ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ. 1 Αποφάσεις Ανωτάτου και Επαρχιακών Δικαστηρίων Εγγυητής... 11

Transcript

1

2

3

4 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 1 Αποφάσεις Ανωτάτου και Επαρχιακών Δικαστηρίων Εγγυητής Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση

5 1.2 Εγγυητική επιστολή Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο με υποθήκη / Αίτηση για συνοπτική απόφαση Υπόθεση Υπόθεση Yπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο με υποθήκη / Αίτηση για παραμερισμό της απόφασης Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο με υποθήκη / Αίτηση για ακύρωση του διατάγματος παραλαβής της περιουσίας Υπόθεση Δάνειο με υποθήκη / Διάταγμα παραλαβής περιουσίας Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο με υποθήκη / Διατάγματος με το οποίο του απαγορευοτάν να αποξενώση ένα ακίνητο Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο με υποθήκη / Διάταγμα πώλησης ενυποθήκων κτημάτων Υπόθεση Υπόθεση

6 1.9 Δάνειο με υποθήκη / Καταχωρήθηκε αγωγή εναντίον αμφοτέρων των εφεσιβλήτων διεκδικώντας αποζημιώσεις για παράβαση συνφωνίας από μέρους της τράπεζας Υπόθεση Αίτηση για τροποποίηση της Έκθεσης Υπεράσπισης Υπόθεση Δάνειο σε ξένο νόμισμα Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο με υποθήκη / Γενικές υποθέσεις Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Yπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Yπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για παροχή άδειας προς εκτέλεση απόφασης μετά την παρέλευση 6 ετών από την ημερομηνία έκδοση της Υπόθεση

7 1.14 Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για συνοπτική απόφαση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Μαρτυρία Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Παραμερισμός απόφασης δικαστηρίου Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για τροποποίηση της υπεράσπισης και της ανταπαίτησης Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για τροποποίηση της παραγράφου Υπόθεση

8 1.19 Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για αλλαγή της εκθέσεως απαιτήσεως Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για περαιτέρω και καλύτερες λεπτομέρειες Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για παραχώρηση εγγράφων που αφορούν ένορκη δήλωση αποκάλυψη εγγράφων Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για ακύρωση και/ή παραμερισμό της επίδοσης του κλητηρίου εντάλματος Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για συνένωση αγωγών Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για προσωρινό διάταγμα με το οποίο αναστέλεται η ισχύς του Α. Α., ως παραλήπτη και διαχειριστή Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για έκδοση Διαταγμάτων παραμερίζοντας τον διορισμό του Α.Α., ως παραλήπτη και διαχειριστή Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση για διαγραφή της Υπεράσπισης και αντικατάσταση της με νέα υπεράστιση και την προσθήκη ανταπαίτησης Υπόθεση Δάνειο χωρίς υποθήκη / Αίτηση την έκδοση διατάγματος που να τους ενάγοντες να παρέχουν καλύτερες λεπτομέριες επί του περιεχομένου της έκθεσης απαίτησης Υπόθεση Υπόθεση

9 1.28 Δάνειο χωρίς υποθήκη / Γενικές υποθέσεις Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Αίτηση για πρόσθετη μαρτυρία Υπόθεση Υπόθεση Πτώχευσης Yπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση

10 1.31 Σύμβαση ενοικιαγοράς / Τόκος Υπόθεση Σύμβαση ενοικιαγοράς / Αίτημα για έκδοση συνοπτικής απόφασης Υπόθεση Υπόθεση Σύμβαση ενοικιαγοράς / Γενικές υποθέσεις Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση

11 Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Σύμβαση για επενδυτικό σχέδιο Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Yπόθεση Υπόθεση

12 Υπόθεση Υπόθεση Σύμβαση στεγαστικού δανείου Υπόθεση Τόκος / Τρόπος υπολογισμού Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Τόκος / Ανατοκισμός Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Τόκος /Γενικές υποθέσεις Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Υπόθεση Πιστωτική Κάρτα / Αίτημα για την έκδοση συνοπτικής απόφασης Υπόθεση Υπόθεση Πιστωτική κάρτα / Αίτηση για Απόφαση λόγω Παράλειψης καταχωρίσεως εμφάνισης Υπόθεση

13 1.41 Τραπεζική σύμβαση / Εγκύκλιοι Κεντρικής Τράπεζας Υπόθεση Τραπεζική σύμβαση / Έγγραφα από ηλεκτρονικό υπολογιστή Υπόθεση Τραπεζική σύμβαση / Κοινούς λογαριασμούς και τα δικαιώματα του επιζήσαντος Υπόθεση Υπόθεση Τραπεζική σύμβαση / Παράδοση επιστολής μέσω Ταχυδρομείου Υπόθεση Υπόθεση Τραπεζική σύμβαση / Τρίτο πρόσωπο αποσύρει μεγάλο χρηματικό ποσό παράτυπα, αμέλεια της τράπεζας Υπόθεση Υπόθεση Τραπεζική σύμβαση / Τραπεζικά βιβλία Υπόθεση Υπόθεση

14 1 ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΡΧΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ 1.1 Εγγυητής Υπόθεση Στις , εκδόθηκε απόφαση εναντίον του εφεσείοντος, στην αγωγή 7848/2001 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, λόγω της παράλειψής του να καταχωρίσει σημείωμα εμφάνισης. Ο εφεσείων είχε εναχθεί στην εν λόγω αγωγή υπό την ιδιότητα του ως εγγυητής, δυνάμει συγκεκριμένης συμφωνίας εγγύησης. Εναγόμενος στην ίδια αγωγή ήταν και ο πρωτοφειλέτης, δυνάμει συμφωνίας δανείου. Ενάγοντες ήταν ο τραπεζικός οργανισμός ο οποίος, εκ των πραγμάτων, κατέχει τη θέση των εφεσιβλήτων στην παρούσα έφεση. Ο εφεσείων, όταν έλαβε, πρώτη φορά, όπως ισχυρίζεται, γνώση της προαναφερθείσας απόφασης, υπέβαλε, σε πολύ σύντομο χρόνο μετά, ήτοι στις , αίτηση για τον παραμερισμό της, δυνάμει της Δ.17, Κ των Κανονισμών Πολιτικής Δικονομίας. Οι λόγοι, για τους οποίους επιδίωξε την πιο πάνω θεραπεία, ήταν, βασικά, δύο, ότι: (α) ουδέποτε του επιδόθηκε προσωπικά το κλητήριο ένταλμα στην αγωγή και (β) ο ίδιος είχε, εκ πρώτης όψεως, υπεράσπιση στην απαίτηση των εφεσιβλήτων. Υποστήριξε την αίτησή του με ένορκη δήλωση του ιδίου. Οι ισχυρισμοί του αντικρούστηκαν με δύο ένορκες δηλώσεις, οι οποίες καταχωρίστηκαν εκ μέρους των εφεσιβλήτων, προς υποστήριξη της σχετικής ειδοποίησης ένστασης. Ο εφεσείων προσβάλλει την πιο πάνω απορριπτική απόφαση, με αριθμό λόγων, οι οποίοι μπορούν να συμπτυχθούν στους ακόλουθους δύο: Με τον πρώτο λόγο και τις επί μέρους πτυχές του, αμφισβητείται η ορθότητα των ευρημάτων του εκδικάσαντος Δικαστηρίου σε σχέση με την επίδοση του κλητηρίου εντάλματος. Με το δεύτερο λόγο, αμφισβητείται η ορθότητα της διαπίστωσής του ότι, στη βάση των αναφορών στην ένορκη δήλωσή του, δεν καταδείχθηκε η ύπαρξη, εκ πρώτης όψεως, υπεράσπισης

15 Σε σχέση με τον πρώτο λόγο, ανωτέρω, ο ιδιώτης επιδότης ανέφερε στην ένορκή του δήλωση επίδοσης, η οποία τοποθετήθηκε στο φάκελο της αγωγής προς επιβεβαίωση της επίδοσης του υπό αναφορά κλητηρίου εντάλματος, ότι ο ίδιος επέδωσε επίσημο αντίγραφο αυτού σε πρόσωπο, το οποίο κατονομάζει και προσδιορίζει ότι «είναι πατέρας & συγκάτοικος» του εφεσείοντος. Η επίδοση, όπως ανέφερε στην ένορκη δήλωσή του, που καταχωρίστηκε προς υποστήριξη της σχετικής ειδοποίησης ένστασης, έγινε στην οδό Καλαβρύτων 7, στη Λεμεσό. Ο εφεσείων αμφισβήτησε την ορθότητα της πιο πάνω επίδοσης, απορρίπτοντας, συγχρόνως, τον ισχυρισμό ότι αυτός διέμενε, κατά τον ουσιώδη χρόνο, στην εν λόγω διεύθυνση. Ο εκδικάσας Δικαστής δέχτηκε ως αληθινή την πιο πάνω εκδοχή του ιδιώτη επιδότη. Διαπίστωσε δε ότι αυτός την υποστήριξε με την ίδια συνέπεια, ως προς την ουσία της, και κατά την αντεξέτασή του. Απέρριψε δε, ουσιαστικά, τον ισχυρισμό του εφεσείοντος στην παράγραφο 7 της ένορκης δήλωσής του, που έλεγε: «Εγώ τον Δεκέμβριο του 2001 δεν υπήρξα συγκάτοικος του πατέρα μου Πανίκου Δανιήλ αλλά εγώ από το 1999 μέχρι το 2002 διέμενα με την οικογένεια μου στην οδό Δήμου Ηροδότου αρ. 2 Αγιος Σπυρίδωνας Λεμεσός...». Επρόκειτο για γενικόλογο ισχυρισμό, ο οποίος δεν αποδείκνυε, χωρίς άλλο, το περιεχόμενό του. Επιπρόσθετα, δε δέχτηκε ως ικανοποιητική, προς απόδειξη του περιεχομένου της, τη βεβαίωση ημερομηνίας , της Κοινοτάρχου της ενορίας Αγίου Σπυρίδωνος, στη Λεμεσό, προς επιβεβαίωση της διαμονής του εφεσείοντος στην οδό Δήμου Ηροδότου 2, κατά την περίοδο μεταξύ 1999 και 2002, την οποία αυτός επισύναψε στην προαναφερθείσα ένορκη δήλωσή του. Επισημαίνεται πως η εν λόγω βεβαίωση, ως τέτοια, δεν εξυπακούεται γνώση της Κοινοτάρχου, όσον αφορά το περιεχόμενό της, ειδικά, όταν η ίδια δε δίνει οποιαδήποτε εξήγηση για τα όσα, λακωνικά, αναφέρει σε αυτή. Ίδιο ήταν το αποτέλεσμα της αίτησης του εφεσείοντος, πρωτοδίκως, σε σχέση και με το διαζευκτικό λόγο παραμερισμού της υπό αναφορά απόφασης. Ο εκδικάσας Δικαστής δεν έκαμε δεκτή, επίσης, τη θέση του ότι αυτός είχε, εκ πρώτης όψεως, υπεράσπιση. Γι' αυτό και ο σχετικός λόγος έφεσης, με τον οποίο αμφισβητείται η ορθότητα της κρίσης του ότι οι σχετικοί ισχυρισμοί στην ένορκη δήλωσή του ήταν γενικοί και αόριστοι

16 Δεδομένου του αποτελέσματος σε σχέση και με το δεύτερο λόγο έφεσης, ανωτέρω, παρέλκει η εξέταση της πτυχής που αφορά στην παράλειψη του εφεσείοντος να λάβει δικαστικά μέτρα για παραμερισμό της υπό αναφορά απόφασης, σε σύντομο χρόνο μετά την έκδοσή της στις είναι ο τομέας όπου εξετάζεται από το Δικαστήριο η άσκηση της διακριτικής του εξουσίας. Η απόρριψη, όμως, των λόγων έφεσης, ανωτέρω, δεν παρέχει έρεισμα για την περαιτέρω αυτή εξέταση. Για τους λόγους, ανωτέρω, η έφεση απορρίπτεται. (1) "10. Where judgment is entered pursuant to any of the preceding Rules of this Order, it shall be lawful for the Court in a proper case to set aside or vary such judgment upon such terms as may be just." Γεώργιος Δανιήλ ν. Ελληνικής Τράπεζας Λτδ., Πολιτική Εφεση Αρ. 340/2010, 17 Ιανουαρίου Υπόθεση Στη βάση συμφωνίας δανείου που υπογράφηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2001 μεταξύ των εφεσιβλήτων και των εφεσειόντων, όπως επίσης και συμφωνίας εγγύησης που υπογράφηκε, μεταξύ άλλων, από τον εφεσείοντα 2 και τους εφεσιβλήτους, οι τελευταίοι εξασφάλισαν πρωτοδίκως απόφαση για το ποσό των ,27, πλέον νόμιμο τόκο επί του πιο πάνω ποσού από τις 7 Μαρτίου Το πρωτόδικο δικαστήριο είχε απορρίψει μέρος της απαίτησης των εφεσιβλήτων, η οποία στηριζόταν στην επιβολή ποσοστού επιτοκίου ύψους 8,25%. Το δικαστήριο θεώρησε ότι οι εφεσίβλητοι δεν είχαν προσκομίσει την αναγκαία μαρτυρία για στοιχειοθέτηση αυτού του στοιχείου της απαίτησης. Επ' αυτού ο ευπαίδευτος συνήγορος των εφεσειόντων στηρίζει το επιχείρημα το οποίο πρόβαλε με τον πρώτο λόγο έφεσης, ότι, δηλαδή, οι εφεσίβλητοι δεν απέδειξαν το διεκδικούμενο ποσό και λανθασμένα, κατά την εισήγηση του συνηγόρου, εκδόθηκε απόφαση για το πιο πάνω ποσό Με το δεύτερο λόγο έφεσης οι εφεσείοντες υποστηρίζουν ότι στη συμφωνία υπήρχαν καταχρηστικές ρήτρες και συγκεκριμένα η προσφερόμενη δυνατότητα στους εφεσιβλήτους για τερματισμό της συμφωνίας, χωρίς την

17 ύπαρξη οποιουδήποτε λόγου, είναι σε αντίθεση με το περιεχόμενο του άρθρου 5 του περί Καταχρηστικών Ρητρών σε Καταναλωτικές Συμβάσεις Νόμου του 1996 (Ν. 93(Ι)/96). Θα έπρεπε, υποστήριξε, να καταδείξουν οι εφεσίβλητοι ότι υπήρξε παραβίαση της συμφωνίας και ιδιαιτέρως υπέρβαση του παραχωρηθέντος ορίου, έτσι ώστε να δικαιολογείται ο τερματισμός της συμφωνίας. Οι λόγοι έφεσης 3 και 4 αναπτύχθηκαν ταυτοχρόνως και έχουν ως βάση την ερμηνεία του άρθρου 5 του περί Καταχρηστικών Ρητρών σε Καταναλωτικές Συμβάσεις Νόμου, όπως επίσης και στο Τεκμ. 9, που αποτελεί την επιστολή τερματισμού. Προτάθηκε στη βάση του πέμπτου λόγου έφεσης ότι, και αν αυτή ήταν η προσέγγιση του δικαστηρίου με βάση τους λογαριασμούς που κατέθεσαν οι εφεσίβλητοι, Τεκμ. 8, οι εφεσείοντες δεν είχαν υπερβεί το συμφωνηθέν όριο των ΛΚ , καθότι αφαιρουμένου του ποσού που προσδιόρισε ο μάρτυρας κατά την ημερομηνία τερματισμού, το οφειλόμενο ποσό ήταν ΛΚ29.255,08. Η προσέγγιση αυτή δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Η μαρτυρία που τέθηκε ενώπιον του δικαστηρίου και έγινε αποδεκτή, εδραζόταν στο γεγονός ότι στη βάση της μεταξύ των διαδίκων συμφωνίας, Τεκμ. 1, οι εφεσίβλητοι προχώρησαν σε χρεώσεις οι οποίες είχαν συμφωνηθεί και τη δεδομένη στιγμή, δηλαδή στις 7 Μαρτίου 2005, το οφειλόμενο από τους εφεσείοντες ποσό υπερέβαινε το συμφωνηθέν όριο των ΛΚ Το αν οι εφεσίβλητοι αποφάσισαν να μην διεκδικήσουν μέρος της απαίτησης, τούτο δεν καθιστά τον τερματισμό παράνομο ή πρόωρο. Συνεπώς, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ούτε ο τέταρτος λόγος έχει έρεισμα. Το τελευταίο θέμα που θα μας απασχολήσει είναι το προταθέν, με βάση τον πρώτο λόγο έφεσης, επιχείρημα του ευπαίδευτου συνήγορου των εφεσειόντων, ότι οι εφεσίβλητοι δεν απέδειξαν το οφειλόμενο ποσό και συνεπώς, κακώς το δικαστήριο προχώρησε σε έκδοση απόφασης υπέρ τους. Συγκεκριμενοποιήθηκε το θέμα στο ποσοστό του επιτοκίου, ήτοι 8,5% και 8,25%, το οποίο αναφέρεται στους λογαριασμούς Τεκμ. 8, ενώ, όπως είναι καταγραμμένο στην απόφαση του δικαστηρίου, οι εφεσίβλητοι δεν απέδειξαν

18 τη δυνατότητα διεκδίκησης τέτοιου τόκου, εξ' ου και το πρωτόδικο δικαστήριο επέβαλε νόμιμο τόκο στο επιδικασθέν ποσό. Έχοντας ως δεδομένο, και αποδεχτό μέσα από τα δικόγραφα ότι το ποσό του ορίου υπέρβασης είχε αυξηθεί από ΛΚ σε ΛΚ και όσα ανέφερε ο Μ.Ε.1 δεν έχουν αμφισβητηθεί, και η μαρτυρία, όπως δέχτηκε το δικαστήριο δεν αντικρούστηκε, εγείρεται το εύλογο ερώτημα, όπως τέθηκε από τον ευπαίδευτο συνήγορο των εφεσειόντων και το περιγράψαμε πιο πάνω. Μεταξύ 31 Δεκεμβρίου 2004, το ποσό, όπως προσδιορίζεται στη κατάσταση λογαριασμού Τεκμ. 8, ήταν ΛΚ28.807,56. Στις 7 Μαρτίου 2005 που τερματίστηκε η μεταξύ των διαδίκων συμφωνία, το ποσό, που επιδικάστηκε προς όφελος των εφεσιβλήτων, αυξήθηκε σε ΛΚ29.255,08. Όπως προσδιορίζεται επίσης στο Τεκμ. 8, υπάρχουν χρεωθέντες τόκοι, μέχρι 28 Φεβρουαρίου 2005, ύψους ΛΚ401,31 που αντιπροσωπεύουν επιτόκιο προς 8,5%. Την περίοδο μέχρι 7 Μαρτίου 2005 το ποσό ΛΚ46,21 φέρει επιτόκιο προς 8,25%. Με δεδομένο, όπως αναγνωρίζουν και οι εφεσίβλητοι με το διάγραμμα τους, ορθώς δεν επιδικάστηκε το αξιωμένο επιτόκιο των 8,5% ή 8,25%, αφού δεν αποδείχτηκε, το παράπονο των εφεσιβλήτων είναι βάσιμο. Τούτο πάντοτε με την αποδοχή της μαρτυρίας του Μ.Ε.1. Οι εφεσίβλητοι δεν απέδειξαν μέρος του οφειλόμενου ποσού επί του προκειμένου. Συναφώς, η απόφαση ως προς το επιδικασθέν ποσό διαφοροποιείται, ήτοι, εκδίδεται απόφαση για ,83 (ΛΚ28.807,56), με νόμιμο τόκο, από 31 Δεκεμβρίου Ως εκ τούτου, η έφεση επιτρέπεται μερικώς. Ενόψει της μερικής επιτυχίας Frakapor Courier Ltd. κ.α. v. Τράπεζα Κύπρου Δημόσια εταιρεία Λτδ., Πολιτική Έφεση Αρ. 9/2011, 15 Ιουνίου Υπόθεση Σύμφωνα με τα γεγονότα, οι Εφεσίβλητοι, οι οποίοι είναι Τραπεζικός Οργανισμός, ενήγαγαν την Αλεξάνδρα Μιχαηλίδου (πρωτοφειλέτιδα) και την

19 Εφεσείουσα, η οποία εγγυήθηκε γραπτώς την πρώτη. Στις εκδόθηκε δικαστική απόφαση εναντίον και των δύο για ποσό 1.351,02 και 7.608,61, πλέον τόκο και έξοδα. Εκδόθηκαν επίσης διατάγματα, με τα οποία διατάσσετο, μεταξύ άλλων, η πώληση ενυπόθηκου ακινήτου στον Πρόδρομο, το οποίο ανήκε στην πρωτοφειλέτιδα. Αφού πέρασαν αρκετά χρόνια και το χρέος προς την Τράπεζα δεν εξοφλείτο, στις καταχωρίστηκε εναντίον της Εφεσείουσαςεγγυήτριας η πτωχευτική αίτηση με αρ. 145/09 και η περιουσία της επιβαρύνθηκε με την εγγραφή στο Κτηματολόγιο της δικαστικής απόφασης που εξασφαλίστηκε εναντίον της (memo). Επειδή κατά την Εφεσείουσα η αξία του ενυπόθηκου κτήματος υπερκάλυπτε το εξ' αποφάσεως χρέος της πρωτοφειλέτιδας και επειδή εκκρεμούσε ενώπιον του Κτηματολογίου Λεμεσού διαδικασία αναγκαστικής πώλησης του ενυπόθηκου ακινήτου, καταχώρησε αίτηση με την οποία ζητούσε αναστολή εκτέλεσης της δικαστικής απόφασης και διάφορα άλλα διατάγματα που αφορούσαν την αναστολή της εκδίκασης της πτωχευτικής διαδικασίας και αναστολή της επιβάρυνσης της ακίνητης ιδιοκτησίας της Εφεσείουσας δια της εγγραφής της δικαστικής απόφασης στο Κτηματολόγιο (memo). Στην προκειμένη περίπτωση το δάνειο δόθηκε το 1998, ενώ το 2002 εκδόθηκε δικαστική απόφαση στην αγωγή. Μέχρι το 2010 που εκδόθηκε η εκκαλούμενη δικαστική απόφαση, είχαν παρέλθει 8 χρόνια και μεσολάβησαν δύο αποτυχημένες απόπειρες πώλησης του ακινήτου με δημόσιο πλειστηριασμό. Στο μεταξύ το χρέος από περίπου το 2002, ανήλθε το 2010 σε σχεδόν και παρέμεινε οφειλόμενο. Το πρωτόδικο δικαστήριο, ως όφειλε, συνεκτίμησε τα πιο πάνω και άλλα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιον του και αρνήθηκε την αιτούμενη αναστολή, θεωρώντας ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ούτε δίκαιο, ούτε και ορθό. Θεωρούμε ότι ο τρόπος που άσκησε τη διακριτική του ευχέρεια ήταν μέσα στα πλαίσια του Νόμου και δεν έχουμε ικανοποιηθεί ότι υπάρχουν περιθώρια παρέμβασής μας. Η έφεση αποτυγχάνει και απορρίπτεται

20 Αντωνία Λύρα v. Alpha Bank Ltd., Πολιτική Έφεση Αρ 186/2010, 24 Απριλίου Υπόθεση Το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου με απόφαση του ημερ απέρριψε την αγωγή της Εφεσείουσας εναντίον των Εφεσιβλήτων/Εναγομένων 2 και 3, εγγυητριών της Εναγομένης 1. Εναντίον της τελευταίας, εξεδόθη απόφαση υπό του ιδίου Δικαστηρίου, προηγουμένως στις λόγω μη εμφάνισης γι' ολόκληρο το αξιούμενο με την αγωγή ποσό, ήτοι ,36, πλέον τόκος, προς 9% ετησίως, από μέχρι εξοφλήσεως. Η αξίωση εναντίον των Εφεσιβλήτων 2 και 3 απορρίφθηκε από το πρωτόδικο δικαστήριο για τους ακόλουθους τρεις (3) λόγους: (α) Η Εφεσείουσα/Ενάγουσα απέτυχε ν' αποδείξει την αποστολή των επιστολών του τερματισμού της επίδικης συμφωνίας για παροχή τραπεζικών διευκολύνσεων και συνεπώς απέτυχε ν' αποδείξει τον νόμιμο τερματισμό της συμφωνίας. (β) απέτυχε ν' αποδείξει το αξιούμενο με την αγωγή ποσό και (γ) η Εναγομένη 1 δεν συναίνεσε σ' αυτού του είδους παροχής τραπεζικών διευκολύνσεων με αποτέλεσμα να μην είναι υπόλογη για τις (τραπεζικές) πράξεις που γίνονταν και κατ' επέκταση για την πληρωμή του οποιουδήποτε υπόλοιπου. Εφ' όσον λοιπόν η Εναγομένη 1 εταιρεία, δεν είναι υπόλογη ως άνω, τότε ούτε οι Εφεσίβλητες 2 και 3 που την εγγυήθηκαν είναι υπόλογες. Η Εφεσείουσα με εννέα (9) λόγους έφεσης προσβάλλει ως λανθασμένη την πρωτόδικη απόφαση. Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι λανθασμένα κατέληξε το πρωτόδικο Δικαστήριο ότι η Εναγομένη 1 δεν συναίνεσε στην παροχή τραπεζικών διευκολύνσεων, εφ' όσον εξεδόθη από τον ίδιο Δικαστή απόφαση εναντίον της στις και λανθασμένα κατέληξε ότι οι Εφεσίβλητες δεν έχουν ευθύνη, λαμβανομένου υπόψη ότι αποδείχθηκε ότι αυτές υπέγραψαν το έγγραφο εγγύησης (τεκμ. 9). Με το δεύτερο λόγο υποβάλλεται ότι το πρωτόδικο Δικαστήριο λανθασμένα αγνόησε την απόφαση του ημερ εναντίον της Εναγομένης 1 πρωτοφειλέτιδας εταιρείας, η οποία ουδέποτε παραμερίστηκε και δεν θα έπρεπε συνεπώς να τύχουν δικαστικής διερεύνησης το κατά πόσο τα τεκμ. 3 και 4 ήταν έγγραφα της