ΕΥΗΜΕΡΙΟΙ ΣΟΤ ΝΑΟΤ ΜΑ Α. ΕΙΑΓΩΓΙΚΑ Ἕνα σημαντικὸ μέρος τῆς ζωῆς κάθε ἐνορίας ἀποτελεῖ καὶ ἡ ἱστορία της. Μιὰ ἱστορία ποὺ δένει τὰ ἀνθρώπινα, προσωπικὲς μνῆμες, κόπους, περιπέτειες, ἀνώμαλες περιόδους ποὺ στὸν 20 ο αἰώνα δὲν ἦταν καὶ λίγες, μὲ τὰ ἔσχατα ποὺ προσδοκοῦμε, ἀλλὰ καὶ ἤδη ζοῦμε συναγμένοι στὴ Θεία Εὐχαριστία. Ἔτσι ἡ ἱστορία αὐτῶν ποὺ διακόνησαν τὸ μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας στὴν ἐνορία μας, τῶν ἐφημερίων τοῦ Ναοῦ μας δηλαδή, φαίνεται κάποτε νὰ ἔχει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον, ἀλλὰ κυρίως μπορεῖ νὰ γίνεται εὐκαιρία μνημονεύσεως τῶν κεκοιμημένων ἐφημερίων καὶ ἐκζητήσεως τῶν ὑπὲρ ἡμῶν πρεσβειῶν τους στὸ οὐράνιο θυσιαστήριο, καθὼς καὶ πνευματικῆς τρόπον τινὰ συνάξεως μὲ τοὺς ζῶντες. Ὁ παρὼν κατάλογος τῶν κυριοτέρων ἐφημερίων τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Γεωργίου Κυψέλης βασίστηκε στὶς πληροφορίες ποὺ παίρνουμε ἀπὸ τὰ βιβλία τῶν μυστηρίων τοῦ Ναοῦ μας, σὲ ὑλικὸ ποὺ μᾶς παρεχώρησε ἡ κ. Καίτη Ράμφου, κόρη τοῦ π. Ἰωάννη Ράμφου, καθὼς καὶ σὲ ὑλικὸ ποὺ κατέχει ὁ π. Κωνσταντῖνος Βαστάκης καὶ ποὺ ἀπὸ ἐτῶν εἶχε ἐπεξεργασθεῖ, ἀρχίζοντας ἔτσι ἐκεῖνος τὴν κατάρτιση αὐτοῦ τοῦ καταλόγου. τοὺς παλαιότερους ἐφημερίους χρησιμοποιοῦμε τὸν τίτλο ποὺ χρησιμοποιοῦσαν ἐκεῖνοι, ὅταν ὑπέγραφαν στὰ βιβλία τῶν μυστηρίων, π.χ. ἱερέας, ἀρχιμανδρίτης κ.λπ. Ἐπίσης γιὰ τοὺς παλαιότερους ἐφημερίους παραθέτουμε ἀρκετὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα, ὅσα ἦταν στὴ διάθεσή μας καὶ παραπέμπουμε στὶς πηγές. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι λόγῳ τῆς παλαιότητας, τὰ ὅποια στοιχεῖα εἶναι πολύτιμα. Γιὰ τοὺς νεότερους παραθέτουμε ἕνα βασικὸ βιογραφικὸ σημείωμα, καθὼς τὶς περισσότερες πληροφορίες μπορεῖ κανείς εὔκολα νὰ τὶς ἀναζητήσει, εἴτε ἀπὸ τοὺς ἰδίους, εἴτε ἀπὸ τὶς οἰκογένειες ὅσων ἔχουν σχετικὰ πρόσφατα κοιμηθεῖ. Ὁ παρὼν κατάλογος ἀποτελεῖ ἕνα πρῶτο σχεδίασμα καὶ πρόκειται πρὸς ἐμπλουτισμό. Παρατηρήσεις, πληροφορίες, νέα στοιχεῖα, φωτογραφίες, τυχὸν διορθώσεις ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ὁποιοσδήποτε ἐνορίτης, εἶναι ὄχι μόνο εὐπρόσδεκτα, ἀλλὰ καὶ ἐπιθυμητά.
Β. ΟΙ ΕΥΗΜΕΡΙΟΙ ἱερέας Γεώργιος Καλλιτεράκης (1900; - 1924) τὰ σωζόμενα στὸ Ναό μας βιβλία, ἡ πρώτη ἱεροπραξία ποὺ καταγράφεται εἶναι μία βάπτιση στὶς 6 Αὐγούστου 1900, ἡ ὁποία ἔγινε κατ οἶκον, ὅπως συνηθιζόταν ἐκείνη τὴν ἐποχή. Σὴν ἐτέλεσε ὁ π. Γεώργιος. Ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῶν βιβλίων μποροῦμε νὰ πιθανολογήσουμε ὅτι ὁ π. Γεώργιος ἦταν μόνος του έφημέριος ὥς τὸ 1917 περίπου, τὴν δὲ πιθανὸν τελευταία του ἐφημεριακὴ ὑπογραφὴ βρίσκουμε σὲ μία βάπτιση τὸ Υεβρουάριο τοῦ 1924, τὴν ὁποία ἐτέλεσε μαζὶ μὲ τὸν νέο τότε ἐφημέριο π. Ἰωάννη Νοταρᾶ. Ἄλλα στοιχεῖα δὲν ὑπάρχουν. ἱερέας Ἄγγελος Φρυσικὸς (1918; - 1923) τὰ βιβλία τοῦ Ναοῦ ὑπογράφει ἀπὸ 1918 ἕως τὸ 1923. Μία ὑπογραφὴ τὸ 1925. Φωρὶς ἄλλα στοιχεῖα. ἀρχιμανδρίτης Ἰωακεὶμ Βασιλειάδης (1922; -1925;) τὰ βιβλία τοῦ Ναοῦ ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1922 ἕως τὸ 1925. Φωρὶς ἄλλα στοιχεῖα.
οἰκονόμος Ἰωάννης Νοταρᾶς (1923-1958) Ὑπηρέτησε ὡς ἐφημέριος ἀπὸ τὸ 1923 (ἡ πρώτη του ὑπογραφὴ στὰ βιβλία τοῦ Ναοῦ εἶναι σὲ ἕνα γάμο στὶς 4/17 Αὐγούστου 1923) ὥς τὸ 1958, ὁπότε καὶ συνταξιοδοτήθηκε. Πολλοὶ ἐνορίτες μας θυμοῦνται τὸν π. Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος ἐκοιμήθη σὲ βα θειὰ γεράματα, ἄνω τῶν 101 ἐτῶν, καὶ μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του διέμενε στὴν Κυψέλη, στὴν ὁδὸ Ἰθάκης 6. Γεννήθηκε στὸ Μεσοχώριον Καρπάθου περὶ τὸ 1870, ἴσως τὸ 1868. Ἔμεινε ὀρφανὸς πατρὸς σὲ μικρὴ ἡλικία καὶ ἀνατράφηκε κοντὰ στὸν παπποῦ του, ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερέας στὸ Βαλουκλῆ τῆς Κωνσταντινούπολης. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ χρόνια ἐπέστρεψε στὴν Κάρπαθο καὶ διορίσθηκε δημοδιδάσκαλος Μεσοχωρίου. τὶς 24 Μαρτίου 1898 χειροτονήθηκε διάκονος ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Καρπάθου Ἀγαθάγγελο στὴν ἐκκλησία τοῦ ἁγ. πυρίδωνος τῆς Κάσου καὶ τὴν Πεντηκοστὴ τοῦ 1899 χειροτονήθηκε ἱερέας στὴν Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας (Φαμηδιὲ) ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Ἐφέσου Ἰωακεὶμ Εὐθυβούλη. Ὣς τὸ 1907 ὑπηρέτησε ὡς ἱερέας σὲ διάφορες Κοινότητες τῆς Μητροπόλεως Ἐφέσου. Ἀπὸ τὸ 1907 ὣς τὸ 1922 ἐφημέρευσε σὲ διάφορες ἐκκλησίες τῆς Μητροπόλεως μύρνης. υγκεκριμένα ἀπὸ τὸ 1910 ἕως τὸ 1917 στὸν παλαιὸ ναὸ τοῦ ἁγ. Γεωργίου καὶ ἀπὸ τὸ 1917 ὣς τὸ επτέμβριο τοῦ 1922 στὴν ἁγ. Αἰκατερίνη. Ἡ μικρασιατικὴ καταστροφὴ τὸν φέρνει στὴν Ἀθήνα, ὅπου τοποθετεῖται ἀρχικὰ στὸν ἅγ. Παντελεήμονα Ἀχαρνῶν, καὶ ἀπὸ τὶς 20 Ἰουλίου 1923 στὸν Ναό μας, ἀπ ὅπου συνταξιοδοτήθηκε τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 1958. (τὰ στοιχεῖα εἶναι ἀπὸ σύντομο βιογραφικὸ σημείωμα ποὺ εἶχε συντάξει ὁ γιὸς τοῦ π. Ἰωάννη, Ἐμμανουὴλ Νοταρᾶς, τὸ 1971 καὶ μᾶς τὸ παρεχώρησε εὐγενῶς ἡ κόρη τοῦ π. Ἰωάννη Ράμφου, κ. Καίτη Ράμφου, ἡ ὁποία τὸ ἔχει στὸ ἀρχεῖο της, ἡ δὲ φωτογραφία εἶναι τοῦ 1960).
ἀρχιμανδρίτης Πορφύριος Κυριακίδης (1924; -1948;) Γεννήθηκε περὶ τὸ 1882 στὴν Κύπρο καὶ τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Γεώργιος. ὲ ἡλικία 10 ἐτῶν πῆγε στὰ Ἱεροσόλυμα, ὅπου ἀργότερα σπούδασε στὴ Θεολογικὴ χολὴ τοῦ ταυροῦ. Ἀπεφοίτησε τὸ 1904. Ἑλληνομαθὴς καὶ θεολογικὰ κατηρτισμένος ἐπανῆλθε στὴν Κύπρο, ὅπου, πιθανὸν περὶ τὸ 1905 χειροτονήθηκε διάκονος, καὶ λόγῳ τῶν προσόντων του τοῦ ἀνετέθη ἡ τοποτηρητεία τῆς χηρεύουσας μητροπόλεως Πάφου. Ὑπηρέτησε τὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος καὶ διηύθυνε ἀφιλοκερδῶς τὸ τετρατάξιο Γυμνάσιο τῆς περιοχῆς. Ἀπὸ τὸ 1909 ἐξέδιδε ἐκκλησιαστικὸ περιοδικό, ὅπου ἀρθρογραφοῦσε συχνὰ σχετικὰ μὲ τὰ ἐθνικά, ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἐκπαιδευτικὰ ζητήματα τοῦ νησιοῦ. Σὸ 1912 βρίσκεται στὴν Ρόδο, ἐπιφορτισμένος ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση μὲ τὴ διευθέτηση σοβαροῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος. Ἡ παρουσία του ἐνόχλησε τὴν ἰταλικὴ διοίκηση, ἡ ὁποία καὶ τὸν ἀπεμάκρυνε ἀπὸ τὸ νησί. Σὸ 1914 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στὸν ἅγ. πυρίδωνα Πειραιῶς ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Δράμας Ἀγαθάγγελο. Ὑπηρέτησε στὸ Φαλάνδρι, στὴν ἁγ. Σριάδα Κεραμεικοῦ καὶ ἀπὸ τὸ 1924 περίπου στὸν ἅγ. Γεώργιο Κυψέλης. τὰ βιβλία τοῦ Ναοῦ ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1924 ἕως τὸ 1948. Ὁ π. Ἰωάννης Ράμφος, ὁ ὁποῖος ἐκφώνησε ἐπικήδειο λόγο γιὰ τὸν π. Πορφύριο, εἶπε χαρακτηριστικά: «Ὁ ἀρχιμανδρίτης Πορφύριος Κυριακίδης ὑπηρετήσας τὴν Ἑκκλησίαν μετὰ εὐσυνειδησίας καὶ ἀφοσιώσεως καταλείπει μνήμην ἀδιαβλήτου καὶ ἀσκητικοῦ βίου<κληρικοῦ, πιστοῦ οἰκονόμου τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ ἐμφορουμένου ὑπὸ τοῦ πνεύματος τῶν γνησίων παραδόσεων τῆς Ἐκκλησίας». (Σὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ παραπάνω στοιχεῖα ἀντλήσαμε ἀπὸ χειρόγραφο τοῦ π. Ἰωάννη Ράμφου, ὅπου εἶχε καταγράψει τὸν ἐπικήδειο λόγο γιὰ τὸν π. Πορφύριο καὶ τὸ ὁποῖο εὐγενῶς μᾶς παραχώρησε ἡ κόρη τοῦ π. Ἰωάννη Ράμφου κ. Καίτη Ράμφου). π. Φριστόδουλος Βαφειάδης (1934; - 1941;) τὰ βιβλία τοῦ Ναοῦ ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1934 ἕως τὸ 1941. Φωρὶς ἄλλα στοιχεῖα.
πρωτοπρεσβύτερος Ἀνδρέας κιαδαρέσης (1936; - 1937;) Καταγόταν ἀπὸ τὴν Πύλο.Ἦταν δάσκαλος στὴν Κεφαλλονιά. Ὁ μητροπολίτης Δαμασκηνὸς Πολύδωρος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸν Ἰούλιο τοῦ 1901, ἔπειτα ἀπὸ σύσταση τοῦ Κεφαλλονίτη Ἄθου Ρωμάνου, ὑπουργοῦ τῶν ἐξωτερικῶν στὴν κυβέρνηση Θεοτόκη, εἶχε τοποθετηθεῖ στὴν Κεφαλλονιά, πάντρεψε τὸν δημοδιδάσκαλο Ἀνδρέα μὲ τὴν ἀνηψιά του Παναγιώτα, ἡ ὁποία καταγόταν ἀπὸ τὰ Καλάβρυτα. Ὁ μητροπολίτης Δαμασκηνός, ποὺ εἶχε ἐκτιμήσει τὰ πλούσια προσόντα τοῦ Ἀνδρέα, τὴν ἐξυπνάδα του, τὴ μόρφωσή του, τὴν ἀξιοπρέπειά του, τὸν χειροτόνησε ἱερέα καὶ τὸν τοποθέτησε σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ πλούσιες ἐνορίες τοῦ Ἀργοστολίου, τὴν Παναγία τὴ Βλαχέρνα, ἢ, ὅπως ἦταν προσεισμικὰ γνωστή, στὸ Υουσᾶτο, ὅπου καὶ ἡ σημερινὴ μητρόπολη τοῦ Ἀργοστολίου. Φειροτόνησε δὲ ἱερεῖς καὶ τοὺς δύο γαμπροὺς τοῦ Ἀνδρέα. Ὁ π. Ἀνδρέας καὶ ἡ πρεσβυτέρα Παναγιώτα ἀπέκτησαν τὸ 1904 καὶ ἐνῶ κατοικοῦσαν στὴ συνοικία Ρακατζῆς, σ ἕνα στενὸ ἀπέναντι στὴν προσεισμικὴ Ἐπισκοπὴ τῆς Κεφαλλονιᾶς (στὶς Ἀπανώστρατες, κοντὰ στὸ μεγάλο σπίτι τοῦ Βρετοῦ), τὸν γιό τους πύρο. Μετὰ ἀπὸ μιὰ πνευμονία τοῦ πύρου, ἀπὸ τὴν ὁποία κινδύνευσε τὸ νήπιο, ἡ οἰκογένεια ἐγκαταστάθηκε στὸ οἴκημα τῆς Ἐπισκοπῆς, ὅπου ὁ πύρος ἀνατράφηκε μὲ αὐστηρὸ τρόπο, ἀργότερα δὲ διακρίθηκε ὡς Λογοτέχνης, Υιλόλογος καὶ Μουσικολόγος, μὲ σπουδὲς Γαλλικῆς Λογοτεχνίας στὸ Παρίσι. Ὁ π. Ἀνδρέας ἐφημέρευσε γιὰ χρόνια στὸ Υουσᾶτο καὶ ἐργάστηκε παράλληλα καὶ ὡς Ἀρχιερατικὸς Γραμματέας στὴν Ἐπισκοπή. Ἔκανε κηρύγματα, διάβαζε ὄμορφα καὶ κατανοητὰ τὸ Εὐαγγέλιο, συνέταξε ἕνα καλὸ σχολικὸ χάρτη τῆς Κεφαλλονιᾶς καὶ ἔγραψε συνοπτικὴ μελέτη γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ νησιοῦ. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Δαμασκηνοῦ, τὸ 1933 καὶ ἀφοῦ παρέδωσε ὁ π. Ἀνδρέας τὰ Γραφεῖα τῆς «Μητροπόλεως» πιὰ Κεφαλλονιᾶς στὸν Γερμανὸ Ρουμπάνη τὸ 1934, ἡ οἰκογένεια ἐγκαταστάθηκε στὴν Ἀθήνα, στὴν Κυψέλη, ὅπου καὶ ἐφημέρευσε ἐκεῖ. τὰ βιβλία τοῦ Ναοῦ ὑπογράφει τὰ ἔτη 1936-1937, γιὰ μυστήρια ποὺ τελέστηκαν στὸν ἅγ. Εὐθύμιο Κυψέλης. Ἐκοιμήθη τὸ 1944.
*Πηγὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἀντιγράψαμε: Νικολάου Σζουγανάτου, Υιλολογικὸ μνημόσυνο πύρου Α. κιαδαρέση, στο, Κεφαλλονίτικη Πρόοδος, τεῦχος 69-70, επτέμβριος-ὀκτώβριος 1977, τόμος τ, σ. 171. Δημητρίου Λουκάτου, πύρος Ἀνδρέα κιαδαρέση, (ἀνάτυπο;), σσ. 4, 8. Ἠώς, 58-60, σσ. 31-33]. πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Ράμφος (1941-1983) Πρωτότοκο παιδὶ τοῦ οἰκονόμου καὶ ἀρχιερατικοῦ ἐπιτρόπου Κιμώλου πυρίδωνος Ράμφου, γεννήθηκε στὴν Κίμωλο τὴν 1 η Ἰουλίου 1903. Ἔλαβε τὰ πρωτοβάθμια μαθήματα στὴν Κίμωλο καὶ στὴ Μῆλο καὶ τὸ 1919 ἐνεγράφη στὴ Ριζάρειο χολή, τῆς ὁποίας διευθυντὴς ἦταν τότε ὁ ἀρχιμανδρίτης Φρυσόστομος Παπαδόπουλος, μετέπειτα πανεπιστημιακὸς δάσκαλος, ἀκαδημαϊκὸς καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν. Ὁ π. Ἰ. Ράμφος εἶχε κλίση πρὸς τὴν ἔρευνα, ἡ ὁποία φάνηκε νωρίς. υνετέλεσε ἀποφασιστικὰ στὴν κάθοδο τοῦ Γ. ωτηρίου στὶς Κατακόβες τῆς Μήλου, καθὼς φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ πρακτικὰ τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν (1927), λεπτομέρειες δὲ τῆς ἀνασκαφῆς δημοσίευσε ὁ π. Ἰωάννης στὴν ἐφημερίδα «Μῆλος». Ἡ κλίση του αὐτὴ ἦταν, φαίνεται, κληρονομιὰ ἀπὸ τὸν πατέρα του. Ὁ φιλόλογος-ἱστορικὸς Φάρης Μπαμπούνης, σχολιάζοντας σὲ ἄρθρο του στὸ Κυκλαδικὸν Υῶς (Ἀπρίλιος-Μάιος 1997) τὴν ἀγάπη τοῦ π. Ἰωάννου γιὰ τὴν ἔρευνα, διατυπώνει τὴν πεποίθηση ὅτι αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἔχει ρίζα της τὴν ἀντίστοιχη ἀγάπη τοῦ πατέρα του πρὸς τὰ «παλαιὰ καὶ τὰ ἀρχειακὰ διατηρητέα». Ὁ π. Κωνσταντίνος Βαστάκης μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ π. Ἰωάννης «ὡς φοιτητής, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν οἰκονομικῶν του ἀναγκῶν εἰργάσθη ὡς Γραμματεὺς τοῦ Γενικοῦ Υιλοπτώχου Σαμείου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, ἐδίδαξε σὲ Ἰδιωτικὸ χολεῖο τοῦ Παγκρατίου καὶ ὑπηρέτησε στὸ Βυζαντινὸ Μουσεῖο. Σὸ ἄρθρο του γιὰ τὶς Κατακόμβες τῆς Μήλου στὴν ἐφημερίδα Μῆλος (φ. 60, 1-3-1926, σ.2) ἀνήκει στὶς πρῶτες ἔντυπες παρουσίες του». Ὁ Ἰωάννης πῆρε τὸ πτυχίο τῆς Θεολογικῆς χολῆς τὸ 1929 καὶ ὑπεδείχθη ἀπὸ τὸν ἀρχιεπίσκοπο Φρυσόστομο Παπαδόπουλο ὡς κατάλληλος γιὰ νὰ διευθύνει τὸ Κανισκέρειο Ὀρφανοτροφεῖο Ἀλεξανδρείας, τὸ ὁποῖο πράγματι διηύθυνε ἐπιτυχῶς. Σὸ 1932 καλεῖται νὰ ἀναλάβει τὴ διεύθυνση τοῦ Ἑκκλησιαστικοῦ Ὀρφανοτροφείου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὴ Βουλιαγμένη, ὅπου ἀνέγειρε τὸ ναὸ τοῦ
Ἱδρύματος καὶ ἵδρυσε τὴν Προπαρασκευαστικὴ Ἱερατικὴ χολή. Ἀργότερα διηύθυνε τὸ Θεολογικὸ Οἰκοτροφεῖο τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Φειροτονήθηκε διάκονος στὶς 2 επτεμβρίου 1940 καὶ πρεσβύτερος στὶς 17 Νοεμβρίου 1940 ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Σαλαντίου Παντελεήμονα, μετέπειτα μητροπολίτη Ἐδέσσης καὶ Θεσσαλονίκης. Ὑπηρέτησε γιὰ δύο χρόνια στὴν Εὐαγγελίστρια στὸν Πειραιὰ καὶ ἀπὸ τὸ 1941 ἕως τὸ 1983 στὸν ἅγ. Γεώργιο Κυψέλης. Ἡ πρώτη του ἐφημεριακὴ ὑπογραφὴ εἶναι σὲ μιὰ κηδεία στὶς 7 επτεμβρίου 1941. Παράλληλα εἶχε τὴν ἐκδοτικὴ ἐπιστασία τῶν λειτουργικῶν βιβλίων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. υνετέλεσε στὴν προβολὴ τῆς Ὁσίας Μεθοδίας τῆς Κιμώλου, ποὺ ὁδήγησε στὴν ἁγιοποίησή της τὸ 1991. Δημοσίευσε 105 ἐργασίες. Ἁγιολογικὰ μελετήματα, Ἱστορικὰ μελετήματα, Λαογραφικὰ μελετήματα, Ὀνοματολογικὰ μελετήματα. τὰ «Κιμωλιακά», τὰ ὁποῖα ἐπόπτευε, δημοσιεύτηκαν ἐργασίες ξένων καὶ ἑλλήνων ἐρευνητῶν. Ὁ π. Ἰωάννης ἐκοιμήθη στὶς 19 Ὀκτωβρίου 1986 καὶ ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία τελέσθηκε τὴν ἑπομένη, ἀνήμερα τοῦ ἁγ. Γερασίμου, στὸν Ναό μας. (Σὰ στοιχεῖα πήραμε ἀπὸ ἄρθρο τοῦ Φάρη Μπαμπούνη στὸ περιοδικὸ Κυκλαδικὸν Υῶς, Μάιος-Ἀπρίλιος 1997. Ὁ ἐνδιαφερόμενος μπορεῖ νὰ ἀνατρέξει ἐπίσης στὴν Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαίδια, στὸ σχετικὸ λῆμμα καὶ στὸ ἔργο τοῦ π. Ἰωάννη Ἁγιολογικὰ Μελετήματα, τὸ ὁποῖο προλογίζει ὁ Παντελῆς Πάσχος). ἀρχιμανδρίτης Σιμόθεος Φαλόφτης (1948-1956) τὰ βιβλία τοῦ Ναοῦ ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1948 ἕως τὸ 1956. ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος ταθακάρος (1950-1951) τὰ βιβλία ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1950 ἕως τὸ 1951. π. Βασίλειος Παγώνης (1956-1960) τὰ βιβλία ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1956 ἕως τὸ 1960.
π. πυρίδων Παπαϊωάννου (1957 1972) τὰ βιβλία ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1957 ἕως τὸ 1972. πρωτοπρεσβύτερος Ἐμμανουὴλ χοινιωτάκης (1959-2002) τὰ βιβλία ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1959. Περισσότερα στοιχεῖα προσεχῶς. πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Βαστάκης τὰ βιβλία ἀπὸ τὸ 1960. Ὑπογράφει τὴν πρώτη βάπτιση στὶς 3 Αὐγούστου 1960. Περισσότερα στοιχεῖα προσεχῶς. Γεννήθηκε στὸ Μεγάλο Φωριὸ Εὐρυτανίας, ἀπόγονος Ἀγωνιστῶν τοῦ 1821 ἐξ ἀμφοτέρων τῶν γονέων του<ὁ μακαριστὸς πατέρας του, Ἱερέας καὶ Δάσκαλος, Δημήτριος Κ.Βαστάκης συλληφθείς, εἰς ἀντίποινα ἀντιστασιακῆς δράσεως Ἀνταρτῶν, βασανίστηκε μὲ πολυώδυνα βάσανα, μὲ 12 ἀκόμη ἄλλους Ἐθνομάρτυρας συγχωριανούς του. Κάηκε ζωντανὸς ἀπὸ τοὺς κατακτητὲς Ἰταλοὺς τὴν 24 ην Δεκεμβρίου 1942. Πτυχιοῦχος Ἐκκλησιαστικῆς Ἱερατικῆς χολῆς, Σαχυρρύθμου Παιδαγωγικῆς Ἀκαδημίας, τῆς Θεολογικῆς χολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, τῶν εμιναρίων: Πνευματικῶν-Ἐξομολόγων, Ἱεροκηρύκων, Νεότητος καὶ Ἀντιμετωπίσεως Αἱρέσεων. Ἐνεγράφη, ἐπίσης, στὸ Β ἔτος τοῦ «Βυζαντινοῦ Σμήματος καὶ Ἱστορίας τῶν Νεοτέρων Φρόνων» τῆς Υιλοσοφικῆς χολῆς, τοῦ αὐτοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, ὅπου παρηκολούθησε μαθήματα, χωρὶς ὅμως νὰ περατώσει τὶς σπουδές του, καθὼς καὶ τῆς γαλλικῆς καὶ ἀγγλικῆς γλώσσας καὶ τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς. Κατὰ τὸ ἔτος 1957 νυμφεύθηκε τὴν τελ. Θεολόγο, Κατηχήτρια, Κοινωνικὴ Λειτουργὸ καὶ ἀφοσιωμένη σύζυγο Δήμητρα-πρεσβυτέρα, τὸ γένος Βασιλείου καὶ Κωνσταντίνας (Σράπαλη) Ἀναστοπούλου ἐκ Λαστέϊκων Ἠλείας καὶ τὴν ἑπομένη χρονιὰ ἀπέκτησε τὸν μονογενῆ υἱό του. Φειροτονήθηκε Διάκονος στὶς 2 Μαρτίου 1958, Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀπὸ τὸν Θεοφ. Ἐπίσκοπο Μαραθῶνος ΔΑΜΑΚΗΝΟ στὸν ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Ἐλευθερίου Καμινίων Πειραιῶς. Πρεσβύτερος, δὲ χειροτονήθηκε τὴν ἑπόμενη Κυριακή, 9 Μαρτίου 1958, Β Νηστειῶν στὸν Ἱερὸ Καθεδρικὸ Ναὸ Ἀθηνῶν Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου ὑπὸ τοῦ ἰδίου ὡς ἄνω Ἀρχιεπισκόπου κυροῦ ΘΕΟΚΛΗΣΟΤ, συνιερουργησάντων μετ αὐτοῦ τοῦ προαναφερθέντος Ἐπισκόπου Μαραθῶνος ΔΑΜΑΚΗΝΟΤ καὶ τοῦ ἑτέρου Θεοφ. Ἐπισκόπου Κερνίτσης ΦΡΤΟΣΟΜΟΤ, μετέπειτα
Μητροπολίτου Υωκίδος. Ὡς ἱερέας ἐφημέρευσε στοὺς Ἱ.Ναοὺς τῆς Ἱ.Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν: Ἁγ.Παντελεήμονος Ἰλισσοῦ (Ἐνορία διὰ τὴν ὁποίαν ἐξελέγη) καὶ Ἁγ.Γεωργίου Κυψέλης. Ἡ σπουδαιότερη διακονία- ὑπηρεσία του, ὡς Προϊσταμένου τοῦ Ἱ.Ναοῦ Ἁγ.Γεωργίου Κυψέλης καὶ Προέδρου τοῦ Ἐνοριακοῦ Υιλοπτώχου Σαμείου (Ε.Υ.Σ.) αὐτοῦ, ὑπῆρξε ἡ δημιουργία τοῦ τοπικοῦ Γηροκομείου, προστάτη καὶ ἀνακουφιστὴ ἀπόκληρων ψυχῶν. Διακόνησε ἐπίσης: Ὡς Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος Ἀμυνταίου τῆς παραμεθόριας Ἱ.Μητροπόλεως Υλωρίνης, παράλληλα πρὸς τὰ ἐφημεριακὰ καὶ ποιμαντικά του ἐκεῖ διακονήματα ἀπὸ 15 Μαρτίου ἕως 15 επτεμβρίου 1968. τὴν Ἀρχιεπισκοπὴ Ἀθηνῶν: Ὡς Βοηθὸς τοῦ Κατηχητικοῦ ἔργου (1958-1960), ὡς Γραμματέας καὶ Ἀρχιερατικὸς Ἐπίτροπος τῆς Ε (Βορείας) Ἀρχ.Περιφερείας (1969-1975), ὡς Σομεάρχης τῆς Σ Ἀρχ.Περιφερείας (1976-1998) καὶ ὡς Περιφερειάρχης τῆς Ζ Ἀρχ. Περιφερείας (1998-2000). τὰ ἔτη 1972-1976 ἐδίδαξε, ὡς καθηγητὴς Θεολόγος στὴ Μέση Νυχτερινὴ Ἱερατικὴ χολὴ Ἀθηνῶν, κυρίως τὰ μαθήματα: Λειτουργικῆς καὶ Σελετουργικῆς. υμμετεῖχε καὶ διοργάνωσε ἱεραποδημητικὲς καὶ προσκυνηματικὲς ἐκδρομὲς ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, Ἅγιον Ὄρος, Ἁγίους Σόπους: Ἱεροσόλυμα - Ἀμμᾶν ινᾶ - Κάϊρο - Ἀλεξάνδρεια, καθὼς Κωνσταντινούπολη καὶ Κύπρο< Ἐπίσης, εἶναι μέλος, ἁπλοῦν καὶ Διοικήσεων, πολλῶν υλλόγων καὶ Πατριωτικῶν ωματείων, ἰδιαιτέρως τιμήθηκε γιὰ τὸ ἐν γένει ἔργο του ἀπὸ τὸν ύνδεσμο τῶν Μεγαλοχωριτῶν ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΚΕΤΗ, ἀπὸ τὸν ύλλογο τῶν Εὐρυτάτων: «ΚΑΛΛΙΑΚΟΤΔΑ», ἀπὸ τὴν «Ἑταιρεία Εὐρυτάνων Ἐπιστημόνων», κ.ἀ. Ἀρθρογραφεῖ σὲ περιοδικὰ, ἔχει ἐπιμεληθεῖ ἐκδόσεων πολλῶν βιβλίων. π. Νικηφόρος Ρωμαῖος (1966-1990;) Γεννήθηκε στὶς 14 επτεμβρίου 1912 στὶς Δουκάδες τῆς Κέρκυρας, ὅπου ὁλοκλήρωσε τὴ φοίτησή του στὸ σχολαρχεῖο, τὶς γυμνασιακές του σπουδές, καθὼς καὶ τὶς σπουδές του στὴν Ἱερατικὴ χολὴ τῆς Κέρκυρας. Φειροτονήθηκε διάκονος στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1936 καὶ παρέμεινε στὴν Κέρκυρα. τὶς 12 Ἀπριλίου 1943, τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Σὸ 1943 ἐκοιμήθη ἡ πρεσβυτέρα του. Σὸ 1945 βρίσκεται νὰ ὑπηρετεῖ στὶς Δουκάδες. Σὸ 1946 βρίσκεται στὸν ἅγ. Δημήτριο Ν. Υαλήρου. Σὸ 1952-53 βρίσκεται στὸ Θεολογικὸ Οἰκοτροφεῖο καὶ ἀπὸ τὸ 1953 ἕως τὸ
1967 ἐργάζεται στὴν Φριστιανικὴ Ἀλληλεγγύη. Ἤδη ἀπὸ τὸ 1960 ὑπηρετεῖ ὡς ἐφημέριος στὸν ἅγ. Ἐλευθέριο Γκύζη. Ἀπὸ τὸ 1966 εἶναι ἐφημέριος στὸν ἅγ. Γεώργιο Κυψέλης, ὅπου βρίσκουμε ὑπογραφές του ἀπὸ τὸ 1966 ἕως τὸ 1990. Γιὰ τοὺς παρακάτω τὰ στοιχεῖα προσεχῶς. π. Δημήτριος Μαθιουδάκης (1971 τὰ βιβλία ὑπογράφει ἀπὸ τὸ 1971 πρωτοπρεσβύτερος Ἀντώνιος Ἀνδρεαδάκης (1974 1997) πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Βασιλόπουλος (1983 πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μανδουράρης (1987 πρωτοπρεσβύτερος Παναγιώτης Φαβάτζας (1997 οἰκονὀμος Γεώργιος Γανωτῆς (2000 ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Γούλας (2002 ἀρχιμανδρίτης Υιλόθεος Νικολάκης (2004 οἰκονόμος Γεράσιμος Υακιώλας (2005 οἰκονόμος Νικόλαος Φομπιτάκης (2008 -