Kεφάλαιο Ι Νέα Υόρκη, 1873 Σ τη βικτοριανή έπαυλη στο νούμερο είκοσι τρία της Πέμπτης Λεωφόρου άνοιγαν τα στόρια των παραθύρων του πρώτου πατώματος, που έβλεπαν στο δρόμο. Ώρα οκτώ το πρωί, κομψά λαντό 1 και κομψευόμενοι μεγαλοαστοί διέσχιζαν τη λεωφόρο, σηματοδοτώντας την έναρξη μίας ακόμα αργόσχολης ημέρας στην πιο αριστοκρατική συνοικία της Νέας Υόρκης. Γκουβερνάντες με κολλαριστά μπονέ στο κεφάλι, κρατώντας καλοχτενισμένα παιδάκια από το χέρι, σοβαροί κύριοι με ημίψηλα, θωρακισμένοι στα στενά τους κοστούμια με τα σφιχτά κολάρα, και σικάτες κυρίες με ενδύματα περιπάτου, έδιναν χρώμα στις περίτεχνες αλλά κάπως μελαγχολικές προσόψεις των κτιρίων. Μια στρουμπουλή καμαριέρα με βαμβακερό γκρίζο φόρεμα, λευκή ποδιά και σκούφο άνοιξε την πόρτα της τραπεζαρίας της κυρίας Φέρφαξ. Έβαλε τα χέρια στη μέση, σε στάση επιθεώρησης, και με το ερευνητικό της βλέμμα αγκάλιασε το δωμάτιο. Όλα στη θέση τους. Η φωτιά στο λευκό, 1. Είδος επιβατικής άμαξας του 19ου αιώνα.
10 Η Aγγλίδα Kυρία στυλ rococo, μαρμάρινο τζάκι έκαιγε, δίνοντας την αίσθηση μιας γλυκιάς θαλπωρής στο δωμάτιο. Αν και Μάρτιος, εξακολουθούσε να κάνει κρύο τα πρωινά. Ο χειμώνας που πέρασε ήταν πολύ βαρύς και η κράση της κυρίας Φέρφαξ εύθραυστη στα ογδόντα της χρόνια. Το λευκό λινό τραπεζομάντιλο ήταν στρωμένο στο μεγάλο τραπέζι από σκούρα καρυδιά σε στυλ βασιλίσσης Άννας, ενώ στην κορυφή του ήταν παρατεταγμένα τα ασημένια μαχαιροπίρουνα και το σερβίτσιο του πρωινού από φίνα πορσελάνη Rosenthal με χρυσοκέντητα ωχροκίτρινα λουλουδάτα μοτίβα. Σε ένα μικρό σκαλιστό μπουφεδάκι, ανάμεσα στα δύο μεγάλα παράθυρα της τραπεζαρίας που έβλεπαν στο δρόμο, βρίσκονταν τα ασημένια σκεύη με το πρωινό γεύμα της κυρίας Φέρφαξ. Φρυγανιές, αυγά, βούτυρο, δύο ειδών μαρμελάδα, μέλι, κέικ σοκολάτας και τραγανιστά βουτήματα συνοδεύονταν από πορτοκαλάδα, καφέ και τσάι. Φυσικά, τα περισσότερα έμεναν ανέγγιχτα γιατί η κυρία Φέρφαξ έτρωγε πάντα ελαφρά το πρωί και γενικότερα κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όλα εκείνα τα αγαθά βρίσκονταν κάθε πρωί στην ίδια ακριβώς θέση κατ εντολή της Μπέρθα, της στρουμπουλής καμαριέρας. «Πού ξέρεις;» σκεφτόταν, «ίσως κάποια μέρα αλλάξει γνώμη, βρε αδερφέ, και θελήσει να φάει λίγο παραπάνω. Να μην υπάρχουν;» Η Μπέρθα ήταν στην υπηρεσία της κυρίας Φέρφαξ τα τελευταία δέκα χρόνια, όταν η τελευταία αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αμερική. Αν και κατά γενική παραδοχή η κυρία της ήταν εσωστρεφής και μάλλον ιδιότροπη παραξενιές πλουσίων, σκεφτόταν εκείνη την Μπέρθα τη συμπάθησε εξαρχής. Είχε γίνει η έμπιστή της, το μοναδικό άτομο που μπορούσε να βασιστεί πάνω του μέσα σ εκείνο το μεγάλο σπίτι. Παρά τη συμπάθεια όμως που της έδειχνε,
Κεφάλαιο 1 11 εκείνη δεν είχε ανακαλύψει ακόμα το ανεξιχνίαστο παρελθόν της κυρίας της. «Ίσως να είναι καλύτερα έτσι», σκεφτόταν, «τη συμπαθώ, δεν θα ήθελα να μάθω κάτι κακό για εκείνη. Άσε τα πράγματα ως έχουν και μην τα σκαλίζεις» και δεν τα σκάλισε ποτέ. Άφηνε την ηλικιωμένη κυρία να της εξιστορεί μόνο όσα εκείνη ήθελε χωρίς ποτέ να τη ρωτήσει τίποτα. Είναι περίεργο πώς η ανθρώπινη φύση έχει την τάση να οδηγεί τη σκέψη μας στο χειρότερο όταν αυτή συνδυάζεται με την άγνοια για το παρελθόν κάποιου. Ξαφνικά διαπίστωσε, ρίχνοντας μια δεύτερη ματιά στο τραπέζι, την τραγική παράλειψη. «Τα κρινάκια», μονολόγησε, «λείπουν τα κρινάκια», μα πριν προλάβει να στραφεί προς την πόρτα, εκείνη άνοιξε και εμφανίστηκε μια νεαρή υπηρέτρια κρατώντας στα χέρια της ένα κρυστάλλινο βαζάκι με κρινάκια. Η Μπέρθα έτρεξε προς το μέρος της, πήρε το βάζο και το τοποθέτησε ευλαβικά στο τραπέζι. Χίλιες φορές να έκαιγε τις φρυγανιές, να μην έστρωνε το τραπέζι, παρά να ξέχναγε τα κρινάκια. Ήταν και αυτά μία από τις ιδιοτροπίες της κυρίας της. Μια φορά που άργησε ο ανθοπώλης να τα φέρει, η κυρία Φέρφαξ δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα της και κοιτούσε εναγωνίως έξω από το παράθυρο μέχρι να δει τον μικρό του ανθοπωλείου να πλησιάζει το κατώφλι της έπαυλης. Με την άφιξή της στη Νέα Υόρκη και την εγκατάστασή της στην Πέμπτη Λεωφόρο, είχε κάνει μόνιμη παραγγελία στο ανθοπωλείο Χέντερσον 2 να της φέρνουν κρινάκια καθημερινά. Η εντολή στο υπηρετικό της προσωπικό ήταν ρητή: κρινάκια στην τραπεζαρία και στο μικρό καθιστικό του δεύτερου ορόφου όπου περνούσε τις περισσότερες ώρες της ημέρας. 2. Γνωστό ανθοπωλείο της Νέας Υόρκης του 19ου αιώνα.
12 Η Aγγλίδα Kυρία Αφού έριξε μια τελευταία ματιά στο δωμάτιο, το μάτι της έπεσε σε μια ελαιογραφία πάνω από τη βαριά σερβάντα. Ήταν μια τοπιογραφία του Constable 3 με θέμα τι άλλο; την αγγλική εξοχή. Ένα απέραντο καταπράσινο λιβάδι και στο βάθος ένα Αββαείο. «Ωραία που πρέπει να είναι στην Αγγλία», σκέφτηκε. Της έλειπε η εξοχή. Στην πραγματικότητα δεν την είχε γνωρίσει ποτέ. Γεννημένη στη Νέα Υόρκη από Ιρλανδούς μετανάστες, παιδί της βιομηχανικής επανάστασης, μεγάλωσε στις κακόφημες και φτωχές συνοικίες της πόλης. Ανήκε στο «άλλο μισό» της Νέας Υόρκης που ήταν σχεδόν ανύπαρκτο ή έπαιρνε μόνο το ρόλο του υπηρετικού προσωπικού για τους κατοίκους της αριστοκρατικής Πέμπτης Λεωφόρου. Στα είκοσι πέντε της χρόνια έχασε τον πατέρα της στις ταραχές του Ιουλίου του 1863 4, και μετά από ένα χρόνο τη μητέρα της από πνευμονία. Έτσι, έμεινε ολομόναχη σ αυτή την απρόσωπη πόλη. Δεν ήταν όμως άνθρωπος που το βάζει εύκολα κάτω. Είχε μάθει να ξενοδουλεύει από μικρή μαζί με τη μητέρα της στα πλουσιόσπιτα. Η δουλειά δεν την τρόμαζε. Σκοπός της ήταν να μαζέψει ένα γερό κομπόδεμα και να αποσυρθεί κάπου στην εξοχή, μακριά από τη Νέα Υόρκη. Πού ξέρεις; Ίσως να άνοιγε και μια μικρή ταβερνούλα, σαν κι αυτή που είχαν οι δικοί της πίσω στην πατρίδα πριν έρθουν σε αυτή την καταραμένη πόλη. Η άφιξη της γηραιάς κυρίας το νοσηρό εκείνο έτος του 1863 συνέπεσε με την αναζήτηση νέας εργασίας από την καημένη την Μπέρθα. Ευτυχώς η κυρία Φέρφαξ δεν ζήτησε τις 3. John Constable, Βρετανός τοπιογράφος του 18ου αιώνα.. Αναφορά στις μεγάλες εξεγέρσεις του 1863 από τις εργατικές τάξεις της Νέας Υόρκης με αφορμή την επιστράτευση για τον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Νοτίων και Βορείων.
Κεφάλαιο 1 13 καθιερωμένες απαιτητικές συστατικές επιστολές από εκείνη. Τη συμπάθησε με την πρώτη ματιά και την προσέλαβε χωρίς πολλά πολλά. Δέκα χρόνια τώρα στην υπηρεσία της και ακόμα δεν είχε διαλευκάνει το μυστήριο της καταγωγής της. Πρέπει να ήταν Αγγλίδα, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να το πει με βεβαιότητα. Η προφορά της ήταν, βέβαια, αγγλική, όπως και οι συνήθειές της. Η μανία της να σερβίρεται μόνη της από το μικρό μπουφεδάκι στο πρωινό και να παίρνει το τσάι της στις τέσσερις ακριβώς. Αλλά και πάλι, τι συμπεράσματα να βγάλει κανείς όταν ζει σε μια χώρα που εκ πεποιθήσεως αντιγράφει τα αγγλικά ήθη και έθιμα; Ίσως τελικά να ήταν Αμερικανίδα που έλειπε πολλά χρόνια από την πατρίδα και παντρεύτηκε στο εξωτερικό. Γιατί η κυρία Φέρφαξ ήταν χήρα, της το είχε πει κάποτε. Δεν φορούσε όμως βέρα, πράγμα παράξενο, γιατί τον νεκρό σύζυγό της τον τιμούσε φορώντας πάντα μαύρα. Ίσως την είχε χάσει. Ποιος ξέρει; Ένα πάντως ήταν σίγουρο. Ίσως να μην ήταν η ίδια Αγγλίδα αλλά να ήταν παντρεμένη με Άγγλο και μάλιστα ευγενή. Λόρδος ήταν; Ή μήπως βαρονέτος; Δεν ήξερε από αυτά. Αν και η κυρία της δεν χρησιμοποιούσε ποτέ τον τίτλο της είχε, ωστόσο, δει το οικόσημο που στόλιζε τα επιστολόχαρτά της και την πόρτα της αμαξάς της που χρησιμοποιούσε μόνο τις Κυριακές για να εκκλησιαστεί. Σπανίως έβγαινε και απέφευγε συστηματικά τις κοσμικές συγκεντρώσεις. Είχε απομονωθεί στο σπίτι της συντροφιά με τα βιβλία και τη μουσική της. Στους κοινωνικούς κύκλους της Πέμπτης Λεωφόρου ήταν γνωστή ως η ακατάδεκτη Αγγλίδα κυρία. Οι σκέψεις της διακόπηκαν απότομα από βήματα στην ξύλινη σκάλα που οδηγούσε διαμέσου του κεντρικού προθαλάμου από τα αριστερά στην τραπεζαρία. Η Μπέρθα
14 Η Aγγλίδα Kυρία υποδέχτηκε την κυρία της με μια υπόκλιση. Η μαυροντυμένη λιπόσαρκη σιλουέτα της κυρίας Φέρφαξ κατευθύνθηκε προς το μικρό μπουφεδάκι. Παρά τα ογδόντα της χρόνια διατηρούσε ακόμη το αριστοκρατικό της παράστημα. Προχωρούσε αργά, στηριζόμενη σε ένα μπαστουνάκι με ασημένια λαβή, σέρνοντας τη μακριά ουρά του μαύρου σατέν φορέματός της που αγκάλιαζε σφιχτά τον λεπτό κορμό της. Το λαιμό της στόλιζε μια μαύρη αραχνοΰφαντη βενετσιάνικη δαντέλα που συγκρατιόταν από μια καμέα. Ένα ζευγάρι διαμαντένια σκουλαρίκια απαράμιλλης τέχνης κοσμούσε τους λοβούς των αυτιών της και ένα διαμαντένιο μονόπετρο τον παράμεσο του δεξιού της χεριού. Τα κατάλευκα μαλλιά της ήταν τραβηγμένα πίσω σε ψηλό κότσο που τον συγκρατούσε ένα πολυκαιρισμένο κτενάκι από ελεφαντόδοντο. Τα μαραμένα αλλά λεπτά χαρακτηριστικά της πρόδιδαν την καλλονή που υπήρξε στα νιάτα της. «Κάποτε ήμουν άγγελος, τώρα αγγελίζουν άλλοι», συνήθιζε να λέει χωρίς πικρία στην Μπέρθα. Αφού κοίταξε το πλουσιοπάροχο πρωινό χωρίς ν αγγίξει τίποτε, κάθισε στο τραπέζι ατενίζοντας στωικά έξω από τα παράθυρα της τραπεζαρίας. Μόνο όταν το βλέμμα της έπεσε στο βαζάκι με τα κρινάκια η Μπέρθα διέκρινε μια ανεπαίσθητη λάμψη στο ξεθωριασμένο πράσινο των ματιών της. Παρέμεινε μερικά λεπτά σιωπηλή και αφού σηκώθηκε από την καρέκλα της απευθύνθηκε στην Μπέρθα: «Θα αποσυρθώ στο καθιστικό. Μέχρι το γεύμα δεν θα δεχτώ κανέναν». Το μόνο σίγουρο, σκέφτηκε εκείνη, αφού δεν μας επισκέπτεται σχεδόν κανείς, και απάντησε «Μάλιστα, κυρία» κάνοντας μία υπόκλιση.
Kεφάλαιο ΙΙ Bενετία, 1788 Aγαπημένη μου θεία Καικιλία, Γνωρίζω πως η συγγραφή αυτής της επιστολής θα σας παραξενέψει, αφού δεν συνηθίζω να σας γράφω από τότε που αποφασίσατε, μετά την ενηλικίωσή μου, να εγκαταλείψετε τα εγκόσμια και να αποσυρθείτε στη μονή του Αγίου Μιχαήλ. Άλλωστε, δεν ήταν αναγκαίο, αφού κάθε Κυριακή μετά τη λειτουργία συνηθίζω να σας επισκέπτομαι μαζί με τον πατέρα. Μην ανησυχείτε, καλή μου θεία, δεν συμβαίνει κάτι κακό Συγχωρήστε με που διαταράσσω την πνευματική σας γαλήνη, αλλά θα ήθελα να σας συμβουλευτώ για ένα φλέγον ζήτημα, χωρίς την παρουσία του πατέρα. Όταν ζούσαμε κάτω από την ίδια στέγη είχα συχνά την ευκαιρία για εκμυστηρεύσεις και εξομολογήσεις. Η αγγελική σας υπομονή και η διεισδυτικότητά σας στα ανούσια είναι αλήθεια άγχη μου υπήρξε σωτήρια και ευεργετική. Ήσασταν για μένα η μητέρα που δεν
16 Η Aγγλίδα Kυρία γνώρισα. Μαλακώνατε πάντα την οργή του πατέρα για τα καπρίτσια και τις ιδιοτροπίες της μικρότερης θυγατέρας του. Γι αυτό σας παρακαλώ για άλλη μια φορά να δεχτείτε στις μητρικές σας φτερούγες τις ανησυχίες της ψυχής μου και να με βοηθήσετε με τη σοφία της κρίσης σας. Η εβδομάδα που πέρασε, μετά την τελευταία μας συνάντηση, υπήρξε μια πραγματική αποκάλυψη για τη μικρή σας ανιψιά. Ήρθα αντιμέτωπη με συναισθήματα που νόμιζα πως ήταν μόνο αποκυήματα της φαντασίας των συγγραφέων. Όλα ξεκίνησαν το βράδυ της συναυλίας στο Οσπεντάλι ντε λα Πιετά 1. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο. Ο πατέρας και εγώ καθίσαμε, φυσικά, στις πρώτες σειρές, προορισμένες για ανώτερους κληρικούς και διαπρεπείς ευγενείς της Δημοκρατίας μας. Είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού πόσο καλά παίζουν αυτές οι κοπέλες, με τα κόκκινα ενδύματα και τους λευκούς σκούφους. Οι περισσότερες βέβαια είναι, όπως μου εξήγησε ο πατέρας, έκθετα ορφανά ή νόθα μεγαλωμένα σε αυτά τα ιδρύματα. Φαίνεται πως ο Κύριος τους χάρισε το μουσικό τάλαντο ως παρηγοριά για την ταπεινή τους καταγωγή και την άδικη μοίρα τους. Ανεξιχνίαστες οι βουλές Του, όπως θα λέγατε κι εσείς, πολυαγαπημένη μου θεία. Η μουσική με είχε συνεπάρει. Η ορχήστρα έπαιζε ένα κοντσέρτο για έγχορδα κάποιου Βιβάλντι, που αργότερα έμαθα πως υπήρξε διδάσκαλος στο Οσπεντάλι στις αρχές του αιώνα για περισσότερο από σαράντα χρόνια. Δεν είχα ξανακούσει κάτι παρόμοιο. Η μουσική εισχωρούσε, 1. Νοσοκομείο του Ελέους. Ένα από τα πολλά ορφανοτροφεία της Βενετίας του 18ου αιώνα. Λειτουργούσε ως μουσική σχολή εκπαιδεύοντας από μικρή ηλικία ορφανές κοπέλες σε διάφορα μουσικά όργανα. Οι συναυλίες του ήταν διάσημες σε ολόκληρη την Ευρώπη ενώ πολλές από τις τροφίμους του διακρίθηκαν ως σολίστ.
Κεφάλαιο ΙΙ 17 σαν τον αέρα που ανέπνεα, μέσα μου, αγγίζοντας τα μύχια της ψυχής μου και αφυπνίζοντας τις αισθήσεις και το νου μου. Είχα απορροφηθεί τόσο που ο κόσμος γύρω μου δεν υπήρχε. Λες και είχε εξαφανιστεί μεμιάς. Ώσπου, αναπάντεχα, σχεδόν άθελά μου, το βλέμμα μου έπεσε πάνω του. Η ορχήστρα εκτελούσε ένα γαλήνιο adagio 2 όταν παρατήρησα τη λεπτή σιλουέτα και το αριστοκρατικό του παράστημα, καθώς και μια αμυδρή μελαγχολία στο βλέμμα του, που ωστόσο πρόσδιδε μια γλυκύτητα στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Δύο γκριζοπράσινα μάτια, τα ελαφρώς πουδραρισμένα σκούρα καστανά μαλλιά και τα λευκά, μακριά δάχτυλα των χεριών του χέρια ευγενούς συμπλήρωναν την εικόνα που κεραυνοβόλησε την ψυχή μου. Το ντύσιμό του ήταν κομψό χωρίς υπερβολές. Η όλη του εμφάνιση πρόδιδε άνθρωπο σοβαρό και συγκρατημένο. Κύματα δακρύων ανέβηκαν στα μάτια μου, αλλά τα απέδωσα στη συγκίνηση που μου προκαλούσε η μουσική. Πέρασαν μερικές ώρες για να συνειδητοποιήσω, αγαπημένη μου θεία, ότι ο φτερωτός έρωτας με τα μαγικά του βέλη είχε εισβάλει απροσδόκητα στη φτωχή, ως τότε, καρδιά της δυστυχισμένης σας ανιψιάς. Κοίταξα τον πατέρα με κάποια ανησυχία, μήπως κι είχε αντιληφθεί την επίμονη ματιά μου στον ξένο, αλλά εκείνος είχε στραμμένο το εξεταστικό του βλέμμα στις νεαρές μουσικούς λες κι αναζητούσε κάτι... Όταν η συναυλία έλαβε τέλος, το δικό μου βλέμμα περιπλανήθηκε στην αίθουσα που άδειαζε, προσπαθώντας εναγωνίως να διακρίνω τη μορφή που τόσο με είχε συνεπάρει, αλλά εις μάτην Εκείνος είχε εξαφανιστεί. Με κατέλαβε μια απογοήτευση μα και συνάμα οργή, αφού έπρεπε να εναποθέσω 2. Ιταλικός μουσικός όρος. Η λέξη σημαίνει αργά και έχει να κάνει με το τέμπο μιας μουσικής σύνθεσης. Αποτελεί συνήθως το αργό δεύτερο μέρος ενός κοντσέρτου.
18 Η Aγγλίδα Kυρία το χέρι μου στο μπράτσο του πατέρα και με αργό βηματισμό να κατευθυνθούμε προς την έξοδο σταματώντας πού και πού για να ανταλλάξουμε τις γνωστές κοινωνικές κοινοτοπίες με τους άλλους ομότιμούς μας που παρευρίσκονταν στη συναυλία. Η καρδιά μου λαχταρούσε να τρέξει προς την έξοδο της αίθουσας, που είχε αρχίσει να γίνεται αποπνικτική, προς αναζήτηση του άγνωστου άντρα. Αλλά η αίσθηση του καθήκοντος και της κοινωνικής συμπεριφοράς, με τα οποία με μεγαλώσατε, μου επέβαλλε να υποτάξω αυτές τις παρορμήσεις και να παραδοθώ σ ένα σιωπηλό μαρτύριο. Ευτυχώς, η θεά Τύχη έμελλε να είναι πιο καλή μαζί μου Το ίδιο βράδυ δεν έκλεισα μάτι. Το πρώτο φως της αυγής με βρήκε με τη σκέψη του Δύο μέρες αργότερα συνέβη το αδιανόητο! Φυσικά σας έχω μιλήσει για το μεγάλο κοσμικό γεγονός της σεζόν που θα σηματοδοτούσε την είσοδό μου στην κοινωνία και όχι μόνο, όπως αποδείχθηκε. Από καιρό τώρα με προετοίμαζαν για το χορό της οικογένειας Ζινόβιο 3, στον οποίο όλη η αριστοκρατία της Γαληνοτάτης μας θα παρήλαυνε. Η τουαλέτα μου, από γαλαζοπράσινο ταφτά, είχε επιλεχθεί με μεγάλη προσοχή και ο πατέρας μού είχε επιτρέψει να φορέσω ένα περίτεχνο περιδέραιο της μητέρας δεμένο με διαμάντια και σμαράγδια που συνοδεύονταν από ασορτί σκουλαρίκια και ένα μικρό κομψό διάδημα. Τα τελευταία μαθήματα με το χοροδιδάσκαλο ήταν ικανοποιητικά και παρ όλο το άγχος μου με διαβεβαίωσε πως δεν είχα να φοβηθώ τίποτα. «Δεν είναι αναγκαία η χάρη, μικρή μου, αρκεί κανείς να γνωρίζει τα βήματα» Ο πατέρας για άλλη μια φορά μου συνέστησε να ομιλώ μόνο όταν μου απευθύνουν το λόγο 3. Zenobio, οικογένεια ευγενών της Βενετίας. Το μέγαρό τους διασώζεται μέχρι σήμερα και βρίσκεται στο Rio del Carmine.
Κεφάλαιο ΙΙ 19 και να μην κοιτάω με επιμονή κάποιον ή κάτι όση εντύπωση και αν μου προκαλεί. Χάρη στα άξια χέρια της Βιντσεντσίνα, η μικρή σας ανιψιά κατάφερε να μεταμορφωθεί έγκαιρα από κοριτσάκι σε γυναίκα. Τα «όπλα» της μόδας φυσικά έδωσαν μια χείρα βοηθείας. Φόρεσα τον πιο σφιχτό κορσέ και το μεγαλύτερο από τα κρινολίνα μου. Στρώματα πούδρας κάλυψαν την επιδερμίδα μου και μια ελιά καλλονής στόλισε το αριστερό μου μάγουλο, ενώ μια λευκή περούκα έστεψε το κεφάλι μου. Οφείλω να ομολογήσω πως το επιβλητικό πλάσμα που αντίκρισα στον καθρέφτη με ενθουσίασε. Σε πόση αντίθεση ερχόταν αυτή η εικόνα με τη συγκρατημένη μετριοπάθεια που χαρακτήριζε τη μέχρι τότε ένδυσή μου! Όταν τελείωσε η ιεροτελεστία της αμφίεσης, και αφού είχα προετοιμαστεί τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, ξεκινήσαμε για το χορό με τον πατέρα που είχε επίσης προσέξει ιδιαίτερα τη δική του εμφάνιση λόγω της εξαιρετικής περίστασης. Δεν το έκανε τόσο για τον εαυτό του όσο για την κοινωνική θέση την οποία κατέχει και την οποία θέλει πάντα να τιμά. Υπό το φως των πυρσών που έκαιγαν έξω από την είσοδο, επιβιβαστήκαμε στη γόνδολά μας, πράγμα όχι και τόσο εύκολο για τη μικρή σας ανιψιά, που λίγο έλειψε να πέσει μαζί με τη βαριά περιβολή της στο κανάλι. Οφείλω να σας ομολογήσω, θεία μου, πως δεν μπορούσα να ελέγξω τις κινήσεις μου. Είχα τρομερό άγχος, αφενός για την πρώτη μου επίσημη έξοδο και αφετέρου γιατί, για πρώτη φορά, έπρεπε να κρύψω αυτό που ένιωθα από τον πατέρα. Τη σκέψη μου την είχε ολοκληρωτικά κυριεύσει η μορφή αυτού του άγνωστου άντρα της συναυλίας. Δεν ήξερα τίποτα γι αυτόν, ούτε καν το όνομά του Άραγε θα τον ξανάβλεπα; Ο ενθουσιασμός του χορού είχε πια έρθει
20 Η Aγγλίδα Kυρία σε δεύτερη μοίρα. Αφού ο πατέρας μού συνέστησε προσοχή με βλοσυρό ύφος και αφού παρατήρησε πως το τελευταίο πράγμα που του έλειπε θα ήταν να τον ντροπιάσω με την άχαρη συμπεριφορά μου, ξεκινήσαμε από το Μεγάλο Κανάλι για το Rio del Carmine, όπου βρίσκεται το παλάτσο της οικογένειας Ζινόβιο. Στη σύντομη διαδρομή κοίταζα την αντανάκλαση των αστεριών στα σκοτεινά νερά του καναλιού και η σκέψη μου βρισκόταν μόνο σε εκείνον. Αποσπάστηκε μόνο όταν η γόνδολά μας πλησίασε το μεγαλόπρεπο παλάτσο των Ζινόβιο. Το μέγαρο ήταν κατάφωτο και από τα μεγάλα τοξωτά παράθυρα της αίθουσας χορού ερχόταν ο ήχος μιας allemande 4. Στην είσοδο μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη! Δεξιά και αριστερά από τις ορθάνοικτες πελώριες πόρτες βρίσκονταν δύο νέγροι λακέδες με πολύχρωμα τουρμπάνια και λιβρέα με το οικόσημο της οικογένειας, με τον εστεμμένο αετό και λέοντα σε κάθε γωνιά και τα περίεργα εραλδικά σύμβολα στο κέντρο. Ο καθένας τους κράταγε από ένα καντηλέρι από ατόφιο χρυσάφι. Μπορείτε να το φανταστείτε, καλή μου θεία; Μόλις φτάσαμε ο ένας εκ των δύο έτρεξε να μας βοηθήσει να αποβιβαστούμε και με μια υπόκλιση μας υπέδειξε την είσοδο. Έπιασα το χέρι του πατέρα και τον άφησα να με οδηγήσει. Ανεβήκαμε αργά τη μαρμάρινη σκάλα και βρεθήκαμε στην αίθουσα υποδοχής όπου βρίσκονταν παρατεταγμένα όλα τα μέλη της οικογένειας Ζινόβιο. Αφού ανήγγειλαν τον «δούκα Βαζιάνι μετά της θυγατέρας του» με όλη την επισημότητα που άρμοζε στην περίσταση, ανταλλάξαμε τις καθιερωμένες από το πρωτόκολλο υποκλίσεις με τους ευγενείς οικοδεσπότες μας.. H αλμάντ ή Γερμανικός είναι είδος χορού του 18ου αιώνα με σχετικά γοργό ρυθμό.