3 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βοστώνης

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Σελίδα Περιεχόμενα 1 Το γράμμα του Ιερέως 3 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βοστώνης 6 Αρθρο για τον Δεκέμβριο : Τα Χριστούγεννα και ο Μεθεόρτιος Κύκλος της Εορτῆς των Χριστουγέννων 10 Αρθρο για τον Σεπτέμβριο : Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ 18 Αρθρο για τον Οκτώβριο : ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ 22 Αρθρο για τον Νοέμβριο : Η Σύναξη των Παμμεγίστων Ταξιαρχών 26 ΚΟΙΝΟΤΙΚΑ ΝΕΑ 29 Προγραμμα Ακολουθιων: Σεπτέμβριος Ιανουαρίος 34 Greek Pastry Preorder Form 35 Ενοριακό Συμβούλιο

The Forerunner September October November December 2012 page 2 Letter from the Priest, Christmas 2012 Dear Brothers and Sisters, I pray that the Feast of Christmas and all the other Great Feasts of our Lord that follow during this Advent period, His Circumcision (Jan. 1st), His Baptism (Jan. 6th) and His Presentation in the Temple (Feb. 2), may be a rich source of renewal for each one of us, our families, and our parish. The Lord Jesus Christ is the Word and Son of God, our Creator, who became man to deliver us from the condition of sin, corruption and death into which humanity has fallen and to restore our communion with Him. Through union and communion with Him we become adopted children of God by grace and co-heirs of the eternal life which He offers us in His eternal Kingdom. His Eminence, our Metropolitan Methodios of Boston, has asked us in his Christmas Encyclical to pray that each of us may truly become a real manger where Christ, the bearer of our salvation, is born and His life is manifested in us and through us. This is indeed our calling as Christians, which appears to be more urgent today as His Eminence explains. Please read and ponder his inspiring Encyclical, and let us think how we can fulfill our calling more effectively and fruitfully. Circumstances did not allow us to publish the Forerunner for the last quarter of 2012. Articles for September, October and November had been prepared. They all appear in the current issue, which marks the end of this year s Forerunners. We hope to bring out a new format of our periodical in the New Year 2013. With heartfelt best wishes and love in Christ, Fr. George Dion. Dragas

The Forerunner September October November December 2012 page 3 ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βοστώνης κ.κ. Μ Ε Θ Ο Δ Ι Ο Υ 25η Δεκεμβρίου 2012 Πρὸς τὸν εὐλαβῆ κλῆρον καὶ λαόν Τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Βοστώνης, Ἀγαπητοί μου ἐν Κυρίῳ ἀδελφοί, Τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ ἑορτὴ τῆς γεννήσεως τοῦ ἐνσαρκωθέντος Κυρίου μας. Δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ἐπέτειος, ἀλλὰ ἕνα μυστήριο ποὺ ἐξακολουθεῖ νὰ σηματοδοτεῖ τὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Οἱ Χριστουγεννιάτικοι ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας μας προσκαλοῦν ὅλους μας νὰ ζήσουμε αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς μὲ οὐσιαστικὸ τρόπο. «Σήμερον ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου. Σήμερον ὁ ἄναρχος ἄρχεται, καὶ ὁ Λόγος σαρκοῦται». Καλούμεθα ΣΗΜΕΡΑ νὰ βιώσουμε αὐτὸ τὸ μυστήριο, προσφέροντας τὶς καρδιές μας ὡς μία φάτνη ὥστε νὰ ἀνανεωθεῖ ἡ ζωή μας ἀπὸ τὸν ἐνσαρκωθέντα Σωτήρα μας. Δυστυχῶς, αὐτὴν τὴν εὐλογία δὲν θὰ τὴν βιώσουν πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας. Τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα ὅτι ἐγεννήθη Χριστός, ὁ Σωτήρας μας, φαίνεται σὰν νὰ ἀπευθύνεται σὲ ὦτα κωφῶν. Μία πρόσφατη μελέτη, ποὺ ἐκπονήθηκε ἀπὸ τὸ Pew Forum γιὰ τὴν Θρησκεία καὶ τὴν Δημόσια Ζωή, διεπίστωσε ὅτι ἕνας σταθερὰ αὐξανόμενος ἀριθμὸς Ἀμερικανῶν συμπολιτῶν μας δὲν ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὸν ἐνσαρκωθέντα Κύριο, ἢ τὴν Ἐκκλησία Του. Ἡ μελέτη αὐτὴ ἀνέφερε ἐπίσης, ὅτι ἀνέρχονται σὲ 13 ἑκατομμύρια οἱ ἄθεοι καὶ ἀγνωστικιστές, ἐνῶ ἄλλα 33 ἑκατομμύρια δὲν ἔχουν καμία συγκεκριμένη θρησκευτικὴ συνείδηση. Τὸ λαμπρὸ ἄστρο τῆς Βηθλεὲμ ἔχει σχεδὸν ἐξαφανισθεῖ μέσα στὶς σκιὲς τῆς δυσπιστίας, τῆς ἀποθάρρυνσης καὶ τῆς ἀπογοήτευσης. Οἱ ἄνδρες καὶ οἱ γυναῖκες τῆς σύγχρονης κοινωνίας ἀκολουθοῦν τὸ δικό τους ἄστρο, καὶ ὄχι ἐκεῖνο ποὺ ὁδηγεῖ στὸν ἐνσαρκωθέντα Κύριο. Οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι φαίνεται ὅτι κωφεύουν στὸν χορό τῶν ἀγγέλων ποὺ ὑμνεῖ τὴν ἀνακαίνηση τῆς ἀνθρωπότητος. Ἔτσι ἐπαληθεύεται καὶ σήμερα αὐτὸ ποὺ διαβάζουμε στὸ κατὰ Ἰωάννην Εὐαγγέλιο, ὅτι ὁ Κύριος «εἰς τὰ ἴδια ἦλθε καὶ οἱ ἴδιοι αὐτὸν οὐ παρέλαβον» (Ἰωάν. 1:11). Ἡ γέννησις τοῦ Χριστοῦ περιγράφεται ἀπὸ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο ὡς ἑξῆς: «Ὁ ὬΝ γίνεται, καὶ ὁ ἌΚΤΙΣΤΟΣ κτίζεται. Ὁ ἈΧΩΡΗΤΟΣ χωρεῖται. Ὁ ΠΛΟΥΤΙΖΩΝ πτωχεύει, πτωχεύει γὰρ τὴν ἐμὴν σάρκα, ἵν ἐγὼ πλουτήσω τὴν αὐτοῦ θεότητα. Ὁ ΠΛΗΡΗΣ κενοῦται

The Forerunner September October November December 2012 page 4 κενοῦται γὰρ τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἵν ἐγὼ τῆς ἐκείνου μεταλάβω ΠΛΗΡΩΣΕΩΣ». Τὸ μυστήριον τῆς Ἐνσαρκώσεως ξεπερνᾶ τὰ ὄρια τῆς ἀνθρωπίνης κατανοήσεως. Ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ ὕμνοι μας, εἶναι τελείως «ἀνερμήνευτον» διότι... «Οὐ φέρει τὸ μυστήριον ἔρευναν, πίστει μόνῃ τοῦτο πάντες δοξάζομεν». Πράγματι, μόνον ἡ πίστη, μᾶς ἐπιτρέπει νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ γέννηση τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου δὲν εἶναι ἁπλῶς δεδομένο τῆς ἱστορίας, ξένο και ἀπραγματοποίητο στή ζωή τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι μία πραγματικότητα μὲ δυνατότητες γιὰ ζωή καὶ κοινωνία μὲ τὸν Χριστό, ποὺ εἶναι προσβάσιμη ΣΗΜΕΡΑ, γιατὶ «Χριστὸς γεννᾶται Σήμερον...». Ὁ ἑορτασμὸς τῶν Χριστουγέννων μᾶς καλεῖ νὰ γίνουμε κοινωνοί αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας συγκαταβάσεως. Οἱ Ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας μᾶς παροτρύνουν, «Δεῦτε ἴδωμεν πιστοὶ ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ», γιατὶ ΣΗΜΕΡΑ «δέχεται ἡ Βηθλεέμ τὸν καθήμενον διὰ παντὸς σὺν Πατρί... Οὗτος ἰσχυρὸς Θεὸς ἐστί, καὶ κρατῶν ἐξουσία τῆς κτίσεως». Ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ «κατὰ τὰς ἡμέρας Ἡρώδου τοῦ βασιλέως» (Ματθ. 2:1) δὲν χάνεται σὲ ἕνα ἀπόμακρο παρελθόν, ἀλλὰ κηρύττεται θριαμβευτικὰ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς ἡ πανταχοῦ παροῦσα χάρις τοῦ Θεοῦ ποὺ διαμορφώνει τὶς ζωὲς τῶν πιστῶν. Οἱ ἄνδρες καὶ οἱ γυναῖκες ποὺ πιστεύουν λαμβάνουν τὴν εὐλογία νὰ συμμετάσχουν στὸ μυστήριο τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, προσφέροντας τὶς καρδιές τους ὡς μία φάτνη για νὰ «χωρέσει ὁ ἀχώρητος» μέσα της. Τὸ κοσμικὸ καὶ ὑλιστικὸ περιβάλλον μέσα στὸ ὁποῖο ζοῦμε ἀποτρέπει πολλοὺς ἀδελφούς μας ἀπὸ τοῦ νὰ ζοῦν καὶ νὰ βιώνουν τὸ μυστήριο τῶν Χριστουγέννων. Ἀποξενωμένοι ἀπὸ τὸν Χριστό, βρίσκονται σὲ κατάσταση πνευματικῆς πτώχευσης. Ὡς ἐκ τούτου, γίνονται ἀντικείμενο ἐκμετάλλευσης ἀπὸ διάφορες ἰδεολογίες ποὺ ὑπόσχονται μία νέα ἐποχή ἕναν παράδεισο, ἄν θέλετε χωρὶς Χριστό. Στὴν πραγματικότητα, τὸ μόνο ποὺ ἐπιτυγχάνουν εἶναι νὰ δημιουργοῦν φόβο καὶ ἀγωνία, πόνο καὶ θλίψη, ακόμη καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς ἐλπίδας. Ζοῦμε μέσα σὲ ἕναν πολιτισμό σκληρότητας καὶ κοινωνικῆς ἀποσύνθεσης, σὲ ἕναν κόσμο ὅπου τὸ κακὸ ὅλο καὶ πιὸ συχνὰ ἀνορθώνει τὴν ἀποκρουστική κεφαλή του. Φαίνεται ὅτι τὸ μόνο ποὺ μᾶς νοιάζει εἶναι «ὁ κίνδυνος τῆς πτώσης τῆς Ἀμερικῆς σὲ δημοσιονομικὸ γκρεμό». Ἐνῶ τὸ νόμισμά μας ἰσχυρίζεται ὅτι «ἐμπιστευόμαστε στὸν Θεό», τὰ πρόσφατα γεγονότα ἀποδεικνύουν ὅτι, στὴν πραγματικότητα, ἰσχύει τὸ ἀντίθετο ὅτι ἡ Αμερική ἔχει πέσει «σὲ ἠθικὸ γκρεμό». Ἡ Κυριακὴ ἦταν κάποτε ἡμέρα ἀφιερωμένη στὴν λατρεία τοῦ Παντοδύναμου Θεοῦ. Μετὰ τὸν Κυριακάτικο ἐκκλησιασμό, συνηθίζαμε νὰ συγκεντρωνώμεθα μὲ τὶς οἰκογένειές μας γιὰ νὰ φᾶμε, νἀ ἀπολαύσουμε τὴν παρέα ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου καὶ νὰ συμμεριστοῦμε τὶς ἐμπειρίες τῆς ζωῆς. Τώρα ὅμως, ἡ Κυριακὴ εἶναι ἁπλῶς καὶ μόνο ἄλλη μιὰ μέρα γιὰ νὰ κάνουμε τὰ ψώνια μας, ἢ νὰ παρακολουθήσουμε τὰ παιδιά μας νὰ ἐπιδίδονται σὲ διάφορες ἀθλητικές ἐκδηλώσεις. Ὁ ὁρισμὸς τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας ἔχει ἀλλάξει, καὶ ἐμεῖς φαίνεται ὅτι ἔχουμε χάσει κάθε αἴσθηση ντροπῆς. Τρόποι ζωῆς καὶ

The Forerunner September October November December 2012 page 5 συμπεριφορᾶς ποὺ ἄλλοτε ἦταν κρυμμένοι στὴν «ντουλάπα» εἶναι τώρα στὴν ἐπιφάνεια χωρὶς ντροπή. Δυστυχῶς, πάνω ἀπὸ τὸ ἥμισυ τῶν γάμων καταλήγουν σὲ διαζύγιο. Ἀμέτρητα εἶναι τὰ παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν σὲ σπίτια μὲ ἕνα μόνο γονέα, μὲ ἀποτέλεσμα πολλὲς φορὲς νὰ βιώνουν τραγικές καταστάσεις. Μόλις τὶς προάλλες, σὲ μιὰ ἀναλαμπὴ τοῦ ματιοῦ, 27 ἀθῶα ἀνθρώπινα πλάσματα στὸ Connecticut, 20 ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἦταν παιδιὰ ἡλικίας ἀπὸ 6 ἕως 7 ἐτῶν δολοφονήθηκαν ἐν ψυχρῷ. Αὐτὴ ἡ πράξη ἀκαταλόγιστης ἀπανθρωπιᾶς δὲν ἐπιδέχεται καμιὰ ἐξήγηση. Ἀλήθεια, ποῦ ἔχει φθάσει ἡ Αμερική; Τὶ εἶναι ὅμως αὐτὸ ποὺ προκαλεῖ τέτοιες φρικαλεότητες σὰν αὐτὴν ποὺ ἔγινε στὸ Connecticut καί, πρὶν ἀπ αὐτήν, σὰν αὐτὲς πού ἔγιναν στὸ Columbine καὶ στὸ Virginia Tech, στὸ Denver καὶ στὸ Oregon, γιὰ νὰ ἀναφέρω μόνο μερικές; Ἀναρωτιέμαι. Δὲν εἶναι ὅλες αὐτὲς μιὰ εὔγλωττη ἔνδειξη ὅτι ἡ Ἀμερικὴ ἔχει πέσει σε «ἠθικὸ γκρεμό»; Ἔχετε προσέξει τὰ λόγια τῶν σημερινῶν τραγουδιῶν; Ἔχετε γνώση τοῦ βίαιου περιεχομένου τῶν περισσοτέρων ταινιῶν, τηλεοπτικῶν σειρῶν καὶ παιχνιδιῶν βίντεο ποὺ παρακολουθοῦν τὰ παιδιά μας; Προσέξατε τὸ περιεχόμενο τῶν συζητήσεων ποὺ φιλοξενοῦνται στὸ ραδιόφωνο καὶ στὴν τηλεοράση, ἀκόμη καὶ στὸν σχολιασμὸ τῶν εἰδήσεων; Ἔχετε παρατηρήσει τὶ εἴδους ἄτομα προβάλλονται ὡς ἄξια πρὸς μίμηση στὴ σημερινὴ κοινωνία; Μέσα σ αὐτόν τὸν κόσμο διακηρύττει ἡ Ἐκκλησία τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ. Περισσότερο ἀπὸ ποτέ, εἶναι ἀνάγκη οἱ ἄνδρες καὶ οἱ γυναῖκες τῆς ἐποχῆς μας νὰ κάνουν χῶρο στὶς καρδιές τους γιὰ τὸν σαρκωθέντα Κύριο. Μόνο τότε θὰ μπορέσουμε νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς προκαλοῦν οἱ δαίμονες. Μόνο ἡ γέννηση τοῦ σαρκωθέντος Σωτῆρος στὶς καρδιὲς μας μπορεῖ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους καὶ νὰ μᾶς δώσει μία νέα προοπτικὴ καὶ ἕναν νέο σκοπὸ στή ζωή μας. Τὰ Χριστούγεννα εἶναι ἡ ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποίαν εἰσέρχεται ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ στὶς καρδιές μας γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει τὸν Ἑαυτόν Του ὡς χάρη, ὡς συμφιλίωση, ὡς εἰρήνη, ὡς ἐλπίδα καὶ σωτηρία, ὡς νέα ζωή. Ἂς προσευχηθοῦμε αὐτὰ τὰ Χριστούγεννα Ἐκεῖνος νὰ ἐπιλέξει τὶς καρδιές μας ὡς φάτνη Του, καὶ ἂς μοιραστοῦμε τὴν χαρμόσυνη εἴδηση ὅτι «δι ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός... τὸν πεπτωκότα Ἀδὰμ ἀναπλάσαι». Μετ ἀρχιερατικῆς ἀγάπης ἐν Κυρίῳ σαρκωθέντι + Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΟΣΤΩΝΗΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ ΥΓ. Νὰ διαβασθεῖ ἀπὸ ἄμβωνος ἀνήμερα τῶν Χριστουγέννων

The Forerunner September October November December 2012 page 6 Αρθρο για το Δεκέμβριο 2012 Τα Χριστούύγεννα και ο Μεθεόόρτιος Κύύκλος της Εορτῆς των Χριστουγέέννων Του Αοίίδιµμου καθηγητήή Ιωάάννη Φουντούύλη Διασκευήή του Πρωτοπρεσβυτέέρου Γεωργίίου Δ. Δράάγα, δφ, δθ, δθ Ο εορτασµμόός των Χριστουγέέννων Ο µμεγαλοπρεπήής εορτασµμόός της Εορτήής των Χριστουγέέννων, το υπερφυσικόό Μυστήήριο της Γεννήήσεως του Χριστούύ, µμας µμεταφέέρει στο ιερόό σπήήλαιο της Βηθλεέέµμ στην Ιουδαίία, όόπου γεννιέέται ο Χριστόός απόό την Παρθέένο. Εκείί που οι ποιµμέένες τον προσκυνούύν, και οι µμάάγοι του προσφέέρουν τα βασιλικάά δώώρα τους. Εκείί που ο ΆΆναρχος παίίρνει αρχήή και ο Λόόγος ενσαρκώώνεται. Εκείί που αντήήχουν οι αγγελικέές δοξολογίίες για πρώώτη φοράά και σηµμαίίνουν την αρχήή της ανατολήής της Νέέας Ηµμέέρας, της επιφάάνειας του ΉΉλιου της Δικαιοσύύνης. Οι πιστοίί που νικούύν τη ραθυµμίία τους και πηγαίίνουν νωρίίς στις ακολουθίίες της Εκκλησίίας έέχουν την αίίσθηση όότι ποτέέ δεν θα ξεχάάσουν την υπερκόόσµμια ατµμόόσφαιρα στην οποίία τούύς µμεταφέέρει η περίίλαµμπρη ακολουθίία του ΌΌρθρου της Ηµμέέρας αυτήής. Η ηχώώ των χαρµμόόσυνων ύύµμνων και η γλυκιάά

The Forerunner September October November December 2012 page 7 ευωδιάά του θυµμιάάµματος, µμέέσα στους επιβλητικούύς εικονογραφηµμέένους ναούύς της Ορθοδοξίίας, εξυψώώνουν το ανθρώώπινο πνεύύµμα πέέρα απόό το χώώρο και το χρόόνο. Τόότε ακούύγεται δωρικάά και κοφτάά το Συναξάάρι της Ηµμέέρας µμε τους ιαµμβικούύς του στίίχους του Χριστόόφορου Μητιλιναίίου: «Τῇ 25ῃ τοῦ αὐτοῦ µμηνόός, ἡ κατὰ σάάρκα Γέέννησις τοῦ Κυρίίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡµμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Θεὸς τὸ τεχθέέν, ἡ δὲ Μήήτηρ Παρθέένος, τὶ µμεῖζον ἄλλο καινὸν εἶδεν ἡ κτίίσις; Τῇ αὐτῇ ἡµμέέρᾳ, ἡ προσκύύνησις τῶν Μάάγων. Σὲ προσκυνοῦσα τάάξις ἐθνικήή, Λόόγε, τὸ πρὸς σὲ δηλοῖ τῶν ἐθνῶν µμέέλλον σέέβας. Τῇ αὐτῇ ἡµμέέρᾳ, µμνήήµμη τῶν θεασαµμέένων ποιµμέένων τὸν Κύύριον. Ποίίµμνην ἀφέέντες τὴν ἑαυτῶν ποιµμέένες, ἰδεῖν καλὸν σπεύύδουσι Χριστὸν ποιµμέένα. Αὐτῷ ἡ δόόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώώνων!» ΌΌποιος συµμµμετέέχει σ αυτήή της εορταστικήή ατµμόόσφαιρα δεν ξέέρει αν ζη στην σηµμερινήή εποχήή ήή στην εποχήή του Βυζαντίίου, ήή ακόόµμη στην νύύχτα που συνέέβησαν τα γεγονόότα αυτάά. Αυτόό ακριβώώς είίναι το Μυστήήριο της Ορθοδόόξου Λατρείίας. Θραύύει τα σύύνορα των εποχώών και των ρεόόντων χρονικώών σχηµμάάτων του κόόσµμου τούύτου. «Σήήµμερα,» στη Εορτήή των Χριστουγέέννων, ξαναγεννιέέται ο Χριστόός, όόπως γεννήήθηκε πέέρυσι και κατάά την ίίδια ηµμέέρα των περασµμέένων αιώώνων, και όόπως θα γεννιέέται µμέέχρι την συντέέλεια των αιώώνων, όόπως ακριβώώς γεννήήθηκε τη θείία νύύχτα των Χριστουγέέννων του πρώώτου έέτους της Χριστιανικήής χρονολογίίας. Μέέσα σ αυτόό το πλαίίσιο, αντιλαµμβάάνεται κανείίς όότι ο Χριστόός «είίναι ο ίίδιος που ήήταν χθες, είίναι σήήµμερα και θα είίναι στους ατελεύύτητους αιώώνες» (Εβρ. 13:8) όότι η Εκκλησίία είίναι το σώώµμα Του, αιώώνιο και αγέέραστο όόπως Εκείίνος όότι ο κάάθε έένας απόό εµμάάς δεν είίναι µμόόνος του, αλλάά είίναι µμέέλος της ιερήής αυτήής κοινωνίίας των εν Χριστῷ αναγεννηµμέένων ανθρώώπων και όότι η κοινωνίία αυτήή δεν υπόόκειται στη φθοράά και στο χρόόνο, στο εχθέές, στο σήήµμερα και στο αύύριο, αλλάά υφίίσταται σαν έένα αιώώνιο και άάφθαρτο «Σήήµμερα» το οποίίο απολαµμβάάνουν οι γενεέές των πιστώών που βαπτίίστηκαν και ενδύύθηκαν το

The Forerunner September October November December 2012 page 8 Χριστόό. Η παρούύσα γενεάά των πιστώών βασιλεύύει µμε το Χριστόό σήήµμερα και θα συνεχίίσει να βασιλεύύει µμε τις γενεέές που ενώώθηκαν µμε το Χριστόό στο παρελθόόν και µμε εκείίνες που θα ενωθούύν µμαζίί Του στο µμέέλλον. Το γέένος των πιστώών θα παραµμείίνει απαρασάάλευτο γιατίί η βασιλείία του Χριστούύ είίναι «βασιλείία πάάντων των αιώώνων και η δεσποτείία Του εν πάάσῃ γενεᾷ και γενεᾷ» (Ψαλµμ. 114:13). Ο Μεθεόόρτιος Εορταστικόός Κύύκλος των Χριστουγέέννων 1) Απόό τα Χριστούύγεννα µμέέχρι την Απόόδοση της Εορτήής: ΌΌπως στην περίίπτωση του Πάάσχα υπάάρχουν προεόόρτια και µμεθεόόρτια, έέτσι και στην περίίπτωση των Χριστουγέέννων τηρείίται η ίίδια διευθέέτηση. Η µμεγάάλη Εορτήή των Χριστουγέέννων εορτάάζεται για 7 ηµμέέρες. Την 26 η Δεκεµμβρίίου εορτάάζεται η Σύύναξη της Θεοτόόκου, της Μητέέρας του Χριστούύ, και η µμνήήµμη της Φυγήής της αγίίας οικογέένειας στην Αίίγυπτο. Την 29 η εορτάάζεται η µμνήήµμη των Νηπίίων της Βηθλεέέµμ. Η Κυριακήή που πέέφτει µμέέσα στις 7 ηµμέέρες που ακολουθούύν τα Χριστούύγεννα είίναι η «Κυριακήή Μετάά την Γέέννηση του Χριστούύ» και είίναι αφιερωµμέένη στον Ιωσήήφ που µμνηστεύύτηκε την Παρθέένο, στον Ιάάκωβο τον Αδελφόόθεο, (δηλαδήή στον κατάά σάάρκα αδελφόό του Κυρίίου, που ήήταν υιόός του Ιωσήήφ απόό άάλλη γυναίίκα πριν µμνηστευθείί την Θεοτόόκο) και στον κοινόό Προπάάτορα, τον Βασιλέέα Δαβίίδ. Καθ όόλη την περίίοδο αυτήή των 7 ηµμερώών, οι Χριστουγεννιάάτικοι ύύµμνοι συνδέέονται µμε εκείίνους τους αγίίους και ολόόκληρη η υµμνολογίία αυτήή επαναλαµμβάάνεται την 30 η Δεκεµμβρίίου, που σηµματοδοτείί την Απόόδοση (την συµμπλήήρωση) της Εορτήής των Χριστουγέέννων. Τα Εξαποστειλάάρια του ΌΌρθρου είίναι χαρακτηριστικάά: Σὺν Ἰακώώβῳ µμέέλψωµμεν, τῷ κλεινῷ Θεαδέέλφῳ, Δαυΐδ τὸν Θεοπάάτορα, Ἰωσὴφ τε τὸν θεῖον, τῆς Θεοτόόκου Μνήήστορα τοῦ Χριστοῦ γὰρ τῇ θείίᾳ, Γεννήήσει καθυπούύργησαν, Βηθλεὲµμ ἐν τῇ πόόλει, θεοπρεπῶς, µμετ Ἀγγέέλων, Μάάγων τε καὶ Ποιµμέένων, αὐτῷ τὸν ὕµμνον ᾄδοντες, ὡς Θεῷ καὶ Δεσπόότῃ. Ἐπεσκέέψατο ἡµμᾶς, ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡµμῶν, ἀνατολὴ ἀνατολῶν, καὶ οἱ ἐν σκόότει καὶ σκιᾷ, εὕροµμεν τὴν ἀλήήθειαν καὶ γὰρ ἐκ τῆς Παρθέένου ἐτέέχθη ὁ Κύύριος. 2) Ἡ Εορτήή της Περιτοµμήής την 8 η Ηµμέέρα µμετάά τα Χριστούύγεννα: Η Εορτήή της Περιτοµμήής του Χριστούύ, σύύµμφωνα µμε τον Μωσαϊκόό νόόµμο, που είίναι παράάλληλη µμε την Κυριακήή του Θωµμάά, εορτάάζεται την 1 η Ιανουαρίίου, την 8 η

The Forerunner September October November December 2012 page 9 ηµμέέρα µμετάά τα Χριστούύγεννα. ΌΌπως η εµμφάάνιση του Κυρίίου στο Θωµμάά συντελείί στην εξακρίίβωση και βεβαίίωση του υπερφυσικούύ γεγονόότος της εκ νεκρώών αναστάάσεως και απόό τον πιο αµμφιβάάλλοντα και δύύστροπο µμαθητήή, έέτσι και η 8ήήµμερη περιτοµμήή και η ταυτόόχρονη ονοµματοδοσίία στον νεογέέννητο αποτελείί τη σφραγίίδα και τη βεβαίίωση της τέέλειας ενανθρώώπησης του Χριστούύ. Δηλαδήή, της πρόόσληψης της ανθρώώπινης µμορφήής κατάά τρόόπο αναλλοίίωτο, της πραγµματικόότητας της υπερφυσικήής σάάρκωσης του Λόόγου του Θεούύ, και της έένταξήής του µμέέσω της περιτοµμήής στο λαόό του Θεούύ και της υποταγήής του στον Νόόµμο. Η 8 η ηµμέέρα της εµμφάάνισης και παρουσίίας του Αναστηµμέένου Χριστούύ στους µμαθητέές Του είίναι ο τύύπος της 8άάδας του µμελλοντικούύ αιώώνα και της αδιάάλειπτης παρουσίίας και απολαύύσεως του Χριστούύ που συνδέέεται µμε τον αιώώνα αυτόό. Κατάά παρόόµμοιο τρόόπο και η 8 η αυτήή ηµμέέρα µμετάά την Γέέννηση του Χριστούύ «προεικονίίζει» κατάά τους ιερούύς υµμνογράάφους «την ατελεύύτητη ζωήή του µμελλοντικούύ αιώώνα», ήή «είίναι τύύπος του µμέέλλοντος,» λόόγω ακριβώώς της επίίσηµμης παρουσίίας εν σαρκίί του Χριστούύ στο µμέέσον του λαούύ Του και στο µμέέσον του γέένους των ανθρώώπων. 3) Τα Θεοφάάνεια, η Υπαπαντήή και το 40ήήµμερο µμετάά τα Χριστούύγεννα: Η εορταστικήή περίίοδος συνεχίίζεται. Παρεµμβάάλλεται η Εορτήή των Θεοφανείίων µμε τα προεόόρτια και τα µμεθεόόρτιάά της, που παρατείίνονται µμέέχρι της 14 ης Ιανουαρίίου, για να αρχίίσει την επόόµμενη ηµμέέρα, την 15 η, µμίία νέέα προεόόρτια περίίοδος, που εισάάγει την εορτήή της τεσσαρακοστήής απόό την ηµμέέρα της γέέννησης, την Εορτήή της Υπαπαντήής της 2ας Φεβρουαρίίου. Η Εορτήή αυτήή είίναι η κατακλείίδα του κύύκλου των εορτώών των Χριστουγέέννων, η απόόδοση τους κατάά κάάποιο τρόόπο, το παράάλληλο της Εορτήής της Αναλήήψεως, της 40ήής ηµμέέρας απόό το Πάάσχα. Ο Χριστόός σαν 40ήήµμερο βρέέφος εισέέρχεται στον Ναόό Του, στον επίίγειο ουρανόό. Εκείί θα τον ὒποδεχθείί και θα τον αναγνωρίίσει η προφητείία της Παλαιάάς Διαθήήκης και θα ζητήήσει τη λήήξη της και την απόόλυσήή της µμε το στόόµμα του δίίκαιου Συµμεώών και της προφήήτιδος ΆΆννας, γιατίί ήήρθε ο προφητευόόµμενος και αναµμενόόµμενος, το «φως είίς αποκάάλυψιν εθνώών» και η «δόόξα του λαοῦ του, του παλαιούύ και του νέέου Ισραήήλ.

The Forerunner September October November December 2012 page 10 Αρθρο για το Σεπτέμβριο 2012 Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ Διασκευή από το Ελληνικό πρωτότυπο Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Διον. Δράγα α) Η προτύπωση του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη Η Ορθόδοξος Εκκλησία τιµά ιδιαίτερα τον τίµιο Σταυρό, τον οποίον συναντά και σ αυτήν ακόµη την Παλαιά Διαθήκη. Οι πατέρες της Εκκλησίας δεν σταµατούν στην προεικόνιση του Χριστού µε τον Αδάµ και τῆς παρθένου Μαρίας µε την Εύα. Συσχετίζουν το ξύλο του παραδείσου, το οποίο έγινε σύµβολο της πτώσης τους µε το ξύλο του ζωοποιού Σταυρού το οποίο είναι το σύµβολο της νίκης κατά του όφεως. Η ζωοποιός δύναµη του Σταυρού παρουσιάζεται, επίσης, µε τη ράβδο του Μωυσή, η οποία µεταβάλλει το πικρό νερό σε γλυκό (Έξ. 15:25). Μάλιστα, η Αγία Γραφή σηµειώνει ότι «το πικρό νερό έγινε γλυκό µε ένα ξύλο, για να φανεί µε το τρόπο αυτό η δύναµή του» (Σοφ. Σειράχ 38:5). Ο Απόστολος Παύλος αναφέρεται στο γενονός αυτό και υπογραµµίζει ότι όταν οι Ισραηλίτες έπιναν από το νερό αυτό, έπιναν από «πνευµατικό ποτό» το οποίο ανάβλυζε «από την πνευµατική πέτρα, που ακολουθούσε», και µάλιστα προσθέτει, «ότι ἡ πέτρα αυτή ήταν ο Χριστός» (Α Κορ. 10:4). Όταν λοιπόν τιµούµε τον τίµιο Σταυρό, δεν πίνουµε «πικρό νερό,» δεν αναφερόµαστε στο όργανο του θανάτου, αλλά γευόµαστε «πνευµατικό ποτό,» που αναβλύζει από «πνευµατική πέτρα,» δηλ. από τον νικητή και θριαµβευτή κατά του θανάτου, τον Κύριον µας Ιησού Χριστό. Διασκευή του π. Γεωργίου Δ. Δράγα, από το Βιβλίο Εφόδιο Ορθοδοξίας, του Αντωνίου Γ. Αλεβιζοπούλου, Έκδοσις 4 η της Αποστολικής Διακονίας της Ελλάδος, Αθήνα, 1986, κεφ. 26.

The Forerunner September October November December 2012 page 11 Το γεγονός αυτό αποτελεί για όλους τους πιστούς πηγή δυνάµεως και ισχύος ενάντια στον διάβολο, στον οποίον ανήκε η δύναµη του θανάτου (Εβρ. 2:14), όπως, επίσης, και ενάντια στον ίδιο το θάνατο, τον τελευταίο εχθρό του ανθρώπου (Α Κορ. 15:26). Την ζωοποιό δύναµη του Σταυρού την βλέπουµε, επίσης, και στο χάλκινο φίδι, το οποίο ύψωσε ο Μωυσής στην έρηµο. Σύµφωνα µε την εντολή του Θεού, όποιος αντίκρυζε αυτό το φίδι, θεραπευόταν από τα δαγκώµατα των δηλητηριασµένων φιδιών (Αρ. 21:8). Το χάλκινο εκείνο φίδι χαρακτηρίζεται σαν «σύµβολο της σωτηρίας» (Σοφ. Σολ. 16:6), και αντλεί, αναµφίβολα, τη δύναµή του από την ίδια πηγή, που ζωοποιεί τον τίµιο Σταυρό: «Όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρηµο, έτσι πρέπει να υψωθεί και ο Υιός του ανθρώπου για να µή χαθεί κανένας από αυτούς που πιστεύουν σ Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια,» λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Κύριος (Ιω. 3:14-15). Δεν υπάρχει καµιά αµφιβολία ότι πρόκειται για το ίδιο σύµβολο της νίκης και του θριάµβου, που βλέπει και ο προφήτης Ιεζεκιήλ. Και είδα, λέει, «έναν άνδρα ντυµένο µε λαµπρή στολή, να δίνει την εντολή να σφραγιστούν µε το σηµείο τα µέτωπα εκείνων που στενάζουν κάτω από τις παρανοµίες της πόλης» (Ιεζ. 9:4, συγκρ. Και Αποκ. 7:3-4). Με όλα αυτά γίνεται ολοφάνερο ότι οι προτυπώσεις της Παλαιάς Διαθήκης δεν αναφέρονται µόνον στο γενονός της σταυρικής θυσίας του Χριστού αλλά και στο σηµείο του σταυρού, δηλ. στο «σηµείο του Υιού του ανθρώπου», το οποίο θα φανεί και πάλι σαν λάβαρο νίκης κατά την θριαµβευτική έλευση του Κυρίου (Ματθ. 24:30) στη Δευτέρα Παρουσία. β) Η δύναµη του Σταυρού «Χαίροις ο ζωηφόρος Σταυρός, της ευσεβείας το αήτητον τρόπαιον, η θύρα του Παραδείσου, ο των πιστών στηριγµός, το της εκκλησίας περιτείχισµα, δι ού εξηφάνισται η αρά και κατήργηται, και κατεπόθη του θανάτου η δύναµις, και υψώθηµεν από γης προς ουράνια, όπλον ακαταµάχητον, δαιµόνων αντίπαλε, δόξα µαρτύρων οσίων ως αληθώς εγκαλλώπισµα, λιµήν σωτηρίας, ο δωρούµενος τω κόσµω το µέγα έλεος.» Ο ύµνος αυτός της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως εκφράζει πολύ χαρακτηριστικά την θέση του τιµίου Σταυρού στη ζωή της Εκκλησίας και του καθενός πιστού.

The Forerunner September October November December 2012 page 12 Ο Σταυρός δεν είναι πλεόν σύµβολο θανάτου και αισχύνης (Δευτ. 21:23), αλλά πηγή ζωής αιωνίου. Δι αυτού εξαφανίστηκε και καταργήθηκε η κατάρα και κατατροπώθηκε ο άρχοντας του θανάτου, δηλαδή ο διάβολος. Αποτελεί, συνεπώς το ακαταµάχητο όπλο της Εκκλησίας. Είναι ο φοβερός αντίπαλος των δαιµόνων, η δόξα των µαρτύρων και των αγίων της Εκκλησίας, ο λιµήν της σωτηρίας και το κόσµηµα των πιστών. «Εισακήκοα Κύριε, την ακοήν της δυναστείας του Σταυρού Σου, καθώς παράδεισος ηνοίγη δι αυτού,» ψάλλει η Εκκλησία µας. Ο Σταυρός του Κυρίου εκφράζει την απεριόριστη αγάπη του Θεού και, ταυτόχρονα, την απεριόριστη αξία του ανθρώπου. Δεν υπάρχει µεγαλύτερη έκφραση της αγάπης του Θεού από τον Σταυρό, όπως δεν υπάρχει µεγαλύτερη εξύψωση του ανθρώπου από το γεγονός του Σταυρού (Ιωάν. 15:13, Ρωµ. 5:8). Είναι τόση η αξία του ανθρώπου στα µάτια του Θεού, ώστε για την σωτηρία του ανυψώθηκε επάνω στον Σταυρό ο ίδιος ο Θεός. Κατανοούµε, συνεπώς, γιατί ο Σταυρός αποτελεί την ασφαλή εγγύηση για την απεριόριστη ευσπλαχνία του Θεού και για την παρρησία του ανθρώπου ενώπιον του θρόνου του Θεού. Ο θάνατος του Χριστού επάνω στο Σταυρό εσήµανε τον θάνατο του παλαιού κόσµου, και η ανάστασή Του, την έναρξη του νέου αιώνα της µεταµόρφωσης, δηλαδή τόν χρόνο της σωτηρίας ολόκληρου του κόσµου. Ο Απόστολος Παύλος αναφέρει ότι µε τον Σταυρό επιτεύχθηκε η συµφιλίωση του ανθρώπου µε τον Θεό και ότι «εν Χριστώ» ένας νέος ἀνθρωπος δηµιουργήθηκε. Μάλιστα λέει χρακτηριστικά, ότι «δια του Σταυρού» ο Κύριος θανάτωσε την έχθρα (Εφ. 2:15-16). Καί ότι µε το αίµα του Χριστού έχουµε «παρρησία στην είσοδο των Αγίων» (Εβρ. 10:19). Μπορούµε λοιπόν, µετά από όλα αυτά, να δούµε το Σταυρό σαν το κέντρο ολόκληρης της νέας δηµιουργίας του Θεού. «Ήρθε η ώρα για να δοξασθεί ο Υιός του ανθρώπου,» λέει ο ίδιος ο Κύριος, αναφερόµενος στην ύψωση Του επάνω στο Σταυρό (Ιωάν. 12:23). Όταν µελετήσουµε προσεκτικά το ιερό κείµενο, θα δούµε πραγµατικά ότι ο Κύριος χαρακτηρίζει την άνοδό Του στο ξύλο του Σταυρού σαν ύψωση, σαν δόξα, σαν θρίαµβο κατά της αµαρτίας και του θανάτου:

The Forerunner September October November December 2012 page 13 «...Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, άν ο σπόρος του σίτου δεν πέσει στη γη και δεν πεθάνει, παραµένει µόνος του. Αν όµως πεθάνει, τότε φέρνει πολύ καρπό... Τώρα η ψυχή µου είναι ταραγµένη και τι να πώ; Πατέρα σώσε µε από την ώρα αυτή; Αλλά γι αυτό ήρθα σε τούτη την ώρα. Πατέρα, δόξασε το όνοµά Σου. Τότε ήρθε φωνή από τον ουρανό: Το δόξασα και πάλι θα το δοξάσω. Ο κόσµος που παρευρισκόταν καί άκουγε, έλεγε ότι έγινε βροντή. Ο Ιησούς αποκρίθηκε: Η φωνή αυτή δεν έγινε για µένα αλλά για σας. Τώρα γίνεται η δίκη του κόσµου τούτου, τώρα ο άρχοντας του κόσµου τούτου θα εκβληθεί έξω. Και όταν εγώ υψωθώ από τη γη, θα ελκύσω όλους προς τον εαυτό µου. Αυτό το έλεγε για να δείξει µε ποιό τρόπο θα πέθαινε» (Ιωάν. 12:24-33, βλ. και 13:31-38, και Λουκ. 24:26). Οι λόγοι αυτοί του Κυρίου δεν αποδεικνύουν µόνο την πραγµατικότητα του πάθους και την αγωνία του Σταυρού. Παρουσιάζουν, ακόµη, το γεγονός της σταυρώσεως, σαν «ύψωση» και δόξα του Υιού του ανθρώπου, σαν αφετηρία και κέντρο του γένους των ανθρώπων. Επάνω στο Σταυρό δεν βρίσκεται κανένας αδύνατος, αβοήθητος άνθρωπος, αλλά ο θεάνθρωπος Ιησούς. Εκείνος ο οποίος κατέρχεται στον Άδη σαν νικητής και θριαµβευτής, για να καταργήσει το βασίλειο του θανάτου και του Άδου, να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσµά του θανάτου, να τον εισαγάγει στη βασιλεία της ζωής. Ο Σταυρός, λοιπόν, και ο θάνατος του Χριστού δεν συνιστούν αδυναµία αλλά δύναµη. Ο θάνατος του Κυρίου χαρακτηρίζεται στην Αγία Γραφή σαν «ύπνος λέοντος,» ο οποίος διατηρεί τη φοβερή του δύναµη και κατά τη διάρκεια του ύπνου και µετά από αυτόν. Γι αυτό το λόγο δεν τολµάει κανείς να τον ξυπνήσει. «Αναπεσών εκοιµήθης, ως λέων και ως σκύµνος. Τίς εγερεί αυτόν» (Γεν. 49:9); «Νυν κρίσις εστί του κόσµου τούτου», τώρα, δηλαδή, γίνεται η κρίση του κόσµου τούτου (Ιωάν. 12:31), λέει ο Χριστός και τοποθετεί το γεγονός του Σταυρού στο κέντρο του παγκόσµιου δικαστηρίου. Τον καθιστά µέτρο και γνώµονα θριάµβου ή καταδίκης των ανθρώπων, ανάλογα µε τη θέση του καθενός ανθρώπου απέναντι στον τίµιο Σταυρό. Όπως έχει λεχθεί, στο πρόσωπο των δύο ληστών εκπροσωπείται και κρίνεται ολόκληρη η ανθρωπότητα, µε βάση όχι τις πράξεις, αλλά τις διαθέσεις των ανθρώπων προς τον εσταυρωµένο Θεάνθρωπο. Ο ευγνώµονας ληστής οµολογεί τον Χριστό. Δεν τον θεωρεί οµοιοπαθή µε µας τους ανθρώπους, δηλ. σαν ληστή. Τον οµολογεί Βασιλέα, Κύριο και Θεό. Γι αυτό

The Forerunner September October November December 2012 page 14 και επικαλείται το έλεός του. Με τον τρόπο αυτό ο ευγνώµονας ληστής γίνεται πραγµατικός θεολόγος και άγιος της Εκκλησίας µας, και δείχνει σε όλους µας την οδό της αληθινής πραγµατικότητας, την οδό της σωτηρίας, η οποία είναι η οδός του Σταυρού. Ο αγνώµονας ληστής θεωρεί τον Κύριο κοινό άνθρωπο και τον Σταυρό Του σαν σύµβολο περιφρόνησης και εµπαιγµού. Γι αυτό και «εβλασφήµει Αυτόν» (Λουκ. 23:39). Δεν έλπιζε τίποτα από τον Κύριο. Ήταν κατά το παρελθόν ληστής και παρέµεινε ληστής επάνω στον σταυρό και µετέπειτα. Όµως δεν κολάζεται επειδή ήταν κατά το παρελθόν ληστής, αλλά επειδή δεν θέλησε να εξαρτήσει τη σωτηρία του από Εκείνον, ο οποίος υψώθηκε επάνω στο Σταυρό για να ελκύσει προς τον εαυτόν Του όλους του ευγνώµονες ληστές. Αυτή τη θαυµαστή αλήθεια εκφράζει µε ανεπανάληπτο τρόπο ο ύµνος της Εκκλησίας: Ἑν µέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθηκε ο Σταυρός Σου. του µεν καταγοµένου εις Άδην, τω βάρει της βλασφηµίας, του δε κουφιζοµένου πταισµάτων, προς γνώσιν θεολογίας, Χριστέ, ο Θεός, δόξα Σοι.» γ) Tο Σηµείο του Σταυρού Οταν µιλάµε για το Σταυρό του Κυρίου, δεν εννοούµε µόνο το γεγονός της σταυρώσεως, αλλά και αυτό το τίµιο ξύλο του Σταυρού. Γιατί, όπως αναφέρει ο άγιος Ιωάννης ο Δαµασκηνός, µε την επαφή του µε Τίµιο Σώµα του Κυρίου αγιάζεται και το ξύλο του Σταυρού. Γι αυτόν ακριβώς τον λόγο η τιµή και η προσκύνηση ανήκει και σ αυτό. «Όχι µόνο ο λόγος περί του Σταυρού και το Μυστήριο,» λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαµάς, «αλλά και το σχήµα είναι θείο και προσκυνητό, διότι είναι σφραγίδα σεβάσµια, αγιαστική και τελειωτική σε όλα τα θαυµάσια και ανέκφραστα αγαθά, που προέρχονται από τον Θεό.» Είναι ανάγκη να το υπογραµµίσουµε αυτό, γιατί, όπως αναφέρει ο Απόστολος Παύλος, υπάρχουν και «οι εχθροί του Σταυρού» (Φιλ. 3:18). Αυτοί «οι εχθροί του Σταυρού» υπάρχουν και σήµερα. Γι αυτό πρέπει να γίνει γνωστό, γιατί ο Σταυρός του Κυρίου δεν αποτελεί αισχύνη (Βλ. Δευτ. 21:23) αλλά, αντίθετα, «καύχηµα» (Γαλ. 6:14). Αυτό, λοιπόν, όπως ελέχθη, δεν αναφέρεται µόνο στο γεγονός, αλλά και στο τίµιο ξύλο. Ο Σταυρός είναι εικόνα του σταυρωµένου Χριστού και αντλεί δύναµη και χάρι από τα πάθη του Χριστού.

The Forerunner September October November December 2012 page 15 Αυτός είναι ο λόγος για το οποίο η σφράγιση µε το Σταυρό αποτελεί εξωτερικό σηµείο όλων ανεξαίρετα των ιερών µυστηρίων της Εκκλησίας µε τα οποία πραγµατοποιείται η σωτηρία του ανθρώπου. Βέβαια δεν πρόκειται εδώ για µαγικό όργανο, αλλά για την ζωοποιό δύναµη των θείων ενεργειών. Αυτή τη δύναµη δεν δεν την µεταδίδει το σηµείο του Σταυρού «από µόνο του» αλλά από την σχέση του µε το πρόσωπο του Χριστού. Άλλωστε, τό ίδιο ίσχυε και µε το χάλκινο φίδι. Όποιος έστρεφε την µατιά του σ εκείνο «εσώζετο, όχι εξ αιτίας του συµβόλου, αλλά από Εσένα (τον Θεό), ο οποίος είναι ο Σωτήρας όλων. Και µε αυτό έπεισες τους εχθρούς µας, ότι Εσύ είσαι εκείνος που σώζει από κάθε εχθρό» (Σοφ. Σολ. 16:7-8), λέει χαρακτηριστικά η Παλαιά Διαθήκη. Οι Ισραηλίτες δεν κατανόησαν αυτή την αλήθεια και προσπάθησαν να αποδώσουν τη λατρεία που ανήκει στο Θεό στο χάλκινο φίδι. Γι αυτό και ο Εζεκίας, σαν βασιλέας ευσεβής και αφοσιωµένος στον µόνο αληθινό Θεό, δεν δίστασε αργότερα να συντρίψει µαζί µε τα άλλα είδωλα κι αυτό το χάλκινο φίδι, το οποίο είχε χάσει στη συνείδηση του αποστάτη λαού τη σχέση του µε τον αληθινό Θεό και µάλιστα είχε πάρει τη δική Του θέση (Δ Βασ. 18:4). Το σηµείο του Σταυρού εκφράζει την παρουσία του Κυρίου στη ζωή των πιστών και της Εκκλησίας και αποτελεί το σύµβολο της νίκης και του θριάµβου κατά της αµαρτίας και του θανάτου (Εφ. 2:16). Εποµένως, δίκαια χαρακτηρίζεται το σηµείο του τιµίου Σταυρού σαν το σύµβολο νίκης και θριάµβου κατά του διαβόλου και των έργων του: «Κύριε, όπλο κατά του διαβόλου, τον Σταυρόν Σου ηµίν δέδωκας, φρίττει γαρ και τρέµει, µη φέρων καθαράν αυτού την δύναµιν, ότι νεκρούς ανιστά, και θάνατον κατήργησε, δια τούτου προσκυνούµεν την ταφήν Σου και την έγερσιν» (Στιχηρό Αίνων Κυριακής πλαγίου δ ήχου). Ο τίµιος Σταυρός είναι «το σηµείο» της σωτηρίας των παιδιών του Θεού, «το σηµείο του Υιού του ανθρώπου» (Ματθ. 24:30). Γι αυτό το λόγο αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννου, ότι κατά τούς έσχατους καιρούς θα είναι εξασφαλισµένη η σωτηρία για κείνους που φέρουν επάνω τους το σηµείο του Θεού: «Κατόπιν βγήκαν από τον καπνό ακρίδες στη γη και τους δόθηκε εξουσία σαν την εξουσία που έχουν οι σκορπιοί της γης. Τους είπαν να µη βλάψουν το χορτάρι της γης, ούτε κανένα χλωρό, ούτε δένδρο, παρά µόνο τους ανθρώπους που δεν

The Forerunner September October November December 2012 page 16 έχουν την σφραγίδα του Θεού στα µέτωπά τους» (Αποκ. 9:3-4, βλ. και 7:2-4, και Ιεζ. 9:4-6). Ύστερα από όλα αυτά, δίκαια προσεύχεται κάθε Ορθόδοξος πιστός: «Δυνάµει του Σταυρού Σου, Χριστέ, στερέωσον την διάνοιαν εἰς το υµνείν και δοξάζειν Σου την σωτήριον Ανάστασιν!» Το σηµείο του Σταυρού δεν είναι µεταγενέστερη συνήθεια των Χριστιανών. Ανάγεται στην Αποστολική παράδοση. Το µαρτυρεί αυτό ο άγιος Ιουστίνος (150 µ.χ.) και ο Τερτυλλιανός (200 µ.χ.), ο οποίος λέει χαρακτηριστικά: «Εµείς οι Χριστιανοί σε όλα τα ταξίδια µας και τις µετακινήσεις µας, σε κάθε αναχώρησή µας και επιστροφή µας, όταν φοράµε τα ενδύµατά µας και τα υποδήµατά µας, στο λουτρό και στο τραπέζι, όταν ανάβουµε το λυχνάρι µας, όταν καθόµαστε ή ξαπλώνουµε, σε όλες τις πράξεις της καθηµερινής µας ζωής κάνουµε το σηµείο του Σταυρού.» «Το έθιµο αυτό,» συνεχίζει ο Τερτυλλιανός, «έχει την αρχή του στην Παράδοση της Εκκλησίας, τονώθηκε µε την συνήθεια και πρέπει να τηρείται µε πίστη.» δ) Πως κάνουµε το σηµείο του Σταυρού Με το σηµείο του σταυρού απεικονίζεται ολόκληρη η θεολογία της Εκκλησίας και ολόκληρη η ουσία της ορθόδοξης πίστης. Ο Ορθόδοξος χριστιανός ενώνει τα τρία δάκτυλα και τα θέτει πρώτα στο µέτωπο, έπειτα στη κοιλιά, και τελικά στους δύο ώµους, οριζόντια από δεξιά προς τα αριστερά. Με τα τρία αυτά δάκτυλα απεικονίζουµε και οµολογούµε την πίστη στον Ένα και Τριαδικό Θεό. Όταν θέτουµε αυτά στο µέτωπο το κάνουµε σαν τύπο του Πατέρα που είναι η αρχή και κεφαλή της θείας Τριάδας. Όταν τα θέτουµε στην κοιλιά το κάνουµε σαν τύπο του Υιού, ο οποίος γεννήθηκε προαιώνια από τον Πατέρα και κατέβηκε στη γη και γεννήθηκε σαν άνθρωπος από την Παρθένο Μαρία. Όταν, τέλος, τα θέτουµε στους ώµους το κάνουµε αυτό σαν τύπο του Αγίου Πνεύµατος, που χαρακτηρίζεται σαν «βραχίων» και «δύναµις» Κυρίου (Λουκ. 24:49, Πρ. 1:8). Με την ένωση των δύο άλλων δακτύλων απεικονίζουµε στο σηµείο του Σταυρού την ενσάρκωση του Χριστού και την αδιαίρετη ένωση των δύο φύσεων, µε την οποία θεραπεύτηκε και ανυψώθηκε µέχρι τη θέωση η ανθρώπινη φύση. ε) Η πανοπλία του Σταυρού Αλλά το σηµείο του Σταυρού αποτελεί, επίσης, και µαρτυρία της νέας ζωής εκ µέρους του ανθρώπου που έχει αναγεννηθεί «ἐν Χριστώ.» Με το σηµείο του Σταυρού σφραγίζουµε τα κυριώτερα µέλη του σώµατος, τα οποία περιτειχίζουµε και αφιερώνουµε µε τον τρόπο αυτό στο Θεό, για να τα καταστήσουµε

The Forerunner September October November December 2012 page 17 όργανα του Χριστού και της Αγίας Τριάδας. Σφραγίζουµε το νου µας, την καρδιοά µας και όλες τις δυνάµεις µας και εκφράζουµε την αφιέρωση αυτή του εαυτού µας ακόµη περισσότερα έντονα µε τη φράση: Εις το Όνοµα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύµατος, Αµήν. Με το σηµείο του Σταυρού γινόµαστε, τέλος, µέτοχοι των παθών και της Αναστάσεως του Χριστού, νεκρώνουµε τον παλαιό άνθρωπο και κάθε τι το οποίο έχει σχέση µε τα έργα του διαβόλου και ανιστάµεθα µαζί µε το Χριστό για να ζήσουµε µιά νέα ζωή. «Ο Σταυρός του Κυρίου σηµαίνει κατάργηση της αµαρτίας» λέει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαµάς. «Γι αυτό και κάποιος από τους θεοφόρους πατέρες, όταν ρωτήθηκε από κάποιον άπιστο, αν πιστεύει στον Εσταυρωµένο, Ναί, απήντησε, πιστεύω σ Αυτόν που σταύρωσε την αµαρτία.» Από όλα αυτά κατανοούµε γιατί ο Σταυρός αποτελεί για τον χριστιανό αληθινή πανοπλία, την πανοπλία του Χριστού, όπλο φοβερό, το οποίο τρέµουν οι δαίµονες. Γι αυτό τον λόγο εµείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί κάνουµε το Σταυρό µας σε κάθε περίσταση: Όταν προσευχόµαστε, όταν πάµε να κοιµηθούµε, όταν ξυπνάµε, όταν αρχίζουµε κάποιο έργο και όταν το τελειώνουµε, όταν φεύγουµε για ένα ταξίδι, όταν βγαίνουµε έξω από τον ιερό Ναό, και σε όλη τη ζωή µας. Ο τίµιος Σταυρός δεν αποτελεί, όπως είπαµε, µαγικό µέσο στη διάθεση του ανθρώπου. Είναι απαραίτητη και η εσωτερική συµµετοχή. Πρώτα, πρέπει να χαράζουµε το σηµείο του Σταυρού στο σώµα µας, ευκρινώς και όχι µε αµέλεια, αλλά σύµφωνα µε την τάξη της Εκκλησίας: Μέ τα τρία δάκτυλα ενωµένα, έτσι ώστε ν ακουµπάει επάνω µας ο ίδιος ο Σταυρός. Το ιερό αυτό σηµείο πρέπει ακόµη να συνοδεύεται και µε απόλυτη πίστη στην Αγία Τριάδα και στο γεγονός της ενανθρώπησης του Χριστού, καθώς, επίσης, και στον σταυρικό θάνατο του Χριστού και στην ζωοποιό Του ανάσταση. Να πιστεύουµε, δηλαδή, σε όλα εκείνα τα σωτήρια δόγµατα της Εκκλησίας, τα οποία διακηρύττουµε µε το σηµείο του Σταυρού. Ακόµη πρέπει το σηµείο του Σταυρού να συνοδεύεται µε την απόλυτη ελπίδα στην ανέκφραστη αγάπη και στο µέγα έλεος του Θεού, αλλά και µε την αµετάκλητη απόφασή µας να σταυρώσουµε και να καταργήσουµε τον αµαρτωλό εαυτό µας και τα πάθη µας, να δεχτούµε τη χάρη του Θεού, για να ζήσουµε περισσότερο συνειδητά την «εν Χριστώ» ζωή της ανακαίνησης και εσωτερικής µεταµόρφωσης.

The Forerunner September October November December 2012 page 18 Αρθρο για τον Οκτώβριο 2012 ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι και έτσι αυτοί να ζουν με ταπείνωση και στην αφάνεια. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφθαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει. Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σκεπάζει (σκέπει) και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την Απο το διαδίκτυο (Ορθόδοξοι Ορίζοντες) http://users.sch.gr/aiasgr/theotokos_maria/giortes/h_agia_skeph_ths_theotokou.htm

The Forerunner September October November December 2012 page 19 τελείωση. Μας σκεπάζει με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της. Η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Με την ενέργεια αυτή θέλει να πει ότι πρέπει να έχουμε ουσιαστική σχέση με την Εκκλησία για να μας σκεπάσει με τις πρεσβείες της. Την εορτή της αγίας Σκέπης τη γιορτάζουμε κάθε χρόνο στις 28 Οκτωβρίου. Δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές γιορτές του έθνους μας έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της Παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την 28η Οκτωβρίου την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η γιορτή αυτή μετατέθηκε από την εκκλησία μας το 1952 από την 1η Οκτωβρίου την 28η ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στον αλαζονικό ιταλικό στρατό. Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνα. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα ευχαριστώ στην Παναγία, σ' εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά τα νικητήρια. Τη Σκέπη των αγωνιστών. Την Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων. Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμηών γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών και το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό. ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940 Στὸ μέτωπο, σ ὅλη τὴ γραμμή, ἀπὸ τὴ γαλανὴ θάλασσα τοῦ Ἰονίου μέχρι ψηλὰ τὶς παγωμένες Πρέσπες, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἄρχιζε νὰ βλέπει παντοῦ τὸ ἴδιο ὅραμα: Ἔβλεπε τὶς νύχτες μία γυναικεία μορφὴ νὰ βαδίζει ψηλόλιγνη, ἀλαφροπερπάτητη, μὲ τὴν καλύπτρα τῆς ἀναριγμένη ἀπὸ τὸ κεφάλι στοὺς ὤμους. Τὴν ἀναγνώριζε, τὴν ἤξερε ἀπὸ παλιά, τοῦ τὴν εἶχαν τραγουδήσει ὅταν ἦταν μωρὸ κι ὀνειρευόταν στὴν κούνια.

The Forerunner September October November December 2012 page 20 Ἦταν ἡ μάνα ἡ μεγαλόψυχη στὸν πόνο καὶ στὴν δόξα, ἡ λαβωμένη τῆς Τήνου, ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός. Γράμμα ἀπὸ τὴ Μόροβα Ὁ Τάσος Ρηγοπούλας, στρατευμένος στὴν Ἀλβανία τὸ 1940, ἔστειλε ἀπὸ τὸ μέτωπο τὸ παρακάτω γράμμα στὸν ἀδελφό του. «Ἀδελφέ μου Νίκο: Σοὺ γράφω ἀπὸ μία ἀετοφωλιά, τετρακόσια μέτρα ψηλότερη ἀπὸ τὴν κορυφὴ τῆς Πάρνηθας. Ἡ φύση τριγύρω εἶναι πάλλευκη. Σκοπός μου ὅμως δὲν εἶναι νὰ σοῦ περιγράψω τὰ θέλγητρα μίας χιονισμένης Μόροβας μὲ ὅλο τὸ ἄγριο μεγαλεῖο της. Σκοπός μου εἶναι νὰ σοῦ μεταδώσω αὐτὸ ποὺ ἔζησα, ποὺ τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου καὶ ποὺ φοβᾶμαι μήπως, ἀκούγοντας τὸ ἀπὸ ἄλλους, δὲν τὸ πιστέψεις. Λίγες στιγμὲς πρὶν ὁρμήσουμε γιὰ τὰ ὀχυρὰ τῆς Μόροβας, εἴδαμε σὲ ἀπόσταση καμιὰ δεκαριὰ μέτρων μία ψηλὴ μαυροφόρα νὰ στέκει ἀκίνητη. - Τὶς εἶ; Μιλιά... Ὁ σκοπὸς θυμωμένος ξαναφώναξε: - Τὶς εἰ; Τότε, σὰν νὰ μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικὸ ρεῦμα, ψιθυρίσαμε: Ἡ ΠΑΝΑΓΙΑ! Ἐκείνη ὅρμησε ἐμπρὸς σὰν νὰ εἶχε φτερὰ ἀετοῦ. Ἐμεῖς ἀπὸ πίσω της. Συνεχῶς τὴν αἰσθανόμασταν νὰ μᾶς μεταγγίζει ἀντρειοσύνη. Ὁλόκληρη ἑβδομάδα παλέψαμε σκληρά, γιὰ νὰ καταλάβουμε τὰ ὀχυρὰ Ἰβάν- Μόροβας. Ὑπογραμμίζω πὼς ἡ ἐπίθεσή μας πέτυχε τοὺς Ἰταλοὺς στὴν ἀλλαγὴ τῶν μονάδων τους. Τὰ παλιὰ τμήματα εἶχαν τραβηχτεῖ πίσω καὶ τὰ καινούργια... κοιμοῦνταν! Τὸ τί ἔπαθαν δὲν περιγράφεται. Ἐκείνη ὁρμοῦσε πάντα μπροστά. Κι ὅταν πιὰ νικητὲς ροβολούσαμε πρὸς τὴν ἀνυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε ἡ Ὑπέρμαχος ἔγινε ἀτμός, νέφος ἁπαλὸ καὶ χάθηκε». Θαῦμα στὸ Μπούμπεση Ζωντανὸ θαῦμα τῆς Παναγίας ἔζησαν στὸν ἑλληνοϊταλικὸ πόλεμο οἱ στρατιῶτες τοῦ 51ου ἀνεξαρτήτου τάγματος, μὲ διοικητὴ τὸν ταγματάρχη Πετράκη, στὴν κορυφογραμμὴ τοῦ Ροντένη, δεξιά της θρυλικῆς Κλεισούρας. Κάθε βράδυ, ἀπὸ τὶς 22-1- 1941 καὶ ἔπειτα, στὶς 9.20 ἀκριβῶς, τὸ βαρὺ ἰταλικὸ πυροβολικὸ ἄρχιζε βολὴ ἐναντίον τοῦ τάγματος Πετράκη καὶ τοῦ δρόμου, ἀπ ὅπου

The Forerunner September October November December 2012 page 21 περνοῦσαν τὰ μεταγωγικά. Πέρασαν ἡμέρες καὶ τὸ κακὸ συνεχιζόταν, δημιουργώντας ἐκνευρισμὸ καὶ ἀπώλειες. Τολμηροὶ ἀνιχνευτὲς τῶν ἐμπροσθοφυλακῶν καὶ ἀεροπόροι ἐξαπολύθηκαν μέχρι βαθιὰ στὶς ἰταλικὲς γραμμές, ἀλλὰ ἐπέστρεψαν ἄπρακτοι. Δὲν μποροῦσαν νὰ ἐντοπίσουν τὰ ἰταλικὰ πυροβόλα, ἴσως γιατὶ οἱ Ἰταλοὶ κάθε βράδυ τὰ μετακινοῦσαν. Ἦταν ὅμως ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ ἐντοπισθοῦν οἱ ἐχθρικὲς θέσεις. Ἕνα βράδυ τοῦ Φεβρουαρίου ἀκούστηκαν πάλι οἱ ὁμοβροντίες τῶν ἰταλικῶν κανονιῶν. - Παναγία μου, φώναξε τότε ὁ ταγματάρχης ἐντελῶς αὐθόρμητα, βοήθησέ μας, σῶσε μας ἀπ αὐτοὺς τοὺς δαίμονες! Ἀμέσως στὸ βάθος πρόβαλε ἕνα φωτεινὸ σύννεφο. Σιγὰ- σιγὰ σχημάτισε κάτι σὰν φωτοστέφανο. Καὶ κάτω ἀπ αὐτὸ μερικὰ ἀσημένια συννεφάκια σχημάτισαν τὴ μορφὴ τῆς Παναγίας, ἡ ὁποία ἄρχισε νὰ γέρνει πρὸς τὴ γῆ καὶ στάθηκε σ ἕνα φαράγγι, ἀνάμεσα σὲ δυὸ ὑψώματα τοῦ Μπούμπεση. Τὸ ὅραμα τὸ εἶδαν ὅλοι στὸ τάγμα καὶ ρίγησαν. - Θαῦμα! βροντοφώναξε ὁ ταγματάρχης. - Θαῦμα! Θαῦμα! ἐπανέλαβαν οἱ στρατιῶτες καὶ σταυροκοπήθηκαν. Ἀμέσως ἔφυγε ἕνας σύνδεσμος μὲ σημείωμα τοῦ Πετράκη γιὰ τὴν πυροβολαρχία τοῦ Τζήμα. Σὲ δέκα λεπτὰ βρόντησαν τὰ ἑλληνικὰ κανόνια καὶ σὲ εἴκοσι ἐσίγησαν τὰ ἰταλικά. οἱ ὀβίδες μας εἶχαν πετύχει ἀπόλυτα τὸν στόχο.

The Forerunner September October November December 2012 page 22 Αρθρο για τον Νοέμβριο 2012 Η Σύναξη των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Το Ιερό Συναξάρι Στις 8 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει την Σύναξη των Αρχιστρατήγων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων. «Των ουρανίων στρατιών Αρχιστράτηγοι δυσωπούμεν υμάς ημείς οι ανάξιοι, ίνα ταις υμών δεήσεσι τοιχήσητε ημάς σκέπη των πτερύγων της αύλου υμών δόξης φρουρούντες ημάς προσπίπτοντας εκτενώς και βοώντας, εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς,ως Ταξιάρχαι των άνω δυνάμεων» Τα κτίσματα του Θεού Ο Θεός τα πάντα εποίησε.τα ποιήματα του Θεού είναι μοιρασμένα σε τρείς κατηγορίες: στα νοητά, στα αισθητά και στα μικτά. Αισθητά λέγονται αυτά τα κτίσματα, που κατανοούνται με τις πέντε αισθήσεις του ανθρώπου, αυτά δηλαδή, που ο άνθρωπος μπορεί και βλέπει, ακούει, οσφρίζεται, πιάνει, ή γεύεται, με άλλα λόγια τα δέντρα, οι πέτρες και ό,τι μας περιβάλλει. Μικτό ποίημα του Θεού είναι ο άνθρωπος, ο οποίος είναι και νοητός και αισθητός. Νοητός είναι διότι έχει ψυχή, η οποία είναι άυλη, αόρατη και αθάνατη, αισθητός είναι διότι έχει το σώμα, που είναι και αισθητό και υλικό και φθαρτό. Νοητά κτίσματα του Θεού είναι τα άυλα πνεύματα, όπως οι Άγγελοι. Τα νοητά κτίσματα βρίσκονται πάνω από τον ουρανό. Των Αγίων Αγγέλων Αρχηγοί είναι οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ.

The Forerunner September October November December 2012 page 23 Τα ουράνια Τάγματα Τα ουράνια Τάγματα των Αγγέλων είναι ενενηνταεννέα σύμφωνα με ορισμένους μελετητές και το αποδεικνύουν με την παραβολή του Κυρίου, ο οποίος στο κατά Λουκά Ευαγγέλιο λέει: «Τίς άνθρωπος εξ υμών έχων εκατό πρόβατα και απολέσας έν εξ αυτών, ου καταλείπει τα ενενηκονταεννέα εν τη ερήμω και πορεύεται επί το απολωλός έως ού εύρει αυτό» (Λουκ. 15:4 4). Πρόβατα εκατό είναι ο Αδάμ και οι ενενηνταεννέα τάξεις των Αγγέλων. Αμάρτησε ο Αδάμ και άφησε ο Χριστός τα ενενηνταεννέα τάγματα των ουρανών και ήρθε στη γή και εφόρεσε σάρκα για να σώσει τον Αδάμ. Άλλοι μελετητές λένε ότι εννέα είναι τα τάγματα των Αγγέλων και βεβαιώνουν τον λόγο τους αυτό με την εξης παραβολή: «Ή τις γυνή, δραχμάς έχουσα δέκα, έαν απολέσει δραχμή μιαν, ουχί άπτει λύχνον και σαροί την οικίαν και ζητεί επιμελώς, έως ότου εύρη» ( Λουκ. 15:8). Δέκα δραχμές είναι ο Αδάμ και τα εννέα Τάγματα του ουρανού. Έπεσε ο Αδάμ και ζητώντας τον ο Θεός άναψε λύχνο τον Τίμιο Πρόδρομο και εδίδαξε στη γη ο Χριστός και καθάρισε τον κόσμο με τη διδαχή του, και σταυρώθηκε και βρήκε τον Αδάμ. Και ο ουρανός χάρηκε και η γη με την εύρεση του χαμένου Αδάμ. Αυτοί οι οποίοι λένε ότι τα Τάγματα των Αγγέλων είναι εννέα αυτοί έχουν δικιο όπως μαρτυρούν και οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης και ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Οι Άγγελοι Τί είναι όμως οι Άγγελοι; Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει ότι ο Θεός έκτισε τους Αγγέλους πριν κτίσει τον ουρανό και τη γη και πριν πλάσει τον άνθρωπο. Το όνομα «Άγγελος» σημαίνει μηνυτής, ή αυτός που φέρνει αγγελίες, αγγελιοφόρος με άλλα λόγια. Ο Άγγελος είναι φύση νοερή, δηλαδή δεν μπορεί κανείς να την δει. Είναι αεικίνητος, όπως και ο νους του ανθρώπου, ο οποίος δεν μένει σε έναν τόπο αλλά περιφέρεται από τόπο σε τόπο. Ο Άγγελος είναι και αυτεξούσιος, αν θέλει να γίνει κακός γίνεται, όπως ο διάβολος. Ο Άγγελος είναι και ασώματος, ως προς το δικό μας σώμα και πάντοτε είναι υπηρέτης του Θεού, τον οποίο δοξολογεί ακατάπαυστα. Και υμνεί και δοξάζει ασταμάτητα την άπειρη δύναμή Του. Ο Θεός στέλνει τους Αγγέλους Του σε διάφορες υπηρεσίες και εκείνοι υπακούουν. Έτσι ο Αγγελος μπορεί να υπηρετεί κάποιον Άγιο, ή μπορεί να παραλάβει μια ψυχή ή να δείξει κάποιο όραμα και όποια άλλη υπηρεσία τον διατάξει ο Θεός να κάνει την εκτελεί υπάκουα. Πώς είναι οι Άγγελοι στη φύση τους και πώς μοιάζουν, αυτό κανείς δεν το γνωρίζει. Έχουν όμως την χάρη από τον Θεό να παίρνουν όποια μορφή τους διατάξει ο Θεός. Οι Άγγελοι είναι αθάνατοι, δεν πεθαίνουν, δεν φθείρονται. Είναι φωτεινοί και λαμπροί, αυτό το φώς όμως το αντλούν από τον Θεό δεν παράγεται από τους ίδιους. Δεν έχουν ανάγκη

The Forerunner September October November December 2012 page 24 γλώσσας ή ακοής, αλλά χωρίς λόγο προφορικό και χωρίς ακοή εννοούν το πρόσταγμα του Θεού. Ο Άγγελος δεν είναι πανταχού παρών. Πανταχού παρών είναι μονάχα ο Θεός. Οταν ένας άγγελος βρίσκεται στη γη δεν μπορεί συγχρόνως να βρίσκεται και στον ουρανό και όταν είναι στον ουρανό δεν μπορεί να βρίσκεται στη γη. Δεν τον εμποδίζει ούτε πόρτα, ούτε τοίχος, ούτε κλειδαριά ούτε άλλος φραγμός. Έχει τον αγιασμό και τον φωτισμό από το Άγιο Πνεύμα. Οι Άγγελοι είναι δυνατοί και έτοιμοι στο πρόσταγμα του Θεού. Πόλεις και χώρες και τόπους και Εκκλησίες επιτηρούν και φυλάσσουν. Κάθε Εκκλησία έχει τον φύλακα Άγγελό της. Σε κάθε Θεία Λειτουργία Άγγελοι κατεβαίνουν από τον ουρανό και παρίστανται στο Ναό και βοηθούν και συμμετέχουν στην Ιερή Ακολουθία. Κάθε Χριστιανός, αν και αμαρτωλός, έχει τον δικό του φύλακα Άγγελο. Τα άλλα έθνη έχουν όλα από ένα Άγγελο. Πόσοι ακριβώς είναι κανείς δεν το γνωρίζει παρά μόνο ο Θεός. Ο προφήτης Δανιήλ λέει: «Χίλιαι χιλιάδες ελειτούργουν αυτώ, και μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αυτώ» ( Δαν. 7:10) Τα εννέα Τάγματα των Αγγέλων διαιρούνται σε τρεις τάξεις: Η πρώτη τάξη είναι των εξαπτερύγων Σεραφείμ, των πολυομμάτων Χερουβείμ και των αγιωτάτων Θρόνων. Η δεύτερη τάξη είναι των Κυριοτήτων, των Δυνάμεων και των Εξουσιών. Η τρίτη τάξη περιλαμβάνει τις Αρχές, τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους. Εκτός των άλλων χαρακτηριστικών, οι Άγγελοι είναι και τρεπτοί, μπορούν δηλαδή να μεταβάλλουν την γνώμη τους, όπως έκανε και ο Εωσφόρος. Η Σύναξη των Αγγέλων Ο Εωσφόρος ήταν Άρχων ενός Αγγελικού Τάγματος. Περηφανεύθηκε όμως γέμισε με έπαρση κατά του πάντων Ποιητού και Δεσπότου και συλλογίσθηκε να βάλει τον θρόνο του πάνω από τον Θρόνο του Θεού». «Γιατί να είναι Αυτός Θεός και όχι εγώ;» συλλογίσθηκε. Και αμέσως μόλις το σκέφθηκε εξέπεσε από την ουράνια δόξα και από το αρχαγγελικό αξίωμα καθώς είπε και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο: «Εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα» ( Λουκ. 10:18). Ο δε προφήτης Ησαίας λέγει: «πώς εξέπεσεν εκ του ουρανού ο Εωσφόρος ο πρωί ανατέλλων; συνετρίβη εις την γην ο αποστέλλων προς πάντα τα έθνη, συ σε είπας εν τη διανοία σου: εις τον ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνο μου... έσομαι όμοιος τω Υψίστω. Νυν δε εις άδην καταβήση και εις τα θεμέλια της γης» (Ησ. ιδ` 12-15). Έπεσε από τον ουρανό κάτω στην άβυσσο της γης και από άγγελος που ήταν έγινε διάβολος. Μαζί του έσυρε και όλο το υποτασσόμενο σε αυτόν τάγμα, που αποσκίρτησε και αυτό από το Θεό λόγω της υπερηφάνειας του. Άλλοι δαίμονες έφθασαν ως τον άδη, άλλοι έμειναν πάνω στη γη, άλλοι έπεσαν στο νερό και άλλοι στον αέρα, αυτοί λέγονται και εναέρια τελώνια ψυχών. Από άγγελοι έγιναν δαίμονες και από φωτεινοί έγιναν σκοτεινοί. Τότε, όταν σχίσθηκε ο ουρανός και έπεφταν οι δαίμονες, συνήχθησαν τα Τάγματα όλα του ουρανού και ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ βλέποντας την ελεεινή

The Forerunner September October November December 2012 page 25 πτώση τους εννόησε την αιτία της πτώσεως τους και με την υποταγή και ταπείνωση, την οποία έδειξε ως δούλος ευχάριστος και ικέτης πιστός προς τον δικό του Δεσπότη και Θεό, διαφύλαξε τόσο την δική του δόξα και λαμπρότητα, που από από τον Θεό έχει, όσο και την δόξα των άλλων Αγγελικών Ταγμάτων. Για αυτή του την υποταγή και την ευγνωμοσύνη ο παντοκράτορας Θεός τον διόρισε πρώτο των Αγγελικών τάξεων. Στάθηκε λοιπόν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ ανάμεσα στους Αγγέλους και είπε : «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου Θεού» και αμέσως όλοι στάθηκαν. Τους φώναξε : «Πρόσχωμεν», δηλαδή «ας προσέξουμε και ας καταλάβουμε τί έπαθαν αυτοί οι εκπεσόντες δαίμονες από την υπερηφάνια τους, αυτοί που πρίν λίγο ήταν μαζί μας και ήταν Άγγελοι και ας συλλογισθούμε τί είναι ο Θεός και τί είναι ο Άγγελος, οτι δηλαδή ο Θεός είναι Δεσπότης και δημιουργός μας και ότι εμείς οι Άγγελοι είμαστε δούλοι Του και κτίσματά Του». Και έτσι ανύμνησε και δόξασε τον Θεό των απάντων και ανεβόησε μαζί με όλους τους Αγγέλους τον θείον και αγγελικόν ύμνο: «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης αυτού». Οι Ταξιάρχαι Μιχαήλ και Γαβριήλ