ΙΣΤΟΡΙΑ Α'ΘΕ'ΣΘΗ ΚϊΘΗΡΕΌϊ

Ν Ε' Α ΙΣΤΟΡΙΑ Α'ΘΕ'ΣΘΗ ΚϊΘΗΡΕΌϊ Tè %7uç 1729 με7αφραο& Ϊσ α eïç XOÌVÌW γλω<χτ<μ E'Ν ΤΗ; NH'S^ ΚΕΦΑΛΗΝΙΆϊ ;@UL τυπΰ^^γσα έν Ββνετία τώ 1749 Τώρα ξανατυπωμ,ένη (iè εισαγωγή και επιμέλεια του 'Αλέξη Πολίτη ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ Ε.Ι.Ε. ΑΘΗΝΑ, 1983

ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΘΕΣΘΗ ΚΥΘΗΡΕΟΤ

ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ Ε.Ι.Ε. 28 ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΘΕΣΘΗ ΚΤΘΗΡΕΟΥ επανέκδοση της πρώτης βενετικής έκδοσης του 1749 εισαγωγή και επιμέλεια Αλέξης Πολίτης ΑΘΗΝΑ 1983

ΜΝΗΜΗ ΛΙΝΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

'Ανατρέχοντας στις Ιστορίες της νεοελληνικής λογοτεχνίας, ό αναγνώστης δεν θα συναντήσει πουθενά τον τίτλο του έργου που παρουσιάζεται στον τόμο αυτό: Ιστορία νέα Άθέσθη του Κυθηρέου. Βέβαια, δεν είναι πρώτη φορά που ό μελετητής τής νεοελληνικής γραμματείας βρίσκεται μπροστά σε παρόμοιες απουσίες. 'Απουσίες, κενά, που συμπληρώνονται με τον καιρό, καθώς ή έρευνα προσπαθεί δλο και πιο συστηματικά νά δαμάσει το διάσπαρτο, αθησαύριστο, πολλές φορές άγνωστο άλλα και συχνά, απλώς λησμονημένο υλικό. "Αν, σε ορισμένες περιπτώσεις ή ανακάλυψη ενός νέου κειμένου, μιας νέας αρχειακής μονάδας οφείλεται σε τυχαίο περιστατικό, ή ανεύρεση είναι συνήθως και 'έτσι πρέπει νά είναι αποτέλεσμα μιας ενσυνείδητης, ορθολογιστικά οργανωμένης διαδικασίας που αποβλέπει νά εντοπίσει το ζητούμενο. Άλλωστε, ας μήν ξεχνάμε πώς μόνο ή γνώση προκαλεί τήν αναζήτηση. "Ετσι, σε τελευταία ανάλυση, θά μπορούσαμε νά ισχυριστούμε δτι δεν πρόκειται για «άγνωστο» υλικό, αλλά για υλικό του οποίου είναι άγνωστο το ακριβές του περιεχόμενο. Κάποια μνεία αόριστη, κάποιες μαρτυρίες, άμεσες ή έμμεσες βρίσκονται σχεδόν πάντοτε για νά μας οδηγήσουν σ ' αυτό που αποκαλέσαμε «ζητούμενο». "Ι-

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ σως δεν τις είχαμε καταλάβει, δεν ήταν εύκολη ή αποκρυπτογράφηση τους. Σε τέτοιες σκέψεις τουλάχιστον μας οδηγούν οί περιπτώσεις των «νέων ανακαλύψεων»: δταν ξαναπαρ θυσιάζονται στο φως πλήθος μαρτυρίες έρχονται να τις πλαισιώσουν και οί ποικίλες έμμεσες αναφορές γίνονται τώρα κατανοητές. Μιλήσαμε κιόλας για τή διαφορά ανάμεσα στην τυχαία ανακάλυψη και τήν ενσυνείδητη ανεύρεση. Το παράδειγμα μας, ή ανεύρεση του Άθέσθη, είναι αντιπροσωπευτικό και αποδεικνύει γι ' άλλη μια φορά πόσο απαραίτητες και χρήσιμες είναι οί απογραφικές επεξεργασίες του Ιστορικού υλικού. "Ετσι κι εδώ, μνείες λησμονημένες ή αναφορά του τίτλου σε βιβλιοκαταλόγους της εποχής που ξανάρχονται στο προσκήνιο μέσα άπο συστηματικές καταγραφές (ό Ε. Legrand αναδημοσιεύει έναν βιβλιοπωλικό κατάλογο, ό Φίλιππος Ήλιου εντάσσει τον τίτλο στις άβιβλιογράφητες εκδόσεις τής τουρκοκρατίας), συνδυαζόμενες με πληροφορίες πού προέκυψαν άπο τή μελέτη ενός αρχείου, του Cl. Fauriel, οδηγούν, όχι συμπτωματικά, 'ίσως υποσυνείδητα, τον ερευνητή στον σωστό δρόμο, στή βιβλιοθήκη τού Institut de France στο Παρίσι, δπου άλλωστε απόκειται και ή βιβλιοθήκη του Fauriel. 'Εκεί, κατά τή διάρκεια βιβλιογραφικών αναζητήσεων, ό 'Αλέξης Πολίτης θά εντοπίσει, δεμένη με άλλα εξι βιβλιαράκια, τήν φυλλάδα πού περιέχει τον Άθέσθη. Ό σύμμικτος αυτός τόμος δεν φέρει κανένα ίχνος πού νά φανερώνει ότι άνηκε κάποτε στο γάλλο νεοελληνιστή. 'Ωστόσο, μαρτυρίες μέσα άπο το αρχείο του πιστοποιούν δτι ό Fauriel γνώριζε το κείμενο και το είχε μάλιστα χρησιμοποιήσει στις πανεπιστημιακές του παραδόσεις. "Οπως και νά 'έχουν τα πράγματα, βρισκόμαστε σή-

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ μέρα μπροστά στο μοναδικό γνωστό αντίτυπο, εκείνο πού πρέπει να είχε στή διάθεση του ô Fauriel. Με δυσκολία, άλλωστε, θά δεχόμασταν άτι ενα δεύτερο αντίτυπο θά είχε διασωθεί στον 'ίδιο πάνω-κάτω χώρο. Για τη σπανιότητα που παρουσιάζουν τα βιβλιαράκια αυτά, οι λαϊκές φυλλάδες, δεν χρειάζεται να επαναληφθούν εδώ δσα έχουν συχνά διατυπωθεί. Προσφιλή αναγνώσματα, «μικρά και χαροποιά», δπως τά αποκαλεί ένας άπο τους κυριότερους εκδότες τους, ό 'Αντώνιος Βόρτολης, ευπρόσιτα και πολυζήτητα, δεν καταφέρνουν πάντοτε νά διατηρηθούν στο πέρασμα του χρόνου. Οî λόγοι είναι ποικίλοι, άμεσα συναρτημένοι με τήν εξωτερική τους εμφάνιση, άλλα και με το περιεχόμενο τους. Το Κέντρο Νεοελληνικών 'Ερευνών Ε. Ι. Ε. θέλοντας σήμερα νά προσφέρει στην επιστημονική κοινότητα το νέο αυτό κείμενο πού ανήκει στή λογοτεχνική παραγωγή της Κεφαλονιάς τον 18ο αιώνα, το παρουσιάζει σε φωτομηχανική ανατύπωση και παράλληλα σε σημερινή εκτύπωση με εκσυγχρονισμένη ορθογραφία και στίξη. Ή επεξεργασία έγινε άπο τον 'Αλέξη Πολίτη ό όποιος στην εισαγωγή του αφού συγκεντρώσει τις λίγες διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με το ανώνυμο αυτό κείμενο, επιχειρεί μια ιστορική θεώρηση του αναζητώντας τήν υποδοχή του έργου στην κοινωνία της εποχής καθώς και το ιδεολογικό του στίγμα. Τέλος, θίγει το πρόβλημα της ανωνυμίας, χωρίς ωστόσο νά προχωρήσει σε ταυτίσεις. Το θέμα, παρ' δλη τή λεπτολόγο και διεισδυτική ανίχνευση πού έκανε ό 'Αλέξης Πολίτης, παραμένει ανοικτό για δσους θά ήθελαν νά το προσεγγίσουν ξανά στηριγμένοι σε ενδεχόμενη νέα πληροφόρηση. ισ.

ijit ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ 'Όπως εϊναι φανερό, τα θέματα της λογοτεχνίας μας στα κάπως πρώιμα αυτά χρόνια δεν μπορούν να φθάσουν εύκολα σε τελικές τοποθετήσεις άφοΰ υπάρχουν ακόμα τα κενά. Φυσικό λοιπόν είναι, ή γνωριμία με ενα ακόμα κείμενο και ή ένταξη του στο σώμα τών λογοτεχνικών έργων να προκαλέσει αναπροσαρμογές στα δσα ώς τώρα έχουν γίνει παραδεκτά στο χώρο της κεφαλονίτικης παραγωγής και της πνευματικής ζωής του νησιού. Λουκία Δρούλια

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Νέα 'Ιστορία Άθέσθη Κνθηρέον έτσι τιτλοφορείται το κείμενο πού παρουσιάζεται έδώ. Πραγματικά ό λόγος εϊναι για μιαν «ιστορία», για μιαν έμμετρη αφήγηση ποιητική: μαθαίνουμε τίς περιπέτειες και τα πάθη ενός ζευγαριού, του Άθέσθη και της Έλίσου, πού έζησαν σε χρόνους παλιούς, αγαπήθηκαν, χώρισαν, ξαναβρέθηκαν, πολέμησαν τους εχθρούς, νίκησαν όλες τίς δυσκολίες' τέλος πάντων έκαναν και έπαθαν δλα δσα κατασταίνουν αξιαγάπητους και θαυμαστούς τους ή ρωες των αφηγήσεων και των παραμυθιών. Το έργο είναι γραμμένο στην Κεφαλονιά το 1729' όνομα συγγραφέα δεν παραδίδεται στην έντυπη μορφή μέ την οποία μας είναι γνωστό. Τυπώθηκε στην τυπογραφία του Bortoli στή Βενετία το 1749, σ' ένα μικρό βιβλιαράκι τριών τυπογραφικών φύλλων. Λίγα πράγματα ξέρουμε για τήν κυκλοφορία του' ΐσως να στάθηκε μικρή, ΐσως να μη γνώρισε τήν επιτυχία καί να μήν ξανατυπώθηκε. 'Οπωσδήποτε σύντομα ξεχάστηκε' κανείς δεν το μνημονεύει, έκτος άπο τους βιβλιοκαταλόγους πού τύπωνε ό έκδοτης του 1. Σήμερα έχουμε ύπό- 1. Βλ. τον κατάλογο πού περιλαμβάνεται στην τελευταία σελίδα του Αισώπου Μύθοι, Βενετία, Βόρτολης, 1752, ό όποιος αναπαράγεται άπο τον Legrand, Bibliographie Hellénique, XVIIIème siècle, τ. Ι, άρ. 404 σ. 403. Ό κ. Φίλιππος Ήλιου είχε τήν καλοσύνη να μέ πληροφορήσει δτι ό τίτλος του Άθέσθη περιλαμβάνεται σε τρεις

ις ΕΙΣΑΓΩΓΗ ψη μας ένα μοναδικό αντίτυπο, πού κι αυτό πρόσφατα μόλις εντοπίστηκε 2. Πρόκειται λοιπόν για ένα έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας αθησαύριστο, πού πλουτίζει τήν κεφαλονίτικη παραγωγή του 18ου αιώνα: 1716, Κλαυθμος Πελοποννήσου- 1720, 'Ιφιγένεια- 17'21, Θυέστης- Ολα του Πέτρου Κατσαΐτη 3-1729 Άθέσθης- 1732, μετάφραση, ανώνυμη επίσης, των Τρωάδων του Σενέκα 4. "Ετσι μια παραγωγή επτανησιακή, ωχρή συνέχεια της κρητικής ακμής, άποκτα όλο και πλουσιότερα περιεχόμενα. Παλιότερα ξέραμε μονάχα τή μετάφραση του Παστώρ Φίδος, ήγουν Ποιμήν πιστός του Μιχαήλ Σουμμάκη (1658) 5 και τή μετάφραση τής Βατραχομυοβιβλιοκαταλόγους του 1755 (έναν αθησαύριστο και δύο άβιβλιογράφητους)' στον επόμενο γνωστό βιβλιοκατάλογο, του 1760 {Θυσία του 'Αβραάμ, Βενετία, Βόρτολης, 1760' αναπαράγεται στο Γ. Γ. Λαδάς και Αθ. Δ. Χατζηδήμος, 'Ελληνική Βιβλιογραφία, Συμβολή στον IH' αι., [Α'], 'Αθήνα 1964, άρ. 85, σ. 105) χάνεται, και δεν ξέρω να ξαναεμφανίζεται πιά. 2. Βλ. 'Αλέξης Πολίτης, «Βιβλιογραφικά τεκμήρια», Ό 'Ερανιστής, 17 (1981) 274-276. Περισσότερες λεπτομέρειες για τον εντοπισμό του αντίτυπου, βλ. παρακάτω. 3. Έμμ. Κριαρας, Κατσαΐτης, 'Αθήνα 1950. Πβ. και του ϊδιου, «Τα βασικά ιταλικά πρότυπα τών τραγωδιών του Π. Κατσαΐτη», Μα 'Εστία, 69 (1961) 169-171. 4. Βλ. τα όσα διασώζει ό 'Ηλίας Τσιτσέλης, Κεφαλληνιακά Σύμμικτα, Α', 'Αθήνα 1904, 19. Πβ. Σπ. Α. Εύαγγελάτος, 'Ιστορία τον θεάτρου εν Κεφαλληνία, 'Αθήνα 1970, 95-97. 5. Βλ. Έμμ. Κριαράς, «Ή μετάφραση του Pastor Fido άπο τον Ζακυνθινό Μιχαήλ Σουμμάκη», Νέα 'Εστία, Χριστούγεννα 1964, 273-287.

ΥΠΟΘΕΣΗ TOT ΕΡΓΟΤ ιζ' μαχίας άπο τον 'Αντώνιο Στρατηγό (1745) 6- τώρα, με την έκδοση των έργων του Κατσαΐτη, τήν ανεύρεση της Ευγένας (1646) 7, τή συσχέτιση του Ζήνωνα (1682) με τή Ζάκυνθο 8 και τήν προσγραφή της μετάφρασης του 'Αμύντα του Tasso (1745) στον Κυθήριο Γεώργιο Μόρμορη 9, έχουμε δέκα έργα με λογοτεχνική υπόθεση 10 μέσα σε εκατό ακριβώς χρόνια. 'Αραιή παραγωγή, στην όποια αμφίβολο αν μπορούμε να συναριθμήσουμε τα "Ανθη Ευλάβειας (1708) οπωσδήποτε δμως φαινόμενο πού δηλώνει κάποια αιτήματα κοινωνικά και οχι άπλες ατομικές περιπτώσεις. Η ΤΠΟΘΕΣΗ TOT ΕΡΓΟΤ Ή ιστορία τοποθετείται στα χρόνια του αυτοκράτορα 'Ηράκλειου. Δυο νέοι, ό Άθέσθης και ή Έλισος, αρχοντόπουλα κι οι δυό, γεννημένοι στα Κύθηρα, μεγαλώ- 6. Βλ. τα όσα σημειώνει ό Κ. Θ. Δημαράς, «'Αντώνιος Στρατηγός. Βιο-βιβλιογραφικές έρευνες», Ό 'Ερανιστής 5 (1967) 7-8. Οι πληροφορίες αναπαράγονται και άπο τον Βασ. Φρ. Τωμαδάκη, Νεοελληνικά! μεταφράσεις, παραφράσεις και διασκευαί της «Βατραχομυομαχίας», Αθήνα 1973, 38-50. 7. T. Monzelese, Εύγένα, a cura di Mario Vitti, Νάπολη 1965. 8. Σπ. Α. Εύαγγελάτος, «Χρονολόγηση, τόπος συγγραφής του "Ζήνωνος" και έρευνα για τον ποιητή του», Θησαυρίσματα, 5 (1968) 177-203. 9. Σπ. Α. Εύαγγελάτος, «Γεώργιος Μόρμορης, ò ποιητής του "Αμύντα"», 'Ελληνικά, 22 (1969) 173-182. 10. Δεν συνυπολογίζω τίς ρίμες πού αφηγούνται γεγονότα ιστορικά. "Οχι πώς δεν πρόκειται για λογοτεχνία, μα νομίζω πώς εντάσσονται σε άλλου τύπου παράδοση, με ευρύτερα πλαίσια.

ιη ΕΙΣΑΓΩΓΗ νουν καί αναθρέφονται μαζί, σαν αδέλφια. Με τα χρόνια ή αδελφική αγάπη γίνεται έρωτας, σφοδρός, καί σύντομα παντρεύονται. Ξαφνικά Ομως χρειάζεται να χωριστούνε, γιατί ό βασιλιάς 'Ηράκλειος στέλνει τον στρατό του να υπερασπίσει τήν Καρθαγένη άπο τήν επίθεση του βασιλιά των Περσών Χοσρόη, καί ό Άθέσθης, σαν "Ελληνας στρατηγός, φεύγει για να λάβει μέρος στην εκστρατεία. Ό χωρισμός τους είναι πικρός, καί ό Άθέσθης είναι συνεχώς θλιμμένος. Βλέποντας τον έτσι κάποιος άγνωστος στρατιώτης, καταλαβαίνει τήν αιτία της στενοχώριας, καί για να τον παρηγορήσει αρχίζει να του διηγείται τις δικές του ερωτικές περιπέτειες, πού φανερώνουν πόσο άπιστες είναι οί γυναίκες, καί πώς δεν το αξίζουν να σκοτίζεται δα κανείς για χάρη τους. Λοιπόν, κατά τα λεγόμενα του ξένου, ή τελευταία κατάκτηση του είναι ή 'ίδια ή "Ελισος. Τυφλός άπο τον θυμό του ό Άθέσθης σκοτώνει τον ξένο στρατιώτη, καί γυρίζοντας στα Κύθηρα στέλνει έναν δούλο προπομπό με τή διαταγή να θανατώσει καί τήν άπιστη. Σύμφωνα με τις οδηγίες πού είχε, ό 8ουλος παίρνει τήν "Ελισο σε μια βάρκα, ανοίγεται στο πέλαγος, μα καθώς πείθεται για τήν αθωότητα της τή λυπάται, καί τή βγάζει στην κοντινή παραλία, με τον όρο να μήν επιστρέψει ποτέ πιά. ' Η "Ελισος δεν θέλει να σωθεί' προσπαθεί να σκοτωθεί μόνη της, μα τελικά ή ελπίδα πώς ίσως να αποδειχθεί κάποτε ή άνεπίληπτη συμπεριφορά της τή συγκρατεί στή ζωή. Καταφεύγει σε κάτι βοσκούς, ζεί κοντά τους ντυμένη σαν αγόρι, καί αργότερα μεταμφιέζεται σε στρατιώτη. Ό δούλος δηλώνει στον Άθέσθη πώς τή σκότωσε'

ΥΠΟΘΕΣΗ TOT ΕΡΓΟΥ ιθ' κι αυτός πάλι, βασανισμένος άπο αμφιβολίες για τήν πράξη του, γυρνάει στα Κύθηρα, όπου μαθαίνει τήν α λήθεια: ό ξένος εκείνος στρατιώτης δεν είχε κοιμηθεί παρά με μια δούλη, τή Θηρέα. Ή γριά παραμάνα της Έλίσου, παρακινημένη άπο τα χρήματα του ξένου, εΐχε στήσει τή μηχανή ετούτη, γιατί ακριβώς ήξερε πώς ή "Ελισος δεν θα καταδεχόταν μήτε να τον κοιτάξει τον ξένο. Τύψεις καί λύπη τώρα πολλαπλασιάζουν τον πόνο του Άθέσθη, πού θέλει, με τή σειρά του, να αυτοκτονήσει' μόλις καί τον συγκρατούν οι δικοί του. Έντωμεταξύ, καινούριος πόλεμος: ό Χοσρόης είχε αρπάξει τώρα τον Τίμιο Σταυρό, καί ό Ηράκλειος εκστρατεύει στον Ευφράτη. ' Ο Άθέσθης φεύγει καί πάλι, Ομως στο χριστιανικό στράτευμα μετέχει τώρα καί ή "Ελισος, πάντοτε βέβαια μεταμφιεσμένη σε στρατιώτη. Καλεί τον Άθέσθη σε μονομαχία, αναγνωρίζονται, καί ή "Ελισος τον συγχωρεί. "Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια άπο τότε πού χωρίσανε. Ευτυχισμένοι συνεχίζουν να πολεμούν ανδρεία τους Σαρακηνούς - όμως σε μια σημαντική μάχη αποκόβονται άπο τους χριστιανούς στρατιώτες καί βρίσκονται αντιμέτωποι μ' ένα πλήθος εχθρούς. Ό Άθέσθης σκοτώνει τον ξένο στρατηγό, τον 'Ισμαήλ, άλλα πληγώνονται καί οι δύο, καί μόλις πού καταφέρνουν να διαφύγουν σε ένα δάσος. ' Ο Άθέσθης τελικά πεθαίνει, καί ή "Ελισος, σχεδόν τρελή άπο τή θλίψη της, επιχειρεί να αυτοκτονήσει, Ομως με τήν τελευταία του πνοή ό αγαπημένος της τήν εμποδίζει. 'Η "Ελισος τον μοιρολογεί, καί ψάχνει να βρει βοήθεια για να τον θάψει πάντα χωρίς να έχει ολότελα συνέλθει. Συναντά κάτι βοσκούς πού

κ ΕΤΣΑΓΩΠ1 θάβουν τον Άθέσθη, τήν περιποιούνται, και τήν οδηγούν σ' έναν ασκητή για να της γιατρέψει τον πόνο της καρδίας της. Αυτός της συγχωρεί το μεγάλο κρίμα, πώς δηλαδή άνανοήθηκε τήν αυτοκτονία, καί τή φέρνει σ' ένα μοναστήρι, δπου γίνεται καλόγρια με το όνομα 'Ελισάβετ, καί δταν πεθαίνει, ονομάζεται όσία. Σε έναν επίλογο ό συγγραφέας δίνει τή χρονολογία καί τον τόπο δπου γράφηκε το ποίημα, καθώς σ' έναν σύντομο πρόλογο είχε εξηγήσει τους λόγους πού τον οδήγησαν να εκφραστεί ποιητικά: κάθησε καί μετάφρασε κάτι πού του άρεσε, για να βρει κάποιαν παρηγοριά στα ρευματικά πού τον βασάνιζαν. "Οπως διαφαίνεται καί άπό τή σύντομη τούτη περίληψη, έχουμε να κάνουμε με μιαν ερωτική μυθιστορία. Μια αφήγηση, νουβέλα, πού διατηρεί τον απόηχο ενός λογοτεχνικού είδους με μακρόχρονη παράδοση. Καί στον Άθέσθη διατηρείται κατά βάση ή παραμυθιακή δομή πού σπονδυλώνει το είδος: χωρισμός (ή φυγή των παραμυθιών)" υποθετικός θάνατος (ή βλάβη αντίστοιχα), επιστροφή στην αρχική, ευτυχισμένη κατάσταση. 'Από το σημείο αυτό απομακρυνόμαστε ολότελα άπο τή δομή της μυθιστορίας ή του παραμυθιού, καί ή αφήγηση τρέπεται προς τον τύπο της ηθικής παραίνεσης: ό ήρωας πεθαίνει, καί ή ηρωίδα βρίσκει τή σωτηρία της σε μοναστήρι. 'Ωστόσο άπο το παραμύθι έχει απομείνει στην αφήγηση μονάχα ό σκελετός. Λείπουν οι περιπλοκές στή δράση, ό μαγικός κόσμος απουσιάζει - ούτε θαύματα γίνονται, ούτε τίποτα. Καί βέβαια το έργο δεν στήριζε-

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ κα' ται στην ψυχολογική περιγραφή τών ηρώων ουσιαστικά είμαστε κάπου ενδιάμεσα: ό κόσμος του έργου στηρίζεται στην προβολή τών καθημερινών καταστάσεων μέσα άπο ένα πρίσμα πού μεγενθύνει το καθημερινό, χωρίς να το παραμορφώνει. "Ολα βιώνονται με τρόπο έντονο: ό έρωτας, ό πόνος, ή αφοσίωση, ή γενναιότητα, ή θρησκευτική πίστη περιγράφονται στο υπερθετικό τους, ένώ βέβαια εξαφανίζεται καθετί πού θα μπορούσε να υπονομεύσει αυτήν τήν εικόνα' οι κοινές δηλαδή ανάγκες. Οι ήρωες ζουν για να κάνουν έργα θαυμαστά και μόνο. Τέλος, ακόμα κι αυτή ή απλή πλοκή, αν προβληθεί πάνω στίς διαστάσεις της κανονικής ζωής, φαίνεται εξαιρετικά μεγενθυμένη. Ό στόχος λοιπόν του έργου είναι ή μεταφορά του αναγνώστη ή του ακροατή σ' έναν κόσμο φανταστικό, δπου Οσες αξίες και καταστάσεις αποδέχεται καί βιώνει καθημερινά αποκτούν διάσταση οριακή, τέτοια πού ή 'ίδια ή πραγματικότητα δεν μπορεί να του προσφέρει. Ό συγγραφέας οργανώνει ένα νοητό οικοδόμημα εύγενισμένο, με μια προσθήκη στο τέλος για να μπορεί να εμφανισθεί με τή μάσκα της παραινετικής λογοτεχνίας. ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ Ποιο ήταν το λογοτεχνικό κοινό στο όποιο απευθυνόταν ό Άθέσθης, ποιες οι απαιτήσεις του είτε ή δεκτικότητα του, είναι ζητήματα πού δεν μπορούν να προσδιοριστούν όσο επαρκώς θα θέλαμε. Τα έργα του Κατσα'ίτη έμειναν" ανέκδοτα' κάτι πε-

κβ' ΕΙΣΑΓΩΓΗ ρισσότερο, ξεχασμένα 11. Ό Άθέσθης τυπώθηκε, χωρίς αυτό να βοηθήσει τή φιλολογική του φήμη. 'Ανέκδοτη έμε,ινε και ή μετάφραση των Τρωάδων του Σενέκα, καθώς και τα έργα της κρητικής λογοτεχνίας πού άντιγράφηκαν στην Κεφαλονιά. Ό νεαρός Κυθήριος μεταφραστής του 'Αμύντα εντοπίσθηκε μόνο χάρη στο σημείωμα ενός ιταλού βιβλιοθηκάριου' ήταν πρόσο^πο ωστόσο πού απόκτησε κάποιο κύρος στην κοινίονία του για άλλους λόγους 12. Τέλος τον 'Αντώνιο Στρατηγό τον ανέδειξαν λογιότερες δραστηριότητες, οχι ή ποιητική του παρουσία 13. Βέβαια, Οσα συμπεράσματα συνάγονται άπο τέτοιου είδους τεκμήρια, υποσκάπτονται άπο το γεγονός ότι ή ποιητική αυτή παραγωγή σβήνει ολοκληρωτικά στο επόμενο μισό του αιώνα: οι γενιές πού ακολούθησαν μπορεί να ξέχασαν και τους δημιουργούς, άφοΰ λησμόνησαν και τα έργα. 'Ωστόσο, κι άπα Οσες μαρτυρίες της 'ίδιας εποχής γνο^ρίζίο, δεν φαίνεται πουθενά να λογαριαζόταν ιδιαίτερα ή πράξη της ποιητικής δημιουργίας, Οπως τήν εννοούμε έμεΐς σήμερα, δηλαδή ή συγγραφή έργων σε γλώσσα λογοτεχνική και κοινή ταυτόχρονα. Με άλλου είδους δραστηριότητες φαίνεται πώς αποκτούσαν γόητρο μέσα στην κοινίονία τους οι άνθρ(οποι: με τα πολιτικά αξιώματα, με τήν ιατρική, με τή συμ- 11. Είναι, χαρακτηριστικά τα οσα, ασαφή και 'ίσίος λανθασμένα, μνημονεύει ό Τσιτσέλης, δ.tl., 231, αντλώντας άπο τον Πινιατώρο. 12. Το κύρος του το διαπιστώνουμε άπο τήν ύπαρξη (καίτή διαφύλαξη) της προσωπογραφίας του βλ. τήν παραπομπή της σημ. 9. 13. Βλ. τή μελέτη του Κ. Θ. Δημαρά στή σημ. 6.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ κγ' μετοχή στή διοίκηση ή στην έκκλησιαστικήν ιεραρχία, με τήν υπεράσπιση της ορθόδοξης πίστης, ή αντίθετα, με τήν προσχώρηση στή μικρή ανακαινιστική ομάδα πού ασπάσθηκε τον καθολικισμό 14, εΐτε πάλι, για να περιοριστούμε σε ζητήματα πού εκπορεύονται άπό τή δραστηριότητα τήν πνευματική, με τή συγγραφή έργων θρησκευτικών, επιστημονικών, ρητορικών, ή γενικότερα λογιοσύνης. 'Ακόμα, με τήν καλλιέργεια και τή χρήση κάποιου δυσκολοκατάκτητου γλωσσικού οργάνου: τών άρχαιότροπων ελληνικών, τών λατινικών ή τών λόγιων 'ιταλικών. ' Η λογοτεχνική απόλαυση, ή θέση της λογοτεχνίας μέσα στην κοινωνία δεν φαίνεται να είναι πια εκείνη πού γνωρίζουμε άπό τήν ευρωπαϊκή αναγέννηση έν μέρει καί άπό τήν Κρήτη γύρω στα 1600 ούτε πολύ περισσότερο ή σημερινή, εκείνη πού έφεραν στην επιφάνεια τα προβλήματα μιας καινούριας κοινωνίας, πού αναδύθηκε ύστερα άπό τή διπλή επανάσταση της βιομηχανίας καί του φιλελευθερισμού. Είναι μια απλή τέρψη, μια περιδιάβαση' κάτι το ανάλαφρο καί το ασήμαντο. 'Ακόμα κι ό Πέτρος Κατσαΐτης, πού σε κάποια σημεία του έργου του σημάδεψε υψηλότερους στόχους, σχολιάζει έτσι τή μετατροπή τοΰ τραγικού τέλους της 'Ιφιγένειας σε κοσμική παρωδία: 14. Φυσικά το επίκεντρο της σεισμογόνου εστίας στάθηκε ή Βενετία' όμως οι κραδασμοί έφτασαν ως τήν Κεφαλονιά' είναι "/αρακτηριστική ή απέχθεια πού αισθάνεται εκατόν πενήντα ypovia αργότερα ό Τσιτσέλης, όταν βιογραφεί τους εκπροσώπους αυτής τήί τάσης.

κδ' ΕΙΣΑΓΩΓΗ Κι άνίσως κι εϊναι διαφορά στο τέλος της, κι εις γάμο τον θάνατον της άλλαξα, αυτό είχα το κάμω για να σας δώσω πλια χαρά και περιδιάβαση σαςγιαΰτο ας είμαι ελεύθερος όκ την κατάκριση σας. Μάλιστα, οντάς έγραφα, μοπόνειε το ποδάρι όκ το πολύ ρεματικό, πού 'χε με τορμεντάρεν και για να λάβω άλάφρωση εις τον πολύ μου πόνο τότες εκακοσύνθεσα το ποίημα αυτόνο 15. Και ό συγγραφέας του Άθέσθη αισθάνεται την ανάγκη να προσκομίσει παρόμοιες δικαιολογίες. Το ποίημα αρχίζει μ' έναν πρόλογο, πού τιτλοφορείται «Οι αφορμές του συγγράμματος»: Έτούτην την Ίστόριαν είχα τήνε διαβάσω σ ' ενα βιβλίον παλαιόν, και να την μεταφράσω μου 'φάνη εις ιδίωμα κοινον και είσε φράση, για να μπορεί πας άνθρωπος απλός να την διαβάσει και όχι δια φαντασιάν η για κενοδοξία μου, μα για να εχω ανεσιν εις τα ρεματικά μου. "Οθεν λοιπόν παρακαλώ, όστις την αναγνώσει, εμε που την εσύνθεσα, κατάκρισιν μην δώσει άνίσως και οι στίχοι μου δεν είναι στολισμένοι σαν έπρεπε, με κάλαμον ρητορικόν γραμμένοι. Βέβαια τέτοιου είδους άλλοθι δεν είναι πρωτόφαντα. Τα συναντάμε καί στην κρητική λογοτεχνία συχνά - ό μως ας θυμηθούμε ότι ό Κορνάρος, στον δικό του έπί- 15. Κριαράς, Κατσάίτης, ο.π., 117.

ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ κε' λόγο, αντιστρέφει τις κατηγορίες πού πιθανόν να του εκτοξεύσουν κάποιοι κακόγλωσσοι, πού ψέγουν δ,τι δοΰσι κι άπόκεις δεν κατέχουσι τήν άλφα σκιάς να πούσι 16. Αυτή ή υπερήφανη συνείδηση, αυτή ή επίγνωση της αξίας είναι πού δέν υπάρχει πιά. Εϊτε λοιπόν πραγματικά οι 'ίδιοι ο'ι ποιητές δέν θεωρούσαν πώς άρμοζε στα έργα τους κάποια υψηλότερη τύχη, εϊτε πάλι θεωρούσαν πώς ή κοινωνική σύμβαση τους υποχρέωνε αυτό να δηλώσουν, το συμπέρασμα είναι το ϊδιο. Πάρεργο στάθηκε ή λογοτεχνική δημιουργία δπως άλλωστε και ή λογοτεχνική απόλαυση. 'Από τήν άλλη μεριά ή γλώσσα του Άθέσθη, για να ξαναπεριοριστοΰμε σ' αυτόν, δείχνει τεχνίτη οπωσδήποτε άσκημένον σέ ένα εκφραστικό όργανο πού δέν ήταν απολύτως ή μητρική του λαλιά, παρά μια γλώσσα λογοτεχνική και ιδιωματική. Ή άνεση μέ τήν όποια τή χειρίζεται φανερώνει πώς δέν πρόκειται καθόλου για επίδειξη γλο^σσομάθειας' ολότελα φυσικά εκφράζεται σ' ένα ιδίωμα φιλολογικό, δηλαδή καταξιωμένο άπο πρότυπα. Αυτό εξηγείται μονάχα μέ μια ζωντανή επικοινωνία: ο,τι ονομάζουμε «κληρονομιά της κρητικής λογοτεχνίας» δέν σημαίνει παρά μια επίμονη αναστροφή μέ τά κείμενα της. " ν Αν λοιπόν συνδυάσουμε αυτήν τήν τριβή μέ τήν αδιαφορία, ή έστω τή μικρή απαίτηση πού είχε άπο τή λογοτεχνία ή εποχή, καταλήγουμε πώς τα έργα αυτά 16. Βιτσέντσος Κορνάρος, Έρωτόκριτος, έκδ. Στυλ. 'Αλεξίου, 'Αθήνα 1980, 407, στ. Ε' 1537-1538.

κς ΕΙΣΑΓΩΓΗ απευθύνονταν κυρίως σ' ένα κοινωνικό στρώμα ενδιάμεσο πού δεν ταυτιζόταν απόλυτα ούτε με τον καθαυτό αγροτικό πληθυσμό, ούτε με τή μικρή μειοψηφία τών ηγετικών ομάδων. Προς τήν κατεύθυνση αυτή συνεπικουρεί καί ή μαρτυρία τών βενετικών εκδόσεων, πού είχαν μορφή απλούστερη, μα οχι καί ευτελή' καθώς καί τών χειρογράφων Οπου αντιγράφονταν τα έργα: επιμελημένα, συχνά με μικρογραφίες, απέβλεπαν σ' ένα κοινωνικό στρώμα με αυξημένες απαιτήσεις. Φυσικά καί έδώ χρειαζόμαστε περισσότερες πληροφορίες. Ή στρωματογραφία της νεοελληνικής κοινο^νίας μας διαφεύγει' συχνά μάλιστα ή ανεπεξέργαστη αναφορά στις πηγές παγιδεύει τις δυνατότητες να πλησιάσουμε προς τις πραγματικότητες της εποχής. Λόγου χάρη στην Κεφαλονιά τών χρόνων του Άθέσθη οι αριθμοί πού γνίορίζουμε για το στρώμα τών ευγενών καί τών αστών σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό εκφυλίζει τή σημασία πού μπορεί να πάρει ή απλή αναφορά σε «ευγενείς», «αστούς» καί «λαό». Τα δύο ανώτερα στρώματα δεν θα πρέπει να είχαν καί τόσες κοινοτικές διαφορές, ούτε μεταξύ τους, ούτε με τον κοινό λαό' γιατί ποιος θα έτρεφε τους άρχοντες όταν οί χωρικοί δεν ήταν παρά ένα μικρό πολλαπλάσιο τους, καί το μεγαλύτερο μέρος του ύπερπροϊόντος όδευε προς τή Βενετία 17 ; 17. 'Επίτηδες αποφεύγω να αναφερθώ σε απόλυτους αριθμούς ή έστω, σε τάξη μεγεθών: τα στατιστικά δεδομένα για τήν Κεφαλονιά, ΐδί(ος στα χρόνια πού μας αφορούν, έτσι όπως παρουσιάζονται ανεπεξέργαστα στα εγχειρίδια πού χρησιμοποίησα, άπο-

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ κζ' Μπορούμε πάντως να θεωρούμε πώς στην Κεφαλονιά της εποχής υπήρχε ένα στρώμα «αρχόντων», δηλαδή ανθρώπων πού θεσμικά ήταν ελεύθεροι, δεν υπάγονταν στους καταναγκασμούς των χωρικών, πού διέθεταν ενδεχομένως κάποια εισοδήματα, χωρίς πάλι να διαφοροποιούνται ολότελα άπο τον αγροτικό πληθυσμό στο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. Αυτοί θα πρέπει να αποτελούσαν το κύριο κοινό τής λογοτεχνικής παραγωγής και άναπαραγο^γής. 'Ανήμποροι να μετασχηματιστούν σε δυναμικότερα στρώματα, δεμένοι με τήν αΐγλη κάποιου θολού καί αμφίβολου παρελθόντος, ορισμένοι τους πρόσφυγες άπο τήν Κρήτη, δημιουργούν έναν χώρο πού άπο τή μια αποτελεί, χάρη στην «άριστοκρατικότητά» του, τον αρχικό αποδέκτη τέτοιων έργο^ν, κι άπο τήν άλλη, χάρη στή μικρή τους διαφοροποίηση άπο τις υπόλοιπες ομάδες, τον διάμεσο πού θα διοχετεύσει, με τους μηχανισμούς τής λαϊκής φυλλάδας, τα έργα αυτά σε ευρύτερα καί λαϊκότερα στρώματα. ΤΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ Μέσα στον κόσμο αυτό, τί έφερνε ό συγγραφέας του Άθέσθη; Βέβαια το έργο είναι μετάφραση το δηλώνει ρητά ό συγγραφέας του 18. 'Ωστόσο το «μετάφραση» καλύπτουν καί στο μάτι του αμύητου πως δεν μπορούν να προσφέρουν αξιόπιστη βάση. 'Ωστόσο οι εσωτερικοί συσχετισμοί είναι όπ(οσδήποτε πιο ασφαλείς. 18. Φαντάζομαι άπο τα 'ιταλικά' το μαρτυρούν αλλ(οστε οι γλωσσικοί τύποι τών ονομάτων καί τών τοπωνυμίων. Δεν ε/ω ό-

κη ΕΙΣΑΓΩΓΗ δεν σημαίνει αναγκαστικά μη δημιουργική λογοτεχνία: ή έννοια της πρωτοτυπίας ως κύριας λογοτεχνικής α ξίας είναι, το ξέρουμε, μεταγενέστερη. Κι εφόσον δεν πρόκειται για μεταφορά ενός άπο τα τότε διάσημα αριστουργήματα, έχουμε το δικαίοομα να θε(οροΰμε πώς καί μόνο ή επιλογή του φανερώνει βούληση, λογοτεχνική, μα καί ιδεολογική. "Αλλωστε το σύνολο των ώς τότε λογοτεχνικών έργο^ν το αποτελούσαν παραφράσεις ξένων προτύπο^ν ο,τι αναζητάμε είναι ή δεκτικότητα της εποχής γενικά, του συγγραφέα ειδικότερα, καί ή ικανότητα του να εκφραστεί σε ποιητική γλώσσα. Βέβαια αυτό πού μας ενδιαφέρει περισσότερο δεν είναι να κρίνουμε κάποιες προσο^πικές αρετές, παρά το λογοτεχνικό καί ιδεολογικό στίγμα του έργου: γυρεύουμε μιαν επιπλέον μαρτυρία, ώστε να διεισδύσουμε καλύτερα στή διανοητική στάθμη της εποχής καί στις δυνατότητες τής ποιητικής γλώσσας μ' άλλα λόγια το τί προσκόμιζε ή λογοτεχνία, καί πώς εντασσόταν ή α πόλαυση της μέσα στή ζωή τών ανθρώπων εκείνων. Ζητήματα δυσπροσπέλαστα, φυσικά, μα πού ωστόσο μο:>ς τις γνώσεις πού θα επαρκούσαν για τον εντοπισμό του πρωτοτύπου. Άπο τίς πληροφορίες πού προσφέρουν ό D.P. Rotunda. Motif Index of the Italian Novelle in Prose, Indiana University. Bloomington 1942, ό κατάλογος τών ιταλικών έργων τής λογοτεχνίας καί θεάτρου πού παρέχει ή Table Méthodique του J.-Ch. Brunei Manuel du Libraire et de l'amateur de livres (φωτομηχ. ανατ., Παρίσι, y.'/.), καθώς καί άπο τα γενικά λεξικά (τής λογοτεχνίας του Laffont-Bompiani, του Kindler ή τής κλασικής γραμματείας, κ.λπ.) δεν μπόρεσα να οδηγηθώ πουθενά.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ κθ' εΐναι απαραίτητο να τα πλησιάσουμε' έστω και με τον νου μας μόνο, άρρητα, φευγαλέα. 'Ανάμεσα στή δικιά μας ανάγνωση ενός λογοτεχνικού έργου και τήν αργή, φωναχτή καί συλλαβιστή της εποχής εκείνης, και μόνο ή διάσταση του χρόνου διαφοροποιείται σημαντικά: για ένα γρήγορο διάβασμα του Άθέσθη δεν χρειάζονται λόγου χάρη περισσότερο άπο σαράντα, σαρανταπέντε λεφτά, ένώ μια «προφορική» ανάγνωση, ξεπερνά τις τέσσερις ώρες καί θα πρέπει να προσθέσουμε καί τα απαραίτητα διαλείμματα. Καί βέβαια ή επιμήκυνση του χρόνου μας μεταφέρει σ' ενα διαφορετικό σύστημα παραστάσεων. "Αλλωστε, σύμφωνα με τήν παραδοσιακή πρακτική τίποτα δεν διαβαζόταν μια κι έξω: διαβαζόταν πολλές φορές, ακόμα κι Οταν ό αναγνώστης ή ό ακροατής το είχε μάθει απέξω. Τα όσα διαδραματίζονται στο έργο ριζώνουν στην αντίληψη του αναγνώστη, δεν αποτελούν παροδικά ερεθίσματα. Αυτό μάλιστα επιτείνεται ιδιαίτερα σ' ένα σύστημα Οπου οί πομποί των πληροφοριών είναι σε σχέση με τα όσα ξέρουμε άπο το δικό μας σημαντικότατα περιορισμένοι. Ό κόσμος ήταν πολύ μικρότερος για τον ακροατή του Άθέσθη καί συνάμα λιγότερο περίπλοκος. 'Αρκούσαν άρα οί παραμικρές εντυπώσεις για να μετατοπίσουν το επίπεδο άπο το πραγματικό σ το φανταστικό, καί ή υψηλή δεκτικότητα πολλαπλασίαζε τή σημασία τους. "Επειτα πρέπει να μή μας διαφεύγει Οτι παρά τήν κυκλοφορία τους οί λαϊκές φυλλάδες κρατώ συμβατικά αυτήν τήν ονομασία, πού δεν αποδίδει πάντοτε

λ' ΕΙΣΑΓΩΓΗ επακριβώς την ύφη πού είχαν εκείνα τα χρόνια δεν αποτελούσαν, βέβαια, καθημερινό άνάγνίοσμα: έλειπε ό «ελεύθερος χρόνος», 6ποκ θα λέγαμε σήμερα' ή καθημερινή αγροτική απασχόληση σπάνια έδινε τή δυνατότητα ανάπαυλας, ακόμα και τις μακριές νύχτες του χειμώνα οί δουλειές δέν άπέλειπαν και αυτό 'ίσχυε καί για τους περισσότερους άπο τους ευγενείς. Ούτε πού περνούσε άπο τον νου τών ανθρώπων να ((διαβάσουν» κάτι ευχάριστο σέ κάποιο διάκενο μισής, ας πούμε, ώρας: ή ανάγνωση αποτελούσε ένα είδος τελετουργίας' βρισκόμαστε σέ μια κοινωνία πού τα πάντα είναι καθορισμένα, έχουν τή θέση τους, την ώρα τους, καί τή λειτουργία τους. 'Υπήρχε ωστόσο καί κάποιο εμπόδιο επιπρόσθετο, πού εκπορεύεται άπο τους ιδεολογικούς καταναγκασμούς: δέν είναι τής ζούής ετούτης, δίδασκε ή εκκλησία, οί διασκεδάσεις καί οί χαρές. Τα τραγούδια, οί αφηγήσεις, τα χωρατά, χαλαρώνουν τήν ένταση καί λοιπόν μας απομακρύνουν άπο το ποθούμενο, τον φόβο τοΰ Θεού. 'Ακόμα πιο πολύ οί κάθε λογής ερωτικές ιστορίες' ας είναι, έστω, υμνητικές τής συζυγικής πίστης, δέν παύουν να συνδαυλίζουν μνήμες πού οδηγούν τον αγαθό χριστιανό στην αμαρτία. «Ό μισόθεος Κόσμος θέλει να μας κρατεί ωσάν αιχμαλώτους, παντοτεινά ασχολούμενους εις κόπους καί περισπασμούς τής μοχθηρής ταύτης ζ(οής, καί τότε μάλιστα Οταν Οέλωμεν να κάμωμεν το χρέος μας μέ τον Θεόν, τότε μας φορτώνει διπλά τα εμπόδια (...) Θέλίομεν να προσευχηθοΰμεν; τότε διπλοί τοΰ Κόσμου οί λογισμοί, όπου διασκορπίζουσι τον νουν μας εις χίλιαις ματαιότηταις καί

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ λα' περισσότερον εις αίσχρας ενθυμήσεις» 19. Και ή ανάμνηση είναι αμαρτία πολύ περισσότερο βέβαια ή φαντασία. 'Ωστόσο ή αμαρτία δεν είναι απαγορευμένη ένόσο ζοΰμε σ ' αυτή τή γη δεν μπορούμε έτσι κι αλλιώς να τήν αποφύγουμε. Το αμάρτημα είναι πλεγμένο με τήν ανθρώπινη υπόσταση, είναι ή άλλη Οψη της Θείας Χάριτος: οι ένοχες, λοιπόν, πού ενδεχομένως προκαλεί ή αίσθηση της αμαρτίας, επιτείνουν τα αποτελέσματα της φυγής μέσα στην λογοτεχνία. Το απλό παραμύθι, ό αριστοτεχνικός Έρωτόκριτος, ή αδέξια αφήγηση της 'Ιστορίας του Ταγιαπιέρα έχουν όλα έναν κοινό παρανομαστή: προσφέρουν μιαν ιστορία φαινομενικά καινούρια και ξένη, μα κατά βάθος οικεία, γιατί αναπαράγει τή γνωστή άπό παλιότερα εκδοχή, πού κεντρίζει τήν ατομική φαντασία μια φαντασία ούτε ασκημένη, ούτε ιδιαίτερα απαιτητική και εντείνει προσωρινά τήν ασήμαντη καθημερινότητα, δίχως να ανατρέπει τα πλαίσια της. 'Επιτρέπει κάποιο παροδικό χαλάρωμα, τήν εναλλαγή τών εντυπώσεων, όμο:>ς πάντοτε μέσα στον 'ίδιο χώρο, τον προκαθορισμένο. Λογοτεχνία της φυγής, μα καί της αέναης επανάληψης. "Υστερα άπό ετούτες τις προκαταρκτικές παρατηρήσεις, ας προχωρήσουμε. Ό Άθέσθης, Οπως καί οι περισσότερες άπό αυτές τις ιστορίες, είναι κεντρωμένος γύρω άπό τή θλίψη καί τον πόνο' ακόμα καί σ' εκείνες πού το τέλος είναι ευτυχισμένο, ό καμβάς είναι πάντα το κακό. Άπό τους χίλιους περίπου στίχους του Άθέ- 19. 'Ηλίας Μηνιάτης, Διδαχαί, Βενετία 1720, 314.

λβ' ΕΙΣΑΓΩΓΗ σθη, οι οκτακόσιοι τόσοι περιγράφουν το ζευγάρι χωρισμένο, καί άπό τους υπόλοιπους, οπού το αφήνουν να συμβιώνει, οι περισσότεροι, οί συντριπτικά περισσότεροι, αναφέρονται στα παθήματα τους, τη δραματική καί άνιση μάχη με τον εχθρό. Άλλα καί τον συμβατικό χρόνο της αφήγησης αν πάρουμε, μόλις ό συγγραφέας παντρέψει το ζευγάρι, ακολουθεί ό ξαφνικός χωρισμός. Κρατάει τέσσερα χρόνια, ενώ το διάστημα πού ξανασμίγουν μετριέται σε μέρες. Σε τέτοιον τρόπον ή ζωή κι ό θάνατος εστάθη τ' Άθέσθη καί της "Ελισου, με τα πολλά τους πάθη. "Ετσι αρχίζει ό επίλογος του έργου, εκφράζοντας το ζήτημα επιγραμματικά. Κεντρικό σημείο λοιπόν ό πόνος. Πολλά νήματα θα μπορούσαμε να πιάσουμε άπό το σημείο αυτό" εϊτε ξεκινώντας άπό τή σχεδόν ομόφωνη διαπίστωση ολο^ν τών ξένων παρατηρητών για τον θρηνητικό χαρακτήρα των ελληνικών τραγουδιών, εΐτε άπό τήν επέκταση της λέξης «μοιρολόγι)) στή σημασία ((τραγούδι», εϊτε άπό τήν έννοια της «αδικίας)) στο σύστημα άξιων του δημοτικού τραγουδιού 20. "Ή πάλι να απλωθούμε σε χώρους πλατύτερους καί να το συνδέσουμε με τήν κρίσιμη ρήση: "le bonheur est une idée neuve en Europe", τήν ε'ιπωμένη άπό τον Saint-Just. Δεύτερο σημείο, απαραίτητο για τον καθορισμό του στίγματος, είναι ή αοριστία πού παρέχει το πλαίσιο 20. Βλ. τήν ωραία μελέτη του Cu ν Saunier, Adikia, Παρίσι 1979.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ λγ' της ιστορίας κι εδώ το δικό μας έργο λειτουργεί διαφορετικά άπο το άγνωστο πρότυπο του. Σ ' εκείνο, ή αναφορά στην ανατολική αυτοκρατορία καί τον 'Ηράκλειο παρέπεμπε σ' έναν συγκεχυμένο, μα οχι απροσδιόριστο κόσμο. Στην ανατολική μεσαιωνική Μεσόγειο ξεδιπλωνόταν ή δράση Ολων τών ερωτικών μυθιστοριών. Για το ελληνικό κοινό αντίθετα, πού οπωσδήποτε ήταν λιγότερο οίκειωμένο με τήν παλιότερη ιστορία 21, ή «εποχή τοΰ Ηράκλειου» δεν ήταν τίποτε περισσότερο άπο μία συμβατική ένδειξη παρελθόντος, πολύ συγγενική με το «μια φορά κι έναν καιρό». Το 'ίδιο άνιστορική είναι καί ή αναφορά τοΰ έχθροΰ, τοΰ άναιώνιου Σαρακηνοΰ" καί φυσικά ό Χοσρόης, πού βρίσκεται μια στην Καρχηδόνα καί μια στον Ευφράτη, δεν αποτελεί στοιχείο ιστορικό για τον αναγνώστη. Μα καί οί προσδιορισμοί τοΰ τόπου είναι το ΐδιο κενοί, το 'ίδιο παραμυθιακοί: Καρθαγένη, Σελεύκεια, Ευφράτης, Κύθηρα - τα τελευταία χρειάζονται βέβαια κάποιον ξέχωρο σχολιασμό. Στο άγνωστο μας πρότυπο διαλέχθηκαν για να δηλώσουν το νησί τοΰ έρωτα: μοτίβο διαδεδομένο στή δυτική λογοτεχνία τουλάχιστον άπο το τέλος τοΰ 15ου αιώνα 22, έμεινε μετέωρο στην ελληνική 21. Ή τροπή προς τήν ιστορική γνώση είναι φαινόμενο του δεύτερου μισοΰ τοΰ 18ου αιώνα' οί χρονογραφίες πού κυκλοφορούσαν ώς τότε πλησίαζαν περισσότερο προς το ήθικο-θρησκευτικο αφήγημα" βλ. Κ.Θ. Δημαράς, 'Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Αθήνα 1968, 157-158. 22. Δεν μπόρεσα να χρονολογήσω επακριβώς τήν πρώτη εμφάνιση του μοτίβου στην Ευρώπη. Οί F. Baldensberger καί W. Friederich, στή Bibliography of Comparative Literature, Νέα Υόρκη 1960

λδ' ΕΙΣΑΓΩΓΗ μετάφραση. Ούτε μυθολογικός τόπος, ούτε το πραγματικό νησί. Έπειτα, καθώς ò μύθος γύρω άπο τον όποιο πλέκεται το έργο είναι, Οπως εϊδαμε, μονοφασικός, καταντάει αδύνατο καί για τον σημερινό παρατηρητή ό εντοπισμός κάποιας πραγματικότητας ή ενός στοιχείου χρονολογήσιμου. 'Η ιστορία του Άθέσθη δεν άντικαθρεφτίζει άμεσα κανέναν αιώνα' ανήκει σ' έναν κόσμο πολύ μακρότερης διάρκειας, πού στον χώρο της λογιοσύνης πρωτοεμφανίζεται με τα λεγόμενα «μυθιστορήματα της δεύτερης σοφιστικής» του 3ου καί του 4ου αιώνα, επιβιώνει με ποικίλους τρόπους για χρόνια, καί ά- (τελευταία ανατύπωση πού γνωρίζω, 1978), σελ. 92, στο κεφάλαιο Literary Themes, Individual Motifs, όπου θα είχε τη θέση της, δεν σημειώνουν καμία μελέτη. (Ή μελέτη του Paul Maury, «Cerigo, ou un épisode de l'hellénisme en France», Mercure de France, τχ. 15 'Οκτωβρίου 1925, 392-400, εξετάζει την τύχη του μοτίβου στον 19ο αιώνα' μια απλή μνεία του έργου του Colonna για το όποιο βλ. αμέσως πρκτ. γίνεται μόνο χάρη στο σχετικό χ/ορίο του Gérard de Nerval). Ώς μοτίβο το ((Ταξίδι στα Κύθηρα» υπάρχει πάντως στο μυθιστόρημα Hypnerotomachia Poliphili, του ' Ιταλού Fr. Colonna πού πρωτοεκδόθηκε άπο τον "Αλδο στα 1499 καί γνώρισε γρήγορα εξαιρετική επιτυχία σ' όλη τήν Ευρώπη. Στα μεγάλα λεξικά της γαλλικής γλώσσας (Paul Robert, Lit tré, Larousse) καθώς καί σε όσα εγχειρίδια ή τυφλοσουρτες άνέτρεξα, ή παλαιότερη αναφορά πού συνάντησα ήταν στο ελεγείο του Lafontaine «Les deux pigeons» (στ. 76) πού περιλήφθηκε στή δεύτερη συλλογή των Fables (1679). Πολλή περισσότερη διάδοση φαίνεται να έχει το μοτίβο άπο τον 18ο αιώνα' άρκεϊ, νομίζω, να θυμίσω τον πίνακα του Watteau «Φεύγοντας άπο τα Κύθηρα» (1717), ή τήν Οπερα του Gluck «Τα πολιορκημένα Κύθηρα» (1759).

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ λε' φήνει χνάρια ως καί βαθιά στον 19ο αιώνα. Τα έπί μέρους μοτίβα χρονολογούνται απλώς άπο τα χρόνια του χριστιανισμού: ή πάλη τών πιστών με τους Σαρακηνούς, ή φήμη του ' Ηράκλειου 23 καί γενικότερα της ρο^μαϊκής ισχύος, ή εισδοχή της κόρης σε μοναστήρι, ή ύποκατάστάση της κυράς στο ερωτικό επιπεοο απο τη οουλα^. "Ολα αυτά για τον έλληνα αναγνώστη του 18ου αιώνα εΐναι έκτος τόπου καί χρόνου' τίποτε περισσότερο. Το ΐδιο καί τα ονόματα. Κάποιο άρχαιότροπο σκηνικό φανερώνουν, πού σχεδόν χάνεται στην ελληνική γλώσσα. Ό Άθέσθης θυμίζει κάπως τον θυέστη φωνητικά" άλλα το όνομα μοιάζει επινοημένο 25. Ή "Ελι- 23. Άς μήν ξεχνάμε τον μεσαιωνικό Βελισσάριο. Άλλα ό μύθος του Ηράκλειου εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα ζωντανός καί στον 17ο όπως καί στον 18ο αιώνα: τα περισσότερα άπο τα δράματα της εποχής (σύμφωνα με τη μελέτη του Agostino Peritisi, «Τα δράματα με βυζαντινή καί τούρκικη υπόθεση στο ευρωπαϊκό καί βενετικό θέατρο άπο το τέλος του 16ου ως τις αρχές του 18ου αιώνα», 'Ελληνικά, 22, 1969, 341-369) κινούνται γύρω άπο τον Βελισσάριο, τον 'Ηράκλειο καί τον Χοσρόη. 24. Ό Μ. Ibrovac, Claude Fauriel et la fortune européenne des poésies populaires grecque et serbe, Παρίσι 1966, 555 ύποσ., σχολιάζοντας το σημείο αυτό παραπέμπει στον «Volpone» του Βοκκάκιου. Δεν μπόρεσα να εξακριβώσω τί εννοεί' ούτε διήγημα ούτε ήρωα Volpone συναντώ στον Βοκκάκιο. "Ενα παρόμοιο επεισόδιο υποκατάστασης κυράς άπο δούλα βρίσκεται στο τέταρτο αφήγημα τής έβδομης μέρας του Δεκαήμερου' τίποτε δμο^ς άλλο δεν το συνδέει με τήν ιστορία μας. Για το μοτίβο ò Ibrovac παραπέμπει γενικότερα σε μελέτες του Gaston Paris - δεν διερεύνησα το ζήτημα. 25. Το κοντινότερο φωνητικά λήμμα πού μπόρεσα να εντοπισθώ εΐναι το Ateste στο Paulys Realencyclopädie der classischen Altertumwissenschaft: πρόκειται για όνομα 'ιταλικής πόλης, του

λς' ΕΙΣΑΓΩΓΗ σος υποθέτω πώς αντλεί το ονομά της άπο τήν Elissa, δηλαδή τή Δ ιδώ, τη μυθική βασίλισσα της Καρχηδόνας, της περίφημης για τις ερωτικές της ιστορίες κάπου ταιριάζει με το κλίμα του έργου. Θυμίζω πάντως πώς στα Κύθηρα τιμάται σήμερα ώς τοπική μάρτυς ή αγία Έλέσα: ωστόσο, όπως προκύπτει άπο το συναξάρι της, ή ζωή της στάθηκε ολότελα απρόσφορη για πρότυπο ηρωίδας ερωτικού αφηγήματος και πρόκειται για πολύ περιορισμένης ακτινοβολίας αγία, ενδεχομένως και πολύ μεταγενέστερης 26. Το τρίτο σημαντικό πρόσημερινοΰ Este, κοντά στή Βενετία. 'Υπάρχει βέβαια και ή ιταλική οικογένεια Este, με λαμπρούς εκπροσώπους. Να πρόκειται τάχα για έξαρχαϊσμό αρχικά και υστέρα σόλοικο εξελληνισμό του ονόματος; 26. Ή ακολουθία της τυπώθηκε για πρώτη φορά το 1847' βλ. L. Petit, Bibliographie des Acolouthies Grecques, Βρυξέλλες 1926, 73-74, δπου και οι επόμενες ανατυπώσεις (βλ. πρόχειρα, Κ.Χ. Δουκάκης, Μέγας Συναξαριστής πάντων των 'Αγίων, των καθ' άπαντα τον μήνα Αΰγονστον έορταζομένων, 'Αθήνα 1894, 8-24). ' Η Έ λέσα δεν μνημονεύεται στους βυζαντινούς χρόνους' βλ. Fr. Halkin, Bibliotheca Hagiographica Graeca, ί-ιιι, Βρυξέλλες 1957, και του ϊδιου, Auctarium Bibliothecae Hagiographicae Graecae, Βρυξέλλες 1969. Π β. το λήμμα στή Θρησκευτική καί 'Ηθική 'Εγκυκλοπαίδεια, και Σωφρόνιος Εύστρατιάδης, Άγιολόγιον τής 'Ορθοδόξου 'Εκκλησίας, 'Αθήνα χ.χ., 127. Στους παλιότερους περιηγητές, εκείνους πού μπόρεσα να συμβουλευθώ, καθώς και όσους αναφέρει ό Othon Riemann, Recherches Archéologiques sur les isles Ioniennes, IV, Cérigo, Παρίσι 1880 καί ό Μιχ. Κ. Πετρόχειλος, 'Εντυπώσεις από τα Κύθηρα, 'Αθήνα 1979, δεν συνάντησα καμία μνεία. ('OR. Leonhard, Die Insel Kythera, Gotha 1899, φωτομηχανική ανατύπωση Δ. Καραβιάς, 'Αθήνα 1983, 16 ύποσ. 1, θεωρεί καί το συναξάρι καί τον θρύλο της νεότερα κατασκευάσματα). Ούτε στή «Βιβλίο-

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ λζ' σωπο εΐναι ό στρατηγός των Σαρακηνών 'Ισμαήλ, το τέταρτο ò Χοσρόης. Ή δούλη Θηρέα (στ. 468) ή Θερέα (στ. 435,442,443), κι αύτη έχει όνομα απλώς αρχαιοπρεπές. Τέλος ό μοναχός στον όποιο καταφεύγει ή "Ελισος λέγεται Νικήτας και είναι «Ίεροσολυμίτης)) κι αυτή ή πληροφορία μας αφήνει σε αμηχανία. Γιατί βέβαια μετόχι του Παναγίου Τάφου υπάρχει στην Κεφαλονιά, όπως καί μονή του αγίου Νικήτα 27- όμως αυτός ό συσχετισμός, πού θα μπορούσε να επιβεβαιώνει τήν «ορθοδοξία» του έλληνα μεταφραστή, υπονομεύεται άπό το γεγονός δτι το περιστατικό τοποθετείται, σύμφωνα με τή δράση, κάπου κοντά στον Ευφράτη: εκεί έρχεται πολύ φυσικά να είναι «Ίεροσολυμίτης)) ό μοναχός. "Ενα τρίτο σημείο στο όποιο χρειάζεται να σταθούμε είναι ό παραινετικός χαρακτήρας πού παίρνει ή ιστορία στο τέλος της. Αυτή καθαυτή ή θρησκευτική χροιά δεν είναι διόλου ασυνήθιστη" τή διαπιστώνουμε να φουντώνει στό τέλος δλων των παλαιότερων αφηγημάτων γραφιά της νήσου Κυθήρων» του τελευταίου ( Ό Βιβλιόφιλος, 3, 1949, 31-36 και 51-57 7, 1953, 8-10 10, 1956, 9-11 12, 1958, 7-8 καί 14, 1960, 15-16) συνάντησα σχετικό λήμμα. Καί οι νεότεροι ιστορικοί των Κυθήρων (Μιχ. Κ. Πετρόχειλος, 'Ιστορία της νήσου Κυθήρων, 'Αθήνα 1940, 25-26 καί Ιωάννης Π. Κασιμάτης, Άπό τήν παλιά καί σύγχρονη Κυθηραϊκή ζωή, Αθήνα 1957, 32-33, 170-173) στηρίζονται αποκλειστικά στο συναξάρι. Ή πρόσφατη ταξινόμηση του κυθηραϊκοϋ νοταριακοΰ αρχείου (βλ. Χρύσα Μαλτέζου, «Το νοταριακο άρχεϊο Κυθήρων», Δελτίο της 'Ιονίου 'Ακαδημίας, 1, 1971, 15-84) δεν έφερε στο φως καμία πληροφορία για το ζήτημα. 27. Τσιτσέλης, δ.π., Β', Αθήνα 1960, 232.

λη' ΕΙΣΑΓΩΓΗ έκτος άπό τα έργα της κρητικής ακμής Οπου χάνεται, βέβαια και δεν απαιτεί ιδιαίτερες εξηγήσεις. Εΐτε σαν άλλοθι, εΐτε και γιατί οί ϊδιοι οι συγγράφεις αισθάνονταν τήν αμαρτία να βαραίνει το χέρι καί τή συνείδηση τους, επιδιώκουν να εξιλεωθούν καταδεικνύοντας πώς μοναδικός οδηγός τους στάθηκε ή αρετή, πώς ή ιστορία πού περιγράφουν ήταν άμεμπτη καί ηθική. 'Ακόμα καί δυο γενιές αργότερα, ό Ρήγας, πού απευθύνεται σε πολύ πιο προωθημένες κοινωνικά ομάδες αναγκάζεται να αμυνθεί για το λιγότερο αθώο, εννοείται Σχολεϊον των ντελικάτων εραστών καί να αντεπιτεθεί με τα όπλα του αντιπάλου. Διαβάζουμε στον πρόλογο του: «αποκρίνομαι λοιπόν Οτι οί εμπεριεχόμενοι τω παρόντι βιβλίω έρωτες εις ύπανδρείαν καταντούν, ή οποία είναι μυστήριον, καί ας μήν πολυλογούν». "Ομως στον Άθέσθη έχουμε κάτι περισσότερο άπό άλλοθι: αλλάζει ολόκληρο το τυπικό τέλος. Οί ήρωες δεν έζησαν «αυτοί καλά», παρά ό ένας σκοτώθηκε χωρίς να το απαιτεί ή πλοκή του μύθου καί ή άλλη εμφανίζεται σώνει καί καλά αμαρτωλή, προκειμένου να τή σώσει ή θεία παρέμβαση. Διαπιστώνουμε κάποια βούληση λοιπόν να μετατραπεί ή ερωτική ιστορία σε ηθική, σπάζοντας έναν τύπο διήγησης πού είχε θρέψει γενιές καί γενιές καί χωρίς να τις έχει απομακρύνει ούτε άπό τήν εκκλησία, ούτε άπό τήν ηθική. Θα ήταν χρήσιμο να ξέραμε αν ό νεωτερισμός οφείλεται στον συγγραφέα ή στον μεταφραστή. "Αν, τέλος, εξετάσουμε τήν ύφή του έργου διαπιστώνουμε πώς έχουμε μια μορφή αφηγηματική, πού έχει

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΙΓΜΑ λθ' απομακρυνθεί άπο τον κόσμο του παραμυθιού δίχως και να τον υπερβαίνει. Τα πρόσωπα ώς χαρακτήρες είναι το ΐδιο συμβατικά έχουμε τύπους, Οχι ανθρώπινα Οντα κινούνται σ' έναν το Ϊδιο συμβατικό χώρο, δίχως όμως τις περιπέτειες, τα μυθικά βασίλεια, τα μαγικά αντικείμενα, τους παραμυθένιους δράκους πού χαρακτηρίζουν τις 'ιστορίες του Βέλθανδρου, του 'Απολλώνιου, του Φλώριου. Λείπει ακόμα ή τόσο επίμονη στα ιπποτικά μυθιστορήματα αναφορά σε χρυσαφικά, διαμάντια και πετράδια - αντίθετα, συναντάμε αναφορά στην πολύ πεζότερη «πλερωμή» (στ. 403): φανερό Οτι ό συγγραφέας αποφεύγει να ερεθίσει τήν περιέργεια του ακροατή του σε τέτοια ζητήματα. Χρονικά είμαστε πιό κοντά στον κόσμο του Έρωτόκριτον, Ομως χωρίς το ευφρόσυνο και έταστικό βλέμμα τής 'Αναγέννησης, χωρίς τήν τρίτη διάσταση και το ζωγραφικό βάθος. Τα ΐδια τα παλιά μοτίβα ξαναχρησιμοποιούνται, μα άχνα, δίχως τή λάμψη τους: λόγου χάρη αντί για τήν απαραίτητη στα ιπποτικά μυθιστορήματα γκιόστρα έ χουμε ενα χλωμό υποκατάστατο της στή μονομαχία Άθέσθη και Έλίσου. *Η πάλι, ή ζωή στα δάση, τή μια φορά στην αρχή τής ιστορίας και τήν άλλη στο τέλος της, θυμίζει τήν αρκαδική ποίηση, Ομως και έδώ το μοτίβο δίνει απλώς το παρόν, δίχως να χρωματίζει με άρκαδισμό τήν αφήγηση. Παντού διαβλέπουμε μια τάση πού κληρονομεί δίχως να προωθεί, μια στάση συντηρητική, απρόθυμη να αμφισβητήσει τα όσα συμβαίνουν και να διεκδικήσει περισσότερα άπο όσα τής παραχωρούνται. Ή κρίση πού έτάραξε τήν ευρωπαϊκή συνείδηση στις δυο προηγούμενες γενιές δεν περνάει ούτε

μ ΕΙΣΑΓΩΓΗ σαν σκιά, έστω, μέσα άπο τις αράδες του Άθέσθη. Ό συγγραφέας μας επέλεξε λοιπόν ένα κείμενο πού δεν ανταποκρινόταν στις ιδεολογικές και λογοτεχνικές αξίες πού αντιπροσώπευαν τα καινούρια ρεύματα της Δύσης. Θα πρέπει να πρόκειται για κάποιο έργο άπο αυτά πού επιβίωναν και καταναλίσκονταν σ' δλον τον 17ο αιώνα, πάντως άπο στρώματα πού δεν έγεύονταν το λογοτεχνικό παρόν. "Ισως ένα διήγημα άπο εκείνα πού σωρεύονταν στις πολυάριθμες συλλογές, στα όποια άναχωνεύονταν αρχαιότεροι μύθοι, συχνά σε λαϊκότερη δηλαδή καί ιδεολογικά υποβαθμισμένη μορφή. 'Ενδεχομένως να μπορούμε να πιθανολογήσουμε τό πρότυπο στον 17ο αιώνα, δίχως να αποκλείεται να είναι καί λίγο παλιότερο. Τα Οσα μαρτυρεί ό ΐδιος ό μεταφραστής στην αρχή του προλόγου του: «έτούτην τήν Ίστόριαν είχα τήνε διαβάσω / σ' ένα βιβλίον πάλαιαν» προσκομίζουν ελάχιστες πληροφορίες, πού δεν έρχονται σε αντίφαση με τις υποθέσεις μας. Στα 1729 ή ορμή πού είχε ξεπηδήσει μέσα άπο τήν ακμή των κρητικών πόλεων του 16ου καί του 17ου αιώνα είχε πια υποχωρήσει, καί κόντευε να εξατμιστεί. Οί πρόσφυγες του 1669 κουβάλησαν μνήμες καί χειρόγραφα, άλλα ό κόσμος τους είχε χαθεί" δεν χωρούσε στην καινούρια, στενή υποδοχή του. Ή επτανησιακή κοινωνία του 18ου αιώνα δεν μπόρεσε να αποκτήσει τήν αυτονομία της κρητικής - μαζί της έσβηνε καί ή λογοτεχνία. Πιο αργά, πιό σταδιακά, βέβαια όμως Ολα τα έργα της επτανησιακής λογοτεχνίας τα χωρίζει ένας αιώνας, περίπου, άπο τό πρότυπο τους: ό Σουμμάκης

ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΑΘΕΣΘΗ μα/ μεταφράζει Guarirli, ό Μόρμορης Tasso, ό Κατσαΐτης Dolce. Άπό τον λέβητα της κρητικής λογοτεχνίας δεν είχε απομείνει παρά ό αφρός, ή γλώσσα. Διόλου ευκαταφρόνητο αγαθό. Άρκεΐ να συγκρίνει κανείς τα έργα αυτά με τα καινούρια ποιητικά φανερώματα του αιώνα, τις απαρχές της φαναριώτικης ποίησης μ' άλλα λόγια, ή τήν 'ισχνή παραγωγή πού ξέρουμε άπό τή Χίο, για να διαπιστώσει πόσο οι δυσκολίες πού επισώρευε μια γλώσσα ποιητικά ακαλλιέργητη α ναχαίτιζαν τήν ΐδια τήν ποιητική βούληση. Παρά τις εκφραστικές του αδεξιότητες, παρά τή συχνή συγγραφική αμηχανία, ό ποιητής του Άθέσθη καταφέρνει να κυριαρχήσει το θέμα και να στήσει ενα λογοτέχνημα. Το υλικό του το κατευθύνει, δεν το ακολουθεί. Η ΕΚΔΟΣΗ TOT ΑΘΕΣΘΗ Το βιβλίο τυπώθηκε, Οπως είδαμε, άπό τον Βόρτολη στα 1749" δεύτερη έκδοση δεν μας είναι γνωστή 28- ο πωσδήποτε καθώς ό τίτλος εξαφανίζεται ύστερα άπό το 1755 και άπό τους βιβλιοκαταλόγους, μπορούμε να θεωρούμε πώς ό Άθέσθης στάθηκε μια εμπορική αποτυχία. Ό εμπορικός οίκος τοΰ Βόρτολη στηρίχτηκε αρκετά στή διακίνηση των «λαϊκών βιβλίων». Ανάμεσα στους 28. Ό Φοριέλ στα μαθήματα του περί νεοελληνικής ποιήσεως το 1831 αναφέρει πώς «ce roman a été imprimé plusieurs fois», βλ. Ibrovac, δ.π., bba. Ρητή μαρτυρία - απομένει ωστόσο να επιβεβαιωθεί.

μβ' ΕΙΣΑΓΩΓΗ 112 τίτλους πού διέθετε το 1720, τουλάχιστον οί είκοσι μπορούν να θεωρηθούν, σε πρώτη ματιά, λαϊκά λογοτεχνικά βιβλία 29. Βέβαια για να προχωρήσουμε σε λεπτότερες αναλύσεις θα χρειαζόταν να υπολογίσουμε καί το ποσοστό αξίας πού αντιπροσώπευαν, καθώς καί το ποσοστό κέρδους. 'Οπωσδήποτε οί αναλογίες σε τίτλους είναι αισθητά υψηλότερες άπο εκείνες των ανταγωνιστών του. Καί δεν είναι μόνο αυτό. Τον βλέπουμε να επιχειρεί καί εκδοτικές πρωτοβουλίες προς έτοΰτον τον τομέα - λόγου χάρη στα 1713 τυπώνει τον Έρωτόκριτο, ένώ στον κατάλογο του 1720 προσθέτει έναν μικρό πρόλογο, οπού διαβάζουμε καί τα έξης: «Δια τούτο έκρινα άξιον καί τώρα να δηλοποιήσω εις Ολους εκείνους όπου έχουν χειρόγραφα Βιβλία διδασκαλικά, πολυμαθή, καί δια το Γένος ωφέλιμα Οτι έγώ μέ κάθε εύχαρίστησιν καί μέ ιδίαν μου εξοδον θέλω τα δώση εις φως, αν όντως εϊναι τοιαύτα, καί αν οί συγγράφεις ευχαριστούνται ν' αγοράσουν ένα άρκετόν αριθμόν άπο τα ϊδια βιβλία, κατά τήν τιμήν καί τάς συνθήκας όπου θέλομεν κάμη» 30. Βέβαια λείπει ή κατηγορία πού μας ενδιαφέρει άπο τήν απαρίθμηση των χειρογράφων πού αναζητεί" ας θυμη- 29. Στηρίζομαι στον κατάλογο πού αναδημοσιεύει ό Φίλ. Η. Ήλιου, Προσθήκες στην ελληνική βιβλιογραφία, Α', 'Αθήνα 1973, 143-154. 30. 'Αναδημοσιεύεται άπο τον Μ. Φώσκολο, «Τα παλαιά ελληνικά βιβλία του 'Ελληνικού Κολλεγίου του 'Αγίου 'Αθανασίου της Ρώμης. Με συμπληρώσεις στη βιβλιογραφία των Ε. Legrand καί Δ. Γκίνη-Β. Μέξα», Ό 'Ερανιστής, 9 (1971) 51.

ΕΚΔΟΣΗ TOT ΑΘΕΣΘΗ μυ θοΰμε πώς ή λογοτεχνική ανάγνωση δεν συμπεριλαμβανόταν στα πνευματικά ενδιαφέροντα. Στον πρόλογο όμως του Έρωτόκριτου ό 'ίδιος ό Βόρτολης, άφοΰ κατονομάσει τα Οσα άξια λόγου βιβλία έφρόντισε να τυπώσει, συνεχίζει: «...και ταΰτα μέν δια τους σοφούς καί τους σπουδαίους. Δια δέ τους άλλους, όπου δια ψυχαγωγίαν και περιδιάβασιν άναγνώθουν κανένα άπλοΰν βιβλίον» 31, γι' αυτούς, τύπωσε τον Έρωτόκριτο. "Ανοιγμα λοιπόν καί προς ένα απλούστερο κοινό, ή, μονάχα, προς άλλες ανάγκες του ϊδιου κοινού. Συνήθως ονομάζουμε αυτά τα βιβλία μέ τον Ορο «λαϊκά», καλύπτοντας έτσι ένα ευρύτερο στρωματογραφικό φάσμα; πού περιμένει κάποιον αναλυτικότερο προσδιορισμό. Λόγου χάρη ή επανέκδοση της Έρωφίλης το 1676 μέ αποκαταστημένο το κρητικό ιδίωμα ύστερα άπό δύο εκδόσεις σε γλώσσα λογιότερη, φανερώνει ένα κοινό πού δεν το ικανοποιούσε ή παλιότερη έκδοση καί πού ταυτόχρονα είχε τή δυνατότητα να επηρεάσει τα πράγματα. 'Εκατόν πενήντα χρόνια αργότερα διαπιστώνουμε ένα παρόμοιο περιστατικό - ό Έρωτόκριτος μεταγλωττίζεται σύμφωνα μέ τήν καλαισθησία πού είχε διαμορφωθεί στους κύκλους της φαναριώτικης κοινωνίας. 'Ωστόσο πρόκειται για ακραίες περιπτώσεις: αυτά τα «δια ψυχαγωγίαν καί περιδιάβασιν» βιβλία δέν γνωρίζουν μετατροπές στο περιεχόμενο τους άπό το 1519 πού τυπώθηκε το πρώτο 32 ως το τέλος του 19ου 31. Κορνάρος, δ.π., 5. 32. Βλ. Linos Polit is, "Venezia come centro della stampa e della diffusione della prima letteratura neoellenica", στο Venezia centro

μδ' ΕΙΣΑΓΩΓΗ αιώνα, που τα περισσότερα κυκλοφορούσαν ακόμη ". Ό Βόρτολης, καθώς και οι υπόλοιποι τυπογραφικοί οίκοι, δεν προχώρησε άπό μόνος του σέ λαϊκότερες προσαρμογές όπως συνέβη στα δυτικά τυπογραφεία των λογοτεχνικών βιβλίων πού έπεφταν στα χέρια του: έργα Οπως ό Έρωτόκριτος, ή Έρωφίλη, ή Θυσία του 'Αβραάμ, πού βγήκαν άπό μια κοινωνία πού είχε φτάσει σέ σημείο να απαιτεί ακόμα και άπό τήν «ψυχαγωγίαν και περιδιάβασιν» μια διανοητικότερη τέρψη, συμφύρονται μαζί μέ άλλα, όπως ή 'Ιστορία της Σωσάννης εϊτε ό Ταγιαπιέρας, πού προέρχονταν άπό στρώματα κοινωνικά όπου ή λογοτεχνία είχε οπωσδήποτε λιγότερη βαρύτητα. "Ομως ή πολυμιγία του κοινού, ενδεχομένως και ό μικρός αριθμός του, δέν επιτρέπει ριζικότερη ποdi mediazione tra oriente e occidente, Atti del II Convegno Internazionale di storia della civiltà veneziana, II, 1977, 443-482. 33. 'Ορισμένα έργα πέρασαν και το κατώφλι του 20οΰ αιώνα - άλλα επιβιώνουν ή αναβιώνουν ως τις μέρες μας: ωστόσο σαν φαινόμενο πρόκειται για κάτι το διαφορετικό. Τήν εσωτερική σταθερότητα των κειμένων σ' Ολη τή μακρόχρονη διάρκεια της ζωής τους τή διαπιστώνουμε άπό τή γενική μας εμπειρία' ειδικότερα για τή Διήγηση του Μεγάλου 'Αλεξάνδρου, τή «Φυλλάδα του Μεγαλέξαντρου» δηλαδή, βλ. τις ελάχιστες διαφοροποιήσεις πού επισημαίνει ό Γ. Βελουδής {Der neugriechischer Alexander. Tradition in Bewahrung und Wandel, Μόναχο 1968, 97-10Γ πβ. και Διήγησις 'Αλεξάνδρου του Μακεδόνος, 'Αθήνα 1977, λ'-λγ'): πρόκειται για βελτιωτικές μικροτροποποιήσεις προς το λογιότερο και πραγματοποιούνται στις εκδόσεις του 1832 και 1860 παρά για προσαρμογές στο λαϊκότερο γούστο. Για τή θυσία του 'Αβραάμ βλ. W.F. Bakker, «Οι παλιές εκδόσεις της "Θυσίας του Αβραάμ"», Ό 'Ερανιστής, 15 (1979) 23-74.

ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΑΘΕΣΘΗ με' λιτική, και οι οποίες διαφοροποιήσεις θα περιοριστούν στή βιβλιακή υπόσταση: με την πάροδο του χρόνου χάνονται οι ξυλογραφίες πού ήταν άλλωστε δεύτερης χρήσης πάντοτε αλλάζει ή μορφή, περιορίζεται το κόστος με τη μειωμένη χρήση του διορθωτή γι' αυτό και πολλαπλασιάζονται τα λάθη και το φτηνότερο χαρτί 34. Το τί είναι λοιπόν λαϊκή φυλλάδα και τί οχι θα το κρίνουμε περισσότερο άπο εξωτερικά, τυπογραφικά μέτρα' οχι απο τήν ανάλυση του περιεχομένου 00. 1 α όσα μόλις αναφέρθηκαν, μερικά άλλα στοιχεία Οπως ή ύπαρξη ή οχι αφιέρωσης σε κάποιο σημαντικό πρόσωπο, ή αναγραφή ή οχι του επιμελητή της έκδοσης, ή παρουσία ή ή απουσία επιγραμμάτων τιμητικών, αποτελούν τεκμήρια όδηγητικά. "Ετσι ό Έρωτόκριτος τοΰ 1713 έχει αφιέρωση, πού χάνεται στή δεύτερη έκδοση 34. Αυτό το τελευταίο δεν το έχω τεκμηριώσει' χρειάζεται, και τήν περιμένουμε, μια ειδική έρευνα' όμως ή αίσθηση πού έχω συγκρίνοντας τις φυλλάδες του τέλους του 19ου αιώνα με ορισμένες παλαιότερες πού έχει τύχει να πέσουν στα χέρια μου με οδηγεί προς αυτή τή διαπίστωση. 35. Βλ. λόχου χάρη πώς εκφράζεται ό H.-J. Martin σχετικά με το ζήτημα: «Il faudrait que je régarde d'abord la littérature de colportage grecque. Et non seulement que je vois les textes mais son aspect matériel», Το Βιβλίο στις προβιομηχανικές κοινωνίες, Πρακτικά τοΰ Α' διεθνούς συμποσίου τοΰ Κέντρου Νεοελληνικών 'Ερευνών, 'Αθήνα 1982, 373. Για το ζήτημα τοΰ ευρωπαϊκού λογοτεχνικού βιβλίου βλ. πρόχειρα το άρθρο τοΰ ϊδιου, «Le circuit du livre dans la France d'ancien Régime», δ.π., 107-112, οπού και στοιχειώδης βιβλιογραφία.