Ο Ι Δ Ω Δ Ε Κ Α Β Α Σ Ι Λ Ο Π Ο Υ Λ Ε Σ Π Ο Υ Χ Ο Ρ Ε Υ Α Ν Μ ια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς. Ο βασιλιάς αυτός είχε δώδεκα κόρες, τη μια ωραιότερη από την άλλη. Κοιμόντουσαν όλες μαζί στο ίδιο μεγαλόπρεπο βασιλικό δωμάτιό τους, και τα κρεβάτια τους ήταν το ένα δίπλα στο άλλο. Τη νύχτα, όταν πηγαίνανε να κοιμηθούν, ο βασιλιάς κλείδωνε την πόρτα και την αμπάρωνε. Το πρωί όμως, όταν την ξεκλείδωνε, κάθε φορά έβλεπε κάτι παράξενο: Τα παπούτσια που φορούσαν οι βασιλοπούλες ήταν όλα σκισμένα και χαλασμένα. Κανένας δεν κατόρθωνε να εξηγήσει πώς γινόταν ένα τέτοιο πράμα. Έβγαλε λοιπόν ο βασιλιάς μια προκήρυξη και εκεί έλεγε πώς όποιος θα μπορούσε να ανακαλύψει, που πάνε και περνάνε τη νύχτα και χαλάνε τα παπούτσια τους οι βασιλοπούλες, αυτός θα είχε το δικαίωμα να διαλέξει μία από τις κόρες του και να την πάρει γυναίκα του. Και ακόμη αυτός θα ήταν ο διάδοχός του έπειτα από το θάνατό του. Αν όμως δεν τα κατάφερνε να ξεδιαλύνει το μυστήριο αυτό μέσα σε τρεις ημέρες και τρεις νύχτες, θα πλήρωνε την αποτυχία του με τη ζωή του. Ύστερα από λίγο παρουσιάστηκε ένας πρίγκιπας και δήλωσε πως θα προσπαθήσει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Τον δέχτηκαν στο παλάτι με πολλές τιμές. το βράδυ τον οδήγησαν στο δωμάτιο που ήταν πλάι στην κρεβατοκάμαρα, όπου κοιμόντουσαν οι βασιλοπούλες. Έτσι θα μπορούσε να παρακολουθεί τις βασιλοπούλες και να δει που πηγαίνανε και χορεύανε κάθε νύχτα. Και για να μην του ξεφύγουνε χωρίς να τις πάρει είδηση, άφησαν την πόρτα του δωματίου ανοιχτή. Μα όσο περνούσε η ώρα, τα μάτια του πρίγκιπα βάραιναν σιγά-σιγά και σε λίγο τον πήρε ο ύπνος. Όταν ξύπνησε το πρωί, είδε πώς οι βασιλοπούλες το είχανε σκάσει και χόρεψαν όλη τη νύχτα, γιατί οι σόλες των παπουτσιών τους ήταν γεμάτες τρύπες. Η δεύτερη και η τρίτη νύχτα πέρασαν με τον ίδιο τρόπο, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Έτσι ο πρίγκιπας πλήρωσε με τη ζωή του την αποτυχία του, σύμφωνα με τους όρους, που είχε βάλει ο βασιλιάς. Ύστερα από αυτόν παρουσιάστηκαν κι άλλοι πολλοί, μα κανένας δεν κατάφερε τίποτε, και όλοι το πλήρωσαν με τη ζωή τους. Πέρασε καιρός. Μια μέρα ένας φτωχός στρατιώτης βάδιζε στο δρόμο, που οδηγούσε στην πρωτεύουσα εκείνου του βασιλείου. Είχε πληγωθεί στον πόλεμο και δεν υπηρετούσε πια στο στρατό. Όπως περπατούσε, συνάντησε μια ηλικιωμένη γυναίκα. - Πού πας, παλικάρι μου; τον ρώτησε.
- Κι εγώ ο ίδιος δεν ξέρω, της απάντησε. Και πρόσθεσε έτσι για αστεία: θα ήθελα να ανακαλύψω, που πάνε και χορεύουνε κάθε νύχτα οι πεντάμορφες κόρες του βασιλιά. Βλέπεις, κυρούλα, πολύ θα ήθελα να γίνω βασιλιάς. - Δεν είναι και πολύ δύσκολο, παιδί μου, του είπε η γριούλα. Πρόσεξέ με καλά και θα πετύχεις. Έχεις χρυσή καρδιά και σου αξίζει. Και πρώτα, να μην πιεις το κρασί που θα σου προσφέρουν την ώρα που θα πας να κοιμηθείς, και όταν πέσεις στο κρεβάτι να κάνεις πως κοιμάσαι βαθιά. Την ίδια στιγμή του έδωσε έναν κοντό μανδύα και του είπε: - Όταν θα φοράς αυτόν το μανδύα, θα είσαι αόρατος. Έτσι θα μπορείς, χωρίς να φοβάσαι μη σε δουν οι δώδεκα βασιλοπούλες, να τις πάρεις από πίσω και να δεις που πάνε και χορεύουνε. Ο στρατιώτης άκουσε προσεχτικά την καλή συμβουλή της γριούλας. Σκέφτηκε καλά και χωρίς πια να διστάσει παρουσιάστηκε στο βασιλιά και δήλωσε πώς διάβασε την προκήρυξη, και θέλει και αυτός να προσπαθήσει να ξεδιαλύνει το μυστήριο. Τον δέχτηκαν με τις ίδιες τιμές, που δέχτηκαν και τους άλλους και του έδωσαν να φορέσει βασιλικά φορέματα. Το βράδυ τον οδήγησαν στο ίδιο δωμάτιο. Την ώρα που ετοιμαζόταν να ξαπλώσει, παρουσιάστηκε η μεγαλύτερη από τις βασιλοπούλες και του πρόσφερε ένα ποτήρι κρασί. Εκείνος προσποιήθηκε πως πίνει το κρασί, το έχυσε όμως με τρόπο στο σφουγγάρι που είχε κρύψει κάτω από το σαγόνι του. Έτσι τα κατάφερε και δεν ήπιε ούτε μία σταγόνα. Ύστερα ξάπλωσε στο κρεβάτι του και έπειτα από λίγο άρχισε να ροχαλίζει, σα να βρισκότανε στον πιο βαθύ ύπνο. Οι δώδεκα βασιλοπούλες άκουσαν το ροχαλητό και ξέσπασαν σε γέλια. Η μεγαλύτερη τους είπε: «Κρίμα, και τούτος θα χάσει τη ζωή του. Μα ποιος του φταίει ;» Έπειτα σηκώθηκαν αθόρυβα από τα κρεβάτια τους, άνοιξαν ντουλάπες και συρτάρια και έβγαλαν έξω θαυμάσια φορέματα. Στάθηκαν εμπρός στον καθρέφτη και άρχισαν να ντύνονται και να στολίζονται, μεθυσμένες από τη χαρά που ένιωθαν, γιατί σε λίγο θα βρίσκονταν στο χορό. Μόνο η μικρότερη ήταν ανήσυχη: - Δεν ξέρω τι έχω. Μπορεί να γελάσετε μαζί μου, μα έχω ένα παράξενο προαίσθημα. Κάτι κακό θα μάς συμβεί, κάποιον κίνδυνο βλέπω πάνω από τα κεφάλια μας. - Είσαι κουτή σαν χήνα, της απάντησε η μεγαλύτερη. Πάντα έτσι φοβάσαι. Ξέχασες πόσα βασιλόπουλα ήρθαν εδώ άδικα; Και φοβάσαι τούτον το
στρατιώτη; Μα ούτε το υπνωτικό δε χρειαζόταν να του δώσουμε. Δε βλέπεις πόσο χοντροκέφαλος είναι; Αυτός να πετύχει; Όταν ετοιμάστηκαν όλες, έριξαν μια ματιά στο στρατιώτη. Είχε κλειστά τα μάτια του και δεν έκανε την παραμικρή κίνηση. Βεβαιώθηκαν τότε όλες, πώς δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν. Τότε η μεγαλύτερη πλησίασε ένα από τα κρεβάτια και το χτύπησε ελαφρά. Αμέσως άνοιξε το πάτωμα, το κρεβάτι χάθηκε, μία σκάλα παρουσιάστηκε και οι βασιλοπούλες, η μία έπειτα από την άλλη, άρχισαν να κατεβαίνουν. Ο στρατιώτης, που όλα τα είχε δει και τίποτε δεν του είχε ξεφύγει, χωρίς να διστάσει, έριξε στους ώμους του τον μανδύα και ακολούθησε τις βασιλοπούλες. Καθώς κατέβαινε πίσω από τη μικρότερη, σε μια στιγμή, χωρίς να το θέλει, πάτησε το φόρεμά της. Κατατρόμαξε εκείνη και φοβισμένη ρώτησε: - Τί ήταν αυτό; Ποιος πάτησε το φόρεμά μου; - Μην είσαι τρελή. Θα πιάστηκε σίγουρα σε κανένα καρφί της σκάλας, είπε η μεγαλύτερη. Κατέβηκαν αμέτρητα σκαλοπάτια και έφτασαν βαθιά, κάτω, σε μια θαυμάσια λεωφόρο κατάφυτη με δέντρα. Όλα τα φύλλα τους ήταν ασημένια και λαμποκοπούσαν. Ο στρατιώτης σκέφτηκε: «Πρέπει να κόψω και να πάρω μαζί μου ένα κλαδάκι, για να αποδείξω πως πέρασα από εδώ». Τράβηξε ένα κλωνάρι και τη στιγμή που έσπασε το κλαδάκι, ακούστηκε ένα δυνατό κρακ. Η μικρότερη κόρη τρόμαξε: - Φοβάμαι, φώναξε. Δεν ακούσατε «κρακ», σα να έσπασε κάποιος ένα κλαδάκι; - Όλα μας χαιρετούν θριαμβευτικά, γιατί ξεφύγαμε πάλι, είπε η μεγαλύτερη. Προχώρησαν, και ύστερα από λίγο έφτασαν σε μια άλλη κατάφυτη λεωφόρο, όπου όλα τα δέντρα είχαν τα φύλλα τους από χρυσάφι. Πέρασαν και τη δεύτερη λεωφόρο και έφτασαν στη τρίτη. Και τούτη ήταν κατάφυτη και τα δέντρα της είχαν τα φύλλα τους από λαμπερά διαμάντια. Και στη δεύτερη και στην τρίτη λεωφόρο ο στρατιώτης έκοψε από ένα κλαδάκι και κάθε φορά ακουγόταν ένα κρακ, που έκανε την πιο μικρή βασιλοπούλα να πετιέται από το φόβο της. Μα η μεγαλύτερη αδερφή της την καθησύχαζε και τη βεβαίωνε, πώς
δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ο θριαμβευτικός χαιρετισμός από τα δέντρα. Προχώρησαν πάλι, επιτάχυναν το βήμα τους και έφτασαν σε μια μεγάλη λίμνη. Στην όχθη της λίμνης ήταν δώδεκα όμορφες βαρκούλες και μέσα στην καθεμιά καθόταν ένας ωραίος πρίγκιπας. Περίμεναν τις δώδεκα βασιλοπούλες. Όταν πλησίασαν, κάθε πρίγκιπας πήρε και από μία μέσα στη βαρκούλα του. Μπήκε μαζί, αόρατος, και ο στρατιώτης και κάθισε κοντά στην ποιο μικρή βασιλοπούλα. Ύστερα από λίγο είπε ο πρίγκιπάς της: - Δεν ξέρω γιατί, μα σήμερα η βάρκα μου είναι πολύ πιο βαριά. Πρέπει να τραβώ κουπί με όλη μου τη δύναμη για να τα καταφέρνω να προχωράει. - Αναρωτιέμαι τι να συμβαίνει, είπε η βασιλοπούλα, εκτός αν είναι ο ζεστός καιρός που φταίει. Σήμερα είναι πολύ παράξενη η ζέστη. Στην απέναντι όχθη της λίμνης υψωνόταν ένας θαυμάσιος κατάφωτος πύργος. Σάλπιγγες και άλλα όργανα παίζανε χαρούμενα και ο γλυκόλαλος ήχος έφτανε στα αυτιά τους και τους μάγευε. Τα βασιλόπουλα βγήκανε από τις βάρκες και σε λίγο ο κάθε πρίγκιπας χόρευε με την αγαπημένη του. Και ο στρατιώτης μας χόρευε κι αυτός χωρίς να τον βλέπει κανένας. Και κάθε φορά που η μικρή βασιλοπούλα διψούσε και πήγαινε να πιάσει ένα ποτήρι, εκείνος προλάβαινε και έπινε το κρασί κι έτσι, όταν η κόρη έφερνε το ποτήρι στα χείλη της, το έβρισκε άδειο. Αυτό την κατατρόμαξε πάλι. Μα η μεγαλύτερη αδερφή της πάντα την καθησύχαζε. Έτσι χόρεψαν ως τις τρεις το πρωί. Τα παπούτσια τους από τον πολύ χορό τρύπησαν και αναγκάστηκαν να σταματήσουν. Τα βασιλόπουλα τις έφεραν με τις βαρκούλες τους στην απέναντι όχθη. Αυτή τη φορά ο στρατιώτης, αόρατος, κάθισε δίπλα στη μεγαλύτερη αδερφή. Βγήκανε από τις βάρκες, αποχαιρέτησαν τον πρίγκιπά της η καθεμιά και υποσχέθηκαν να ξανάρθουν το άλλο βράδυ. Την ώρα που έφταναν στα υπόγεια σκαλοπάτια του παλατιού, ο στρατιώτης έτρεξε εμπρός, ανέβηκε πρώτος, ξάπλωσε στο κρεβάτι του και όταν οι βασιλοπούλες ανέβηκαν στο δωμάτιό τους, αργοπορημένες κάπως από την κούραση, εκείνος άρχισε να ροχαλίζει δυνατά. Οι βασιλοπούλες τότε είπαν: - Κοιμάται ο άκακος. Άδικα ανησυχήσαμε. Ούτε πήρε είδηση. Ύστερα έβγαλαν τα όμορφά τους φορέματα, τα έβαλαν στη θέση τους, έβαλαν τα τρύπια και χαλασμένα παπούτσια τους κάτω από τα κρεβάτια τους και έπεσαν να κοιμηθούν. Την άλλη μέρα το πρωί, ο στρατιώτης αποφάσισε να μην πει τίποτε στο βασιλιά. Ήθελε να παρακολουθήσει πάλι τις βασιλοπούλες στο νυχτερινό
παραμυθένιο περίπατό τους, για να είναι απόλυτα σίγουρος. Έτσι πήγε μαζί τους και τη δεύτερη και την τρίτη νύχτα. Όλα έγιναν όπως την πρώτη φορά. Οι κόρες του βασιλιά ξαναχόρεψαν ως τη στιγμή που τα παπούτσια τους τρύπησαν και χάλασαν. Την τρίτη νύχτα ο στρατιώτης πήρε μαζί του και ένα ποτήρι του κρασιού. θα το χρησιμοποιούσε και αυτό, για να μη μείνει καμιά αμφιβολία στο βασιλιά! Όταν η ορισμένη ώρα έφτασε, πήρε τα τρία κλαδάκια με τα ασημένια, τα χρυσά και τα διαμαντένια φύλλα, πήρε και το ποτήρι του κρασιού και παρουσιάστηκε στο βασιλιά. Οι δώδεκα βασιλοπούλες, περίεργες να ακούσουν τι θα έλεγε ο στρατιώτης στον πατέρα τους, κόλλησαν τ' αυτιά τους στην πόρτα. Ό βασιλιάς ρώτησε: - Πού πήγανε οι κόρες μου και χόρευαν όλη τη νύχτα, και χάλασαν και τρύπησαν τα παπούτσια τους; Και εκείνος του απάντησε: - Μέσα σ' έναν μεγαλόπρεπο πύργο, βαθιά μέσα στη γη, με δώδεκα πρίγκιπες. Και την ίδια στιγμή παρουσίασε τις αποδείξεις. Ο βασιλιάς παράγγειλε να έρθουν αμέσως οι κόρες του και τις ρώτησε, αν ο στρατιώτης έλεγε την αλήθεια. Οι βασιλοπούλες είδαν πώς ανακάλυψε το μυστικό τους και πώς δε θα κέρδιζαν τίποτε αν έλεγαν ψέματα. Αναγκάστηκαν λοιπόν να τα ομολογήσουν όλα. Τότε ο βασιλιάς ρώτησε το στρατιώτη ποιά από όλες τις κόρες του θα ήθελε για γυναίκα του. Εκείνος απάντησε: - Δεν είμαι πια πολύ νέος. Προτιμώ τη μεγαλύτερη. Έτσι την ίδια μέρα γιορτάστηκε με μεγαλοπρέπεια ο γάμος τους και ο βασιλιάς, σύμφωνα με την επίσημη προκήρυξή του, ανακήρυξε το γαμπρό του διάδοχο στο θρόνο του. Οι γιορτές όμως του γάμου κράτησαν τόσες ήμερες, όσες νύχτες οι βασιλοπούλες είχαν χορέψει με τούς δώδεκα πρίγκιπες κάτω στο μεγαλόπρεπο πύργο τους.