ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ Περιοδικό ἐκδιδόμενο κάθε Κυριακή

ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ Περιοδικό ἐκδιδόμενο κάθε Κυριακή Ὑπό Ἐπισκόπου Ἰερεμίου, Μητροπολίτου Ἱ. Μ. Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως «Εἰς πόλιν ἤ εἰς Ρούμελην, ὅπου περιπατήσεις, παντοῦ ἀκούεις ὄνομα τό τῆς Προυσιωτίσσης» (Ἆσμα τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ) Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013 ΚΥΡΙΑΚΗ E Λουκᾶ Ἀκεψιμᾶ, Ἀειθαλᾶ, ἀνακ. λειψ. ἁγ. Γεωργίου Ἀπολυτίκιον Παναγίας Προυσιωτίσσης Ἦχος α Τῆς Ἑλλάδος ἁπάσης Σύ προΐστασαι πρόμαχος καί τερατουργός ἐξαισίων τῇ ἐκ Προύσσης εἰκόνι Σου, Πανάχραντε Παρθένε Μαριάμ καί γάρ φωτίζεις ἐν τάχει τούς τυφλούς δεινούς τε ἀπελαύνεις δαίμονας καί παραλύτους δέ συσφίγγεις, Ἀγαθή, κρημνῶν τε σῴζεις καί πάσης βλάβης τούς Σοί προσφεύγοντας. Δόξα τῷ Σῷ ἀσπόρῳ τοκετῷ, δόξα τῷ Σέ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά Σοῦ τοιαῦτα θαύματα. ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ MΕΘΟΔΙΟΣ ΟΛΥΜΠΟΥ ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΕΡΙ ΑΓΝΕΙΑΣ (α) 1. Στήν μελέτη τῶν ἁγίων Πατέρων μας, ἀδελφοί μου χριστιανοί, μπαίνουμε στόν 4ο αἰ. Ὁ αἰώνας αὐτός, πού ἔχει θαυμαστά κείμενα, ἀρχίζει μέ μαρτυρολόγια. Γιατί εἴπαμε στό προηγούμενο κήρυγμά μας, ὅτι ἡ εἰδωλολατρία, πού ξεψυχοῦσε, ἔβαλε τά δυνατά της νά ἀναζήσει. Καί ἄρχισε λοιπόν μέ τόν Διοκλητιανό της πάλι φρικτούς διωγ-

μούς κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ. Στήν ἀρχή πάλι τοῦ αἰώνα αὐτοῦ ἔχουμε τήν πρώτη Δυτική Σύνοδο (ἦταν τότε μία ἑνωμένη Ἐκκλησία) μέ 81 ἐκκλησιαστικούς Κανόνες. Καί ἀπό τήν ἀρχή πάλι τοῦ αἰώνα αὐτοῦ ἔχουμε δυνατούς ἐκκλησιαστικούς συγγραφεῖς καί ἑρμηνευτές τῶν ἁγίων Γραφῶν, ὅπως τόν Ἡσύχιο Ἀλεξανδρέα, τόν Βίκτωρα Πεταβίου, τόν Πιέριο Ἀλεξανδρείας καί τόν Πέτρο Ἀλεξανδρείας. Στήν συνέχεια ἔχουμε τόν Μεθόδιο Ὀλύμπου, γιά τόν ὁποῖο θέλω νά σᾶς μιλήσω σήμερα. 2. Ὁ Μεθόδιος, ἀγαπητοί μου, ἦταν ἐπίσκοπος τοῦ Ὀλύμπου τῆς Λυκίας, ἄν καί ἄλλοι τόν λέγουν καί ἀλλοῦ ἐπίσκοπο. Ἦταν ἅγιος, ἀφοῦ μαρτύρησε γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ κατά τό ἔτος 311 μ.χ. Ἦταν ἕνας μεγάλος ἐντυπωσιακός ἐπίσκοπος καί ἔγραψε πολλά ἔργα, ἀπό τά ὁποῖα ὅμως λίγα σώθηκαν. Στά ἔργα του θέλει νά ἐφαρμόσει τόν διάλογο, νά παριστάνει δηλαδή νά διαλέγονται πρόσωπα γιά τό θέμα γιά τό ὁποῖο θέλει νά μιλήσει. Ἔτσι, ἀπό τά σωζόμενα ἔργα του, τό καλύτερο εἶναι τό Συμπόσιον τῶν δέκα παρθένων ἤ περί ἁγνείας, τό ὁποῖο εἶναι γραμμένο κατ αὐτόν τόν τρόπο. Θά ἤθελα νά σᾶς τό ἀναλύσω αὐτό τό ἔργο, ἀγαπητοί μου, ἀλλά δέν ἀρκεῖ ἕνα μόνο κήρυγμα. Χρειάζονται τρία ἤ καί τέσσερα ἀκόμη κηρύγματα. Στό σημερινό μου κήρυγμα θά σᾶς πῶ μερικά εἰσαγωγικά, χρήσιμα καί ἀναγκαῖα γιά νά νοήσουμε κάπως τό ὅλο ἔργο. Παρακαλῶ προσέξατέ τα. Οἱ διαβασμένοι ἀπό σᾶς ξέρουν ὅτι ὁ φιλόσοφος Πλάτωνας ἔγραψε ἕνα ἔργο πού τό ὀνομάζει καί αὐτός Συμπόσιον. Ὅπως λέγουν πολλοί, πιθανόν ὁ ἅγιος Μεθόδιος νά ἔγραψε τό ἔργο του ἔχοντας ὑπ ὄψιν τό ἔργο αὐτό τοῦ Πλάτωνα. Πραγματικά, οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χρησιμοποίησαν χωρίς φόβο τά εἴδη τοῦ λόγου τῶν ἀρχαίων φιλοσόφων, γιά νά μεταδώσουν τό χριστιανικό μήνυμα. Ἔτσι καί ὁ Μεθόδιος ἐξαρτᾶται κατά τήν μορφή καί τόν τρόπο συγγραφῆς τοῦ ἔργου του Συμπόσιο τῶν δέκα παρθένων ἀπό τό Συμπόσιο τοῦ Πλάτωνα. Καί τό λέγω αὐτό γιατί ἔχει παράλληλο θέμα μέ τό ἔργο τοῦ Πλάτωνα καί εἶναι γραμμένο κατά τόν ἴδιο «ἀνοδικό» τρόπο, ὅπως τό ἔργο τοῦ Πλάτωνα. Θά σᾶς πῶ τί σημαίνει αὐτός ὁ «ἀνοδικός» τρόπος πού εἶπα. Στό δικό του Συμπόσιο ὁ Πλάτωνας ὑμνεῖ τόν ἔρωτα τῶν ἰδεῶν. Καί τό κάνει αὐτό «ἀνοδικά». Ἀρχίζει δηλαδή ἀπό τόν ἔρωτα τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν καί φθάνει στόν ἔρωτα τῶν καθαρῶν ἰδεῶν. Αὐτό σημαίνει τό «ἀνοδικά». Στό Συμπόσιό του ὁ ἅγιος Μεθόδιος ὁμιλεῖ γιά ἄλλον ἔρωτα, γιά τόν ἔρωτα τῆς παρθενικῆς ζωῆς, πού εἶναι ὁ μοναδικός τρόπος πού ἐξομοιώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Χριστό. Αὐτή ὅμως ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητας πρός τήν παρθενική ζωή, τήν κορυφή αὐτή τῆς ἀρετῆς, ἔγινε «ἀνοδικά», ὅπως τό παριστάνει ὁ Μεθόδιος στό ἔργο πού θά μελετήσουμε. Εἶναι ἡ κατά τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἀνοδική πορεία τῆς ἀνθρωπότητας ἀπό τήν κατάσταση τῆς πτώσης του στή θέωση, στό ὕψος τῆς καθαρῆς παρθενίας. Δηλαδή: Στήν ἀρχή οἱ ἄνθρωποι, μετά τήν πτώση τους, εἶχαν τήν ἀδελφομειξία. Ὁ ἀδελφός ἔπαιρνε τήν ἀδελφή του. Ἀργότερα ἔπαυσε ὁ γάμος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν καί τῶν στενῶν συγγενῶν, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι ἐφήρμοζαν τήν πολυγαμία. Ὁ ἕνας ἄνδρας δηλαδή ἔπαιρνε πολλές γυναῖκες, ἤ ἡ μία γυναίκα ἔπαιρνε πολλούς ἄνδρες. Πολύ κακό αὐτό, ἀλλά πάντως λιγώτερο κακό ἀπό τό προ- 2

ηγούμενο στάδιο, τόν γάμο μεταξύ τῶν ἀδελφῶν. Καί ἀπό τήν πολυγαμία ἔπειτα φθάνουμε στήν μονογαμία καί μετά ἀπό αὐτήν στήν παρθενία. Ὅλη αὐτή τήν ἀνοδική πορεία τῆς ἀνθρωπότητας, κατά τό σοφό οἰκονομικό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, τήν παρουσιάζει ὁ Μεθόδιος στό ἔργο του Συμπόσιο τῶν δέκα παρθένων, πού θέλω νά σᾶς ἀναλύσω καί τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ὕμνο τῆς ἁγνῆς παρθενικῆς ζωῆς. 3. Τό σκηνικό τοῦ ἔργου του ὁ ἱερός συγγραφέας Μεθόδιος τό παρουσιάζει συμβολικά στόν ἔξοχο καί ὡραῖο κῆπο τῆς οἰκοδέσποινας Ἀρετῆς. Αὐτή καλεῖ δέκα παρθένες σέ συμπόσιο. Ὁ δρόμος γιά τόν κῆπο εἶναι ἀνηφορικός καί δύσβατος καί αὐτό ἐκφράζει τόν ἀγῶνα καί τήν δυσκολία γιά νά πετύχει κανείς τήν ἀρετή τῆς παρθενίας, γιά τήν ὁποία θά μιλήσουν οἱ παρθένες στό συμπόσιό τους. Τό βλέμμα τῆς οἰκοδέσποινας Ἀρετῆς, πού ὑποδέχεται τίς παρθένες, εἶναι γλυκό ἀλλά καί αὐστηρό, ὅπως ἁρμόζει στήν ὑμνούμενη ἀρετή, τήν παρθενία. Ἀλλά καί ἡ περιγραφή τοῦ κήπου ὡς ὡραίου καί μοσχοβολητοῦ μέ τήν καθαρή καί διαυγῆ του ἀτμόσφαιρα, μέ τίς κρῆνες καί τίς πηγές τῶν ὑδάτων, μέ τά γεμάτα ἀπό καρπούς δένδρα καί τά πολλά του λουλούδια, καί αὐτή ἡ περιγραφή, λέγω, γίνεται γιά τό θέμα τοῦ συμποσίου, τήν παρθενία. Ἔτσι εὐωδιαστός καί καρποφόρος κῆπος εἶναι ἡ παρθενία. 4. Οἱ παρθένες στόν κῆπο ἀναπαύονται κάτω ἀπό ἕνα ὑψηλό δένδρο μέ πλούσια καί πυκνή σκιά. Τό δένδρο ὀνομάζεται «ἄγνος». Εἶναι τό γνωστό σέ μᾶς δένδρο ἀλυγαριά ἤ λυγιά ἤ ἀγνιά. Λέγεται δέ «ἄγνος» τό δένδρο αὐτό γιατί ἀπό παλαιά στά φύλλα του καί στά σπέρματά του ἀποδίδονταν ἀντιπυρετικές καί καταπραϋντικές ἰδιότητες. Τήν ἴδια ἰδιότητα εἶχαν ἀνακαλύψει ἀπό παλαιά καί στήν Ἰτιά. Τό ἄνθος τῆς Ἰτιᾶς τριμμένο στό νερό καταπραΰνει τούς ἐρεθισμούς τοῦ σαρκικοῦ πάθους σέ ἐκεῖνον πού θά τό πιεῖ. Κάτω λοιπόν ἀπό τό δένδρο ἄγνος παριστάνει ὁ ἅγιος Μεθόδιος ὅτι γίνεται ὁ διάλογος τοῦ συμποσίου τῶν δέκα παρθένων. Στήν ἀνάλυση τοῦ ἔργου, ἀγαπητοί μου, θά δοῦμε νά γίνεται λόγος γιά δύο δένδρα, γιά τήν συκιά καί γιά τό ἄγνος. Τό πρῶτο δένδρο, ἡ συκιά, συμβολίζει τήν πτώση τοῦ ἀνθρώπου, γιατί μέ αὐτό τό δένδρο στόν παράδεισο ὁ διάβολος σαγήνευσε τούς πρωτοπλάστους καί ἁμάρτησαν καί μέ τά φύλλα αὐτοῦ τοῦ δένδρου κάλυψαν οἱ πεπτωκότες τήν γύμνωσή τους. Τό ἄλλο δένδρο, ἡ ἄγνος, κάτω ἀπό τήν σκιά τοῦ ὁποίου θά καθίσουν οἱ δέκα παρθένες γιά νά θεολογήσουν, συμβολίζει τήν ἀρετή τῆς παρθενίας πού βασίλευσε στόν κόσμο ἀπό τόν ἀρχιπάρθενο Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μας ἀποξήρανε τήν συκιά, ὅπως τό διαβάζουμε στήν σχετική εὐαγγελική περικοπή (βλ. Ματθ. 21,18 ἑξ.), τήν ὁποία ἀκοῦμε στήν ἀρχή τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, στήν Ἀκολουθία τῆς Μεγάλης Δευτέρας. Μέ πολλές εὐχές, Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας 3

122222222222222223 ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ (1) Ἀγαπητοί μου, 1. Καθένας ἀπό μᾶς ἀνήκει στήν οἰκογένειά του. Ἀλλά ὅλοι μαζί, ὅλοι οἱ βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ἀνήκουμε στήν μεγάλη οἰκογένεια τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ οἰκογένεια αὐτή λέγεται Ἐκκλησία. Στήν οἰκογένειά μας αὐτή δέν ἀνήκουμε μόνο ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι ὀρθόδοξοι, ἀλλά, κατά πρῶτο λόγο, στήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία μας καί ὅλοι οἱ ἅγιοι. Ἄρα, ἀδελφέ μου, δέν εἶσαι μόνος καί μήν παραπονιέσαι λοιπόν γιά μοναξιά. Ἄν νιώθεις πραγματικά ὅτι εἶσαι παιδί τοῦ Θεοῦ καί ὅτι σάν βαπτισμένος εἶσαι γραμμένος στήν οἰκογένειά Του, τότε δέν εἶσαι μόνος. Ἔχεις συντροφιά, βοήθεια καί προστασία τήν Παναγία. Ναί! Ὅποιος ἀγαπάει τήν Παναγία καί προσεύχεται σ Αὐτήν, δέν ἔχει ποτέ μοναξιά! 2. Ὅλοι οἱ βαπτισμένοι λεγόμαστε «χριστιανοί». Λεγόμαστε ἔτσι ἀπό τόν Χριστό, στό ὄνομα τοῦ Ὁποίου βαπτιστήκαμε καί στόν Ὁποῖο ἀνήκουμε. Ἀλλά λεγόμαστε «χριστιανοί» καί ἀπό τό «χριστοί». Εἴμαστε δηλαδή χρισμένοι μέ τό ἱερό χρίσμα, τότε στό βάπτισμά μας, ὅταν πήραμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι πρέπει νά βλέπουμε τόν ἑαυτό μας καί ἔτσι πρέπει νά βλέπουμε καί τόν ἄλλο χριστιανό, γιά νά τόν σεβόμαστε. Νά τόν βλέπουμε σάν βαπτισμένο καί μυρωμένο ἀδελφό μας, σάν ἱερό χαριτωμένο πρόσωπο, γιατί μέ τό χρίσμα πού ἔλαβε δέχτηκε τά Χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτήν τήν Χάρη καί τήν χαρά μόνο οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί τήν ἔχουμε, γιατί μόνο τά Μυστήρια πού γίνονται στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι τά σωστά καί τά κανονικά. Οἱ αἱρετικοί δέν ἔχουν Μυστήρια. Καί ὅταν λέγω αἱρετικούς ἐννοῶ καί τούς Παπικούς, γιατί αὐτοί οἱ Παπικοί πιστεύουν ἄλλη Ἁγία Τριάδα (λένε γιά «φιλιόκβε»), πιστεύουν ἄλλη Παναγία (τήν πιστεύουν ὄχι ὡς κανονικό ἄνθρωπο) καί κάνουν διαφορετικά τόν σταυρό τους (μέ τέσσερα δάκτυλα). Πέστε μου, εἶναι ἤ δέν εἶναι αἱρετικοί αὐτοί πού χάλασαν αὐτά τά τρία βασικά δόγματα τῆς πίστης μας; 3. Λάβαμε λοιπόν ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτήν ὅμως τήν Χάρη πού λάβαμε πρέπει νά τήν τιμᾶμε καί πρέπει νά προσέχουμε, πολύ νά προσέχουμε, νά μήν τήν χάσουμε. Ναί! Ἀφοῦ εἴμαστε χρισμένοι μέ τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πρέπει τά ἔργα μας καί τά λόγια μας καί ὅλη ἡ συμπεριφορά μας νά μοσχοβολᾶνε ἀπό τήν Χάρη Αὐτή. Ὅμως, χριστιανοί μου, μέ αὐτά πού 4

λέμε, καί ὄχι μόνο λέμε ἀλλά καί κάνουμε, λερώσαμε τήν ψυχή μας καί χάσαμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ὄχι μόνο τήν ψυχή μας, ἀλλά καί τό σῶμα μας λερώσαμε μέ σαρκικά ἁμαρτήματα. Σκέψου, χριστιανέ, ὅτι τό σῶμα σου, μέ τό ὁποῖο ἁμαρτάνεις, αὐτό τό σῶμα εἶναι βαπτισμένο στήν ἅγια Κολυμβήθρα, εἶναι χρισμένο μέ τό ἅγιο Μύρο. Ποῦ τό ρίχνεις καί ποῦ τό πετᾶς τό βαπτισμένο ἅγιο σῶμα σου; 4. Ὅλοι μας ἔχουμε λερωθεῖ, ὅλοι μας εἴμαστε ἁμαρτωλοί. Ὅλοι μας μέ τά ἁμαρτήματα πού κάνουμε ἔχουμε ἀποξενωθεῖ ἀπό τόν Θεό. Αὐτό πού μᾶς ἁρμόζει τώρα νά κάνουμε, γιά νά τά ξαναφτιάξουμε μέ τόν Θεό, εἶναι νά κάνουμε ἀγώνα γιά νά ξαναπάρουμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτόν τόν ἀγώνα τόν λέμε ΜΕ- ΤΑΝΟΙΑ. Αὐτό εἶναι ὅλο κι ὅλο ἡ ζωή τοῦ χριστιανοῦ, ἀδελφοί μου. Παίρνουμε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέ τό Βάπτισμα καί μέ τά ἄλλα Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, τήν χάνουμε λίγο ἤ πολύ μέ τά ἁμαρτήματα πού κάνουμε, καί ἀγωνιζόμαστε μέ ἔργα μετανοίας νά ἀποκτήσουμε πάλι αὐτό πού εἴχαμε καί χάσαμε. Αὐτό εἶναι, ξαναλέγω, ἡ ζωή μετανοίας τοῦ χριστιανοῦ. Καί ὁ καλός Θεός μας ἀπό ψηλά, πού βλέπει τόν ἀγώνα μας, μᾶς δίνει περισσότερο ἀπό αὐτό πού θέλουμε καί ἀπό αὐτό πού Τοῦ ζητᾶμε. 5. Ἔργα μετανοίας, πού πρέπει νά κάνουμε γιά νά εὐαρεστήσουμε τόν Θεό καί νά καθαρθεῖ ἡ ψυχή μας, εἶναι ἡ ΠΡΟΣΕΥΧΗ, πρῶτα, ἡ ΝΗΣΤΕΙΑ, δεύτερον, καί ἡ ΜΕΛΕΤΗ τῶν ἱερῶν βιβλίων τῆς Ἐκκλησίας μας, τρίτον. (α) Νά προσευχόμαστε, χριστιανοί μου, στόν Χριστό καί στήν Παναγιά μας καί σέ ὅλους τούς Ἁγίους, πού εὐαρέστησαν τόν Θεό. Στά σπίτια μας νά ἔχουμε ἱερά εἰκονίσματα καί ἕνα προσευχητάριο, πού ἔχει τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας μας. (β) Νά νηστεύουμε, χριστιανοί μου, τίς Τετάρτες καί τίς Παρασκευές καί ὅλες τίς Τεσσαρακοστές. Γιατί νά τρῶμε τό κρέας τήν Παρασκευή καί τήν Πέμπτη τά φασόλια; Τό κρέας νά τό φᾶμε τήν Πέμπτη καί τήν Παρασκευή νά φᾶμε νηστήσιμο φαγητό. Καί (γ) νά βάλουμε ὅλοι ἀρχή νά μελετᾶμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι στήν Ἁγία Γραφή, στά ἅγια βιβλία τῶν Πατέρων μας καί στούς βίους τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. 6. Μέ μιά τέτοια καλή ἀρχή θά κάνουμε εὐτυχισμένο τόν ἑαυτό μας καί θά ἀποκτήσει νόημα ἡ ζωή μας, γιατί θά ἔχουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τότε καί ἡ πατρίδα μας, γιά τήν ὁποία κάποτε τραγουδάγαμε «Ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει» ἀλλά τώρα πεθαίνει τότε ἡ πατρίδα μας, λέγω, θά βγεῖ ἀπό τό χάος πού τήν ἔρριξαν κάποιοι ἀσυνείδητοι κυβερνῆτες καί τότε θά δοῦμε καλύτερες ἡμέρες. Μέ πολλές εὐχές, Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας 5

QRRRRRRRRRRRS ΜΕΘΟΔΟΣ ΜΑΘΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΚΗΣ ΕΒΡΑΪΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ (Σέ συνέχειες) (Ἡ γλώσσα τοῦ πρωτοτύπου κειμένου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης) Μάθημα 5ο ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΦΘΟΓΓΟΛΟΓΙΚΟ 6. ΜΑΠΠΕΙΚ ΚΑΙ ΡΑΦΕ Τό Μαππείκ εἶναι μία τελεία στιγμή, ἡ ὁποία τίθεται στό μέσον τοῦ h, ὅταν βρίσκεται στό τέλος τῆς λέξεως, γιά νά δηλώσει ὅτι αὐτό πρέπει νά προφερθεῖ ὡς χ, π.χ. l; («λάχ»). Τό Ραφέ εἶναι μία μικρή ὁριζόντια γραμμή πάνω ἀπό τά γράμματα h καί b, ἡ ὁποία δηλώνει τήν ἀπουσία τοῦ νταγαίς ἤ τοῦ μαππείκ ( h). Τό ραφέ στίς νεώτερες ἔντυπες ἐκδόσεις τῆς Π.Δ. παραλείπεται. 7. ΤΟΝΟΙ ΚΑΙ ΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Γιά τήν ρυθμική καί μελωδική ἀπαγγελία τοῦ κειμένου τῆς Π.Δ. στίς Συναγωγές ἐτέθησαν ἐπί τοῦ κειμένου διάφορα σημεῖα τονισμοῦ. Τό σημερινό κείμενο τῆς Π.Δ. ἔχει 48 τόνους, ἀπό τούς ὁποίους: (α) ἄλλοι χρησιμεύουν ὡς σημεῖα τονισμοῦ (τίθενται δίπλα στην τονισμένη συλλαβή, στά ἀριστερά τοῦ φωνήεντος, πλήν τοῦ χῶλεμ, στό ὁποῖο τίθενται δεξιά καί δηλώνουν τόν τόνο τῆς λέξεως) (β) ἄλλοι χρησιμοποιοῦνται ὡς σημεῖα στίξεως (ὅπως ἡ δική μας τελεία, ἡ ἄνω τελεία ἤ τό κόμμα) καί (γ) ἄλλοι εἶναι μουσικά σημεῖα, φωνόσημα, γιά τήν μουσική ἀπαγγελία τοῦ κειμένου, ὅπως αὐτό ὑπεψάλλετο στίς Συναγωγές, τῶν ὁποίων τήν σημασία ἀγνοοῦμε. 6

Τόνοι ὡς σημεῖα στίξεως: Εἶναι διαζευκτικοί ἤ συμπλεκτικοί. Διαμορφώθηκαν δύο συστήματα: 1) Γιά ὅλα τά βιβλία, πλήν τῶν Ψαλμῶν, Παροιμιῶν καί Ἰώβ καί 2) γιά τά τρία αὐτά βιβλία. 1) Τό 1ο σύστημα ἔχει 18 διαζευκτικούς καί 9 συμπλεκτικούς τόνους. Οἱ σπουδαιότεροι ἀπό αὐτούς εἶναι οἱ ἑξῆς: α) Διαζευκτικοί 1 Τό Σιλλούκ ( ). Εἶναι ἰσχυρός τόνος. Τίθεται στήν τονιζόμενη συλλαβή τῆς τελευταίας λέξεως τοῦ στίχου καί συνοδεύεται πάντοτε ἀπό τό σώφ πασούκ ( ). Ἀντιστοιχεῖ στήν δική μας τελεία. Τό Ἀθνάχ ( ). Εἶναι ἰσχυρός τόνος. Δηλώνει τό τέλος τοῦ ἡμιστιχίου καί ἀντιστοιχεῖ στό δικό μας κόμμα ἤ τήν ἄνω τελεία. Τό Σεγολτά ( ) Μπαίνει στήν 4η ἤ 5η θέση ἀπό τό Ἀθνάχ. Τό Ζακαίφ γκαδώλ ( ) Εἶναι ἰσχυρός τόνος. Τίθεται πάνω ἀπό τήν τονιζόμενη συλλαβή καί συνήθως μετατρέπει τό φωνῆεν ἀπό βραχύ σέ μακρό. Τό Ζακαίφ κατών ( ) Εἶναι ἰσχυρός τόνος. Τίθεται πάνω ἀπό τήν τονιζόμενη συλλαβή καί συνήθως μετατρέπει τό φωνῆεν ἀπό βραχύ σέ μακρό. Τό Μουνάχ ( ) Τό Μαχπάχ ( ) β) Συμπλεκτικοί 2) Tό 2ο σύστημα περιέχει δώδεκα διαζευκτικούς καί ἐννέα συμπλεκτικούς τόνους, οἱ σπουδαιότεροι ἀπό τούς ὁποίους εἶναι: 1. Οἱ πιό σημαντικοί τόνοι πού πρέπει νά γνωρίζει κανείς ὁπωσδήποτε εἶναι τό σιλλούκ (μέ τό σώφ πασούκ) καί τό ἀθνάχ. 7

α) Διαζευκτικοί Τό Σιλλούκ ( ) Τό Ὡλέ βεγιωρέδ ( ) Τό Ἀθνάχ ( ) β) Συμπλεκτικοί Τό Μαιρεχά ( ) Τό Μουνάχ ( ) ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ Οἱ περισσότερες Ἑβραϊκές λέξεις τονίζονται στήν λήγουσα, λίγες στήν παραλήγουσα καί καμμία στήν προπαραλήγουσα. Ὁ τόνος ὅμως τῶν λέξεων δέν παραμένει σταθερός, ἀλλά μεταβάλλεται γιά ρυθμικούς λόγους καί λόγω γραμματικῶν μεταβολῶν, γιά τίς ὁποῖες θά μιλήσουμε στήν συνέχεια. Γενικῶς πρέπει νά παρατηρήσουμε τά ἑξῆς: Ἡ τελευταία λέξη τοῦ στίχ. ἤ τοῦ ἡμιστιχίου τονίζεται ἰσχυρότατα. Στήν περίπτωση αὐτή λέμε ὅτι ἡ λέξη εὑρίσκεται «ἐν τῇ παύλῃ». 2 Συνεπείᾳ τούτου τό τυχόν βραχύ φωνῆεν τῆς τονιζομένης συλλαβῆς γίνεται σχεδόν κατά κανόνα μακρόν καί φωνήεντα πού ἔχουν ἐκπέσει ἐπανέρχονται ὡς μακρά, π.χ. τό T;l] q; («κατάλτα») γίνεται T;l] ;q; («κατάλτα»). Παράδειγμα τόνων σέ στίχο: Γενέσεως 1,1 r h t w m h t h l r b t r b («μπερεσίθ μπαρά Ἐλωχίμ ἐθ χασ-σαμάγιμ βε-ἐθ χα-ἄρετς») Μετάφραση: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τόν οὐρανόν καί τήν γῆν». Ἡ λέξη h l («Ἐλωχίμ» [Θεός]) ἔχει ἀθνάχ ἑπομένως ἐδῶ ἔχουμε τό τέλος τοῦ ἡμιστιχίου καί ἡ λέξη τονίζεται ἰσχυρά. Ἡ λέξη r («ἄρετς» [γῆ]) ἔχει σιλλούκ καί ἀκολουθεῖται ἀπό σώφ πασούκ ἑπομένως ἐδῶ ἔχουμε τό τέλος τοῦ στίχου καί ἡ λέξη τονίζεται ἰσχυρά. 2. Δηλαδή «στό τέλος» («παῦλα» σημαίνει «τέλος» ἤ «παύση»). 8

Κάθε λέξη τοῦ κειμένου ἔχει τόν τόνο της, ἐφ ὅσον (α) δέν συνδέεται μέ τό Μακκαίφ μέ τήν ἑπόμενη λέξη σέ μία τονική ἑνότητα (βλ. κατωτ.) ἤ (β) δέν βρίσκεται σέ συνεζευγμένη κατάσταση. 3 Ἐκτός ἀπό τόν κύριο τόνο οἱ λέξεις μποροῦν νά ἔχουν καί ἕνα δευτερεύοντα τόνο, ὁ ὁποῖος δηλώνεται συνήθως διά τοῦ Μέθεγ (βλ. κατωτ.). Ὅταν ὀξύτονη λέξη συνδεθεῖ μέ μονοσύλλαβη ἤ ἄλλη λέξη πού ἀρχίζει ἀπό τονιζόμενη συλλαβή, τότε ὁ τόνος τῆς πρώτης λέξης ἀναβιβάζεται στήν παραλήγουσα, ἐάν αὐτή εἶναι φωνηεντόληκτος μακρά, π.χ. h l l r q («κάρα λάγιελα») ἀντί γιά h l l r q («καρά λάγιελα»). 8. ΜΑΚΚΑΙΦ, ΠΕΣΕΙΚ, ΜΕΘΕΓ. Τό Μακκαίφ ( ) εἶναι μία μικρή ὁριζόντια γραμμή, ἡ ὁποία τίθεται ἄνω μεταξύ τῶν λέξεων, γιά νά συνδέσει αὐτές σέ μία τονική ἑνότητα. Μέ αὐτόν τόν τρόπο μποροῦν νά συνδεθοῦν δύο ἕως τέσσερις λέξεις, συνήθως μονοσύλλαβες. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ὁ τόνος πίπτει ἐπί τῆς τελευταίας λέξεως, ὅλες δέ οἱ ὑπόλοιπες ἀποβάλλουν τόν τόνο. Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ τυχόν ὑπάρχουσες μακρές συλλαβές συνηθέστατα μεταβάλλονται σέ βραχεῖες π.χ. ἡ φράση /l rv,a lko tae («ἔθ κιώλ ἀσέρ λώ»), μέ τό μακκαίφ γίνεται /l rv,a lk; ta, («ἐθ-κιολ-ἀσερ-λώ). Ἀντίθετη λειτουργία ἐπιτελεῖ τό Πεσείκ ἤ Πασαίκ ( ), τό ὁποῖο εἶναι μία κάθετη γραμμή μεταξύ τῶν λέξεων, γιά νά χωρίσει αὐτές. Τό πεσείκ τίθεται (α) πρός ἀποφυγήν παρανοήσεως τοῦ κειμένου, π.χ. ἡ φράση [v;r: /la, l oq]ti µai («ἴμ τικτώλ ἐλώαχ ρασά» «εἴθε νά φόνευες, ὦ Θεέ, τόν ἀσεβῆ», Ψαλμ. 139,19), χωρίς τό πεσείκ θά μποροῦσε νά διαβαστεῖ «εἴθε νά φόνευες τόν Θεό τόν ἀσεβῆ»! (β) ὅταν ἡ δεύτερη λέξη ἀρχίζει ἀπό τό σύμφωνο στό ὁποῖο λήγει ἡ προηγούμενη, π.χ. brol; lz<r b W («ου-βαρζέλ λα-ρώβ»). (γ) ὅταν ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια λέξη, π.χ. µ/y µ/y. Τό Μέθεγ ( ) εἶναι μία μικρή κάθετη γραμμή, ἡ ὁποία τίθεται ἀριστερά τοῦ φωνήεντος, πλήν τοῦ χῶλεμ, στό ὁποῖο τίθεται δεξιά. Τό μέθεγ ἐπιτελεῖ πολλές λειτουργίες, ἀπό τίς ὁποῖες οἱ σπουδαιότερες εἶναι οἱ ἑξῆς: (α) δεικνύει τόν δευτερεύοντα τόνο τῆς λέξεως, ὁπότε τίθεται στήν δεύτερη πρίν ἀπό τόν τόνο φωνηεντόληκτη συλλαβή, π.χ. kon («ἀνωχί»). 3. Γιά τήν συνεζευγμένη κατάσταση θά δοῦμε σέ ἑπόμενο μάθημα. 9

(β) ὅταν τίθεται σέ μακρά φωνήεντα ἀκολουθούμενα ἀπό σιεβά, δεικνύει τήν μακρότητα αὐτῶν, π.χ. h r m («σαμερά» καί ὄχι «σομρά»). (γ) τίθεται σέ ὅλα τά φωνήεντα, ὅταν ἀκολουθεῖ χαταίφ, γιά νά καταστήσει τήν προφορά τοῦ φωνήεντος περισσότερο εὐδιάκριτη, π.χ. q z («γιεχεζάκ»). (δ) ὅταν τίθεται σέ φωνηεντόληκτες συλλαβές πού συνδέονται μέ μακκαίφ δηλώνει τήν μακρότητα τῆς συλλαβῆς, π.χ. l m («μι-λεχ ι ά»). (ε) ὅταν τίθεται στό ἄρθρο, ἀναδεικνύει τήν προφορά τοῦ φωνήεντος τοῦ ἄρθρου. Τίθεται δέ στό ἄρθρο ὅταν τό οὐσιαστικό ἀρχίζει ἀπό γράμμα πού ἔχει ἁπλό σιεβά καί στερεῖται διπλωτικοῦ νταγαίς, π.χ. w l h («χα-λεβιγίμ»). Ἀπό ὅλες τίς παραπάνω λειτουργίες τοῦ μέθεγ ὡς βασική του λειτουργία θεωρεῖται ἡ δήλωση τῆς μακρότητας τῶν διχρόνων φωνηέντων (βλ. β καί δ). Λέξεις τοῦ παρόντος μαθήματος l; («λάχ») εἰς αὐτήν (ἡ πρόθεση l] [«λέ»] + ἀντων. ἐπίθ.) 4 T;l] q; («κατάλτα») ἐφόνευσες (β ἀρσ.) ἀπό ρ. l q;, «φονεύω». 5 B] («μπέ») ἐν (πρόθ.) tyviare («ρεσίθ») ἀρχή (οὐσ.) ar:b; («μπαρά») ἐποίησε (ρ.) µyhiola («Ἐλωχίμ») Θεός ἤ θεοί (θεῖο ὄνομα εἶναι σέ μορφή πληθ., ἀλλά συνήθως δηλώνει τόν ἕνα ἀληθινό Θεό καί τότε συντάσσεται μέ ρῆμα σέ ἑνικό ἀριθμό) tae («ἔθ») δείκτης αἰτιατικῆς h («χά») ἄρθρο (εἶναι κοινό γιά κάθε γένος καί πτώση) µyim v; («σαμάγιμ») οὐρανοί (οὐσ.) w («βέ») καί (σύνδ.) r<a; («ἄρετς») γῆ (ουσ. ἡ κανονική μορφή τῆς λέξεως εἶναι r<a, [«ἔρετς»]). 6 ar:q; («καρά») ὀνόμασε (ρ.) hl;y l; («λάγελα») νύχτα (οὐσ.) lko («κιώλ») πᾶς, ἕκαστος, ὅλοι 4. Γιά τό ἀντωνυμικό ἐπίθημα θά μιλήσουμε σέ ἑπόμενα μαθήματα. 5. Στήν πραγματικότητα ὁ τύπος l q; σημαίνει «ἐφόνευσε» (αὐτός), ἀλλά περισσότερα γιά τούς τύπους τῶν ρημάτων θά ποῦμε ὅταν μιλήσουμε γιά τό ρῆμα. 6. Τό σεγώλ μετατρέπεται σέ κάμετς λόγω τοῦ ἄρθρου πού προηγεῖται. Γιά τό ἄρθρο θα μιλήσουμε σέ ἑπόμενο μάθημα. 10

rv,a («ἀσέρ») ὁ ὁποῖος, ἡ ὁποία, τό ὁποῖον, πού (ἀναφ. ἀντων.) /l («λ-ώ») εἰς αὐτόν (εἶναι ἡ πρόθεση l] («λέ») + ἀντων. ἐπίθ.). µai («ἴμ») εἴθε νά (μόριο) l oq]ti («τικτώλ») φονεύεις (β ἀρσ.) /la, («Ἐλώαχ») Θεός (εἶναι ὁ τύπος ἑνικοῦ ἀριθμοῦ τῆς λ. µyhiola [«Ἐλωχίμ]). [v;r: («ρασά») ἀσεβής (ἐπίθ.) brol; («λαρώβ») πολύ, εἰς πλῆθος (ἡ πρόθ. l] [«λέ»] καί τό οὐσ. bro [«ρώβ»], «πλῆθος»). lz<r b W («οὐ-βαρζελ») καί σίδηρος (ὁ σύνδ. «καί» 7 + τό οὐσ. lz<r b [«βαρζέλ»]) µ/y («γιώμ») ἡμέρα ykinoa; («ἀνωχί») ἐγώ (προσ. ἀντων.) h r m («σαμερά») φυλάττει (γ θηλ. ἑν., ἀπό ρ. rm v; [«σαμάρ]). qz j y< («γιεχεζάκ») δένει γερά (γ ἀρσ. ἑν.) ymi («μί») ποιός; (ἐρωτ. ἀντ.) l] («λεχιά») σέ σένα (εἶναι ἡ πρόθεση l] [«λέ»] + ἀντ. ἐπίθ. ) µyyiwil] («λεβιγίμ») Λευίτες (οὐσ.) Ἀπάντηση τῶν ἀσκήσεων τοῦ προηγουμένου μαθήματος 1. Προφορά τῶν λέξεων (καί σημασία τους): µyhiola «Ἐλωχίμ» Θεός µ/ht] «θεχώμ» ἄβυσσος ynep] «πενέ» πρόσωπον, ἐπιφάνεια tp,j,r m] «μεραχέφεθ» κινούμενη, ἐπιφερόμενη yhiy «γιεχί» ἔγινε ldeb]y w «βα-γιαβντέλ» καί διεχώρισε /tb] «μπεθώχ ἀναμέσον rv,a «ἀσέρ» πού, ὁ ὁποῖος, ἡ ὁποία, τό ὁποῖον 2. Διπλωτικό ἤ τραχυντικό νταγαίς καί προφορά τῶν λέξεων (καί σημασία τους): WwQ;yI διπλ. νταγαίς «γικκαβού» ἄς συναχθοῦν 7. Γιά τίς μεταβολές τοῦ συνδέσμου «καί» θά μιλήσουμε στό ἑπόμενο μάθημα. 11

µyim;h διπλ. νταγαίς «χαμ-μάγιμ» τά ὕδατα /tb] τραχ. νταγαίς «μπεθώχ» ἀναμέσον ybe τραχ. νταγαίς «μπέν» μεταξύ yrip] τραχ. νταγαίς «περί» καρπός µyim V;h διπλ. νταγαίς «χασ-σαμάγιμ» οἱ οὐρανοί tj T mi διπλ + τραχ. ντ. «μιτ-τάχαθ» κάτω ἀπό hl;y L;h διπλ. νταγαίς «χαλ-λάγιελα» ἡ νύχτα 12