Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, και συνεργάζεται με μουσεία της χώρας μας (Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Βυζαντινό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Ηρακλείου, Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου) και του εξωτερικού (University of Missuri-St. Louis, Smisthonian Institusion, American Museum of National History), τόσο για τη συντήρηση αρχαιολογικών ευρημάτων και έργων τέχνης, όσο και για την κατασκευή εκμαγείων και αντιγράφων απολιθωμάτων καθώς και αντικειμένων τέχνης προς έκθεση σε αυτά. Επίσης, εργάζεται ως συντηρήτρια in situ, κατά τις ανασκαφικές περιόδους αλλά και τις περιόδους μελέτης στο πρόγραμμα του University of Missuri-St. Louis, Iklaina project, στην προϊστορική ανασκαφή στην Ίκλαινα. Από τότε που έγινε μητέρα, δηλαδή από το 2002, την αγάπη της για τα αντικείμενα τέχνης και καθημερινής χρήσης όλων των εποχών, θέλησε να βρει έναν απλό και παιχνιδιάρικο τρόπο ώστε να εμφυσηθεί στα παιδιά. Έτσι άρχισε να εργάζεται ως εικαστικός σε ολοήμερα δημοτικά σχολεία και να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την εικονογράφηση παιδικών παραμυθιών και τη ζωγραφική και έχει στο ενεργητικό της 5 ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής όπου τις εικόνες συνόδευαν παραμύθια που έγραψε ο Κώστας Στοφόρος, ενώ τα παιδιά είχαν ενεργό ρόλο στη δράση και εξέλιξη της ιστορίας. Στο ατελιέ της, συχνά φιλοξενεί μικρά παιδιά, όπου ανάλογα με τη διάθεσή τους παίζουν μαθαίνοντας μέσα από την τέχνη. Αγαπάει την επαφή με τον κόσμο των παιδιών και νιώθει ευτυχισμένη όταν της επιτρέπουν να μπει σε αυτόν. Έτσι νιώθει μετά από τα μαθήματα, ως εικαστικός: χαρούμενη. Προσωπικό ιστολόγιο: http://stefaniaveldemiri.blogspot.gr
ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΒΕΛΔΕΜΙΡΗ ΤΟ ΑΓΟΡΙ, ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΟΣΗ ΔΑ ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Στεφανία Βελδεμίρη, Το αγόρι, το κορίτσι και μια τόση δα μικρούλα πραγματικότητα ISBN: 978-618-5040-15-4 Ιούλιος 2013 Εικονογράφηση: Στεφανία Βελδεμίρη, http://stefaniaveldemiri.blogspot.gr Σύνθεση εξωφύλλου, Σελιδοποίηση: Ηρακλής Λαμπαδαρίου, http://www.facebook.com/iraklis.lampadariou Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr Σημείωση: Η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήσαμε είναι προσφορά του Akaacid (www.aka-acid.com). Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού Μη Εμπορική χρήση Όχι Παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα Με τη σύμφωνη γνώμη του συγγραφέα και του εκδότη, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/
Στη Γεωργία Μανάφη & στο περιοδικό Bookstand.gr
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια τόση δα μικρή πραγματικότητα, τόσο πραγματική, που στη γη μας, δεν τόλμησε ποτέ κανείς να αντιληφθεί, γιατί όλοι ήξεραν, πως δεν μπορούσαν να την αντέξουν. Η αντίληψή της θα μπορούσε να τους διαλύσει, μια και θα έκανε τη δική τους πραγματικότητα μια σαφέστατα αόριστη ανυπαρξία. Η μικρούλα μας πραγματικότητα, τόση δα, μονίμως ζαλισμένη ανάμεσα σε άλλες πραγματικότητες, με το χάρισμα της απίστευτης μικρότητάς της, έκανε κατάληψη, επαναστατικά, στο χώρο και στο χρόνο κάθε άλλης πραγματικότητας. Και να ποια ήταν η τοσοδούλα μας πραγματικότητα: ήταν όλη κι όλη ένα κοχύλι Neverita josephinia. Το κοχύλι δεν ήταν μέσα σε καμία θάλασσα, αντίθετα,
είχε μια θάλασσα μέσα του. Μια θάλασσα στο μπλε της Πρωσίας. Το χρησιμοποιούσε για να ξεπλένει το πινέλο του ένα ζωγράφος γίγαντας, που ζωγράφιζε μόνο θάλασσες. Εκεί κολυμπούσε αχόρταγα ένα κορίτσι που δεν άκουγε ποτέ τη μαμά του. Δεν έτρωγε πρωινό, δεν φορούσε παντόφλες, και όλα τα «δεν» τα λάτρευε. Κυρίως δεν υπάκουσε ποτέ στο: «μην πας στα βαθιά». Κάθε φορά που βουτούσε, πήγαινε και ένα μέτρο πιο βαθιά από την προηγούμενή της φορά. Έβαζε σημάδι κάτι κύματα, που ήσαν ακίνητα. Μια στιγμή τεράστιας ευτυχίας, σε μια βουτιά της που ήθελε να μην τέλειωνε ποτέ, έγινε γοργόνα. Έτσι κολυμπούσε και ζούσε. Κι άλλο δεν ήθελε. Ξέχασα να σας πω, το κορίτσι είχε αφήσει το τριανταφυλλί της φουστάνι στην κόψη του κοχυλιού.
Στις παρυφές του κοχυλιού, είχε χτίσει το παλατάκι του ένα αγόρι, που από παντού έφευγε, γιατί δεν του έκαναν τα χατίρια. Εκεί ζούσε μόνο του το αγόρι, θυμωμένο, πάντα θυμωμένο. Κόντευε να πεθάνει από βαθιά γηρατειά, μόλις 8 χρονών παιδί! Γιατί κάθε του μέρα ήταν ίδια με την προηγούμενη και την επόμενη, κάτι που όπως όλοι γνωρίζουμε, οδηγεί στην αρρώστια της συνήθειας, βασική αιτία που οι άνθρωποι γερνούν και πεθαίνουν. Με θάνατο αληθινό ή θάνατο που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν ή κάποιες φορές ακόμη και αγνοούν. Ο κόσμος είναι γεμάτος κυρίως από αυτούς τους δεύτερους πεθαμένους, τους ακόμη ζωντανούς.
Μια μέρα, που το αγόρι έτρωγε ψάρι, είδε την ουρά της γοργόνας, την άκρη από τα μαλλιά της και φευγαλέα σε μια βουτιά της στον αέρα, τα μάτια της. Τότε την αγάπησε αμέσως και πάρα πολύ και πιο πολύ από το κάθε πολύ. Με μιας έγινε καλά και επανήλθε στην αληθινή του ηλικία. Είχε να γελάσει πολλά χρόνια, μα τώρα ήθελε να της πει ένα αστείο για να δει το γέλιο της που έλαμπε κάτω από το νερό μόνο. Έτσι και έγινε. Σε μια γρήγορη περασιά της μπροστά από το παλατάκι του, της φώναξε ένα κάπως χοντροκομμένο αστείο, με την πιο τρυφερή του κόσμου φτιαξιά.
Φώναξε: «Έεεει μικρή, μόλις φάω το ψάρι μου, θα έρθω να σε φιλήσω». Η γοργόνα μας, έμεινε ακίνητη κρατώντας ένα ακίνητο κύμα. Και χαμογέλασε στο αγόρι και το αγάπησε αμέσως πάρα πολύ και πιο πολύ από το κάθε πολύ. Λάτρευε τα κάπως χοντροκομμένα αστεία με τρυφερή φτιαξιά. Το αγόρι έσκυψε πάνω από τη θάλασσα και φίλησε το κορίτσι.
Θάλασσα και αέρας σε φιλί, πάει να πει α γ ά π η παντοτινή.
Όπως συμβαίνει σε όλα τα παραμύθια με γοργόνες, έτσι έγινε και σ αυτό. Τις νύχτες η μικρή μας φορούσε το φουστάνι της, έβγαζε πόδια και έτρεχε στο αγόρι, πάντα λαχανιασμένη. Εκείνος φορούσε την ψαρένια στολή της και έφτιαξε όλο το παλατάκι του τιρκουάζ, φύτεψε κοχύλια, έκανε τον ήλιο αχινό κατάμαυρο και συνέχεια την αγκάλιαζε, γιατί ήξερε πως η αγκαλιά του ήταν ο αέρας της μικρής έξω από τη θάλασσα. Η αναπνοή της. Η μικρή ήξερε πως το αγόρι ζούσε αναπνέοντας το γέλιο της. Τα πρωινά η μικρή γυρνούσε στο πρωσικό μπλε της και γινόταν γοργόνα, κολυμπούσε και οργάνωνε τα χατίρια που έκανε στο αγόρι τη νύχτα. Το αγόρι τα πρωινά τα περνούσε περιμένοντας να νυχτώσει και να δει το κορίτσι του, ενώ φρόντιζε το φουστάνι της και στόλιζε με βυθούς το παλατάκι του.
Αγαπήθηκαν όσο ποτέ δεν έχουν αγαπηθεί άνθρωποι. Έτσι αγαπιούνται τα παιδιά άλλωστε. Θα ήταν αποτυχημένη κάθε προσπάθεια να περιγραφεί η ευτυχία τους. Γιατί δεν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σε κανένα λεξικό. Έζησαν έτσι. Μέσα σε ένα τόσο δα μικρό κοχύλι. Που είχε μέσα του μια θάλασσα και ένα παλατάκι χτισμένο στις παρυφές του. Σε μια τόση δα μικροσκοπική πραγματικότητα, που εξαφάνισε τις πιο βαθιές βεβαιότητες του κόσμου.
Μια μέρα ο γίγαντας βαρέθηκε να ζωγραφίζει θάλασσες. Πέταξε το κοχύλι με απάθεια προς τα αιχμηρά βράχια ενός ψηλού βουνού. Το κοχύλι διαλύθηκε αθόρυβα. Η γοργόνα ξεράθηκε στα βράχια. Το αγόρι έγινε άντρας. Ένας άντρας που μεγαλώνει και του αρέσει το τριανταφυλλί χρώμα, πάρα πολύ μα πάρα πολύ και πιο πολύ από το κάθε πολύ.
Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα νέων συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη- Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς. Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας, ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος, καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας. Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!
Μέσα σε ένα κοχύλι υπήρχε μια τόση δα μικρούλα πραγματικότητα. Εκεί ζούσε, ένα κορίτσι - γοργόνα. Μια μέρα, την κοίταξε ένα όμορφο αγόρι και της είπε: «Έεεει μικρή, μόλις φάω το ψάρι μου, θα έρθω να σε φιλήσω». Αγαπήθηκαν πάρα πολύ και πιο πολύ από το κάθε πολύ... ISBN: 978-618-5040-15-4