EDITORIAL ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΝΕΦΡΟΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΜΕΝΩΝ website: http://epnm.gr blog: http://epnm.blogspot.gr email: info@epnm.gr Αριθμός φύλλου.029 Συντονιστική - Συντακτική Ομάδα Επιμέλεια κειμένων Πράτσας Νικόλαος Παρασκευάς Επιμέλεια σχεδιασμού φύλλων Πατεράκης Φίλιππας Βασικοί αρθρογράφοι Ζέππου Γιασεμή Ιωσηφίδου Μαργαρίτα Κορακιανίτης Γεώργιος (ιατρός) Κοντοσθένους Τζένη (ψυχολόγος) Κοντοσθένους Θεοδώρα(φοιτήτρια νομικής) Μετσίνη Τζίνα, Ανδρέας Καψάσκης Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα είναι ένας ευλογημένος τόπος. Σε κάθε γωνιά της, υπάρχει και αλμυρό νερό. Όπου και αν κοιτάξει ο κάτοικος και ο επισκέπτης της, θα δει παντού πράσινο και όλα τα πλούσια χρώματα της Φύσης. Γύρω τέτοιες μέρες αναπνέουμε καθαρό οξυγόνο και λουζόμαστε στον όμορφο και απαλό Ήλιο. Όλα αυτά μάς προσφέρει απλόχερα η Άνοιξη Μία μικρή προετοιμασία όλα αυτά για το Καλοκαίρι. Όλα τα παραπάνω είναι ένα μικρό εγκώμιο για το όμορφο κλίμα μας. Το κλίμα, όμως, της ηλεκτρονικής εφημερίδας της Κοινότητας της Κοινότητας έχει απ' όλες τις αποχρώσεις. Η Κοινότητα φέτος έγινε πέντε χρονών. Πολλά από τα μέλη της, συναντήθηκαν και έκοψαν και την Πρωτοχρονιάτικη πίτα στη Χαλκίδα και στη Θεσσαλονίκη. Εδώ, θα σας παραθέσω φωτογραφίες από τις δύο αυτές συναντήσεις μας. Σας εύχομαι μία όμορφη Άνοιξη. Πράτσας Νικόλαος Παρασκευάς Nescentes Morimur Ίδρυση Κοινότητας 15 Ιανουαρίου 2009 Έκδοση πρώτου φύλλου 12 Φεβρουαρίου 2009 Φύλλο 029 15 Μαρτίου 2014 Τα άρθρα δεν εκφράζουν υποχρεωτικά τις απόψεις της Κοινότητας Νεφροπαθών και Μεταμοσχευμένων epnm.gr.
Μέρες Σιωπής... Ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο σε μια στιγμή δύσκολη και επειδή κάπου ήθελα να ξεσπάσω την οργή μου ή μάλλον τη σιωπή μου... Ένας διαφορετικός στοχασμός αυτή τη φορά. Κι ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες για το ύφος και όσα ειπωθούν στις παρακάτω γραμμές αλλά ένιωσα πως κάπου έπρεπε να ξεσπάσω. Δε παύω να είμαι άνθρωπος και να διακατέχομαι από όλα τα συναισθήματα... Και προτίμησα αυτόν το χώρο, αυτή την γωνιά της εφημερίδας όπου βρίσκω ευκαιρία κάθε φορά να μοιράζομαι σκέψεις και προβληματισμούς σαν να γράφω σε ένα ημερολόγιο. Θεωρώ πως κάθε άνθρωπος Γράφει η Μαργαρίτα Ιωσηφίδου έχει τα όριά του σε αυτή τη ζωή. Όπως για παράδειγμα στην υπομονή και στη σιωπή του, σαν θεατής συνήθως των όσων συμβαίνουν γύρω του. Και πόσο μάλιστα όταν ζούμε σε όχι τόσο ανθηρές εποχές όπως άλλοτε αλλά σε μια απαιτητική και συνάμα δύσκολη καθημερινότητα ειδικά δε όταν δεν μπορείς να έχεις τις στοιχειώδης υπηρεσίες ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που δικαιούσαι σαν άτομο και μαστίζεσαι εδώ και χρόνια με μια χρόνια πάθηση ή αναπηρία. Όλοι μας περνάμε δυσκολίες στην καθημερινή μας ζωή, άλλοι λιγότερες άλλοι περισσότερες. Σημασία δεν έχει τόσο η ποιότητα ή ποσότητα των δυσκολιών αλλά το πως τις αντιμετωπίζει ο καθένας μας, με διαφορετικό τρόπο, με διαφορετικές αντοχές. Ο κοινωνικός ρατσισμός και ο αποκλεισμός, ο εκφοβισμός και η αρνητικότητα που κυριαρχούν ανάμεσά μας, σε καθημερινή βάση, ακόμη και μεταξύ συνασθενών μας, ώρες ώρες με εκπλήσσει, όχι ευχάριστα θα έλεγα... Δε θα αναφερθώ σε τρίτα πρόσωπα, σε παραδείγματα-βιώματα που ακούω από γνωστούς και φίλους αλλά σε δικά μου. Εγωιστικό μεν θα μου πείτε αλλά όπως είπα και στην αρχή αυτού του κειμένου θέλω να μοιραστώ ότι με προβληματίζει και με αναστατώνει
σαν άνθρωπο, σαν Μαργαρίτα τον τελευταίο καιρό. Όπως συνηθίζω να κάνω... Αυτός είναι κι ο σκοπός της εφημερίδας άλλωστε. Να εκφράζουμε ότι μας προβληματίζει ή μας χαροποιεί πέρα από το ενημέρωτικό της σκέλος. Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από το να νιώθεις αποκομένος ή διαφορετικός (;) μέσα σε μια ομάδα ανθρώπων που υποτίθεται πως σας ενώνουν πολλά, κοινά βιώματα. Μιλάμε για κοινωνικό ρατσισμό μεταξύ μας...; Όταν πρωτοάκουσα κάποια σχόλια συνασθενή μου, επάνω σε μια συζήτηση που είχαμε πριν από αρκετό καιρό απόρησα πραγματικά αν όντως το ζω αυτό τώρα, αυτά που ακούω... Και θα εξηγήσω με παραδείγματα τι εννοώ για να γίνω πιο κατανοητή. Πριν από αρκετό καιρό, βγήκα για καφέ με μια γνωστή και φίλη της ομάδας, μεταμοσχευμένη επίσης. Είπαμε τα νέα μας, τα της υγείας μας κτλ. Κάποια στιγμή με ρωτάει πόσα χρόνια είμαι μεταμοσχευμένη και πόσο χρονών είναι η μητέρα μου σήμερα. Απόρησα για τον συνδυασμό των ερωτήσεων όμως παρ' όλα αυτά απάντησα θεωρώντας πως ρωτά από ενδιαφέρον. Μετά την απάντηση ακολούθησε και το σοκ, κάτι το οποίο δεν είχα σκεφτεί ποτέ μου και ούτε είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου μέχρι σήμερα! Μου ανέφερε λοιπόν, πως α, η μητέρα σου είναι τόσο χρονών; άρα και το μόσχευμα της που κουβαλάς είναι κι αυτό τόσο χρονών, οπότε έχεις καμιά δεκαετία μπροστά σου, μια χαρά! Υποθέτω πως φαντάζεστε την έκπληξή μου και την αγωνία μου τις επόμενες ημέρες που ακολούθησαν. Επέμενα να ρωτάω τη γιατρό μου πόσα χρόνια θα αντέξω ακόμη ως μεταμοσχευμένη και απορούσε με την ξαφνική αλλαγή της στάσης μου και των συνεχών ερωτήσεών μου. Δεν της αποκάλυψα ποτέ όμως γιατί τη ρωτούσα τόσο επίμονα για την εξέλιξη της υγείας μου. Ούτε και φυσικά ανέφερα στην μητέρα
μου οτιδήποτε από όλη αυτή τη συζήτηση παρά μόνο σε 2-3 καλούς φίλους οι οποίοι εξοργίστηκαν με την όλη κατάσταση και προσπαθούσαν να μου φτιάξουν το κέφι και να μου δώσουν κουράγιο... Να μην αναλώνομαι σε τέτοιες αρνητικές σκέψεις και να μη δίνω σημασία στον εκφοβισμό των άλλων. Εκείνη την ημέρα ακολούθησε και μια άλλη ενδιαφέρουσα συζήτηση... Και αναρωτήθηκα τότε... Πως μπορεί να προσπαθούμε να εξισωθούμε σε μια κοινωνία, να προσπαθούμε να κάνουμε ότι μπορούμε για να μην δεχόμαστε τον κοινωνικό ρατσισμό κι εμείς οι ίδιοι, σα νεφροπαθείς να αντιδρούμε ρατσιστικά απέναντι σε άλλες ομάδες ανθρώπων; Μέσα στη συζήτηση μας λοιπόν, με την ίδια φίλη, συμπάσχουσα, ανοίχτηκε και το θέμα της οικογένειας. Εκείνη με οικογένεια, παντρεμένη χωρίς παιδιά κι εγώ ελεύθερη, όπως είναι γνωστό εις τους κύκλους... Δίνοντας μου ευχές, να κάνω κάποια στιγμή οικογένεια και όσο γίνεται πιο γρήγορα, ώστε να γίνω και μητέρα μιας και η πάθησή μας επιφέρει πολλές άλλες συνέπειες στον οργανισμό μας... της απαντώ με την σειρά μου, πως δε θα είχα πρόβλημα να υιοθετήσω κάποιο παιδάκι σε περίπτωση που δε θα μπορούσα κάποια στιγμή να τεκνοποιήσω κανονικά. Και μάλιστα δε θα με πείραζε να είναι κι από οποιαδήποτε χώρα, ακόμη κι από την Αφρική! Με τη σειρά της μου απάντησε επι λέξη: Μα, γιατί από κει; Τόσα ελληνόπουλα υπάρχουν. Τι τα θες τα μαυράκια; Για κάποιους όλα αυτά που αναφέρω, μπορεί να ακούγονται ασήμαντα. Για μένα όμως, είναι ανησυχητικά και σοβαρά και σαν Μαργαρίτα με προβληματίζουν ιδιαίτερα. Δε θέλω να κάνω συγκρίσεις ούτε να κρίνω τη ζωή των άλλων αλλά με στενοχωρεί που μερικοί προβαίνουν σε διαχωρισμούς και διακρίσεις τέτοιου είδους, πόσο μάλλον όταν αντιμετωπίζουμε τον κοινωνικό ρατσισμό ή αποκλεισμό μέσα στην ίδια μας την καθημερινότητα πολλές φορές. Kλείνοντας, θα ήθελα να πω κάτι τελευταίο κι εξίσου σημαντικό. Με στενοχωρεί και με προβληματίζει το γεγονός πως κάποιοι θεωρούν πως δεν κατανοώ κάποιες καταστάσεις όσον αφορά την νεφροπάθεια τουλάχιστον. Μπορεί να ήμουν μικρή όταν μου συνέβησαν όλα αυτά, οι θεραπείες προ μεταμόσχευσης αλλά θυμάμαι πολύ καλά... Έχω χάσει καλοκαιρινές διακοπές, έχω στερηθεί εκδρομές και παιχνίδια με φίλους, έχω πονέσει σε εξετάσεις και επεμβάσεις που ακόμη και μέχρι σήμερα μπορεί να μου τύχει να κάνω... Έχω βιώσει τον ρατσισμό μέσα μου και δε δέχομαι να τον ξαναβιώνω ή να μου ρίχνουν την ψυχολογία μου, να με κάνουν να φοβάμαι για το παραμικρό. Ευχαριστώ αλλά δε θέλω να φοβάμαι, ούτε τους ανθρώπους από όπου κι αν προέρχονται αλλά ούτε και την ίδια τη ΖΩΗ! Επιλέγω να ΖΩ! Για όσο πάρει... για την κάθε στιγμή, για τον κάθε άνθρωπο που με θέλει δίπλα του γι' αυτό που είμαι. Αγαπάτε Αλλήλους...
Αλλά γιατί να ξεχάσω...; Στην παιδική μας ηλικία, μάθαμε τη σπουδαιότητα της απολογίας και της συγχώρεσης, είτε ζούμε σε θρησκευτικό περιβάλλον, είτε όχι. Ωστόσο, στις μέρες μας πιστεύεται ότι το να ζητάς συγχώρεση ή να συγχωρείς δεν είναι τίποτε περισσότερο από αδυναμία. Γι αυτό συνήθως επιλέγουμε να αποφύγουμε αυτές τις καταστάσεις, αντί να τις αντιμετωπίσουμε, πιστεύοντας έτσι ότι προστατεύουμε τους εαυτούς μας. Αλλά καταφέρνουμε πραγματικά κάτι θετικό με αυτή τη συμπεριφορά; Γράφει η Drenkó Szabina Επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν καθαρά το αντίθετο: η συγχώρεση προσφέρει υγιή οφέλη. Συγχωρώντας προσφέρουμε περισσότερα στον εαυτό μας, από ό,τι προσφέρουμε σε αυτόν που συγχωρούμε. Ως τώρα γνωρίζουμε ότι υπάρχει άρρηκτη σύνδεση μεταξύ της ψυχολογικής μας κατάστασης και του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Όταν είμαστε, για παράδειγμα, αγχωμένοι, το σώμα μας δείχνει συμπτώματα ασθένειας, για παράδειγμα υψηλή αρτηριακή πίεση, πόνο στο στήθος ή ζάλη. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα γίνεται πιο αδύναμο, και το σώμα μας είναι πιο επιρρεπές απέναντι στις ασθένειες. Σύμφωνα με τις έρευνες, ένας από τους μεγαλύτερους λόγους των καρδιαγγειακών παθήσεων είναι τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός και το μίσος. Επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν καθαρά το αντίθετο: η συγχώρεση προσφέρει υγιή οφέλη. Συγχωρώντας προσφέρουμε περισσότερα στον εαυτό μας, από ό,τι προσφέρουμε σε αυτόν που συγχωρούμε. Ως τώρα γνωρίζουμε ότι υπάρχει άρρηκτη σύνδεση μεταξύ της ψυχολογικής μας κατάστασης και του ανοσοποιητικού μας συστήματος. Όταν είμαστε, για παράδειγμα, αγχωμένοι, το σώμα μας δείχνει συμπτώματα ασθένειας, για παράδειγμα υψηλή αρτηριακή πίεση, πόνο στο στήθος ή ζάλη. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα γίνεται πιο αδύναμο, και το σώμα μας είναι πιο επιρρεπές απέναντι στις ασθένειες.
Σύμφωνα με τις έρευνες, ένας από τους μεγαλύτερους λόγους των καρδιαγγειακών παθήσεων είναι τα αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός και το μίσος. Αυτός είναι ο λόγος που είναι πάντα πολύ σημαντικό να εκφράζουμε και να συζητάμε όταν νιώθουμε ότι αδικούμαστε, γιατί με αυτό τον τρόπο τα άσχημα συναισθήματα μπορούν να παραμεριστούν και να δοθεί θέση στην συγχώρεση και στην ανακούφιση. Όσο περισσότερο εμμένουμε στις αδικίες που νιώθουμε, τόσο μεγαλύτερη ζημιά μπορούμε να προκαλέσουμε. Η συγχώρεση συνδέεται με χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας, χαμηλότερη χοληστερίνη, χαμηλότερη αρτηριακή πίεση, χαμηλότερη κορτιζόλη (τη χημική αντίδραση του εγκεφάλου μας) και χαμηλότερες πιθανότητες να εκδηλωθούν καρδιαγγειακά νοσήματα. Η συγχώρεση μπορεί να στηρίξει ένα ακόμα πιο υγιές ανοσοποιητικό σύστημα ή να βοηθήσει στην καταπολέμηση του πόνου. Μια μελέτη σε άτομα με χρόνιο πόνο στην πλάτη διαπίστωσε ότι αυτά που ασκούνταν στον διαλογισμό με στόχο τη μετατροπή του θυμού σε συμπόνια, ένιωθαν λιγότερο πόνο και άγχος, σε σχέση με εκείνα που έπαιρναν παυσίπονα. Σχετίζεται ακόμα και με καλύτερο ύπνο. Επίσης, εκτός από τα οφέλη στην υγεία μας, η συγχώρεση συνδέεται με τη συνολική ευημερία μας δεδομένου ότι είναι η βάση για καλύτερης ποιότητας γάμους και ρομαντικές σχέσεις. Ως εκ τούτου, αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι πάντα αξίζει να κάνουμε προσπάθειες ώστε τα λάθη μας να γίνονται για καλό, καθώς επίσης και να δίνουμε δεύτερη ευκαιρία σε αυτούς που το ζητάνε ειλικρινά. Εντέλει, όλοι μόνο κερδισμένοι μπορούμε να βγούμε από αυτό.
Η ζωή είναι ένα τραγούδι. Ποτέ ταυτιζόμαστε με υπάρχοντες στίχους και ποτέ τους δημιουργούμε σε στιγμές αυτόφωτων σκέψεων. Ο ρυθμός δεν είναι τυπικός. Ροκ εν ρολ, μπλουζ και τσάμικα συμβαδίζουν αρμονικά. Διαφορετικές προσωπικότητες, διαφορετικές μουσικές που όμως βρίσκουν πάντα την κατάλληλη νότα (μια ύφεση ή μια δίεση μήπωςa;) που δένει την μελώδια. Η κάθε στιγμή μας -έντονη η άτονηακόμη και από τον χαρακτηρισμό της προσδίδει την έννοια που διέπει την ζωή μας. Παλλίντονος αρμονία - η μέθοδος που προτίμα το σύμπαν να σμίγουν οι αντιθέσεις- ή ακόμη παραπάνω ο ρυθμός των μοιρών στην άτραπό τους, χάλαρο η γρήγορο -χαρούμενο η λυπημένο, έτσι καθόριζαν την μοίρα, την ειμαρμένη. Μουσικά αποτυπώνονται ακόμα και οι πιο δύσκολες αποτυπώσεις του μυαλού, καθώς όλα τα ψηφία που απαρτίζουν την ζωή μας δεν είναι τίποτα άλλο από νότες και αριθμούς. Οι παραφωνίες δεν είναι λίγες,αλλά όπου είναι κάνουν την διάφορα για καλό η κακό. Μια άσχημη στιγμή η μια καλή, ταράσσουν το σύνολο. Μια κίνηση που σπάει την μονοτονία, δίνει άλλον ήχο. Χαρακτηριστικό. Πολλές φορές το διαφορετικό σε ξυπνά, σου κινεί το ενδιαφέρον. Στοιχειό που δεν μπορεί να παρακαμφθεί η να απαλυνθεί. Σημείο που μένει εκεί και σε σταματάει προσωρινά -σαν την αδυναμία να παίξεις έναν μπαρέ. Μονό με προσωπική εξάσκηση Γράφει η Χρύσα Φλωροπούλου και πείσμα μπορείς να ξεπεράσεις την εκάστοτε δυσκολία. Έτσι νομίζω. Και έτσι μέσω της μουσικής είχα χρόνια επί χρόνων ετοιμάσει την προσωπική μου περιγραφή. Που κάπου όμως σπάει. Όταν γεννήθηκα, πρώτα εμφανίστηκε η μύτη και υστέρα το υπόλοιπο σώμα. Μπορεί να μην γεννήθηκα την δεκαετία του 50 όπως ο Παπακωνσταντίνου αλλά στα τέλη του 80. Υστέρα ακλούθησαν τα λάχανα και χάχανα, πέρασα από την συνέλευση και από την φιλοσοφική μου -χωρίς να γίνω ποτέ αυτή που περνάει του Δεληβοριά. Βεβαία, κάπου εκεί, γνώρισα έναν αποσπερίτη και το αγέρι ξεκίνησε να φυσάει προς άλλα μέρη. Μαζί με κάποια άτομα που η επιμονή τους σε κρατάει σφιχτά -άσχετο με το τι υπομένουν Και τότε η παραφωνία δεν αργεί. Το να χάνεις έναν άνθρωπο δικό σου, πόσο μάλλον αυτόν που σε έφερε στην ζωή, το λιγότερο σε αποσυντονίζει. Δεν είναι εύκολο, ούτε να το ζήσεις, ούτε να το αντιμετωπίσεις τις τρέχουσες καταστάσεις, αλλά ούτε και να κρατηθείς εσύ ώστε να στηρίξεις τους άλλους. Πέρασαν σχεδόν 2 χρόνια, όσο περίπου έχω να γράψω. Και τώρα ήρθε η ώρα να βάλουμε ξανά φωτιά στα φρένα Αφού είμαστε χαρμάνια γιορτής και ανθρώπων. Τώρα ξεκινάμε, όπως ένα κλασσικό ροκ τραγούδι. Μετά την παύση, ξεκινά πάντα με ήχο δυναμικό
ΦΑΡΜΑΚΟ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΤΡΟΦΗ ΜΑΣ ξεκινώ να γράφω κάτι για το οποίο δεν γνώριζα μέχρι σήμερα, δεν έτυχε να ακούσω Χρησιμοποιώντας ως τίτλο μια ρήση του Ιπποκράτη που έλεγε στους ασθενείς του, ποτέ, αλλά από τις πηγές που διάβασα μπορεί και να ισχύουν τα γραφόμενα και να μην είναι μόνο θεωρίες συνωμοσίας. Αμέσως μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ομάδα επιστημόνων πήγε στη Θεσσαλονίκη και ερεύνησε τις ομάδες αίματος και τις ιδιαιτερότητες της κάθε φυλής που υπήρχαν εκεί. Μετά από μελέτη δημοσίευσαν ένα σύγγραμμα σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες ήταν ομάδα αίματος 0, οι Χάζαροι ήταν Β, οι υπόλοιποι ήταν κατά πλειοψηφία Α. Γράφει η Γιασεμή Ζέππου Το σιτάρι περιέχει γλουτένη (glou= κόλλα) η οποία ως πρωτεΐνη στήριξης είναι καλή και βοηθά στη μνήμη, αλλά συγκολλά περισσότερες πρωτεΐνες από όσες απαιτούνται, με αποτέλεσμα να περιορίζει τη μνήμη σε λίγες εικόνες και μακροπρόθεσμα να καταστρέφει τη φαντασία και το δημιουργικό πνεύμα. Το σιτάρι περιέχει γλουτένη (glou= κόλλα) η οποία ως πρωτεΐνη στήριξης είναι καλή και βοηθά στη μνήμη, αλλά συγκολλά περισσότερες πρωτεΐνες από όσες απαιτούνται, με αποτέλεσμα να περιορίζει τη μνήμη σε λίγες εικόνες και μακροπρόθεσμα να καταστρέφει τη φαντασία και το δημιουργικό πνεύμα. Αρχές του 1923 ένα ζευγάρι γιατρών ξαναπήγε στη Θεσσαλονίκη για να ερευνήσει τη διατροφή των Ελλήνων. Σύντομα κατέληξαν ότι η βασική τροφή των Ελλήνων ήταν το ψωμί από ζεία. Το σιτάρι το χρησιμοποιούσαν για την τροφή των ζώων. Στα εργαστήρια συνέκριναν τη ζεία με το σιτάρι και μέχρι το 1926 κατέληξαν σε σημαντικές διαπιστώσεις. Στον εγκέφαλο του ανθρώπου υπάρχει ένας αδένας τον οποίο ονόμασαν Αμυγδαλή. Αυτός ο αδένας δημιουργεί τη μνήμη και τη φαντασία των ανθρώπων με τριακόσια διαφορετικά αμινοξέα. Αυτά τα αμινοξέα για να συνδεθούν μεταξύ τους χρειάζονται μια κόλλα, η οποία ονομάζεται πρωτεΐνη στήριξης και μας την προσφέρουν οι τροφές. Εδώ έγκειται και η διαφορά μεταξύ της ζεία και του σιταριού.
Αντίθετα, η πρωτεΐνη στήριξης της ζεία διασπάται από τα ένζυμα και αφομοιώνεται σαν καλή τροφή από τον οργανισμό. Περιέχει το αμινοξύ Λυσίνη, που βοηθά στην ευκολότερη πρόσληψη ασβεστίου και μαγνησίου, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, καταστέλλει τα ένζυμα των καρκινικών κυττάρων, καταστέλλει τις φλεγμονές. Εγκυκλοπαιδικά: Πληροφοριακά, δείγματα ζείας βρέθηκαν σε ανασκαφές οικισμών που χρονολογούνται από το 12.000 π.χ. Αναφορές της έχουμε από τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Διοσκουρίδη, τον Θεόφραστο. Ο Μέγας Αλέξανδρος τάιζε το στράτευμά του μόνο με ζεία για να είναι οι άντρες του υγιείς και πνευματικά ανεπτυγμένοι. Το λιμάνι της Ζέας ονομάστηκε έτσι λόγω των μεγάλων ποσοτήτων φορτωεκφόρτωσης για την εξαγωγή του δημητριακού αυτού. Η Νέα Ζηλανδία (New Zealand) =Η Νέα Γη της Ζείας. Η λέξη ζείδωρος = αυτός που προσφέρει ζωή, έχει πρώτο συνθετικό από το δημητριακό ζεία. Τι συνέβη όμως και εξαφανίστηκε από την πρωτογενή παραγωγή της Ελλάδας η καλλιέργεια της ζείας; Εδώ αρχίζουν οι θεωρίες συνωμοσίας ( ; ) Η ζεία εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από την πρωτογενή ελληνική παραγωγή. Το 1928 ο Ελευθέριος Βενιζέλος, πρωθυπουργός της Ελλάδας, ζήτησε από το τμήμα Διεθνούς Υγείας της Κοινωνίας των Εθνών να στείλουν ένα κλιμάκιο για να ερευνήσουν τους λόγους της υψηλής θνησιμότητας του λαού. (Προσωπικό σχόλιο: χρειάζεται κλιμάκιο διεθνών εμπειρογνωμόνων να κρίνουν τους λόγους της υψηλής θνησιμότητας του λαού; Δεν φταίει μήπως το γεγονός ότι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, οι Έλληνες είχαν πρόβλημα επιβίωσης; Δεν φταίει το γεγονός ότι δεν έφτανε η τροφή για όλους; Δεν φταίει το γεγονός ότι οι ξεριζωμένοι γύριζαν από τόπο σε τόπο για χρόνια μέχρι να τους δοθεί μέρος να εγκατασταθούν μόνιμα και μάλιστα σε παράγκες;) Οι εμπειρογνώμονες παρέδωσαν την έκθεσή τους στην ελληνική κυβέρνηση. Αμέσως μετά, η καλλιέργεια της ζείας απαγορεύτηκε σταδιακά και μέχρι το 1932 καταργήθηκε εντελώς. Το κατάφεραν με τη βοήθεια του στρατού, του ραδιοφώνου και του Τύπου που το κατέτασσε στις ζωοτροφές. Στα ελληνικά λεξικά μεταφράστηκε ως ζωοτροφή και με τα χρόνια σβήστηκε ακόμα και η λέξη από τη μνήμη μας!
Την ίδια περίοδο που καταργήθηκε σταδιακά η καλλιέργεια του δημητριακού αυτού, ξέσπασε το σκάνδαλο των αλεύρων. Επειδή οι Έλληνες δεν είχαν δημητριακά να παρασκευάσουν ζυμαρικά λόγω έλλειψης αλεύρου, έγιναν αθρόες εισαγωγές αλεύρων σίτου. Την ίδια εποχή, ο επιχειρηματίας Κοσμάς Πανούτσος που εμπορεύεται σιτηρά από τη Ρωσία, αποκτά την Ανώνυμη Βιομηχανική και Εμπορική Εταιρία Θεσσαλονίκης, τη γνωστή μας ως σήμερα "Αλλατίνη". Ο Πανούτσος ήταν στενός φίλος του Ελευθέριου Βενιζέλου και μάλιστα πολιτεύτηκε για μικρό χρονικό διάστημα μαζί του. Οι εισαγωγείς σιτηρών έγιναν πάμπλουτοι σε μικρό χρονικό διάστημα. Επίσης κατά καιρούς έχει γραφεί ότι οι σύμμαχοί μας Αγγλογάλλοι και φίλοι του Βενιζέλου, μετά από μια δημοσιευμένη ιατρική μελέτη για τους ευφυείς λαούς και την διατροφή των αρχαίων Ελλήνων, του ζήτησαν να σταματήσει η παραγωγή της ζείας. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς έγραψα όσα βρήκα και μου κίνησαν το ενδιαφέρον. Τα συμπεράσματα και την περαιτέρω αναζήτηση τα αφήνω σε εσάς.
Maidstone, Kent, Ηνωμένο Βασίλειο Το Maidstone είναι η πρωτεύουσα της Κομητείας του Kent. Βρίσκεται στην νοτιοανατολική Αγγλία, 51 χιλιόμετρα από το Λονδίνο και μιας και θα είναι το σπίτι μου για ένα διάστημα, σκέφτηκα να μάθω περισσότερες πληροφορίες για αυτό. Γενικά, το Maidstone δεν διαφέρει και πολύ από την πόλη που μεγάλωσα. Είναι και αυτό αρκετά μικρό και δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο οι κάτοικοι να γνωρίζονται μεταξύ τους. Το κέντρο της πόλης είναι μικρό, αλλά θα μπορούσε κανείς να το χαρακτηρίσει γραφικό Έχει αρκετά μαγαζιά για ψώνια, ένα μεγάλο εμπορικό με διάφορα καφέ και γενικά γνωστές αλυσίδες και ένα ακόμα εμπορικό κατάστημα με ρούχα. Έχει επίσης ένα θέατρο και έναν κινηματογράφο. Στο Maidstone επίσης βρίσκεται και το University of Creative Arts. Η βιβλιοθήκη της πόλης είναι πολύ εντυπωσιακή, αν και δεν με έχει πείσει ακόμα για το περιεχόμενο της! Την πόλη διατρέχει ο ποταμός Medway, που συνδέεται με τον Γράφει η Tζένη Κοντοσθένους Ψυχολόγος Υγείας
Τάμεση και χύνεται στη Βόρεια Θάλασσα. Φυσικά στο πέρασμα των αιώνων ο ποταμός έδωσε στην πόλη το πλεονέκτημα των εμπορικών συναλλαγών. Γενικά δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Maidstone μια όμορφη πόλη. Μάλλον το αντίθετο. Όταν πρωτοήρθα απογοητεύτηκα με το πόσο ήρεμα ήταν όλα και πόσο αργά κυλάει ο χρόνος. Στο μυαλό μου όλη η Αγγλία ήταν συμπυκνωμένη στο Λονδίνο και το τεράστιο χάος του. Αλλά και την ομορφιά του. Λίγο έξω από το Maidstone βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα κάστρα του κόσμου, το κάστρο Leeds. Χτίστηκε το 1119 και στα 1000 χρόνια της ιστορικής του παρουσίας στην περιοχή έχει γίνει κατοικία πολλών βασιλιάδων αλλά και ιδιωτιών μέχρι σήμερα. Δεν χρειάζομαι τίποτα περισσότερο από τη φωτογραφία για να κανονίσω μια επίσκεψη! http://www.leeds-castle.com/visit
Όλοι μαζί τα φάγαμε; ΟΧΙ! Όλοι μαζί ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΑΜΕ! Αφορμή για ο,τι ακολουθεί ήταν ένα άγριο ξέσπασμα της κόρης μου πριν λίγες μέρες. Την καταλαβαίνω απόλυτα, γιατί μοιάζουμε σ' αυτό. Νιώθει άχρηστη, μηδενικό, τίποτα, είναι 24 χρόνων και κάτι, με μηδέν ένσημα, χωρίς να έχει κάνει ποτέ κάτι, εκτός από κάτι δουλίτσες του ποδαριού... Το μόνο... παρήγορο σε αυτή τη φάση είναι ότι και όσοι -ειδικά νέα παιδιά- δουλεύουν, σπάνια πληρώνονται... Άλλωστε πρόσφατη είναι και η έμπνευση κάποιου οικονομικού ΑΝ-εγκέφαλου, που λίγο-πολύ πρότεινε οι νέοι κάτω των 24(!!!) να εργάζονται για ένα χρόνο και να πληρώνονται με όσα γουστάρει το αφεντικό, για να μειωθεί λέει... η ανεργία!!!! Δεν είμαι πολιτικός για να τα γράφω ωραία, απλά πολύ, μά πάρα πολύ θυμωμένος με όσα γίνονται γύρω μας. Και οι σκέψεις μου σκόρπιες, αλλά γύρω από όσα γίνονται τα τελευταία τέσσερα χρόνια στη χώρα ΜΑΣ. Λέω στη χώρα μας, γιατί εμείς είμαστε που κατοικούμε εδώ, αυτοί που μας κατάντησαν έτσι έχουν καλύτερες εναλλακτικές. Τις προάλλες, ο φίλος μας ο Νίκος -Γειά σου Νικόλα!!- είχε... βάλει πάγο σε κάποιον που πολιτικολογούσε στην κοινότητα. Συμφωνώ, θα ήταν ιδανικό σε μια τέτοια κοινότητα που όλοι μας μοιραζόμαστε τα ίδια, να μην υπάρχουν αναφορές πολιτικές. Όμως, όλα όσα βιώνουμε, θέλοντας και μη, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και των αχρείων πολιτικών που την εκφράζουν. Η πολιτική και οι πολιτικοί επηρεάζουν άμεσα τη ζωή μας, με πολλούς τρόπους. Και πάντοτε προς το χειρότερο... Ας πάρω τον εαυτό μου, μην αναφερθώ σε άλλους και... παρεξηγηθώ. Όταν ξεκίνησα το 2005 την αιμοκάθαρση και -σε χρόνο μηδέν σχεδόν- πέρασα επιτροπή και πήρα το διατροφικό, το άφηνα να αυγατίζει στην τράπεζα, δεν με απασχολούσε... Και όταν μαζευόταν ένα κάποιο ποσό, το... αξιοποιούσα αναλόγως. Τώρα, περιμένω/ουμε πώς και πώς πότε θα ευαρεστηθεί ο τάδε υπουργός να βάλει τη τζίφρα του, σαν ζητιάνοι, για να καλύψουμε καθημερινές ανάγκες. Και αυτό, για όσο το έχουμε. Γιατί, μην έχετε αμφιβολία, βάρος είμαστε για το καθεστώς, άχρηστοι που απλά... στοιχίζουμε, και δεν θα διστάσουν, αν τους αφήσουμε, να κόψουν ο,τι μπορούν με όποιο τρόπο μπορούν. Άλλωστε, αν τα καθάρματα που ψήφισαν το Μάιο του 2010 το περιβόητο μνημόνιο έμπαιναν στον κόπο να διαβάσουν έστω και τους τίτλους του, θα ήξεραν ότι ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα, και είμαστε στην αρχή της εφαρμογής των αισχρών άρθρων που ψήφισαν. Το είχα ανοίξει τότε στο ίντερνετ, δεν είχα βέβαια την υπομονή να διαβάσω όλες τις λεπτομέρειες, ως όφειλαν οι... ψηφίσαντες, αλλά και μόνο τους τίτλους κάθε άρθρου να διάβαζες, τρελαινόσουν... Μας λένε, οι... τίμιοι πολιτικοί μας, ότι βγαίνουμε από το μνημόνιο, ενώ ξέρουν, ότι τα όσα έχουν ψηφίσει και ψηφίζουν -μάλλον όχι ψηφίζουν, αλλά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου επιβάλλουν τις διαταγές των αφεντικών τους- πάμε για 40, 50, 60 και ούτε ξέρω πόσα χρόνια εφαρμογής μέτρων σε ο,τι και σε όσους θα έχουν απομείνει πια στην Ελλάδα... Να ξεκινήσω από κάτι που μας αφορά άμεσα, τα ΤΑΜΕΙΑ ΜΑΣ; Αφού για δεκαετίες εκμεταλλεύονταν το αίμα των εργαζομένων ΑΤΟΚΑ, όταν έφτασε η στιγμή, διαλύουν τα πάντα με τοξικά, δομημένα και ο,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, μέχρι που τα ρίχνουν όλα σε μια μαύρη τρύπα... Ο αλήτης και φασίστας βιβλιοπώλης συνεχίζει ακάθεκτος το έργο του πουλημένου Λοβέρδου -δείτε πόσες... συνεργασίες κάνει... τελευταία ο άθλιος!- διαλύοντας ο,τι έχει απομείνει όρθιο στην Υγεία... Να το θυμηθείτε, τα πρώτα θύματα θα είναι κάτι τύποι σαν και του λόγου μας... Όσοι πήραν σύνταξη, πήραν. Ποιο από τα νέα παιδιά, τα μακροχρόνια άνεργα, ή που δουλεύουν 2ωρα και 4ωρα με ποιος ξέρει πόσα ένσημα, θα μπορέσει να κατοχυρώσει ποτέ δικαίωμα αξιοπρεπούς σύνταξης; Ούτε τα...
360 της εθνικής σύνταξης δεν θα δουν. Βέβαια, για μένα, δεν είναι σωστό από τα 20 χρόνια σου να σκέφτεσαι τι θα κάνεις στα 60 ή στα 70 ή όπου πάει το όριο συνταξιοδότησης. Στα 20 και στα 25 και στα 30 σου, θα πρέπει να σκέφτεσαι τη... δουλειά. ΠΟΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΟΜΩΣ; Ας πούμε, πχ, ο φίλος μας ο Νίκος -σόρι Νίκο, πχ λέω!!- σπουδάζει νοσηλευτική. Προς τιμήν του. Από την άλλη βλέπω την κολλητή της κόρης μου, νοσηλεύτρια, που μετά από 6-7 μήνες απλήρωτη, έφυγε από την κλινική που δούλευε, και είναι σε μια άλλη εδώ και μερικούς μήνες, παίρνοντας 100 ευρώ έναντι τον Δεκέμβριο, όπως και κάθε μήνα, 100, και 50 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΕΥΡΩ ΔΩΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ... Ίσως η κόρη μου να είναι και καλύτερα ψυχολογικά... Παρεμπιπτόντως, πέρσι χρειάστηκε για κάποια χαρτιά να έχει και φορολογική δήλωση, αυτή τη μηδενική που θα έπρεπε να είχε κάνει, και επειδή δεν την είχε κάνει, γιατί ξαφνικά σε κάποιον κάπνισε ότι και με ΜΗΔΕΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑ πρέπει να κάνει δήλωση, ε, πλήρωσε και πρόστιμο, για αυτά που δεν είχε... επειδή δεν είχε δηλώσει ότι δεν τα είχε!! Βέβαια, παίζει, να γυρίσω στη φίλη της κόρης, παίζει και το κάποιοι κλινικάρχες να είναι τίμιοι άνθρωποι, αλλά να τους χρωστάει το κράτος, ο... ΕΟΠΥΥ του λόβερ και του βιβλιοπώλη, κάποια εκατομμύρια για υπηρεσίες, που ουδέποτε θα πληρωθούν, και να χάσει τα πάντα και ο κλινικάρχης στα δικαστήρια, τα οποία δεν εξετάζουν την ουσία, αν δηλαδή το... τίμιο κράτος χρωστάει 5 στον κλινικάρχη και ο κλινικάρχης 1 στο κράτος και στους εργαζόμενους. Η συνήθης ερώτηση είναι, τι περιουσιακά στοιχεία έχεις να σου κατασχέσουμε... Τα δικά μας δικά μας και τα δικά σου δικά μας. Και το παράδειγμα ισχύει για τον καθένα από μας. Τα βολεμένα καθάρματα και τα τσιράκια τους, κάνουν κάθε είδους ατιμία για να μην πληρώνουν τίποτα. Κατά τα άλλα, υπάρχει το Σύνταγμα, το... κουρελόχαρτο όπως το έχουν καταντήσει, το οποίο μιλάει για ισονομία, για... για... για... Οι ξεφτιλισμένοι πολιτικοί όμως, και τα τσιράκια τους, κάνουν τη δουλειά τους. Εμείς τι κάνουμε; Όλοι μας κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Δεχόμαστε στωικά τον εξευτελισμό τον δικό μας και της χώρας μας, δεχόμαστε να έχουμε καταντήσει -στην κυριολεξία- ζητιάνοι για τα αυτονόητα!! Και στο τέλος θα νιώθουμε και... ευγνώμονες; Έλεος!! Έχετε αναλογιστεί πόσα έχουμε χάσει από τη ζωή μας, όλοι μας, τα τελευταία τέσσερα χρόνια; Έρχεται στο μυαλό μου η κουβέντα, του Λίνκολν νομίζω, πως μπορεί να ξεγελάς όλο το λαό για μικρό χρονικό διάστημα, μπορεί να ξεγελάς μικρό μέρος του λαού για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά δεν μπορείς να ξεγελάς όλο το λαό για μεγάλο χρονικό διάστημα... ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑ- ΣΤΕΙ ΠΩΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΘΑ ΤΟΝ ΔΙΕΨΕΥΔΑΝ... Από 1/1/2015 θα αρχίσει λέει η εφαρμογή της... εθνικής σύνταξης. Όλοι δηλαδή θα παίρνουν τα... βασικά 360, και μετά, ανάλογα με τα χρόνια δουλειάς θα... συμπληρώνουν!! Αν διαβάσετε το ΦΕΚ, ακόμα και τα... 360 είναι υπό προϋποθέσεις όμως!! Δεν ξέρω τι θα ισχύσει και πώς, αλλά φοβάμαι πχ ότι κάποιος νεφροπαθής που με 15 χρόνια ασφάλισης πήρε πλήρη σύνταξη, θα καταλήξει με τα 360 συν κάτι... ψιλά για τα 15 χρονάκια... Στο μεταξύ, -σημείο των καιρών ή κάτι άλλο;- παντού απλώνεται κάτι κατάμαυρο, ρατσιστικό, φασιστικό, χιτλερικό και ετοιμάζεται να αλώσει ο,τι αγνό έχει απομείνει... Και για να τελειώνω, πέρα από όλα όσα αφορούν τους πάντες, -εγωιστικά το λέω και με άγριο θυμό- αυτά τα καθάρματα που τόσο υποτιμούν τη νοημοσύνη του λαού και μας θεωρούν και μας αποκαλούν όλους ΜΑΛΑΚΕΣ μέσα στα μούτρα μας και εμείς δεν τους παίρνουμε με τις πέτρες, ΔΕΝ ΜΕ ΑΦΗΝΟΥΝ ΝΑ ΧΑΡΩ ΤΗ ΝΕΑ ΜΟΥ ΖΩΗ ΟΣΟ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ. ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Φίλιππας Πατεράκης
Το Χρώμα της Αγάπης Γράφει η Μαργαρίτα Ιωσηφίδου Το χρώμα της αγάπης, ποιό νάναι άραγε; Υποψιάζομαι ότι πολλοί από εσάς θα μου απαντήσετε πως είναι το κόκκινο. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια το κόκκινο χρώμα έχει ταυτιστεί ως το χρώμα του πάθους, του έρωτα, της αγάπης, της λατρείας μας για κάποιον. Κι όμως το κόκκινο δεν είναι ακριβώς το χρώμα της αγάπης, της αληθινής, αιώνιας αγάπης... αλλά μια απόχρωση αυτού, μία μίξη χρωμάτων του μώβ, του ρόζ, του πορτοκαλί, του κίτρινου και του κόκκινου. Μια υπέροχη, μαγική απόχρωση που την ανακάλυψα εντελώς τυχαία κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου, στην εθνική οδό Αθηνών Θεσσαλονίκης.Ήταν η ώρα που έδυε ο ήλιος, ένα βράδυ του καλοκαιριού, γύρω στις 9.30μ.μ., κοντά στην περιοχή του Πλαταμώνα... Ατενίζοντας τον ορίζοντα της θάλασσας μέσα απο το τζάμι του λεωφορείου της γραμμής, το βλέμμα μου σταμάτησε στην πιο όμορφη, μαγική στιγμή, την πιο όμορφη ώρα, στον πιο κατάλληλο τόπο. Σ'ενα σύμπλεγμα χρωμάτων και σύννεφων πάνω απο τη θάλασσα, σ' εναν χορό συναισθημάτων και εικόνας, της ωραιότερης εικόνας της ζωής μου... Εκείνη την ώρα είπα μέσα μου: Αυτό είναι το χρώμα της πραγματικής αγάπης, μιας αγάπης αληθινής που δεν έχει σύνορα και φραγμούς,
που δε γνωρίζει από αυταπάτες και ζήλιες, που παραμένει ατόφια όσα χρόνια κι αν περάσουν...δε ξέρω γιατί εκείνη τη στιγμή συνέδεσα αυτή την πανέμορφη δύση του ηλίου με την αγάπη. Ήταν απλά μια αυθόρμητη σκέψη. Ή ίσως επειδή η αγάπη δεν έχει μόνο ένα χρώμα στη ζωή μας αλλά πολλά που όταν ενωθούν μεταξύ τους δημιουργούν τα πιο αληθινά κι ανιδιοτελή συναισθήματα, τα πιο όμορφα όνειρα και τις πιο μεγάλες ελπίδες. Ατενίζοντας παράλληλα εκεί ψηλά το φωτισμένο κάστρο, το πάζλ ολοκληρωνόταν σαν σε παραμύθι, σαν μια γλυκιά, περίεργη ονείρωξη... Λες και το κάστρο ήταν το σώμα, ενώ τα χρώματα της δύσης του ηλίου μαζί με το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, η ψυχή μου. Χωρίς αυτά τα δύο δε θα μπορούσε να υπάρχει η αγάπη, η αγάπη σε όλο της το μεγαλείο.γιατί η αγάπη δεν είναι μονόπλευρη, δεν είναι μονοδιάστατη, μα ούτε και μονόχρωμη. Είναι απέραντη και μοιρασμένη σε πολλές και διάφορες φάσεις της ζωής μας. Περικλείει όλα τα στάδια της ανθρώπινης ζωής και της συνύπαρξής μας με τους άλλους ανθρώπους. Γι' αυτό κι η απόχρωσή της είναι μοναδική, σπάνια, αποτυπωμένη στο μυαλό και τη ψυχή. Κάποιοι ίσως να συνδέουν την αγάπη με τη λάμψη του φεγγαριού και των αστεριών, κάποιοι άλλοι με το κόκκινο των ρόδων, κάποιοι άλλοι με τη μελωδία ενός τραγουδιού ενώ κάποιοι άλλοι όταν γεύονται ένα ζουμερό, ζεστό σουφλέ σοκολάτας... Ο καθένας την αντιλαμβάνεται με τα δικά του χρώματα και τις δικές του αισθήσεις και σύμφωνα πάντα με τα δικά του βιώματα, τις δικές του προσωπικές ιστορίες αγάπης...σαν άνθρωπος, πάντοτε συνέδεα τα πάντα με εικόνες, διάφορες εικόνες συναισθημάτων και εμπειριών... Ίσως έχει να κάνει και με την αισθητική των πραγμάτων γύρω μου. Καλώς ή κακώς πάντα πίστευα και πιστεύω ακόμη στην καλαισθησία ανθρώπων, πραγμάτων κι ενεργειών. Αλλά παράλληλα εμβαθύνω σε ότι όμορφο βλέπω γύρω μου και το μετατρέπω σε συναίσθημα, σε μία έκτη αίσθηση. Ποτέ δε μένω στην επιφάνεια των πραγμάτων παρά ψάχνω να βρώ την ουσία, το μήνυμα που θα με κερδίσει κάθε φορά και θα με κάνει να νιώσω όμορφα. Αυτό συνέβη και με εκείνη την υπέροχη, μαγική δύση του ηλίου, τη δύση της αγάπης. Γιατί η αγάπη μπορεί φαινομενικά να φαντάζει το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ένας άνδρας ή μία γυναίκα αλλά αν δεν εμβαθύνεις και δε προσπαθήσεις να διατηρήσεις όλα εκείνα τα στοιχεία που την κάνουν τόσο όμορφη και μοναδική τότε δε θα σου αφήσει τίποτα παρά μονάχα μια πικρή γεύση, μια ομιχλώδη, ασπρόμαυρη εικόνα.έχω δει πολλά ηλιοβασιλέματα στη ζωή μου, αρκετά από αυτά πολύ ξεχωριστά. Όμως... εκείνη τη στιγμή, εκείνο το ηλιοβασίλεμα, ήταν το πιο ξεχωριστό. Ίσως στο μέλλον να συναντήσω μπροστά μου ένα καλύτερο... κανείς δε ξέρει τι μας επιφυλλάσσει η ίδια η ζωή, μια ζωή γεμάτη εκπλήξεις κι ανατροπές. Μια ζωή γεμάτη χρώματα, άλλοτε έγρωμη κι άλλοτε ασπρόμαυρη. Μέχρι στιγμής, το ταξίδι μου στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα είναι πολύχρωμο παρά τις λιγοστές φουρτούνες του. Αν θα συνεχίσει να είναι πολύχρωμο; Μόνον η μάγισσα θάλασσα το ξέρει... Πηγή: www.ideostato.gr
ΚΑΤΑΝΤΙΑ Τη μοναξιά πια δεν μπορώ, άλλο δεν την αντέχω θέλω να τρέξω,να χαθώ επιλογή δεν έχω. Ξεφτίσανε οι άνθρωποι, η ανθρωπιά χαμένη γύρω παντού η ερημιά κι η δυστυχία επιμένει. Αδειάσανε οι τσέπες μας, με μας ποιος έχει παίξει, μας τσαλαπάτησαν φρικτά και τώρα όποιος αντέξει. Πολιτικά συμφέροντα μας φέραν σε κατάντια εθνοσωτήρες γιαλαντζί με μάσκες και με γάντια. Μα θα ρθει η ώρα και η στιγμή κι αυτοί να την πληρώσουν που βάλθηκαν σε μια στιγμή να μας αποτελειώσουν. Ο Έλληνας βρε έχει ψυχή και είλωτας δεν θα γίνει και στα δικά σας σχέδια το σαμποτάζ πάντα θα στήνει. Τζίνα Μετσίνη
ΑΛΛΟΙ ΚΑΙΡΟΙ Άλλοι καιροί και πρότυπα, άλλα κατεστημένα, Λιγάκι πιο περίπλοκα, πιο εξειδικευμένα Με νόμους δημοκρατικούς, Με ρίμελ, μάσκαρα, ρετούς, Μια τιμωρία για πολλούς Απ την αρχή στημένα Και μέσ τη μέση ο αστός, κουκκίδα στη χαρτούρα Μ ανάγκες και προβλήματα, ζάλη κακή. θολούρα Απόκλιση των αριθμών. Δυσαρμονία των ρυθμών, Κακός μπελάς των αγορών, Στίγμα. πληγή. μουτζούρα!! Μια παρουσία ενόχληση, με αιτήματα και δόσεις Επένδυση μηδαμινή με λίγες αποδόσεις. Όταν ο άνθρωπος πεινά, Όταν φοβάται και πονά, Είτε ζυγά είτε μονά. Τι άλλο να χρεώσεις; Και σκέφτηκαν οι άρχοντες αυτό που μένει τώρα, Είναι ένας εμφύλιος, να καθαρίσει η χώρα. Θα μείνουν μόνο μερικοί Κι αυτοί μισοί, μικροί, τυφλοί Κανείς τους δεν θ αντιληφθεί Πως ξέσπασε η μπόρα!! Άλλοι καιροί και πρότυπα, άλλα κατεστημένα Υπόγεια υποχθόνια δαιμονοβλογημένα! ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
Μιλώντας για ταινίες Μπήκα πρόσφατα στην διαδικασία να αναζητήσω τίτλους ταινιών που θα με έκαναν να ξεχαστώ από την εξεταστική περίοδο. Οι ταινίες που επέλεξα τελικά να δω ήταν πολλές και με ποικίλο περιεχόμενο. Ξεχώρισα όμως δυο. Η πρώτη ταινία που με κέρδισε έχει τίτλο My life without me. Είναι στην ουσία ένα ρομαντικό δράμα με μια νότα αισιοδοξίας! Περιγράφει την ζωή μιας οικογένειας και του περίγυρου της και πώς ανατρέπεται η καθημερινότητα της μητέρας όταν πληροφορείται ότι πάσχει από καρκίνο και δεν της μένει παρά ελάχιστος χρόνος ζωής. Αποφασίζει λοιπόν να κρατήσει τη διάγνωση μυστική και να κάνει όλα όσα ήθελε στη ζωή της ενώ παράλληλα φροντίζει για το μέλλον των παιδιών και του άντρα της. Στα ίδια πλαίσια, του κοινωνικού δράματος, κινείται και η ταινία Detachment. Πρωταγωνιστής είναι ένας καθηγητής μέσης εκπαίδευσης που διορίζεται ως αναπληρωτής για μικρό διάστημα σε ένα σχολείο του οποίου οι μαθητές αντιμετωπίζουν προβλήματα συμπεριφοράς αλλά και ψυχολογικά προβλήματα. Παρά το γεγονός ότι αντιμετωπίζει και ο ίδιος,στην προσωπική του ζωή δυσκολίες, και παρά την αμφισβήτηση των μαθητών καταφέρνει να αποσπάσει τον σεβασμό τους. Η ευαισθησία του για τα παιδιά δεν περιορίζεται μόνο στα πλαίσια του σχολείου καθώς αναλαμβάνει να προστατεύσει και μια ανήλικη κοπέλα παρόλο που προσκρούει στην δική του ηθική. Θεοδώρα Κοντοσθένους Φοιτήτρια Νομικής
The Blind Side (2009) directed by John Lee Hancock Με αφορμή το τελευταίο μου άρθρο, σε αυτό το φύλλο της εφημερίδας, ήρθε στην θύμησή μου μια ταινία, η ταινία The Blind Side (Μία Σχέση Στοργής). Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, απεικονίζει το μεγαλείο και τη δύναμη της αγάπης ως προς τον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη από στοργή και κατανόηση. Σε αυτήν την ταινία, θαύμασα τη δύναμη αλλά και τον εξαιρετικά έξυπνο τρόπο διαχείρισης μιας δεμένης οικογένειας απέναντι στα ταμπού και στις προκαταλήψεις μιας αστικής κοινωνίας. Η Leigh Anne, η επικεφαλής, ανεξάρτητη, δυναμική γυναίκα, σύζυγος και μητέρα αυτής της εξαιρετικά γνωστής και προνομιούχα οικογένειας, την οποία υποδείεται εξαιρετικά η Sandra Bullock, λαμβάνοντας και Oscar ερμηνείας γι' αυτόν τον ρόλο, παίρνει υπό την προστασία της τον Michael "Big Mike" Oher, έναν άστεγο, αφροαμερικανό έφηβο που βρίσκει τυχαία μια μέρα να τριγυρνάει μόνος του στους δρόμους. Η οικογένειά του είναι διαλλειμένη, με μια μητέρα εθισμένη στα ναρκωτικά, αδύναμη να του παρέχει οτιδήποτε και έναν πατέρα άγνωστο προς εκείνον... Η Leigh Anne, του παρέχει μια στέγη, στο σπίτι της οικογένειας, τροφή, ασχολείται μαζί του εντατικά βοηθώντας τον να ορθοποδήσει, να πιστέψει στον εαυτό του και στις δυνάμεις του ώσπου ο Big Mike διαπρέπει τελικά στον αθλητισμό με τη βοήθεια και τη στήριξη, την αγάπη και την αφοσίωση ολόκληρης της οικογένειας. Οι σχέσεις τους γίνονται τόσο δυνατές σε σημείο που το ζευγάρι αποφασίζει να εντάξει τον Big Mike στην οικογένειά του, υιοθετώντας τον. Μακράν ένας από τους αγαπημένους μου ρόλους της Sandra Bullock., ένας ρόλος πρότυπο προς μίμηση για μια κοινωνία, για μια οικογένεια της αστικής τάξης αλλά και μη αστικής. Η αγάπη άλλωστε δεν διαχωρίζεται σε ταξικές φόρμες. Υπάρχει μέσα μας, σε όλους μας, αρκεί να την αφήσουμε ελεύθερη... Να αγαπάμε και να νιώθουμε ελεύθερα, τον διπλανό μας, τον ίδιο τον άνθρωπο, χωρίς φόβο και φραγμούς. Μαργαρίτα Ι. Ιωσηφίδου
Επίκτητες Διαταραχές Λόγου και Διαταραχές Κατάποσης ως επακόλουθα Αγγειακών Εγκεφαλικών Επεισοδίων (ΑΕΕ). Α μέρος. Το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο (ΑΕΕ) είναι μία αιφνίδια κατάσταση προσβολής του εγκεφάλου που επιφέρει βλάβες τόσο στον ίδιο τον εγκέφαλο, όσο και στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ), καθώς λόγω του επεισοδίου αυτού μειώνεται ή διακόπτεται η ροή του αίματος στον εγκέφαλο άρα και η τροφοδότησή του με οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Επομένως, προκαλούνται νευρολογικές διαταραχές και επηρεάζονται οι ικανότητες της κίνησης, της ομιλίας και της κατάποσης. Ένα ΑΕΕ μπορεί να είναι ισχαιμικό ή αιμορραγικό, προκαλείται, δηλαδή, στον εγκέφαλο με δύο τρόπους: είτε ως ισχαιμία λόγω ύπαρξης θρόμβου ή εμβόλου σε αρτηρία που παρακωλύει την αιμάτωση του εγκεφάλου για κάποιο χρονικό διάστημα, είτε λόγω εκροής αίματος (αιμορραγίας) από κάποιο αιμοφόρο αγγείο στο εσωτερικό του εγκεφάλου ή τον υπαραχνοειδή χώρο. Αυτά τα επεισόδια προκαλούν βλάβες στα νευρικά κύτταρα και νέκρωση εγκεφαλικού ιστού λόγω υποξίας (μειωμένης τροφοδότησης των ιστών με οξυγόνο), ανοξίας (μη τροφοδότησης των ιστών με οξυγόνο) ή υποξυγόνωσης (ελλιπούς οξυγόνωσης του αίματος). Γράφει η Χριστίνα Γεωργαλλή Τελειόφοιτη Λογοθεραπεύτρια Το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο (ΑΕΕ) είναι μία αιφνίδια κατάσταση προσβολής του εγκεφάλου που επιφέρει βλάβες τόσο στον ίδιο τον εγκέφαλο, όσο και στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ), καθώς λόγω του επεισοδίου αυτού μειώνεται ή διακόπτεται η ροή του αίματος στον εγκέφαλο άρα και η τροφοδότησή του με οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Επομένως, προκαλούνται νευρολογικές διαταραχές και επηρεάζονται οι ικανότητες της κίνησης, της ομιλίας και της κατάποσης.
Ένα ΑΕΕ μπορεί να είναι ισχαιμικό ή αιμορραγικό, προκαλείται, δηλαδή, στον εγκέφαλο με δύο τρόπους: είτε ως ισχαιμία λόγω ύπαρξης θρόμβου ή εμβόλου σε αρτηρία που παρακωλύει την αιμάτωση του εγκεφάλου για κάποιο χρονικό διάστημα, είτε λόγω εκροής αίματος (αιμορραγίας) από κάποιο αιμοφόρο αγγείο στο εσωτερικό του εγκεφάλου ή τον υπαραχνοειδή χώρο. Αυτά τα επεισόδια προκαλούν βλάβες στα νευρικά κύτταρα και νέκρωση εγκεφαλικού ιστού λόγω υποξίας (μειωμένης τροφοδότησης των ιστών με οξυγόνο), ανοξίας (μη τροφοδότησης των ιστών με οξυγόνο) ή υποξυγόνωσης (ελλιπούς οξυγόνωσης του αίματος). Τα ισχαιμικά ΑΕΕ είναι συχνότερα, σε ποσοστό 80-85%, και ο ασθενής που έχει υποστεί ένα τέτοιου είδους εγκεφαλικό επεισόδιο έχει καλύτερη πρόγνωση για αποκατάσταση των επακόλουθων διαταραχών. Αντίθετα, τα αιμορραγικά ΑΕΕ αναφέρονται στο 15-20% τα οποία χωρίζονται σε εγκεφαλικές αιμορραγίες (10-15%) και σε αιμορραγίες στον υπαραχνοειδή χώρο (5-10%). Σε ασθενείς με αιμορραγικά ΑΕΕ συνήθως παρατηρούνται πολλές διακυμάνσεις αναφορικά με την έκβαση της υγείας τους, οι οποίες περιλαμβάνουν απότομες επιδεινώσεις. Το νευρικό σύστημα μέσω των νευρωνικών δικτύων και των νευρικών κυττάρων που διαθέτει ελέγχει και συγχρονίζει τις μυϊκές ομάδες που ευθύνονται για την κινητικότητα των δομών που εμπλέκονται στην ομιλία και την κατάποση. Όπως έχει αναφερθεί και σε προηγούμενο άρθρο [«Λογοθεραπεία και Διαταραχές Κατάποσης», Αρ. Φύλλου 015] «η κατάποση είναι μία δυναμική λειτουργία που απαιτεί τον ακριβή συντονισμό 50 μυϊκών ομάδων και 5 κρανιακών νεύρων (V-τρίδυμο, VII-προσωπικό, IX-γλωσσοφαρυγγικό, X-πνευμονογαστρικό, XII-υπογλώσσιο)». Επομένως, κατανοούμε ότι, όταν ο εγκέφαλος και το ΚΝΣ προσβάλλονται από ένα τέτοιο αιφνίδιο γεγονός όπως είναι το εγκεφαλικό επεισόδιο, ένα από τα πρώτα σημαντικά θέματα που τίθεται στην οξεία φάση είναι η αδυναμία σίτισης του ασθενή ή/και η σίτιση με κάποιο εναλλακτικό τρόπο όπως καθετήρες σίτισης (levin), παρεντερική σίτιση, γαστροστομία κλπ καθώς καθίσταται αδύνατο να πραγματοποιεί καταπόσεις, και, μάλιστα, πολλές φορές δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί τις εκκρίσεις του (να καταπιεί το σάλιο του). Πριν αναφερθούν οι διαταραχές στο λόγο που προκαλούνται έπειτα από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, θα πρέπει να γίνει αναφορά στις διαταραχές κατάποσης που αφορούν ιατρούς και θεράποντες στην οξεία φάση του ασθενή. Αρχικά, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, οι ασθενείς συνήθως δεν σιτίζονται καθόλου από τη στιγμή που θα εισαχθούν στο νοσοκομείο και μέχρι οι θεραπευτές ειδικοί λογοπαθολόγοι-δυσφαγιολόγοι σε συνεργασία με το ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου αξιολογήσουν τον ασθενή και κρίνουν πως είναι ασφαλής για έναρξη σίτισης per os (από το στόμα) είτε αυτή περιλαμβάνει κάποιες προφυλάξεις είτε όχι.
νοσοκομείου αξιολογήσουν τον ασθενή και κρίνουν πως είναι ασφαλής για έναρξη σίτισης per os (από το στόμα) είτε αυτή περιλαμβάνει κάποιες προφυλάξεις είτε όχι. Το νευρικό σύστημα μέσω των νευρωνικών δικτύων και των νευρικών κυττάρων που διαθέτει ελέγχει και συγχρονίζει τις μυϊκές ομάδες που ευθύνονται για την κινητικότητα των δομών που εμπλέκονται στην ομιλία και την κατάποση). Στη συνέχεια, ο λογοθεραπευτής προχωρά σε εκτίμηση της κατάποσης του ασθενή, από την οποία θα σχηματίσει μία υποκειμενική άποψη για το στοματικό στάδιο (από τη λήψη της τροφής, την έναρξη της επεξεργασίας της τροφής και το χρόνο ολοκλήρωσης του σταδίου, μέχρι δηλαδή να συγκεντρωθεί ο βλωμός με τη γλώσσα για να ξεκινήσει η κατάποση) καθώς και το φαρυγγικό στάδιο κατάποσης (εάν υπάρχει καθυστέρηση στην έκλυση του αντανακλαστικού που συνεπάγεται με πρώιμη διαφυγή της τροφής άρα και εισρόφηση πριν την κατάποση, εάν ο ασθενής αφήνει υπολείμματα, εάν η λαρυγγική ανύψωση επαρκεί για την ασφάλεια του αεραγωγού και, γενικά, εάν υπάρχουν άμεσα ή έμμεσα προειδοποιητικά σημεία εισρόφησης). Όλες οι παραπάνω παρατηρήσεις είναι υποκειμενικές, βασιζόμενες στην κλινική παρατήρηση από τον ειδικό. Μία περισσότερο σαφής εικόνα δίνεται έπειτα από μία αντικειμενική εξέταση, όπως αυτές που περιγράφονται στη συνέχεια. Οι απεικονιστικές μέθοδοι, όπως η βιντεοφλουοροσκόπηση κατάποσης ή VFSS ή MBS (Εικόνα 2), η οποία είναι μία «ακτινογραφία» της κατάποσης σε μορφή βίντεο-απεικόνισης, είναι πολύ χρήσιμες για τη διαγνωστική διαδικασία και τη μελέτη της δυσφαγίας. Ωστόσο, στην Ελλάδα η δυνατότητα της συγκεκριμένης εξέτασης είναι πολύ περιορισμένη λόγω του μεγάλου κόστους αγοράς των μηχανημάτων και εργαλείων που απαιτούνται. Η ρινική ενδοσκόπηση του λάρυγγα ή FEES (Εικόνα 3), μέσω ενδοσκοπίου που εισάγεται από τη μύτη και φτάνει ως τη σταφυλή στο βάθος της στοματικής κοιλότητας, αποτελεί μία αξιόλογη μέθοδο απεικόνισης του λάρυγγα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη διερεύνηση των διαταραχών κατάποσης. Και οι δύο αυτές μέθοδοι έχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα.