ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΡΙΖΟΥΠΟΛΗΣ ΤΡΙΜΗΝΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΡΙΖΟΥΠΟΛΗΣ» ΤΕΥΧΟΣ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΪΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 Γύρω στο 1860, στη συνοικία Μασγανά της τουρκοκρατούμενης Σμύρνης, δημιουργήθηκε ένας μικρός φιλαρμονικός και φιλολογικός σύλλογος, ο πρόγονος του σημερινού Απόλλωνα. Τριάντα περίπου χρόνια αργότερα, το 1888, ιδρύθηκε το σωματείο Ορφεύς, από το οποίο αποσχίστηκαν το 1891 τα μισά περίπου μέλη του, που συνενώθηκαν με το ανεπίσημο σωματείο του Μασγανά και δημιούργησαν τον ιστορικό Γυμναστικό Σύλλογο Απόλλων. Μεταξύ των ιδρυτών του Απόλλωνα ξεχώριζαν δύο εξέχουσες μορφές, ο Μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος και ο Εμμανουήλ Σάμιος. Τα χρώματα του Απόλλωνα ήταν το λευκό και το γαλάζιο (δηλαδή της ελληνικής σημαίας) για να τονιστεί ο ελληνικός χαρακτήρας της ομάδας μέσα στην τουρκοκρατούμενη πόλη και η αταλάντευτη επιθυμία των Ελλήνων για ανεξαρτησία και την ένωσή τους με τη μητέρα πατρίδα, ενώ για έμβλημα είχε αρχικά τρεις δρομείς μέχρι το 1922, ακολούθως την αρχαιοελληνική σβάστικα (ιωνικός αγκυλωτός σταυρός, ο οποίος συμβόλιζε τον ήλιο, και δεν έφερε την αρνητική σημασία που απέκτησε αργότερα, όταν το υιοθέτησε ο Χίτλερ). Για ευνόητους λόγους, από το 1940 αφαιρέθηκε το σήμα της αρχαιοελληνικής σβάστικας και αντικαταστάθηκε από την κεφαλή του Απόλλωνα. Ο νέος σύλλογος βρήκε ένα γυμναστήριο στη συνοικία Σαν Ρόκο, όπου προπονούνταν οι αθλητές του και διοργανώνονταν αγώνες. Έγινε πόλος έλξης για τους χιλιάδες Έλληνες της Σμύρνης. Οι άνθρωποι του Απόλλωνα έκαναν συχνά συναυλίες και φιλολογικές συγκεντρώσεις ώστε να αναπτερώνεται το ηθικό των Ελλήνων της περιοχής της Ιωνίας. Στα τέλη περίπου του 1893 δημιουργήθηκε το αθλητικό του τμήμα, το οποίο έλαβε μέρος στους πρώτους αγώνες της Σμύρνης το 1894, που συνέχισαν να διεξάγονται από τους Άγγλους φιλάθλους του Μπουρνόβα μέχρι το 1903, με μόνιμη συμμετοχή του Απόλλωνα. Αν και ο Απόλλων σταμάτησε τις δραστηριότητές του για οικονομικούς λόγους και διαλύθηκε τον Μάρτιο του 1905, αθλητές και παράγοντες του συλλόγου δραστηριοποιήθηκαν άμεσα και στις 28 Απριλίου 1905, επανασυστάθηκε και αθλητές του έλαβαν μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (Μεσολυμπιάδα του 1906).Το 1907 έκανε την πρώτη της εμφάνιση η ανεπίσημη ακόμα ποδοσφαιρική ομάδα του Απόλλωνα, που νίκησε μάλιστα σε φιλικό αγώνα τον ισχυρότατο Πανιώνιο με 2-0 βάζοντας τα θεμέλια για τη μελλοντική μεγάλη ομάδα του Απόλλωνα. Το 1910 οργανώθηκε επίσημα το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου και με εξαίρεση το διάστημα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου (1914-1917), η ποδοσφαιρική ομάδα του Απόλλωνα κυριάρχησε και έγινε ο κορυφαίος σύλλογος της Ιωνίας, κερδίζοντας το πρωτάθλημα διαδοχικά από το 1917 μέχρι το 1922. Ο Απόλλων βρέθηκε άστεγος στην πρωτεύουσα, αλλά δραστηριοποιήθηκε σχεδόν αμέσως. Άρχισαν να παίζουν μπάλα στον χώρο με τους στύλους του Ολυμπίου Διός, ψάχνοντας κάποιο κατάλληλο μέρος για να εγκατασταθούν μόνιμα. Οι προσπάθειές του ευοδώθηκαν πολύ σύντομα και τον επόμενο χρόνο το 1923 νοίκιασαν ένα οικόπεδο στο τέρμα της συνοικίας Ρουφ, όπου σιγά σιγά με πολλούς κόπους και προσπάθειες έφτιαξαν ένα γήπεδο. Όταν αργότερα αποφασίστηκε από το κράτος η δημιουργία της κεντρικής λαχαναγοράς στο Ρουφ, ο σύλλογος αγόρασε έναν δικό του χώρο σε μια φτωχική συνοικία στις παρυφές τότε της Αθήνας, τη Ριζούπολη (που αρχικά ονομαζόταν Ριζόπολη). Εκεί μετά τον πόλεμο, άρχισε το χτίσιμο του γηπέδου της, με την βοήθεια τόσο του κράτους όσο και των μελών του συλλόγου. Σε αυτό το γήπεδο, ο ιστορικός σύλλογος της Σμύρνης, πραγματοποίησε σημαντικές επιτυχίες που τον καθιέρωσαν στη συνείδηση όλων των φιλάθλων σαν έναν από τα μεγαλύτερα αθλητικά σωματεία όχι μόνο της πρωτεύουσας αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Εκεί εμφανίστηκαν μερικοί από τους σπουδαιότερους παίκτες του ελληνικού ποδοσφαίρου οι οποίοι οδήγησαν τον Απόλλωνα στην κατάκτηση δυο πρωταθλημάτων Αθήνας (1948 και 1958). Σε αυτό το διάστημα και συγκεκριμένα μέσα σε μια πενταετία (1954 1959) η Ελαφρά Ταξιαρχία έφτασε τέσσερις φορές στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Ελλάδας. (Το προσωνύμιο «Ελαφρά Ταξιαρχία» οφείλεται στην πολεμική ταινία «Η επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας» με τον Έρολ Φλίν, η οποία προβαλλόταν την εποχή που η ομάδα του Απόλλωνα δέσποζε στα γήπεδα και η υπόθεσή της αναφερόταν στον Κριμαϊκό Πόλεμο.) Η φετινή χρονιά είναι ιδιαίτερα σημαντική για την ποδοσφαιρική ομάδα του Απόλλωνα, αφού επανέρχεται μετά από 13 χρόνια σαν πρωταθλητής στην μεγάλη κατηγορία του ποδοσφαίρου, όπου ιστορικά πάντα ανήκε. Η ετήσια εκδήλωσή μας θα γίνει στο πάρκο «Βασίλης Αυλωνίτης» την Κυριακή, 16 Ιουνίου 2013, ώρα 8:00 μ.μ. και θα είναι αφιερωμένη στον Απόλλωνα. Θα ακολουθήσουν παραδοσιακοί χοροί από το Χορευτικό συγκρότημα του ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ με συνοδεία ζωντανής ορχήστρας. Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ 1922: Η Σμύρνη καίγεται. Ένα φρικτό ολοκαύτωμα που όμοιό του δεν ξαναγνώρισε ο ελληνισμός. Εκατοντάδες χιλιάδες Σμυρνιοί και Έλληνες του εσωτερικού, πασχίζουν απεγνωσμένα να διαφύγουν από την σφαγή, προσπαθώντας να ανέβουν στα ξένα καράβια που όμως δεν τους ήθελαν. Στα τέλη του 1922, φτάνουν στην Ελλάδα οι ταλαιπωρημένοι και πάμφτωχοι πρόσφυγες. Κανένας όμως δεν το βάζει κάτω. Εργατικοί, δημιουργικοί και φιλότιμοι, δημιούργησαν προσφυγικές συνοικίες και ρίχτηκαν με τα μούτρα στη δουλειά για να ξαναφτιάξουν την ζωή τους. Παράλληλα όμως δεν παραμέλησαν τις δυο μεγάλες αγάπες τους, τον αθλητισμό και τα γράμματα. Έτσι εκτός από τον Απόλλωνα και τον Πανιώνιο που ήδη είχαν τρεις δεκαετίες ζωής, πολύ σύντομα έκαναν την εμφάνισή τους στην Αθήνα και πολλοί νέοι σύλλογοι. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΠΑΣΗΜΑΚΗ
EΚΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΣΤΗ ΜΟΥΣΟΥΝΙΤΣΑ (ΑΘ.ΔΙΑΚΟΣ) Θυμάμαι ήμουν 8 χρονών, το 1941, όταν πρωτοπήγα στο χωριό. Μπήκαμε στο τρένο, κατεβήκαμε στον Μπράλο και κοιμηθήκαμε στο χάνι, ντυμένοι και σκεπασμένοι με την κουβέρτα που είχε πάρει η μητέρα μου από την Αθήνα. Όλη τη νύκτα ακούγαμε που κατέβαιναν τα τανκς των Γερμανών για την Αθήνα. Το πρωί ήλθε η αγωγιάτισσα, που είχε ειδοποιηθεί με δυο άλογα, ανεβήκαμε. Εγώ ανέβηκα στο άλογο με τις βαλίτσες μας. Όταν περνάγαμε από την μεγάλη και τη μικρή σάρα, σε κάτι στενά μονοπάτια και από κάτω ο γκρεμός, έκλεινα τα μάτια μου για να μην βλέπω κάτω μακριά που πέρναγε το ποτάμι, γιατί φοβόμουν, αν το άλογο παραπατούσε, πού θα βρισκόμαστε. Από τότε μου έκανε εντύπωση η φύση. Τα πελώρια βουνά, οι απότομες πλαγιές, η σιωπηλή άγρια φύση Και τώρα ακόμη, που πήγαμε εκδρομή με το πούλμαν, από την μια μεριά ήταν η πελώρια χιονισμένη Γκιώνα, όλο βράχια. Από την άλλη η Οίτη, κατάφυτη αλλά το ίδιο πανύψηλη και καταπράσινη και μπροστά μας τα Βαρδούσια, με την κορφή τους τον Κόρακα, σκεπασμένο από το χιόνι να ξεπροβάλει μέσα από τα σύννεφα. Όμως τώρα ταξιδεύαμε με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η πρόοδος Κάναμε μια στάση στην Αμφίκλεια, Δαδί το έλεγαν τότε, και ήπιαμε τον καφέ μας σε ένα όμορφο καφενείο. Είδαμε το μουσείο με τα ψωμιά, που μας έκαναν εντύπωση τα ολοκέντητα ψωμιά και οι «προβέντες» - τα ψωμιά του γάμου. Όταν φθάσαμε στην Άνω Μουσουνίτσα ή Θανάση Διάκο, βρεθήκαμε σε ένα φιλόξενο εστιατόριο με τα τραπέζια στρωμένα και όλοι μαζί παρέα φάγαμε ψητά και στο τέλος μας πρόσφεραν όμορφο γιαούρτι. Μέχρι και που χορέψαμε, γιατί όταν νιώθεις χαρά και ευχαρίστηση εκφράζεσαι και με το χορό. Ξαναείδα με χαρά την μεγάλη πλατεία του χωριού με τα αιωνόβια πλατάνια της και παρόλο το ψιλόβροχο πήγαμε στο Μουσείο, που ακούσαμε την ξενάγηση με προθυμία, αφού μας είπαν μερικά πράγματα για τον ήρωα της Αλαμάνας, που γεννήθηκε στη Μουσουνίτσα και που η ιστορία δεν τα γράφει αφού είναι λεπτομέρειες και μεταδίδονται από στόμα σε στόμα. Όταν φύγαμε ο καφές που ήπιαμε στα Καμένα Βούρλα δίπλα στην θάλασσα, ήταν ευχάριστος, μετά από τόσο υψόμετρο. Ήταν μια όμορφη εκδρομή και με περιεχόμενο. Περιμένουμε και άλλες τέτοιες εκδηλώσεις από τον Σύλλογο. ΔΩΡΑ ΥΦΑΝΤΗ-ΑΣΠΡΟΥΛΑΚΗ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ -2-
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ Στις 7 Απριλίου ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ μας πήγε ημερήσια εκδρομή στο χωριό του Αθανασίου Διάκου-Ανω Μουσουνίτσα. Χωριό πολλών παλαιοτέρων αλλά και νέων κατοίκων της Ριζούπολης. Στην εκδρομή μας ο καιρός ήταν βροχερός αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να θαυμάσουμε τη φύση και να διασκεδάσουμε. Επιφυλασσόμαστε στο μέλλον να πάμε και με καλό καιρό. Ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ είναι το χωριό Άνω Μουσουνίτσα και βρίσκεται στους πρόποδες στα Βαρδούσια όρη, στα 1100 μέτρα υψόμετρο. Υπήρξε, στα προεπαναστατικά χρόνια, κέντρο εξορμήσεων των Αρματολών και των Κλεφτών. Από δω πηγάζει ο Μόρνος ποταμός που τώρα φθάνει και υδρεύει την Αθήνα. Εκτός από τα Βαρδούσια, κοντά στο χωριό είναι και η Γκιώνα, που το χειμώνα κόβονται κομμάτια χιονιού που πέφτουν κάτω με έναν τρομερό θόρυβο. Ακόμη είναι μπροστά στο χωριό ένα άλλο μεγάλο βουνό, ήρεμο και κατάφυτο, η Οίτη. Γι αυτό οι κάτοικοι είναι οι περισσότεροι τσοπάνηδες. Όμως τα καταφύγια που υπάρχουν στα Βαρδούσια βοηθούν τους ορειβάτες να περπατήσουν στο βουνό και να νιώσουν προστατευμένοι. Εδώ γεννήθηκε ο ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης Αθ. Διάκος ή Μασσαβέτας. Το σπίτι του έγινε ένα ωραίο οίκημα που στεγάζει το μουσείο του χωριού. Ο Α. Διάκος έπεσε μαχόμενος στην Αλαμάνα, κοντά στις Θερμοπύλες, θέλοντας να εμποδίσει την στρατιά των Τούρκων να κατέβει στην Πελοπόννησο και να πνίξει την επανάσταση. Η πλατεία του χωριού έχει την προτομή του ήρωα. Τα αποκαλυπτήριά της έγιναν από τον Νικόλαο Πλαστήρα όταν συμπληρώνονταν 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους. Το καλοκαίρι, όπως σε όλα τα πολύ ορεινά χωριά, η μεγάλη πλατεία του χωριού γεμίζει κόσμο και στις 6 Αυγούστου, του Σωτήρος, γίνεται το πανηγύρι του χωριού. Έχει και ξενοδοχεία αξιόλογα, ταβέρνες που μπορείς να δοκιμάσεις όλους τους μεζέδες, από ψητό στη σούβλα, κοκορέτσι, σπληνάντερο, παϊδάκια και πίτες. Οι τσοπάνηδες, στα πιο παλιά χρόνια, τον χειμώνα κατέβαιναν μέχρι την Αττική για να βόσκουν τα κοπάδια τους. Τότε πολλοί έμειναν και ακολούθησαν τα παιδιά τους που ασχολήθηκαν σε άλλα επαγγέλματα ή που σπούδασαν. Οι Μουσουνιτσιώτες έχουν έναν μεγάλο σύλλογο που λέγεται ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΑΘ. ΔΙΑΚΟΥ που έχει μεγάλη δραστηριότητα και κάνει πολλές εκδηλώσεις και ομιλίες. ΒΙΒΗ ΑΣΠΡΟΥΛΑΚΗ Αναπαραγωγή της φορεσιάς του Αθ. Διάκου στο Μουσείο της Μουσουνίτσας Η πλατεία της Μουσουνίτσας... υπό βροχή Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ -3-
Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΕ... ΚΡΙΣΗ Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την πρόταση εισήγηση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ προς τις Γενικές Συνελεύσεις των καθηγητών για απεργία μέσα στις εξετάσεις, άνοιξε σε ολόκληρη την κοινωνία η κουβέντα για το φλέγον ζήτημα της Δημόσιας Εκπαίδευσης στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων. Πριν καν οι καθηγητές ψηφίσουν και επικυρώσουν ή όχι την πρόταση αυτή, η κυβέρνηση θέλησε να κλείσει το θέμα με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο: με το πρωτοφανές μέτρο της προληπτικής μας επίταξης. Παρ όλα αυτά θέλω να πιστεύω πως αυτή η κουβέντα που άνοιξε, επειδή δεν είναι ένα συντεχνιακό θέμα που απασχολεί μόνο τους εκπαιδευτικούς αλλά ολόκληρη την κοινωνία, θα παραμείνει ανοιχτή, θέτοντας ζητήματα και απαιτώντας απαντήσεις και λύσεις. Θα ήθελα λοιπόν, συνεισφέροντας σ αυτή τη δημόσια συζήτηση, να καταθέσω εδώ μερικές σκέψεις μου. Το σημερινό Δημόσιο Σχολείο, έτσι όπως εγώ το ζω ως εκπαιδευτικός εργάζομαι σε Γενικό Λύκειο της περιοχής - αλλά και ως γονιός, θα τολμούσα να πω πως είναι ένα σχολείο δυσαρεστημένων ανθρώπων. Επιτρέψτε μου να το εξηγήσω: Οι εκπαιδευτικοί: Εισπράττουν απαξίωση και κατασυκοφάντηση. Βιώνουν εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια. Αντιμετωπίζουν συναισθήματα παραίτησης, κατάθλιψης και θυμού, που υποχωρούν αν υποχωρούν μόνο τις ώρες που βρίσκονται στην τάξη και αντικρίζουν τα καθαρά μάτια των μαθητών τους, τη μόνη τους ανταμοιβή. Όπως και οι άλλοι κλάδοι εργαζομένων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, είναι θυμωμένοι με αυτά που έγιναν, γίνονται και θα γίνουν για αυτούς, χωρίς αυτούς. Μετράνε τραγικές απώλειες στα εισοδήματά τους, που στους νεότερους φτάνουν το 45 %. Με το νέο πειθαρχικό δίκαιο εργάζονται σε ένα κλίμα φόβου με τη διαρκή απειλή ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τεθούν σε αργία, με την αυθαίρετη και ασαφή κατηγορία της αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς που μπορεί να περιλαμβάνει οτιδήποτε. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί από Σεπτέμβρη και η αξιολόγηση τιμωρία που ως στόχο έχει τη βαθμολογική και μισθολογική καθήλωση ενός προαποφασισμένου(!) αριθμού εκπαιδευτικών και την πορεία προς την απόλυση μερικών άλλων. Οι εκπαιδευτικοί θέλουν και ζητούν την επιμόρφωση και την αναβάθμιση των γνώσεων και της διδακτικής τους επάρκειας, την ανατροφοδότηση και υποστήριξη του έργου τους. Πώς μπορεί κάτι τέτοιο να επιτευχθεί με μια στείρα μονοπρόσωπη αξιολόγηση, στο μεν διοικητικό έργο ΜΟΝΟ από τον διευθυντή του σχολείου, στο δε παιδαγωγικό έργο ΜΟΝΟ από τον σχολικό σύμβουλο; Με την αύξηση του διδακτικού (που είναι διαφορετικό από το εργασιακό) ωραρίου τους κατά 2 ώρες, που ψηφίστηκε την Κυριακή των Βαΐων με τα σχολεία κλειστά και ουσιαστικά τρείς εργάσιμες μέρες πριν την έναρξη των εξετάσεων αλλά και με τις συγχωνεύσεις σχολείων και τις συμπτύξεις τμημάτων θα μειωθούν κατά πολύ οι οργανικές θέσεις. Κάποιοι από εμάς θα κριθούν υπεράριθμοι και θα κληθούν όχι για πρώτη φορά στον εργασιακό τους βίο να ξεσπιτωθούν, να διαλύσουν ξανά οικογένειες για να βρεθούν όπου τους τοποθετήσει η υπηρεσία, ενώ κάποιοι άλλοι (αναπληρωτές) θα απολυθούν οριστικά. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα σχολείο που καθημερινά φθίνει και υπολειτουργεί λόγω της δραματικής υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσής του. Οι μαθητές: Είναι κουρασμένοι και απογοητευμένοι. Ακολουθώντας τα γνωστά εξαντλητικά ωράρια (σχολείο, φροντιστήριο, ξένες γλώσσες) αισθάνονται να τρέχουν σε έναν μάταιο αγώνα δρόμου με αβέβαιο τερματισμό. Γνωρίζοντας καλά πως το ποσοστό ανεργίας των νέων στην χώρα μας έχει φτάσει στο πανευρωπαϊκό ρεκόρ του 64,2%, βλέπουν ως μόνη πιθανή διέξοδο την μελλοντική τους μετανάστευση, όσοι από αυτούς μπορούν να στηριχθούν σε μια τέτοια επιλογή από τους γονείς τους. Από την άλλη η καθημερινότητα που βιώνουν στο σχολείο είναι γκρίζα και ανιαρή. Εκτός λίγων εξαιρέσεων μέσα στη σχολική τους ζωή, τα παιδιά δεν εισπράττουν τη χαρά της γνώσης, στερούνται τον ενθουσιασμό που απαιτεί η ηλικία τους αλλά και η ίδια η παιδαγωγική διαδικασία. Οι γονείς: Ζώντας οι ίδιοι τη δύσκολη και απελπιστική σημερινή πραγματικότητα της οικονομικής δυσπραγίας, της εργασιακής ανασφάλειας ή της ανεργίας, ερχόμενοι καθημερινά αντιμέτωποι με δυσεπίλυτα προβλήματα στη δουλειά, στην οικογένεια, στην υγειονομική περίθαλψη, στις συντάξεις, στη γειτονιά - το σχολείο των παιδιών τους πολλές φορές γίνεται ένα επιπλέον πρόβλημα και όχι ένα όχημα που οδηγεί στην μελλοντική επίλυση προβλημάτων, όπως θα έπρεπε να είναι. Ελλείψεις σε καθηγητές ή σε βιβλία, περικοπές στο ωράριο των παιδιών, κατάργηση της ενισχυτικής διδασκαλίας και της πρόσθετης διδακτικής στήριξης, έλλειψη χώρων άθλησης κ.ά. Όσο για τους γονείς που έχουν παιδιά στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, είναι δυσβάσταχτη η οικονομική επιβάρυνση για την επιτυχή συμμετοχή του παιδιού τους στις πανελλαδικές εξετάσεις και την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προσπάθησα να δώσω με αδρές γραμμές την εικόνα του σημερινού δημόσιου σχολείου. Το σχολείο είναι οι άνθρωποί του και αυτοί σήμερα είναι δυσαρεστημένοι. Η Παιδεία είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε για να αλλάξει κάτι και αυτό είναι υπόθεση όλων μας. ΒΙΒΗ ΠΕΤΑΛΑ (Εκπαιδευτικός Μέλος της Γ ΕΛΜΕ Αθήνας) Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ -4-
ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΙΣ; Δεκέμβρης του 60 π. Χ. Ο Κικέρων γράφει από την Ρώμη επιστολή στον Κόιντο, ο οποίος είναι διοικητής στη ρωμαϊκή επαρχία της Μ. Ασίας. Αγαπητέ Κόιντε, Πολλά και ενδιαφέροντα τα νέα που περιέχει η τελευταία επιστολή σου, πολλές, όπως καταλαβαίνω και οι έννοιες που συνοδεύουν το αξίωμα και τα καθήκοντά σου. Αναρωτιέσαι αν είναι αγαθή τύχη ή κατάρα που σου έλαχε να διοικείς Έλληνες. Θα έλεγα ότι είναι και τα δύο. Ας υποθέσουμε ότι ήσουν διοικητής σε κάποια γαλατική, ισπανική ή αφρικάνικη επαρχία. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι ο κόσμος στις επαρχίες αυτές είναι απαίδευτος και με μια λέξη «βάρβαρος». Τι θα έκανες στην περίπτωση αυτή; Δεν θα προσπαθούσες να επιβάλεις μια στοιχειώδη τάξη και να δημιουργήσεις, όσο περνούσε από το χέρι σου, τις προϋποθέσεις για την βελτίωση αυτών των λαών; Αυτή θα ήταν ασφαλώς η αποστολή σου γιατί αυτό επιτάσσουν οι ανθρωπιστικές μας παραδόσεις. Οι θεοί έχουν αναθέσει στην Ρώμη την αποστολή να δαμάσει το τραχύ ήθος των υποτελών της και να τους δώσει την ευκαιρία να γευθούν τα αγαθά μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Κικέρων Θα πρέπει να γνωρίζεις το ίδιο καλά ότι ο τόπος και ο κόσμος που διοικείς έχει μια πολύ ξεχωριστή ιστορία. Ο πολιτισμός, αν μπορώ να το πω έτσι, είναι ελληνική εφεύρεση. Η παιδεία έχει ελληνικές ρίζες και από αυτές τραφήκαμε και εμείς σαν έθνος. Δεν θα διστάσω ποτέ να ομολογήσω ότι το λαμπρό οικοδόμημα της Ρώμης δεν θα μπορούσε να υψωθεί, χωρίς την συμβολή του ελληνικού πολιτισμού. Και η εκπολιτιστική αποστολή της Ρώμης είναι αυτή η συνέχεια του ελληνικού φωτός. Για αυτούς τους λόγους είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε τους Έλληνες με τον σεβασμό που αρμόζει στη μεγάλη τους ιστορία και να ξεπληρώσουμε κατά κάποιο τρόπο το χρέος μας απέναντί τους. Έχω αρκετή πείρα για να ξέρω ότι ο σχεδιασμός πολιτικής δράσης δεν μπορεί πάντα να καθοδηγείται από ιστορικούς συναισθηματισμούς. Και ξέρω καλά ότι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζεις την παρούσα περίοδο υπαγορεύουν μια σθεναρή, για να μην πω παραδειγματικά αυστηρή στάση, προκειμένου να τεθούν έγκαιρα υπό τον έλεγχό σου οι αντιδράσεις του τοπικού πληθυσμού στις πρόσφατες φορολογήσεις. Παρ όλα αυτά δεδομένου ότι οι υπήκοοί σου έχουν μακρά παράδοση πολιτικής σκέψης και πράξης, προσπάθησε να συζητήσεις με τους εκπροσώπους τους, χωρίς να δίνεις την εντύπωση ότι όλα είναι προαποφασισμένα και τίποτε δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Αν μη τη άλλο οι Έλληνες είναι πρόθυμοι να κάνουν συζήτηση και εκτιμούν αυτούς που τους δίνουν την ευκαιρία να μιλήσουν. Και φυσικά θα το εκτιμήσουν ακόμη περισσότερο αν τους μιλήσεις και με ολίγα ελληνικά. Πιστεύουν και δεν έχουν άδικο - ότι μιλούν την πιο πλούσια, ωραία και εκφραστική γλώσσα του κόσμου. Δεν θα είχες ασφαλώς παρόμοια προβλήματα και υποχρεώσεις αν είχες να κάνεις με Γαλάτες, σκέψου όμως αν θα προτιμούσες να βλέπεις από το παράθυρο του κυβερνείου τις καλύβες του Βερκονγκετόριξ με φόντο τα βουνά και τις βελανιδιές ή τους ναούς, τα θέατρα και τις βιβλιοθήκες της Ιωνίας Άραγε ο Κόιντος ακολούθησε την συμβουλή αυτή και τι απάντησε στον Κικέρωνα; Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Η ΡΩΜΗ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ» ΤΟΥ Θ.ΠΑΠΑΓΓΕΛΗ, δημοσιευμένο σε ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΒΗΜΑ ΠΑΓΩΤΟΓΛΥΚΙΣΜΑ από την ΚΡΥΣΤΑΛΛΕΝΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ!!! Υλικά: 1 πακέτο μπισκότα Μιράντα 1 κουτί γάλα Νουνού εβαπορέ (παγωμένο) ½ (μισό) βιτάμ 250 γρ. ζάχαρη άχνη 1 ζελέ λεμόνι Xυμό από 1 πορτοκάλι Ξύσμα από 1 λεμόνι (προσοχή όχι κερωμένο) Εκτέλεση: Κόβουμε τα μπισκότα σε κομματάκια και τα καβουρντίζουμε με το βιτάμ (προσοχή να μη μας καούν). Διαλύουμε το ζελέ σε 1 ποτήρι νερό ζεστό. Χτυπάμε το γάλα με το μίξερ τόσο όσο να γίνει κρέμα, μετά ρίχνουμε την άχνη ζάχαρη και ξαναχτυπάμε μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη, στη συνέχεια τα υπόλοιπα υλικά και τα χτυπάμε όλα μαζί. Σ ένα ταψάκι στρώνουμε περισσότερα από τα μισά μπισκότα και ρίχνουμε την κρέμα από πάνω. Το βάζουμε στην κατάψυξη σκεπασμένο. Όταν παγώσει ρίχνουμε τα υπόλοιπα μπισκότα και το ξαναπαγώνουμε. Καλή επιτυχία & καλό καλοκαίρι!!! Ευχαριστήρια επιστολή από τον διηγηματογράφο Ηλία Παπαδημητρακόπουλο Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ -5-
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ Βλέπουμε με χαρά το έργο που γίνεται μπροστά στον σταθμό του Περισσού, δηλ. την αποκατάσταση του δρόμου, αφού οι πλάκες είχαν σπάσει από την διέλευση βαριών τροχοφόρων. Μπράβο στο Δήμο Ν. Ιωνίας, ήταν απαραίτητο. Παλιότερα, μόλις ανέλαβε το Δ.Σ. του Δήμου Ν. Ιωνίας, ζητήσαμε να επιδιορθωθεί το πεζοδρόμιο της οδού Ηρακλείου που βρίσκεται απέναντι από την παλιά Ασφάλεια και που μας οδηγεί προς τον σταθμό ΗΣΑΠ του ΠΕΡΙΣΣΟΥ. Το πεζοδρόμιο αυτό χρησιμοποιείται πολύ από τους κατοίκους που πηγαίνουν στο τρένο. Όμως είχε χαλάσει και είχε γίνει δυσκολοδιάβατο, ειδικά για τους ηλικιωμένους. Ο Δήμος Ν. Ιωνίας, ανταποκρίθηκε, επιδιορθώνοντας το μέρος που ανήκει στην αρμοδιότητά του. Υπάρχουν όμως 10 μέτρα από το σημείο αυτό, που είναι προς την Αθήνα, που ανήκει στην αρμοδιότητα του Δήμου Αθηναίων. Από καιρό είχαμε ζητήσει και από τον Δήμο Αθηναίων, να επισκευάσει και αυτός αυτό το πιο μικρό κομμάτι, πεζοδρόμιο που είναι η συνέχεια του πεζοδρομίου που ανήκει στη Ν. Ιωνία, και είναι και πιο επικίνδυνο, αλλά ο Δήμος κωφεύει. Τι θα γίνει; Δύσκολο είναι να μπει μια μπουλντόζα και λίγο τσιμέντο να στρωθεί; Αναγκαζόμαστε να κατεβαίνουμε στο οδόστρωμα, που είναι επικίνδυνο, αφού διασταυρώνονται τρείς δρόμοι Κολοκοτρώνη, Αγ. Αναστασίας και Ηρακλείου άνοδος και κάθοδος - με αρκετή κίνηση. Επιπλέον στον έναν δρόμο βρίσκεται και βενζινάδικο, με κίνηση βυτιοφόρων και μεγάλων οχημάτων. Τουλάχιστον αυτό το περιμένουμε άμεσα. Και ένα τελευταίο. Οι ηλικιωμένοι μας περιμένουν τη λέσχη φιλίας που έχει πάρει απόφαση ο Δήμος από καιρό. Πόσο θα περιμένουμε; ΦΙΦΗ ΠΡΩΤΟΓΕΡΕΛΛΗ * * * * * Στο Δήμο Ν. Ιωνίας, με τον οποίο η γειτονιά μας βρίσκεται πολύ κοντά, τόσο γεωγραφικά όσο και ανθρώπινα και πολιτιστικά, αφού τον αισθανόμαστε λίγο και σαν δικό μας Δήμο, διοργανώθηκε από το τμήμα Πολιτισμού, από τις 8-4-2013 μέχρι τις 14-4-2013, έκθεση εικαστικών και ζωγραφικής, στην αίθουσα του Ιωνικού Συνδέσμου, με τίτλο «Ιωνιώτισσα Δημιουργός». Στην έκθεση αυτή συμμετείχαν αρκετές γειτόνισσές μας με πολύ ωραία έργα τους ζωγραφικής. Ήταν οι κ. Σούλα Κορδογιάννη, Λέλα Μακρή, Ελένη Καραγιαννοπούλου, Φιφή Πρωτογερέλλη και Βιβή Ασπρουλάκη. Διαπιστώνουμε ότι στην γειτονιά μας έχουμε πολλούς λάτρεις και δημιουργούς των καλών τεχνών. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν καλλιτέχνες και από το... δυνατό φύλλο και σε άλλους τομείς των τεχνών εκτός από την ζωγραφική π.χ. λογοτεχνία. Ο Σύλλογος επιφυλάσσεται να διοργανώσει και αυτός καλλιτεχνικές εκθέσεις και λογοτεχνικές βραδιές για να γνωρίσουμε από κοντά τους καλλιτέχνες μας, σύντομα. ΒΙΒΗ ΑΣΠΡΟΥΛΑΚΗ Ο Μίλτος Πρωτογερέλλης, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Αυγούστου του 1961. Από πολύ μικρός είχε καλλιτεχνικές ανησυχίες, διάβαζε πολύ και έγραφε. Μετά τον τραγικό θάνατό του ίδιου και της αδελφής του Καίτης, ξημερώματα της 12.12.1987, σε δυστύχημα επί της Πατησίων, οι γονείς του εξέδωσαν το 1988 την ποιητική συλλογή «Το τέλος της γιορτής», με ποιήματα του Μίλτου και της Καίτης. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα βιβλία με πεζά του Μίλτου «Πατησίων», «Οι εποχές μου» και «Τα ρέστα σας». Όλα τα κείμενα είναι πρωτόλεια, δεν έχουν «χτενιστεί», αλλά παρόλα αυτά σε καθηλώνουν με την αμεσότητα της γραφής τους. Είτε σε μορφή απλής διήγησης σε πρώτο ή δεύτερο πρόσωπο, είτε σε μορφή ημερολογίου, είτε απλά σαν καταγραφή γεγονότων της καθημερινότητάς του, μέσα από τα κείμενα του Μίλτου Πρωτογερέλλη, αναδύονται τα αδιέξοδα και οι αναζητήσεις της εφηβείας, οι αγωνίες ενός ευαίσθητου χαρακτήρα και οι προσπάθειες προσαρμογής των νέων ανθρώπων της γενιάς του, να ενταχθούν σε μια κοινωνία που μετά τη μεταπολίτευση ουσιαστικά προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της. «Εκείνο το βράδυ του 1987, που η οικογένεια Πρωτογερέλλη έχασε τα μοναδικά παιδιά της, τα ελληνικά γράμματα έχασαν έναν συγγραφέα», γράφει στην κριτική του ο Νίκος Ντόκας για το βιβλίο του Μίλτου «Πατησίων». Σπούδασε κινηματογράφο στην Σχολή Σταυράκου και γύρισε μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο «Η γέννηση της Ελένης» με την οποία πήρε το πτυχίο του. Επίσης πήρε μέρος ως βοηθός σκηνοθέτη στην ταινία «Ο κλοιός» του Κ. Κουτσομύτη. Δεν πρόλαβε όμως να δει το όνομά του στον πίνακα των συντελεστών της ταινίας. ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΠΑΣΗΜΑΚΗ * * * * * Στις 20-4-2013, στο πάρκο μας, έγινε με επιτυχία, ΒΑΖΑΑR του Συλλόγου, με όμορφες λαμπάδες, κατασκευασμένες από μέλη του Συλλόγου μας και άλλα όμορφα χειροποίητα είδη, πασχαλινά και μη, κατασκευασμένα από γειτόνισσές μας. Ένας αριθμός από λαμπάδες, που δεν αγοράστηκαν, δωρίστηκαν στον Δήμο Νέας Ιωνίας, για να διατεθούν στο κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου. Ο Δήμος μας ευχαρίστησε για την προσφορά μας αυτή, με επιστολή του. Αλλά η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για μας είναι η προσφορά μας, όσο μπορούμε, στους συνανθρώπους μας. ΒΙΒΗ ΑΣΠΡΟΥΛΑΚΗ Για όποια επικοινωνία με τον Σύλλογό μας στείλτε email στο politesrizoupolis@hotmail.gr ή επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας politesrizoupolis@webnode.gr Είμαστε στη διάθεσή σας! Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ -6-
ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ TABEΡNA Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ -7-
ΕΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗ ΡΙΖΟΥΠΟΛΗ 17 Οκτωβρίου 1948. Η Ριζουπολη είναι ακόμα μια αδιαμόρφωτη περιοχή στη βόρεια άκρη της Αθήνας. Δρόμοι χωμάτινοι, γεμάτοι βράχια και λακούβες, σπίτια λίγα, μονόροφα, το εργοστάσιο ΘΕΡΜΙΣ ανάμεσα σε άχτιστα οικόπεδα και ο ηλεκτρικός φτάνει μόνο μέχρι το σταθμό της Βικτώριας ή της Αττικής. Όμως σήμερα στην απέναντι πλευρά της οδού Ηρακλείου κάτι σπουδαίο συμβαίνει. Πολύς κόσμος, πάνω από δέκα χιλιάδες άνθρωποι, έχουν κατακλύσει τον χώρο του νέου γηπέδου του Γυμναστικού Συλλόγου «Απόλλων Σμύρνης», του ιστορικού Συλλόγου, που ήρθε μαζί με τους άλλους πρόσφυγες το 1922 στην Ελλάδα και κατάφερε να ξαναγίνει στη νέα του πατρίδα ένας μεγάλος Σύλλογος, όπως ήταν άλλοτε. Αυτή τη χρονιά μάλιστα έχει αναδειχτεί πρωταθλητής Αθήνας στο ποδόσφαιρο και θα πάρει από τά χέρια του Προέδρου της ΕΠΣΑ το Κύπελλο και τα μετάλλια. Ήταν μια λαμπρή γιορτή, που την τίμησαν με την παρουσία τους πολλοί επίσημοι. Ήταν εκεί οι υπουργοί Βουρδουμπάς (Παιδείας), Νικολαΐδης (Δημοσίων Εργων) και Ορφανίδης (Υγιεινής), ο αρχηγός του Ενωτικού Κόμματος Π. Κανελλόπουλος, πολλοί βουλευτές και άλλοι επίσημοι και, φυσικά, ο νύν και ο πρώην Πρόεδρος και όλοι οι παράγοντες και αθλητές του Συλλόγου, καθώς και αντιπροσωπείες από άλλους αθλητικούς Συλλόγους. Έγινε αγιασμός, έπαρση σημαίας, εκφωνήθηκαν λόγοι, παρέλασαν οι ποδοσφαιριστές και οι πυγμάχοι του Απόλλωνα, παρατάχθηκαν οι αθλητές άλλων Συλλόγων Σίγουρα οι παλιοί Ριζουπολίτες θα την θυμούνται αυτή την ημέρα, γιατί από τότε ο Απόλλων, η «ΕΛΑΦΡΑ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ», όπως ονομάστηκε, έγινε το καύχημα της Ριζούπολης και αναπόσπαστο τμήμα της. Ανάμεσα στην πλειάδα των εξαιρετικών ποδοσφαιριστών και άλλων αθλητών και αθλητριών που αναδείχτηκαν από τον Σύλλογο αυτό (γιατί ο Απόλλων έφτιαξε και άλλα αθλητικά τμήματα), αρκετοί Ριζουπολίτες ξεχώρισαν, με κορυφαίους τον Γιώργο Καμάρα, που προς τιμήν του αργότερα ονομάστηκε το γήπεδο «Γεώργιος Καμάρας», τον Γιάννη Χολέβα, τον Αριστείδη Καμάρα κ.ά. Σήμερα, που ο αγαπημένος μας Απόλλων, ύστερα από το ξεπέρασμα των αλλεπάλληλων υποβιβασμών που τον ταλαιπώρησαν, ξαναγύρισε στην φυσική του θέση, στην Α Εθνική, όλοι οι κάτοικοι της περιοχής νιώθουμε ικανοποίηση και περηφάνια. Του ευχόμαστε πολλές νίκες και τον στηρίζουμε ολόψυχα. Μια ενδεκάδα του Απόλλωνα της σεζόν 1960-61. Επάνω: Μαυρόπουλος, Ταουξής, Μπεχράκης, Βασιλείου, Δερμάτης, Αρ. Καμάρας. Κάτω: Μαστρακούλης, Παπάζογλου, Γ. Καμάρας, Σκόρδος, Σεραφείδης. ΑΘΗΝΑ ΚΟΥΛΟΥΜΠΟΥ Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Απόλλων άρχισε να επεκτείνει και να βελτιώνει το γήπεδό του. Τελικά, στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε πολύ αργότερα κλειστό γυμναστήριο που στέγασε όλα τα ερασιτεχνικά τμήματα του συλλόγου. Οι φωτογραφίες από το βιβλίο Γ.Σ. ΑΠΟΛΛΩΝ ΣΜΥΡΝΗΣ 1891 2011 Μία ομάδα Δύο πατρίδες Τρείς αιώνες 120 χρόνια Αθλητισμός και Πολιτισμός ΕΚΔΟΣΗ: ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ ΑΤΤΙΚΗΣ ΑΘΗΝΑ 2012 Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ -8-