Άλλα σημαντικά Ευρωπαϊκά Μουσεία:

Transcript

1 Άλλα σημαντικά Ευρωπαϊκά Μουσεία: ΟΛΛΑΝΔΙΚΑ ΜΟΥΣΕΙΑ: Βαν Γκογκ (Van Gogh) Το Μουσείο Βαν Γκογκ είναι μουσείο τέχνης του Άμστερνταμ, το οποίο περιλαμβάνει κυρίως έργα του Ολλανδού ζωγράφου Βίνσεντ βαν Γκογκ αλλά και άλλων σύγχρονών του καλλιτεχνών. Περιέχει τη μεγαλύτερη συλλογή πινάκων του βαν Γκογκ σε όλο τον κόσμο. Ο καλλιτέχνης όπως και πολλοί άλλοι ζωγράφοι έγινε γνωστός μετά το θάνατό του και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών, με την επίδρασή του στα μεταγενέστερα κινήματα του εξπρεσιονισμού, του φοβισμού αλλά και εν γένει της αφηρημένης τέχνης, να θεωρείται καταλυτική. Η μόνιμη έκθεση του μουσείου περιλαμβάνει έργα του βαν Γκογκ, χρονολογικά, από την περίοδο της εφηβείας του μέχρι το τέλος της ζωής του. Ανάμεσα στους πίνακες που ξεχωρίζουν ανήκει και μία εκδοχή από τα Ηλιοτρόπια. Το μουσείο διαθέτει ακόμα βιβλιοθήκη με υλικό που αφορά στη ζωή και το έργο του βαν Γκογκ. Παράλληλα φιλοξενούνται και έργα άλλων σημαντικών καλλιτεχνών, όπως του Εντουάρ Μανέ, του Πωλ Γκωγκέν, καθώς και ένα γλυπτό του Ωγκύστ Ροντέν. Mετράει περισσότερους από 1.5 εκατομμύρια επισκέπτες τον χρόνο Φωτογραφίες:

2

3

4 Μουσείο Άννας Φρανκ Το Μουσείο της Άννας Φρανκ βρίσκεται στο υδάτινο κανάλι "Πρίσενγκρατς" ("Prinsengracht") του Άμστερνταμ. Αποτελεί ένα βιογραφικό μουσείο, πάνω στη ζωή της Άννας Φρανκ, ενός μικρού κοριτσιού εβραϊκής καταγωγής, που έμεινε γνωστή μετά τον θάνατό της από το ημερολόγιό της, που διασώθηκε με τον τίτλο "Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ". Η ίδια, την περίοδο της γερμανικής κατοχής και των ναζιστικών διώξεων των Εβραίων κατοίκων της Ολλανδίας, κρυβόταν μαζί με την οικογένειά της και άλλους Εβραίους κατοίκους σε κρυμμένο χώρο της οικίας της, για περίπου δύο χρόνια και ένα μήνα, μέχρι την ανακάλυψη των καταφευγόντων και την αποστολή τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το μουσείο ιδρύθηκε το 1960 μετά την αποδέσμευση μιας κρατικής χρηματοδότησης και τρία χρόνια μετά την δημιουργία επιτροπής κατοίκων ενάντια στα σχέδια

5 καταστροφής του κτιρίου από μια κατασκευαστική εταιρία, που σκόπευε να χτίσει στο οικοδομικό τετράγωνο. Στους χώρους του μουσείου, εκτός της βιογραφικής έκθεσης με την ζωή της οικογένειας της Άννας Φρανκ και της εμπόλεμης περιόδου που έζησε, λειτουργεί εκθεσιακός χώρος όπου επισημαίνονται οι μορφές διώξεων και διακρίσεων που συναντώνται στην κοινωνία. Κάθε χρόνο, το μουσείο δέχεται πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Στην επέτειο των 50 χρόνων από την πρώτη λειτουργία του μουσείου, εκτέθηκαν πρωτότυπες σελίδες του ημερολογίου της και δόθηκε η δυνατότητα εικονικής περιήγησης στην ιστοσελίδα του μουσείου.

6 Σχετικό Βίντεο Ρέικσμουζεουμ To Κρατικό Μουσείο (ολλανδικά: Rijksmuseum) είναι εθνικό μουσείο της Ολλανδίας. Βρίσκεται στην πρωτεύουσα της χώρας, Άμστερνταμ, στην Πλατεία (του) Μουσείου (Het Museumplein). Είναι αφιερωμένο στις τέχνες και την ιστορία. Είναι φημισμένο για τη μεγάλη συλλογή πινάκων από τον Ολλανδικό Χρυσό Αιώνα (17ος αι.), που περιλαμβάνει μερικά από τα πιο γνωστά έργα ολλανδικής ζωγραφικής δημιουργών όπως ο Ρέμπραντ, ο Γιαν Στέεν, ο Βέρμεερ, καθώς και την εκτεταμένη του συλλογή ασιατικής τέχνης. Το μουσείο διαθέτει γύρω στο ένα εκατομμύριο αντικείμενα στη συλλογή του, δέχεται δε περίπου ισάριθμους επισκέπτες το χρόνο. Η είσοδος στο Μουσείο κοστίζει 15 το άτομο (Μάιος 2013). Ίδρυση Το μουσείο ιδρύθηκε στα 1800 στη Χάγη προκειμένου να στεγάσει τις συλλογές των Ολλανδών κυβερνητών-"τοποτηρητών" (stadhouder), ακολουθώντας το παράδειγμα της Γαλλίας. Εκείνη την εποχή ήταν γνωστό σαν Εθνική Πινακοθήκη (στα ολλανδικά Nationale Kunst-Gallerij). Στα 1808 το μουσείο μεταφέρθηκε στο Άμστερνταμ, κατ' εντολή του βασιλιά Λουδοβίκου Βοναπάρτη, αδελφού του Ναπολέοντα. Οι πίνακες των οποίων ήταν ιδιοκτήτης η πόλη, όπως η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ που είχε φιλοτεχνηθεί για το Δημαρχείο του Άμστερνταμ, έγιναν μερος της συλλογής του μουσείου

7 Κτίριο Το 1863 έγινε αρχιτεκτονικός διαγωνισμός προκειμένου να σχεδιαστεί ένα νέο κτίριο για το Ρέικσμουζέουμ. Μεταξύ άλλων συμμετείχε και ο μετέπειτα γνωστός αρχιτέκτονας Πιέρ Κάιπερς και το σχέδιό του κατέκτησε τη δεύτερη θέση, όμως τελικά καμία από τις συμμετοχές δεν θεωρήθηκε ικανοποιητική. Το 1876 έγινε νέος διαγωνισμός και αυτή τη φορά ο Κάιπερς κέρδισε. Το σχέδιο ήταν ένας συνδυασμός γοτθικής αρχιτεκτονικής και αναγεννησιακών στοιχείων. Το αποτέλεσμα είναι παρόμοιο με το Δημαρχείο του Παρισιού, σε "Γαλλικό Νεο-Αναγεννησιακό" στυλ. Όμως στο Ρέικσμουζεουμ τα γοτθικά στοιχεία φαίνονται να υπερισχύουν των αναγεννησιακών και το κτίριο, παρά τους αγγλικού στυλ Αναγεννησιακούς γωνιόλιθους και τις γαλλικού στυλ σκεπές τύπου σατώ, θεωρείται συνήθως γοτθικό. Η κατασκευή ξεκίνησε στις 1 Οκτωβρίου Για την πλούσια διακόσμηση του εξωτερικού αλλά και του εσωτερικού του κτιρίου, που θα ήταν αφιερωμένη στην ιστορία της Ολλανδικής τέχνης και περιελάμβανε γλυπτά, κεραμικά ταμπλώ, βιτρώ και ζωγραφική, έγινε ξεχωριστός διαγωνισμός. Το νέο κτίριο άνοιξε τις πόρτες του στις 13 Ιουλίου Η μπροστινή όψη του κτιρίου βλέπει στη λεωφόρο Stadhouderskade και το παρακείμενο κανάλι, η άλλη του πλευρά όμως δεσπόζει στην Πλατεία των Μουσείων, ανάμεσα στο Μουσείο Βαν Γκογκ, το Δημοτικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και την Αίθουσα Συναυλιών του Άμστερνταμ. Το "Νέο" Ρέικσμουζέουμ Από το 2003 έως το 2013 το Ρέικσμουζέουμ θα αποκαταστάθηκε και ανακαινίστηκε σύμφωνα με σχέδια των Ισπανών αρχιτεκτόνων Αντόνιο Κρουζ και Αντόνιο Ορτίζ. Πολλές από τις παλιές διακοσμήσεις του εσωτερικού, καθώς και οι αυλές αποκαταστάθηκαν. Οι εργασίες υπολογίζεται ότι θα κοστίσουν συνολικά 322 εκατομμύρια ευρώ. Μετά την ανακαίνιση στο μουσείο εκτίθενται αντικείμενα της τέχνης και του πολιτισμού της Ολλανδίας που χρονολογούνται από το 1100 έως το Για τους σκοπούς των εργασιών το μεγαλύτερο μέρος του μουσείου είχε κλείσει για το κοινό από τον Δεκέμβριο του Κατά τη διάρκεια της ανακαίνισης μόνο τετρακόσια από τα πιο γνωστά από τα έργα της συλλογής του μουσείου ήταν προσβάσιμα από το κοινό, σε μια έκθεση με τίτλο Τα Αριστουργήματα, στην Πτέρυγα Φίλιπς που ανακαινίστηκε νωρίτερα, το Αν και η ανακαίνιση αρχικά ήταν προγραμματισμένη να διαρκέσει λίγα μόνο χρόνια, λόγω διάφορων καθυστερήσεων η διάρκειά της παρατάθηκε σε περίπου μια δεκαετία: τον Φεβρουάριο του 2008 ανακοινώθηκε ότι θα ολοκληρωθεί το πρώτο μισό του Οι εργασίες τελείωσαν στις 16 Ιουλίου του 2012, και το μουσείο άνοιξε ξανά

8 στις 13 Απριλίου του 2013, ενώ τα εγκαίνια έκανε η τότε βασίλισσα Βεατρίκη. Δυο εβδομάδες πριν, τα κύρια εκθέματα μετακινήθηκαν από την Πτέρυγα Φίλιπς στο κυρίως κτίριο. Ο πίνακας του Ρέμπραντ Νυχτερινή Περίπολος είναι το μόνο από τα εκθέματα που επέστρεψε στην αρχική του θέση, στη δική της αίθουσα στο κέντρο του κτιρίου. Συλλογή Η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ στην Πτέρυγα Φίλιπς. ΗΓαλατού του Γιοχάνες Βερμέερ ( ) Η συλλογή του μουσείου το 2011 αριθμούσε περίπου ένα εκατομμύριο αντικείμενα. Είναι χωρισμένη σε τρεις μικρότερες συλλογές: Συλλογή Τέχνης (έργα ζωγραφικής, γλυπτικής, εφαρμοσμένων τεχνών και ασιατικής τέχνης), Συλλογή Ιστορίας (τέχνεργα και έργα τέχνης, ένδυση, όπλα, φωτογραφίες) και Συλλογή Σχεδίων, Τυπογραφίας και Φωτογραφιών (χαρακτική, τυπογραφία, εικονογραφία, πορτρέτα). Ανάμεσα στα εκθέματα βρίσκονται επίσης η πρύμνη του πλοίου HMS Royal Charles, λάφυρο από την επιδρομή στο Μέντγουεϊ κατά τον δεύτερο Αγγλο-Ολλανδικό πόλεμο καθώς και ο δίσκος του Χάρτογκ, παλαιότερο τεκμήριο της άφιξης Ευρωπαίων στα παράλια της Αυστραλίας. Συλλογή Τέχνης Η Συλλογή Τέχνης είναι αναμφίβολα η γνωστότερη του μουσείου. Περιλαμβάνει έργα μερικών από τους σημαντικότερους ζωγράφους του 17ου αιώνα, Χρυσού Αιώνα της Ολλανδίας. Περίοπτη θέση ανάμεσα σε αυτά κατέχουν έργα του Ρέμπραντ (Νυχτερινή Περίπολος, Οι σύνδικοι της συντεχνίας των υφασματεμπόρων, Η Εβραία Νύφη, Αυτοπροσωπογραφία ως Απόστολος Παύλος) αλλά και των μαθητών του. Φιλοξενούνται επίσης έργα των Γιοχάνες Βερμέερ (Η Γαλατού, Το Δρομάκι), Φρανς Χαλς, Γιαν Στέεν, Γιάκομπ Φαν Ρέισνταλ, Χέντρικ Άβερκαμπ κ.α. Βιβλιοθήκη Η Ερευνητική Βιβλιοθήκη του Ρέικσμουζεουμ είναι η μεγαλύτερη δημόσια επιστημονική βιβλιοθήκη τέχνης στην Ολλανδία. Ιδρύθηκε το 1885 και σήμερα διαθέτει πάνω από τίτλους. Το αναγνωστήριό της είναι ανοιχτό στο κοινό κατόπιν δωρεάν εγγραφής, και διατηρεί στο Διαδίκτυο κατάλογο με από τους τίτλους της. Λειτουργεί σε δικό της κτίριο, λίγο νοτιότερα από την Πλατεία (του) Μουσείου.

9 Η Γαλατού του Βερμέερ Η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ στην Πτέρυγα Φίλιπς Σχετικό Βίντεο:

10 ΙΤΑΛΙΚΑ ΜΟΥΣΕΙΑ: Ουφίτσι (Uffizi) Το Ουφίτσι (Uffizi) είναι παλάτι της Φλωρεντίας που στεγάζει ένα από τα παλαιότερα μουσεία - πινακοθήκες στον κόσμο, Τα έργα που εκτίθενται στο μουσείο καλύπτουν χρονικά την περίοδο από τον 13ο μέχρι τον 18ο αιώνα και συνθέτουν μία από τις σημαντικότερες συλλογές αναγεννησιακής τέχνης. Ιστορία Η κατασκευή του παλατιού Ουφίτσι ξεκίνησε το 1560 από τον Τζόρτζιο Βαζάρι κατόπιν παραγγελίας του δούκα της Τοσκάνης Κόζιμο Α' των Μεδίκων και ολοκληρώθηκε το Μέρος των θησαυρών της οικογενείας των Μεδίκων είχε διασκορπιστεί κατά τη διάρκεια της εξορίας της και ανακτήθηκε εν μέρει από τον Κόζιμο Α κατά την περίοδο της ηγεμονίας του ( ). Αρχικά, το παλάτι είχε ως στόχο να στεγάσει γραφεία (uffizi). Μετά το θάνατο του Βαζάρι και του Κόζιμο το 1574, την ολοκλήρωση του έργου ανέλαβε ο αρχιτέκτονας Μπερνάρντο Μπουονταλέντι κάτω από την επίβλεψη του δούκα Φραντσέσκο Α των Μεδίκων, ο οποίος αποφάσισε το 1581 να μεταφέρει τη συλλογή του έργων τέχνης και πολύτιμων αντικειμένων από το studiolo που είχε φτιάξει στο Παλάτσο Βέκκιο, σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Ουφίτσι, τη λεγόμενη Tribuna. Τα επόμενα χρόνια, η συλλογή του Ουφίτσι εμπλουτίστηκε σημαντικά. Το 1677, ο Κόζιμο Γ μετέφερε επίσης ένα τμήμα της συλλογής αρχαίων αγαλμάτων των Μεδίκων από τη Ρώμη στο Ουφίτσι. Μετά τη διαδοχή της δυναστείας των Μεδίκων από αυτή των Αψβούργων, κατά την ηγεμονία του Πέτρου Λεοπόλδου ( ), ξεκίνησε μία σημαντική προσπάθεια ανασυγκρότησης των συλλογών της πινακοθήκης και η ταξινόμηση των

11 έργων ανάλογα με την καλλιτεχνική σχολή που εκπροσωπούσαν. Στο έργο αυτό είχε συμβολή ο ιστορικός τέχνης αββάς Λουίτζι Λάντσι. Η συλλογή του Ουφίτσι έγινε δημοσίως προσβάσιμη το 1769, αν και ήταν ανοιχτή για το κοινό, κατόπιν αίτησης, ήδη από το 16ο αιώνα. Μετά την ένωση της Ιταλίας το 1861, γλυπτά και άλλα έργα τέχνης μεταφέρθηκαν από το Ουφίτσι σε άλλα αρχαιολογικά μουσεία της χώρας, με αποτέλεσμα να περιοριστεί η συλλογή της κυρίως σε έργα ζωγραφικής. Το 1993, ορισμένες αίθουσες της πινακοθήκης υπέστησαν φθορά από έκρηξη βόμβας και ειδικότερα η αίθουσα Νιόβη. Σημαντικότερα Εκθέματα Η Βάπτιση του Χριστού (Βερόκιο) Η Γέννηση της Αφροδίτης (Μποτιτσέλι) Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Μαρτίνι) Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Μποτιτσέλι) Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου (Ντα Βίντσι) Μέδουσα (Καραβάτζιο) Παλλάς και Κένταυρος (Μποτιτσέλι) Ο Περσέας ελευθερώνει την Ανδρομέδα (Πιέρο ντι Κόζιμο) Η Προσκύνηση των Μάγων (Ντα Βίντσι Η Συκοφαντία του Απελλή (Μποτιτσέλι)

12

13 Σχετικό Βίντεο

14 Πινακοθήκη Μπρέρα Η Πινακοθήκη Μπρέρα (ιταλ. Pinacoteca di Brera) είναι πινακοθήκη στην οποία εκτίθενται έργα τέχνης και βρίσκεται στο Μιλάνο της Ιταλίας. Σε αυτήν βρίσκεται μια από τις πλέον σημαντικές συλλογές πινάκων Ιταλών ζωγράφων. Δημιουργήθηκε ως συνεπακόλουθο του εκπαιδευτικού - πολιτιστικού προγράμματος της Ακαδημίας της Μπρέρα. Και η Ακαδημία και η Πινακοθήκη στεγάζονται στο Παλάτσο Μπρέρα (Palazzo Brera) στην οδό Μπρέρα αριθ. 28. Ιστορικό Η Πινακοθήκη συστεγάζεται στο μέγαρο Μπρέρα μαζί με την Εθνική Βιβλιοθήκη της Μπρέρα (Biblioteca Nazionale Braidense), το αστεροσκοπείο της Μπρέρα (Osservatorio di Brera), τον Βοτανικό κήπο (Orto Botanico), το Λομβαρδικό Ίδρυμα Επιστημών και Γραμμάτων (Istituto Lombardo di Scienze e Lettere) και την Ακαδημία Καλών Τεχνών (Accademia di Belle Arti). Το μέγαρο οικοδομήθηκε τον 14ο αιώνα σε μια "braic" ή "braida", λέξη γερμανικής προέλευσης που σημαίνει "υπερυψωμένη περιοχή με χορτάρι" [2] και έλαβε αυτό το όνομα λόγω της θέσης οικοδόμησής του, ονομασία που μετεξελίχθηκε σε "Μπρέρα". Αρχικά το μέγαρο χρησιμοποιήθηκε από το θρησκευτικό τάγμα των "Umiliati" (ταπεινότατων), για να περάσει αργότερα στην κυριότητα του τάγματος των Ιησουιτών, οι οποίοι ίδρυσαν εκεί μια σχολή. Το κτήριο αναδομήθηκε, με περισσότερο λιτό και αυστηρό σχήμα, τον 16ο αιώνα από τον Φραντσέσκο Μαρία Ρικκίνι (Francesco Maria Ricchini). Το 1772 το τάγμα των Ιησουιτών καταργείται και το κτήριο περιέρχεται σε χρήση από διάφορες σχολές, μεταξύ των οποίων και η Ακαδημία Καλών Τεχνών, ενώ παραμένει έδρα του Αστεροσκοπείου. Το 1774 δημιουργείται ο βοτανικός κήπος. Το 1776 η Μαρία Θηρεσία δημιουργεί την Πινακοθήκη ως διδακτικό συμπλήρωμα της Ακαδημίας Καλών Τεχνών. Την οριστική μορφή του κτηρίου έδωσε ο Τζουζέππε Πιερμαρίνι (Giuseppe Piermarini), ένας από τους πρωτεργάτες του νεοκλασικισμού στην Ιταλία. Η επέκταση του μεγάρου για την στέγαση της Βιβλιοθήκης και η ολοκλήρωση της εσωτερικής αυλής, στην οποία τοποθετήθηκε το 1859 το μπρούντζινο άγαλμα του Ναπολέοντα, απεικονιζόμενου ως του ειρηνοποιού Άρη, είναι δικές του εργασίες. Ο Περμαρίνι έγινε καθηγητής στην Ακαδημία Μπρέρα όταν αυτή συστάθηκε επίσημα το 1776 Το 1796 το Μιλάνο καταλαμβάνεται από τον Ναπολέοντα, ο οποίος στέφεται βασιλέας της Ιταλίας στον καθεδρικό ναό της πόλης το Η πινακοθήκη Μπρέρα χρησιμοποιείται για να στεγάσει έργα ζωγραφικής από την ευρύτερη βόρεια Ιταλία, τα οποία είχαν μείνει χωρίς στέγη, ύστερα από το κλείσιμο πολλών θρησκευτικών ταγμάτων, με σχετικό διάταγμα του Ναπολέοντα. Με τον τρόπο αυτό η Μπρέρα αποκτά μερικά από τα εκλεκτότερα τρίπτυχα της Αναγέννησης.

15 Το 1815 η Λομβαρδία περιέρχεται υπό αυστριακή κυριαρχία. Ορισμένα από τα έργα που περιέχει επιστρέφονται στην Αγία Έδρα, αλλά η συλλογή της εξακολουθεί να μεγαλώνει, αν και με αργότερους ρυθμούς, χάρη σε κληροδοτήματα, δωρεές, αγορές και ανταλλαγές. Την περίοδο αυτή, πριν την ενοποίηση της Ιταλίας, η πινακοθήκη αποκτά την "Προσκύνηση των Μάγων" του Στέφανο ντα Βερόνα, τον "νεκρό Ιησού"]] του Μοντένια (Montegna), την "Παρθένο στον κήπο με τα τριαντάφυλλα" του Λουίνι (Luini) καθώς και τρία πορτρέτα του Λόττο (Lotto), τα οποία δώρησε ο Βίκτωρ Εμμανουήλ ΙΙ όταν εισήλθε στο Μιλάνο μαζί με τον Ναπολέοντα τον Γ'. Το 1850 η πινακοθήκη αποκτά το έργο γνωστό σήμερα ως "τρίπτυχο της Μπρέρα" του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα, την "Πιετά" του Τζιοβάννι Μπελλίνι και ορισμένα έργα από την "Galleria Sampieri" της Μπολόνια. Κατά το ίδιο διάστημα πολυάριθμες νωπογραφίες αποσπασμένες από εκκλησίες προστίθενται στην συλλογή της, γεγονός που σήμερα την κάνει να είναι πιθανόν η υπ' αριθμόν ένα πινακοθήκη με συλλογή παρόμοιων νωπογραφιών παγκοσμίως. Το 1882 η Πινακοθήκη ανεξαρτητοποιείται ως φορέας από την Ακαδημία Καλών Τεχνών, καθώς αυτή διέθετε τα έργα της κυρίως για διδασκαλία και όχι για επισκέψεις φιλοτέχνων, αν και από το 1809 πολλά έργα εκτίθονταν ήδη στο ευρύ κοινό στις τελευταίες αίθουσες της σημερινής πινακοθήκης. Το 1898 διευθυντής της Πινακοθήκης τοποθετείται ο Κορράντο Ρίτσι (Corrado Ricci), διαπρεπής ιστορικός τέχνης (παρέμεινε ως το 1903). Για πρώτη φορά τα έργα ζωγραφικής ταξινομούνται σύμφωνα με τις διαφορετικές σχολές ζωγραφικής και κατά χρονολογική σειρά. Δεν παραμελείται και ο εμπλουτισμός της, με την απόκτηση, μεταξύ άλλων, των έργων "Ένοπλοι άνδρες" του Μπραμάντε, τέσσερα μικρά τμήματα από την predella της γυναικείας μονής Valle Romita του πολύπτυχου του Τζεντίλε ντα Φαμπριάνο, γεγονός που επέτρεψε την ανασυγκρότηση του πολύπτυχου και εξηντατρείς πίνακες που δώρισε ο συλλέκτης και έμπορος έργων τέχνης Καζιμίρο Σίπριοτ (Casimiro Sipriot). Η δραστηριότητα της πινακοθήκης ως προς την απόκτηση νέων έργων συνεχίζεται τόσο από τους διευθυντές της όσο και από τον "Σύλλογο φίλων της Πινακοθήκης Μπρέρα" (Associazione Amici di Brera), έναν πολιτιστικό οργανισμό που προωθεί επίσης και τις εκπαιδευτικές της δραστηριότητες. Η Πινακοθήκη αποκτά πολυάριθμα έργα, μεταξύ άλλων πίνακες του Καραβάτζιο και του Τζιοβάννι Μπαττίστα Τιέπολο. Το κτήριο υπέστη καταστροφές κατά την διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1946 ξεκίνησαν εργασίες αποκατάστασής του. Αποκαταστάθηκε η θαυμάσια διακόσμηση του εσωτερικού (και ιδιαίτερα του αποκαλούμενου και "αδύτου", όπου στεγάζονται τα αριστουργήματα του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα και του Ραφαήλ και το 1950 το μεγαλύτερο τμήμα της Πινακοθήκης ήταν και πάλι επισκέψιμο. Η απόκτηση νέων πινάκων συνεχίστηκε.

16 Η πινακοθήκη αντιμετώπιζε προβλήματα ελλιπούς χρηματοδότησης καθ' όλο το διάστημα από την δεκαετία του 1950 ως αυτή του 1970 και, το 1974, ο νέος διευθυντής της Φράνκο Ρουσσόλι τα δημοσιοποίησε, ανακοινώνοντας το κλείσιμό της. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα πρόγραμμα προκειμένου να επιλυθούν αυτά τα προβλήματα, υπό την επωνυμία "Projetto Grande Brera". Σκοπός του ήταν να αποκτήσει η Πινακοθήκη όλες τις απαραίτητες υποδομές και χώρους που θα την έκαναν να λειτουργεί αποτελεσματικά, όπως ταιριάζει σε ένα σύγχρονο μουσείο τέχνης. Το 1972 είχε αποκτηθεί το γειτονικό μέγαρο Παλάτσο Τσιττέριο (Palazzo Citterio) αλλά δεν υπήρχαν οι πόροι αξιοποίησής του. Το πρόγραμμα τερματίστηκε το 1977 με τον θάνατο του Ρουσσόλι χωρίς να ολοκληρωθεί, αλλά το 1977 η πινακοθήκη άρχισε να λειτουργεί ξανά. Σταδιακά απελευθερώθηκαν χώροι και το 1982 έγινε δυνατή και η λειτουργία καφετέριας και βιβλιοπωλείου (ήταν το πρώτο ιταλικό μουσείο που απέκτησε παρόμοιες εγκαταστάσεις). Παρά τα προβλήματά της, η πινακοθήκη συνέχισε να λειτουργεί και κατά την δεκαετία του 1990 τα έργα της ανατοποθετήθηκαν, ενώ επανήλθαν και ορισμένα τα οποία η βιβλιοθήκη είχε δανείσει

17 Παρθένος βρεφοκρατούσα με τον Ιωάννη και την Μάρθα Η Αντρέα Μαντένια,Πολύπτυχο του Αγίου Λουκά Μπερναρντίνο Λουίνι,

18 Καναλέττο, Άποψη της Γκατσάτα, Κάρλο Κριβέλλι Η στέψη της Παρθένου κοντά στο Βαρέζε Η Γέννηση Κορρέτζιο Φραγκίσκου Διαλογισμός του Αγίου Δομήνικος Θεοτοκόπουλος Τζεντίλε ντα Φαμπριάνο, Πολύπτυχο της Valle Romita Παναγία βρεφοκρατούσα Τζιοβάννι Μπελλίνι, Η Σχετικό Βίντεο:

19