Επιστημονική Υπεύθυνη: Αποστολία Γαλάνη, Επ.Καθηγήτρια, ΠΤΔΕ, ΕΚΠΑ Συνεπικούρηση: Κωνσταντίνα Στεφανίδου, Δρ., ΕΔΙΠ, ΠΤΔΕ, ΕΚΠΑ

Επιστημονική Υπεύθυνη: Αποστολία Γαλάνη, Επ.Καθηγήτρια, ΠΤΔΕ, ΕΚΠΑ Συνεπικούρηση: Κωνσταντίνα Στεφανίδου, Δρ., ΕΔΙΠ, ΠΤΔΕ, ΕΚΠΑ

Τι είναι οι αστεροειδείς; Από πού προέρχονται οι κομήτες; Τι προκαλεί την αρχική μετακίνηση των κομητών; Από τι αποτελούνται οι κομήτες; Τι κίνηση κάνουν οι κομήτες και πώς εξελίσσονται;

Βράχοι με ακανόνιστο μέγεθος 100.000 ουράνια σώματα που από τη γη μοιάζουν με άστρα Βρίσκονται κυρίως σε μια ζώνη μεταξύ του Άρη και του Δία (Zώνη των Aστεροειδών) και περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο σε απόσταση περίπου 3 A.U. (1 A.U=150.000.000km). Συνήθως έχουν ακανόνιστο σχήμα. Αποτελούνται από αρχέγονα υλικά (πρώτη ύλη δημιουργίας του σύμπαντος). Πιθανή διασταύρωση με τις τροχιές των πλανητών και της Σελήνης και άρα πρόσκρουση.

Vesta: Έχει διάμετρο 530km

Ο μεγαλύτερος αστεροειδής (η Δήμητρα - Ceres) έχει διάμετρο περίπου 1000km περιέχοντας μόνος του το 50% της συνολικής μάζας της ζώνης των αστεροειδών (νάνος πλανήτης). Ο πρώτος αστεροειδής ανακαλύφθηκε στη Σικελία 1801, Τζουζέπε Πιάτζι. Στην αρχή νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει ένα καινούριο άστρο, μετά ένα κομήτη. Οι μικρότεροι αστεροειδείς έχουν το μέγεθος μιας μπάλας του μπάσκετ. Ο πλανήτης νάνος Δήμητρα όπως φαίνεται από τη διαστημοσυσκευή Dawn, στις 4 Μάη 2015 από απόσταση 13.600 χιλιομέτρων.

Δεν έχει φωτογραφηθεί σε μεγάλη ανάλυση από τη Γη (μικρό μέγεθος). Οι φωτογραφίες από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χάμπλ δείχνουν μια επιφάνεια με μεγάλες αντιθέσεις στη φωτεινότητα, και ένα μυστηριώδες λευκό σημείο. Από φασματοσκοπικές παρατηρήσεις ξέρουμε ότι η Δήμητρα αποτελείται κατά ένα μεγάλο ποσοστό από πάγο νερού, που σε ποσότητα είναι ίσως περισσότερο απ' όσο το σύνολο του γλυκού νερού που υπάρχει στη Γη. Σε φωτογραφίες που τράβηξε η διαστημοσυσκευή Dawn της NASA (2015) διακρίνονται δύο περιοχές με υψηλή λευκαύγεια μέσα σε ένα κρατήρα, των οποίων η ανακλαστικότητα θεωρείται ότι οφείλεται στην παρουσία πάγου ή αλάτων.

Περισσότεροι από 150 αστεροειδείς έχουν ένα ή δύο φεγγάρια. Κατηγορίες αστεροειδών: C-, S- και M- C-type (χονδρίτες): αποτελούνται από πηλό και σιλικόνες και είναι σκουρόχρωμοι. Είναι οι πιο παλιοί και διαδεδομένοι (περίπου το 75% του συνόλου). Έχουν παρόμοια σύσταση με του Ήλιου, εξαιρουμένου του Υδρογόνου, του Ηλίου και άλλων πτητικών στοιχείων. S-type (stony): είναι το 17% του συνόλου. Αποτελούνται από άλατα πυριτίου και κράματα σιδήρου νικελίου. Είναι πιο ανοικτόχρωμοι. M-type (metallic): είναι οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους αστεροειδείς. Αποτελούνται από καθαρό σιδηρονικέλιο. Είναι σχετικά ανοιχτόχρωμοι.

Οι διαφορές στη σύσταση προέρχονται από τις διαφορετικές αποστάσεις από τον Ήλιο στις οποίες σχηματίστηκαν. Κάποιοι εκτέθηκαν σε υψηλές θερμοκρασίες αμέσως μετά το σχηματισμό τους. Έτσι έλιωσαν κατά ένα μέρος, βυθίστηκε ο σίδηρος στο εσωτερικό και εκτόπισε τη λάβα προς τα έξω (πχ Vesta).

Βρίσκονται πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνος, και για το λόγο αυτό είναι γνωστοί και με τη γενική ονομασία Μεταποσειδώνια Αντικείμενα (Transneptunian Objects, TNOs) Μεταξύ της τροχιάς του Δία και του Ποσειδώνα περιφέρονται αστεροειδείς οι οποίοι είναι γνωστοί ως κένταυροι.

Ασταθή ουράνια σώματα Περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο (μεταξύ Δία και Ποσειδώνα). Κένταυροι διότι συμπεριφέρονται σαν να είναι κατά το ήμισυ αστεροειδείς και κατά το άλλο μισό κομήτες. Ασταθείς τροχιές εξαιτίας των εξωτερικών πλανητών και γι' αυτό πιστεύεται ότι προέρχονται από την Ζώνη του Κάιπερ και ότι μοιάζουν με τους κομήτες. 2060 Χείρων (1977): Ο πρώτος Κένταυρος που ανακαλύφθηκε - ταξινομήθηκε και ως αστεροειδής αλλά και ως κομήτης ύστερα από την ανακάλυψη της κόμης του.

Καθώς οι αστεροειδείς σχηματίστηκαν την ίδια περίοδο με τα άλλα σώματα του ηλιακού μας συστήματος, μπορούν να δώσουν πολλές πληροφορίες στους επιστήμονες για την ιστορία των πλανητών και του ήλιου. Εκτόξευση του διαστημοπλοίου NEAR τον Φεβρουάριο του 1996.

NEAR (Near Earth Asteroid Rendezvous) προς τιμή του επιστήμονα Eugene Shoemaker: Διαστημική ρομποτική αποστολή που σχεδιάστηκε για τη NASA από το Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής (Παν/μιο John Hopkins) για τη μελέτη του κοντινού στη Γη αστεροειδούς Έρως. Ολοκληρώθηκε με την προσεδάφιση στον Έρως στις 12 Φεβρουαρίου του 2001. Σκοπός: Η λήψη δεδομένων για τη σύσταση, την ορυκτολογία, την μορφολογία και το μαγνητικό πεδίο του Έρως. Επιπλέον, για πιθανές αντιδράσεις του εδάφους με τον ηλιακό άνεμο. Οι πληροφορίες αυτές θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν για να γίνουν κατανοητά τα χαρακτηριστικά των αστεροειδών γενικά, η σχέση τους με τους μετεωρίτες και τους κομήτες και οι πρωταρχικές συνθήκες σχηματισμού του ηλιακού συστήματος.

1. 1 η Θεωρία: Οι αστεροειδείς αποτελούν τα κατάλοιπα ενός (μείζονος) πλανήτη, ο οποίος περιφερόταν γύρω από τον Ήλιο κατά μήκος μιας ελλειπτικής τροχιάς μεταξύ των τροχιών του Άρη και του Δία. Ο πλανήτης όμως αυτός, για κάποιο λόγο, θρυμματίσθηκε και τα θραύσματά του εξακολουθούν να περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο με τη μορφή των αστεροειδών. Η άποψη αυτή δεν γίνεται σήμερα δεκτή.

2 η Θεωρία: Οι αστεροειδείς δημιουργήθηκαν από ένα τμήμα του ίδιου νέφους που δημιούργησε το πλανητικό μας σύστημα. Στο τμήμα αυτό, εξαιτίας των παρέλξεων του Δία (ο οποίος δημιουργήθηκε κατά τα πρώτα στάδια γένεσης του ηλιακού συστήματος), δεν συνεχίστηκε η διαδικασία προσαύξησης μάζας και δημιουργίας πλανήτη, όπως συνέβη με τα τμήματα από τα οποία δημιουργήθηκαν η Γη, ο Άρης, ο Κρόνος κλπ. Αντίθετα, το υλικό παρέμεινε διασκορπισμένο σε πλανητοειδείς, με αποτέλεσμα τα σώματα αυτά να δημιουργήσουν τους αστεροειδείς. Με την υπόθεση αυτή συνηγορεί το γεγονός ότι πολλοί αστεροειδείς έχουν μικρή πυκνότητα και δεν είναι συμπαγείς, αλλά σαθροί.

Mr Spock (χαρακτήρας του Star Treck) Frank Zappa, αστέρι της ροκ 8323 Krimigis, Ελληνοαμερικάνος διακεκριμμένος αστρονόμος της εποχής μας. Επιπλέον κάθε αστεροειδής έχει κι ένα νούμερο.

Ο Δρ. Σταμάτιος Κριμιζής είναι ακαδημαϊκόςδιαστημικός επιστήμονας με διακεκριμένη επαγγελματική σταδιοδρομία ως εκπαιδευτικός και πρωτοπόρος ερευνητής και συμμετοχή στα σπουδαιότερα διαστημικά προγράμματα των Η.Π.Α. και της NASA, αλλά και της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Γεννήθηκε στον Βροντάδο της Χίου το 1938 και αποφοίτησε από το τοπικό Γυμνάσιο Αρρένων το 1956. Πτυχίο Φυσικής 1961, Μινεσότα Πανεπιστήμιο John Hopkins Ακαδήμία Αθηνών ESA NASA

Ζώνη Κάιπερ: βρίσκεται στα όρια του ηλιακού μας συστήματος (30-35 A.U) Σχήμα δακτυλίου Περιλαμβάνει 100.000.000 κομήτες (μικρής περιόδου τροχιάς <200 έτη)

Το Νέφος του Ορτ (Oort Cloud): πέρα από τα όρια του ηλιακού μας συστήματος (10 5 A.U) Περιλαμβάνει πάνω από 1 τρισεκατομμύριο κομήτες (μεγάλης περιόδου τροχιάς >200 έτη)

Εντάσσεται στην κλίμακα των διαστρικών αποστάσεων Απόσταση 100.000AU από τον Ήλιο (1,5 έτη φωτός). Ο α του Κενταύρου (το πλησιέστερο σε μας αστέρι) απέχει 4 έτη φωτός. Οι δυνάμεις που δέχονται τα σώματα του Νέφους από τα κοντινά άστρα είναι συγκρίσιμες με αυτές που δέχονται από τον Ήλιο. Oort Cloud: https://www.youtube.com/ watch?v=vmiobjyueyi

Οι κομήτες αρχίζουν το ταξίδι τους προς τον Ηλιο όταν μια περιστασιακή διαταραχή τους αποσπά από το αρχικό νέφος. Οι τροχιές τους είναι συνήθως ελλειπτικές, παραβολικές ή υπερβολικές γύρω από τον Ήλιο. Κατά την τροχιά τους γύρω από τον Ήλιο διασταυρώνονται με τις τροχιές των πλανητών. Η τροχιά του κομήτη του Halley

Κοσμικά παγόβουνα που αποτελούνται από δύο μέρη: Κεφαλή (κόμη): κομμάτια βράχων, σκόνης, παγωμένα αέρια όπως αμμωνία, μεθάνιο, υδρατμοί και διοξείδιο του άνθρακα. Ουρά (μία ή δύο) που σχηματίζεται καθώς πλησιάζουν τον Ήλιο. Ο κομήτης θερμαίνεται, κομμάτια πάγου λιώνουν και μετατρέπονται σε αέρια. Ο ηλιακός άνεμος τα σπρώχνει προς τα πίσω και έτσι σχηματίζεται η ουρά του κομήτη (αραιό ρεύμα αερίων) που εκτείνεται εκατομμύρια χιλιόμετρα.

Μεταβαλλόμενη ταχύτητα:καθώς πλησιάζουν τον Ήλιο η δύναμη της βαρύτητας αυξάνεται και άρα αυξάνεται και η ταχύτητά τους. Αντίθετα, η ταχύτητά τους μειώνεται όταν απομακρύνονται από τον Ήλιο. Περιοδική κίνηση γύρω από τον Ήλιο (όχι πάντα): πχ ο κομήτης του Halley επιστρέφει κάθε 75-76 χρόνια. Άλλοι δεν επιστρέφουν ποτέ (αυτοδιαλύονται ή παγιδεύονται από τον Ήλιο ή αιχμαλωτίζονται από το πεδίο βαρύτητας κάποιου άλλου πλανήτη). Σε κάθε κοντινό πέρασμα από τον Ήλιο χάνουν το 1/200 της μάζας τους.

Αποστολή της ESA με τη βοήθεια της NASA που σκοπό έχει τη μελέτη του πυρήνα του κομήτη Τσουριούμοφ- Γκερασιμένκο. Αποτελείται από τη ρομποτική διαστημοσυσκευή Rosetta και τη συσκευή προσεδάφισης Philae. Κομήτης 67P/Churyumov Gerasimenko όπως φαίνεται από το ESA's Rosetta spacecraft στις 29 Σεπτέμβρη 2016, από ύψος 23 Km.

Εκτόξευση: 2 Μαρτίου 2004 Πέρασε επιτυχημένα από τον αστεροειδή 2867 Στέινς και τον 21 Λουτήσια. Αύγουστος 2014: μπαίνει σε τροχιά γύρω από τον κομήτη Τσουριούμοφ-Γκερασιμένκο Νοέμβριος 2014 προσεδαφίζεται με επιτυχία. Για περισσότερα https://rosetta.jpl.nasa.gov/ Παρακολουθήστε How to land on a comet https://www.youtube.com/watch?v=d5iyztxix78

Παρατηρησιακοί αστρονόμοι: μελέτη για την πιθανή πρόσκρουση Αστρογεωλόγοι: μελέτη των υλικών σύνθεσης των κομητών, τα οποία πιθανόν να είναι τα αρχέγονα υλικά του ηλιακού συστήματος. Αστροβιολόγοι: έρευνα ύπαρξης οργανικών μορίων στους κομήτες και πιθανή συσχέτισή τους με τη ζωή στη Γη.

Ο διασημότερος κομήτης που κάνει την εμφάνισή του στη Γη κάθε 75-76 χρόνια. Διαστάσεις: έχει διαστάσεις 15 x 8 x 8 χλμ., μάζα περίπου 3 10 14 kg Πήρε το όνομά του από τον βρετανό αστρονόμο Έντμοντ Χάλεϊ (1656 1742), ο οποίος στις 4 Σεπτεμβρίου 1682 τον παρατήρησε για πρώτη φορά και το περιέγραψε. Υπάρχουν καταγεγραμμένες αστρονομικές παρατηρήσεις στην Κίνα ήδη από το 240 π.χ. Η εμφάνισή του το 12 π.χ. παρακίνησε πολλούς θεολόγους να εικάσουν ότι το Άστρο της Βηθλεέμ, που καθοδήγησε τους Τρεις Μάγους όταν θέλησαν να επισκεφθούν τον νεογέννητο Ιησού, μπορεί να ήταν ο κομήτης Χάλεϊ.

1910: η ανθρωπότητα είχε πιστέψει ότι έφτασε το τέλος της, όταν εμφανίστηκε ο κομήτης του Χάλεϊ, παρακινούμενη από αστρολόγους και μελλοντολόγους, που υποστήριζαν ότι θα συγκρουστεί με τη Γη. Ο πανικός μεγιστοποιήθηκε, όταν αποκαλύφθηκε ότι η ουρά του κομήτη περιείχε ένα δηλητηριώδες κυανιούχο αέριο. Μερικοί βρήκαν τότε την ευκαιρία να θησαυρίσουν, πουλώντας αντιασφυξιογόνες μάσκες! Οκλαχόμα: παραλίγο ανθρωποθυσία! Βιέννη: ένας μικροσεισμός πανικόβαλε τους κατοίκους, οι οποίοι εγκατέλειψαν την πρωτεύουσα και κατέφυγαν στους γύρω λόφους για να παρακολουθήσουν τη συντέλεια του κόσμου.

Όταν ρωτήθηκε αν ο κομήτης θα συγκρουσθεί με τη Γη: «Με βεβαιότητα σας λέω όχι». Και όταν τον ξαναρώτησαν πώς είναι τόσο βέβαιος, εκείνος απάντησε αφοπλιστικά: «Αν δεν πέσει, θα επιβεβαιωθώ. Αν όμως πέσει τελικά, κανείς μας δεν θα ζει για να μου πει ότι έκανα λάθος». Τελικά, ο κομήτης πέρασε σε απόσταση 25 εκατ. χιλιομέτρων από τη Γη στις 18 Μαϊου του 1910, διαψεύδοντας πανηγυρικά τις προβλέψεις των καταστροφολόγων. Μας επισκέφθηκε και πάλι στις 9 Φεβρουαρίου 1986, προσελκύοντας μόνο το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Η επόμενη στάση του στον Πλανήτη Γη είναι προγραμματισμένη για τις 28 Ιουλίου 2061. Παρακολουθήστε https://www.youtube.com/watch?v=c8zv1xi Gqf4

Μετεωροειδή: Μεγάλα κομμάτια βράχων και μετάλλων στο διάστημα. Προέρχονται κυρίως από την περιστασιακή σύγκρουση αστεροειδών. Όταν συναντήσουν τη γήινη ατμόσφαιρα αρχίζουν να καίγονται και τότε ονομάζονται μετέωρα. Έχουν μέγεθος από κόκκο άμμου μέχρι μεγάλους βράχους. Περιέχουν μέταλλα (σίδηρο και νικέλιο) ή και σιλικόνες.

Τα περισσότερα μετέωρα καίγονται και διαλύονται σε κόκκους σκόνης πριν καν φτάσουν στην επιφάνεια. Τα μετέωρα που δεν προλαβαίνουν να διαλυθούν και συγκρούονται με την επιφάνεια της Γης ονομάζονται μετεωρίτες (μάζα >1 κιλό). Αριζόνα, Κρατήρας διαμέτρου 1700μέτρων και βάθους 170 μέτρων που προκλήθηκε από την πτώση μετεωρίτη νικελίου-σιδήρου, μάζας 300.000 τόνων, πριν από 50.000 χρόνια.

Οι λίμνες Ζερέλια ή Ζηρέλια είναι δύο λίμνες κυκλικού σχήματος, που βρίσκονται 4 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης του Αλμυρού, σε υψόμετρο 130 μέτρων από τη θάλασσα. Η ιδιαιτερότητα των λιμνών αυτών οφείλεται στη μετεωριτική τους προέλευση (λίμνες μάαρ, οι μόνες αυτού του τύπου που απαντώνται στην Ελλάδα) και στο αρχαιολογικό ενδιαφέρον του χώρου.

Τα μετέωρα εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με ταχύτητες 160.000χλμ/ώρα. Σε ύψος 80χλμ από την επιφάνεια της Γης αρχίζουν να «καίγονται» λόγω τριβής με τα μόρια του αέρα, σχηματίζοντας μια φωτεινή γραμμή στην ατμόσφαιρα (διάττοντες αστέρες ή πεφταστέρια).

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι 48,5 τόνοι ύλης μετεωριτών πέφτει στη Γη καθημερινά. Κάθε βράδυ ένας μεγάλος αριθμός μετεωριτών φθάνει στη Γη. Πολλές φορές ο αριθμός των μετεωριτών αυξάνεται σημαντικά. Πρόκειται για τη βροχή μετεωριτών ή διαττόντων. Συχνά συμβαίνει ετησίως ή περιοδικά, όταν η Γη διέρχεται μέσα από τα ίχνη των συντριμιών που άφησε ένας κομήτης.

Οι Περσείδες είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές βροχές διαττόντων του έτους, καθώς τα «πεφταστέρια» τους είναι γρήγορα και φωτεινά, διαθέτοντας συνήθως μακριές πύρινες «ουρές». Σύμφωνα με τη NASA, το ρεκόρ τους ήταν το 1993, όταν είχαν καταγραφεί περίπου 300 μετέωρα την ώρα. Εμφανίζονται σε όλα σχεδόν τα σημεία του ουρανού και όχι σε ένα συγκεκριμένο, μολονότι φαίνεται να προέρχονται κυρίως από την περιοχή του αστερισμού του Περσέα, από όπου πήραν και το όνομά τους. Τα μετέωρα αρχίζουν να πέφτουν αραιά από τις 17 Ιουλίου περίπου, πυκνώνουν σταδιακά και διαρκούν έως τις 24 Αυγούστου. Όσο πιο κοντά στην ώρα που χαράζει, τόσο πιθανότερο είναι να δει κανείς με γυμνά μάτια τα συγκεκριμένα «πεφταστέρια» οπουδήποτε στον ουρανό. Παρακολουθήστε https://www.youtube.com/watc h?v=aouqxm8_nfk

Οι Διδυμίδες, που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στα μέσα του 1800, έχουν πάρει το όνομά τους από τον αστερισμό των Διδύμων, από όπου φαίνεται να προέρχονται. Αυτό που τους ξεχωρίζει από τις περισσότερες βροχές διαττόντων είναι ότι δεν προέρχονται από θραύσματα κομήτη, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, αλλά από τον αστεροειδή «3200 Φαέθων», διαμέτρου 5,1 χιλιομέτρων, που ανακαλύφθηκε το 1983 από το δορυφόρο IRAS της NASA. Οι Διδυμίδες παράγουν εντυπωσιακές «μπάλες φωτιάς», που πέφτουν με ρυθμό ως και 120 μετεώρων την ώρα. Συνήθως διαρκούν 7-17 Δεκεμβρίου

Ο κίνδυνος εξαρτάται από το μέγεθος και τη σύσταση του μετεωρίτη. Μετεωρίτες - υπολείμματα κομητών είναι σπάνιοι και συνήθως προκαλούν ελάχιστες ζημιές. Είναι μικρού μεγέθους και αποτελούνται από υλικά που λιώνουν σε υψηλές θερμοκρασίες («βρόμικο χιόνι»)

Οι μετεωρίτες που προέρχονται από αστεροειδείς, ανάλογα με το μέγεθός τους μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές ζημιές στη Γη. Αν ο μετεωρίτης αποτελείται από βράχους, λόγω της καταλυτικής δράσης της ατμόσφαιρας, συνήθως θρυμματίζεται και εκρήγνυται πριν φτάσει στο έδαφος. Αν αποτελείται από μέταλλα, τότε καταφέρνει να φτάσει στη Γη σχεδόν ανέπαφα. Τότε προκαλεί μεγάλες ζημιές.

Αστεροειδείς και θραύσματα αστεροειδών έχουν χτυπήσει στη Γη και τους άλλους πλανήτες στο παρελθόν, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην γεωλογική ιστορία των πλανητών και στην εξέλιξη της ζωής στη Γη. Discovery channel: https://www.youtube.com/watch?v=bu1qpt OZQZU

Πρόσκρουση στην ξηρά: το ωστικό κύμα θα κατέστρεφε τα πάντα σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων και θα πυροδοτούσε πυρκαγιές και πρωτοφανείς σεισμούς. Η σκόνη και η στάχτη, θα διασκορπίζονταν σε όλη την ατμόσφαιρα, κρύβοντας το φως του ήλιου και δημιουργώντας ένα φαινόμενο τύπου «πυρηνικού χειμώνα» που θα διαρκούσε για πολλά χρόνια. Κατά πάσα πιθανότητα η ζωή στη Γη θα εξαφανιζόταν, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος.

Πρόσκρουση σε ωκεανό: τα τσουνάμι που θα προκαλούνταν, ύψους εκατοντάδων μέτρων, θα κατέστρεφαν ολοκληρωτικά τις πόλεις και τα χωριά σε βάθος δεκάδων χιλιομέτρων από τις ακτές. Η θερμότητα θα έβραζε το νερό, σκοτώνοντας τη ζωή κοντά στο μέρος της πρόσκρουσης και απελευθερώνοντας τεράστιες ποσότητες ατμών στην ατμόσφαιρα, διαταράσσοντας το παγκόσμιο κλίμα.

Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων αποδίδεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε έναν αστεροειδή ή κομήτη, ο οποίος έπεσε στη Γη, στη χερσόνησο Yucatan του Μεξικό, πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια, δημιουργώντας έναν κρατήρα διαμέτρου 180 χλμ και βάθους 900 μέτρων (κρατήρας Τσιξουλούμπ- Chicxulub),εκτοξεύοντας τεράστιες ποσότητες ύλης στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα την πρόκληση δραματικών αλλαγών στο κλίμα, καθώς η αιθάλη (καπνιά) εμπόδιζε το φως. Τέλος της Κρητιδικής περιόδου. https://tinanantsou.blogspot.gr/2017/11/blogpost_12.html

https://tinanantsou.blogspot.gr/2017/11/blogpost_12.html

Ο τεράστιος κρατήρας δεν φαίνεται μιας και είχε καλυφθεί από πολύ νεώτερα πετρώματα. Σκεφτείτε ότι τοποθετείτε ένα βαθύ μπωλ στο κρεβάτι σας. Στη συνέχεια το σκεπάζεται με άφθονα παπλώματα. Ποιο το αποτέλεσμα; Φαίνεται η «λακούβα»;

Ενδείξεις για τον κρατήρα Τσιξουλούμπ ήρθαν από δορυφορικές φωτογραφίες Παρακολουθήστε το βίντεο https://www.youtube.com/watch?v=5qj PTjMnwNk https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?feature=8

Η πτώση του αστεροειδή ή κομήτη που προκάλεσε αυτό το κρατήρα ευθύνεται για την εξαφάνιση περισσότερων από το 70% μορφών ζωής, συμπεριλαμβανομένων και των δεινοσαύρων (Θεωρία Luis και Walter Alvarez, 1980)

Βάσει μιας έρευνας από το Πανεπιστήμιο της Ιαπωνίας Τοχόκου, η σημαντική ψύχρανση και η μαζική εξάλειψη θα μπορούσαν να είχαν συμβεί μόνο εάν ο αστεροειδής είχε πέσει σε πλούσιες σε υδρογονάνθρακες περιοχές, που κάλυπταν περίπου το 13% της επιφάνειας του πλανήτη. Εάν ο αστεροειδής είχε πέσει σε μια περιοχή με χαμηλές/ μέτριες ποσότητες υδρογονανθράκων (το 87% της επιφάνειας του πλανήτη), δεν θα είχε λάβει χώρα μαζική εξάλειψη ειδών και τα δεδομένα θα ήταν πολύ διαφορετικά σήμερα. Ως εκ τούτου, το σημείο όπου έπεσε ο αστεροειδής καθόρισε την ιστορία της ζωής στον πλανήτη μας! https://tinanantsou.blogspot.gr/2017/11/blogpost_12.html

Έχουν επαληθευτεί και καταγραφεί οι τροχιές εκατοντάδων χιλιάδων αστεροειδών, 3.352 από τους οποίους έχουν τροχιές που περνούν κοντά από τη Γη (ο αγγλικός όρος είναι Near Earth Asteroids). Αυτά τα σώματα παρακολουθούνται συνεχώς και ειδικά επιτελεία ασχολούνται με τον υπολογισμό της πιθανότητας μιας σύγκρουσης, που ευτυχώς μέχρι σήμερα για κανένα από αυτά τα σώματα δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή. Την υψηλότερη πιθανότητα έχει το σώμα (29075) 1950 DA, που έχει μία στις 300 πιθανότητες να χτυπήσει τη Γη το 2880.

https://spaceplace.nasa.gov https://en.wikipedia.org/wiki/near_shoemaker https://www.youtube.com/watch?v=nu1_jisjg5 8 https://rosetta.jpl.nasa.gov/ Εκπαιδευτικό υλικό: https://www.esa.int/esakidsen/semqs9wjd1e _OurUniverse_0.html https://tinanantsou.blogspot.gr/2017/11/blogpost_12.html https://www.jpl.nasa.gov/news/news.php?featur e=8