Τέσσερα Ποιήματα για την ξένη και φορτική ζωή μας Νεκρόπολις Το Δράμα του Χρόνου Χρόνος Ζωής Στοίχημα Ανοιχτό Lucifugo, a diavolo in corpo
Νεκρόπολις Εκεί έξω I Στους βοερούς δρόμους της πόλης Στα λεωφορεία και στα υπόγεια τρένα της Στα διαμερίσματα και στα γραφεία της Στους χώρους δουλειάς και στον ελεύθερο χρόνο της Στις πλατείες και στους πεζοδρόμους της Στο φως και στο φωταγωγημένο σκοτάδι της Στη θορυβώδη σιωπή και στη σιωπηλή απόγνωσή της Παντού ο ίδιος αδιαπέραστος ίσκιος Πλανάται και απαντάται Ανθρωπόμορφος και πολυσύχναστος Ο μουγκός σφυγμός στις φλέβες του Πάλλεται ζωηρός Με τους καθημερινούς ανθρώπινους μόχθους II Ολημερίς κι αποβραδίς Στην κοιλάδα του θανάτου σπέρνουμε Για να θερίζουμε με τα χέρια μας Τα ίδια τα σώματά μας Γέμισαν κάλους τα χέρια μας Και το μυαλό μας ρόζιασε ολάκερο Η μέση μας τσάκισε στα δυο απ' τη δουλειά Για να εγγυόμαστε εμείς οι ίδιοι Πως δε θα βιωθούν τα σώματά μας Πότε ζωντανά III Ένας ίσκιος χωρίς σώμα αληθινό Μας δόθηκε για να ζούμε Κι ένας κόπος αλλότριος Και μια προκοπή αλλότρια Μας σφηνώθηκε Σα νταβανόπροκα στο κεφάλι Να μοχθούμε Να κοπιάζουμε περήφανοι Και μ' υψωμένο τ' ανάστημα! Ενώσω σερνόμαστε κατάχαμα Ασώματοι και ημιθανείς Στην κοιλάδα του θανάτου Στον ίσκιο του θανάτου μεγαλώσαμε Και γίναμε τα μονάκριβα παιδιά του
IV Τίποτα εδώ δε στεριώνει, Δε ριζώνει, δεν ανθίζει Όλα μαραίνονται κι αργοσβήνουν Μέσα στις πλήθιες γλώσσες της Σκιάς που Πρωί βράδυ μάς γλύφουν κατάσαρκα V Στις ανηφοριές και τις κατηφοριές Αυτής εδώ της αλλότριας ζωής Έχουμε ένα αόρατο σχοινί Στο λαιμό μας περασμένο Που μας τραβάει μπροστά, Πάντα μπροστά! Και δε μας επιτρέπει Να βλέπουμε τι συμβαίνει Μέσα κι όξω μας Απλά κοιτάζουμε αποσβολωμένοι Από την κεκτημένη ταχύτητα Τα τοπία γρήγορα ν' αλλάζουν Ερήμην μας VI Και δε βλέπουμε τίποτε Δεν εννοούμε τίποτε Παρά ένα αδιαφοροποίητο γκρίζο Μια άλλη απόχρωση της ζοφερής Σκιάς Που μας έχει βάλει στο στομάχι της VII Σ' αυτόν εδώ τον ανήλιαγο Κόσμο των Σκιών Τα φιλιά που δίνουμε και παίρνουμε Τα χάδια που ανταλλάσσουν Τα σώματά μας Μαραίνονται ακαριαία Και πέφτουν νεκρά Στα πόδια μας Για να ποδοπατηθούν βιαστικά Στους δρόμους της Νεκρούπολης Σαν ξεραμένα γαρίφαλα Απάνω σ' ένα νεκρώσιμο στεφάνι Που βιαίως ξεριζώθηκαν Απ' το ζωτικό τους κλωνάρι Τα σώματά μας στον ήλιο Δασκαλεύτηκαν να ραγίζουν Και στα νεύματα των περαστικών ανέμων Τα πέταλά τους να σκορπίζουν
VIII Εκεί έξω Μοναδική συνάφεια Στην Πόλη των Νεκρών Που την κατοικούμε Και την πληθαίνουμε Το προμήνυμα της Σκιάς Και το ριζικό του Θανάτου Μας βαστούν απ' το χέρι Σαν αφοσιωμένοι κηδεμόνες Και μας πηγαίνουν Και μας φέρνουν Όλους μαζί Κι όλους χώρια Στις κατακόμβες
Το Δράμα του Χρόνου Πράξη Πρώτη Ελάτε, ελάτε! κοπιάστε, κοπιάστε! στα δίχτυα μας πάλι πιάστηκε ο χαμένος Χρόνος για δολώματα πάντα βάζουμε λύρες και πέτρες αστραφτερές από χρυσό κι ασήμι καθώς και τον Αρχαίο Μύθο της αθάνατης ροής τους με τα στιλπνά φανερώματά τους πίσω απ' το φαρδύ δίχτυ ο Χρόνος σύγκορμος απομαγεύεται και μ' ετούτα μόνο ποθεί το σώμα του να σμίγει μ' ένα κρότο χαράς και με μια βουβή οδύνη ο Χρόνος μέσ' τα δίχτυα του Πλούτου αιώνιος αιχμάλωτος απολήγει ελάτε, ελάτε, μην καθυστερείτε! μοχθήστε για τον Πλούτο και κοπιάστε για το χαμένο Χρόνο! με το τσίγκινο μαχαίρι που σας έδωκε η Μοίρα ένα μικρό κομμάτι διάρκειας απ' το σπλάχνο του Χρόνου κόψτε και μοχθήστε και κοπιάστε για περισσότερα απ' τα ίδια! Πράξη Δεύτερη Αδυσώπητος ο Χρόνος τα πάντα κυβερνάει με τις όμοιες και λειψές στιγμές διάρκειας που από 'δώ κι από 'κεί σκορπάει Αθάνατος ο Χρόνος
τρέχει για να κυλάει κυλάει για να τρέχει μέσ' του Πλούτου την αποθησαύριση ανέστιος και αποτυφλωμένος ο Χρόνος απωλείει όλη του τη διάρκεια γαντζωμένος στο βουνό του ο Σίσυφος ανακουφισμένος χαμογελάει ο Χρόνος το δικό του βράχο στις πλάτες κουβαλάει Πράξη Τρίτη Ποτέ δεν ερωτήθηκε ο Χρόνος αν θέλει έτσι αέναος και ατελέσφορος να κυλάει αν του δοθεί ποτέ η ευκαιρία ν' απαντήσει αν ξυπνήσει ποτέ ο χαμένος Χρόνος μέσ' του Πλούτου το δίχτυ να είστε σίγουροι στους λεπτοδείκτες των ρολογιών μας την αθανασία του θα καρατομήσει και θ' αυτοκτονήσει είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει τον Καιρό μας στην αιωνιότητα των χαμένων και λειψών στιγμών να κυλάει είναι ο μόνος τρόπος για να βεβηλωθεί η μακαριότητα του Πλούτου ως προφητεία και ως αρπαγή του χρόνου της Ζωής
Χρόνος Ζωής Είναι επίσημο πια! Εχτές τη νύχτα μετά το Έκτακτο Δελτίο Ειδήσεων ο Κόσμος των Νεκρών από τον Άδη σκαρφάλωσε εδώ πάνω στη Γη Επιπλέον χρόνος ζωής θα χορηγηθεί - μετά τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις που θα το πιστοποιούν - στις εγκυμονούσες μανάδες για να θρηνήσουν τους νεκρούς που θα φέρουν στη ζωή Ορισμένες από αυτές διαμαρτυρήθηκαν στο Κράτος αγανακτισμένες καθώς, όπως υποστήριξαν, το θάνατο πάντοτε τον προσπερνούσαν στην όλο-τρεξίματα-ζωή-τους κι έτσι δεν έτυχε, δεν βρήκαν-χρόνο-ποτέ για να μάθουν-να-θρηνούν Το αίτημά τους ικανοποιήθηκε ευθύς αμέσως από την Επιτροπή των Σοφών η οποία χωρίς-να-χάσει-χρόνο εκμίσθωσε με διπλάσιο-επιπλέον-χρόνο-ζωής ορισμένες από τις έγκυες που υπέβαλλαν επίσημη πρόταση στο Κράτος για να κλάψουν πειστικά στη θέση των αλλονών Κι έτσι πέθαναν όλοι ικανοποιημένοι και εμείς συστοιχισμένοι στην ουρά των άθαφτων νεκρών κοιτούμε γύρω με βλέμμα αστυνομικό μην έρθει κανείς και στη σειρά μας κλέψει
Στοίχημα Ανοιχτό Ας ξαγρυπνούν στον ύπνο τους κι ας ανησυχούν στον ξύπνιο τους όλοι οι αφεντάδες κι όλα τα μαντρόσκυλα αυτού εδώ του κόσμου Ολόκληρος μόλις τώρα εξεκίνησε να καταρρέει και τους πάντες θα εγκλωβίσει μέσα στα χαλάσματά του και τα πάντα θα παρασύρει στο γρεμοτσάκισμά του Για εμάς για όλους τους κολασμένους εδώ πάνω στη γη αυτό είναι το μόνο στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί Εκεί στη ριζική απώλεια του ανθρώπινου νέοι άνθρωποι να ξεπροβάλλουν Άλλες κοινωνικές σχέσεις να γεννηθούν μέσα στην οδύνη Η κομμούνα