Λίγα λόγια από το συγγραφέα

Λίγα λόγια από το συγγραφέα Μια μέρα, όλα τα μυρμήγκια της περιοχής πήγαν να κάνουν τα παράπονα τους στον βασιλιά των ελεφάντων, γιατί οι ελέφαντες δε τα έδιναν σημασία και τα δολοφονούσαν ποδοπατώντας τα. Οι ελέφαντες είναι πεισματάρικα ζώα. Ο Βασιλιάς τους δεν έδωσε καν σημασία στα λόγια τους. Η υπεροψία του, του έκλεινε τα αυτιά. Τα μυρμήγκια τότε, κοιτάχτηκαν ντροπιασμένα μεταξύ τους κι ύστερα ο αρχηγός τους, αποφάσισε πως έπρεπε να επιτεθούν στον εγωιστή άξεστο ελέφαντα. Όρμησαν επάνω του κι άρχισαν να το κλωτσούν με μίσος! Εκείνος, αφού το διασκέδασε λιγάκι, σηκώθηκε στα δύο του πόδια, τίναξε τα αυτιά του κι έπειτα κυλίστηκε στο λασπωμένο χώμα. Τα καημένα τα μυρμήγκια, χιλιάδες έλιωσαν κάτω από το βάρος του και άλλα πετάχτηκαν εδώ κι εκεί! Μόνο ένα κατάφερε να κρατηθεί στο λαιμό του! Τότε όλα μαζί από κάτω, φώναζαν στο μυρμήγκι που κρατιόταν από το λαιμό του ελέφαντα «Πνίξτον πνίξτον». Κάπως έτσι, είναι η σημερινή ανθρωπότητα μπροστά στους ελέφαντες που δολοφονούν με χίλιους δυο τρόπους τον πλανήτη! Τους ανθρώπινους ελέφαντες Η χάρτα του Οδυσσέα περνάει ένα μήνυμα. Δίνει ιδέες, απλώνει το χαλί για μια νέα ποιότητα ανθρώπινης ζωής. Τίποτα δεν είναι ουτοπία, όταν πραγματικά το πιστεύεις. Μπορεί είκοσι μυρμήγκια να πνίξουν το βασιλιά ελέφαντα; «Χτυπήστε στο κέντρο» έλεγε ο λόγιος Μιχαήλωφ στη Ρωσία και εννοούσε τον Τσάρο Η Επανάσταση πέτυχε! Ο Τσάρος γκρεμίστηκε από την εξουσία. Τώρα χτυπήστε τη Γουόλ Στριτ πνίξτε τον ελέφαντα!... Στέλιος Μπαμπάτσης Υ.Γ. Φροντίδα μου είναι να πληροφορήσω το ευγενές κοινό για τα όσα θαυμαστά πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο, ώστε ο αναγνώστης, αφού διαβάσει το βιβλίο να αντλήσει νέες δυνάμεις και αγάπη για τη ζωή για να μπορεί να διαβαίνει πάνω στη δύστυχη αυτή σφαίρα, χωρίς να χάνει τις ελπίδες του

ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ 1. ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΗ ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ* 2. ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ* 3. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ* 4. ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ* 5. ΚΩΔΙΚΑΣ ΣΙΩΠΗΣ: ΣΟΦΙΑ* 6. ΠΕΝΤΑΠΟΛΗ ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ ΠΡΙΝ ΕΚΑΤΟ ΧΡΟΝΙΑ* 7. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΠΑΠΑΣ ΕΝΑΣ ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΑΝΤΡΑΣ 8. ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ ΣΤΗ ΣΚΑΛΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ 9. ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ 10. ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΑΡΜΑΚΗΣ Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ 11. ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΚΟΥΦΑΣ Ο ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΕΘΝΕΡΓΕΤΗΣ 12. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ε ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΧΟΝΗ 13. ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ 14. ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΗΤΡΟΥΣΗΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΚΑΜΕΝΙΚΙΑΣ 15. ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ 16. Ι.Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΑΝΕΝΔΟΤΗ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ 17. Ι.Μ. ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ 18. Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ 19. ΑΛΛΗΛΕΝΔΕΤΟ 20. ΨΥΧΗ 21. Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ 22. Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ 23. CELIC 24. Η ΠΥΛΗ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ 25. Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ 26. ΣΤΟ ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ 27. ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ 1964-1974 28. Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ 29. Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ 30. ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ Ο ΒΛΑΧΟΦΩΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΟΥ 21 31. ΝΙΤΡΟΓΛΥΚΕΡΙΝΗ Όλα τα βιβλία του συγγραφέα με την ένδειξη * ανήκουν πλέον στο ιερό παρεκκλήσι του Προφήτη Ηλία της Πεντάπολης Σερρών. Τα πνευματικά δικαιώματα και τα έσοδα προσφέρθηκαν από τον συγγραφέα στο ιερό παρεκκλήσι.

ISBN Τίτλος πρωτοτύπου: Η ΧΑΡΤΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ Το βιβλίο τυπώθηκε και βιβλιοδετήθηκε στο τυπογραφείο: Επιμέλεια κειμένων: Δήμου Παράσχου Ευαγγελία Ηλεκτρονική επιμέλεια: Δήμου Παράσχου Ευαγγελία Στέλιος Πετ. Μπαμπάτσης [e] stebampa@yahoo.gr [w] www.steliosbabatsis.gr [m] 6983293309 6947618369 6930579811 6940217898 ISBN.

Αυτά που βλέπεις, να πιστεύεις τα μισά κι αυτά που ακούς τίποτα!... Τα βιβλία είναι σαν τα πουλιά. Πρέπει να πετάνε ελεύθερα και να τρυπώνουν στα παράθυρα των ονείρων, όλων των ανθρώπων. Να τους μεταφέρουν αυτά που δεν μπορεί να τους δώσει η πραγματικότητα. Το υπέροχο ενός λεπτού το μοναδικό και το ανεπανάληπτο! Αυτό που τους αρνείται επίμονα η καθημερινότητα να τους το προσφέρει απλόχερα η πένα του συγγραφέα!...

Η ΧΑΡΤΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ Μυθιστόρημα Στέλιος Πετ. Μπαμπάτσης

-ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ- NEA ΥΟΡΚΗ Γουόλ Στριτ Ο Νταν Μόρις, πέρασε ανάμεσα από τους φύλακες και χάρισε ένα σφιγμένο χαμόγελο στον υπάλληλο που του άνοιξε την έξοδο. Λίγα μέτρα μπροστά του μια μαύρη λιμουζίνα τον περίμενε. Δίπλα στον οδηγό ένας ακόμη άντρας καθόταν ατάραχος. Ο Μόρις έκανε δύο βήματα προς το μέρος τους κι ύστερα σταμάτησε. Εκείνη τη στιγμή είχε βγει ο συνοδηγός που ήταν ο σωματοφύλακας του για να του ανοίξει τη πόρτα. Ήταν ο μοναδικός άντρας που έβγαινε τελευταίος από το κτίριο εκείνο εδώ και δύο χρόνια. Το αφεντικό της Γουόλ Στριτ μόλις είχε πατήσει τα σαράντα χρόνια του. Ο πιο νέος διοικητής της μεγαλύτερης παγκόσμιας χρηματιστηριακής αγοράς του κόσμου, στάθηκε για λίγο μετέωρος κι ύστερα έκανε μεταβολή και ξαναμπήκε στο κτίριο. Ένα καμπανάκι που χτυπούσε από το πρωί μες στο μυαλό του τον έβαζε πάλι σε τυραννικές σκέψεις. Η εργασία του δεν ήταν καθόλου διασκεδαστική. Έπαιζε καθημερινά το κεφάλι του στις σατανικές δραστηριότητες των επιτήδειων χρηματιστών και των εταιρειών, που παρουσιάζουν αυξομειώσεις σ όλο τον κόσμο, όπως ο υδράργυρος το καλοκαίρι. Ο μισθός των εκατόν είκοσι χιλιάδων δολαρίων ήταν η γενναία αμοιβή του για τον τρόπο που διοικούσε την Γουόλ Στριτ. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ με την υπόδειξη της CIA, έκοβε από τα εξοπλιστικά συστήματα κονδύλια για να αισθάνεται άτρωτος ο Νταν Μόρις. Όταν έφτασε στο γραφείο του κάλεσε το κέντρο δικτύων και ζήτησε τον υπεύθυνο ενημέρωσης. Μίλησε μαζί του για είκοσι λεπτά κι έπειτα έδωσε εντολή να του φέρουν τις λεπτομέρειες που ήθελε τυπωμένες στο γραφείο του. Έπειτα έβαλε δύο δάκτυλα βότκα στο ποτήρι του κι άναψε τσιγάρο. Περίμενε! «Κάποιοι, μας ετοιμάζουν το σάλτο μορτάλε», ψιθύρισε και πρόσθεσε «Ας δούμε πόσο τσαγανό έχουν». Βιρτζίνια Λάνγκλεϋ Στο τρίτο κουδούνισμα η Ελεονόρ Μπελ, σήκωσε το ακουστικό. «Παρακαλώ», είπε. «Νταν Μόρις, θέλω το αφεντικό σου!». Η φωνή από το ακουστικό έβγαζε παγάκια. «Μάλιστα», ψιθύρισε η νέα γυναίκα και πάτησε το πλήκτρο της σύνδεσης, κάνοντας ταυτόχρονα νόημα πίσω απ το κρύσταλλο που τη χώριζε με τον αρχηγό της CIA. Ο Φίλιπ Στερν άκουσε τη φωνή του Νταν Μόρις και ρώτησε: «Τι έγινε φίλε; Τι έχουμε;». «Κάποιοι μας ετοιμάζουν παιχνίδι, θέλω απόψε να συναντήσουμε τον πρόεδρο». Το αφεντικό της CIA καθάρισε το λαιμό του και αποκρίθηκε. «Γνωρίζεις τι μου ζητάς τώρα;» ξεφύσησε δυσαρεστημένα και συνέχισε: «Τι νομίζεις πως είναι, ένα ραντεβουδάκι κάτω απ το φεγγαράκι;». Η φωνή στο ακουστικό τώρα είχε ένα ξερό και προστακτικό τόνο: «Αν νομίζεις πως εσύ κι εγώ διοικούμε παιδικούς σταθμούς και θα πάμε στο πρόεδρο να του ζητήσουμε κυβάκια, τότε σταύρωσε τα χέρια σου και πέθανε από τις τύψεις. Εγώ θα πάω. Στις 10 θα βρίσκομαι στον Λευκό Οίκο, κανόνισε να είσαι κι εσύ στο σαλόνι της υποδοχής. Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό!...». 6

Την ίδια ώρα στην πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, ο Νασουσίρο Ότσι, διοικητής της χρηματιστηριακής αγοράς του Τόκιο, άρχισε να ερευνά επίμονα με μια ομάδα συνεργατών του, την διακύμανση των μετοχών από τις εταιρείες που του υπέδειξε πριν από λίγα λεπτά, ο Νταν Μόρις! Οι εταιρείες που περνούσαν καρέ-καρέ απ τους υπολογιστές τους ήταν: 1. KAWASAKI 2. JOHN DEERE 3. MOTOROLA 4. LG 5. NEC 6. SIEMENS 7. MICROSOFT Οι εταιρείες αυτές εδώ και δύο ημέρες παρουσίαζαν κάτι το αλόγιστο, σε σύγκριση με τις τρεχούμενες σταθερές δραστηριότητες τους. Το πρόβλημα ήταν πως με τις ενέργειες τους αυτές, οι δείκτες Ντάου Τζόουνς στη Γουόλ Στριτ και Νίκεϊ στο χρηματιστήριο του Τόκιο έδειχναν να πελαγοδρομούν σαν καράβια χωρίς πηδάλιο, σε αφρισμένη θάλασσα. «Ποιοι μπορούσαν να παίζουν ένα τόσο επικίνδυνο παιχνίδι;» αναρωτήθηκε ο Ιάπωνας χρηματιστής «και πόσα κεφάλαια θα μπορούσαν να διαθέσουν; Μήπως ήταν η αρχή μιας τραγωδίας χωρίς προηγούμενο;». Με αυτές τις σκέψεις κοίταξε τη γραμματέα του που περίμενε στωικά μπροστά του. «Κάλεσε τον ομόλογο μου στη Φρανκφούρτη, τον Μίλερ, ίσως εκείνος να γνωρίζει κάτι!». Η Γιαπωνέζα κούνησε το κεφάλι. «Μάλιστα κύριε, με θέλετε τίποτε άλλο;». «Όχι, πήγαινε. Είναι αργά». Ξαφνικά ένιωθε να ιδρώνει. Οι αμφίβολοι θεοί που μέχρι τώρα πίστευε, έμοιαζαν να τον φτύνουν. «Θα τρελαθώ» ψιθύρισε «το χειρότερο είναι πως τώρα έχει αρχίσει η εβδομάδα. Πως θα τη βγάλουμε πως θα τη βγάλουμε!». Δύο ώρες αργότερα, ο Νταν Μόρις βρισκόταν στο σαλόνι του Λευκού Οίκου περιμένοντας να περάσει στο οβάλ γραφείο του προέδρου. Δίπλα του ο Φίλιπ Στερν, το αφεντικό της CIA έδειχνε μια ανεπαίσθητη ειρωνεία να παιχνιδίζει στις κόρες των ματιών του! Δεν ήθελε να μιλήσει για να μη χαθεί η μαγεία της στιγμής. Το απολάμβανε. Έτσι γίνονται οι περισσότεροι ενεργοί πράκτορες όταν πιάσουν τις μεγάλες καρέκλες. Παύουν να σκούζουν σαν παλιές καραβέλες και γίνονται οι ατσαλάκωτοι που συνιστούν συνεχώς αυτοσυγκράτηση και λιμνάζουσα νερά. Λίγη ώρα αργότερα πέρασαν στο οβάλ γραφείο. Ο Νταν Μόρις έθεσε το πρόβλημα που εμφανίστηκε στον πρόεδρο με πολύ άρτιο τρόπο. Του έδειξε τις καμπύλες Γκάους και του τόνισε με γλαφυρότητα την ανάγκη να δείξει και η CIA υπευθυνότητα στην έρευνα, ώστε να αποφευχθεί κάποιο δυσάρεστο γεγονός. «Πολλά πράγματα πάντοτε φαίνονται αθώα αλλά τελικά δεν είναι κι όταν έχουμε να κάνουμε με τη Γουόλ Στριτ, τίποτα δεν πρέπει να μας αφήνει ανεπηρέαστους», παρατήρησε τελειώνοντας το πρώτο μέρος της ομιλίας του ο διοικητής της Γουόλ Στριτ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, γύρισε και κοίταξε παγερά τον Φίλιπ Στερν. Ανασηκώνοντας τους ώμους του είπε: «Μέχρι τώρα τα πήγες καλά, κοίτα τώρα μη τα θαλασσώσεις. Υπάρχει πρόβλημα με βαθμό προτεραιότητας αστραπιαίο. Βάλε τους 7

αετούς να πετάξουν πριν βουλιάξουν κάποιοι εμάς. Δεν μπορούμε να σηκώσουμε άλλο κραχ!». Ο αρχηγός του Λάνγκλεϋ, δεν είπε λέξη. Κούνησε μόνο το κεφάλι και κοίταξε τις μύτες των παπουτσιών του. Είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί την κατάσταση. Η σιωπή που έπεσε στο γραφείο ήταν ακατάστατη σαν παραβιασμένη βαλίτσα σε κουπέ τρένου. Τα δευτερόλεπτα που κύλισαν ήταν βαριά. Βαριά σαν μυλόπετρες ΕΛΛΑΔΑ ΑΘΗΝΑ «Γέροντα;». «Ναι». «Είμαι ο Στέλιος». «Ναι». «Έχω μιλήσει με τον Ιαβέρη». Τι σου είπε;». «Μπορεί να δώσει εξήντα καφάσια πορτοκάλια όχι παραπάνω». «Γιατί;». «Δεν ξέρω, τον είδα νευρικό και κουρασμένο. Η λαχαναγορά δεν σηκώνει άλλο μου είπε». «Αααα έτσι, ε!». «Ναι, γέροντα». «Που είσαι τώρα;». «Στο Σύνταγμα, κάθισα σ ένα παγκάκι να ξεκουραστώ». «Καλά, περίμενε εκεί, θα σε πάρω σε λίγο». «Να είναι ευλογημένο γέροντα». Ήταν μεσημέρι. Λίγο μετά τις δύο. Ο καιρός ήταν μαλακός κι ο ήλιος ζέσταινε γλυκά την μέρα εκείνη. Μόλις είχαν περάσει λίγες μέρες του Μαρτίου αλλά στην Αθήνα η ατμόσφαιρα ήταν καταπληκτική, ανοιξιάτικη σε όλο της το μεγαλείο. Έβγαλα απ το μικρό μου σάκο ένα πλακέ φλασκί νερό και ήπια δύο γουλιές. Ήταν δώρο της κόρης μου. Δεν το αποχωριζόμουν ποτέ. Με ξεδιψούσε και ταυτόχρονα τη θυμόμουν. Σε λίγο το κινητό μου χτύπησε, σε άλλη γραμμή. «Παρακαλώ», είπα. «Εγώ είμαι». Ο τόνος του ήταν διαφορετικός. Άλλαξε γραμμή κινητού κι εγώ σήκωνα την άλλη γραμμή μου από τα δύο κινητά μου που ήταν διπλόκαρτοτηλέφωνα. Είχα εγώ τέσσερις γραμμές και δεν γνώριζα πόσες ακριβώς είχε ο συνομιλητής μου! Τώρα έπρεπε να αλλάξω ορολογία έκφρασης. «Πες μου», ψιθύρισα. «Το σκέφτηκα», μουρμούρισε χαμηλόφωνα εκείνος. «Εδώ που φτάσαμε καλά είμαστε». Δίπλα μου κάθισε ένα ζευγάρι και κοιτούσε τους πολίτες που περνούσαν βιαστικά από κοντά μας. Δεν ένιωσα άσχημα κάθε άλλο μάλιστα. Τώρα που η αδρεναλίνη μου άρχισε να κυλάει στις φλέβες μου μ έναν απίστευτο ρυθμό, τώρα αισθανόμουν υπέροχα. Επιτέλους το παιχνίδι που είχα στήσει στο μυαλό μου θα έπαιρνε ομηρικές διαστάσεις. Κανείς δεν θα μπορούσε να συλλάβει το μέγεθος μιας ξεχωριστής δοκιμασίας. Κανείς «Τότε να το προχωρήσω» αποκρίθηκα. 8

«Ναι, μόνο κανόνισε μη σου δώσουν σάπια πορτοκάλια», γέλασε στη παρατήρηση του. Έκανα ένα ανεπαίσθητο μορφασμό και του αντιγύρισα. «Κάποτε έκανα λάθη, τώρα ποτέ. Θα συναντηθούμε σε εύλογο χρονικό διάστημα, περίμενε με!». «Ναι». Η γραμμή έκλεισε. Απόλυτη σιωπή. Σηκώθηκα, άναψα τσιγάρο και προχώρησα προς τη Γαλλική πρεσβεία. Ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλια μου. Ένα απροσδιόριστο που τα είχε όλα: ειρωνεία, γκλαμουριά και κάτι που δύσκολα διαβάζεται. «Τσακάλια», ψιθύρισα. «Ήρθε η ώρα των λύκων!». Οι κάμερες σάρωναν περιμετρικά το κτίριο. Στο φυλάκιο ελέγχου έδωσα τη ταυτότητα μου. «Τι θέλετε;» με ρώτησε ο Γάλλος φύλακας. «Τον κύριο Ρενιέ Ζινό». Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Ο κύριος Ζινό είναι ο πρέσβης. Θα μπορούσε να σας δεχθεί ο υποδιευθυντής του». Τον κοίταξα παγερά. Βύθισα το βλέμμα μου στο δικό του. Προσπάθησε να το κρατήσει κι εκείνος. Είχε περάσει πάνω από ένα λεπτό. Ο ένας κοιτούσε τον άλλο δίχως να κουνιέται έστω ένα τσίνορο. Κάποια στιγμή δεν άντεξε. Χαμήλωσε το βλέμμα του και ξαναπέρασε την ταυτότητα μου από το μηχάνημα που είχε μπροστά του. Για να τον βοηθήσω ν αποφασίσει σωστά του είπα: «Ήρθα να μιλήσω με τον αφέντη, όχι με τους υπηρέτες, κατάλαβες; Αυτός με περιμένει, τσακίσου τώρα και ενημέρωσε τους ανωτέρους σου». Αμίλητος σήκωσε το ακουστικό. Άρχισε να μιλάει Γαλλικά και να κάνει διάφορες χειρονομίες. Εγώ μέσα μου γελούσα, αλλά κρατούσα ύφος σοβαρό. «Γαλλάκια», σκεφτόμουν «σε πολλούς μπελάδες μας βάλατε με την Αντάτ κι είναι καιρός να πάρετε το μάθημα σας». Σε λίγο εμφανίστηκε ένας νέος άντρας, τριάντα περίπου χρονών και με άπταιστα Ελληνικά μου είπε: «Συγνώμη για την παρεξήγηση. Παρακαλώ κύριε, περάστε». Πάτησε το μπουτόν της συρόμενης πόρτας και με οδήγησε στο πρώτο επίπεδο της πρεσβείας. Στο πρώτο σαλόνι. Χαμογελώντας ευγενικά πρόσθεσε: «Ο κύριος πρέσβης θα σας δεχθεί σε λίγο. Ευχαριστώ για την κατανόηση». Κουνώντας ελαφρά το κεφάλι έκανε νόημα σ έναν υπάλληλο που ήταν λίγο πιο πέρα και είπε μαλακά: «Προσφέρετε ένα αναψυκτικό τον καλεσμένο μας». Έπειτα αφού μου ζήτησε συγνώμη χάθηκε στο διπλανό διάδρομο ΙΑΠΩΝΙΑ ΤΟΚΙΟ Ο Ζενίτι Σεν, έβγαλε το αμάξι του από την αλέα του πάρκου και χαμογέλασε καθώς ανέβασε τις στροφές του κόκκινου Νισάν. Λίγα λεπτά πριν είχε συναντηθεί με τον σύνδεσμο του που του έδωσε τα ονόματα των εταιρειών που έπρεπε να χτυπήσει το επόμενο πρωί, μόλις θα άνοιγε το χρηματιστήριο του Τόκιο, κι αφού του έδινε τηλεφωνικά τη λέξη: Κρόνος! Κάθε βράδυ σχεδόν, του τηλεφωνούσε ο Παπατζίμ, έτσι του συστήθηκε και του έδινε ραντεβού σε απίθανα μέρη της ιαπωνικής πρωτεύουσας. Ο Παπατζίμ ήταν ψηλός, λεπτός με μαύρα γένια και μαλλιά μακριά κι ενώ μιλούσε γλυκά και με ευγένεια, προκαλούσε στον Ζενίτι Σεν ένα είδος δέους! 9

Μιλούσε τέσσερις γλώσσες σχεδόν τέλεια. Κι ο Ζενίτι Σεν δε γνώριζε από πού ήταν. Μόνο μια νύχτα που τον είχε καλέσει στο σπίτι του, καθώς ήπιε αρκετά, του εξομολογήθηκε πως ήταν ο γιος του Σόρος, αλλά κρατιόνταν μακριά του για να μπορούν να κάνουν παιχνίδι σε άλλο επίπεδο. Με απλά λόγια, μέσα στη σούρα τους, ο Ιάπωνας χρηματιστής, ο Ζενίτι Σεν, κατάλαβε πως ο Παπατζίμ, ήταν η σκιά του Σόρος, που έπαιζε κορώνα γράμματα τις οικονομίες των κρατών με την εντολή του πατέρα του. Έξι μήνες τώρα ο Ζενίτι, δούλευε με τα κεφάλαια του Παπατζίμ. Οι δουλειές πήγαιναν καλά. Το γραφείο του μεγάλωσε και το προσωπικό του έγινε δεκαπλάσιο. Η χρηματιστηριακή Ζενίτι από ασήμαντη έγινε σημαντική και πριν ένα μήνα άνοιξε γραφεία και στη Σιγκαπούρη. Η Ζενίτι δούλευε κεφάλαια κι άλλων επενδυτών, όμως ο κύριος όγκος των μετοχών της κινούνταν με το ρευστό του Παπατζίμ. Ο Ιάπωνας χρηματιστής δεν είχε πρόβλημα. Τώρα είχε δυνατές πλάτες κι έπαιζε όπως ήθελε. Χαμογέλασε καθώς ψιθύρισε: «Μεθαύριο θα γίνει χαμός. Θα βγάλουμε πολλά χρήματα!» Πίσω του, ένα αμάξι του έπαιξε τα φώτα. Πίεσε ένα διακόπτη αφής στο σήμα του τιμονιού κι άκουσε μια φωνή να ρωτάει: «Όλα εντάξει αφεντικό;». Ήταν οι φρουροί του. «Ναι, συνεχίζουμε». Την προσωπική ασφάλεια του Ζενίτι Σεν την πρότεινε και την καθοδηγούσε ο Παπατζίμ. Αυτός, σαν πρώτο όρο, έθεσε στον Ιάπωνα χρηματιστή τους δικούς του φύλακες. «Όχι φλου καταστάσεις», του είχε πει. «Θέλω σιγουριά, ασφάλεια και εχεμύθεια! Αν δέχεσαι πες ναι αλλιώς θα βρω αλλού αυτό που θέλω». Ο Ζενίτι, ανασήκωσε τους ώμους του. «Κανένα πρόβλημα», είπε. «Τότε προχωράμε!». Κάπως έτσι άρχισε η δυναμική πορεία της Ζενίτι. Τώρα πλησίαζε στο κέντρο του Τόκιο, όπου είχε τα γραφεία του. Ένιωθε σίγουρος, η αίγλη του στους χρηματιστηριακούς κόλπους μεγάλωνε. Ταυτόχρονα μεγάλωναν και τα κέρδη του. Ο τριανταπεντάχρονος Ζενίτι Σεν, απολάμβανε τις καλύτερες στιγμές της ζωής του. Η αδρεναλίνη του ήταν συνεχώς στα ύψη, αφού στο διαμέρισμα του, κάποια υπάλληλος του θα τον περίμενε για να διασκεδάσει τις επιθυμίες του και το πρωί στο χρηματιστήριο θα ανεβοκατέβαζε τον πυρετό μαζί με τον δείκτη Νίκεϊ! Έξι μήνες τώρα, από τότε που άρχισε να συνεργάζεται με τον Παπατζίμ, τραβούσε απαλά το χαλάκι του χρηματιστηρίου κι έπειτα το άφηνε. Μεθαύριο θα το γύριζε ανάποδα! Η σκιά, έτσι αποκαλούσε ενδόμυχα τον συνεργάτη του, του έδωσε εντολή και κυριότητα 10 τρις δολάρια να κάνει το κόλπο: ΤΖΙΝ-ΤΖΙΝ, σε επτά εταιρείες: 1. KAWASAKI 2. JOHN DEERE 3. MOTOROLA 4. LG 5. NEC 6. SIEMENS 7. MICROSOFT Το ΤΖΙΝ-ΤΖΙΝ, είναι ένα κόλπο που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι πολύ μεγάλοι τραπεζίτες. Χαλαρά το εφαρμόζει και το κράτος των ΗΠΑ. Όταν θέλει ν αγοράσει χρυσό, ρίχνει το δολάριο με έντεχνο τρόπο κι όταν γεμίσει τις αποθήκες των θησαυροφυλακίων του, τότε ανεβάζει το δολάριο και πουλάει χρυσό! Η λέξη ΤΖΙΝ-ΤΖΙΝ, προήλθε από τον ήχο που κάνουν τα χρυσά νομίσματα. Τώρα ο Ζενίτι Σεν, έπρεπε να δεχθεί το 10

ευεργέτημα ενός χαλαρωτικού μασάζ, για να καταφέρει το πρωί να είναι προσεχτικός και να παίξει χαλαρά. Για πρώτη φορά θα έπαιζε τόσα μεγάλα ποσά. Αλήθεια πόσα εμφράγματα θα προκαλούσε; Πρώτα όμως έπρεπε ν ανοίξει το χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ κι αφού θα κυλούσε ήρεμα με δυνατές αγορές μεν, αλλά σε επίπεδο με σταθερό κλισέ, ώστε να κοιμίσουν τους Γερμανούς στη Φρανκφούρτη, αφού εκείνη την ώρα το Γερμανικό χρηματιστήριο θα πήγαινε προς το κλείσιμο του, στις 10 το πρωί, Νέας Υόρκης, τα γεράκια του Παπατζίμ θα πωλούσαν όσες μετοχές είχαν αγοράσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Την ίδια ώρα καθώς η αξία των μετοχών, λεπτό προς λεπτό θα έπεφτε, δύο από τις εταιρείες του Παπατζίμ στο χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης θα πωλούσαν κι αυτές όσες μετοχές είχαν αγοράσει! Εκείνες τις στιγμές στη Φρανκφούρτη το ρολόι θα έδειχνε 4μ.μ. κι ο πανικός θα τρέλαινε τους Γερμανούς τραπεζίτες. Τότε ο Χέλμουτ Σέφερ με την εταιρεία του BRANT-V- θα έριχνε για δέκα λεπτά τα παλικάρια του στην αγορά και θα τάπωναν τις καμμένες μετοχές της Γουόλ Στριτ και της Φρανκφούρτης κι όπου αλλού μπορούσαν να χτυπήσουν. Λίγο αργότερα θα έκλεινε για δύο ώρες τη λειτουργία της η Γουόλ Στριτ κι αυτό θα έδινε ανάσα στους Γερμανούς και το ερέθισμα να κλείσουν νωρίτερα το χρηματιστήριο τους Τι θα έκανε όμως ο Ζενίτι Σεν; Ποιες εντολές πήρε; Απλά πράγματα Μόλις θα άνοιγαν οι αγορές θα χτυπούσε αγοράζοντας μετοχές από τις τέσσερις πρώτες εταιρείες και αμέσως μετά τις υπόλοιπες τρεις. Για 30 λεπτά θα αγόραζε συνεχώς, με στοχοποιημένες τις τελευταίες τρεις. Θα έριχνε 10 τρις δολάρια, έως ότου να σπάσει όλα τα φράγματα που θα έστηναν για την ασφάλεια τους οι εταιρείες. Κι ύστερα θα πωλούσε!... Τα παιδικά μωρομάντιλα που θα αγόραζε θα αποκτούσαν αξία όσο κι ένα κομμάτι χαρτί υγείας Μια ώρα αργότερα οι μετοχές αυτών των εταιρειών θα βρίσκονταν σε ελεύθερη πτώση για δεύτερη φορά. Πόσο θα μπορούσαν να αντέξουν αλήθεια αυτές οι εταιρείες όταν όλο το μετοχικό τους κεφάλαιο δεν ξεπερνούσε τα 300 δισεκατομμύρια δολάρια; Το κόλπο ήταν στημένο καλά. Λεπτό προς λεπτό, ώρα με την ώρα, οι μετοχές αυτών των εταιρειών θα πλησίαζαν την αξία ενός άυλου χαρτιού, κι έπειτα, δεκαπέντε λεπτά πριν το κλείσιμο του χρηματιστηρίου τα γεράκια του Ζενίτι Σεν θα αγόραζαν. Τι θα αγόραζαν; Τις μετοχές των εταιρειών που είχαν στοχοποιήσει. Έτσι πολύ απλά, αλλά σίγουρα θα περνούσαν οι ιδιοκτησίες τους στα χέρια της Ζενίτι. Δεκαοκτώ ώρες μετά από τον όλεθρο της Γουόλ Στριτ και της Φρανκφούρτης, ο Ζενίτι Σεν, θα ισοπέδωνε και τα υπόλοιπα συντρίμμια της πρώτης μέρας Την ίδια ώρα, κάποιοι από την οικογένεια Ρούθτσφιλ, στη Φρανκφούρτη θα τίναζαν στον αέρα τα μυαλά τους και στη Νέα Υόρκη η δεύτερη οικογένεια, που κατά σύμπτωση το όνομα της αρχίζει με ρ-, Ροκφέλερ, θα έβαζε τη μουσούδα της στην ουρά, όπως κάνουν οι λύκοι όταν ξαπλώνουν στο χιόνι, αφού η Γουόλ Στριτ, θα δέχονταν σεισμό ανεπανόρθωτο Το πρωί, το άλλο εξαπτέρυγο του Παπατζίμ, θα έκανε τις δεύτερες αγορές στη Φρανκφούρτη για να σηκώσει λίγο το αντιστάτιγκ κοντρόλ! Έτσι, θεωρητικά και πρακτικά θα έβαζε πλάτη, ώστε να πείσουν τους άπιστους πως ήταν ένα ατυχές γεγονός που έφτασε ως τη σύμπτωση. 11

Η CIA βέβαια και όλες οι υπηρεσίες πληροφοριών που παρακολουθούν τα χρηματιστήρια τους θα κρατούσαν τους χάκερ τους, εικοσιτέσσερις ώρες στο εικοσιτετράωρο, ξύπνιους, έως ότου εντοπίσουν την εχθρική ενέργεια. Όμως η ομάδα του Παπατζίμ, χρησιμοποιούσε οκτώ δικλείδες ασφαλείας κι όταν καταρρίπτονταν οι μισές, αυτόματα δημιουργούνταν άλλες τέσσερις. Κάτι δηλαδή σα τη σχάση του ουρανίου! Αυτά τα κόλπα δε διδάσκονταν στα πανεπιστήμια, αυτά γεννιούνται από σπάνια μυαλά και αξιοποιούνται από νέους επιστήμονες, γεμάτους αρετές και φιλοδοξίες τόσο δυνατές που καθημερινά, τους αφανίζουν τα σωθικά τους Έτσι δεν έχουν ψυχή, δεν έχουν καρδιά, άρα είναι μηχανάκια που παίζουν τυχερά παιχνίδια μόνο για το κέρδος και τη διάκριση! Πέντε χρόνια τώρα, ο Παπατζίμ, στρατολογούσε σε όλο τον κόσμο, τα πιο κοφτερά κι ατρόμητα μυαλά, για να δημιουργήσει μια νέα χάρτα. Τη χάρτα του Οδυσσέα! Ένα αόρατο δίχτυ πάνω από τα τρία μεγαλύτερα χρηματιστήρια του κόσμου. Της Γουόλ Στριτ, του Τόκιο και της Φρανκφούρτης. Με το μυθικό όνομα: Οδυσσέας 1, Οδυσσέας 2 και Οδυσσέας 3, ο Παπατζίμ ήταν πλέον έτοιμος να λύσει τους κρίκους από τα γεράκια του και να κατασπαράξουν τους σπουργίτες! Κι αυτό δεν ήταν τίποτα Το αφεντικό του Παπατζίμ, ένας ηλικιωμένος μουσάτος στην Ελλάδα είχε στη διάθεσή του, 200 τρισεκατομμύρια δολάρια για να τα ρίξει όλα στο παιχνίδι! Ποιος ήταν αυτός ο τύπος που διέθετε κι έπαιζε τόσα κεφάλαια; Τι αποσκοπούσε; Και ποιος ήταν ο συνεργάτης του που του έριχνε τις ιδέες αυτές; Ο Παπατζίμ, ήταν τελικά τρίτος στην ιεραρχία. Άλλος έριχνε ιδέες, άλλος έδινε εντολές κι ο Παπατζίμ εκτελούσε πιστά και με απόλυτη ακρίβεια τα σχέδια που του πρότειναν. Οι υπόλοιποι ήταν τα εργαλεία. Τώρα το κόλπο ήταν έτοιμο. Δεν υπήρχε κυβέρνηση που θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα δίχτυ ασφάλειας σε ώρες πανικού για να κρατήσει την ισορροπία της. Τι θα έκανε π.χ. το χρηματιστήριο των Αθηνών; Ποια αναχώματα θα χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση, όταν όλο κι όλο το ετήσιο ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν μόλις 120 δισεκατομμύρια ευρώ; Το ίδιο θα συνέβαινε και με τα άλλα κράτη της Ευρώπης. Εδώ παίζονταν ένα παιχνίδι που ξεπερνούσε την πεντακοσάρα δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τώρα μιλούσαν τα τρισεκατομμύρια δολάρια και δεν ήταν ένα και δύο! Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί λοιπόν! Ο Νταν Μόρις, που ήταν το αφεντικό της Γουόλ Στριτ, μυρίστηκε τη παγίδα, όμως δεν μπορούσε να δει πόσο βαθύ ήταν το πηγάδι που θα έπεφτε. Ζήτησε επειγόντως τη βοήθεια της CIA και ενημέρωσε τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Τώρα ο πρόεδρος ήταν ενήμερος. Η CIA θα άρχιζε να σκαλίζει όλη τη νύχτα τα αρχεία της για να βρει άκρη. Εκείνος όμως έπρεπε να σκεφτεί! Θυμήθηκε τα λόγια που του έλεγε ο πατέρας του: «Να θυμάσαι, παιδί μου, πως το μόνο πράγμα που κάνει τον άνθρωπο ικανό να τα βγάζει πέρα στον κόσμο αυτό, είναι το μυαλό του. Δε χρειάζεται να έχει τα νύχια της αρκούδας, ούτε τη δύναμη του ταύρου. Δε χρειάζεται να έχει μύτη λύκου ούτε φτερά γερακιού, αλλά να έχει μυαλό και όσο το χρησιμοποιεί θα τα βγάζει πέρα στο κόσμο αυτό!». 12

Του έλεγε ακόμα πως «και τα πιο συνηθισμένα πράγματα, μπορούσαν να φαίνονται διαφορετικά όταν τα κοίταζε κανείς από διαφορετική γωνία». Με τις σκέψεις αυτές, έφτασε το αμάξι έξω από το σπίτι του. Έμεινε για λίγο σκεφτικός κι έπειτα είπε: «Πάμε στην ιρλανδέζικη παμπ, στη Λεωφόρο 106». Ο οδηγός έκανε στροφή και πήρε την πρώτη οδό για να μπει στο κέντρο της Νέας Υόρκης Θα έβρισκε τον Μπεν, τον ξερακιανό Ιρλανδό που έπαιζε κάπου κάπου μεγάλα ποσά κι έπειτα βουτούσε στον κορεσμό του γυναικείου αρώματος. Ο Μπεν, ήταν ένα κάθαρμα, αλλά όφειλε στον Νταν μια εκδούλευση, τώρα πήγαινε να πατσίσει μαζί του. Ο Μπεν Λάρι γνώριζε πράγματα και θαύματα, ήταν και από τις δύο πλευρές του νόμου. Ήταν κάποιος που λίγοι γνώριζαν, η θέση του τον υποχρέωνε να επισκέπτεται συχνά μέρη ύποπτα κι εκεί συζητώντας με παράξενους ξένους, προσπαθούσε ν ανακαλύψει τα κρυφά ρεύματα που παρέσερναν τις διπλωματικές βαρκούλες, σε λιμάνια ανυποψίαστα! Σ αυτή τη δουλειά δυστυχώς νεκρώνεις τα αισθήματα σου ούτε μίσος ούτε λύπη. Ο Μπεν Λάρι ήταν ένας ασυνήθιστος τύπος, δούλευε για μια άγνωστη υπηρεσία κυβερνητική και συναντούσε επίσης ανθρώπους που ήταν ευφυείς και γεμάτοι γνώσεις, αλλά είχαν έλλειψη σοφίας. Συχνά η αυτό-επιείκεια, η εξουσία και του πλούτου, μπορούσαν να οδηγήσουν τους ανθρώπους στην καταστροφή! Κάπου κάπου, έλεγε στον Νταν «Π.χ. οι πλούσιοι, είναι σκλάβοι των ορέξεων τους. Έχουν γεννηθεί πλούσιοι και δεν έχουν γνωρίσει ποτέ την άρνηση στις επιθυμίες τους. Η περιουσία τους μεγαλώνει διαρκώς κι όταν χορτάσουν πια απ όλα, βρίσκουν τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση, αρπάζοντας ό,τι τους είναι απαγορευμένο!». Ο Μπεν Λάρι, ήταν ένα κάθαρμα, τυλιγμένος με μια ασπίδα μαλακού εκβιασμού, όμως είχε το θάρρος να λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη Τον βρήκε να κάθεται σ ένα τραπέζι και να χαϊδολογιέται με μια πιτσιρίκα. Ήταν ένα διακριτικό μέρος σαν κουπέ τρένων. Το Μπέλφαστ 16, πρόσφερε τέτοιου είδους εφήμερες στιγμές! Ο Μπεν, γέλασε μόλις τον είδε κι αφού χτύπησε χαϊδευτικά τα καπούλια της μικρής, της είπε πως θα συζητήσουν και πάλι αργότερα. Έπειτα του πρότεινε ένα κάθισμα κοντά του και είπε: «Οι Άγγελοι αποφάσισαν να κατέβουν στην κόλαση αυτό σημαίνει πολλά!». Τον κοίταξε στα μάτια σοβαρά και ρώτησε: «Τι σου συμβαίνει φίλε;». Ο Νταν Μόρις ζήτησε να του φέρουν ένα μαρτίνι και αποκρίθηκε: «Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από όλες αυτές τις έγνοιες το τελευταίο καιρό φαίνεται όμως ότι έσπασαν πρώτα τα νεύρα μου!». Ο Μπεν, κατέβασε μονορούφι το ποτό του και του αντιγύρισε: «Εξήγησε με. Ίσως μπορώ να σε βοηθήσω. Άλλωστε ο λόγος που βρίσκεσαι εδώ, αυτό προϊδεάζει». Ο Μόρις πήρε μια βαθιά ανάσα. «Θα χτυπήσουν οι νεκροθάφτες, ΤΖΙΝ-ΤΖΙΝ, κι αν το κάνουν αυτό, θα μας διαλύσουν. Θα ρίξουν πολύ χρήμα στην αγορά Τόσο που δε μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου». «Δηλαδή;», ρώτησε ο Ιρλανδός «θα έχουμε ένα κραχ, όπως το 29;». Ο Νταν Μόρις γέλασε: «Τι λες τώρα, ξέρεις τι λες; Εδώ σου μιλάω για πλήρη διάλυση. Όλος ο πλανήτης θα πέσει στα γόνατα. Ένας ολόκληρος κόσμος θα πέσει στον γκρεμό». Έσφιξε τα χείλια του και πήρε ένα τσιγάρο από το πακέτο του Μπεν. «Κι εσύ τι κάνεις, δεν ενημέρωσες τις υπηρεσίες; Τον Πρόεδρο, τη CIA, την Ιντερπόλ, τη SAF, τη Σκότλαντ Γιαρντ; Το ΔΝΤ;» 13

Ο Νταν κούνησε θλιμμένα το κεφάλι. «Όλοι το γνωρίζουν αλλά είμαστε κρεμασμένοι στην κόγχη ενός γκρεμού. Το άσχημο είναι πως οι τιράντες αρχίζουν και χαλαρώνουν!». Ο Μπεν Λάρι άναψε ένα τσιγάρο και κοίταξε σκεφτικός τη φλόγα. Κάτι τον βασάνιζε. Κάτι ήθελε να πει όμως κάποιοι κανόνες του το απαγόρευαν. Τέλος είπε: «Ξέρω έναν τύπο που είναι σκέτο φαρμάκι Τον έχω γνωρίσει αυτόν τον άνθρωπο. Είναι ένα μελαγχολικό, ανήσυχο πλάσμα. Μπορούμε να το λυγίσουμε με μια λέξη μας και με την ίδια λέξη να το βάλουμε για πάντα στο δρόμο της καταστροφής!» Έπειτα αφού ζήτησε να φέρουν άλλα δύο ποτά συνέχισε: «Τα άγρια ζώα σκοτώνουν συχνά αυτά που είναι διαφορετικά. Ένας άσπρος λύκος ανάμεσα σε γκρίζους λύκους πρέπει να είναι τρομερός αγωνιστής για να επιζήσει, γιατί το ένστικτό τους, τους παροτρύνει να το σκοτώσουν, ίσως επειδή ένας άσπρος λύκος είναι ορατός από μακριά και μπορεί να φέρει σε κίνδυνο την αγέλη!». Ύστερα σταμάτησε και κοίταξε τον Νταν μ ένα βλέμμα που έμοιαζε να τον ρωτάει! «Πόσα;» Εκείνος έκανε μια απελπισμένη κίνηση, «Ήρθα να πατσίσουμε», του είπε. Ο Μπεν κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Γνωρίζω πως τιμάς τα παντελόνια που φοράς, πόσα;». Ο άλλος πήρε μια βαθιά ανάσα. «Είκοσι χιλιάδες των τριάντα, σου φτάνουν; Είναι η καλύτερη προσφορά μου!». Ο Μπεν Λάρι κούνησε θετικά το κεφάλι κι ύστερα ψιθύρισε: «Ο βοηθός σου, ο Άντονι Γιούτσον, αυτός θα γυρίσει τα φύλλα όταν εσύ θα ζητάς διακοπή της συνεδρίασης στο χρηματιστήριο της Γουόλ Στριτ». Ο Μόρις κοκκίνισε, πέρασε τα δάκτυλα μέσα από τα μαλλιά του κι ύστερα έπιασε το κεφάλι του. Η απάντηση, του ήρθε σαν κεραμίδα. Έπειτα σφύριξε ανάμεσα από τα δόντια του. «Άλλο τι γνωρίζεις;». Ο Μπεν σήκωσε τα χέρια του ψηλά. «Μου πρόσφερες ένα ποσό, σου έδωσα μια σημαντική πληροφορία Αύριο μπορεί να μου ζητήσεις κάτι άλλο. Να έχεις την ταμπακιέρα έτοιμη». Τον χτύπησε μαλακά στην πλάτη με πατρική στοργή κι έπειτα έκανε νόημα την πιτσιρίκα να πλησιάσει. «Τελειώσαμε με τον κύριο», της είπε Ο Νταν Μόρις σηκώθηκε και βγήκε απ το Μπέλφαστ με τσιτωμένα νεύρα. Διάφορες σκέψεις έτρεχαν σαν πληγωμένα διαβατάρικα πουλιά μες στο μυαλό του. Ένα κλικ συνεχώς του έδινε σήμα από τα βάθη της ψυχής του. Μια φωνή του φώναζε απελπισμένα: «Παραιτήσου παραιτήσου, ίσως δώσεις στις τρεις μέρες που θα μείνουν κλειστά τα χρηματιστήρια το χρόνο να αντιδράσουν οι αγορές». Κι ύστερα μέσα του μια άλλη φωνή του έλεγε: «Μπορείς να τα παρατήσεις και να κάνεις έτσι άχρηστη τη ζωή σου; Κι αν φύγεις αυτήν τη φορά, ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί πως δε θα αναγκαστείς να ξαναφύγεις πάλι; Και πότε θα πάψεις επιτέλους να φεύγεις;». Καθώς περπατούσε στο πεζοδρόμιο, οι φύλακες του τον ακολουθούσαν διακριτικά. «Δημιουργήσαμε μια ματωμένη χώρα», συλλογίστηκε. «Γεμάτη θυμούς και οικογένειες που μισούσαν η μία την άλλη. Κι ανάμεσα στα παλιά μίση, έχουν προστεθεί τα νέα αισθήματα, τα ένοχα και μισητά, απ τους πολέμους που δήθεν τελειώνουν πάνω στη γη αλλά τελικά δεν τελειώνουν!» συλλογίστηκε πικραμένα. «Τώρα κάποιοι, που η τρέλα τους σταμάτησε στη βία, θα χρησιμοποιήσουν τη νέα βόμβα τους, την αναίμακτη. Κι αυτή θα είναι χιλιάδες φορές ισχυρότερη, από αυτήν που χρησιμοποιήσαμε εμείς, οι ελευθερωτές του κόσμου, στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι». Ξαφνικά ένιωσε θυμωμένος με τον εαυτό του. «Είμαι ανόητος, κάθομαι άπραγος και περιμένω να με στριμώξουν», μουρμούρισε. Ύστερα έκανε νόημα στο αμάξι του, κι αφού μπήκε μέσα, είπε: «Στο γραφείο μου». Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν ακριβώς δύο. Άναψε ένα τσιγάρο και αφού το τελείωσε 14

πρόσθεσε: «Χτυπήστε κόκκινο συναγερμό. Όλους τους θέλω στη Γουόλ Στριτ. Κανείς να μην απουσιάσει». Έσφιξε τις γροθιές του και ψιθύρισε τα λόγια του Αλμπέρ Καμύ: «Κάνεις δε μπορεί να υποφέρει πάντα από το κρύο!». Τώρα έπρεπε να δράσει, με φρόνηση, σύνεση και πονηριά αλλιώς, οι εταιρείες τους θα πήγαιναν σαν την Ιφιγένεια στο βωμό, παρασέρνοντας κι άλλες θυγατρικές τους, χωρίς κανείς να μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε να υπολογίσει ακριβώς το κόστος. Το μόνο που είχαν σαν εναλλακτική λύση, ήταν να σταματήσουν τη λειτουργία των χρηματιστηρίων, κι αυτό όμως δε μπορούσε να συνεχιστεί για μέρες. Οι σκληροί τραπεζίτες, αυτοί που είχαν στις αποθήκες τους χρυσό, επίμονα θα ζητούσαν να άρουν οι κυβερνήσεις τα μέτρα ασφάλειας, γιατί θα δημιουργούνταν εμπίπτον θέμα! Ήθελαν να αρπάξουν τη μερίδα του λέοντος και μέσα από το χάος να δημιουργήσουν τη δική τους Νέα τάξη Δε γνώριζαν όμως πως μια τεράστια μηχανή κιμά θα τους άλεθε κι εκείνους. Ο Οδυσσέας, 1-2-3, είχε από πίσω του, στη Νέα Υόρκη, στο Τόκιο και στη Φρανκφούρτη, από τέσσερις εταιρείες και κάθε εταιρεία, είχε από τρεις μετόχους. Ο Παπατζίμ, με τη μέθοδο των μερμηγκιών, τους χώρισε έτσι ώστε να μην ανιχνεύονται! Κάθε Οδυσσέας, δηλαδή είχε δώδεκα Αποστόλους που ενεργούσαν αλυσιδωτά και περνούσαν απαρατήρητοι, μέχρι εκείνη τη μέρα. Στη Νέα Υόρκη είχε Αμερικανούς χρηματιστές, στη Γερμανία είχε Γερμανούς και στην Ιαπωνία είχε κι εκεί δώδεκα Ιάπωνες χρηματιστές και κάθε τριάδα, είχε και τη δική της χρηματιστηριακή εταιρεία. Έτσι, η ΖΕΝΙΤΗ, αντιπροσώπευε τον Οδυσσέα 2 και ο Ζενίτι Σεν, ο κεντρικός χρηματιστής για την Ιαπωνία, είχε στήσει άλλες τρεις εταιρείες με δικούς του υπαλλήλους που λειτουργούσαν φαινομενικά ανεξάρτητα, αλλά βρίσκονταν κάτω από τις εντολές του Ζενίτι Σεν Το ίδιο σκηνικό και στη Γερμανία, με τον Χέλμουτ Σέφερ να διοικεί τον Οδυσσέα 3 με την εταιρεία του BRANT-V και τις τρεις άλλες, άσημες αλλά επικίνδυνες χρηματιστηριακές, σε Βερολίνο, Βόννη και Φρανκφούρτη! Στη Νέα Υόρκη, ο Παπατζίμ, με τον Οδυσσέα 1, έπαιξε εντελώς ανορθόδοξα. Γνώριζε πως οι ταλαντούχοι χρηματιστές της Γουόλ Στριτ, έχουν ένα ιδιαίτερο λίμπιντο, στην τάξη. Έτσι και τους ανακατέψεις τα χαρτιά τα χάνουν. Κι επειδή ήταν διάνοια, έκανε το αντίθετο με τις προηγούμενες κινήσεις. Κράτησε πίσω την Αριζόνα LD που θα έβαζε σε κίνηση το μεγαλύτερο ποσό της επιχείρησης Οδυσσέας, τα 40 τρισεκατομμύρια δολάρια και ζήτησε από τον κεντρικό του μεταφορέα, χρηματιστή, τον Τζον Νταλ, να ξεμπροστιάσει τις δύο από τις τρεις εταιρείες του στην αρχή, δηλαδή να χτυπήσουν εκείνες πρώτες, κι επειδή γνώριζε πως το υπουργείο οικονομικών των ΗΠΑ, θα έριχνε πολύ ρευστό για να κρατήσει τον έλεγχο και να δημιουργήσει ένα προμαχώνα στα σκληρά χτυπήματα που θα δεχόταν το χρηματιστήριο της θα άφηνε μέχρι το μεσημέρι να ανεβοκατεβαίνει τρελά ο δείκτης Ντάου Τζόουνς. Στις δύο το μεσημέρι θα χτυπούσε με την τρίτη εταιρεία, τις μεγαλύτερες εταιρείες ρυζιού στον κόσμο: την ΑΡΙΟΝ, τη ΣΑΛΚΕ και την ΟΜΕΓΑ! Κι έπειτα από μισή ώρα θα άρχιζε να πουλάει μετοχές. Καθώς τα καμπανάκια θα άρχιζαν να χτυπούν, τότε θα έμπαινε στο παιχνίδι η Αριζόνα LD και θα αγόραζε όλα τα κουρελόχαρτα!... 15

Ό,τι κι αν χρησιμοποιούσε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, τα 40 τρισεκατομμύρια δολάρια θα σμπαράλιαζαν όλα τα αντιμέτρα που θα έβρισκαν μπροστά τους! Ο χρόνος των δέκα λεπτών, ήταν αρκετός, μέχρι ν αποφασίσει η κυβέρνηση του κλείσιμο της Γουόλ Στριτ, και τα κέρδη για τον Οδυσσέα θα ήταν πενταπλάσια από το αρχικό του κεφάλαιο Κι έπειτα θα ερχόταν η πένθιμη γαλήνη. Εκείνο το λευκό κενό που δεσπόζει δισταχτικά, όπως οι αρχικές εικόνες στα αρνητικά των φιλμ Γιατί; Γιατί απλούστατα, το πεντάγωνο των ΗΠΑ, που υποστηρίζεται ψηφιακά στο διαδίκτυο από τη Microsoft και κουβαλάει στον κορμό της, συστήματα της Siemens, της Motorola και της NEC, θα έπεφτε σαν ώριμο φρούτο στα χέρια εκείνου του Έλληνα, με τα μεγάλα γένια και τα μακριά μαλλιά. Το ίδιο θα πάθαιναν οι ισχυρότεροι τραπεζικοί όμιλοι, όπως η Ντόιτσε Μπανκ της Γερμανίας και πολλές πολεμικές βιομηχανίες σ όλο το κόσμο, αφού οι εταιρείες που επιλέχτηκαν να ισοπεδωθούν, αποτελούν τα στεγανά των τραστ σ όλο τον κόσμο Πως όμως βρέθηκαν σ αυτή τη δυσχερή θέση, οι τρεις οικογένειες που διοικούν αυτόν τον πλανήτη, μαζί με τους τραπεζίτες τους; 16

-ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ- ΕΛΛΑΔΑ-Δέκα μέρες πριν Κάπου, σ ένα μέρος, είκοσι άντρες κάθισαν από κοινού στο ίδιο τραπέζι. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Είχαν κάνει σ εκείνο το χρόνο τέσσερις συσκέψεις. Πάντοτε όμως κάτω από πλήρη μυστικότητα Εγώ παρακολουθούσα τις συγκεντρώσεις και πολλές φορές, αφού ζητούσα το λόγο παρέμβαινα για να διορθώσω ή να διατυπώσω καλύτερα και ευθαρσώς, τις όποιες κινήσεις που φαίνονταν ακαταλαβίστικες για κάποιους από τους είκοσι. Δεν ήταν το τιμ των G20, όμως αυτοί διέθεταν πολύ περισσότερα απ ότι οι κοσμοκράτορες μαϊμού! Δεν υπήρχαν γυναίκες στο χώρο εκείνο. Μόνο άντρες. Είκοσι άντρες κι εγώ, σε μια σφραγισμένη πάντα αίθουσα. Μία ώρα αργότερα μου έδωσαν το λόγο. Εγώ ήμουν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα τους εδώ και πέντε χρόνια. Όσες κι αν ήταν οι αντιπαραθέσεις τους, κατάφερνα να λυγίσω τις αλύγιστες προθέσεις τους κι ύστερα από ένα χρόνο, βρεθήκαμε όλοι στην πρώτη συνάντηση. Η συνάντηση που ήταν και ο άγνωστος Χ σε όλη τη μετ έπειτα συνέχεια. Από εκείνη τη συνάντηση μπορούσε να μη ξεκινήσει τίποτα και ταυτόχρονα να ξεκινήσουν άπειρα γεγονότα που θα καθόριζαν το μέλλον του κόσμου. Των ανθρώπων της γης. Όλοι με κοιτούσαν στα μάτια. Στεκόμουν μπροστά τους και κρατούσα ένα χάρακα. Πίσω μου ήταν ο παγκόσμιος χάρτης και δίπλα μου ένας μαυροπίνακας. Χαμογέλασα αχνά, με ένα μέτρο σεβασμού και άρχισα να εξιστορώ τις εξελίξεις αυτές που περίμεναν τόσο καιρό «Πριν τέσσερα χρόνια, ύστερα από ένα χρόνο διαβουλεύσεων, αποφασίσαμε να πάρουμε τη σκυτάλη από τα βρωμερά χέρια των τραπεζιτών και των τοκογλύφων όλου του πλανήτη και να αποδώσουμε δικαιοσύνη στις κατώτερες τάξεις που λοιδορούνταν, σπρώχνονταν, δείχνονταν με το δάκτυλο και καθημερινά είχαν και έχουν στον τράχηλο τους το τσεκούρι. Το τσεκούρι της παγκοσμιοποίησης, το τσεκούρι των είκοσι οικογενειών που καταδυναστεύουν τον κόσμο. Η ώρα έφτασε!... Το τέλος τους πλησιάζει. Κι όλα αυτά έγιναν και θα γίνουν από τη δική σας προσφορά, με τη δική σας σοφία και αρετή και με τη φώτιση του Κυρίου μας. Κάποτε η ανθρωπότητα θα σας ευγνωμονεί. Όπως επίσης κι όλοι ο φτωχοί του κόσμου. Σε λίγες μέρες το τεράστιο δίχτυ που πλέξαμε πάνω από αυτούς τους ανίερους και βλάσφημους κατακτητές των κρατών θα δώσει το πρώτο χτύπημα του. Το δοκιμάσαμε μία εβδομάδα πριν και επιστρέψαμε στις αρχικές μας θέσεις. Θέλαμε να δούμε πως μπορούν ν αντισταθούν, ώστε να ετοιμάσουμε κι εμείς τις δικές μας δικλείδες ασφαλείας. Όμως για ένα να είστε σίγουροι, με το κόπο που κάνατε, με την προθυμία που δείξατε και με το χρυσό και τα χρήματα που διαθέσατε, ο καθένας από εσάς κι όλοι μαζί ταυτόχρονα, αυτή η εβδομάδα που θα έρθει θα αλλάξει τα πάντα πάνω στη γη. Η ανθρωπότητα θα ανασάνει και κάποιοι θα κλαίνε, έως ότου αποφασίσουν να τινάξουν τα μυαλά τους, αφού τα συντρίμμια τους όπου θα κατοικούν δε θα τους επιτρέπουν τις ανέσεις του παρελθόντος. Αυτά τα σκουλήκια δε θα έχουν θέση ανάμεσα στους ανθρώπους!...». Έπειτα, χτύπησα με το χάρακα πάνω στον χάρτη στη θέση που βρίσκεται η Νέα Υόρκη και είπα παγερά: «Η οικογένεια που καταδυναστεύει τη Γουόλ Στριτ, οι Ροκφέλερ θα αναγκαστούν να μαζευτούν σαν κάμπιες στο κουκούλι τους». Ύστερα χτύπησα το χάρακα στην Ευρώπη, στη Φρανκφούρτη! «Κι εδώ η οικογένεια, 17

που καταδυναστεύει την Ευρώπη και ελέγχει τη Λέσχη Μπίντελμπεργκ, οι Ρούθτσφηλ, θα αισθανθούν ότι το τραπεζικό τους ταμπεραμέντο, πάει στον πάτο. Τέρμα οι έξυπνες κομπίνες με τους τραπεζίτες τους. Τώρα ποιος θα πληρώσει τα 49 τρισεκατομμύρια ευρώ που χρωστάει το εργοστασιάκι της που λέγεται Ντόιτσε Μπανκ, αυτό είναι δικό τους θέμα!». Και μετά ακούμπησα τη μύτη του χάρακα μου εκεί που βρίσκονταν η πρωτεύουσα της Ιαπωνίας. «Από εδώ, από το τέλος δηλαδή, θα δοθεί η χαριστική βολή Η τριμερής πρέπει να διαλυθεί και θα διαλυθεί». Άφησα για λίγο η σιωπή να κάνει το κύκλο της κι έπειτα πήρα μια κιμωλία και πλησίασα το μαυροπίνακα. Τους μετρούσα τις ώρες και εξίσωνα το χρόνο, της Νέας Υόρκης, της Φρανκφούρτης και του Τόκιο. Τους εξηγούσα πως θα γινόταν η μεταφορά και κάθε παραμικρή λεπτομέρεια, αν και σε προηγούμενες επαφές, σε αποκλειστικότητα τους τα εξέθετα με σαφέστατο τρόπο. Τώρα όμως ήρθε η αρχή του τέλους κι ήθελαν ν ακούσουν ξανά κι εγώ τους εξηγούσα Ήρεμα και με σαφήνεια, τους έδινα να εμπεδώσουν όλες τις λεπτομέρειες. Δε βιαζόμουν, τώρα που φτάσαμε εδώ, έπρεπε να τους χαϊδεύω τα αυτιά. Καμία αντίρροπη επαγωγή δεν έπρεπε να σταθεί εμπόδιο στη πορεία των γεγονότων!... ΑΘΗΝΑ Ήταν Παρασκευή. Κι ήμουν στο σαλόνι της γαλλικής πρεσβείας. Έπινα το αναψυκτικό μου και περίμενα τον Πρέσβη. Τον Ρενιέ Ζινό. Προσπαθούσα να κρατήσω σταθερούς τους χτύπους της καρδιάς μου. Στο σακίδιο μου είχα αυτό που έπρεπε να παραδώσω και να πάρω κάτι άλλο για επιστροφή. Κι εγώ, περίμενα Κάποια στιγμή από το διάδρομο ξεπρόβαλε μια Γαλλιδούλα. Κομψή και λεπτή με φωτεινά μάτια. «Μεσιέ», μου είπε, «ακολουθήστε με. Ο κύριος Πρέσβης σας περιμένει». Ο Ρενιέ Ζινό. Με περίμενε όρθιος στο γραφείο του. Κάναμε μια τυπική χειραψία κι ύστερα με ρώτησε με αγωνία! «Όλα εντάξει;». Κούνησα το κεφάλι μου. «Είμαι έτοιμος, εσείς, κύριε Ζινό;». Μου ένευσε καταφατικά. Γύρισε προς τη γραμματέα του. «Ναταλί», είπε, «δείξε στον κύριο Στιλ τι έχουμε να του δώσουμε!». Η Γαλλιδούλα μου πρότεινε να καθίσω σ ένα άδειο γραφείο. Έπειτα άνοιξε ένα μεγάλο συρτάρι και έβγαλε το αντίγραφο από αυτό που είχα στο δικό μου σάκο. Ήταν το ένα από τα δύο τμήματα της οροφής της σκηνής του Μεγάλου Ναπολέοντα. Οι Γάλλοι είχαν αποφασίσει καιρό τώρα ή μάλλον χρόνια, από το 2006, να στήσουν τη σκηνή στο μουσείο του Λούβρου. Έλα, όμως που δεν είχαν το ένα τμήμα της οροφής από τη σκηνή του Μεγάλου Ναπολέοντα. Σαν Γάλλοι που ήταν και αθεράπευτα σωβινιστές, δεν υπήρχε περίπτωση να φτιάξουν ένα ψευδεπίγραφο κομμάτι και να το κρεμάσουν. Γνώριζαν όμως πως σε ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους, στην Ιερά μονή Εσφιγμένου, εκεί υπήρχε! Φόρεσαν τα καλά τους, πήραν και τους έμπειρους στο είδος τους, και πλησίασαν με τον γνωστό τρόπο που χρησιμοποιούν οι διπλωμάτες και οι παπλωματάδες. Ταυτοποίησαν τη γνησιότητα του κι έπειτα έφυγαν. 18

Λίγες μέρες αργότερα, επισκέφθηκε τον ηγούμενο της μονής ο Πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα και του έκανε μια απίθανη πρόταση. Του πρόσφερε για το κομμάτι εκείνο που το είχαν οι Εσφιγμενίτες μέσα σε μια εταζέρα, στο σκευοφυλάκιο τους, το αμύθητο ποσό των 60 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το μισό δηλαδή του ΑΕΠ της Ελλάδας του 2005! Ο ηγούμενος τότε αρνήθηκε την προσφορά και τα Γαλλάκια άρχισαν να αισθάνονται σαν τις πεταλούδες που κόλλησαν στη λάμπα και κάηκαν. Τι γύρευε όμως το τμήμα εκείνο της σκηνής του Μεγάλου Ναπολέοντα μέσα στη μονή Εσφιγμένου; Από το 1812, τότε που οι Ναπολεόντειοι αετοί βρίσκονταν στην μεγάλη αίγλη τους, ο Ναπολέων φλερτάριζε τα Επτάνησα που διαδοχικά περνούσαν από τους Άγγλους στους Ενετούς και στους Ρώσους! Ο Ναπολέων, για λόγους φιλελληνικούς, ώστε να κερδίσει τη συμπάθεια των Επτανησίων, συχνά έλεγε σtους πράκτορες του που βρίσκονταν στα Επτάνησα: «Να μιλάτε για την αρχαία Ελλάδα, για τον Παρθενώνα, να μιλάτε και να δοξάζετε το περήφανο γένος των Ελλήνων!». Εκείνο τον καιρό ο Πατριάρχης Γρηγόριος Ε, που βρίσκονταν στο Άγιο Όρος, παρακολουθούσε με άγρυπνο μάτι το φλερτάρισμα του Ναπολέοντα. Εκείνη τη περίοδο έκτειε την Τρίτη εξορία του στο Άγιο Όρος. Πριν καιρό, στη δεύτερη πατριαρχεία του, μπήκαν οι Άγγλοι με το στόλο τους στα Δαρδανέλια και προσάραξαν χωρίς να βρουν ιδιαίτερη αντίσταση μπροστά στο παλάτι του Σουλτάνου Μουράτ Β. Ήταν Φλεβάρης του 1807. Ο αγγλικός στόλος με ναύαρχο τον Ντούκφορδ, όρμησε στα Δαρδανέλια κι αφού παραβίασε τα στενά, κάτω από μια βροχή φωτιάς, έκαψε την τουρκική αρμάδα στην Καλλίπολη. Κι εκείνη η θεωρία του Άγγλου ναυάρχου: ο αιφνιδιασμός αποδίδει, έφερε αναστάτωση και πανικό στους Τούρκους, όταν γέμισε η θάλασσα του Μαρμαρά, από δίκροτα και φρεγάτες του αγγλικού στόλου Σ εκείνη την ιστορική στιγμή φάνηκε το ψυχικό και πνευματικό ανάστημα του Πατριάρχη. Ο Γρηγόριος έκανε αυτό ακριβώς που έπρεπε να κάνει σαν αρχηγός κράτους. Έκανε αντίσταση κατά των Άγγλων, κάτω από τα κανόνια τους, οδηγώντας χιλιάδες Έλληνες στα χαρακώματα. Η ανώτερη πνευματική του διαύγεια και διάνοια, του επέβαλε να σκέφτεται πως το κράτος των Ελλήνων θα γινόταν τέσσερα κομμάτια, αν αναλάμβαναν την εξουσία οι Άγγλοι. Ο διαμελισμός της Τουρκίας εκείνη την εποχή σήμαινε και διαμελισμό του Ελληνισμού, γιατί όλα στην Τουρκία ήταν ελληνικά, εκτός από την κρατική εξουσία. Το μοίρασμα του Ελληνισμού στους Ευρωπαίους Βασιλιάδες, σήμαινε τέλειο αφανισμό, χωρίς ελπίδα και μακρινή ανάσταση! Κι επειδή οι Έλληνες με πρωτοστάτη τον Πατριάρχη Γρηγόριο, έτρεψαν τους Άγγλους σε άτακτη φυγή, ο Ναπολέων σε ένδειξη τιμής προς το πρόσωπο του, του έστειλε το ένα τμήμα της οροφής από τη σκηνή που είχε στις πολεμικές επιχειρήσεις του και τα εξής λόγια: «Πανιερότατε! Αν και η σκηνή μου δεν έχει σκεπή, έχω την προσδοκία μια αληθινής φιλίας με εσάς. Η Υψηλότητα σας, γαληνεύει τους φόβους μου και τις πονεμένες μου σκέψεις Γι αυτό δεχτείτε από ένα ταπεινό φίλο σας αυτό το δώρο». Λίγο αργότερα ο Γρηγόριος Ε, εξορίστηκε και πάλι στο Άγιο Όρος. Ήταν το δώρο της ευγνωμοσύνης του Τούρκου Σουλτάνου για την αντίσταση που έκανε κατά των Άγγλων! Μαζί του όμως πήρε και το τμήμα της σκηνής του Μεγάλου Ναπολέοντα. 19

Κι επειδή είχε βάλει το θεμέλιο λίθο στον καθολικό της ιεράς μονής Εσφιγμένου, το Ναό της Αναλήψεως του Κυρίου, θεώρησε σωστό να προσφέρει και το δώρο του Ναπολέοντα στον Ναό Τώρα, εγώ βρισκόμουν στο γραφείο του Γάλλου πρέσβη και είχα τη γραμματέα του δίπλα μου. Είχε απλώσει το ψευδεπίγραφο τμήμα της οροφής πάνω στο γραφείο, όπως οι γυρολόγοι έμποροι, κι εγώ απλά το παρατηρούσα. Με την ευγενική έννοια και εκδοχή, παρατηρούσα τις λεπτομέρειες αν και δε μου άρεσε αυτό που έκανα! Είχα ανέβει τόσα σκαλιά για να κάνω μια απάτη μια απάτη με την άγνοια των πιστών, αλλά ταυτόχρονα και για το καλό τους. Έπειτα αφού κούνησα θετικά το κεφάλι μου, έβγαλα από το σάκο μου το δικό μου τμήμα. Το αληθινό. Εκείνη το είχε μαζέψει και το είχε αμπαλάρει έτσι που να μπαίνει άνετα στο σάκο μου. Καθώς εγώ ξεδίπλωνα το αληθινό τμήμα της οροφής από τη σκηνή του Μεγάλου Ναπολέοντα, εκείνη με μελετημένες κινήσεις έβαλε μες στο σάκο μου το δικό της κομμάτι. Την ίδια στιγμή ο Γάλλος πρέσβης ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. Το θαύμαζε! Κι ήμουν σίγουρος πως ένιωθε μια ανείπωτη χαρά, γιατί κατάφερε ότι δεν κατάφεραν οι προκάτοχοι του. «Το τέλειο» ψιθύρισε. Γύρισα και το κοίταξα. «Το αυθεντικό», πρόσθεσα. «Σε πέντε χρόνια θα σας φέρει τα χρήματα που ξοδέψατε για να το αγοράσετε!». Μου ένευσε καταφατικά. «Έτσι το έχουν υπολογίσει οι ειδικοί» μουρμούρισε. Έπειτα πήρε μια βαθιά ανάσα καθώς η Ναταλί με ιδιαίτερη προσοχή και ευλάβεια το πακετάριζε σε ειδικό κιβώτιο και κάθισε πίσω από το γραφείο του! «Ας κλείσουμε τώρα τους λογαριασμούς μας!». Του χαμογέλασα και είπα: «Καθαρά πράγματα, κύριε Ζινό. Θέλουμε τα καφάσια να έχουν τα πορτοκάλια που συμφωνήσαμε!». Εκείνος για μια στιγμή κοκκίνισε κι ύστερα χαμογέλασε λυπημένα. «Είναι λογικό να μην υπάρχει στην ανθρωπότητα εμπιστοσύνη. Ένα μόνο όμως σου λέω. Θα θέλεις πολύ στο μέλλον να συνεργάζεσαι με Γάλλους και ειδικά με διπλωμάτες αυτό να το θυμάσαι!». Έπειτα άνοιξε το συρτάρι του και μου έδωσε δύο επιταγές από 30 δισεκατομμύρια η κάθε μία. Ήταν από διαφορετικές τράπεζες και τα λεφτά είχαν κατατεθεί στη Σιγκαπούρη Μπανκ και στην τράπεζα της Ιαπωνίας. Δεν υπήρχε όνομα αλλά ένας αριθμός κι ένα κλειδί για κάθε μία. Ένας αριθμός σαν αλγόριθμος ή σαν μεγάλο PIN τηλεφωνίας! Το κοίταξα σκεφτικός, έπειτα είπα: «Χρειάζομαι δέκα λεπτά να το επιβεβαιώσω». Ο πρέσβης ανασήκωσε τους ώμους του. «Σέβομαι την πρόταση σου». Κάλεσα αμέσως το γέροντα στο κινητό του. Στο τρίτο κάλεσμα απάντησε. «Ναι», είπε. «Θέλω να σου μεταφέρω τα PIN της τηλεκάρτας σου. Μόλις τα ελέγξεις, κάλεσε με!». «Εντάξει, σε ακούω». Του έδωσα της Σιγκαπούρης και της Ιαπωνίας. «Εντάξει;». «Ναι», μου αποκρίθηκε. «Περίμενε!». Κάθισα στην άκρη και περίμενα. Ο πρέσβης της Γαλλίας ήταν διαχυτικός. Αρκετά νέος και ήξερε να δημιουργεί γέφυρες φιλίας στους επισκέπτες του. «Μας λύσατε τα χέρια», είπε κάποια στιγμή, καθώς μιλούσαμε για το συγκεκριμένο θέμα. Του ένευσα καταφατικά και προσπάθησα να τον κολακεύσω. «Ήσασταν ο μόνος που συμπάθησε ο γέροντας», του αποκρίθηκα. «Είχατε την εξυπνάδα να μείνετε με τους βοηθούς σας δύο μέρες στο μοναστήρι και να 20

πλησιάσετε τους μοναχούς. Επιμένατε στη μάθηση κι ας μην ήταν τίποτα σίγουρο. Αυτό έκανε το γέροντα να το σκεφτεί βαθύτερα ξέρετε ο γέροντας αυτός έχει ένα ειδικό πνευματικό βυθόμετρο που μετράει την ψυχή και το πνεύμα του καθενός». Ο πρέσβης της Γαλλίας με παρακολουθούσε με απόλυτη ευεξία, αποφεύγοντας να απαντά στα τηλέφωνα που του έδιναν από το κέντρο. Μάλιστα κάποια στιγμή είπε στη Ναταλί να πάψουν να τον ενοχλούν έως ότου διευθετηθεί το θέμα που χειρίζεται στο γραφείο του. Τελικά, δεκαπέντε λεπτά αργότερα χτύπησε μία από τις γραμμές που είχα «Παρακαλώ», είπα. «Όλα εντάξει, πάρε τα πορτοκάλια που σου δίνουν και φύγε ξέρεις τι θα κάνεις!». Ήταν ο γέροντας στο τηλέφωνο. «Πολύ καλά, φορτώνω και φεύγω», του αντιγύρισα. «Θα σε περιμένουν δύο φουσκωτοί έξω από εκεί που είσαι είναι μέσα σ ένα BMW γκρι, άστους να σε πάνε αυτοί εκεί που γνωρίζουν!». «Τέλος, τα λέμε», είπα και σηκώθηκα. Έβαλα τις επιταγές στην εσωτερική τσέπη του σακακιού μου κι ύστερα πήρα το δρόμο προς την έξοδο. Ο πρέσβης με ακολούθησε και μου έσφιξε το χέρι. «Χάρηκα», μου είπε και χαμογέλασε. Του ανταπέδωσα το χαμόγελο. «Κι εγώ», του ψιθύρισα. Είχα τελειώσει κι αυτή την αποστολή μου και αισθανόμουν χαρούμενος 21

-ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ- ΤΟΚΙΟ-ΙΑΠΩΝΙΑ Η βελόνα απ το κοντέρ του κόκκινου Νισάν τούρμπο είχε κολλήσει στα 200 χιλιόμετρα. Το στροφόμετρο έμπαινε σιγά σιγά στις κόκκινες κουκίδες των επτά και οκτώ χιλιάδων στροφών! Ο Ζενίτι Σεν κρατούσε γερά το τιμόνι. Ταυτόχρονα, απεγνωσμένα προσπαθώντας να ξεφύγει τους διώκτες του, δύο τζιπ Τογιότα, προσπαθούσε να μιλήσει με τον Παπατζίμ. Κάποια στιγμή άκουσε στο ακουστικό τη φωνή του. Ήταν δύο και μισή. «Τι συμβαίνει;», τον ρώτησε παγερά εκείνος. «Με κυνηγούν δύο τζιπ Τογιότα. Δε δείχνουν να έχουν καλό σκοπό!». «Που είσαι;» «Στην εκατοστή έκτη, σε λίγο θα περάσω την κεντρική 60 χρειάζομαι βοήθεια, έδιωξα τους φύλακες γιατί θα έμενα στα γραφεία με τη Σούκι, όμως εκείνη έφυγε κι έτσι είπα να πάω σπίτι». Άκουσε τον Παπατζίμ να λέει: «Ντύνομαι, συνέχισε εσύ κι αν ζοριστείς βάλε και το Νίτρο. Έρχομαι να σε βοηθήσω. Θα βρω και τους φύλακες σου. Κρατήσου στην οδήγηση κι άναψε το GPS για να σ εντοπίσω!». Ο Ζενίτι Σεν σκόρπισε μερικές βρισιές μες στην καμπίνα κι έπειτα αφού έκανε ένα απελπισμένο ελιγμό, πάτησε το διακόπτη του Νίτρο το αυτοκίνητο τώρα τινάχτηκε μπροστά σαν να του έδωσαν διπλάσια δύναμη. Σκούπισε τον ιδρώτα από το μέτωπο του και βλασφήμησε νοερά την απερισκεψία του να διώξει τους φύλακες του. Στο μεταξύ οι διώκτες του προσπαθούσαν να τον εμβολίσουν, όμως το κόκκινο Νισάν έκανε διάφορους ελιγμούς και πορεύονταν στην κεντρική λεωφόρο του Τόκιο. Δεν είχαν περάσει πάνω από εφτά λεπτά, όταν αισθάνθηκε τη βοήθεια που περίμενε, από το καθρεφτάκι του είδε, ένα κίτρινο αμάξι να πλαγιοκοπά το πρώτο Τογιότα και κάτι λάμψεις φάνηκαν, λες και άναβαν αναπτηράκια. Ύστερα το πρώτο Τογιότα έστριψε δεξιά έκανε δύο τούμπες στον αέρα και έπεσε στην άσφαλτο παίρνοντας φωτιά. Το δεύτερο που ακολουθούσε είχε σχεδόν την ίδια μοίρα. Η πορεία του κόπηκε ξαφνικά καθώς πήδησε στον αέρα και εξεράγει. «Χτυπήθηκε με ρουκέτα», συλλογίστηκε ο Ζενίτι Σεν. Χαμογελώντας, χαλάρωσε κι έκοψε μαλακά την ταχύτητα του. Εκείνη τη στιγμή άκουσε τον Παπατζίμ: «Ελεύθερος ένα αμάξι θα σε ακολουθήσει, θέλω όμως να προσέχεις!». Κούνησε τα κεφάλι. «Ναι», ψιθύρισε. «Σ ευχαριστώ!». «Καληνύχτα», είπε ξερά ο Παπατζίμ, κι έκλεισε Ο Παπατζίμ κοίταξε τους ασιάτες που ήταν στο αμάξι του. «Πάμε γρήγορα σπίτι. Έχουμε δουλειά κι η νύχτα αυτή δεν είναι για ύπνο. Ενημερώστε τους πυλώνες ασφάλειας και επικοινωνήστε με όλους τους υπεύθυνους για το συμβάν. Πρέπει να έχουν τα μάτια τους και τ αυτιά τους δεκατέσσερα. Πείτε τους να πίνουν συνεχώς καφέδες, καφέδες, καφέδες! Όποιος βρεθεί μπόσικος, θα τον εκτελέσω με συνοπτικές διαδικασίες. Δηλαδή ούτε καν θα του ζητήσω ν απολογηθεί Με πιάνετε;». Οι άλλοι ένευσαν καταφατικά κι έβγαλαν τα τηλέφωνα τους. Ο κόκκινος συναγερμός, χτυπούσε σα σφυριά στ αυτιά αυτών που καλούσαν. Ο Παπατζίμ, μόρφασε καθώς πάρκαρε το αμάξι στο γκαράζ. 22

«Όλοι έξω», φώναξε «και στις θέσεις σας. Μη νομίζετε πως μόνο εμείς είμαστε οι έξυπνοι πάντα θα υπάρχουν πονηροί και γρηγορότεροι. Η ποιότητα μια διάνοιας φαίνεται όμως πως αντιδρά και πόσο ψύχραιμη είναι». Μπήκε σα σίφουνας στο σπίτι κι άρχισε να ετοιμάζει το σακίδιο του. Καθώς έριχνε βιαστικά τα ρούχα του μέσα, κάλεσε το αεροδρόμιο του Τόκιο. «Ναι, τι ώρα έχει αεροπλάνο για Λος Άντζελες;» ρώτησε. Η υπάλληλος αποκρίθηκε το ίδιο κοφτά. «Σε σαράντα λεπτά, κύριε». Ο Παπατζίμ πήρε μια ανάσα και ξαναρώτησε. «Υπάρχει θέση;». «Μόνο VIP!». «Πολύ ωραία, κρατήστε με μία θέση παρακαλώ, βρίσκομαι στο δρόμο». Ο φύλακας του σπιτιού, τον ρώτησε: «Θα φύγετε κύριε;». Γύρισε και τον κοίταξε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. «Η ερώτηση σου είναι ηλίθια. Κινούμαστε με ταχύτητα, εξυπνάδα, θάρρος και πονηριά. Αν ακούσω άλλη τέτοια ερώτηση είναι προτιμότερο να φύγεις ξέρεις γιατί; Γιατί δεν μπορώ να έχω βλάκες στην ομάδα μου Τώρα κάλεσε τον οδηγό μου κι ύστερα τηλεφώνησε στο κτήμα του Λος Άντζελες. Πες τους να ετοιμαστούν για μάχη! Να ανοίξουν τις γραμμές του δορυφόρου χότμπιτ και να οργανωθούν όπως πρέπει. Το πρωί που θα φτάσω, πρέπει όλα να δουλεύουν ρολόι κατάλαβες; Θέλω να το τονίσεις κανονικά πολλές φορές Ερεθίζομαι προς Ξύλινους Αυτοί θα το πιάσουν το μήνυμα». Ο φύλακας του σπιτιού, κούνησε το κεφάλι. Ήταν ο πιο έμπιστος του Παπατζίμ. «Μάλιστα κύριε», είπε και τσακίστηκε να εκτελέσει τις διαταγές που έλαβε Τώρα πετούσε για το Λος Άντζελες. Στο κτήμα, που ήταν έξω από την πόλη και ήταν διαμορφωμένο με τα καλύτερα συστήματα ενημέρωσης για όλο τον κόσμο, διαθέτοντας δύο δυαδικές ίνες των 2.800 γραμμών, απ ευθείας από τον δορυφόρο χότμπιτ και οκτώ χάκερ που θα μπορούσαν να κάνουν τα πάντα. Μελέτησε και πάλι τις σημειώσεις του: Στις 6:30 πμ. θα βρισκόταν στο κτήμα του Λος Άντζελες. Εκείνη την ώρα στη Νέα Υόρκη, η ώρα θα ήταν 9:30 πμ. Στη Φρανκφούρτη, 3:30 μμ. Στο Μέξικο Σίτυ 8:30 πμ. και στην Μπραζίλια 11:30 μμ. Κι όλες οι ώρες θα ήταν στην ίδια μέρα σε αντίθεση που η ώρα στο Τόκιο πορευόταν 1 μέρα πιο μπροστά Με τις σκέψεις αυτές, κάλεσε στη Νέα Υόρκη, τη Σούζαν Έλιοτ, που ήταν πριν ένα χρόνο το κουνελάκι του πλέι μπόι. Τη χρυσοπλήρωσε μέχρι να την κάνει αναπόσπαστο τμήμα της αγκαλιάς του. Κι όταν τα κατάφερε ύστερα από αρκετό αγώνα και άφθονο χρήμα, της ζήτησε να πλησιάσει τον Άντονι Γιούτσον. Έπειτα όλα κύλισαν όπως τα είχε προγραμματίσει!... Είκοσι μέρες μετά, το κουνελάκι του Μαΐου στο περιοδικό πλέι μπόι, γνώρισε το Γιούτσον στον ετεροθαλή αδερφό της, το Παπατζίμ. Ο Παπατζίμ, είχε την ευχέρεια να κάνει φίλους και να προσφέρει ποιοτικά δώρα σ αυτούς που αγαπούσε. Ο Άντονι Γιούτσον αν και ήταν το νούμερο δύο της Γουόλ Στριτ, εξεπλάγει με την οικονομική άνεση του. Έτσι, έβαλε λυτούς και δεμένους για να βρουν το παρελθόν του Παπατζίμ, όμως όλοι τους συναντούσαν ένα τοίχος. Η οικονομική ευμάρεια του ήταν προϊόν της ευφυΐας του. Ο Παπατζίμ, το διασκέδαζε. Είχε διαβρώσει εδώ και καιρό, πολλά κάστρα της εξουσίας που νόμιζε πως έλεγχε ο Πλανητάρχης και οι G20! 23