Η πολιτική είναι μια πεταλουδίτσα, που παίζει ασταμάτητα στη ρουλέτα! Όσο πιο πολλούς πελάτες έχει, τόσο πιο ανελέητο και άγριο είναι το παιχνίδι της

Η πολιτική είναι μια πεταλουδίτσα, που παίζει ασταμάτητα στη ρουλέτα! Όσο πιο πολλούς πελάτες έχει, τόσο πιο ανελέητο και άγριο είναι το παιχνίδι της Όταν σκαλίζεις το παρελθόν, έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλά γεγονότα 2

Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ Μυθιστόρημα Στέλιος Πετ. Μπαμπάτσης 3

Θα ήθελα πολύ την Ένωση της Πατρίδας μας, να την δω κάποια στιγμή ντυμένη στα λευκά, μέσα στο φωτισμένο και γαλήνιο διεθνές προσκήνιο και δίπλα της κάποιος Άγγελος να παραστέκεται, σιωπηλός μάρτυρας τελούμενης μυσταγωγίας, για να την μεταδώσει λίγο αργότερα στον παράδεισο 8430 Ανδρέας Δημητρίου Τίτλος Πρωτοτύπου : Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ Επιμέλεια Κειμένων : Νουχτάς Δημήτριος Copyright Στέλιος Μπαμπάτσης Ηλεκτρονική Επιμέλεια : Φανουργάκη Θεοδοσία Το πρωτότυπο της έκδοσης έγινε στην Computer School I.S.B.N. : 4

Γενικά για την ιστορία Στην επέτειο της 21 ης Απριλίου, καθώς η δεξίωση πλησίαζε προς το τέλος της, ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα, πλησίασε τον Ιωαννίδη και αφού τον τράβηξε στην άκρη του είπε σηκώνοντας το ποτήρι του: «Να ευχηθώ την Κύπρο στην Ελληνική Δημοκρατία;». Ο Ιωαννίδης βύθισε την κοφτερή ματιά του στο πρόσωπο του άλλου. Προσπαθούσε να μαντέψει τις σκέψεις του Η πρόταση που του έκανε ο υπεύθυνος της CIA, έμοιαζε με πρόσκληση ενός λουκούλλειου γεύματος σε κάποιον που είχε να φάει μέρες Κάνοντας έναν αόριστο μορφασμό, κάποια στιγμή ρώτησε γελώντας: «Τί έχεις στο μυαλό σου;». Ο σταθμάρχης της CIA, ακούμπησε το χέρι του στον καρπό του Ιωαννίδη και τον παρέσυρε στη γωνία ψιθυρίζοντας: «Οι Άγγλοι έφαγαν τα ψωμιά τους, το ίδιο και οι Τούρκοι.., είναι καιρός ο Μακάριος να βγει στην άκρη και να αναλάβει ένας νέος ηγέτης! Έλληνας.., που σιγά σιγά θα ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα Ο αρχιεπίσκοπος βλέπει προς τους Άγγλους αλλά κλείνει το μάτι συνωμοτικά στους Σοβιετικούς». Ο Ιωαννίδης κατάπιε με δυσκολία καθώς άκουσε τα τελευταία λόγια του συνομιλητή του. Ύστερα, τίναξε όλο το ποτό που είχε το ποτήρι του στο στεγνό του λάρυγγα. Τα μάτια του πήραν μια εξωπραγματική λάμψη καθώς ρώτησε: «Η σκέψη αυτή είναι δική σου, ή προέρχεται από ψηλά;». Ο άλλος έσφιξε τα χείλια του κι έμεινε σιωπηλός κοιτώντας ψηλά! Η στάση του άφηνε όλα τα ενδεχόμενα να κυλήσουν με την ανοχή της Αμερικής Έτσι την ερμήνευσε ο Ιωαννίδης. Μορφάζοντας για δεύτερη φορά ψιθύρισε: «Ο Σαμψών μπορεί να τα φέρει βόλτα και να πετύχει το εφικτό, αυτό που θέλουμε. Εσύ όμως θέλω να μου κάνεις πλάτες!». Ο σταθμάρχης της CIA κούνησε το κεφάλι. Χωρίς να πει λέξη απομακρύνθηκε. Δεν χρειάστηκε πολύ για να πιάσει ο ένας τα μηνύματα του άλλου. Ας πούμε πως έγινε μεταφορά σκέψης και μνήμης, όπως γίνεται σ ένα κομμένο σκουλήκι. Το ίδιο βράδυ ο στρατιωτικός ακόλουθος των Η.Π.Α., πέρασε απ την Αμερικανική Πρεσβεία και χτύπησε την πόρτα των επικοινωνιών (Κ.Τ.). Ο κρυπτογράφος της βάρδιας με τη διαβάθμιση του ΝΑΤΟ, COSMIC και ΕΤΝΑ, άκρως απόρρητος, άνοιξε το μικρό παράθυρο της πόρτας και κοίταξε έκπληκτος τον σταθμάρχη. Πλησίαζε δυόμισι ξημέρωμα. Χαμογέλασε και ρώτησε: «Τί θέλετε κύριε;». Ο άλλος έβγαλε ένα μικρό χαρτί σαν ραβασάκι και το πέρασε απ τη χοντρή σήτα λέγοντας: «Στείλτο αμέσως στο Λάγκλευ με βαθμό προτεραιότητας αστραπιαίο!». Ο νεαρός κρυπτογράφος ένευσε καταφατικά. «Μάλιστα κύριε», αποκρίθηκε κι έκλεισε το παράθυρο. Καθώς κάθισε στην κονσόλα των ON LINE και ετοιμάστηκε να το πληκτρολογήσει διάβασε το μικρό κείμενο που θα έστελνε στην άλλη μεριά του ατλαντικού. «Ο πυγμαλαίον άνοιξε επιτέλους τα φτερά του!...». 5

Είδα πολλούς «λογικά» σκεπτόμενους, να ζαχαρώνουν την ιστορία. Να την κάνουν όμορφη! Και σκέφτηκα Αν η ομορφιά γοητεύει, η ασχήμια γνωρίζει να διδάσκει. Γι αυτό και τολμώ τώρα να την αποκαλύψω εις μία μορφή της που έμεινε μέχρι σήμερα μυστική 6

ΕΙΣΑΓΩΓΗ «Τώρα μπορούμε να κόψουμε τις αηδίες και να περάσουμε στο ψητό. Δεν έχω ώρα για ευγένειες. Θέλω μόνο να μάθω γιατί αγνοήθηκαν οι κανονισμοί» Ιωαννίδης. «Έχω ακούσει και εγώ κάποιες φήμες που κυκλοφόρησαν Επαναλαμβάνω όμως, κανείς δεν έχει παρουσιάσει αδιάσειστα στοιχεία.., κανείς!» Μπονάνος. Κάνοντας μια μοιρολατρική κίνηση πρόσθεσε: «Αγνοώ αν μπορούμε να βοηθήσουμε, αλλά σίγουρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα όταν βρισκόμαστε στα σκοτάδια». Μπονάνος. «Πρέπει να μιλήσουμε και σε θέλω ήρεμο, θέλω την αλήθεια. Βλέπω όμως στα μάτια σου ό,τι φλέγεσαι ολόκληρος τι συμβαίνει;» Ιωαννίδης. «Κάποτε μου είχες πει ό,τι φαίνονται όλα στα μάτια», μουρμούρισε ο Μπονάνος. «Σου είχα πει, ό,τι φαίνονται όλα όσα κρύβονται πίσω από τα μάτια.., ποτέ μη δέχεσαι το πρώτο επίπεδο!» Ιωαννίδης Ο Μπονάνος κοίταξε χαμογελώντας τον Ιωαννίδη. «Φάσκεις και αντιφάσκεις σαν τους πολιτικούς», παρατήρησε. Ο τόνος της φωνής του έγινε ξαφνικά κοφτός, απότομος. Άρχισε να ιδρώνει καθώς προσπαθούσε να διατηρήσει το πλεονέκτημά του Το ντόπερμαν τον κάρφωσε με το βλέμμα του. «Μίλησέ μου», του είπε ήρεμα. «Πές μου την αλήθεια και σου δίνω το λόγο μου πως θα μείνει μεταξύ μας.., θέλω μόνο να ξέρω ποιοι με πρόδωσαν!». Ιωαννίδης. Ο Μπονάνος, πήρε μια βαθιά ανάσα κι ύστερα τράβηξε μια κόλα αναφοράς προς το μέρος του. Αμίλητος άρχισε να γράφει ονόματα!... 7

Ο συγγραφέας Ήταν μια άδικη αιματοχυσία, χωρίς φρόνηση και σύνεση. Εντελώς απερίσκεπτη! Εγκληματική!... Βύθισαν το όνειρο της ένωσης στο σκοτάδι και κατρακύλησαν έναν λαό, τον λαό της Κύπρου σε μια θάλασσα από αίμα. Δεν ήταν ένας απλός πόλεμος. Ήταν ένα πραξικόπημα, ένας εμφύλιος και έπειτα ακολούθησε ένας πόλεμος με χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους. Μια ομάδα άθλιων ανώτερων αξιωματικών, δίχασαν τον Ελληνισμό, αφήνοντας πληγές πίσω τους που δύσκολα θα επουλωθούν Δεν θα αναφέρω πολλά ονόματα στο βιβλίο μου. Άλλωστε τα ονόματα δεν έχουν πλέον μεγάλη σημασία, ούτε στρατιωτικούς προπαγανδιστικούς μηχανισμούς και ορολογίες. Θα προσπαθήσω όμως να γράψω μια αλήθεια με μυθιστορηματική γραφή για να μπορούν να την εμπεδώσουν όλοι. Από παιδιά δημοτικού σχολείου, έως καθηγητές πανεπιστημίου. Μέσα απ αυτό το μυθιστόρημα, θέλω να περάσω στον αναγνώστη μια ιστορία, που να κρατά ατσαλάκωτη την αλήθεια κυματίζοντας.., να όπως η σημαία μας Με εκτίμηση Στέλιος Μπαμπάτσης 8

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑ- Προεδρικό Μέγαρο. 15-7-1974 Η νύχτα ήταν απαλή σα βελούδο. Αστέρια δεν υπήρχαν κι εκείνη την ώρα κάθε ψίθυρος μεταφέρονταν στον ελαφρύ άνεμο. Εκατόν πενήντα μέτρα μακριά, κάτω από απόλυτη σιωπή, άντρες της Ελδύκ άρχισαν να ξεδιπλώνονται αργά αργά, γύρω από το προεδρικό Μέγαρο της Κύπρου. Στο χρονικό διάστημα, τρεις με τέσσερις το πρωί, ο οργανισμός του ανθρώπου προσφέρει ελάχιστη αντίσταση και επαγρύπνηση. Είναι θέμα βιορυθμών! Ο διοικητής καταδρομών Εθνοφρουράς Κομπόκης, προτίμησε εκείνη την ώρα να κινηθούν και να πάρουν θέσεις οι ελεύθεροι σκοπευτές του και να παραμείνουν εκεί μέχρι το πρωί, ως τη στιγμή δηλαδή που θα έπεφτε όλη η δύναμη πάνω στο Προεδρικό μέγαρο και στο ΡΙΚ (Ραδιομέγαρο) Κύπρου. Στόχος τους ήταν: ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, Πρόεδρος της κυπριακής Δημοκρατίας και ο έλεγχος του Ραδιομεγάρου! Σκοπός τους ήταν: Ένα πραξικόπημα δολοφονώντας τον Μακάριο και ταυτόχρονα η μετάδοση των γεγονότων και η είδηση πως ο Μακάριος, ο πρόεδρος, ήταν νεκρός Ο Γιάννης Τενές έκανε μερικά νοήματα στους διπλανούς τους και καθώς εκείνοι ξεμάκρυναν να πάρουν θέσεις, γονάτισε κι έπεσε μπρούμυτα. Δεκαπέντε ελεύθεροι σκοπευτές, άρχισαν να παίρνουν θέσεις γύρω απ το προεδρικό Μέγαρο! Το σύρσιμο ήταν ο βασικός τρόπος μετακίνησης ενός ελεύθερου σκοπευτή. Είχε διανύσει μ αυτόν τον τρόπο πολλά χιλιόμετρα. Με τα γόνατα, τους αγκώνες και την κοιλιά. Αποτελούσε βασικό κανόνα τακτικής για τον ελεύθερο σκοπευτή και τον ανιχνευτή του να αποσπώνται εκατό τουλάχιστον μέτρα απ τον λόχο και να παίρνουν θέση έρποντας Η καρδιά του κλωτσούσε γρήγορα και δυνατά και ένα ασήκωτο βάρος κυλούσε μέσα στις φλέβες του. «Τί πάμε να κάνουμε;» συλλογίστηκε Τα συστατικά μέρη της σκέψης είναι: Οι έννοιες, οι κρίσεις και οι συλλογισμοί Ο Γιάννης Τενές γνώριζε το βασικό σύνθημα των ελεύθερων σκοπευτών: «Μια σφαίρα ένας νεκρός». Τώρα βρισκόταν σε μια αλόγιστη αποστολή. Κάλυπτε την πίσω έξοδο του προεδρικού Μεγάρου με δυο άλλους συναδέλφους του! Το σώμα που προστάτευε τον Μακάριο, το πρόεδρο της Κύπρου, το επικουρικό, σίγουρα θα προσπαθούσε να τον φυγαδεύσει από πίσω. Τότε εκείνος έπρεπε να πυροβολήσει τον πρόεδρο «Θα πρέπει να έχουμε περισσότερη καλοσύνη», μουρμούρισε ο λοχίας Τενές. «Πιστεύω πως η καλοσύνη δεν είναι παραμύθι. Είναι δυνατή». Χάιδεψε για μια στιγμή το λεπτό μουστάκι του κι ύστερα με το μαχαίρι του έκοψε δύο κλωνάρια πικροδάφνες και τις έριξε πάνω του. Πίσω στη πλάτη του, κουβαλούσε έναν τύπο καινούργιο ασυρμάτου: Racal, συντονισμένο στη συχνότητα των 12,2 MC, στην ίδια συχνότητα άκουγαν και οι δύο ελεύθεροι σκοπευτές με τους δικούς τους παρομοιότυπους ασυρμάτους. Ο συνταγματάρχης Κομπόκης, διοικητής της πραξικοπηματικής ενέργειας, λίγο πριν ξεκινήσουν, τους πήρε στο γραφείο του και τους μίλησε εντελώς εμπιστευτικά, τους τρεις καταδρομείς που θα έλεγχαν το διάδρομο εξόδου της πίσω πλευράς: «Αν ακούσετε σύνθημα «Κρόνος», χτυπήστε στο ψαχνό όποιος κι αν βγει απ την πίσω πόρτα! Στο σύνθημα «αδελφός» προστατέψτε μόνο τον εαυτό σας με σποραδικά πυρά προς το κτίριο.., εγώ θα σας δώσω το σύνθημα σύμφωνα με την εξέλιξη της επιχείρησης! Παίζει ένα ενδεχόμενο μέχρι εκείνη την ώρα να κρατηθεί ο Μακάριος ζωντανός και να φυγαδευτεί! Εσείς εμένα θα ακούσετε.., εντάξει;» Οι τρεις καταδρομείς απάντησαν σχεδόν ταυτόχρονα: 9

«Μάλιστα Κύριε». Έκανε τον σταυρό του κι ευχήθηκε νοερά καλή τύχη στον εαυτό του. Ένιωθε μια μαύρη θλίψη να τον καταπιέζει. Όλος ο κόσμος του έδειχνε σαν ένα πολύ ήρεμο τοπίο, κάτω απ τα σύννεφα μιας απειλητικής καταιγίδας. Εκατοντάδες αόρατες κλωστές έδεναν την καρδιά του μ εκείνον τον τόπο. Ξαφνικά στο μυαλό του τού ήρθαν τα λόγια του καθηγητή του κι έσφιξε τα χείλια του. «Ένας φονιάς παραμένει φονιάς, μπορεί να ξαφνιάσει τους άλλους, μπορεί να τον δικαιώσουν, μα πώς να τον αγαπήσουν;». Πήρε μια βαθιά ανάσα και κούνησε αόριστα το κεφάλι του. Έπειτα αφού έπιασε την πιο καλή οπτική γωνία και εστίασε το φακό του όπλου του στην έξοδο του κτιρίου, έφερε στο νου του τα λόγια του διοικητή του λίγο πριν ξεκινήσουν όλοι μαζί. Τα λόγια του ήταν απλά, ήρεμα, λες κι έκανε κάποια απλή παρατήρηση καθώς τους είπε: «οι ήρωες είναι απλοί και συνηθισμένοι άνθρωποι. Κάνουν όμως, όλα όσα πρέπει, σαν έρθει η αποφασιστική στιγμή! Τώρα θα πρέπει απ τη μελέτη του παρελθόντος να κατανοήσουμε πως κρέμεται το κλειδί για την πόρτα του μέλλοντος Αυτό το γένος το Ελληνικό, δεν είναι κομμάτι πίττας κανενός. Η πεμπτουσία της ζωής, δεν θέλει την αλήθεια στο περιθώριο. Δεν θέλει τους Έλληνες να υποκύπτουν σε πειρασμούς κάθε εποχής. Ακόμα κι αν οι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν, υπάρχουν οι αλυσίδες της εθνικής υπόστασης. Αυτές οι αλυσίδες είναι χρυσές κι είναι κληρονομιά των πατέρων μας! Δεν μας δένουν, μας ενώνουν. Οι κρίκοι της είναι σμιλεμένοι με χιλιάδες ψυχές που απαρνήθηκαν τη ζωή για την αρετή της πατρίδας. Για το μεγαλείο της. Έτσι ήταν πάντα από χιλιάδες χρόνια. Ο Ελληνισμός έγινε το λίκνο του πολιτισμού και της ανωτερότητας γιατί ποτέ η πίστη, η αρετή, η σοφία και η ευφυΐα δεν πήγαιναν μαζί στο ίδιο δρόμο. Μόνο στους Έλληνες ακολούθησαν την ίδια πορεία μαζί και μόνο στο Ελληνικό γένος το 97 % των πιστών είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι». Ο Γιάννης Τενές, χαμογέλασε μ ένα χαμόγελο που βρισκόταν ανάμεσα στη λύπη και στη μελαγχολία. Ο φρουρός που βρισκόταν στην πύλη του προεδρικού μεγάρου, ήταν καταδρομέας από την δικιά του μοίρα! Η τύχη του τον άφησε εντελώς ακάλυπτο, ήταν σε κατάσταση επιληψίας, αδιάφορη, ασυμβίβαστη, σαν ιδιότροπη γριά αρκούδα. Ο Γιάννης Τενές γνώριζε πως οι πρώτοι πυροβολισμοί θα έπεφταν πάνω του κι ήταν αυτονόητο ν αντισταθεί Τον είχαν στείλει πρόβατο, επί σφαγείου, οι επιτελείς του πραξικοπήματος χωρίς κανένα ενδοιασμό, κανένα οίκτο Η κεντρική πύλη φυλάσσονταν από άντρες της Ελδυκ! Σίγουρα μέσα στο κτίριο θα υπήρχαν κι άλλοι καταδρομείς που άλλαζαν νούμερα και θα υπερασπίζονταν τον Μακάριο μαζί με τους άντρες του σώματος «Επικουρικό», που έπαιρνε εντολές κι ήταν όλοι προσηλωμένοι στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο Το επικουρικό σώμα αποτελείτο από αξιωματικούς της αστυνομίας, άντρες των ειδικών δυνάμεων και αξιωματικούς Έλληνες και Κύπριους, ορκισμένοι στον πρόεδρο της Κύπρου. «Ίσως ο ανώτερος αξιωματικός του επικουρικού να σοφίστηκε αυτή τη μέθοδο ώστε να έχει καλυμμένα εν μέρει τα νώτα του» «Θεέ μου, πως αποσυντέθηκαν τόσο πολύ οι αξίες; Πώς χάθηκε εντελώς η αθωότητά μας;» αναρωτήθηκε λυπημένα ο ελεύθερος σκοπευτής!... Στο μεταξύ η αυγή άρχισε να ρίχνει το λυτρωτικό της φως, πάνω απ τη Λευκωσία Την εποχή εκείνη, υπήρχε ένα σύνταγμα καταδρομών και άλλων συνήθως μονάδων, αξιόλογες μονάδες κρούσης και κρίσιμα οπλικά συστήματα, όπως: α) Μηχανοκίνητο τάγμα πεζικού. β) Επιλαρχία αρμάτων με ρωσικής κατασκευής άρματα Τα-34. 10

γ) Επιλαρχία αναγνωρίσεως, με τροχοφόρα ελαφρά τεθωρακισμένα οχήματα. δ) Έξι μονάδες πυροβολικού μάχης, με πυροβόλα, είτε των 25 λιβρών, είτε 100 χλστ, είτε ορειβατικά 75 χλστ. ε) Δύο μονάδες επάκτιου και αντιαρματικού πυροβολικού. στ) Μονάδα βαρέων όπλων πεζικού- αντιαρματικά ΠΑΟ 106χλστ, με κατευθυνόμενα αντιαρματικά βλήματα εδάφους-εδάφους, με όλμους 4,2 ιντσών και με φλογοβόλα. ζ) Οι υπόλοιπες μάχιμες μονάδες διέθεταν τα οργανικά τους βαρέα όπλα για την υποστήριξη των οργανικών τους τμημάτων. η) Επιπλέον διέθετε η άμυνα, ένα αξιόλογο Ελλαδικό σύνταγμα πεζικού, την ΕΛΔΥΚ! Αξίζει να σημειωθεί ό,τι, όπου αυτό ήταν απαραίτητο, κάποιοι υπηρέτες και κάποια πρόσωπα κλειδιά στα πληρώματα των βαρέων οπλικών συστημάτων, ήταν Ελλαδίτες στρατεύσιμοι, πλήρως εκπαιδευμένοι στα καθήκοντά τους θ) Ενώ το ΓΕΕΦ: Ήταν το γενικό επιτελείο της εθνοφρουράς της Κύπρου, τακτικής δύναμης των Ελληνοκυπρίων, με ελαφρύ οπλισμό και υψηλό φρόνημα. Συνεργάζονταν με την Ηγεσία της Ελδύκ και είχαν κοινό προσανατολισμό ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΡΙΚ 15-7-1974 «Όταν αποφασίσεις να σκαλίσεις το παρελθόν, έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλά γεγονότα! Κι αν η αλήθεια ξινίζει έτσι ήταν πάντα η αλήθεια.., αρκεί να έχουμε το θάρρος να τη δεχτούμε» Ο ελεύθερος σκοπευτής του εφεδρικού σώματος που παραμόνευε μεσ τη νύχτα πίσω από ένα σκοτεινό παράθυρο του ΡΙΚ ΓΕΕΦ, αντελήφθηκε τις τρεις σκιές που απλώθηκαν γύρω από το κτίριο. Εστίασε για λίγο στις σιλουέτες τους κι ύστερα τους έχασε, καθώς κινήθηκαν γρήγορα και αθόρυβα σαν σκοτεινές κορδέλες σε τυφώνα! Καθώς πάτησε το πρες του PRC -6- έκανε μια θλιβερή γκριμάτσα. «Ήρθαν τα λυκόσκυλα», ψιθύρισε και χαμήλωσε το σκουέλς του φορητού πομποδέκτη του, ίσαίσα για να ακούσει το κέντρο. «Εντάξει.., ενημερώνω», αποκρίθηκε το κέντρο κι έκλεισε. Υπήρχε ένα επίσημο σώμα με την επωνυμία «επικουρικό σώμα» και υπήγετο απευθείας στον Μακάριο, στον Πρόεδρο της Κύπρου τον Αρχιεπίσκοπο. Όλη η οργάνωσή της, έμοιαζε μ έναν καλό ανεμοδείκτη κι εκείνος που μπορούσε να καταλάβει τι άνεμος φυσούσε στην περιοχή, ήταν ο Αρχιεπίσκοπος. Ο αξιωματικός υπηρεσίας του ΓΕΕΦ ενημερώθηκε αμέσως, κι αμέσως ενημέρωσε τον πρόεδρο. Είχε αρχίσει να χαράζει η καινούργια μέρα! Ταυτόχρονα κι η αντίστροφη μέτρηση για τη δημοκρατία της Κύπρου. Ταυτόχρονα κάτι ψυχρό και κοφτερό χόρεψε σ όλο το μήκος της σπονδυλικής του στήλης. Ένας υψηλός πυρετός επικρατούσε τώρα στο κτίριο του ΡΙΚ και στις αίθουσες του ΓΕΕΦ. Ο ταξίαρχος Μιχ. Γεωργίτσης απουσίαζε. Ούτε απαντούσε στο τηλέφωνο Στο παγκόσμιο δοκίμιο των επαναστάσεων, συναντάς την σταθερή υπόσταση του πεπρωμένου: Κάθε επανάσταση στρέφεται εναντίον της αμαρτίας, της κακίας, του μίσους, της υποκρισίας, της διχόνοιας και ζητά.., την αγνότητα, την καλοσύνη, την αγάπη, την ειλικρίνεια και την ειρήνη! Οι στρατηγοί της Αθήνας για ποιο πράγμα ευαγγελίζονταν και αποφάσισαν να βαφτίσουν το πραξικόπημα εκείνο, επανάσταση;» Η σιγή που επικρατούσε στο γραφείο του αξιωματικού του ΓΕΕΦ ήταν πιο εκκωφαντική κι από ουρλιαχτό. Ο ταγματάρχης του επικουρικού κοίταξε στα μάτια τον αξιωματικό υπηρεσίας εθνοφρουράς της Κύπρου. «Είναι μια καλοστημένη παγίδα», ψιθύρισε. «Θέλουν να βουτήξουν τον Ελληνισμό στο αίμα.., εμείς δεν πρέπει να τους κάνουμε τη χάρη!». 11

Έκανε μια γκριμάτσα αηδίας και συνέχισε: «Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να ζωντανέψει τους μύθους ενός ονείρου, κι ύστερα επανέρχομαι στην πραγματικότητα και σφίγγεται το στομάχι μου τόσο, λες και γίνεται ένας κόμπος βαρύς, σαν χρόνιο έλκος». Στο μεταξύ από το τηλεφωνικό κέντρο οι κλήσεις προς όλες τις κατευθύνσεις να βρεθεί ο Ταξίαρχος Μιχάλης Γεωργίτσης έπεφταν στο κενό Ο αξιωματικός υπηρεσίας του ΓΕΕΦ, έμεινε σιωπηλός για μερικές στιγμές κοιτάζοντας στο κενό. Ένιωθε την ανάγκη να βρει ένα καταφύγιο να πάρει ενίσχυση να εφοδιαστεί με καινούργια όνειρα. Να οπλιστεί με την μεγάλη ελπίδα. Μηχανικά έσκυψε και κοίταξε τα πόδια του σα να υπήρχε εκεί η λύση της υπόθεσης κι όταν μίλησε στο τέλος, είχε ζαρώσει το μέτωπό του κι ήταν βαθιά συλλογισμένος: «Θα αντισταθούμε μέχρις εσχάτων. Έχουμε το δικαίωμα αυτό. Πρέπει να κρατήσουμε τις θέσεις μας πάση θυσία κι ας χυθεί αδελφικό αίμα! Αυτή είναι η διαταγή μου». Ο ταγματάρχης τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη. Η απόφαση του διοικητού ήταν νόμος! «Είστε πραγματικός πατριώτης», ψιθύρισε κι έφυγε να εκτελέσει την διαταγή Την ίδια ώρα περίπου, ο διοικητής των καταδρομών, συνταγματάρχης Κομπόκης συγκέντρωσε τους Ελλαδίτες αξιωματικούς των Τριών Μοιρών Καταδρομών στο πρώην διοικητήριο της 31 ης μοίρας καταδρομών στο στρατόπεδο Τύμπου, όπου λίγο πολύ τους εξέδωσε την διαταγή, επιχειρήσεως ανατροπής του προέδρου Μακαρίου Το κοκαλιάρικο πρόσωπό του, ήτανε όπως πάντα ήρεμο και τα μάτια του στοχαστικά. Γι αυτό ήταν απίστευτο πως μπορούσε να φανεί κακός και να λέει τόσα ψέματα Ένας αξιωματικός των καταδρομών, έσφιξε ανεπαίσθητα τις γροθιές του. «Αυτό ήταν!» συλλογίστηκε. «Οι δυνάμεις αποφάσισαν το τέλος του Μακαρίου. Κι αυτές οι δυνάμεις είναι σκοτεινές και επίγειες.., νοσηρές σαν ανίατη αρρώστια. Ώσπου να κατανοήσεις να αντιληφθείς την δυναμική που εφαρμόζουν στον αγώνα της ζωής σου, σ έχουν ήδη καταστρέψει Είναι ο σιωπηλός εμφύλιος που μαίνεται και υποκινείται από τον φαύλο κύκλο των κέντρων εξουσίας!» Έκρυψε τα συναισθήματά του κάτω από μια μάσκα συγκατάβασης και χαμογέλασε επαγγελματικά μην προδώσει την αίσθηση που ένιωθε «καλύτερα να σε λένε θηρίο, παρά να σε λένε άτιμο όταν είσαι τίμιος», σκέφτηκε να φωνάξει για μια στιγμή, αλλά μάσησε τα λόγια του! Έγειρε πίσω στην καρέκλα του και συγκεντρώθηκε στην ανάλυση του σχεδίου! Η 31 η μοίρα καταδρομών μαζί με 13 ο λόχο της 33 ης μοίρας καταδρομών θα καταλάμβανε το ΡΙΚ και το στρατωνιζόμενο τάγμα του ΓΕΕΦ. Η 32 η μοίρα καταδρομών μαζί με 13 ο λόχο καταδρομών της 31 ης μοίρας θα αναλάμβανε την κατάληψη του προεδρικού μεγάρου. Η 33 η μοίρα καταδρομών με το υπόλοιπο της δύναμής της, τηρήθηκε ως εφεδρεία στο στρατόπεδο της στο Μπέλλα Πάις Κερύνειας. Ο κάθε λόχος έπρεπε να είναι μοιρασμένος σε δύο τμήματα των 20 αντρών για να είναι ευέλικτος ενισχυμένος με πολυβόλα Μπράουνιγκ των 0,30 ιντσών και αντιαεροπορικό δίδυμο πολυβόλο των 0,50 ιντσών. Η επιχείρηση που αποφασίστηκε στις 13 Ιουλίου 1974, ανακοινώνονταν στις πέντε το ξημέρωμα στους αξιωματικούς, ώστε να μην διαρρεύσει τίποτα. «Όλα είναι σχεδιασμένα με την παραμικρή λεπτομέρεια», τους είπε χαριτολογώντας. «Έχουμε ήδη στείλει ελεύθερους σκοπευτές κι ανιχνευτές στα δύο σημεία κρούσης.». Παίρνοντας μια μικρή ανάσα πρόσθεσε: «Για στήριγμα στο προεδρικό μέγαρο θα έχετε μία ίλη επιλαρχίας αρμάτων και μία επιλαρχία τεθωρακισμένων αρμάτων.., την ίδια ώρα άντρες από την Ελδύκ θα καταλάβουν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, όπως επίσης η διοίκηση του Ναυτικού με μικρή δύναμη τεθωρακισμένων θα καταλάβει τον 12

ΟΤΕ της Κύπρου.., τυχόν απορίες και παρατηρήσεις κρατήστε τις στο μυαλό σας Καλή επιτυχία!...». Ακούστηκαν μερικά μουρμουρητά κι έπειτα σιωπή! Η πρώτη αποστολή ήταν να καταλάβουν οι καταδρομείς τις δυο πύλες του ΡΙΚ που βρίσκονταν στη λεωφόρο Λεμεσού οι οποίες ήταν κοινές με το ΓΕΕΦ, που φρουρούνταν από άντρες του Εφεδρικού σώματος και λειτουργούσε στο ίδιο κτιριακό συγκρότημα με το αρχηγείο της Κυπριακής αστυνομίας. Η εξήγηση του συνταγματάρχη Κομπόκη σύμφωνα με το σχέδιο δράσης ήταν λίγο διφορούμενη αλλά άφηνε να εννοηθεί με το κοφτερό του βλέμμα πως εσείς: ξέρετε τη δουλειά σας! Με λίγα λόγια και σταράτα άφηνε τις λεπτομερείς εξηγήσεις, ζητώντας το ποθούμενο που ήταν: Η 31 η μοίρα καταδρομών και ο λόχος της 33 ης μοίρας, έπρεπε να πέσει σαν καταιγίδα στο κτίριο του ΡΙΚ ΓΕΕΦ και να ανακτήσει τον πλήρη έλεγχο! Χωρίς συναίσθημα, χωρίς έλεος, δίχως ενδοιασμούς. Λες και θα έκαναν όλοι οι άντρες το καθήκον τους για την πατρίδα, τόσο ανάλαφρα και απαλά, όπως πέφτει ένα ροδοπέταλο το πρωινό της άνοιξης πάνω στη δροσερή χλόη! Σαν ένας απλός περίπατος σε πάρκο στην αλέα των αναμνήσεων Η δεύτερη αποστολή που θα εκδηλωνόταν σχεδόν ταυτόχρονα, στις 8,30 πρωινή, είχε στόχο το προεδρικό μέγαρο, λίγο μετά την είσοδο του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στο κυβερνητικό κτίριο. Την επιχείρηση θα αναλάμβανε να εκτελέσει η 32 η μοίρα καταδρομών και ο 13 ος λόχος καταδρομών. Ο Μακάριος νεκρός ή ζωντανός έπρεπε να βγει από το προεδρικό μέγαρο και να ανακοινωθεί από τον ελεγχόμενο πλέον ραδιοφωνικό σταθμό της Κύπρου, ο νέος πρόεδρος που θα ένωνε την Κύπρο με την Ελλάδα Η χούντα της Αθήνας, είχε αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα την δολοφονία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου ή έστω την σύλληψή του. Τα γεγονότα έτρεχαν με ψηφιακή ταχύτητα στον ολισθηρό δρόμο του φρικαλέου πραξικοπήματος Ο αόρατος δικτάτορας Δημήτρης Ιωαννίδης, το ντόπερμαν, όπως τον αποκαλούσαν οι δημοσιογράφοι των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων στα μεταξύ τους πηγαδάκια και γελούσαν ειρωνικά πίσω απ τις ανοιχτές παλάμες τους ήταν σίγουρος για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματός του. «Παίρνω ένα νεκρό στην πλάτη μου για να γλυτώσω τους ζωντανούς», έλεγε κι εννοούσε τον Μακάριο Ο Μακάριος, μόλις πληροφορήθηκε την επικείμενη απόπειρα εναντίον του, κούρνιασε για λίγο στη σκοτεινή γωνιά του δωματίου του, μαγνητισμένος απ το θέαμα που νοερά έβλεπε! Μια δυσάρεστη ανατριχίλα διαπέρασε ξαφνικά την σπονδυλική του στήλη, σαν τον άρρωστο, στον οποίο αναγγέλλουν πως πάσχει από ένα ανίατο νόσημα. Ένιωσε απλά ένα μεγάλο κενό. Τίποτε άλλο Για πρώτη φορά κοιτούσε τις τελευταίες λεπτομέρειες ενός φόνου, του δικού του! Για ένα δευτερόλεπτο η ένταση που απλώθηκε γύρω, ήταν αρκετά ισχυρή για να περπατήσει κανείς πάνω της. Ο νοτισμένος αέρας που έμπαινε από το παράθυρο, ήταν μοσχομυρισμένος και μεθυστικός σαν παλιό δυνατό κρασί. Τώρα ήταν σε μια κατάσταση συναγερμού που κυριαρχεί στο ένστικτο μάλλον παρά στη λογική Αντέδρασε στην επισήμανση του Ταγματάρχη να μην πάει στο προεδρικό μέγαρο. «οι πέτρες είναι βουβές, αν ο άνθρωπος δεν τις κάνει να μιλήσουν», ψιθύρισε ήρεμα. Ο Μακάριος ήταν ρομαντικός, ευαίσθητος, προερχόταν από αγροτική οικογένεια και μεγάλωσε με τον ιδρώτα της χειρονακτικής εργασίας. Ήθελε ν αφήσει πίσω του έναν κόσμο καλύτερο απ αυτόν που βρήκε. Η ψυχή του ήταν καμωμένη έτσι να 13

μεγαλουργεί. Το σώμα του ήταν εκπαιδευμένο ώστε να αντέχει στις πιο αντίξοες συνθήκες. Μέσα στα κατάβαθα της ψυχής του, ανοιγόταν η υπερβατική αλήθεια σαν ένα φοβερό και εξαίσιο λουλούδι που ξεφυτρώνει μεσ τα σκοτεινά νερά! Τότε ένιωθε να προσελκύεται από ένα γοητευτικό αστραφτερό φως και σε λίγο να χώνεται μέσα σ έναν διαπυρωμένο ήλιο Αυτός ήταν ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας! Καθημερινά ζούσε υποθέσεις που απ την πολιτική πλευρά, ήταν αναμμένα κάρβουνα που κανείς δεν θα ήθελε να πιάσει! Εκείνος όμως τολμούσε κι όταν έμεινε μόνος του, μονολογούσε λυπημένα : «Θα αιμορραγήσω μα θα θεραπευτώ!». Κι ύστερα συνέχιζε για να μεγαλώνει την ελπίδα του. «Ο άνθρωπος είναι σφυρήλατο. Δουλεύετε από μέσα προς τα έξω». Τόσο καιρό είχε παίξει κρυφτό με το χάρο, το ίδιο που παίζει κάθε άνθρωπος, αλλά ο Μακάριος τον έφερνε συνεχώς στο προσκήνιο. Κι εκείνη τη στιγμή, έπρεπε να αποδείξει πως το κοφτερό μυαλό του ανήκε σ εκείνον Δύο μέρες πριν, τον επισκέφτηκε ένας ανώτερος αξιωματικός της βρετανικής βάσης και τον ενημέρωσε για τα τεκταινόμενα που επρόκειτο να εκτυλιχτούν. «Αν μας το επιτρέπετε πρόεδρε, μπορούμε να σας προστατέψουμε», είπε ήρεμα ο Άγγλος αξιωματικός. Ο Μακάριος αρνήθηκε με μια κίνηση του χεριού του. «Όχι», αποκρίθηκε ψιθυριστά. Δεν είχε πολλή εμπιστοσύνη στους Άγγλους. Ο βρετανός φόρεσε στο φεγγαρένιο πρόσωπό του το χαμόγελο ενός υπομονετικού δημόσιου υπαλλήλου κι ετοιμάστηκε να κάνει τη μπλόφα της ζωής του! Έπειτα είπε: «Ο ατρόμητος και αλτρουιστής Αρχιεπίσκοπος. Πάντοτε έτοιμος να ξεπεράσει τον εαυτό του και τα όρια, ξεχνώντας τις επιπτώσεις στον ίδιο». Έμεινε για λίγο σιωπηλός κοιτώντας τον πρόεδρο, πήρε μια βαθιά ανάσα, κι ύστερα άρχισε να μιλάει μ έναν αλληγορικό τρόπο! «Πολλές φορές χρησιμοποιούμε κάποιον σαν συντόμευση, σαν μια ευκολία, ύστερα όμως εκείνος κάνει τον εαυτό του απαραίτητο στην υπόθεση.., τότε αρχίζει το πρόβλημα!». Το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου ήταν γαλήνιο και τα μεγάλα εκφραστικά μάτια του, παρέμειναν ευγενικά. Λίγα γκρίζα μαλλιά έπεφταν στους κροτάφους του. Τώρα έπρεπε να σκεφτεί πολύ καθαρά. Να βρει το δρόμο του μέσα στο λαβύρινθο των σκέψεών του και να προσπαθήσει να προσδιορίσει το κίνητρο των ενεργειών του! «Οι Άγγλοι πάντα ξεχωρίζουν το φερέφωνο απ τον ηγέτη», συλλογίστηκε. «Προς το παρόν βλέπουν τον Ιωαννίδη σαν μελλοντικό ηγέτη της κινήσεως του πραξικοπήματος». Κούνησε μαλακά το κεφάλι του σαν να ήθελε να δείξει πως έπιασε το μήνυμα και ήρεμα είπε: «Δεν είμαι απ αυτούς που γέρνουν προς όλες τις κατευθύνσεις του ανέμου, σαν καλαμιά ριζωμένη σε μολυσμένο βάλτο. Μπορώ να σταθώ όρθιος στη χυδαιότητα και στη δύναμη του ματαιόδοξου, χωρίς να διστάσω σε καμιά απειλή. Κι αν δεν τα καταφέρω να νικήσω, δεν υπάρχει ντροπή. Όλοι είμαστε σ ένα πεδίο μάχης μεταξύ καλού και κακού Αυτός όμως που κάνει ανήθικους συμβιβασμούς καθημερινά για αν διατηρήσει τη θέση του, είναι ελεεινός! Εμείς κληρονομήσαμε το παρελθόν, αλλά είμαστε ταυτόχρονα δεμένοι με το παρών και το μέλλον αυτής της Δημοκρατίας». Ο Άγγλος αξιωματικός, σήκωσε μαλακά τα χέρια του σαν σημάδι της φοβερής του απόγνωσης. «Με φέρνεις σε δύσκολη θέση», ψιθύρισε. Ο Μακάριος του χαμογέλασε με καλοσύνη. Είχε ζήσει πολύ και με πολλούς τρόπους κι είχε περάσει πολλά για να σπάσει μ ένα απλό ξεσκόνισμα. «Έχεις μια ασυνήθιστη επιμονή», παρατήρησε. «Όμως μη ζεις με ψευδαισθήσεις, οι πιθανότητες να εκπληρωθεί το όνειρο σου, είναι ακριβώς όσες ήταν και πρώτα, δηλαδή καμία!». 14

Ο Βρετανός αξιωματικός ένιωσε αμήχανα. Μέχρι τώρα η παράδοση ύφαινε το χρυσοπλουμιστό πέπλο τους! Τώρα; Σηκώθηκε ξεχνώντας την φλεγματικότητά του και προχώρησε προς την πόρτα. Λίγο πριν γυρίσει το χερούλι της γύρισε και είπε στον Αρχιεπίσκοπο: «Μέτρησε τα αντισταθμίσματα που έχεις!». Έπειτα βγήκε περήφανα. Τον χαιρετισμό του δεν τον πρόφερε.., τον έφτυσε Ο πρόεδρος χαμογέλασε και βγήκε έξω στη βεράντα. Ανάμεσα στο βαθυπράσινο μπερντέ της κληματαριάς, έπεφτε η χρυσή βροχή της λιακάδας με χρυσές κλωστές τεντωμένες στον αέρα. Πάνω στα γκρίζα πλακάκια και στα άσπρα τραπεζομάντηλα, απλώνονταν αλλόκοτα σχήματα σκιάς που σου φαίνονταν πως, αν τα παρατηρήσεις ώρα πολλή θα μπορούσες να τα διαβάσεις, όπως διαβάζει κανείς ένα ποίημα. Τσαμπιά σταφύλια παίζανε στον ήλιο σαν μαργαριτάρια ή σαν εκείνο το αλλόκοτο θαμπό λίθο, τον ολιβίτη και γαλανά μπριλάντια λαμπύριζαν στην καράφα του νερού πάνω στο τραπέζι. Χαμογέλασε κι αισθάνθηκε μια ανείπωτη χαρά καθώς είδε ανθρώπους γύρω του και κάτω στην αυλή. «Αυτοί είναι δικοί μου κι όταν θέλω», συλλογίστηκε. Μια φωνή απ τα βάθη της ψυχής του τότε τον ρώτησε: «Τί πάει να πει δικοί σου;». Ο πρόεδρος αντιγύρισε με δεύτερο συλλογισμό: «Άνθρωποι που ανάμεσά τους ξεφύτρωσε η ψυχή μου και τη νιώθουν». 15

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΠΡΟΕΔΡΙΚΟ ΜΕΓΑΡΟ «Στο πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου 1974, είχε γίνει ένα επεισόδιο στην πλατεία Μεταξά, μεταξύ στρατιωτών καταδρομέων και αντρών του Επικουρικού σώματος: Ζήτω ο ελληνικός στρατός, ζήτω ο Γρίβας, ζήτω η Ένωση! Δονούσαν τα συνθήματα Το ίδιο βράδυ επισκέφτηκα τον Αρχιεπίσκοπο και τον ενημέρωσα. Δεν υπήρξε άλλο σοβαρότερο επεισόδιο!» ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΝΤΕΝΙΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ «Όλη η παγκόσμια ιστορία αποδεικνύει πως οι λαοί που δημιούργησαν αυτοκρατορίες, υπέστησαν πάντα πνευματική φθορά. Οι σκοποί μιας μεγάλης αυτοκρατορίας και η ηθική υγεία ενός λαού, είναι πράγματα εντελώς ασυμβίβαστα.» Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, έφτασε στο προεδρικό μέγαρο στις 8 π.μ. Όπως συνέβαινε καθημερινά. Καμιά αλλαγή στο πρόγραμμα και στη διαδρομή του. Κάτω απ τα βλέμματα της προεδρικής φρουράς του πέρασε μεσ το κτίριο. Ο ουρανός ήταν καταγάλανος κι έμοιαζε γυαλιστερός σα σμάλτο, κι είχε έναν φωτεινό ήλιο, που ήταν αδύνατο να το κοιτάξει κανείς γιατί η λαμπερότητά του ήταν επικίνδυνη Το κομβόι με τα στρατιωτικά αυτοκίνητα που είχε ξεκινήσει στις 8.15 π.μ., από την 32 η μοίρα καταδρομών πλησίασε επικίνδυνα το προεδρικό μέγαρο. Άντρες της εθνοφρουράς, λίγο έξω από την πύλη, πετάχτηκαν απ τα ρέο, εκπαιδευμένοι όπως ήταν και πήραν θέσεις μάχης γύρω απ τον εξωτερικό χώρο του προαύλειου. Τα ρέο τραβήχτηκαν στις παρακείμενες λουρίδες του δρόμου για να ανοίξουν χώρο για τα υπόλοιπα τμήματα της επιχείρησης που ακολουθούσαν Οι πρώτοι πυροβολισμοί έπεσαν σχεδόν ταυτόχρονα κι από τις δύο πλευρές. Ποιος έριξε πρώτος μέσα σ εκείνον το χαλασμό, είναι αδύνατο να ειπωθεί. Το βέβαιο όμως ήταν ένα: Έλληνες με Έλληνες σκοτώνονταν για να εκτελέσουν οι μεν ένα ανίερο πραξικόπημα που μόνο ένα ψυχικά διεστραμμένο μυαλό θα μπορούσε να σχεδιάσει και οι δε, αντιστέκονταν παλικαρίσια για να προστατέψουν τον πρόεδρό τους και την ισορροπία της Κυπριακής Δημοκρατίας που νεοσύστατη ακόμα τρίκλιζε απ τις τρικλοποδιές που δέχονταν καθημερινά. Κι ενώ η μάχη στο προεδρικό μέγαρο άρχισε να μαίνεται λυσσαλέα, όπως επίσης και στο ΡΙΚ _ ΓΕΕΦ, στο ΓΕΕΦ, Γενικό Επιτελείο Εθνοφρουράς Κύπρου, είχαν ορκίσει ήδη στις 4.30 π.μ., τον Νικόλαο Σαμψών πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Την ορκωμοσία την έκανε ο επίσκοπος Γεννάδιος της Πάφου που μάλλον προορίζονταν για αρχιεπίσκοπος Κύπρου! Η πρόταση για τον Κληρίδη, είχε αποκλειστεί. Η χούντα της Αθήνας τον είχε αποκλείσει για δικούς της λόγους Το πρώτο σήμα που στάλθηκε προς την Αθήνα από την Ε.Φ., στις 8.30 ακριβώς, όταν άρχισε η επιχείρηση του πραξικοπήματος είχε τον κωδικό: «Ο Αλέξανδρος εισήχθει εις κλινικήν» Οι δυνάμεις που έπαιρναν μέρος στο εγκληματικό πραξικόπημα ήταν: Δυνάμεις της εθνοφρουράς: Με δύο μοίρες καταδρομών, μία ίλη επιλαρχίας αρμάτων. Μία επιλαρχία τεθωρακισμένων αρμάτων και άνδρες από την Ε.Φ. να καταλάβουν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Επίσης η διοίκηση του ναυτικού θα διέθετε μικρή δύναμη τεθωρακισμένων να καταλάβει τον ΣΥΤΑ (ΟΤΕ) Λευκωσίας! 16

Ο εγκέφαλος της επιχείρησης ήταν ένας: Η CIA των Αθηνών με τον Δημ. Ιωαννίδη να λειτουργεί σα φερέφωνό της. Σκοπός τους αμετάθετος. Η φυσική εξόντωση του Κύπριου ηγέτη. Πρόσχημα πάντα το ίδιο Ο αγώνας για δήθεν ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Εκείνες τις στιγματισμένες ώρες απ την ιστορία του Ελληνισμού, το πλοίο «Λεβέντης» με διαταγή του ΓΕΕΦ, διατάσετε να μετακινηθεί προς την Πάφο. Η διαταγή εκδόθηκε από τον διοικητή της εθνοφρουράς γιατί; «Μια αποφασιστική καρδιά που πιστεύει στον Ιησού Χριστό, δε φοβάται τίποτα. Μόνο τον Θεό!» Αυτά τα λόγια ψιθύριζε ο αρχιεπίσκοπος συνεχώς μεσ το γραφείο του σφίγγοντας τις γροθιές του μεσ στα ράσα του. Με αυτά τα λόγια έπαιρνε θάρρος. Λες και έμπαινε στην πανοπλία του την άτρωτη. Αυτή που τόσα χρόνια τον προστάτευε από τις συχνές δολοφονικές επιθέσεις, τις άνανδρες, τις σατανικές και τις βρώμικες «Μακαριότατε, πρέπει να κατέβουμε κάτω, στο υπόγειο!» Η φωνή του διοικητού της ασφαλείας του ακούστηκε σαν έκκληση παρά σαν διαταγή. Η δουλειά του ήταν να προστατεύει τον πρόεδρο με τους άντρες του και να παίρνει γρήγορα σωστές αποφάσεις, σαν καλοακονισμένο ξυράφι Στο μεταξύ οι σφαίρες από τα πολυβόλα άρχισαν να ρίχνουν σοβάδες απ τους τοίχους του μεγάρου! «Πρέπει να φύγουμε απ εδώ», φώναξε ο επικεφαλής και παρέσυρε τον Μακάριο προς την έξοδο. Τη στιγμή που περνούσαν την έξοδο, μια ομοβροντία από βαρέα όπλα, τράνταξε το κτίριο. Το παράθυρο τινάχθηκε στο εσωτερικό του χώρου κι εκατοντάδες βλήματα τρύπησαν τους τοίχους. Η ειρωνεία της ιστορίας συνέχισε να παίζει το παιχνίδι της! Για άλλη μία φορά Έλληνες με Έλληνες, συγκρούονταν ανελέητα σ έναν παρανοϊκό εμφύλιο πόλεμο! Έτσι ξαφνικά το μέρος εκείνο έγινε μια κόλαση. Το κακό καθρεφτίζονταν στη σκοτεινή φύση των μαχητών, επιτιθέμενων και αμυνόμενων. Η υπερηφάνεια και η δύναμη σαν ενωμένα αδέρφια, με βλέμμα γερακίσιο και αυταρχικό, τους προσηλύτιζαν ολοκληρωτικά. «Γεύτηκα εκδίκηση και νόμιζα ότι μου έφερνε γαλήνη.., αλλά δεν την έφερε!» Είχε πει κάποτε ένας Ρωμαίος αυτοκράτορας. Τώρα όμως, η φρουρά του προέδρου αν και βρισκόταν περικυκλωμένη αντιστέκονταν στους επιτεθέμενους άντρες της Ε.Φ. με μια ξεχωριστή αυταπάρνηση. Ταυτόχρονα ο επικεφαλής της φρουράς επεξεργάζονταν σχέδιο απομάκρυνσης του προέδρου από το κτίριο που ενώ έδειχνε να είχε γίνει σουρωτήρι από τα εξωτερικά πυρά, κρατούσε την άμυνά του ακέραιη. Από την άλλη πλευρά, την εξωτερική του κτιρίου οι μονάδες της Ε.Φ., αιφνιδιάστηκαν απ την απροσδόκητη αντίσταση. Ήρθαν να πολεμήσουν τη φωτιά κι είχαν πάρει τον κατάλληλο εξοπλισμό, αλλά τώρα συναντούσαν την κόλαση! Στο μεταξύ, αξιωματικοί των καταδρομών δεχόταν πυρά από ελεύθερους σκοπευτές που ήταν κρυμμένοι, σε στέγες σπιτιών! Κάτι που δεν το περίμεναν.., το ίδιο συνέβαινε και στο άλλο μέτωπο της επιχείρησης: ΡΙΚ ΓΕΕΦ Το αίμα έτρεχε άφθονο στο προαύλειο και στην πύλη του προεδρικού μεγάρου. Το μέρος εκείνο ήταν μια κόλαση. Δεν μπορούσες κι ούτε ήταν εύκολο να ξεχωρίσεις τους ζωντανούς από τους πεθαμένους γιατί ο περισσότερος κόσμος κείτονταν ακίνητος με μάτια ανοιχτά! Ο συνταγματάρχης της Ε.Φ., σκούπισε το μουσκεμένο πρόσωπό του. Έτρεμε απ την αγωνία και την απόγνωση μιας πιθανής τραγωδίας. Ταυτόχρονα ενημερώνονταν και 17

για την εξέλιξη της άλλης επιχείρησης στο ΡΙΚ και του αεροδρομίου κατάληψης της Λευκωσίας. Στο ΡΙΚ ΓΕΕΦ, η κατάσταση ήταν σχεδόν το ίδιο δύσκολη, έστησαν με απόλυτο τρόπο ένα σχέδιο, έναν τέλειο αιφνιδιασμό κι αιφνιδιάστηκαν στις δύο πρώτες επιχειρήσεις. Ο Σαββατογεννημένος Κομπόκης συναντούσε το άστρο του σβηστό. Οι Θεοί που πίστευε τον έφτυναν στο πρόσωπο Κι ο ορκισμένος πρόεδρος Νικόλαος Σαμψών περίμενε να μεταβεί στο ΡΙΚ και να κάνει τις πρώτες δηλώσεις του! Ο πρόεδρος των εννιά ημερών! Στις δέκα και κάτι περίπου ο διοικητής της επιχείρησης κάλεσε τους αξιωματικούς του και τους ζήτησε γενική επίθεση. Οι πληροφορίες που του μεταφέρθηκαν πως ο Μακάριος θα μπορούσε να αποδράσει απ την πίσω πύλη, τις απέρριψε λέγοντας: «Αν αποδράσει ο Μακάριος θα αποδράσει από υπόγεια σήραγγα.., γι αυτό εστιάστε την προσοχή σας στο μπροστινό μέρος του κτιρίου κι από τα πλάγια» Στο μυαλό του ήταν σφηνωμένα τα λόγια του αόρατου δικτάτορα Δημήτρη Ιωαννίδη όπως ακριβώς του είχε πει: «Μ ενδιαφέρει ο Μακάριος να φύγει ζωντανός από την Κύπρο.., μόνο να φύγει!». Καθώς το τραγούδι των πολυβόλων και των μπαζούκας άρχισε πάλι να παίζει, άκουσε στο ακουστικό του Racal τη φωνή του Γιάννη Τενέ, στη συχνότητα των 12,2 MC. «Υπάρχει κίνηση, τι κάνουμε;». Ο συνταγματάρχης σκούπισε τον ιδρώτα απ το μέτωπό του. Τα μάτια του έτσουζαν. «Η αποφασιστική στιγμή έφτασε συλλογίστηκε. Ύστερα δίχως να διστάσει πάτησε το πρες του μικροφώνου και είπε ξερά: «Αδελφός!». Οι τρεις ελεύθεροι σκοπευτές έπιασαν το μήνυμα. Σήκωσαν τα όπλα τους προς την ταράτσα του κτιρίου κι άρχισαν σποραδικά πυρά. Ταυτόχρονα απ το παράθυρο του δευτέρου ορόφου έπεσαν μερικές χειροβομβίδες φωσφόρου δημιουργώντας μια αποπνικτική κατάσταση. Την ίδια ώρα δυο καταδρομείς βγήκαν απ την μικρή έξοδο και γάζωσαν την αλέα που υπήρχε μπροστά τους. Τα βλήματα πέρασαν πάνω από τα κεφάλια των σκοπευτών. Ύστερα ο Γιάννης Τενές είδε τον πρόεδρο να τον κρατούν δυο καταδρομείς απ τις μασχάλες και να προχωρούν κάνοντας συνεχώς κύκλους μαζί με τον πρόεδρο, ενώ μια ομάδα του επικουρικού τους κύκλωσε για να προστατέψει το με τα σώματά τους τον Αρχιεπίσκοπο. Λίγο πριν φτάσουν στο τέλος του διαδρόμου ένα λευκό Λαντ Ρόβερ φρενάρισε απότομα και σηκωτό σχεδόν, πέρασαν τον πρόεδρο μέσα. Ένα κόκκινο σίμκα που έφτασε απ το πουθενά μπήκε επικεφαλής, κι ένα φορτηγάκι Φόλκς Βάγκεν ακολούθησε πίσω απ το Ρόβερ. Όλοι οι άντρες που βρίσκονταν μεσ τ αυτοκίνητα ήταν οπλισμένοι σαν αστακοί! Στο τέταρτο στενό τ αυτοκίνητα έστριψαν αριστερά και λίγα μέτρα μακρύτερα μια πόρτα συρόμενη άνοιξε και πέρασε μέσα το Λάντ Ρόβερ! Τα υπόλοιπα συνέχισαν το δρόμο τους Σε χρόνο λιγότερο των πέντε λεπτών βγήκαν απ την άλλη έξοδο του σπιτιού στην αυλή, όπου ήταν σταματημένο ένα κλειστό φορτηγό γεμάτο φρούτα. Μια σκάλα ήταν κολλημένη στο πίσω μέρος του. Με γρήγορες κινήσεις και με την σβελτάδα του αίλουρου, ανέβηκαν οι άντρες με τον Αρχιεπίσκοπο στο 508 μερσεντές και προχώρησαν στον διάδρομο που ήταν επίτηδες ανοιχτός! Στο τέλος του υπήρχε μια κρυψώνα για τέσσερα άτομα. Καθώς βάδιζαν μέσα, ο μακρυμάλλης και μουσάτος νεαρός οδηγός, έκλεινε τον διάδρομο με καφάσια. Ύστερα τράβηξε την λινάτσα κι αφού έκλεισε την πόρτα κι έδεσε τα σχοινιά έβαλε μπροστά τη μηχανή και βγήκε στον παράλληλο δρόμο. Έπρεπε να φτάσει το συντομότερο στην Πάφο, χωρίς όμως να τραβήξει την προσοχή κανενός. 18

Καθώς πέρασε το δεύτερο τετράγωνο, είδε απ τον καθρέφτη του τα δύο αυτοκίνητα της φρουράς του προέδρου να τον ακολουθούν από μικρή απόσταση. Τα χαρακτηριστικά του χαλάρωσαν. Το πρόσωπο του προέδρου ήταν ανέκφραστο. Είχε ακουμπήσει στη γωνιά της καρότσας κοιτώντας τους πιστούς φύλακες του με ένα απροσδιόριστο βλέμμα. Κάποιος απ αυτούς είπε: «Είναι όλοι τους δειλά τσακάλια». Ο αρχιεπίσκοπος έκανε έναν μορφασμό λύπης. Ύστερα είπε: «Όπως η αγάπη δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο από αγάπη, το ίδιο και η δύναμη είναι δύναμη. Κι εμείς σαν έθνος απ αυτό έχουμε απεριόριστη!». Αντάλλαξαν ένα βλέμμα μεταξύ τους γεμάτο υπονοούμενα κι έπειτα ένα σφιγμένο χαμόγελο πλανήθηκε στα χείλια του προέδρου Ο Αρχιεπίσκοπος απ το 1960 που ανέλαβε την προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, βρέθηκε πολλές φορές αντιμέτωπος με την παραφροσύνη και τον τρόμο της απειλής, ξεπερνώντας διαρκώς τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα. Το να κρατήσεις όμως την ισορροπία σου πάνω σ ένα τεντωμένο σχοινί δίχως δίχτυ ασφαλείας, απαιτούσε ψυχική ανάταση και ευφυΐα καταπληκτική. π.χ. το ΓΕΕΦ είχε διπλή υπαγωγή. Λειτουργούσε μεταξύ των δύο κυβερνήσεων, Ελλάδας και Κύπρου! Ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα που εξακολουθούσε να αμφιταλαντεύεται, δημιουργώντας μια αφετηρία και αφορμή πολλών δεινών! Ήταν το τεντωμένο σχοινί κι ο πρόεδρος έπρεπε να πηγαινοέρχεται σαν άριστος ακροβάτης με ποικιλόμορφους πολιτικούς ελιγμούς ώστε να κρατιέται συνεχώς όρθιος! Ο Αρχιεπίσκοπος δεν ήταν άνθρωπος αφελείς, ούτε ενθουσιώδης ώστε να παραβλέπει τους κινδύνους που μπορούσαν να παρασύρουν τον λαό του σε μια επικίνδυνη ένωση. Έπρεπε πρώτα οι δύο δημοκρατίες να εμπεδώσουν το τίμημα της ένωσης με ξεχωριστή μόρφωση και να δημιουργήσουν τίμιους σχεδιασμούς, ώστε η ομαλότητα να είναι εφικτή στη νέα πορεία της αναγεννημένης Ελλάδας. Αυτό όμως έπρεπε να το ρυθμίσει μια πολιτική κυβέρνηση της Αθήνας κι όχι η χούντα των συνταγματαρχών. Μια κυβέρνηση που θα έβαζε προϋποθέσεις σεβασμού για μια ολοκληρωμένη ένωση, χωρίς να διακυβεύεται το δίκιο των Ελληνοκυπρίων. Με το ξεκίνημα της χούντας στην Ελλάδα, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, ρίχνει γέφυρες φιλίας προς τον Μακάριο με σκοπό να τον εντυπωσιάσει. Η επίσκεψή του στην Κύπρο και η συνάντησή του με τον πρόεδρό της και στη συνέχεια η συνάντηση του Παπαδόπουλου με τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ντεμιρέλ, στη γέφυρα του ποταμού Έβρου στις 9 Σεπτεμβρίου 1967, αντί να φέρει κάποια νέα ευοίωνη δυναμική στις σχέσεις Αθήνας, Λευκωσίας, φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ένα αδιαπέραστο αδιέξοδο. Ο Παπαδόπουλος δεν είναι πολιτικός για να ανταποκριθεί στην σκακιέρα του τύπου των λέξεων και να κερδίσει! Η χούντα στο μεταξύ χλευάζεται διεθνώς. Ο Αρχιεπίσκοπος στέλνοντας επιστολή στον πρόεδρο των Η.Π.Α., ζητάει διαμεσολαβητή γιατί δεν μπορεί να κατανοήσει τον τρισπίθαμο Παπαδόπουλο. Ο πρόεδρος Τζόνσον, στέλνει αμέσως στην Αθήνα τον ειδικό απεσταλμένο του Σαϋρους Βάνς για να σφίξει τα λουριά της χούντας. Κι όμως θα μπορούσε πολλά να αποφύγει ο Ελληνισμός, απ τα δεινά που ήρθαν, αν συναντούσε εύφορο έδαφος μια κρυφή συνάντηση στις 22-10-1966 που έγινε στο σπίτι του Γεώργιου Μαύρου με τον Χρήστο Λαμπράκη και τον διευθυντή του γραφείου του Βασιλιά Κωνσταντίνου, Δημήτρη Μπίτσιο με σκοπό την εκτόνωση της κρίσης! Το δημοσιογραφικό συγκρότημα του «Βήματος» θα μπορούσε να συμβάλει θετικά. Υπήρχε όμως ένας όρος: Η αμνήστευση του Ανδρέα Παπανδρέου στην υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ! Η συζήτηση προχωρούσε αργά με επιφυλακτικά βήματα. 19

Στον αντίποδα της συνάντησης εκείνης η πυξίδα που θα καθόριζε την πορεία του ελληνικού Έθνους άρχισε να περιστρέφεται ασταμάτητα, δίχως πλέον να μπορεί να βρει το σημείο Χ που θα προϊδέαζε την πορεία του Ελληνισμού και θα τον οδηγούσε σε γαλήνια νερά, μέσα από την τρικυμισμένη αδιαλλαξία Κάπως έτσι ξεκίνησε το χρονικό εκείνης της εποχής. Ο Μακάριος, προτίμησε το σκληροτράχηλο μονοπάτι που ήταν σπαρμένο με αγκάθια να πορευτεί με ήσυχη τη συνείδησή του. Γιατί η δοκιμασία εκείνη, ήταν απλά το ξεκίνημα μιας μακρόχρονης πικρής ψυχικής ανάτασης! Ένα κάλεσμα του Θείου προς την εκλεκτή ψυχή του για την μεγαλειώδη πορεία των παθών και την μεγαλειώδη εκρηκτική στη συνέχεια, Θεία δικαίωση Τώρα ταξίδευε προς την Πάφο στριμωγμένος μεσ τα καφάσια από φρούτα με τους έμπιστους άντρες του για να βροντοφωνάξει απ τον ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης πως είναι ζωντανός και παραμένει πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας!... Στο μεταξύ, οι άντρες του προεδρικού μεγάρου, αφού ο πρόεδρος φυγαδεύτηκε, άρχισαν να υποχωρούν και να εγκαταλείπουν το κτίριο. Εκείνη την ώρα βρήκε κατάλληλη ο Γιάννης Τενές να κινηθεί προς το μέρος των δικών του. Ήταν η στιγμή που ορίζει τη μοίρα του κάθε ανθρώπου. Ένας ελεύθερος σκοπευτής τον σημάδεψε στη στήθος και τον πυροβόλησε. Το βλήμα διαπέρασε τα σωθικά του. Για μια στιγμή ένιωσε χιλιάδες πυρωμένα βέλη να εκτοξεύονται στα σπλάχνα του κι ύστερα ολόκληρος πλημμύρισε με μια πρωτόγνωρη παγωνιά! Ο πρώτος καταδρομέας που έτρεξε κοντά του και προσπάθησε να σταματήσει την αιμορραγία πατώντας με το χέρι του την πληγή, τον άκουσε να ψιθυρίζει τα τελευταία λόγια του: «Δεν ήθελα να σκοτώσω κανέν». Λένε: πως στους πολέμους χάνονται οι καλύτεροι και ηθικά ανώτεροι άνθρωποι! Σ έναν εμφύλιο όμως που χύνεται αδελφικό αίμα; ΡΙΚ ΓΕΕΦ 11.15 π.μ. Η 31 η μοίρα καταδρομών, ο 11 ος λόχος καταδρομών της 33 ης Μοίρας είχαν πετύχει τελικά τον στόχο τους ύστερα από μια λυσσαλέα μάχη δύο ωρών. Αιφνιδιασμένοι εντελώς, έχασαν πολλούς άντρες στην εμφύλια σύρραξη και πολλούς μετέφεραν στο νοσοκομείο με βαριά τραύματα. Είχε γίνει κι εκεί ένα μακελειό και στις οδομαχίες, όπως και στο προεδρικό μέγαρο, έπεσαν πολλά παλικάρια χωρίς να γνωρίζουν το γιατί! Εκτελούσαν απλά διαταγές ανωτέρων. Τώρα η Λευκωσία ήταν γεμάτη καπνούς, στους δρόμους της πότιζε το αίμα και από παντού άκουγες βογκητά και βλασφημίες.., πνιχτές διαταγές και μπορούσες εύκολα να μυρίσεις την παράξενη μυρωδιά, την αλάθητη! Τη μυρωδιά του θανάτου Ο υπονομευτής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και ο νέος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Σαμψών, πέρασε την πύλη προοριζόμενος για το ΓΕΕΦ, συνοδευόμενος από λίγους ένοπλους και λίγα λεπτά αργότερα ανέλαβε τα καθήκοντα του προέδρου! Από το ΡΙΚ μέσω βαρύγδουπων μηνυμάτων, ο εκφωνητής μετέδιδε την ψευδή είδηση ότι ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν νεκρός. Ο νέος πρόεδρος δεν θέλησε να εγκατασταθεί στο προεδρικό μέγαρο και προτίμησε να εκτελεί τα καθήκοντά του σε μια αίθουσα του ΓΕΕΦ. Στον λαό της Κύπρου δεν μίλησε από το ΡΙΚ, αλλά έγινε σύνδεση με το ΡΙΚ απ το γραφείο του. Δεν ήταν μέρα για πανηγυρισμούς! Στην αρχή ο λαός της Κύπρου έδειξε να είναι μουδιασμένος, αηδιασμένος, αιφνιδιασμένος κι όταν καταλήφθηκε και η αρχιεπισκοπή, ξέσπασε! 20

Στην κεντρική πλατεία ήτανε μαζεμένο το πλήθος, οδηγοί, πολίτες, στρατιώτες, κράδαιναν τα χέρια τους ψηλά ζωηροί και ευκίνητοι σαν τον υδράργυρο! Αντηχούσαν θυμωμένα, λόγια τσουχτερά πειράγματα και τα χέρια κουνιούνταν αδιάκοπα, μ αυτά που οι Κύπριοι μιλάνε τόσο ζωηρά κι εκφραστικά όσο και με την ασίγαστη γλώσσα τους Λίγο αργότερα, λίγο πριν το δειλινό, από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Πάφου η φωνή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου δονούσε όλη την Κύπρο. «Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ. Γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις. Γνωρίζεις ποιος ομιλεί Είμαι ο Μακάριος. Είμαι εκείνος τον οποίον σύ εδιάλεξες να είναι ο ηγέτης σου Δεν είμαι νεκρός, όπως η χούντα των Αθηνών και οι εδώ εκπρόσωποί της θα ήθελαν. Είμαι ζωντανός. Και είμαι μαζί σου, συναγωνιστής και σημαιοφόρος στον κοινόν αγώνα. Το πραξικόπημα της χούντας απέτυχε. Εγώ ήμουν ο στόχος της χούντας. Και εφ όσον εγώ ζω, η χούντα στην Κύπρο δεν θα περάσει Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ. Η χούντα απεφάσισε να καταστρέψει την Κύπρον. Να την διχοτομήση. Αλλά δεν θα το κατορθώσει. Πρόβαλε παντιοτρόπως αντίστασιν εις την χούνταν. Μη φοβηθείς. Διαδήλωσε την θέλησίν σου να αντισταθείς να αγωνισθείς» Οι πολίτες της Κύπρου άκουγαν τον πρόεδρό τους, μετά το εγκληματικό πραξικόπημα εναντίον του και την δραματική διάσωση και διαφυγή του. Τότε επικράτησε χάος μεσ το νησί. Η εθνοφρουρά διχάστηκε σε Μακαριακούς κι αντιμακαριακούς κι ο λαός απελπισμένος κατάφερε το κατά των Ελλήνων αξιωματικών και της Ελλάδας. Ένας αξιωματικός της Ε.Φ. στην αίθουσα των επιχειρήσεων εκείνο το βράδυ, είπε πικραμένος στον συνάδελφό του: «Τώρα εντελώς μας αντιπαθούν!». Ο άλλος χαμογέλασε με πίκρα: «Δεν μας αντιπαθούν απλά», του είπε και τον χτύπησε μαλακά στον ώμο. «Μας μισούν και μας αφορίζουν.., ίσως και να έχουν δίκιο». Πώς όμως έφτασε ο Κυπριακός λαός στο χείλος της απέραντης αβύσσου χωρίς να φταίει σε τίποτα; Ποιοι έφταιγαν τελικά; Τρία χρόνια μετά την ανεξαρτησία της, ο Γεώργιος Παπανδρέου -1963- έστειλε μια μεραρχία στην Κύπρο, ενώ ήδη υπήρχε η Ελδύκ. Η μεραρχία αποτελούσε εγγύηση για την θωράκιση της αμυντικής γραμμής της Κύπρου αλλά ταυτόχρονα, έβαζε προϋποθέσεις έριδας στον αιώνιο εχθρό των Ελλήνων. Καράβια ολόκληρα γεμάτα με παιδιά των λουλουδιών της εποχής εκείνης, με μακριά μαλλιά με μούσια και χαϊμαλιά κρεμασμένα στον λαιμό τους, σχεδόν ολόκληρη μεραρχία πέρασε μεσ την Κύπρο, ενώ πολλοί νέοι αξιωματικοί με πλαστά φοιτητικά διαβατήρια έμπαιναν καθημερινά με κανονικό φύλο πορείας. Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γεώργιος Παπανδρέου μαζί με τον υπουργό άμυνας Πέτρο Γαρουφαλιά σχεδίασαν την αποστολή με πλήρη μυστικότητα ενημερώνοντας βέβαια και τον Βασιλιά, ο οποίος έδειξε πως συμμερίζονταν τις ανάγκες μιας τέτοιας επιχείρησης. Την άνοιξη του 1964, έγινε το γεγονός βόμβα! Η κυβέρνηση Παπανδρέου, ανάθεσε την αρχηγία του στρατού στον στρατηγό Γεννηματά, λέγοντας πως: «Ο στρατηγός βοήθησε πολλές φορές με τις υπηρεσίες του την ένωση κέντρου». Εκείνη την εποχή στην ΚΥΠ, υπηρετούσε ο ίδιος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος! Λίγο αργότερα, το 1966-67, ο Παπαδόπουλος ήταν αρχηγός της αντικατασκοπίας στην ΚΥΠ και είχε υπηρετήσει σαν σύνδεσμος μεταξύ ΚΥΠ και της Αμερικανικής CIA στην Ελλάδα. Την ίδια εποχή, το 1967, ο πρεσβευτής των Η.Π.Α., ήταν ο Φίλιπ Τάλμοτ, ο Μακαρέζος διευθυντής της ΚΥΠ, Ο Μιχάλης Ρουφογάλης διευθυντής προσωπικού και ο Δημήτρης Ιωαννίδης, διοικητής της Σ.Σ.Ε. 21

Κι όλα αυτά πριν γίνει το πραξικόπημα στην Ελλάδα! Ο Λόρενς Στέρν, δεύτερος τη τάξη στη CIA, είχε αντίθετη γνώμη για το πραξικόπημα, σε αντίθεση με το διεύθυντή του, Τζόν Μόρι που είχε πολύ καλές σχέσεις με τον πραξικοπηματία, Γεώργιο Παπαδόπουλο. Λίγες μέρες μετά το πραξικόπημα, στις 26 Απριλίου 1967, καθώς ο 6 ος στόλος βρισκόταν εν πλω προς την Ελλάδα, ο τότε πρωθυπουργός της χούντας Κωνσταντίνος Κόλλιας ανήσυχος, συναντήθηκε τρέμοντας με τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Ελλάδα, Τάλμποτ και του εξέφρασε τους προβληματισμούς του. Φοβόταν πως με μια απλή δήλωση των Αμερικανών θα υπήρχε ανατροπή της χούντας! Ο Τάλμποτ τον καθησύχασε διπλωματικά πως οι Η.Π.Α. θα τηρούσαν ουδέτερη στάση Στις 12 Δεκεμβρίου του 1967, άρχισε σταδιακά να αποσύρεται η Ελληνική μεραρχία από την Κύπρο. Προηγήθηκαν τα γεγονότα του Αγίου Θεοδώρου. Η χούντα εκτελούσε κατά γράμμα τις εντολές της CIA. Η μεγαλόνησος αποδυναμώνονταν, αφήνοντας μεγάλα κενά στην αμυντική της αντοχή. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος μη μπορώντας να κάνει τίποτε άλλο, αηδιασμένος από αυτά που επικρατούσαν, ετοίμασε με ανώτερους αξιωματικούς που ήταν πιστοί στο παλάτι, το αντικίνημα με σκοπό την ανατροπή της χούντας απ την εξουσία. Έτσι στις 13 του Δεκέμβρη, πέταξε απ το Τατόϊ στην Καβάλα και από εκεί, ζήτησε από τον Παπαδόπουλο να παραιτηθεί και να προχωρήσει και πάλι η χώρα σε εθνικές εκλογές. Στον δρόμο της βασιλευόμενης Δημοκρατίας Δυστυχώς προδόθηκε κι απέτυχε να ρίξει την χούντα των συνταγματαρχών. Πικραμένος κι απογοητευμένος πήρε το δρόμο της εξορίας! Το ίδιο βράδυ ένα πολεμικό αεροπλάνο C130 πέταξε απ το αεροδρόμιο της Καβάλας για την Ιταλία και τα μεσάνυχτα, μέσα σε μια βροχερή νύχτα το C130 τροχοδρόμησε στο αεροδρόμιο της Ρώμης. Η χούντα άπλωσε τα πλοκάμια της για τα καλά στον Ελληνικό στρατό, ενώ ταυτόχρονα ξερίζωνε την άμυνα της Κύπρου Η ιστορία λίγα χρόνια αργότερα, αρνούμενη να στέκεται στο περιθώριο, μπόρεσε να ξεδιπλώσει τις πτυχές της και να φωτίσει τις άγνωστες λεπτομέρειες, που συστηματικά κάποιοι που ενοχλούνταν από την αλήθεια, την είχαν κρύψει κάτω από μια ματωμένη χλένη!... Με την μεραρχία στην Κύπρο και την εθνοφρουρά των 12.000 αντρών που υπήρχαν την εποχή εκείνη, οργανωμένοι, εκπαιδευμένοι και συντονισμένοι, ώστε να δίνουν μάχη σαν ένας αξιόμαχος στρατός υψηλού επιπέδου, η Τουρκία δεν θα μπορούσε ούτε καν να σκεφτεί απόβαση στη Κύπρο. «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το τρωτό σημείο πλέον της αμυντικής γραμμής του νησιού, ήταν όταν έφυγε η Ελληνική μεραρχία από την Κύπρο», θα δηλώσει πολύ αργότερα ο στρατηγός και πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Φαίδων Γκιζίκης Σήμερα αυτοί οι κύριοι, ανοίγουν τα μάτια τους και κοιτάνε μπροστά. Παίρνουν μια βαθιά ανάσα και αναρωτιούνται: «Είναι αρκετά καλά για να δουν το μέλλον του Ελληνικού Έθνους, ή απλά ρίχνουν τις τελευταίες ματιές τους σ ένα μέρος που δεν θα ήθελαν να αντικρίσουν ξανά στη ζωή τους!... 22

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ «Όλα κάποτε πρέπει να ειπωθούν, κι όσοι είναι αμφισβητίες καλά θα κάνουν να παραμείνουν, αρκεί να διαβάσουν να μορφωθούν να διασταυρώσουν στοιχεία και τότε: άς προβληματιστούν! Ένας εμφύλιος αλληλοσπαραγμός δεν είναι παίξε γέλασε. Κι απ τις δύο πλευρές τρέχει αδελφικό αίμα! Γι αυτό η αλήθεια πρέπει να στέκει αμείλικτη και να γράφει πάνω σε στραβές γραμμές τα ίσια γράμματά της, για τις νέες γενιές! Να μην γίνονται πλέον άλλα τέτοια ασυγχώρητα λάθη. Με την ρομφαία της σαν πένα να γράφει τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη. Να μην παλαντζάρει προσπαθώντας να φέρει την τραμπάλα ίσια, τη ζυγαριά στην ευθεία. Αυτό μόνο ένας μπορεί να το πετύχει. Ο Ιησούς Χριστός Οι συγγραφείς πρέπει να έχουν το θάρρος της ανεπηρέαστης δύναμης και την τόλμη να κρατούν αποστάσεις. Οι φιλίες τους να βρίσκονται σε άλλο επίπεδο και να μην δέχονται δώρα από πολιτικούς, στρατιωτικούς, ιερείς και φιλόδοξους πλούσιους, γιατί δεν υπάρχουν δώρα χωρίς ανταλλάγματα!...» Ένα αιματηρό πραξικόπημα, ένας νέος εμφύλιος! Πυροβολισμοί που δεν έλεγαν να κοπάσουν, αλληλοσπαραγμός, εκκλήσεις για ψυχραιμία και συνεχιζόμενη αιματοχυσία από ένθερμους ενωτικούς και ανθενωτικούς. Γεμάτα φορεία από νεκρούς και βαριά τραυματισμένους. Έξαλλοι πολίτες και αστυνομικοί, χτυπιόνταν ανελέητα με τους στρατιωτικούς! Ο Ελληνισμός έμπαινε και πάλι στο κακό μονοπάτι! Στο σφυρί και στο αμόνι και πάλι η μαρτυρική Κύπρος. Κι ύστερα ήρθε ο αόρατος πόλεμος και η αβάσταχτη ομηρία. Τελικά πού βάδιζε το ελληνικό γένος; Ο αόρατος αυτός πόλεμος υπάρχει παντού και συνεχώς μεγαλώνει. Τα θύματά του αυξάνονται, διογκώνονται τα μεγέθη κι όσοι καταφέρνουν να επιζήσουν, μένουν όμηροι μιας ανελέητης αρπάγης. Οι απλοί πολίτες είναι τα ανίσχυρα θύματα που όχι μόνο δεν μπορούν ν αντισταθούν αλλά ούτε τ αυτιά τους να κουνήσουν. Πολύπλοκα συμφέροντα γεμάτα διαπλοκή, πιασμένα χέρι χέρι, είναι αποφασισμένα σε κάθε στιγμή να σπάσουν τη λεπτή γραμμή της ηθικής και της ανθρώπινης υπόστασης, ώστε να πετύχουν το ζητούμενο. Να κρατούν ζεστό τον έλεγχο της οικονομικής ταμπακιέρας όλου του πλανήτη.., κι η Κύπρος ήταν πάντα το χρυσό μήλο του κήπου της Εδέμ, αφού ένωνε γεωγραφικά: Ευρώπη, Αφρική, Ασία! Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος είχε ακουμπήσει στον παραστάτη της πόρτας και κοιτούσε με θλιμμένο βλέμμα στο κενό. Έμεινε έτσι σιωπηλός για πολλή ώρα, συγκινημένος και ταπεινωμένος απ το θέαμα του προσωπικού του άγχους. Κάτω στην αυλή, ένας λοχίας περιπολάρχης έδινε κοφτές εντολές στους στρατιώτες του. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Η ώρα μεταξύ μέρας και νύχτας που το μάτι αναπαυόταν απ τη γύμνια του ήλιου και η ψυχή δεν είχε αγγιχτεί ακόμη απ τη μελαγχολία του σούρουπου. «Όλοι χρειάζονται καιρό καιρό και μια θεϊκή φώτιση. Κάθε στιγμή που γλίτωναν ήταν μια αναβολή στο χάος. Κάθε ένδειξη καλού ήταν σημάδι του Θεού!» Τώρα μεσ την Λευκωσία και σε διάφορες άλλες περιοχές της Κύπρου τα πάντα κρέμονταν σε μια κλωστή. Η εθνοφρουρά, το επικουρικό και οι διάφορες μικρές οργανώσεις, επιδίδονταν σ έναν σιωπηλό κλεφτοπόλεμο. Ανάστατη όλη η Κύπρος κάτω από το άγρυπνο και φθονερό βλέμμα των Τούρκων στρατιωτικών. Οι Έλληνες, χωρίς να το αντιλαμβάνονταν έστρωναν το χαλί για την εισβολή των Τουρκικών στρατευμάτων Ο πρόεδρος της Κύπρου, αρχιεπίσκοπος Μακάριος γνώριζε πως: «Ο άνθρωπος δοσμένος ολοκληρωτικά στην πίστη του, γίνεται ένας απόστολος, έτοιμος 23