Παναγιώτης Ν. Κουβουτσάκης

Η «ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΚΟΥΒΟΥΤΣΑΚΗ» είναι κοινωφελής, µη κερδοσκοπικός οργανισµός, που µετέχει ενεργά στην ανάπτυξη, καλλιέργεια, προαγωγή και διάδοση των εικαστικών τεχνών. Το παιδί αποτελεί βασικό άξονα δραστηριοποίησής της σε µία προσπάθεια εξοικείωσης των νέων µε το µουσειακό χώρο και τα έργα τέχνης. Στα πλαίσια αυτά, µε επίγνωση του ρόλου της ως αρωγού σε ενέργειες που προάγουν την εκπαίδευση, την τέχνη και τον πολιτισµό και µε πολλή αγάπη για τα παιδιά, η «ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΚΟΥΒΟΥΤΣΑΚΗ» aνέλαβε την χορηγική πρωτοβουλία υποστήριξης της έκδοσης του παιδικού βιβλίου «Το δάκρυ του ελαφιού» µε σκοπό να τονίσει τη σηµασία του καλού βιβλίου στη διαµόρφωση µίας προσωπικότητας και να ενθαρρύνει την ανάπτυξη και τη διάδοση της παιδικής λογοτεχνίας. Η ικανότητα της ανάγνωσης και η δυνατότητα να γίνεται κανείς ενθουσιώδης και ενήµερος αναγνώστης, ανοίγει νέους ορίζοντες στα παιδιά και τα βοηθά να αντιµετωπίζουν τις προκλήσεις της σηµερινής εποχής. Παναγιώτης Ν. Κουβουτσάκης Με ιδιαίτερη χαρά και τιµή το Πολιτιστικό Κέντρο του ήµου Κηφισιάς «αγκαλιάζει» το συγγραφικό έργο µιας από τις σηµαντικότερες κυρίες της παιδικής λογοτεχνίας, της Αγγελικής Βαρελλά. Η κ. Βαρελλά είναι πασίγνωστη στην µεγάλη ΕυρωπαΪκή πλατφόρµα της διανόησης όχι µόνο για την λογοτεχνική επίδοση και την ποιοτική της γραφή, αλλά και για τον µοναδικό ευγενή, διαχρονικό και οικείο τρόπο της. Τρόπο που αποτελεί και τον ισχυρό της αρµό στο να πλησιάζει, και να κερδίζει τους χιλιάδες χιλιάδων µικρούς, κι όχι µόνο αναγνώστες της. Το «ΑΚΡΥ ΤΟΥ ΕΛΑΦΙΟΥ» έτσι όπως βγαίνει µέσα από το οµώνυµο παραµύθι της, σηµατοδοτεί ένα ακόµα διάπλατο χαµόγελο, που αντανακλά µέσα στο καθάριο κάτοπτρο της παδικής λογοτεχνίας. Τελειώνοντας θα ήθελα να συγχαρώ τους διευθυντές και το εκπαιδευτικό προσωπικό του 7ου η- µοτικού Σχολείου και του Ιδιωτικού Γυµνασίου-Λυκείου ΩΘΗΣΗ γι αυτή τους την πρωτοβουλία. Με τιµή Η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Κέντρου ήµου Κηφισιάς Νίνα-Ασπασία Βλάχου

Όταν, µαζί µε τα παιδιά, ανοίξαµε την πόρτα του παραµυθιού, τελείως µαγικά το θέµα ήρθε και µας βρήκε µόνο του. Το κόκκινο ελαφάκι της Πάρνηθας, το λαβωµένο σύµβολο της µεγάλης φωτιάς του περσινού καλοκαιριού, δάκρυσε µπροστά µας. Στρωθήκαµε µε έγνοια στο κείµενο, στη ζωγραφική, στη µουσική, κι αυτή η δηµιουργική φάση µάς έδεσε µε κόµπο σφιχτό. Συµφωνήσαµε να το πούµε «ανοιχτό παραµύθι». Ο καθένας να γράφει τις σκέψεις του, να δίνει λύσεις, άλλοτε φανταστικές, άλλοτε πραγµατικές, να δροµολογεί δηλαδή το δικό του παραµύθι. Έτσι, µέσα από την ορθάνοιχτη πόρτα, πέρασε πρώτα η ευαισθησία, και ακολούθησε χαµογελώντας η «οικολογική συνείδηση». Κι όχι µόνο των µικρών µα και των µεγάλων. Η προσφορά και η συγκινητική συµµετοχή όλων ήταν ίσως και το πιο µεγάλο επίτευγµα αυτής της προσπάθειας. Αγγελική Βαρελλά «Πάρε µαζί σου το παιδί που είδε το φως κάτω απ τα φύλλα εκείνου του πλατάνου και µάθε του να µελετά τα δέντρα» Γιώργος Σεφέρης, «ΙΖ Αστυάναξ» Με αυτά τα λόγια ο ποιητής µας Γιώργος Σεφέρης, µας υπενθυµίζει την ανάγκη για ουσιαστική ευαισθητοποίηση των παιδιών µας όσον αφορά στο φυσικό περιβάλλον στη σηµασία του στην προστασία του Μέσα από τα παραµύθια µπορούµε και εµείς µαζί µε τα παιδιά να δούµε τον κόσµο µε την απλότητα και την ευαισθησία που επιβάλλει η ίδια η παιδικότητα. Ίσως έτσι, χωρίς κραυγές, να µπορέσουµε να ελπίζουµε για έναν κόσµο καλύτερο πιο φωτεινό πιο ανθρώπινο Ιδιωτικό Γυµνάσιο Λύκειο Ώθηση Χριστίνα Βιτάλη ωροθέα Μανέτα Μελίνα Ζάβαλη έσποινα Γεώργα Αµαλία Ελισσαίου Αθηνά Τζίγκου Μαργαρίτα Τσεπεντζή Ιφιγένεια Αυγουστή Κατερίνα Βελλή Μαρία Πραµαντιώτη Αλκιβιάδης Καρούτης (σκίτσο)

Τα δάκρυα των ξεριζωµένων κόκκινων ελαφιών µετά την πυρκαγιά της Πάρνηθας έγιναν πηγές αγάπης για την κυρία Αγγελική Βαρελλά που αδέρφωσε τη θαυµατουργή παιδική φαντασία µε το παντοδύναµο γενικό ενδιαφέρον. Ζώντας µία ολόκληρη χρονιά µε την κυρά Γκιουλιώ (που τόσο µοιάζει µε την κυρία Αγγελική Βαρελλά) και το κόκκινο ελαφάκι, οι µαθητές κατάφεραν να στοιχειοθετήσουν τις δικές τους ιστορίες, επινοώντας δικές τους λύσεις στο µεγάλο οικολογικό πρόβληµα που δηµιουργήθηκε µετά από την καταστροφή. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν, µετείχαν, δηµιούργησαν, σχεδίασαν, ιχνογράφησαν και βίωσαν το παραµύθι σαν να ήταν αληθινό, µε την καθηµερινή προτροπή και ενθάρρυνση της κυρίας Αγγελικής Βαρελλά. Το δάκρυ του ελαφιού ευαισθητοποίησε τα παιδιά στα γενικότερα προβλήµατα του πλανήτη. Ευχαριστούµε όλους όσους συνέβαλαν στη δηµιουργία αυτού του παραµυθιού που µας φέρνει την ελπίδα της αποκατάστασης. Παναγιώτης Κορδονούρης ιευθυντής του 7ου ηµοτικού Σχολείου Κηφισιάς Πηνελόπη Κοπανά-Κατερίνα Μουζάκη ασκάλες του 7ου ηµοτικού Σχολείου Κηφισιάς Λύπη-Χαρά, δράµα-αισιοδοξία, ο δυναµισµός της νιότης, η σοφία της ωριµότητας. Η ζωή-η τέχνη. Τα παιδιά µπορούν κι εµείς έχουµε χρέος να τους µάθουµε να αγαπούν και να φροντίζουν τον πλανήτη. Όµορφο το ταξίδι και µακρύ. Καλή τύχη! Αγγελική Ορφανουδάκη Εκπαιδευτικός Μουσικής του 7ου ηµοτικού Σχολείου Κηφισιάς

Μέσα από την ονειρική ατµόσφαιρα του παραµυθιού, το δακρυσµένο ελάφι συγκινεί τις τρυφερές παιδικές ψυχές αλλά και τις καρδιές όλων µας. Η εµπνευσµένη δραµατοποίηση της αντίδρασης της φύσης στην καταστροφή της από την κυρία Αγγελική Βαρελλά και η έκφρασή της µε τα ανθρώπινα συναισθήµατα της συντριβής και της απόγνωσης, αγγίζει τον καθένα και προκαλεί προβληµατισµό αλλά και αγανάκτηση. Οι δάσκαλοι του 7ου ηµοτικού Σχολείου Κηφισιάς ζήτησαν από τα παιδιά να συµµετάσχουν ενεργά στην ανάπτυξη και παρουσίαση του παραµυθιού, µε στόχο την ευαισθητοποίησή τους και την καλλιέργεια της οικολογικής τους συνείδησης. Η δική µου µικρή συµβολή σε αυτή την αξιέπαινη προσπάθεια είναι τα τραγούδια «Γιατί» και το «Το µαγικό δάκρυ του ελαφιού». Εύχοµαι η µαγική λύση που δίνει, µέσα από τους στίχους του, να αποτελέσει την έµπνευση και την αρχή για πραγµατικές λύσεις. Η φύση δακρύζει µπροστά µας, ζητώντας απαντήσεις και βοήθεια. Τίµος Τερζής Γιατρός Η ζωντάνια κι η ευαισθησία των νέων παιδιών, όπως εκφράζονται µέσα από το παραµύθι της κυρίας Αγγελικής Βαρελλά, µας δίνει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο στο περιβάλλον που ζούµε. Οι στίχοι της Μαρίνας και της Ισµήνης περιέχουν τη φρεσκάδα και την αµεσότητα που µε οδήγησαν στη δηµιουργία της µουσικής για την παράσταση. Κώστας Ηλιάδης Μουσικός Τα λόγια των παιδιών γεµάτα γλύκα και αγανάκτηση, δίνουν µία εξαιρετική συνέχεια στο παραµύθι που έπλασε η αγαπηµένη φιλενάδα µου Αγγελική Βαρελλά. Οι µαθητές του 7ου ηµοτικού Σχολείου Κηφισιάς, καθ όλη τη διάρκεια της δηµιουργίας του, είχαν την τύχη να την έχουν στις τάξεις τους για να τους ενθαρρύνει µε εκείνον τον µαγικό τρόπο της που µεταµορφώνει την καθοδήγηση σε ενθουσιασµό και την απογοήτευση σε ελπίδα. Τα συναισθήµατα που αναδύθηκαν από αυτές τις συναντήσεις αποτυπώθηκαν σε ζωγραφιές. Ζωγραφιές τρυφερές αλλά και θυµωµένες που, όµως, έδωσαν ένα εξαιρετικό µάθηµα εικονογράφησης σε όλους µας. Αλλά και τα µεγαλύτερα παιδιά του Ιδιωτικού Γυµνασίου-Λυκείου ΩΘΗΣΗ εµπνεύστηκαν από το µαγικό δάκρυ του ελαφιού κι έστειλαν πανέµορφα κείµενα και εικόνες. Η καλλιτεχνική επιµέλεια ενός βιβλίου αφιερωµένου στα παιδιά και την ελπίδα αλλά και η συνεργασία µου µε την Αγγελική Βαρελλά, τις δασκάλες του 7ου ηµοτικού Σχολείου Κηφισιάς και τους καθηγητές του Ιδιωτικού Σχολείου ΩΘΗΣΗ, ήταν για µένα χαρά και τιµή. Λιάνα ενεζάκη Εικονογράφος-Συγγραφέας

Μια φορά και έναν καιρό... Όχι! Όχι μια φορά και έναν καιρό. Τώρα... Τώρα έγιναν αυτά, με τον καινούριο χρόνο, την ώρα που έπεφτε το χιόνι στην Πάρνηθα και ζωγράφιζε άσπρα τα έλατα που είχαν απομείνει από τη μεγάλη φωτιά του καλοκαιριού. Έκανε κρύο...

H κυρά Γκιουλιώ, μοναχούλα της, έβαλε στους ώμους το μάλλινο σάλι και κοίταξε πίσω από το τζάμι το χιόνι... Τι όμορφα που ήταν τα έλατα καθώς ξεντύνονταν το πράσινο φουστάνι και ντύνονταν σιγά σιγά στα άσπρα.

Τόσα χρόνια δίπλα στα έλατα, στο βουνό, ανέπνεε μαζί τους τη δροσερή ανάσα τους, θαύμαζε το σχήμα τους, μετρούσε τις ψηλές κορυφές τους, ήταν τα φιλαράκια της. Με το ταπεινό χαμομήλι, με το βασιλικό στο παραθύρι, προσευχόταν με τον ήλιο, του έλεγε ευχαριστώ κι ήταν μια ευτυχισμένη γερόντισσα. Με τα δέντρα, με τα φυτά με τα ζώα και τα πουλιά περνούσε τον καιρό της κι έλεγε ολοένα ευχαριστώ στο Θεό γιʼ αυτό. Μέχρι που κάψανε το δάσος κι όλα άλλαξαν...

Σα να της φάνηκε όμως πως άκουσε χτύπημα στην πόρτα. Έσφιξε το σάλι και πήγε νʼ ανοίξει. «Παιδιά θα είναι», σκέφτηκε. Κι ενώ περίμενε νʼ ακούσει τον γλυκό ήχο που κάνουν τα τρίγωνα και τις παιδικές φωνές να ρωτούν χαρωπά, «να τα πούμε;», αντί γιʼ αυτό... αντίκρισε στο κατώφλι της ένα κόκκινο ελαφάκι να την κοιτάζει μελαγχολικά. Η κυρά Γκιουλιώ έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

ʻΥστερα βέβαια συνήλθε, αλλά δεν ήξερε τι να κάνει. Να του πει να περάσει μέσα να της κάνει ποδαρικό; Να του δώσει ένα κουραμπιέ; Τι; Το κοίταξε σαστισμένη κι ένα ψιθυριστός ήχος βγήκε από τα χείλια της. -Καρδούλα μου, ήρθες να μου πεις τα κάλαντα; Τόσο σιγά το ρώτησε που και η ίδια δεν το καλάκουσε. Το ελαφάκι έστεκε ακίνητο στα λιγνά του ποδαράκια. Φυσικά δεν της απάντησε. Ούτε να μιλά ήξερε ούτε και τα κάλαντα έλεγε. Και δεν είχε και... τρίγωνο... Όμως... H κυρά Γκιουλιώ είδε, και δεν το πίστευε, αλλά ήταν αλήθεια, είδε ένα χοντρό δάκρυ να στάζει από τα μελαγχολικά μάτια του.

Όταν, αργότερα, τα διηγόταν αυτά στους γείτονες, κανένας δεν πίστεψε την ιστορία της. Ε, μεγάλη γυναίκα ήταν, τα ʼχε και λιγάκι χαμένα, τι να τους έλεγε; Παραμύθια θα τους έλεγε...

- Ένα ελαφάκι ήρθε στο σπιτικό σου και χτύπησε την πόρτα; - Ναι... - Και δάκρυσε; - Ναι... - Μήπως είσαι κουρασμένη; - Δεν είμαι κουρασμένη. Αναστατωμένη είμαι. Καταλαβαίνοντας ότι οι γείτονες τής συμπεριφέρονταν σαν να ήταν μια παραλογισμένη γριούλα χαμένη στον κόσμο της, δεν τελείωσε το «παραμύθι» της. Κράτησε για τον εαυτό της τα υπόλοιπα, σαν ακριβό μυστικό. Δεν θα το ομολογούσε παρά μόνο στα εγγόνια της, που θα ʼρχονταν να της πούνε «χρόνια πολλά». Εκείνα με την παιδική τους ψυχή θα την ένιωθαν. Δηλαδή, δεν είπε στους γείτονες ότι το κόκκινο ελαφάκι, αδύνατο και ντελικάτο, τρέμοντας από το κρύο, εξακολουθούσε να την κοιτάζει επίμονα, σαν να της ζητούσε το λόγο. Σαν να την κατηγορούσε για το καρβουνιασμένο δάσος. Καθώς η πόρτα ήταν ανοιχτή, η ψύχρα έμπαινε στο σπιτικό της γριούλας και το χειρότερο ήταν πως έμπαινε και στην ψυχή της και την πάγωνε. Η κυρά Γκιουλιώ ένιωθε ντροπή. Ένιωθε υπεύθυνη γιατί το ελαφάκι δεν είχε πού να μείνει.

Kaι ξαφνικά... Εκείνα τα λαμπερά, υγρά, τεράστια μάτια του ελαφιού, έγιναν καθρέφτες, απ όπου περνούσαν εικόνες θλιβερές, λες κι ήταν τα μάτια του οθόνη κινηματογράφου, εικόνες που τη γέμισαν φόβο. Κι είδε μια πύρινη φωτιά να τρώει λαίμαργα τα δέντρα σαν δράκος, να τ αφήνει σκέτα, μαύρα κούτσουρα, είδε ζωάκια να τρέχουν να σωθούν αλαφιασμένα, κι ο «δράκος» να τα τρώει όλα αχόρταγος και ν ανεβαίνει θριαμβευτής στον ουρανό. Στις επόμενες σελίδες, γράφτηκε από τα ίδια τα παιδιά, με τρυφερότητα και φαντασία, η συνέχεια και το τέλος του παραμυθιού.

Oμαδική εργασία των παιδιών του 7ου Δημοτικού Σχολείου Κηφισιάς Αφορά το τέλος του παραμυθιού Ηκυρά Γκιουλιώ ζήτησε βοήθεια από τα παιδιά. Τα παιδιά σκέφτηκαν και της είπαν να κάνει υποµονή µέχρι τον Απρίλη για να κάνουν δεντροφύτευση στο βουνό. Θα πήγαιναν την ώρα της ανατολής για να πουν στον ήλιο να ζητήσει από τα σύννεφα να ρίξουν βροχή. Ο ήλιος όµως δεν ήθελε να µιλήσει στα σύννεφα γιατί είχαν µαλώσει επειδή έµπαιναν µπροστά του και τον έκρυβαν. Έτσι, τους έριξε ανεµόσκαλες για να ανέβουν και να τους µιλήσουν εκείνα.

Τα για παιδιά να έσπρωξαν µε δύναµη τα σύννεφα τρακάρουν και να ρίξουν δυνατή βροχή. Έτσι θα ποτίζονταν τα δέντρα και θα µεγάλωναν. Τα παιδιά έκαναν µία συµφωνία µε τα σύννεφα. Είπαν ότι θα έπρεπε κάθε 4-5 ηµέρες να ρίχνουν βροχούλα για τα φυτά. Μετά από χρόνια όταν η κυρά Γκιουλιώ µε εγγόνια και δισέγγονα, έκλεισε τα εκατό χρόνια, γιόρτασε τα γενέθλιά της στο δάσος. Μόλις πήγε να φυσήξει τα κεράκια, µια πεταλούδα έκατσε στο µάγουλό της. Τα παιδιά πήγαν να την πιάσουν, αλλά εκείνη ανέβηκε στον ουρανό. Χρόνια πολλά κυρά Γκιουλιώ!

Μικρά αποσπάσματα από τις σκέψεις που έγραψαν τα του 7ου Δημοτικού Σχολείου Κηφισιάς παιδιά Το ελάφι άρχισε να κλαίει, το κλάµα ήταν µαγικό, φύτρωναν Το ελάφι έφυγε. Η κυρά Γκιουλιώ µόλις έκλεισε την πόρτα άρχισε να κλαίει. πολύχρωµα δέντρα. Όλοι ήθελαν να ξανακλάψει. Μέσα στα λυπηµένα µάτια του ελαφιού, η κυρά Γκιουλιώ είδε ακόµα τα δυστυχισµένα παιδάκια που δεν έχουν να φάνε στις φτωχές χώρες, τους ανθρώπους που πεθαίνουν απ τους πολέµους, τα ζώα, τη φύση, τα ψάρια, τα πουλιά που καταστρέφουν κάποιοι άνθρωποι. Η κυρά Γκιουλιώ είδε στα µάτια του ελαφιού την καταστροφή του περιβάλλοντος, µε τα καυσαέρια που µαυρίζουν το γαλανό ουρανό, τους ανθρώπους που µολύνουν µε λογής λογής σκουπίδια τη φύση, που τους πρόσφερε χρόνια τώρα τα πλούτη της. H κυρά Γκιουλιώ είδε στα µάτια του ελαφιού πολλά καµένα σπίτια, καταστροφές και ένα ολόκληρο καµένο δάσος. Μετά από σκέψη τηλεφώνησε στην αστυνοµία για να πάνε το ελάφι σε ένα ασφαλές µέρος. Οι άνθρωποι της γειτονιάς αποφάσισαν να κάνουν δενδροφύτευση στο δάσος που κάηκε το καλοκαίρι. Φώναξαν τους φίλους τους και τους συγγενείς τους για να βοηθήσουν στην αναδάσωση.

To δάκρυ του ελαφιού ήταν µαγικό και στο σηµείο αυτό η γη πρασίνισε, ένα κόκκινο λουλουδάκι ξεπρόβαλε, λίγο πιο κει ένα κλαδάκι άρχισε να γεννά διστακτικά πράσινα φύλλα. Η κυρά Γκιουλιώ µέσα από τα µάτια του ελαφιού ένιωσε τις τύψεις και την ευθύνη που έχουµε εµείς οι άνθρωποι, απέναντι στο περιβάλλον και τη φύση. Το κόκκινο ελαφάκι συµβολίζει τις συνέπειες που έχει η καταστροφή του περιβάλλοντος. Τα παιδιά πήγαν να της πούνε τα κάλαντα. Όσα λεφτά µάζεψαν τα έδωσαν στους γονείς τους. Και ο σύλλογος γονέων οργάνωσε µία δενδροφύτευση. Μετά από λίγα χρόνια η Πάρνηθα είχε γίνει ένα πανέµορφο δάσος και πάλι. Η κυρά Γκιουλιώ πήρε αμέσως την πυροσβεστική... Μήπως μπορείτε να μαντέψετε τι ένιωσαν; Πολύ σωστά: ΑΓΑΠΗ. Και σε λίγους μήνες ήρθε η άνοιξη και μαζί της και η ελπίδα πως θα ξαναφυτρώσει το καινούριο δάσος. Γιατί πετάνε τα σκουπίδια τους στο δάσος; Γιατί πετάνε µπουκάλια που το γυαλί τους σηµαίνει φωτιά; Γιατί άφησαν τη φωτιά να κάψει τα µεγάλα δέντρα; Γιατί τη θέση του πράσινου να την πάρει το γκρι και το µαύρο; Γιατί να τρέχουν και να καίγονται ζώα και πουλιά; Γιατί ο ωραίος γαλάζιος ουρανός να γίνεται µαύρος; Αυτό που είδε η κυρά Γκιουλιώ στα µάτια του ελαφιού ήταν ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ; Η κυρά Γκιουλιώ σκέφτηκε να πει στους ανθρώπους να δίνουν λεφτά στο «Χαµόγελο του παιδιού». Σ αυτούς που έχουν εργοστάσια, να χρησιµοποιούν φυσικό αέριο αντί για πετρέλαιο, και ν αγοράζουν αυτοκίνητα που δουλεύουν µε ηλεκτρική µπαταρία που δεν µολύνει το περιβάλλον. Είδε όµως βαθιά στα µάτια του και την ελπίδα και ότι το ελαφάκι τη διάλεξε, γιατί µπορεί να το καταλάβει, και να γίνει αυτή ο Άγγελος της Χαράς. Είδε τον πόλεµο που γινόταν στο Ισραήλ : ϖου σκοτώθηκαν πολλά παιδιά και γονείς. Σπίτια γκρεµίστηκαν, δρόµοι χάλασαν και τα νοσοκοµεία γέµισαν παιδιά...

Έτσι λοιπόν άνοιξε ένα κατάλογο που είχε σηµαντικά τηλέφωνα για ώρα ανάγκης και βρήκε το τηλέφωνο της WWF Ελλάς. Αφού µίλησε µε τον υπεύθυνο κανόνισαν να κάνουν αναδάσωση όλοι µαζί. Τα έλατα που φύτεψαν σιγά σιγά µεγαλώνουν, τα ελάφια ζουν κανονικά τώρα πια και το δάσος είναι όπως παλιά. Η κυρά Γκιουλιώ δεν νιώθει πια τύψεις. Η κυρά Γκιουλιώ δεν µπορούσε να κοιµηθεί εβδοµάδες µετά απ Είδε στα µάτια του ελαφιού δάση να καίγονται και να πεθαίνουν εξαιτίας της αδιαφορίας των ανθρώπων... Oι άνθρωποι δυστυχώς ευθύνονται για όσα έχει περάσει το ελαφάκι, όπως και για τόσα άλλα. Οι άνθρωποι έχασαν το δρόµο της ζωής και της λογικής. Αυτό το δάκρυ ήταν µαγικό. Εκεί που έτρεξε τα χόρτα που είχαν καεί και τα λουλούδια άνθισαν και ξαναγεννήθηκαν. Το κράτησε σπίτι της ώσπου να γίνει καλά και µόλις έφυγε ζευγάρωσε και έκανε δύο-τρία ελαφάκια κι κι έζησε αυτό καλά και η κυρά Γκιουλιώ ευτυχισµένη. αυτό Η κυρά Γκιουλιώ αποφάσισε να χτίσουν ένα Κέντρο Προστασίας Ελαφιών. Να βάλουν αφίσες παντού... Η κυρά Γκιουλιώ ήταν ευτυχισμένη αλλά σε μερικά χρόνια ο Θεούλης αποφάσισε να την πάρει κοντά του. που είδε. Πήρε λοιπόν από το σπίτι της ένα ποτιστήρι κι ένα φτυάρι και πήγε στο λυπηµένο δάσος. Άρχισε πρώτα να ποτίζει τα λουλούδια και τα δέντρα και µετά έσκαψε το χώµα µε το φτυάρι. Λίγες µέρες µετά το δάσος έγινε παράδεισος. Η κυρά Γκιουλιώ έτρεξε γρήγορα στο τηλέφωνο για να ενηµερώσει το Kέντρο Προστασίας Άγριων Ζώων. H κυρά Γκιουλιώ είχε φτιάξει µικρά κεκάκια. Έτρωγαν και φύτευαν ώσπου βράδιασε.

H κυρά Γκιουλιώ είχε φυλάξει µερικά χρήµατα για τα γεράµατά της. Σκέφτηκε όµως µ αυτά τα λεφτά ν ανοίξει ένα Κέντρο Προστασίας Ελαφιών. Μόλις ο ήλιος έγειρε στη βουνοκορφή ο ουρανός βάφτηκε κόκκινος μ ένα κόκκινο από κείνη τη δύναμη και την aισιοδοξία που υπήρχε μέσα στην ψυχή της κυρά Γκιουλιώς. Η ιδέα της ήταν να πει στους πυροσβέστες να περπατούν στο δάσος και µόλις δουν φωτιά να το πουν στην πυροσβεστική να τη σβήσει. Μέσα στα μάτια του είδε τα καμένα βουνά, τους ανθρώπους που υποφέρουν, το καυσαέριο που μολύνει το περιβάλλον και τα καραφλά βουνά. Na μην πετάνε σκουπίδια κοντά σε δάση και αναμένα τσιγάρα από τα αυτοκίνητά τους. Εκείνη την ώρα περνούσε µία περιπολία µε φύλακες του δάσους. Η κυρά Γκιουλιώ τους παρακάλεσε να ψάξουν στο δάσος για να βρουν τους γονείς του ελαφιού. Μία ιδέα ήρθε στο νου της κυρά Γκιουλιώς να πάρει µέρος στην αναδάσωση του Σκάι. Mετά χάλασε ο καιρός κι έριξε πάρα πάρα πάρα πάρα πολύ νερό και η φωτιά έσβησε κι άρχισαν τη δουλειά. Το δάσος έγινε σαν καινούριο. Αποφάσισαν όλοι να πηγαίνουν κάθε µέρα να αφήνουν µήλα και καρότα στα ελαφάκια και στα υπόλοιπα ζωάκια και να συνεχίσουν να φροντίζουν τη φύση και το δάσος. Επίσης, να κάνουν περιπολίες για να το φυλάνε. Κατάφερε να κάνει µία µικρή αγγελία και να δηµοσιευθεί στην εφηµερίδα. Η µικρή αγγελία έγραφε: «Η Πάρνηθα έχει καεί και έχει πάθει µεγάλη ζηµιά, λέω να βοηθήσουµε όλοι µαζί γιατί µόνο ένας δεν µπορεί».

Αποσπάσματα από τις σκέψεις των παιδιών του Ιδιωτικού Γυμνασίου-Λυκείου Ώθηση H κυρά Γκιουλιώ ένιωθε υπεύθυνη σαν άνθρωπος... Το ελαφάκι είχε χάσει τα πάντα από µια απερισκεψία, από µια φωτιά που βόλευε πολλούς... Και σκεφτόταν γιατί; Γιατί όλα αυτά, ο κόσµος, οι καταστροφές, το ψέµα, το µίσος, σε ένα κόσµο όπου όλοι έχουν δικαίωµα να ζήσουν µία κανονική ζωή, µία ζωή χωρίς προβλήµατα... Βιτάλη Χριστίνα Το πήρε απόφαση η κυρά Γκιουλιώ. εν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Μόλις έφτιαξε ο καιρός, µόνη της κάθε πρωί πήγαινε και φύτευε δεντράκια που είχε αγοράσει µε τα λιγοστά χρήµατα της σύνταξής της. εν την ένοιαζε ο καυτός ήλιος που τη χτυπούσε κατακέφαλα και ίδρωνε και τα ρούχα κολλούσαν πάνω της και γίνονταν ένα µε το σώµα της. Μερικοί που την έβλεπαν την περνούσαν για τρελή, αλλά πολλοί ακολούθησαν το παράδειγµά της. Κι έτσι τώρα η κυρά Γκιουλιώ µε τη βοήθεια µερικών συνανθρώπων πήγαιναν για αναδάσωση. Τα σχολεία ακολούθησαν κι αυτά. Κι ύστερα οι οργανώσεις. Ώσπου το δάσος γέµισε πάλι χαρά κι ευτυχία. Zάβαλη Μελίνα

H κυρά Γκιουλιώ ήταν συγκινηµένη. Τα δάκρυα κυλούσαν χοντρά στο γέρικο πρόσωπό της και παρόλο που δεν είχε κάνει τίποτα κακό η ίδια, η ενοχή δεν την άφηνε να ησυχάσει. Έβαλε το ελαφάκι στο σπίτι της και το φρόντισε. Του πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες, τροφή και πολλή αγάπη. Το ελάφι όµως δεν είχε µάθει να ζει εγκλωβισµένο σε ένα σπίτι. Είχε µάθει να ζει ελεύθερο µέσα στη φύση. Έτσι, η κυρά Γκιουλιώ συννενοήθηκε µε τα εγγόνια της και αποφάσισαν να οργανώσουν µία αναδάσωση για να ξαναδώσουν ζωή στο δάσος και τη χαµένη ελευθερία πίσω στο δυστυχισµένο ελάφι. Μ αυτόν τον τρόπο δεν θα έσωζαν µόνο τα ζωάκια, αλλά θα έδιναν και µία ελπίδα στην ανθρωπότητα δηµιουργώντας έναν ακόµη φυσικό πνεύµονα. Η ίδια τo αισθανόταν πια υποχρέωσή της. Αμαλία Ελισσαίου Kαι είδε η κυρά Γκιουλιώ στα καθρεφτένια µάτια του ελαφιού καµένα κουφάρια ζώων και πουλιών. Πολλά χέρια ανθρώπων ν απλώνονται προς τον ουρανό και να ζητούν βοήθεια, είδε να πνίγονται από τους καπνούς οι ανάσες τους. Κι ύστερα είδε τα χιόνια να λιώνουν, να κατηφορίζουν απειλητικά προς το σπίτι της και στ άλλα σπίτια κι άκουγε από παντού απελπισµένες φωνές µεγάλων και µικρών να ζητούνε βοήθεια. Είδε πως δεν θα χόρταινε πράσινο το µάτι της πια, οξυγόνο κι οµορφιά η ψυχή της. Ήταν πολύ µεγάλη κι εκείνο το δάσος, το αξεπέραστο µεγάλο δάσος, για να γίνει ξανά, θα χρειαζόταν όχι ένας, αλλά πολλοί αιώνες. Κι έπειτα δεν είδε τίποτα. Οι εικόνες που τη γέµισαν φόβο σταµάτησαν. Ένα χοντρό δάκρυ που κύλησε από τα γέρικα µάτια της, έγινε ένα µ εκείνο του ελαφιού... Aθηνά Τζίγκου Η µόνη λύτρωση για τους ανθρώπους και τα ζώα ερχόταν από την πυροσβεστική που έκανε απελπισµένες προσπάθειες για να σώσει ό,τι µπορούσε. Όπως τα δάκρυα του ελαφιού, έτσι έπεφταν και οι σταγόνες νερού πάνω στο φλογισµένο µέτωπο του βουνού. Ιφιγένεια Αυγουστή

H κυρά Γκιουλιώ ένιωθε ενοχές. Γι αυτό αποφάσισε να κάνει το σπίτι της Zωολογικό Kέντρο, δηλαδή να έχει ζώα στο σπίτι της, να τα φροντίζει, να τα ταΐζει... Όταν τα ζώα εγκαταστάθηκαν στο σπίτι της, οι γείτονες, που δεν την πίστευαν, ήταν κάθε µέρα στο σπίτι της και τη βοηθούσαν. Δέσποινα Γεώργα Η κυρά Γκιουλιώ συγκλονισµένη από το θέαµα που αντίκρισε κοίταξε µε θλίψη το µικρό ελαφάκι στα µάτια και του ψιθύρισε: -Πονώ κι εγώ όπως κι εσύ! Αυτή η φύση ήταν όλη η ζωή µου. Και τώρα όλα τα έχασα. Η ψυχή µου κλαίει γιατί έχασα τους φίλους µου, την ανάσα µου, τη ζωή µου. Ντρέποµαι που σ αντικρίζω, που είµαι άνθρωπος, γιατί κάποιοι άνθρωποι σαν εµένα σκόρπισαν το θάνατο και την καταστροφή. -Γιατί Θεέ µου, γιατί; µουρµούρισε η γριούλα κι έστρεψε το µελαγχολικό, δακρυσµένο βλέµα της στον ουρανό. Μαρία Πραμαντιώτη...Mετά απ όλα αυτά η γριούλα παίρνει µέσα το ελαφάκι και το βάζει κοντά στη φωτιά. Αµέσως τηλεφωνεί στην ΑΝΙΜΑ και τους ενηµερώνει για το ζωάκι. Σε λίγο φτάνουν οι απεσταλµένοι της εταιρείας και το παίρνουν, ευχαριστώντας την καλή κυρία. Μετά από µία εβδοµάδα... Η πόρτα ξαναχτυπά. Είναι πάλι οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά αυτή τη φορά είναι δύο τα ελάφια. Όπως αποδείχτηκε το δεύτερο ήταν η µαµά του που είχε ήδη βρεθεί µετά από τις προσπάθειες διάσωσης ζώων. Έτσι, το µικρό ελαφάκι έσµιξε µε τη µανούλα του και η κυρά Γκιουλιώ µπορούσε να πει στους γείτονες, χωρίς ντροπή και φόβο, τι ακριβώς τους είχε συµβεί. Δωροθέα Μανέτα

Η κυρά Γκιουλιώ συγκινηµένη πήρε το ελαφάκι µέσα στο σπίτι. Εκείνο στην αρχή φοβόταν, αλλά στην συνέχεια αναθάρρησε και ηρέµησε. Κάθισαν κι οι δύο πλάι πλάι στο τραπέζι αντίκρυ στο τζάκι. Το ελαφάκι αφού ζεστάθηκε κι έφαγε, το πήρε ο ύπνος στη ζεστή αγκαλιά της κυρά Γκιουλιώς που εκείνη την ώρα απολάµβανε τη µεγαλύτερη ευτυχία της ζωής της. Σε λίγο την ειρηνική ησυχία του φτωχικού δωµατίου τάραξε ο χαρούµενος ήχος από τα κουδουνάκια του έλκηθρου του Άη Βασίλη. Απλόχερα ο Άγιος µοίρασε δώρα ζωής, αγάπης και αιώνιας φιλίας στους δύο διαφορετικούς καινούριους φίλους. Τα δώρα αυτά είναι τα πιο σηµαντικά, δυναµωτικά ελιξήρια της ζωής που θεµελιώνουν αιώνιους δεσµούς. Κατερίνα Βελλή Η κυρά Γκιουλιώ καταλάβαινε ότι τον αγώνα που έδωσε για να σώσει το σπιτάκι της θα µπορούσε να τον είχε δώσει για να σώσει και το σπίτι των ζώων, δηλαδή το δάσος. Και µε αυτές τις σκέψεις της έρχονταν εικόνες από δέντρα που είχαν καεί, από λίµνες που το νερό τους τώρα πια είχε γίνει ο καθρέφτης της φωτιάς και από ζωάκια που τρέχανε να σωθούν και δεν προλάβανε γιατί τα τύλιξε η φωτιά στις φλόγες της. Μαργαρίτα Τσεπεντζή

Τα τραγούδια του παραμυθιού To μαγικό δάκρυ του ελαφιού Tίμος Τερζής άκρυ Στάζει στου δάσους τη στάχτη Και χρωµατίζει το γκρι Φύλλα Βγάζουν τα άψυχα ξύλα Και ζωντανεύει η γη Κλάψε ελαφάκι ξανά Αυτή η πληγή δεν περνά Μόνο ένα δάκρυ δεν φτάνει Την παγωνιά να ζεστάνει Κλάψε ξανά µαγικά Κλάψε ελαφάκι ξανά Αυτή η πληγή δεν περνά Μόνο ένα δάκρυ δεν φτάνει Την παγωνιά να ζεστάνει Κλάψε ξανά µαγικά Κι όταν στο σπίτι σου πας Να πεις σ αυτούς που αγαπάς ότι δεν είσαστε µόνοι Κι αν η καρδιά σας κρυώνει ίπλα σας έχετε εµάς Βρέχει Ο ουρανός δεν αντέχει Μπροστά σ αυτή τη σκηνή Είδα Ουράνιο Τόξο κι ελπίδα Μέσα στην καταστροφή

Η ελπίδα Φεγγαράκι µου ξεκίνα τράβα τώρα για την Κίνα γιατί ο Ήλιος θε να βγει στη ροδάτη την αυγή Φεγγαράκι µου προχώρα Φύγε τώρα, ήρθε η ώρα ν ανεβώ στον ουρανό µε ποδήλατο ή κανό Ήλιε µου, χρυσέ µου ήλιε κράτα τό µου µυστικό η µαµά µου µην το µάθει κει ψηλά πως θ ανεβώ υο σπρωξιές γερές θα ρίξω και θα φύγω από κοντά µόνο πείτε στη γιαγιά σας µια οµπρέλα να κρατά Κι η κυρά Γκιουλιώ όταν θα χει πια δισέγγονα οχτώ µες στο δάσος θα γιορτάσει τα γενέθλια τα εκατό Η αναγέννηση Μία µέρα του Απρίλη πήγε επίσκεψη µια φίλη στην καλή κυρά Γκιουλιώ η Πηνελόπη απ το χωριό. Ξάφνου ακούγεται ένας θόρυβος. Ανοίγοντας την πόρτα βλέπουν κι οι δυο τους πίσω απ τα χόρτα µια ελαφίνα και το ελαφάκι µε γελαστό πια προσωπάκι. Η χαρά του δε λεγόταν. Το ελαφάκι, που περιπλανιόταν, βρήκε τελικά µπροστά του την ελαφίνα, τη µαµά του. Εκείνη τη µέρα τ Απρίλη ήρθαν να ευχαριστήσουν τη φίλη την καλή κυρά Γκιουλιώ και την Πηνελόπη απ το χωριό. Μαρίνα Ηλιάδου Ισμήνη Πατρικίου Ήλιε µου, χρυσέ µου ήλιε κρύψου λίγο να χαρείς αν δυο σύννεφα τρακάρουν ίσως βρέξει πιο νωρίς Πράσινο, καφετί, χρυσαφί, βιολέ πεταλούδα πέτα στ ουρανού το µπλε. Αγγελική Ορφανουδάκη

Γιατί; Με κοίταζε, τα µάτια του θολά εν άφηναν το βλέµµα µου να φύγει εν άκουσα να λέει λόγια πολλά Μα είδα µες στο δάκρυ να τα πνίγει Το κούτσουρο κλωτσούσε απαλά Που βρήκε εκεί, καµένο µπρος στην πόρτα Και χάιδευε το πόδι σιωπηλά Στο χώµα κάτω απ τα ξερά τα χόρτα Γιατί; Γιατί; Στα µάτια του παράπονο να καίει Γιατί; Γιατί; Ποιος έκανε το ελάφι µου να κλαίει; Παράξενη αυτή η Πρωτοχρονιά χωρίς τραγούδια, κάλαντα και δώρα Μ αυτό το ελάφι µέσα στο χιονιά Κατάµατα να µε κοιτάζει τώρα Θα ήθελα, Θε µου, εδώ να ρθούν Αυτοί που τις φωτιές στα δάση βάζουν Μαζί µου µπρος στην πόρτα να σταθούν Να δουν αυτά τα δάκρυα να στάζουν. Γιατί; Γιατί; Στα µάτια του παράπονο να καίει Γιατί; Γιατί; Ποιος έκανε το ελάφι µου να κλαίει; Tίμος Τερζής Η κυρά Γκιουλιώ Ζούσε στο σπιτάκι της το παλιό µια καλή γιαγιά, η κυρά Γκιουλιώ Μ ελάφια και πουλιά στου βουνού την αγκαλιά Αχ! Κυρά Γκιουλιώ θυµάσαι το ωραίο το βουνό; Όνειρο σού µοιάζει µακρινό. ράκος κατακόκκινος φωτιά φυσά µαύρη στάχτη, γκρι καπνός η ζωγραφιά. Τα ελάφια, τα πουλιά που θα βρουν άλλη φωλιά; Αχ! Κυρά Γκιουλιώ να ξέρεις χρώµατα θα χει ξανά θα βγούν τα όνειρά σου αληθινά. Αγγελική Ορφανουδάκη

Τις ηµέρες που γραφόταν το βιβλίο, µας ήρθε αυτή η πληροφορία από την ΑΝΙΜΑ. Νοµίζουµε πως αξίζει να τη διαβάσετε: Ενα νεογέννητο θηλυκό ελαφάκι βρέθηκε στο δάσος της Αυλώνας, αρχές Μαΐου. Η µητέρα του κυνηγήθηκε από σκύλους µόλις το γέννησε κι αυτό σώθηκε τελευταία στιγµή από το βοσκό της περιοχής. Η κόρη του βοσκού, αφού το τάισε µε κατσικίσιο γάλα, τηλεφώνησε στην ΑΝΙΜΑ κι οι άνθρωποι της ΑΝΙΜΑ µε τη σειρά τους ειδοποίησαν τον Φορέα ιαχείρισης του ρυµού. Το µωρό παρελήφθη και βρίσκεται από εκείνη τη µέρα στη φροντίδα της ΑΝΙΜΑ, έχει δυναµώσει και µεγαλώνει µέρα µε τη µέρα. Για την ώρα θεωρεί ως µαµά του την κοπέλα που το ταΐζει και δεν φεύγει από δίπλα της... Ο στόχος, φυσικά, είναι να γυρίσει, όταν θα είναι έτοιµο, στο βουνό και στην άγρια φύση. Μaρία Γανωτή ANIMA Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης της Άγριας Ζωής Τηλ.: 210-9510075, 6972664675 www.wild-anima.gr

Ta ονόματα των μαθητών της Γ Δημοτικού του 7ου Δημοτικού Σχολείου Κηφισιάς Αθανάσιος Aντωνίου Σαϊµίρ Βεσάι Αλέξανδρος Πρελορέντζος Αναστάσης Καρνέρης Ευτυχία Γαϊτανίδη Αργώ Γκάρτζου Αντελαγίντα Γκοστίµα Αναστασία Σαραντινού Γιώργος Αλευράς Οδυσσέας Θεοδωράτος Άννα Καµινάρη Ειρήνη εληγιάννη Ελισάβετ Σµυρναίου Θεόφιλος-Αλέξιος Κάπαρης Νικόλας Κωνσταντάκης Άγγελος Μητρόπουλος Αναστασία Ξυδιά Εµµανουέλα Παναγιώτου Ελένη Βασιλοπούλου Ιουλία Ντόκα Ισµήνη Πατρικίου Κωνσταντίνος Έρωτας Σοφία Πέτροβιτς Ζαννής Πράσινος Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος Μαρίνα Ηλιάδου Ελευθερία Ντάριου Νικόλαος Καριτσινός Μωρίς Φάις Ειρήνη Χατζάκη Αλέξανδρος Στουπάς Ορέστης Μαρκοπουλιώτης Ραφαήλ Κατσυφός Νικόλαος Ψωµάς Μαρία Βασιλοπούλου Σοφία Κοντοθανάση Σοφία Ελένη Γερονικολάου