Ομιλία του Κώστα Παπαδάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτή του Κόμματος, στο 20ό Φεστιβάλ της εφημερίδας του Γερμανικού Κομμουνιστικού

Transcript

1 Ομιλία του Κώστα Παπαδάκη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και ευρωβουλευτή του Κόμματος, στο 20ό Φεστιβάλ της εφημερίδας του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Unsere Zeit για τις διεθνείς εξελίξεις Οι εξελίξεις που καταγράφονται σε διεθνές επίπεδο είναι σημαντικές και ραγδαίες. Τα επιτελεία των ιμπεριαλιστικών οργανισμών σε κάθε Σύνοδο Κορυφής, Διάσκεψη που πραγματοποιούν εκφράζουν μεγάλες ανησυχίες. Η καπιταλιστική μηχανή δεν παίρνει μπροστά, οι αστικές μελέτες αναθεωρούν προς τα κάτω τους δείχτες της ανάπτυξης, η κρίση συνεχίζεται με περιδίνηση μεγάλων καπιταλιστικών χωρών. Σχετική στασιμότητα καταγράφεται στις καπιταλιστικές οικονομίες στην ΕΕ και την Ευρωζώνη ενώ σαφείς τάσεις επιβράδυνσης χαρακτηρίζουν και την οικονομία της Κίνας. Οι ανταγωνισμοί οξύνονται, οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες γίνονται όλο και πιο εύθραυστες, κλυδωνίζονται από έντονη διαπάλη ανάμεσα σε αστικά κράτη, ανάμεσα σε μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους όπου καθένας επιδιώκει να εκτοπίσει τους ανταγωνιστές του. Ανάλογη διαπάλη διεξάγεται κι ανάμεσα σε μερίδες των αστικών τάξεων σε κάθε χώρα πυροδοτώντας μεταξύ άλλων αναμορφώσεις του αστικού πολιτικού συστήματος, αντικατάσταση φθαρμένων αστικών πολιτικών με νέες ικανότερες σε νέες συνθήκες στο να εγκλωβίζουν τις εργατικές λαικές συνειδήσεις στην αστική διαχείριση. Αυτοί οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κι η αναιμική ανάκαμψη του κεφαλαίου ενέχει τον υπαρκτό κίνδυνο να οδηγήσουν σε νέα κρίση που θα πληρώσουν και πάλι οι λαοί. Η επιβολή νέων δασμών απο της ΗΠΑ στην Κίνα και την ΕΕ, οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας και η ανταπάντηση με δασμούς κατά των ΗΠΑ, οι συνεχιζόμενες ανακατατάξεις σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και συμφωνίες ( Μπρέξιτ, ανταγωνισμοί στην Ευρωζώνη, αντιθέσεις για το προσφυγικό, αποχώρηση των ΗΠΑ απο τη συμφωνία για τα πυρηνικά στο Ιραν, καυγάδες για τη συμφωνία για το Κλίμα κ.α ) είναι ορισμένα στοιχεία των εξελίξεων. Αυτά και επιπλέον η οικονομική περιδίνηση μεγάλων καπιταλιστικών χωρών όπως της Ιταλίας, της Τουρκίας, της Αργεντινής, αποτελούν συμπτώματα του ανεπίστρεπτα άρρωστου και σε βαθιά σήψη καπιταλιστικού συστήματος με μόνιμο θύμα την εργατική τάξη σε κάθε χώρα του πλανήτη που πληρώνει το μάρμαρο με σκληρά αντεργατικά στο βωμό της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Στο έδαφος αυτής της κατάστασης στο επίπεδο της οικονομίας οι αστικές τάξεις για τη διασφάλιση των συμφερόντων τους και την εξασφάλιση ότι τα σχέδια που έχουν χαράξει θα υλοποιηθούν, αντιλαμβάνονται ως μονόδρομο ότι πρέπει να αναβαθμίσουν τις πολεμικές προετοιμασίες κι εξοπλισμούς, γνωρίζοντας καλά ότι στρατιωτικά θα «λυθεί» ό,τι δεν κερδηθεί σε οικονομικό και πολιτικό-διπλωματικό επίπεδο. Εδώ χρειάζεται να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας και στην άτυπη Σύνοδο των Υπουργών Αμυνας και Εξωτερικών της ΕΕ όπου πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα κι οι επικίνδυνες αποφάσεις της σηματοδοτούν τις εντεινόμενες προετοιμασίες για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε μια ευρύτατη ακτίνα που 1

2 ξεκινά από τη Βαλτική και καταλήγει στη Μεσόγειο. Αυτή περιλαμβάνει γεωστρατηγικής σημασίας περιοχές για τα συμφέροντα του κεφαλαίου όπως τα Δυτικά Βαλκάνια κι η Μέση Ανατολή, η Αφρική. Οι σχεδιασμοί αυτοί, αν και προχωρούν παράλληλα με την ενίσχυση της ΝΑΤΟικής παρουσίας στην περιοχή, με μέτωπο στη Ρωσία, δεν μπορούν να κρύψουν τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ, όσο και ανάμεσα σε κράτη - μέλη της ΕΕ με ανταγωνιστικά συμφέροντα, που πυροδοτούνται κι από τις επιθετικές κινήσεις των ΗΠΑ αυτήν την περίοδο. Αιχμή των ανταγωνισμών αυτήν την περίοδο αποτελεί το ξεκαθάρισμα λογαριασμών για τον έλεγχο των Δυτικών Βαλκανίων, η μεθόδευση της αλλαγής συνόρων και της ανταλλαγής εδαφών ανάμεσα σε Σερβία και το προτεκτοράτο του Κοσσόβου. Επίσης σημειώνουμε την προώθηση εν μέσω αντιθέσεων της στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας και της ένταξης της ΠΓΔΜ αλλά και της Σερβίας άμεσα στο ΝΑΤΟ και στην πορεία στην ΕΕ μέσα από την επιζήμια συμφωνία Τσίπρα- Ζάεφ, την οποία το ΚΚΕ απορρίπτει κι αντιπαλεύει αποτελώντας τη μοναδική πολιτική δύναμη στην Ελλάδα που αποκαλύπτει τις στοχεύσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ Με αυτή λοιπόν την απαράδεκτη συμφωνία επιχειρούν ΕΕ και ΝΑΤΟ κυβέρνηση να κλειδώσουν τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής υπέρ των ευρωατλαντικών συμφερόντων που έρχονται σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα της Ρωσίας και των ρωσικών μονοπωλίων. Επίδικο αποτελεί ο έλεγχος της «πύλης» στρατηγικής σημασίας των Δυτικών Βαλκανίων για τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας και τους διαύλους των αγορών προς την Ευρώπη. Πρόκειται για πολύ επικίνδυνους σχεδιασμούς που μπορούν να αποτελέσουν θρυαλλίδα εξελίξεων ντόμινο στην περιοχή συμπαρασύροντας αλλαγές συνόρων, πολεμικές συγκρούσεις και νέα έξαρση εθνικιστικών και κάθε είδους υπαρκτών κι ανύπαρκτων μειονοτικών κι άλλων αντιπαραθέσεων. Αλλωστε τέτοια σπέρματα αλυτρωτισμών σχετικά με την ύπαρξη δήθεν μακεδονικής γλώσσας και εθνικότητας εμπεριέχονται αυτούσια και στη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ (συμφωνία των Πρεσπών) για την ΠΓΔΜ. Τα εύθραυστα σύνορα και οι ενεργές πηγές συγκρούσεων στα Βαλκάνια που προήλθαν από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με τους ίδιους δράστες: την ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αποτελούν «ανοικτή πληγή» με θύματα τους λαούς της περιοχής και πεδίο για την μεθόδευση αυτών των ιμπεριαλιστικών σχεδίων. Τα αλυτρωτικά σχέδια για Μεγάλη Αλβανία, η από 1/1/19 κατάργηση συνόρων ανάμεσα στην Αλβανία και το Κόσσοβο, οι διεργασίες και συζητήσεις ανάμεσα σε Ελλάδα κι Αλβανία στο όνομα διευθέτησης «συνοριακών εκκρεμοτήτων» αποτελούν επιπρόσθετες αποδείξεις για την ανησυχητική έκβαση που παίρνουν οι εξελίξεις σε βάρος των λαών. Παράλληλα η 8ετής ιμπεριαλιστική σύγκρουση στη Συρία για τον έλεγχο αυτής της μεγάλης στρατηγικής σημασίας περιοχής για τις ενεργειακές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς της βρίσκεται σε ιδιαίτερα σημαντική καμπή. ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ εντείνουν τις απειλές και τα προσχήματά τους για να βάλουν στο χέρι και την περιοχή του Ιντλίμπ (Βόρειοδυτική Συρία) προκειμένου να αποσπάσουν μεγαλύτερο μερίδιο στο μοίρασμα της ιμπεριαλιστικής λείας που περιλαμβάνει και τον ανταγωνισμό ποια από 2

3 αυτές τις δυνάμεις που βομβάρδισαν τη Συρία θα πρωταγωνιστήσει στην ανοικοδόμησή της, και θα καρπωθεί νέα κέρδη σε ανταγωνισμό με αντίπαλα σχέδια όπως αυτά των Ρωσίας, Συρίας, του Ιραν αλλά και της Τουρκίας που έχει θέσει υπο κατοχή συριακά εδάφη. Στην ίδια περιοχή και ως συγκοινωνούν δοχείο επιδεινώνεται ανησυχητικά η κατάσταση με το Παλαιστινιακό ζήτημα. Το Ισραήλ αποθρασυμένο από την πρόκληση των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ επιδιώκοντας στην ουσία την αναγνώρισή της ως «πρωτεύουσα» του Ισραήλ, εντείνει την επιθετικότητα σε βάρος άοπλων Παλαιστίνιων, ανάμεσα τους γυναίκες, ανάπηροι, μικρά παιδιά με εκατοντάδες νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες. Από αυτήν την άποψη σε αυτές τις συνθήκες αποτελεί πολύ σημαντική πρωτοβουλία η κοινή Ανακοίνωση 48 Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων από όλο τον κόσμο που καταδίκασαν τα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού στην Παλαιστίνη, τις προκλήσεις των ΗΠΑ και την στάση της ΕΕ που στα λόγια εξισώνει το θύμα με το θύτη και στην πράξη αναβαθμίζει τις σχέσεις της με το ισραηλινό κράτος. Στην ανακοίνωση αυτή καυτηριάζεται ιδιαίτερα η στάση κομμάτων του ΚΕΑ και της γερμανικής «Die Linke»,που υποστηρίζουν με συγκεκριμένες ενέργειες την ισραηλινή κατοχή και τους εποικισμούς, κομμάτων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που έχουν κυβερνητικές θέσεις και στηρίζουν την εμβάθυνση των σχέσεων των χωρών τους με το Ισραήλ, που αρνούνται να αναγνωρίσουν επίσημα το Παλαιστινιακό κράτος. Αυτή η Κοινή Ανακοίνωση αποτελεί θετικό στοιχείο στην πάλη των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων κι απάντησης σε πολιτικές δυνάμεις με μεγάλες ευθύνες στο ξέπλυμα των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και στην προώθηση σχεδιασμών των αστικών τάξεων, δυνάμεις που επιβάλλεται να απομονωθούν. Ολοι οι παραπάνω «ανοικτοί λογαριασμοί» των καπιταλιστών που περιγράψαμε σε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ουκρανία, τη Βόρεια Αφρική, την Κορεατική Χερσόνησο, την Κινέζικη Θάλασσα αποτελούν πεδία σκληρών ανταγωνισμών που πυροδοτούν θεαματικές αυξήσεις των στρατιωτικών προϋπολογισμών με ορίζοντα δεκαετιών, εντεινόμενες πολεμικές προετοιμασίες, συγκρότηση νέων βάσεων πολεμικών ορμητήριων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ της ΕΕ, αλλά και των συμμάχων κι αντιπάλων τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση η εντεινόμενη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, η συγκρότηση της «πολυεπιπέδης στρατιωτικής συνεργασίας» (PESCO)κι άλλων ευρωνατοικων στρατηγείων και μηχανισμών, η αυτοτελής και σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ προώθηση ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών της ΕΕ σηματοδοτεί νέες ανησυχητικές εξελίξεις για τους λαούς. Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μας να θέσουμε μια σημαντική παράμετρο στην οποία θέλουμε να τοποθετηθούμε. Πρόκειται για τη θέση πως σε αυτήν την γεμάτη κινδύνους κατάσταση για τους λαούς αυτοί χρειάζεται να πάρουν το μέρος της Κίνας ή της Ρωσίας σε βάρος των ανταγωνιστών τους των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ ΕΕ. 3

4 Αυτές οι απόψεις ενισχύθηκαν κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης καθώς ισχυροποιήθηκε η Κίνα, έχασαν έδαφος οι ΗΠΑ, εκδηλώθηκαν σοβαρά προβλήματα στην ΕΕ ενώ ενισχύθηκε κι ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ρωσίας. Η αλήθεια όμως είναι ότι η καπιταλιστική Ρωσία δεν έχει καμιά σχέση με τη Σοβιετική Ενωση, ενώ στην Κίνα έχουν κυριαρχήσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής απο αρκετά χρόνια πριν και αυτό αποδεικνύεται με αναμφισβήτητα στοιχεία και μεταξύ αυτών την αγορά του μεγαλύτερου λιμανιού της Ελλάδας, του Πειραιά απο το μονοπώλιο της COSCO και την προκλητική, αντεργατική της στάση κατά του σωματείου και της πάλης των εργαζομένων. Είναι γνωστό οτι το «ταγκό» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών χρειάζεται δυο πλευρές. Η θέση που περιορίζει τον ιμπεριαλισμό στην επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ή έστω και σε αυτές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ την οποία επιβάλλεται βεβαίως να πολεμάμε διαρκώς, δεν παίρνει υπόψη την οικονομική βάση του καπιταλιστικού συστήματος, τα μονοπώλια, τις μετοχικές επιχειρήσεις, που ευημερούν τόσο στη Ρωσία, όσο και στην Κίνα. Η θέση που δεν παίρνει υπόψη αυτή την πραγματικότητα, αντικειμενικά δεν μπορεί να δει το καπιταλιστικό σύστημα ολοκληρωμένα και σφαιρικά, όπως είναι, με κρίκους τα καπιταλιστικά κράτη, τα οποία διαφέρουν μεταξύ τους και λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης. Τα μονοπώλια έχουν αναπτυχθεί και αναπτύσσονται σε όλες τις χώρες. Οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είναι κυρίαρχες τόσο στην Κίνα όσο και στη Ρωσία. Τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους δεν συμβιβάζονται με αυτά των λαών που και στις χώρες αυτές βιώνουν σκληρή καπιταλιστική εκμετάλλευση. Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Το γεγονός οτι ορισμένα καπιταλιστικά κράτη κατέχουν διαφορετική, π.χ υποδεέστερη θέση στο σύστημα, όπως η Ελλάδα, με σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης ανάλογα με την οικονομική, στρατιωτική και πολιτική τους δύναμη, επιδιώκοντας να αναβαθμίσουν τη θέση τους δεν τους μετατρέπει ασφαλώς σε φιλολαικές δυνάμεις, το αντίθετο. Γίνονται κι αυτά όλο και πιο επιθετικά για να αποσπάσουν ολοένα και μεγαλύτερα μερίδια από την ιμπεριαλιστική λεία. Αυτή η ανισομετρία, γνώρισμα του καπιταλιστικού συστήματος είναι η ρίζα κι η πηγή των ανταγωνισμών που πληρώνουν με το αίμα τους οι λαοί. Τα μονοπώλια και σε αυτές τις χώρες με σχετικά υποδεέστερη θέση απομυζούν ολοένα και περισσότερα καπιταλιστικά κέρδη από την εκμετάλλευση των των εργαζομένων κι αυτή είναι η βασική πηγή για την ισχυροποίησή τους. Στις συνθήκες αυτές η ανάλυση των κομμουνιστών για τις πραγματικές αιτίες της κρίσης αλλά και τον ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης αποκτά μεγάλη σημασία για την προετοιμασία του εργατικού λαϊκού κινήματος και το δυνάμωμα της ταξικής πάλης, για να κατανοηθεί από την εργατική τάξη η σημασία της σοσιαλιστικής οργάνωσης της παραγωγής που είναι ο μόνος δρόμος για την εξάλειψη των αιτιών της κρίσης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Το ΚΚΕ έγκαιρα έχει προειδοποιήσει τον ελληνικό λαό και τους λαούς στο εξωτερικό για τον βρώμικο ρόλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μπορεί να αναλογιστεί κανείς καλύτερα σήμερα τις συνέπειες για τον ελληνικό λαό αν το ΚΚΕ υπέκυπτε σε όλες τις αστικές, οπορτουνιστικές δυνάμεις, το ΚΕΑ, τροτσκιστικές κ.α ομάδες που το 4

5 εγκαλούσαν γιατί δεν στήριζε αλλά αποκάλυπτε τη δήθεν κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα. Αυτή η συμβολή του ΚΚΕ στην ουσιαστική διαφώτιση των λαών αποτελεί σήμερα παρακαταθήκη. Γιατί η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποδείχθηκε όντως πολύ επικίνδυνη για το λαό μας και άλλους λαούς. Με όχημα τη "Γεωστρατηγική Αναβάθμιση της Ελλάδας" προωθεί τα συμφέροντα των μονοπωλίων εμπλέκοντας συστηματικά τη χώρα στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Διαθέτει τις στρατιωτικές βάσεις για τις επιθετικές ανάγκες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στον πόλεμο στη Συρία, στη Λιβύη και στο Ιράκ ενώ μάλιστα τις διευρύνει και τις αναβαθμίζει μετατρέποντας τη χώρα μας σε ιμπεριαλιστικό ορμητήριο. Διατηρεί επίσης στρατιωτικές δυνάμεις σε πολλές ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό, αναπτύσσει ευρεία στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ, έχει καλέσει ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις στο Αιγαίο πέλαγος, συμμετέχει στην υλοποίηση των πρόσφατων πολύ επικίνδυνων αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ τόσο στην άτυπη Συνόδο των υπουργών Αμυνας και Εξωτερικών της ΕΕ όσο και στην τελευταία Σύνοδο του ΝΑΤΟ, επιβεβαίωσε ότι όχι μόνο συμμετέχει αλλά είναι χωμένη «μέχρι το λαιμό» σε αυτούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς. ΝΑΤΟικοτερη του ΝΑΤΟ, σημαιοφόρος των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ ΕΕ στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή ξεπλένει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Κουνά, μάλιστα, το δάχτυλο προς συμμόρφωση και σε άλλες χώρες και εμπλέκει τη χώρα μας σε μεγάλες περιπέτειες με δεδομένη και την επιθετικότητα της αστικής τάξης της Τουρκίας σε Αιγαίο και Κύπρο, των κλιμακούμενων ανταγωνισμών, που όπως έχει αποδειχθεί, ο λαός κι η χώρα μας εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ βρίσκεται σε μόνιμο και μεγάλο κίνδυνο. Ανάλογα επικίνδυνη είναι κι η στάση των αστικών κυβερνήσεων στην Πορτογαλια και την Τσεχία Η κυβέρνηση της Πορτογαλίας στηρίζει με θέρμη όλους τους ΝΑΤΟικους στόχους, σε εξοπλιστικό και επιχειρησιακό επίπεδο, αναπτύσει νέες Νατοικές υποδομές ενώ όπως δήλωσε πρόσφατα ο Υπ Αμυνας της «δεν θυμάται ποτέ καλύτερες σχέσεις» της χώρας του «με τις ΗΠΑ». Οσο για την κυβέρνηση της Τσεχίας αυτή συμμετέχει στην PESCO ενώ έδωσε το παρόν νομιμοποιώντας τα εγκαίνια-πρόκληση της Αμερικανικης πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. Πρόκειται για αντιλαικές επιλογές των εν λόγω αστικών τάξεων να συμπράξουν με τα εγκληματικά σχέδια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Στη βάση της παλαιότερης και πρόσφατης πείρας αποδεικνύεται δηλαδή ότι δεν υπάρχει φιλολαικός δρόμος διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η αυταπάτη οτι με τη στήριξη αστικών κυβερνήσεων απο ΚΚ έστω για ανακούφιση του λαού έχει στοιχίσει ακριβά στο κομμουνιστικό κίνημα γιατί νομιμοποιεί την καπιταλιστική εκμετάλλευση που βασανίζει διαρκώς την εργατική τάξη, καλλιεργεί 5

6 εφησυχασμό και σπρώχνει πίσω το εργατικό κίνημα, διευκολύνει την εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Οι προβληματικές τοποθετήσεις σε αυτά τα κεντρικά ζητήματα πηγάζουν απο τη θέση περι ενδιάμεσου συστήματος ή μεταβατικού σταδίου ανάμεσα στον Καπιταλισμό και το Σοσιαλισμό, που προκαλεί πολλά προβλήματα στο κομμουνιστικό κίνημα και στην ταξική πάλη αναγορεύοντας ως προοδευτικό στοιχείο των εξελίξεων την εξουσία, την κυριαρχία των μονοπωλίων που διατηρούνται σ αυτό το αποκαλούμενο μεταβατικό στάδιο. Κι αυτά την ώρα που έχουν ωριμάσει οι υλικοί όροι για το κτίσιμο της νέας, της σοσιαλιστικής κοινωνίας και προβάλλεται αντικειμενικά η ανάγκη επίλυσης της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας, καθορίζοντας οτι στην εποχή μας ο χαρακτήρας της επανάστασης είναι σοσιαλιστικός και η διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα μπορεί να προωθείται μέσα απο την αντιμονοπωλιακή -αντικαπιταλιστική γραμμή συσπείρωσης και πάλης. Επι τη ευκαιρία της παρουσίας μας εδώ στη Γερμανία, επίτρέψτε μας να πούμε δυό λόγια για την εκτίμηση μας για το ρόλο της αστικής τάξης της Γερμανίας σε σχέση με την ΕΕ. Κερδίζει μεν περισσότερα από άλλες αστικές στο πλαίσιο της ΕΕ και του διεθνούς ανταγωνισμού αλλά συχνά αναλύσεις τις αποδίδουν μονομερή ηγεμονία σε βάρος των άλλων αστικών τάξεων που παρουσιάζονται λίγο πολύ ως θύματα «επιβολής»ή «εξαναγκασμού» αθωώνοντάς τες. Ομως οι σχέσεις ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη είναι πιο σύνθετες. Αυτές αντικειμενικά αναπτύσσονται με όρους ανισοτιμίας ανάμεσα στα αστικά κράτη, λόγω της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Ετσι στη διαπλοκή των καπιταλιστικών οικονομιών, μέσα από διαπάλη, τη σφραγίδα της βάζει η ισχυρότερη. Ομως έχει κι η κάθε φορά ασθενέστερη αστική τάξη τα δικά της συμφέροντα που υπολογίζει να ικανοποιήσει για να βελτιώσει τη θέση της στο διεθνή ανταγωνισμό. Αυτή η ικανοποίηση των συμφερόντων της όχι μόνο δεν αφορά τη βελτίωση της ζωής των δικαιωμάτων του λαού αλλά το αντίθετο στρέφεται ευθέως σε βάρος τους. Η δε επίκληση της χαμένης λαικής κυριαρχίας αποδίδοντάς τη στις ανισόμετρες σχέσεις μεταξύ των καπιταλιστικών οικονομιών είναι αποπροσανατολισμός. Αφού η εργατική τάξη, ο λαός δεν μπορεί να είναι κυρίαρχος όσο διαρκούν οι εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, όσο ο λαός δεν έχει στα δικά του χέρια την εξουσία. Κυρίαρχος μπορεί να είναι ο λαός που έχει στα χέρια του την εξουσία και οικοδομεί την οικονομία με κριτήριο τα δικά του συμφέροντα κι όχι αυτά των μονοπωλίων, κυρίαρχος είναι ο λαός μόνο όταν οικοδομεί το σοσιαλισμό. Ανάλογες αποπροσανατολιστικές απόψεις διασπείρονται και στην Ελλάδα ότι δήθεν υπάρχει κατοχή από την Γερμανία. Μια επιζήμια θέση που αθωώνει την αστική τάξη της Ελλάδας και συχνά πλασάρεται από αστικά κυβερνητικά επιτελεία και αστικά κόμματα για να κρύψει τις ευθύνες της αστικής τάξης και της ελληνικής κυβέρνησης στην προώθηση της αντεργατικής πολιτικής. Αν δεν αντιληφθούμε λοιπόν αυτή τη συνθετότητα των σχέσεων εξάρτησης κι αλληλεξάρτησης ανάμεσα στα αστικά κράτη δεν θα μπορούμε να εξηγήσουμε τις εξελίξεις και θα οδηγούμαστε μέχρι και σε παραλογισμούς όπως πχ ότι η Γερμανία, η οποία εξαρτάται ενεργειακά κατά τα 2/3 από τη Ρωσία, είναι εξαρτημένο κράτος ή ότι οι ΗΠΑ που είναι εκτεθειμένες σε τεράστιο δανεισμό από την Κίνα εξαρτώνται ή κατέχονται από αυτήν. 6

7 Το συμφέρον των λαών επιβάλλει επιβάλλει να απορρίψουν το δρόμο της εκμετάλλευσης που οδηγεί σε πολλαπλασιασμό των κινδύνων να χύσουν και το αίμα τους στο βωμό αυτών των μονοπωλιακών συμφερόντων, των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι ξεσπιτώνουν εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες από τον τόπο τους και εγκλωβίζουν χιλιάδες οικογένειες κατατρεγμένων στην Ελλάδα που ζούνε σε άθλιες συνθήκες, ενώ ο προορισμός τους είναι για άλλες χώρες της Ευρώπης. Στις συνθήκες αυτές το ΚΚΕ ακολουθεί διεθνιστική στάση αρχών, παλεύει κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων, καταδικάζει την πολιτική της καταστολής της ΕΕ, στέκεται στο πλευρό των προσφύγων και των μεταναστών, συμβάλλει στην οργάνωση της λαϊκής αλληλεγγύης, είναι σε σύγκρουση με το ρατσισμό και τη ξενοφοβία, με τη φασιστική εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα. Αντιπαλεύει την πολιτική ΕΕ κυβερνήσεων που αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως μπαλάκι, ενισχύοντας την πολιτική και τους μηχανισμούς τύπου Δουβλίνο, με εγκλωβισμό τους στις πύλες εισόδου σε άθλιες κι απάνθρωπες συνθήκες όπως το στρατόπεδο της Μόριας στο νησί Λέσβος στην Ελλάδα, και ταυτόχρονη διείσδυση των ευρωπαικών μονοπωλίων στις χώρες προέλευσης και διέλευσης των μεταναστών σε Β Αφρική και Μ. Ανατολή στο όνομα δήθεν της αποτροπής της μετανάστευσης με στόχο να επικρατήσουν σε βάρος των άλλων διεθνών ανταγωνιστών τους. Αυτή την απαράδεκτη πολιτική υλοποιούν και οι τελευταίες διμερείς συμφωνίες ανάμεσα σε κράτη μέλη της ΕΕ για το προσφυγικό προκειμένου να παρακαμφθούν αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις τους, συμπεριλαμβανομένων και των διμερών συμφωνίων όπως αυτή ανάμεσα στη Γερμανία και την Ελλάδα. Η έκφραση ικανοποίησης για τις αποφάσεις της τελευταίας συνόδους κορυφής της ΕΕ για το μεταναστευτικό από τις κυβερνήσεις τόσο της ομάδας των χωρών του Βίσενγκραντ και τους εθνικιστές όσο και τους "κοσμοπολίτες", κατέρριψαν το μύθο περί διαίρεσης της ΕΕ ανάμεσα στο "σκότος και την καταστολή" απ τη μία και την πρόοδο και την αλληλεγγύη απ την άλλη. Παρά τις όποιες αντιθέσεις, μία είναι η ΕΕ και γίνεται ακόμα πιο αντιδραστική και εχθρική για τους λαούς, ένα είναι το καπιταλιστικό σύστημα που τα βάθρα του αφήνουν όλοι τους ανέγγιχτα και με σωστή ανάλυση αυτής της πραγματικότητας μπορεί να γίνεται πιο αποτελεσματικός ο αγώνας ενάντια στις φασιστικές, ακροδεξιές δυνάμεις. Τα επεισόδια και οι επιθέσεις κατά μεταναστών και άλλων από ακροδεξιές - νεοναζιστικές ομάδες στο Κέμνιτς σηματοδοτούν την ανάγκη οι κομμουνιστές να παρεμβαίνουν δημιουργώντας δεσμούς με τις εργατικές λαικές δυνάμεις που αντιδρούν και κινητοποιούνται ενάντια σε αυτήν την ανησυχητική κατάσταση και με πρωτοβουλίες που μπορούν να αναλαμβάνουν να προβάλλουν ότι αποφασιστική πάλη ενάντια στο φασισμό, στα νεοναζιστικά μορφώματα είναι η ενίσχυση της πάλης ενάντια στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τα γεννά. Ετσι θα αποκαλύπτεται κι ο ρόλος σοσιαλδημοκρατικών οπορτουνιστικών δυνάμεων που επιχειρούν να 7

8 ξεπλυθούν στο ονομα της πάλης ενάντια στο φασισμό και να ρίξουν νερό στο μύλο της αστικών δικομματικών διπόλων με ψευτοδιλήμματα παγίδα για τους λαούς. Η πείρα των λαών οδηγεί με ασφάλεια στο συμπέρασμα ότι οι σύμμαχοι τους δεν ήταν ποτέ ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουν το ΝΑΤΟ,η ΕΕ, οι ΗΠΑ, όπως και κάθε ένωση αστικών τάξεων. Ο «λύκος» φίλος δεν πιάνεται. Οι λυκοσυμμαχίες των συμφερόντων των αστικών τάξεων, ευκαιριακές ή μονιμότερες είναι ξένες κι εχθρικές προς τα συμφέροντα των λαών. Αυτοί έχουν άλλο δρόμο να επιλέξουν. Μπορούν σήμερα να παρακάμψουν οπορτουνιστικές κι άλλες σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις στην Ευρώπη που προσδοκούν να αναλάβουν ρόλο σύγχρονής σοσιαλδημοκρατίας στη χώρα τους. Ανεξάρτητα αν κάποιοι από αυτούς ασκούν άσφαιρη κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, κριτική τύπου Μελανσόν, Βάγκενκνεχτ κλπ ή συνεργάζονται ευθέως με το ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο του ΚΕΑ βλ Λίνκε. Αμφότερες πλευρές σε κάθε ευκαιρία «ξεπλένουν» την ΕΕ, ζητώντας μια άλλη καλύτερη ευρωένωση με κάλπικες απειλές εντός των τειχών για «σχέδια Β» κλπ. Επιδιώκουν τάχα τη διόρθωση της ΕΕ και τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος. Απαντάμε: η ΕΕ και το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί δεν μπορούν να γίνουν καλύτερα μόνο χειρότερα, δεν διορθώνονται ανατρέπονται γιατί η δημιουργία και η ανάπτυξη, η πολιτική και η ιδεολογία της υπηρετεί τους οικονομικούς ομίλους και εχθρεύεται τα εργατικά, λαικά συμφέροντα. Ανάλογη επιχείρηση εξαπάτησης αυτές οι δυνάμεις προωθούν και με τη θέση τους για το ΝΑΤΟ. Πίσω από τη συνθηματολογία περί διάλυσής του, στοχεύουν να υπονομεύσουν τη γραμμή της πάλης κάθε λαού για αποδέσμευση της χώρας του από την ιμπεριαλιστική πολιτικο-πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ. Αλλωστε για το αν η θέση περί διάλυσης του ΝΑΤΟ είναι επικίνδυνη για το σύστημα υπάρχουν κι ομολογίες των ίδιων αυτών που τις πλασάρουν. Τα όσα έβγαλε στη φόρα πριν από μερικά χρόνια το «Wikileaks» για τον Γκρέγκορ Γκίζι, τότε πρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της γερμανικής «Die Linke» (μέλους της GUE και του λεγόμενου Κόμματος της Αριστεράς - ΚΕΑ) και vυν πρόεδρο του ΚΕΑ. Γράφει λοιπόν «ο Αμερικανός πρέσβης στη Γερμανία, σε τηλεγράφημά του», που μεταβιβάζει στην Ουάσιγκτον, ότι σε συνάντησή του με τον Γκίζι ο τελευταίος τον καθησύχασε σχετικά με το αίτημα που προβάλλει αυτό το κόμμα περί «διάλυσης του ΝΑΤΟ». «Το επικίνδυνο» - του είπε ο Γκίζι - «θα ήταν το αίτημα της αποδέσμευσης της Γερμανίας από το ΝΑΤΟ, και όχι γενικά το αίτημα της διάλυσης. Αυτό έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται, αφού για τη διάλυση του Οργανισμού θα πρέπει να υπάρξει συγκατάθεση των ΗΠΑ, της Γαλλίας και της Μεγάλης Βρετανίας, και κάτι τέτοιο δεν είναι ρεαλιστικό». Η θέση λοιπόν για Διάλυση του ΝΑΤΟ είναι θέση αποδοχής και αθώωσής του, μέχρι να 'ρθει...κάπου, κάπως, κάποτε, η μέρα της διάλυσής του... Αποτελεί εμπόδιο στο να προσανατολιστεί κάθε λαός στον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του και τις συμμαχίες της, για την ανατροπή και αποδέσμευση της κάθε χώρας από αυτές. 8

9 Να γιατί λοιπόν σήμερα χρειάζεται πάλη και συσπείρωση με τους Κομμουνιστές σε επαναστατική γραμμή και κατεύθυνση. Σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τις ενώσεις του με την κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης μαζί με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά, με την στήριξη κι αλληλεγγύη των άλλων λαών, να γίνουν πρωταγωνιστές στην πάλη οι ίδιοι να γίνουν ιδιοκτήτες του πλούτου που παράγουν. Το ΚΚΕ 100 συμπληρώνοντας 100 χρόνια από την ίδρυση του με επαναστατική αισιοδοξία πραγματοποιεί ένα πλατύ ανοιγμα στην εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαικά στρώματα με την πολιτική του πρόταση. Με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση που ξεκινά με την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη, με τον κομμουνιστικό τρόπο παραγωγής, με την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής τον Κεντρικό Σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο. Για αποδέσμευση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, με την εργατική τάξη στην εξουσία χωρίς εκμετάλλευση, πόλεμο, φτώχεια, προσφυγιά.η ταξική πάλη της εργατικής τάξης συνεχίζεται σε άλλες συνθήκες και με άλλες μορφές τόσο στην περίοδο που μπαίνουν τα θεμέλια της νέας κοινωνίας όσο και κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής ανάπτυξης σε μια διαρκή πάλη για την εξάλειψη κάθε μορφής ομαδικής και ατομικής ιδιοκτησίας, την επέκταση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και την ισχυροποίηση του Κεντρικού Σχεδιασμού, των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής. Αυτά τα διδάγματα έβγαλε η μελέτη της πείρας από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση κι αντεπανάσταση. Αυτό το δρόμο βαδίζει το ΚΚΕ και προσπαθεί να δυναμώσει την κοινή δράση με δεκάδες άλλα ΚΚ μεταξύ αυτών και το DKP στην Ευρώπη και σε άλλες περιοχές, με συζήτηση των διαφορετικών απόψεων και την απαραίτητη ιδεολογική διαπάλη. Αυτό το δρόμο συνεχίζει το ΚΚΕ στηρίζοντας το σοβαρό βήμα που έχει γίνει με τη συγκρότηση της "Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας" στην οποία συμμετέχει σημαντικός αριθμός Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης και την έκδοση του περιοδικού "Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση" (ΔΚΕ) που μελετάει σύγχρονα θεωρητικά ζητήματα». Το ΚΚΕ στην κορύφωση των εορτασμών για τα 100χρονά του στις Νοέμβρη φέτος, θα φιλοξενήσει στην Αθήνα τη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, συμβάλλοντας στην ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων, την ιδεολογικοπολιτική συζήτηση για τα κρίσιμα ζητήματα της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος και της ταξικής πάλης εντείνοντας τις προσπάθειες για την εξαγωγή απαραίτητων συμπερασμάτων για να επιτελέσουν τα ΚΚΕ την ιστορική αποστολή τους, να δυναμώσουν την πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. 9