3η Ευρω- Μεσογειακή Συνδιάσκεψη στην Αθήνα

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 596 / Σάββατο 9 Μαΐου 2015 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο 3η Ευρω- Μεσογειακή Συνδιάσκεψη στην Αθήνα Ιουλίου 2015 ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ Ευρώ MHN TOΛMHΣETE! H 3 η διεθνιστική Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη φιλοξενείται από τις Ιουλίου 2015 στην Aθήνα. Oργανωτές είναι το Bαλκανικό Σοσιαλιστικό Kέντρο Kρίστιαν Pακόφσκυ και το ίκτυο RedMed. Σ αυτό το τριήμερο του Ιουλίου, στην Αθήνα θα συναντηθούν αριστερά και επαναστατικά κόμματα, εργατικές συλλογικότητες, σύντροφοι από την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή κι απ όλες τις «καυτές» περιοχές του πλανήτη, από την Ουκρανία ως την μακρινή Αργεντινή. ιακηρυγμένος στόχος των οργανωτών και του EEK που φιλοξενεί τη συνάντηση, είναι να δοθεί μια διεθνιστική επαναστατική απάντηση στην παγκόσμια κρίση του παρακμάζοντος καπιταλισμού. Ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους. Eνάντια στο φασισμό και το ρατσισμό. Για την εργατική εξουσία και το σοσιαλισμό! Oι διεθνείς τοκογλύφοι, που ομάστηκαν «θεσμοί», σφίγγοντας τη βίδα οδηγούν την Eλλάδα σε πιστωτική ασφυξία και τον ελληνικό λαό σε ένα νέο γύρο λιτότητας, ανεργίας και δυσβάστακτων χρεών για να πληρώνονται τα προηγούμενα διαρκώς αυξανόμενα χρέη. H κυβέρνηση Tσίπρα αλλά και οι «πιστωτές» διαρρέουν ότι βρίσκονται κοντά σε έναν «έντιμο συμβιβασμό». Τι «έντιμος συμβιβασμός» μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στους λύκους και τα αρνιά; και πόσο θα κοστίσει στον ελληνικό εργαζόμενο λαό και την εργατική τάξη; Oι μεθοδεύσεις αποσκοπούν να περάσει ένα τρίτο μνημόνιο που προφανώς δεν θα ονομαστεί έτσι- εμφανίζοντας και κάποιες «νίκες» της κυβέρνησης, κάποιες «κόκκινες γραμμές» στις οποίες είναι «ανυποχώρητη». Aλλά η ουσία δεν αλλάζει με το να βαφτίζεται το κρέας ψάρι. Για μια ακόμη φορά ο λαός υποβάλλεται σε ένα νέο κύκλο θυσιών για να διασωθούν οι τράπεζες και το μεγάλο κεφάλαιο και φυσικά να εξασφαλίσουν τα κέρδη τους οι διεθνείς τοκογλύφοι. Aυτή ήταν η οδηγός γραμμή των προηγούμενων τροϊκανών κυβερνήσεων. Mια πολιτική που όχι μόνο δεν έβγαζε την οικονομία από την κρίση, αλλά τη βύθιζε βαθύτερα. Υποτίθεται πως η κυβέρνηση ΣYPIZA (με τη συμμετοχή των ANEΛ) δεν θα ακολουθούσε την ίδια ρότα. Όλες οι προεκλογικές «δεσμεύσεις», από το συντηρητικό πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μέχρι τις περικοπές των περικομένων υποσχέσεων έβαζαν κόκκινες γραμμές σε ζητήματα όπως το ασφαλιστικό και το εργασιακό. Tα άλλα, το όχι αυξήσεις ΦΠA στα νησιά και σε πολλά είδη, οι ιδιωτικοποιήσεις -των λιμανιών πρώτα πρώτα- οι πλειστηριασμοί κ.λπ. έχουν γίνει εδώ και καιρό αντικείμενο διαπραγματεύσεων. O Σαμαράς κι ο Bενιζέλος επιχαίροντες για το διαφαινόμενο συμβιβασμό της κυβέρνησης Tσίπρα με τους «θεσμούς» υποστηρίζουν ότι τα δικά τους προγράμματα ήταν καλύτερα. O Σαμαράς μάλιστα, που προεκλογικά διατεινόταν πως δεν υπήρχε κανένα Xαρδούβελη, τώρα κοστολογεί το πρόγραμμα της κυβέρνησης 14 φορές ακριβότερο από το κόστος του ανύπαρκτου mail του Xαρδούβελη! Oι Σαμαρο-βενιζέλοι κραυγάζουν κι αυτή είναι η δουλειά τους. Tο ερώτημα είναι τί κάνει η κυβέρνηση Tσίπρα που στηρίζεται κατά βάση στον ΣYPIZA. Ποιος την έχει εξουσιοδοτήσει να υπογράψει τα τελεσίγραφα των τριών «θεσμών»; O λαός δεν τους ψήφισε για νέα μνημόνια. Oι εργάτες δεν ψήφισαν για συνέχιση της ίδιας πολιτικής. Tα μέλη και στελέχη του ΣYPIZA θα δώσουν έγκριση σε μια πολιτική υποταγής; Πριν είναι αργά, πριν η οποιαδήποτε αξιοπιστία τρωθεί καταλυτικά, η κυβέρνηση πρέπει να πάρει το μήνυμα: NA MHN TOΛMHΣEI! Όχι στο συμβιβασμό! Ρήξη με Κεφάλαιο ΕΕ και ΝΤ. (Για την αναδίπλωση της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό διάβαζε σελ. 16) Σ αυτό το φύλλο Ανατροπή ιστορικού μεγέθους στη Βόρεια Κύπρο σελ. 6 Η εξέγερση της Βαλτιμόρης σελ. 7 Οδησσός Εκδήλωση μνήμης για τα θύματα του φασισμού σελ Ο μηχανισμός δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων σελ

2 σελίδα 2 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σελίδα 3 NA KATA IKAΣTOYN OI NAZIΣTEΣ OΛOΦONOI Nα συντριβεί ο φασισμός και ο ρατσισμός Για την Tρίτη 12 Mαΐου διακόπηκε η δίκη της ναζιστικής Xρυσής Aυγής. Στη διάρκεια της δεύτερης ημέρας της δικαστικής διαδικασίας, την Πέμπτη 7 Mαΐου, που αναλώθηκε με τους διορισμούς συνηγόρων υπεράσπισης, ο επίδοξος φύρερ και οι λοιποί αρχηγίσκοι της οργάνωσης επέλεξαν να μην παραστούν. Tο δικαστήριο, στο μεταξύ, κωλυσιεργεί, όπως και οι δολοφόνοι του Παύλου Φύσσα, του Πακιστανού μετανάστη Σαχτζάτ Λουκμάν, οι οργανωτές και εκτελεστές της ρατσιστικής και φασιστικής βίας. Aλλά και στο ζήτημα της ακαταλληλότητας της αίθουσας στις φυλακές Kορυδαλλού και των προβλημάτων από τη γειτνίαση με πολλά σχολεία σε περίοδο εξετάσεων και δη πανελλαδικών, το δικαστήριο τήρησε στάση Πόντιου Πιλάτου. H πολιτεία, είπε, καθορίζει τις δικαστικές αίθουσες, ενώ ο υπουργός δικαιοσύνης υποστηρίζει πως αυτό είναι θέμα του δικαστηρίου. H πρόεδρος του δικαστηρίου, ανάμεσα στ άλλα αναζητά «λύσεις» όπως το να δικάζει στις ενδιάμεσες (;) ημέρες των εξετάσεων ή τις μεταμεσημβρινές ώρες. Στο μεταξύ, για δεύτερη ημέρα, μετά την έναρξη της δίκης στις Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός 20 Aπρίλη, οργανώθηκαν μαζικές διαδηλώσεις έξω από τις φυλακές Kορυδαλλού από αντιφασίστες και το δήμο Kορυδαλλού που είχε κηρύξει απεργία και σε συνεργασία με τους συλλόγους γονέων και της περιφέρειας είχε κλείσει τα σχολεία. Στην έναρξη της δίκης (20/4), η αστυνομία φρόντισε να κρατήσει τις αντιφασιστικές, αριστερές και αναρχικές συλλογικότητες στην οδό Λαμπράκη και Σολωμού, παρέχοντας άσυλο στους εκλεκτούς της καρδιάς των Mατατζήδων και ελτάδων ναζιστές, στο πίσω μέρος της οδού Σολωμού. Συνολικά, συγκεντρώθηκαν περί τους ναζιστές, έναντι χιλιάδων αντιφασιστών. Tην Πέμπτη 7 Mαΐου, το «σενάριο» άλλαξε, καθώς κινήσεις από τον α/α χώρο και την επαναστατική αριστερά «κατέλαβαν» στρατηγικά σημεία στο βορειοανατολικό τμήμα του συγκροτήματος των σχολείων, γύρω από το θέατρο Θανάσης Bέγγος. Oι ναζί δεν τόλμησαν να εμφανιστούν. Mε τη θλίψη της απουσίας των εκλεκτών της καρδιάς τους να μην κρύβεται, οι ιθύνοντες των MAT, ύστερα από διόμισυ ώρες αντιφασιστικής παρουσίας και χωρίς επεισόδια, οργάνωσαν απρόκλητη επίθεση Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.: , Κιν.: Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ.: vivliotexnia@hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου 38, Αθήνα με ρίψεις χημικών και κρότου λάμψης. «Θέλω να σκουπίσετε την πλατεία», ακούστηκε από τη μοτορόλα η διαταγή, εννοώντας, προφανώς τη μπασκέτα και το αλσύλιο. Tελικά, οι διαδηλωτές υποχώρησαν και πορεύτηκαν προς τη Λαμπράκη και Σολωμού. Kαι από την καρκινοβατούσα διαδικασία και από τη στάση της αστυνομίας επιβεβαιώνεται μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια. O φασισμός δεν πολεμιέται από το αστικό κράτος και τα δικαστήριά του. Aντίθετα, μέσα στους κόλπους του σήποντος καπιταλισμού θρέφεται ο φασισμός, σε περιόδους θανάσιμης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος και έντονης κοινωνικής αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας. Και ο ρόλος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Όπως αναδιπλώνοται μπροστά στους τροϊκανούς «θεσμούς», έτσι και στο ζήτημα της δίκης η στάση της κυβέρνησης είναι μια απόπειρα επανάληψης του «έντιμου συμβιβασμού» με τις λειτουργίες του αστικού κράτους που έχει «συνέχεια». Επικαλούμενη την κάλπικη «ανεξαρτησία» της «Ελληνικής ικαιοσύνης» και στ όνομα της «δημοκρατίας», η κυβέρνηση επιλέγει τον ρόλο του παρατηρητή αποποιούμενη των ευθυνών της. Να καταδικαστούν οι ναζιστές δολοφόνοι. Εργατική-λαϊκή αυτοοργάνωση τώρα, για το τσάκισμα των φασιστικών συμμοριών. Τσάκισμα του κράτους κι όλων των μηχανισμών του, όλων των φωλιών του φασιστικού φιδιού! Εργατική κυβέρνηση με εργατική εξουσία, για την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού στην Ευρώπη και παγκόσμια, για τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό! Αλληλεγγύη στο Νίκο Κοντόπουλο και στο Νίκο Κρύνσκι Κανονικά στο εδώλιο του κατηγορουμένου θάπρεπε να καθίσουν οι ΕΛΤΑδες που στις 6 εκεμβρίου 2009 επιτέθηκαν απρόκλητα στο μπλοκ του ΕΕΚ στην Πλατεία Συντάγματος, στη διαδήλωση μνήμης και αγώνα για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, και παρ ολίγο να αφήσουν νεκρή την σ. Αγγελική Κουτσουμπού. Αυτοί που με τις μοτοσυκλέτες ως δολοφονικό όπλο έπεσαν πάνω στους διαδηλωτές. Αυτοί που στη συνέχεια μετέτρεψαν την πλατεία Συντάγματος σε χώρο βίαιου, δημόσιου ξυλοκοπήματος, μαζικών συλλήψεων και αίματος. Κανονικά θάπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου πέραν των φυσικών και οι ηθικοί και πολιτικοί αυτουργοί μιας από τις πιο βάναυσες και βίαιες κατασταλτικές ενέργειες ενός κράτους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, στις πρώτες φάσεις της ανάπτυξης της καπιταλιστικής χρεοκοπίας της Ελλάδας, λίγο πριν βάλουν τη χώρα στο γύψο των μνημονίων και της διαρκούς λιτότητας Στο σκαμνί θάπρεπε να κάθεται και ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο Χρυσοχουντίδης του ΠΑΣΟΚ, ο άνθρωπος που βάσιζε την αναρρίχησή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στα σπασμένα κόκκαλα των διαδηλωτών. (O έτερος Kαππαδόκης Λοβέρδος πόνταρε στη διάχυση τυ φόβου με πογκρόμ στις βασανισμένες οροθετικές). Αλλά το δικαιικό σύστημα έχει πάρει διαζύγιο με το δίκιο και τη δικαιοσύνη, ή με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Έτσι, τη ευτέρα 11 Μαΐου, δυο αγωνιστές - διαδηλωτές του 2009, θα δικαστούν σε δυο διαφορετικές δίκες. (H τακτική της κυβέρνησης ΠAΣOK και της αστυνομίας ήταν να χωρίσουν τις δίκες, να εμφανίζουν στα δικαστήρια έναν- έναν τους κατηγορούμενους για να αποκρύψουν το γεγονός ότι επρόκειτο για μια υπόθεση, για μια επίθεση σε ένα συγκεκριμένο μπλοκ διαδηλωτών. Στην πρώτη δίκη, στο Τριμελές Εφετείο Αθήνας (Λουκάρεως και Αλεξάνδρας, 4ος όροφος) δικάζεται ο σ. Nίκος Kοντόπουλος, ένας από τους συλληφθέντες και αγρίως κακοποιηθέντες διαδηλωτές. Η κατηγορία είναι σε βαθμό κακουργήματος με το γνωστό κουκουλονόμο. Βέβαια, ο κουκουλονόμος τώρα καταργήθηκε και εναπόκειται στο δικαστήριο να αποφασίσει για την περαιτέρω διαδικασία. Όμως είναι σαφές πως πρόκειται για μια πολιτική δίωξη. Ο Νίκος Κοντόπουλος συνελήφθη ως άλλοθι για να δικαιολογήσει η αστυνομία και ο Χρυσοχοΐδης το ενδεχόμενο του θανάτου της βαρύτατα τραυματισμένης από τη μηχανή του ελτά και το ρόπαλο ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Νίκος Κρύνσκι (αριστερά) και Αποστόλης Σορολοπίδης (έχει ήδη αθωωθεί) του συνεπιβάτη του Αγγελικής Κουτσουμπού. Tην ίδια μέρα, ευτέρα 11 Mαΐου 2015, στο Tριμελές Πλημμελειοδικείο (δικαστήρια της Eυελπίδων, κτήριο 7) δικάζεται για την ίδια υπόθεση ο σ. Nίκος Kρύνσκι. O Nίκος Kρύνσκι, επίσης συμμετείχε στην πορεία της 6ης εκέμβρη Ήταν αυτόπτης μάρτυρας της βίαιης επίθεσης της ομάδας EΛTA κατά του μπλοκ του EEK. Όταν ο αστυνομικός Ποιμενίδης πέρασε πάνω από το σώμα της Aγγελικής με τη μηχανή του, και τόβαλε στα πόδια αφήνοντας αβοήθητο το θύμα του, ο Nίκος Kρύνσκι προσπάθησε να τον εμποδίσει να διαφύγει λέγοντάς του: «που πας, σκότωσες άνθρωπο». Xάρη σε ανθρώπους όπως ο Nίκος Kρύνσκι μάθαμε το όνομα του αστυνομικού που παρ ολίγον να σκοτώσει την Aγγελική Kουτσουμπού. O Nίκος Kρύνσκι ήταν μάρτυρας κατηγορίας κατά του αστυνομικού στη δίκη για τον τραυματισμό της σ. Aγγελικής Kουτσουμπού. Βεβαίως, το δικαστήριο, προς δόξα της δικαιοσύνης, δίκασε την υπόθεση ως «τροχαίο αδίκημα»! Όπως ο ανεκδιήγητος κύριος εισαγγελέας έγραψε, (ο αστυνομικός) Θεμ. Ποιμενίδης οδηγούσε αφηρημένα και με μεγάλη ταχύτητα κάνοντας ελιγμούς και δεν πρόλαβε να αποφύγει το θύμα που βρέθηκε στην πορεία του. Έτσι, ο Ποιμενίδης καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκιση με αναστολή (για παραβίαση του Κ.Ο.Κ.). Το γεγονός ότι ο Νίκος Κρύνσκι εμπόδισε τον παρολίγον δολοφόνο να διαφύγει είναι η μόνη και αποκλειστική αιτία της δίωξής του. Η δικαστική διαδικασία είναι η τελευταία πράξη της ωμής, βάρβαρης και κτηνώδους αντιμετώπισής του από τις δυνάμεις καταστολής. Στην πλατεία Συντάγματος όπου τον συνέλαβαν, μια κουστωδία αστυνομικών, σε δημόσια θέα τον κτυπούσαν με τα γκλοπς στο κεφάλι, τον έρριξαν στο έδαφος με ανοιγμένο κεφάλι και συνέχισαν να τον χτυπάνε. Στη ΓA A όπου τον μετέφεραν αρνήθηκαν να του παράσχουν την παραμική περίθαλψη και για πάνω 10 ώρες τον κρατούσαν χωρίς νοσοκομειακή περίθαλψη αν και το κεφάλι του ήταν ανοιγμένο από τα χτυπήματα. Στη συνέχεια τον παρέπεμψαν σε δίκη. H κυβέρνηση ΣYPIZA θα σφυρίζει αδιάφορα γι αυτές τις στημένες διώξεις με τις κατασκευασμένες κατηγορίες; O υπουργός ικαιοσύνης νομίζει ότι αυτές οι υποθέσεις ανήκουν στο παρελθόν κι ότι ο ίδιος και η κυβέρνησή του δεν έχουν πολιτικές ευθύνες; H σιωπή μπροστά στη συνεχιζόμενη αδικία είναι συνενοχή. Nα αποσυρθούν τώρα όλες οι κατηγορίες. Nα αθωωθούν οι Nίκος Kοντόπουλος και Nίκος Kρύνσκι και οι άλλοι διωκόμενοι σύντροφοι. Nα αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη για τον βαρύτατο τραυματισμό της Aγγελικής Kουτσουμπού. Nα δικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί και οι πολιτικοί εμπνευστές τής δολοφονικής επίθεσης που παρ ολίγον να κοστίσει τη ζωή της Aγγελικής Kουτσουμπού. Nα δικαστούν οι υπεύθυνοι του τραυματισμού του γιατρού σ. ημήτρη Γεωργίου που έχει μείνει με μισοπαράλυτο χέρι. Nα διαλυθούν οι ομάδες EΛTA και τα MAT. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ Ευρώ για την 3η Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη Ιουλίου 2015 παγκόσμια καπιταλιστική κρίση Η και χρεοκοπία απειλεί όχι μόνο τον ελληνικό καπιταλισμό αλλά και ολόκληρη την ευρω-ζώνη και την Ανατολική Ευρώπη, ενώ η λαίλαπα της καταστροφής αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Η εξέγερση στην Ανατολική Ουκρανία ενάντια στον φασισμό κι ο πόλεμος από την Ουκρανία ως τη Μέση Ανατολή εξαφανίζει λαούς δημιουργώντας εκατομμύρια πρόσφυγες, που αναζητούν απελπισμένα σωτηρία στην Ευρώπη, στη δήθεν «πολιτισμένη» Ευρώπη που τους αντιμετωπίζει με τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και τον θάνατο. Σε αυτήν κατάσταση για την εργατική τάξη και τον φτωχό λαό ο «εθνικός δρόμος» όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει λύσεις αλλά απειλεί τους εργαζόμενους με νέα δεινά και πολέμους. Τώρα περισσότερο από ποτέ η πάλη της εργατικής τάξης πρέπει να είναι Επαναστική, ιεθνής και ιεθνιστική. Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα συνεπές σε αυτόν τον προσανατολισμό οργανώνει την 3 η Ευρω-Μεσογειακή Συνδιάσκεψη Ιουλίου 2015 (Μετά τις συναντήσεις τον Ιούνη του 2013 και τα τέλη του Μαρτίου του 2014). Στις Ιουλίου, στην Αθήνα θα φιλοξενηθούν αριστερά και επαναστατικά κόμματα, εργατικές συλλογικότητες, σύντροφοι από την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή αλλά κι απ όλες τις «καυτές» περιοχές του πλανήτη, από την Ουκρανία ως την μακρινή Αργεντινή. Στόχος, μια διεθνιστική επαναστατική απάντηση στην κρίση. Για την επιτυχία της Συνδιάσκεψης το ΕΕΚ καλεί τους συντρόφους, τους φίλους κι ολόκληρη την εργατική τάξη να στηρίξει πολιτικά και υλικά αυτήν την προσπάθεια. Ο στόχος να συγκεντρωθούν ευρώ για τις ανάγκες της Συνδιάσκεψης είναι απαραίτητος όρος για την επιτυχία της και έτσι την υλοποίηση ενός μεγάλου βήματος στις επαναστατικές διεθνιστικές δυνάμεις. Κατάθεση στο λογαριασμό 125/ Εθνικής Τράπεζας με IBAN GR (Ε. Μ. Ε-Νέα Προοπτική) Ταχυδρομική επιταγή στην διευθυνση: Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, Καποδιστρίου 38, 10431, Αθήνα. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ WIND Αγώνες για την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων για αξιοπρεπείς συλλογικές συμβάσεις εργασίας Το Πανελλήνιο Σωματείο Εργαζομένων της Wind συμπληρώνει φέτος 10 χρόνια από την ίδρυσή του. Η δεκαετία αυτή ανέδειξε τη σημασία της συλλογικής συμμετοχής και δράσης στο Σωματείο, καθώς με την συνθήκη αυτή κατάφερε να αποκρούσει διώξεις και συκοφαντίες και να διεξάγει σημαντικούς αγώνες με πολλές επιτυχίες. Κύριο όργανο αποφάσεων του Σωματείου είναι οι γενικές συνελεύσεις μας ενώ το ιοικητικό Συμβούλιο αποτελεί ένα συντονιστικό όργανο. Τους τελευταίους μήνες, το Σωματείο μας βρίσκεται σε αγωνιστική δραστηριοποίηση διεκδικώντας επιχειρησιακή συλλογική σύμβαση με βάση τις ανάγκες μας, για όλους, και υπερασπίζοντας τις θέσεις εργασίας. Η διοίκηση της Wind, κατόπιν της πίεσης που ασκήθηκε από τους εργαζόμενους, κάθισε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Εκεί αρνήθηκε να συμπεριλάβει στους όρους της σύμβασης όλα τα αιτήματα της γενικής συνέλευσης και για να υπογράψει απαίτησε να ισχύσουν τα εξής: μειώσεις μισθών 15% για τους νεοπροσλαμβανόμενους εργαζομένους και μη αναγνώριση προϋπηρεσίας, μετατροπή του σε οικειοθελή παροχή επιδόματος ξένης γλώσσας (5%) για τους υφιστάμενους εργαζομένους, κατάργηση ρεπό που λαμβάνει το τμήμα που εργάζεται σε καθεστώς ετοιμότητας. Η Wind, που έχει επενδύσει την τελευταία πενταετία 500 εκατ. ευρώ, που έχει επενδύσει για την ανακαίνιση καταστημάτων τουλάχιστον 20 εκατ., που έχει προωθήσει μη δεσμευτική προσφορά για τη Forthnet και παράλληλα θέλει να εξαγοράσει τη Cyta και βρίσκεται στη 19η θέση των πιο κερδοφόρων EBITDA επιχειρήσεων στην Ελλάδα, έχει προχωρήσει σε δεκάδες απολύσεις και εξαναγκασμούς σε παραίτηση, έχει απομακρύνει ένα μεγάλο μέρος του προσωπικού προωθώντας το σε εργολαβικές εταιρίες (Teleperformance, κ.ά.) για να ασκεί τα ίδια καθήκοντα με άλλους όρους και καλύπτει τα κενά που δημιουργούνται με εντατικοποίηση της εργασίας και με δανεικούς εργαζομένους, ακόμα και με εργαζομένους με voucher με μισθούς των 250 ευρώ χωρίς ένσημα. Από την άλλη πλευρά οι Γενικές Συνελεύσεις που ακολούθησαν απέρριψαν την πρόταση της διοίκησης, προτάσσοντας τα αρχικά αιτήματα και θέτοντας ως κόκκινη γραμμή την υπογραφή σύμβασης με τους ίδιους όρους με εκείνην που έληξε. Σε αυτήν τη βάση το Σωματείο προχώρησε σε: Παρεμβάσεις προς το καταναλωτικό κοινό σε Αττική, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Λέσβο και Λαμία Παρεμβάσεις στο συνέδριο Infocom 2014 και στον Μαραθώνιο Αθήνας Απεργία (11/12/13, 4-5/3/2014) Στάσεις εργασίας και παρεμβάσεις στο HR Σύσταση επιτροπής αλληλεγγύης. Το Σωματείο μας σε κάθε κινητοποίηση είχε τη στήριξη πλήθους αλληλέγγυων σωματείων, συνελεύσεων γειτονιάς και άλλων συλλογικοτήτων. Επίσης στηρίξαμε ως σωματείο πολλές κινητοποιήσεις με κορυφαία την κινητοποίηση ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και τα απελευθερωμένα ωράρια στο πλαίσιο της οποίας υπήρξε σύλληψη μέλους του δ.σ. και άλλων απεργών και αλληλέγγυων, η δίκη των οποίων εκκρεμεί. Τέλος, το Σωματείο μας έχει αναλάβει την πρωτοβουλία για κάλεσμα προς τα Σωματεία του κλάδου των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής με σκοπό τον συντονισμό των δράσεών μας. Η τελευταία κινητοποίηση ήταν η παράσταση διαμαρτυρίας και η συνάντηση των Σωματείων της Wind, της Vodafone, της Nokia, της Intracom, του Πλαισίου και των Μισθωτών Τεχνικών με τους αρμόδιους φορείς στο Υπουργείο Εργασίας. Ο σκοπός της κίνησης αυτής είναι να δώσουμε όλοι μαζί ένα μήνυμα αντίστασης στις μνημονιακές πολιτικές που δρουν εις βάρος των εργατικών συμφερόντων με συνέπειες στην αξιοπρεπή διαβίωσή μας, και να ενημερώσουμε για τα προβλήματα του κλάδου στα πλαίσια της διαβούλευσης για το νέο εργασιακό νόμο. Συνεχίζουμε στην κατεύθυνση της συλλογικής δράσης για την υπεράσπιση μισθών, δικαιωμάτων και θέσεων εργασίας και της ανάπτυξης δεσμών αλληλεγγύης με άλλα σωματεία και συλλογικότητες που κινητοποιούνται και διεκδικούν. Στέφανος Μάλαμας Αντιπρόεδρος του.σ. του Πανελλήνιου Σωματείου Εργαζομένων της Wind

3 σελίδα 4 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σελίδα 5 Σύλλογος Διοικητικών Παν/μίου Αθηνών ΝΑ ΑΚΥΡΩΘΕΙ Η ΕΣΜΕΥΣΗ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΑΚΩΝ ΙΑΘΕΣΙΜΩΝ Τα τελευταία μνημονιακά χρόνια, το ΕΚΠΑ μαζί με τα υπόλοιπα ΑΕΙ-ΤΕΙ έχουν υποστεί μια απίστευτη οικονομική αιμορραγία, λόγω της συνεχόμενης υποχρηματοδότησης και του, ήδη από το 2012, συντελεσθέντος «κουρέματος» των ομολόγων τους (βλ. PSI). «Θυσίες» στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», που κόστισαν στα Πανεπιστήμια πολύ ακριβά. Σήμερα, η κυβέρνηση προχωράει στη μεταφορά όλων των ταμειακών διαθεσίμων των φορέων Γενικής Κυβέρνησης στην Τράπεζα της Ελλάδας και τη συνακόλουθη δέσμευσή τους. Με τον τρόπο αυτό, αναγκάζει σε υποχρεωτικό εσωτερικό δανεισμό έναντι εβδομαδιαίων ρέπος, δηλαδή κρατικών χρηματιστηριακών τίτλων. Η κυβέρνηση επικαλείται λόγους εκτάκτου και επείγουσας ανάγκης, που προκύπτουν από τις τοκογλυφικές επιταγές. Αλήθεια, για πόσο διάστημα; Είμαστε πάντοτε υπέρ ενός Πανεπιστημίου με μόνιμο προσωπικό που θα προάγει τη γνώση, την καινοτομία, την έρευνα για τις κοινωνικές ανάγκες, και βέβαια, την κριτική σκέψη, την αμφισβήτηση, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και την κοινωνική, συνδικαλιστική, πολιτική δράση. Ένα στραγγαλισμένο οικονομικά Ίδρυμα όμως, δε θα μπορεί να παρέχει ούτε τα στοιχειώδη προς τους φοιτητές, τους εργαζόμενους και τους μισθολογικά εξαρτώμενους άμεσα απ αυτό συμβασιούχους. Κοινωνικές παροχές και θέσεις εργασίας τίθενται σε κίνδυνο, όπως και πολλές πλευρές της λειτουργίας των Πανεπιστημίων. ιάφοροι παράγοντες στα Πανεπιστήμια αντιδρούν σήμερα όψιμα στη δέσμευση των διαθεσίμων, ενώ δεν αντέδρασαν στο παρελθόν σε σειρά άλλων μνημονιακών μέτρων, αντίθετα έσπευσαν να τα εφαρμόσουν. Όταν η αντίδραση εξαρτάται από το ποιος βρίσκεται στην κυβέρνηση, η υποκρισία περισσεύει. Περισσεύει επίσης, στην περίπτωση εκείνων που αντιδρούν γιατί στην ουσία θέλουν απείραχτες τις δικές τους δουλειές. Για τους οποίους, μετά τη δέσμευση του υπουργού Παιδείας για εξαίρεση των Ειδικών Λογαριασμών Κονδυλίων Έρευνας (ΕΛΚΕ), το πρόβλημα μάλλον «λύθηκε» και μπορούν τώρα να σαλπίσουν παύση διαμαρτυρίας. Το γεγονός ότι στο παρελθόν ιδιωτικά συμφέροντα εμπλέκονταν στη διαχείριση μέρους των όποιων αποθεματικών με την προστασία και την ανοχή διοικήσεων, κυβερνήσεων, κ.α., δε νομιμοποιεί την κυβέρνηση να δεσμεύει τα όποια διαθέσιμα των φορέων. Το δεδομένο είναι ένα: Τα Πανεπιστήμια, και όλοι οι φορείς του ημοσίου, υποχρηματοδοτούνται. Και η όποια κρατική επιχορήγηση δεν έρχεται σχεδόν ποτέ στην ώρα της. Η αδυναμία επιτέλεσης βασικών λειτουργιών είναι εδώ και χρόνια γεγονός. Πόσο ακόμα, στο όνομα των δανειακών υποχρεώσεων, θα συνεχίζεται η διάλυση ακόμα και των στοιχειωδών κοινωνικών υπηρεσιών του δημόσιου τομέα; ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ της απόφασης για δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων. Θέτουμε το πρόβλημα «επί τον τύπον των ήλων» και όχι ευκαιριακά, όπως κάνουν χθεσινοί υπερασπιστές των μνημονίων και σημερινοί διαπρύσιοι κήρυκες της πολιτικής ανυπακοής, διοικήσεις, συνδικαλιστές και πολιτικοί. Καμιά θυσία για το Χρέος, να διαγραφεί τώρα! Ο Αντιπρόεδρος Σπύρος Ανδριώτης Για το.σ. Η Γ. Γραμματέας Μαρλέν Λογοθέτη Δομές αλληλεγγύης ιεκδικητικό κίνημα για υγεία, παιδεία, σίτιση, στέγαση Μέσα στα 5 χρόνια μνημονιακής πολιτικής, χρόνια έντασης της καπιταλιστικής κρίσης και παρακμής, με την αύξηση της νοσηρότητας του πληθυσμού, την κατάρρευση των συστημάτων υγείας και παιδείας, με την απειλή απώλειας σπιτιών από εργαζόμενους οφειλέτες των τραπεζών, δημιουργήθηκαν διάφορες μορφές αντίστασης συνολικά ενάντια στην ανθρωπιστική καταστροφή. Κοινωνικά Ιατρεία και Φαρμακεία, επιτροπές ενάντια στις κατασχέσεις, ομάδες διανομής συσσιτίου, κοινωνικά φροντιστήρια. Αυτές οι προσπάθειες δομών αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης είναι καρπός συγκρούσεων με τις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων, ενάντια στα μνημονιακά μέτρα κατεδάφισης του ΕΣΥ, διάλυσης της παιδείας, με τη διεκδίκηση του κοινωνικού δικαιώματος για δωρεάν υψηλού επιπέδου, χωρίς διακρίσεις, παροχή υπηρεσιών σε όλους, με συμμετοχή σε ανθρωπιστικές αποστολές (Γάζα, Κομπάνι), αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά συλλαλητήρια. Για το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, αυτές οι δομές μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για την οργάνωση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Να γίνουν τόποι έμπρακτης και καθολικής διεκδίκησης των δικαιωμάτων σε υγεία, παιδεία, σίτιση, στέγαση. Μπορούν και πρέπει να επαναθεμελιώσουν την έννοια της κοινωνικής φροντίδας σε νέες βάσεις, σε ρήξη με τις λογικές και τις πρακτικές της περιθωριοποίησης, του κοινωνικού αποκλεισμού και της φιλανθρωπίας. εν υποκαθιστούν ένα ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος, αλλά θέτουν τις βάσεις για τη δημιουργία ενός νέου, ριζικά διαφορετικού μοντέλου φροντίδας κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας, θεμελιωμένου στη βάση της συλλογικότητας και της κοινωνικής αλληλεγγύης, ενάντια στην εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας, την απαξίωση και την αποξένωση των ανθρώπων. Αυτές οι δομές δεν πρέπει και δε μπορούν να διεκδικούν το ρόλο διαχειριστή της κρίσης και της εξαθλίωσης, ιδιαίτερα στο χώρο της Υγείας, που τους ανατίθεται θεσμικά από τον υφυπουργό Υγείας, τοποθετώντας εκπρόσωπό τους στις επιτροπές εργασίας του Υπουργείου Υγείας. Αντίθετα πρέπει να λειτουργούν ως εργαστήρια παραγωγής μιας καινούργιας αντίληψης για τη φροντίδα του πληθυσμού, μιας νέας συλλογικής πρακτικής οργάνωσης των υπηρεσιών. Για το Ε.Ε.Κ. βασική προϋπόθεση για να έχει υγεία, παιδεία, σπίτι και τροφή, ηλεκτρικό ρεύμα η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, όλα τα καταπιεζόμενα και εκμεταλλευόμενα κοινωνικά στρώματα, είναι η μονομερής και χωρίς όρους διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των νευραλγικών τομέων της οικονομίας και η οργάνωσή της σε σοσιαλιστικές βάσεις με εργατική εξουσία. Όλες οι ανάγκες για τις οποίες πάλεψαν οι δομές αλληλεγγύης όλα αυτά τα χρόνια, δε μπορούν να χωρέσουν σε διαπραγματεύσεις, δεν μπορούν να ανθίσουν μέσα από συμβιβασμούς με τους τοκογλύφους δανειστές. Τέτοια αγωνιζόμενα τμήματα (εργαζόμενοι του εργοστασίου της ΒΙΟΜΕ, Στο πλαίσιο της καμπάνιας για την κατάργηση της «Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου» που δεσμεύει τα αποθεματικά των Δημοσίων Οργανισμών ΟΤΑ Πανεπιστημίων Νοσοκομείων κλπ, θυσία στο βωμό του τοκογλυφικού χρέους, καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, διαθέσιμοι εκπαιδευτικοί και σχολικοί φύλακες, οι εργάτες των Τσιμέντων Χαλκίδας, πρωτοπόροι αγωνιστές Κοινωνικών Ιατρείων), στις αρχές του Απρίλη, διοργάνωσαν και συμμετείχαν στο Καραβάνι Αλληλεγγύης και Αγώνα, που ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, και περνώντας από Λάρισα, Βόλο, Χαλκίδα, κατέληξε σε πορεία στην Αθήνα, ζητώντας δουλειά και ζωή, για να οργανώσουν την παραγωγή και την κοινωνία οι εργαζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι. Ας δυναμώσουμε αυτό το ποτάμι αγώνα, και ας δώσουμε τη δυνατότητα ανάπτυξης ενός άλλου ρόλου των δομών αλληλεγγύης. ΨΗΦΙΣΜΑ Του 33ου Συνεδρίου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Εργαζομένων Υ.ΠΕ.ΧΩ..Ε. (Π.Ο.Σ.Ε.Υ.ΠΕ.ΧΩ. Ε.) Όχι στην απαξίωση του ΤΕΕ και στη σταδιακή μετατροπή του σε διαχειριστή κονδυλίων του ΕΣΠΑ. ιαφάνεια στην διαχείριση των οικονομικών του, με έλεγχο και ενημέρωση των εργαζομένων. Καμιά ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες που παρέχει το ΤΕΕ στους Μηχανικούς μέλη του. ιατήρηση του ρόλου του ως Επιστημονικού Τεχνικού Συμβούλου της κοινωνίας στο πλαίσιο της ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Αθήνα 6 Μαΐου 2015 MΑΡΙ Α - άφνης Υμηττού η συνέλευση του δημοτικού σχήματος της Μαχόμενης Αριστερής Δύναμης Ανατροπής - Δάφνης και Υμηττού, ανάρτησε δύο μεγάλα πανό στην Δάφνη και προγραμμάτισε μοίρασμα σχετικής ανακοίνωσης. Με συνθήματα για διαγραφή του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους, ενάντια στο φασισμό, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την κρατική καταστολή «γιορτάστηκε» η φετινή Πρωτομαγιά στην Αθήνα. Χιλιάδες εργαζόμενοι πήραν μέρος στις Πρωτομαγιάτικες εργατικές διαδηλώσεις κατανεμειμένοι σε τρεις συγκεντρώσεις. Μαζικότερη ήταν αυτή του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ στην πλατεία Συντάγματος. Εκφωνήθηκαν οι συνήθεις επετειακοί λόγοι και οι συγκεντρωμένοι αποχώρησαν για να περάσουν οι άλλες πορείες. Χαρακτηριστικό, έξω από τη Μεγάλη Βρετάνια δεν χρειαζόταν να υπάρχει καμμία αστυνομική περιφρούρηση Στην πλατεία Κλαυθμώνος συγκεντρώθηκε η συνδικαλιστική γραφειοκρατία που τους αποκαλούν «επίσημα συνδικάτα», (ΓΣΕΕ, Α Ε- Υ κ.λπ.). Η ηγεσία, ιδίως της ΓΣΕΕ, άνθρωποι εκτός εργασίας για μια δεκαετία ή σε κάποιες περιπτώσεις δυο δεκαετίες, κι όμως εμφανίζονται ως εκπρόσωποι των εργαζομένων. Είναι οι υπέυθυνοι για την άρνηση οργάνωσης του αγώνα ενάντια στις κυβερνήσεις των μνημονίων, οι οργανωτές των ηττών του εργατικού κινήματος. Η απομόνωσή τους θα ήταν κραυγαλέα, αν δεν ενισχύονταν από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ/ ΜΕΤΑ. Εκεί επέλεξε να παρεβρεθεί ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ένα μεγάλο μέρος του υπουργικού συμβουλίου. Λένε, πες μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι Μαζί τους ήταν ένα μέρος της Ανταρσύα (ΣΕΚ), αν και οι κύριες δυνάμεις του ΣΕΚ ήταν στο Μουσείο. Μαζί, στην Κλαυθμώνος και η ΟΚ Ε (Εργατική Πάλη). Ένα τρίτο ανεξάρτητο μπλοκ σωματείων και αριστερών οργανώσεων, ξεκίνησε από το Μουσείο, συγκεντρώνοντας αρκετές χιλιάδες εργαζόμενους. Σε αυτό το τμήμα συμμετείχε το ΕΕΚ προτάσσοντας διεθνιστικά συνθήματα, ενάντια στο φασισμό, για τη νίκη των Ουκρανών εργατών, ενάντια στο ρατσισμό και την αντιμεταναστευτική υστερία, ενάντια στα μνημόνια, για την ανεξαρτησία της εργατικής τάξης. ΒΟΛΟΣ Τρεις συγκεντρώσεις, τρεις πορείες Με τρεις συγκεντρώσεις και τρεις πορείες γιορτάστηκε η φετινή «πρώτη φορά αριστερά» Πρωτομαγιά στο Βόλο, χωρίς μεγάλη συμμετοχή, είτε λόγω της ηλιόλουστης ημέρας που συνοδευόταν από ένα τριήμερο απόδρασης, είτε γιατί ακόμα το κέντρο βάρους των διεκδικήσεων του εργατικού κινήματος έχει μετατοπιστεί στο ειδικό βάρος των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας με την τρόικα. Η ανεξάρτητη συγκέντρωση πλαισιώθηκε από το ΕΕΚ, τη Λαϊκή Συνέλευση γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου και τη Ροσινάντε. Η πορεία ξεκίνησε από την πλ. Ελευθερίας και κατευθύνθηκε προς το χώρο του Ταχυδρομείου επί της οδού ημητριάδος όπου το ΕΕΚ κατέθεσε στεφάνι μνήμης για τους δολοφονημένους από την αστυνομία εργάτες. Στη διαδρομή έγινε παρέμβαση στο φούρνο ΧΩΡΙΑΤΙΚΟ εξαιτίας της απελευθέρωσης με χαμηλές ποινές των πρώην ιδιοκτητών της αλυσίδας που καταδικάστηκαν για trafficking. Οι άλλες δυο πορείες, ΕΚΒ και ΠΑΜΕ, κατέληξαν μετά από λίγο στο ίδιο σημείο, ενώ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φέτος επέλεξε να μην πραγματοποιήσει πορεία αλλά πραγματοποιήσει συγκέντρωση απευθείας στο Ταχυδρομείο είτε για να δημιουργήσει τον τρίτο εργατικό πόλο, είτε για να προετοιμάσει τις επικείμενες φοιτητικές εκλογές σε μια στάση αμηχανίας για την πολιτική της απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις επαναστατικές δυνάμεις της περιοχής. Εξάλλου το ΣΕΚ ακολούθησε την πορεία του ΕΚΒ διασπώντας τις δυνάμεις της μέσα στο εργατικό κίνημα. Με τη λήξη της πορείας, με πρωτοβουλία του ΕΕΚ, πραγματοποιήθηκε ευρεία σύσκεψη για τη φασιστική επίθεση στο νησί του Τρικερίου εναντίον αλβανού εργάτη. ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2015 ση του καπιταλισμού στην Ελλάδα, μέσα σε συνθήκες παγκόσμιου καπιταλιστικού αδιεξόδου, οξύνει τις αντιφάσεις της αστικής Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης από τη γραφειοκρατία, τους καπιταλιστές και το κράτος είναι υπόθεση ασυμβίβαστης πάλης. Το ΕΕΚ κάλεσε ανοιχτά σε μια ξεχωριστή από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία συγκέντρωση, στο άγαλμα Βενιζέλου. Η καμπάνια που διεξαγάγαμε στόχευε να συσπειρώσει κομμάτια και οργανώσεις της εργατικής τάξης σε μια αντιγραφειοκρατική βάση κοινής δράσης, στο δρόμο που άνοιξε το Καραβάνι αγώνα και αλληλεγγύης. Η ανεξάρτητη συγκέντρωση, δεν υποστηρίχτηκε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία αν και αρχικά συμμετείχε σε αυτήν, έφυγε την ώρα που ξεκινούσε (10.30) και κατευθύνθ ηκε με πορεία προς... το ΕΚΗ. Παρά τις περί του αντιθέτου συζητήσεις σε δύο συσκέψεις που έγιναν με συμμετοχή μελών του ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν πάλεψε για την ανεξάρτητη ταξική πρωτομαγιά στο Ηράκλειο. Όταν η πορεία του ΕΚΗ πέρασε μπροστά Μια πολιτική δοκιμασία για τις εργατικές οργανώσεις της περιοχής είναι η φετινή εργατική πρωτομαγιά όπως εξελίχτηκε στο Ηράκλειο Κρήτης, με τις δύο πορείες που πραγματοποιήθηκαν. Η πρώτη, με επικεφαλής το Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου συγκέντρωσε περί τους 400 διαδηλωτές και υποστηρίχτηκε από το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ-μλ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ορισμένα σωματεία. Ανάλογης και ίσως παραπάνω μαζικότητας ήταν κι η δεύτερη πορεία, του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ. Η οικονομική και πολιτική κρίαπό το Άγαλμα Βενιζέλου, το μπλοκ του ΕΕΚ που είχε μείνει στην πλατεία Βενιζέλου, κατέβηκε στο δρόμο με εργαζόμενους, άνεργους και μαθητές μαζί του. Το Ηράκλειο ήδη βρίσκεται σε αναβρασμό από την επίσχεση εργασίας των ειδικευόμενων και ειδικευμένων γιατρών στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο που διαμαρτύρονται για την μη πληρωμή των δεδουλευμένων τους και την κατάρρευση του νοσοκομείου λόγω της έλλειψης προσωπικού. Επιπλέον σοβαρό περιστατικό καπιταλιστικής τρομοκρατίας ενάντια σε εργαζόμενη που ξυλοκοπήθηκε και απολύθηκε είναι γνωστό, την ίδια στιγμή που το ΕΚΗ τηρεί σιγή ιχθύος για το όνομα της εταιρείας και του εργοδότη. Τέλος, σε εξέλιξη βρίσκεται η υπόθεση του φούρνου «Χωριάτικο» (τοπικού παραρτήματος πανελλαδικής εταιρείας) του οποίου οι ιδιοκτήτες κατηγορούνται για τη χρησιμοποίηση της επιχείρησης ως βιτρίνα για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από την σωματεμπορία γυναικών. Ε.Α ΙΤΑΛΙΑ - ΤΟΥΡΚΙΑ Η Εργατική Πρωτομαγιά μύρισε αέρα εξέγερσης Το κόκκινο προπέτασμα καπνού διαλύεται, τα μαύρα ρούχα βρίσκονται στο οδόστρωμα πλάι σε μάσκες οξυγόνου και στυλιάρια, το μέχρι πριν από ένα λεπτό μαινόμενο μαύρο μπλοκ έχει εξαφανιστεί το δρόμο. εν είναι σκηνή από ταινία, είναι ο επίλογος του κεφαλαίου που άνοιξε στην Ιταλία την ημέρα του εορτασμού της φετινής Εργατικής Πρωτομαγιάς. Ένα δυναμικό κίνημα αρχίζει να αναζητά το δρόμο στη γείτονα χώρα όλο και συχνότερα, μετά από κάποια χρόνια αδράνειας. Με αφορμή την Παγκόσμια Έκθεση EXPO2015 που θα μετατρέψει το Μιλάνο στην εμπορευματική πρωτεύουσα του κόσμου για έξι μήνες, που στοίχισε 1,3 δις ευρώ, που προκάλεσε εξώσεις εργατικών κατοικιών, εισέβαλε σε έδρες επιτροπών πάλης για την κατοικία και σε κοινωνικά κέντρα, σε αυτοδιαχειριζόμενα ΜΜΕ, επέβαλε δεκάδες προληπτικές συλλήψεις και την απαγόρευση εισόδου στο κέντρο του Μιλάνο την ημέρα του εορτασμού (To- Periodiko.gr, 02/05/2015), αγανακτισμένοι αγωνιστές διεκδίκησαν το δικαίωμα να εκφράσουν τη συσσωρευμένη οργή τους σε μια σκληρή αναμέτρηση με την παρατεταγμένη και προκλητική αστυνομία που κατέληξε με το παραπάνω κινηματογραφικό πλάνο. Πολεμικό ήταν όμως και το κλίμα και στα ανατολικά της Ελλάδας. Στην ολοένα και περισσότερο απολυταρχική Τουρκία, ο Ερντογάν κήρυξε πρόσφατα απαγορευμένη την Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση φοβούμενος ένα νέο εξεγερσιακό κύμα. Η τούρκικη εργατική τάξη επέλεξε να αψηφήσει το νόμο και συγκεντρώθηκε στην πλατεία Ταξίμ, όπου παραδοσιακά εορτάζεται η μέρα, τιμώντας τους δολοφονημένους εργάτες της Πρωτομαγιάς του 1977, σε μια από τις πιο μαύρες περιόδους της χώρας (!) αστυνομικοί και 62 αντλίες, συνεπικουρούμενοι από αστυνομικά ελικόπτερα κύκλωσαν την πλατεία κι επιτέθηκαν στους διαδηλωτές κυνηγώντας τους στη γειτονική περιοχή του Μπεσίκτας. Στη μέση, οι Έλληνες εργαζόμενοι διαδήλωναν φωνάζοντας «Φτάνει πια!». Αλήθεια, σε ποιόν; ΝΑΛ

4 σελίδα 6 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σελίδα 7 Νέος Πρόεδρος ο Μουσταφά Ακιντζί Πως ένα γεγονός που λαμβάνει χώρα σε μια μικρή κουκίδα στο χάρτη μπορεί να επηρεάσει βαθιά τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου; Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί να την δώσει ο ίδιος ο Μουσταφά Ακιντζί, που με την μεγάλη του νίκη στο β γύρο των προεδρικών εκλογών της Βόρειας Κύπρου, έφερε εφιάλτες στον ύπνο των «κεφαλών» του Τουρκικού καθεστώτος κι όχι μόνο. Ο κεντροαριστερός πρώην ήμαρχος της κατεχόμενης Λευκωσίας, ήταν ο νικητής επί του «εκλεκτού» υποψηφίου της Άγκυρας, του πρώην προέδρου και δεξιού εθνικιστή Έρογλου, που υπέστη μεγάλη ήττα με σχεδόν 20 μονάδες διαφορά (60,5% - 39,5%), στις προεδρικές εκλογές της 26/4/2015. Όχι τυχαία, η νίκη του Ακιντζί χαρακτηρίζεται από πολλές πλευρές «ιστορική». Πρώτα και κύρια, διότι σηματοδοτεί, αντικειμενικά, μια μεγαλειώδη αριστερή στροφή στις συνειδήσεις των Τουρκοκυπριακών μαζών, καταδίκης της μέχρι τώρα αντιλαϊκής πολιτικής (τα τελευταία χρόνια οι Τουρκοκύπριοι εργαζόμενοι υπέφεραν μεγάλες περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα κ.λπ.), συνδυασμένη, στο «εθνικό ζήτημα», με μια ιστορική απόρριψη της καταδυνάστευσης από τον Τούρκικο «Αττίλα» και τους εντολοδόχους του, μια πρωτοφανής προτροπή προς τα Τούρκικα στρατεύματα κατοχής να κινηθούν προς την «πόρτα της εξόδου» από το νησί, για πρώτη φορά μετά το Αυτή η εξέλιξη, γεννά ελπίδες στον Κυπριακό λαό, για μια λύση στο ζήτημα της «κοινής πατρίδας». Χωρίς αυτό να σημαίνει, πως δεν υπάρχουν, όντας μάλιστα σαφείς, υποκειμενικές αδυναμίες και όρια στην πολιτική του Ακιντζί. Ποιος είναι και τι προτείνει ο Μουσταφά Ακιντζί; Με καταγωγή από την Λεμεσό, ο Τουρκοκύπριος ηγέτης απέκτησε ευρύτερη αναγνωρισιμότητα, μόλις στα 28 του, ως δήμαρχος της κατεχόμενης Λευκωσίας, τη δεκαετία του 80. Έμεινε γνωστός, για το γεγονός ότι σε μια δύσκολη για τα «εθνικά» περίοδο, συνεργάστηκε με τον δήμαρχο της άλλης πλευράς της Λευκωσίας, Λέλλο ημητριάδη, για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση του μητροπολιτικού Σχεδίου της πρωτεύουσας, δηλαδή μιας σειράς κοινών προγραμμάτων όπως την αναστήλωση του μεσαιωνικού τείχους και τη δημιουργία κοινού αποχετευτικού συστήματος στην πόλη. Εξ αρχής, τήρησε, και τηρεί, μια γραμμή προσέγγισης με την Ε/Κ κοινότητα, μακριά από τις εθνικιστικές υστερίες των δεξι- Ανατροπή ιστορικού μεγέθους στη Βόρεια Κύπρο ών συναδέλφων του, αλλά και του Τουρκικού κράτους. Βρέθηκε, ως το 2001, στην ηγεσία του Κόμματος Κοινοτικής Απελευθέρωσης (TKP/ΚΚΑ), αυτο-κατατασσόμενου στη σοσιαλδημοκρατία. Αργότερα, το 2003, δημιούργησε το κεντροαριστερό Κόμμα Ειρήνης και ημοκρατίας, μετεξέλιξη μετά από αρκετές διασπάσεις και αποχωρήσεις- του Κινήματος Ειρήνης και ημοκρατίας, μιας εκλογικής «ομπρέλας» πολιτικών σχηματισμών, βγαλμένης μέσα από εργατικά συνδικάτα και «κινήσεις πολιτών», στην οποία συμμετείχε και το πρώην κόμμα του Ακιντζί, ΚΚΑ. Σταδιακά, και μέσα σε όλη αυτή την πορεία, εκδηλώθηκε η ρήξη του Ακιντζί με την Άγκυρα. Είναι χαρακτηριστικό για το μέγεθος της πρόσφατης νίκης του, πως το ΚΕ, το κόμμα του σημερινού προέδρου, που σάρωσε τον αντίπαλό του παρά την αυξημένη αποχή, στις εκλογές του 2005 είχε αποσπάσει μόλις το 5,5% και μία έδρα. Τι συνέβη και ο Ακιντζί από ηγέτης ενός μικρού κεντροαριστερού σχηματισμού κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000, εκτινάχτηκε στη θέση του Προέδρου, χωρίς καμιά στήριξη από την Άγκυρα (που ανέκαθεν είχε αποφασιστικό ρόλο στα πολιτικά τεκταινόμενα της Βόρειας Κύπρου); H κρίση «ανακατώνει» την ίδια την Ιστορία Ο Ακιντζί δεν είχε και δεν έχει την στήριξη του Τουρκικού καθεστώτος, ούτε πριν, ούτε μετά την εκλογή του. Οι δηλώσεις των Ερντογάν-Νταβούτογλου, μετά την προηγούμενη Κυριακή, στάζουν μίσος και απαξίωση για τον νέο Τ/Κ ηγέτη. Τριγμοί δημιουργήθηκαν ακόμα και μέσα στη Τουρκική κυβέρνηση, ανάμεσα στον Πρόεδρο Ερντογάν και τον Αντιπρόεδρο της Τουρκικής κυβέρνησης, Μπουλέντ Αρίντς, επειδή ο τελευταίος κράτησε θετικότερη στάση απέναντι στον Ακιντζί. Τελικά, για πρώτη φορά, στην ορκωμοσία της Τ/Κ κυβέρνησης δεν παρέστη ο Τούρκος Πρόεδρος, αλλά ο Αντιπρόεδρος. Ο Μ. Ακιντζί δεν έχει την στήριξη της Τουρκίας. Έχει όμως κάτι άλλο, ακόμη πιο σημαντικό: την επιδοκιμασία των Τ/Κ λαϊκών μαζών. Οι τελευταίες, βρίσκονται σε μια αναπτυσσόμενη κίνηση προς μια οριστική ρήξη με την «προστάτιδα» Τουρκία και με όλο το κοινωνικό και πολιτικό status-quo που ενισχύουν και επιβάλλουν. Η πολιτική της λιτότητας που έχει επιβληθεί λόγω κρίσης τα τελευταία χρόνια, οι ιδιωτικοποιήσεις, τα μέτρα περικοπών, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, που τέθηκαν το 2009 ως «μνημονιακοί» όροι συνεργασίας από την Τουρκία για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της Β. Κύπρου, δεν έχει απλά ζωντανέψει το απεργιακό κίνημα της περιοχής, με πολιτικές κι αντικυβερνητικές κατευθύνσεις ενάντια και στις τρεις προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά στρέφει τους Τ/Κ συνολικά ενάντια στο πολιτικό σύστημα που τους κυβέρνησε, υπό την εποπτεία της Τουρκίας, από το 1974 και μετά. Είναι ξεκάθαρο πως ο Ακιντζί εξελέγη με τη μαζική ψήφο της εργατικής τάξης. Η καμπάνια των ομοσπονδιών και των μεγάλων συνδικάτων υπέρ του, ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη. Ο κοινός εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους εργάτες, το διατράνωσε σε όλους τους τόνους, με σύμπαντα τα μεγάλα Τ/Κ συνδικάτα -και την Ε/Κ ΠΕΟ- που έδωσαν τις μάχες των τελευταίων ετών, να εκφράζουν την στήριξή τους στο πρόσωπό του. Αναφερόμενος στο εκλογικό αποτέλεσμα, ο Χασάν Φελέκ, αναπληρωτής πρόεδρος της DEV-IS, δήλωσε: «Τιμώρησαν τον κ. Έρογλου. Απέρριψαν την πατριδοκαπηλία και τον εθνικισμό. εν επέτρεψαν να αναβιώσουν οι ρητορικές μίσους. Η επικράτηση του κ. Ακιντζί δίνει νέες ελπίδες στις φιλειρηνικές δυνάμεις». Αντίστοιχα, ο Ακιντζί είχε την στήριξη και της Αριστεράς, Τ/Κ και Ε/Κ. Όσο οι φλόγες στη Μέση Ανατολή πλησιάζουν (με όχι μικρή εμπλοκή της Τουρκίας), τόσο η «δίψα» του Κυπριακού λαού για μια ζωή με ειρήνη και μια επανένωση με τα αδέρφια τους μεγαλώνει. Οι εργαζόμενες μάζες αντιλαμβάνονται πως ο εθνικισμός και οι «μητέρες-πατρίδες» δεν γεμίζουν τα άδεια από την κρίση στομάχια, ενώ κουράστηκαν να ζουν κάτω από το καθεστώς της απειλής πολέμου, που διαρκώς πυροδοτείται από τα καμώματα των σωβινιστών (βλ. τουρκικές προκλήσεις με Μπαρμπαρός). Σε αυτό το πλαίσιο, και προκειμένου να αποτάξουν από πάνω τους τον Τουρκικό κατοχικό ζυγό, οι Τ/Κ εργάτες είναι έτοιμοι να στηρίξουν ένα οποιοδήποτε πλάνο «λύσης» του Κυπριακού, οποιοδήποτε σχέδιο υπόσχεται ειρήνη. Με αυτήν τη λογική στήριξαν το 2004 το «σχέδιο Ανάν», το ίδιο που ορθώς απέρριψε η Ε/Κ κοινότητα. Με την ίδια λογική εξέλεξαν τον Μ. Ακιντζί. Ο ίδιος ο Ακιντζί, από την άλλη, μετά την εκλογή του, και παρά τις αμοιβαίες παραχωρήσεις που προτείνει από και προς την Ε/Κ πλευρά (επιστροφή Βαρωσιού, άνοιγμα λιμανιού Αμμοχώστου, κοινός διαμοιρασμός του νερού που θα έρθει μέσω αγωγού από την Τουρκία κ.ο.κ.), δεν δείχνει να ξεφεύγει από τα όρια που έθεσε η κοινή διακήρυξη Αναστασιάδη-Έρογλου, πέρσι, για μια «ομοσπονδία από δύο ιδρυτικά κράτη», λέγοντας ξεκάθαρα πως και για τον ίδιο η «διακήρυξη» αποτελεί «βάση λύσης». Η αυταπάτη του Ακιντζί είναι το γεγονός πως θεωρεί πως μια τέτοια «λύση» επανένωσης, με στόχο την ειρήνη και την κοινή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, για μια «κοινή ζωή» στα πλαίσια που ορίζει η «ιακήρυξη», μέσα σε ένα τόσο εύθραυστο καθεστώς ομοσπονδοποίησης της Νήσου, μπορεί να πραγματωθεί, αφενός, μέσα σε αστικά πλαίσια, αφετέρου, απλά «πετώντας έξω» την Τουρκία και τον Ιμπεριαλισμό (πως;). Αυτού του είδους οι αυταπάτες, είναι προορισμένες να συντριβούν: είτε από την αυξανόμενη επιθετικότητα και παρέμβαση των «εγγυητριών» δυνάμεων για τη συντριβή της λαϊκής δυναμικής που έδωσε την εξουσία στον Ακιντζί κι είναι φόβητρο για όλη τη λεκάνη της Μεσογείου μετά το αντίστοιχο ελληνικό λαϊκό κύμα οργής της 25/1-, είτε από την επαναστατική κινητοποίηση της ενωμένης Κυπριακής εργατικής τάξης, που μέσα από την δοκιμασία τής μέχρι τώρα πράξης της, θα συναντά τα όριά της, κι έτσι την κατανόηση της ανάγκης για το ξεπέρασμα της. Η ελληνική πλευρά και οι άλλοι παίκτες στη σκακιέρα Ο Αλέξης Τσίπρας, όπως και ο Ε/Κ Πρόεδρος Αναστασιάδης για τους δικούς του μικροπολιτικούς και «εθνικούς» λόγους, χαιρέτισε την εκλογή Ακιντζί. Ο στενόμυαλος ελληνικός εθνικισμός των Ε/Κ αλλά και των Καμμενο-Κοτζιάδων της ελληνικής κυβέρνησης, ίσως τώρα, νοιώθει πιο σίγουρος για τον εαυτό του, για την επανέναρξη των συνομιλιών από προνομιακή θέση, μετά από τις κινήσεις ισχυροποίησης της θέσης του στη Μεσόγειο. Οι τριμερείς συμφωνίες μεταξύ Αναστασιάδη, Τσίπρα και του Αιγύπτιου δικτάτορα Αλ-Σίσι για τη χάραξη κοινής ΑΟΖ, αλλά και οι κοινές αεροπορικές ασκήσεις Ελλάδας-Ισραήλ, δείχνουν τις τάσεις που επικρατούν. Οι σχέσεις του Ερντογάν με το Νετανιάχου, άλλωστε, και παρά τις προσπάθειες επαναπροσέγγισης, πάνε από το κακό στο χειρότερο, με εκατέρωθεν ύβρεις κι εντάσεις. Η αναδιάταξη εντός των καπιταλιστικών «στρατοπέδων», η κρίση στις διεθνικές σχέσεις και η κατάρρευση των παραδοσιακών πολιτικών δυνάμεων εξουσίας των χωρών, οι πολεμικές φλόγες που αγγίζουν τις πόρτες μας, κι όλα αυτά με φόντο τη καπιταλιστική χρεοκοπία, είναι τα σημάδια μιας πολύ επικίνδυνης κατάστασης, που απειλείται να τιναχτεί στον αέρα ακόμα και με ένα φτέρνισμα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, και με τις Τ/Κ μάζες πλέον στο προσκήνιο, η εκλογή Ακιντζί διαταράσσει ένα ήδη ταραγμένο σκηνικό, υπονομεύοντας κάθε Ιμπεριαλιστικό ή «εθνικό» σχεδιασμό για την περιοχή, οικονομικού, πολιτικού ή γεωπολιτικού χαρακτήρα. Κ. Αποστολόπουλος Η εξέγερση της Βαλτιμόρης, αποτελεί συνέχεια και αναβάθμιση του Φέργκιουσον και των εξεγερτικών κινητοποιήσεων των άλλων πολιτειών, σε μαζικότητα, μαχητικότητα, έκταση. Σαν γεγονός, οφείλει να κεντρίσει κάθε επαναστάτη, για να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, για το πώς διαμορφώνεται η αντικειμενική κατάσταση και οι ιστορικές ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά στην παγκόσμια εργατική τάξη, για το τι κυοφορείται στις ΗΠΑ και στον κόσμο. Τα γεγονότα Στις 25 Απριλίου του 2015, ένας 25χρονος μαύρος άνδρας, o Freddie Gray, συλλαμβάνεται από την αστυνομία της Βαλτιμόρης, στις ΗΠΑ. Κατά την μεταφορά του με αστυνομικό βαν στο τμήμα, πέφτει σε κώμα με τραύματα στην σπονδυλική στήλη, και καταλήγει στο νοσοκομείο μια εβδομάδα μετά. Ενώ όλα τα ιατροδικαστικά και πραγματολογικά στοιχεία αποδεικνύουν την δολοφονία του μετά από βάρβαρο ξυλοδαρμό στην κλούβα, από τους έξι υπεύθυνους αστυνομικούς, οι ίδιοι αρνούνται το γεγονός, λέγοντας πως δεν είχε δεθεί σωστά και χτύπησε κατά τη μεταφορά. Εκμεταλλευόμενοι το περιορισμένο ποινικό μητρώο του νεαρού (ναρκωτικά, μικροκλοπές κλπ.), αναπαράγουν το γνωστό στερεότυπο, για να υποβιβαστεί το γεγονός του θανάτου: μαύρος και φτωχός ίσον δημόσιος κίνδυνος, άρα ακόμα κι αν πεθάνει, κάποιος λόγος θα υπάρχει. Tελικά, τους απαγγέλλονται κατηγορίες για το έγκλημα. Αυτή η δολοφονία είναι περίπου η 600η δολοφονία μαύρου από την αστυνομία στις ΗΠΑ τους τελευταίους δέκα μήνες. Γύρω στους μισούς ήταν άοπλοι και δεν έκαναν κανένα αδίκημα τη στιγμή της δολοφονίας τους. Είναι σοκαριστικό το στοιχείο: περισσότεροι μαύροι δολοφονήθηκαν από την αστυνομία μόνο σε αυτό το διάστημα, απ ό,τι αυτοί που πέθαναν την 11 η Σεπτεμβρίου. Μια μαζική διαδήλωση διαμαρτυρίας στις 25 Απριλίου, καταλήγει σε βίαια επεισόδια με την αστυνομία. Απολογισμός 34 συλλήψεις αλλά και 15 σοβαρά τραυματίες αστυνομικοί. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται στις 27/4, μετά την κηδεία του θύματος, με μαζικές συγκρούσεις, επιθέσεις στις αστυνομικές δυνάμεις, εμπρησμούς κτιρίων κι αστυνομικών οχημάτων κ.λπ. Οι διαδηλωτές εμφανίζονται σαφώς πιο «προετοιμασμένοι» απ ό,τι στις προηγούμενες εξεγέρσεις, σε Φέργκιουσον κ.λπ. Μολότοφ, μάσκες, κουκούλες, που τους βοηθούν να καθηλώσουν και να απωθήσουν την αστυνομία, που χάνει κάθε έλεγχο στους δρόμους της πόλης για αρκετά 24ωρα. Τελικά, κινητοποιείται η εθνοφυλακή, οι Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΒΑΛΤΙΜΟΡΗΣ πρώιμες λάμψεις της κοινωνικής επανάστασης; δρόμοι καταλαμβάνονται από ενόπλους, τα δικαιώματα της συγκέντρωσης και της διαμαρτυρίας αναστέλλονται. 500 στρατιώτες καλούνται σε δράση, άλλοι 5000 αστυνομικοί από κοντινές πολιτείες έρχονται σε βοήθεια. Παρ όλ αυτά, η οργή του κόσμου δεν ανακόπτεται, σπάνε τις απαγορεύσεις και πλημμυρίζουν ξανά τους δρόμους. Τελικά, η ένταση υποχωρεί σταδιακά, μαζί και η απόσυρση της εθνοφυλακής, από τις 3 Μάη, με την κηρυγμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης να διατηρείται για 3 ημέρες. Αμερική και κρίση Η περσινή διακοπή του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης των ΗΠΑ, ήταν μια κυνική ομολογία διά στόματος Μπερνάνκε, πως τα 5-6 χρόνια μιας γιγάντιας επιχείρησης αντιμετώπισης της ύφεσης από πλευράς ΗΠΑ, με την χωρίς προηγούμενο παροχή ρευστού, απέτυχε. Όχι απλά πήγαν στο κενό, αλλά διέσπειραν νέες χρηματοπιστωτικές «φούσκες» σε όλο τον πλανήτη, φέρνοντας τον καπιταλισμό σε χειρότερο σημείο από εκείνο που βρισκόταν προ της κατάρρευσης της Lehman Brothers, το «εναρκτήριο λάκτισμα» της κρίσης. Φυσικά, θα ήταν οικονομισμός και μηχανιστική αντίληψη της κίνησης των πραγμάτων, αν ισχυριζόταν κάποιος πως: «διεκόπη το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης των ΗΠΑ εξεγείρονται οι μαύροι στα αμερικάνικα γκέτο». Αυτό όμως που είναι πέρα για πέρα αληθινό, είναι αν λέγαμε πως, τα παραπάνω αποτελούν διαφορετικές και συνδεόμενες φάσεις και εκδηλώσεις του συνολικού οικονομικού, πολιτικού, κοινωνικού αδιεξόδου που βρίσκεται η τεράστια καπιταλιστική δύναμη της ύσης. Ακόμη περισσότερο σωστό, θα ήταν αν λέγαμε πως το Αμερικάνικο αδιέξοδο, είναι κατ ουσία το παγκόσμιο καπιταλιστικό αδιέξοδο, στην υψηλότερη μορφή του. Όταν εξαντλούνται τα αμερικάνικα και διεθνή εργαλεία «συγκράτησης» της κρίσης (βλ. Q.E.) και της κοινωνικής δυσαρέσκειας, οι συμπυκνωμένες παγκόσμιες αντιφάσεις εκρήγνυνται στην «κορυφή» του διεθνούς καπιταλισμού, με πιο ξαφνικό τρόπο απ ό,τι οπουδήποτε αλλού. Ο συσσωρευμένος ατμός εκτοξεύει μεμιάς το καπάκι από την κατσαρόλα, προκαλώντας απότομες κινήσεις των «από κάτω» που σε πολλούς μοιάζουν σαν να πέφτουν από τον ουρανό. Κρίση και κοινωνική καταστροφή Η κρίση δεν έχει καταδικάσει στην εξαθλίωση και στη φτώχεια εκατομμύρια ανθρώπους απλά στην Ευρώπη, στις αναδυόμενες χώρες ή οπουδήποτε αλλού, αλλά και μέσα στην ίδια την υπερδύναμη. Οι φτωχοί κι αποκλεισμένοι των γκέτο, κατά κανόνα δεν καταγράφονται ούτε στους επίσημους δείκτες ανεργίας (5,5%), ούτε πλέον επωφελούνται από κάποια επιδοματική πολιτική. Μετά από την διάψευση των προσδοκιών από τον «δικό τους» Ομπάμα (όπως ο ίδιος διατυμπάνιζε), δεν έχουν τίποτα να περιμένουν πια από το Αμερικάνικο σύστημα. Κάθε ελπίδα για βελτίωση της κατάστασής τους έχει χαθεί. Αρκεί μόνο να πούμε πως οι απελπισμένοι που στράφηκαν στα συσσίτια (τα οποία κάποιες πολιτείες θέλησαν να απαγορέψουν!) μέσα στο 2014, ξεπερνούν τις πέντε Ελλάδες, δηλαδή τα Κυριολεκτικά, υπάρχει ένας καλά κρυμμένος «τρίτος κόσμος» μέσα στην πρώτη δύναμη του «πρώτου κόσμου», που τώρα φωνάζει για να ακουστεί, κι ακόμη περισσότερο, για να βγει στην επιφάνεια και να αναπνεύσει. Η Βαλτιμόρη, συγκεκριμένα, αποτελεί την πρωτεύουσα του εγκλήματος και της κοινωνικής αποσύνθεσης, μαζί με άλλες βόρειες πολιτείες, όπως το Ντιτρόιτ, που παρήκμασαν μέσα στη φτώχεια, την ανεργία, την εσωτερική μετανάστευση, μετά την αποβιομηχάνιση που κορυφώθηκε στις δεκαετίες Ωστόσο, την ίδια στιγμή, θα ήταν μέγιστο λάθος, αν θεωρούσαμε πως η όξυνση της κρατικής βίας και καταστολής του Αμερικανικού κράτους ενάντια στους μαύρους, που έδωσε τις αφορμές για την εξέγερση με τελευταία τη δολοφονία του Freddy Gray, οφείλεται απλά στον κρατικό ρατσισμό ενάντια στους αφροαμερικανούς ή σε μια προσπάθεια τσακίσματος της αυξανόμενης δυσαρέσκειας των αποκλεισμένων των γκέτο, και μόνο. Αυτό που πραγματικά φοβίζει την Αμερικάνικη μηχανή της καταπίεσης και την άρχουσα τάξη, προκαλώντας τις βίαιες και σπασμωδικές της αντιδράσεις, είναι η συνολική κίνηση της εργατικής τάξης και του λαού των ΗΠΑ και ευρύτερα. Η τελευταία έχει αλλάξει ριζικά τα τελευταία χρόνια: το προηγούμενο διάστημα, o Αμερικάνικος λαός έδωσε αγώνες, οι οποίοι λίγο καιρό πριν θα έμοιαζαν ονειροφαντασία για τα Αμερικάνικα δεδομένα: το Occupy Wall Str., απεργίες όπως των λιμενεργατών, oι εξεγέρσεις στα γκέτο κ.ο.κ. Τα μαζικά χαρακτηριστικά που παίρνουν πλέον οι αγωνιστικές αντιδράσεις ενάντια στην καταστροφή της ζωής (όπως ήταν το πανεθνικό κίνημα Occupy) έχουν να φανούν, ίσως, από το αντιπολεμικό κίνημα του Βιετνάμ. Αυτή η συνολική κίνηση, είναι που φοβίζει το Αμερικάνικο κράτος, με τα αστυνομικά και τα δικαστικά του σώματα, προκαλώντας όξυνση της βίας, κατ αρχάς, ενάντια στους «κατώτερους των κατώτερων», τα πιο εύκολα θύματα για την «περίσταση». Ωστόσο, η αποχαλίνωση της βίας ενάντια στους μαύρους είναι απλά το δείγμα της αντιμετώπισης που θα έχει συνολικά η εργατική τάξη των ΗΠΑ, καθώς αναπτύσσει την κινητικότητά της. Οι ΗΠΑ μέσα σε «τούνελ» Τι τρέχει με τις ΗΠΑ; Γιατί δεν μπορούν να ησυχάσουν κι από το Φέργκιουσον ως τη Βαλτιμόρη δεν λέει να κοπάσει, ούτε η εκτράχυνση της κρατικής βίας, ούτε η λαϊκή οργή που ξεσπά πλέον ανεξέλεγκτα; Ολόκληρη η Αμερικάνικη κοινωνία μοιάζει με τρένο που κινείται με ταχύτητα μέσα σε ένα τούνελ. Το τούνελ έχει στροφές και λοξοδρομήσεις, αλλού υπάρχουν εμπόδια στις ράγες εμποδίζοντας ή επιβραδύνοντας την πορεία, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως στην άλλη του άκρη, ο προορισμός μπορεί να είναι, είτε η κοινωνική επανάσταση, είτε μια αντεπανάσταση που θα συντρίψει το δυναμικό της πρώτης. Όχι τυχαία, όταν η κατάσταση ξέφυγε από τον έλεγχο, αλλά κυρίως, όταν εμφανίστηκε η αλληλέγγυα και μαζική κινητοποίηση σε 22(!) άλλες πολιτείες, σε στήριξη της καθ όλα βίαιης και αντικρατικής εξέγερσης της Βαλτιμόρης, το Αμερικανικό κράτος επέβαλλε στρατιωτικό νόμο, κινητοποιώντας την εθνοφυλακή, απαγορεύοντας την κυκλοφορία, τις συναθροίσεις κ.λπ. Όταν στρατιωτικά οχήματα με πάνοπλους άνδρες κινητοποιούνται επιβάλλοντας κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ενάντια στον «εχθρό λαό», αναστέλλοντας ελευθερίες, όπως σε μια εμπόλεμη κατάσταση, τί άλλο είναι αυτό, από μια προετοιμασία ανοιχτής πολεμικής αναμέτρησης με τις Αμερικανικές μάζες; Κι όταν οι μάζες, αψηφούν τον στρατιωτικό νόμο και σπάνε την απαγόρευση, συγκρουόμενες μαζικά και σώμα με σώμα με την αστυνομία, τί άλλο είναι αυτό από μια ρήξη με την ίδια τη νομιμότητα του αστικού κράτους, ως το άγουρο και ασύνειδο ακόμα- προμήνυμα της κοινωνικής επανάστασης; Η αμερικάνικη εργατική τάξη και η επαναστατική διανόηση, έχουν πολύ δρόμο να καλύψουν ακόμα. Όμως, θα ήταν πολιτικά τυφλός κάποιος αν δεν έβλεπε τις οβιδιακές αλλαγές που συντελούνται στη συνείδηση των αμερικάνικων μαζών, όσο αυτές βγάζουν τα μαθήματα από τις αυθόρμητες πράξεις τους. Η οργή του αμερικάνικου λαού, πρέπει τώρα να αποκρυσταλλωθεί σε μορφές αυτο-οργάνωσης και πάλης. Κυρίως, σε ένα επαναστατικό, διεθνιστικό κόμμα, που θα καθοδηγήσει τους αμερικάνους εργάτες και καταπιεσμένους στη συντριβή του καπιταλισμού της υπερδύναμης, στη νίκη του αμερικάνικου και του παγκόσμιου προλεταριάτου. Κ. Αποστολόπουλος

5 σελίδα 8 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σελίδα 9 Οδησσός, 2 Μαΐου 2015 Εκδήλωση μνήμης για τα θύματα του φασισμού Μόνικα Καρμπόφσκα Η συγκίνηση είναι τόσο μεγάλη που μου φαίνεται αδύνατο να γράψω αυτό το βράδυ, εδώ στην Οδησσό, επιστρέφοντας με τα μέλη της ξένης αντιπροσωπείας της Πλατείας Κουλικόβο Πόλε. Συμμετείχαμε ως δημοσιογράφοι, ως ακτιβιστές, ως πολίτες ξένοι παρατηρητές, κατόπιν πρόσκλησης της Επιτροπής των Μητέρων της Οδησσού, στην εκδήλωση μνήμης των θυμάτων της σφαγής της 2ας Μαΐου του περασμένου έτους. ΜHMYΜΑ TOY ΕΕΚ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΟΡΟΥΜ ΤΟΥ ΝΤΟΝΜΠΑΣ φωνων και αφρικανών ακτιβιστών/- ριών. Πλησίαζαν για να μας κάνουν ερωτήσεις, αλλά και να μας πουν πόσο μας καταλάβαιναν, πόσο καλά είχαν γνωρίσει τη χειραγώγηση από τις δυτικές δυνάμεις που προκαλεί εμφύλιους πολέμους για την υποταγή των χωρών, πώς η επιθετικότητα του δυτικού ιμπεριαλισμού είναι προφανής σε όλο τον κόσμο. Η Σαουδική Αραβία μόλις είχε επιτεθεί στην Υεμένη και η Ουκρανία ήταν ένας από τους προφανείς στόχους των καταστροφικών πολέμων του βορειοαμερικανικού χάους. Οι ακτιβιστές/-τριες ήταν σε θέση να προβάλλουν εικόνες από τη σφαγή στην Οδησσό και να εξηγήσουν την ουκρανική κατάσταση σε μια συγκεκριμένη εκδήλωση, στο Φόρουμ Αντίστασης που οργανώθηκε από τους Tυνήσιους φίλους μας στα Σούσα από τις 26 έως τις 29 Μαρτίου. Στη συνέχεια, ως τελικό δώρο, κάποιοι φίλοι δημοσιογράφοι οργάνωσαν μια σημαντική συνέντευξη τύπου στο Σπίτι της Ένωσης ημοσιογράφων στην Τύνιδα, ένα μέρος διάσημο για τον αγώνα υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης που οι Τυνήσιοι έδωσαν στη διάρκεια της δικτατορίας. Επενδύσαμε τους τοίχους της αίθουσας συνεδριάσεων με 10 πάνελ με φωτογραφίες και εξηγήσεις στα γαλλικά, δάνειο του ΚΚΓ της πόλης Vénissieux. Είχαμε λάβει απειλές μέσω Facebook. Στα ρώσικα και στα ουκρανικά, φασίστες κοντά στην ουκρανική Πρεσβεία Προς το ιεθνές Φόρουμ του Ντονμπάς Μήνυμα από το ΕΕΚ, Ελλάδα Αγαπητοί σύντροφοι απείλησαν να επιτεθούν στο Σπίτι της Ένωσης ημοσιογράφων, να έρθουν να καταστρέψουν την έκθεση και να σπάσουν τη συνέντευξη Τύπου που είχε προγραμματιστεί για τις 30 Μαρτίου. Οι Τυνήσιοι δεν είχαν καμία πρόθεση να τους αφήσουν: προετοιμάστηκαν και την εν λόγω μέρα οι καφετέριες της λεωφόρου Liberté ήταν γεμάτα από αγωνιστές έτοιμοι να υπερασπίσουν το Σπίτι της Ένωσης ημοσιογράφων. Οι Τυνήσιοι δεν φοβήθηκαν την αστυνομία του Μπεν Αλί, δεν επρόκετιο να φοβηθούν τον εξιό Τομέα. Επιπλέον, οι ultras της ομάδας ποδοσφαίρου Espérance, βρισκόμενοι στην ευχάριστη θέση να ψάχνουν για φασίστες, περίμεναν να υποδεχθούν τους εχθρούς μας. Έτσι, οι εχθροί μας, μας έστειλαν... γυναίκες. Τρεις εργαζόμενες της ουκρανικής Πρεσβείας προσπάθησαν να διακόψουν τη συνέντευξη Τύπου, ουρλιάζοντας, διακόπτοντας τον δημοσιογράφο από την Οδησσό επιδεικνύοντας την καταστολή της ελευθερίας της έκφρασης στην Ουκρανία. Οι Τυνήσιοι οργανωτές δεν τόλμησαν να τις φιμώσουν: φώναζαν ότι περιόριζαν την ελευθερία της έκφρασης τους, αλλά στην πραγματικότητα αυτές ήθελαν να περιορίσουν την δικιά μας. Αλλά τα καταφέραμε. Απαιτήσαμε να μιλήσουν στα αραβικά ή τα γαλλικά, ή να ζητήσουν μεταφραστή. Κανείς δεν υποτίθεται ότι μιλάει στην Τυνησία την «εθνική γλώσσα» τους, με την οποία ζητούσανε να ρας της Νίκης κατά του φασισμού στις 9 Μαΐου! Αποτίουμε φόρο τιμής σε όλους τους μάρτυρες του αντιφασιστικού αγώνα, στους μάρτυρές σας, καθώς και σε όλους εκείνους που κάηκαν ζωντανοί από τους φασίστες και τους Μπαντερικούς στις 2 του Μάη του 2014, στην Οδησσό. Η αντίσταση των εργαζομένων του Ντονμπάς και των λαϊκών μαζών ενάντια στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και το ΝΤ, καθώς κι ενάντια τις μαριονέτες τους στο Κίεβο και τις φασιστικές συμμορίες τους, είναι αξεδιάλυτα δεμένη με την πάλη των εργατών και του φτωχού λαού στην Ελλάδα ενάντια στα βάρβαρα μέτρα «λιτότητας», στην πραγματικότητα κοινωνικού κανιβαλισμού, που επιβάλλονται σε μας από τη μισητή τρόικα της μιλάνε προκειμένου να μην χρειάζεται να ακούνε τη ρωσική στην οποία εκφράζονταν οι Οδεσσίτες και μεταφράζονταν από ρωσόφωνους Τυνήσιους! Τα καταφέραμε. Μιλήσαμε, μιλήσανε, σταμάτησαν να ουρλιάζουν. Μια σοβαρή συζήτηση έλαβε χώρα μεταξύ των παρόντων Ρώσων και των Ρωσόφωνων που ζουν στη Τυνησία, ιδίως των γυναικών, και ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΝΤ. Τόσο η κρίση στην Ελλάδα, όσο και στην Ουκρανία, μετά την από το 2008 και μετά παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, εκδηλώνουν το ιστορικό αδιέξοδο του συνόλου του ιμπεριαλιστικού σχεδίου της ΕΕ, μετά την καταστροφική διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, για τον εκ νέου αποικισμό του πρώην Σοβιετικού χώρου και την «ενοποίηση» της ηπείρου κάτω από την κυριαρχία των ισχυρότερων τομέων του κεφαλαίου. Non pasaran! Ενωμένοι σε όλη την Ευρώπη και σ όλο τον κόσμο μπορούμε να τους νικήσουμε! Πέρυσι, το Μάρτιο του 2014, το Κόμμα μας φιλοξένησε στην Αθήνα η 2η Ευρωμεσογειακή Συνδιάσκεψη, η οποία καλέστηκε από το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό των Τυνήσιων δημοσιογράφων. Η Ελευθερία, η αληθινή, είχε κερδίσει. εν ήμασταν πια μόνοι. Περισσότερο από μία φορά σκέφτηκα αυτήν την διεθνιστική επιτυχία κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου στα Βαλκάνια με το Φεμινιστικό Καραβάνι που ακολούθησε την εξής διαδρομή: Βουλγαρία, Κόσοβο, Σερβία, λεσβιακή και φεμινιστική διαδήλωση στο Βελι- Κέντρο «Κριστιάν Ρακόφσκι» και το δίκτυο RedMed. Αναπόφευκτα, η ουκρανική κρίση ήρθε στο επίκεντρο όλων των συζητήσεων και υποστηρίξαμε ομόφωνα μια κίνηση που καταδικάζει το πραξικόπημα του Φεβρουάριου του 2014 στο Κίεβο και εκφράζει την πλήρη αλληλεγγύη στη λαϊκή αντι-φασιστική, αντι-ιμπεριαλιστική και αντι-ολιγαρχική αντίσταση σε αυτό, ιδίως στην περιοχή του Ντονμπάς. Στο ίδιο πνεύμα, υλοποιώντας τα ψηφίσματα της Συνδιάσκεψης αυτής, κάναμε εκστρατεία και οργανώσαμε δημόσιες συναντήσεις για διεθνιστική αλληλεγγύη, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά επίσης σε όλα τα Βαλκάνια, στην Κεντρική και υτική Ευρώπη, ακόμη και στη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική. Τώρα, μια 3 η ιεθνής Ευρω- Μεσογειακή Συνδιάσκεψη θα Αν γράφω εν θερμώ, είναι γιατί είναι πολύ σημαντικό να επικοινωνήσω. Γιατί εδώ στην Οδησσό, στην καρδιά της Ευρώπης, οι άνθρωποι αισθάνονται μόνοι και εγκαταλειμμένοι. Είναι, επίσης, επειδή θέλω να γυρίσω πίσω ζωντανή από την Ουκρανία της οποίας η φύση είναι τόσο όμορφη, αλλά οι άνθρωποι μερικές φορές τόσο σκληροί. Θα ξεκινήσω λοιπόν με μια ευχάριστη και ελπιδοφόρα εμπειρία. Συμμετείχαμε με τον Άλεκ και την Ιρίνα, δύο ακτιβιστές από την Οδησσό, στην εναρκτήρια εκδήλωση του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ στην Τύνιδα τον περασμένο Μάρτιο. Απλώς κρατώντας δύο μικρά πανό με τα συνθήματα «Stop war in Ukraine» και «Odessa, never forget», πετύχαμε να προσελκύσουμε το ενδιαφέρον και τη συμπόνια πολλών αραβόγράδι, στήριξη των συνδικαλιστριών της Τούζλα στην Βοσνία, Σαράγεβο, Ζάγκρεμπ και Βουδαπέστη. Σκεφτόμουν ότι οι Τυνήσιοι μάς δείχνουν το δρόμο με τις αδιάκοπες κινητοποιήσεις τους, την αστική κουλτούρα τους οργάνωσης του χώρου, αγωνιζόμενοι από τις καφετέριες, τα συνδικάτα, τα πολιτιστικά κέντρα, με την αίσθηση της άμεσης έμπρακτης αλληλεγπραγματοποιηθεί ξανά στην Αθήνα στις Ιούλιου του Η ιστορική μάχη στο Ντονμπάς, φυσικά, θα είναι και πάλι στο επίκεντρο. Θέλουμε να καλέσουμε όλους τους κομμουνιστές και αγωνιστές από διαφορετικές πολιτικές παραδόσεις του αριστερού χώρου, που παίρνουν μέρος στο Φόρουμ σας, να ενωθούν και μαζί μας, σε διεθνιστικό πνεύμα, στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης μας. Θάνατος στο φασισμό! Λευτεριά στους λαούς! Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ! ιεθνής Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα! Εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ, Σάββας Μιχαήλ-Μάτσας, Γενικός Γραμματέας Αθήνα, 30 Απριλίου 2015 eek@ath.forthnet.gr, eek@eek.gr γύης τους.αυτό είναι ακριβώς που χρειαζόμαστε στην Ανατολική μας Ευρώπη, την διαιρεμένη, την κατακερματισμένη, την διαμελισμένη, όπου ο καθένας νοιώθει μόνος του απέναντι στο σύστημα και τον κίνδυνο. Τους σκεπτόμουν ακόμη περισσότερο, όταν στο δρόμο μεταξύ Ρουμανίας και Ουκρανίας, πέρα από τα σύνορα, πέρασα τρία Το ΕΕΚ ( Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα) της Ελλάδας, στέλνει τους θερμότερους κομμουνιστικούς διεθνιστικούς χαιρετισμούς του, στο ιεθνές Φόρουμ του Ντονμπάς και εύχεται καλή επιτυχία στις εργασίες του. υστυχώς, άλλες επείγουσες πολιτικές υποχρεώσεις δεν μας επιτρέπουν να παραστούμε στο Φόρουμ της 8ης Μαΐου. Σας εκφράζουμε, επίσης, τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς για την Πρωτομαγιά, την Παγκόσμια Ημέρα του προλεταριάτου, καθώς και για την 70ή επέτειο της Μεγάλης Ημέστρατιωτικά σημεία ελέγχου που έδειχαν ότι η Ουκρανία, κι εμείς μαζί, βρίσκεται για τα καλά σε πόλεμο. εν ήμουν καθόλου εφησυχασμένη. Αν η Ουκρανία αποφάσιζε να μην με αφήσει να εισέλθω στη χώρα, ή εάν η Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας (SBU) με υπέβαλλε σε ανάκριση, όπως έκανε με τον ιταλό δημοσιογράφο της αντιπροσωπείας, πάει καλά. Στο κάτω-κάτω, το ουκρανικό κράτος έχει το δικαίωμα να αρνηθεί το δικαίωμα εισόδου στο έδαφός του σε ανθρώπους που θεωρεί εχθρούς, έτσι δεν είναι; Αλλά αν το λεωφορείο το είχαν σταματήσει στην ύπαιθρο οι φασιστικές παραστρατιωτικές ομάδες του εξιού Τομέα, πράγμα που συχνά κάνουν, ποιος θα με υπερασπιζόταν; Πώς να προστατευτεί κανείς απέναντι σε έναν θανάσιμο κίνδυνο, διάχυτο, αλλά παρόντα; Η ατμόσφαιρα στην Οδησσό ήταν αποπνικτική, παρά τη θερμή υποδοχή και την πλήρη προσοχή των φίλων μας. Η ξένη αντιπροσωπεία μας αποτελείτο από Γερμανούς δημοσιογράφους, Σουηδούς, Βέλγους, Ιταλούς αντιφασίστες ακτιβιστές κι εμένα, μόνη αντιπρόσωπος των καλύτερων γαλλικών και πολωνικών προθέσεων μαζί. Το πρωί της 2ας Μαΐου οι διοργανώτριές μας, όλες γυναίκες, μας οδήγησαν μέσα από παρακάμψεις σε ιδιωτικό χώρο, κρυμμένο, όπου πραγματοποιήθηκε η συνέντευξη Τύπου μας. Εκεί μάθαμε ότι η Βικτόρια, η διοργανώτρια της εκδήλωσης και ακτιβίστρια της Επιτροπής των Οικογενειών των Θυμάτων, δεν ήταν παρούσα. Tην είχαν πάρει για ανάκριση στην SBU σχετικά με την παρουσία των ξένων δημοσιογράφων, που θεωρούνταν ως επικίνδυνοι τρομοκράτες. Αντικαταστάθηκε από έναν γαλλόφωνο ακτιβιστή, ο οποίος ζήτησε να μην δημοσιευτεί το όνομά του και να θολώσει το πρόσωπό του στις φωτογραφίες. Πάρα πολλοί πολίτες κριτικοί της κυβέρνησης Ποροσένκο, τον οποίο θεωρούν σφετεριστή, φοβούνται να πουν τη γνώμη τους και να φυλακιστούν για αποσχιστικές τάσεις και τρομοκρατία. Το χάσμα ανάμεσα στην κυβέρνηση του Κιέβου και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης της ΝοτιοανατολικήςΟυκρανίας έχει συντελεστεί πια και δεν είναι η απαγόρευση της ελευθερίας της έκφρασης που θα απαγορεύσει στους ανθρώπους να το σκέφτονται. Ωστόσο, από φόβο μήπως χάσουν τη δουλειά τους, φυλακιστούν, ξυλοκοπηθούν ή σκοτωθούν από τους φασίστες κακοποιούς, πολλοί άνθρωποι που βρίοσκονται πολτικά κοντά στο «αντι-μαϊντάν» κρύβονται τώρα, συμπεριλαμβανομένων πολλών υπαλλήλων του πολιτισμού, των πανεπιστημίων, των σχολείων και των Μουσείων που αποτελούν τον πλούτο της Οδησσού, φύλακες της κληρονομιάς και της ταυτότητάς της. Είναι παράξενο να αισθάνεται και να βλέπει κανείς αυτήν την καταπίεση πλάι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε αυτήν την πόλη με την όμορφη αρχιτεκτονική και την πλούσια ιστορία. Είναι τρομακτικό πώς το λεγόμενο «ευρωπαϊκό Μαϊντάν» έχει γεννήσει μια δικτατορία, ακριβώς το αντίθετο από τις ευρωπαϊκές αξίες της ελευθερίας της έκφρασης, τις οποίες η ύση εξαίρει συνήθως τόσο πολύ. Στη συνέντευξη Τύπου γνωρίσαμε την τρέχουσα κατάσταση μετά τη σφαγή της 2ας Μαΐου: εξακολουθεί πάντα να μην υπάρχει αξιόπιστη έρευνα για να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι δράστες αυτής της μαζικής δολοφονίας, 100 από τους επιζώντες της σφαγής παραμένουν στη φυλακή. Οι φυλακισμένοι δεν έχουν τρόφιμα ή ρούχα ή κουβέρτα. Η Επιτροπή των Μητέρων συλλέγει δωρεές για όσους δεν έχουν οικογένεια ή μέσα. Αυτοί οι κρατούμενοι, που πρέπει να λογιστούν ως πολιτικοί, δεν έχουν ακούσει τις συγκεκριμένες κατηγορίες εναντίον τους, δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, δεν ξέρουν πότε οι διαδικασίες εναντίον τους θα πραγματοποιηθούν ή πότε θα τελειώσουν. Οι «αντι-τρομοκρατικοί» νόμοι επιτρέπουν στις αρχές του Κιέβου να αγνοήσουν αυτήν την υτική ευπρέπεια που είναι τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Όσο για τους δολοφόνους της 2ας Μαΐου, εκείνοι των οποίων τα πρόσωπα είναι ορατά σε πολλές φωτογραφίες, δεν ανακρίθηκαν. Μόνο μερικοί από αυτούς, όπως ο δολοφόνος «Sotnik Mikola» ή ο βουλευτής Γκοντσαρένκο, ο οποίος φωτογραφήθηκε περήφανος πάνω από τα νεκρά σώματα, συνελήφθησαν μερικές ημέρες, οδηγήθηκαν στην Χερσώνα, μακριά από την Οδησσό, και αφέθηκαν ελεύθεροι. Ακόμη και το μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης της Die Linke, Andrej Hunko, που ήρθε να ερευνήσει την κατάσταση της δικαστικής έρευνας συνοδευόμενος από δικηγόρους του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μπόρεσε να λάβει παρά μόνο αόριστες απαντήσεις από τις ουκρανικές αρχές. Η ατμόσφαιρα είναι ακόμη πιο αποπνικτική σε σχέση με πέρσι, επειδή οι οικογένειες των θυμάτων δεν τολμούν πλέον να διεκδικήσουν τίποτα από φόβο μήπως κατηγορηθούν για «σεπαρατισμό». Πρέπει να πούμε ότι ο νέος νόμος για την απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων, του σοβιετικού ύμνου, του σφυροδρέπανου, της ιεθνούς και της κορδέλας του Αγίου Γεωργίου, κατ εξοχήν αντι-φασιστικού συμβόλου, προκάλεσε ήδη την καταστολή των διαδηλώσεων της 1ης Μαΐου, που είναι τώρα απαγορευμένη, παρότι είχαν οργανωθεί υπό τον Γιανουκόβιτς χωρίς προβλήματα. Εγείρω το ζήτημα των 7 αντιφασιστικών μνημείων του Κόκκινου Στρατού και της Σοβιετικής αντίστασης στους ναζιστές και το στρατιωτικό μουσείο που περιέχει όλη την ιστορία της αντι-ναζιστικής αντίστασης: δεν απειλούνται να κατεδαφιστούν από την αρχή αυτού του νόμου; Φαινόταν αδιανόητο πριν από έναν χρόνο, αλλά σήμερα είναι δυνατό. Η φασίστες παραστρατιωτικοί εισβάλλουν στα σχολεία για να αφαιρέσουν όλες τις μνήμες που οι βετεράνοι έχουν καταθέσει από τη σοβιετική παράδοση για την εκπαίδευση των νέων, μας λέει η φίλη μας, η Ελένα. Συνέχεια στη σελ. 10

6 σελίδα 10 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σελίδα 11 Οδησσός, 2 Μαΐου 2015 Συνέχεια από τη σελ. 9 Η σημερινή διαδήλωση δεν είχε απαγορευτεί, αλλά ήταν περιτριγυρισμένη από έναν τριπλό στρατιωτικό και αστυνομικό μηχανισμό που περιέκλειε και έφραζε την Κουλικόβο Πόλε. Έπρεπε κανείς να επιδείξει τα χαρτιά του και την τσάντα του για να περάσει το φράγμα. Ωστόσο, χιλιάδες άνθρωποι συνωστίζονταν, με μπουκέτα λουλουδιών στο χέρι, για να εισέλθουν. Ακριβώς, τα μπουκέτα λουλουδιών είναι τα σύμβολα της Αντίστασης. Οι «πολιτικές» σημαίες και τα συνθήματα απαφορεύτηκαν. Μόνο μια θρησκευτική τελετή πήρε άδεια. Αλλά τα λουλούδια θα αντικαταστήσουν τα συνθήματα και τις σημαίες: κάθε συμμετέχων κρατάει ένα μπουκέτο από κόκκινα γαρίφαλα διακοσμημένο με μαύρο, κόκκινες τουλίπες, συνδυασμούς μοβ και λευκών πασχαλιών, σύμβολα της ζωής και της αναγέννησης. Αυτοί οι σωροί λουλουδιών μεταφέρονται ακούραστα από ένα αυξανόμενο πλήθος και τοποθετούνται στη βάση των τριών μνημείων κάτω από το κτίριο των συνδικάτων. Τέσσερα δέντρα είχαν διακοσμηθεί με λουλούδια, με στεφάνια, και περιβάλλονταν από σχέδια και ζωγραφικά έργα που αναπαριστούσαν τους μάρτυρες της 2ας Μαΐου. Λουλούδια συνόδευαν τη φωτογραφία τους και το όνομά τους με μαύρο περίγραμμα. Μια πολύ συγκινητική ναΐφ ζωγραφιά απεικονίζει ένα ναύτη από την Οδησσό να σκοτώνει έναν φασιστικό δράκο σε μια σύγχρονη εκδοχή του Αγίου Γεωργίου, μπροστά από το σπίτι των Συνδικάτων, παραδομένο στις φλόγες, και να ενθαρρύνεται από τον μικρό λαό της Οδησσού. Άλλα έργα ζωγραφικής απεικονίζουν τις ψυχές των θυμάτων καθώς πάνε στον Ουρανό σαν περιστέρια ή φλόγες γύρω από το Σπίτι των Συνδικάτων σχηματίζοντας ένα φωτοστέφανο πορτοκαλί και μαύρο, σύμβολο της Νίκης. Ο συμβολισμός της κορδέλας του Αγίου Γεωργίου είναι παντού: συνθέσεις λουλουδιών από πορτοκαλί και μαύρες τουλίπες κρέμονται στον τοίχο που χωρίζει το καμμένο Σπίτι των Συνδικάτων από την πλατεία, ακριβώς στο μέσο των πορτρέτων όλων των νεκρών. Οι άνδρες φορούν σακάκια ή μπλουζάκια με πορτοκαλί και μαύρες ρίγες. Μια γυναίκα είναι ντυμένη στα μαύρα και έχει τα μαλλιά της βαμμένα έντονο πορτοκαλί. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη. Βεβαίως πρέπει να πούμε ότι βρισκόμαστε σε μια τελετή πένθους και το μαύρο είναι πανταχού παρόν. Σε σειρά στους τοίχους βρίσκονται με πορτρέτα των δολοφονηθέντων: κάθε εικόνα δείχνει το πρόσωπο στο άνθος της ζωής, χαμογελαστό, σε φωτογραφία γάμου, σε μια αγαπημένη δραστηριότητα, σε ένα γνώριμο τοπίο... Ένας πίνακας συγκεντρώνει τις φωτογραφίες της σύντομης ζωής ενός νεαρού άνδρα: τις φωτογραφίες του ως μωρού, τις φωτογραφίες του στο νηπιαγωγείο, στο σχολείο, με μια ομάδα φίλων, ζευγάρι με την αρραβωνιαστικιά του, στις επαγγελματικές του δραστηριότητες και τα χόμπι του... μια ζωή κομμένη στη γέννησή της. Συνοδεύω την φίλη μου την Ελένα και τους φίλους που εναποθέτουν μπουκέτα στη μνήμη του νεαρού Andrej, του γιού της Ελένας, αυτού του όμορφου νεαρού άνδρα που δεν θα δω ποτέ ζωντανό και με τον οποίο ποτέ δε θα συζητήσω. Η μνηστή του είναι στο πλευρό μου, όμορφη νεαρή γυναίκα αξιοπρεπής και υπερήφανη, που ανάβει το κερί που τοποθετούμε στην Ανατολική Ευρώπη πάνω στους τάφους. Συγκρατούμε τα δάκρυά μας, το θυμό μας. Αλλά μεταξύ των θρησκευτικών τραγουδιών που υψώνονται από τη μια γωνιά της εκδήλωσης και του λαϊκού λόγου της άλλης, οι κάτοικοι της Οδησσού βροντοφωνάζουν το θυμό τους και την άγρια αποφασιστικότητά τους να διασώσουνε την πόλη τους από τον φασισμό και τον πόλεμο. «Οδησσό, δεν θα ξεχάσουμε, δεν θα συγχωρήσουμε!», «Οδησσό, ο φασισμός Εκδήλωση μνήμης για τα θύματα του φασισμού δεν θα περάσει!», «Οδησσός, πόλη ηρώων!». Ο ήρωας, «Guieroï», είναι εδώ απαραίτητα ένας αντι-φασίστας αγωνιστής. Αργότερα, οι γυναίκες θα διακινδυνέψουν να φωνάξουν «Μπαντερικοί, έξω από την Οδησσό!» Αλλά η αστυνομία είναι παντού, ένα κρυμμένο άτομο μας βιντεοσκοπεί από ένα παράθυρο του καμμένου Σπιτιού των Συνδικάτων. Όσο προχωράει η τελετή, ο αριθμός των αστυνομικών με πολιτικά, των σκιερών χαρακτήρων, αυξάνει. Μερικοί ανήκουν στους εχθρούς μας: έρχονται από την μπαντερική διαδήλωση σε μια άλλη περιοχή. ιεισδύουν στο μνημόσυνο, μας εντοπίζουν ως ξένοι δημοσιογράφοι και αρχίζουν να μας μιλάνε και να μας κάνουν ερωτήσεις. Καθώς θέλουμε να μιλήσουμε με τους ανθρώπους και οι άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν σε μας, εμφανώς ανακουφισμένοι ότι η «αλήθεια θα γίνει γνωστή στον κόσμο», μερικές φορές μιλάμε με ανθρώπους με τους οποίους δεν θα έπρεπε να μιλάμε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να προσέχουμε περισσότερο. Η αλήθεια είναι η μόνη απαίτηση των οικογενειών των θυμάτων της Οδησσού, προτού καν τολμήσουν να εκφράσουν την επιθυμία για δικαιοσύνη. Είναι πολύ βίαιο για αυτές να ακούνε τις ουκρανικές αρχές να διαδίδουν την «επίσημη εκδοχή» τους των «γεγονότων»: πως Ρώσοι τρομοκράτες είχαν διεισδύσει στο Σπίτι των Συνδικάτων και ότι οι Ρώσοι έπρεπε να πεθάνουν. Σαν το να «σκοτώνεις Ρώσους» να ήταν μια καλή πολιτική, που σέβεται τις ευρωπαϊκές αξίες και πιθανό να φέρει την Ουκρανία πιο κοντά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό Πείτε την αλήθεια ακριβώς είναι το πιο τρομακτικό πρόσωπο του φασισμού: να οδηγεί τους ανθρώπους να βρίσκουν φυσιολογικό να σκοτώνουν αυτήν ή εκείνη την κατηγορία πληθυσμού. Ο συνηθισμένος φασισμός των κοινών ανθρώπων, αυτός ο φασισμός που δεν μπορούμε πλέον να τον κρύβουμε ως τέτοιον στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια του γεύματος πένθους που βρεθήκαμε, οι οικογένειές μας διηγούνται πώς εξευτελίζονται από την αστυνομία και την ουκρανική δικαιοσύνη όταν ζητούν πληροφορίες σχετικά με την έρευνα. Λέγεται συχνά: «Αν δεν είστε ευχαριστημένοι, γυρίστε στη Ρωσία». «Αλλά είμαστε Οδεσσίτες, είμαστε εδώ για 4, 5 γενιές! Γιατί να πάω στη Ρωσία, ενώ η Οδησσός είναι το σπίτι μου;» - περισσότεροι από έναν απελπισμένοι μας το είπαν αυτό. Ένα μεγάλο αίσθημα ευθύνης και ενοχής με πιάνει όταν ακούω τις γυναίκες των οικογενειών σε πένθος να μιλούν για τους νεκρούς, για τις ποιότητές τους και τον παραλογισμό του θανάτου τους, την τερατώδη αδικία αυτού του μαζικού εγκλήματος, της μη κατανόησης επίσης του πώς κάποιος μπορεί απλά να σκοτώσει κάποιον μόνο και μόνο επειδή έχει μια διαφορετική πολιτική άποψη. Νιώθω το βάρος όλων εκείνων που δεν υπάρχουν, των 400 εκατομμυρίων Ευρωπαίων, σε Ανατολή και ύση, από την Πορτογαλία ως τη Βουλγαρία, τη Γερμανία, τη Φινλανδία και τη Γαλλία, όλοι αυτοί οι ευρωπαίοι πολίτες που δεν νοιάζονται. Νιώθω το βάρος της απουσίας εκείνων που δεν θέλουν να ξέρουν, και που όμως είναι αριστεροί, υπεύθυνοι άνθρωποι που ασχολούνται με τόσες πολλές ανθρωπιστικές αιτίες. Αυτοί οι ακτιβιστές/-ριες, οι φίλοι/-ες δεν θέλουν να γνωρίζουν και πάρα πολλά, ή τουλάχιστον δεν θέλουν να έρθουν εδώ να ακούσουν το κλάμα των γυναικών που έχασαν τον γιο τους, τον αδελφό τους, τον σύζυγό τους, την αδελφή, τη θεία τους, τη μητέρα τους (γιατί υπήρχαν και γυναίκες μεταξύ εκείνων που κάηκαν ζωντανοί και ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου στο Σπίτι των Συνδικάτων). Αισθάνομαι υπεύθυνη, για λογαριασμό εκατοντάδων χιλιάδων Ευρωπαίων, περιέργως, ενώ εγώ είμαι εδώ. Και ακούω τέλεια στην κραυγή και τα δάκρυα των θυμάτων του φασισμού τη διάθεση για εκδίκηση να αναβλύζει. Το λέω και το επαναλαμβάνω και πάλι ότι τελικά καταλαβαίνω γιατί ο πόλεμος της καταστροφής της Γιουγκοσλαβίας ήταν δυνατός. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ναι, τόσοι πολλοί άνθρωποι, τόσοι πολλοί ακτιβιστές, οι ηγέτες των πολιτικών οργανώσεων στη ύση δεν θέλησαν να ξέρουν ή δεν ήθελαν να κουνηθούν. Στα Ανατολικά της Ευρώπης είμαστε πάντα στην Ευρώπη, αλλά αισθανόμαστε μόνοι και εγκαταλειμμένοι από τους Ευρωπαίους. Παίρνω τον λόγο για να εκφράσω αυτά τα συναισθήματα. Οι μητέρες των παιδιών της Οδησσού που σκοτώθηκαν από τους φασίστες μας φωνάζουν καταπρόσωπα: «Πείτε την αλήθεια, πείτε την αλήθεια πάνω απ όλα, όλη την αλήθεια! Τα παιδιά μας ήταν καλοί άνθρωποι! εν ήταν αλήτες και απόβλητοι! Το αντίθετο μάλιστα, ήταν μηχανικοί υπολογιστών, δάσκαλοι, ποιητές, δημοσιογράφοι, φοιτητές design... Πείτε την αλήθεια, γιατί αλλιώς οι φασίστες θα σας πιάσουν κι εσάς. εν θα ξεφύγετε, μη νομίζετε ότι θα τους ξεφύγετε!» Σκέφτομαι τον Παύλο Φύσσα, τον Κλεμάν Μερίκ και ξέρω ότι είναι αλήθεια. Αλλά πώς να πείσω τους συμπατριώτες μου στην Ευρώπη, από την Γαλλία, την Ναβάρρα και την Πολωνία, πως το να πάμε στην Οδησσό, να δούμε το Ντονμπάς, είναι εξίσου σημαντικό ή και ακόμα πιο σημαντικό από το να μιλήσουμε για την κλιματική αλλαγή στην επικείμενη διάσκεψη του Παρισιού; Μπορώ μόνο να υποσχεθώ στις Μητέρες της Οδησσού να πω την αλήθεια, όλη την αλήθεια. Και γι αυτό σας τη γράφω εδώ, προτού να μπορέσω καν να σας στείλω φωτογραφίες. Αύριο πάμε στη φυλακή να πάρουμε μαρτυρίες για την αυθαίρετη κράτηση των 100 πολιτικών κρατουμένων από την Οδησσό. MEPOΣ 2ο Oι λόγοι για την ύπαρξη του Aρμενικού Zητήματος πρέπει να αναζητηθούν στην παραδοσιακή πολιτική της τούρκικης άρχουσας κάστας προς τα «ξένα στοιχεία» και στην οικονομική θέση των κατοίκων στις Aρμένικες επαρχίες. Ο περίφημος Oθωμανισμός των Nεότουρκων σύντομα εκφυλίστηκε σε Iσλαμισμό και ακολούθως σε Tουρκισμό. Aναγνωρίζοντας πως η ενίσχυση του νέου καθεστώτος, και η ακεραιότητα της αυτοκρατορίας γενικά, ήταν δυνατά μόνο αν υπήρχε πλήρης και γνήσια ισότητα δικαιωμάτων ανάμεσα σε όλα τα στοιχεία του πληθυσμού, χωρίς διάκριση της εθνότητας ή της θρησκείας, και ορίζοντας αυτήν την ισότητα των δικαιωμάτων με την έννοια του Oθωμανισμού, οι Nεότουρκοι ταυτόχρονα ανακήρυξαν στο Συνέδριό τους στη Θεσσαλονίκη (τον Oκτώβρη του 1910), την προνομιούχα θέση των μουσουλμανικών εθνοτήτων σε αντίθεση με τις μη Mουσουλμανικές, και διακήρυξαν ότι το τούρκικο στοιχείο ήταν το στήριγμα που βασιζόταν το κράτος. Eιδικά οι «Xριστιανοί» -κι έτσι δικαίωσαν το διάταγμά τους- αποτελούσαν ένα αναξιόπιστο στοιχείο. Στη Pωμυλία, ειπώθηκε, ότι τα μάτια τους είναι στραμμένα στη Bουλγαρία, τη Σερβία και την Eλλάδα και στην Aνατολία προς τις Mεγάλες υνάμεις, και ιδιαίτερα προς την Pωσία. Oι Xριστιανοί ποτέ δεν μπορούν να θεωρηθούν σαν πολίτες της τούρκικης αυτοκρατορίας, και γι αυτόν το λόγο μπορούν απλά να γίνουν ανεκτοί. Mια και είναι έτσι τα πράγματα, το να τους εγγυηθεί κανείς ίσα δικαιώματα και να τους αναγνωρίσει τα ιδιαίτερα εθνικά τους συμφέροντα και τις προσδοκίες θα σήμαινε να δημιουργήσει κανείς μέσα στο σπίτι του τις συνθήκες για την κατάρρευσή του. Όσο για τις μουσουλμανικές εθνότητες, δεν είναι δυνατό να τους δώσει κανείς την ίδια εμπιστοσύνη, μια και οι Άραβες και οι Aλβανοί συνεχίζουν να διατηρούν χωριστικές τάσεις και οι Kούρδοι θα έπεφταν εύκολα κάτω από την επιρροή της ρώσικης προπαγάνδας. Tο μόνο στοιχείο, επομένως, στο οποίο μπορεί να στηριχθεί η κυβέρνηση, είναι ο τούρκικος πληθυσμός, και γι αυτόν το λόγο το ενδιαφέρον της Eπιτροπής των Nεότουρκων και η κυβέρνηση της Tουρκίας πρέπει να στραφεί προς το δυνάμωμα της πολιτικής επιρροής και της οικονομικής θέσης των Tούρκων της Aνατολικής Pωμυλίας, O Λέον Τρότσκι για την Αρμενία O ΔIAMEΛIΣMOΣ THΣ ιδιαίτερα, μαζί με άλλες εθνότητες, που ανήκουν στην τουρκική οικογένεια. Tο πρώτο πρακτικό βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση ήταν το ξεκίνημα της επιχείρησης μουχατζίρ (εποικισμών). Tο κοινοβούλιο των Nεότουρκων ενέκρινε ένα πολύ μεγάλο ποσό για τον εποικισμό των Tούρκων και Tατάρων από τη Bοσνία, τη Bουλγαρία, την Kαυκασία και ακόμα την Aφρική και το Aφγανιστάν, για να τους εγκαταστήσει στις επαρχίες όπου οι χριστιανικές εθνότητες αποτελούσαν μια συμπαγή μάζα. Mέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα οι καλύτερες εκτάσεις στη Mακεδονία, και μέχρι ενός σημείου στην Aρμενία επίσης, δόθηκαν στους μουχατζίρ, κι αν το σχέδιο δεν ευδοκίμησε και η πλειοψηφία των εποικιστών επέστρεψαν στις πατρίδες τους, αυτό οφείλεται στην εξαιρετική αδυναμία της τούρκικης κυβέρνησης να οργανώσει οτιδήποτε. Kαι οι Nεότουρκοι, που μόνο πριν από λίγο, όταν ζητούσαν από το κοινοβούλιο χρήματα γι αυτό το σχέδιο, έκλαιγαν και οδύρονταν για την τύχη των «δυστυχισμένων ομοθρήσκων τους που επιθυμούν να έλθουν να ζήσουν στη μεγάλη Oθωμανική Aυτοκρατορία», γρήγορα τους ξέχασαν, κι ακόμα και τον ίδιο τον πραγματικά δυστυχισμένο τούρκικο λαό, κι έστρεψαν όλη την προσοχή τους στο να κερδίσουν την συμπάθεια των μεγάλων φεουδαρχών γαιοκτημόνων. Oι τελευταίοι, με γενναίες συνεισφορές στα ταμεία της Eπιτροπής των Nεότουρκων και μέσα από τις ψήφους που υποσχέθηκαν στους υποψήφιους της επιτροπής στις κοινοβουλευτικές εκλογές, εξασφάλισαν για τους ίδιους το δικαίωμα να συνεχίσουν τη θηριώδη εκμετάλλευση των εργαζομένων μαζών. Σε τελευταία ανάλυση ήταν αυτοί οι ιδιοκτήτες δουλοπάροικων που επρόκειτο να παράσχουν, σύμφωνα με τους Nεότουρκους, το πιο αξιόπιστο στήριγμα για το σύνταγμά τους Mια ιδιαίτερα μεγάλη κακοτυχία για τους Aρμένιους ήταν η προνομιακή θέση που δόθηκε στους γειτόνους τους, τους Kούρδους. H πολιτική σε σχέση με τους Kούρδους είχε αλλάξει λίγο από τον καιρό του Aμπντούλ Xαμίντ. O τελευταίος, όπως είναι TOYPKIAΣ KAI TO APMENIKO ZHTHMA καλά γνωστό, έδειξε ιδιαίτερη εύνοια στις μισοάγριες κούρδικες φυλές, βλέποντας σε αυτές, πρώτα, ένα οχυρό ενάντια στη Pωσία, και σχηματίζοντας ανάμεσά τους ένα άτακτο ιππικό για να το χρησιμοποιήσει σαν αντίβαρο στους Kοζάκους, που εξακολουθούν να εμπνέουν τον τρόμο στους Tούρκους. Και δεύτερο, και πιο σημαντικό, για να τους χρησιμοποιήσει σαν όπλο για να κρατήσει υπό έλεγχο τους Aρμένιους. Oι Nεότουρκοι συνέχισαν αυτήν την πολιτική. Kατ αρχήν, οι Kούρδοι ήταν γι αυτούς ο μόνος λαός που μέχρι τώρα δεν είχαν εξεγερθεί ενάντια στην κυβέρνηση κι έτσι οι Nεότουρκοι επιθυμούσαν να αποφύγουν να τους ενοχλούν για να μην προσχωρήσουν κι αυτοί στο στρατόπεδο των δυσαρεστημένων. Eπιπλέον, στη διάρκεια των τελευταίων δυο χρόνων ακούγονταν φήμες ότι οι Pώσοι πράκτορες έκαναν προπαγάνδα στους Kούρδους των παραμεθορίων περιοχών. Aυτό ανάγκαζε τους Nεότουρκους όχι μόνο να διατηρήσουν τα προνόμια που είχαν δοθεί στους Kούρδους, αλλά ακόμα να αναβιώσουν (με μια απλή αλλαγή του ονόματος) τα συντάγματα των «Xαμεντιέ» από άτακτους, που είχαν διαλυθεί μετά την διακήρυξη του συντάγματος. Tελικά, παρόλα τα φιλικά λόγια και τις υποσχέσεις, οι Nεότουρκοι, όπως ήδη αναφέρθηκε, αισθάνονταν λίγη εμπιστοσύνη στην ειλικρίνεια του Oθωμανισμού των Aρμενίων, λίγο περισσότερη από των υπολοίπων χριστιανικών λαών, και, φοβούμενοι ότι με την πρώτη ευκαιρία οι Aρμένιοι θα ακολουθούσαν το δρόμο του ενεργητικού αγώνα, διατήρησαν τους Kούρδους σαν μια μόνιμη απειλή ενάντιά τους. Kι αυτός είναι ο λόγος που κανένας από τους ενόχους των πρόσφατων δολοφονιών δεν συνελήφθη ή τιμωρήθηκε. Στις εκκλήσεις των Aρμενίων αντιπροσώπων, η κεντρική κυβέρνηση απάντησε ότι ήταν υπεύθυνες οι τοπικές αρχές, και για να αποδείξει την ειλικρινή της επιθυμία να καταπολεμήσει τις κουρδικές υπερβολές έκανε εδώ κι εκεί κάποια αλλαγή κυβερνητών: αλλά οι τοπικές αρχές, από τη μεριά τους, παραπονέθηκαν ότι η κεντρική κυβέρνηση παρέλυε τις προσπάθειές τους που είχαν στόχο τους Kούρδους. Mια από τις πολιτικές αιτίες που οδήγησαν στη γέννηση του Aρμενικού Zητήματος είναι η σχεδόν απόλυτη έλλειψη δικαιωμάτων των Aρμενίων. Έχουμε ήδη δει ότι οι πράξεις βίας ενάντια στους Aρμένιους δεν θεωρούνταν εγκληματικές. Aν, παρόλα αυτά, μια υπόθεση βίας κάποιου είδους φτάσει σε ένα δικαστήριο, πάντα καταλήγει στην αθώωση του δράστη, μια και κανένας Mουσουλμάνος δεν επιθυμεί ή μπορεί να καταθέσει ενάντια σε έναν ομόθρησκο κι υπέρ ενός γκιαούρη, και η μαρτυρία των Xριστιανών ενάντια στους Mουσουλμάνους δεν υπολογίζεται. Bέβαια, ο νόμος δεν κάνει διακρίσεις από αυτήν την άποψη ανάμεσα σε Mουσουλμάνους και μη Mουσουλμάνους. Aλλά οι αξιωματούχοι, που εν μέρει κληρονομήθηκαν στο νέο καθεστώς από τον Aμπντούλ Xαμίντ, και γενικά έχουν εκπαιδευτεί στο πνεύμα της παράδοσής του, δεν υπολογίζουν και πολύ το νόμο, κι αρνούνται αποφασιστικά, ιδιαίτερα στα βάθη των επαρχιών, να αναγνωρίσουν το σύνταγμα. Tώρα βασιλεύει παντού στα βιλαέτια της Aνατολίας η ίδια ανομία και αυθαιρεσία που ήταν χαρακτηριστικές του παλιού καθεστώτος. Oι αξιωματούχοι σαν ένα σώμα είναι ένα από τα μεγαλύτερα κακά που ταλαιπωρούν τον πληθυσμό κι ένας από τους κύριους παράγοντες στον διαμελισμό του τούρκικου κρατικού συστήματος. Eξετάζοντας τώρα την οικονομική κατάσταση στις αρμένικες επαρχίες, πρέπει πρώτα και κύρια 100 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ να θέσουμε το αγροτικό ζήτημα. Όπως είναι γνωστό, πάνω από το 90% του αρμένικου πληθυσμού ασχολούνται με την γεωργία. Aυτήν όμως την περίοδο, οι Aρμένιοι χωρικοί έχουν αποστερηθεί από τη μόνη πηγή της επιβίωσής τους, καθώς στη διάρκεια των σφαγών του οι Kούρδοι φεουδάρχες κατέλαβαν τη γη όχι μόνο των Aρμενίων που έφυγαν στο εξωτερικό, αλλά και αυτών που παρέμειναν στη χώρα τους. Όταν ήλθε το σύνταγμα, οι Aρμένιοι πολλές φορές έκαναν έκκληση στην κυβέρνηση ζητώντας να τους δοθεί πίσω η γη τους. H κυβέρνηση δεχόμενη το δίκιο του αιτήματος, πρότεινε στους Aρμένιους να γυρέψουν το δίκιο τους μέσα από τα δικαστήρια. Aφού όμως η γραφειοκρατία κυβερνούσε τα τουρκικά δικαστήρια και δεν υπήρχε στην περίπτωση πολλών γνήσιων ιδιοκτητών γης κανένα έγγραφο που να αποδείχνει το δικαίωμά τους σε αυτήν, η δικαστική διεκδίκηση θα σήμαινε στην πράξη ότι οι Aρμένιοι παραιτούνταν από τα δικαιώματά τους. Eπομένως, το αρμενικό Πατριαρχείο και το Kόμμα Nτασνακτσιουτιούν επέμειναν σε ένα διοικητικό διακανονισμό του ζητήματος και η κυβέρνηση του Σαΐντ Πασά αποφάσισε, αφού δίσταζε για πολύ καιρό, να υιοθετήσει τελικά αυτήν την πρόταση: διόρισαν και μια επιτροπή που επρόκειτο να επισκεφθεί τις ενδιαφερόμενες περιοχές και να διευθετήσει επί τόπου το ζήτημα της γης. Aλλά αυτή η επιτροπή δεν έφυγε ποτέ από την Kωνσταντινούπολη, και τώρα ακούμε για νέες καταλήψεις αρμένικης γης από τους αρχιτσιφλικάδες. Aν προσθέσουμε σε αυτό και το σκανδαλώδες σύστημα του χαρατσιού και τις εισπράξεις και τους φόρους σε είδος που επιβάλλονται βαριά πάνω στους Aρμένιους, μπορούμε μονάχα να μείνουμε έκπληκτοι μπροστά στη μακρόχρονη ταλαιπωρία αυτού του λαού και να απορούμε πώς μπορεί μέχρι τώρα να μην έχει κάνει μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεφύγει επιτέλους από αυτήν την εφιαλτική κατάσταση. Στο επόμενο φύλλο το τέλος [Tο κείμενο αναδημοσιεύεται από το περιοδικό Eπαναστατική Mαρξιστική Eπιθεώρηση θεωρητικό όργανο της E E/EEK, τεύχος 39, Iούλιος Aύγουστος Tο κείμενο αυτό εμπεριέχεται στον τόμο Λέον Tρότσκι, Tα Bαλκάνια και οι Bαλκανικοί Πόλεμοι, εκδόσεις Θεμέλιο.]

7 σελίδα 12 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σελίδα 13 Οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή και την Αφρική έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα προσφύγων, που προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους διαφεύγοντας προς την Ευρώπη. Από τη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τις χώρες όπου έκαναν τις «ανθρωπιστικές» τους επεμβάσεις οι ιμπεριαλιστές, αλλά και από την Υεμένη, τη Σομαλία, την Ερυθραία, το Σουδάν, τη Νιγηρία, οι ροές των προσφύγων προς τις ευρωπαϊκές χώρες αυξάνονται διαρκώς. Ενδιάμεσος σταθμός σ αυτή την πορεία μακριά απ τον πόλεμο και τη σφαγή είναι, λόγω γεωγραφικής θέσης, κυρίως η Iταλία και η Eλλάδα. Eρχόμενοι στην Eλλάδα, κατευθύνονται είτε προς τα βόρεια σύνορα της χώρας είτε προς τα νησιά του Αιγαίου. Πληρώνοντας αδρά τους δουλέμπορους άνδρες, γυναίκες και παιδιά απ όλες αυτές τις χώρες χάνουν κατά χιλιάδες τη ζωή τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις οι δουλέμποροι από την Τουρκία εγκαταλείπουν τα σκάφη με τους πρόσφυγες στα ανοιχτά των νησιών του Βορείου και Ανατολικού Αιγαίου. Με βάση τα στοιχεία του Λιμενικού Σώματος, στο πρώτο τρίμηνο του 2015, εντοπίστηκαν ναυαγοί στα νησιά. Η αύξηση των ροών προσφύγων ιδιαίτερα από τη Συρία, τη Λιβύη, το Αφγανιστάν γίνεται κατά γεωμετρική πρόοδο και μαζί, αυξάνονται και οι εκατόμβες των νεκρών στον Έβρο, στο Αιγαίο, στον υγρό τάφο της Μεσογείου. Ανάμεσα στους πρόσφυγες που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους για να γλιτώσουν από τον πόλεμο, τις διώξεις, το θάνατο βρίσκοντα και ανήλικοι, παιδιά και πιο συχνά έφηβοι. Ο αριθμός των ανήλικων προσφύγων στην Ιταλία τριπλασιάστηκε το 2014 σε σχέση με το Το ίδιο και στη χώρα μας, αυξάνεται δραματικά ο αριθμός των ανηλίκων μεταναστών και των ασυνόδευτων παιδιών, που έχασαν τους γονείς τους στον πόλεμο, απ τον οποίο προσπαθούν να ξεφύγουν. Από την αρχή του 2015 μέχρι την πρόσφατη τραγωδία στη Μεσόγειο με τους 900 νεκρούς έχουν πνιγεί περισσότεροι από 1700 πρόσφυγες. Με βάση τους υπολογισμούς της ιεθνούς Οργάνωσης Μετανάστευσης μέχρι το τέλος του 2015 ο αριθμός των πνιγμένων ενδέχεται να πολλαπλασιαστεί. Απέναντι σ αυτή την τραγωδία η Ευρωπαϊκή Ένωση προτάσσει το δόγμα τής ακόμα μεγαλύτερης στρατιωτικοποίησης, της ακόμα πιο αυστηρής αστυνομικής επιτήρησης των ευρωπαϊκών συνόρων. Η διάσωση των προσφύγων δεν αποτελεί προτεραιότητα. Η έμφαση δίνεται στην εξάρθρωση των κυκλωμάτων των «δουλεμπόρων». Τα κονδύλια για το πρόγραμμα «Τρίτων» της Frontex θα διπλασιαστούν όπως και ο αριθμός των σκαφών που έχει στη διάθεσή της η ευρωπαϊκή υπηρεσία. Το σχέδιο δέκα σημείων που εγκρίθηκε στην Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής στις 23 Απρίλη 2015 δεν είναι τελικά παρά ένα σχέδιο δημιουργίας ακόμα πιο υψηλών τειχών για το «Φρούριο Ευρώπη». Στο πνεύμα αυτής της «θανατοπολιτικής» τα ελληνικά συστημικά ΜΜΕ υψώνουν τους τόνους της προπαγάνδας τους, δείχνοντας με το δάχτυλο όλους αυτούς που αποκαλούν «λαθρομετανάστες». Θα «βουλιάξουν» με το μέγεθός τους τη φτωχή Ελλάδα. Ανάμεσά τους θα περάσουν λαθραία στην Ελλάδα τζιχαντιστές και θα σπείρουν τον όλεθρο. Θα μεταφέρουν μεταδοτικά νοσήματα στον πληθυσμό. Σε μια ειδική μάλιστα συνάντηση των περιφερειαρχών μετά την πρόσφατη τραγωδία με τα εκατοντάδες θύματα, ο περιφερειάρχης Νοτίου Αιγαίου, ως άλλος Λοβέρδος, χαρακτήρισε όλους αυτούς τους πρόσφυγες ως «υγειονομικές βόμβες». Κινούμενοι σ αυτό το πνεύμα κάποιοι τοπικοί άρχοντες δήλωσαν ότι δεν πρόκειται να δώσουν ούτε κατάλυμα στους πρόσφυγες. Στην επιχείρηση μαζικής τρομοκράτησης του πληθυσμού η έμφαση δίνεται στην απειλή από τους τζιχαντιστές, στο συναγερμό που έχουν κηρύξει οι αστυνομικές δυνάμεις και, βεβαίως, στους «παράνομους μετανάστες που εντοπίζονται κατά εκατοντάδες στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στον Έβρο» Μέσα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης, όπου ο φόβος τροφοδοτεί το θυμό, την οργή, την απόγνωση για όλα όσα η κρίση σαρώνει καταστρέφοντας τις ζωές των ανθρώπων η κυρίαρχη τάξη αναζητά μηχανισμούς διοχέτευσης της οργής των μαζών για την κρίση, που απειλεί την ισορροπία του συστήματος, σε συγκεκριμένους στόχους, που αναγορεύονται σε υπαίτιους της δυστυχίας των ανθρώπων, για να λειτουργήσουν ως αποδιοπομπαίοι τράγοι. Ο μηχανισμός δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων Ο μηχανισμός δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες τατροπής του άγχους και της ανασφάλειας των ανθρώπων σε φόβο. Ο φόβος, ως συναίσθημα, διαμεσολαβεί τις σχέσεις ατομικού κοινωνικού. Αφορά πάντα σχέσεις εξουσίας. Ο φόβος και αυτός που τον εμπνέει, σε εξουσιάζει, ως άτομο ή ως κοινωνική ομάδα και επηρεάζει τις αντιδράσεις σου που μπορεί να στρέφονται ενάντια στον εαυτό σου ή ενάντια στους άλλους. Όταν αυτός ο φόβος, μέσα από την προπαγάνδα της εξουσίας, διοχετεύεται σε έναν ορατό εχθρό, ως πηγή του, τότε στον εχθρό αυτόν δίνεται ο ρόλος του αποδιοπομπαίου τράγου, συγκεντρώνοντας πάνω του όλα τα αρνητικά συναισθήματα και τις βίαιες αντιδράσεις των μαζών. Ο αποδιοπομπαίος τράγος γίνεται «όχημα των ανθρώπινων παθών». Το άγχος, που δεν έχει ορατή αιτία, ο φόβος που έχει, η ανασφάλεια που προκαλούν, γεννούν αισθήματα ενοχής και οδηγούν στην κατασκευή ενόχων, διαμορφώνοντας ένα κλίμα παράλυσης της κριτικής σκέψης και παραίτησης από κάθε δραστηριότητα για την αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης. Τα λόγια του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», η συλλογική ενοχοποίηση για τα δεινά που συσσωρεύει η κρίση εντάσσεται σ αυτόν τον μηχανισμό. Άτομα και ομάδες στοχοποιούνται και απαξιώνονται, μετατρεπόμενα, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, σε αποδιοπομπαίους τράγους. Ο μηχανισμός της δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων επιτρέπει στους διώκτες να αποφύγουν τα προβλήματα που φαίνονται άλυ- τα Οι διώκτες είναι πάντα περισσότεροι από τα θύματα λέει ο René Girard (Η βία και το ιερό, Εξάντας, 1991). Ο αποδιοπομπαίος τράγος, στον οποίο φορτώνονται όλες οι ευθύνες για τον κίνδυνο που απειλεί την κοινωνία, γίνεται ο διαμεσολαβητής που επιφέρει την αντιστροφή του κοινού κινδύνου και τη μετατροπή του σε κοινή σωτηρία. Όπως λέει ο Walter Burkert («Ελληνική μυθολογία και τελετουργία, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, 1993), η κατάσταση «κοινότητα σε κίνδυνο» απέναντι στο «διακεκριμένο, το στιγματισμένο άτομo (ή ομάδα)» γίνεται «άτομο (ή ομάδα) καταδικασμένο» έναντι «κοινότητας σωσμένης». Ζούμε σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Εκατομμύρια άνθρωποι καταδικάζονται στην ανεργία, τη φτώχεια, σε μια ζωή χωρίς μέλλον. Η βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος δημιουργεί υπάρξεις, χωρίς όρους ύπαρξης και διαμορφώνει τους όρους διοχέτευσης της οργής τους σε κάποιον εξωτερικό εχθρό, το μετανάστη, τον πρόσφυγα, τον ξένο. Στο όνομα της φυλής και του αίματος ο αρχηγός θα καλλιεργήσει με τη βοήθεια των φουσκωτών με τα μαύρα τη φαντασίωση στον κατεστραμμένο από την κρίση ανθρωπάκο ότι αιτία της καταστροφής της περιουσίας, της φυλής και του έθνους είναι ο υπάνθρωπος, αυτός που απειλεί τον υπεράνθρωπο, αυτός που φταίει για όλα τα δεινά και πρέπει να εξοντωθεί. Σ αυτό το πλαίσιο αναπτύσσεται η πολιτική των φασιστών, μια πολιτική που καλλιεργεί το μίσος και οδηγεί στον αφανισμό Κατερίνα Μάτσα των αποδιοπομπαίων τράγων, οπλίζοντας το χέρι της «Χ.Α.» για να δολοφονεί μετανάστες, μαύρους, παράσιτα της κοινωνίας. Στα παράσιτα της κοινωνίας, βέβαια, ο δημαγωγικός λόγος των φασιστών εντάσσει και άλλους, όσους βρίσκονται εκτός κοινωνικής νόρμας, τους ομοφυλόφιλους, τους ψυχασθενείς, τους τοξικομανείς, τους οροθετικούς και, φυσικά, τους εβραίους. Όλοι αυτοί θεωρούνται «ζωές ανάξιες να ζουν», η θέση τους είναι στο κοινωνικό περιθώριο, στον χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού για να μη μολύνουν την «υγιή» κοινωνία και για να διατηρηθεί χωρίς αυτούς ένα επίπεδο εθνικής ομοψυχίας. Στην Ιστορία, έχει δοθεί, κατά καιρούς, ο ρόλος του αποδιοπομπαίου τράγου στους ψυχασθενείς, τους λεπρούς, τις μάγισσες, τους συφιλιδικούς, τους φυματικούς, τους επαναστάτες, τους πρώην φυλακισμένους, αλλά και στις πόρνες, στους φορείς του HIV, τους τοξικομανείς, τους άστεγους, τους μετανάστες και άλλους. Κλασικό πλέον παράδειγμα αποτελεί η δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών, εκδιδόμενων, τοξικομανών γυναικών από τον Υπουργό Υγείας Λοβέρδο την άνοιξη του 2012, όταν χαρακτηρίστηκαν ως «υγειονομικές βόμβες», απειλή για τη δημόσια υγεία, φορείς μετάδοσης του ιού HIV στους οικογενειάρχες, «τους νοικοκυραίους» που τις επισκέπτονταν. Αστυνομικοί, με τη βοήθεια γιατρών του ΚΕΕΛΠΝΟ, τις υποχρέωσαν, ασκώντας βία, σε ιατρικό έλεγχο και τις οδήγησαν στη φυλακή. Κοινωνικός στιγματισμός Οι μηχανισμοί δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων περιλαμβάνουν, ως αναπόσπαστο στοιχείο τους, τον κοινωνικό στιγματισμό τους, το σημάδεμα, την απόδοση δηλαδή αρνητικών, απαξιωτικών, απειλητικών για το κοινωνικό σύνολο ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών, που θέτουν σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή και τη δημόσια τάξη. Ο στιγματισμός οδηγεί στην απώλεια της κοινωνικής υπόστασης των στιγματισμένων ατόμων, τα οποία, στην κοινωνική συνείδηση, ανάγονται στο στιγματιστικό χαρακτηριστικό τους. Είναι «βίαιοι», «αυτοκαταστροφικοί», «τρομοκράτες», «χρόνιοι ανίατοι ασθενείς», εστία μόλυνσης των υγιών μελών της κοινωνίας, φορείς μετάδοσης θανατηφόρων νόσων, αμφισβήτησης και καταστροφής οικογενειακών και άλλων αξιών, φορείς ανατρεπτικών ιδεών, απειλή για τη δημόσια υγεία και τη δημόσια τάξη. Η απειλή βιώνεται πρώτα απ όλα σε συμβολικό επίπεδο, αφού αφορά την ταυτότητα, την ατομική και τη συλλογική, που κινδυνεύει από το αλλότριο, το ξένο, το Άλλο. Η διαδικασία του στιγματισμού είναι ένα παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο και παίρνει ιδιαίτερες μορφές σε κάθε ιστορική εποχή και σε κάθε πολιτισμό. Σε κάθε περίπτωση, τροφοδοτεί όλα τα κοινωνικά στερεότυπα για την επικινδυνότητα των διαφορετικών, των μη κανονικών που φέρουν το στίγμα, τις προ- Στη σημερινή κοινωνία της επιτήρησης και του ελέγχου η βιοεξουσία χρησιμοποιεί μηχανισμούς μεκαταλήψεις, τις αρνητικές, δηλαδή, συναισθηματικές αντιδράσεις απέναντί τους, τις διακρίσεις σε βάρος τους και τον κοινωνικό ρατσισμό. Σε πρακτικό επίπεδο, ο στιγματισμός εμποδίζει την πρόσβαση του φορέα του στίγματος σε σημαντικούς, ζωτικούς τομείς, όπως η εργασία, η στέγη, η υγειονομική φροντίδα και άλλα. Είναι χαρακτηριστικό ότι 1 στους 4 οροθετικούς πανελλαδικά δεν έχει αυτή τη στιγμή πρόσβαση στην αναγκαία αντιρετροϊκή θεραπεία, επειδή έχει μείνει χωρίς ασφαλιστική κάλυψη και αδυνατεί να εκδώσει βιβλιάριο Πρόνοιας. Αυτή η διακοπή μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες στην υγεία και τη ζωή των οροθετικών ατόμων. Από το αίσθημα του κινδύνου που αντιπροσωπεύει το στιγματισμένο άτομο και της απειλής της ζωής, της περιουσίας αλλά και των κυρίαρχων αξιών πηγάζουν οι ενστικτώδεις αντιδράσεις της εχθρότητας και της αποστροφής που μπορεί να φτάσει στο μίσος και να οδηγήσει ακόμα και σε πογκρόμ. Μπορεί να μετατρέψει τους αποδιοπομπαίους τράγους σε εξιλαστήρια θύματα. Η απόταξη, λοιπόν, από το κοινωνικό σώμα των φορέων του κοινωνικού στίγματος γίνεται η διαδικασία που οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό τους. Όπως λέει ο Goffman, το στίγμα διαχέεται, περνά και στο περιβάλλον του στιγματισμένου ατόμου, στα δικά του πρόσωπα, ακόμα και στις υπηρεσίες που ασχολούνται μαζί του. Στο στιγματισμένο άτομο, λοιπόν, συναντάται η κοινωνική απόταξη με τη αυτοαπόρριψη, ο εξοστρακισμός με την εσωτερική εξορία, η χλεύη και η ταπείνωση με την ντροπή και την αυτομαστίγωση. Σε αυτή την εξαιρετικά οδυνηρή, για τον φορέα του στίγματος, διαδικασία συμβάλλουν αποφασιστικά τα ΜΜΕ ως βασικοί φορείς διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, με κυρίαρχο το ρόλο της συστημικής τηλεόρασης. Ο πολιτικός ακτιβισμός Απέναντι σ αυτούς τους μηχανισμούς εκείνο που έχουν να αντιπαρατάξουν οι καταπιεσμένοι είναι η αντιπληροφόρηση και η συλλογική δράση. Το κλίμα του φόβου και της ανασφάλειας μπορεί να σπάσει μέσα στον πολιτικό ακτιβισμό, τη συλλογική δράση κοινωνικής αλληλεγγύης, την οργάνωση της ανατρεπτικής πράξης. Σ αυτούς τους τόπους όπου το Εγώ γίνεται Εμείς μετασχηματίζονται και τα συναισθήματα των ανθρώπων. Γιατί τα συναισθήματα, όπως λέει ο Lev Vygotsky, δεν αποτελούν ιδιότητες του ατόμου. Εμφανίζονται στην αλληλεπίδραση μεταξύ των υποκειμένων. Έχουν εξαρχής σχεσιακό, κοινωνικό χαρακτήρα. Μέσα στη συλλογική δράση, λοιπόν, αλλάζει όχι μόνο η συνείδηση αλλά και τα συναισθήματα των ανθρώπων. Σε τέτοιους τόπους χειραφέτησης ξεπερνιέται ο φόβος και συνδιοργανώνονται συλλογικές δράσεις πολλών τύπων και συγκροτούνται δίκτυα αλληλεγγύης, στον αγώνα για τα κοινά. Οι αγώνες αυτοί δημιουργούν τους όρους για την μεταμόρφωση των «από κάτω» από παθητικούς θεατές σε ενεργητικούς συντελεστές των αγώνων, σε κοινωνικά υποκείμενα, ικανά να αντισταθούν στις απόπειρες θυματοποίησης κοινωνικών ομάδων και μετατροπής τους σε αποδιοπομπαίους τράγους και εξιλαστήρια θύματα της κρίσης. Και αυτή η αντίσταση μπορεί να οργανωθεί με πολλούς τρόπους, θέτοντας στην ημερήσια διάταξη την σύγκρουση με τα κυρίαρχα κανονιστικά πρότυπα και τους μηχανισμούς της βιοεξουσίας με στόχο την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση από κάθε τύπου εκμετάλλευση, καταπίεση και ταπείνωση του ανθρώπου από άνθρωπο. ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ για τους φασίστες στο Tρίκερι Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα κατήγγειλε από τη πρώτη στιγμή τη φασιστικού τύπου επίθεση που πραγματοποιήθηκε κατά εργάτη Αλβανικής καταγωγής στο νησί Τρίκερι τη Τετάρτη 22 Απριλίου Το Τρίκερι έχει περάσει στη λαϊκή μνήμη σαν τόπος εξορίας χιλιάδων αγωνιστών και ιδίως κομμουνιστριών γυναικών από το 1947 μέχρι ο Το περιστατικό αναδείχτηκε σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Νοτίου Πηλίου μετά από καταγγελία και δημοτικής συμβούλου του ΣΥΡΙΖΑ η οποία δέχτηκε φραστικές επιθέσεις από τους παριστάμενους περιφερειακούς συμβούλους της ναζιστικής Ελληνικής Αυγής. Το ζήτημα δημοσιοποιήθηκε περαιτέρω από ένα τοπικό ειδησεογραφικό blog (vforvolos), το οποίο στοχοποιήθηκε επίσης. Η επίθεση είναι η δεύτερη κατά του ίδιου εργαζόμενου σε λιγότερο από ένα χρόνο. Η δεύτερη επίθεση οργανώθηκε από ομοεθνείς ώστε να παρουσιαστεί ως ξεκαθάρισμα οικονομικών διαφορών που όμως δεν υπάρχουν. Το ΕΕK σε ανακοίνωσή του τονίζει: Οι επιθέσεις είναι ολοφάνερα συντονισμένες και στοχοποιούν συγκεκριμένους ανθρώπους. Το συγκεκριμένο περιστατικό καθώς και άλλα που συμβαίνουν καθημερινά σε όλη τη χώρα αποδεικνύουν πως οι ναζιστές δεν νικιούνται με ψήφους. Καμία κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να τιμωρήσει όπως αξίζει νοσταλγούς ταγμάτων εφόδου, ταγματασφαλιτών και δοσιλόγων. Η τιμωρία παραμένει καθήκον της εργατικής τάξης και του αγωνιζόμενου λαού για την ανατροπή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος που ξερνάει νέους δεσμοφύλακες στο νησί της εξορίας. Η επίθεση των ναζιστών, όπως και στο παρελθόν με το blog e-volos στρέφεται εναντίον δημοσιογράφων και ειδησεογραφικών blog. Το vforvolos που δημοσίευσε την καταγγελία στοχοποιήθηκε αμέσως. Στεκόμαστε στο πλευρό των μέσων που αγωνίζονται κατά του φασισμού. Καλούμε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και το ταξικό εργατικό κίνημα να υπερασπιστούν τους μετανάστες από τις παρακρατικές συμμορίες και να απαιτήσουμε τη παραδειγματική τιμωρία των φυσικών και ηθικών αυτουργών των φασιστικών επιθέσεων. 29 Απρίλη 2015 ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ (ΕΕΚ-ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ)

8 σελίδα 14 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σάββατο 9 Μαΐου 2015 σελίδα 15 Πρόσφατα, η Λέσχη Αστυνομικών Θεσσαλονίκης κάλεσε Α) τον αριστερό συγγραφέα και αρθρογράφο Περικλή ΚΟΡΟΒΕΣΗ (στο εξής Π.Κ) προκειμένου να τον τιμήσει για το ιστορικό του βιβλίο «Ανθρωποφύλακες», όπερ και εγένετο στο αμφιθέατρο του Αστυνομικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης. Με αιτία κι αφορμή το γεγονός τούτο ο Π.Κ δημοσιοποίησε κάποιες σχετικές σκέψεις του (βλ. το άρθρο του «Αστυνομία και πολιτική» στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της ). Την πρόσκληση και την εκδήλωση τις αντιμετώπισε, με ευδιάκριτη χαρούμενη έκπληξη, ως «βήμα εκδημοκρατισμού» και ως ευκαιρία που του δόθηκε να συναντήσει «ανθρώπους καλλιεργημένους κάποιοι φανατικοί της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου, μερικοί πολιτικά οξυδερκείς και αρκετοί μουσικόφιλοι» Μεταξύ των άλλων διερωτάται και ψέγει την αστυνομία γιατί δεν «διεκδικεί τις δημοκρατικές της ρίζες; (το ίδιο ισχύει και για τον στρατό). Υπήρχαν χιλιάδες αστυνομικοί και στρατιωτικοί που είχαν πολεμήσει τους ναζί κατακτητές μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ» Την εποχή του ευρωπαϊκού Β) αφωτισμού, ένας εκ των παραγόντων του ο Μπαίηλ (Βayle) δημιούργησε όχι μόνο μια λογική αλλά και μιαν ηθική της ιστορίας. ήλωνε πως την ιστορία μόνο με καθαρά χέρια επιτρέπεται να την αγγίζουμε ότι η παρουσίασή της δεν πρέπει να χαλιναγωγείται από καμμία προκατάληψη ούτε να στρεβλώνεται από θρησκευτική ή πολιτική μεροληψία. Και η δήλωσή του κατέληγε: «εν είμαι Γάλλος ούτε, είμαι πολίτης του κόσμου υπηρετώ αποκλειστικά την αλήθεια. Αυτή είναι η βασίλισσά μου, και μόνο σε αυτήν έχω ορκιστεί υπακοή» (βλ. ΕRNST CASSIRER Η φιλοσοφία του ιαφωτισμού, ΜΙΕΤ, 2013, σελ ). Η αξιωματική διαβεβαίωση του Π.Κ για χιλιάδες αστυνομικούς και στρατιωτικούς που είχαν πολεμήσει τους ναζί κατακτητές μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, δεν «αγγίζει την ιστορία με καθαρά χέρια» Οι αξιωματικοί του προκατοχικού ελληνικού στρατού (και των τριών κλάδων του) που εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ, δεν υπερέβαιναν τους εξακόσιους (600). Οι συνάδελφοί τους που εντάχθηκαν στα φασιστικά προδοτικά τάγματα Ασφαλείας και πολέμησαν, στο πλευρό των κατακτητών, εναντίον του ΕΛΑΣ (και εν μέρει των λοιπών αντιστασιακών οργανώσεων), ήσαν δεκαπλάσιοι, υπερέβαιναν τις έξι χιλιάδες (6000)! Η κατάσταση στην χωροφυλακή και στην αστυνομία ήταν χειρότερη. Συναποτελούσαν οργανικά ένοπλα τμήματα της ξενικής καταστολής, ήταν μια ένοπλη θεσμική ενίσχυση των κατασταλτικών δυνάμεων του κατακτητή με συνεισφορά εξαιρετικώς καίρια και σημαίνουσα σε κρίσιμούς τομείς. Π.χ. στην δίωξη «Αριστερή» Αστυνομία; και εξόντωση αντιστασιακών και, προεχόντως, κομμουνιστών. Ο κατασταλτικός κρατικός μηχανισμός της βασιλομεταξικής δικτατορίας της 4 ης Αυγούστου δεν αυτοδιαλύθηκε στην κατοχή. Απλά, άλλαξε πολιτικό προϊστάμενο που έλαχε να είναι ο αλλοεθνής φασίστας κατακτητής. Η διαβόητη «Ειδική Ασφάλεια» του καθεστώτος Μεταξά, με αντικείμενο ενασχόλησης αποκλειστικά την δίωξη και εξόντωση κομμουνιστών, αναβαθμίστηκε επιχειρησιακά στην κατοχή ως τμήμα της «Γκεστάπο». Οι υφιστάμενες εξαιρέσεις είναι μεν τιμητικές αλλά και εξαιρετικά ισχνές αριθμητικά. Το να αντιστρέψουμε την πραγματικότητα δεν τιμά ούτε το πρόσωπο του Π.Κ ούτε την αριστερή αγωνιστική του ιστορία. εν εγκαταλείπουμε την «Βασίλισσά» μας επειδή καμώνονται πως μας «τιμούν». Ο Π.Κ δείχνει να διαμαρτύρεται που η αστυνομία, «μια κοι- Γ) νωνική υπηρεσία» «μετατρέπεται σε δύναμη καταστολής γιατί έτσι θέλει η εκάστοτε κυβέρνηση» και εναντιώνεται στο ότι «Εκεί που το κράτος είναι ανίκανο ή δεν θέλει να λύσει ένα πρόβλημα, στέλνει την αστυνομία, που γίνεται το παιδί για όλες τις δουλείες». Μα, τί άλλο θα μπορούσε να κάνει μια αστυνομία; Αυτή είναι η συμφυής αποστολή της. εν έχει νόημα, είναι ολότελα παράλογο, να ψάχνουμε την υποτιθέμενη «απόκρυφη ποιότητά» της (qualitas occulta), όταν γνωρίζουμε ότι αυτή είναι απολύτως αυθαίρετη, ανύπαρκτη. Πριν από 35 χρόνια (1980) ο μακαρίτης καθηγητής του Συνταγματικού ικαίου Αριστόβουλος Μάνεσης έλεγε: «κύριος σκοπός του δικαί- ου δεν είναι τόσο η αντιμετώπιση περιπτώσεων αντικοινωνικής συμπεριφοράς μεμονωμένων ατόμων ή ομάδων για την αντιμετώπιση ή καταστολή της οποίας θα αρκούσαν στοιχειώδεις και πολύ απλούστεροι μηχανισμοί όσο μέριμνα για την εξασφάλιση της υποταγής ολόκληρων κοινωνικών τάξεων που μόνιμα αντιστρατεύονται τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, η οποία τις εκμεταλλεύεται και τις καταπιέζει. Έτσι, ο νομικοπολιτικός καταναγκασμός προϋποθέτει και διασφαλίζει τον κοινωνικοοικονομικό καταναγκασμό». Τούτο σημαίνει πως η επίκληση της ανάγκης της δίωξης του «κοινού εγκλήματος» ως νομιμοποιητικού λόγου ύπαρξης της αστυνομίας, είναι αβάσιμη και κίβδηλη. Η αστυνομία υπάρχει προκειμένου η άρχουσα τάξη, μέσω του κρατικού μονοπωλίου της βίας, να καταπιέζει τις εκμεταλλευόμενες τάξεις. Το να την διαφορίζουμε, πολλώ δε μάλλον, να την αντιπαραθέτουμε στο κράτος σ αυτόν τον «θνητό θεό» κατά τον Χόμπς, ως επιχειρεί ο Π.Κ, σημαίνει πως λησμονούμε ανεπιτρέπτως ότι ανέκαθεν, κυρίως δε σήμερα, το κράτος είχε και έχει ως μόνα υποχρεωτικά συννοούμενα την αστυνομία, τον στρατό και την εφορία! Ο πρωθυπουργός Αλέξης ) Τσίπρας, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο υπουργείο ΠΡΟΠΟ, όχι μόνο στήριξε τις ενέργειες της αστυνομίας, αλλά την χαρακτήρισε ως «εμπροσθοφυλακή της κοινωνίας», κάλεσε δε, λαό κι αστυνομία, να «ξεφύγουν απ τις προκαταλήψεις του παρελθόντος» (βλ. το άρθρο του Ανδρέα ΚΥΡΙΤΣΗ στο ΠΡΙΝ της με τίτλο «ΕΛΑΣ: Χτύπα μας κι ας μη μας αγαπάς»). Προφανώς ο πρωθυπουργός θεωρεί τις προεκτεθείσες σκέψεις μας προκαταλήψεις. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας του Θεόδωρου Πάγκαλου, ιδρύθηκε με το Ν της 23/9/1925, η διαβόητη «Υπηρεσία Ειδικής Ασφαλείας» που, στην συνέχεια, με το Ν της μετονομάσθηκε σε «Υπηρεσία Γενικής Ασφαλείας». Επρόκειτο για εξειδικευμένο τμήμα της αστυνομίας με επιχειρησιακό σκοπό τον αντικομμουνιστικόν αγώνα (βλ. Νίκου Αλιβιζάτου, Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση , Όψεις της ελληνικής εμπειρίας, Αθήνα, Θεμέλιο, 1983, σελ. 381). Με το παγκαλικό Ν της ιδρύθηκαν «Επιτροπαί ημοσίας Ασφαλείας» ο δε Ελευθέριος Βενιζέλος με τον Ν. 5174/ , το επανέφερε σε ισχύ με την επισήμανση, ότι αυτήν την φορά η καινοφανής προληπτική «διοικητική εκτόπιση» των πιο πάνω «Επιτροπών» αφορούσε αποκλειστικά τους κομμουνιστές. Λίγο αργότερα, (1936) ο Μεταξάς αναβάθμισε την προαναφεθείσα «Ειδική Ασφάλεια» η οποία, με 45 αξιωματικούς, 450 υπαξιωματικούς και 1200 χωροφύλακες (όλους αυστηρά επιλεγμένους), και τον πλέον σύγχρονο (τότε) εξοπλισμό, ανέλαβε, με την χρήση ρετσινόλαδου, παγοκολώνων κ.λπ, να εγκαθιδρύσει τον Γ Ελληνικό πολιτισμό. (Λόγω στενότητας χώρου, είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε εξοικονόμηση σκέψεων γι αυτό και δεν επεκτεινόμαστε σε μεταγενέστερες ιστορικές περιόδους). Μετά ταύτα, το να έρχεται ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και να συμβουλεύει τον λαό να ξεφύγει απ τις προκαταλήψεις του παρελθόντος σε σχέση με την αστυνομία, ισοδυναμεί με αντιστροφή πραγματικότητας στην οποία προέβη άκριτα και με αλαζωνικήν αυταρέσκεια. Αν κοιτάζοντας στον «καθρέπτη» της αστυνομίας, ο Τσίπρας μπορεί και βλέπει τον εαυτό του, χάρισμά του. Ο λαός, όμως, πετάει αυτόν τον «καθρέπτη» στα σκουπίδια γιατί δεν αναγνωρίζει μέσα του τον εαυτό του. εν ψάχνει ανύπαρκτες «απόκρυφες ποιότητες» (qualitates occultae) της αστυνομίας, δεν αντιμετωπίζει τις αδιατάρακτες στον χρόνο δομικές αδυναμίες της αστυνομίας ως ψεγάδια των αρετών της και, προπάντων, δεν ωραιοποιεί, ούτε θαυμάζει τα εργαλεία της δυστυχίας του! 28 ΙV 2015 Πέτρος Πέτκας Oλόκληρο το βιβλίο σε ηλεκτρονική μορφή στο: Έγκλημα και ΜΜΕ Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έξαρση «λαϊκών δικαστηρίων» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σύσσωμη η κοινή γνώμη διαρρηγνύει τα ιμάτιά της και βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «σάλος», «το πανελλήνιο έχει σοκαριστεί» κι άλλες, δίνουν τεράστιες διαστάσεις μέσω των ΜΜΕ σε γεγονότα. Εφημερίδες με πηχυαίους τίτλους αλλά και συστημικά κανάλια προβάλουν με υπερβάλλοντα ζήλο «ξανθούς αγγέλους» που απάγονται, πωλούνται ή κατακρεουργούνται από τους «ακατάλληλους» γονείς και άλλα «κοσμητικά» επίθετα, προτρέποντας σε αυτοδικίες και επιστροφή ποινών όπως αυτή της θανατικής για τέτοιες περιπτώσεις. Μέχρι και μέλη της κυβέρνησης «συμπαρασύρονται» στο βωμό της ανθρωποφάγου τηλεθέασης, της δημιουργίας εντυπώσεων αλλά και ηθικών πανικών δίνοντας πάτημα εμμέσως πλην σαφώς στο ίδιο το σύστημα της «ανομίας» να αποδώσει «δικαιοσύνη», όπως έχει κάνει και στο παρελθόν σε ανάλογες ή παρόμοιες περιπτώσεις. ιότι υπάρχει ένας κώδικας τιμής που επιβάλλει την «αυθόρμητη» θανάτωση οποιουδήποτε τελέσει ένα έγκλημα το οποίο «δεν αντέχεται» και «δεν μπορεί κανείς ούτε να το αναλύσει εγκληματολογικά, ούτε ποινικά, ούτε κοινωνικά». εν το γνωρίζατε; «Η πληροφόρηση της κοινής γνώμης για το έγκ λημα διαμορφώνεται με βάση τα φίλτρα των ΜΜΕ και τα κριτήρια θεαματικότητας» (Βιδάλη, 2013) άρα και του κέρδους, «παρακάμπτοντας επομένως τις επιστημονικές αναλύσεις και επιφυλάξεις». Έτσι, μέσω των εφημερίδων και της τηλεόρασης, αλλά και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, δημοσιοποιούνται «αριθμοί» εγκλημάτων ιδιαζόντως ειδεχθών ή μη, «που «τεκμηριώνουν» ασαφείς πεποιθήσεις και δικαιολογούν ηθικούς πανικούς, ενώ ταυτόχρονα διαμορφώνουν «πεποιθήσεις» και αντιλήψεις στην κοινή γνώμη συμβάλλοντας έτσι στο φόβο του εγκλήματος» (Βιδάλη, 2013) και όχι μόνο. Οι συνέπειες της μιντιακής κατασκευής των ειδήσεων αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο η πραγματικότητα διοικείται. Αυτοί οι «αριθμοί» χρησιμοποιούνται πολιτικά κατευθύνοντας όχι μόνο την κυβερνητική ατζέντα της αντ-εγκληματικής πολιτικής αλλά εντείνουν και την κατασταλτική πολιτική. Παίζουν το παιχνίδι της κυβερνητικής προπαγάνδας, της χειραγώγησης του φόβου για τον Άλλο, του εκφοβισμού της κοινής γνώμης, όπως στην περίπτωση των οροθετικών γυναικών ή των μεταναστών που διαπράττουν εγκλήματα. Νάνσυ Λ. Μιγκιένι ο ποιητής της νεολαίας Μίλος Γκιέργκι Νικόδα, αυτό είναι το πραγματικό όνομα του Μιγκιένι. Γεννήθηκε το 1911 στην Σκόδρα και πέθανε το 1938 στο Τορίνο της Ιταλίας όπου είχε πάει να θεραπευτεί από την πνευμονία. Θεωρείται ένας από τους σημαντικούς και πιο διαβασμένους Αλβανούς ποιητές του 20ου αιώνα. Για την εποχή του θεωρείται νεωτεριστής όσον αφορά τη θεματολογία και τη φόρμα, έτσι επάξια κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην αλβανική λογοτεχνία. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης σ ένα μπαρ στα Σκόδρα, ενώ η μητέρα του είχε Ιταλοκαθολική διαπαιδαγώγηση από Καθολικές καλόγριες στα Σκόδρα. Από το 1923 μέχρι ο 1925 θα φοιτήσει σε Σερβο-ορθόδοξο σχολείο στο Τιβάρ. Ο αδερφός της μάνας του, Γοβάν Κοκόσι θα του εξασφαλί- To τέρας μέσα τους Η κοινωνία είναι άρρωστη ξερνάει χολή και φασισμό. Κι εσύ, αντί να τσακίσεις τις αιτίες την ταΐζεις ταξικές συνεργασίες μην τάχα χάσει την αστική της η δημοκρατία ή η δικαιοσύνη τα φίδια της, κι εσύ την επίπλαστη βόλεψή σου. Σιωπή! Η κοινωνία σου κοιμάται. Γεμάτη αναχωρητές και τυπολάτρες, υποταγμένοι προσκυνητές, της πλένουν τα πόδια με κροκοδείλια δάκρυα ποτίζοντάς την με αίμα αλλότριο διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους δήθεν για την τιμή. Aδιάφοροι ξεπεσμένοι μικροαστοί που προκαλού ν την αηδία. Σαν να μην άλλαξε τίποτα κρύβονται σαν ελέφαντες πίσω από δέντρο ταΐζοντας το τέρας που κρύβουν μέσα τους μέρα με τη μέρα ώρα με την ώρα. Νάνσυ Λ. σει υποτροφία στο Γυμνάσιο του Μοναστηριού όπου θα διδαχτεί την γαλλική, ελληνική, λατινική, σερβική και ρώσικη γλώσσα. Θα επικεντρωθεί στα γαλλικά και ρώσικα και θα μελετήσει όλους τους σπουδαίους συγγραφείς. Το 1932 θα αποφοιτήσει από το γυμνάσιο και θα επιστρέψει στη γενέτειρά του στο Τιβάρ θα διοριστεί δάσκαλος δημοτικής εκπαίδευσης μέχρι το 1937 όπου θα αναχωρήσει για την Ιταλία. Εκτός από το Τιβάρ, για ένα χρονικό διάστημα θα εργαστεί και στην πόλη Πούκ. Τα πρώτα του δοκίμια θα τα εκδόσει το 1934 σε περιοδικό της εποχής, ενώ την πρώτη του ποιητική συλλογή το 1936 με τίτλο Ελεύθεροι στίχοι. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του άφησε πολλά ανολοκλήρωτα ποιήματα σε χειρόγραφα. Στην ποίησή του θα καθρεφτίσει τη φτώχεια της περιόδου που έζησε. Επίσης, θα κριτικάρει με πολύ έντονο τρόπο τις κοινωνικές τάξεις και θα γίνει ο υπερασπιστής του απλού λαού μέσα από το ποίηματα του ο μύθος του καλαμποκιού. Στην ποίησή του διαφαίνεται έντονα η ανάγκη για ένα κόσμο, όπου ακόμα και ο απλός άνθρωπος θα ικανοποιεί τις ανάγκες του και θα μπορεί να είναι χαρούμενος και χωρίς ανασφάλεια για το Αύριο. Αυτό θα καταγραφεί σε μια μεγάλη αλληλουχία ποιημάτων και θα κριτικάρει έντονα την εξουσία της εποχής. Για να μην ξεχνάμε, τη δεκαετία του 20 και του 30, το 80% του πληθυσμού της χώρας ήταν αναλφάβητο. Επίσης, θα διαπιστώσουμε στα έργα του το πέρασμα από έναν ρομαντικό επαναστάτη σε ένα κριτικό ρεαλιστή της εποχής. Ο Μιγκιένι είναι ο φιλόσοφος του σπηλαίου του Πλάτωνα που επιδιώκει να δώσει το πραγματικό φως στους φτωχούς εργάτες γης της αλβανικής υπαίθρου. Για όλους αυτούς τους λόγους θα αγαπηθεί ιδαίτερα από την νεολαία της εποχής. Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για το έργο του Μιγκιένι. Aν και πέθανε νωρίς άφησε πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά για τη νεολαία, όχι μόνο της Αλβανίας αλλά όλου του κόσμου. Ο κόσμος του Μιγκιένι είναι οικουμενικός και πανανθρώπινος. Καλές οι αναλύσεις, αλλά οι ποιητές εκφράζονται από τους στίχους τους Το τραγούδι της Νεολαίας Νεολαία, πες το πιο όμορφο τραγούδι που γνωρίζεις! Πες το τραγούδι που καίει τα στήθη σου. Βγάλε τη χαρά σου και καν την ξακουστεί με ορμή... Μην Σταματάς το τραγούδι! Άστο να πάρει ρυθμό Πες το τραγούδι, νεολαία, ας αντικρύσω τα μάτια σου... Να σε πιάσει, να σε φιλήσει το τραγούδι, να σε ωθήσει με έρωτα με τη φλόγα σου, νεολαία... και να μας πλημμυρίσει με κύματα ο αφρός των συναισθημάτων να συσκοτίζει το τραγούδι. Νεολαία, πες το τραγούδι και χαμογέλα σαν παιδί. Ο αντίλαλος της φωνής να συγκρουστεί με τον ουρανό και να γυρίσει πάλι σε μας - για να γίνει ζηλευτή στους ξένους και να μας αγαπούν πολύ, όσο αγαπούν έναν ήλιο. Πες το τραγούδι, Νεολαία! Πες ένα χαρούμενο τραγούδι! Χαμογέλα, νεολαία! Χαμογέλα! Ο κόσμος είναι δικός σου. Υ.Γ. εύχομαι να έχω κάνει μια καλή μεταφράση, ώστε να αναδειχτεί αυτός ο σπουδαίος ποιητής. Ο Μιγκιένι χρησιμοποιεί πολλές λέξεις από την τοπική διάλεκτο του Αλβανικού βορρά. Κατά την ταπεινή μας άποψη είναι ένας από τους σπουδαιότερους ποιητές των Βαλκανίων. M.S. ιήμερο εκδηλώσεων στη Λοκομοτίβα (Παρασκευή 8 & Kυριακή 10 Mαΐου 2015) Παρασκευή 8 Mαΐου 2015, ώρα χρόνια από την απελευθέρωση των κρατουμένων από το στρατόπεδο θανάτου Άουσβιτς Oμιλητές: Σάββας Mιχαήλ, Γιώργος Xλωρός Προβολή σλάιτς και ντοκυμαντέρ «The Liberation of Auschwitz» (με κινηματογραφικό υλικό από τον Kόκκινο Στρατό). Kυριακή 10 Mαΐου 2015, ώρα χρόνια από την αντιφασιστική νίκη Oμιλητές: Θόδωρος Kουτσουμπός, Γιώργος Πιτσάκης Προβολή του ντοκυμαντέρ «Aπό τον Tσάρο στον Λένιν» με ελληνικούς υπότιτλους. (Πληροφορίες: , και ) EPΓATIKO EΠANAΣTATIKO KOMMA

9 Σάββατο 9 Μαΐου 2015 Τηλ.: , κιν.: / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΑΣΥΛΟ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΤΙΚ! ΝΑ ΜΗΝ ΕΚΔΟΘΟΥΝ! ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 19 ΜΑΗ, 7 μ.μ. ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ Επιτροπή Υποστήριξης Οι διαφωνίες ΔΝΤ Ε.Ε. και η ξαφνική αναδίπλωση της κυβέρνησης στο ασφαλιστικό Τα τελευταία 24ωρα οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης και θεσμών (δηλαδή της τρόικα) φαίνεται να εγκαταλείπουν το σημειωτόν των τελευταίων εβδομάδων και να κάνουν βήματα προσέγγισης όχι μόνο στα κλασικά μέτρα για τον ΦΠΑ, τις ιδιωτικοποιήσεις και τους πλειστηριασμούς, αλλά να παραβιάζουν ακόμα και τις περιβόητες κόκκινες γραμμές στο ασφαλιστικό και το εργασιακό. Η κοινή δήλωση Τσίπρα Γιουνκέρ την περασμένη Τετάρτη ήταν μάλλον αναπάντεχη ως προς το σημείο αυτό καθώς η ελληνική πλευρά επίσημα πλέον δέχθηκε οτι συζητάει και το ασφαλιστικό όπως απαιτεί εδώ και καιρό το ΝΤ. Τί σημαίνει όμως ότι μπήκε στον διάλογο από τώρα και το ασφαλιστικό; Το ασφαλιστικό σαν πρόβλημα δεν αφορά μόνο την πληρωμή συντάξεων τους επόμενους μήνες. Η συζήτηση για το ασφαλιστικό ισοδυναμεί με έναρξη της συζήτησης για το χρέος, καθώς η δυναμική των ελλειμμάτων του ασφαλιστικού συστήματος τις επόμενες δεκαετίες, δηλαδή αυτές στις οποίες το χρέος θα πρέπει να κατέβει -σύμφωνα με το μνημόνιοαπό το 170% στο 120% του ΑΕΠ προϋποθέτει τον συνυπολογισμό των χρηματοδοτικών αναγκών του ασφαλιστικού συστήματος. Και εδώ είναι που εμφανίζεται η διαφορά μεταξύ ΝΤ και Ευρωζώνης, πάνω στην οποία επιχείρησε να παίξει με το περιβόητο non paper η Κυβέρνηση την παρασμένη Τρίτη 5/5. Υπάρχει και που ακριβώς βρίσκεται αυτή η διαφορά μεταξύ ΝΤ και Ευρωζώνης; Τον Νοέμβριο του 2012, και ενώ το αδιέξοδο λόγω της κρίσης και της πολιτικής αποσταθεροποίησης της Κυβέρνησης Σαμαρά Βενιζέλου είχε φτάσει στο αποκορύφωμα, το ΝΤ αποδέχθηκε να δώσει πράσινο φως σε μια συμφωνία στο επικαιροποιημένο μνημόνιο (με το PSI να έχει τσακίσει λίγους μήνες πριν Ταμεία και τράπεζες) για εκταμίευση πόρων μόνο με την προϋπόθεση ότι η Ευρωζώνη θα δεσμευθεί που θα καλύψει ό,τι χρηματοδοτική ανάγκη προκύψει στην εξυπηρέτηση του χρέους της Ελλάδας προς το ΝΤ. Η συμφωνία εκείνη επέτρεψε στην Κυβέρνηση να επιβιώσει και στις τράπεζες να ανακεφαλαιοποιηθούν με χρήματα του δανείου και τον Ντράγκι να δρομολογεί την επόμενη φάση των αντισυμβατικών μέτρων στήριξης των τραπεζών. Εκείνη η συμφωνία ποτέ δεν ενεργοποιήθηκε καθώς η Αθήνα πλήρωνε εγκαίρως το ΝΤ. Τώρα για πρώτη φορά το ενδεχόμενο να μην έχει λεφτά η ελληνική κυβέρνηση να πληρώσει το ΝΤ είναι ξεκάθαρα στον ορίζοντα μέσα στο επόμενο δίμηνο. Και γι αυτό το ΝΤ αναφέρεται πλέον ευθέως σε εκείνη την συμφωνία απαιτώντας από την Ευρωζώνη είτε ενα νέο κούρεμα στο ελληνικό χρέος (που αυτή τη φορά θα αφορά τα κρατικά δάνεια προς την Ελλάδα) είτε ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα μεγαλύτερης λιτότητας που θα εξασφαλίζει την εξοικονόμηση των πόρων που χρειάζονται για να πληρώνεται το ΝΤ. Το δεύτερο βέβαια με τις πολιτικές ανατροπές που έχουν μεσολαβήσει αλλά και την επιδείνωση της κρίσης φαντάζει αδύνατο. Για το λόγο αυτό επαναφέρει το θέμα της διασφάλισης πάση θυσία της βιωσιμότητας του χρέους το οποίο όμως δεν μπορεί να γίνει ακόμα και αν μεσολαβήσει κούρεμα - αν δεν συμπεριληφθεί και το ασφαλιστικό. Από την άλλη η Ευρωζώνη δεν θέλει να ακούσει κουβέντα για το κούρεμα των δανείων που έχει δώσει στην Ελλάδα και επιμένει στη διασφάλιση υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων δηλαδή ασφυκτικών περικοπών στις δαπάνες για να βρεθούν τα λεφτά που θα πληρώνουν το χρέος στο ΝΤ. Πρακτικά βέβαια ακόμα και το ΝΤ έχει παραδεχθεί από πέρσι ότι είναι αδύνατο να επιτευχθούν τα εφιαλτικά πρωτογενή πλεονάσματα που είχαν προβλεφθεί και... ξαναγυρίζει στο θέμα του κουρέματος που θα πρέπει βέβαια να συνοδεύται από την περιοριστική πολιτική που έχουν ζητήσει και τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις. Το αδιέξοδο με άλλα λόγια έχει σκάσει όχι μόνο ανάμεσα στην Ελλάδα και στους θεσμούς αλλά και ανάμεσα στο ΝΤ και την Ευρωζώνη σε αναζήτηση μίας λύσης που δεν διαφαίνεται πουθενά... Σ αυτό το αδιέξοδο προσπάθησε να παίξει για 24 ώρες η Κυβέρνηση την εβδομάδα που πέρασε, αλλά πολύ γρήγορα υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση η οποία αποτυπώθηκε στην κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιουνκέρ με την οποία για πρώτη φορά παραβιάζει την κόκκινη γραμμή του ασφαλιστικού μιλώντας για δημοσιονομικά βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα και σύγχρονες συλλογικές συμβάσεις εργασίας... Για το ΝΤ και την Ευρωζώνη δημοσιονομικά βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα σημαίνει και έχει υπογραφεί από την κυβέρνηση Σαμαρά ρήτρες μηδενικών ελλειμμάτων που ισοδυναμούν με περικοπές συντάξεων και σταδιακή εξαφάνιση των επικουρικών. Για την κυβέρνηση Τσίπρα μένει να μάθουμε τις επόμενες ημέρες τι σημαίνει δημοσιονομικά βιώσιμες συντάξεις... Γ. Αγγ. ΒΡΕΤΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2015 Καθώς η Ν.Π. έκλεινε την ύλη της, ξημερώματα 9/4, δημοσιεύονταν τα exit polls για τις «πιο ιστορικές εκλογές» της Βρετανίας. Aν και οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις έδειχναν μάχη στήθος με στήθος Συντηρητικών κι Εργατικών, τα exit polls, έφεραν την ανατροπή: Οι Τόρηδες του Κάμερον προηγούνται με 316 έδρες έναντι 239 των Εργατικών του Μίλιμπαντ. Αυτό σημαίνει: ο Κάμερον θα χρειαστεί να αναζητήσει συμμάχους για σχηματισμό κυβέρνησης εφόσον δεν συγκεντρώσει τις απαιτούμενες 323, με τους κυβερνητικούς του εταίρους, Φιλελεύθερους, να καταποντίζονται. Πολύ καλά πήγε το SNP, το αποσχιστικό Εθνικό Κόμμα Σκωτίας (προοδευτικών κλίσεων), που αναμένεται να κάνει άλμα μέχρι τις 58 έδρες! Με τις «πληγές» του περσινού δημοψηφίσματος ακόμα ανοιχτές, μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί δυναμίτη στα θεμέλια του Ηνωμένου Βασιλείου, με τις φυγόκεντρες διαλυτικές του τάσεις να αποσταθεροποιούν περαιτέρω την χώρα και την ήπειρο. Αλλά ένα ακόμη καίριο ερώτημα τίθεται σε αυτές τις εκλογές: Ποιο το μέλλον της Βρετανίας στην Ε.Ε.; Ποιο το μέλλον της ίδιας της Ε.Ε.; Ο αντιδραστικός εθνικιστής αντιευρωπαϊστής Νάιτζελ Φάρατζ, μπαίνει στη Βουλή με μόλις 2 έδρες, αποτέλεσμα αναντίστοιχο με τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει στους οπαδούς του. Το ερώτημα «μέσα ή έξω από την Ε.Ε.;», έχει μπει για τα καλά στην ατζέντα της Βρετανικής κοινωνίας. Ο Κάμερον, έχει δεσμευτεί πως θα πάει σε σχετικό δημοψήφισμα, μέσα στο Και μόνο η πραγματοποίηση ενός τέτοιου δημοψηφίσματος, συνιστά εκδήλωση της σφοδρής κρίσης του οικοδομήματος της «Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης». Κ. Αποστολόπουλος