ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ Με τη σημερινή μας εκδήλωση τιμάμε όλους όσους αγωνίστηκαν κατά της δικτατορίας, τους

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ Με τη σημερινή μας εκδήλωση τιμάμε όλους όσους αγωνίστηκαν κατά της δικτατορίας, τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες και άλλους αγωνιστές που στον αγώνα αυτό έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν- την ίδια τους τη ζωή, αυτούς που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν. Τιμάμε τους κομμουνιστές των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, των άλλων οργανώσεων του λαϊκού κινήματος. Αναδεικνύουμε τους ηρωικούς αγώνες χιλιάδων φυλακισμένων και εξόριστων, κρατούμενων στη Γυάρο και τη Λέρο, τον Ωροπό και τον Κορυδαλλό, στις φυλακές Αβέρωφ, στα κρατητήρια του Πειραιά και της Θεσσ/νίκης, στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και την Μπουμπουλίνας, σε κάθε τόπο μαρτυρίου. Τη θυσία του Ελή, του Τσαρουχά, του Χαλκίδη, του Μπεκροδημήτρη, του Μανδηλαρά, των νεκρών κομμουνιστών στη Γυάρο και στη Λέρο. Διδασκόμαστε από την πείρα, για το τι σημαίνει Κόμμα ετοιμοπόλεμο, Κόμμα ικανό να δρα κάτω από όλες τις συνθήκες, χωρίς να χάνει το κύριο, το στόχο του, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του, για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Κόμμα ικανό σε κάθε ιστορική στιγμή να καθοδηγεί την Ε.Τ., το λαό στην ανατροπή της εξουσίας της Α.Τ., να μην εγκλωβίζεται στα διλήμματα που αυτή καλλιεργεί και στις αντιθέσεις της.. Σ αυτή την κατεύθυνση το 20 ο Συνέδριο του ΚΚΕ, επιβεβαίωσε την ιδεολογικοπολιτική ενότητα του Κόμματος, τη βαθύτερη κατανόηση ότι είναι επείγουσα η ανάγκη της ολόπλευρης ισχυροποίησης του Κόμματος σε όλους τους τομείς- ιδεολογικό, πολιτικό, οργανωτικό- έτσι ώστε να γίνει πιο ικανό στην προσπάθεια για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την ανάπτυξη της Κοινωνικής Συμμαχίας σε αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την Εργατική Εξουσία. Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι Σε ότι αφορά τις αιτίες του πραξικοπήματος σημειώνουμε τα εξής : Η δικτατορία γεννήθηκε από τη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και βεβαίως για να το βγάλει από αυτή. Στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ για την περίοδο 1949-1968, σημειώνεται ότι οι βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στη στρατιωτική δικτατορία του 1967 πρέπει να αναζητηθούν πρωταρχικά στους κόλπους του μετεμφυλιακού αστικού πολιτικού συστήματος. Ενώ προχωρούσε η καπιταλιστική ανάπτυξη, το μετεμφυλιακό καθεστώς αποδείχνονταν παρωχημένο, δεν έδινε διέξοδο στην ανάγκη να εξυπηρετηθεί η πιο ομαλή χειραγώγηση και ενσωμάτωση των εργατικών λαϊκών μαζών. Η χούντα υπηρέτησε την ανάγκη αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Βγήκε μέσα από τη σύγκρουση ανάμεσα στο Παλάτι και τα αστικά κόμματα, τα οποία ταυτόχρονα συνεργάζονταν μαζί του, καθένα χωριστά εναντίον του άλλου, και φυσικά όλοι μαζί κατά του λαού. Η χούντα χρησιμοποίησε ως πρόσχημα τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Τέτοιος κίνδυνος για το πολιτικό σύστημα δεν υπήρχε, παρά το γεγονός ότι είχαμε σκληρούς αγώνες και μάλιστα με νεκρούς, όπως τον Στέφανο Βελδιμίρη, το Διονύση Κερπενιώτη, το Γρηγόρη Λαμπράκη, το Σωτήρη Πέτρουλα. Η Ν.Δ. υποστηρίζει ότι το πραξικόπημα ήταν έργο επίορκων αξιωματικών. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, ας θυμηθούμε ότι την επιβολή δικτατορίας δεν απέκλειε ούτε ο Καραμανλής. Επίσης, το πραξικόπημα δεν έγινε από το φόβο νίκης της Ενωσης Κέντρου στις εκλογές, όπως υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ. Είναι καθαρό ότι η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, αποτελεί τη βασική επιλογή της αστικής τάξης, καθώς έχει τη δυνατότητα να ενσωματώνει το λαϊκό κίνημα, παράλληλα να δικαιολογεί και αυταρχικά μέτρα στο όνομα της περιφρούρησης της λεγόμενης «εθνικής ενότητας» και του «κοινού εθνικού συμφέροντος» Η αστική τάξη επιλέγει να μεταφέρει το κέντρο των πολιτικών επιλογών έξω από το κοινοβούλιο, όταν η εργατική τάξη με τις λαϊκές μάζες βγαίνει στο προσκήνιο, όταν νιώθει να απειλείται από τα κάτω, 1

αλλά και όταν διαπιστώνει ότι τα κόμματα της υστερούν, ή δεν έχουν την απαιτούμενη ενότητα δράσης μεταξύ τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν της σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Γι αυτό και το στρατιωτικό πραξικόπημα στηρίχθηκε από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, κυρίως από το εφοπλιστικό αλλά και από το βιομηχανικό. Η στάση των αστικών πολιτικών κομμάτων. Η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκφραστές, όπως και οι οπορτουνιστές προσδοκούσαν στην ομαλή μετάβαση από τα πάνω στην αστική δημοκρατία. Απεύχονταν μια ενδεχόμενη λαϊκή εξέγερση. Τα πιο γνωστά στελέχη του λεγόμενου «ΚΚΕ εσωτερικού» υποστήριζαν ότι η «φιλελευθεροποίηση» που διακήρυσσε η χούντα και η συμμετοχή στις εκλογές, που αυτή υπόσχονταν, θα μπορούσε να γίνει βασικός κρίκος της ανατροπής της. Τα τότε αστικά πολιτικά κόμματα δεν κατέληξαν σε μια επίσημη συμφωνία συνεργασίας, καθώς οι διαφωνίες τους αντανακλούσαν προβληματισμούς και βλέψεις για τη μετεκλογική διάταξη των δυνάμεων, αλλά και για τη μορφή του πολιτικού συστήματος. Σε ότι αφορά τις σχέσεις της χούντας με τις ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΟΚ : Το ΚΚΕ από την πρώτη μέρα, καταγγέλλοντας το πραξικόπημα ανέδειξε το ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η προσπάθεια απενεχοποίησης τους με τον ισχυρισμό ότι οι ΗΠΑ αιφνιδιάστηκαν, είναι αποπροσανατολιστική. ΟΙ ΗΠΑ στήριξαν τη χούντα και ταυτόχρονα κρατούσαν επαφή με τους ηγέτες των αστικών κομμάτων με στόχο την «ελεγχόμενη» μετάβαση στην αστική δημοκρατία. Τη στάση των ΗΠΑ καθόριζαν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους στην περιοχή, με αιχμή τη Μέση Ανατολή και την Κύπρο, η πολύμορφη επιθετική τακτική και πολιτική τους ενάντια στην ΕΣΣΔ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. ΟΙ ΗΠΑ νομιμοποίησαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλη του 1974, στήριξαν την Τουρκία στην κατοχύρωση των τετελεσμένων που δημιούργησαν στο νησί, εδραίωσαν τη διχοτόμηση της Κύπρου και την πολιτική στήριξης δύο ξεχωριστών κρατών, επιλογή που ευνοούσε και τη Μ.Β. εξαιτίας των στρατιωτικών βάσεων που διέθετε στο νησί. Η επιβολή της δικτατορίας προκάλεσε αμηχανία στην ΕΟΚ, αφού η κοινοβουλευτική δημοκρατία αποτελούσε το αντίπαλο δέος κατά του σοσιαλιστικού συστήματος. Συντρόφισσες και σύντροφοι Η στρατιωτική δικτατορία δε συνάντησε μαζική λαϊκή αντίδραση, γιατί δεν υπήρχε καμία ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του εργατικού, λαϊκού κινήματος τόσο από το Κόμμα μας όσο και από την ΕΔΑ. Η πραγματική δύναμη του λαού υπονομεύτηκε από αυταπάτες, από την αναμονή των εκλογών που τάχα θα έδιναν λύση σε χρονίζοντα λαϊκά προβλήματα, από το κλίμα της ηττοπάθειας. Βεβαίως στην απουσία μαζικής λαϊκής αντίδρασης επέδρασαν και οι χιλιάδες συλλήψεις που έγιναν τις πρώτες ώρες. Το κίνημα κατά της δικτατορίας παρά το αρχικό «μούδιασμα» του λαού άρχισε να αναπτύσσεται με τη μεγάλη συμβολή των κομμουνιστών, των κομμουνιστριών και άλλων αγωνιστών, με τη δράση των παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, τη διάδοση του παράνομου Ριζοσπάστη, του Οδηγητή και άλλων αντιδικτατορικών εντύπων. Ευεργετικά αποτελέσματα στην αντιδικτατορική πάλη είχε η ηρωική στάση των κομμουνιστών στις φυλακές και στις εξορίες. Η αλληλεγγύη που αναπτύχθηκε από τις σοσιαλιστικές χώρες και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Η πάλη δυνάμωσε μετά την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, ενώ πήρε μαζικό πολιτικό χαρακτήρα, αρχικά με την πρώτη κατάλειψε της Νομικής, το Φλεβάρη του 1973 και κορυφώθηκε το Νοέμβρη στο Πολυτεχνείο. 2

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ αποτέλεσαν τη ψυχή του αντιδικτατορικού αγώνα. Η δικτατορία βρήκε το ΚΚΕ εκτός νόμου από το 1948 και μάλιστα χωρίς κομματικές οργανώσεις στην Ελλάδα μετά την απόφαση της 8 ης Ολομέλειας της Κ.Ε. το 1958 να διαλύσει τις Κ.Ο., να εντάξει τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες στην ΕΔΑ, στην οποία ουσιαστικά ανατέθηκε να υποκαταστήσει το ρόλο του Κόμματος, απόφαση που επικυρώθηκε στη συνέχεια από το 8 ο Συνέδριο το 1961. Οι αποφάσεις αυτού του Συνεδρίου καθόρισαν στη συνέχεια και το χαρακτήρα του αντιδικτατορικού αγώνα. Στην εκτίμησή μας στο Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949-1968 για το πρόγραμμα έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε στο 8 ο Συνέδριο ανάμεσα στα άλλα σημειώνεται: «Δεν έβγαλε σωστά αντικειμενικά συμπεράσματα από την πορεία του Κόμματος 1941-1961. Δεν έκανε αντικειμενική εκτίμηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Εξέφραζε τη στρατηγική των επαναστατικών σταδίων, με αποτέλεσμα την απόσπαση της άμεσης πολιτικής δράσης από το στόχο της συγκέντρωσης και προετοιμασίας δυνάμεων για το σοσιαλισμό» ΟΙ εξελίξεις στο Κόμμα εκείνη την περίοδο οδήγησαν στην ανάδειξη στελεχών στην Κ.Ε. και στο Π.Γ., όπως και στο διορισμένο κλιμάκιο της Κ..Ε. που δρούσε μέσα στην Ελλάδα, που επιδίωκαν την πλήρη μετάλλαξη του, την αυτοδιάλυση και την ανυπαρξία. Φραγμό στα σχέδια της οπορτουνιστικής ομάδας έβαλε η 12 η ευρεία Ολομέλεια της Κ.Ε. τον Φεβρουάριο του 1968. Πρόκειται για ιστορικής σημασίας Ολομέλεια, καθώς εμπόδισε την αυτοδιάλυση του ΚΚΕ. Οι ρίζες του ΚΚΕ μέσα στην ελληνική κοινωνία ήταν πολύ βαθιές, καθώς δεν αποκήρυξε αρχές που βασίζονταν στη αναγνώριση του μαρξισμού- λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού, στη υπεράσπιση του σοσιαλιστικού συστήματος. Σημαντικό ρόλο έπαιξε η μακρόχρονη προσφορά του σε όλες τις συνθήκες μισονόμιμες, μη νόμιμες, σε συνθήκες κατοχής, κατά την ηρωική ταξική αναμέτρηση το Δεκέμβρη του 1944, και κατά τον τρίχρονο ταξικό εμφύλιο πόλεμο 1946-1949. Από την πρώτη στιγμή που επιβλήθηκε η δικτατορία, το ΚΚΕ μπήκε μπροστά στην οργάνωση της αντιδικτατορικής πάλης με στόχο την ανατροπή της με όρους λαϊκής εξέγερσης, χωρίς να αποκλείει καμία μορφή πάλης και την ένοπλη. Ηταν το μοναδικό κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της χούντας στον ευρωπαϊκό ή αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλιστικό παράγοντα. Τα αστικά κόμματα, έκαναν συνεννοήσεις με παράγοντες της χούντας, των ΗΠΑ, της Ευρώπης για να γίνει αλλαγή σκυτάλης, ώστε να χειραγωγηθεί και να ελεγχθεί ο λαϊκός παράγοντας. Οι μαζικές συλλήψεις στελεχών του ΚΚΕ στις 21 Απρίλη και στη συνέχει λόγω έλλειψης προετοιμασίας μηχανισμού, έκαναν την οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα τρομερά δύσκολη. Σε όλη την διάρκεια της χούντας οργανώνονταν η παράνομη είσοδος στην Ελλάδα μελών της Κ.Ε., του Π.Γ., προκειμένου να αναλάβουν την καθοδήγηση της παράνομης δουλειάς. Επίσης μέλη της Κ.Ε. έφευγαν με κίνδυνο, από την Ελλάδα, ώστε να πάρουν μέρος στην επεξεργασία των αποφάσεων και επέστρεφαν για να συνεχίσουν τη δράση τους. Το Κόμμα μας πήρε μέτρα για την ανάπτυξη εργατικών συνδικαλιστικών αγώνων στους χώρους δουλειάς, σε κλάδους, στήριξε νεολαιίστικους αγώνες στα ΑΕΙ, αξιοποίησε κάθε δυνατότητα που εμφανιζόταν ώστε να εξελιχτεί σε μαζική πάλη, με στόχο την ανατροπή της χούντας, την κατάργηση των νόμων της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου, τη νομιμοποίησή του, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές ελευθερίες. Ωστόσο ο αγώνας κατά της χούντας αποσπάστηκε από τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, από την πάλη για το σοσιαλισμό. Επιδιώχθηκε πολιτική συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις ή με δυνάμεις του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, με βάση την τότε αντίληψη για ενδιάμεσο πολιτικό στάδιο ανάμεσα στον 3

καπιταλισμό και το σοσιαλισμό και ως προθάλαμος στη διαμόρφωση μιας αστικής δημοκρατικής κυβέρνησης. Βεβαίως αυτό δε σημαίνει ότι υποστηρίζουμε πως η ένταξη της αντιδικτατορικής πάλης στην πάλη για το σοσιαλισμό, από την πλευρά του ΚΚΕ, θα οδηγούσε απαραίτητα στην ανατροπή της αστικής εξουσίας. Ωστόσο όμως, χωρίς αμφιβολία θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα στην γρηγορότερη ιδεολογικήπολιτική ωρίμανση του Κόμματος, θα συνέβαλε στην αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική γραμμή παρέμβασης στο εργατικό και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα μετά την πτώση της δικτατορίας, στην αντιμετώπιση της ανερχόμενης σοσιαλδημοκρατίας μέσω του ΠΑΣΟΚ, του ρεφορμισμού και κάθε νέας μορφής οπορτουνισμού στη συνέχεια. Η συνεργασία του ΚΚΕ με αστικές ή οπορτουνιστικές δυνάμεις, καλλιεργεί στο λαό αυταπάτες και εφησυχασμό, με τραγικές συνέπειες και στην οργάνωση της καθημερινής πάλης, κυρίως όμως οδηγεί εκ των πραγμάτων, σε απομάκρυνση από το διακηρυγμένο σοσιαλιστικό στόχο. Αυτό διδάσκει τόσο η πείρα στη χώρα μας, όσο και διεθνώς. Εχουμε το παράδειγμα της συγκρότησης του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου» το 1989, με τη γνωστή αρνητική κατάληξη. Τα ΚΚ της Γαλλίας και της Ιταλίας συμμετείχαν στην εν ψυχρώ δολοφονία του λαού της Γιουγκοσλαβίας από τους Αμερικανονατοϊκούς και Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Στην Κύπρο είχαμε τη σύμπραξη του ΑΚΕΛ με αστικές δυνάμεις σε κυβερνητικό επίπεδο με τα γνωστά αρνητικά αποτελέσματα για το λαό της Κύπρου. Ορισμένα άλλα συμπεράσματα Η προετοιμασία δράσης του Κόμματος σε οποιεσδήποτε συνθήκες, εξαρτάται από το πρόγραμμα και τη συλλογική λειτουργία του, από την κομματική οικοδόμηση στην εργατική τάξη, σε τομείς στρατηγικής σημασίας για την ταξική πάλη. Σημαντικό συμπέρασμα επίσης είναι ότι το Κόμμα πρέπει να είναι προετοιμασμένο για οποιεσδήποτε εξελίξεις, που απαιτούν συνδυασμό νόμιμης και παράνομης ή ημιπαράνομης δουλειάς, να δρα με τη μεγαλύτερη δυνατή συλλογικότητα. Η πολύμορφη περιφρούρηση θα πρέπει να είναι δεμένη με την πρωτοπόρα δράση μέσα στις μάζες, ώστε με το κύρος που αποκτά ο αγωνιστής αυτές να μετατρέπονται σε παράγοντα περιφρούρησης. Το Κόμμα σε οποιεσδήποτε συνθήκες δεν πρέπει να περιορίζει το πρόγραμμά του, αλλά να ασκεί σταθερά αυτοτελή ιδεολογική-πολιτική δράση. Να αναπτύσσει την αυτοτελή θεωρητική δουλειά του, γιατί κάθε καθυστέρηση ή τα λάθη σε θεωρητικό επίπεδο οδηγούν σε λάθη στρατηγικής. Να μπορεί να αντέχει σε μη επαναστατικές συνθήκες όπου οι πιέσεις για να «βάλει νερό στο κρασί του», να απεμπολήσει διακηρυγμένους στόχους, να προσαρμοστεί στη αστική νομιμότητα είναι μεγάλες. Να μην υποστέλλει τη σημαία της πάλης κατά του οπορτουνισμού. Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι Από το 1974 μέχρι σήμερα ζήσαμε μια μακρόχρονη περίοδο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Πρόκειται για την εξουσία της Α.Τ., που είναι η δικτατορία του κεφαλαίου, η δικτατορία των μονοπωλίων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ανεξάρτητα από ποια μορφή παίρνει η εξουσία της αστικής τάξης, το πολιτικό σύστημα, το κράτος παραμένει ταξικό, υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου, είναι προσανατολισμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και σε φάση καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε φάση εκδήλωσης της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Στην περιοχή μας συγκρούονται ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα για το μοίρασμα των αγορών, των πηγών ενέργειας και τους αγωγούς μεταφορά της, για τους δρόμους μεταφοράς εμπορευμάτων. 4

Η Α.Τ. της Τουρκίας και της Ελλάδας διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή. Η κυβέρνηση προπαγανδίζει τη «στρατηγική αναβάθμιση» της χώρας. Είναι καθαρό ότι αυτό δεν αφορά την υπεράσπισα των λαϊκών συμφερόντων, την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή. Γεννάει νέους κινδύνους, εμπλέκει τη χώρα πιο βαθιά στους ενδοιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς με ότι αυτό συνεπάγεται. Η αστική τάξη παρεμβαίνει ιδεολογικά, πολιτικά μέσα από όλες τις λειτουργίες του κράτους της να στοιχίσει την εργατική τάξη στην υπεράσπιση των δικών της συμφερόντων. Οι κάθε λογής ρεφορμιστές και οι οπορτουνιστές προσπαθούν να φορτώσουν την ευθύνη σε πρόσωπα, αποκρύπτοντας ότι η μήτρα των πολέμων είναι στη φύση του καπιταλισμού. Το ίδιο κάνουν και οι «πασιφιστικές» φωνές που είναι ενάντια σε κάθε μορφή πολέμου, δίχως να αναγνωρίζουν ποιας πολιτικής αποτελεί συνέχεια ο πόλεμος. Αυτό που πρέπει να έχουμε καθαρό είναι ότι ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Σε περίοδο πολέμου επιδιώκεται με στρατιωτικά μέσα αυτό που επιδιώκεται με πολιτικά, διπλωματικά, οικονομικά μέσα, σε περίοδο σχετικής ειρήνης. Όπως είναι η κατάκτηση αγορών κι σφαιρών επιρροής, ο έλεγχος πλουτοπαραγωγικών πηγών, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που υπερασπίζονται το σταμάτημα του πολέμου, παραδέχονται ότι οι πόλεμοι γίνονται για τα «πετρέλαια κ.λ.π», αλλά δεν κρατάνε αρνητική στάση στα Νατοϊκά πλοία που εγκαταστάθηκαν στο Αιγαίο, βλέπουν το ΝΑΤΟ ως δύναμη που μας προστατεύει, δε θεωρούν ότι η ΕΕ ανήκει στους βασικούς συντελεστές του πολέμου ή ότι η Ελλάδα συμμετέχει ήδη στον πόλεμο. Στο πρόγραμμά μας προσδιορίζουμε τη γραμμή πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με συγκεκριμένο τρόπο. Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων των κυριαρχικών δικαιωμάτων από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων θα πρέπει να είναι αναπόσπαστα δεμένη με την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Να μην έχει ο λαός καμία εμπιστοσύνη στην όποια αστική κυβέρνηση. Η πολιτική της στην πολεμική εμπλοκή είναι συνέχεια της πο9λιτικής της κατά την περίοδο της κρίσης που μάτωσε επίσης το λαό μας. Η εθνική ενότητα που προπαγανδίζει είναι για να κοιμίσει το λαό. Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ενότητα ανάμεσα στην αστική και στην εργατική τάξη, μέσα στις λυκοσυμμαχίες των ιμπεριαλιστών. Καλούμε τους εργαζόμενους σε επαγρύπνηση, ετοιμότητα και πάλη για καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή στα σχέδια των ιμπεριαλιστών, στα σενάρια αλλαγής συνόρων. Να αγωνιστούμε για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, έχοντας καθαρό ότι αυτό μπορεί να το εγγυηθεί μόνο ο λαός όταν έρθει στην εξουσία. Φίλες και φίλοι Σε μια περίοδο που η εργατική τάξη, ο λαός έχει κυριολεκτικά τσακιστεί μετά από οχτώ χρόνια κρίσης, απανωτών αντιλαϊκών μέτρων που έχουν μειώσει δραματικά το εισόδημά του, έχουν σμπαραλιάσει τα δικαιώματά του, έχουμε τη νέα αντιλαϊκή συμφωνία που ψηφίστηκε στη Βουλή στις 18 Μάη, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η επίθεση συνεχίστηκε με νέα αντιλαϊκά μέτρα, συμπληρωματικά του 4 ου μνημονίου, μέσα από άθλιες μεθοδεύσεις και διαδικασίες «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε». Οι νέες ρυθμίσεις κατατέθηκαν και ψηφίστηκαν με μορφή τροπολογιών σε μια απλή «κύρωση συμφωνίας» για την αλιεία, την Παρασκευή 9 Ιούνη με στόχο να μην πάρει χαμπάρι ο λαός τις νέες αντιλαϊκές ρυθμίσεις για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τη φορολογία, τις συντάξεις, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τα οικονομικά των κομμάτων. Η νέα αντιλαϊκή επίθεση έτσι όπως αυτή εκφράστηκε με τις τεράστιες περικοπές στις συντάξεις και στα επιδόματα, τη μεγάλη μείωση του αφορολόγητου, την ουσιαστική κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και την επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων μέσα από το 4 ο μνημόνιο και τις τροπολογίες που 5

ακολούθησαν έχει τη σφραγίδα της κυβέρνησης, της ΕΕ, του ΔΝΤ, έχει τη σφραγίδα του μεγάλου κεφαλαίου. Γι αυτό και όλοι αυτοί μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για τον Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Λένε στον ελληνικό λαό ότι είναι μια συμφωνία «ισορροπημένη», «εισιτήριο για τη ρύθμιση του Δ.Χ., για να βγούμε από τα μνημόνια και να επιστρέψει η χώρα στις αγορές, στην ανάπτυξη για να έχουμε νέες θέσεις εργασίας κ.λ.π.». Με την αστική τάξη να έχει στα χέρια της την εξουσία είναι απάτη και αυταπάτη μαζί να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να μπει τέλος στα μνημόνια. Εχει σημασία να θυμίσουμε και να θυμηθούμε ότι στα πλαίσια της Ε.Ε. συναποφασίστηκε για όλες τις χώρες μέλη (ανεξάρτητα αν έχουν υψηλά χρέη, ελλείμματα, αν βρίσκονται σε πρόγραμμα ή όχι), η εφαρμογή ενιαίας αντιλαϊκής πολιτικής και η μόνιμη επιτροπεία που θα υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου δηλαδή την κερδοφορία του. Όλη αυτή η κατάσταση εκφράζει τη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που για να βγει από τη δική του κρίση, φορτώνει τα βάρη στην εργατική τάξη, στο λαό. Η κυβέρνηση βαφτίζει τα λεγάμενα αντίμετρα ως μέτρα που θα αντισταθμίσουν τις νέες μεγάλες απώλειες του εισοδήματος. Στην ουσία πρόκειται για μέτρα στήριξης του κεφαλαίου όπως π.χ. η μείωση της φορολογίας, οι επιδοτούμενες θέσεις εργασίας. Τα όποια ψίχουλα για το λαό θα διατεθούν μόνο με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών. Η Ν.Δ. και τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης κάνουν λόγο για ανικανότητα της κυβέρνησης, την κατηγορούν ότι είπε ψέματα στο λαό, ότι η κυβέρνηση δεν έχει ούτε τη γνώση, ούτε τη θέληση, ούτε την ιδεολογική συνέπεια για να υλοποιήσει τις αναγκαίες αλλαγές που χρειάζεται η χώρα κ.ά. Η Ν.Δ. μιλάει για εθνικό σχέδιο ανάπτυξης, υποσχέθηκε στους επιχειρηματίες, ένα «άλλο μείγμα διαχείρισης» με λιγότερους φόρους, για να έρθουν επενδύσεις και μαζί βιώσιμη ανάπτυξη. Όποια και αν είναι η κυβέρνηση η επίθεση θα δυναμώσει. Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να τους γυρίσουν την πλάτη. Χαΐρι για το λαό με τους κάθε λογής εκφραστές των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου δεν μπορεί να υπάρξει. Η απάντηση στην βαρβαρότητα που ζούμε περνάει μέσα από την οργάνωση της πάλης για την ανάκτηση των απωλειών, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας, σε γραμμή ρήξης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Έχοντας καθαρό ότι για να είναι αποτελεσματική μια τέτοια μάχη, χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ, ανασύνταξη του εργατικού, συνδικαλιστικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, η οικοδόμηση μιας ισχυρής Κοινωνικής Συμμαχίας. Απευθυνόμαστε στους εργάτες και τις εργάτριες, σε όσους και σε όσες πήραν μέρος στις πολύμορφες κινητοποιήσεις που αναπτύχθηκαν το προηγούμενο διάστημα, σε όσους και σε όσες αγανακτούν κι έχουν διάθεση να συγκρουστούν με τη μοιρολατρία, τη μιζέρια, τις μειωμένες απαιτήσεις. Ιδιαίτερα καλούμε το λαϊκό κόσμο που αισθάνεται «αριστερός», που πίστεψε στο ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα να νιώθει ότι προδόθηκε, αισθάνεται δικαιολογημένα οργή, να κάνει το βήμα τώρα. Η κατάσταση δεν αλλάζει μόνο με την οργή και τη δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση. Μπορούμε και πρέπει να συναντηθούμε, να συζητήσουμε μέσα στο εργατικό- λαϊκό κίνημα για το πώς θα απαλλαγούμε μια και καλή από όσους πίνουν το αίμα του λαού. Πως θα παλέψουμε μαζί για να γίνει πραγματικότητα η πολιτική πρόταση διεξόδου από την κρίση σε όφελος του λαού. Προτείνουμε στο λαό και τη νεολαία, τη συγκρότηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, έτσι ώστε να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία, να κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, να διαγράψει μονομερώς το χρέος, να αποσυρθεί από στρατιωτικοπολιτικές επεμβάσεις, από ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αναπτύσσοντας ταυτόχρονα ισότιμες και επωφελείς σχέσεις με άλλα κράτη. 6

Ετσι μόνο θα μπορέσει να ζήσει ο λαός σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες του, να απολαύσει τις δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη και η σύγχρονη τεχνολογία, η παραγωγικότητα της εργασίας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές και δυνατότητες της χώρας. Κάποιοι πατάνε πάνω σε υπαρκτά προβλήματα, στους αρνητικούς συσχετισμούς κ.λ.π. για να σπείρουν την μοιρολατρία, την ηττοπάθεια, να καλλιεργήσουν τη λογική «δε γίνεται τίποτα», «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει», «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση». Θυμηθείτε ποια ήταν η κατάσταση το 1941 και πως τελικά γεννήθηκε ο ηρωικός ένοπλος αγώνας του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ. Τα ίδια έλεγαν στα χρόνια της χούντας. «Δε γίνεται τίποτα με τη χούντα. Θα κάτσει χρόνια κ.λ.π. Μέχρι που αναπτύχθηκε η αντίσταση, έγινε ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, που συνέβαλε στον κλονισμό της χούντας. Συντρόφισσες και σύντροφοι Με όπλο τις αποφάσεις του 20 ου Συνεδρίου, μπορούμε και πρέπει να ανταποκριθούμε στην αποστολή μας, να μπούμε μπροστά στην οργάνωση της πάλης της εργατικής τάξης, για την Κοινωνική Συμμαχία, στον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας. Προχωράμε με αποφασιστικότητα, γνώση και πείρα,,έχοντας ως πολύτιμο στήριγμα την ηρωική Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας. Μαζί οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες με την μεγάλη πείρα, την ανιδιοτέλεια, που με τη στάση τους αποτελούν παράδειγμα για όλους μας. Σύντροφοι και συντρόφισσες που ιδιαίτερα τα τελευταία 25 χρόνια δίνουν τη μάχη για την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ για την οργάνωση της πάλης του λαού, απέναντι στην βαρβαρότητα που ζει. Το ΚΚΕ δεν απουσίασε από κανένα προσκλητήριο. Πάντα στην πρώτη γραμμή, χωρίς να υπολογίζουμε κόπους και θυσίες. Πρωτοπόροι στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες μπορούμε και πρέπει να φτάσουμε στο 2018, όπου το ΚΚΕ συμπληρώνει 100 χρόνια ηρωικής πορείας και δράσης, έχοντας κάνει αποφασιστικά βήματα στην ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική ισχυροποίηση του Κόμματός μας. Να γίνουμε πιο δυνατοί στην εργατική τάξη και τους βασικούς χώρους δουλειάς. Ξέρουμε ότι στον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, οι θυσίες θα είναι βαριές, όμως τελικά θα βγούμε νικητές. 7