Κριτική Θεάτρου Του Νεκταρίου-Γεωργίου Κωνσταντινίδη «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Σπύρου Α. Ευαγγελάτου Ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος επιστρέφει μετά από δώδεκα χρόνια, στη «Μήδεια» του Ευριπίδη με νέα σκηνοθετική οπτική, στήνοντας αυτή τη φορά μια παράσταση αποκλειστικά με άνδρες ηθοποιούς και δεσπόζον χαρακτηριστικό τη χρήση της μάσκας. Κατ αυτόν τον τρόπο, ο σκηνοθέτης αναβιώνει ως ένα βαθμό το status της αρχαίας τραγωδίας χρησιμοποιώντας πρακτικές που παραπέμπουν στην εποχή διδασκαλίας της. Πράγματι, οι αρχαίοι ποιητές δίδασκαν τους κώδικες της τραγωδίας εστιάζοντας κυρίως στην ανάδειξη της έννοιας του τραγικού. Ο κύριος Ευαγγελάτος παρουσιάζει μια αρχέγονη Μήδεια και προτείνει στους θεατές του «εδώ και τώρα» την επανατοποθέτηση στα ήδη υπάρχοντα κριτήρια. Έτσι, αποκαθιστά το ζήτημα της αρχαίας τραγωδίας ως αφετηρίας χάρη στην οποία εντατικοποιείται και ενισχύεται το υπόβαθρο των αρχετύπων. Η παράσταση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου φέρνει εκ νέου στο προσκήνιο την ιστορία της βάρβαρης από την Κολχίδα, η οποία σφαγιάζει τα δύο της παιδιά για να εκδικηθεί τον Ιάσωνα και ν αποκατασταθεί η ίδια απέναντι στον εαυτό της, καθώς προασπίζεται με ακραίο ομολογουμένως τρόπο, την ηθική και την τιμή της. Στην πραγματικότητα, η Μήδεια-αρχέτυπο προτείνει την αναθεώρηση του τραγικού κόσμου. Η ηρωίδα διαπράττει την Ύβρη φονεύοντας τα παιδιά της, εν συνεχεία ανυψώνεται σε πανανθρώπινο παράδειγμα προς αποφυγή και «ταξιδεύοντας» στο χωροχρόνο, συμβολοποιείται, διαστρωματώνεται χαρακτηριστικά και εγκαθίσταται στο συλλογικό ασυνείδητο. Στο στάδιο αυτό της ανυψώσεως, η Μήδεια ανήκει πλέον στο πάνθεον των αρχετύπων, που είναι αμετακίνητα μέσα στην «αταραξία» και στην «α-πορία». Συνεπώς, η διάπραξη της Ύβρεως, ακολουθώντας την πορεία του τραγικού, οδηγεί στην τύφλωση, δηλαδή στη διατάραξη των παθών και καταλήγει στην έννοια της Δίκης, η οποία αποδίδει έναν τελεσίδικο, καθαρτικό λόγο. Εν τέλει, η Μήδεια δικαιώνεται και στο εξής αποτελεί αντικείμενο πολυσχιδών διερμηνειών. Ο Σπύρος Α. Ευαγγελάτος σκηνοθετεί με μαεστρία τον ανδρικό θίασο και κατορθώνει να φέρει στην επιφάνεια μια αποκωδικοποίηση των στερεοτύπων της τραγωδίας στο σύγχρονο κοινό. Στο αποτέλεσμα συνεισφέρουν η έγκυρη μετάφραση του Κ. Χ. Μύρη και οι καίριοι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, ο οποίος διαχέει στη σκηνή χαρακτηριστικές φωτοσκιάσεις που στοχεύουν στο θυμικό του θεατή. Οι εναλλαγές των φωτισμών μεταφράζουν το σημασιολογικό φαίνεσθαι της παράστασης και παραπέμπουν σε βαθύτερες αναζητήσεις στα τοπία του πάθους. Στη σφαίρα του συμβόλου κινούνται τόσο τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα όσο και τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ λειτουργώντας σχολιαστικά απέναντι στο λόγο. Η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου απογειώνει όλα όσα εκτίθενται στο βλέμμα του θεατή κι όχι μόνο. Η μουσική σύνθεση του κυρίου Μικρούτσικου δημιουργεί μια χαρακτηρολογία του τονικού απρόβλεπτου δια του οποίου αναζωπυρώνεται, σε διακεκριμένες φάσεις της πλοκής της «Μήδειας», η σκηνική δυναμική των δομών και των προσώπων της τραγωδίας. Ως Μήδεια, ο Γιώργος Κιμούλης ενσαρκώνει το μένος της γυναίκαςεκδικήτριας αποφεύγοντας τεχνηέντως τη μελοδραματική διάσταση που θα μπορούσε να προσδώσει στο ρόλο κι ενστερνιζόμενος την «αποστασιοποιητική» τεχνική που προτείνει η σκηνοθεσία. Ο κύριος Κιμούλης επιτυγχάνει ν αποδώσει στη Μήδεια την
αρχέγονη δυναμική της ηρωίδας και ν αποτυπώσει το οξύμωρο του εγκλωβισμού στη μάσκα ως ένα μέσο λύτρωσης και ελευθερίας του ηθοποιού. Ο Τάσος Νούσιας υποδύεται τον Κρέοντα με επιδέξιες κλιμακώσεις εναλλαγών. Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος διατηρεί έως τέλους ερμηνευτική συνέπεια στο ρόλο του Ιάσωνα. Ο Νίκος Αναστασόπουλος ερμηνεύει τον Παιδαγωγό δίνοντας το στίγμα ενός έμπειρου ηθοποιού, που προκαλεί με ελάχιστα εξωτερικά μέσα μια ξεχωριστή συγκίνηση. Ο Μάνος Βακούσης, ως Τροφός, υποστηρίζει με σθένος και εκφραστική ευχέρεια το ρόλο του. Ο Δημήτρης Παπανικολάου προσδίδει στον Αιγέα τα χαρακτηριστικά που αποτελούν το ήθος του ήρωα. Επιτελικός και ευθύβολα περιγραφικός ο Αγγελιαφόρος του Νικόλα Παπαγιάννη. Τον άρτια δουλεμένο Χορό αποτελούν οι ηθοποιοί: Τάσος Αλατζάς, Νίκος Αναστασόπουλος, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Χάρης Γρηγορόπουλος, Δημήτρης Καραβιώτης, Σταύρος Καραγιάννης, Δημήτρης Καραμπέτσης, Δημήτρης Μόσχος, Δημήτρης Μυλωνάς, Δημήτρης Παπανικολάου, Παντελής Φλατσούσης, Γεράσιμος Σκαφίδας.
Ο Γιώργος Κιμούλης στο ρόλο της Μήδειας
Πρόγραμμα Περιοδείας 2-3 Αυγούστου ΚΑΒΑΛΑ, Αρχαίο θέατρο Φιλίππων 6 Αυγούστου ΚΟΖΑΝΗ, Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο Κοζάνης 7 Αυγούστου ΣΙΒΗΡΗ, Αμφιθέατρο Σίβηρης 8 Αυγούστου ΣΕΡΡΕΣ, ΤΕΙ Σερρών 9 Αυγούστου Ν. ΜΟΥΔΑΝΙΑ, Ανοιχτό Θέατρο Ν. Μουδανιών 10 Αυγούστου ΔΙΟΝ, Αρχαίο Θέατρο Δίου 12-13 Αυγούστου ΚΑΛΑΜΑΤΑ, Θέατρο Κάστρου 18 Αυγούστου ΚΩΣ, Κάστρο Νερατζιάς 19-20 Αυγούστου ΡΟΔΟΣ, Θέατρο Μεσαιωνικής Τάφρου 24 Αυγούστου ΜΥΤΙΛΗΝΗ, Θερινό Θέατρο Κάστρου 26 Αυγούστου ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ, Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη», Νταμάρι Βριλησσίων 27 Αυγούστου ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ, Κινηματοθέατρο Άλεξ 28 Αυγούστου ΡΑΦΗΝΑ, Κολυμβητήριο Ραφήνας 29 Αυγούστου ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ, Θέατρο Πέτρας 30 Αυγούστου ΝΕΑ ΜΑΚΡΗ, Αμφιθέατρο Πολιτιστικού& Αθλητικού Πάρκου 31 Αυγούστου ΧΑΛΚΙΔΑ, Κάστρο Καράμπαμπα 1 Σεπτεμβρίου ΜΑΡΟΥΣΙ, Χώρος Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Αμαλίειου 2-3 Σεπτεμβρίου ΠΑΠΑΓΟΥ, Ανοιχτό Θέατρο Παπάγου 4 Σεπτεμβρίου ΓΑΛΑΤΣΙ, Θέατρο Άλσους Βεΐκου 7 Σεπτεμβρίου ΑΙΓΑΛΕΩ, Θέατρο «Αλέξης Μινωτής» 8 Σεπτεμβρίου ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ, Θέατρο «Θανάσης Βέγγος» 10 Σεπτεμβρίου ΠΕΙΡΑΙΑΣ, Βεάκειο Θέατρο 11 Σεπτεμβρίου ΝΙΚΑΙΑ, Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας 12 Σεπτεμβρίου ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ, Θέατρο Άλσους Νέας Σμύρνης 15-16 Σεπτεμβρίου
ΠΑΤΡΑ, Ρωμαϊκό Ωδείο 17-18 Σεπτεμβρίου ΗΡΩΔΕΙΟ