ΑΠ 124/2011 Περίληψη Κήρυξη αθωότητας από τον ίδιο τον Άρειο Πάγο για το έγκλημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης (: άρθρο 309 ΠΚ) σε περίπτωση όπου το δικαστήριο της ουσίας εσφαλμένα δέχτηκε αληθινή συρροή μεταξύ των εγκλημάτων της επικίνδυνης σωματικής βλάβης και της σωματικής βλάβης ανηλίκου (:άρθρο 312 ΠΚ), ενώ η συρροή είναι φαινομενική και εφαρμόζεται η διάταξη της σωματικής βλάβης κατά ανηλίκου ως ειδικότερη. ΑΡΙΘΜΟΣ 124/2011 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ ΣΤ' ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Αιμιλία Λίτινα, Προεδρεύουσα Αρεοπαγίτη, ως αρχαιότερο μέλος στη σύνθεση και σύμφωνα με την 101/21.7.10 Πράξη του Προέδρου του Αρείου Πάγου, Ανδρέα Τσόλια, Νικόλαο Κωνσταντόπουλο - Εισηγητή, Παναγιώτη Ρουμπή και Αθανάσιο Γεωργόπουλο, Αρεοπαγίτες. Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 21 Σεπτεμβρίου 2010, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Αθανάσιου Κατσιρώδη (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου) και της Γραμματέως Πελαγίας Λόζιου, για να δικάσει την αίτηση του αναιρεσείοντα - κατηγορουμένου Α. Π. του Ε., κάτοικο..., που παραστάθηκε με τον πληρεξούσιο δικηγόρο του Νικόλαο Παπακωνσταντίνο, περί αναιρέσεως της υπ'αριθμ. 107, 108, 109, 110 και 111/2009 αποφάσεως του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Πειραιά, με πολιτικώς ενάγουσα την Ε.-Η. Π. του Α., κάτοικο..., που εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο της Ειρήνη Φωτιάδου. Το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Πειραιά, με την ως άνω απόφαση του διέταξε όσα λεπτομερώς αναφέρονται σ' αυτή, και ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος ζητεί την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στην από 15 Μαρτίου 2010 αίτησή του περί αναιρέσεως, η οποία καταχωρίστηκε στο οικείο πινάκιο με τον αύξοντα αριθμό 506/2010. Αφού άκουσε Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των διαδίκων που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, που πρότεινε να απορριφθεί η κρινόμενη αίτηση κατά της προσβαλλόμενης απόφασης. ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Κατά το άρθρο 171 περ. 1 στοιχ. Α του ΚΠοινΔ απόλυτη ακυρότητα, που λαμβάνεται και αυτεπαγγέλτως υπόψη από το δικαστήριο σε κάθε στάδιο της διαδικασίας και στον ρειο Πάγο ακόμη, προκαλείται, αν δεν τηρηθούν οι διατάξεις που καθορίζουν τη σύνθεση του δικαστηρίου, σύμφωνα με τις ειδικές διατάξεις του οργανισμού δικαστηρίων και τον νόμο περί μεικτών ορκωτών δικαστηρίων για ακυρότητα εξαιτίας κακής σύνθεσής του, σε περίπτωση δε πρόκλησης απολύτου ακυρότητα κατά τη διαδικασία στο ακροατήριο ιδρύεται ο από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ
Α του ΚΠοινΔ λόγος αναίρεσης. Στην προκειμένη περίπτωση με τον πρώτο λόγο της κρινόμενης αιτήσεως αναιρέσεως του Α. Π. του Ε. κατά της υπ' αριθμ. 107, 108, 109, 110 και 111/2009 αποφάσεως του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Πειραιώς ο αναιρεσείων πλήττει την προσβαλλόμενη απόφαση για απόλυτη ακυρότητα που συνέβη κατά τη διαδικασία στο ακροατήριο επικαλούμενος ότι σύμφωνα με την αναιρεσιβαλλομένη: "η Πρόεδρος παρήγγειλε στην Γραμματέα να διαβάσει τον κατάλογο των ενόρκων που κληρώθηκαν κατά τη συνεδρίαση του Δικαστηρίου των Εφετών Πειραιώς της 5ης Μαΐου 2009 για το Βο δωδεκαήμερο της τρέχουσας συνόδου, όπως ο κατάλογος αυτός τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε μετά την διαγραφή και αντικατάσταση ενόρκων που έγινε με κλήρωση κατά την συνεδρίαση της 1ης... 2009 του Δικαστηρίου των Τακτικών Δικαστών του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Πειραιώς". Ότι, έτσι στην αναιρεσιβαλλομένη δεν αναφέρεται ο μήνας κατά τον οποίο έγινε η προδιαληφθείσα συνεδρίαση. Ότι από το λόγο αυτό δεν δύναται να κριθεί εάν η συνεδρίαση αυτή έλαβε χώρα εμπρόθεσμα ή μη και εάν ήτο νόμιμη η σύνθεση του Δικαστηρίου που έκανε την κλήρωση. Και ότι υπάρχει απόλυτη ακυρότητα του άρθρου 171 παρ. 2 εδάφιο, διότι δεν τηρήθηκαν οι διατάξεις που καθορίζουν την σύνθεση του Δικαστηρίου σύμφωνα με τον Οργανισμό των Δικαστηρίων και το Νόμο περί Μικτών Ορκωτών Δικαστηρίων και εξ αυτού του λόγου, καθίσταται αναιρετέα η αναιρεσιβαλλομένη. Ο από το άρθρο 510 1 στοιχ. Α ΚΠΔ λόγος αυτός είναι αβάσιμος, διότι κατά τη διάταξη της ΚΠΔ 388 1, "στη συνεδρίαση που γίνεται στο ακροατήριο κατά την ημέρα που αρχίζει η σύνοδος, διαβάζεται ο κατάλογος των ενόρκων που κληρώθηκαν για τη σύνοδο και για τις δυο δωδεκαήμερες περιόδους της συνόδου. Οι τακτικοί δικαστές του μικτού ορκωτού δικαστηρίου διατάσσουν να διαγραφούν εκείνοι από τους ενόρκους που κληρώθηκαν για τους οποίους προκύπτει... ότι έχουν άγνωστη διαμονή ή είναι ανύπαρκτα πρόσωπα κατά δε την ΚΠΔ 408, για το μικτό ορκωτό Εφετείο, εφαρμόζοντας αναλόγως οι διατάξεις των άρθρων 384 έως 407, έτσι, κατά τη συνεδρίαση της 5-5-2009 της Α' συνόδου μηνός Μαΐου 2009, ο κατάλογος των ενόρκων για το Βο δωδεκαήμερο μηνός Ιουνίου 2009, τροποποιήθηκε και συμπληρώθηκε μετά τη διαγραφή και αντικατάσταση των ενόρκων, που έγινε με κλήρωση, κατά τη συνεδρίαση της 1ης ημέρας συνεδριάσεως, που ήταν η 5-5-2009 του Αου δωδεκαημέρου μηνός Μαΐου 2009. Κατά συνέπεια, η μη αναφερόμενη ημερομηνία, που ο κατάλογος των ενόρκων νόμιμα διαφοροποιήθηκε με κλήρωση, που ήταν η 5-5-2009 όταν έγινε η έναρξη της συνόδου του Ιουνίου 2009 και αναφέρεται στα πρακτικά (σελ. 3) οφείλεται σε παραδρομή, αφού μόνο τότε θα μπορούσε να γίνει η διαφοροποίηση αυτή. Κατά το άρ. 308 παρ. 1 εδ. α' του ΠΚ, όποιος με πρόθεση προξενεί σε άλλον σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας του τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών. Αν η κάκωση ή η βλάβη της υγείας που του προξένησε είναι εντελώς ελαφρά, τιμωρείται με
φυλάκιση το πολύ έξι μηνών ή με χρηματική ποινή, και αν είναι ασήμαντη τιμωρείται με κράτηση ή πρόστιμο. Από τη διάταξη αυτή προκύπτει ότι το έγκλημα της απλής σωματικής βλάβης διαβαθμίζεται, αναλόγως της σπουδαιότητάς της, σε απλή (ή ελαφρά), σε εντελώς ελαφρά, η οποία, χωρίς να είναι εντελώς επουσιώδης, έχει όλως επιπόλαιες συνέπειες και σε ασήμαντη, η οποία είναι αυτή που έχει ήπιες συνέπειες. Εξάλλου, κατά τη διάταξη του άρ. 309 του ίδιου Κώδικα, αν η πράξη του αρ. 308 τελέστηκε με τρόπο που μπορούσε να προκαλέσει στον παθόντα κίνδυνο για τη ζωή του ή βαριά σωματική του βλάβη (άρ. 310 παρ.2), επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών. Όμως, σύμφωνα με το άρθρο 312 του ΠΚ "αν δεν συντρέχει περίπτωση βαρύτερης αξιόποινης πράξης τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών και α) όποιος με συνεχή σκληρή συμπεριφορά προξενεί σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας σε πρόσωπο που δεν συμπλήρωσε ακόμη το δέκατο έβδομο του...". Το ως άνω έγκλημα της σωματικής βλάβης ανηλίκου και αδυνάτου προσώπου, δεν αποτελεί διακεκριμένη περίπτωση του βασικού του άρθρου 308 του ΠΚ, αλλά είναι ιδιώνυμο και συνεπώς έχει αυθυπαρξία και αυτοτέλεια έναντι της απλής σωματικής βλάβης, επί της οποίας υπερισχύει, λόγω της σχέσεως ειδικότητας. Υλικό αντικείμενο του άνω εγκλήματος είναι αφενός μεν κάθε ανήλικας από τη γέννηση του μέχρι τη συμπλήρωση του 17ου έτους της ηλικίας του, αφετέρου δε κάθε πρόσωπο που δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Εξάλλου λόγω του επικουρικού χαρακτήρα της ως άνω διάταξης αυτή υποχωρεί έναντι των πράξεων των άρθρων 308Α, 310 και 311 του ΠΚ, έχει όρους και έναντι της πράξης του προαναφερομένου άρθρου 309 του ΠΚ, σύμφωνα με το οποίο στον υπαίτιο της πράξης αυτής επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών. Δηλονότι η προβλεπόμενη από το άρθρο 309 του ΠΚ αξιόποινη πράξη είναι επιβαρυντική περίπτωση του άρθρου 308, χαρακτηριστικό της οποίας είναι ο τρόπος τέλεσης της που μπορεί να προκαλέσει στον παθόντα κίνδυνο της ζωής του ή βαριά σωματική βλάβη. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι όταν οι υπαίτιες ενέργειες του δράστη που γίνονται ταυτόχρονα και μπορούν να υπαχθούν στις αξιόποινες πράξεις που προβλέπονται και τιμωρούνται με την ίδια ποινή (φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών) από τα άρθρα 309 και 312 του ΠΚ, τότε θα εφαρμοσθεί το τελευταίο άρθρο ως ειδικότερη διάταξη σε σχέση με τα άρθρα 309 ΠΚ της επικίνδυνης σωματικής βλάβης (lex specialis derogat legi generali). Δεν μπορεί δε να γίνει λόγος περί εφαρμογής της αρχής της επικουρικότητας, καθόσον στην εν λόγω περίπτωση αμφότερες οι ποινικές διατάξεις (άρθρα 309 και 312 του ΠΚ) προβλέπουν την ίδια ακριβώς ποινή (φυλάκιση από τρεις μήνες έως πέντε έτη). Η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούμενη, κατά τα άρθρα 93 παρ.3 του Συντάγματος και 139 ΚΠοινΔ, ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον από άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ' του ίδιου Κώδικα λόγο αναιρέσεως, όταν αναφέρονται σε αυτή με
σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγματικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του Δικαστηρίου για τη συνδρομή των αντικειμενικών και υποκειμενικών στοιχείων του εγκλήματος, οι αποδείξεις που τα θεμελιώνουν και οι νομικές σκέψεις υπαγωγής των περιστατικών αυτών στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρμόσθηκε. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας είναι παραδεκτή η αλληλοσυμπλήρωση του αιτιολογικού με το διατακτικό που αποτελούν ενιαίο σύνολο και σε σχέση με τα αποδεικτικά μέσα πρέπει να προκύπτει με βεβαιότητα ότι έχουν ληφθεί όλα στο σύνολό τους και όχι ορισμένα μόνο από αυτά. Για τη βεβαιότητα δε αυτή αρκεί να μνημονεύονται όλα, έστω κατά το είδος τους (μάρτυρες, έγγραφα, κλπ.), χωρίς ανάγκη ειδικότερης αναφοράς τους και μνείας του τι προέκυψε χωριστά από καθένα από αυτά, ενώ το γεγονός ότι εξαίρονται ορισμένα αποδεικτικά μέσα δεν υποδηλώνει ότι δεν λήφθηκαν υπόψη τα άλλα. Δεν αποτελούν όμως λόγους αναιρέσεως η εσφαλμένη εκτίμηση εγγράφων, η εσφαλμένη αξιολόγηση των καταθέσεων των μαρτύρων, η παράλειψη αναφοράς και αξιολογήσεως κάθε αποδεικτικού στοιχείου χωριστά και η παράλειψη της μεταξύ τους αξιολογικής συσχετίσεως των αποδεικτικών στοιχείων, καθόσον στις περιπτώσεις αυτές πλήττεται η αναιρετικώς ανέλεγκτη κρίση του Δικαστηρίου της ουσίας. Περαιτέρω, κατά το άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Ε' ΚποινΔ λόγο αναιρέσεως αποτελεί και η εσφαλμένη ερμηνεία ή εφαρμογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως. Εσφαλμένη ερμηνεία υπάρχει όταν ο Δικαστής αποδίδει στο νόμο διαφορετική έννοια από εκείνη που πραγματικά έχει, ενώ εσφαλμένη εφαρμογή υπάρχει όταν το Δικαστήριο της ουσίας δεν υπάγει σωστά τα πραγματικά περιστατικά που δέχτηκε ότι αποδείχθηκαν στη διάταξη που εφαρμόσθηκε. Περίπτωση δε εσφαλμένης εφαρμογής ουσιαστικής ποινικής διατάξεως συνιστά και η εκ πλαγίου παραβίαση της διατάξεως αυτής, η οποία υπάρχει, όταν στο πόρισμα της αποφάσεως, που περιλαμβάνεται στο συνδυασμό του αιτιολογικού με το διατακτικό και ανάγεται στα στοιχεία και την ταυτότητα του εγκλήματος, έχουν εμφιλοχωρήσει ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά, με αποτέλεσμα να καθίσταται ανέφικτος ο αναιρετικός έλεγχος της ορθής ή μη εφαρμογής του νόμου, οπότε η απόφαση στερείται νόμιμης βάσεως. Τέλος, σύμφωνα με το πρώτο εδάφιο της παρ. 1 του άρ. 518 του ΚΠΔ, όπως αυτό ισχύει ήδη μετά την αντικατάστασή του με το αρ. 50 αριθμ. 9 του Ν. 3160/2003,αν ασκηθεί αναίρεση επειδή έχει γίνει εσφαλμένη εφαρμογή ή ερμηνεία ουσιαστικής ποινικής διάταξης ο ρειος Πάγος δεν παραπέμπει την υπόθεση αλλά εφαρμόζει τη σωστή ποινική διάταξη και, αν δεν υπάρχει αξιόποινη πράξη, κηρύσσει αθώο τον κατηγορούμενο. Στην προκείμενη περίπτωση, όπως προκύπτει από το σκεπτικό σε συνδυασμό με το διατακτικό της προσβαλλόμενης ως άνω αποφάσεώς του, τα οποία ως ενιαίο σύνολο παραδεκτώς αλληλοσυμπληρώνονται, το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Πειραιώς δέχθηκε, κατά την ανέλεγκτη περί τα
πράγματα κρίση του, μετά από εκτίμηση και αξιολόγηση των κατ' είδος αναφερομένων στην ίδια απόφαση αποδεικτικών μέσων ότι αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά, όσον αφορά τις αξιόποινες πράξεις της επικίνδυνης σωματικής βλάβης και της σωματικής βλάβης κατά ανηλίκων, για τις οποίες κηρύχθηκε ένοχος ο αναιρεσείων και καταδικάσθηκε σε ποινή φυλάκισης είκοσι (20) μηνών και δέκα (10) μηνών αντιστοίχως: Στη..., στις 21-6-2001, ενεργώντας με πρόθεση, με συνεχή σκληρή συμπεριφορά προξένησε σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας σε πρόσωπο, που δεν συμπλήρωσε το δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας του ή που δεν μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του και το είχε στην επιμέλειά του ή στην προστασία του ή ανήκε στο σπίτι του. Συγκεκριμένα, κατά τον ως άνω τόπο και χρόνο, εμφανίζοντας συνεχή σκληρή συμπεριφορά συνοδευόμενη από διάθεση που δηλώνει έλλειψη συναισθήματος για τα πάθη του θύματος, επιτιθέμενος εναντίον της παθούσας Ε.-Η. Π., η οποία δεν είχε συμπληρώσει το δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας της (γεννηθείσα στις 4-9-1984) και της οποίας ως ανήλικο τέκνο του είχε την επιμέλεια της, αφού έσυρε με βία την προαναφερομένη, κρατώντας την από τα μαλλιά της, στο υπνοδωμάτιο της οικίας του, κτυπώντας συγχρόνως αυτήν με τα χέρια και τα πόδια του σε διάφορα σημεία του σώματος της, αρχικά, έριξε αυτήν επί της κλίνης και ερχόμενος από πάνω της ράπιζε αυτήν, ενώ ταυτόχρονα την εξύβριζε με τις λέξεις "πουτάνα" και "κωλόπαιδο" και στη συνέχεια έδεσε με σχοινί τα χέρια αυτής, καθώς και το λαιμό της με την αλυσίδα και το κολάρο που χρησιμοποιεί για το σκύλο του και με σχοινί, σε κάποιο έπιπλο της οικίας του. Έτσι, με τις ως άνω πράξεις του, προξένησε στην προαναφερομένη παθούσα διατάραξη της ψυχικής κατάστασής της. Και περαιτέρω, "... Στη..., στις 21-6-2001, ενεργώντας με πρόθεση, χωρίς πρόκληση από την παθούσα, προξένησε σε άλλη σωματική κάκωση ή βλάβη της υγείας, η δε πράξη του αυτή τελέσθηκε με τρόπο που μπορούσε να προκαλέσει στην παθούσα κίνδυνο για τη ζωή της ή βαριά σωματική βλάβη. Συγκεκριμένα, κατά τον ως άνω τόπο και χρόνο, επιτιθέμενος εναντίον της παθούσας Ε. - Η. Π. (τέκνου του), χωρίς πρόκληση απ' αυτήν, δηλαδή χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος για να στραφεί εναντίον αυτής, αφού έσυρε με βία την προαναφερομένη, κρατώντας την από τα μαλλιά της, στο υπνοδωμάτιο της οικίας του, κτυπώντας σύγχρονος αυτήν με τα χέρια και τα πόδια του σε διάφορα σημεία του σώματος της, αρχικά, έριξε αυτήν επί της κλίνης και ερχόμενος από πάνω της ράπιζε αυτήν και στη συνεχεία έδεσε με σχοινί τα χέρια αυτής, καθώς και το λαιμό της με την αλυσίδα και το κολάρο που χρησιμοποιεί για το σκύλο του και με σχοινί, σε κάποιο έπιπλο της οικίας του. Έτσι, με τις ως άνω πράξεις του, προξένησε στην προαναφερομένη παθούσα γραμμοειδή εκδορά στην αριστερή υπερκλείδιο χώρα με σχηματισμό εφελκίδος, μικρή κυκλική περιοχή ρόδινης χροιάς με θλαστικό τραύμα, εκχύμωση στην πρόσθια επιφάνεια της αριστεράς κνήμης και κάκωση ζυγωματικών άμφω. Επίσης, με τις ως άνω πράξεις του, μπορούσε να προκαλέσει
στην προαναφερομένη παθούσα βαριά σωματική της βλάβη και, συνδυασμό με την μικρή ηλικία της παθούσας, μπορούσαν να δημιουργηθούν βλάβες, που θα εμπόδιζαν την παθούσα σημαντικά και για πολύ χρόνο να χρησιμοποιεί το σώμα της". Όσο αφορά την πράξη της επικίνδυνης σωματικής βλάβης για την οποία, εκτός των λοιπών, κηρύχθηκε ένοχος ο αναιρεσείων, παράλληλα με την κήρυξή του ως ενόχου και για την πράξη της σωματικής βλάβης της ανηλίκου τότε θυγατέρας του Ε.-Η. Π., το ως άνω Δικαστήριο που εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση έσφαλε ως προς την εφαρμογή του νόμου, σύμφωνα με τα προεκτιθέμενα περί φαινομενικής συρροής μεταξύ των εγκλημάτων της επικίνδυνης σωματικής βλάβης και της σωματικής βλάβης ανηλίκου και επικράτησης του δευτέρου αυτών ως ιδιωνύμου. Κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμος ο σχετικός λόγος της κρινόμενης αιτήσεως αναιρέσεως περί εσφαλμένης εφαρμογής του νόμου από το δικαστήριο που εξέδωσε την προσβαλλόμενη απόφαση, το οποίο δέχθηκε ότι υφίσταται πραγματικά συρροή μεταξύ της επικίνδυνης σωματικής βλάβης και της σωματικής βλάβης ανηλίκου για τις ποίες και καταδικάσθηκε ο αναιρεσείων, αντί να δεχθεί ότι υφίσταται φαινόμενη συρροή και να καταδικασθεί μόνο για την επικίνδυνη σωματική βλάβη [υπολαμβάνοντας εκ της επιβολής μεγαλύτερης ποινής (φυλάκιση 20 μηνών) για την πράξη αυτή από εκείνης για τη σωματική βλάβη (φυλάκιση 10 μηνών) ότι η επικίνδυνη σωματική βλάβη τιμωρείται αυστηρότερα από τη σωματική βλάβη ανηλίκου]. Παρά ταύτα όμως πρέπει, ενόψει του ότι η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως είναι παραδεκτή και εμφανίσθηκε κατά την συζήτηση της ο αναιρεσείων, το Δικαστήριο αυτό εξετάζοντας αυτεπαγγέλτως τον ίδιο ως άνω λόγο αναίρεσης, δηλονότι περί εσφαλμένης εφαρμογής του νόμου, σύμφωνα με το άρθρο 501 του ΚΠοινΔ να δεχθεί ότι έγινε εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου από το δικαστήριο της ουσίας, μη κηρύσσοντας ένοχο τον αναιρεσείοντα μόνο για το έγκλημα της σωματικής βλάβης ανηλίκου και κηρύσσοντας αθώο για την επικίνδυνη σωματική βλάβη, σύμφωνα με τα προεκτιθέμενα. Πρέπει δε να επισημανθεί ότι από την τοιαύτη αυτεπάγγελτη εφαρμογή του νόμου από τον ρειο Πάγο δεν χειροτερεύει αλλά καθίσταται πρόδηλα πλέον ευνοϊκή η θέση του κατηγορουμένου-αναιρεσείοντος. Η απαιτουμένη κατά τα άνω άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγματος και 139 ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία (η έλλειψη της οποίας ιδρύει λόγον αναιρέσεως εκ του άρθρου 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' ΚΠΔ), πρέπει να επεκτείνεται και στους αυτοτελείς ισχυρισμούς. Είναι δε αυτοτελείς οι ισχυρισμοί εκείνοι, οι οποίοι προβάλλονται σύμφωνα με τα άρθρα 170 παρ. 2 παρ. 333 παρ. 2 ΚΠΔ στο δικαστήριο της ουσίας από τον κατηγορούμενο ή τον συνήγορο του και τείνουν εις την άρση του αδίκου χαρακτήρος της πράξεως, τον αποκλεισμό ή την μείωση της ικανότητος προς καταλογισμόν, την εξάλειψη του αξιοποίνου ή τη μείωση της ποινής, προβάλλονται δε κατά τρόπο σαφή και ορισμένο, με όλα δηλαδή τα αναγκαία για την θεμελίωση τους πραγματικά περιστατικά,
και τούτο για να μπορέσει ο δικαστής, ύστερα από αξιολόγηση τους να τους κάμει δεκτούς ή να τους απορρίψει άλλως το δικαστήριο της ουσίας δεν έχει υποχρέωση να απαντήσει αιτιολογημένους στην απόρριψη τους (Ολ. ΑΠ 2/2005). Τοιούτοι αυτοτελείς ισχυρισμοί είναι και οι περί συνδρομής ελαφρυντικών περιστάσεων εκ του άρθρου 84 παρ. 2 ΠΚ, οπότε επιβάλλεται στο δράστη ποινή ηλαττωμένη κατά τις διακρίσεις του νόμου. Στην προκειμένη περίπτωση, η προσβαλλομένη απόφαση, τον προβληθέντα παραδεκτώς αυτοτελή ισχυρισμό του κατηγορουμένου περί συνδρομής ελαφρυντικής περιστάσεως εκ του άρθρου 84 παρ. 2 περ. ε' του ΠΚ απέρριψε με την εξής όπως έχει προαναφερθεί αιτιολογία "Αποδείχθηκε ότι ο κατηγορούμενος μετά την τέλεση των πράξεων που αναφέρθηκαν και παρά την προχωρημένη ηλικία του και το συγγενικό δεσμό με την παθούσα δεν έχει δείξει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για τα παιδιά του, τα οποία εξακολουθούν να τελούν υπό την προστασία του ιδρύματος "ΑΜΑΛΙΕΙΟ". Δεν αποδείχθηκε ότι έχει κάνει οποιαδήποτε προσπάθεια προσέγγισης των παιδιών του, ώστε κάποιο αποδεικτικό στοιχείο από το οποίο να προκύπτει ότι μετά την τέλεση της πράξης του και για μεγάλο χρονικό διάστημα επέδειξε καλή συμπεριφορά, η οποία να συνίσταται σε κάποια αλλαγή της προηγούμενης συμπεριφοράς του, ώστε εύλογα να μπορεί να εκτιμηθεί ότι διαφοροποιήθηκε το ήθος του ή η στάση ζωής του και έστω ότι όψιμα έχει αντιληφθεί τις υποχρεώσεις που επιβάλλει σ' αυτόν η ιδιότητα του πατέρα". Δηλονότι, σύμφωνα με τις παραδοχές της προσβαλλόμενης απόφασης δεν αποδείχθηκαν τέτοια πραγματικά περιστατικά εκ των οποίων να υποδηλώνεται η ουσιαστική μεταστροφή του κατηγορουμένου προς ενστερνισμό των κανόνων της ομαλής κοινωνικής συμβίωσης και προς αγαθοποιό δραστηριότητα και η στάση του να παρέχει αυθεντική μαρτυρία για την ποιότητα του ήθους του και της κοινωνικής προδιαθέσεώς του, ενώ η εκ μέρους του αναιρεσείοντος επίδειξη ενδιαφέροντος μόνο για την επαγγελματική αποκατάσταση της παθούσας και της μικρότερης αδελφής της Α. - θυγατέρων του, περιστατικό που δέχθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση, δεν είναι αντίθετο προς τις λοιπές παραδοχές αλλά και επαρκές μόνο για τη στοιχειοθέτηση της ως άνω ελαφρυντικής περίστασης. Κατ' ακολουθίαν η ανωτέρω αιτιολογία για την απόρριψη του αυτοτελούς ισχυρισμού του αναιρεσείοντος - κατηγορουμένου περί της συνδρομής στο πρόσωπό του της ελαφρυντικής περίστασης του άρθρου 84 παρ. 2 ε' του ΠΚ, είναι ειδική και εμπεριστατωμένη, αφού αναφέρει με σαφήνεια και πληρότητα τα πραγματικά περιστατικά, τα οποία οδήγησαν στην απορριπτική του δικαστηρίου κρίση, ειδικής και συγκεκριμένης, χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά, προς δε ορθώς ερμηνεύθηκε και εφαρμόσθηκε η σχετική με τη μη αναγνώριση της ελαφρυντικής περιστάσεως ως άνω ουσιαστικού ποινική διάταξη. Συνεπώς οι σχετικές εκ του άρθρου 510 παρ.1 στοιχ. Δ και Ε του ΚΠοινΔ λόγοι αναιρέσεως περί ελλείψεως ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας και ελλείψεως νόμιμης βάσης, ως προς την απόρριψη της
ελαφρυντικής περίστασης του άρθρου 84 παρ. 2 περ. ε' του ΠΚ είναι αβάσιμοι και απορριπτέοι. Κατ' ακολουθίαν όλων προεκτιθεμένων πρέπει να αναιρεθεί η προσβαλλόμενη απόφαση κατά το μέρος της που κηρύχθηκε ένοχος ο κατηγορούμενος για το έγκλημα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, της επιβολής της ποινής των είκοσι (20) μηνών για την πράξη αυτή και κατά το μέρος του καθορισμού της συνολικής ποινής. Περαιτέρω, πρέπει, σύμφωνα με το άρθρο 518 παρ. 1 εδ. α του ΚΠοινΔ, επίσης από τα εκτιθέμενα στην προσβαλλόμενη απόφαση περιστατικά, δεν υπάρχει η ως άνω ξεχωριστή αξιόποινη πράξη της επικίνδυνης σωματικής βλάβης, ο κατηγορούμενος να κηρυχθεί αθώος για την πράξη αυτή, να παραπεμφθεί όμως κατά τα άνω η υπόθεση για νέα κρίση ως προς την επιμέτρηση της ποινής στο ίδιο Δικαστήριο, του οποίου η συγκρότηση είναι δυνατή από άλλους δικαστές και ενόρκους, εκτός εκείνων που δίκασαν προηγουμένως (άρθρα 519 και 523 ΚΠοινΔ). Τέλος πρέπει να καταδικασθεί ο αναιρεσείων στη δικαστική δαπάνη της παραστάσας πολιτικώς ενάγουσας (άρθρο 176 και 183 ΚΠολΔ), όχι όμως και στα δικαστικά έξοδα (άρθρο 583 παρ. 1 του ΚΠοινΔ). ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Αναιρεί την υπ' αριθμ. 107, 108, 109, 110 και 111/2009 απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Πειραιώς κατά το μέρος που αφορά την αξιόποινη πράξη της επικίνδυνης σωματικής βλάβης για την οποία κηρύχθηκε ένοχος ο αναιρεσείων Α. Π. του Σ. και του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης είκοσι (20) μηνών. Κηρύσσει αθώο τον κατηγορούμενο - αναιρεσείοντα για την ως άνω πράξη. Παραπέμπει την υπόθεση στο ίδιο Δικαστήριο για νέα εκδίκαση, μόνο για την επιβολή της συνολικής ποινής για τις λοιπές, πλην της ανωτέρω, αξιόποινες πράξεις που τέλεσε ο αναιρεσείων - κατηγορούμενος, το οποίο θα συγκροτηθεί από άλλους δικαστές και ενόρκους, εκτός εκείνων που δίκασαν προηγουμένως. Απορρίπτει κατά τα λοιπά την από 15 Μαρτίου 2010 αίτηση του Α. Π. του Ε., κατοίκου..., για αναίρεση της ως άνω αποφάσεως του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Πειραιώς. Και Καταδικάζει τον αναιρεσείοντα στην εκ πεντακοσίων (500) ευρώ δικαστική δαπάνη της πολιτικώς ενάγουσας. Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 25 Νοεμβρίου 2010. Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 27 Ιανουαρίου 2011. Η ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ