Μαθητές: Άγγελος Βλάχος Θοδωρής Έξαρχος Μάρθα Κωστίδου Μαριλένα Μελαχρoινού Ρόμπερτ Νταβλιντοβ Άννα Τσακαλίδου Υπεύθυνος Εκπαιδευτικός:Καρατζόγλου Σχολ.έτος:2013-14-β τετράμηνο
14 Οκτωβρίου, 1888. Η πρώτη «πρωτόγονη» προσπάθεια για καταγραφή της κίνησης σε κινηματογραφική μηχανή είναι γεγονός Στις 28 Δεκεμβρίου του 1895,οι αδελφοί Λιμιέρ έκαναν και την πρώτη δημόσια προβολή, στο ινδικό σαλόνι του Grand Cafe στο Παρίσι. Η ημερομηνία αυτή θεωρείται για πολλούς ως η επίσημη ημερομηνία. Εκείνη τη δημόσια προβολή παρακολούθησαν συνολικά 35 άτομα επί πληρωμή και προβλήθηκαν δέκα ταινίες συνολικής διάρκειας περίπου δεκαπέντε λεπτών.
Οι ταινίες ήταν συνήθως αρκετά μικρής διάρκειας και βασικός τους άξονες ήταν ζητήματα της καθημερινότητας.αποτελούνταν συνήθως από ένα μοναδικό πλάνο που πλαισίωνε μια δράση, κυρίως σε απόσταση γενικού πλάνου Μέχρι περίπου το 1903, οι περισσότερες ταινίες έδειχναν εκπληκτικά τοπία ή αξιοπρόσεχτα γεγονότα, αλλά και η αφηγηματική μορφή εισήλθε επίσης από την αρχή στο χώρο του κινηματογράφου Αργότερα η κάμερα βγαίνει από τον κλειστό χώρο των στούντιο στον έξω κόσμο και αφηγούνται τις ιστορίες τους βασισμένοι στις ανάγκες μιας λογικής αφήγησης και όχι σ'ένα θεατρογενές σενάριο Ο Α Παγκόσμιος πόλεμος περιόρισε σε μεγάλο βαθμό την ελεύθερη διακίνηση των ταινιών από χώρα σε χώρα Αλλά, αφού γύρισαν έναν τεράστιο αριθμό ταινιών τα πρώτα χρόνια, η αποδοτικότητα των αδελφών Λιμιέρ μειώθηκε με κατάληξη να φύγουν απο το χώρο των γυρισμάτων.έπειτα ήρθε στην επιφάνεια ο Ομίλων Κινηματογράφος Τα κυριότερα,προβλήματα που εμφανίστηκαν ήταν κυρίως τρία: 1. Αδυναμία συγχρονισμού εικόνας και ήχου σε τέλειο βαθμό. 2. Αδυναμία ελέγχου της έντασης του ήχου. Ο ενισχυτής ήταν αρκετά αδύναμος. 3. Κακή ποιότητα και πιστότητα ήχου υποχρεώντας του ηθοποιούς να στέκονται με μεγάλε δύσχρηστες συσκευές που εμπόδιζαν τις κινήσεις τους.
Μετά το 1927 ξεκίνησαν οι συστηματικές προσπάθειες για την προσθήκη χρώματος. Είχαν προηγηθεί βέβαια από το 1905 κάποιες ταινίες με χρώμα το οποίο προστιθόταν με το χέρι,μεθοδός που δεν μπορούσε να συνεχιστεί λόγων των πολλών αντιγράφων Αν και μέχρι τη δεκαετία του 1950, η παραγωγή έγχρωμων ταινιών δεν κυριαρχούσε, κατά τη δεκαετία του 1960 και λόγω της ανάπτυξης της τεχνολογίας για το χώρο του σινεμά, ο έγχρωμος κινηματογράφος επικράτησε
Ο Αμερικάνικος κινηματογράφος μπορεί να κατανεμηθεί σε 2 κατηγορίες: είναι το φημισμένο Hollywood και παράλληλα με αυτό λειτουργεί ο underground κινηματογράφος. Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα επιχειρήσεις ταινιών από την Νέα Υόρκη και το Νιου Τζέρσεϊ εγκαταστάθηκαν στο Χόλυγουντ. Το 1929 έγινε στο ξενοδοχείο Hollywood Roosevelt η πρώτη απονομή βραβείων Όσκαρ με μόλις 250 άτομα.
Αμερικανοί ηθοποιοί οθόνης, όπως ο John Wayne και Marilyn Monroe έχουν γίνει γνωστές φιγούρες, ενώ παραγωγός / επιχειρηματίας Walt Disney ήταν ένας ηγέτης τόσο ταινιών κινουμένων σχεδίων και όσο και ταινιών merchandising. Τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ είναι η κύρια πηγή των πιο εμπορικά επιτυχημένων ταινιών στον κόσμο, όπως Gone with the Wind (1939), Star Wars (1977), Τιτανικός (1997), και το Avatar (2009). Σήμερα, τα αμερικανικά κινηματογραφικά στούντιο παράγουν συλλογικά αρκετές εκατοντάδες ταινίες κάθε χρόνο, καθιστώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες την τρίτη πιο παραγωγική χώρα ταινιών στον κόσμο, μετά το ινδικό κινηματογράφο και κινηματογράφο Νιγηρίας
Από την Κίνα μας ήρθαν ταινίες, τελευταίες παραγωγές, οι οποίες μας έδειξαν το νέο πρόσωπο του κινέζικου κινηματογράφου. Η έκτη γενιά, όπως την αποκαλούν, σκηνοθετών εκπροσωπείται από το Jia Ke Zhang (1970, Fenyang, Shanxi, Κίνα). Στην αρχή έκανε την εμφάνισή της με ταινίες σκληροπυρηνικές, αλλά και καλλιτεχνικές, οι οποίες χρησιμοποιούσαν τις ευρωπαϊκές φεστιβαλικές ταινίες σα μοντέλο. Χωρίς την εμπειρία της Πολιτιστικής Επανάστασης για υλικό, αυτοί οι σκηνοθέτεςεστίαζαν συχνά στην αποπροσανατολισμένη νεολαία και στα άλλα κοινωνικά προβλήματα. Η Δύση, για άλλη μια φορά, αγκάλιασε τις κινέζικες ταινίες: ήταν γυρισμένες σε ένα ήδη οικείο στιλ, αντιμετώπιζαν εύκολα αναγνωρίσιμα προβλήματα και αναδείκνυαν την αρνητική πλευρά μιας χώρας που ακόμα χαρακτηρίζονταν ως κράτος με απολυταρχικό καθεστώς.
Από κάθε δυνατή πλευρά, αντηχούσαν την παραδοσιακή δυτική αντίληψη της Κίνας. Στην πραγματικότητα, η Κίνα περνούσε μια κοινωνική, πολιτική και οικονομική επανάσταση που είναι ασύγκριτη σε μέγεθος και ταχύτητα. Αλλά ήταν τελικά λίγες οι ταινίες -οι οποίες εξέφραζαν αυτή την κατάσταση ή ασχολήθηκαν με την καθημερινή αστική ζωή, αντί για την «εξωτική» και αγροτική ζωή- που κατάφεραν να φτάσουν στη Δύση μέσα από τα μεγάλα Φεστιβάλ που διαμορφώνουν τις κινηματογραφικές τάσεις.
Αλλά ανάμεσα σε αυτές τις παραγωγές και τις μικρές, κινηματογραφοφιλικές ταινίες τις οποίες υποδέχονται πανηγυρικά τα δυτικά Φεστιβάλ και οι διανομείς, αλλά σπάνια κυκλοφορούν στην ίδια την Κίνα, όπως το πρόσφατο «Still life» («Sanxia haoren»), 2006, του Zhang Ke Jia, το οποίο κέρδισε το Χρυσό Λέοντα στη Βενετία, υπάρχουν πολλές καλογυρισμένες, προσιτές ταινίες από μια γενιά σκηνοθετών που «χάνεται» στο εξωτερικό.
Στο Χονγκ Κονγκ από την άλλη, τους αρέσουν τα αστυνομικά και οι περιπέτειες. Είναι η κινηματογραφία που ανέδειξε τον Bruce Lee και τις ταινίες κουνγκ φου! Γενικώς, για το σύγχρονο σινεμά του Χονγκ Κονγκ ισχύει το: δυτική θεματολογία με κινέζικους ηθικούς κώδικες! Ο Johnny To, τον οποίο λατρέψαμε με την «Εκδίκηση των καρτέλ» είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα σκηνοθέτη από το Χονγκ Κονγκ. Μάλιστα, ετοιμάζεται να γυρίσει το ριμέικ του κλασικού «Κόκκινου κύκλου» του Jean-Pierre Melville με τους Liam Neeson, Chow Yun-Fat και φυσικά Alain Delon.
Το Μπόλυγουντ είναι η ανεπίσημη ονομασία που χρησιμοποιείται για την κινηματογραφική βιομηχανία της Βομβάης, κυρίως στη γλώσσα Χίντι. Ο όρος χρησιμοποιείται συχνά λανθασμένα για ολόκληρη την ινδική κινηματογραφική βιομηχανία, ενώ ουσιαστικά αποτελεί μόνον τμήμα της. Το Μπόλυγουντ αναφέρεται ως ο μεγαλύτερος παραγωγός ταινιών στην Ινδία και ένας από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως.
Το όνομα αποτελείται από δύο συνθετικά. Το πρώτο είναι το όνομα της πόλης "Bombay" και το δεύτερο είναι το Χόλυγουντ, το κέντρο της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας[5]. Αντίθετα από το Χόλυγουντ, που ορίζει γεωγραφική περιοχή, ο όρος Μπόλυγουντ δεν διαθέτει γεωγραφικό αντίστοιχο. Η γλώσσα των έργων της Μπόλυγουντ είναι κυρίως η Χίντι, αλλά η χρήση ποιητικών λέξεων από τη γλώσσα Ούρντου δεν είναι σπάνια. Επίσης, έχει παρατηρηθεί αύξηση στη συχνότητα της χρήσης των αγγλικών σε ό,τι αφορά τον διάλογο και τα τραγούδια.
Ο κινηματογράφος της Ρωσίας ξεκίνησε στην Ρωσική Αυτοκρατορία, ευρέως αναπτυχθείκε στην Σοβιετική Ένωση και στα χρόνια που ακολούθησαν της διάλυσης, η ρωσική κινηματογραφική βιομηχανία θα παραμείνει διεθνώς αναγνωρισμένη. Στον 21ο αιώνα,στον ρώσικο κινηματογράφο έχει γίνει δημοφιλής σε διεθνές επίπεδο με επιτυχίες όπως το House of Fools, Night Watch, και το δημοφιλές Αδελφός. Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα από το 1935 και το Βραβείο Nika είναι το κύριο ετήσιο εθνικό βραβείο ταινιών στη Ρωσία.
5
3
1
5 5
4 4
3
2
1
5
4
3
2
1
5
4
3
2
1
5
4 3
3
2
1