τη ρητίνη από τις υψηλές θερμοκρασίες, αλλά και από τη γήρανση λόγω υπεριώδους ακτινοβολίας. Συμπεριφορά στο νερό: η επίδραση του νερού στα σύνθετα υλικά είναι σχεδόν αμελητέα και χρειάζεται αρκετός χρόνος για να εκδηλωθεί. Βέβαια, αυτό εξαρτάται και από τη θερμοκρασία του νερού, καθώς οι υψηλές θερμοκρασίες επιφέρουν ταχύτερες και δυσμενέστερες μόνιμες επιπτώσεις από τη διείσδυση υγρασίας. Παρόλα αυτά, με χρήση κατάλληλης ρητίνης, ινοπλισμένα πολυμερή ανθρακονημάτων μπορούν να ενισχύσουν στοιχεία που βρίσκονται μέσα στο νερό. Τέτοιου είδους σύνθετα υλικά μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για στεγανωτική μόνωση στοιχείων. Υπεριώδης ακτινοβολία (UV): η υπεριώδης ακτινοβολία επιδρά αρνητικά στην αντοχή των σύνθετων υλικών. Ενδεχόμενες επιπτώσεις είναι η χρωματική αλλοίωση, καθώς και η δημιουργία μικρορηγματώσεων. Οπότε, για την προστασία των σύνθετων υλικών συνιστάται η χρήση επιχρισμάτων ή ειδικών βαφών. Γαλβανική διάβρωση: η γαλβανική διάβρωση προκαλείται από την επαφή ινών άνθρακα με το χάλυβα. Το πρόβλημα δεν υφίσταται όταν έχουμε ίνες υάλου ή πολυαραμίδης. Ερπυσμός: ο βαθμός ερπυσμού εξαρτάται, κυρίως, από το υλικό των ινών και από τον προσανατολισμό τους σε σχέση με την εφαρμοζόμενη ένταση. Τα υλικά που υπόκεινται περισσότερο στον ερπυσμό είναι οι ίνες πολυαραμίδης και οι ρητίνες, ενώ τα ανθρακονήματα και τα υαλονήματα συμπεριφέρονται σχεδόν ελαστικά. Γενικά, όμως, ο ερπυσμός των σύνθετων υλικών σε ενισχύσεις και επισκευές κατασκευών δεν εξετάζεται, καθώς τα σύνθετα υλικά αναπτύσσουν τάσεις μόνο για τα πρόσθετα φορτία. Θραύση και διάβρωση λόγω έντασης: στα περισσότερα σύνθετα υλικά ινοπλισμένων πολυμερών παρατηρείται το φαινόμενο της θραύσης λόγω έντασης υπό 36

διατηρούμενη φόρτιση. Η διάβρωση λόγω έντασης παρατηρείται όταν η ατμόσφαιρα που περιβάλει το σύνθετο υλικό περιέχει διαβρωτικά στοιχεία, τα οποία σε συνδυασμό με μια δράση διατηρούμενης φόρτισης προκαλούν αστοχία. Οι παράγοντες που επηρεάζουν και τα δύο φαινόμενα είναι ο χρόνος έκθεσης, το επίπεδο της έντασης, ο περιβάλλοντας χώρος, η μήτρα και οι ίνες του υλικού. Τα πιο ανθεκτικά υλικά σ αυτά τα φαινόμενα είναι οι εποξικές ρητίνες και οι ίνες άνθρακα. Κόπωση: μεγαλύτερη αντοχή σε κόπωση παρουσιάζουν τα ανθρακονήματα, έπειτα οι ίνες πολυαραμίδης και τέλος τα υαλονήματα. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα σύνθετα υλικά με ίνες άνθρακα έχουν μεγαλύτερη αντοχή σε κόπωση από το χάλυβα οπλισμού. Η αντίστοιχη κατάταξη των ρητινών είναι οι εποξικές, οι πολυεστερικές και οι βινυλεστερικές. Για να αναπτύσσουν τα υλικά τις αντοχές τους, όμως, η συχνότητα της επαναλαμβανόμενης φόρτισης δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 10 Hz, για να αποφευχθεί η παραγωγή θερμότητας στο πολυμερές. Κρούση: η καλύτερη συμπεριφορά σε κόπωση στα σύνθετα υλικά παρατηρείται από τα ινοπλισμένα πολυμερή με ίνες πολυαραμίδης, έπειτα ακολουθούν τα σύνθετα υλικά με ίνες υάλου και τέλος με ίνες άνθρακα. Χαρακτηριστικό παράδειγμά είναι ότι σύνθετα υλικά με ίνες πολυαραμίδης χρησιμοποιούνται για την κατασκευή αλεξίσφαιρων γιλέκων. (Σπυράκος, 2004) Τα σημαντικότερα πλεονεκτήματα της μεθόδου ενίσχυσης με σύνθετα ινοπλισμένα πολυμερή έναντι των παραδοσιακών μεθόδων είναι τα εξής: Πολύ καλές ιδιότητες του βάρους προς την αντοχή του. Δεν απαιτείται ιδιαίτερη προετοιμασία στο εργοτάξιο και η όχληση στους χρήστες είναι ελάχιστη. Η διαθεσιμότητα του υλικού σε σχετικά απεριόριστο μήκος. Ανθεκτικότητα σε διάβρωση. Η προετοιμασία των προς ενίσχυση στοιχείων καθώς και η εφαρμογή των ιοπ σ αυτά είναι απλή. Τα ιοπ μπορούν να εφαρμοστούν και σε στοιχεία όπου δεν υπάρχει αρκετός χώρος γύρω τους. Το βάρος τους είναι πολύ μικρό και δεν απαιτείται βαρύς ή ειδικός εξ. Δεν αλλάζει η αρχιτεκτονική του χώρο, καθώς η αύξηση του πάχους των ενισχυμένων στοιχείων είναι πάρα πολύ μικρή Αντίθετα, και παρόλες τις υψηλές προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί γύρω από αυτή την τεχνική ενίσχυσης, η χρήση των σύνθετων υλικών έχει μια βραχύχρονη ιστορία. Έτσι, η απόφαση για την επέμβαση ή ενίσχυση κατασκευών μ αυτόν τον τρόπο, πρέπει να λαμβάνεται με ιδιαίτερη προσοχή και συνεκτιμώντας όλες τις εναλλακτικές επιλογές. Ο Μηχανικός πρέπει να έχει γνώση των βασικών μειονεκτημάτων των υλικών αυτών: 37

Το υψηλό κόστος των υλικών (όχι, όμως, απαραίτητα και της ενίσχυσης συνολικά). Περιορισμένα εξειδικευμένα συνεργεία που ωστόσο δικαιολογείται από την πρόσφατη εμφάνιση αυτής της τεχνικής και της γρήγορης ανάπτυξής της. Χαμηλή αντίσταση σε υψηλές θερμοκρασίες. Έλλειψη πλαστιμότητας (όχι ικανότητας παραμόρφωσης). (ΥΠΕΧΩΔΕ, 2001) 2.8.5 Διαδικασία εφαρμογής σύνθετων υλικών Η διαδικασία εφαρμογής των σύνθετων υλικών αποτελείται από δύο στάδια: 1. Προετοιμασία της επιφάνειας του προς ενίσχυση στοιχείου και 2. Επικόλληση των στρώσεων του σύνθετου υλικού. Το πρώτο στάδιο αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την επίτευξη της επιδιωκόμενης συμπεριφοράς του ενισχυμένου στοιχείου, καθώς κυρίως από αυτό εξαρτάται η συνεργασία του παλαιού και του νέου υλικού. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επιθυμητή λειτουργία του ενισχυμένου μέλους είναι να υπάρχει σύμφυση και επαφή μεταξύ των επιφανειών του παλαιού και του νέου υλικού. Ο όρος σύμφυση αναφέρεται στις εφελκυστικές μοριακές δυνάμεις που δρουν κατά μήκος της διεπιφάνειας μεταξύ των δύο υλικών. Η σύνδεση του σύνθετου υλικού με την προς ενίσχυση επιφάνεια επιτυγχάνεται με συγκολλητικές ουσίες, όπως οι εποξικές κόλλες, οι πολυεστερικές, κλπ. Οι συγκολλητικές ουσίες θα πρέπει να εξασφαλίζουν τη σύνδεση και την κοινή λειτουργία του σύνθετου υλικού με το σκυρόδεμα. Οι κύριες απαιτήσεις που θα πρέπει να πληρεί η συγκολλητική ουσία είναι οι εξής: Επάρκεια αντοχής σε ερπυσμό και υγρασία. Θερμοκρασία υαλώδους μετάπτωσης Tg>450C. Ελάχιστη διατμητική αντοχή στους 200C ίση με 18MPa. Ικανότητα πλήρωσης κενών και εφαρμογή σε κατακόρυφες και ανεστραμμένες επιφάνειες. Ανθεκτικότητα στην αλκαλική φύση του σκυροδέματος. Τέλος, για να επιτευχθεί η απαιτούμενη σύμφυση, θα πρέπει να υπάρχει άμεση επαφή της συγκολλητικής ουσίας και των δύο επιφανειών, καθώς και απουσία αδύναμων και ενανθρακωμένων στρώσεων ή σκόνης από την επιφάνεια του σκυροδέματος. (Σπυράκος, 2004) Προετοιμασία σκυροδέματος 38

Στόχος αυτής της διαδικασίας είναι να απομακρυνθούνε αδύναμες ή ενανθρακωμένες στρώσεις, αλλά και να εξομαλυνθεί η επιφάνεια σκυροδέματος. Επειδή το σκυρόδεμα ενδέχεται να περιέχει εκτεθειμένα αδανή, άμμο, άνυδρα σωματίδια τσιμέντου και τσιμεντοκονίας, όπως επίσης και ρωγμές ή κενά, η επιφάνειά του θα πρέπει να εξομαλυνθεί ώστε να επιτευχθεί όσο το δυνατόν καλύτερη σύνδεση με το σύνθετο υλικό. Η προετοιμασία αυτή σχετίζεται κυρίως με τη βραχυχρόνια αντοχή της σύνδεσης και διακρίνεται στα εξής στάδια: 1. Απομάκρυνση βλαμμένου σκυροδέματος ή σκυροδέματος που δεν πληροί της προδιαγραφές και αντικατάσταση με υλικά καλύτερης ποιότητας. 2. Απομάκρυνση του σκυροδέματος που έχει υψηλή περιεκτικότητα σε τσιμέντο κατά προτίμηση με αμμοβολή. 3. Απομάκρυνση σκόνης ή θραυσμάτων με χρήση πεπιεσμένου αέρα. Μετά την προετοιμασία σκυροδέματος συνιστάται το χρονικό διάστημα που θα ακολουθήσει μέχρι την επικόλληση των στρώσεων του σύνθετου υλικού, να είναι όσο το δυνατόν συντομότερο, για να μην δημιουργηθεί εκ νέου ενανθράκωση του σκυροδέματος. Τυπική τεχνική τοποθέτηση c Η τυπική διαδικασία τοποθέτησης των ινοπλισμένων πολυμερών σύμφωνα με το ΥΠΕΧΩΔΕ και τον ΟΑΣΠ είναι η ακόλουθη: Καθαίρεση του επιφανειακού σκυροδέματος σε βάθος περίπου 5 mm, όπου θα τοποθετηθεί το ύφασμα, με χρήση ειδικού εξοπλισμού ή υδροβολής. Αν το συνθετικό υλικό καλύπτει και γωνίες, τότε αυτές εξομαλύνονται, ώστε να αποκτήσουν καμπυλότητα 30mm. Η επιφάνεια σκυροδέματος καθαρίζεται, διαβρέχεται και στεγνώνεται. Η τελική υγρασία που θα παραμείνει στο στοιχείο δεν επιτρέπεται να είναι πάνω από 4%. Εάν η επιφάνεια σκυροδέματος είναι ιδιαίτερα πορώδες ή υπάρχουν μικρορηγματώσεις γίνεται αποκατάστασή της με χρήση της κατάλληλης μεθόδου. Στη συνέχεια γίνεται επάλειψη της επιφάνειας με παχύρευστο συγκολλητικό υλικό. Μετά τη σκλήρυνση του συγκολλητικού υλικού η επιφάνεια λειαίνεται ώστε να μην υπάρχει ανωμαλία πάνω από 1mm. Η επιφάνεια επαλείφεται με εποξιδεική κόλλα ή άλλης κατάλληλης συγκολλητικής ουσίας και τοποθετείται το συνθετικό υλικό απομακρύνοντας επιμελώς τον αέρα. Τοποθέτηση ειδικών αγκυρίων όπου απαιτείται (τοιχία, άνω παρειές δοκών, κλπ). Επανάληψη τοποθέτησης συγκολλητικής ουσίας και συνθετικού υλικού, εάν η μελέτη προβλέπει περισσότερες στρώσεις. Μετά τη σκλήρυνση του συστήματος (περίπου 24 ώρες) μπορεί να εφαρμοστεί επίχρισμα ή βαφή στην επιφάνεια του δομικού στοιχείου. 39

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 ΠΡΟΣΟΜΟΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΛΥΣΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΥ ΚΤΙΡΙΟΥ 3.1 Γενικά Στην παρούσα διπλωματική εργασία, παρουσιάζονται η πορεία αποτίμησης και οι μέθοδοι ενίσχυσης μιας διώροφης οικοδομής με υπόγειο, στην οδό Λαγκαδά 37 στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε με τη βοήθεια του λογισμικού Fespa V15 της εταιρείας LH Λογισμική. Το εν λόγω κτίριο, το οποίο κατοικείται την παρούσα στιγμή, δεν έχει υποστεί εμφανείς βλάβες από πρόσφατο σεισμό, αλλά κρίνεται σημαντική η διαδικασία αποτίμησης και ενδεχόμενης ενίσχυσης,με στόχο την βελτίωση της σεισμικής του συμπεριφοράς έναντι μελλοντικών σεισμών. Σ χ ή μ α 3. 1 : τ ρ ισ δ ιά σ τ α τ η α π ε ικ ό ν ισ η το υ υπ ό μ ε λ έ τ η κ τ ιρ ίο υ 40

3.2 Περιγραφή διαδικασίας αποτίμησης και ενίσχυσης της κατασκευής Το πρώτο στάδιο σε μια μελέτη ενίσχυσης ενός υφιστάμενου κτιρίου αποτελεί η αποτίμηση της φέρουσας ικανότητας του. Αφότου ολοκληρωθεί το στάδιο αυτό, αξιολογώντας τα αποτελέσματα ακολουθούνται και εφαρμόζονται οι ανάλογες ενέργειες ενισχύσεων εφόσον κριθεί αναγκαίο. Αναλυτικότερα, η συνολική μελέτη πραγματοποιείται με την παρακάτω ακολουθία ενεργειών : 1. Εισαγωγή στο Fespa του προσομοιώματος της κατασκευής 2. Επίλυση και όπλιση του προσομοιώματος με τον ισχύοντα κανονισμό κατά το χρόνο κατασκευής, ώστε να προκύψουν οπλισμοί οι οποίοι να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βάση εργασίας για να διευκολυνθεί η εισαγωγή των υφιστάμενων οπλισμών στο μοντέλο. 3. Διόρθωση των οπλισμών που έχουν προκύψει από το προηγούμενο βήμα ώστε να αντιπροσωπεύουν τους οπλισμούς που έχουν τοποθετηθεί στην κατασκευή. 4. Καθορισμός κάθε μέλους ως υφιστάμενου, ενισχυόμενου ή νέου. 5. Καθορισμός κάθε μέλους ως πρωτεύοντος ή δευτερεύοντος. 6. Προσδιορισμός της στάθμης αξιοπιστίας δεδομένων (ΣΑΔ) για το κάλε υλικό. 7. Καθορισμός της στάθμης επιτελεστικότητας για την οποία θα γίνει ο έλεγχος καθώς και της σεισμικής απαίτησης που αντιστοιχεί σε αυτήν. 8. Επιλύσεις (κατασκευή καμπύλης ικανότητας, φάσμα απαίτησης, προσδιορισμός της στοχευόμενης μετακίνησης και υπολογισμός συντελεστών επάρκειας κάθε μέλους για κάθε εξεταζόμενη στάθμη επιτελεστικότητας). 9. Α. Αξιολόγηση των αποτελεσμάτων για το κτίριο συνολικά Β. Αξιολόγηση των αποτελεσμάτων για κάθε μέλος 10. Εξετάζεται αν απαιτείται ενίσχυση κάποιων μελών, και μετά τις τροποποιήσεις γίνεται επανάληψη των επιλύσεων του βήματος 8. 41

3.3 Δημιουργία προσομοιώματος κατασκευής Αρχικά πραγματοποιείται η εισαγωγή των γεωμετρικών δεδομένων. Το κτίριο καταλαμβάνει μια έκταση διαστάσεων 12x17.7m. Μέσω των υπάρχων κατασκευαστικών σχεδίων του κτιρίου,και τη δημιουργία βοηθητικών σχεδίων στο AutoCad για επίτευξη μεγαλύτερης ακρίβειας, εισάγονται στην ακριβή τους θέση τα δομικά στοιχεία και με τις ανάλογες παραμέτρους το καθένα. Στην πορεία φορτίζονται καταλλήλως και πραγματοποιείται η επίλυση του κτιρίου, αφού πρώτα εισαχθούν όλες οι απαραίτητες παράμετροι όσον αφορά τα χαρακτηριστικά του κτιρίου, του εδάφους και των υλικών που χρησιμοποιούνται. 3.3.1 Φορτίσεις Τα δομικά στοιχεία καταπονούνται από τις παρακάτω στατικές φορτίσεις. Μόνιμες φορτίσεις Το κτίριο καταπονείται από τις παρακάτω μόνιμες φορτίσεις : Ίδιο βάρος Το ίδιο βάρος του φορέα υπολογίζεται αυτόματα από το πρόγραμμα με βάσει τις γεωμετρικές διαστάσεις των στοιχείων και το ειδικό βάρος τους. Το ειδικό βάρος σκυροδέματος θεωρήθηκε 25.0 kn/m3. Μπατική πλινθοδομή Το φορτίο που οφείλεται στην επιρροή της μπατικής οπλινθοδομής είναι ίσο με 3.6 kn/m2. Δρομική οπλινθοδομή Το φορτίο που οφείλεται στην επιρροή της δρομικής οπλινθοδομής είναι ίσο με 2.1 kn/m2. Επικάλυψη δαπέδων Το φορτίο που ασκείται ομοιόμορφα κατανεμημένα στις πλάκες των δαπέδων είναι ίσο με 1.0 kn/m2. Επικάλυψη δώματος Το φορτίο που ασκείται ομοιόμορφα κατανεμημένα στο δώμα είναι ίσο με 2 kn/m2. Μεταβλητές Φορτίσεις Το κτίριο καταπονείται από τις παρακάτω μεταβλητές φορτίσεις : Δάπεδα κατοικιών Τα δάπεδα κατοικιών φορτίζονται με 2.0 kn/m2. Δάπεδα εξωστών Τα δάπεδα εξωστών φορτίζονται με 5.0 kn Κλιμακοστάσια Τα κλιμακοστάσια φορτίζονται με 3.5 kn/m2. 42

3.3.2 Υλικά κατασκευής κτιρίου Ο φέρων οργανισμός του δομήματος αποτελείται από οπλισμένο σκυρόδεμα. Από τα κατασκευαστικά σχέδια προκύπτει ότι για την κατασκευή του κτιρίου χρησιμοποιήθηκαν τα εξής υλικά : Σκυρόδεμα ποιότητας C12/15 Χάλυβας οπλισμού S220 (StI) 3.3.3 Σεισμικά χαρακτηριστικά κτιρίου Ο Χάρτης ζωνών Σεισμικής Επικινδυνότητας της Ελλάδας που ισχύει σήμερα, προέκυψε μετά από τροποποίηση που έγινε το 2003. Αρχικά,σχεδιάστηκε την περίοδο 1986-1989 και άρχισε να εφαρμόζεται το 1995. Η αναθεώρησή του, σχεδόν 15 χρόνια μετά την εκπόνησή του, κρίθηκε αναγκαία για πολλούς παράγοντες που μεσολάβησαν από τότε. Ο δήμος Θεσσαλονίκης ανήκει στη ζώνη Ι, όπου η τιμή της μέγιστης εδαφικής επιτάχυνσης σχεδιασμού είναι 0.16g ( ποσοστό της επιτάχυνσης της βαρύτητας g). Σ χ ή μ α 3. 2 : Χ ά ρ τ η ς Ζ ω ν ώ ν Σ ε ισ μ ικ ή ς Ε π ικ ιν δ υ ν ό τ η τ α ς (Ο.Α.Σ Π.,2 0 0 3 ) 43

Το κτίριο έχει τη χρήση κατοικιών, αλλά είναι αυθαίρετο οπότε ανήκει στην Κατηγορία σπουδαιότητας ΙΙΙ, και η κατηγορία εδάφους είναι Β. Οπότε με βάσει τα παραπάνω κτιριακά δεδομένα, και τον Ευρoκώδικα 8 προκύπτει το φάσμα σχεδιασμού. 3.3.4 Χαρακτηριστικά Εδάφους Μελετώντας τις πληροφορίες που αναγράφονται στα κατασκευαστικά σχέδια προκύπτει ότι: Η επιτρεπόμενη τάση εδάφους είναι : σεπ=250.00 kn/m2 Ο δείκτης εδάφους είναι : Κν=17000.00 kn/m2 3.3.5 Γενικά για δομικά μέλη Παρακάτω παρατίθενται κάποιες γενικές πληροφορίες σχετικά με τις πλάκες, τους δοκούς και τα υποστυλώματα του κτιρίου. Πλάκες Το πάχος των πλακών είναι ανομοιογενές στο κτίριο, δεν παραμένει σταθερό για όλους τους ορόφους. Στην οροφή υπογείου η πλάκα έχει πάχος h=15 cm, ενώ σε όλους του υπόλοιπους το πάχος πλάκας είναι h = 13 cm.εισάγουμε τις γεωμετρικές διαστάσεις και το πού εδράζεται η κάθε πλάκα. Δοκοί Η πλειοψηφία των δοκών σε όλες τις στάθμες του κτιρίου, προσομοιώνονται ως πλακοδοκοί, όπου το πρόγραμμα υπολογίζει αυτόματα το συνεργαζόμενο πλάτος για την κάθε πλακοδοκό. Αρχικά γίνεται εισαγωγή των γεωμετρικών διαστάσεων και στην πορεία πραγματοποιείται η επίλυση του κτιρίου και η αρχική διαστασιολόγηση των μελών που λειτουργεί ως βοηθητική, για τη μετέπειτα χειροκίνητη εισαγωγή των οπλισμών του κάθε μέλους. Υποστυλώματα Ο φέρων οργανισμός του κτιρίου αποτελείται από δύο τοιχώματα στα άκρα του κτιρίου, και από υποστυλώματα οπλισμένου σκυροδέματος,των οποίων η διατομή τους μειώνεται καθ ύψος,όπως καθώς και ο τους. Σε αυτή τη φάση γίνεται μόνο εισαγωγή των υλικών και της γεωμετρίας των υποστυλωμάτων. 44

3.4 Περιγραφή σταθμών κτιρίου Αφού ολοκληρωθεί η εισαγωγή των γεωμετρικών δεδομένων, προκύπτουν οι κατόψεις του κτιρίου για κάθε όροφο.στην πορεία, τα στοιχεία οπλίζονται με τον υφιστάμενο οπλισμό του κτιρίου. 3.4.1 Στάθμη Θεμελίωσης Η στάθμη θεμελίωσης βρίσκεται 4.2 m κάτω από τη στάθμη τους εδάφους. Η θεμελίωση του κτιρίου αποτελείται από μεμονωμένα πέδιλα ύψους 1.0m και διαφορετικών διαστάσεων σε κάτοψη για το κάθε υποστύλωμα. Επίσης εξωτερικά στην περίμετρο του κτιρίου, όλα τα κατακόρυφα μέλη συνδέονται με πεδιλοδοκούς ύψους 1.00 m και πλάτος κορμού bw=0.30 m. Παρακάτω παρατίθεται η κάτοψη : 45

3.4.2 Στάθμη Α (οροφής υπογείου) Η στάθμη της οροφής του υπογείου βρίσκεται σε υψόμετρο 0.00 m.ο χώρος αυτός έχει τη χρήση στέγασης εταιρείας. Βασικό χαρακτηριστικό του χώρου του υπογείου είναι ότι περιμετρικά αποτελείται όλο από τοιχώματα με πάχος bw=20 cm. Το γεγονός αυτό και το ότι περικλείεται από χωμάτινες γαίες,κάνει πολύ δύσκαμπτο το υπόγειο,με απειροελάχιστες μετακινήσεις κατά τις διευθύνσεις x και y, επιτρέποντας του μόνο να κινηθεί προς την κατακόρυφη διεύθυνση. 46

3.4.3 Στάθμη Β ( οροφής ισογείου) Η στάθμη της οροφής του ισογείου βρίσκεται σε υψόμετρο 4.5 m από τη στάθμη του εδάφους.ο χώρος αυτός έχει τη χρήση κατοικιών. Η βασική ιδιαιτερότητα της είναι η ύπαρξη ενισχυμένων ζωνών αντί για δοκούς σε ορισμένα σημεία. Το γεγονός αυτό δεν επιτρέπει την ομαλή πλαισιακή λειτουργία, καθώς δεν προσδίδουν τα αντίστοιχα μηχανικά χαρακτηριστικά αντοχών, δυσκαμψίας,πλαστιμότητας που προσδίδουν οι δοκοί.επίσης είναι η στάθμη όπου ξεκινάει το κλιμακοστάσιο στο κέντρο του ορόφου. 47

3.4.4 Στάθμη Γ ( οροφής 1ου ορόφου) Η στάθμη Γ, βρίσκεται σε υψόμετρο 7.5 m από τη στάθμη του εδάφους. Έχει τη χρήση κατοικιών. Βασική του ιδιαιτερότητα είναι η ύπαρξη ενισχυμένων ζωνών στο στατικό σύστημα του φέροντα οργανισμού.οι ενισχυμένες ζώνες, μπορεί να δημιουργήσουν πιθανά προβλήματα στη συμπεριφορά του κτιρίου.αφού ολοκληρωθεί η εισαγωγή των γεωμετρικών διαστάσεων των στοιχείων, στην πορεία οπλίζονται με τον υφιστάμενο οπλισμό. 48

3.4.5 Στάθμη Δ ( οροφής 2ου ορόφου) Η στάθμη Δ, βρίσκεται σε υψόμετρο 10.5 m από τη στάθμη του εδάφους.είναι η στάθμη του δώματος. Βασική ιδιαιτερότητα είναι η ύπαρξη ενισχυμένων ζωνών με πάχος h=13 cm. Αφού ολοκληρωθεί η εισαγωγή της γεωμετρίας του ορόφου, ακολουθεί η εισαγωγή του υφιστάμενου οπλισμού του κάθε στοιχείου. 49

3.5 Εποπτεία της δυστρεψίας των ορόφων Με την ολοκλήρωση της εισαγωγής των γεωμετρικών χαρακτηριστικών και της ποιότητας των υλικών του κτιρίου, εύκολα προκύπτουν οι έλεγχοι για τη δυστρεψία του κάθε ορόφου. Το κτίριο σε γενικά πλαίσια έχει ομοιόμορφη κατανομή της δυσκαμψίας καθ ύψος και σε κάτοψη, οπότε εύκολα μπορεί να θεωρηθεί κανονικό με μια πρώτη γνωμάτευση. Βέβαια μέσω του προγράμματος προκύπτουν και τα ακριβή αποτελέσματα τα οποία έρχονται να επαληθεύσουν τους αρχικούς ισχυρισμούς. Παρακάτω παρατίθενται οι έλεγχοι που έλαβαν χώρα, στη στάθμη Β (οροφής ισογείου), από τους οποίους μπορεί να καθοριστεί η συνολική συμπεριφορά του κτιρίου. Σ χ ή μ α 3.3 : Σ χ η μ α τ ικ ή α π ε ικ ό ν ισ η ελέγχου δ υ σ τ ρ ε ψ ία ς τ η ς Σ τ ά θ μ η ς Β (ο ρ ο φ ή ισ ο γ ε ίο υ )-[Υ φ ισ τ ά μ ε ν η Κ α τ ά σ τ α σ η ] Στο άνωθεν σχήμα, το σημείο Μ είναι το Κέντρο βάρους του ορόφου, και το σημείο Po ο Πόλος Στροφής του τρέχοντα ορόφου. Αναλύοντας το σχήμα 3.3, προκύπτει ότι πληρείται ο περιορισμός εκκεντρότητας, καθώς το σημείο Po βρίσκεται εντός του ορθογωνίου. Επίσης ο κύκλος βρίσκεται εντός της έλλειψης, λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους παράγοντες προκύπτει ότι 50

ικανοποιούνται οι περιορισμοί του Ευρωκώδικα 8, ώστε κανονικό σε κάτοψη. το κτίριο να θεωρηθεί Παρατηρείται επίσης, ότι ικανοποιείται το κριτήριο της στρεπτικής δυσκαμψίας, αφού για κάθε διεύθυνση της ανάλυσης x και y, η ακτίνα δυστρεψίας είναι μεγαλύτερη από την ακτίνα αδρανείας. Επομένως θα πρέπει να ικανοποιείται η παρακάτω σχέση : f> 1 (Σχ. 3.1) *5 3.6 Στάθμη αξιοπιστίας δεδομένων Στις υφιστάμενες κατασκευές οι αριθμητικές τιμές των δεδομένων ενδέχεται να υπόκεινται σε σφάλματα σημαντικότερα από ότι στην περίπτωση νέων κατασκευών Γ ια το λόγο αυτό η αξιοπιστία των δεδομένων που αφορούν την ποιότητα των υλικών, και που υπεισέρχονται στην αποτίμηση και στον ανασχεδιασμό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Έτσι υιοθετούνται τρεις στάθμες αξιοπιστίας δεδομένων, υψηλή ικανοποιητική, ανεκτή. (ΚΑΝ.ΕΠΕ.) Στην παρούσα διπλωματική εργασία, θεωρήθηκε ότι λόγω ελλιπών ελέγχων πεδίου ως προς τη διευκρίνιση της ποιότητας των υφιστάμενων υλικών,η στάθμη αξιοπιστίας δεδομένων επιλέχθηκε να οριστεί ως ανεκτή. 3.7 Καθορισμός στάθμης επιτελεστικότητας Ως στάθμη επιτελεστικότητας ορίζεται η ελάχιστη στάθμη αντοχής ( δηλαδή το αποδεκτό επίπεδο βλαβών) που θα πρέπει να έχει η κατασκευή με βάση την επιλογή του κύριο του έργου. Ο καθορισμός του στόχου εξαρτάται από τον επιθυμητό συνδυασμό ασφάλειας και κόστους, λαμβάνοντας υπόψη και τη σπουδαιότητα της κατασκευής. Σύμφωνα με τους ανεκτούς στόχους υφιστάμενων κτιρίων, και επειδή η σπουδαιότητα του κτιρίου είναι ΣΙΙ ( συνήθες κτίριο), το κτίριο πρέπει να ελεγχθεί αν πληρεί τους ελέγχους για τις στάθμες Β2 (SD) και Γι (NC). Για τη στάθμη Β2 η πιθανότητα υπέρβασης εντός 50 ετών είναι 50% και μέγιστη εδαφική επιτάχυνση 0.085,ενώ για τη στάθμη Γ ι η πιθανότητα υπέρβασης είναι 10% και η μέγιστη εδαφική επιτάχυνση 0.16. Στην πορεία, θα πρέπει να ελεγχθεί ότι για μετακίνηση ίση με την υπολογισθείσα στοχευόμενη μετακίνηση, κανένα μέλος δεν υπερβαίνει στην οριακή τιμή της γωνίας στροφής χορδής. Σε αντίθετη περίπτωση απαιτείται ενίσχυση της κατασκευής προς αύξηση της αντοχής. 51

3.8 Ανελαστική Στατική Ανάλυση Pushover Η στατική μη γραμμική ανάλυση είναι πλέον αποδεκτή και προτείνεται από όλους τους σύγχρονους κανονισμούς. Η προτίμηση των κανονισμών στην ανάλυση Pushover αποδίδεται στο ότι δίνει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης όχι μόνο της ελαστικής αλλά και της πλαστικής περιοχής των φερόντων στοιχείων ενός οργανισμού. Η ανελαστική στατική ανάλυση βασίζεται στην εμφάνιση πλαστικών αρθρώσεων στα μέλη της κατασκευής. Η ανελαστικότητα προκύπτει από τη συσχέτιση των γενικευμένων μεγεθών δύναμης F ( δύναμη ή ροπή ) με τις αντίστοιχες παραμορφώσεις δ (μετατοπίσεις ή στροφές).η ικανότητα της κατασκευής αντιπροσωπεύεται με μια καμπύλη δύναμης - μετακίνησης. O πιο βολικός τρόπος για την σχεδίαση της καμπύλης δύναμης - μετακίνησης είναι η εύρεση της τέμνουσας βάσης και της μετακίνησης της οροφής. Με τη διαδικασία Pushover επιβάλλονται οριζόντιες πλευρικές φορτίσεις, με ένα αυξανόμενο ρυθμό σχηματίζοντας διαδοχικά πλαστικές αρθρώσεις στα μέλη, ωσότου η κατασκευή να φτάσει σε οριακό σημείο κατάρρευσης. Στο κτίριο θα εφαρμόσουμε σεισμικές φορτίσεις : Ομοιόμορφης κατανομής Ιδιομορφικής κατανομής Επίσης η συμπεριφορά του κτιρίου είναι ανάλογη της διεύθυνσης της σεισμικής φόρτισης. Στο παρόν κτίριο κατά τη μία διεύθυνση δεν υπάρχουν καθόλου τοιχώματα, γεγονός που σημαίνει ότι μειώνεται η δυσκαμψία και η αντοχή του κτιρίου κατά αυτή τη διεύθυνση. Οπότε θα μελετηθεί η συμπεριφορά του κτιρίου και κατά τη διεύθυνση x αλλά και κατά τη διεύθυνση y, και η καθεμία και για τις δύο περιπτώσεις φόρτισης. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί καμπύλη ικανότητας για κάθε περίπτωση φόρτισης με τη χρήση της οποίας θα προκύψουν τα διαγράμματα δύναμης - μετατόπισης που υποδηλώνουν την σεισμική απόκριση της κατασκευής,αλλά και τα διαγράμματα απαίτησης- ικανότητας (ADRS) με τα οποία θα πραγματοποιηθούν οι έλεγχοι για κάθε στάθμη επιτελεστικότητας. Επίσης θα προκύψουν τα αποτελέσματα για τη σεισμική επάρκεια κάθε μέλους μεμονωμένα ώστε να αξιολογηθεί αν χρειάζεται κάποια ενίσχυση. Η καμπύλη ικανότητας (τέμνουσα βάσης - μετακίνηση οροφής) περιγράφει την ικανότητα της κατασκευής. Υπολογίζεται από διαδοχικές στατικές αναλύσεις με σταδιακή αύξηση της τέμνουσας βάσης και υπολογισμό της μετακίνησης σε κάθε βήμα, λαμβάνοντας υπόψη τη μειωμένη δυσκαμψία των στοιχείων που έχουν διαρρεύσει. 52

3.9 Αποτελέσματα ανελαστικής ανάλυσης Pushover για κάθε διεύθυνση Η εισαγωγή όλων των απαραίτητων δεδομένων έχει ολοκληρωθεί, οπότε πραγματοποιώντας την επίλυση Pushover και έχοντας καθορίσει τη στοχευόμενη μετατόπιση, προκύπτουν για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης ως προς τις διευθύνσεις x, y τα διαγράμματα δύναμης-μετατόπισης και απαίτησης ικανότητας (ADRS). 3.9.1 Ομοιόμορφη Κατανομή κατά τη διεύθυνση x Στην πρώτη περίπτωση το κτίριο φορτίζεται με σεισμικές φορτίσεις ομοιόμορφης κατανομής κατά τη διεύθυνση x. Κατά τη διεύθυνση αυτή δεν υπάρχουν καθόλου τοιχώματα να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής φόρτισης, οπότε το κτίριο είναι πιο αδύναμο κατά αυτή τη διεύθυνση. Αφού ολοκληρωθούν όλες οι επιλύσεις, εύκολα πλέον προκύπτουν τα παρακάτω διαγράμματα που υποδεικνύουν τη συμπεριφορά του κτιρίου κάτω από τις συγκεκριμένες σεισμικές φορτίσεις. Διάγραμμα δύναμης μετατόπισης F-d Στα παρακάτω σχήματα 3.9, 3.10,3.11 γίνεται η παρουσίαση ολόκληρης της πορείας δημιουργίας πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο, από την πρώτη διαρροή μέχρι την κατάρρευση του κτιρίου. Έπειτα, προκύπτουν οι ανάλογες παρατηρήσεις. F ΚΝ Διάγραμμα Δυναμης-Μετακινησης - F-d Ζ34 3 156.2 d(cm) Κομβος ελεγχου: Κ10(3) - O>(Oy+0uV2vR(J 0>0u/YRd v /Rmax Ομοιόμορφη, 0.00 (+30%) +e Βήμα:1.597cm 121.20kN M il Σχήμα 3.9 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση x. Θέση αι.δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης [Υφιστάμενη Κατάσταση] 53

-(ΚΝ) Διαγραμμα Δυναμης-Μετακινησης - F-d 2. -.. I5C 2 d (c m ) θ>θγ 0>(0y+euV2vRd peumd V>VRm ax Κόμβος ελέγχου: Κ10(3) Ομοιόμορφη, 0.00 (+30% ) +e Βπμα:9.007θΓΠ 599 47kN 3ϋ.Ό Σχήμα 3.10 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση x. Τυχαία θέση. Ανάπτυξη πλαστικών αρθρώσεων σε δοκούς και υποστυλώματα.[υφιστάμενη Κατάσταση ] Σχήμα 3.11 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση x. Θέση au.μετατροπή του φορέα σε μηχανισμό κατάρρευσης.[υφιστάμενη Κατάσταση ] Το κτίριο από την αρχή των αξόνων μέχρι το σημείο α1 συμπεριφέρεται ελαστικά.μετά από αυτό το σημείο, αφού δημιουργείται η πρώτη πλαστική άρθρωση σε δοκό, αρχίζουν να σχηματίζονται και σε άλλες δοκούς αλλά και υποστυλώματα μέχρι να γίνει μηχανισμός κατάρρευσης. Ο λόγος υπεραντοχής απ / αι για τη φόρτιση κατά αυτή τη διεύθυνση ισούται με 6.44. Α. Θέση αι -Δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης Η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει στη δοκό Δ3.1(3) στης στάθμης Δ (οροφής 2ου ορόφου) όπως φαίνεται και στο Σχήμα 3.9. Η δοκός διαρρέει στο άκρο της, στον κόμβο ένωσης με υποστύλωμα. οπότε ικανοποιείται το κριτήριο θ>θγ. H τιμή της τέμνουσας για την οποία προκύπτει η πρώτη διαρροή και η μετακίνηση κορυφής τη στιγμή εκείνη, παρατίθενται στον Πίνακα 3.1. 54

Πίνακας 3.1 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση αι [διεύθυνση χ] Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 1.6 121.2 B. Τυχαία θέση μεταξύ αι και gu - Δημιουργία πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο Πλέον σχηματίζονται πλαστικές αρθρώσεις σε περισσότερες δοκούς αλλά και σε υποστυλώματα όπως φαίνεται και στο Σχήμα 3.10. Επίσης, στον πίνακα 3.2 αναγράφεται ένα ενδεικτικό ζεύγος τιμών δύναμης και μετακίνησης. Παρατηρούμε ότι κάποια άκρα γραμμικών μελών είναι με μωβ κουκίδες, που σημαίνει ότι η γωνία στροφής χορδής τους είναι μεγαλύτερη από τη γωνία στροφής στη διαρροή και ικανοποιείται το κριτήριο θ>θγ. Ταυτόχρονα άλλα μέλη βρίσκονται στη στάθμη επιτελεστικότητας SD, καθώς το χρώμα της κουκίδας της πλαστικής άρθρωσης είναι με σκούρο κίτρινο χρώμα και ικανοποιούν το κριτήριο θ > ^ + θ γ )2 γ ^, με γγά=1.5 για πρωτεύοντα μέλη, και με θu τη γωνία στροφής χορδής κατά την αστοχία. Πίνακας 3.2 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής σε τυχαία θέση μεταξύ αι και αη [διεύθυνση χ] Μετακίνηση κορυφής (cm) Tέμνουσα Βάσης (kn) 9.007 599.47 Γ. Θέση qu - Σημείο κατάρρευσης Στη θέση α^ πραγματοποιείται η θεωρητική κατάρρευση της κατασκευής, μετά από το σχηματισμό επαρκώς ικανού αριθμού πλαστικών αρθρώσεων, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 3.11, αρκετές εκ των οποίων βρίσκονται στη στάθμη επιτελεστικότητας NC, αλλά οι περισσότερες στη στάθμη SD. Συγκεκριμένα παρατηρούνται άκρα μελών με θαλασσί κουκίδες, που σημαίνει ότι βρίσκονται στη στάθμη επιτελεστικότητας NC και ικανοποιείται το κριτήριο θ>θ^γγά, με γγά=1.5 για πρωτεύοντα μέλη. Επίσης εδώ περα, εκτός από τις κουκίδες με μωβ, σκούρο κίτρινο και θαλασσί χρώμα, που είναι αστοχίες καμπτικού τύπου, υπάρχουν και άκρα μελών με κουκίδες χρώματος σκούρο μπλε, που σημαίνει ότι το μέλος αστοχεί διατμητικά, δηλαδή V>Vr.Στο σχήμα 3.12 φαίνονται καλύτερα οι προαναφερθείσες παρατηρήσεις, και στον Πίνακα 3.3 παρατίθενται η τιμή της τέμνουσας βάσης για την οποία σχηματίζεται ο μηχανισμός κατάρρευσης και η μετακίνηση της κορυφής στη στιγμή εκείνη. Πίνακας 3.3 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση α-u[διεύθυνση χ] Μετακίνηση κορυφής (cm) Tέμνουσα Βάσης (kn) 19.147 780.85 55

Σχήμα 3.12. Μηχανισμός κατάρρευσης κατά τη διεύθυνση x Δ ιάγραφ α Απαίτησης -Ικανότητας ( ADRS) Η καμπύλη (φάσμα) απαίτησης είναι μια τροποποιημένη μορφή της καμπύλης του φάσματος σχεδιασμού. Το διάγραμμα του φάσματος σχεδιασμού μετατρέπεται σε διάγραμμα απαιτούμενου φάσματος (ADRS). Θέλοντας την καμπύλη ικανότητας να συνυπάρχει με την καμπύλη απαίτησης, η καμπύλη ικανότητας μετατρέπεται σε καμπύλη επιτάχυνσης μετατόπισης Sa - Sd για το ισοδύναμο διάστημα ενός βαθμού ελευθερίας. Παρακάτω στα σχήματα 3.13, 3.14, βρίσκονται τα διαγράμματα ADRS για τις στάθμες επιτελεστικότητας SD, NC που προέκυψαν για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης κατά τη διεύθυνση x. 56

Επισημαίνεται ότι η στοχευόμενη μετακίνηση λόγω αυξημένων παραμορφώσεων δεν βρίσκεται στο σημείο τομής της καμπύλης ικανότητας με το ελαστικό φάσμα απαίτησης, αλλά στο σημείο όπου θα αντιστοιχούσε η τομή με ένα υποβαθμισμένο πλαστικό φάσμα αποτίμησης. Ο έλεγχος γίνεται με βάση τις μετακινήσεις και συγκεκριμένα αν η ικανότητα μετακίνησης της κατασκευής για τη συγκεκριμένη στάθμη επιτελεστικότητας είναι μεγαλύτερη από τη στοχευόμενη. Η διαδικασία αυτή, έγκειται στην παρατήρηση αν η ικανότητα της κατασκευής (διακεκομμένη γραμμή) για κάθε στάθμη επιτελεστικότητας, είναι δεξιά από την αντίστοιχη στοχευόμενη μετακίνηση. Το γεγονός αυτό υποδηλώνει την επάρκεια της κατασκευής. Από τα σχήματα 3.13, 3.14 προκύπτουν τα ανάλογα συμπεράσματα. Με μπλε κουκίδα είναι η στοχευόμενη μετακίνηση για τη στάθμη επιτελεστικότητας Σημαντικές Βλάβες (SD). Η μωβ κατακόρυφη διακεκομμένη (ίδια θέση με μπλε σκούρα διακεκομμένη) αντιπροσωπεύει την ικανότητα της κατασκευής για τη συγκεκριμένη στάθμη (SD).Παρατηρείται ότι η μπλε κουκίδα βρίσκεται αριστερά της αντίστοιχης διακεκομμένης, οπότε ικανοποιείται το κριτήριο επάρκειας της κατασκευής για τη στάθμη αυτή. Στη συνέχεια ελέγχεται με τον ίδιο τρόπο η ικανότητα της κατασκευής για τη στάθμη επιτελεστικότητας (NC) (θαλασσί κατακόρυφη διακεκομμένη ) αν βρίσκεται δεξιά από την αντίστοιχη στοχευόμενη μετακίνηση (θαλασσί κουκίδα), γεγονός που συμβαίνει οπότε το κτίριο ικανοποιεί τον έλεγχο επάρκειας και για τη στάθμη επιτελεστικότητας (NC). Επίσης, ακόμα ένα δεδομένο που δίνουν τα διαγράμματα, είναι η στιγμή της πρώτης αστοχίας σε διάτμησης, που υποδηλώνεται με την κατακόρυφη πορτοκαλί διακεκομμένη γραμμή. 57

3.9.2 Ομοιόμορφη Κατανομή κατά τη διεύθυνση y Στην δεύτερη περίπτωση το κτίριο φορτίζεται με σεισμικές φορτίσεις ομοιόμορφης κατανομής κατά τη διεύθυνση y. Κατά τη διεύθυνση αυτή υπάρχουν 2 τοιχώματα στα άκρα του κτιρίου και μπορούν να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής φόρτισης, οπότε το κτίριο είναι πιο δυνατό κατά αυτή τη διεύθυνση. Αφού ολοκληρωθούν όλες οι επιλύσεις, εύκολα πλέον προκύπτουν τα παρακάτω διαγράμματα που υποδεικνύουν τη συμπεριφορά του κτιρίου κάτω από τις συγκεκριμένες σεισμικές φορτίσεις Διάγραμμα δύναμης μετατόπισης F-d Στα παρακάτω σχήματα 3.15, 3.16,3.17 γίνεται η παρουσίαση ολόκληρης της πορείας δημιουργίας πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο, από την πρώτη διαρροή μέχρι την κατάρρευση του κτιρίου. Έπειτα, προκύπτουν οι ανάλογες παρατηρήσεις. Σχήμα 3.15 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y. Θέση α1.δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης Α. Θέση αι -Δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης Η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει στη δοκό Δ30.1(1) στης στάθμης Δ (οροφής 2ου ορόφου).η δοκός διαρρέει καμπτικά στο άκρο της, στον κόμβο ένωσης με υποστύλωμα. H τιμή της τέμνουσας για την οποία προκύπτει η πρώτη διαρροή και η μετακίνηση κορυφής τη στιγμή εκείνη, παρατίθενται στον Πίνακα 3.4. Έιναι εμφανές ότι κατά αυτή τη διεύθυνση απαιτείται μεγαλύτερη δύναμη,για να δημιουργηθεί η πρώτη πλαστική άρθρωση. Το κτιριο έχει αυξημένη δυσκαμψία και αντοχή κατά αυτή τη διεύθυση. Ο λόγος υπεραντοχής απ / αι για τη φόρτιση κατά αυτή τη διεύθυνση ισούται με 3.20. Πίνακας 3.4 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση αι Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 3.232 335.75 58

Σχήμα 3.16: Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y.. Τυχαία θέση.ανάπτυξη πλαστικών αρθρώσεων σε δοκούς και υποστυλώματα B. Τυχαία θέση μεταξύ αι και gu - Δημιουργία πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο Πλέον σχηματίζονται πλαστικές αρθρώσεις σε περισσότερες δοκούς αλλά και σε υποστυλώματα όπως φαίνεται και στο Σχήμα 3.16.Επίσης,στον πίνακα 3.5 αναγράφεται ένα ενδεικτικό ζεύγος τιμών δύναμης και μετακίνησης..παρατηρούμε ότι κάποια άκρα γραμμικών μελών είναι με πράσινες κουκίδες, που σημαίνει ότι η γωνία στροφής χορδής τους είναι μεγαλύτερη από τη γωνία στροφής στη διαρροή και ικανοποιείται το κριτήριο θ>θγ.ταυτόχρονα άλλα μέλη βρίσκονται στη στάθμη επιτελεστικότητας SD, καθώς το χρώμα της κουκίδας της πλαστικής άρθρωσης είναι με μπλε χρώμα και ικανοποιούν το κριτήριο θ > ^ + θ γ) 2 γ ε ά, με γτά=1.5 για πρωτεύοντα μέλη, και με θu τη γωνία στροφής χορδής κατά την αστοχία. Πίνακας 3.5 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής σε τυχαία θέση μεταξύ αι και α-u Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 9.082 839.68 Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης - F-d 2.2 4.3 6 5 δ.6 1Q.B 12.9 15.1 17.2 19.4 21.6 23.7 d { c m ) * 5> 0 y * & > (0y+8u)/2vR d * 0>0u/yR d V > V R m a x Κόμβος ελέγχου : K10(3 ) Ο μοιόμορφ η, 9 0.0 0 (-3 0 % ) +e Β ή μ α :2 0.0 02cm 1073.24kN cu/a1 =3.20 Σχήμα 3.17: Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y. Θέση au.μετατροπή του φορέα σε μηχανισμό κατάρρευσης. 59

Γ. Θέση gu - Σημείο κατάρρευσης Στη θέση au (Σχήμα 3.11) πραγματοποιείται η θεωρητική κατάρρευση της κατασκευής, μετά από το σχηματισμό επαρκώς ικανού αριθμού πλαστικών αρθρώσεων, αρκετές εκ των οποίων βρίσκονται στη στάθμη επιτελεστικότητας NC, αλλά οι περισσότερες στη στάθμη SD. Συγκεκριμένα παρατηρούνται άκρα μελών με θαλασσί κουκίδες, που σημαίνει ότι βρίσκονται στη στάθμη επιτελεστικότητας NC και ικανοποιείται το κριτήριο θ>θ^γγά, με γγά=1.5 για πρωτεύοντα μέλη. Επίσης εδώ περα, εκτός από τις κουκίδες με μωβ, σκούρο κίτρινο και θαλασσί χρώμα, που είναι αστοχίες καμπτικού τύπου, υπάρχουν και άκρα μελών με μπλε κουκίδες, που σημαίνει ότι το μέλος αστοχεί διατμητικά, δηλαδή V>Vr.Στο σχήμα 3.18 φαίνονται καλύτερα οι προαναφερθείσες παρατηρήσεις, και στον Πίνακα 3.6 παρατίθενται η τιμή της τέμνουσας βάσης για την οποία σχηματίζεται ο μηχανισμός κατάρρευσης και η μετακίνηση της κορυφής στη στιγμή εκείνη, η οποία τέμνουσα είναι σημαντικά μεγαλύτερη κατά αυτή τη διεύθυνση. Πίνακας 3.6: Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση au Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 20.002 1073.24 Σχήμα 3.18 : Μηχανισμός κατάρρευσης κατά τη διεύθυνση y 60

Δ ιάγραφ α Απαίτησης -Ικανότητας ( ADRS) Η καμπύλη (φάσμα) απαίτησης είναι μια τροποποιημένη μορφή της καμπύλης του φάσματος σχεδιασμού. Το διάγραμμα του φάσματος σχεδιασμού μετατρέπεται σε διάγραμμα απαιτούμενου φάσματος (ADRS). Αντίστοιχα όπως και κατά τη διεύθυνση x,έτσι και κατά τη διεύθυνση y θα διευκρινιστεί η επάρκεια του κτιρίου για κάθε στάθμη επιτελεστικότητας κατά τον ίδιο τρόπο. Σχήμα 3.18: : Διάγραμμα A D R S. Θέση ορίου επιτελεστικότητας Νϋ.Ανεπάρκεια στη στάθμη NC. 61

Από τα σχήματα 3.17, 3.18 προκύπτουν τα ανάλογα συμπεράσματα. Με μπλε κουκίδα είναι η στοχευόμενη μετακίνηση για τη στάθμη επιτελεστικότητας Σημαντικές Βλάβες (SD). Η μπλε κατακόρυφη διακεκομμένη αντιπροσωπεύει την ικανότητα της κατασκευής για τη συγκεκριμένη στάθμη (SD).Παρατηρείται ότι η κίτρινη κουκίδα βρίσκεται αριστερά της αντίστοιχης διακεκομμένης, οπότε ικανοποιείται το κριτήριο επάρκειας της κατασκευής για τη στάθμη αυτή. Στη συνέχεια ελέγχεται με τον ίδιο τρόπο η ικανότητα της κατασκευής για τη στάθμη επιτελεστικότητας (NC) (θαλασσί κατακόρυφη διακεκομμένη ) αν βρίσκεται δεξιά από την αντίστοιχη στοχευόμενη μετακίνηση (θαλασσί κουκίδα), γεγονός που δεν συμβαίνει οπότε το κτίριο δεν ικανοποιεί τον έλεγχο επάρκειας και για τη στάθμη επιτελεστικότητας (NC), και θα χρειαστεί να γίνει 'κάποιου είδους ενίσχυση. 3.10 Λόγοι στατικής επάρκειας Πραγματοποιείται ανάλυση των λόγων στατικής επάρκειας, της χρήσης τους και της αποκόμιση βασικών συμπερασμάτων για την κατασκευή αλλά και για μεμονωμένα στοιχεία μέσω αυτών. 3.10.1 Γενικά Οι λόγοι επάρκειας (απαίτηση / ικανότητα) υποδεικνύουν εάν και κατά πόσο ένα μέλος του φέροντος οργανισμού έχει ξεπεράσει την οριακή τιμή γωνίας στροφής χορδής θ (λ=θ/θι ) ή τέμνουσας δύναμης ^=V /V r) που αντιστοιχούν στην κάθε στάθμη επιτελεστικότητας Εφόσον λ< 1, τότε το κριτήριο ικανοποιείται, αλλιώς το κτίριο δεν επαρκεί για την αντίστοιχη στάθμη επιτελεστικότητας.συνεπώς απαιτείται ενίσχυση του υπάρχοντος φορέα. 3.10.2 Ζητήματα ανεπάρκειας μεμονωμένων στοιχείων Κατά τον έλεγχο στην στάθμη επιτελεστικότητας NC, προέκυψαν ορισμένα ζητήματα ανεπάρκειας σε τοιχώματα και δοκούς κυρίως στη οροφή ισογείου. Τα αποτελέσματα παρατίθενται στον Πίνακα 3.7. Πίνακας 3.7: Μέλη με λόγο επάρκειας λ>1 στη στάθμη N C. Δομικά μέλος Έλεγχος λ (NC) Κ18(1) Στροφής^θΐίίη) 1.58 Κ 19(ΐ) Στροφής^θΐίίη) 1.19 Δ9.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 1.20 Δ19.2(1) Διάτμησης (V>Vr) 1.10 Δ30.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 1.27 Δ 30.2θ) Διάτμησης (V>Vr) 1.08 Δ32.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 1.23 Δ19.2(2) Διάτμησης (V>Vr) 1.00 62

3.10.3 Μέγιστα λόγων επάρκειας Δοκών Παρακάτω στους πίνακες 3.8,3.9 Υπάρχουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, με τα μέγιστα των λόγων επάρκειας των δοκών. Τα αποτελέσματα για όλες τις δοκούς παρατίθενται στο τέλος της εργασίας στο Παράρτημα Β. Πίνακας 3.8 :Μέγιστα Λόγων Επάρκειας Δοκών - Έλεγχος Στροφών Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Δ37.1(1) 0.62 NC Δ42.1(1) 0.91 Πίνακας 3.9 Μ έγιστα Λόγων Επάρκειας Δοκών - Έλεγχος Διάτμησης Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Δ30.1(1) 0.75 NC Δ30.1(1) 1.27 3.10.4 Μέγιστα λόγων επάρκειας Υποστυλωμάτων Παρακάτω στους πίνακες 3.10,3.11 Υπάρχουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, με τα μέγιστα των λόγων επάρκειας των υποστυλωμάτων. Τα αποτελέσματα για όλες τις δοκούς παρατίθενται στο τέλος της εργασίας στο Παράρτημα Β. Πίνακας 3.10 Μ έγιστα Λόγων Επάρκειας Υποστυλωμάτων - Έλεγχος Στροφών Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Κ18(1) 0.83 NC Κ18(1) 1.59 Πίνακας 3.11 Μ έγιστα Λόγων Επάρκειας Υποστυλωμάτων - Έλεγχος Διάτμησης Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Κ5(1) 0.47 NC Κ19(1) 0.72 63

3.11 Ζητήματα ανεπάρκειας του κτιρίου Μετά την ανάλυση του κτιρίου προέκυψαν ορισμένα ζητήματα ανεπάρκειας τόσο σε μεμονωμένα στοιχεία, όσο και συνολικά στο κτίριο. Παρακάτω γίνεται αναλυτικότερη περιγραφή του καθενός ξεχωριστά. 1) Ανεπάρκεια Τοιχωμάτων Κ18, Κ19 στη στάθμη NC Έπειτα από την ανάλυση Pushover, και τους ελέγχους του συνολικού κτιρίου για τις στάθμες επιτελεστικότητας 8Ό(Σημαντικών βλαβών) και ΝΟ(Οιονεί Κατάρρευση ) προκύπτει ότι τα τοιχώματα Κ18, Κ19 στη στάθμη Γ(οροφή ισογείου) υπερβαίνουν το όριο και δεν εκπληρώνουν το στόχο σχεδιασμού. Συγκεκριμένα εμφανίζουν λόγο επάρκειας μεγαλύτερο της μονάδας, στον έλεγχο στροφής στη στάθμη NC. Για να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο απαιτείται ενίσχυση των τοιχωμάτων. 2) Ανεπάρκεια δοκών στη στάθμη NC Ορισμένες δοκοί κυρίως στη στάθμη Γ (οροφής ισογείου) δεν εκπληρώνουν το στόχο σχεδιασμού. Συγκεκριμένα υπάρχει ζήτημα στον έλεγχο διάτμησης στη στάθμη NC.Οπότε θα χρειασθεί να ενισχυθούν τα στοιχεία αυτά ή γειτονικά υποστυλώματα ώστε να μειωθεί ο λόγος επάρκειας και να γίνει μικρότερος της μονάδας. 3) Ενισχυμένες ζώνες Μετά από τις αναλύσεις, προκύπτει ότι ο μεγαλύτερος αριθμός των ενισχυμένων ζωνών, εμφανίζει μεγάλο βέλος κάμψης στην Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας (Ο.Κ.Λ.) το οποίο είναι μη επιτρεπτό από τον κανονισμό. Επίσης αρκετές από αυτές αστοχούν υπό στατικά φορτία έναντι κάμψης, στους κόμβους με τα υποστυλώματα, γεγονός που σημαίνει ότι χρήζουν ενισχύσεως. 4) Αστοχία δοκών έναντι κάμψης υπό στατικές φορτίσεις Σε κάθε όροφο του κτιρίου, παρουσιάζονται αστοχίες δοκών έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία, στα άκρα των δοκών, στους κόμβους υποστυλωμάτων. Γεγονός που σημαίνει ότι δεν επαρκεί ο άνω, και δεν αναπτύσσεται η απαιτούμενη ροπή αντοχής ώστε να ανταπεξέλθει η δοκός στις φορτίσεις που επιβάλλονται με βάση τους νέους κανονισμούς. Οπότε θα χρειασθεί να γίνει ενίσχυση όλων αυτών των δοκών με στόχο την αύξηση της καμπτικής αντοχής τους. 64

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ ΚΤΙΡΙΟΥ Το στάδιο της ανάλυσης και προσομοίωσης του υφιστάμενου φορέα ολοκληρώθηκε και βγήκαν τα αποτελέσματα τα οποία δείχνουν ανεπάρκεια του κτιρίου κυρίως κατά τη διεύθυνση x, και αρκετές αστοχίες δοκών. Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστούν να γίνουν ορισμένες ενισχύσεις στα μέλη τα οποία υπάρχει πρόβλημα. Μετά από ανάλυση των αποτελεσμάτων και μελέτη πιθανών λύσεων ενίσχυσης επιλέχθηκαν δύο μέθοδοι ενίσχυσης του κτιρίου : 1. Μέθοδος Ενίσγυσης Α Ενίσχυση τοιχωμάτων με Ινοπλισμένα Πολυμερή (FRP) Ενίσχυση δοκών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος Ενίσχυση ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος 2. Μέθοδος Ενίσγυσης Β Ενίσχυση τοιχωμάτων με Μανδύα οπλισμένου σκυροδέματος Ενίσχυση δοκών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος Ενίσχυση ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος 4.1 Μέθοδος Ενίσχυσης Α Αρχικά θα ενισχυθούν τα τοιχώματα με μανδύες ινοπλισμένου πολυμερούς (FRP) με στόχο τη μείωση της γωνίας στροφής χορδής τους κάτω από το επιτρεπτό όριο, στη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Στη συνέχεια θα ενισχυθούν οι δοκοί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο νέο διαμήκη οπλισμό με σκοπό την αντιμετώπιση του προβλήματος ανεπάρκειας στον έλεγχο έναντι διάτμησης στη στάθμη επιτελεστικότητας NC ορισμένων δοκών κυρίως στην οροφή ισογείου, αλλά και την αντιμετώπιση της αστοχίας έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία σε αρκετά άκρα δοκών.ορισμένες δοκοί αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα και τα δύο προβλήματα. Με την ενίσχυση πρόσθετων στρώσεων σκυροδέματος, λόγω αύξησης του ύψους της δοκού και την προσθήκη νέου οπλισμού, επιτυγχάνεται η αύξηση της καμπτικής αλλά και της διατμητικής αντοχής των δοκών. Όπως επίσης και η πλαστιμότητα των μελών θα αυξηθεί λόγω της τοποθέτησης νέου εγκάρσιου οπλισμού σε μορφή συνδετήρα για την κατασκευαστική επίτευξη της ενίσχυσης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος, αλλά και για τοπική αύξηση της αντοχής του σκυροδέματος. Τέλος, ο φέρων οργανισμός του κτιρίου αποτελείται επίσης από ένα σύνολο ενισχυμένων ζωνών, οι οποίες όμως εμφανίζουν προβλήματα μετά από τη ανελαστική ανάλυση Pushover. Αρχικά, παρουσιάζουν μεγάλο βέλος κάμψης, μη επιτρεπτό στην Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας, και επίσης αστοχούν έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε, πραγματοποιείται εφαρμογή της ενίσχυσης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος για την αντιμετώπιση και των δύο προβλημάτων ταυτόχρονα. 65

4.1.1 Ενίσχυση Τοιχωμάτων Κ18(1),Κ19(1) με Ινοπλισμένα Πολυμερή ( FRP) Η μέθοδος ενίσχυσης με Ινοπλισμένα Πολυμερή FRP(Fiber Reinforced Polymers ) αποτελεί την πλέον σύγχρονη τεχνική υπερισχύοντας της έως τώρα πιο διαδεδομένης τεχνικής των χαλύβδινων επικολλητών ελασμάτων. Για την ενίσχυση των τοιχωμάτων Κ18(1), Κ19(1) έγινε χρήση του υλικού SikaWrap -300 Ο.Το συγκεκριμένο υλικό είναι ένα πλεκτό ύφασμα με ίνες άνθρακα μονής διευθύνσεως, μέσων αντοχών, σχεδιασμένο για τοποθέτηση χρησιμοποιώντας την ξηρή ή την υγρή μέθοδο εφαρμογής. Με την εφαρμογή τους, βελτιώνεται η σεισμική συμπεριφορά των μελών και αυξάνεται η αντίσταση έναντι σεισμικών μετακινήσεων. Επίσης η εισαγωγή μανδυών υφασμάτων FRP αυξάνουν σημαντικά την περίσφιξη των τοιχωμάτων. Τα τοιχώματα Κ18(1) και Κ19(1) στη στάθμη Β (οροφή ισογείου ) μετά από την ανελαστική ανάλυση Pushover,στην περίπτωση ομοιόμορφης φόρτισης κατά τη διεύθυνση x,εμφάνισαν ανεπάρκεια στον έλεγχο στροφής στη στάθμη επιτελεστικότητας NC.Δηλαδή η γωνία στροφής χορδής θ είναι μεγαλύτερη από την επιτρεπτή γωνία στροφής για τη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Οπότε για την αντιμετώπιση του φαινομένου θα γίνει τοπική ενίσχυση με FRP στα τοιχώματα του ισογείου, όπου θα επικολληθούν τα υφάσματα FRP σε όλη την επιφάνεια περιμετρικά των τοιχωμάτων. Ύστερα από δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν προέκυψε ότι επαρκεί η ενίσχυση με μια στρώση ινοπλισμένου πολυμερούς. Τα τοιχώματα Κ18(1) και Κ19(1) έχουν τις ίδιες διαστάσεις : 20/150 cm Παρακάτω στον Πίνακα 4.1 αναγράφονται τα χαρακτηριστικά αλλά και το πάχος του ινοπλισμένου πολυμερούς που χρησιμοποιήθηκε. Επίσης στο Σχήμα 4.1 φαίνεται μια λεπτομέρεια της επιφάνειας του ινοπλισμένου πολυμερούς που χρησιμοποιήθηκε. Πίνακας 4.1 : Χαρακτηριστικά Ινοπλισμένου πολυμερούς που χρησιμοποιήθηκε στην ενίσχυση. Μέτρο ελαστικότητας FRP Ef [kn/m2] 2.3x108 Οριακή εφελκυστική αντοχή FRP fuf [MPa] 4000.0 Οριακή ανηγμένη παραμόρφωση ε^ 1.70x102 Συνολικό πάχος υλικού FRP tf [mm] 0.2 Σχήμα 4.1:Λεπτομέρεια επιφάνειας ινοπλισμένου πολυμερούς SikaWrap 300 C 66

Στο Σχήμα 4.2 υποδεικνύονται με μπλε χρώμα τα τοιχώματα Κ18(1) και Κ19(1) τα οποία ενισχύθηκαν με μανδύες ινοπλισμένου πολυμερούς (FRP). Σχήμα 4.2 : Στάθμη Β (οροφή ισογείου) Θέση τοιχωμάτων Κ18(1) και Κ19(1) που ενισχύθηκαν με FRP. [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] 67

4.1.2 Ενισχύσεις δοκών και ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος Μεγάλος αριθμός δοκών αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα στοιχεία αυτά θα ενισχυθούν με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος με στόχο την αύξηση της καμπτικής αντοχής τους. Επίσης λόγω αύξησης της διατομής τους θα υπάρξει αύξηση και της διατμητικής τους αντοχής, οπότε κατά αυτό τον τρόπο θα ενισχυθούν και οι δοκοί που εμφανίζουν ανεπάρκεια στον έλεγχο διάτμησης στην στάθμη επιτελεστικότητας NC. Με την ίδια μέθοδο θα ενισχυθούν και οι ενισχυμένες ζώνες που εμφανίζουν μη επιτρεπτό βέλος κάμψης στην Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας, πρόβλημα που με την αύξηση του ύψους θα λυθεί, όπως θα λυθεί και η αστοχία έναντι κάμψης που παρατηρείται σε ορισμένες ενισχυμένες ζώνες. Η ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος στις δοκούς και στις ενισχυμένες ζώνες θα επιτευχθεί χρησιμοποιώντας εκτοξευόμενο σκυρόδεμα. Το εκτοξευόμενο σκυρόδεμα είναι σκυρόδεμα λεπτής διαβάθμισης αδρανών που σκυροδετείται με εκτόξευση.ένα μεγάλο πλεονέκτημα του, και ο βασικός λόγος που επιλέχθηκε σαν υλικό ενίσχυσης, είναι το γεγονός ότι το εκτοξευόμενο σκυρόδεμα αυτοστηρίζεται, δηλαδή δεν απαιτείται ξυλότυπος και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στο κάτω μέρος οριζόντιων στοιχείων. Η εφαρμογή του βέβαια απαιτεί ειδικό εξοπλισμό και κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, με το οποίο λόγω το ότι η εγκατάσταση είναι κινητή και σε συνδυασμό με είδος του εξοπλισμού που χρησιμοποιείται μπορούν να γίνουν σκυροδετήσεις σε δύσκολες και δυσπρόσιτες θέσεις. Για την ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος χρησιμοποιήθηκαν τα παρακάτω υλικά : Εκτοξευόμενο σκυρόδεμα C20/25 Χάλυβας B500C Λάμες συγκόλλησης παλαιού με νέο οπλισμό. Στην πορεία περιγράφονται αναλυτικά οι ενισχύσεις των δοκών και των ενισχυμένων ζωνών που έλαβαν χώρα σε κάθε όροφο του κτιρίου. 68

4.1.2.1 Ενισχύσεις στη Στάθμη Α (οροφή υπογείου) Στην οροφή υπογείου υπάρχει ανάγκη ενίσχυσης μόνο της δοκού Δ18.1(0), η οποία αστοχεί σε κάμψη υπό στατικά φορτία. Η δοκός 18.1(0) αναγράφεται με κόκκινο χρώμα στο Σχήμα 4.3. Σχήμα 4.3 : Στάθμη Α(οροφή υπογείου). Σημεία που ενισχύθηκαν, 69

Δοκός Δ18.1(0) Η δοκός Δ18.1 αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.2 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού, με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.4 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.4 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.4, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 13/40 cm Νέες διαστάσεις : 13/70 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.2 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ18.1(0). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού. 4Φ10+2Φ14 2Φ10+2Φ10 2Φ10 4Φ10+4Φ10 4Φ10 2Φ10+2Φ10 Σχήμα 4.4 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ18.1(0). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό. 70

4.1.2.2 Ενισχύσεις στη Στάθμη Β ( οροφή ισογείου ) Στη συγκεκριμένη στάθμη (οροφή ισογείου) λαμβάνουν χώρα ενισχύσεις με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος σε δοκούς που έχουν πρόβλημα στον έλεγχο διάτμησης στη στάθμη NC, αλλά σε δοκούς που αστοχούν σε κάμψη υπό στατικά φορτία. Επίσης ενισχύονται ενισχυμένες ζώνες που έχουν μεγάλο βέλος κάμψης και αστοχούν σε κάμψη υπό στατικά φορτία. Έχουν προηγηθεί ήδη οι ενισχύσεις των τοιχωμάτων με μανδύες ινοπλισμένου πολυμερούς οι οποίες αναγράφονται με μπλε χρώμα. Παρακάτω στο Σχήμα 4.5 αναγράφονται με κόκκινο χρώμα οι δοκοί που ενισχύονται, και με πορτοκαλί χρώμα οι ενισχυμένες ζώνες που ενισχύονται. 71

Δοκός Δ6.1(1) Η δοκός Δ6.1 αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.3 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.6 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.6 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.6, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/40 cm Νέες διαστάσεις : 20/50 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.3 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ6.1(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού. 4Φ10 4Φ10+4Φ10 2Φ10 4Φ10+4Φ10 4Φ10 2Φ10+2Φ10 Σχήμα 4.6 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ6.1(1). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό. 72

Δοκός Δ9.1(1) Η δοκός Δ9.1 αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία αλλά εμφανίζει και ανεπάρκεια στον έλεγχο διάτμησης στη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής και διατμητικής αντοχής,καθώς αυξάνεται η διατομή της δοκού. Στον Πίνακα 4.4 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.7 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.7 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος,όπως φαίνεται και στο Σχή μα 4.7,ο παλιός και ο νέος διαμήκη ς, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/40 cm Νέες διαστάσεις : 20/50 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.4 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ9.1(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού. 2Φ10 4Φ10+4Φ10 2Φ10 4Φ10+4Φ10 4Φ10 2Φ10+2Φ10 73

Δοκός Δ19.2(1) Η δοκός Δ19.2 αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία αλλά εμφανίζει και ανεπάρκεια στον έλεγχο διάτμησης στη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής και διατμητικής αντοχής, καθώς αυξάνεται η διατομή της δοκού. Στον Πίνακα 4.5 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.8 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.8 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος,όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.8,ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.5 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ19.2(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10+2Φ12 4Φ10 +4Φ10 2Φ10 2Φ10+2Φ12 +2Φ10+2Φ12 2Φ10+2Φ12 + 1Φ14 4Φ10+4Φ10 Σχήμα 4.8: Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ19.2(1). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό. 74

Δοκός Δ21.1(1) Η δοκός Δ21.1 αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής.στον Πίνακα 4.6 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.9 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.9 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος,όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.9,ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/60 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.6:Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ21.1(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10 4Φ16 +4Φ16 2Φ10 4Φ16 +4Φ16 2Φ10+2Φ16 2Φ16+2Φ16 Σχήμα 4.9 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ21.1(1). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 75

Δοκός Δ30.1(1) Η δοκός Δ30.1 αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία αλλά εμφανίζει και ανεπάρκεια στον έλεγχο διάτμησης στη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής και διατμητικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.7 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.10 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.10 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.10, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/60 cm Νέες διαστάσεις : 20/65 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.7 '.Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ30.1(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10+2Φ18 4Φ16 +4Φ16 2Φ10 2Φ16+2Φ18 +2Φ16+2Φ18 2Φ10+2Φ18 4Φ16+4Φ16 Σχήμα 4.10 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ30.1(1). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 76

Δοκός Δ32.1(1) Η δοκός Δ32.1(1) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία αλλά εμφανίζει και ανεπάρκεια στον έλεγχο διάτμησης στη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής και διατμητικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.8 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού, με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.11 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.11 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος,όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.11,ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/60 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.8 : Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ32.1(1). Σχήμα 4.11 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ32.1(1). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 77

Ενισγυμένη Ζ ώνη Δ33.1(1) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ33.1(1) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.9 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.12 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.12 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.12, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.9 : Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ33.1(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ18+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 iο ί CD Ο > / -------------------------------- 1.00 15Φ8 - Παλαιό Σκυρόδεμα 8/20 -Λ άμες συγκόλλησης Νέο Σκυρόδεμα Σχήμα 4.12: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ32.1(1). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 78

Ενισγυμένη Ζ ώνη Δ35.1(1) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ35.1(1) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.10 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.13 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.13 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.13, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.10 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ35.1(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ18+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 iο ί CD Ο > 00 Παλαιό Σκυρόδεμα -Λάμες συγκόλλησης Νέο Σκυρόδεμα Σχήμα 4.13: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ35.1(1). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 79

Ενισγυμένη Ζ ώνη Δ36.1(1) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ36.1(1) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.11 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.14 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.14 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.14 ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.11 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ36.1(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ18+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 Σχήμα 4.14: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ36.1(1). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 80

Ε νισχυμένη Ζ ώνη Δ 37.1(1) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ37.1(1) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία αλλά εμφανίζει και μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.12 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.15 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.15 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.15, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.12 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ37.1(1). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο rr ς δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 +5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 +5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 +5Φ10+10Φ8 10Φ8+5Φ10 Παλαιό Σκυρόδεμα Λάμες συγκόλλησης Νέο Σκυρόδεμα Σχήμα 4.15: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ37.1(1). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 81

4.1.2.3 Ενισχύσεις δοκών Στάθμη Γ (οροφή 1ου ορόφου ) Στη συγκεκριμένη στάθμη Γ ( οροφή 1ου ορόφου) λαμβάνουν χώρα ενισχύσεις με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος σε δοκούς που έχουν πρόβλημα στον έλεγχο διάτμησης στη στάθμη NC, αλλά και σε δοκούς που αστοχούν σε κάμψη υπό στατικά φορτία. Επίσης ενισχύονται ενισχυμένες ζώνες που έχουν μεγάλο βέλος κάμψης και αστοχούν σε κάμψη υπό στατικά φορτία. Παρακάτω στο Σχήμα 4.16 αναγράφονται με κόκκινο χρώμα οι δοκοί που ενισχύονται, και με πορτοκαλί χρώμα οι ενισχυμένες ζώνες που ενισχύονται. 82

Δοκός Δ21.1(2) Η δοκός Δ21.1(2) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.13 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.17 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.17 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.17, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 13/50 cm Νέες διαστάσεις : 13/60 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.13 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ21.1(2). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10+2Φ14 2Φ14 +2Φ14 2Φ10+ 2Φ14 4Φ14 +4Φ14 2Φ10+2Φ14 4Φ14+4Φ14 Σχήμα 4.17 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ21.1(2). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 83

Δοκός Δ32.1(2) Η δοκός Δ32.1(2) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.14 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.18 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.18 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.18, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm Παλαιές διαστάσεις : 13/40 cm Νέες διαστάσεις : 13/50 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.14 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ32.1(2). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10+2Φ12 2Φ10 +2Φ10 2Φ10 4Φ10 +4Φ10 2Φ10+2Φ12 4Φ16+4Φ16 Σχήμα 4.18 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ32.1(2). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 84

Ε νισχυμένη Ζ ώνη Δ 37.1(2) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ37.1(2) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.15 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.19 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.19 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.19, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.15 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ37.1(2). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 ί >.. ] ^, 15Φ8 I Π /- 1.00 V h: Παλαιό Σκυρόδεμα -Λάμες συγκόλλησης Νέο Σκυρόδεμα Σχήμα 4.19: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ37.1(2). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 85

Ενισγυμένη Ζ ώνη Δ38.1(2) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ38.1(2) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.16 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.20 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.20 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.20, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 80/13 cm Νέες διαστάσεις : 80/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.16:Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ38.1(2). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 5Φ8+7Φ8 5Φ8+7Φ8 +5Φ8+7Φ8 5Φ8+7Φ8 5Φ8+7Φ8 +5Φ8+7Φ8 5Φ8+7Φ8 5Φ8+7Φ8 +5Φ8+7Φ8 Σχήμα 4.20: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ38.1(2). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 86

Ενισχυμένη Ζ ώνη Δ39.1(2) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ39.1(2) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία αλλά εμφανίζει και μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.17 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.21 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.21 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.21, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 80/13 cm Νέες διαστάσεις : 80/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.17:Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ39.1(2). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού 5Φ10+7Φ8 5Φ810+7Φ8 +5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 +5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 +5Φ10+7Φ8 7Φ8+5Φ10 Παλαιό Σκυρόδεμα 80 Λαμες συγκόλλησης Σκυρόδεμα Σχήμα 4.21: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ39.1(2). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 87

Ε νισχυμένη Ζώ νη Δ 40.1(2) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ40.1(2) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.18 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.22 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.22 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.22, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 80/13 cm Νέες διαστάσεις : 80/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.18:Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ40.1(2). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 +5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 +5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 +5Φ10+7Φ8 ^---3--- 0-- e---,,--- u----0----y"-^3 : u ) 7Φ8+5Φ10 Παλαιό Σκυρόδεμα 0.80. J ίι -Λ άμες συγκόλλησης Νέο Σκυρόδεμα Σχήμα 4.22: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ40.1(2). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 88

4.1.2.4 Ενισχύσεις δοκών στη Στάθμη Δ (οροφή 2ου ορόφου ) Στη συγκεκριμένη στάθμη Δ ( οροφή 2ου ορόφου) λαμβάνουν χώρα ενισχύσεις με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος σε δοκούς που έχουν πρόβλημα στον έλεγχο διάτμησης στη στάθμη NC, αλλά και σε δοκούς που αστοχούν σε κάμψη υπό στατικά φορτία. Επίσης ενισχύονται ενισχυμένες ζώνες που έχουν μεγάλο βέλος κάμψης και αστοχούν σε κάμψη υπό στατικά φορτία. Παρακάτω στο Σχήμα 4.23 αναγράφονται με κόκκινο χρώμα οι δοκοί που ενισχύονται, και με πορτοκαλί χρώμα οι ενισχυμένες ζώνες που ενισχύονται. 89

Δοκός Δ3.1(3) Η δοκός Δ3.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.19 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.24 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.24 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.24, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm Παλαιές διαστάσεις : 20/40 cm Νέες διαστάσεις : 20/50 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.19 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ3.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 4Φ10 2Φ10 +2Φ10 4Φ10 4Φ10 +4Φ10 4Φ10+1Φ14 2Φ10+2Φ10 Σχήμα 4.24 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ3.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 90

Δοκός Δ10.1(3) Η δοκός Δ10.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.20 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.25 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.25 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.25, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.20 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ3.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10 4Φ10 +4Φ10 2Φ10 4Φ14 +4Φ14 2Φ10+3Φ14 2Φ14+2Φ14 Σχήμα 4.25 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ10.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 91

Δοκός Δ23.1(3) Η δοκός Δ23.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.21 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.26 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.26 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.26, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.21 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ23.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10+2Φ14 +2Φ16 2Φ14 +2Φ14 2Φ10 4Φ14 +4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14+2Φ14 Σχήμα 4.26 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ23.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 92

Δοκός Δ24.1(3) Η δοκός Δ24.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.22 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.27 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.27 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.27, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.22 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ24.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10+2Φ16 2Φ16 +2Φ16 2Φ10 4Φ16 +4Φ16 2Φ10 4Φ16+4Φ16 Σχήμα 4.27: Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ24.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 93

Δοκός Δ27.1(3) Η δοκός Δ27.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.23 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.28 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης δοκού. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.28 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.28, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 13/40 cm Νέες διαστάσεις : 13/45 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.23 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ27.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10+2Φ12 4Φ10 +4Φ10 2Φ10+ 2Φ12 4Φ10 +4Φ10 2Φ10+2Φ12 4Φ10+4Φ10 Σχήμα 4.28 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ27.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 94

Ε νισχυμένη Ζώ νη Δ 29.1(3) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ29.1(3) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.23 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.29 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.29 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.29, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.23 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ29.1(3). Σχήμα 4.29: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ29.1(3). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 95

Ενισχυμένη Ζ ώνη Δ30.1(3) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ30.1(3) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.24 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.30 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.30 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.30, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.24 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ30.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκρο δοκού 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 Σχήμα 4.30: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ30.1(3). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 96

Ε νισχυμένη Ζ ώνη Δ 31.1(3) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ31.1(3) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.25 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.30 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.30 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.30, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.25 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ31.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 +5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 +5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 +5Φ10+10Φ8 ο f co > 10Φ8+5Φ10 - Παλαιό Σκυρόδεμα -Λάμες συγκόλλησης Νέο Σκυρόδεμα Σχήμα 4.30: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ31.1(3). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 97

Ενισχυμένη Ζ ώνη Δ32.1(3) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ32.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία αλλά εμφανίζει και μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.26 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.31 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.31 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.31, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.26:Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ32.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο τη ς δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 15Φ8 Παλαιό Σκυρόδεμα - Λάμες συγκόλλησης Νέο Σκυρόδεμα Σχήμα 4.31: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ32.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 98

Ενισχυμένη Ζ ώνη Δ33.1(3) Η Ενισχυμένη ζώνη Δ33.1(3) εμφανίζει μη επιτρεπτό βέλος κάμψης για τη Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής και μείωση του βέλους κάμψης. Στον Πίνακα 4.27 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της ενισχυμένης ζώνης με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Ο άνω και κάτω της ενισχυμένης ζώνης είναι σταθερός για όλο το μήκος της. Επίσης στο Σχήμα 4.32 παρουσιάζεται η νέα διατομή της ενισχυμένης ζώνης. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.32 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.32, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 100/13 cm Νέες διαστάσεις : 100/25 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.27:Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης της ενισχυμένης ζώνης Δ33.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 +5Φ8+10Φ8 - Παλαιό Σκυρόδεμα - Λάμες συγκόλλησης Νέο Σκυρόδεμα Σχήμα 4.32: Ενισχυμένη διατομή της ενισχυμένης ζώνης Δ33.1(3). Ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 99

Δοκός Δ34.1(3) Η δοκός Δ34.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.28 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.33 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.33 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.33, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.28 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ34.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10 4Φ14 +4Φ14 2Φ10 4Φ14 +4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14+2Φ14 Σχήμα 4.33 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ34.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 100

Δοκός Δ37.1(3) Η δοκός Δ37.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.29 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.34 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.34 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.34, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.29 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ37.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10 4Φ16 +4Φ16 2Φ10 4Φ16 +4Φ16 2Φ10+4Φ16 2Φ16+2Φ16 Σχήμα 4.34 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ37.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 101

Δοκός Δ38.1(3) Η δοκός Δ38.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.30 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.35 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.35 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.35, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.30 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ38.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10 2Φ10+2Φ12 +2Φ10+2Φ12 2Φ10 2Φ10+2Φ12 +2Φ10+2Φ12 2Φ10+2Φ12 + 1Φ14 2Φ10+2Φ10 ν 0.20 ^ Σχήμα 4.35 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ38.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 102

Δοκός Δ43.1(3) Η δοκός Δ43.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.31 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.36 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.36 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.36, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.31 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ43.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10+3Φ14 2Φ12+2Φ12 2Φ10 4Φ12+4Φ12 2Φ10 4Φ12+4Φ12 Σχήμα 4.36: Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ43.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 103

Δοκός Δ48.1(3) Η δοκός Δ48.1(3) αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε θα ενισχυθεί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο οπλισμό για αύξηση της καμπτικής αντοχής. Στον Πίνακα 4.32 αναγράφονται για το αριστερό άκρο, το μέσο και το δεξιό άκρο της δοκού με μαύρο χρώμα ο υφιστάμενος διαμήκης και με κόκκινο χρώμα ο νέος διαμήκης που προστίθεται. Επίσης στο Σχήμα 4.37 παρουσιάζονται οι νέες διατομές της ενισχυμένης δοκού για κάθε θέση. Η οριζόντια διακεκομμένη γραμμή στο Σχήμα 4.37 είναι το όριο μεταξύ παλαιού και νέου σκυροδέματος. Τέλος, όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.37, ο παλιός και ο νέος διαμήκης, περισφίγγονται από νέους συνδετήρες διαμέτρου Φ8 που τοποθετούνται ανά απόσταση 20 cm. Παλαιές διαστάσεις : 20/50 cm Νέες διαστάσεις : 20/55 cm o Εγκάρσιος Οπλισμός : Συνδετήρες ΣΦ8/20 Πίνακας 4.32 :Υφιστάμενος και Πρόσθετος διαμήκης δοκού Δ48.1(3). Αριστερό άκρο δοκού Μέσο της δοκού Δεξιό άκ ρο δοκού 2Φ10 4Φ16+4Φ16 2Φ10 4Φ16+4Φ16 2Φ10+4Φ16 2Φ16+2Φ16 Σχήμα 4.37 : Ενισχυμένες διατομές της δοκού Δ48.1(3). Ενίσχυση έναντι κάμψης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και νέο πρόσθετο οπλισμό 104

4.1.3 Εποπτεία της δυστρεψίας των ορόφων Μετά την ολοκλήρωση των ενισχύσεων του κτιρίου, προκύπτουν και οι έλεγχοι για τη δυστρεψία του κάθε ορόφου. Στο κτίριο υπήρξαν κυρίως επεμβάσεις με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος σε δοκούς και ενισχυμένες ζώνες,και μανδύες ινοπλισμένου πολυμερούς στα τοιχώματα, οπότε πιθανώς να έχει επηρεαστεί ελάχιστα η κανονικότητα καθ ύψος και σχεδόν καθόλου η κανονικότητα σε κάτοψη. Παρακάτω στο Σχήμα 4.38 παρατίθεται ο έλεγχος δυστρεψίας για την οροφή ισογείου, από τον οποίο μπορεί να καθοριστεί η συμπεριφορά συνολικά του κτιρίου. Permanent G Φορτία ΰοκώο 0 9 0 I (I -5 (I Μένιατη yd ιΐϊΐ/τα od >0.6G un/το ud <0.6G t o ix / t o a d >0.40 I t o ix / t o y d <0.40 ύυοτρεψίο r/ls 1:1.25 II: 1.GU Σχήμα 4.38 : Σχηματική απεικόνιση ελέγχου δυστρεψίας στη Στάθμη Β (Οροφή ισογείου) [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] Στο άνωθεν σχήμα, το σημείο Μ είναι το Κέντρο βάρους του ορόφου, και το σημείο Po ο Πόλος Στροφής του τρέχοντα ορόφου. Είναι εμφανές ότι δεν υπάρχουν αλλαγές από τον έλεγχο δυστρεψίας της υφιστάμενης κατάστασης. Το σημείο Po βρίσκεται εντός του ορθογωνίου, οπότε πληρείται ο περιορισμός εκκεντρότητας, και ο κύκλος βρίσκεται εντός της έλλεψης, άρα προκύπτει ότι το κτίριο παραμένει κανονικό σε κάτοψη αφού ικανοποιούνται οι περιορισμοί του Ευροκώδικα 8. Επίσης ικανοποιείται το κριτήριο στρεπτικής δυσκαμψίας και για τις δύο κατευθύνσεις, αφού ο λόγος της ακτίνας δυστρεψίας προς την ακτίνα αδράνειας είναι μεγαλύτερος της μονάδας. 105

4.1.4 Αποτελέσματα ανελαστικής ανάλυσης Pushover Μεθόδου Ενισχύσεως Α Έπειτα από την ολοκλήρωση των ενισχύσεων που επιλέχθηκαν να εφαρμοστούν στην υφιστάμενη κατασκευή για την αντιμετώπιση του εκάστοτε προβλήματος, το επόμενο στάδιο είναι η πραγματοποίηση νέων ανελαστικών αναλύσεων Pushover του ενισχυμένου πλέον φορέα, ώστε να προκύψουν τα νέα διαγράμματα Δύναμης - Μετακίνησης F-d και τα διαγράμματα ADRS και να αξιολογηθεί η σεισμική συμπεριφορά του ενισχυμένου φορέα, γεγονός που θα οδηγήσει στο συμπέρασμα για την επάρκεια ή την ανεπάρκεια του κτιρίου αλλά και των μεμονωμένων στοιχείων. 4.1.4.1 Ομοιόμορφη Κατανομή Φόρτισης κατά τη διεύθυνση x Στην πρώτη περίπτωση το κτίριο φορτίζεται με σεισμικές φορτίσεις ομοιόμορφης κατανομής κατά τη διεύθυνση x. Κατά τη διεύθυνση αυτή δεν υπάρχουν καθόλου τοιχώματα να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής φόρτισης, οπότε το κτίριο είναι πιο αδύναμο κατά αυτή τη διεύθυνση. Αφού ολοκληρωθούν όλες οι επιλύσεις, εύκολα πλέον προκύπτουν τα παρακάτω διαγράμματα που υποδεικνύουν τη συμπεριφορά του κτιρίου κάτω από τις συγκεκριμένες σεισμικές φορτίσεις. Διάγραμμα Δύναμης -Μετακίνησης F-d Στα παρακάτω Σχήματα 4.39, 4.40, 4.41 γίνεται η παρουσίαση της πορείας δημιουργίας πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο, από την πρώτη διαρροή μέχρι την κατάρρευση του κτιρίου. Έπειτα, προκύπτουν οι ανάλογες παρατηρήσεις. F(KN) Διαγραμμα Δυναμης-Μετσκινησης - F-d B 7 I 7 4 4.7 ν 578 _ * 1 3.7.1 -:' ", 3.0 2.4 4. 8 7.3 9.7 1 2.1 1 4.5 1 6.9 1 9.4 2 1.8 2 4. 2 2 6.6 d(cm) Κομβος ελέγχου: Κ10(3) Mwfti oyhd 0>6u/yR<!. -. Rmax Ομοιόμορφη, 0.00 (+30% ) +e Βημα:2.761 cm 215.47kN qu/ q 1=3.84 Σχήμα 4.39 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση x. Θέση αι.δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] Α. Θέση αι -Δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης Η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει στη δοκό Δ10.1(1) στης στάθμης Β (οροφής 1ου ορόφου) όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.39. Η δοκός διαρρέει στο άκρο της, στον κόμβο ένωσης με υποστύλωμα, οπότε ικανοποιείται το κριτήριο θ>θγ. H τιμή της τέμνουσας για την οποία προκύπτει η πρώτη διαρροή και η μετακίνηση κορυφής τη στιγμή εκείνη, παρατίθενται στον Πίνακα 4.33. 106

Πίνακας 4.33 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση αι [διεύθυνση χ] Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 2.761 215.47 - ΚΝ Διαγραμμα Δυναμης-Μετακινησης - F-d 527.4 744.7 982 Ο 579.2 4 1 3.7 3.0 2.4 4.8 7.3 9.7 12.1 14.5 16.9 19.4 21.8 24.2 26.6 Κομβος ελεγχου: Κ10(3) d(cm ) * 0>(0y+0uy2Y R d O>0u/YRd V - /R m ax Ομοιόμορφη, 0 00 (+ 30% ) +e Βημα:9 001 cm 628 44k Ν 3u/a1 =3.84 Σχήμα 4.40 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση χ. Τυχαία θέση.ανάπτυξη πλαστικών αρθρώσεων σε δοκούς και υποστυλώματα. [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] B. Τυχαία θέση μεταξύ αι και gu - Δημιουργία πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο Πλέον σχηματίζονται πλαστικές αρθρώσεις σε περισσότερες δοκούς αλλά και σε υποστυλώματα όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.40. Επίσης, στον Πίνακα 4.34 αναγράφεται ένα ενδεικτικό ζεύγος τιμών δύναμης και μετακίνησης. Πίνακας 4.34 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής σε τυχαία θέση μεταξύ αι και α [διεύθυνση χ] Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 9.001 628.44 107

w: 8 27.4 7 44.7 - ΚΝ Δ ιαγραμμα Δυνσμης-Μ ετακινησης - F-d BBSD 579.2 4-13.7 2 48 2 9>ίθγ+συ)/2γκα : 0 > 0 u/vr d v>vrmax Κομβος ελεγχου: K10(3 ) Ο μοιόμορφη, 0.0 0 (+ 3 0 % ) +e Βημα:18.751οπι 827.4&ΚΝ ιυ/α 1=3.84 d(cm) Σχήμα 4.41 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση x. Θέση au.μετατροπή του φορέα σε μηχανισμό κατάρρευσης.[μέθοδος Ενίσχυσης Α ] Γ. Θέση gu - Σημείο κατάρρευσης Στη θέση au πραγματοποιείται η θεωρητική κατάρρευση της κατασκευής, μετά από το σχηματισμό επαρκώς ικανού αριθμού πλαστικών αρθρώσεων όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.41. Στον Πίνακα 4.35 παρατίθενται η τιμή της τέμνουσας βάσης για την οποία σχηματίζεται ο μηχανισμός κατάρρευσης και η μετακίνηση της κορυφής τη στιγμή εκείνη. Πίνακας 4.35 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση αu [διεύθυνση x] Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 18.751 827.45 O λόγος υπεραντοχής του κτιρίου για την ομοιόμορφη φόρτιση στη διεύθυνση x ισούται με 3.84. Επίσης από τα διαγράμματα εύκολα προκύπτει η συνολική ανελαστική μετακίνηση του κτιρίου η οποία ισούται με du-di=15.99 cm. 108

Στο Σχήμα 4.42 διακρίνεται καλύτερα το μοντέλο προσομοίωσης του κτιρίου στη στιγμή που έχει δημιουργηθεί ικανοποιητικός αριθμός πλαστικός αρθρώσεων ώστε να γίνει μηχανισμός κατάρρευσης. Σχήμα 4.42 : Μηχανισμός κατάρρευσης κατά τη διεύθυνση χ[μέθοδος Ενίσχυσης Α] 109

Διάγραφα Απαίτησης -Ικανότητας ( ADRS) Η καμπύλη (φάσμα) απαίτησης είναι μια τροποποιημένη μορφή της καμπύλης του φάσματος σχεδιασμού. Το διάγραμμα του φάσματος σχεδιασμού μετατρέπεται σε διάγραμμα απαιτούμενου φάσματος (ADRS). Παρακάτω στα Σχήματα 4.43, 4.44, βρίσκονται τα διαγράμματα ADRS για τις στάθμες επιτελεστικότητας SD, NC που προέκυψαν για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης κατά τη διεύθυνση x. Είναι εμφανές από τα παρακάτω διαγράματα στα Σχήματα 4.43, 4.44 ότι και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας το κτίριο επαρκεί, καθώς σε περίπτωση η στοχευόμενη μετακίνηση (θαλασσί και κίτρινη κουκίδα) η απαίτηση δηλαδή, είναι αριστερά από την κατακόρυφη διακεκομμένη που υποδηλώνει την ικανότητα του κτιρίου. Σχήμα 4.43 : Διάγραμμα ADRS.Θέση ορίου επιτελεστικότητας SD. [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] Sail )(m/s2) A cceleration D isplacem ent Response Spectrum - ADRS Sdicm Κομβος ελέγχου: Κ10(3) 9>(6y+0uV2YRd 9>0u/yRd V>VRm ax Ομοιόμορφη, 0.00 (+30% ) +e Βπμα:12.511ατι 0 92πν8Λ2 u/a1=3.&4 Σχήμα 4.44:: Διάγραμμα ADRS.Θέση ορίου επιτελεστικότητας NC. [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] 110

4.1.4.2 Ομοιόμορφη Κατανομή κατά τη διεύθυνση y Σε αυτή την περίπτωση το κτίριο φορτίζεται με σεισμικές φορτίσεις ομοιόμορφης κατανομής κατά τη διεύθυνση y. Κατά τη διεύθυνση αυτή υπάρχουν τοιχώματα τα οποία αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής φόρτισης, οπότε το κτίριο είναι πιο δυνατό κατά αυτή τη διεύθυνση. Αφού ολοκληρωθούν όλες οι επιλύσεις, εύκολα πλέον προκύπτουν τα παρακάτω διαγράμματα που υποδεικνύουν τη συμπεριφορά του κτιρίου κάτω από τις συγκεκριμένες σεισμικές φορτίσεις. Διάγραμμα Δύναμης -Μετακίνησης F-d Στα παρακάτω Σχήματα 4.45, 4.46, 4.47 γίνεται η παρουσίαση της πορείας δημιουργίας πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο, από την πρώτη διαρροή μέχρι την κατάρρευση του κτιρίου. Έπειτα, προκύπτουν οι ανάλογες παρατηρήσεις. 0>0y 0 > (0 y» B u y 2 y R d 0 > 0 u/yr d V s V R m a x Κ όμ βος ελ έγ χ ο υ : K 1 0 (3 ) Ο μοιόμορφ η, 9 0.0 0 (-3 0 % ) +e Β ήμ α :2 8 7 7 c m 301 29kN αυ/α1=3.71 d ( c m ) Σχήμα 4.45 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνσηy. Θέση α1.δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης[μέθοδος Ενίσχυσης Α] Α. Θέση αι -Δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης Η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει στη δοκό Δ19.1(1) στης στάθμης Β (οροφής 1ου ορόφου) όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.45. Η δοκός διαρρέει στο άκρο της, στον κόμβο ένωσης με υποστύλωμα, οπότε ικανοποιείται το κριτήριο θ>θy. H τιμή της τέμνουσας για την οποία προκύπτει η πρώτη διαρροή και η μετακίνηση κορυφής τη στιγμή εκείνη, παρατίθενται στον Πίνακα 4.36. Πίνακας 4.36: Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση αι Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 2.877 301.29 111

0 0 1.9 3.9 5.8 0>0y 0>(Oy+OuV2YRd 0>0u/vR d V >V R m ax 7.7 9.6 11.6 13.5 15.4 17.3 19.3 21.2 d(cm) Κόμβος ελέγχου: K10(3) Ομοιόμορφη, 90.00 (-3 0 % ) +e Βημα:9.117θΓΠ 882.65kN αυ/α1=3.71 Σχήμα 4.46: Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y.. Τυχαία θέση.ανάπτυξη πλαστικών αρθρώσεων σε δοκούς και υποστυλώματα B. Τυχαία θέση μεταξύ αι και gu - Δημιουργία πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο Πλέον σχηματίζονται πλαστικές αρθρώσεις σε περισσότερες δοκούς αλλά και σε υποστυλώματα όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.46. Επίσης, στον Πίνακα 4.37 αναγράφεται ένα ενδεικτικό ζεύγος τιμών δύναμης και μετακίνησης. Πίνακας 4.37: Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής σε τυχαία θέση μεταξύ αι και αη Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 9.117 882.65 d(cm) 0>0y 0>(0y*0uV2vR d 0>0u7YRd V>VRm ax Κόμβος ελέγχου: Κ10(3) Ομοιόμορφη, 90 00 (-30% ) +e Βημα:18.477cm 1117.61 kn au7a1=3.71 Σχήμα 4.47: Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y. Θέση au. Μετατροπή του φορέα σε μηχανισμό κατάρρευσης. 112

Γ. Θέση gu - Σημείο κατάρρευσης Στη θέση au πραγματοποιείται η θεωρητική κατάρρευση της κατασκευής, μετά από το σχηματισμό επαρκώς ικανού αριθμού πλαστικών αρθρώσεων όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.47. Στον Πίνακα 4.38 παρατίθενται η τιμή της τέμνουσας βάσης για την οποία σχηματίζεται ο μηχανισμός κατάρρευσης και η μετακίνηση της κορυφής τη στιγμή εκείνη. Πίνακας 4.38 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση au Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 18.477 1117.61 O λόγος υπεραντοχής του κτιρίου για την ομοιόμορφη φόρτιση στη διεύθυνση x ισούται με 3.71. Επίσης από τα διαγράμματα εύκολα προκύπτει η συνολική ανελαστική μετακίνηση του κτιρίου η οποία ισούται με du-di=15.6 cm Στο Σχήμα 4.48 διακρίνεται καλύτερα το μοντέλο προσομοίωσης του κτιρίου, στη στιγμή που έχει δημιουργηθεί ικανοποιητικός αριθμός πλαστικός αρθρώσεων ώστε να γίνει μηχανισμός κατάρρευσης. 113

Διάγραφα Απαίτησης -Ικανότητας ( ADRS) Η καμπύλη (φάσμα) απαίτησης είναι μια τροποποιημένη μορφή της καμπύλης του φάσματος σχεδιασμού. Το διάγραμμα του φάσματος σχεδιασμού μετατρέπεται σε διάγραμμα απαιτούμενου φάσματος (ADRS). Παρακάτω στα Σχήματα 4.49, 4.50, βρίσκονται τα διαγράμματα ADRS για τις στάθμες επιτελεστικότητας SD, NC που προέκυψαν για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης κατά τη διεύθυνση x. Είναι εμφανές από τα παρακάτω διαγράμματα στα Σχήματα 4.49, 4.50 ότι και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας το κτίριο επαρκεί, καθώς σε περίπτωση η στοχευόμενη μετακίνηση (θαλασσί και κίτρινη κουκίδα) η απαίτηση δηλαδή, είναι αριστερά από την κατακόρυφη διακεκομμένη που υποδηλώνει την ικανότητα του κτιρίου. Σχήμα 4.49: : Διάγραμμα ADRS.Θέση ορίου επιτελεστικότητας SD. [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] Σχήμα 4.50: : Διάγραμμα ADRS.Θέση ορίου επιτελεστικότητας NC. [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] 114

4.1.5 Ζητήματα ανεπάρκειας μεμονωμένων στοιχείων Κατά τον έλεγχο στην στάθμη επιτελεστικότητας NC στην Υφιστάμενη Κατάσταση προέκυψαν ορισμένα ζητήματα ανεπάρκειας σε τοιχώματα και δοκούς κυρίως στη οροφή ισογείου. Μετά τις ενισχύσεις με τη Μέθοδο Α που πραγματοποιήθηκαν, επιλύθηκαν όλα τα προβλήματα που υπήρχαν, δηλαδή οι περιπτώσεις στις οποίες ο λόγος επάρκειας δομικών μελών, σε κάποιο έλεγχο στροφής ή διάτμησης, ήταν μεγαλύτερος της μονάδας στη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Μετά τις ενισχύσεις οι τιμές των λόγων επάρκειας διαμορφώθηκαν ως εξής, με τα αποτελέσματα τους να παρατίθενται στον Πίνακα 4.39. Πίνακας 4.39 : Λόγος επάρκειας μελών που αρχικά εμφάνιζαν ανεπάρκεια, μετά τις ενισχύσεις της Μεθόδου Α. Δομικά μέλος Έλεγχος λ (NC) Κ18(1) Στροφής(θ>θι ) 0.90 Κ19(1) Στροφής(θ>θι ) 0.88 Δ9.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.68 Δ19.2(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.70 Δ30.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.79 Δ30.2(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.85 Δ32.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.58 Δ19.2(2) Διάτμησης (V>Vr) 0.88 4.1.6 Μέγιστα λόγων επάρκειας Δοκών Παρακάτω στους πίνακες 4.40,4.41 Υπάρχουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, με τα μέγιστα των λόγων επάρκειας των δοκών. Τα αποτελέσματα για όλες τις δοκούς παρατίθενται στο τέλος της εργασίας στο Παράρτημα Β. Πίνακας 4.40 Μ έγιστα Λόγων Επάρκειας Δοκών - Έλεγχος Στροφών [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Δ10.1(1) 0.54 NC Δ42.1(1) 0.92 Πίνακας 4.41 Μ έγιστα Λόγων Επάρκειας Δοκών - Έλεγχος Διάτμησης [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Δ43.1(2) 0.71 NC Δ 11(1) 0.96 115

4.1.7 Μέγιστα λόγων επάρκειας Υποστυλωμάτων Παρακάτω στους πίνακες 4.42,4.43 Υπάρχουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, με τα μέγιστα των λόγων επάρκειας των υποστυλωμάτων. Τα αποτελέσματα για όλες τις δοκούς παρατίθενται στο τέλος της εργασίας στο Παράρτημα Β. Πίνακας 4.42 :Μέγιστα Λόγων Επάρκειας Υποστυλωμάτων - Έλεγχος Στροφών [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Κ2(1) 0.52 NC Κ18(1) 0.90 Πίνακας 4.43 :Μέγιστα Λόγων Επάρκειας Υποστυλωμάτων - Έλεγχος Διάτμησης[Μέθοδος Ενίσχυσης Α] Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Κ12(2) 0.48 NC Κ12(2) 0.71 116

4.2 Μέθοδος Ενίσχυσης Β Αρχικά θα ενισχυθούν τα τοιχώματα με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος με στόχο τη μείωση της γωνίας στροφής χορδής τους κάτω από το επιτρεπτό όριο, στη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Επίσης οι μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος ενδέχεται να προσδώσουν μια μεγάλη αύξηση στην αντοχή, στην πλαστιμότητα και στη δυσκαμψία του συνολικού κτιρίου. Στη συνέχεια θα ενισχυθούν οι δοκοί με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος και πρόσθετο νέο διαμήκη οπλισμό με σκοπό την αντιμετώπιση του προβλήματος ανεπάρκειας στον έλεγχο έναντι διάτμησης στη στάθμη επιτελεστικότητας NC ορισμένων δοκών κυρίως στην οροφή ισογείου, αλλά και την αντιμετώπιση της αστοχίας έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία σε αρκετά άκρα δοκών.ορισμένες δοκοί αντιμετωπίζουν ταυτόχρονα και τα δύο προβλήματα. Με την ενίσχυση πρόσθετων στρώσεων σκυροδέματος, λόγω αύξησης του ύψους της δοκού και την προσθήκη νέου οπλισμού, επιτυγχάνεται η αύξηση της καμπτικής αλλά και της διατμητικής αντοχής των δοκών. Όπως επίσης και η πλαστιμότητα των μελών θα αυξηθεί λόγω της τοποθέτησης νέου εγκάρσιου οπλισμού σε μορφή συνδετήρα για την κατασκευαστική επίτευξη της ενίσχυσης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος, αλλά και για τοπική αύξηση της αντοχής του σκυροδέματος. Τέλος,ο φέρων οργανισμός του κτιρίου αποτελείται επίσης από ένα σύνολο ενισχυμένων ζωνών, οι οποίες όμως εμφανίζουν προβλήματα μετά από τη ανελαστική ανάλυση Pushover. Αρχικά, παρουσιάζουν μεγάλο βέλος κάμψης, μη επιτρεπτό στην Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας, και επίσης αστοχούν έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Οπότε, πραγματοποιείται εφαρμογή της ενίσχυσης με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος για την αντιμετώπιση και των δύο προβλημάτων ταυτόχρονα. 4.2.1 Ενίσχυση τοιχωμάτων Κ18, Κ19 με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος Η τεχνική της κατασκευής μανδυών σε στοιχεία οπλισμένου σκυροδέματος είναι η πλέον αποτελεσματική μέθοδος αύξησης της διατμητικής και καμπτικής αντοχής, της δυσκαμψίας και της πλαστιμότητας τους. Η τεχνική περιλαμβάνει αύξηση της διατομής του στοιχείου με νέο σκυρόδεμα και με νέους διαμήκεις και εγκάρσιους οπλισμούς περιμετρικά του αρχικού στοιχείου. Μπορεί να εκτείνεται είτε σε όλο το μήκος ενός υποστυλώματος ή τοιχώματος (περίπτωση ολικού μανδύα ), είτε σε ένα μόνο τμήμα του(περίπτωση τοπικού μανδύα). Η κατασκευή τους μπορεί να γίνει είτε με τη χρήση εκτοξευόμενου σκυροδέματος, όπου δεν απαιτείται ξυλότυπος, είτε με τη χρήση έγχυτου σκυροδέματος όπου σε αυτή την περίπτωση απαιτείται ξυλότυπος. Τα υφιστάμενα τοιχώματα έχουν οπλιστεί μόνο με οπλισμό κορμού Φ8/25 και δεν υφίστανται κρυφοκολώνες, που είναι ένα από τα βασικά στοιχεία των τοιχωμάτων που προσδίδουν μεγάλη αύξηση σε μεγέθη όπως η καμπτική αντοχή,η πλαστιμότητα και η δυσκαμψία. Οπότε ο στόχος είναι να αυξηθούν οι διαστάσεις του τοιχώματος τόσο όσο να είναι η εφικτή η δημιουργία κρυφοκολωνών με νέους διαμήκεις οπλισμού και συνδετήρες. Ο ήδη υπάρχων κορμού θα παραμείνει ως έχει, και θα δημιουργηθεί στην πάνω πλευρά μια κρυφοκολώνα διαστάσεων 20x30 cm αφού 117

καταστραφεί το παλαιό σκυρόδεμα σε εκείνο το σημείο διότι αρχιτεκτονικά δεν είναι εφικτή η επέκταση του τοιχώματος προς την πάνω διέυθυνση. Αντιθέτως στην κάτω πλευρά μια τέτοια λύση μπορεί να πραγματοποιηθεί, οπότε και θα επεκταθεί το τοίχωμα προς τα κάτω κατά 30 cm ώστε να δημιουργηθεί μια κρυφοκολώνα διαστάσεων 20x30 cm. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για την ενίσχυση των τοιχωμάτων, ήταν έγχυτο σκυρόδεμα C20/25, και χάλυβας B500c για τους διαμήκεις οπλισμούς και τους συνδετήρες. Η σύνδεση παλαιού και νέου σκυροδέματος πραγματοποιείται με τη χρήση βλήτρων χάλυβα ποιότητας B500c, διαμέτρου Φ14 και μήκους 15 cm, φροντίζοντας να ικανοποιούν τις διατάξεις του ΚΑΝ.ΕΠΕ. περί ελαχίστου μήκους οπλισμού. Η ενίσχυση των τοιχωμάτων εκτείνεται από τη θεμελίωση έως την οροφή ισογείου(στάθμη Β). Οι νέες διαστάσεις του τοιχώματος είναι 20/180. Η κάθε κρυφοκολώνα οπλίστηκε με διαμήκη οπλισμό 9Φ18 και με συνδετήρες διαμέτρου Φ10 και ανά απόσταση 10 cm. Επίσης παραμένει ο υφιστάμενος κορμού Φ8/25, όπου συνυπολογίζεται η συμβολή του, μαζί με το νέο οπλισμό. Παρακάτω στο Σχήμα 4.46 παρατίθεται η νέα ενισχυμένη διατομή, η οποία είναι η ίδια και και για τα δύο τοιχώματα Κ18 και Κ19. Κ18,Κ19 20/180 118

Στα Σχήματα 4.52, 4.53 αναγράφονται με μπλε χρώμα τα τοιχώματα Κ18,Κ19 που ενισχύθηκαν στον όροφο του υπογείου και του ισογείου. Σχήμα 4.53 :Στάθμη Β(οροφή ισογείου). Θέση τοιχωμάτων Κ18,Κ19 που ενισχύθηκαν 119

4.2.2 Ενισχύσεις δοκών και ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος Παρόλο που ήδη τα τοιχώματα έχουν ενισχυθεί με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος, παραμένουν τα προβλήματα μεμονωμένα στις δοκούς. Μεγάλος αριθμός δοκών αστοχεί έναντι κάμψης υπό στατικά φορτία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα στοιχεία αυτά θα ενισχυθούν με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος με στόχο την αύξηση της καμπτικής αντοχής τους. Επίσης λόγω αύξησης της διατομής τους θα υπάρξει αύξηση και της διατμητικής τους αντοχής, οπότε κατά αυτό τον τρόπο θα ενισχυθούν και οι δοκοί που εμφανίζουν ανεπάρκεια στον έλεγχο διάτμησης στην στάθμη επιτελεστικότητας NC. Με την ίδια μέθοδο θα ενισχυθούν και οι ενισχυμένες ζώνες που εμφανίζουν μη επιτρεπτό βέλος κάμψης στην Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας, πρόβλημα που με την αύξηση του ύψους θα λυθεί, όπως θα λυθεί και η αστοχία έναντι κάμψης που παρατηρείται σε ορισμένες ενισχυμένες ζώνες. Η ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος στις δοκούς και στις ενισχυμένες ζώνες θα επιτευχθεί χρησιμοποιώντας εκτοξευόμενο σκυρόδεμα. Το εκτοξευόμενο σκυρόδεμα είναι σκυρόδεμα λεπτής διαβάθμισης αδρανών που σκυροδετείται με εκτόξευση.ένα μεγάλο πλεονέκτημα του, και ο βασικός λόγος που επιλέχθηκε σαν υλικό ενίσχυσης, είναι το γεγονός ότι το εκτοξευόμενο σκυρόδεμα αυτοστηρίζεται, δηλαδή δεν απαιτείται ξυλότυπος και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και στο κάτω μέρος οριζόντιων στοιχείων. Η εφαρμογή του βέβαια απαιτεί ειδικό εξοπλισμό και κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, με το οποίο λόγω το ότι η εγκατάσταση είναι κινητή και σε συνδυασμό με είδος του εξοπλισμού που χρησιμοποιείται μπορούν να γίνουν σκυροδετήσεις σε δύσκολες και δυσπρόσιτες θέσεις. Για την ενίσχυση με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος χρησιμοποιήθηκαν τα παρακάτω υλικά : Εκτοξευόμενο σκυρόδεμα C20/25 Χάλυβας B500C Λάμες συγκόλλησης παλαιού με νέο οπλισμό. Οι ενισχύσεις των δοκών και των ενισχυμένων ζωνών της Μεθόδου Β θα γίνουν κατά τον ίδιο τρόπο που έγιναν στη Μέθοδο Α, όπου περιγράφονται με αναλυτικό τρόπο στην παράγραφο 4.1.2 Ενισχύσεις δοκών και ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος. 120

4.2.3 Εποπτεία της δυστρεψίας των ορόφων Μετά την ολοκλήρωση των ενισχύσεων του κτιρίου, προκύπτουν και οι έλεγχοι για τη δυστρεψία του κάθε ορόφου. Στο κτίριο υπήρξαν κυρίως επεμβάσεις με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος σε δοκούς και ενισχυμένες ζώνες, και οι μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος στα τοιχώματα είναι μικρών διαστάσεων, οπότε πιθανώς να έχει επηρεαστεί ελάχιστα η κανονικότητα καθ ύψος και σχεδόν καθόλου η κανονικότητα σε κάτοψη. Παρακάτω στο Σχήμα 4.54 παρατίθεται ο έλεγχος δυστρεψίας για την οροφή ισογείου, από τον οποίο μπορεί να καθοριστεί η συμπεριφορά συνολικά του κτιρίου. Perm anent G Φορτία Sgkmu 0-9 0 0-6 D Μέγιατη wd ufvtra ad >11,65 ufi/τη ad <11,65 τοι^τα ad >0,40 I tcux/ to ad <0,40 ύυατρείμία r/is 1:1,26 II: 1.74 Σχήμα 4.54 : Σχηματική απεικόνιση ελέγχου δυστρεψίας στη Στάθμη Β (Οροφή ισογείου) [Μέθοδος Ενίσχυσης Β] Στο άνωθεν σχήμα, το σημείο Μ είναι το Κέντρο βάρους του ορόφου, και το σημείο Po ο Πόλος Στροφής του τρέχοντα ορόφου. Είναι εμφανές ότι δεν υπάρχουν αλλαγές από τον έλεγχο δυστρεψίας της υφιστάμενης κατάστασης. Όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.54, το σημείο Po βρίσκεται εντός του ορθογωνίου, οπότε πληρείται ο περιορισμός εκκεντρότητας, και ο κύκλος βρίσκεται εντός της έλλεψης, άρα προκύπτει ότι το κτίριο παραμένει κανονικό σε κάτοψη αφού ικανοποιούνται οι περιορισμοί του Ευροκώδικα 8. Επίσης ικανοποιείται το κριτήριο στρεπτικής δυσκαμψίας και για τις δύο κατευθύνσεις, αφού ο λόγος της ακτίνας δυστρεψίας προς την ακτίνα αδράνειας είναι μεγαλύτερος της μονάδας. 121

4.2.4 Αποτελέσματα ανελαστικής ανάλυσης Pushover Μεθόδου Ενισχύσεως Β Έπειτα από την ολοκλήρωση των ενισχύσεων που επιλέχθηκαν να εφαρμοστούν στην υφιστάμενη κατασκευή για την αντιμετώπιση του εκάστοτε προβλήματος, το επόμενο στάδιο είναι η πραγματοποίηση νέων ανελαστικών αναλύσεων Pushover του ενισχυμένου πλέον φορέα, ώστε να προκύψουν τα νέα διαγράμματα Δύναμης - Μετακίνησης F-d και τα διαγράμματα ADRS και να αξιολογηθεί η σεισμική συμπεριφορά του ενισχυμένου φορέα, γεγονός που θα οδηγήσει στο συμπέρασμα για την επάρκεια ή την ανεπάρκεια του κτιρίου αλλά και των μεμονωμένων στοιχείων. 4.2.4.1 Ομοιόμορφη Κατανομή Φόρτισης κατά τη διεύθυνση x Στην πρώτη περίπτωση το κτίριο φορτίζεται με σεισμικές φορτίσεις ομοιόμορφης κατανομής κατά τη διεύθυνση x. Κατά τη διεύθυνση αυτή δεν υπάρχουν καθόλου τοιχώματα να αναλάβουν το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής φόρτισης, οπότε το κτίριο είναι πιο αδύναμο κατά αυτή τη διεύθυνση. Αφού ολοκληρωθούν όλες οι επιλύσεις, εύκολα πλέον προκύπτουν τα παρακάτω διαγράμματα που υποδεικνύουν τη συμπεριφορά του κτιρίου κάτω από τις συγκεκριμένες σεισμικές φορτίσεις. Διάγραμμα Δύναμης -Μετακίνησης F-d Στα παρακάτω Σχήματα 4.55, 4.56, 4.57 γίνεται η παρουσίαση της πορείας δημιουργίας πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο, από την πρώτη διαρροή μέχρι την κατάρρευση του κτιρίου. Έπειτα, προκύπτουν οι ανάλογες παρατηρήσεις. -(ΚΝ Διάγραμμα Δυναμης-Μετακινησης - F-d 937 8 7^ 7 : 7.4 11.1 14.8 18.5 22.2 26.0 29.7 33.4 37.1 40.8 d(cm ) 6>0y : 0>(Oy+Ou)/2YRd O>0u/yRd V>V R m ax Κομβος εαεγχου Κ10(3) Ομοιόμορφη, 0.00 (+ 30% ) +e Βημα:2.760οπι 217.99kN ou.'0 = 3.9 Σχήμα 4.55 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση x. Θέση αι.δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης [Μέθοδος Ενίσχυσης Β] Α. Θέση αι -Δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης Η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει στη δοκό Δ10.1(1) στης στάθμης Β (οροφής 1ου ορόφου) όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.55. Η δοκός διαρρέει στο άκρο της, στον κόμβο ένωσης με υποστύλωμα, οπότε ικανοποιείται το κριτήριο θ>θγ. H τιμή της τέμνουσας για την οποία προκύπτει η πρώτη διαρροή και η μετακίνηση κορυφής τη στιγμή εκείνη, παρατίθενται στον Πίνακα 4.44. 122

Πίνακας 4.44 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση αι [διεύθυνση χ] Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 2.760 217.99 F(KN) Διαγραμμα Δυναμης-Μετακινησης - F-d 9 3 7 Η 952 5 767.3 ο Ε2 0 511.5 «2Β.3 341.0 it:. 2 170.5 95.3 3.0 3.7 7.4 11.1 14.8 1 8.5 22.2 26.0 29.7 33.4 37.1 40.8 Κομβος ελεγχου: Κ10(3) d(cm) B>(0y+0u)/2YRd B>6u/vRd V>VRm ax Ομοιόμορφη, 0.00 (+30% ) +e Βήμα:9.000θΓΠ 636.35kN 0U/Q1=3.91 Σχήμα 4.56: Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση χ. Τυχαία θέση.ανάπτυξη πλαστικών αρθρώσεων σε δοκούς και υποστυλώματα. [Μέθοδος Ενίσχυσης Β] B. Τυχαία θέση μεταξύ αι και gu - Δημιουργία πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο Πλέον σχηματίζονται πλαστικές αρθρώσεις σε περισσότερες δοκούς αλλά και σε υποστυλώματα όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.56. Επίσης, στον Πίνακα 4.45 αναγράφεται ένα ενδεικτικό ζεύγος τιμών δύναμης και μετακίνησης. Πίνακας 4.45 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής σε τυχαία θέση μεταξύ αι και α [διεύθυνση χ] Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 9.000 636.35 9 3 7.8 8 5 2.5 7 6 7.3 F(KN) Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης - F-d 6>0y 0>(ev+6uV2vRd 6>du/YRd V > V R m a x Κ ό μ β ο ς ελ έγ χ ο υ : K 1 0 (3 ) Ο μοιόμορφ η, 0.0 0 (+ 3 0 % ) +e Β ήμα: 19.14 0 c m 8 52.54kN αυ/α1=3.91 Σχήμα 4.57: Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση χ. Θέση au.μετατροπή του φορέα σε μηχανισμό κατάρρευσης.[μέθοδος Ενίσχυσης Β ] 4 0 8 d(cm ) 123

Γ. Θέση gu - Σημείο κατάρρευσης Στη θέση au πραγματοποιείται η θεωρητική κατάρρευση της κατασκευής, μετά από το σχηματισμό επαρκώς ικανού αριθμού πλαστικών αρθρώσεων όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.57. Στον Πίνακα 4.46 παρατίθενται η τιμή της τέμνουσας βάσης για την οποία σχηματίζεται ο μηχανισμός κατάρρευσης και η μετακίνηση της κορυφής τη στιγμή εκείνη. Πίνακας 4.46: Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση au [διεύθυνση χ] Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 19.140 852.54 O λόγος υπεραντοχής του κτιρίου για την ομοιόμορφη φόρτιση στη διεύθυνση x ισούται με 3.91. Επίσης από τα διαγράμματα εύκολα προκύπτει η συνολική ανελαστική μετακίνηση του κτιρίου, η οποία ισούται με du-di=16.38 cm Στο Σχήμα 4.58 διακρίνεται καλύτερα το μοντέλο προσομοίωσης του κτιρίου, στη στιγμή που έχει δημιουργηθεί ικανοποιητικός αριθμός πλαστικός αρθρώσεων ώστε να γίνει μηχανισμός κατάρρευσης. Σχήμα 4.58 : Μηχανισμός κατάρρευσης κατά τη διεύθυνση \[Μέθοδος Ενίσχυσης Β] 124

Διάγραφα Απαίτησης -Ικανότητας ( ADRS) Η καμπύλη (φάσμα) απαίτησης είναι μια τροποποιημένη μορφή της καμπύλης του φάσματος σχεδιασμού. Το διάγραμμα του φάσματος σχεδιασμού μετατρέπεται σε διάγραμμα απαιτούμενου φάσματος (ADRS). Παρακάτω στα Σχήματα 4.59, 4.60, βρίσκονται τα διαγράμματα ADRS για τις στάθμες επιτελεστικότητας SD, NC που προέκυψαν για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης κατά τη διεύθυνση x. Είναι εμφανές από τα παρακάτω διαγράμματα στα Σχήματα 4.59, 4.60 ότι και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας το κτίριο επαρκεί, καθώς σε περίπτωση η στοχευόμενη μετακίνηση (κίτρινη και θαλασσί κουκίδα) η απαίτηση δηλαδή, είναι αριστερά από την κατακόρυφη διακεκομμένη που υποδηλώνει την ικανότητα του κτιρίου. 125

4.2.4.2 Ομοιόμορφη Κατανομή κατά τη διεύθυνση y Σε αυτήν την περίπτωση το κτίριο φορτίζεται με σεισμικές φορτίσεις ομοιόμορφης κατανομής κατά τη διεύθυνση y. Κατά τη διεύθυνση αυτή τα τοιχώματα αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της σεισμικής φόρτισης, οπότε το κτίριο είναι πιο δυνατό κατά αυτή τη διεύθυνση.επίσης τα ενισχυμένα με μανδύα οπλισμένα σκυροδέματος τοιχώματα, αναμένεται να αυξήσουν σημαντικά την συνολική αντοχή, δυσκαμψία και πλαστιμότητα του κτιρίου προς αυτή τη διεύθυνση. Αφού ολοκληρωθούν όλες οι επιλύσεις, εύκολα πλέον προκύπτουν τα παρακάτω διαγράμματα που υποδεικνύουν τη συμπεριφορά του κτιρίου κάτω από τις συγκεκριμένες σεισμικές φορτίσεις. Διάγραμμα Δύναμης -Μετακίνησης F-d Στα παρακάτω Σχήματα 4.61, 4.62, 4.63 γίνεται η παρουσίαση της πορείας δημιουργίας πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο, από την πρώτη διαρροή μέχρι την κατάρρευση του κτιρίου. Έπειτα, προκύπτουν οι ανάλογες παρατηρήσεις. F(KN) Διαγραμμα Δυναμης-Μετακινησης - F-d 1259 9 6 9 0 ο 69. 2.7 5.4 8.1 10.8 13.5 6.2 18.9 21.6 24.3 27.0 29.7 d(cm) θ>θν Κομβος ελέγχου: Κ10(3) 0>(Oy-*-Ou)/2YRd 0μο«ομορφη, 90.00 (-30% ) +e 9>θυ/γΗ<3 9ημα:3 622cm 514.86kN otu /a 1 = 3 2 8 ν - V R m a x Σχήμα 4.61 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y. Θέση α1.δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης[μέθοδος Ενίσχυσης Β] Α. Θέση αι -Δημιουργία πρώτης πλαστικής άρθρωσης Η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει στη δοκό Δ19.1(1) στης στάθμης Β (οροφής 1ου ορόφου) όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.61. Η δοκός διαρρέει στο άκρο της, στον κόμβο ένωσης με υποστύλωμα, οπότε ικανοποιείται το κριτήριο θ>θy. H τιμή της τέμνουσας για την οποία προκύπτει η πρώτη διαρροή και η μετακίνηση κορυφής τη στιγμή εκείνη, παρατίθενται στον Πίνακα 4.47. Πίνακας 4.47: Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση αι Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 3.622 514.86 126

1690 ; (KNl r Διαγραμμα Δυναμης-Μετακινησης - F-d 1183.6 1014.5 0.0 2.7 5.4 8.1 10.8 13.5 16.2 18.9 21.6 24.3 27.0 29.7 d (c m ) Κ μ β ο ς ε γ χ ο υ : 1 0 (3 ) ό λ έ Κ 6>(0y+6u)/2YRd Ομοιόμορφη, 90.00 (-30%) 6>0u/vR d Βπμα:9.082οτη 1279.61 kn V > V R m a x α υ /α 1 = 3 2 8 Σχήμα 4.62 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y.. Τυχαία θέση.ανάπτυξη πλαστικών αρθρώσεων σε δοκούς και υποστυλώματα B. Τυχαία θέση μεταξύ αι και gu - Δημιουργία πλαστικών αρθρώσεων στο κτίριο Πλέον σχηματίζονται πλαστικές αρθρώσεις σε περισσότερες δοκούς αλλά και σε υποστυλώματα όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.62. Επίσης, στον Πίνακα 4.48 αναγράφεται ένα ενδεικτικό ζεύγος τιμών δύναμης και μετακίνησης. Πίνακας 4.48 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής σε τυχαία θέση μεταξύ αι και αη Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 9.062 1279.61 F(KN) Διαγραμμα Δυναμης-Μετακινησης - F-d.... I r.. 1521.S 0.0 2.7 5.4 8 1 1 08 1 35 16.2 18.9 21 6 24.3 27 0 29.7 Κομβος ελέγχου: Κ10(3) d(cm) θ > (θ ν + θ υ ν 2 γ Μ ;ξ 0>0u/YRd Rmax Ομοιόμορφη. 90.00 (-3 0 % ) +e Βήμα: 19.612cm 1690.84kN αυ/α1 =3.28 Σχήμα 4.63 : Διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y. Θέση au.μετατροπή του φορέα σε μηχανισμό κατάρρευσης. 127

Γ. Θέση gu - Σημείο κατάρρευσης Στη θέση au πραγματοποιείται η θεωρητική κατάρρευση της κατασκευής, μετά από το σχηματισμό επαρκώς ικανού αριθμού πλαστικών αρθρώσεων όπως φαίνεται και στο Σχήμα 4.63. Στον Πίνακα 4.49 παρατίθενται η τιμή της τέμνουσας βάσης για την οποία σχηματίζεται ο μηχανισμός κατάρρευσης και η μετακίνηση της κορυφής τη στιγμή εκείνη. Πίνακας 4.49 : Τιμές τέμνουσας βάσης και μετακίνηση κορυφής στη θέση au Μετακίνηση κορυφής (cm) Τέμνουσα Βάσης (kn) 19.612 1690.84 O λόγος υπεραντοχής του κτιρίου για την ομοιόμορφη φόρτιση στη διεύθυνση x ισούται με 3.28. Επίσης από τα διαγράμματα εύκολα προκύπτει η συνολική ανελαστική μετακίνηση του κτιρίου η οποία ισούται με du-di=15.99 cm Στο Σχήμα 4.64 διακρίνεται καλύτερα το μοντέλο προσομοίωσης του κτιρίου, τη στιγμή που έχει δημιουργηθεί ικανοποιητικός αριθμός πλαστικός αρθρώσεων ώστε να γίνει μηχανισμός κατάρρευσης. 128

Διάγραφα Απαίτησης -Ικανότητας ( ADRS) Η καμπύλη (φάσμα) απαίτησης είναι μια τροποποιημένη μορφή της καμπύλης του φάσματος σχεδιασμού. Το διάγραμμα του φάσματος σχεδιασμού μετατρέπεται σε διάγραμμα απαιτούμενου φάσματος (ADRS). Παρακάτω στα Σχήματα 4.65, 4.66, βρίσκονται τα διαγράμματα ADRS για τις στάθμες επιτελεστικότητας SD, NC που προέκυψαν για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης κατά τη διεύθυνση x. Είναι εμφανές από τα παρακάτω διαγράμματα στα Σχήματα 4.65, 4.66 ότι και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας το κτίριο επαρκεί, καθώς σε περίπτωση η στοχευόμενη μετακίνηση (κίτρινη και θαλασσί κουκίδα) η απαίτηση δηλαδή, είναι αριστερά από την κατακόρυφη διακεκομμένη που υποδηλώνει την ικανότητα του κτιρίου. 0.0 2.7 5.4 8.1 10.8 13.5 16.2 18.9 21.6 24.3 8>8y 8>(0y*0uV2yRd 8>0u/yRd V>VRmax Κόμβος ελέγχου: Κ 10(3) Ο μοιόμορφη, 9 0.00 (-3 0 % ) +e Β ημ α :8.6 92αη 1.48m /sa2 αυ/α1 =3.28 2 7.0 29.7 Sd(cm Σχήμα 4.66 :: Διάγραμμα ADRS.Θέση ορίου επιτελεστικότητας NC. [Μέθοδος Ενίσχυσης B] 129

4.2.5 Ζητήματα ανεπάρκειας μεμονωμένων στοιχείων Κατά τον έλεγχο στην στάθμη επιτελεστικότητας NC στην Υφιστάμενη Κατάσταση προέκυψαν ορισμένα ζητήματα ανεπάρκειας σε τοιχώματα και δοκούς κυρίως στη οροφή ισογείου. Μετά τις ενισχύσεις με τη Μέθοδο B που πραγματοποιήθηκαν, επιλύθηκαν όλα τα προβλήματα που υπήρχαν, δηλαδή οι περιπτώσεις στις οποίες ο λόγος επάρκειας δομικών μελών, σε κάποιο έλεγχο στροφής ή διάτμησης, ήταν μεγαλύτερος της μονάδας στη στάθμη επιτελεστικότητας NC. Μετά τις ενισχύσεις οι τιμές των λόγων επάρκειας διαμορφώθηκαν ως εξής, με τα αποτελέσματα τους να παρατίθενται στον Πίνακα 4.50. Πίνακας 4.50 : Μέλη με λόγο επάρκειας λ>1 στη στάθμη N C. Δομικά μέλος Έλεγχος λ (NC) Κ18(1) Στροφής(θ>θΗ!η) 0.67 Κ19(1) Στροφής(θ>θΗ!η) 0.50 Δ9.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.68 Δ19.2(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.48 Δ30.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.62 Δ 30.2θ) Διάτμησης (V>Vr) 0.66 Δ32.1(1) Διάτμησης (V>Vr) 0.93 Δ19.2(2) Διάτμησης (V>Vr) 0.98 4.2.6 Μέγιστα λόγων επάρκειας Δοκών Παρακάτω στους πίνακες 4.51,4.52 Υπάρχουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, με τα μέγιστα των λόγων επάρκειας των δοκών. Τα αποτελέσματα για όλες τις δοκούς παρατίθενται στο τέλος της εργασίας στο Παράρτημα Β. Πίνακας 4.51 Μ έγιστα Λόγων Επάρκειας Δοκών - Ελεγχος Στροφών Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Δ10.1(1) 0.54 NC Δ 42.1θ) 0.91 Πίνακας 4.52 Μ έγιστα Λόγων Επάρκειας Δοκών - Έλεγχος Διάτμησης Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Δ43.1(2) 0.71 NC Δ 19.2θ) 0.98 130

4.2.7 Μέγιστα λόγων επάρκειας Υποστυλωμάτων Παρακάτω στους πίνακες 4.53,4.54 Υπάρχουν τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα, με τα μέγιστα των λόγων επάρκειας των υποστυλωμάτων. Τα αποτελέσματα για όλες τις δοκούς παρατίθενται στο τέλος της εργασίας στο Παράρτημα Β. Πίνακας 4.53 :Μέγιστα Λόγων Επάρκειας Υποστυλωμάτων - Ελεγχος Στροφών Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Κ11(1) 0.50 NC Κ11ω 0.80 Πίνακας 4.54 Μ έγιστα Λόγων Επάρκειας Υποστυλωμάτων - Έλεγχος Διάτμησης Στάθμη Μέλος Λόγος Επάρκειας επιτελεστικότητας SD Κ12(2) 0.47 NC Κ12(2) 0.78 131

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΩΝ Στο Κεφάλαιο αυτό αξιολογούνται τα αποτελέσματα των αναλύσεων και συγκρίνονται οι δύο μέθοδοι ενίσχυσης με την υφιστάμενη κατάσταση. Τα αποτελέσματα παρουσιάζονται ανάλογα με τη διεύθυνση φόρτισης. 5.1 Σύγκριση αποτελεσμάτων κατά τη διεύθυνση x Αρχικά παρουσιάζεται η σύγκριση των αποτελεσμάτων που προέκυψαν για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης κατά τη διεύθυνση x. 5.1.1 Σύγκριση Διαγραμμάτων Δύναμης-Μετακίνησης F-d Αρχικά θα γίνει η σύγκριση των διαγραμμάτων Δύναμης-Μετακίνησης για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης κατά τη διεύθυνση x. Στο Σχήμα 5.1 παρουσιάζεται το συγκεντρωτικό διάγραμμα F-d όπου συνοψίζονται οι τρεις καταστάσεις του φορέα, η υφιστάμενη κατάσταση, η μέθοδος ενίσχυσης Α και η μέθοδος ενίσχυσης Β. Συγκεντρωτικό διάγραμμα Δύναμης - Μετακίνησης F-d κατά Σχήμα 5.1 : Συγκεντρωτικό διάγραμμα Δύναμης - Μετακίνησης F-d κατά τη διεύθυνση x, όλων των καταστάσεων. [Υφιστάμενη Κατάσταση, Μέθοδος Ενίσχυσης Α,Μέθοδος Ενίσχυσης Β] Εξετάζοντας τις καμπύλες δύναμης μετακ στο Σχήμα 5.1, είναι προφανές ότι προκύπτουν διάφορες παρατηρήσεις, οι οποίες είναι οι εξής: Καμία από τις μεθόδους ενισχύσεων δεν επέφερε σημαντική μεταβολή στη δυσκαμψία του κτιρίου ως προς αυτή τη διεύθυνση. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η δυσκαμψία του κτιρίου ορίζεται από την κλίση της καμπύλης ικανότητας, η οποία όπως φαίνεται και στο Σχήμα 5.1 είναι σχεδόν η ίδια και για τις τρεις περιπτώσεις. Παρόλα αυτά οι φορείς που έχουν υποστεί ενισχύσεις είναι ικανοί να παραλάβουν μεγαλύτερη τέμνουσα βάσης από την υφιστάμενη κατάσταση(καμπύλη με πράσινο χρώμα), με την Ενίσχυση με Μέθοδο 132

Β(καμπύλη με κίτρινο χρώμα), δηλαδή μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος στα τοιχώματα να παραλαμβάνουν τη μεγαλύτερη τέμνουσα βάσης. H πλαστιμότητα του κτιρίου, είναι η ικανότητα του πραγματοποιεί ανελαστικές παραμορφώσεις χωρίς σημαντική μείωση της αντοχής. Ο δείκτης πλαστιμότητας για κάθε κατάσταση προκύπτει υπολογίζοντας το λόγο της παραμόρφωσης για την οποία δημιουργείται ο μηχανισμός κατάρρευση ς(άυ), προς την παραμόρφωση για την οποία δημιουργείται η πρώτη πλαστική άρθρωση^1). Στον Πίνακα 5.1 παρατίθενται οι δείκτες πλαστιμότητας για την κάθε κατάσταση. Πίνακας 5.1:Δείκτες πλαστιμότητας του κτιρίου για κάθε κατάσταση Κατάσταση Φορέα Δείκτης πλαστιμότητας (du/d1) Υφιστάμενη 11.97 Μέθοδος Ενίσχυσης Α Μέθοδος Ενίσχυσης Β 6.79 6.93 Από το Σχήμα 5.1, είναι εμφανές ότι στην ενισχυμένη κατάσταση με τη Μέθοδο Β, το κτίριο αφού φτάσει το σημείο της θεωρητικής κατάρρευσης συνεχίζει να πραγματοποιεί ανελαστικές παραμορφώσεις με μικρή μείωση της αντοχής. Γεγονός που δεν συμβαίνει στις υπόλοιπες καταστάσεις αφού καταρρέουν αμέσως μετά το σημείο της θεωρητικής κατάρρευσης. Ο λόγος υπεραντοχής για την Υφιστάμενη Κατάσταση είναι 6.44, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Α είναι 3.84 και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι 3.91.Η σύγκριση φαίνεται στο Σχήμα 5.2. 7 6 6.44 ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡΑΝΤΟΧΗΣ 5 4 3 2 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 1 0 Σχήμα 5.2 : Λόγος Υπεραντοχής για κάθε κατάσταση. 133

Η Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή που δημιουργείται η πρώτη πλαστική άρθρωση είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 121.2 kn, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Α 215.47 kn, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 217.99.(Σχήμα 5.3) ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ [ΠΡΩΤΗ ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΑΡΘΡΩΣΗ] 215.47 217.99 200 Υφιστάμενη Κατάσταση <CQ < > Ο 150 100 Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 50 0 Σχήμα 5.3 : Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή δημιουργίας της πρώτης πλαστικής άρθρωσης, για κάθε κατάσταση. Από το Σχήμα 5.3, παρατηρείται δηλαδή ότι η πρώτη πλαστική άρθρωση γίνεται για σχεδόν διπλάσια τέμνουσα βάσης και με τις δύο μεθόδους ενίσχυσης. Γ εγονός που εξηγεί και τους μικρότερους λόγους υπεραντοχής. Η Μετακίνηση Κορυφής τη στιγμή που δημιουργείται η πρώτη πλαστική άρθρωση είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 1.6 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 2.761 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 2.760 cm. H σύγκριση φαίνεται στο Σχήμα 5.4. ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ [ΠΡΩΤΗ ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΑΡΘΡΩΣΗ] 3 2.761 2.76 2 5 kj U-sJ Ο 1.5 1 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 5 0.5 0 Σχήμα 5.4 : Σύγκριση τιμών Μετακίνησης Ορόφου τη στιγμή δημιουργίας της πρώτης πλαστικής άρθρωσης για κάθε κατάσταση. 134

Η Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή που δημιουργείται ο μηχανισμός κατάρρευσης είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 780.5 kn, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Α 827.45 kn, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 852.54 kn. Η σύγκριση φαίνεται στο Σχήμα 5.5 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ [ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ] 860 ------------------------------------------------------852.54 Έ. ΚΙ X κ ι κ ι ο 840 820 800 1 780 LU I- 760 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 740 Σχήμα 5.5 : Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή δημιουργίας του μηχανισμού κατάρρευσης, για κάθε κατάσταση. Η Μετακίνηση Κορυφής τη στιγμή που δημιουργείται o μηχανισμός κατάρρευσης είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 19.147cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 18.751 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 19.140 cm. Η σύγκριση φαίνεται σε μορφή ραβδογράμματος στο Σχήμα 5.6. ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ [ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ] 19.2 19.1 19.147 19.14 19 θ 18.9 Ο ζ: LU 5 18.8 18.7 18.6 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 18.5 Σχήμα 5.6 : Μετακίνηση κορυφής τη στιγμή δημιουργίας του μηχανισμού κατάρρευσης, για κάθε κατάσταση. 135

Η συνολική ανελαστική παραμόρφωση είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 17.547 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 15.99 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 16.38 cm. Η σύγκριση φαίνεται στο Σχήμα 5.7. 18 ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΕΛΑΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ (CM) 17.5 17 16.5 16 15.5 17.547 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 15 Σχήμα 5.7: Συνολική Ανελαστική Μετακίνηση για κάθε κατάσταση. 136

5.1.2 Σύγκριση Διαγραμμάτων Απαίτησης - Ικανότητας (ADRS) Στα Σχήματα 5.8, 5.9, 5.10 βρίσκονται τα διαγράμματα ADRS κατά τη διεύθυνση x που προέκυψαν μετά τις αναλύσεις. SafP m/s2 Acceleration Displacement Response Spectrum - ADRS MG 12.5 7.5 20.0 22." 25.0 Sd(cm Κομβος ελέγχου: Κ10Γ3) 9>(0y+O uy2yr d Β>θυ/γκα v > V R m a x Ο μοιόμορφη, 0.00 (+ 3 0 % ) +e Βήμα: 12.907cm 0.89nVsA2 1 M 1 = 6. 4 4 Σχήμα 5.8.Διάγραμμα Απαίτησης - Ικανότητας κατά τη διεύθυνση x. [Υφιστάμενη Κατάσταση] SaiT }(m/s2) Acceleration Displacement Response Spectrum - ADRS V ay m 2.4 4.8 7.3 9.7 12.1 14.5 16.9 19.4 21.6 24.2 26.6 Sdfcm Κομβος e A e y y o u : ΚΙ 0(3} fl> [6y+feiW 2yRd 0>&u/vRit v>vrmax Ο μοιόμορφ η, 0.00 (+30% ) +e Βη μ α: 12.511 cm 0.9 2 γπ/ 5 λζ συ/οΐ =3.84 Σχήμα 5.10: Διάγραμμα Απαίτησης - Ικανότητας κατά τη διεύθυνση x. [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] 137

SaiT )(m/s2) Acceleration Displacement Response Spectrum - ADRS SD TU! 0.0 3.7 7.4 11.1 14.fi 16 5 22.2 26.0 29.7 33.4 37.1 40.fi 3 d(cm β 9>0y Κόμβος ελένχου: K10(3) Λ 0>[0y+0uy2YRO Ομοιόμορφη. 0.00 ι>30%) * 0>Ou/yRtf Βημα:12.509cm 0.94m/sA2 V>VRmax πυ' π1=3θ1 Σχήμα 5.9 : Διάγραμμα Απαίτησης - Ικανότητας κατά τη διεύθυνση x. [Μέθοδος Ενίσχυσης Β] 138

Συγκρίνοντας τα παραπάνω διαγράμματα προκύπτουν τα εξής : Η στοχευμένη μετακίνηση του φορέα για τη στάθμη επιτελεστικότητας Σημαντικών Βλαβών (SD) στη Μέθοδο Ενίσχυσης Α είναι 6.271 cm για Τένουσα Βάσης 464.294 kn, ενώ στη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι πάλι 6.270 cm για Τέμνουσα Βάσης 478.3 kn. Στα Σχήματα 5.11, 5.12 φαίνονται οι παραπάνω παρατηρήσεις. ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ - ΣΤΑΘΜΗ SD 6.3 6.271 6.27 6.25 kj U-sJ X 6.2 e > Q_ Ο < i LU 6.15 6.1 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 2 6.05 6 Σχήμα 5.11: Στοχευόμενη Μετακίνηση για τη Στάθμη SD 480 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ ΓΙΑ ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ - ΣΤΑΘΜΗ SD --------------------------------------------------- 478.37 475 ^ 470 κι < 465 CQ S 460 Ζ 455 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 450 445 Σχήμα 5.12 : Τέμνουσα Βάσης του κτιρίου για στοχευόμενη μετακίνηση της Στάθμης SD. 139

Η στοχευμένη μετακίνηση του φορέα για τη στάθμη επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση(ΝΟ) στη Μέθοδο Ενίσχυσης Α είναι 12.511 cm για Τέμνουσα Βάσης 772,291 kn, ενώ στη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι πάλι 12.509 cm για Τέμνουσα Βάσης 790.973 kn. Στα Σχήματα 5.13, 5.14 φαίνονται οι παραπάνω παρατηρήσεις. 18 ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ - ΣΤΑΘΜΗ NC 16 15.509 14 12 θ X ζ: ι LU 10 8 6 4 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 2 0 Σχήμα 5.13 :Στοχευόμενη Μετακίνηση για τη Στάθμη NC 800 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ ΓΙΑ ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ-ΣΤΑΘΜΗ NC 790 ζ 780 ΚΙ 770 <CQ <Ιλ Ι 760 ο ;ζ: 5 750 790.973 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 740 730 Σχήμα 5.14 : Τέμνουσα Βάσης του κτιρίου για στοχευόμενη μετακίνηση της Στάθμης SD. 140

To όριο διατμητικής αστοχίας (Vr) σημειώνεται στη Μέθοδο Ενίσχυσης Α για μετακίνηση κορυφής 15.143 cm, και για τέμνουσα βάσης 818.261 kn, και στην Μέθοδο Ενίσχυσης Β για μετακίνηση κορυφής 15.371 kn, και για τέμνουσα βάσης 843.073kN. Στα Σχήματα 5.15, 5.16 φαίνονται οι παραπάνω παρατηρήσεις. Επίσης στην Υφιστάμενη κατάσταση το όριο διατμητικής αστοχίας σημειώνεται για μετακίνηση κορυφής 12.918 cm, και για τέμνουσα βάσης 753.26 kn. 16 15.5 15 kj ϊ 14.5 θ 14 13.5 X ;ζ: 13 < 12.5 ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ - ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΤΜΗΤΙΚΗ ΑΣΤΟΧΙΑ 15.371 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 12 11.5 Σχήμα 5.15:Μετακίνηση Κορυφής της στιγμή της πρώτης διατμητικής αστοχίας 860 840 820 800 780 760 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ- ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΤΜΗΤΙΚΗ ΑΣΤΟΧΙΑ 843.73 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 740 720 700 Σχήμα 5.16: Τέμνουσα Βάσης την στιγμή ς της πρώτης διατμητικής αστοχίας. 141

Η ικανότητα Μετακίνησης για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Σημαντικών βλαβών (SD) είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 12.918 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 13.133 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι 13.1 cm. Ενώ, η Ικανότητα Μετακίνησης για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση (NC) είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 17.21 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 15.88 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι 16.18 cm. Στα Σχήματα 5.17,5.18 παρουσιάζονται οι τιμές σε μορφή ραβδογράμματος. 13.2 13 U-sJ X 12.8 θ>- Ω_ Ο 12.6 12.4 < ι LU 5 12.2 ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ- ΣΤΑΘΜΗ SD 13.133 13.1 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 12 Σχήμα 5.17: Ικανότητα Μετακίνησης για τη Στάθμη SD ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ - ΣΤΑΘΜΗ NC 18 17 17.21 U-sJ 16 15 >α_ Ο 14 X κι 13 < 12 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 11 10 Σχήμα 5.18 : Ικανότητα Μετακίνησης για τη Στάθμη NC 142

5.2 Σύγκριση αποτελεσμάτων κατά τη διεύθυνση y Στη συνέχεια παραθέτονται που προέκυψαν για ομοιόμορφη κατανομή φόρτισης κατά τη διεύθυνση y. 5.2.1 Σύγκριση Διαγραμμάτων Δύναμης-Μετακίνησης F-d Στο Σχήμα 5.19 παρουσιάζεται το συγκεντρωτικό διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης κατά τη διεύθυνση y, για όλες τις καταστάσεις. Στο διάγραμμα αυτό φαίνεται ότι η μέθοδος ενίσχυσης Α δεν αλλάζει σημαντικά τη συμπεριφορά του κτιρίου καθώς η περιτύλιξη των υποστυλωμάτων με ΙΟΠ δεν αλλάζει τη δυσκαμψία των υποστυλωμάτων. Αντιθέτως παρατηρείται ότι οι μανδύες ενίσχυσης επιφέρουν σημαντική αύξηση της δυσκαμψίας κατά τη διεύθυνση y. Η αύξηση αυτή έχει σαν αποτέλεσμα τη σημαντική αύξηση της δυσκαμψίας του κτιρίου καθώς και την αντοχή. 1800 Συγκεντρωτικό διάγραμμα Δύναμης - Μετακίνησης F-d κατά τη διεύθυνση y F(kN) Σχήμα 5.19: Συγκεντρωτικό διάγραμμα Δύναμης - Μετακίνησης F-d κατά τη διεύθυνση y, όλων των καταστάσεων. [Υφιστάμενη Κατάσταση, Μέθοδος Ενίσχυσης Α,Μέθοδος Ενίσχυσης Β] 143

Συγκρίνοντας τις καμπύλες ικανότητας για κάθε κατάσταση προκύπτουν τα εξής : Ο λόγος υπεραντοχής (αυ/α1) για την Υφιστάμενη Κατάσταση είναι 3.20, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Α είναι 3.71 και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι 3.28. Στο Σχήμα 5.20 γίνεται η σύγκριση τους. 3.8 3.7 3.6 3.5 3.4 3.3 3.2 ΛΟΓΟΣ ΥΠΕΡΑΝΤΟΧΗΣ 3.71 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 3.1 3 2.9 Σχήμα 5.20 : Λόγος Υπεραντοχής για κάθε κατάσταση. Η Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή που δημιουργείται η πρώτη πλαστική άρθρωση είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 335.75 kn, για τη Μέθοδο Ενισχυσης Α 301.29 kn, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 514.86 kn. Στο Σχήμα 5.21 γίνεται η σύγκριση τους. 600 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ [ΠΡΩΤΗ ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΑΡΘΡΩΣΗ] 500 Έ ^ 400 U-sJ XUnJ 300 w ο 1 200 LU I- 100 514.86 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 0 Σχήμα 5.21 : Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή δημιουργίας της πρώτης πλαστικής άρθρωσης, για κάθε κατάσταση. 144

Η Μετακίνηση Κορυφής τη στιγμή που δημιουργείται η πρώτη πλαστική άρθρωση είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 3.232 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 2.877 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 3.622 cm. Στο Σχήμα 5.22 γίνεται η σύγκριση τους. 4 3.5 3 K J 2.5 Ο 2 κι 1.5 ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ [ΠΡΩΤΗ ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΑΡΘΡΩΣΗ] 3.622 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 0.5 0 Σχήμα 5.22 : Μετακίνηση κορυφής τη στιγμή δημιουργίας της πρώτης πλαστικής άρθρωσης, για κάθε κατάσταση. Η Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή που δημιουργείται ο μηχανισμός κατάρρευσης είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 1073.24 kn, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Α 1117.61 kn, για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 1690.84 kn. Στο Σχήμα 5.23 γίνεται η σύγκριση τους. 1800 1600 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ [ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ] ----------------------------------------------------1690.84 Ζ 1400 1200 κ ι X 1000 CQ Ο LU I- 800 600 400 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 200 0 Σχήμα 5.24 : Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή δημιουργίας του μηχανισμού κατάρρευσης, για κάθε κατάσταση. 145

Η Μετακίνηση Κορυφής τη στιγμή που δημιουργείται o μηχανισμός κατάρρευσης είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 20.002 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 18.477 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 19.612 cm. (βλ. Σχήμα 5.25). 20.5 ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ [ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗΣ] _ 20 5 ϊ 19.5 θ ί Ο. Ο 19 Xκ ι X 18.5 < ι LU 5 18 20.002 19.612 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 17.5 Σχήμα 5.25 : Μετακίνηση Κορυφής τη στιγμή δημιουργίας του μηχανισμού κατάρρευσης, για κάθε κατάσταση. Η συνολική ανελαστική παραμόρφωση είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 16.77 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 15.6 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β 15.99 cm. (βλ. Σχήμα 5.26 ). κι X θ > α_ Ο < ι LU 17 16.8 16.6 16.4 16.2 16 15.8 15.6 15.4 15.2 15 ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΕΛΑΣΤΙΚΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ 16.77 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) Σχήμα 5.26: Συνολική Ανελαστική Μετακίνηση για κάθε κατάσταση. 146

5.2.2 Σύγκριση Διαγραμμάτων Απαίτησης - Ικανότητας (ADRS) Στα Σχήματα 5.27, 5.28, 5.29 βρίσκονται τα διαγράμματα ADRS κατά τη διεύθυνση x που προέκυψαν μετά τις αναλύσεις 8 > ( 8 y + 9 u ) /2 Y R d 8>8u/yRd VvVRmsx Ομοιόμορφη, 90.00 (-30%) +e Βημα:10.642cm 1.13m/sA2 nu/n1 =3.20 Σχήμα 5.27: Διάγραμμα Απαίτησης - Ικανότητας κατά τη διεύθυνση y. [Υφιστάμενη Κατάσταση] SafT'Km/sZ) Acceleration Displacement Response Spectrum - ADRS 5.2 4.7 4.2 3.5 3.3 2.5 2.4 1.9 1.4 0.9 0.5 0.0 3D «I V I 1 1 I 1 I 1 I I I 1 I 1 I I I 1 1 1 1 1 I I I ----- β 1 ι------ ~Γ ΤΙt 1 0.0 1.9 3.9 5 8 7.7 9.6 * * 9>θγ 0>(9y+0u)J2YRd: 0>9u/yRO V>VRmax L. 1 1 11.6 13.5 15,4 17.3 19.3 21.2 Sd(cm Κόμβος Ελέγχου: Κ10(3) Ομοιόμορφη, 90.00 (-30%) +e Εημα:10.677cm 1.1 7γτι/3λ2 (χι/ατ=3.7ι Σχήμα 5.28 : Διάγραμμα Απαίτησης - Ικανότητας κατά τη διεύθυνση y. [Μέθοδος Ενίσχυσης Α] 147

S a ft * K m /s2) Acceleration Displacement Response Spectrum - ADRS 0.0 2.7 5.4 8 1 9>9y * 9>C6y+6u)/2vR<t 9>&u/yRd B V>VRmax 10 8 13.5 16.2 18.9 21.6 24.3 27.0 29.7 Sdfcm Κόμβο; Ελέγχου: K10[3) Ομοιόμορφη, 90.00 (-30%) +e Brwa:S.692cm 1.4Sm/sA2 auvnl =3.28 Σχήμα 5.29 : Διάγραμμα Απαίτησης - Ικανότητας κατά τη διεύθυνση y. [Μέθοδος Ενίσχυσης Β] 148

Συγκρίνοντας τα παραπάνω διαγράμματα προκύπτουν τα εξής : Η στοχευμένη μετακίνηση του φορέα για τη στάθμη επιτελεστικότητας Σημαντικών Βλαβλών(8Ό) στη Μέθοδο Ενίσχυσης Α είναι 5.572 cm για Τένουσα Βάσης 589.864 kn, ενώ στη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι 4.792 cm για Τέμνουσα Βάσης 704.508 kn. Στα Σχήματα 5.30,5.31 φαίνονται οι παραπάνω παρατηρήσεις. ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ-ΣΤΑΘΜΗ SD 5.8 U-sJ >- 5.6 5.4 5.2 5.572 5.607 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) U%J 4.8 Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) < 4.6 1 4.4 4.2 Σχήμα 5.30 : Στοχευόμενη Μετακίνηση για τη Στάθμη SD 720 700 680 660 U-sJ U'sl 640 620 l/sl 600 ;ζ: 580 ι- 560 540 520 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ ΓΙΑ ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ - ΣΤΑΘΜΗ SD 704.508 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) Σχήμα 5.31 : Τέμνουσα Βάσης για τη στοχευόμενη μετακίνησης της Στάθμης SD 149

Η στοχευμένη μετακίνηση του φορέα για τη στάθμη επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση(ΝΟ) στη Μέθοδο Ενίσχυσης Α είναι 10.667 cm για Τέμνουσα Βάσης 974.827 kn, ενώ στη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι πάλι 8.692 cm για Τέμνουσα Βάσης 1249.33 kn. Στα Σχήματα 5.32,5.33 φαίνονται οι παραπάνω παρατηρήσεις. κι X θ > α_ Ο Xκ ι < I LU 12 10 8 6 4 ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ-ΣΤΑΘΜΗ NC 10.642 10.667 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 2 0 Σχήμα 5.32 : Στοχευόμενη Μετακίνηση για τη Στάθμη NC κ ι <CQ 1400 1200 1000 800 <ΚΙ 600 ο ;ζ: 5 400 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ ΓΙΑ ΣΤΟΧΕΥΟΜΕΝΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ-ΣΤΑΘΜΗ NC 1249.33 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 200 0 Σχήμα 5.33 : Τέμνουσα Βάσης για τη στοχευόμενη μετακίνηση της Στάθμης NC 150

To όριο διατμητικής αστοχίας (Vr) σημειώνεται στη Μέθοδο Ενίσχυσης Α για μετακίνηση κορυφής 17.622 cm, και για τέμνουσα βάσης 1130.05 kn, και στην Μέθοδο Ενίσχυσης Β για μετακίνηση κορυφής 12.294 kn, και για τέμνουσα βάσης 1578.1 kn. Στα Σχήματα 5.34,5.35 φαίνονται οι παραπάνω παρατηρήσεις. Στην Υφιστάμενη κατάσταση το όριο διατμητικής αστοχίας σημειώνεται για μετακίνηση κορυφής 13.651 cm, και για τέμνουσα βάσης 1066.96 kn. 20 18 ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΚΟΡΥΦΗΣ - ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΤΜΗΤΙΚΗ ΑΣΤΟΧΙΑ 17.622 5 Κ Ι X ΚΙ LU 16 14 12 10 8 6 4 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 2 0 Σχήμα 5.34: Μετακίνηση Κορυφής τη στιγμή της πρώτης διατμητικής αστοχίας 1800 1600 1400 1200 1000 800 600 ΤΕΜΝΟΥΣΑ ΒΑΣΗΣ- ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΤΜΗΤΙΚΗ ΑΣΤΟΧΙΑ 1578.1 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 400 200 0 Σχήμα 5.35 :Τέμνουσα Βάσης τη στιγμή της πρώτης διατμητικής αστοχίας 151

Η ικανότητα Μετακίνησης για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Σημαντικών βλαβών (SD) είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 12.918 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 13.133 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι 13.1 cm. Ενώ, η Ικανότητα Μετακίνησης για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση (NC) είναι για την Υφιστάμενη Κατάσταση 17.21 cm, για την Μέθοδο Ενίσχυσης Α 15.88 cm, και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β είναι 16.18 cm. 14 ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ- ΣΤΑΘΜΗ SD κι X θ > α_ Ο Xκ ι < I LU 12 10 8 6 4 11.88 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) 2 0 Σχήμα 5.36: Ικανότητα μετακίνησης για τη Στάθμη SD ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ - ΣΤΑΘΜΗ NC 18 17.41 θ X ζ: ι LU 16 14 12 10 8 6 4 2 0 Υφιστάμενη Κατάσταση Μέθοδος Ενίσχυσης Α (FRP) Μέθοδος Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλ.Σκ.) Σχήμα 5.37: Ικανότητα Μετακίνησης για τη Στάθμη NC 152

5.3 Αξιολόγηση και Συμπεράσματα για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Α (FRP) Στη Μέθοδο Ενίσχυσης Α του κτιρίου, έγιναν οι εξής ενισχύσεις : Προσθήκη Μανδυών Ινοπλισμένου Πολυμερούς (FRP) στα 2 ακριανά τοιχώματα του κτιρίου στον όροφο του ισογείου. Ενίσχυση δοκών και ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος Κατά τη διεύθυνση x Έπειτα από την εφαρμογή των παραπάνω ενισχύσεων, πραγματοποιήθηκαν ανελαστικές αναλύσεις Pushover, και μέσω των διαγραμμάτων Δύναμης - Μετακίνησης F-d, και των διαγραμμάτων Απαίτησης Ικανότητας προέκυψαν τα παρακάτω συμπεράσματα : Το κτίριο μετά την ενίσχυση με τη Μέθοδο Α, επαρκεί για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Σημαντικών Βλαβών(8Ό), όπως και για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση NC. Το διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης δεν άλλαξε ιδιαίτερα για φόρτιση κατά τη διεύθυνση x, με τη μορφή του να παραμένει ίδια, καθώς δεν υπήρξε ουσιαστική μεταβολή της δυσκαμψίας στα υποστυλώματα και στα τοιχώματα σε αυτή τη διεύθυνση του κτιρίου. Η πρώτη πλαστική άρθρωση δημιουργείται σε άκρο δοκού της οροφής ισογείου. Η πρώτη πλαστική άρθρωση δημιουργείται για μεγαλύτερη μετακίνηση κορυφής από την Υφιστάμενη Κατάσταση, οπότε το κτίριο πραγματοποιεί περισσότερες ελαστικές παραμορφώσεις. Κατά συνέπεια, καθώς η δυσκαμψία του κτιρίου δεν μεταβλήθηκε ουσιαστικά, η Τέμνουσα Βάσης της στιγμή δημιουργίας της πρώτης πλαστικής άρθρωσης είναι επίσης μεγαλύτερη από εκείνη στην υφιστάμενη κατάσταση. Οι μετακινήσεις της κορυφής τη στιγμή της κατάρρευσης έχουν μειωθεί λόγω των επεμβάσεων. Όμως η Τέμνουσα Βάσης για να δημιουργηθεί ο μηχανισμός κατάρρευσης έχει μια μικρή αύξηση. Ο λόγος υπεραντοχής είναι μειωμένος από αυτόν της Υφιστάμενης Κατάστασης, οπότε το κτίριο είναι ικανό να παραμορφωθεί ελαστικά για μετακινήσεις μεγαλύτερου μεγέθους, προτού αρχίσουν να σχηματίζονται πλαστικές αρθρώσεις. Η στοχευόμενη μετακίνηση παραμένει ίδια σχεδόν και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας, με την Τέμνουσα Βάσης για τη στοχευόμενη μετακίνηση της Στάθμης NC να αυξάνεται λίγο. Επίσης η συνολική ανελαστική παραμόρφωση μειώνεται καθώς, η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει αργότερα, και ταυτόχρονα ο μηχανισμός κατάρρευσης σχηματίζεται λίγο πιο νωρίς. Άρα οι ελαστικές μετακινήσεις είναι περισσότερες. 153

Η πρώτη διατμητική αστοχία, συμβαίνει για μεγαλύτερη τέμνουσα βάσης, αλλά και για μεγαλύτερη μετακίνηση κορυφής. Γεγονός που σημαίνει ότι το κτίριο αποσβένει τη σεισμική ενέργεια κυρίως μέσω πλαστικών αρθρώσεων με καμπτικές αστοχίες, φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τον ικανοτικό σχεδιασμό. Η ικανότητα μετακίνησης κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας, με μια ελαφριά αύξηση στη στάθμη SD, λόγω της αύξησης της μετακίνησης για τη πρώτη πλαστικής άρθρωσης, και μια μικρή μείωση στη στάθμη NC, λόγω του ότι σχηματίζεται λίγο νωρίτερα ο μηχανισμός κατάρρευσης. Κατά τη διεύθυνση y Έπειτα από την εφαρμογή των παραπάνω ενισχύσεων, πραγματοποιήθηκαν ανελαστικές αναλύσεις Pushover, και μέσω των διαγραμμάτων Δύναμης - Μετακίνησης F-d, και των διαγραμμάτων Απαίτησης Ικανότητας προέκυψαν τα παρακάτω συμπεράσματα : Το κτίριο μετά την ενίσχυση με τη Μέθοδο Α, επαρκεί για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Σημαντικών Βλαβών(SD), όπως επαρκούσε και χωρίς τις ενισχύσεις, αλλά και για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση NC όπου νωρίτερα δεν επαρκούσε. Το διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης δεν άλλαξε ιδιαίτερα για φόρτιση κατά τη διεύθυνση y, με τη μορφή του να παραμένει ίδια, καθώς δεν υπήρξε ουσιαστική μεταβολή της δυσκαμψίας στα υποστυλώματα και στα τοιχώματα σε αυτή τη διεύθυνση του κτιρίου. Η πρώτη πλαστική άρθρωση δημιουργείται σε άκρο δοκού της οροφής ισογείου. H πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει σχεδόν για την ίδια μετακίνηση και τέμνουσα βάσης με την υφιστάμενη κατάσταση, καθώς το κτίριο αρχικά είχε σημαντική ελαστική απόκριση προς αυτή τη διεύθυνση. Ο μηχανισμός κατάρρευσης, συμβαίνει για μετακινήσεις μικρότερες από την υφιστάμενη κατάσταση, αλλά με μεγαλύτερη τέμνουσα βάσης, γεγονός που μειώνει τις συνολικές ανελαστικές μετακινήσεις του κτιρίου. Ο λόγος υπεραντοχής είναι αυξημένος κατά ένα βαθμό, που σημαίνει ότι ένα μεγαλύτερο μέρος της εισαγόμενης σεισμικής ενέργειας αποσβαίνεται μέσω πλαστικών αρθρώσεων. Η στοχευόμενη μετακίνηση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας, όπως και οι αντίστοιχες τέμνουσες βάσης. Η ικανότητα μετακίνησης και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας, Σημαντικών Βλαβών SD, και Οιονεί Κατάρρευση NC, αυξάνεται σημαντικά και έτσι πλέον το κτίριο κρίνεται επαρκές για τη στάθμη NC κατά τη τη διεύθυνση y. Η πρώτη διατμητική αστοχία, συμβαίνει για μεγαλύτερη τέμνουσα βάσης, αλλά και για μεγαλύτερη μετακίνηση κορυφής. Γεγονός που σημαίνει ότι το κτίριο αποσβένει τη σεισμική ενέργεια κυρίως μέσω πλαστικών αρθρώσεων με καμπτικές αστοχίες, φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τον ικανοτικό σχεδιασμό. 154

5.4 Αξιολόγηση και Συμπεράσματα για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β (Μανδύες Οπλισμένου Σκυροδέματος) Στη Μέθοδο Ενίσχυσης B του κτιρίου, έγιναν οι εξής ενισχύσεις : Προσθήκη Μανδυών Οπλισμένου Σκυροδέματος στα 2 ακριανά τοιχώματα του κτιρίου στον όροφο του υπογείου και του ισογείου. Ενίσχυση δοκών και ενισχυμένων ζωνών με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος Κατά τη διεύθυνση x Έπειτα από την εφαρμογή των παραπάνω ενισχύσεων, πραγματοποιήθηκαν ανελαστικές αναλύσεις Pushover, και μέσω των διαγραμμάτων Δύναμης - Μετακίνησης F-d, και των διαγραμμάτων Απαίτησης Ικανότητας προέκυψαν τα παρακάτω συμπεράσματα : Το κτίριο μετά την ενίσχυση με τη Μέθοδο Α, επαρκεί για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Σημαντικών Βλαβών(8Ό), όπως και για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση NC. Το διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης δεν άλλαξε ιδιαίτερα για φόρτιση κατά τη διεύθυνση x, με τη μορφή του να παραμένει σχεδόν ίδια με μια μικρή αύξηση κυρίως στην αντοχή του κτιρίου, καθώς δεν πραγματοποιήθηκαν δραστικές αλλαγές κατά αυτή τη διεύθυνση ώστε να υπάρξει ουσιαστική μεταβολή της δυσκαμψίας του κτιρίου. Η πρώτη πλαστική άρθρωση δημιουργείται σε άκρο δοκού της οροφής ισογείου. Η πρώτη πλαστική άρθρωση δημιουργείται για μεγαλύτερη μετακίνηση κορυφής από την Υφιστάμενη Κατάσταση, οπότε το κτίριο έχει τη δυνατότητα να παραμορφωθεί ελαστικά περισσότερο. Κατά συνέπεια, καθώς η δυσκαμψία του κτιρίου δεν μεταβλήθηκε ουσιαστικά, η Τέμνουσα Βάσης της στιγμή δημιουργίας της πρώτης πλαστικής άρθρωσης είναι μεγαλύτερη από εκείνη στην υφιστάμενη κατάσταση. Ο μηχανισμός κατάρρευσης πραγματοποιείται για αρκετά μεγαλύτερη τέμνουσα βάσης, αλλά για ίδια μετακίνηση κορυφής. Επίσης η συνολική ανελαστική παραμόρφωση μειώνεται καθώς, η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει αργότερα, οπότε και είναι περισσότερες οι ελαστικές μετακινήσεις. Η πρώτη διατμητική αστοχία, παρατηρείται για μεγαλύτερη τέμνουσα βάσης, αλλά και για μεγαλύτερη μετακίνηση κορυφής. Γεγονός που σημαίνει ότι το κτίριο αποσβένει τη σεισμική ενέργεια κυρίως μέσω πλαστικών αρθρώσεων με καμπτικές αστοχίες, φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τον ικανοτικό σχεδιασμό. Ο λόγος υπεραντοχής είναι μειωμένος από αυτόν της Υφιστάμενης Κατάστασης, οπότε το κτίριο είναι ικανό να παραμορφωθεί ελαστικά για μετακινήσεις μεγαλύτερου μεγέθους, προτού αρχίσουν να σχηματίζονται πλαστικές αρθρώσεις. Η στοχευόμενη μετακίνηση κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα για τη στάθμη επιτελεστικότητας SD, ενώ η αντίστοιχη τέμνουσα βάσης αυξάνεται. 155

Η στοχευόμενη μετακίνηση για τη στάθμη επιτελεστικότητας NC, αυξάνεται σημαντικά, όπως και η αντίστοιχη τέμνουσα βάσης. Η ικανότητα μετακίνησης κυμαίνεται στα ίδια επίπεδα και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας, με μια ελαφριά αύξηση στη στάθμη SD, λόγω της αύξησης της μετακίνησης για τη πρώτη πλαστικής άρθρωσης, και μια μικρή μείωση στη στάθμη NC για τον ίδιο λόγο. Κατά τη διεύθυνση y Έπειτα από την εφαρμογή των παραπάνω ενισχύσεων, πραγματοποιήθηκαν ανελαστικές αναλύσεις Pushover, και μέσω των διαγραμμάτων Δύναμης - Μετακίνησης F-d, και των διαγραμμάτων Απαίτησης Ικανότητας προέκυψαν τα παρακάτω συμπεράσματα : Το κτίριο μετά την ενίσχυση με τη Μέθοδο Α, επαρκεί για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Σημαντικών Βλαβών(SD), όπως επαρκούσε και χωρίς τις ενισχύσεις, αλλά και για τη Στάθμη Επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση NC όπου αρχικά δεν επαρκούσε. Το διάγραμμα Δύναμης-Μετακίνησης άλλαξε για φόρτιση κατά τη διεύθυνση y, καθώς αυξήθηκε σημαντικά η δυσκαμψία του κτιρίου, όπως και αυξήθηκε και η τέμνουσα βάσης. Η πρώτη πλαστική άρθρωση δημιουργείται σε άκρο δοκού της οροφής ισογείου. H πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει σχεδόν για την ίδια μετακίνηση και με την υφιστάμενη κατάσταση, αλλά καθώς το κτίριο έχει πλέον αυξημένη δυσκαμψία, η τέμνουσα βάσης τη στιγμή όπου δημιουργείται η πρώτη πλαστική άρθρωση είναι πολύ μεγαλύτερη. Η μετακίνηση κορυφής για το σχηματισμό του μηχανισμού κατάρρευσης μειώνεται ελαφρά, καθώς η δυσκαμψία έχει αυξηθεί. Για τον ίδιο λόγο όμως, η αντίστοιχη τέμνουσα βάσης αυξάνεται σημαντικά. Ο λόγος υπεραντοχής είναι αυξημένος κατά το ελάχιστο, που σημαίνει ότι το ίδιο μέρος της εισαγόμενης σεισμικής ενέργειας με την υφιστάμενη κατάσταση, αποσβαίνεται μέσω πλαστικών αρθρώσεων. Επίσης η συνολική ανελαστική παραμόρφωση μειώνεται λίγο, καθώς η πρώτη πλαστική άρθρωση συμβαίνει λίγο αργότερα σε σχέση με την υφιστάμενη κατάσταση, και ταυτόχρονα το κτίριο καταρρέει λίγο νωρίτερα. Η πρώτη διατμητική αστοχία, συμβαίνει για σημαντικά μεγαλύτερη τέμνουσα βάσης, αλλά και για λίγο μικρότερη μετακίνηση κορυφή, κυρίως λόγω μεγάλης αύξησης της δυσκαμψίας. Γεγονός που σημαίνει ότι το κτίριο αποσβένει τη σεισμική ενέργεια κυρίως μέσω πλαστικών αρθρώσεων με καμπτικές αστοχίες, φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τον ικανοτικό σχεδιασμό. Η στοχευόμενη μετακίνηση μειώνεται αρκετά και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας, ενώ ταυτόχρονα αυξάνεται η ικανότητα μετακίνησης και για τις δύο στάθμες επιτελεστικότητας του κτιρίου, συνδυασμός που εξασφαλίζει την επάρκεια του κτιρίου κατά τη διεύθυνση y. 156

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ 6.1 Συμπεράσματα Στην παρούσα διπλωματική εργασία, πραγματοποιήθηκε η διαδικασία αποτίμησης της φέρουσας ικανότητας ενός διώροφου κτιρίου από οπλισμένο σκυρόδεμα, το οποίο βρίσκεται στη πόλη της Θεσσαλονίκης. Το κτίριο αναλύθηκε με χρήση λογισμικού βάσει ΚΑΝ.ΕΠΕ. για δύο στάθμες επιτελεστικότητας σημαντικών βλαβών και οιονεί κατάρρευσης. Στην πορεία προτάθηκαν δύο μέθοδοι ενίσχυσης στα πλαίσια του Ελληνικού Κανονισμού Επεμβάσεων και των Ευροκωδίκων 2,8. Η μέθοδος ενίσχυσης Α, περιλάμβανε ενισχύσεις τοιχωμάτων με μανδύες ινοπλισμένου πολυμερούς (FRP) και ενισχύσεις με πρόσθετες στρώσεις σκυροδέματος σε δοκούς και ενισχυμένες ζώνες. Η μέθοδος ενίσχυσης Β, περιλάμβανε ενισχύσεις τοιχωμάτων με μανδύες οπλισμένου σκυροδέματος και ενισχύσεις με μανδύες σκυροδέματος σε δοκούς και ενισχυμένες ζώνες. Από τα αποτελέσματα των αναλύσεων του υφιστάμενου φορέα και του ενισχυόμενου φορέα προέκυψαν τα παρακάτω συμπεράσματα: Κατά τον έλεγχο επάρκειας στη στάθμη επιτελεστικότητας Σημαντικών Βλαβών (SD) το κτίριο κρίθηκε επαρκές και κατά τις δύο διευθύνσεις. Αντιθέτως, στη στάθμη επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση (NC), το κτίριο κρίθηκε επαρκές κατά τη διεύθυνση x, αλλά ανεπαρκές κατά τη διεύθυνση γ.οπότε κρίθηκε αναγκαία η λήψη μέτρων ενίσχυσης. Οι συντελεστές ανεπάρκειας των μελών του υφιστάμενου δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλοι, με μέγιστο λόγο λ= 1.58. Τα δομικά μέλη τα οποία κατά βάση εμφάνισαν λόγο ανεπάρκειας, όπως ήταν αναμενόμενο βρίσκονται κατά κύριο λόγο στην οροφή ισογείου. Η παρουσία των ενισχυμένων ζωνών, δημιούργησε προβλήματα στη στατική λειτουργία του κτιρίου, και οι ενισχυμένες ζώνες καθ αυτές αντιμετώπισαν έντονα προβλήματα μη επιτρεπτού βέλους κάμψης στην Οριακή Κατάσταση Λειτουργικότητας, λόγω του μικρού στατικού ύψους, και γι αυτό κρίθηκε αναγκαία η ενίσχυση τους. Πραγματοποιώντας ανελαστικές αναλύσεις Pushover στους ενισχυμένους φορείς, για τα σεισμικά φορτία του κανονισμού, διαπιστώθηκε η επάρκεια του κτιρίου, έτσι ώστε να ικανοποιούνται τα κριτήρια του ΚΑΝ.ΕΠΕ. Άρα τόσο για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Α, όσο και για τη Μέθοδο Ενίσχυσης Β, το κτίριο επαρκεί για τη στάθμη επιτελεστικότητας Οιονεί Κατάρρευση (NC) κατά τη διεύθυνση y, όπως και για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις. Με τη χρήση μανδυών ινοπλισμένων πολυμερών στα τοιχώματα οροφής ισογείου (Μέθοδος Ενίσχυσης Α), δεν μεταβλήθηκε η δυσκαμψία του κτιρίου, αλλά αυξήθηκαν οι ελαστικές παραμορφώσεις του κτιρίου, αφού η πρώτη πλαστική άρθρωση δημιουργείται για μεγαλύτερες μετακινήσεις συγκριτικά με την υφιστάμενη κατάσταση. 157

Με τη χρήση μανδυών οπλισμένου σκυροδέματος στα τοιχώματα υπογείου και ισογείου(μέθοδος Ενίσχυσης Β), παρατηρείται μεγάλη αύξηση της δυσκαμψίας και της αντοχής του κτιρίου, συγκριτικά με τις υπόλοιπες καταστάσεις. Η πρώτη διατμητική αστοχία, μετά τις ενισχύσεις πραγματοποιείται για μεγαλύτερες μετακινήσεις κορυφής, γεγονός που σημαίνει ότι το κτίριο αποσβένει την εισαγόμενη σεισμική ενέργεια μέσω πλαστικών αρθρώσεων, καμπτικών αστοχιών δηλαδή, φιλοσοφία που χαρακτηρίζει τον ικανοτικό σχεδιασμό. Η ικανότητα μετακίνησης για τις στάθμες επιτελεστικότητας έχει αυξηθεί, οπότε καθιστά το κτίριο ικανό να ανταπεξέλθει και σε μεγαλύτερες απαιτήσεις για τη στοχευόμενη μετακίνηση. Η ενίσχυση με τη χρήση μανδυών οπλισμένου σκυροδέματος(μέθοδος Ενίσυσης Β) προκαλεί πιο έντονες αλλαγές στην υφιστάμενη κατάσταση απ ότι η ένισχυση με μανδύες ινοπλισμένου πολυμερούς(μέθοδος Ενίσχυσης Β), αυξάνοντας κατά πολύ τη δυσκαμψία και την αντοχή του κτιρίου. Παρόλα αυτά και η ενίσχυση με τη Μέθοδο Α, καθιστά επαρκές το κτίριο και με το πλεονέκτημα ότι απαιτεί πιο απλές επεμβάσεις στα τοιχώματα, μειώνοντας το κόστος και το χρόνο εφαρμογής. Η τελική απόφαση για την επιλογή της καταλληλότερου Μεθόδου Ενισχύσεως, θα εξαρτηθεί από τις αλλαγές στη σεισμική συμπεριφορά του κτιρίου αλλά και από το κόστος που θα απαιτήσει η κάθε μέθοδος για να εφαρμοστεί. 158

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 3. Αντισεισμικός Σχεδιασμός με Στάθμες Επιτελεστικότητας, Ψυχάρης Ν. Γ.,, Τμήμα Πολτικών Μηχανικών, Ε.Μ.Π., Αθήνα 2010 4. Ελληνικός Αντισεισμικός Κανονισμός (Ε.Α.Κ. 2000),Ο.Α.Σ.Π., Αθήνα 2006 5. Ελληνικός Κανονισμός Ωπλισμένου Σκυροδέματος (Ε.Κ.Ω.Σ. 2000), Ο.Α.Σ.Π., Αθήνα 2005 6. Ενισχύσεις κατασκευών οπλισμένου σκυροδέματος με σύνθετα υλικά (ινοπλισμένα πολυμερή), Αθ. Χ. Τριανταφύλλου, Αναπλ. Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπ. Πατρών, Πάτρα 2004 7. Ενίσχυση Κατασκευών για Σεισμικά Φορτία, Σπυράκος (2004), Έκδοση Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, Αθήνα 2004 8. Επισκευές και Ενισχύσεις Κατασκευών από Οπλισμένο Σκυρόδεμα, Δρίτσος Στέφανος Η., Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Πατρών,Πάτρα 2005 9. Κανονισμός Επεμβάσεων (ΚΑΝ.ΕΠΕ.) 1η Αναθεώρηση 2013, Ο.Α.Σ.Π., Αθήνα 2013 10. Κανονισμός Ωπλισμένου Σκυροδέματος (1954), Εφημερίδα της Κυβέρνησης του Βασιλείου της Ελλάδος, Τεύχος πρώτον, Αρ. Φύλλου 160 11. Μέθοδοι Αποτίμησης και Βελτίωσης της Αντισειμικής Αντοχής Υφιστάμενων Κατασκευών, Μυστακίδης Ευρυπίδης, Τμήμα Πολτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Βόλος 2013 12. Σημειώσεις για το Μάθημα Ειδικά Κεφάλαια Οπλισμένου Σκυροδέματος, Μωρέττη Μαρίνα, Τμήμα Πολτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Βόλος 2006 13. Σημειώσεις για το Μάθημα Σιδηροπαγές Σκυρόδεμα ΙΙΙ, Μωρέττη Μαρίνα, Τμήμα Πολτικών Μηχανικών, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Βόλος 2014 14. Σχεδιασμός Συμπεριφορά Κατασκευών από Ωπλισμένο Σκυρόδεμα Εναντι σεισμού, Καραγιάννης Χρήστος Γ., Θεσσαλονίκη 2013 15. Eurocode 8: Design of Structures for Earthquake Resistance - Part 1: General Rules, Seismic Actions and Rules for Buildings (EN 1998-1: 2004) 16. Eurocode 8: Design of Structures for Earthquake Resistance - Part 3: Assessment and retrofitting of buildings, (EN 1998-1: 2004 159

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Α Στο Παράρτημα Α, παρουσιάζονται αναλυτικά οι υφιστάμενοι οπλισμοί των υποστυλωμάτων και τον δοκών για κάθε όροφο. Σχήμα Α.1: Ξυλότυπος οροφής ισογείου Π1

Πίνακας Α.1:Διαστάσαεις και οπλισμοί υποστυλωμάτων οροφής υπογείου ΥΠΟΣΤΥΛΩΜΑΤΑ Υποστύλωμα Διαστάσεις Οροφή υπογείου Διαμήκης Εγκάρσιος Οπλισμός Κ1 35/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ2 45/30 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ3 45/30 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ4 45/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ5 45/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ6 35/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ7 35/45 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ8 40/45 6Φ18 ΣΦ8/20 Κ9 35/35 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ10 45/40 6Φ18 ΣΦ8/20 Κ11 50/40 6Φ18 ΣΦ8/20 Κ12 35/45 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ13 30/35 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ14 35/35 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ15 35/50 6Φ18 ΣΦ8/20 Κ16 30/45 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ17 35/45 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ18 20/150 Φ8/25 Φ8/25 Κ19 20/150 Φ8/25 Φ8/25 Π2

Πίνακας Α.2 : Διαστάσεις και οπλισμοί δοκών οροφής υπογείου ΔΟΚΟΙ Δοκοί Διαστάσεις Οροφή υπογείου Αριστερό ακρο Μέσο της δοκού Δεξιό Ακρο Ανω Ανω Ανω Eγκάρσιος Δ14 13/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ15 13/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ16 13/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ17 13/40 4Φ10+1Φ14 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+2Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ18 13/40 4Φ10+2Φ14 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ19 20/50 2Φ10+3Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ20 20/60 2Φ10+3Φ12 2Φ12 2Φ10 4Φ12 2Φ10+2Φ12 2Φ12 ΣΦ8/20 Δ21 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+4Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ22 13/50 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ23 13/50 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ24 20/50 2Φ10+2Φ16+2Φ14 2Φ14 2Φ10 2Φ14+2Φ16 2Φ10+2Φ16 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ25 20/50 2Φ10+2Φ14+2Φ16 2Φ12 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 ΣΦ8/20 Δ26 20/50 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18+2Φ14 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ27 20/50 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+2Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ28 13/40 2Φ10+2Φ14 2Φ12 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ12 ΣΦ8/20 Δ29 20/50 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ34 13/50 4Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ35 20/50 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ12 ΣΦ8/20 Π3

WI Σχήμα A. 2: Βυλότυπος οροφής ισογείου

Υποστύλωμα Πίνακας Α.3: Διαστάσεις και οπλισμοί δοκών οροφής ισογείου. Διαστάσεις Οροφή Ισογείου Διαμήκης Εγκάρσιος Οπλισμός Κ1 35/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ2 45/30 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ3 45/30 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ4 45/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ5 45/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ6 35/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ7 35/45 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ8 35/45 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ9 35/30 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ10 45/40 6Φ18 ΣΦ8/20 Κ11 50/35 6Φ18 ΣΦ8/20 Κ12 35/45 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ13 30/30 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ14 35/30 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ15 35/50 6Φ18 ΣΦ8/20 Κ16 30/45 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ17 35/45 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ18 20/150 Φ8/25 Φ8/25 Κ19 20/150 Φ8/25 Φ8/25 Π5

ΠίνακαςΑ.4: Διαστάσεις και οπλισμοί δοκών οροφής ισογείου. Οροφή ισογείου Δοκοί Διαστάσεις Αριστερό ακρο Μέσο της δοκού Δεξιό Ακρο Eγκάρσιος Ανω Ανω Ανω Δ1 20/40 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ2 20/40 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ3 20/40 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ12 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ4 20/40 4Φ10+1Φ12 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ14 ΣΦ8/20 Δ5 20/40 4Φ10+1Φ14 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ6 20/40 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ7 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ8 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ18 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ9 20/40 2Φ10 4Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ10 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ11 13/50 2Φ10+2Φ12 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ12 26/50 2Φ10+2Φ20 2Φ20 2Φ10 4Φ20 2Φ10 4Φ20 ΣΦ8/20 Δ13 20/50 2Φ10+2Φ16 4Φ12 2Φ10 4Φ12 4Φ20 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ14 20/50 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ14 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ15 20/50 2Φ10+3Φ14 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+5Φ14 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ16 20/50 2Φ10+5Φ14 4Φ12 2Φ10 2Φ12+4Φ14 2Φ10+2Φ14 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ17 20/50 4Φ14 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ18 20/50 2Φ10+3Φ14 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ19 20/50 2Φ10+2Φ12 4Φ10 2Φ10 2Φ12+2Φ10 2Φ10+2Φ12+1Φ14 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ20 20/50 2Φ10+2Φ14+1Φ16 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Π6

Δ21 20/50 2Φ10 4Φ16 2Φ10 4Φ16 2Φ10+2Φ16 2Φ16 ΣΦ8/20 Δ22 13/50 2Φ10+2Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ23 13/50 2Φ10 4Φ12 2Φ10 4Φ12 2Φ10+3Φ16 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ24 13/50 2Φ12+1Φ10 2Φ10 2Φ12+1Φ10 4Φ10 2Φ12+1Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ25 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ26 20/50 2Φ10+4Φ16 2Φ16 2Φ10 4Φ16 2Φ10+2Φ16 2Φ16 ΣΦ8/20 Δ27 20/50 2Φ12+1Φ10 2Φ10 2Φ10 3Φ10 2Φ12+1Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ28 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ29 20/60 2Φ10+2Φ14+1Φ18 4Φ12 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ12 ΣΦ8/20 Δ30 20/60 2Φ10+2Φ18 4Φ16 2Φ10 2Φ16+2Φ18 2Φ10+2Φ18 4Φ16 ΣΦ8/20 Δ31 20/50 4Φ20 4Φ12 4Φ20 4Φ12 4Φ20 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ32 20/50 2Φ10+2Φ16 2Φ16 2Φ10 4Φ16 2Φ10 4Φ16 ΣΦ8/20 Δ33 100/13 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ34 13/50 2Φ10+3Φ16 4Φ12 2Φ10 4Φ12 2Φ10 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ35 100/13 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ36 100/13 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ37 100/13 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ38 20/50 4Φ20 4Φ12 4Φ20 4Φ12 4Φ20 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ39 26/50 2Φ10 4Φ20 2Φ10 4Φ20 2Φ20+3Φ20 2Φ20 ΣΦ8/20 Δ42 20/40 2Φ10+3Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10 4Φ18 ΣΦ8/20 Π7

Σχήμα A. 3 : Βύλοτυπος οροφής 1ου ορόφου

Πίνακας Α.5: Διαστάσεις και οπλισμοί υποστυλωμάτων οροφής 1ου ορόφου Οροφή 1ου Ορόφου Υποστύλωμα Διαστάσεις Διαμήκης Εγκάρσιος Οπλισμός Κ1 35/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ2 40/30 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ3 35/30 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ4 45/30 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ5 40/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ6 35/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ7 30/40 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ8 35/35 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ9 30/25 4Φ14 ΣΦ8/20 Κ10 45/30 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ11 45/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ12 30/40 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ13 25/30 4Φ14 ΣΦ8/20 Κ14 25/30 4Φ14 ΣΦ8/20 Κ15 35/40 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ16 30/40 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ17 35/45 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ18 20/150 Φ8/25 Φ8/25 Κ19 20/150 Φ8/25 Φ8/25 Π9

Πίνακας Α.6 : Διαστάσεις και οπλισμοί δοκών στην οροφή 1ου ορόφου Οροφή 1ου Ορόφου Δοκοί Διαστάσεις Αριστερό ακρο Μέσο της δοκού Δεξιό Ακρο Eγκάρσιος Ανω Ανω Ανω Δ1 20/40 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ2 20/40 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ3 20/40 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ12 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ4 20/40 4Φ10+1Φ12 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ5 20/40 4Φ10+1Φ14 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ6 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ7 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ8 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ9 20/60 2Φ10 4Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ10 20/40 4Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ11 13/40 2Φ10 4Φ12 2Φ10 4Φ12 2Φ10+1Φ16 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ12 16/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10 4Φ18 ΣΦ8/20 Δ13 13/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ14 20/50 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ15 20/50 2Φ10+3Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ16 20/50 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ14+2Φ12 2Φ10+6Φ12 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ17 20/50 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ18 20/60 2Φ10+2Φ12+2Φ16 2Φ12 2Φ10 4Φ12 2Φ10+2Φ12 2Φ12 ΣΦ8/20 Δ19 20/60 2Φ10+2Φ16 2Φ14 2Φ10 2Φ16+2Φ14 2Φ10+2Φ16 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ20 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ21 13/50 2Φ10+2Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ22 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Π10

Δ23 13/60 2Φ10+2Φ16+1Φ14 2Φ14 2Φ10 2Φ14+2Φ16 2Φ10+2Φ16 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ24 13/60 3Φ10 2Φ10 2Φ10 3Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ25 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ14 2Φ10 2Φ18+2Φ14 2Φ10+2Φ18 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ26 13/60 2Φ10+2Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ27 13/40 2Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ28 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 4Φ18 ΣΦ8/20 Δ29 13/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10 4Φ18 ΣΦ8/20 Δ30 20/50 2Φ10+3Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ31 20/50 2Φ10+7Φ16 4Φ14+1Φ12 2Φ10 2Φ12+2Φ10 2Φ10 2Φ12+2Φ10 ΣΦ8/20 Δ32 13/40 2Φ12+2Φ10 2Φ10 2Φ12+2Φ10 4Φ10 2Φ12+2Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ33 13/40 4Φ10 2Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ34 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10 4Φ18 ΣΦ8/20 Δ35 13/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ36 20/50 2Φ10+2Φ12 2Φ10 2Φ10+2Φ12 2Φ10 2Φ10+2Φ12 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ37 100/13 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ38 80/13 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 ΣΦ8/20 Δ39 80/13 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 ΣΦ8/20 Δ40 80/13 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 5Φ10+7Φ8 ΣΦ8/20 Δ41 20/50 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+7Φ14 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ42 20/50 2Φ10+3Φ14 2Φ12 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 ΣΦ8/20 Δ43 13/60 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ46 13/60 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Π11

zm Σχήμα Α4: Βύλότυπος οροφής 2ου ορόφου

ΠίνακαςΑ.8: Διαστάσεις και οπλισμού υποστυλωμάτων οροφής 2ου ορόφου Υποστύλωμα Οροφή 2ου Ορόφου Διαστάσεις Διαμήκης Εγκάρσιος Οπλισμός Κ1 35/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ2 35/25 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ3 30/25 4Φ14 ΣΦ8/20 Κ4 40/25 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ5 40/30 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ6 35/35 4Φ20 ΣΦ8/20 Κ7 25/35 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ8 30/35 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ9 25/22 4Φ14 ΣΦ8/20 Κ10 45/25 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ11 40/30 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ12 25/35 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ13 25/25 4Φ14 ΣΦ8/20 Κ14 25/25 4Φ14 ΣΦ8/20 Κ15 30/35 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ16 25/40 4Φ16 ΣΦ8/20 Κ17 30/40 4Φ18 ΣΦ8/20 Κ18 20/150 Φ8/25 Φ8/25 Κ19 20/150 Φ8/25 Φ8/25 Π13

Πίνακας Α.9: Διαστάσεις και οπλισμοί δοκών οροφής 2 ορόφου Οροφή 2ου Ορόφου Δοκοί Διαστάσεις Αριστερό ακρο Μέσο της δοκού Δεξιό Ακρο Eγκάρσιος Ανω Ανω Ανω Δ1 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ2 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ3 20/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ4 20/40 2Φ10+2Φ16 2Φ14 2Φ10 2Φ16+2Φ14 2Φ10+2Φ16 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ5 20/40 2Φ10+2Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ6 13/70 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ7 13/70 2Φ10+2Φ14 2Φ12 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 ΣΦ8/20 Δ8 13/40 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+2Φ12 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ9 20/50 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10+1Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ10 20/50 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+3Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ11 20/50 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ12 ΣΦ8/20 Δ12 20/50 4Φ10 2Φ10 2Φ10 4Φ10 4Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ13 20/50 2Φ10+3Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ14 20/50 2Φ10+2Φ12 2Φ10 2Φ10 4Φ10 2Φ10+2Φ12+1Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ15 20/50 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14+2Φ16 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ16 20/50 2Φ10+2Φ16 2Φ16 2Φ10 4Φ16 2Φ10 4Φ16 ΣΦ8/20 Δ17 20/60 2Φ10 4Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ18 13/40 2Φ10+2Φ14 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 ΣΦ8/20 Δ19 13/40 3Φ10 2Φ10 2Φ10 3Φ10 3Φ10 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ20 13/40 2Φ10+2Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ21 13/40 2Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 2Φ10 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ22 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ10 2Φ10 4Φ18 2Φ10+2Φ18 2Φ18 ΣΦ8/20 Δ23 20/50 2Φ10+2Φ14+2Φ16 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Π14

Δ24 20/50 2Φ10+2Φ16 2Φ16 2Φ10 4Φ16 2Φ10 4Φ16 ΣΦ8/20 Δ25 20/50 2Φ10+3Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ26 20/50 2Φ10+2Φ12 2Φ10 2Φ10 2Φ10+2Φ12 2Φ10 2Φ10+2Φ12 ΣΦ8/20 Δ27 13/40 2Φ10+2Φ12 4Φ10 2Φ10+2Φ12 4Φ10 2Φ10+2Φ12 4Φ10 ΣΦ8/20 Δ28 13/70 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ12 ΣΦ8/20 Δ29 100/13 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ30 100/13 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ31 100/13 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 5Φ10+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ32 100/13 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ33 100/13 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 5Φ8+10Φ8 ΣΦ8/20 Δ34 20/50 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ35 20/60 2Φ10+2Φ18 2Φ18 2Φ10 4Φ18 2Φ10 4Φ18 ΣΦ8/20 Δ36 13/40 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ12 ΣΦ8/20 Δ37 20/50 2Φ10 4Φ16 2Φ10 4Φ16 2Φ10+4Φ16 2Φ16 ΣΦ8/20 Δ38 20/50 2Φ10 2Φ10+2Φ12 2Φ10 2Φ10+2Φ12 2Φ10+2Φ12+1Φ14 2Φ10 ΣΦ8/20 Δ39 13/40 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ40 13/40 2Φ10 4Φ12 2Φ10 4Φ12 2Φ10 4Φ12 ΣΦ8/20 Δ41 13/40 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10+2Φ14 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ42 20/50 2Φ10+3Φ14 2Φ14 2Φ10 4Φ14 2Φ10 4Φ14 ΣΦ8/20 Δ43 20/50 2Φ10+3Φ14 2Φ12 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 ΣΦ8/20 Δ44 20/40 2Φ10+2Φ16 2Φ14 2Φ10+2Φ16 2Φ14 2Φ10+2Φ16 2Φ14 ΣΦ8/20 Δ47 13/40 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 2Φ10 2Φ12+2Φ14 ΣΦ8/20 Δ48 20/50 2Φ10 4Φ16 2Φ10 4Φ16 2Φ10+4Φ16 2Φ16 ΣΦ8/20 Π15

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β Στο Παράρτημα Β, παρουσιάζονται οι πίνακες που προέκυψαν από τις ανελαστικές αναλύσεις του υφιστάμενου φορέα, χρησιμοποιώντας το λογισμικό FespaV15, στους οποίους πίνακες αναγράφονται οι λόγοι επάρκειας των δοκών και των υποστυλωμάτων για τις στάθμες επιτελεστικότητας Σημαντικών Βλαβών (SD) και Οιονεί Κατάρρευση (NC).Επίσης σε κάθε περίπτωση αναγράφονται και οι μέγιστοι λόγοι επάρκειας για υποστύλωμα και δοκό. Πίνακας Β.1: Λόγοι επάρκειας υποστλωμάτων Λόγοι επάρκειας μελών (Απαίτηση / Ικανότητα) Πίνακες υποστυλωμάτων Συγκεντρω τικός πίνακας Λόγων επάρκειας Υποστυλωμάτων Μέλος Κ/Δ ADL Αρχής ADL Τέλους λ 5 ϋ Αρχής λ 5 0 Τέλους λνο Αρχής λ Ν ε Τέλους κ 1( 0) Κύριο - - 0.05 0.02 0.04 0.02 0.03 0.06 κ 1( 1) Κύριο - - 0.37 0.16 057 0.22 0.35 038 Κ 1(2) Κύριο - - 0.14 0.18 0.16 0.26 0.17 037 κ 1(3) Κύριο - - 0.07 0.17 0.08 0.19 0.17 038 Κ 2(0) Κύριο - - 0.09 0.07 0.08 0.10 0.15 0.02 Κ 2(1) Κύριο - - 0.51 0.26 0.78 039 0.34 0.46 Κ 2(2) Κύριο - - 0.23 0.36 030 0.55 0.56 032 Κ 2(3) Κύριο - - 0.23 0.32 032 039 0.40 021 Κ 3(0) Κύριο - - 0.08 0.12 0.06 0.15 0.12 0.01 Κ 3(1) Κύριο - - 0.51 0.32 0.76 0.42 0.29 0.41 Κ 3(2) Κύριο - - 0.28 0.36 036 0.52 0.46 035 Κ 3(3) Κύριο - - 0.26 0.38 032 0.45 0.32 021 Κ4(0) Κύριο - - 0.08 0.10 0.06 0.15 0.18 0.02 Κ 4<1) Κύριο - - 0.45 0.27 0.68 038 0.42 0.44 Κ 4(2) Κύριο - - 0.23 0.29 028 0.42 0.62 039 Κ 4(3) Κύριο - - 0.17 0.19 021 0.23 0.23 0.18 Κ 5(0) Κύριο - - 0.11 0.09 0.09 0.14 0.23 0.02 Κ 5(1) Κύριο - - 0.45 0.30 0.71 037 0.43 0.45 Κ 5(2) Κύριο - - 0.22 0.26 024 033 0.69 030 Κ 5(3) Κύριο - - 0.15 0.29 0.15 034 0.45 027 Κ 6(0) Κύριο - - 0.04 0.01 0.04 0.02 0.01 0.05 Κ 6(1) Κύριο - - 0.34 0.16 0.59 0.22 0.35 0.43 Κ 6(2) Κύριο - - 0.15 0.19 0.15 024 0.14 038 Κ 6(3) Κύριο - - 0.07 0.20 0.10 0.23 0.18 0.40 Κ 7(0) Κύριο - - 0.12 0.13 0.09 0.19 0.37 0.03 Κ 7(1) Κύριο - - 0.39 0.22 0.63 0.23 0.31 0.47 Κ 7(2) Κύριο - - 0.19 0.31 023 0.42 0.19 030 Κ 7(3) Κύριο - - 0.20 0.25 025 037 0.12 038 Κ 8(0) Κύριο - - 0.03 0.12 0.05 0.19 0.22 020 λ VRy λ VRz Π16

Κ 8(0) Κύριο - - 0.03 0.12 0.05 0.19 0.22 020 Κ 8(1) Κύριο - - 0.36 0.24 0.56 0.31 0.42 051 Κ8(2) Κύριο - - 0.21 0.25 0.21 035 0.36 0.47 Κ8(3) Κύριο - - 0.15 0.14 0.20 0.18 0.13 031 Κ 9(0) Κύριο - - 0.03 0.10 0.04 0.16 0.14 0.09 Κ 9(1) Κύριο - - 0.39 0.31 0.62 0.48 0.33 035 Κ 9(2) Κύριο - - 0.37 0.43 0.50 0.63 0.43 034 Κ 9(3) Κύριο - - 0.30 0.30 0.41 0.42 0.24 0.21 Κ 10(0) Κύριο - - 0.04 0.17 0.06 0.25 0.16 022 Κ 10(1) Κύριο - - 0.39 0.25 0.60 030 0.41 0.45 Κ 10(2) Κύριο - - 0.19 0.29 0.21 038 0.48 039 Κ 10(3) Κύριο - - 0.18 0.30 0.22 0.29 0.43 0.27 Κ 11(0) Κύριο - - 0.07 0.25 0.10 037 0.20 0.41 κ 11( 1) Κύριο - - 0.44 0.24 0.65 039 0.41 0.46 κ 11(2) Κύριο - - 0.19 0.29 0.20 038 0.59 0.40 Κ 11(3) Κύριο - - 0.19 0.27 0.24 030 0.55 0.27 Κ 12(0) Κύριο - - 0.04 0.17 0.06 024 0.29 0.02 Κ 12(1) Κύριο - - 0.40 0.27 0.70 034 0.33 0.60 Κ 12(2) Κύριο - - 0.25 0.37 0.25 053 0.24 0.63 Κ 12(3) Κύριο - - 0.25 0.23 0.33 027 0.14 0.41 Κ 13(0) Κύριο - - 0.04 0.16 0.04 0.19 0.16 0.08 Κ 13(1) Κύριο - - 0.35 0.29 0.53 0.44 0.32 0.27 Κ 13(2) Κύριο - - 0.34 0.35 0.45 052 0.33 0.40 Κ 13(3) Κύριο - - 0.19 0.24 0.27 033 0.12 0.22 Κ 14(0) Κύριο - - 0.05 0.19 0.06 0.24 0.26 0.09 Κ 14(1) Κύριο - - 0.33 0.37 0.50 0.48 0.17 031 Κ 14(2) Κύριο - - 0.39 0.38 0.46 0.44 0.33 0.13 Κ 14(3) Κύριο - - 0.21 0.37 0.22 0.41 0.20 0.22 Κ 15(0) Κύριο - - 0.06 0.16 0.05 025 0.03 0.28 Κ 15(1) Κύριο - - 0.45 0.23 0.78 027 0.51 0.44 Κ 15(2) Κύριο - - 0.16 0.22 0.19 0.27 0.50 0.26 Κ 15(3) Κύριο - - 0.13 0.30 0.13 034 0.28 031 Κ 16(0) Κύριο - - 0.05 0.15 0.08 027 0.02 0.23 Κ 16(1) Κύριο - - 0.36 0.29 0.52 036 0.45 0.20 Κ 16(2) Κύριο - - 0.21 0.21 0.27 031 0.55 0.09 Κ 16(3) Κύριο - - 0.09 0.17 0.12 0.19 0.21 0.08 Κ 17(0) Κύριο - - 0.04 0.18 0.05 0.25 0.03 0.27 Κ 17(1) Κύριο - - 0.39 0.20 0.55 0.26 0.49 030 Κ 17(2) Κύριο - - 0.15 0.26 0.20 031 0.49 0.23 Κ 17(3) Κύριο - - 0.20 0.40 0.20 051 0.26 0.48 Κ 18(0) Κύριο - - 0.10 0.16 0.09 0.24-0.12 Σ υγκεντρω τικός πίνακας λ ό γ ω ν Επάρκειας Υ ποστυλω μάτω ν Μέλος Κ/Δ λρί λϋί λερ λ5ϋ λνο λνο λ VRy λ VRz Αρχής Τέλους Αρχής Τέλους Αρχής Τέλους Κ 18(1) Κύριο - - 0.83 0.27 1.59! 0.37-0.70 Κ 18(2) Κύριο - - 0.26 0.33 030 0.43-0.18 Κ 18(3) Κύριο - - 0.14 0.21 0.25 0.28-0.07 Κ 19(0) Κύριο - - 0.13 0.19 0.11 0.27-0.19 Κ 19(1) Κύριο - - 0.65 0.25 1.19! 0.23-0.72 Κ 19(2) Κύριο - - 0.27 0.28 0.25 0 38-0.19 Κ 19(3) Κύριο - - 0.12 0.16 0.16 0.20-0.09 Σημείω ση: Ο λόγος επάρκειας έναντι διάτμησης υπολογίζεται στη στάθμη: NC Μ έγιστα Λ όγω ν Επάρκειας- Έ λ εγχος Σ τροφ ή ς Στάθμη Μέλος Κύριο/ Λόγος Επάρκειας Επι τελεςγπ κότητσς [/] Δευτερεύον m DL - - - SO Κ 18(1) Κύριο 0.83 NC Κ 18(1) Κύριο 1.59 Μ έγιστα Λ όγω ν Επάρκειας- Έλεγ>,ος Δ ιάτμησης Στάθμη Μέλος Κύριο/ Λόγος Επάρκειας Βτιτελεσπ κότητας [/] Δευτερεύον m DL - - - SO Κ5(2) Κύριο 0.47 NC Κ 19(1) Κύριο 0.72 Π17

Συγκεντρωτικός πίνακας λόγω ν επάρκειας Δοκών Πίνακας Β.2 : Λόγοι επάρκειας δοκών για κάθε όροφο Μέλος Κ/Δ ADL ADL ASD ASD ANC ANC λ VRy λ VRy Αρχής Τέλους Αρχής Τέλους Αρχής Τέλους Αρχής Τέλους Δ 14.1(0) Κύριο - - 0.17 0.10 023 0.14 0.47 039 Δ 15.1(0) Κύριο - - 0.14 0.10 0.19 0.15 0.43 033 Δ 16.1(0) Κύριο - - 0.11 0.17 0.16 0.22 0.38 035 Δ 17.1(0) Κύριο - - 0.18 0.15 022 0.21 0.42 038 Δ 18.1(0) Κύριο - - 0.15 0.25 021 0.35 027 0.61 Δ 19.1(0) Κύριο - - 0.06 0.06 0.10 0.06 039 0.41 Δ 20.1(0) Κύριο - - 0.05 0.08 0.09 0.12 033 033 Δ 21.1(0) Κύριο - - 0.06 0.08 0.09 0.13 0.28 0.46 Δ 22.1(0) Κύριο - - 0.07 0.05 0.10 0.09 023 0.24 Δ 23.1(0) Κύριο - - 0.13 0.04 0.18 0.04 034 020 Δ 24.1(0) Κύριο - - 0.07 0.08 0.13 0.13 0.44 030 Δ 26.1(0) Κύριο - - 0.07 0.10 0.06 0.14 035 036 Δ 27.1(0) Κύριο - - 0.12 0.02 0.16 0.03 022 021 Δ 28.1(0) Κύριο - - 0.06 0.07 0.07 0.13 0.28 0.44 Δ 29.1(0) Κύριο - - 0.05 0.05 0.07 0.08 020 025 Δ 34.1(0) Κύριο - - 0.16 0.21 022 0.24 0.48 039 Δ 35.1(0) Κύριο - - 0.04 0.06 0.29 - Δ 35.2(0) Κύριο - - - 0.04-0.05 036 Δ 1.1(1) Κύριο - - 0.42 035 0.76 0.69 0.99 0.95 Δ 2.1(1) Κύριο - - 039 031 0.74 0.66 0.90 0.79 Δ 3.1(1) Κύριο - - 033 0.41 0.71 0.73 0.95 0.64 Δ 4.1(1) Κύριο - - 037 036 0.67 0.63 0.68 0.61 Δ 5.1(1) Κύριο - - 0.44 0.43 0.73 0.76 0.57 0.98 Δ 6.1(1) Κύριο - - 0.45 037 0.75 0.65 0.76 0.65 Δ 7.1(1) Κύριο - - 036 0.25 0.64 0.49 039 0.43 Δ 61(1) Κύριο - - 025 0.49 0.48 0.82 0.45 037 Δ 9.1(1) Κύριο - - 0.14 0.40 0.18 0.80 0.44 1.20! Δ 10.1(1) Κύριο - - 0.41 0.52 0.71 0.87 0.54 0.95 Δ 11.1(1) Κύριο - - 0.03 0.03 0.03 0.06 025 025 Δ 12.1(1) Κύριο - - 0.03 0.15 0.04 0.13 0.43 0.10 Δ 13.1(1) Κύριο - - 0.16 0.10 025 0.09 025 034 Δ 14.1(1) Κύριο - - 0.14 0.26 028 0.43 0.48 039 Δ 15.1(1) Κύριο - - 0.18 0.41 0.44 - Δ 15.2(1) Κύριο - - - 0.14 0.34 0.49 Συγκεντρωτικός πίνακας Λόγων επάρκειας Δοκών Μέλος Κ/Δ ADL Αρχής ADL Τέλους ASD Αρχής ASD Τέλους ANC Αρχής ANC Τέλους λ VRy Αρχής λ VRy Τέλους Δ 15.1(1) Κύριο - 0.14 033-0.54 Δ 16.2(1) Κύριο - - 0.22-0.47-0.70 Δ 17.1(1) Κύριο - 0.24 0.14 0.44 0.40 031 034 Δ 1&1(1) Κύριο - 0.19 022 0.44 0.45 0.65 0.47 Δ 19.1(1) Κύριο - 0.45 0.69-031 Δ 1 9.2 (1 ) Κ ύ ρ ιο - - - 0.5 6-0.8 8-1.1 0! Δ 20.1(1) Κύριο - 022 026 0.41 0.54 0.60 038 Δ 21.1(1) Κύριο - 0.20 031 028 0.60 038 0.90 Δ 22.1(1) Κύριο - 0.20 0.09 034 0.16 036 035 Δ 23.1(1) Κύριο - 0.02-0.02-030 Δ 23.2(1) Κύριο - - 0.12-0.17-039 Δ 24.1(1) Κύριο - 0.22 0.03 029 0.06 0.42 027 Δ 25.1(1) Κύριο - 0.13 0.15 023 0.28 035 034 Δ 261(1) Κύριο - 0.03 0.04-0.49 Δ 263(1) Κύριο - - 0.03-0.04-034 Δ 27.1(1) Κύριο - 0.09 0.10 0.12 0.16 0.13 026 Δ 261(1) Κύριο - 0.16 0.18 033 0.39 0.63 037 Δ 29.1(1) Κύριο - 0.16 0.16 0.40 0.32 037 037 Δ 3 0.1 ( 1 ) Κ ύ ρ ιο - - 0.3 2-0.63-1.2 7! - Δ 3 0.2 ( 1 ) Κύριο - - - 0.44-0.6 9-1.0 8! Δ 31.1(1) Κύριο - 026 0.06 029 0.08 0.73 0.63 Δ 3 2.1 ( 1 ) Κ ύ ρ ιο - - 0.48 0.1 7 0.8 7 0.21 1.22! 0.1 9 Δ 33.1(1) Κύριο - 0.16 0.12 024 0.21 032 035 Δ 34.2(1) Κύριο - 0.14 020 0.18 0.28 0.42 037 Δ 35.1(1) Κύριο - 0.13 0.07 021 0.10 031 028 Δ 361(1) Κύριο - 032 0.18 0.43 0.26 0.49 035 Δ 37.1(1) Κύριο - 0.62 0.05 0.83 0.05 0.44 023 Δ 361(1) Κύριο - 031 0.45 035 0.51 0.60 0.65 Δ 39.1(1) Κύριο - 0.16 0.05 0.16 0.08 0.07 0.47 Δ 42.1(1) Κύριο - 039 0.24 0.91 0.32 0.82 0.79 Δ 1.1(2) Κύριο - 024 0.20 0.44 0.39 0.64 0.65 Δ 2.1(2) Κύριο - 024 0.19 0.40 0.34 033 0.49 Δ 3.1(2) Κύριο - 0.20 026 035 0.42 0.50 038 Δ 4.1(2) Κύριο - 0.26 025 0.48 0.47 0.50 0.45 Δ 5.1(2) Κύριο - 027 028 0.47 0.50 038 0.59 Δ 61(2) Κύριο - 0.19 0.19 038 0.28 0.47 0.40 Π18