Μια φορά και έναν καιρό ζούσε στα βάθη του ωκεανού µια µικρή σταγόνα, ο Σταγονούλης. Έπαιζε οληµερίς διάφορα παιχνίδια µε τους ιππόκαµπους και τις µικρές γοργόνες και ήταν πολύ ευτυχισµένος. Όµως, ήταν πολύ περίεργος και ήθελε να δει πως να είναι η ζωή στην επιφάνεια του νερού.
Μια µέρα λοιπόν, είπε στη µανούλα του: -Μανούλα, γιατί να µην πάµε ένα ταξίδι εκεί πάνω; -Τρελάθηκες Σταγονούλη, είπε η µητέρα. Είναι πολύ επικίνδυνα εκεί πάνω. εν ξέρεις τι µπορεί να σου συµβεί. Καλύτερα να το ξεχάσεις. Ο Σταγονούλης όµως, δεν το ξέχασε.
Μια µέρα πεισµατάρης καθώς ήτανε άρχισε να κολυµπάει προς την επιφάνεια της θάλασσας. Οι φίλοι του, οι ιππόκαµποι και οι µικρές γοργόνες τον ικέτευαν να µη φύγει, αλλά αυτός δεν τους άκουγε και συνέχισε το ταξίδι του. Αποκαµωµένος έφτασε στην επιφάνεια του ωκεανού και ξάπλωσε να ξεκουραστεί.
Σε λίγο βγήκε ο ήλιος και ο Σταγονούλης του χαµογέλασε. Ήταν χαρούµενος. Όλα εδώ ήταν τόσο φωτεινά και διαφορετικά. Τα δέντρα, τα λουλούδια και τα πουλιά που πετούσαν στον ουρανό. Χαλάρωσε και άφησε τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να χαϊδεύουν το υγρό κορµί του. Καθώς η µέρα περνούσε οι ακτίνες του ήλιου γίνονταν πιο ζεστές. -Καίγοµαι,είπε ο Σταγονούλης και κοίταξε τον ήλιο.
Ο ήλιος που συµπάθησε αυτόν το µικρό εξερευνητή και αποφάσισε να τον βοηθήσει. Έστειλε τις πιο ζεστές ακτίνες του και... -Bοήθειααα, φώναξε ο Σταγονούλης που ένιωθε κάτι να αλλάζει στο σώµα του και να ανεβαίνει προς τα πάνω. Στην αρχή ένιωθε σαν χαµένος. Στη συνέχεια όµως, συνήθισε και κοίταξε γύρω του ενθουσιασµένος. Χαιρέτισε τα πάντα γύρω του και µαγεµένος κοίταξε από ψηλά τον ωκεανό που ζούσε µέχρι τώρα.
Ξαφνικά σταµάτησε να ανεβαίνει και προσγειώθηκε κάπου µαλακά. - Καλώς ήρθες, είπε το σύννεφο. Εδώ είναι πιο δροσερά τώρα. Ο Σταγονούλης σαστισµένος κοίταξε το σύννεφο. Υπήρχαν γύρω του και άλλες σταγόνες και άρχισε να παίζει µαζί τους. Ο ήλιος δεν ήταν πολύ ζεστός και το απολάµβανε.
Σε λίγο όµως, ένιωσε κάτι να τον παρασέρνει. - Τι συµβαίνει πάλι, αναρωτήθηκε ο Σταγονούλης. - Tι θα έλεγες για ένα ακόµη ταξιδάκι να συναντήσεις τα αδέρφια σου, είπε ο άνεµος στο σύννεφο που βρισκόταν ο Σταγονούλης και συνέχισε να φυσάει πιο δυνατά. - Ωραία! σκέφτηκε ο Σταγονούλης. Θα γνωρίσω και άλλους φίλους.
Ο άνεµος συνέχισε να φυσάει πιο δυνατά. - Κρυώνω, µουρµούρισε ο Σταγονούλης και στριµώχτηκε σε µια γωνία. Σε λίγο παρατήρησε ότι όλο και περισσότερες σταγόνες σαν αυτόν µαζεύτηκαν γύρω του. - Έλα πιο κοντά να ζεσταθώ, φώναξε σε µια σταγόνα δίπλα του. Πέφτωωωωω, έλα µαζί µου, είπε και προσπάθησε να κρατηθεί. - Φύγε εσύ, απάντησε η σταγόνα. Εγώ θα µείνω να γίνω κρυσταλλάκι.
Και τότε άρχισε να πέφτει προς τα κάτω µαζί µε τις άλλες σταγόνες. -Πού πάµε; ρώτησε µια σταγόνα δίπλα του. -Στη γη, απάντησε εκείνη. Ο Σταγονούλης κοίταξε γύρω του. Αναγνώρισε τα µέρη που είδε όταν ανέβαινε προς τον ουρανό και άρχισε να τραγουδάει χαρούµενος. Χαιρόταν που είχε κάνει αυτό το ταξίδι. -Καλώς ήρθατε! Σας περιµέναµε. Φώναζαν τα λουλούδια, τα δέντρα και η διψασµένη γη και άνοιγαν το στόµα τους να ξεδιψάσουν.
Ο Σταγονούλης ευτυχισµένος άρχισε να στροβιλίζεται. Πήδηξε πρώτα σε ένα δέντρο και από εκεί σε ένα λουλούδι. Κάθισε στα πέταλά του να ξεκουραστεί πριν συνεχίσει το ταξίδι του. - Σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ! Είπε το λουλούδι. Ο Σταγονούλης χάρηκε που µπορούσε να δροσίσει το διψασµένο λουλούδι. Όλη η πλάση ήταν χαρούµενη.
Ο Σταγονούλης αποφάσισε να συνεχίσει το ταξίδι του. Πήδηξε µετά στο χορτάρι και τέλος κατέληξε στο ποτάµι. Είχε επιθυµήσει το σπίτι του. Αφέθηκε να τον παρασύρει το ρεύµα του ποταµού. Ο ήλιος που είχε ξαναβγεί µετά τη βροχή του χαµογελούσε συνωµοτικά. Ο Σταγονούλης όµως τώρα έδωσε µια βουτιά και χάθηκε µέσα στον ωκεανό. - Θα ξανασυναντηθούµε, δε θα χαθούµε, του φώναξε ο ήλιος.
Μόλις έφθασε στα βάθη του ωκεανού ο Σταγονούλης έτρεξε κατευθείαν στο σπίτι του. - Ξέρεις, είπε η µητέρα του, µεγάλωσες και πρέπει να σου µιλήσω για τον κύκλο του νερού. - Όχι, σήµερα µαµά, είπε ο Σταγονούλης. Είµαι πολύ κουρασµένος. Θέλω να πάω αµέσως για ύπνο και χαµογέλασε πονηρά.
ΤΕΛΟΣ