<< Επιστροφή Απόφαση 1812 / 2009 (Ζ, ΠΟΙΝΙΚΕΣ) Θέµα Αιτιολογίας επάρκεια, Νόµου εφαρµογή και ερµηνεία, Υπέρβαση εξουσίας, Ποινή, Αναίρεση µερική, Επεκτατικό αποτέλεσµα, Λαθροµεταναστών µεταφορά. Περίληψη: Μεταφορά και προώθηση στο εσωτερικό της χώρας αλλοδαπών προσώπων, που δεν είχαν δικαίωµα εισόδου στη χώρα από κοινού, µε την επιβαρυντική περίπτωση της κατ' επάγγελµα τελέσεως της πράξεως. Πότε συντρέχει τέτοια περίπτωση. Λόγοι αναιρέσεως, έλλειψη ειδικής και εµπεριστατωµένης αιτιολογίας. Μη ορθή εφαρµογή του νόµου. Υπέρβαση εξουσίας. Απορρίπτει. Το δευτεροβάθµιο Δικαστήριο κατά την επιµέτρηση της ποινής για β πράξη, της παραβάσεως του άρθρου 187 παρ. 3 ΠΚ, επέβαλε µεγαλύτερη ποινή από την πρωτόδικη. Υπέρβαση εξουσίας που συνιστά τον εκ του άρθρου 510 παρ. 1 περ. Θ λόγο αναιρέσεως. Δεκτός ο λόγος αυτός. Αναιρεί ως προς την επιµέτρηση ποινής για την άνω πράξη. Επεκτείνει αναιρετικό αποτέλεσµα και ως προς άλλον κατηγορούµενο. Παραπέµπει στο ίδιο Δικαστήριο για νέα επιµέτρηση ποινής για την πράξη αυτή. Αριθµός 1812/2009 ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ Ζ' Ποινικό Τµήµα Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Γρηγόριο Μάµαλη, Αντιπρόεδρο Αρείου Πάγου, Νικόλαο Ζαΐρη, Νικόλαο Κωνσταντόπουλο - Εισηγητή, Παναγιώτη Ρουµπή και Κωνσταντίνο Φράγκο, Αρεοπαγίτες. Συνήλθε σε δηµόσια συνεδρίαση στο Κατάστηµά του στις 5 Νοεµβρίου 2008, µε την παρουσία του Αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Παναγιώτη Θάνου (γιατί κωλύεται ο Εισαγγελέας) και του Γραµµατέως Χρήστου Πήτα, για να δικάσει την αίτηση των αναιρεσειόντων - κατηγορουµένων: 1) Χ1, κατοίκου... και ήδη κρατουµένου στις Δικαστικές Φυλακές..., που εκπροσωπήθηκε από τους πληρεξούσιους δικηγόρους του Σάββα Παραστατίδη και Χρυσάνθη Κορέλα και 2) Χ2, κατοίκου..., που εκπροσωπήθηκε από τους πληρεξούσιους δικηγόρους του Σάββα Παραστατίδη και Χρήστο Τσόλκα, περί αναιρέσεως της 1704/2007 αποφάσεως του Τριµελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης. Το Τριµελές Εφετείο Θεσσαλονίκης, µε την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτοµερώς αναφέρονται σ' αυτή και οι αναιρεσείοντες - κατηγορούµενοι ζητούν την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που αναφέρονται στις από 15.6.2007 και 10.6.2007 δύο χωριστές αιτήσεις τους αναιρέσεως, που καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο µε τον αριθµό 1237/2007. Αφού άκουσε Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των αναιρεσειόντων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικά πρακτικά, καθώς και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να απορριφθούν οι προκείµενες αιτήσεις αναιρέσεως. ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Οι κρινόµενες αναιρέσεις, από 15.6.2007 του πρώτου των κατηγορουµένων - αναιρεσειόντων, Χ1 και
του δευτέρου από αυτούς, Χ2, µε δήλωσή τους που επιδόθηκε στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, έχουν ασκηθεί νοµότυπα και εµπρόθεσµα. Είναι συναφείς και πρέπει να συνεκδικαστούν. Κατά την διάταξη του άρθρου 88 παρ. 1 εδ. α έως β τou Ν. 3386/2005 "Είσοδος, διαµονή και κοινωνική ένταξη υπηκόων τρίτων χωρών στην Ελληνική Επικράτεια", "Πλοίαρχοι ή κυβερνήτες πλοίου, πλωτού µέσου ή αεροπλάνου και οδηγοί κάθε είδους µεταφορικού µέσου που µεταφέρουν από το εξωτερικό στην Ελλάδα υπηκόους τρίτων χωρών, που δεν έχουν δικαίωµα εισόδου στο ελληνικό έδαφος ή στους οποίους έχει απαγορευθεί η είσοδος για οποιαδήποτε αιτία, καθώς και αυτοί που τους προωθούν από τα σηµεία εισόδου, τα εξωτερικά ή εσωτερικά σύνορα, στην Ελληνική Επικράτεια και αντίστροφα προς το έδαφος κράτους-µέλους της Ε.Ε. ή τρίτης χώρας ή διευκολύνουν τη µεταφορά ή προώθησή τους ή εξασφαλίζουν σε αυτούς κατάλυµα για απόκρυψη, τιµωρούνται α) µε φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και χρηµατική ποινή 5.000 έως 20.000 ευρώ για κάθε µεταφερόµενο πρόσωπο, β) µε φυλάκιση τουλάχιστον δύο ετών και χρηµατική ποινή δέκα πέντε χιλιάδων (15.000) έως πενήντα χιλιάδων (50.000) ευρώ για κάθε µεταφερόµενο πρόσωπο, αν η µεταφορά ενεργείται κατ' επάγγελµα ή αν ο υπαίτιος είναι υπάλληλος ή τουριστικός ή ναυτιλιακός ή ταξιδιωτικός πράκτορας". Από τις διατάξεις αυτές προκύπτει αα) ότι θεσµοθετείται ποινικό αδίκηµα, υπαλλακτικώς µικτό, που πραγµατοποιείται µε καθένα από ανωτέρω τρόπους από τα πρόσωπα, τα οποία αποδέχονται να µεταφέρουν στην Ελλάδα αλλοδαπούς, που δεν έχουν δικαίωµα να εισέλθουν στο έδαφός της, ή τους προωθούν στο εσωτερικό της χώρας ή διευκολύνουν τη µεταφορά ή την προώθησή τους ή εξασφαλίζουν σε άλλους κατάλυµα για απόκρυψη, γνωρίζοντας την αυθαίρετη είσοδό τους ως λαθροµεταναστών, ββ) ότι για την τέλεση του αδικήµατος της µεταφοράς αλλοδαπού µη έχοντος δικαίωµα εισόδου στο εσωτερικό της χώρας, απαιτείται υποκειµενικά δόλος, είτε άµεσος, είτε ενδεχόµενος, και γγ) ότι συνιστά επιβαρυντική περίσταση η αναφερόµενη µεταφορά των αλλοδαπών, που ενεργείται κατ' επάγγελµα ή από δράστη, ο οποίος είναι υπάλληλος ή τουριστικός ή ναυτιλιακός ή ταξιδιωτικός πράκτορας. Ειδικότερα, για την συνδροµή της επιβαρυντικής περίπτωσης τελέσεως του εγκλήµατος κατ' επάγγελµα, απαιτείται, αντικειµενικά µεν επανειληµµένη τέλεσή του, υποκειµενικά δε σκοπός του δράστη να πορισθεί εισόδηµα από την επανειληµµένη τέλεσή του, χωρίς να απαιτείται προηγούµενη καταδίκη του δράστη για το ίδιο έγκληµα. Κατ' επάγγελµα δε τέλεση υπάρχει και όταν η πράξη τελείται το πρώτον, όχι όµως ευκαιριακώς, αλλά βάσει σχεδίου, δηλαδή όταν από την υποδοµή που έχει διαµορφώσει ο δράστης και την οργανωµένη ετοιµότητά του, µε πρόθεση επανειληµµένης τέλεσης, προκύπτει σκοπός του προς πορισµό εισοδήµατος. Περαιτέρω, µε το άρθρο 187 παρ. 3 ΠΚ, ορίζεται ότι "όποιος, εκτός από τις περιπτώσεις της παραγράφου 1, ενώνεται µε άλλον για να διαπράξει κακούργηµα (συµµορία), τιµωρείται µε φυλάκιση τουλάχιστον έξι µηνών. Με φυλάκιση τουλάχιστον τριών µηνών τιµωρείται ο υπαίτιος, αν η κατά το προηγούµενο εδάφιο ένωση έγινε για τη διάπραξη πληµµελήµατος το οποίο τιµωρείται µε φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και µε το οποίο επιδιώκεται οικονοµικό ή άλλο υλικό όφελος ή η προσβολή της ζωής, της σωµατικής ακεραιότητας ή της γενετήσιας ελευθερίας". Εξάλλου, η καταδικαστική απόφαση έχει την απαιτούµενη, κατά τα άρθρα 93 παρ. 3 του Συντάγµατος και 139 ΚΠοινΔ, ειδική και εµπεριστατωµένη αιτιολογία, η έλλειψη της οποίας ιδρύει τον από άρθρο 510 παρ.1 στοιχ. Δ' του ίδιου Κώδικα λόγο αναιρέσεως, όταν αναφέρονται σε αυτή µε σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις τα πραγµατικά περιστατικά που προέκυψαν από την αποδεικτική διαδικασία, στα οποία στηρίχθηκε η κρίση του Δικαστηρίου για τη συνδροµή των αντικειµενικών και υποκειµενικών στοιχείων του εγκλήµατος, οι αποδείξεις που τα θεµελιώνουν και οι νοµικές σκέψεις υπαγωγής των περιστατικών αυτών στην ουσιαστική ποινική διάταξη που εφαρµόσθηκε. Για την ύπαρξη τέτοιας αιτιολογίας είναι παραδεκτή η αλληλοσυµπλήρωση του αιτιολογικού µε το διατακτικό που αποτελούν ενιαίο σύνολο και σε σχέση µε τα αποδεικτικά µέσα πρέπει να προκύπτει µε βεβαιότητα ότι έχουν ληφθεί όλα στο σύνολό τους και όχι ορισµένα µόνο από αυτά. Για τη βεβαιότητα δε αυτή, αρκεί να µνηµονεύονται όλα, έστω κατά το είδος τους (µάρτυρες, έγγραφα, κλπ.), χωρίς ανάγκη ειδικότερης αναφοράς τους και µνείας του τι προέκυψε χωριστά από καθένα από αυτά, ενώ το γεγονός ότι εξαίρονται ορισµένα αποδεικτικά µέσα δεν υποδηλώνει ότι δεν λήφθηκαν υπόψη τα άλλα. Δεν αποτελούν όµως λόγους αναιρέσεως η εσφαλµένη
εκτίµηση εγγράφων, η εσφαλµένη αξιολόγηση των καταθέσεων των µαρτύρων, η παράλειψη αναφοράς και αξιολογήσεως κάθε αποδεικτικού στοιχείου χωριστά και η παράλειψη της µεταξύ τους αξιολογικής συσχετίσεως των αποδεικτικών στοιχείων, καθόσον στις περιπτώσεις αυτές πλήττεται η αναιρετικώς ανέλεγκτη κρίση του Δικαστηρίου της ουσίας. Περαιτέρω, κατά το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Ε' ΚΠοινΔ, λόγο αναιρέσεως αποτελεί και η εσφαλµένη ερµηνεία ή εφαρµογή ουσιαστικής ποινικής διατάξεως. Εσφαλµένη ερµηνεία υπάρχει όταν ο Δικαστής αποδίδει στο νόµο διαφορετική έννοια από εκείνη που πραγµατικά έχει, ενώ εσφαλµένη εφαρµογή υπάρχει όταν το Δικαστήριο της ουσίας δεν υπάγει σωστά τα πραγµατικά περιστατικά που δέχτηκε ότι αποδείχθηκαν στη διάταξη που εφαρµόσθηκε. Περίπτωση δε εσφαλµένης εφαρµογής ουσιαστικής ποινικής διατάξεως συνιστά και η εκ πλαγίου παραβίαση της διατάξεως αυτής, η οποία υπάρχει, όταν στο πόρισµα της αποφάσεως, που περιλαµβάνεται στο συνδυασµό του αιτιολογικού µε το διατακτικό και ανάγεται στα στοιχεία και την ταυτότητα του εγκλήµατος, έχουν εµφιλοχωρήσει ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά, µε αποτέλεσµα να καθίσταται ανέφικτος ο αναιρετικός έλεγχος της ορθής ή µη εφαρµογής του νόµου, οπότε η απόφαση στερείται νόµιµης βάσεως. Στην προκείµενη περίπτωση, όπως προκύπτει από το σκεπτικό σε συνδυασµό µε το διατακτικό της προσβαλλόµενης 1704/07 αποφάσεώς του, τα οποία ως ενιαίο σύνολο παραδεκτώςαλληλοσυµπληρώνονται, το Τριµελές Εφετείο Θεσσαλονίκης, δέχτηκε, κατά την ανέλεγκτη περί τα πράγµατα κρίση του, µετά από εκτίµηση και αξιολόγηση των κατ' είδος αναφεροµένων στην ίδια απόφαση αποδεικτικών µέσων, ότι αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγµατικά περιστατικά, κατά πιστή αντιγραφή από το σκεπτικό της προσβαλλόµενης αποφάσεως: "Με βάση τις πληροφορίες που είχε η διεύθυνση αλλοδαπών... ότι ένας αλλοδαπός υπήκοος Ιράκ, που διέµενε µόνιµα στην..., ότι ασχολείται µε τη διευκόλυνση της εισόδου λαθροµεταναστών στο ελληνικό έδαφος από την ελληνοτουρκική µεθόριο και µε την παράνοµη προώθηση αλλοδαπών που δρουν στην Ελλάδα και την Ιταλία µέσω του λιµανιού της..., οδηγήθηκε στον εντοπισµό του πρώτου κατηγορουµένου Χ2. Στη συνέχεια ο αστυνοµικός και µάρτυρας στην παρούσα δίκη ΑΑ κατάφερε να τον προσεγγίσει και προσποιούµενος τον ιδιοκτήτη φορτηγών αυτοκινήτων και λεωφορείων, που ασχολείται ταυτόχρονα και µε την διακίνηση λαθροµεταναστών, αφού κέρδισε την εµπιστοσύνη του, προσφέρθηκε να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του. Συγκεκριµένα προσφέρθηκε να µεταφέρει για λογαριασµό του λαθροµετανάστες από την περιοχή του... στην... ή στην... έναντι αµοιβής 600 ευρώ ανά άτοµο και αλλοδαπούς από τη χώρα µας µέσω του λιµανιού της... προς την Ιταλία και από εκεί προς τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης έναντι αµοιβής 1000 ευρώ ανά άτοµο. Στα πλαίσια αυτής της "συνεργασίας", ο παραπάνω πρώτος κατηγορούµενος πρότεινε στον παραπάνω αστυνοµικό µε τον οποίο διατηρούσε τακτική τηλεφωνική επικοινωνία να πραγµατοποιήσει ταυτόχρονα (την ίδια ηµέρα) µεταφορά λαθροµεταναστών και προς την Ιταλία και προς το εσωτερικό της χώρας από τον.... Σε συνάντηση που είχαν ορίσει οι τελευταίοι για την 01-12-06 στη..., ο πρώτος κατηγορούµενος έφτασε περί ώρα 16.00 µε το υπ' αριθµ. κυκλ.... ΙΧΕ αυτοκίνητό του, ιδιοκτησίας της συντρόφου του ΒΒ, συνοδευόµενος από τον δεύτερο κατηγορούµενο Χ1 και αφού συναντήθηκε µε τον παραπάνω µάρτυρα αστυνοµικό, του γνωστοποίησε ότι υπάρχουν 35 λαθροµετανάστες στην περιοχή του... έτοιµοι να περάσουν στην Ελλάδα και ταυτόχρονα 10 αλλοδαποί που διαµένουν στην..., οι οποίοι επιθυµούν να ταξιδέψουν στην Ιταλία. Κατά τη "συµφωνία" τους, επίσης, οι τελευταίοι, αφού ερχόταν στην..., θα επιβιβαζόταν σε ειδικές κρύπτες λεωφορείου "ιδιοκτησίας" του µάρτυρος αστυνοµικού, ειδικά διαµορφωµένου προς τούτο. Μετά από τον καθορισµό των λεπτοµερειών, αστυνοµικοί της παραπάνω υπηρεσίας κινήθηκαν µε φορτηγό αυτοκίνητο, το οποίο οδηγούσε ένας από αυτούς, τις βράδυνες ώρες της 01/02-12-2006 προς το... και στο σηµείο "... 2", το οποίο είχε υποδειχθεί από τους δύο κατηγορουµένους ως τόπος παραλαβής των λαθροµεταναστών. Από το οποίο αυτό οι αστυνοµικοί παρέλαβαν 37 λαθροµετανάστες, οι οποίοι αναφέρονται λεπτοµερώς στο διατακτικό και οι οποίοι είχαν διέλθει εκείνο το βράδυ τον ποταµό..., συνοδευόµενοι από τον κατηγορούµενο ΓΓ, ως προς τον οποίο έχει διαχωρισθεί η δικογραφία και τους επιβίβασαν στο παραπάνω φορτηγό. Ο τελευταίος καθ' όλη τη διάρκεια της διέλευσής του, αλλά και µετά από αυτή, επικοινωνούσε συνεχώς τηλεφωνικώς µε τον δεύτερο κατηγορούµενο, ο οποίος και του υπέδειξε το σηµείο επιβίβασης,
αλλά και το όχηµα επιβίβασης. Επίσης ο κατηγορούµενος ΓΓ επιβιβάστηκε και αυτός στο όχηµα µε τους λαθροµετανάστες, προκειµένου να τους καθησυχάζει καθ' όλη τη διαδροµή µέχρι τον τελικό τους προορισµό, όπως είχαν συµφωνήσει µε τον δεύτερο κατηγορούµενο. Τηλεφωνικές επικοινωνίες έγιναν και µετά την αναχώρηση του φορτηγού µε τους λαθροµετανάστες για τη... µεταξύ του δευτέρου κατηγορουµένου και του κατηγορουµένου ΓΓ, όπως προκύπτει από την κατάθεση του µάρτυρα αστυνοµικού, ο οποίος ήταν όλο το βράδυ µαζί µε τους πρώτο και δεύτερο των κατηγορουµένων αναµένοντας τους αλλοδαπούς να φθάσουν στην.... Τους τελευταίους, κατά τη "συµφωνία" τους, ο µάρτυρας αστυνοµικός θα µετέφερε στην... για να µεταφερθούν στην συνέχεια στην Ιταλία. Εκτός από τους 37 προαναφερθέντες αλλοδαπούς µετά από προτροπή του πρώτου κατηγορουµένου σε συνεργασία µε τον δεύτερο κατηγορούµενο, αλλά και µέριµνα των ίδιων ταξίδευσαν από... στη... οι αναφερόµενοι στο διατακτικό δέκα αλλοδαποί, προκειµένου να γίνει η µεταφορά τους από την Ελλάδα στην Ιταλία, µέσω του λιµανιού της..., χωρίς τις νόµιµες διατυπώσεις, αφού δεν διέθεταν ταξιδιωτικά έγγραφα, µε τουριστικό λεωφορείο το οποίο προσποιήθηκε στον πρώτο κατηγορούµενο ότι διέθετε ο προαναφερθείς ίδιος µάρτυρας. Στο ταξίδι αυτό τους συνόδευε ο κατηγορούµενος ΔΔ ως προς τον οποίο, επίσης, έχει διαχωρισθεί η δικογραφία, ο οποίος, εκτός του ότι σκόπευε και ο ίδιος να ταξιδέψει παράνοµα για την Ιταλία µαζί µε τους υπόλοιπους, είχε αναλάβει να τους καθοδηγήσει τους άλλους στο ταξίδι προς τη.... Ο ίδιος κατηγορούµενος ήταν αυτός που µόλις έφθασε το λεωφορείο στη... περί ώρα 03.50, όπου το ανέµεναν ο µάρτυρας αστυνοµικός και ο πρώτος και δεύτερος των κατηγορουµένων εντός του προαναφερθέντος ΙΧΕ, αφού αποβιβάσθηκε, κατευθύνθηκε προς το ΙΧΕ, από το οποίο αποβιβάσθηκε, κατόπιν εντολής του πρώτου κατηγορουµένου ο δεύτερος για να πάρει την προκαταβολή από αυτόν για τη µεταφορά. Στο σηµείο εκείνο επενέβησαν άλλοι αστυνοµικοί και τους συνέλαβαν. Από τα παραπάνω προκύπτει ότι οι δύο πρώτοι κατηγορούµενοι ενώθηκαν µε τον τρίτο κατηγορούµενο µε σκοπό να διαπράξουν το αδίκηµα της µεταφοράς και προώθησης στην ελληνική επικράτεια υπηκόων τρίτης, οι οποίοι δεν είχαν δικαίωµα εισόδου στην χώρα. Το αδίκηµα δε αυτό της παράνοµης προώθησης το διέπρατταν κατ' επάγγελµα, αφού από κάθε µεταφερόµενο θα ελάµβαναν το ποσό των 1.000 ευρώ. Επίσης το γεγονός ότι οι δύο κατηγορούµενοι ήσαν αυτοί που προέτρεψαν τους δέκα αλλοδαπούς να εξέλθουν από τη χώρα χωρίς τις νόµιµες διατυπώσει προκύπτει από το ότι κατόπιν συνεννόησης µαζί τους και µε δική τους µέριµνα ταξίδευσαν στη... µε τη συνοδεία γνωστού του (δ κατηγορουµένου) από όπου θα ταξίδευαν για... και από εκεί για Ιταλία µε όχηµα που οι ίδιοι τους διαβεβαίωσαν ότι τους εξασφάλισαν. Κατά συνέπεια, πρέπει να κηρυχθούν ένοχοι οι κατηγορούµενοι των πράξεων της παράβασης του άρθρου 88 παρ. 88 περ. 1 β' Ν. 3386/05 από κοινού και κατά συρροή, της παράβασης του άρθρου 187 παρ. 3 εδ β' ΠΚ, και της ηθικής αυτουργίας σε απόπειρα εξόδου από τη χώρα υπηκόων τρίτης χώρας χωρίς τις νόµιµες διατυπώσεις κατά συρροή. Τέλος, εις όλους τους κατηγορουµένους πρέπει να αναγνωρισθεί ως ελαφρυντικό το γεγονός ότι ως τότε διήγαγον καθ' όλα έντοµο βίον (84 παρ. 2 ΠΚ), κατά παραδοχήν του σχετικού ισχυρισµού". Στη συνέχεια, το Δικαστήριο της ουσίας τους άνω κατηγορουµένους και ήδη αναιρεσείοντες των παραπάνω αξιοποίνων πράξεων της παραβάσεως του άρθρου 88 περ. β' του Ν. 3386/05 από κοινού και κατά συρροή και της παραβάσεως του άρθρου 187 παρ. 3 εδ. β' του ΠΚ, κήρυξε ενόχους και ειδικότερα του ότι: "Στην..., στις 2-12-2006, µε περισσότερες πράξεις τέλεσαν περισσότερα εγκλήµατα και ειδικότερα; Οι κατηγορούµενοι ενεργούντες από κοινού µε δόλο συναποφάσισαν την µεταφορά, προώθηση αλλοδαπών στην Ελληνική Επικράτεια την µεταφορά από την περιοχή... στην... µέσω... των κάτωθι αναφεροµένων 37 υπηκόων τρίτης χώρας:... (ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ 37 ΑΤΟΜΩΝ). 2) Κατά τον ανωτέρω τόπο και χρόνο, ενώθηκαν µεταξύ τους για να διαπράξουν πληµµέληµα το οποίο τιµωρείται µε φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και µε το οποίο επιδιώκετο οικονοµικό όφελος. Συγκεκριµένα ενώθηκαν για να διαπράξουν το πληµµέληµα της παράβασης του αρθρ. 88 παρ. 1β' του Ν. 3368/05 από κοινού και κατά συρροή, ήτοι της µεταφοράς και προώθησης στην Ελληνική Επικράτεια υπηκόων τρίτης χώρας µη εχόντων δικαίωµα εισόδου στην χώρα, όπως περιγράφεται αυτό στο υπό στοιχείο (1) του παρόντος, πρόκειται δε για αδίκηµα τιµωρούµενο µε ποινή φυλάκισης τουλάχιστον δύο ετών και χρηµατική ποινή 15.000 ευρώ για κάθε µεταφερόµενο
αλλοδαπό. To Δικαστήριο δέχεται ότι οι κατηγορούµενοι µέχρι την τέλεση των παραπάνω πράξεων τους διήγαγαν έντιµο ατοµικό, οικογενειακό, επαγγελµατικό και καθ' όλα κοινωνικό βίο. Το Δικαστήριο δέχεται ότι ο κατηγορούµενος Χ2 µετά την τέλεση των παραπάνω πράξεων του επί σχετικά µακρύ χρονικό διάστηµα συµπεριφέρθηκε καλώς". Ακολούθως, το ίδιο Δικαστήριο, αφού αναγνώρισε και στους δύο το ελαφρυντικό του πρότερου εντίµου βίου, επιπλέον δε στον δεύτερο κατηγορούµενο, και το ελαφρυντικό της καλής συµπεριφοράς, επέβαλε σε καθέναν από αυτούς συνολική ποινή φυλακίσεως, είκοσι έξι (26) ετών και έξι (6) µηνών, εκτιτέα όµως κατά τα δέκα (10) έτη. Με βάση τις παραπάνω παραδοχές, το Δικαστήριο της ουσίας διέλαβε στην προσβαλλόµενη απόφασή του την απαιτούµενη από τις αναφερόµενες διατάξεις του Συντάγµατος και του ΚΠοινΔ ειδική και εµπεριστατωµένη αιτιολογία, αφού εκθέτει σ' αυτή µε σαφήνεια, πληρότητα και χωρίς αντιφάσεις ή λογικά κενά τα πραγµατικά περιστατικά, τα οποία αποδείχθηκαν από την ακροαµατική διαδικασία και συγκροτούν την αντικειµενική και υποκειµενική υπόσταση των άνω εγκληµάτων για τα οποία καταδικάστηκαν κάθε αναιρεσείων, τις αποδείξεις από τις οποίες συνήγαγε τα περιστατικά αυτά και τους συλλογισµούς, µε βάση τους οποίους έκανε την υπαγωγή τους στις ουσιαστικές ποινικές διατάξεις των άρθρων 18 εδ. β', 26 παρ. 1α, 27 παρ. l, 42 παρ. 1, 83, 84, 84 παρ. 2α', 84 παρ. 2ε', 94, 187 παρ. 3β' και άρθρο 88 παρ. 1β' Ν. 3386/05, τις οποίες ορθά ερµήνευσε και εφάρµοσε, χωρίς να τις παραβιάσει ούτε ευθέως, ούτε εκ πλαγίου και χωρίς να στερήσει έτσι την απόφαση από νόµιµη βάση. Ειδικότερα, αναφέρονται στην αιτιολογία της αποφάσεως 1704/2007 του Τριµελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, τα αποδεικτικά µέσα κατά το είδος τους (µάρτυρες, έγγραφα, απολογίες κατηγορουµένων, από τα οποία το Δικαστήριο συνήγαγε τα περιστατικά που εκτέθηκαν και οδηγήθηκε στην καταδικαστική του κρίση, ενώ δεν υπήρχε, κατά νόµο, ανάγκη να τα παραθέσει αναλυτικά και να εκθέσει τι προκύπτει χωριστά από το καθένα από αυτά. Και συγκεκριµένα έλαβε υπόψη του το Δικαστήριο της ουσίας και συνεκτίµησε µαζί µε τα υπόλοιπα αποδεικτικά µέσα και τις ένορκες καταθέσεις των µαρτύρων κατηγορίας ΑΑ, ΕΕ και ΣΤ. Σύµφωνα µε τα άνω λεχθέντα, το Δικαστήριο της ουσίας, προκειµένου να καταλήξει στην καταδικαστική κρίση του, οδηγήθηκε στις προαναφερόµενες παραδοχές, που αποτελούν την απαιτούµενη από τις πιο πάνω διατάξεις ειδική και εµπεριστατωµένη αιτιολογία. Συγκεκριµένα, κατά τρόπο σαφή και πλήρη, αναφέρονται όλα τα στοιχεία που συγκροτούν την αντικειµενική και υποκειµενική υπόσταση των εγκληµάτων για τα οποία καθένας από αυτούς καταδικάστηκε, οι αποδείξεις από τις οποίες προέκυψαν αυτά και οι σκέψεις µε τις οποίες έγινε η υπαγωγή των περιστατικών που αποδείχθηκαν στην ουσιαστική διάταξη που εφαρµόστηκε, χωρίς να εµφιλοχωρήσουν ασάφειες, αντιφάσεις ή λογικά κενά. Για την πληρότητα δε της αιτιολογίας, είναι παραδεκτή η αλληλοσυµπλήρωση του αιτιολογικού και διατακτικού, που αποτελούν ενιαίο σύνολο. Είναι αβάσιµες και πρέπει να απορριφθούν οι επιµέρους αντίθετες αιτιάσεις του αναιρεσείοντος και συγκεκριµένα, ότι: 1) Δεν υπάρχει η ειδική και εµπεριστατωµένη αιτιολογία στο πρόσωπο του πρώτου αναιρεσείοντος, καθώς και του δευτέρου από αυτούς, ούτε θεµελιώνεται η κατ' επάγγελµα τέλεση της παράνοµης µεταφοράς και προωθήσεως στο εσωτερικό της χώρας των 37 αλλοδαπών, αφού υπάρχει κατά τα άνω η κατά νόµον ειδική αιτιολογία, ενώ θεµελιώνεται η κατ' επάγγελµα τέλεση της πράξεως αυτής στο γεγονός ότι είχαν συµφωνήσει και οι δύο κατηγορούµενοι µε τους παράνοµα µεταφεροµένους αλλοδαπούς και επρόκειτο να λάβουν από αυτούς ως κόµιστρο το ποσό των 1000 ευρώ ανά άτοµο για την πραγµατοποίηση της εν λόγω µεταφοράς και προωθήσεώς τους στο εσωτερικό της χώρας. 2) ότι το άνω Δικαστήριο απέρριψε χωρίς αιτιολογία το αίτηµά του (α' κατηγορουµένου) για αναγνώριση και των ελαφρυντικών του άρθρου 84 εδ. β', δ' και ε' ΠΚ, αφού διατυπώθηκε µεν τέτοιο αίτηµα από τον συνήγορό του, έγινε όµως κατά τρόπο αόριστο, διότι το αίτηµα αυτό δεν συνοδευόταν από πραγµατικά περιστατικά, που να θεµελιώνουν τις αντίστοιχες ελαφρυντικές περιστάσεις και έτσι το άνω Δικαστήριο δεν είχε υποχρέωση να απαντήσει, ούτε να αιτιολογήσει την απόρριψή του. 3) ότι η προσβαλλόµενη απόφαση δεν αναφέρει ότι οι µεταφερόµενοι αλλοδαποί δεν είχαν δικαίωµα εισόδου στη χώρα, αφού χρησιµοποιείται στην απόφαση ο όρος λαθροµετανάστης, που σηµαίνει πρόσωπο το οποίο εγκαθίσταται παράνοµα σε ξένη χώρα χωρίς να
χρησιµοποιεί τις νόµιµες διαδικασίες (βλ. Λεξικό Μπαµπινιώτη, σελ. 563). Εποµένως, οι από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Δ' και Ε' ΚΠΔ σχετικοί λόγοι αναιρέσεως των κρινόµενων αιτήσεων, µε τους οποίους αποδίδονται στην προσβαλλόµενη απόφαση οι πληµµέλειες της ελλείψεως ειδικής και εµπεριστατωµένης αιτιολογίας, αλλά και της ελλείψεως νόµιµης βάσεως, πρέπει να απορριφθούν ως αβάσιµοι. Κατά τα λοιπά, µε τους πιο πάνω λόγους αναιρέσεως, πλήττεται απαραδέκτως η άνω απόφαση για εσφαλµένη εκτίµηση των αποδείξεων και των πραγµατικών περιστατικών. Από το συνδυασµό των διατάξεων των άρθρων 171 1 στοιχ. δ', 329, 331, 333 2, 358, 364 και 369 ΚΠοινΔ προκύπτει ότι αν ληφθεί υπόψη από το δικαστήριο της ουσίας, για το σχηµατισµό της κρίσεώς του ως προς την ενοχή του κατηγορουµένου, έγγραφο που δεν αναγνώσθηκε κατά τη συζήτηση στο ακροατήριο, δηµιουργείται απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας, η οποία ιδρύει τον εκ του άρθρου 510 1 στοιχ. Α' ΚΠοινΔ λόγο αναιρέσεως, διότι αποστερείται έτσι ο κατηγορούµενος του δικαιώµατος να εκθέσει τις απόψεις του και να προβεί σε παρατηρήσεις σχετικά µε το αποδεικτικό αυτό µέσο σύµφωνα µε το άρθρο 358. Εξάλλου, το περιεχόµενο του εγγράφου που αναγνώσθηκε δεν είναι αναγκαίο να αναφέρεται στα πρακτικά της αποφάσεως, είναι, όµως, αναγκαίο να αναφέρονται τα στοιχεία εκ των οποίων προσδιορίζεται επαρκώς η ταυτότητα του, έτσι ώστε να µην καταλείπεται αµφιβολία για το ποιο έγγραφο αναγνώσθηκε. Ο προσδιορισµός, δηλαδή, της ταυτότητας του εγγράφου είναι αναγκαίος µόνο για τη δηµιουργία βεβαιότητας ότι το έγγραφο αυτό και όχι κάποιο άλλο αναγνώσθηκε στη συγκεκριµένη δίκη και έτσι δόθηκε η δυνατότητα στον κατηγορούµενο να εκθέσει τις απόψεις του και να κάνει τις παρατηρήσεις του ως προς το περιεχόµενό του (κατά το αρθρ. 358 ΚΠοινΔ). Διαφορετικά, αν δηλαδή, η ταυτότητα του εγγράφου δεν προσδιορίζεται επαρκώς, υπάρχει η ίδια ακυρότητα. Στην προκειµένη περίπτωση, όπως προκύπτει από τα πρακτικά της προσβαλλόµενης αποφάσεως, ως αναγνωσθέντα στο ακροατήριο έγγραφα, τα οποία έλαβε υπόψη του το δικαστήριο για το σχηµατισµό της κρίσεώς του περί της ενοχής των αναιρεσειόντων, αναφέρονται, µεταξύ άλλων, και τα παρακάτω έγγραφα: 1) έκθεση σύλληψης οµαδική (µε διερµηνέα), 2) έκθεση σύλληψης (µε διερµηνέα) (τέσσερις), 3) έκθεση έρευνας σε κατοικία και κατάσχεσης κατά την ηµέρα, 4) τέσσερις εκθέσεις σωµατικής έρευνας, 5) έκθεση έρευνας αυτοκινήτου (αρνητική), 6) έκθεση κατάσχεσης αυτοκινήτου, 7) έκθεση παράδοσης και κατάσχεσης µε διερµηνέα, 8) Α/φο ειδικού δελτίου αλλοδαπού. Ενόψει, όµως, του ότι ο προσδιορισµός της ταυτότητας του εγγράφου είναι αναγκαίος, όπως προαναφέρθηκε, για τη δηµιουργία βεβαιότητας ότι αυτό το έγγραφο και όχι κάποιο άλλο αναγνώσθηκε στη συγκεκριµένη δίκη, ο κατά τον άνω τρόπο προσδιορισµός στα πρακτικά των παραπάνω εγγράφων είναι επαρκής και δεν καταλείπεται αµφιβολία για την ταυτότητά τους, µε την ανάγνωση δε αυτών κατέστη γνωστό το περιεχόµενό τους στους κατηγορουµένους, οι οποίοι είχαν έτσι τη δυνατότητα να υποβάλουν τις επ' αυτών παρατηρήσεις και απόψεις τους, γεγονός που δεν εξαρτάται από τον τρόπο που αυτά αναφέρονται στα πρακτικά. Εποµένως, ο εκ του άρθρου 510 1 στοιχ. Α' ΚΠοινΔ τρίτος και πρώτος λόγοι αναιρέσεως, αντίστοιχα, που πλήττει την προσβαλλόµενη απόφαση για απόλυτη ακυρότητα της διαδικασίας στο ακροατήριο, µε την ειδικότερη αιτίαση ότι τα ανωτέρω έγγραφα που αναγνώσθηκαν δεν προσδιορίζονται κατά τα στοιχεία της ταυτότητάς τους, είναι αβάσιµος και πρέπει να απορριφθεί. Τέλος, κατά το άρθρο 470 εδαφ. α' του ΚΠΔ "Σε περίπτωση που ασκήθηκε ένδικο µέσο εναντίον καταδικαστικής απόφασης από εκείνον που καταδικάστηκε ή υπέρ αυτού, δεν µπορεί να γίνει χειρότερη η θέση του". Η παραβίαση της υπό της διατάξεως αυτής καθιερουµένης αρχής της µη χειροτερεύσεως της θέσεως του κατηγορουµένου που άσκησε έφεση συνιστά υπέρβαση εξουσίας και ιδρύει λόγο αναιρέσεως από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Η' του ίδιου Κώδικα. Τέτοια παραβίαση της ανωτέρω αρχής υφίσταται και όταν το δικαστήριο που δικάζει έφεση του κατηγορουµένου κατά της καταδικαστικής αυτού αποφάσεως για παράβαση του άρθρου 187 παρ. 3 εδ. β' του ΠΚ, η οποία τιµωρείται µε φυλάκιση τουλάχιστον τριών µηνών, επιβάλλει σ' αυτόν µεγαλύτερη ποινή φυλακίσεως από εκείνην που του επιβλήθηκε πρωτοδίκως. Στην προκειµένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την 16051/06 απόφαση του Τριµελούς Πληµµελειοδικείου Θεσσαλονίκης, ο α' κατηγορούµενος και ήδη αναιρεσείων καταδικάστηκε για την άνω πράξη σε ποινή φυλακίσεως ενός (1) έτους και, κατά την επιµέτρηση της µε την α' πράξη,
υπολογίστηκε ποινή φυλακίσεως 4 µηνών, το Τριµελές δε Εφετείο Θεσσαλονίκης που επελήφθη της έρευνας της εφέσεως που άσκησε αυτός, τον κήρυξε ένοχο και για την ίδια πράξη και του επέβαλε ποινή φυλακίσεως, κατόπιν επιµετρήσεως µε την πρώτη πράξη, έξι (6) µηνών. Έτσι όµως το δικαστήριο υπερέβη την εξουσία του και κατέστησε αναιρετέα την απόφαση αυτού κατά το βάσιµο από το άρθρο 510 παρ. 1 στοιχ. Η' του ΚΠΔ σχετικό λόγο αναιρέσεως. Πρέπει συνεπώς να αναιρεθεί εν µέρει η προσβαλλοµένη απόφαση και παραπεµφθεί η υπόθεση στο ίδιο δικαστήριο το οποίο πρέπει να συγκροτηθεί από άλλους δικαστές εκτός από εκείνους που δίκασαν για να προβεί στην επιµέτρηση µόνο της επιβληθείσας για την πράξη (παράβαση άρθρου 187 παρ. 3 εδ. β' ΠΚ) ποινής, επεκταθεί δε το αναιρετικό αυτό αποτέλεσµα και ως προς τον έτερο κατηγορούµενο γιατί ο λόγος αναιρέσεως δεν αρµόζει αποκλειστικά στο πρόσωπο του αναιρεσείοντος. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ Αναιρεί την 1704/2007 απόφαση του Τριµελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, µόνο κατά το αναφερόµενο στο σκεπτικό κεφάλαιό της και ως προς τους δύο (2) κατηγορουµένους. Και Παραπέµπει την υπόθεση, για νέα συζήτηση, στο ίδιο Δικαστήριο, συγκροτούµενο από δικαστές άλλους, από εκείνους που δίκασαν προηγουµένως. Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθήνα στις 22 Μαΐου 2009. Ο ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Δηµοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δηµόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του στις 14 Σεπτεµβρίου 2009. Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ << Επιστροφή