ΝΙΝΑ Ο Μάιος είχε φτάσει κιόλας στη μέση του. Αγαπημένος μήνας. Ηλιόλουστα πρωινά, δροσερές και μυρωδάτες βραδιές. Πλησίαζε το καλοκαίρι, το τέλος του κύκλου των εποχών. Άλλο ένα απόγευμα Παρασκευής... Αγαπημένη ώρα. Η ώρα που η ένταση της βδομάδας φτάνει στο τέλος της και οι άνθρωποι μπορούν να διασκεδάσουν ή να ξεκουραστούν. Πλησίαζε σαββατοκύριακο. Το τέλος του κύκλου της βδομάδας. Απόψε ο Μάιος ήταν μελαγχολικός. Από νωρίς ο ουρανός είχε μαζέψει γκρίζα σύννεφα. Τα τελευταία χαιρετίσματα ενός χειμώνα που είχε αρχίσει ήδη να ξεμακραίνει ή τα καπρίτσια μιας ζωηρής άνοιξης... Ό,τι και να ήταν πάντως, ο αέρας μύριζε λουλούδια και καλοκαίρι. 9 Η βροχή είχε πράγματι δυναμώσει πολύ, κατάφερε να τη μουσκέψει τα λίγα μόλις μέτρα που περπάτησε από το υπόγειο πάρκινγκ στην είσοδο της πολυκατοικίας που κατοικούσε. Ποτέ δεν είχε μαζί της ομπρέλα. Αγόραζε κατά καιρούς κάποια που της άρεσε, αλλά πάντοmanikiour002s018.indd 9
ΗΡΑ ΡΑΪΣΗ τε την ξεχνούσε στα μέρη όπου πήγαινε. Μια, ιδιαίτερα αγαπημένη, είχε παραμείνει στην ντουλάπα. Απέφευγε να την πάρει μαζί της, γιατί ήταν σίγουρη πως κάπου θα την ξεχνούσε και θα την έχανε κι αυτή. Κινιόταν πάντοτε βιαστικά, σε ρυθμούς «δημιουργικού άγχους», όπως συνήθιζε να λέει αστειευόμενη στους φίλους της. Φίλους είχε πολλούς... Πολλοί άνθρωποι τη συμπαθούσαν, τόσο κοινωνική και πρόσχαρη που ήταν. Το διαμέρισμά της ήταν ένα μικρό, κομψό, σοφιστικέ ρετιρέ στον Καρέα, με θέα τα φώτα της Αθήνας και λίγη θάλασσα. Αγαπούσε πολύ το λευκό χρώμα. Όλα ήταν κατάλευκα στο σπίτι της: η μοκέτα, οι καναπέδες, η κουζίνα, τα κλινοσκεπάσματα, οι πετσέτες. Μοναδική παραφωνία η σκουρόχρωμη σκαλιστή έθνικ τραπεζαρία, τα ασορτί φωτιστικά και το μαύρο μαρμάρινο λουτρό με τις χρυσές αντικέ βρύσες. Αγαπούσε πολύ αυτό το διαμέρισμα, ήταν το καταφύγιο και το ησυχαστήριό της. Το είχε διακοσμήσει ακριβώς όπως το επιθυμούσε και της είχε κοστίσει αρκετά χρήματα. Χαιρόταν να ζει μέσα σ αυτό, αλλά ακόμα πιο πολύ της άρεσε να συγκεντρώνει τους αγαπημένους της και να διασκεδάζουν ή να συζητούν. Ακούμπησε ήρεμα τα κλειδιά στην κονσόλα της εισόδου και πήρε το τηλεχειριστήριο. Η αγαπημένη της China Yoga μουσική πλημμύρισε το χώρο. Κινέζικη μουσική: νερά από καταρράκτες, σφυρίγματα 10 manikiour002s018.indd 10
πουλιών, φλάουτο, ήχοι από κύματα. Χαμογέλασε με πραότητα. Πράγματι απολάμβανε να γυρίζει σπίτι μετά από μια τόσο κουραστική μέρα. Τα φώτα της Αθήνας είχαν ανάψει, μπορούσε να τα δει πίσω από την μπεζ κουρτίνα της μεγάλης μπαλκονόπορτας. Αυτή η εκπληκτική θέα ήταν ο κύριος και καθοριστικός λόγος που αγόρασε το διαμέρισμα. Η Αθήνα φάνταζε στο βάθος του ορίζοντα χαρμόσυνη, πολύχρωμη, πλανεύτρα. Τα γκρίζα και πολύβουα πρωινά της είχαν εξαφανιστεί. Μετά από ένα ζεστό αρωματικό μπάνιο κι ένα ελαφρύ δείπνο, πήρε το μπουκάλι με το κόκκινο κρασί που μόλις είχε ανοίξει και κάθισε στην αγαπημένη της πολυθρόνα. Όλα τα φώτα σβηστά, μια λάμπα στο τραπέζι ήταν αρκετή. Είχε έρθει η ώρα να απολαύσει την αγαπημένη της θέα. Δεν επρόκειτο να βγει, αύριο ήταν μια μεγάλη μέρα. Επέστρεφαν τα παιδιά από το γαμήλιο ταξίδι τους: η κόρη της και ο γαμπρός της. Το βράδυ του Σαββάτου θα την επισκέπτονταν για να δειπνήσουν μαζί. Μια ευτυχισμένη ζωή άρχιζε. Οι κόποι, οι αγωνίες, οι δυσκολίες είχαν περάσει. Απόψε η Νίνα ήταν αισιόδοξη, ευτυχισμένη, πλήρης. Επιτέλους! Ένα χαμόγελο ανακούφισης και σοφίας, που πηγάζει από την πείρα, ζωγραφίστηκε στα χείλη της. «Επιτέλους... νομίζω πως τα κατάφερα τελικά...» μονολόγησε σιγανά και το βλέμμα της χάθηκε στο φωτισμένο νυχτερινό ορίζοντα. Είχε αρχίσει να αναπολεί και να θυμάται... 11 manikiour002s018.indd 11
manikiour002s018.indd 12
ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ Η ΝΙΝΑ ήταν μια γυναίκα γύρω στα πενήντα, πετυχημένη επιχειρηματίας, μητέρα, φίλη, οικοδέσποινα. Διατηρούσε δυο μεγάλα κέντρα αισθητικής σε καλά προάστια της Αθήνας. Έμενε σ ένα ζηλευτό διαμέρισμα, είχε μεγαλώσει ένα υπέροχο κορίτσι που πριν από λίγες μέρες άνοιξε τα φτερά για το δικό του σπιτικό. Μια ήρεμη, άνετη και ευτυχισμένη ζωή. Μια αισιόδοξη συνέχεια να την περιμένει. Ναι, η ζωή της ήταν όμορφη! Τα είχε καταφέρει! Κι όμως, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν λίγο πιο μικρή από την κόρη της, όταν παντρεύτηκε τον Γιάννη. Νέοι, όμορφοι, ερωτευμένοι και με όρεξη για δουλειά και δημιουργία. Ονειρεύονταν να ζήσουν μια ζωή χωρίς δυσκολίες, σαν παραμύθι. Ζούσαν φτωχικά σ ένα μικρό νοικιασμένο δυάρι στο κέντρο της πόλης, με τα φτερά του έρωτα και της νιότης ορθάνοιχτα και δυνατά. Η Νίνα δούλευε ως μανικιουρίστα πηγαίνοντας με το βαλιτσάκι της στα σπίτια. Ο Γιάννης ήταν ηλεκτρολόγος σε μια τεχνική εταιρεία που αναλάμβανε μεγάλα έργα του Δημοσίου. 13 manikiour002s018.indd 13
ΗΡΑ ΡΑΪΣΗ Η κόρη τους, η Κατερίνα, γεννήθηκε το δεύτερο χρόνο του γάμου τους. Η μεγάλη ευτυχία που πρόβαλε από τη γέννηση του μωρού εξαφανίστηκε βίαια ένα πρωινό του Γενάρη. Ο Γιάννης σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα. Η ζωή σταμάτησε στο μικρό δυάρι των Αμπελοκήπων. Η νεαρή τότε Νίνα χήρεψε στα είκοσι δύο της χρόνια. Το μωρό της ήταν μόλις δέκα μηνών. Η ζωή σταμάτησε, μα ήταν απαραίτητο να ξαναρχίσει... Η μικρή Κατερίνα ταξίδεψε λίγες βδομάδες μετά για το σπίτι των παππούδων της, στη Νάξο. Η Νίνα έπρεπε να δουλέψει, δεν είχε κανέναν άλλο στον κόσμο, μόνο τους γονείς του Γιάννη που έμεναν στο νησί. Δεν είχε δικούς της γονείς, ούτε χρήματα. Μόνο το βαλιτσάκι της δουλειάς της. Άλλαξε κατοικία, διάλεξε μια ημιυπόγεια μικρή γκαρσονιέρα σ ένα πλούσιο προάστιο της Αθήνας, τη γέμισε με φωτογραφίες των αγαπημένων της και ξεκίνησε δουλειά. 14 Είχε αρχίσει να έχει αρκετές γνωριμίες. Οι πελάτισσες την προτιμούσαν, γιατί ήταν καλή, βολική και ευγενική. Παράλληλα, η φήμη του τραγικού πένθους και του νεογέννητου ορφανού, χωρίς η ίδια να το επιδιώξει, γρήγορα μαθεύτηκε και εξαπλώθηκε στις συνοικίες των πλουσίων. Ένα μελαγχολικό παραμύθι που συγκίνησε αρκετούς. Έτσι η νεαρή Νίνα έγινε η αγαπημένη των κυριών του καλού κόσμου, που συναγωνίζονταν η μια την άλλη σε αγαθοεργίες και γενναιοδωρία. Η Νίνα απόκτησε φήμη και αρκετά μεγάλο πελατολόγιο. Άρχισε να μπαινοβγαίνει σε σπίτια του καλού κόσμου και να κινείται σε πολλές γειτονιές της Αθήνας. Τα πρώτα χρόνια δούλευε δεmanikiour002s018.indd 14
κάξι ώρες τη μέρα, διανύοντας αμέτρητες αποστάσεις στο λεκανοπέδιο της Αττικής με το βαλιτσάκι της δουλειάς στο χέρι. Δεν εργαζόταν τόσο πολύ μόνο γιατί είχε ανάγκη τα χρήματα. Είχε δύο πολύ ισχυρούς λόγους για να το κάνει: Πρώτον, για να ξεχνά το μεγάλο πόνο του πένθους και δεύτερον, γιατί ήθελε να προσφέρει στη μικρή της κόρη ένα λαμπρό μέλλον. Μόλις κατάφερνε να ορθοποδήσει, θα την έπαιρνε και πάλι κοντά της... Η Νίνα είχε νικηθεί από τη ζωή πάνω στα πιο όμορφα και γλυκά της χρόνια. Λίγο καιρό μετά, η Νίνα αποφάσισε να νικήσει τη ζωή με την ψυχή και τα νιάτα της. Το είχε απλά αποφασίσει... Σιγά σιγά έγινε η πιο διάσημη επαγγελματίας στο είδος της. Η έμφυτη καλοσύνη και η ευγένειά της της άνοιγαν τα σπίτια των ανθρώπων. Οι κυρίες την αγαπούσαν και τη θεωρούσαν έμπιστη φίλη τους. Πολύ γρήγορα άρχισαν να της ανοίγουν την καρδιά τους. Έτσι η Νίνα έμαθε τη ζωή μέσα από τις ιστορίες που κατοικούσαν στις καρδιές των πελατισσών της, στοίχειωναν τα σπιτικά τους και λαχταρούσαν να βρουν διέξοδο εξομολόγησης. Ιστορίες γυναικών, άλλες συνηθισμένες κι άλλες όχι, όμως πέρα ως πέρα αληθινές. Η Νίνα κυνήγησε το όνειρό της. Αγωνίστηκε για τη ζωή της, για τη ζωή της κόρης της. Δεν ήταν, όμως, η μόνη! Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε, μέσα από τις ιστορίες που άκουγε, πως δεν ήταν λίγες οι γυναίκες που βρίσκονταν σε μοίρα χειρότερη από τη δική της έστω κι αν έμοιαζαν ότι ζουν σ ένα «χρυσό» παραμύθι... 15 manikiour002s018.indd 15
ΗΡΑ ΡΑΪΣΗ Η βροχή είχε σταματήσει ξαφνικά, έτσι όπως άρχισε. Μια ανοιξιάτικη καταιγίδα, δυνατή, αναπάντεχη και σύντομη. Καταιγίδες... Η Νίνα βούλιαξε βαθύτερα στην πολυθρόνα της και έψαξε για ένα τσιγάρο. Κακιά συνήθεια, σκόπευε σύντομα ν απαλλαγεί απ αυτή. Απόψε, όμως, είχε ανάγκη από συντροφιά και ο καπνός μπορούσε να την ταξιδέψει όπου ήθελε. Μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε μ αυτόν. Να ρουφά, να ξεφυσά, να κάνει κυκλάκια στον αέρα, να τον παρακολουθεί να διαλύεται και να σκορπά. Καπνός... Καταιγίδες, καπνός και... αναμνήσεις... Μήπως αυτά δεν είναι η ζωή; Η νοσταλγική της διάθεση υποχώρησε για λίγο. Σηκώθηκε, πλησίασε το νοτισμένο τζάμι και πίεσε ελαφρά το μάγουλό της πάνω του. Δροσιά και στήριγμα... Δεν τα είχε απολαύσει σχεδόν ποτέ τα προηγούμενα χρόνια. Καταιγίδες είχε αντικρίσει αρκετές. Όνειρα που έγιναν καπνός, επίσης. Οι πελάτισσές της... Τι θα έκανε, αλήθεια, χωρίς αυτές... Ας είναι όλες τους καλά... Κατευθύνθηκε πίσω στην πολυθρόνα και στα λίγα βήματα που διένυσε, εκείνες εμφανίστηκαν ξαφνικά μπροστά της απροσδόκητες σαν την καταιγίδα, αέρινες σαν τον καπνό. Οι πελάτισσές της... Δεκάδες πρόσωπα, ξανθές, μελαχρινές, νεαρές, ηλικιωμένες. Ευτυχισμένες, νευριασμένες, αγχωμένες, θλιμμένες. Μπαινόβγαινε στα σπίτια τους τόσο καιρό. Απόψε ήταν η σειρά τους να την επισκεφτούν. Εδώ, στο διαμέρισμά της, και μάλιστα χωρίς να έχουν κανονίσει ραντεβού. «Ευπρόσδεκτες, λοιπόν! Έτσι κι αλλιώς, ένιωθα τόσο μόνη!» Ξεστόμισε τις λέξεις δυνατά, σαν να υπήρχε ακροατήριο μέσα στη σιωπή. Τις υποδεχόταν, αληθινά τις καλωσόριζε. 16 manikiour002s018.indd 16
Καλοδεχούμενες όλες! Καθεμιά τους υπήρξε ξεχωριστή. Κάθε γυναίκα είναι μοναδική, πάντοτε το πίστευε αυτό, και τους πρόσφερε την καλύτερη δυνατή περιποίηση. Εκείνες το εισέπρατταν οι γυναίκες καταλαβαίνουν με το δικό τους ανεξήγητο τρόπο πότε τις αγαπούν και τις αποδέχονται, άνοιγαν εύκολα την καρδιά τους και της εξομολογούνταν ό,τι τις απασχολούσε. Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια, μέσα στα πολλά πρόσωπα που γνώρισε, η Νίνα ξεχώρισε κάποιες γυναίκες που ήταν κάτι περισσότερο από ξεχωριστές. Οι ιστορίες τους υπήρξαν συγκλονιστικές, δε θα μπορούσε να τις ξεχάσει ποτέ, όσα χρόνια κι αν περνούσαν. Οι πιο αγαπημένες της πελάτισσες: η Μπέττυ, η Ντόρα, η Άννα και η Κρίστι. Μοιραίες. Για κείνες τις ίδιες. Για όλους όσοι είχαν την τύχη ή την ατυχία να τις γνωρίσουν και να τις πλησιάσουν. Απόψε η γιορτή με τις αναμνήσεις γινόταν προς τιμήν τους. Όλες μαζί και καθεμιά ξεχωριστά μπορούσαν να πάρουν μέρος στο χορό. Η ορχήστρα του μυαλού της συνέθετε τη μουσική, δεν είχε παρά να την αφουγκραστεί. Πρώτη έσερνε το χορό η Μπέττυ... 17 manikiour002s018.indd 17
ΗΡΑ ΡΑΪΣΗ 18 manikiour002s018.indd 18
Μπέττυ 19 manikiour019s085.indd 19 6/10/10 12:50:04 PM
ΗΡΑ ΡΑΪΣΗ 20 manikiour019s085.indd 20 6/10/10 12:50:04 PM
Η Μπέττυ στερέωσε σφιχτά τη μακριά αλογοουρά των κατάξανθων μαλλιών της. Κοιτάχτηκε στο μεγάλο καθρέπτη, ικανοποιημένη από την εικόνα της. Πήρε την ασημένια μαλακή βούρτσα και χτένισε απαλά τα μαλλιά της μέχρι να γυαλίσουν. Ήταν πανέμορφη γυναίκα: αλαβάστρινο δέρμα, μελένια μάτια, κατάξανθα μακριά μαλλιά, σαρκώδη χείλη. Σηκώθηκε από το σκαμπό και προχώρησε στο μπου ντουάρ της κρεβατοκάμαρας. Αμέτρητα παπούτσια και τσάντες στο πάτωμα. Έσυρε ένα φύλλο της πεντάφυλλης ντουλάπας και χάζεψε τα ρούχα της. Είχε τόσα πολλά... Μερικά βρίσκονταν ακόμα μέσα στη συσκευασία αγοράς. Ήταν πρωί, βρισκόταν στη μεριά με τα πρωινά της και άρχισε να εξετάζει τα σύνολα στις κρεμάστρες. Δε χρειαζόταν να ψάξει συνδυασμούς. Ήταν όλα κρεμασμένα άψογα, σαν να βρίσκονταν σε ένα μεγάλο οίκο μόδας. Ήξερε καλά να διαλέγει και να ντύνεται, ήταν κάτι που είχε περάσει πια στο αίμα της, μια δεύτερη φύση. Εύκολα και γρήγορα αποφάσισε: κρεμ φαρδύ παντελόνι σε αντρική γραμμή, ασορτί μπλούζα, μπρονζέ ζώνη και ελαφρά ψηλοτάκουνες γόβες. Η ψηλόλιγνη φιγούρα της αναδεικνυόταν ιδιαίτερα και το όμορφο στήθος της διαγραφόταν στητό. 21 manikiour019s085.indd 21 6/10/10 12:50:04 PM
ΗΡΑ ΡΑΪΣΗ Τράβηξε αδιάφορα ένα καφέ σουέτ σακάκι και κοιτάχτηκε ξανά στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας. Εξέτασε το πρόσωπό της από πολύ κοντά, στερέωσε τα μαργαριταρένια της σκουλαρίκια, φόρεσε το ρολόι της και κατευθύνθηκε στη μεγάλη μπαλκονόπορτα. Λαμπερό ανοιξιάτικο πρωινό Παρασκευής! Το φως την τύφλωσε για λίγο και την ξάφνιασε ευχάριστα. Αισθάνθηκε μια περίεργη ζεστασιά, μια αισιοδοξία. Τράβηξε τις βαριές σατέν κουρτίνες και το δωμάτιο σκοτείνιασε. Πέρασε μπροστά από το τεράστιο, ανακατεμένο κρεβάτι. Της φάνηκε θλιβερό. Ήταν θλιβερό! Η φιγούρα της γλίστρησε στο μεγάλο καθρέφτη απέναντί της και εξαφανίστηκε. Σαν να μην ήταν ποτέ εκεί. Δεν ανήκε ποτέ εκεί. Ήταν, όμως, η κρεβατοκάμαρά της! Η Κίκα, η μικρή κανίς σκυλίτσα της, έτρεξε πίσω της στο χολ. Είχε όρεξη για παιχνίδια, ενώ η Μπέττυ καθόλου. Της έδωσε ένα πρόχειρο χάδι και την άφησε παραπονεμένη. Η μέρα ήταν πραγματικά ηλιόλουστη και υπέροχη. Μπορούσε να περπατήσει μέχρι το ατελιέ. Ήταν κοντά, ένα τετράγωνο πιο κάτω. Ωστόσο, είχε κάποια ραντεβού σήμερα και θα χρειαζόταν το αμάξι της. Μπήκε στο γαλάζιο μοντέρνο σκαραβαίο της. Προτίμησε ν ανοίξει την κουκούλα, έστω και για λίγα μέτρα. Αφού δεν κατάφερε να περπατήσει, ας χαιρόταν, τουλάχιστον, τον όμορφο ανοιξιάτικο ήλιο. Πάρκαρε το αυτοκίνητό της μπροστά στο ατελιέ, δίπλα από το αμάξι του καινούριο απόκτημα, μια ασημένια Μαζεράτι. 22 manikiour019s085.indd 22 6/10/10 12:50:04 PM
23 Τον άκουσε που έφυγε αρκετά νωρίς, άρα έπρεπε να είναι ήδη εκεί. Καμώθηκε την κοιμισμένη στο σπίτι, τώρα, όμως, δεν υπήρχε δικαιολογία ν αποφύγει την «καλημέρα» του. Ανέβηκε αργά τις σκάλες μέχρι το δεύτερο όροφο, χτύπησε το κουδούνι και της άνοιξε η Γιώτα, η γραμματέας. «Καλημέρα, κυρία Μπέττυ, ο σύζυγός σας εξετάζει, θα περιμένετε;» Κατάφερε να πνίξει τον αναστεναγμό ανακούφισης και απάντησε ευγενικά: «Όχι, Γιώτα, έχω ραντεβού κάτω με πελάτισσες. Σε παρακαλώ να μεταφέρεις την καλημέρα μου». Κατέβηκε φουριόζα τη σκάλα, είχε γλιτώσει. Ξεκλείδωσε το ατελιέ, έστρωσε τα μαξιλάρια του μεγάλου δερμάτινου κόκκινου καναπέ, ταξινόμησε τα χαρτιά πάνω στο γραφείο της και κατευθύνθηκε στα σταντ με τις κρεμάστρες. Το ατελιέ ήταν γεμάτο καινούρια ρούχα, πανέμορφα και πανάκριβα. Λάτρευε τα ρούχα: φορέματα, σύνολα πρωινά και βραδινά, γούνες, δερμάτινα, παπούτσια, μπότες, τσάντες, αξεσουάρ. Εμπορευόταν ρούχα από επώνυμους οίκους της Ιταλίας και της Γαλλίας. Εμπορευόταν το παραμύθι της ομορφιάς και της πολυτέλειας. Δεν είχε ανάγκη να εργάζεται για να ζει, ήταν η γυναίκα του πλουσιότερου και διασημότερου γυναικολόγου της πόλης. Το ατελιέ ήταν στο ίδιο κτίριο με την κλινική του. Στο ισόγειο αυτή, στους πάνω ορόφους εκείνος. Της είχε διαθέσει το μεγάλο χώρο του ισογείου και της είχε δώσει την ιδέα ν ασχοληθεί με το εμπόριο εισαγόμενης ένδυσης. Δεν ήθελε η γυναίκα του να εργάζεται, ωστόσο, ήταν αρκετά έξυmanikiour019s085.indd 23 6/10/10 12:50:04 PM
ΗΡΑ ΡΑΪΣΗ πνος ώστε να δημιουργήσει για κείνη μια επιχείρηση κοντά του. Έτσι μπορούσε να την κρατά απασχολημένη και κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του. Το ατελιέ δεν είχε ωράριο, δούλευε με ραντεβού. Πλούσιες πελάτισσες της καλής κοινωνίας έρχονταν μόνες ή με παρέα, έπιναν καφέ, ξόδευαν την ώρα τους μέσα σε πολυτελή ρούχα και αγόραζαν οτιδήποτε τους άρεσε. Η Μπέττυ δεν κουράστηκε ποτέ μ αυτή τη δουλειά. Εύκολα και ευχάριστα κέρδιζε χρήματα και φήμη. Είχε το χρόνο να φροντίζει σε βαθμό υπερβολής τον εαυτό της και την εμφάνισή της. Το απαιτούσε εκείνος, της το επέβαλε, κι έτσι έγινε πια τρόπος ζωής της. Ήταν όμορφη και ξεκούραστη κάθε βράδυ για τις εξόδους τους και όχι μόνο. Ήταν εξαιρετικά κοινωνική, καλή επαγγελματίας. Αυτό της το είχε μάθει εκείνος. Οι πελάτισσές της ήθελαν να γίνουν φίλες της, γιατί ήταν νέα, όμορφη και ευχάριστη στην παρέα. Η ίδια δεν μπορούσε να έχει φίλες. Δε θα το άντεχε, θα έπρεπε κάποια στιγμή να τους μιλήσει για την προσωπική της ζωή τους, κι αυτό απαγορευόταν. Μόνο μια φίλη είχε, την Ιωάννα, κι αυτή από τα παιδικά της χρόνια, από το σχολείο. Ευτυχώς, την έβλεπε συχνά, την είχε προσλάβει ως λογίστρια της επιχείρησης, αλλά αυτό δεν επηρέασε τη φιλία τους. Η Ιωάννα ήταν ο μόνος άνθρωπος που την ήξερε τόσο καλά, που γνώριζε την αλήθεια και ποια ήταν η Μπέττυ στην πραγματικότητα. Ο μόνος άνθρωπος... γιατί, τελικά, μάλλον είχε αρχίσει και η ίδια να ξεχνά ποια ήταν αληθινά. 24 manikiour019s085.indd 24 6/10/10 12:50:04 PM
Απλώθηκε νωχελικά στην ασπρόμαυρη γούνινη πολυθρόνα του γραφείου της και κοίταξε αφηρημένα τα απλωμένα χαρτιά: παραγγελίες, τιμολόγια, δελτία αποστολής. Είχε επιστρέψει πρόσφατα από το Παρίσι, δεν είχε προλάβει να τα τακτοποιήσει, την περίμενε αρκετή δουλειά, μα... Είχε προσλάβει την Ιωάννα γι αυτά, θα περνούσε το μεσημέρι. Δε χρειαζόταν να κουραστεί ούτε γι αυτό... Ο καφές με άρωμα φουντούκι μοσχομύρισε, ήταν έτοιμος. Σε περίπου μισή ώρα, τέσσερις κυρίες του καλού κόσμου, οι καλύτερες ίσως πελάτισσές της, θα κατέφταναν. Θ άρχιζαν την ακατάπαυστη φλυαρία, τα επιφωνήματα επιδοκιμασίας και τις σνομπ κριτικές τους. Τις είχε συνηθίσει πια, ήξερε πώς να τους φερθεί. Είχε παρακολουθήσει πολλές φορές τον άντρα της να το κάνει. Κι αυτό το είχε μάθει από κείνον... Έμαθε να ντύνεται, να προβάλλεται, να εργάζεται, να συνομιλεί και να συμπεριφέρεται όπως ήθελε και της είχε επιβάλει εκείνος. Η Μπέττυ ήταν ένα δημιούργημά του και δεν υπήρχε λόγος να το αρνείται. Το ατελιέ της, η επιχείρησή της, δημιουργήθηκαν με δική του ιδέα, δικά του χρήματα, δικές του γνωριμίες. Εκείνη εκτελούσε απλώς. Τη δημιούργησε και την έκανε ικανή να εκτελεί τις ιδέες του και τα «θέλω» του. Θα έπρεπε να τον ευγνωμονεί. Ήταν μια περιποιημένη, όμορφη γυναίκα, έκανε ένα εύκολο, αρκετά προσοδοφόρο επάγγελμα, ταξίδευε συχνά στις λαμπερές ευρωπαϊ κές πρωτεύουσες, ζούσε μέσα στην πολυτέλεια, είχε έντονη κοινωνική ζωή και αρκετή φήμη πια. Ναι, πραγματικά είχε όλα όσα 25 manikiour019s085.indd 25 6/10/10 12:50:04 PM
ΗΡΑ ΡΑΪΣΗ οι περισσότερες γυναίκες ονειρεύονταν ν αποκτήσουν και να ζήσουν. Σίγουρα θα έπρεπε να τον ευγνωμονεί γι αυτό. Εκείνη, όμως, τον σιχαινόταν και τον μισούσε! Τα πανέμορφα μάτια της σκοτείνιασαν στη σκέψη του. Ανακάθισε στην καρέκλα. Ξαφνικά, δε βολευόταν καθόλου, ήθελε να βρεθεί αλλού. Μακριά από κει. Στην παραλία ίσως, σε μια αμμουδιά, με ανοιχτό ωκεανό μπροστά της. Λάτρευε τη θάλασσα. Δεν ήταν δυνατό να γίνει αυτό! Σηκώθηκε νευρικά, έβαλε μια κούπα καφέ και βούλιαξε στον κόκκινο καναπέ. Ακούμπησε την κούπα στο μαύρο μοντέρνο τραπέζι μπροστά της περιμένοντας να κρυώσει ο καφές. Το βλέμμα της παρέμεινε για λίγο πάνω στο φλιτζάνι. Πορσελάνη με μοβ ανεμώνες, κάποιου ακριβού οίκου κι αυτό. Ξαφνικά της ήρθε στο μυαλό η εικόνα από ένα πλαστικό χάρτινο ποτήρι με αχνιστό νες καφέ. Έτσι έπινε τον καφέ της κάποτε. Πόσος καιρός είχε περάσει, αλήθεια; Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που φορούσε το μπλε αυστηρό και μονότονο ταγέρ και ξυπνούσε χαράματα για τις βάρδιες στην υποδοχή και στο λογιστήριο της εταιρείας; Πότε ήταν που περπατούσε μέχρι τη στάση του λεωφορείου, με κρύο και με ζέστη, χωρίς μπρονζέ γόβες και πανάκριβο ανοιχτό αυτοκίνητο; Πότε ήταν που ξυπνούσε στο δωμάτιο του πατρικού της διαμερίσματος και όχι σε κρεβατοκάμαρες με τεράστια μπουντουάρ, που ψώνιζε καλά κομμάτια την πρώτη μέρα των εκπτώσεων κι αγόραζε το νες καφέ από τη γωνία, κάνοντας αστεία πειράγματα με τα παιδιά που δούλευαν στην καφετέρια; 26 manikiour019s085.indd 26 6/10/10 12:50:04 PM
Πέντε χρόνια ζούσε κοντά του δεν ήταν πολλά. Ήταν, όμως, αρκετά για να γίνει μια άλλη, κι όλες αυτές οι αναμνήσεις να τις φαίνονται τώρα απίστευτα ξένες. Σαν να μην ήταν ποτέ εκεί, σαν να μην υπήρξε ποτέ αυτή η γυναίκα. Πολλές θα έλεγαν πως τώρα ζούσε το όνειρό της. Κι όμως, για κείνη το παρελθόν της έγινε όνειρο, χωρίς να προλάβει να καταλάβει καθόλου το πώς. 27 manikiour019s085.indd 27 6/10/10 12:50:04 PM