Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο AΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ, ΠΟΤΕ; AΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ;

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 560 / Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 / Τιμή: 1,50 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο 50 χρόνια EΡΓΑΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ EΡΓΑΤΙΚΟ EΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ KΟΜΜΑ Eκδήλωση για τα 50χρονα της E E/EEK τροτσκιστές οργανώνει το Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα την Tετάρτη 27 Nοεμβρίου, ώρα 18.30, στην EΣHEA (Aκαδημίας 20) Tο τροτσκιστικό κίνημα στους ταξικούς αγώνες Στο δρόμο του διεθνισμού AΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ, ΠΟΤΕ; AΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ, ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΙ; Tώρα είναι η ώρα. Mια μικρή κατηγορία εργαζομένων, οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων, επί 11 εβδομάδες αψηφούν τη βαρβαρότητα της συγκυβέρνησης Σαμαρά Bενιζέλου. Aρνούνται να πάνε σαν πρόβατα στο σφαγείο. Aντιστέκονται υπερασπίζοντας το δικαίωμα στην εργασία και τη ζωή. εν δέχονται αδιαμαρτύρητα να τους πετάξουν στον καιάδα της ανεργίας. Aψηφούν τις απειλές της κυβέρνησης και τη βία της αστυνομίας αυτής της παράνομης και καταχρηστικής κυβέρνησης των Mνημονίων. Aψηφούν τον ορυμαγδό καταγγελιών από τα διαπλεκόμενα και δουλικά MME αργυραμοιβών και εργολάβων που καμμιά σχέση δεν έχουν με τον τύπο και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. εν υποκύπτουν στις πιέσεις των κομματικών παρατάξεων της N που με τα αμειβόμενα στελέχη της στα πανεπιστήμια προσπαθεί να υποδαυλίσει αντιδράσεις κοινωνικού αυτοματισμού και να στρέψει φοιτητές κυρίως τους πρωτοετείς- και γονείς κατά των απεργών. Aντιστέκονται επίσης σθεναρά στις μεθοδεύσεις γραφειοκρατών συνδικαλιστών και τις νουθεσίες δήθεν προοδευτικών και «κομμουνιστών». OΙ ΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ ΙΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ ίνουν έναν αγώνα για όλους, έναν αγώνα που πρέπει να τον δώσουν όλοι. Όλοι όσοι θυσιάζονται στο βωμό της τήρησης των όρων των Mνημονίων. Tων παράνομων και παράλογων δανείων που χρησιμοποιούνται για τη σωτηρία του τραπεζιτικού κεφαλαίου φέρνοντας την καταστροφή των εργαζομένων και όλου του ελληνικού λαού. Για την αποπληρωμή ενός χρέους που δεν το προκάλεσαν οι εργαζόμενοι αλλά τα κερδοσκοπικά παιχνίδια του χρηματοπιστωτικού συστήματος κι η διαφθορά και οι απάτες του σήποντος πολιτικού συστήματος. Για την αποπληρωμή ενός μη βιώσιμου χρέους, ενός μη βιώσιμου καπιταλισμού σε κρίση και παρακμή. Tί περιμένουν οι υπόλοιποι κλάδοι των εργαζομένων που έχουν μπει στη σειρά στο σφαγείο του χασάπη; Nα έχουν την τύχη της EPT; Tί περιμένουν οι εργάτες των Aμυντικών Συστημάτων, της EΛBO, της ΛAPKO; Oι καθηγητές που βλέπουν να απολύονται κατά χιλιάδες με τη μέθοδο της κινητικότητας, της διαθεσιμότητας, προθάλαμων των απολύσεων και της ανεργίας; Tί περιμένουν οι γιατροί του EΣY κι οι γιατροί του EOΠYY που κατά χιλιάδες πετιούνται στο δρόμο; Aρκεί μια τριήμερη απεργία και μια εξαγγελία 24ωρων για «συνομιλίες» με το φασιστοειδές στο υπουργείο υγείας; Tί περιμένει προσωπικά ο καθένας, να διαλυθεί η δημόσια παιδεία, η υγεία, να περικοπούν κι άλλο οι συντάξεις και τα εργασιακά δικαιώματα; Nα εκτοξευτεί κι άλλο η ανεργία; Eργαζόμενοι, εργαζόμενες, γονείς, φοιτητές, όλοι στο πλευρό των αγωνιζομένων υπαλλήλων των πανεπιστημίων. Nα μη μείνουν άλλο μόνοι. O αγώνας τους αγώνας όλων μας. Nίκη στους απεργούς διοικητικούς των πανεπιστημίων. Πετάχτε έξω τους συμβιβασμένους, υποταγμένους και πουλημένους γραφειοκράτες συνδικαλιστές που γίνονται τροχοπέδη στους αγώνες. Oργανώστε απεργίες, καταλήψεις, Γενική Πολιτική Aπεργία ιαρκείας για την ανατροπή της καταρρέουσας κυβέρνησης των Mνημονίων εφαρμογή ενός έκτακτου προγράμματος αντιμετώπισης της καπιταλιστικής χρεοκοπίας με εργατική διέξοδο από την κρίση. Αν όχι τώρα, πότε; Aν όχι εμείς, ποιοί; Σ αυτό το φύλλο Βιομηχανία δικών συντρόφων για τα γεγονότα του Δεκέμβρη 2009 σελ. 3 Πανελλαδική συνέλευση της Πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα σελ. 4-5 Συνέντευξη ΕΛΒΟ σελ. 7 Προϋπολογισμός 2014 Το πιο σύντομο ανέκδοτο προϋπολογισμός του 2014 Ο που κατατέθηκε την Πέμπτη 21/11/2013 στην Βουλή ίσως είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο της χρονιάς. Πιο σύντομο και από την θρυλούμενη ανάκαμψη της οικονομίας το Συνέχεια στη σελ. 16 Στο πλευρό των αγωνιζομένων καθαριστριών Ηταν πριν δύο μήνες, όταν οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, εργαζόμενες αορίστου χρόνου, πληροφορήθηκαν πως δε χωρούσαν στο κίβδηλο success story της κυβέρνησης του κεφαλαίου και της τρόικας. Απολύθηκαν αιφνιδιαστικά μέσα σε ένα πρωινό. Συνέχεια στη σελ. 16 Πολυτεχνείο 2013 σελ. 8-9 Γερμανική επανάσταση 95 χρόνια Προκήρυξη της ομάδας «Σπάρτακος» σελ. 12

2 σελίδα 2 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σελίδα 3 Λευκάδα. Όπως λέμε Λαμπεντούζα. Όπως λένε «Λαθρομετανάστες». Το Eργατικό Eπαναστατικό Kόμμα και η συντακτική επιτροπή της «Nέας Προοπτικής» εκφράζουν την αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη στους συντρόφους της εφημερίδας «Eργατική Aλληλεγγύη» και του Σοσιαλιστικού Eργατικού Kόμματος. Στις 12 εκέμβρη η σ. Kατερίνα Θωίδου, δημοσιογράφος της «Eργατικής Aλληλεγγύης» και μέλος της KEEPΦA και οι σ. Tάσος Aναστασιάδης, εκδότης της «Eργατικής Aλληλεγγύης» και Πάνος Γκαργκάνας, Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός Το γράμμα «Λάμδα» διευθυντής της εφημερίδας, ιδρυτικό στέλεχος του ΣEK και μέλος του συντονιστικού της ANTAPΣYA, παραπέμπονται σε δίκη. Mηνυτής ο δικηγόρος - νομικός σύμβουλος επί συμβάσει έργου της Xρυσής Aυγής Iωάννης Aνδριόπουλος. Είναι ένας εκ των έξι μηνυτών κατά του σ. Σάββα Mιχαήλ και του πρώην πρύτανη του EMΠ K. Mουτζούρη και ένας εκ των δύο που προσήλθαν στη δίκη που έληξε με την πανηγυρική αθώωση των κατηγορουμένων. Στην περίπτωση του Oπως λένε αυτούς, που επιβαίνουν «λαθραία» στη βάρκα της Ζωής, διαπράττοντας την Ύβρη να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον. Χωρίς την άδεια του «Νόμου». Και ο «Νόμος», άμεσα ή έμμεσα, τιμωρεί. «Τιμωρήθηκαν», για άλλη μια φορά, τη Παρασκευή 15 Νοέμβρη, όταν αναποδογύρισε το πλοιάριο στο οποίο επέβαιναν, ανοιχτά της Λευκάδας. Άφησαν δώδεκα άψυχα κορμιά να πλέουν σαν κούτσουρα στη θάλασσα, για να τα «ψαρέψουν» οι δύτες του λιμενικού. Τέσσερα από αυτά τα «κούτσουρα» ήταν παιδιά. Η λογιστική του θανάτου, μετράει τις εισόδους-εξόδους ανθρώπων στο «απαγορευμένο έδαφος» της επικράτειας, όπως μετράει τα σφαχτάρια που μπαίνουν στο σφαγείο σε «κεφάλια» και βγαίνουν σε κιλά κρέας. Τόσοι μπήκαν φέτος, τόσοι βγήκαν, τόσοι πάγωσαν κρυμμένοι σε κάποια «γωνιά» του Έβρου, τόσοι πνίγηκαν στη θάλασσα, τόσοι αγνοούνται. Τόσοι συνελήφθησαν στα σύνορα, τόσους έχουμε ξεχάσει σε κάποιο «κέντρο κράτησης», χωρίς νερό, φαγητό και τουαλέτες. Οι μακάβριες αριθμητικές αναφορές, λοιπόν, προσθέτουν τους 12 της Λευκάδας, στους 390 που χάθηκαν πρόσφατα στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας, στα δύο διαδοχικά ναυάγια της 3 ης και 15 ης Οκτωβρίου. Τότε, όταν μεταξύ των πτωμάτων που ανασύρθηκαν ήταν και ένα 20χρονο κορίτσι, ακόμα δεμένο με το μωρό της με τον ομφάλιο λώρο. Μήπως τελικά η επαναλαμβανόμενη φρίκη είναι σύμπτωση; Μήπως είναι ευθύνη των ίδιων των προσφύγων που «επέλεξαν» να εμπιστευτούν τις τύχες τους σε δουλεμπόρους που τους φόρτωσαν σε αναξιόπιστα σαπιοκάραβα, ακατάλληλα ακόμα και για μικρά ταξίδια; Για να το ισχυριστεί κάποιος αυτό, προφανώς θα πρέπει να έχει το «μαγικό ζύγι», που μετράει κι αξιολογεί τον πνιγμό στη θάλασσα ως κάτι ποιοτικά διαφορετικό και χειρότερο από τον αργό και βασανιστικό θάνατο της πείνας, από το να σου έρθει καμιά Ιμπεριαλιστική βόμβα στο κεφάλι, ή να πέσεις θύμα εμφύλιας σφαγής, υποκινούμενης από Ευρωπαίους κι Αμερικάνους «δημοκράτες» και ζάμπλουτους Άραβες σεΐχηδες. Τελικά, μήπως η μετανάστευση είναι προϊόν «ελευθέρας επιλογής», όπως όταν ένας υτικός κεφαλαιοκράτης επιλέγει να πάει στο Πουκέ για καλοκαιρινές διακοπές ή στο Γκστάαντ για Χριστουγεννιάτικο σκι; Η Μεσόγειος θάλασσα, το νοτιότερο φυσικό όριο της Ευρώπης, από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε το υδάτινο «θέατρο» μεγάλων μετακινήσεων πληθυσμών, εμπορικών ταξιδιών ιστορικών θαλασσοπόρων λαών, του «παντρέματος», της ανταλλαγής και του διαρκούς «διαλόγου» μεταξύ των πολιτισμών, ως το σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Σήμερα, τα «κοσμοπολίτικα» νερά της Μεσογείου έχουν μετατραπεί σε θαλάσσιο νεκροταφείο για τους «εισβολείς» στο έδαφος της Ευρώπης-Φρούριο, έχουν μετατραπεί σε «ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα» που ορίζει με θανατηφόρα σαφήνεια τα όρια του «μη παρέκει». Ένας «τρίτος κόσμος», βυθισμένος στην φτώχεια, σήμαινε μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα προς τον «πρώτο κόσμο», που τους έκανε λίγο-πολύ δεκτούς για να τους «ξεζουμίσει» και εκμεταλλευτεί ώσπου να χαθεί και το τελευταίο ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας από μέσα τους. Ένας «πρώτος κόσμος», όμως, που παραπαίει μέσα στη καπιταλιστική χρεοκοπία, παράλληλα με τον περαιτέρω εξανδραποδισμό των λαών του «τρίτου κόσμου», σημαίνει αυστηροποίηση των όρων μετανάστευσης, σημαίνει ανθρωποκυνηγητό στα σύνορα, σημαίνει απόπειρες «πα- Σάββα Mιχαήλ ο εν λόγω δικηγόρος θεώρησε ότι η προκήρυξη που περιείχε τη φράση «ο λαός δεν ξεχνά τους φασίστες τους κρεμά» είναι επιλήψιμη και πρέπει να διωχθεί. Tώρα, έκανε μήνυση γιατί η «Eργατική Aλληλεγγύη» άσκησε κριτική στις μεθοδεύσεις σε βάρος του δικαιώματος στην Iθαγένεια των παιδιών των μεταναστών. O ίδιος είχε ασκήσει την προσφυγή στο Σ.τ.E. κατά του νόμου για την Iθαγένεια, που θα έλυνε το πρόβλημα περίπου παιδιών μεταναστών που έχουν γεννηθεί και σπουδάσει στην Eλλάδα. Mε την συνδρομή πολλών μελών της κοινοβουλευτικής ομάδας της N κατάφεραν να αποσυρθεί ο νόμος. Mε τη βιομηχανία μηνύσεων ο συνήγορος των ναζιστών επιχειρεί να κερδίσει σε κάποιες υποθέσεις το δεδικασμένο ώστε να προωθήσουν τη φίμωση του εργατικού κινήματος και κάθε φωνής που τολμά να αντιταχθεί στη ρατσιστική και φασιστική βαρβαρότητα. Eίναι η ίδια τεχνική που για χρόνια εφάρμοζε στη Γαλλία ο αρχηγός του Eθνικού Mετώπου πατέρας Λεπέν. Φυσικά, το πρόβλημα δεν είναι ο συνήγορος των ναζιστών, το πρόβλημα είναι το δικαστικό σύστημα και οι εισαγγελικές αρχές που αντί να θέσουν την υπόθεση στο αρχείο την εισάγουν ράνομης» εισόδου κάτω από αυτοκτονικούς όρους, ακούγοντας πίσω από την πλάτη σου τις σφαίρες να σφυρίζουν. Σημαίνει τελικά, ναυάγια και θάνατο, σαν κι αυτά που κάνουν τώρα τις «αμέτοχες» στο έγκλημα αρχές των Ευρωπαϊκών κρατών, να «κλαίνε» έμπλεες υποκρισία. Όπως έχει εύστοχα ειπωθεί, «τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη». Και σαν χαρακιές είναι ανοιχτές πληγές που αναβλύζουν αίμα. Είναι αυτά, τα σύνορα των εθνικών κρατών ακόμα κι όταν αυτά «αθροίζονται» κάτω από το κίβδηλο και χρεοκοπημένο όραμα της «Ευρωπαϊκής ενοποίησης»- που έχουν μετατραπεί σε βρόγχο στο λαιμό της ανθρωπότητας. Εμφανίστηκαν σαν ένα τεράστιο προοδευτικό βήμα για τον άνθρωπο και την Ιστορία, βάζοντας τέλος στο φεουδαρχικό κατατεμαχισμό της γης με τη δημιουργία τη εθνικής αγοράς, για να μετατραπούν στο αντίθετό τους, στο αντιδραστικό απομεινάρι του παρελθόντος που καταδυναστεύει ακόμα το παρόν κι αντιστέκεται στο μέλλον. Το εθνικό κράτος είναι το απηρχαιωμένο σχήμα του Παλιού Κόσμου που εμποδίζει, όχι απλά το Νέο να αναδυθεί, αλλά και τον ίδιο να λειτουργήσει προς εκδίκαση. Kι ας σημειώσουμε την επιλεκτική διαφορά: η μήνυση της σ. Aγγελικής Kουτσουμπού, που παρ ολίγον να χάσει τη ζωή της από την επίθεση αστυνομικών της ομάδας EΛTA κατά του μπλοκ του EEK στην πλατεία Συντάγματος στις 6 εκέμβρη 2009 απορρίφθηκε, ενώ οι μηνύσεις των ναζί και των συνηγόρων τους εκδικάζονται. Όλο το εργατικό και λαϊκό κίνημα, οι συνδικαλιστές και η προοδευτική διανόηση πρέπει να προβάλλουν αντίσταση στις μεθοδεύσεις απρόσκοπτα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική του δραστηριότητα. Η κεντρική του αυτή αντίφαση, άρρηκτα και αιτιακά συνδεδεμένη με την καπιταλιστική κρίση, κι έτσι με την φτώχεια, την εξαθλίωση, την ίδια την μετανάστευση, είναι ένας Γόρδιος εσμός. Και σαν τέτοιος, δεν μπορεί να λυθεί, παρά μόνο να κοπεί. Βίαια και χωρίς έλεος, με το σπαθί αυτών που τώρα χάνονται στο βυθό της θάλασσας. Ας μιλήσουμε ξανά οι Μαρξιστές καθαρά για τον Σοσιαλισμό, που ή θα είναι παγκόσμιος ή δεν θα είναι Σοσιαλισμός. Ας μιλήσουμε ξανά για τον πανανθρώπινο Κομμουνισμό. Ας υπερβούμε τον «ρεαλισμό» των στενόμυαλων και των συμβιβασμένων, κι ας διεκδικήσουμε ξανά την Ουτοπία μας, που είναι τόσο μεγάλη, που δεν θα χωρέσει ποτέ στα σύνορα οποιασδήποτε «επικράτειας», όποιο ταξικό πρόσημο κι αν έχει αυτή. Ας θυμηθούμε πως ως Μαρξιστές είμαστε διεθνιστές κι ελευθεριακοί, και όχι «κρατιστές». Ας θυμηθούμε το όραμα μας για μια Αταξική Κοινωνία, χωρίς κράτη και σύνορα. Είναι δικό μας και όχι δανεικό. Ας ονειρευτούμε αυτόν τον Κόσμο, για να μπορέσουμε να τον κάνουμε Πράξη. Όπως λέμε Λύτρωση. Όπως λέμε Λευτεριά. Aλληλεγγύη στην «Eργατική Aλληλεγγύη» Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ vivliotexnia@ hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.-Fax: Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου Αθήνα στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: Κ. Αποστολόπουλος του «βαθέος κράτους» και του φασιστικού παρακράτους. Nα αθωωθούν οι σύντροφοι του ΣEK Nα τεθεί η μήνυση στο αρχείο Ενοχοι δεν είναι οι αντιφασίστες και αντιρατσιστές ένοχοι είναι οι ναζιστές. Αθήνα 13 Nοέμβρη 2013 EPΓATIKO EΠANAΣTATIKO KOMMA ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Τα ακίνητα ακινητοποιούν τις τράπεζες «ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ» ΕΝΑ ΣΤΑ ΤΡΙΑ ΣΠΙΤΙΑ, «ΜΗ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΜΕΝΑ» ΕΝΑ ΣΤΑ ΤΡΙΑ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ Νέα βουτιά στις τιμές των ακινήτων το 2014 πρέπει να περιμένουν οι ιδιοκτήτες τους. Συγκεκριμένα, η πτώση στις τιμές των ακινήτων, αναμένεται να φτάσει πιο πιθανά στο 6%, χωρίς να αποκλείεται και το 8,5% αντί 11,5% φέτος. Η ίδια πτωτική τάση, αν και με ηπιότερους, ρυθμούς αναμένεται και το Η πτώση των τιμών των οικιστικών ακινήτων είναι πιο πιθανό να ακολουθήσει πορεία σχήματος L. Δηλαδή οι τιμές των σπιτιών θα συνεχίσουν να πέφτουν για άλλα δύο χρόνια και έπειτα, θα παραμείνουν στάσιμες. Σωρευτικά από το α τρίμηνο του 2009 έως το β τρίμηνο του 2013 η πτώση έχει φτάσει το 31% σε ονομαστικές τιμές. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των κτηματομεσιτικών γραφείων, κατά την περίοδο αυτή η μείωση ήταν ακόμα μεγαλύτερη, φτάνοντας στο επίπεδο του 40%. Η απαξίωση των ακινήτων ήλθε κυρίως τα τελευταία χρόνια, λόγω του μπλοκαρίσματος των αγοροπωλησιών, της άγριας φορολόγησής τους, αλλά και της υπερπροσφοράς τους. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν στην αγορά απούλητα νεόδμητα οικιστικά ακίνητα. Αν σ αυτά συνυπολογιστούν και τα παλιότερα σπίτια, το πλήθος των σπιτιών προς πώληση φτάνει στα 1,35 εκατομμύρια ( 20% των ακινήτων και 30% των σπιτιών) Ωστόσο, αυτή τη στιγμή η «ενεργός» ζήτηση είναι κάτι παραπάνω από αρνητική, λόγω της υψηλής ανεργίας, της μείωσης των μισθών και της μαζικής αδήλωτης εργασίας. Η «εν δυνάμει» ζήτηση, δηλαδή εκείνη η ζήτηση που καθορίζεται από τις ανάγκες εκατομμυρίων εργατών για μια μόνιμη εστία είναι, όμως, πανίσχυρη Η ανεξέλεγκτη, πλέον, απαξίωση των ακινήτων τινάζει ακόμα περισσότερο στον αέρα τα ήδη διάτρητα τραπεζικά χαρτοφυλάκια που είναι πήχτρα στα στεγαστικά δάνεια με υποθήκη ακινήτων. Γι αυτό οι τράπεζες κατεβάζουν τη διαχρονική πτώση της αξίας των ακινήτων αρκετά κάτω από το 30% που προβλέπει η ΤτΕ. Μ αυτόν τον τεχνητό τρόπο κρατούν πιο ψηλά την αξία του χαρτοφυλακίου τους, το οποίο περιλαμβάνει φυσικά και ακίνητα, είτε σαν περιουσιακό στοιχείο, είτε ως υποθήκη στεγαστικού δανείου, παραδέχονται αναλυτές τραπεζών. Αυτή η μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση των τραπεζικών χαρτοφυλακίων λειτουργεί μάλιστα ως ένα από τα «μαξιλάρια» των τραπεζών εν μέσω των stress tests που διεξάγει η Black Rock αυτήν την περίοδο. Τι σημαίνει αυτό; Υποτιμώντας οι τράπεζες την υποτίμηση των ακινήτων, υποτιμούν και τις απώλειες των υποθηκών που έχουν εγγεγραμμένες στα χαρτοφυλάκιά τους. Την ίδια στιγμή, όμως, ένα άλλο 30% των στεγαστικών δανείων έχει καταστεί μη εξυπηρετούμενο, λόγω της αδυναμίας των δανειοληπτών να ανταπεξέλθουν στην κανονική πληρωμή τους. Τα πιθανότερα σενάρια που εξετάζει η κυβέρνηση για να ξεμπλοκάρει την αγορά ακινήτων είναι τα ακόλουθα: Να προχωρήσει από την 1 η Ιανουαρίου 2014 η μείωση του ανώτατου ορίου προστασίας της πρώτης κατοικίας στα ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη τη χρονική διάρκεια του δανείου αλλά και το βιοτικό επίπεδο του δανειολήπτη. Να διευρύνει τη βάση φορολόγησης των ακινήτων σε συνδυασμό με μία μείωση του φόρου μεταβίβασης στο 5% από το 8% που βρίσκεται σήμερα. Να «απελευθερώσει» τις νέες μισθώσεις των επαγγελματικών ακινήτων. Να χρησιμοποιήσει επιπλέον 10 δις ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για την παραπέρα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Δ.Κ. ΙΚΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ για τα γεγονότα του εκέμβρη 2009 Πληθώρα δικών φέρνει ο καιρός και δη ο εκέμβρης, εν είδει χριστουγεννιάτικου μποναμά. Eίναι δίκες για τα γεγονότα της 5 και 6 εκεμβρίου 2009, πρώτης επετείου από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ηταν λίγες εβδομάδες αφ ότου η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε επανεκλεγεί [τον Oκτώβριο του 2009] και ο «πολύς» τότε, ασήμαντος σήμερα, Xρυσοχοΐδης έπαιζε τα γνωστά τρομοπαιχνίδια του οργανώνοντας την αντι-εξεγερτική εκστρατεία σε συντονισμό (ή υπό την εποπτεία;) των αμερικανικών αρχών. Για τα μέτρα καταστολής είχε ήδη συζητήσει με τον τότε πρεσβευτή των HΠA Σπέκχαρτ λίγες ημέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου όπως αποκάλυψαν οι δημοσιεύσεις των Wikileaks. «εν ανησυχούμε για την πορεία της 17ης Nοέμβρη», διαβεβαίωνε τον πρεσβευτή, «μας ανησυχεί η πορεία για το θάνατο του μαθητή, όμως έχουμε προετοιμάσει επιχειρησιακό σχέδιο» Tο επιχειρησιακό σχέδιο τέθηκε σε εφαρμογή από την παραμονή και την ίδια ημέρα της διαδήλωσης με περισσότερες από 800 προληπτικές συλλήψεις και ένα κλίμα αστυνομοκρατίας σε όλη την χώρα. Στα πλαίσια αυτών των προληπτικών συλλήψεων αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο αναρχικό στέκι Pεσάλτο στο Kερατσίνι συλλαμβάνοντας 22 άτομα. Στους συλληφθέντες φορτώνονται κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος για άδειες φιάλες μπύρας που βρέθηκαν στο χώρο και για το πετρέλαιο της σόμπας! Άλλα 42 άτομα συλλαμβάνονται ύστερα από εισβολή αστυνομικών στο δημαρχείο του Kερατσινίου όπου έκαναν κατάληψη σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις συλλήψεις. Aς σημειωθεί ότι η αστυνομική εισβολή δεν είχε την έγκριση ούτε του δημάρχου. Tην Πέμπτη 28 Nοέμβρη, στα δικαστήρια του Πειραιά, 42 συλληφθέντες καταληψίες του δημαρχείου δικάζονται. Tο κράτος πρέπει να απονείμει δικαιοσύνη. Tην ευτέρα 2 εκεμβρίου, ένας άλλος σύντροφος, ο Nίκος Kοντόπουλος δικάζεται στο εφετείο κακουργημάτων στην Aθήνα (Λουκάρεως και Αλεξάνδρας, 4ος όροφος) για συμμετοχή του στη μαζική διαδήλωση της 6ης εκέμβρη Ήταν στο μπλοκ του EEK, που δέχτηκε επίθεση από τη νεοδημιουργημένη ομάδα EΛTA την αντιεξεγερτική ομάδα που δημιούργησε ο Mαρκογιαννάκης της N αλλά την έθεσε σε δράση εναντίον πλήθους ο Xρυσοχοΐδης. Σε εκείνη τη διαδήλωση παρ ολίγον να χάσει τη ζωή της η αγωνίστρια του αντιδικτατορικού κινήματος και μέλος του EEK σ. Aγγελική Kουτσουμπού. Aπό την επίθεση δεκάδες τραυματίστηκαν και μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία, ενώ δεκάδες συνελήφθησαν και αφού κακοποιήθηκαν βάρβαρα παραπέμφθηκαν σε δίκη. Mάλιστα, για να μη φαίνεται ότι επρόκειτο για οργανωμένη επίθεση σε μπλοκ διαδηλωτών, οι υποθέσεις διαχωρίστηκαν και οι κατηγορούμενοι παραπέμπονται ατομικά. Προφανώς αυτό εξυπηρετούσε την «γραμμή» του τότε κυβερνητικού εκπροσώπου Πεταλωτή που έσπευσε να χαρακτηρίσει τροχαίο τον τραυματισμό της Aγγ. Kουτσουμπού. Tην Tρίτη 10 εκέμβρη, επίσης, πρόκειται να διεξαχθεί στο εφετείο κακουργημάτων (Λουκάρεως και Αλεξάνδρας, 4ος όροφος) η δίκη του σ. Kυριάκου Mουτίδη, μέλους του EEK και του σωματείου βάσης ΣBEO. H δίκη ύστερα από αλλεπάλληλες αναβολές, όχι υπαιτιότητι του K.M., επρόκειτο να διεξαχθεί στις 20 Nοέμβρη αλλά μεταφέρθηκε για τις 10 εκέμβρη. Kαι εδώ οι κατηγορίες είναι σε βαθμό κακουργήματος. Tο «κακούργημα» του σ. Kυριάκου είναι ότι υπεράσπισε το μπλοκ του EEK από την βάρβαρη επίθεση και επέμεινε στο δικαίωμα της διαδήλωσης σε μια νόμιμη και μαζική διαδήλωση λαού και νεολαίας. Συνελήφθη και χτυπήθηκε από τους μαινόμενους αστυνομικούς της EΛTA και παραπέμφθηκε να δικαστεί. Eπιπλέον, στις 13 Γενάρη δικάζεται ο σ. Nίκος Kρίνσκυ, που επίσης χτυπήθηκε βάρβαρα από την αστυνομία. ύο σύντροφοι έχουν αθωωθεί, ενώ ο σ. Θάνος Zαμπέτης έχει καταδικαστεί σε 7 μήνες φυλάκιση και εκκρεμεί η εκδίκαση της έφεσης. Όμως, σε τούτη τη δημοκρατία των Σαμαρο-Bενιζέλων, σε τούτο το κράτος «σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης», που συγκαλύπτει τις ανομίες, τις αδικίες και υπηρετεί την «τάξη» της επιβολής των μέτρων των Μνημονίων, δεν θα δικαστεί ο αστυνομικός της ομάδας EΛTA Θεμιστοκλής Ποιμενίδης, που παρ ολίγον να δολοφονήσει την σ. Aγγελική Kουτσουμπού, με τη μηχανή του. Oύτε ο συνεπιβάτης της μηχανής αστυνομικός, που με το γκλοπ άφησε μισοπαράλυτο το χέρι του γιατρού σ. ημήτρη Γεωργίου, που προσπαθούσε να δώσει τις πρώτες βοήθειες στην Aγγελική. Kανείς από αυτούς που αιματοκύλησαν τη διαδήλωση της 6ης εκέμβρη 2009 στην πλατεία Συντάγματος δεν παραπέμφτηκε. Kανείς εισαγγελέας δεν προέβη σε αυτεπάγγελτη δίωξη ή έστω εξέταση των συμβάντων. O εισαγγελέας απέρριψε την μήνυση που υπέβαλε η Aγγελική, ενώ το δικαστικό συμβούλιο απέρριψε την έφεσή της επικαλούμενο αυτολεξεί την απόφαση του εισαγγελέα. Aλλά ούτε και ως τροχαίο εκδικάζεται ο βαρύτατος τραυματισμός που έχει αφήσει μέχρι σήμερα τα σημάδια του στην υγεία της συντόφισσας. Στη διαπλεκόμενη αστική δημοκρατία, οι κυβερνητικές, κρατικές, αστυνομικές και δικαστικές αρχές θεωρούν ότι μια υπόθεση βαριάς σωματικής βλάβης που λίγο έλειψε να κοστίσει τη ζωή ενός ανθρώπου δεν πρέπει να κριθεί από τα -δικά τους έστωδικαστήρια. Eίναι το αποκορύφωμα του κράτους δικαίου! Kαι, φυσικά, δεν δικάζεται ο πολιτικός εμπνευστής της βάρβαρης αστυνομικής επιχείρησης του εκέμβρη 2009, ο περιβόητος όσο και ασήμαντος M. Xρυσοχοΐδης του ΠAΣOK, που οργάνωσε την επιχείρηση κρατικής τρομοκρατίας. O ίδιος που υπήρξε συνομιλητής της λεγόμενης επιτροπής του Aγίου Παντελεήμονα, και μαζί με τον άλλο καππαδόκη, τον Λοβέρδο, ενίσχυσαν όχι μόνο τα ρατσιστικά αντανακλαστικά και τις φοβίες, αλλά και την ίδια τη ναζιστική Xρυσή Aυγή. Aλληλεγγύη στους διωκόμενους συντρόφους. Nα αθωωθούν οι αγωνιστές! Nα παύσουν οι διώξεις των συλληφθέντων του εκέμβρη 2009! Nα καταδικαστούν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της δολοφονικής επίθεσης κατά της σ. Aγγελικής Kουτσουμπού!

3 σελίδα 4 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σελίδα 5 Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Η Κέντρο Αγώνα Εργατών (πρωτ. ΑΚΑΕ) καλεί στη διοργάνωση της 2 ης πανελλαδικής εργατικής συνέλευσης, στις Δεκέμβρη 2013 στο Βόλο. Ήδη η γενική συνέλευση των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής συμμετέχει και καλεί ( biom-metal.blogspot.gr/2013/11/blogpost_15.html) όλα τα μαχόμενα τμήματα του εργατικού κινήματος και όλους τους κοινωνικούς αγωνιστές να συμμετάσχουν στην 2 η συνέλευση. Η πρώτη συνέλευση μαχόμενων εργατικών συλλογικοτήτων, κοινωνικών κινημάτων και αγωνιστών είχε γίνει τρεις μήνες πριν (8/9/13) στο εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (ΒΙΟ.ΜΕ) στη Θεσσαλονίκη, την επομένη της ανεξάρτητης συγκέντρωσης και πορείας στη ΔΕΘ. Στην ανακοίνωση που είχε εκδοθεί, (βλ. Ανακοίνωση της πανελλαδικής εργατικής συνέλευσης της 8 Σεπτέμβρη στο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ, gr/2013/09/blog-post.html) υπήρξε η δέσμευση όλων των συμμετεχόντων «να επαναληφθεί σχετικά άμεσα η πανελλαδική συνάντηση, ιδιαίτερα ενόψει των πολύ κρίσιμων αγώνων και να προωθηθεί η σύσφιξη των σχέσεων με τις αγωνιστικές επιτροπές κατοίκων στη Χαλκιδική» αλλά και όλων των μαχόμενων εργατικών και κοινωνικών αγωνιστών. Η περίοδος που έχει μεσολαβήσει, από το Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα, έχει επιβεβαιώσει σε μεγάλο βαθμό την αναγκαιότητα να γίνει ένα βήμα μπρος, αποτιμώντας την εξέλιξη της ταξικής πάλης και αντλώντας τα αναγκαία συμπεράσματα που θα μας επιτρέψουν να κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα στη πάλη μας ενάντια στο κράτος, την εργοδοσία και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία για μια κοινωνία πλήρως απελευθερωμένη από τα δεσμά του κεφαλαίου, απαλλαγμένη από τάξεις κι ανθρωποθυσίες στο βωμό των μνημονίων. Η Πρωτοβουλία μας έχει στείλει, κατ αρχήν, σε όλους τους συντρόφους και συναγωνιστές που συμμετείχαν στην 1 η συνέλευση την πρότασή της για τη 2 η πανελλαδική εργατική συνέλευση, προκειμένου να συγκεκριμενοποιηθούν έγκαιρα οι αναγκαίες θεματικές ενότητες του διημέρου «ώστε να μπορέσουμε να βγούμε όλοι μας ακόμα πιο δυνατοί για την επόμενη κρίσιμη περίοδο». 20/11/2013 Γιάννης Χατζηγιάννης Μέλος της Πρωτ. ΑΚΑΕ Μαγνησίας ΑΗ βασική θέση της ανακοίνωσης της πρώτης πανελλαδικής εργατικής συνέλευσής μας, στις 8 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή πως οι συνθήκες της κρίσης και το μη βιώσιμο του χρέους, καθώς και του ίδιου του καπιταλισμού, έχει στρέψει το αστικό κράτος στην Ελλάδα, σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ταυτόχρονα σε μια ευθεία αμφισβήτηση της παρούσας κυβέρνησης, επιβεβαιώθηκε πλήρως από τα ίδια τα γεγονότα. Με τη λήξη της 1 ης πανελλαδικής μας συνάντησης, ο Σεπτέμβρης δημιούργησε ένα γιγαντιαίο απεργιακό κύμα με κεντρικό αίτημα την ανατροπή των μνημονίων και των απολύσεων με βασικό όπλο την απεργία διαρκείας. Ο αγώνας αυτός δεν προχώρησε πέρα από ένα δεκαήμερο (16-23/9) και μόνο ο κλάδος των διοικητικών υπαλλήλων δυο πανεπιστημίων συνεχίζει σήμερα να απεργεί για 11 η εβδομάδα. Σε αυτό το απεργιακό κύμα, παρουσιάστηκε έντονη η ανάγκη της ενότητας της εργατικής τάξης, να συμπαρασυρθούν κι άλλοι κλάδοι εργαζομένων στον αγώνα και για πρώτη φορά εμφανίστηκε, αλλού πετυχημένα αλλού όχι. Επιπλέον, μέσα στα συνδικάτα μέσω της δημιουργίας απεργιακών επιτροπών αγώνα έγινε προσπάθεια να ξεπεραστεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και να μετατραπεί το απεργιακό κύμα σε ένα πολιτικό τσουνάμι που θα σάρωνε τη κυβέρνηση και τα μέτρα της. Tην πλήρη αποτυχία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας να οργανώσει την απεργία της 6 ης Νοέμβρη, που την υποχρέωσε να μην κάνει καν πορεία στην Αθήνα, τη διαδέχτηκε η εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ παρουσία (στη χώρα) των τροϊκανών που συζητούν τα νέα μέτρα με τη κυβέρνηση. Η σκέψη και η θέληση για συνδικάτα μαχητικά με εργατική δημοκρατία, εντάσσονται κατ εμάς στην αποτυχία των υπαρχουσών συνδικαλιστικών μορφών οργάνωσης να εμφυσήσουν στον εργαζόμενο πληθυσμό τη στοιχειώδη πεποίθηση για τη διεκδίκηση αυτού που γράφουν στα καταστατικά τους: ότι μπορούν να υπερασπιστούν τα εργασιακά μας δικαιώματα. Η ίδια η κατάσταση σπρώχνει τη κυβέρνηση και το κράτος στην ανάπτυξη της πιο ακραίας αντεπαναστατικής στρατηγικής ως τελευταίο όπλο άμυνας: Τις επιστρατεύσεις εργαζομένων, τις ζώνες καταστολής και αυταρχικού παροξυσμού στη Χαλκιδική, διαδέχτηκαν η δολοφονία του αντιφασίστα εργάτη Παύλου Φύσσα, η όξυνση της επίθεσης στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα με τις χιλιάδες απολύσεις που ετοιμάζονται, η δουλειά την Κυριακή για τους εμποροϋπαλλήλους. Είναι τέτοιο το αδιέξοδο για τον καπιταλισμό και το πολιτικό του προσωπικό, που πλέον δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, καμιά αυταπάτη, πως μπορεί αυτό το σύστημα, όποιο πολιτικό διαχειριστή και αν αποκτήσει, να εφαρμόσει μια φιλολαϊκή πολιτική, ή να μοιράσει κάποια ψίχουλα. Από αυτήν την άποψη, σε στρατηγικό επίπεδο, εξαιτίας της πλήρους αδυναμίας σύναψης ενός νέου «κοινωνικού συμβολαίου» η επίθεση της αστικής τάξης δείχνει αδυναμία και πανικό. Η παράταση της παρούσας καταστροφής κάθε τι ανθρώπινου μέσα στο ανθρώπινο με την απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης από την κοινωνική εργασία, εξαρτάται αποκλειστικά από την κατεύθυνση και τους στόχους του ίδιου του εργατικού κινήματος και των αγωνιστικών κοινωνικών κινημάτων. ΒΣτην πρώτη μας ανακοίνωση, διατυπώναμε το ερώτημα ποιος καταστρέφει τη ζωή. Είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, οι πολιτικοί του διαχειριστές, οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι, οι τράπεζες, το κεφάλαιο. Καταστρέφουν τους ίδιους τους όρους ύπαρξης της εργατικής δύναμης με τους ενάμιση εκατομμύρια ανέργους, τους μισθούς πείνας, την ελαστική εργασία. Καταστρέφουν τη φύση και το περιβάλλον, για χρυσό, για ρυπογόνες χωματερές, μολύνοντας το νερό, πλήττο- ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗ 2 η ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ντας τους ίδιους τους όρους μιας πραγματικά ανθρώπινης ζωής. Καταστρέφουν την ίδια τη ζωή, στερώντας την ποιότητα στον ελεύθερο χρόνο, τις επιλογές για ποιοτικότερη ζωή, όπου ο ελεύθερος χρόνος θα είναι το πραγματικό κριτήριο ανάπτυξης του εργαζόμενου. Καταστρέφουν τις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας κάποιοι, όχι ανώνυμοι, ακόμα λιγότεροι από χτες, συνεχίζουν και συγκεντρώνουν τον ανθρώπινο πλούτο σε μια απίστευτη δυσαναλογία (το 10% του πληθυσμού κατέχει το 86% του παγκόσμιου ΑΕΠ), εξαπλώνοντας απέραντη φτώχεια στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α., και ζώνες εξευτελισμού της ύπαρξης στην Άπω Ανατολή, όπου ανθρώπινες ψυχές θα πρέπει να ζήσουν με δύο δολάρια το μήνα. Γ Η αντιμετώπιση της κρίσης και των καταστροφικών συνεπειών της δεν μπορεί να προχωρήσει μόνο με τους αναγκαίους αγώνες αντίστασης που έτσι και αλλιώς γίνονται. Μέσα σε αυτούς τους αγώνες αναδύεται η ανάγκη για ένα σχέδιο ανασυγκρότησης κάθε πτυχής της ζωής και συνολικά της κοινωνίας. Και πρώτα- πρώτα η ανάγκη για ένα σχέδιο υπέρ των εργαζόμενων και εκμεταλλευομένων, με τους ίδιους στο τιμόνι. Αυτή η τάση αναπνέει από τώρα μέσα στην ελληνική κοινωνία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες του Νότου, σε πείσμα του καπιταλισμού, των κυβερνητικών διαχειριστών του στην Ελλάδα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ), των ίδιων των σχεδίων της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Το αυτοδιαχειριστικό πείραμα της ΒΙΟ.ΜΕ., οι απεργίες κόντρα στον αστικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, όπως ο αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων, η αντιφασιστική πάλη που ανάγκασε την κυβέρνηση να κάνει συλλήψεις χρυσαυγιτών, οι δεκάδες αυτοοργανωμένες συλλογικότητες κοινωνικής αλληλεγγύης όπως τα κοινωνικά ιατρεία σε όλη την Ελλάδα που λειτουργούν μακριά από μια φιλανθρωπική λογική ή λογική ανάθεσης, οι επιτροπές αγώνα υπεράσπισης του περιβάλλοντος, όπως αυτές στη Χαλκιδική ή στα Μακρίσια, ο πεντάμηνος αγώνας στην Ε.Ρ.Τ., είναι για εμάς τα μικρά ποτάμια που από διαφορετικούς δρόμους τείνουν να ενωθούν και να διαμορφώσουν τον ορμητικό χείμαρρο, που θα θέσει ως ζήτημα του παρόντος την ανάγκη και τη δυνατότητα, της πολιτικής εξουσίας των εργαζομένων και καταπιεσμένων, της συντριβής του αστικού κράτους και των θεσμών του. Δ Όπως σωστά επισημαίνεται στην ανακοίνωση της 8ης Σεπτέμβρη, συνολικά, όπου και αν παλεύουμε, τα αιτήματά μας θα πρέπει να είναι πολιτικά και να επιδιώκουμε την διάχυση τους σε ευρύτερα τμήματα των εργαζομένων και καταπιεσμένων. Τα αιτήματα μας πρέπει να συνδέουν την πάλη για τα άμεσα καυτά κοινωνικά προβλήματα με τη συνολική πάλη ενάντια στο σύστημα εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Να προετοιμάζουν με πραγματικούς όρους τη γενική πολιτική απεργία διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης. Με πρόταγμά μας την ανάγκη ριζικής ανασυγκρότησης της κοινωνίας υπερασπιζόμαστε τον αγώνα που δίνει η τάξη μας για την παιδεία, την υγεία, το περιβάλλον, ενάντια στο φασισμό. Είμαστε παρόντες σε κάθε αγωνιστικό μέτωπο που αναδύεται από τη σαπίλα του συστήματος του κέρδους. Υπερασπιζόμαστε την ανάγκη για λιγότερη και δημιουργικότερη εργασία, αμειβόμενη με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Υπερασπιζόμαστε την φύση, μακριά από τις αγοραίες επιχειρήσεις εκμετάλλευσης. Οραματιζόμαστε μια νέα σχέση του ανθρώπου με το φυσικό του σώμα που έχει κακοποιηθεί από το καπιταλισμό. Αγωνιζόμαστε για την χρονική διεύρυνση και ποιοτική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου μας, με περισσότερη συλλογικότητα, για μια καλύτερη ζωή, μακριά από την διαμεσολάβηση των Μ.Μ.Ε., των εταιρειών και των εμπόρων των ελπίδων μας και των εργατικών αναγκών. Παλεύουμε οι παραγωγικές δυνάμεις να ελευθερωθούν από το καπιταλιστικό κέρδος και να περάσουν μαζί με την πολιτική εξουσία στα χέρια μας, στα χέρια των εργατών και των καταπιεσμένων. Ε Από αυτήν την άποψη, μπορούμε στην 2 η πανελλαδική εργατική συνέλευσή που προτείνουμε να γίνει στο Βόλο στις 14 & 15 Δεκέμβρη για να διαμορφώσουμε ένα πιο συγκεκριμένο πλάνο δράσης μας, τόσο στο εργατικό κίνημα, όσο και στο επίπεδο των επιτροπών αγώνα κατοίκων και όλων των μορφών αυτο-οργάνωσης που έχουν προκύψει ως προϊόν της κρίσης και της αντίστασης της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων. Γνώμη μας είναι, στη 2 η πανελλαδική εργατική συνάντηση να τεθούν με τη μορφή ορισμένων κρίσιμων θεματικών ενοτήτων τα παραπάνω ζητημάτα, να υπάρξει ο αναγκαίος χρόνος συζήτησης ώστε να μπορέσουμε να βγούμε όλοι μας ακόμα πιο δυνατοί για την επόμενη κρίσιμη περίοδο. Με συντροφικούς και αγωνιστικούς χαιρετισμούς, Για την πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών Σπύρος Μανώλης Γιάννης Χατζηγιάννης Γιώργος Μπουγάτσος Νίκος Πελεκούδας Γρηγόρης Δαφνής Κώστας Αβραμίδης 13 Νοέμβρη 2013 ΑΘΗΝΑ Συνέλευση για ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών Oλο και πιο ορατό γίνεται πως η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών δεν ήρθε από το πουθενά. Υπάρχουν αντικειμενικοί λόγοι που έχουν εκτιμηθεί σωστά και οδηγούν μέρα με τη μέρα στο να παίρνει σάρκα και οστά, να συγκροτεί προλεταριακές δυνάμεις και να συγκροτείται μαζί με αυτές, στην κατεύθυνση μιας νέας προοπτικής για την εργατική τάξη. Κομμάτι της διαδικασίας αυτής, ήταν η μηνιαία παναττική συνέλευση της πρω- ΑΚΑΕ που έγινε την Κυριακή 3 Νοέμβρη. Δεκάδες εργαζόμενοι και άνεργοι πήραν μέρος συζητώντας επί 3 ώρες για το παρόν των αγώνων που έγιναν, γίνονται και πρέπει να γίνουν ενάντια στα αφεντικά, το κράτος τους και τους γραφειοκράτες που προσπαθούν να υποτάξουν όλο το λαό για πάντα. Στη συνάντηση υπήρχαν πολλοί σύντροφοι του ΕΕΚ, που στηρίζουν από την πρώτη στιγμή και με όλες τους τις δυνάμεις την πάλη που διεξάγει η πρωτοβουλία για κέντρα αγώνα και το χτίσιμο ενός πραγματικού Ενιαίου Μετώπου της εργατικής τάξης. Ακόμη και λογιών λογιών δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αδυνατούν να δουν την υπαρκτή στο σήμερα επαναστατική προοπτική και προσπαθούν με στεγνή συνδικαλιστική πάλη να παλέψουν αποκομμένα το κάθε ζήτημα. Κάτι τέτοιο αδιαμφισβήτητα εξυπηρετεί τις διαθέσεις γραφειοκρατών ή και εργοδοτικών συνδικαλιστών που βάζουν στο κέντρο των αιτημάτων τους οικονομικού τύπου διεκδικήσεις αποκρύπτοντας την αλήθεια: κανένα οικονομικό αίτημα δεν μπορεί να αναδειχτεί και να κερδηθεί αν δεν παλευτεί στην πολιτική του ουσία. Εκείνο που χρειαζόμαστε είναι να δημιουργήσουμε τις δυνατότητες προκειμένου να ανασυγκροτηθεί η ίδια η ζωή κι αυτές οι δυνατότητες ανοίγουν μόνο με την εξουσία στα χέρια των εργατών, αυτών που παράγουν τα πάντα και είναι οι μόνοι που μπορούν να διαχειριστούν και να ελέγξουν την παραγωγή προς όφελος όλης της κοινωνίας. Η πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη περνάει μέσα από την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Αυτό παλεύουμε μαζί με κάθε μαχητικό σωματείο κι υποστηρίζοντας την εργατική δημοκρατία. Αυτό παλεύουμε στις απεργιακές επιτροπές που πλέον γίνονται σημαντικά όπλα στην κατεύθυνση της εργατικής εξουσίας. Αυτό παλεύουμε κι όπου δεν υπάρχουν σωματεία, μέσα από συνελεύσεις εργαζόμενων. Ακόμη παλεύουμε την ένωση των αγώνων της εργατικής τάξης με κοινωνικά κινήματα όπως τα ιατρεία αλληλεγγύης ή τα κινήματα ενάντια στην καταστροφή της φύσης, δηλαδή της ίδιας της ζωής. Η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών δεν μπορεί να συμβαδίσει ούτε με τελειωμένες ομοσπονδίες, ούτε με υποτιθέμενους συντονισμούς πρωτοβάθμιων σωματείων, που στην πραγματικότητα αποτελούν νέου τύπου γραφειοκρατίες. Στο πλαίσιο αυτό, η συνέλευση έστρεψε την προσοχή της στην πάλη για την επιτυχία της Γενικής Απεργίας που είχε προκηρυχτεί για την Τετάρτη 6/11. Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης το λόγο πήραν συμβάλλοντας πολλοί εργαζόμενοι: απεργοί διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου, αγωνιστές συνδικαλιστές στο ΜΕΤΡΟ, λογιστές, εργάτης συνδικαλιστής δήμων στους ΟΤΑ, απολυμένη καθαρίστρια από τις ΔΟΥ του Υπ. Οικονομικών, απολυμένη συμβασιούχος του ΤΕΕ, δημοσιογράφοι, ιδιωτικοί υπάλληλοι, αγωνιστής συνδικαλιστής της ΕΘΕΛ, γιατροί και φυσικά άνεργοι. Η συνέλευση προχώρησε στην ψήφιση των διαφόρων κατατεθειμένων προτάσεων πολιτικών δράσεων, ανανέωσε την αιρετή κι ανακλητή συντονιστική της επιτροπή και εξέδωσε ψηφίσματα αλληλεγγύης σε διωκόμενους αγωνιστές. Αναστασία ΒΟΛΟΣ Να αποτινάξουμε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία Στην προτελευταία γενική απεργία (της 17 Ιούλη) γράφαμε ότι αν ζήσει η γραφειοκρατία θα ζήσει κι η κυβέρνηση των μνημονίων. Η προσπάθεια, στη γενική απεργία της 6ης Νοέμβρη, των γραφειοκρατών συνδικαλιστών να μαζέψουν το λιγοστό κόσμο που απέργησε -σε μια απομονωμένη 24ωρη απεργία, χωρίς συνέχεια και στόχους-, απέτυχε. Η απεργία σημείωσε ιστορικά χαμηλά σε όλους τους κλάδους και χώρους δουλειάς, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Η αποκλειστική ευθύνη βαρύνει αυτούς, συμπεριλαμβανομένου και του ΠΑΜΕ, το οποίο αρχικά είχε προτείνει επίσης μια 24ωρη απεργία τον Οκτώβρη για να δεχτεί άλλη μια 24ωρη τουφεκιά της γραφειοκρατίας στις 6/11. Το Εργατικό Κέντρο Βόλου και το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ προσπάθησαν να συγχρονιστούν με τις εντολές για εθνική ενότητα και «κοινή πάλη» όλων των Ελλήνων αλλά εντέλει ξεκαθαρίστηκε πως η ταξική ενότητα δεν είναι εύκολη υπόθεση για να την τραβολογάει κανείς όπου θέλει. Τμήμα της αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ) που διακαώς επιθυμεί την ενότητα με τους γραφειοκράτες ή θεωρεί ότι δια της πλαγίας οδού (Αντι-ιμπεριαλιστική Συμμαχία) θα διεμβολίσει τη γραφειοκρατία, πορεύτηκε μαζί τους, συμπεριλαμβανομένου και του εθνικιστικού ΕΠΑΜ. Τελικά, στο Βόλο πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις σε δυο πλατείες. Στη πλατεία Πανεπιστημίου βρέθηκαν τα μέλη του ΠΑΜΕ. Στη πλατεία Ελευθερίας ήταν προγραμματισμένη η συγκέντρωση των εργατοπατέρων και συγχρόνως η ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση που υποστηρίχτηκε από τη πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη Μαγνησία και προτάθηκε σε άλλες συλλογικότητες αλλά και ανένταχτους αριστερούς και κοινωνικούς αγωνιστές με το σύνθημα «μια πορεία χωρίς γραφειοκρατία». Στη συγκέντρωση των γραφειοκρατών για άλλη μια φορά ακούστηκαν τα γνωστά κούφια λόγια για «λαϊκές αντιδράσεις ενάντια στη πολιτική της κυβέρνησης» από τη γνωστή κλίκα ΕΚΒ ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ. Η ανεξάρτητη ταξική πορεία ξεκίνησε αρχικά μαζί με τη πορεία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με ένα προαποφασισμένο σχέδιο. Οι δυο πορείες ξεκίνησαν ταυτόχρονα, διαχωρίστηκαν στη διασταύρωση Ιωλκού και Δημητριάδος και η ταξική πορεία προχώρησε προς την εφορία του Βόλου με σύνθημα «ταξική πορεία προς την εφορία». Έτσι δόθηκε το στίγμα ότι η ημέρα ψήφισης του προϋπολογισμού δεν είναι ευκαιρία για μια ακόμη θεσμική απεργία αλλά μια ακόμη ευκαιρία να οργανωθεί η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Ο αποκλεισμός της εφορίας διήρκεσε για περίπου δυο ώρες, ενώ οι εκπρόσωποι των οργανώσεων και των συλλογικοτήτων διαμήνυσαν στο διευθυντή της ΔΟΥ πως σε οποιαδήποτε απόπειρα κατάσχεσης πρώτης κατοικίας ή τραπεζικού λογαριασμού για χρέη προς την τρόικα, θα βρούν ολόκληρο το εργατικό κίνημα απέναντί τους. Φανερή ήταν η ανησυχία κάποιων καθώς μια ώρα νωρίτερα είχαν τηλεφωνήσει ότι έχει τοποθετηθεί βόμβα στην εφορία... Όμως αυτό που πραγματικά φανέρωσε την αδυναμία τόσο του Εργατικού Κέντρου όσο και της ΑΔΕΔΥ να εκπονήσουν ένα σοβαρό σχέδιο για την απεργία ήταν το γεγονός ότι τελικά αφού πραγματοποίησαν τη συνηθισμένη πορεία κηδεία, αναγκάστηκαν να έρθουν στην κατάληψη της εφορίας. Ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο είναι αναγκαίο όσο ποτέ. Το ρήγμα που είχε υπάρξει πέρυσι το Νοέμβρη με αρκετές δυνάμεις της περιοχής, που κατέληξαν μέχρι και σε διαγραφές μελών του ΕΕΚ από φοιτητικά σχήματα, μπορεί να γεφυρωθεί με ένα κοινό σχέδιο μάχης το οποίο έχει προτείνει πολλές φορές το ΕΕΚ. Οι μάχες που έχουμε μπροστά μας είναι πολλές και απαιτούν την προσήλωση όλων μας στην οργάνωση Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας. Τέρμα στα παζάρια των γραφειοκρατών, αγώνας στα χέρια των εργατών! Σπινάκας

4 σελίδα 6 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σελίδα 7 Διοικητικοί ΑΕΙ ΟΧΙ στις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις με αγώνα διαρκείας (Και) η EΛBO Συνέντευξη στο Σφαγείο του Mνημονίου Η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ διανύει ήδη, τώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές, την 11η εβδομάδα. Για 3 μήνες σχεδόν οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζουν μαχητικά τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, κάνοντας τον αγώνα τους ένα οδόφραγμα για όλους τους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι ανέτρεψαν τις μεθοδεύσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας του.σ. του Συλλόγου Εργαζόμενων στο ΕΚΠΑ που κυριαρχείται από τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού απορρίπτοντας προτάσεις για εκτονωτικές απεργίες. Με απαράμιλλη αποφασιστικότητα πήραν αποφάσεις για 5θήμερες απεργίες διαρκείας περιφρουρώντας τες υποδειγματικά. Αδιαφόρησαν για τις ηττοπαθείς προτάσεις και τα διλήμματα του ΠΑΜΕ για αγώνα με ωριμότητα και αποκλιμάκωση, ενώ άδειασαν τον κούφιο βερμπαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ ανοίγοντας δρόμο όχι στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες αλλά στον πανεργατικό ξεσηκωμό. Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΕ ΤΕΛΜΑ Η κυβέρνηση της Ν ΠΑΣΟΚ, άλλοτε χρησιμοποιώντας διασπαστικές μεθοδεύσεις όπως η απογραφή των υπαλλήλων, άλλοτε με ωμές απειλές και δικαστικές διώξεις, άλλοτε με αναγγελία εισβολής των ΜΑΤ στις σχολές, προσπαθεί απεγνωσμένα να σπάσει τον αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ. Αδύναμη πρακτικά να λύσει το πρόβλημα, κάθε ενέργειά της το περιπλέκει περισσότερο. Μέρα την μέρα, βδομάδα την βδομάδα, το δίλημμα που της θέτει η απεργία αυτή είναι να αποδείξει την δύναμή της ή να παραιτηθεί. Ένα δίλημμα που της έγινε θηλιά στο λαιμό και την σφίγγει κάθε μέρα και περισσότερο. Η θηλιά αυτή μαζί με την κυβέρνηση θα συμπαρασύρει και την τρόικα. Η δύναμη που έδειξε η κυβέρνηση σε προηγούμενους αγώνες δεν της εξασφάλισαν την νίκη. Αφού διαλύθηκαν με την βία και τα χημικά δεκάδες χιλιάδες αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος, το πρόβλημα επιβολής της πολιτικής της έμπαινε σε κάθε αγώνα που δινόταν από την εργατική τάξη και αμφισβητούσε την πολιτική της. Κάθε αγώνας δημιουργούσε τους όρους γενικευμένης αναμέτρησης. Καταστέλλοντας τους εργαζόμενους στις μεταφορές με την εισβολή των ΜΑΤ στο αμαξοστάσιο του Μετρό στις , βρήκε ακέραιο μπροστά της το πολιτικό πρόβλημα στην απεργία των καθηγητών, τον Μάιο του ίδιου έτους, σαν ζήτημα όχι μιας απεργίας που αφορά έναν κλάδο αλλά σαν δίλημμα ζωής και θανάτου της πολιτικής της. Καταστέλλοντας και αυτήν την απεργία με την βοήθεια συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΟΛΜΕ βρέθηκε στο ίδιο δίλημμα με το κλείσιμο της ΕΡΤ όπου εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δήλωναν ετοιμότητα για πολιτικό αγώνα διαρκείας. Με το ίδιο τρόπο η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των ΑΕΙ αντί να είναι ένας ακόμη κλαδικός αγώνας δημιουργεί από την αρχή τους όρους για την ανατροπή κυβέρνησης και τρόικας. Όλη αυτή η διαδικασία καθιστά αδύναμη την κυβέρνηση να επικρατήσει και την οδηγεί σε τραγελαφικές επιδείξεις δύναμης που δεν πείθουν κανέναν πια. Είναι αδύναμη να λύσει το πρόβλημα γιατί είναι αδύνατο αυτό το πρόβλημα να λυθεί στο πλαίσιο ενός συστήματος σε βαθιά κρίση. Η ταχύτητα με την οποία προωθεί την καταστροφή των εργαζόμενων καταστέλλοντας τις αντιστάσεις που εμφανίζονταν μοιάζει με την ταχύτητα που οι στρατηγοί του Χίτλερ σάρωναν την Σοβιετική Ένωση για να φτάσουν στον Στάλιγκραντ. Όλες οι επιμέρους νίκες τους ήταν ο απαραίτητος όρος για την οριστική συντριβή τους. Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ Η απεργία αυτή έχει μετατραπεί σε κεντρική πολιτική μάχη. Έχοντας ξεκόψει από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποκάλυψε τις δυνάμεις που έχουν οι εργαζόμενοι. Απέδειξε πως ο αγώνας για την δουλειά και την ζωή μας μπορεί να υπάρξει μόνο ενάντια στον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τους πολιτικούς συμμάχους του της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Για πρώτη φορά μέλος προεδρείου.σ. εργαζόμενων καθαιρέθηκε από συνέλευση (23 Οκτωβρίου) και για πρώτη φορά ψήφισμα συνέλευσης (20 Νοεμβρίου) ξεκινάει με την φράση «απαγορεύει στο.σ. οποιαδήποτε ενέργεια». Η απεργία αυτή δεν έχει λύσει το ζήτημα της πολιτικής αναμέτρησης με την κυβέρνηση. Έχει όμως θέσει τους όρους για την λύση του. Αυτός ο αγώνας απέδειξε πως τα θεσμικά συνδικαλιστικά όργανα σαν την Α Ε Υ θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση κλινικά νεκρά αν δεν αγκιστρώνονταν από αυτά οι πολιτικές δυνάμεις της αριστεράς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ, νομιμοποιώντας έτσι την προδοσία τους. Στη θέση των «συντονισμών» από γραφειοκράτες και αποστεωμένα ρεφορμιστικά.σ. συνδικάτων και Ομοσπονδιών, για κάποια κοινά συνδικαλιστικά αιτήματα πρέπει να ανοίξει ο δρόμος σε συσκέψεις εργαζόμενων χωρίς διαμεσολάβηση και με στόχο μια προγραμματική συμφωνία με προοπτική και όραμα. Ένα όραμα που θα εμπνεύσει και θα γίνει η κινητήρια δύναμη για μια Γενική Πολιτική Απεργία ιαρκείας που θα ρίξει την κυβέρνηση, θα διώξει την τρόικα, θα δημεύσει την εκκλησιαστική περιουσία και τις περιουσίες όσων καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, θα εθνικοποιήσει τις τράπεζες και θα σώσει τον λαό από τον λοιμό. ΣΤΑΘΜΟΙ ΣΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ: 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ: ξεκινάει ο αγώνας με δύο 48ωρες. Αποφασίζεται δημιουργία απεργιακής επιτροπής. Αναστολή λειτουργίας του ΕΚΠΑ από την σύγκλητο. 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ: Απόφαση να μην απογραφεί κανείς και να κατατεθεί δήλωση αδυναμίας απογραφής ή οποιασδήποτε άλλης διοικητικής πράξης στο γραφείο της Απεργιακής Επιτροπής. 23 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ: αποφασίζει την συνέχιση της απεργίας ως την Παρασκευή (25 Οκτωβρίου) και την προκήρυξη νέας πενθήμερης απεργίας (28 Οκτωβρίου- 1 Νοεμβρίου). Η συνέλευση αποφασίζει την καθαίρεση του. Σακκάτου Γραμματέα του Συλλόγου και μέλους της ΠΑΣΚΕ γιατί υποστήριξε δημόσια την απεργοσπαστική απογραφή ενάντια στις αποφάσεις των προηγούμενων συνελεύσεων: «Το μέλος του συλλόγου ημήτριος Σακκάτος, κηρύσσεται έκπτωτος από τη θέση του Γενικού Γραμματέα με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης, καθώς η στάση του, οι πράξεις του και η δημόσια (τηλεοπτική) τοποθέτησή του σήμερα το πρωί πριν τη Γενική Συνέλευση, υπονομεύουν ευθέως το συλλογικό αγώνα και την απεργία και βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα του Συλλόγου και τις ομόφωνες αποφάσεις των προηγούμενων Γενικών Συνελεύσεων, τις οποίες είχε υπερψηφίσει και ο ίδιος.» 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ: ιαφορετικές προτάσεις από.σ. Συλλόγου Εργαζόμενων ΕΚΠΑ και Απεργιακής Επιτροπής. Το.Σ. προτείνει 5θήμερη με αποκλιμάκωση, με άνοιγμα σχολών και τμημάτων με ευθύνη του εκπαιδευτικού προσωπικού. Η Απεργιακή επιτροπή προτείνει 5θήμερη με το ίδιο πλαίσιο (ολοκληρωτικό κλείσιμο με καθολική περιφρούρηση χωρίς εγγραφές κλπ). Το ΠΑΜΕ πρότεινε αποκλιμάκωση με 48ωρες επαναλαμβανόμενες με εγγραφή των πρωτοετών. Ψηφίζεται με μεγάλη πλειοψηφία το πλαίσιο της Απεργιακής Επιτροπής. Επιδίδονται οι παραπομπές σε αργία όσων δεν απογράφηκαν. 276 εργαζόμενοι δεν απογράφηκαν. 12 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ: Η σύγκλητος του ΕΚΠΑ αποφασίζει την έναρξη των μαθημάτων. «Η Σύγκλητος του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στη σημερινή έκτακτη συνεδρία της 12ης Νοεμβρίου 2013, εκτιμώντας την εκρηκτική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στους κόλπους του Πανεπιστημίου εξαιτίας του αυθαίρετου μέτρου της διαθεσιμότητας και της συνεχιζόμενης αδιαλλαξίας του Υπουργείου Παιδείας και αναλογιζόμενη παράλληλα την αγωνία χιλιάδων οικογενειών και των φοιτητών τους οι οποίοι μένουν αποκλεισμένοι από τα μαθήματά τους, καθώς και την αποστολή του Πανεπιστημίου ως ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος, αποφάσισε την έναρξη των μαθημάτων από Τρίτη 19 Νοεμβρίου Προς τούτο καλεί το ιοικητικό Προσωπικό κατά τη Γενική του Συνέλευση, τη ευτέρα , να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πρόσβαση διδασκόντων και διδασκομένων στις αίθουσες διδασκαλίας.» 18 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ: Συμμετέχει στο προεδρείο ο απεργοσπάστης καθαιρεμένος Γ.Γ. του συλλόγου. Ομόφωνη πρόταση και απόφαση Απεργιακής Επιτροπής και.σ. για δύο 48ωρες μέχρι την Παρασκευή 22 Νοέμβρη, με συνέλευση την Τετάρτη 20 Νοεμβρίου. Το ΠΑΜΕ πρότεινε και πάλι εγγραφές πρωτοετών εισπράττοντας αποδοκιμασίες από αρκετά μέλη της συνέλευσης. Την παραίτησή τους υπέβαλαν στον πρύτανη του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Θεοδόση Πελεγρίνη, όλα τα μέλη της Συγκλήτου του Ιδρύματος. 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ: απόφαση για απεργία μέχρι Παρασκευή 22 Νοεμβρίου και συνέλευση την ίδια ημέρα. Η απόφαση της συνέλευσης «απαγορεύει στο.σ. οποιαδήποτε ενέργεια για την καλύτερη εφαρμογή της ΚΥΑ.» Την παραίτησή τους υπέβαλαν στον Πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τα μέλη της Συγκλήτου. Όλο αυτό το διάστημα των 11 εβδομάδων, το Πανεπιστήμιο σύμφωνα και με την απόφαση των συνελεύσεων των εργαζόμενων, γίνεται κέντρο αγώνα «αποτελώντας ένα αγωνιστικό φόρουμ όλης της Πανεπιστημιακής Κοινότητας, των συνδικάτων και της κοινωνίας». Εκδηλώσεις, συντονιστικά, συσκέψεις, συνεντεύξεις τύπου με συμμετοχή συνδικάτων και εργαζόμενων από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, απολυμένων κλπ είναι καθημερινά σχεδόν. ιαδηλώσεις πανεκπαιδευτικού και πανδημοσιοϋπαλληικού χαρακτήρα γίνονται κάθε εβδομάδα. Κώστας Αβραμίδης Ενώ η κυβέρνηση στήνει τα θέατρα της σκληρής διαπραγμάτευσης με την τρόικα οι εργάτες της ΕΛΒΟ είναι απλήρωτοι από τον Απρίλιο και σε επίσχεση εργασίας από τις 3 Σεπτεμβρίου. Kaι καθώς η κυβέρνηση ψάχνει να βρεί από που θα κάνει τις απολύσεις που απαιτούν τα μνημόνια ο πέλεκυς των απολύσεων κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των εργατών. Μιλήσαμε με τον Κ.Σ., εργάτη της ΕΛΒΟ και μέλος του ανεξάρτητου σχήματος Ενότητα Εργαζομένων ΕΛΒΟ : Ν.Π.: Αγαπητέ Κ., πείτε μας κάποια πράγματα για την ιστορία του εργοστασίου της ΕΛΒΟ; Κ.Σ.: Το εργοστάσιο ιδρύθηκε το 1972 από την χούντα σε συνεργασία με την Στάγερ Αυστρίας. Η Στάγερ πήρε συμβάσεις από την χούντα, οι οποίες υλοποιήθηκαν στην μεταπολίτευση και αφορούσαν την ανανέωση του στόλου φορτηγών του ελληνικού στρατού με περίπου φορτηγά. Παράλληλα υπήρξε συμφωνία με την κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, με τον Καραμανλή, με βάση την οποίαν οι αγρότες έπαιρναν δάνεια από την Αγροτική Τράπεζα για να αγοράσουν φορτηγά και τρακτέρ από την Στάγερ. Η Στάγερ έκανε πάρα πολλά κέρδη σε όλο αυτό το διάστημα. Όταν όμως καταργήθηκαν αυτές οι συμφωνίες η Στάγερ σηκώθηκε και έφυγε. Το εργοστάσιο εθνικοποιήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου το 1986 και λειτούργησε υπό αυτήν την μορφή μέχρι το 2000, που η κυβέρνηση Σημίτη πούλησε το 43% των μετοχών έναντι 4,5 δισεκατομμυρίων δραχμών στον όμιλο Μυτιληναίου, ενώ ταυτόχρονα του παραχώρησε το μάνατζμεντ για 15 χρόνια. Ο Μυτιληναίος πήρε όλες τις συμβάσεις για την Ολυμπιάδα της Αθήνας και για άρματα μάχης Λέοπαρντ. Όταν όμως εκτίμησε ότι αυτά δεν θα συνεχιστούν και τον πρόλαβε η κρίση το 2010 σηκώθηκε και έφυγε, αφήνοντας την ΕΛΒΟ με 115 εκατομμύρια ζημίες, χωρίς να αναλάβει να πληρώσει ούτε ένα ευρώ, και αφήνοντας και τις μετοχές του. Από τότε δεν τον έχει αναζητήσει κανένας για να του αποδώσει ευθύνες για τον τρόπο που έφυγε, 5 χρόνια πριν λήξει η σύμβασή του και με το φέσι στην εταιρεία, την οποία πήρε με 1200 εργαζόμενους και δουλειές και την άφησε με 400 εργαζόμενους και χωρίς δουλειές. Από το 2010 η εταιρεία απαξιώνεται συστηματικά και στο παραγωγικό της κομμάτι και στο εμπορικό, με αποτέλεσμα σήμερα να έχουν μείνει 350 περίπου εργαζόμενοι στην ΕΛΒΟ, χωρίς να υπάρχει μεγάλο έργο παραγωγής αλλά χωρίς να έχει ούτε και πολύ μεγάλες ζημίες. Οι ζημίες που άφησε ο Μυτιληναίος, με τις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου που έκανε κατόπιν το ελληνικό δημόσιο, έχουν συρρικνωθεί στα 63 εκατομμύρια. Ουσιαστικά δηλαδή το ελληνικό δημόσιο έβαζε λεφτά για αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου ώστε να πληρώνει τις ζημίες του Μυτιληναίου. Το εργοστάσιο σήμερα δεν έχει σοβαρό έργο, είναι περίπου 35 εκατομμύρια το ανεκτέλεστο έργο του, το οποίο λόγω αδυναμίας ρευστότητας της εταιρείας έχει μείνει στάσιμο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το προσωπικό από τον Απρίλιο του 2013 να είναι απλήρωτο, από τις 3 Σεπτέμβρη να είναι σε επίσχεση εργασίας και με την τρόικα να επιμένει στο κλείσιμο της απαξιωμένης πλέον ΕΛΒΟ, ενώ το εναλλακτικό σενάριο που αντιπροτείνει η κυβέρνηση είναι εκκαθάριση εν λειτουργία, που είναι ουσιαστικά το ίδιο με της τρόικας! Απλά στο σενάριο εκκαθάρισης εν λειτουργία το οποίο προκρίνει η κυβέρνηση πρέπει ο εκκαθαριστής ο οποίος θα αναλάβει τις τύχες της ΕΛΒΟ να μπορεί να πραγματοποιεί απολύσεις χωρίς να αποζημιώνει και να μπορεί να εκποιεί ή και να ενοικιάζει περιουσιακά στοιχεία της εταιρείας. Προϋπόθεση για να έρθει εκκαθαριστής είναι να μην έχει διοίκηση η ΕΛΒΟ, πράγμα το οποίο ισχύει αυτήν την στιγμή. Ν.Π.: Ήδη μέσα από το ιστορικό, κατέληξες και στην σημερινή κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης; πώς άλλαξαν τα πράγματα για την ΕΛΒΟ και τους εργάτες της; Κ.Σ.: Οι μειώσεις μισθών ξεκίνησαν από το 2010 γιατί το προσωπικό της εταιρείας -ως ανήκουσα στο ευρύτερο δημόσιο- εντάχθηκε στο ενιαίο μισθολόγιο. Αν συνυπολογήσουμε την κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόματος αδείας ο μέσος όρος μείωσης μισθού στην ΕΛΒΟ ήταν της τάξης του 50%! Απολύσεις δεν υπήρξαν, αλλά η ΕΛΒΟ είναι ένα εργοστάσιο γερόντων και ο Μυτιληναίος δεν αντικαθιστούσε κανέναν που έφευγε. Παράλληλα το 2005 μειώθηκε κατά 150 ή 180 άτομα το προσωπικό μέσω ενός προγράμματος εθελούσιας εξόδου με κίνητρα, το οποίο δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το σωματείο που ελεγχόταν από ΠΑΣΚΕ και ΑΚΕ. Αυτοί που ήταν κοντά στην σύνταξη θεώρησαν δελεαστικό να πάρουν αυτό το πακέτο και να αποχωρήσουν. Ν.Π.: Πώς αντιμετωπίστηκε αυτή η συνταρακτική μείωση μισθών, τόσο από την διοίκηση του σωματείου όσο και γενικά από τους εργάτες; Κ.Σ.: Το Σ του σωματείου κινούμενο στα πλαίσια της νομιμότητας το θεώρησε σαν αναγκαίο κακό, κατήγγειλε δηλαδή τις αιτίες των μειώσεων αλλά ουσιαστικά στήριξε την κυβέρνηση, έφερνε κυβερνητικά στελέχη στις εγκαταστάσεις για να εξηγήσουν ότι αυτό είναι πρόσκαιρο, παροδικό, κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί και θα επανέλθουμε. Εδώ δεν πρέπει να μας ξεφεύγει το γεγονός ότι το συνδικάτο στην ΕΛΒΟ και σε εργοστάσια σαν την ΕΛΒΟ νεμόταν εξουσία όλα αυτά τα χρόνια, λειτουργούσε δηλαδή περίπου σαν εργοδοσία, με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των συναδέλφων να ακολουθεί πιστά και να εμπιστεύεται το σωματείο. Θεώρησαν λοιπόν οι περισσότεροι από τους συναδέλφους ότι αυτό κάποια στιγμή θα ξεπεραστεί. Όμως η κρίση προχωράει και βαθαίνει, οι περικοπές εντείνονταν και σήμερα που μιλάμε υπάρχει μια σημαντική μεταστροφή σε μέρος του κόσμου, με αποτέλεσμα στις εκλογές που θα έχουμε το αμέσως επόμενο διάστημα να παίζεται μέχρι και η πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ/ ΑΚΕ στο Σ. Ν.Π.: Τώρα όμως που βρίσκεστε σε επίσχεση εργασίας υπάρχει προσπάθεια πέρα από το νομικό της επίσχεσης να γίνει κάποια κινητοποίηση παραπάνω; Κ.Σ.: Από την διοίκηση του σωματείου όχι, γιατί είναι γραφειοκράτες και έχουν μάθει μόνο να κινούνται σε διαδρόμους, σε υπουργικά και βουλευτικά γραφεία δεν υπάρχει καμιά κινηματική διάθεση σε αυτούς. Υπάρχει όμως το σχήμα (Ενότητα Εργαζομένων ΕΛΒΟ) το οποίο έχουμε ιδρύσει συνάδελφοι εδώ και 2,5 χρόνια, υπάρχει και το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ -η παλαιότερη ΕΣΑΚ- που πατροπαράδοτα έχει κάποιες μικρές δυνάμεις στο εργοστάσιο. Το σχήμα το οποίο έχουμε κάνει έχει μια δυναμική, αγκαλιάζεται από τον κόσμο, αλλά αυτό το αγκάλιασμα δεν είναι ακόμα αποτέλεσμα συνειδητοποίησης, αλλά ενστίκτου, δηλαδή βιώνει ο κόσμος ότι του έχουν κλέψει ουσιαστικά την ζωή και θέλει με κάποιο τρόπο να αντιδράσει. Θεωρεί ότι εμείς είμαστε έντιμοι και πως δεν κινούμαστε σε γραφειοκρατική κατεύθυνση και έρχεται κοντά το μεγάλο στοίχημα όμως είναι να περάσει αυτός ο κόσμος από το ένστικτο στην συνείδηση για να έχει αποτέλεσμα αυτή η μεταστροφή, αλλιώς υπάρχει πιθανότητα να είναι παροδική, να ξεφουσκώσει, ή και να μην οδηγήσει και πουθενά, γιατί πιθανόν η ΕΛΒΟ το αμέσως επόμενο διάστημα να αποτελεί παρελθόν -όπως η ΕΡΤ. Ν.Π.: Σε περίπτωση που κυριαρχήσει το μοντέλο ΕΡΤ για την ΕΛΒΟ -κατευθείαν κλείσιμο δηλαδή- τί διάθεση υπάρχει στο εργοστάσιο; Κ.Σ.: Η δική μας πρόταση στην τελευταία συνέλευση του σωματείου ήταν κατάληψη του διοικητηρίου και του εργοστασίου. Βέβαια είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα αυτά να καταληφθούν, ακόμα κι αν θα έχουμε την στήριξη του σωματείου, διότι υπάρχουν και αντικειμενικές δυσκολίες σε αυτήν την κατάληψη. Η ΕΛΒΟ έχει εγκαταστάσεις και έκταση 273 στρεμμάτων, δεν είναι απλά ένα κτήριο, οι εγκαταστάσεις είναι τεράστιες και ο χώρος πάρα πολύ μεγάλος, ώστε για να μπορέσεις να τον καταλάβεις και να ελέγξεις την κατάληψη χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλος όγκος δυνάμεων. Παρ όλα αυτά η δική μας πρόταση είναι να καταληφθεί, να μην μπει ούτε ο εκκαθαριστής και βέβαια να μην παρατήσουμε την ΕΛΒΟ, με αντίστοιχη αντιμετώπιση δηλαδή με αυτήν της ΕΡΤ, από άποψη κατάληψης. Συνέχεια στη σελ. 10

5 σελίδα 8 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σελίδα 9 ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΜΠΝΕΕΙ ΚΑΙ ΤΡΟΜΑΖΕΙ! ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 40 ΧΡΟΝΙΑ Το Πολυτεχνείο είναι ακόμη ζωντανό, 40 χρόνια από την εξέγερση του Νοέμβρη Εξακολουθεί να εμπνέει εργάτες, φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενους και καταπιεσμένους. Κι αποτελεί φόβητρο για τους υπηρέτες και τα όργανα του κεφαλαίου, για τους φασίστες και αντιδραστικούς. Οι προσπάθειες απαξίωσης δεκαετιών, είτε με τη λάσπη και τη συκοφαντία είτε με την αγιογράφηση και τη μετατροπή σε γιορτή έχουν αποτύχει. Γι αυτό σε κάθε επέτειο, και στην φετινή 40η, υπήρξε πεδίο αντιπαράθεσης. Αν δεν ζούσε κανείς δεν θα ασχολείτο με αυτό και ίσως ελάχιστοι να έπαιρναν συμβολικά μέρος στις εκδηλώσεις της επετείου. Όταν όμως πάνω από άνθρωποι συμμετέχουν στη διαδήλωση της Αθήνας και δεκάδες χιλιάδες άλλοι σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, σημαίνει ότι είναι βαθιά χαραγμένο στην ιστορική μνήμη της εργατικής τάξης και του λαού. Συνεχίζοντας την παράδοση του αντάρτικου και του Δεκέμβρη του 1944, ο Νοέμβρης του 1973, αυτή η τελευταία μάχη του εμφυλίου πολέμου, είναι συγχρόνως ο ενδιάμεσος κρίκος για τις νέες εξεγέρσεις, το Δεκέμβρη του 2008 κι αυτές που έρχονται. Είναι μια από αυτές τις φωτεινές εκλάμψεις που σπάνε το συνεχές της ταξικής κυριαρχίας και εμπνέουν τον αγώνα για μια κοινωνία χωρίς αφέντες και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και αναξιοπρέπεια. Γι αυτό η κυβέρνηση και οι δυνάμεις καταστολής υπήρξαν και φέτος εξαιρετικά βίαιες στην αντιμετώπιση των εκδηλώσεων. Οκτώ (8) χιλιάδες αστυνομικούς κινητοποίησαν στην Αθήνα και χιλιάδες άλλους σε άλλες πόλεις. Στην Αθήνα, επειδή ίσως δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να χτυπήσουν στη διάρκεια της πορείας προς την αμερικανική πρεσβεία ξέσπασαν στα Εξάρχεια, με εκατοντάδες ΜΑΤ να καταλαμβάνουν την πλατεία χωρίς προφανή αφορμή εκτός από την επίδειξη δύναμης Στην Πάτρα επίσης υπήρξε εξαιρετικά βίαιη η αντιμετώπιση της πορείας. Αλλά η ιστορία διδάσκει πως μόνο με τη βία κανένα καθεστώς δεν μπορεί να μακροημερεύσει. Αν η ωμή αστυνομική βία είναι το μόνο όπλο των κρατούντων τότε είναι ήδη νικημένοι. Θ.Κ. ΜΑΖΙΚΗ ΙΑ ΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ μαζικότητα της φετινής διαδήλωσης του Η Πολυτεχνείου στην Αθήνα, την Κυριακή 17 Νοέμβρη 2013, είναι ένα σημαντικό γεγονός. Πάνω από κόσμου διαδήλωσαν προς τιμή των 40 χρόνων της εξέγερσης του Νοέμβρη, δείχνοντας ότι αυτό το ιστορικό επαναστατικό γεγονός είναι εγγεγραμμένο στην ιστορική μνήμη και την καρδιά της εργατικής τάξης και του λαού, ως ένα ζωντανό σημείο αναφοράς και πεδίο αντιπαράθεσης των αντίπαλων ταξικών στρατοπέδων. Ο συγκεντρωμένος κόσμος στην Αθήνα πύκνωσε τις πρώτες απογευματινές ώρες όλη την περιοχή από το ύψος του Συντάγματος μέχρι την Ομόνοια. Πίσω από τους φοιτητικούς συλλόγους του Πολυτεχνείου στην κεφαλή της πορείας, παρατάχθηκαν μπλοκ εργαζόμενων της ΕΡΤ, απεργών διοικητικών υπαλλήλων, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΕΚ, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση, η «Κόντρα» και η Αναρχική Αρχειοθήκη με τελευταίο το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ. Αλγεινή εξαίρεση στο κόκκινο και το μαύρο των χρωμάτων στις σημαίες και τα πανό, το μπλοκ των εθνικοπατριωτών του ΕΠΑΜ και των όψιμων συμμάχων τους. Το μπλοκ του ΚΚΕ (πάνω από ) πρόταξε τη δική του «ασφάλεια», κρατώντας απόσταση και διαδηλώνοντας μετά το πέρας της πορείας. Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα συγκεντρώθηκε στο ύψος της πλατείας Κλαυθμώνος με συνθήματα στα πανό του για Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή της Κυβέρνησης και την εργατική εξουσία καθώς και την συνέχιση της εξέγερσης του Νοέμβρη με την επαναστατική κοινωνική πυρκαγιά. Με το μπλοκ του ΕΕΚ πορεύτηκαν φωνάζοντας τα αντικυβερνητικά, αντιφασιστικά και διεθνιστικά συνθήματά του, περί τους 150 συντρόφους, μέλη και φίλοι του Κόμματος. Η αστυνομοκρατία και η αστυνομική βία είναι η άλλη πλευρά που χαρακτηρίζει τη φετινή διαδήλωση του Πολυτεχνείου. Ο συνολικός απολογισμός της 17 ης Νοέμβρη είναι 14 συλληφθέντες (με δύο απ αυτούς να είναι γάλλοι ακτιβιστές) και πάνω από 180 προσαχθέντες. Ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις υπήρχαν στους γύρω δρόμους του Πολυτεχνείου ήδη πολλές ώρες πριν την πορεία. Η αστυνομική κατασταλτική παρουσία επικεντρώθηκε στα μπλοκ της ΑΚ, Κόντρα, Αναρχικής Αρχειοθήκης και φυσικά του ΕΕΚ. Αξίζει να σημειωθεί ότι σύντροφοι του ΕΕΚ που μετέφεραν τα υλικά και τα πανό της διαδήλωσης προς την πλατεία Κλαυθμώνος, πριν την πορεία, άκουσαν μπάτσους να τους βρίζουν και να χυδαιολογούν εναντίον του Γενικού Γραμματέα του ΕΕΚ. Ο αστυνομικός κλοιός έγινε ασφυκτικός στο ύψος του Συντάγματος και δεν σταμάτησε μέχρι το τέλος της διαδήλωσης, όταν πια η πορεία πέρασε από την «πιο μεγάλη γιάφκα τρομοκρατών», την αμερικάνικη Πρεσβεία. Ενδεικτική αυτής της κατάστασης είναι η αδιάκοπη αστυνομική παρουσία και μετά το τέλος της πορείας σε όλη τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας όταν τα μπλοκ είχαν διαλυθεί. Ο κόσμος που κατευθύνονταν προς το κέντρο δεν έπαψε να φωνάζει συνθήματα. Κάποια στιγμή, λίγο πριν το Πεδίον του Άρεως, εντελώς απρόκλητα, οι διμοιρίες των ΜΑΤ έριξαν χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και χημικά. Λίγο μετά τις 8 μμ, μια άθλια και προκλητική επίθεση της αστυνομίας εξαπολύθηκε στα Εξάρχεια. Μοτοσικλετιστές των ομάδων ΔΕΛΤΑ και ΔΙΑΣ με τη συνδρομή διμοιριών ΜΑΤ, επιτέθηκαν με λύσσα σε συγκεντρωμένους στην πλατεία, έρριξαν χημικά, έσπασαν τα τζάμια γνωστού καφενείου με κίνδυνο να τραυματιστούν θαμώνες και έκαναν προσαγωγές. Μια νέα εκρηκτική κατάσταση υπάρχει στην ταξική πάλη. Η μαζικότητα της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου είναι εκδήλωση μιας αυξανόμενης πολιτικής κινητοποίησης της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Η πάλη για την ανατροπή της Κυβέρνησης της ανεργίας και της καταστολής, έχει περάσει σε μια οξύτερη φάση. Είναι η ώρα να την οργανώσουμε μέχρι τέλους! Ερν. Αγ. Βόλος ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ! Στο Βόλο είχαν διοργανωθεί δυο πορείες. Η μία στη Πλ. Ελευθερίας συγκέντρωσε περίπου 1000 άτομα και αποτελούνταν, εκτός από το ΕΕΚ, τη Λαϊκή Συνέλευση γειτονιάς Αγίου Νεκταρίου και άλλες αριστερές οργανώσεις και συλλογικότητες, την τοπική ΕΛΜΕ, το Εργατικό Κέντρο Βόλου, το Νομαρχιακό τμήμα της Α Ε Υ, τους εργαζόμενους της ΕΡΑ Βόλου και τον α/α χώρο. Μετά από μια αρκετά μεγάλη διαδρομή σε κεντρικούς δρόμους της πόλης κατέληξε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας για κατάθεση στεφάνων. Εκεί διαχωρίστηκε ένα μεγάλο μέρος για να καταλήξει μετά από μια αντίστροφη πορεία στη Πλ. Πανεπιστημίου θέλοντας να δώσει ένα σαφές μήνυμα ότι η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δεν χωρά πουθενά. Ιδιαίτερα στις ημέρες μνήμης μιας πραγματικής εξέγερσης δεν έχουν χώρο για κατάθεση στεφάνων εκείνοι που σήμερα αντιδρούν με τουφεκιές ενάντια στη καταστροφή ενός ολόκληρου λαού. Πρέπει να αναφέρουμε πως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ που συγκεντρώθηκαν στη πλ. Πανεπιστημίου κατάφεραν, για άλλη μια φορά, να τραβήξουν σαφή διαχωριστική γραμμή από όλο το υπόλοιπο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Συγκεκριμένα η δεύτερη συγκέντρωση με περίπου 200 άτομα κατέληξε σε μια πορεία που τερματίστηκε άδοξα στο τέρμα της οδού Ιωλκού χωρίς να καταφέρει να προσεγγίσει το σημείο από όπου ξεκίνησε λόγω των αποδοκιμασιών για την εντονότατη παρουσία αστυνομικών δυνάμεων στη πρώτη πορεία. ΣΜ Σπινάκας, Βόλος 17/11/2013 TΟ ΟΡΓΙΟ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ Σε πεδίο κατασταλτικών ασκήσεων της ΕΛ.ΑΣ. μετατράπηκε ολόκληρη σχεδόν η πόλη της Πάτρας σε μια πρωτοφανή επιχείρηση διάλυσης και καταδίωξης της πορείας για την 40η επέτειο του Πολυτεχνείου. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου εκπαιδεύει σε πραγματικές συνθήκες τις δυνάμεις καταστολής για την αντιμετώπιση πλήθους, καθώς αντιλαμβάνονται ότι η έκρηξη μιας νέας κοινωνικής θύελλας απειλεί την κυβέρνηση και το κράτος στο οποίο βρίσκεται επικεφαλής. Καταγγέλλουμε την πρωτοφανή αστυνομική καταστολή, την επιχείρηση τρομοκράτησης που έστησε η τοπική ΕΛ.ΑΣ. ενεργώντας προφανώς στη βάση κυβερνητικών εντολών. Καταγγέλλουμε την ίδια την κυβέρνηση και τους φονιάδες μπάτσους της. Δηλώνουμε κατ αρχήν ότι στους δρόμους Αγίας Σοφίας και Ηρώων Πολυτεχνείου καταδιώχθηκε, ξυλοκοπήθηκε και αποκλείστηκε επί ώρα η πορεία για τα 40 χρόνια του Πολυτεχνείου που οργάνωσαν φοιτητικοί σύλλογοι, σωματεία και οργανώσεις της αριστεράς - όχι «ομάδες του αντεξουσιαστικού χώρου που πραγματοποιούσαν επεισόδια», όπως έγραψε η τοπική δεξιά φυλλάδα Πελοπόννησος για να βγάλει «λάδι» την κρατική καταστολή. Δεν έχουμε κανένα λόγο να αποκρύψουμε την παρουσία αναρχικών ανάμεσα στους διαδηλωτές -δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι το ταχυδακτυλουργικό τρικ να βαφτίζεται ολόκληρη η πορεία του Πολυτεχνείου «ομάδες αντεξουσιαστών». Ούτως ή άλλως εμείς δεν καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται όπως θα περίμεναν οι επαρχιώτες θαυμαστές του Πρετεντέρη: καταδικάζουμε τη βία που προέρχεται από το αστικό κράτος ενάντια στους αποκλεισμένους, τους εκμεταλλευμένους και τους καταπιεσμένους, ενάντια στο μαζικό κίνημα, ενάντια στην πορεία για τα 40 χρόνια του Πολυτεχνείου στην πόλη της Πάτρας. Θεωρούμε αναγκαία μια σχετική αναλυτική περιγραφή των γεγονότων για να απαντήσουμε στα πληρωμένα «παπαγαλάκια» της κυβέρνησης και των καπιταλιστών που προσπάθησαν να συκοφαντήσουν τη διαδήλωση και να παραποιήσουν τα γεγονότα. Κλίμα Τρομοκρατίας Τοπικά μέσα ενημέρωσης αναπαρήγαγαν από νωρίς μηνύματα φόβου για την άγρια καταστολή την οποία θα δεχθεί η πορεία και την αποφασιστικότητα του κρατικού μηχανισμού να χτυπήσει. Είχε προηγηθεί η προκλητική παρουσία της Ασφάλειας στα γραφεία των νκα/ναρ και φυσικά η εμφάνιση μιας σταθμευμένης αύρας νερού μπροστά στο κτίριο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αχαΐας. Το πρωί της Κυριακής 17 Νοέμβρη προσήχθησαν για εξακρίβωση στοιχείων 3 αριστεροί φοιτητές καθώς πήγαιναν στο χώρο του Παραρτήματος όπου διεξάγεται ο τριήμερος εορτασμός από φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις και οργανώσεις και σχήματα της αριστεράς. Λίγο πριν την έναρξη της πορείας πραγματοποιήθηκε μαζική εξακρίβωση στοιχείων στο μπλοκ της Λαϊκής Συνέλευσης Άνω Πόλης καθώς τα μέλη της πήγαιναν συντεταγμένα στο χώρο της συγκέντρωσης για τη διαδήλωση. Μια από τις μαζικές διαδηλώσεις Πολυτεχνείου στην Πάτρα Κόντρα στο κλίμα αστυνομικής τρομοκρατίας μπροστά στο Παράρτημα συγκεντρώθηκε πλήθος διαδηλωτών κάθε ηλικίας. Περίπου διαδηλωτές πορεύτηκαν στους δρόμους της πόλης από το Παράρτημα στο μνημείο του δολοφονημένου από μπράβο της Δεξιάς αριστερού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, ενώ η παρουσία της αστυνομίας ήταν έντονη. Με αφορμή κάποιες πέτρες εναντίον των ΜΑΤ έγινε διαρκής χρήση χημικών από την αρχή σχεδόν της διαδήλωσης. Η πρακτική της ρίψης δακρυγόνων από εκτοξευτήρα με ευθείες βολές ακολουθήθηκε από τα ΜΑΤ και από καθαρή τύχη δε θρηνήσαμε θύματα ανάμεσα στους διαδηλωτές. Η καταδίωξη Όταν η μεγαλειώδης διαδήλωση είχε ολοκληρωθεί και πριν διαλυθεί το συγκεντρωμένο πλήθος, οι δυνάμεις καταστολής εξαπέλυσαν άγρια επίθεση και καταδίωξαν την πορεία που κατευθύνθηκε -εκτός κέντρου της πόλης- στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Εκεί ενώ ο συγκεντρωμένος κόσμος αναζητούσε ασφαλή τρόπο για να επιστρέψει στο κέντρο δέχθηκε νέα απρόκλητη επίθεση από τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Αφού πρώτα με θεαματικό τρόπο πέρασε πομπή μηχανών της ομάδας ΔΙΑΣ με ιλιγγιώδη ταχύτητα μπροστά από την πλατεία, εμφανίστηκαν οι δυνάμεις των ΜΑΤ που απέκλεισαν και τους τρεις κεντρικούς δρόμους από τους οποίους θα μπορούσε να φύγει ο συγκεντρωμένος κόσμος. Στη συνέχεια απρόκλητα και απροειδοποίητα εξαπέλυσαν άγρια επίθεση με γκλομπ και χημικά καταδιώκοντας τη διαδήλωση μέσα στα στενά. Η διαδήλωση συνέχισε μέχρι την πλατεία στο στάδιο της Παναχαϊκής όπου παρέμεινε για λίγο. Οφείλουμε να επισημάνουμε πως δεδομένου ότι η επίθεση της αστυνομίας έγινε ενώ η διαδρομή της πορείας είχε ολοκληρωθεί, το μόνο πανό που βρίσκοταν επικεφαλής της διαδήλωσης ήταν αυτό του ΕΕΚ- Τροτσκιστές. Η αστυνομία είχε κλείσει εκ νέου κάθε δρόμο επιστροφής στο κέντρο και η πορεία αναγκάστηκε να κατευθυνθεί στα προάστια, στην περιοχή της Αγυιάς. Η πορεία βγήκε στην παραλιακή οδό -την οδό Ηρώων Πολυτεχνείου- για να επιστρέψει στο κέντρο της πόλης. Εκεί λίγο μετά αποκλείστηκε, με πλάτη τη θάλασσα, από δυνάμεις των ΜΑΤ και μηχανές ΔΙΑΣ. Η ομηρία Η αστυνομία απαγόρευσε στη διαδήλωση να επιστρέψει ξανά στο κέντρο της πόλης, σύμφωνα με «εντολές». «Ή διαλύετε το παρεάκι σας και φεύγετε πέντεπέντε ή αρχίζει το μπατίνι», ήταν η απάντηση των αξιωματικών υπευθύνων της επιχείρησης σε δικηγόρους που κατήγγειλαν ως αντισυνταγματική την απαγόρευση της πορείας. Η ομηρία της διαδήλωσης επί μία (1) περίπου ώρα στην παραλιακή ζώνη ήταν μια πρωτοφανής επιχείρηση τρομοκρατίας. Πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά περίπου 300 διαδηλωτές από μια μεγαλειώδη διαδήλωση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙ- ΟΥ καταλήγουν να απειλούνται ότι θα χτυπηθούν και θα συλληφθούν άπαντες, αν δεν διαλυθούν ησύχως στο όνομα της «αποφυγής επεισοδίων». Στο δρόμο σπάει η τρομοκρατία Η αταλάντευτη ωστόσο στάση των διαδηλωτών, παρά τις πιέσεις να γίνει δεκτή η πρόταση της αστυνομίας και να διαλυθούμε, σε συνδυασμό με την πολιτική πίεση που προκάλεσε η άμεση δημοσιοποίηση της ομηρίας των διαδηλωτών, κυρίως μέσω της ΕΡΑ Πάτρας, οδήγησε στην υποχώρηση της αστυνομίας. Οι διαδηλωτές επέστρεψαν με πορεία στην πλατεία Όλγας, στο κέντρο της πόλης, με παλμό και συνθήματα, όπου είχαν συγκεντρωθεί ήδη αλληλέγγυοι για να υποστηρίξουν την αποκλεισμένη διαδήλωση. 40 χρόνια μετά την εξέγερση του Νοέμβρη του 73 η άθλια ανυπόληπτη κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, αφού εκκένωσε το κατειλημμένο από τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, αποφάσισε την άτυπη απαγόρευση της διαδήλωσης του Πολυτεχνείου στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Η εκκένωση της Κατάληψης Παραρτήματος που προηγήθηκε τα ξημερώματα της 5ης Αυγούστου (ταυτόχρονα με άλλες δύο καταλήψεις) δίνουν τον τόνο της κρατικής καταστολής στην πόλη. Eίναι μέρος της αναπτυσσόμενης αντεπαναστατικής τους στρατηγικής. Xτυπάνε καταλήψεις, πρωτοπόρες αντιστεκόμενες δυνάμεις της κοινωνίας και τώρα την διαδήλωση στην επέτειο του Πολυτεχνείου γιατί θέλουν να τσακίσουν όλο το εργατικό και λαϊκό κίνημα και να περάσουν και νέα μέτρα κοινωνικής βαρβαρότητας που απαιτεί η τρόικα των διεθνών δανειστών. H απάντηση πρέπει να είναι ενιαία, μαζική και αποφασιστική. Kάτω η κρατική καταστολή Kάτω η κυβέρνηση Σαμαρά- Bενιζέλου Όλη η εξουσία στους εργάτες Πάτρα 18/11/2013 ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΤΡΑΣ

6 σελίδα 10 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σελίδα 11 (Και) η EΛBO στο Σφαγείο του Mνημονίου Συνέχεια από τη σελ. 7 Ν.Π.: Υπάρχει επαφή με τους εργάτες της ΒιοΜε και την πάλη τους για λειτουργία του εργοστασίου από τους ίδιους, χωρίς αφεντικό; Πώς στέκονται οι εργάτες της ΕΛΒΟ απέναντι σε αυτόν τον αγώνα; Κ.Σ.: Το ζήτημα της ΒιοΜε είναι πολύ γνωστό στους εργαζόμενους και από την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης που έχει μοιράσει κείμενα, αλλά και από εμάς του σχήματος που διακινούσαμε στον χώρο τα κείμενα και τις αφίσσες της πρωτοβουλίας και της ΒιοΜε επίσης σε όσες δράσεις έχει καλέσει η ΒιοΜε κάποιοι από εμάς είμαστε εκεί. Η διοίκηση του σωματείου κρατάει εχθρική στάση σε τέτοιου είδους εγχειρήματα, η ΠΑΣΚΕ και η ΑΚΕ -και το ΠΑΜΕ βεβαίως- είναι τελείως εχθρικά προς αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ΒιοΜε. Τώρα, αν ρωτάς κατά πόσον ένα παρόμοιο εγχείρημα μπορεί να συμβεί στην ΕΛΒΟ, λέω ότι είναι πολύ δύσκολο να συμβεί αυτό, γιατί η ΕΛΒΟ είναι κρατική περιουσία, είναι περίπου όπως η ΕΡΤ και έπειτα η ΕΛΒΟ έχει έναν βασικό πελάτη, τον ελληνικό στρατό, αλλά ακόμα και στο πολιτικό όχημα όπου δραστηριοποιείται πάλι το δημόσιο είναι πελάτης της, οπότε θα έπρεπε να αλλάξει παραγωγικό προσανατολισμό η ΕΛΒΟ για να μπορέσει να στηρίξει ένα εγχείρημα συνεταιριστικό ή αυτοδιαχείρισης. Αυτό ακόμα και στα λόγια είναι δύσκολο να το πούμε, φαντάζομαι και στην πράξη είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Επιπλέον η ΒιοΜε έχει να κάνει με έναν ιδιώτη που παράτησε το εργοστάσιο, ενώ εδώ το ελληνικό δημόσιο αποκλείεται να το παρατήσει, είναι στρατηγικής σημασίας αυτό το εργοστάσιο για το ελληνικό δημόσιο. Πιστεύω ότι το ελληνικό κράτος έχει σκοπό αυτό το εργοστάσιο να το παραχωρήσει σε κάποιον ιδιώτη, απαλλαγμένο από το προσωπικό του και από τις οφειλές του, δεν θα υπάρξει όμως ενδιάμεσα παραίτηση του εργοδότη, του ελληνικού δημοσίου δηλαδή, για να μπορέσουν οι εργάτες να ακολουθήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα. Ν.Π.: Αναφέρθηκες πριν στο ανεξάρτητο σχήμα το οποίο υπάρχει στο εργοστάσιο. Μπορείς να μας πεις κάποια πράγματα για το πως δημιουργήθηκε και τί στάση κράτησε ο επίσημος συνδικαλισμός απέναντί του; Κ.Σ.: Η Ενότητα Εργαζομένων ΕΛΒΟ φτιάχτηκε την περίοδο που ήταν σε έξαρση οι πλατείες και οι αγνακτισμένοι από κάποιους συναδέλφους που βρισκόμασταν εκεί και ήμασταν κυρίως αριστεροί, ας πούμε. Οι συνάδελφοι αυτοί ξεκινήσαμε το , φτιάξαμε το σχήμα, το οποίο ήταν ολιγομελές στην αρχή, πήραμε μέρος στις εκλογές του 2011 και εκλέξαμε μια έδρα. Αυτό δεν είχε ξανασυμβεί στα 40 χρόνια της ΕΛΒΟ, πάντα οι έδρες μοιράζονταν ανάμεσα σε ΠΑΣΚΕ και ΑΚΕ ανάλογα με το ποιός ήταν στην κυβέρνηση και ανά δύο εκλογές πάλευε και το ΠΑΜΕ να πάρει μία έδρα. Είναι διακριτή η παρουσία μας στην ΕΛΒΟ, γιατί οι ανακοινώσεις μας χτυπάνε την συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, οπότε από το Σ του σωματείου δεχθήκαμε σφοδρότατη επίθεση αυτοί που δραστηριοποιούμαστε ανοιχτά, αλλά και στις γενικές συνελεύσεις προσπάθησαν να μας διαβάλλουν με συκοφαντίες, μας προσδίδαν τον χαρακτηρισμό των αναρχικών και ιστορίες τέτοιες, νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα φοβηθεί κάποιος κόσμος και θα χαρακτηριστούμε περιθώριο και θα απομονωθούμε, πράγμα το οποίο δεν συνέβη. Έχουμε εκλογές στο αμέσως επόμενο διάστημα, την επόμενη εβδομάδα θα οριστικοποιηθεί η ημερομηνία τους. Ευελπιστούμε ότι θα κάνουμε κάτι καλύτερο σε αυτές τις εκλογές από μία έδρα, αλλά δεν είναι για μας το ζητούμενο αυτό. Το ζητούμενο είναι η συμμετοχή στο κίνημα και η συνειδητοποίηση των συναδέλφων για κοινές αποφάσεις και δράσεις. Ν.Π.: Το σχήμα πώς προσπαθεί να προωθήσει τον αγώνα τόσο συγκεκριμένα στην ΕΛΒΟ όσο και γενικότερα στους εργατικούς αγώνες; Τί στόχους θέτει, αλλά και τί θεωρεί -ή εσύ προσωπικά- ότι χρειάζεται το εργατικό κίνημα για να ξεφύγει από την γραφειοκρατία και το τέλμα στο οποίο αυτή το έχει οδηγήσει; Κ.Σ.: Οι στόχοι που προτείνει το σχήμα είναι ότι η ΕΛΒΟ πρέπει να παραμείνει στο δημόσιο, να διασφαλιστούν όλες οι θέσεις εργασίας και να καταργηθεί το ενιαίο μισθολόγιο η νέα διοίκηση του σωματείου που θα προκύψει να παλέψει για αυτά, κι αν έχουμε συμμετοχή κι εμείς στην διοίκηση θα τα παλέψουμε και μέσα από το σωματείο. Η προσπάθεια όμως που κάνουμε είναι ο κόσμος που έχει πλαισιώσει το σχήμα σήμερα, ο οποίος είναι κόσμος που τόσα χρόνια λειτουργούσε με την ανάθεση και ήταν έξω από το κίνημα, να ενταχθεί σε αυτό. Στόχος μας λοιπόν είναι τον κόσμο αυτόν να τον εντάξουμε στο αντιγραφειοκρατικό κίνημα, σε ένα κίνημα που να μην ακολουθεί την συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ούτε στις συγκεντρώσεις, ούτε στις πορείες, ούτε στις τακτικές, ούτε στις πολιτικές. Αυτό είναι το στοίχημα για μας και όχι το πόσες έδρες θα πάρουμε στις επόμενες εκλογές. Αυτό που χρειάζεται το εργατικό κίνημα είναι συμμετοχή σε κατεύθυνση ταξική και χειραφετημένη. Όλοι γνωρίζουμε σήμερα ότι και στην ΓΣΕΕ και στις ομοσπονδίες και στα πρωτοβάθμια σωματεία ο τρόπος με τον οποίον εκλέγονται οι αντιπρόσωποι είναι αποτέλεσμα κλοπής καθαρά. ηλαδή εκλέγονται αντιπρόσωποι από συνδικάτα τα οποία έχουν χιλιάδες ψηφοφόρους και κανέναν στο κίνημα. Ο τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο είναι η ίδρυση νέων συνδικάτων ταξικών, να απεγκλωβιστεί ο κόσμος από τα παλιά συνδικάτα, γιατί αν μπεις στην λογική του ΠΑΜΕ για την αλλαγή συσχετισμών, αυτή γίνεται μόνο με έναν τρόπο μέσα σε αυτά τα σωματεία, με την κλοπή. Όσο κόσμο και αν μπορέσεις να συσπειρώσεις για να κατεβάσεις στις εκλογές αυτών των συνδικάτων, άλλος τόσος και μεγαλύτερος θα είναι ο βαθμός της κλοπής από την άλλη πλευρά, που θα γίνεται για να ελέγχονται τα συνδικάτα από τις συγκεκριμένες πλειοψηφίες. Άρα η αλλαγή συσχετισμών στα συνδικάτα έτσι όπως μπαίνει από το ΠΑΜΕ είναι λάθος, γιατί δεν προσφέρει τίποτα. Πρέπει να υπάρξει αλλαγή νοοτροπίας, όπου είναι δυνατόν να ιδρυθούν ανεξάρτητα ταξικά συνδικάτα που να δουλεύουν στην κατεύθυνση των κοινών δράσεων, μεταξύ των συνδικάτων αυτών εννοώ, των συλλογικών αποφάσεων και της ενεργού συμμετοχής όλων των συναδέλφων. Ν.Π.: Έχετε κάνει καθόλου κινήσεις, όχι μόνο μέσα στην ΕΛΒΟ αλλά και με συναδέλφους από άλλα εργοστάσια για να συζητήσετε αυτήν την προοπτική, για να γίνει κάπως πιο συγκεκριμένο; Κ.Σ.: Σε επίπεδο συζήτησης έχει γίνει αυτό με την ΒιοΜε, αλλά ακόμα παραμένει εκεί έχουμε ανιχνεύσει την αναγκαιότητα τέτοιων εγχειρημάτων, δηλαδή ανεξάρτητων ταξικών σωματείων που να μην ελέγχονται από την γραφειοκρατία και να μην έχουν τα χαρακτηριστικά της γραφειοκρατίας, όμως απαιτούν δουλειά τέτοιου είδους προσπάθειες, η οποία ακόμα δεν έχει γίνει. Θα ήθελα να επιμείνω λίγο στο ζήτημα των κλαδικών σωματείων, το οποίο έχει μπει σαν σκέψη και σαν επιθυμία, όπως είπα προηγουμένως, επειδή τα θεωρώ πάρα πολύ σημαντικά, γιατί θα μπορέσουν να χτυπήσουν την γραφειοκρατία εκεί που πονάει. Καί θα συσπειρώσουν κόσμο πιστεύω αν έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά και θα μπορέσουν να κάνουν τον θεσμό να λειτουργήσει πραγματικά, γιατί οι θεσμοί, τα σωματεία, οι ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα σήμερα εκπροσωπούνται από πλειοψηφίες οι οποίες τα υπονομεύουν συνειδητά. Η ΓΣΕΕ κάνει απεργίες-ντουφεκιές, βγάζει ανακοινώσεις στις οποίες καταδικάζει και καταγγέλει τα αίτια της πολιτικής που ακολουθείται, αλλά τα περισσότερα μέλη της ΓΣΕΕ είναι και σε κεντρικές επιτροπές Ν, ΠΑ- ΣΟΚ, κλπ, στηρίζουν την πολιτική που εφαρμόζεται, δηλαδή στηρίζουν στην πράξη την πολιτική που εφαρμόζουν, ενώ καταγγέλουν τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής. Πρόκειται για ένα διαχρονικό παπατζιλίκι εκ μέρους τους, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα στα μάτια του κόσμου να έχει καταρρακωθεί ο ίδιος ο θεσμός του συνδικαλισμού από αυτούς που τον εκπροσωπούν. Νομίζω ότι εάν ιδρυθούν και λειτουργήσουν ανεξάρτητα ταξικά συνδικάτα θα είναι και πλήγμα για την γραφειοκρατία και μεγάλο κέρδος για τους εργαζομένους. Mάριος Mπ. ΜΟΥΝΤΙΑΛ 2014 ευχαριστώ, δε θα πάρω! Κάποιος μου είχε πει ότι αν δεν έχεις κλωτσήσει μπάλα, δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς για ποδόσφαιρο. Ευτυχώς ήμουν από κείνα τα παιδιά που έπαιξαν μπακότερμα στις αλάνες. Που ένιωσαν την έξαψη του να γδέρνεις τα γόνατά σου στο χώμα πετυχαίνοντας ένα γκολ. Αγαπώ το ποδόσφαιρο. Θυμάμαι το πρώτο μουντιάλ που παρακολούθησα, μικρό κορίτσι, πολύ χαρακτηριστικά. Σ εκείνο το μουντιάλ, ο Μαραντόνα πέτυχε το καλύτερο γκολ στην ιστορία του παγκόσμιου κυπέλου και η Αργεντινή βγήκε νικήτρια. Αγαπώ το ποδόσφαιρο γιατί είναι ομαδικό παιχνίδι. Η νίκη της ομάδας είναι συλλογική προσπάθεια. Η ήττα της συλλογική ευθύνη. Παρακολουθώ το ποδόσφαιρο για το ποδόσφαιρο και δε φανατίζομαι πια υποστηρίζοντας κάποια συγκεκριμένη ΠΑΕ. Για ευνόητους λόγους. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δοκιμάζεται από μια δομική και ιστορική κρίση άνευ προηγουμένου. Αυτό που ξεχνάνε (;) πολλοί είναι το γεγονός ότι είναι και παγκόσμια. Στη μακρινή Βραζιλία λοιπόν, όπου θα διεξαχθεί τον Ιούνιο του 14 το Μουντιάλ ο λαός και ιδιαίτερα η νεολαία διαδήλωσε δυναμικά ενάντια στην πολιτική εξαθλίωσης με αφορμή την αύξηση του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς αλλά και τις υπέρογκες δημόσιες δαπάνες για την διεξαγωγή του παγκοσμίου κυπέλου. Ήταν οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έχει γνωρίσει η χώρα από το Κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι μια τέτοια διοργάνωση θ αποφέρει κέρδος. Κέρδος για ποιον θ αντιτάξω εγώ. Κάποιοι θα πουν ότι το ποδόσφαιρο προσφέρει θέαμα, ευχαρίστηση, ξεκούραση, εκτόνωση. Συμφωνώ, όχι όμως υπό αυτούς τους όρους. Για τους παραπάνω λόγους, αποφάσισα να μην στηρίξω ως φίλαθλος τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Δεν θα παρακολουθήσω κανέναν αγώνα, ούτε καν της Ελλάδας, ούτε για τα προκριματικά ούτε κατά τη διάρκεια που θα διεξάγεται το μουντιάλ. Προτιμώ με τη στάση μου να είμαι αλληλέγγυα σε όλους εκείνους που θέλουν ό,τι κι εγώ. Την ανατροπή όλων αυτών που υπονομεύουν τη ζωή μας. Όλων αυτών που μας οδηγούν σε συνθήκες μαζικής ανεργίας, απόλυτης φτώχειας και κοινωνικής καταστροφής. Να.Σ Συνέδριο στο Λένινγκραντ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΦΑΣΙΣΜΟΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ Στις 9-10 Νοεμβρίου έγινε με επιτυχία στο Λένινγκραντ το 5ο Πανρωσικό Συνέδριο του Ιδρύματος Πλεχάνωφ της Ρωσικής Εθνικής Βιβλιοθήκης με θέμα την σύγχρονη δημοκρατία, τα προβλήματά της και τις προοπτικές. Πήραν μέρος περίπου 140 σύνεδροι από όλη την Ρωσική Ομοσπονδία, πανεπιστημιακοί, θεωρητικοί, αλλά και ηγετικά στελέχη της ρωσικής Αριστεράς. Παρόντες ήταν πέραν από τους συνδιοργανωτές, την Ένωση Μαρξιστικών Οργανώσεων (ΑΜΟ, μια μετωπική οργάνωση-ομπρέλα που καλύπτει αριστερές οργανώσεις κι ανεξάρτητες αριστερές προσωπικότητες), και εκπρόσωποι του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (Τιούλκιν), του Ρωσικού ΚΚ-ΚΚΣΕ (Πριγκάριν), του Ρωσικού Κόμματος Κομμουνιστών (Κοζλόφ, Άμπραμσον), του Αριστερού Μετώπου, του κινήματος Αλτερνατίβι κ.ά. Από την Ελλάδα, προσκλήθηκε ο Σάββας Μιχαήλ, γενικός γραμματέας του ΕΕΚ, ο οποίος και μίλησε για την άνοδο της άκρας εξιάς και του φασισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα, συνδέοντάς την με την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, την κοινωνική εξαθλίωση, την χρεοκοπία του δυσφημισμένου και διεφθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, την ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, αριστερά αλλά και δεξιά, τις διαφορές ανάμεσα στις συνθήκες που επέτρεψαν την άνοδο του φασισμού την δεκαετία του 1930 και σήμερα, το Κράτος σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, τα προβλήματα της Αριστεράς, την ανάδυση όρων μιας προεπαναστατικής κατάστασης. Το Συνέδριο κατέληξε με ένα στρογγυλό τραπέζι για τα συνολικά συμπεράσματα. Το κλείσιμο έγινε από το Σάββα Μιχαήλ που τόνισε ξανά τα εγκλήματα που έγιναν και γίνονται από τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό στο όνομα της δημοκρατίας αλλά και τα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα του σοσιαλισμού από τον σταλινισμό. Καμιά ιστορική αναγκαιότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει την Γιεζόφτσινα, τις μαζικές εκκαθαρίσεις του 1937, υπογράμμισε, ασκώντας, συν τοις άλλοις κριτική στο Σχέδιο Προγράμματος ενόψει της ενοποίησης μιας σειράς κομμουνιστικών κομμάτων και οργανώσεων στο υπό ίδρυση Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα (ΟΚΠ). Και κατέληξε προβάλλοντας σαν μόνη δυνατή, αναγκαία και επίκαιρη όσο ποτέ προοπτική εξόδου από την παρούσα κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, την διαρκή παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση. Το Συνέδριο αναμεταδίδονταν ζωντανά από τον διαδικτυακό τηλεοπτικό σταθμό στο Λένινγκραντ του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας. Με την ευκαιρία της παρουσίας του στην Ρωσία έγιναν πολύ διαφωτιστικές και αμοιβαία χρήσιμες διμερείς συναντήσεις μεταξύ του ΓΓ του ΕΕΚ και της ηγεσίας του ΡΠΚ όπως και με το Κεντρικό Συμβούλιο της ΑΜΟ. Το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου έγινε με επιτυχία και ανεξάρτητη εκδήλωση με ομιλία-συζήτηση του Σάββα Μιχαήλ με νέους του Λένινγκραντ, οργανωμένους κι ανοργάνωτους. Η επίσκεψη στην Ρωσία συνέπεσε με την 96η επέτειο της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης του 1917 αλλά και με την έκδοση στα ρωσικά από το Ινστιτούτο Φιλοσοφίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών ενός συλλογικού τόμου για τον Λένιν και τον Πλεχάνωφ που περιλαμβάνει και δοκίμιο του Σάββα Μιχαήλ για τα Φιλοσοφικά Τετράδια του Λένιν. Για την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην Ρωσία και τις μεγάλες αλλαγές που κυοφορούνται θα πρέπει να επανέλθουμε. Σ. Μ. ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ Πρώτο κόμμα το Partido Obrero στη Σάλτα Αλλάζει ο πολιτικός χάρτης της Λατινικής Αμερικής Οι ψήφοι του Frente de Izquierda y de los Trabajadores FIT [Mέτωπο της Aριστεράς και των Eργαζομένων, ένα μέτωπο τριών οργανώσεων τροτσκιστικής αναφοράς] στις αργεντίνικες εκλογές (συν δεκάδες χιλιάδες στην πολιτεία της Σάλτα όπου το Παρτίδο Ομπρέρο κατέβηκε αυτόνομα κερδίζοντας την πρώτη θέση με ποσοστό 30%) αποτελούν ιστορικό σημείο στην πορεία του τροτσκιστικού και του ευρύτερου αριστερού εξωκοινοβουλευτικού επαναστατικού κινήματος. Για πρώτη φορά ένα τροτσκιστικό ψηφοδέλτιο αναδεικνύεται τέταρτο σε εθνικό επίπεδο και με ποσοστό (πάνω από 5,11%) που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε να μονοπωλεί η «επίσημη» Αριστερά. Φυσικά, η πάλη για το μετασχηματισμό της αστικής κοινωνίας δε δίνεται πρωτευόντως στη Βουλή, παρά μέσα από την αποφασιστική σύγκρουση της εργατικής τάξης με τους κατέχοντες τα μέσα παραγωγής. Αλλά δε μπορεί να αγνοηθεί ένα συμβάν που διόλου τυχαίο δεν είναι, αντιθέτως πρέπει κατάλληλα να προσεγγιστεί. Ο κυβερνητικός Τύπος μιλάει για τη νέα νίκη της Κίρχνερ και αποδίδει την άνοδο της Αριστεράς στην τύχη. Ε, λοιπόν όχι. Μέσα από το παράδειγμα της επαρχίας της Σάλτα, όπου το PO αναδείχθηκε πρώτο με ποσοστό 30%(!), έναντι μόλις 18,95% του δευτέρου αστικού κόμματος της Κίρχνερ, Η πτώση του δικτάτορα στρατηγού Πινοσέτ το 1989 διαμόρφωσε το πολιτικό σκηνικό της Χιλής αναδεικνύοντας τον κεντροαριστερό Συνασπισμό του Σοσιαλιστικού Κόμματος σε κυβερνώσα δύναμη (τον ίδιο εν πολλοίς συνασπισμό του δολοφονημένου από τη στρατιωτική χούντα προέδρου Σαλβατόρ Αλιέντε). Το αν στη νέα αυτή κατάσταση εναποτέθηκε ποτέ κάποια ελπίδα ολοκλήρωσης του εγχειρήματος του 66-73, της «ειρηνικής μετάβασης στο Σοσιαλισμό», δεν μπορεί να λεχθεί με βεβαιότητα. Το βέβαιο είναι πως επί 14 χρόνια ο κεντροαριστερός Συνασπισμός, με την αρωγή του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και (από το 2006) του ΚΚ Χιλής, διατηρεί τα ποσοστά του σε υψηλά επίπεδα. Όχι όμως αλώβητος. Ο Συνασπισμός είχε πάντοτε να αντιμετωπίσει τα εξίσου υψηλά ποσοστά της εγχώριας μεταδικτατορικής εξιάς. Και το 2009 τελικά έχασε. Φέτος η Ιστορία παίζει ένα από τα αγαπημένα της παιχνίδια: η επικεφαλής του ΣΚ, Michelle Bachelet είχε να αντιμετωπίσει για την προεδρία της χώρας την Evelyn Matthei της συντηρητικής φιλελεύθερης συμμαχίας. Η πρώτη, κόρη δολοφονημένου Υπουργού της Κυβέρνησης Αλιέντε. Η δεύτερη, κόρη διοικητή των αεροπορικών δυνάμεων της δικτατορίας του Πινοτσέτ. Το παιχνίδι όμως δεν είναι αυτό. Οι δύο αντίπαλες δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν την απαραίτητη πλειοψηφία και θα αναμετρηθούν σε δεύτερο γύρο. Η λαϊκή αγανάκτηση ανέδειξε την κεντροαριστερά πρώτη με ποσοστό 48% που την υποχρεώνει να πάει στο δεύτερο γύρο. Η ίδια αγανάκτηση υπέδειξε στην κεντροδεξιά να αναλάβει τη χώρα μπορούν να βγουν τελείως διαφορετικά συμπεράσματα. Στη θεοκρατούμενη αυτή σημαντική επαρχία, όπου το Κράτος κήρυξε έναν επικοινωνιακό πόλεμο στο PO μέσα από την Εκκλησία, η κυβερνώσα δεξιά δεν ανέδειξε ούτε έναν εκπρόσωπο! Αλλά το PO δεν βρέθηκε καθόλου τυχαία πρώτο στην επιλογή του λαού. Είναι το αποτέλεσμα της δυναμικής παρουσίας του κόμματος στην πολιτική σκηνή, δίπλα στους από κάτω, με σύνθημα «εργατική εξουσία» και της σύγκρουσής του με τον εκφυλισμένο δεξιό λαϊκισμό. Και αυτήν είναι μόνο μία από τις οκτώ επαρχίες στις οποίες το FIT αναδείχθηκε ανάμεσα στις πρώτες δυνάμεις. (Η πρωτιά στη Σάλτα οδήγησε επίσης το κόμμα στη Γερουσία.) Μια πολύ ζωντανή διαδικασία λαμβάνει χώρα στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, με τις ΗΠΑ να βρίσκονται στο χείλος του οικονομικού γκρεμού. εν έχουμε αυταπάτες. Ήδη η εξιά συσπειρώνεται ενάντια στην Αριστερά λοιδορώντας την. Θα προσθέσουμε μόνον πως η μήνυση του FIT για νοθεία των εκλογικών αποτελεσμάτων στην κεντρική επαρχία της Κόρδοβα συναντά την πλήρη άρνηση του Κράτους να ανοίξει τις κάλπες για τη διεξαγωγή έρευνας. Εμπρός στο δρόμο, λοιπόν, Σύντροφοι ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ! ΝΑΛ ΧΙΛΗ Όλα τα παλιά φαντάσματα παρόντα με τη σειρά της το Το 2013 το παιχνίδι που παίζεται σε βάρος του Χιλιανού λαού επαναφέρει τις κοινωνικές και πολιτικές αντιφάσεις του Η Λατινική Αμερική έχει δοκιμαστεί σκληρά στο χρόνο. Τα τελευταία 70 χρόνια η Ιστορία συμπυκνώθηκε ταχύτατα: εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, επαναστάσεις, [μερική] εκβιομηχάνιση, κρίσεις, καταρρεύσεις, πραξικοπήματα, δικτατορίες. Σήμερα, «η ώρα της Σοσιαλδημοκρατίας» υποσκάπτεται από την ανάπτυξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης που χτυπάει την πόρτα της Λατινικής Αμερικής. Όμως, μια πραγματική εργατική διέξοδος από τα αριστερά -για να κόψει το δρόμο σε μια νέα αντεπανάσταση- απαιτεί την οικοδόμηση του εργατικού επαναστατικού κόμματος στη Χιλή. ΝΑΛ

7 95 ΧΡΟΝΙΑ Προλετάριοι! Εργάτες κι εργάτισσες! Σύντροφοι! σελίδα 12 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Προκήρυξη της Ομάδας «Σπάρτακος» Η επανάσταση έχει αρχίσει στη Γερμανία. Οι μάζες των φαντάρων που επί τέσσερα χρόνια οδηγούνταν στο σφαγείο για χάρη του καπιταλιστικού κέρδους και οι μάζες των εργατών που επί τέσσερα χρόνια υφίσταντο την εκμετάλλευση, την καταπίεση και την πείνα έχουν εξεγερθεί. Το φοβερό εκείνο εργαλείο της καταπίεσης ο πρωσικός μιλιταρισμός, αυτή η μάστιγα της ανθρωπότητας κείτεται συντρίμμια στο έδαφος. Οι πιο επιφανείς εκπρόσωποί του, και συνάμα οι πιο καταφανείς ένοχοι αυτού του πολέμου, ο Κάιζερ και ο διάδοχος, έφυγαν από τη χώρα. Παντού συγκροτούνται συμβούλια εργατών και στρατιωτών. Προλετάριοι όλων των χωρών, δεν λέμε πως στη Γερμανία όλη η εξουσία έχει πραγματικά περάσει στα χέρια των εργαζομένων, ότι έχει κιόλας επιτευχθεί ο πλήρης θρίαμβος της προλεταριακής επανάστασης. Στην κυβέρνηση βρίσκονται ακόμα όλοι εκείνοι οι σοσιαλιστές που τον Αύγουστο του 1914 εγκατέλειψαν το πιο πολύτιμο απόκτημά μας, τη ιεθνή αυτοί που επί τέσσερα χρόνια* πρόδιδαν την εργατική τάξη και τη ιεθνή. Ωστόσο, προλετάριοι όλων των χωρών, αυτή τη στιγμή οι Γερμανοί προλετάριοι απευθύνονται σ εσάς. Πιστεύουμε πως έχουμε το δικαίωμα ν απευθυνόμαστε εξ ονόματός τους σ εσάς. Από την πρώτη μέρα αυτού του πολέμου πασχίσαμε να κάνουμε το διεθνιστικό χρέος μας πολεμώντας αυτή την εγκληματική κυβέρνηση με όλες μας τις δυνάμεις και στιγματίζοντάς την ως τον πραγματικό ένοχο αυτού του πολέμου. Τώρα, τη στιγμή τούτη, δικαιωνόμαστε απέναντι στην ιστορία, απέναντι στη ιεθνή και απέναντι στο γερμανικό προλεταριάτο. Οι μάζες συμφωνούν μ ενθουσιασμό μαζί μας ολοένα και ευρύτεροι κύκλοι του προλεταριάτου συμμερίζονται τη συναίσθηση ότι έχει πλέον σημάνει η ώρα να λογαριαστούμε με την ταξική καπιταλιστική εξουσία. Αλλά το μεγάλο αυτό έργο δεν μπορεί να το φέρει σε πέρας μόνο του το γερμανικό προλεταριάτο: μπορεί ν αγωνιστεί και να θριαμβεύσει μόνο προσφεύγοντας στην αλληλεγγύη των εργατών όλου του κόσμου. Σύντροφοι των εμπολέμων χωρών, έχουμε επίγνωση της κατάστασής μας. Ξέρουμε καλά πως οι κυβερνήσεις σας, αφού κατέκτησαν τη νίκη, τύφλωσαν ένα μεγάλο μέρος του λαού με τη λάμψη αυτού του θριάμβου. Ξέρουμε πως κατάφεραν με την εγκληματική τους επιτυχία να ξεχνιούνται τα σχέδια και οι σκοποί τους [ ] Ο ιμπεριαλισμός σ όλες τις χώρες δεν ξέρει από «κατανόηση» ξέρει μόνο ένα νόμο του καπιταλιστικού κέρδους ξέρει μόνο μια γλώσσα του σπαθιού ξέρει μόνο μια μέθοδο της βίας. Κι αν μιλάει τώρα σ όλες τις χώρες, στις δικές σας καθώς και στη δική μας, για «δικαιώματα των μικρών εθνών», για «αφοπλισμό των λαών», χρησιμοποιεί απλούστατα τα ψεύτικα εκείνα λόγια με τα οποία συνηθίζει ν αποκοιμίζει το προλεταριάτο. Προλετάριοι όλων των χωρών! Τούτος εδώ πρέπει να είναι ο τελευταίος πόλεμος! Το χρωστάμε αυτό στα δώδεκα εκατομμύρια των θυμάτων το χρωστάμε αυτό στα παιδιά μας το χρωστάμε αυτό στην ανθρωπότητα. Η Ευρώπη βγαίνει ρημαγμένη μεσ από την επαίσχυντη σφαγή. ώδεκα εκατομμύρια νεκροί καλύπτουν το μακάβριο τοπίο του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος. Ο ανθός της νεολαίας και οι άριστοι των εμπολέμων εθνών θερίστηκαν. Ανυπολόγιστες παραγωγικές δυνάμεις καταστράφηκαν εντελώς. Η ανθρωπότητα είναι ήδη σχεδόν ετοιμοθάνατη από την αιμορραγία. Νικητές και νικημένοι βρίσκονται στο χείλος του γκρεμού. Η ανθρωπότητα απειλείται από τον πιο τρομερό λιμό, από παράλυση της παραγωγικής μηχανής, από επιδημίες, από την έσχατη εξαθλίωση. Ο μεγάλος υπαίτιος αυτής της φοβερής αναρχίας, αυτού του απόλυτου χάους οι άρχουσες τάξεις δεν είναι σε θέση να ελέγξουν το δημιούργημά τους. Το τέρας του κεφαλαίου που προκάλεσε την κόλαση του παγκόσμιου πολέμου δεν είναι, βέβαια, σε θέση να τη διώξει, να φέρει πραγματική τάξη, να εξασφαλίσει ψωμί και δουλειά, ειρήνη και πολιτισμό, δικαιοσύνη και ελευθερία στη βασανισμένη ανθρωπότητα. Αυτό που προετοιμάζουν οι άρχουσες τάξεις υπό την ονομασία της ειρήνης και της δικαιοσύνης δεν είναι παρά τα νέα κατορθώματα της κτηνώδους δύναμης απ όπου προβάλλει με χίλια κεφάλια η Λερναία Ύδρα της καταπίεσης, του μίσους και των νέων αιματηρών πολέμων. Μόνο ο σοσιαλισμός είναι σε θέση να φέρει σε πέρας το μεγάλο έργο της διαρκούς επανάστασης, να γιατρέψει τις αμέτρητες πληγές απ όπου αιμορραγεί η ανθρωπότητα, να μεταμορφώσει τις ευρωπαϊκές πεδιάδες, που τις έχουν ανασκάψει οι Τέσσερις Ιππείς της Αποκαλύψεως, σε ανθισμένους κήπους, να φέρει δεκαπλάσιες παραγωγικές δυνάμεις στη θέση αυτών που καταστράφηκαν, να αφυπνίσει όλες τις φυσικές και ηθικές δυνάμεις του ανθρώπου και να αντικαταστήσει το μίσος και τη διχόνοια με την αδελφική αλληλεγγύη, την αρμονία και τον σεβασμό για κάθε ανθρώπινη ύπαρξη [ ] Προλετάριοι όλων των χωρών, καλώντας σας τώρα σ ένα κοινό αγώνα, δεν το κάνουμε για χάρη των Γερμανών καπιταλιστών που, κάτω από την ταμπέλα του «γερμανικού έθνους» προσπαθούν ν αποφύγουν τις συνέπειες των εγκλημάτων τους το κάνουμε για μας και για σας. Να μην ξεχνάτε πως οι καπιταλιστές των χωρών σας ετοιμάζονται να πνίξουν στο αίμα την επανάστασή μας, που τη φοβούνται γνωρίζοντας πως στρέφεται εναντίον τους. Εσείς οι ίδιοι δεν γίνατε με τη «νίκη» σας πιο ελεύθεροι από πριν, γίνατε πιο σκλάβοι. Αν οι άρχουσες τάξεις σας πετύχουν να στραγγαλίσουν την προλεταριακή επανάσταση στη Γερμανία, καθώς και στη Ρωσία, θα στραφούν ύστερα εναντίον σας με διπλασιασμένη σφοδρότητα. Οι δικοί σας καπιταλιστές ελπίζουν ότι η νίκη επάνω μας και πάνω στην επαναστατημένη Ρωσία θα τους δώσει τη δύναμη να σας υποτάξουν με το μαστίγιο και να υψώσουν τη χιλιόχρονη αυτοκρατορία πάνω στον τάφο του σοσιαλισμού. Γι αυτό, το προλεταριάτο της Γερμανίας απευθύνεται αυτή την ώρα σ εσάς. Η Γερμανία εγκυμονεί την κοινωνική επανάσταση αλλά ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μόνο από το παγκόσμιο προλεταριάτο. Γι αυτό σας καλούμε: «Σηκωθείτε για τον αγώνα! Σηκωθείτε για δράση! εν είναι πλέον καιρός για κούφια μανιφέστα, πλατωνικές αναλύσεις και ηχηρά λόγια! Η ώρα της δράσης σήμανε για τη ιεθνή!». Σας ζητάμε να εκλέξετε συμβούλια εργατών και στρατιωτών σε κάθε τόπο όπου θα καταλάβετε την πολιτική εξουσία και να κάνετε ειρήνη μαζί μας. Όχι, δεν πρέπει ν αφήσουμε αυτό το έργο στον Λόυντ Τζώρτζ και στον Πουανκαρέ, στον Σονίνο, στον Γουίλσον και στον Έρτσμεργκερ ή στον Σάιντμαν δεν πρέπει να το αφήσουμε σ αυτούς. Η ειρήνη πρέπει να πραγματοποιηθεί κάτω από το λάβαρο της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης. Προλετάριοι όλων των χωρών! Σας καλούμε να ολοκληρώσετε το έργο της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης, να επαληθεύσετε τα λόγια εκείνα με τα οποία αλληλοχαιρετιόμαστε τον παλιό καιρό και τα οποία τραγουδούσαμε καθώς χωριζόμαστε: Ω, νάτη, μας προσμένει στον Κόσμο η ιεθνής! Πρώτη δημοσίευση: «Richtlinien für die Arbeiter- und Soldatenräte Deutschlands», Die Rote Fahne (26 Noεμβρ. 1918). * ηλαδή την τετραετία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. [αναδημοσιεύεται από το βιβλιαράκι Φωνές από την Βαϊμάρη, μετάφραση Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, εκδ. Ύψιλον/βιβλία. Στη συλλογή περιλαμβάνονται κείμενα των Αϊνστάιν, Φρόιντ, Ντέμπλιν, Χάινριχ Μαν κ.ά. (και του Γκαίμπελς). Στον «χορό» των κινητοποιήσεων είναι αποφασισμένοι να εισέλθουν από την ερχόμενη εβδομάδα και οι γιατροί του ΕΟ- ΠΥΥ. Συγκεκριμένα, έχουν εξαγγείλει τριήμερη απεργία (24ωρες επαναλαμβανόμενες) από ευτέρα 25/11 ως Τετάρτη 27/11. Αν και ακόμα οι απαντήσεις στη λαίλαπα των απολύσεων στο ημόσιο, υπολείπονται σε πολιτικόοργανωτική σύνδεση και στόχευση ανατροπής της κυβέρνησης, για να είναι αντάξιες των αναγκών της εποχής, η σημαντική αυτή απεργία έρχεται να προσθέσει κι άλλη πυρίτιδα σε ένα ήδη εκρηκτικό κλίμα. Πιο σημαίνον παράδειγμα των ημερών, ο ηρωικός αγώνας των πανεπιστημιακών διοικητικών υπαλλήλων που κρατούν για κοντά 3 μήνες κλειστά τα μεγαλύτερα ιδρύματα της χώρας. Ας σημειωθεί εδώ πως, στον χώρο της Υγείας ξανά, από 29 Νοέμβρη κατεβαίνουν σε απεργία και οι νοσοκομειακοί γιατροί. Κανένας αγώνας στη ταξική πάλη σήμερα δεν μπορεί να είναι στενά συνδικαλιστικός. Αλλά αντικειμενικά και για όλους τους λόγους του κόσμου, ιδιαίτερα οι αγώνες γύρω από τις «μεταρρυθμίσεις» στην Υγεία, αφορούν ολόκληρη την κοινωνία. Γιατί το ζητούμενο είναι η ίδια η ζωή, που θα κατακτηθεί οριστικά μόνο με πολιτικά μέσα και επαναστατική πάλη. Τι άλλο από επίθεση στην ίδια τη ζωή είναι η διάλυση συνολικά του συστήματος Υγείας, που έρχεται να ολοκληρωθεί τώρα με την αποδιάλυση και της πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας; Η κυβέρνηση, με ένα φασιστοειδή παλιάτσο για Υπουργό, σκοπεύει να καταργήσει ολόκληρες ειδικότητες από τη πρωτοβάθμια περίθαλψη, βγάζοντας τους σχετιζόμενους με αυτές ιατρούς σε «κινητικότητα- διαθεσιμότητα». Έτσι, όχι μόνο κάνει «δωράκι» σε ιδιώτες γιατρούς και κλινικές στέλνοντάς τους αφειδώς «πελατεία», αλλά ταυτόχρονα, αποκλείει από τις πιο στοιχειώδεις παροχές υγείας χιλιάδες συνανθρώπους μας που δεν έχουν να πληρώσουν τα τσουχτερά αντίτιμα, έστω για λίγες και μικρές δόσεις του εμπορεύματος «υγεία». Και για όποιον αφελώς νομίζει πως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον όρο «διαθεσιμότητα» για να κρύψει την ουσία του μέτρου -ότι δηλαδή μιλάμε καθαρά για απολύσεις- δείχνοντας έτσι έστω και κάποια ψήγματα ντροπής για τα εγκλήματα που διαπράττει, έρχεται ο προαναφερθείς τηλε-πλασιέ, Άδωνις Γεωργιάδης, για να επαναφέρει τα πράγματα στη θέση τους, με όλη την χοντροκοπιά που τον διακρίνει: το ακροδεξιό αυτό μπουμπούκι, αηδίασε το πανελλήνιο με το να επαίρεται γελώντας δημόσια πως η «δόξα» για τις απολύσεις ανήκει στον ίδιο και όχι στην τρόικα Τόσο προκλητικός, που ανάγκασε ακόμα και τον όχι και τόσο «αντισυστημικό»- μεγαλοδημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου να εκραγεί στον ραδιοφωνικό «αέρα», φωνάζοντάς του πως λέει «μαλ κίες» και «να το πάρει πίσω». Όχι πως αν το έπαιρνε θα άλλαζε κάτι φυσικά. Αλλά γελιέται κανείς, αν νομίζει πως ο κυνισμός και η γελοιότητα του ανδρός είναι συμπτωματική. Όταν επιλέγεται κάποιος με αυτό το απαράμιλλο «ήθος» και «σοβαρότητα» να ηγηθεί στο πιο κρίσιμο για το λαό υπουργείο, εκφράζει ακριβέστατα, όχι απλά τον εκφυλισμό του «πολιτικού κόσμου» σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σελίδα 13 ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΕΟΠΥΥ της αστικής δημοκρατίας και των θεσμών της συνολικά, αλλά και την απόλυτη αναλγησία μιας κυβέρνησης, που έχει σαν μοναδική της αποστολή να περισώσει ό,τι μπορεί από ένα καπιταλισμό που κατακρημνίζεται, αδιαφορώντας για τα πτώματα που αφήνει πίσω του με την ραγδαία πτώση του. Καθόλου δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, το γεγονός ότι η Ν.. έπαθε πραγματικό «Βατερλό» στις εκλογές των γιατρών ΕΟΠΥΥ, χάνοντας 4 έδρες, με τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει 6! (δες Ν.Π. τεύχος 559) Φυσικά, ακόμα και οι πιο θρασείς αναγκάζονται να «αναπροσαρμόσουν» τη συμπεριφορά τους, όταν βρίσκονται προ των ευθυνών τους. Έτσι, ενώ ο υπουργός Υγείας το Σάββατο 16/11 σε ημερίδα του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών Οι γιατροί Κρατικού Nικαίας Kαταγγέλουν τις ακροβασίες του υπουργείου Yγείας Καταγγέλλουμε τις επικοινωνιακές ακροβασίες του Υπουργείου Υγείας, της 2ης ΥΠΕ και της διοίκησης του ΓΝ Νικαίας, που, εν αιθρία, χωρίς να ζητήσουν τη γνωμοδότηση των αρμοδίων επιστημονικών οργάνων, και σαφώς χωρίς καμιά οργάνωση, αποσπούν 5 ειδικευμένους ιατρούς του νοσοκομείου (με επίσημα δεδηλωμένη την αντίρρηση 3 εκ των 5) προκειμένου να «λειτουργήσει» μονήρες παθολογικό ηπατολογικό τμήμα στο Αγία Βαρβάρα. Μονήρες σημαίνει ότι για το τμήμα αυτό δεν έχει οργανωθεί καμιά υποστήριξη από άλλες ειδικότητες που να εδρεύει στον ίδιο χώρο. Ενημερώνουμε τους πολίτες ότι οι ασθενείς που θα νοσηλεύονται εκεί δεν θα έχουν άμεση αντιμετώπιση σε περίπτωση που συμβούν διαφόρων ειδών επιπλοκές ή οξέα περιστατικά όπως οξέα καρδιολογικά επεισόδια, ανακοπές, αιμορραγίες πεπτικού, εγκεφαλικά επεισόδια, κλπ. Βάσει των αποφάσεων που έχουν κυκλοφορήσει, σε τέτοιες περιπτώσεις είτε οι ασθενείς είτε οι εφημερεύοντες ιατροί του ΓΝ Νικαίας θα πρέπει να εφεύρουν τρόπους για να διακτινίζονται σε χρόνο μηδέν από το ένα νοσοκομείο στο άλλο. Στην πραγματικότητα το Υπουργείο διαπιστώνοντας τα αδιέξοδα από την πολιτική των συγχωνεύσεων και της μείωσης κλινών που εφαρμόζει, επιχειρεί να δημιουργήσει χώρους αποθηκεύσεως ασθενών όπου οι τελευταίοι θα δέχονται ελλιπείς ιατρικές υπηρεσίες, και διαφημίζει την κίνηση αυτή ως «επαναλειτουργία». Η σημερινή απόφαση διοικητή βάσει της οποίας θα επιλεγούν ειδικευόμενοι για να «στελεχώσουν» το τμήμα αυτό, μας βρίσκει κάθετα αντίθετους. Οι ειδικευόμενοι στα νοσοκομεία του ΕΣΥ βρίσκονται κυρίως για να εκπαιδεύονται και όχι για να χρησιμοποιούνται σαν φθηνό εργατικό δυναμικό σε αμφίβολα και επικίνδυνα για τους ασθενείς εγχειρήματα του υπουργείου.[ ] 20/11/2013 προκαλούσε τους γιατρούς λέγοντάς τους κατά πρόσωπο πως «αν η υγεία είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα τότε γιατί πληρώνεστε», μετά την ανακοίνωση των γιατρών του ΕΟΠΥΥ για την 3ήμερη απεργία, ο υπουργός «μαλάκωσε» κι άρχισε τις «εκκλήσεις» στο αίσθημα ευθύνης των γιατρών απέναντι στην «υγεία των πολιτών», ζητώντας αντιπροτάσεις και διάλογο. Τάδε έφη, ο αρμόδιος υπουργός μιας κυβέρνησης που κλείνει νοσοκομεία, αποστελεχώνει το πάλαι πότε- ΕΣΥ, βάζει 25 ευρώ είσοδο και πετάει έξω τους φτωχούς από τις υπηρεσίες Υγείας, που έχει αφήσει το μεγαλύτερο και πιο εξελιγμένο νοσοκομείο της χώρας, τον Ευαγγελισμό, χωρίς καν αντιδραστήρια, για τις πιο βασικές αιματολογικές εξετάσεις Που θεωρεί ως «φυσιολογικές εικόνες εφημερίας» τις φωτογραφίες της ντροπής με τα ράντζα και τους ασθενείς στοιβαγμένους λες και βρίσκονται σε χοιροστάσιο Που αναγκάζει, ακόμα και «κυβερνητικούς» ημάρχους -όπως στη περίπτωση του Μοσχάτου/Ταύρου- κάτω από τη πίεση των δημοτών τους, να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις, κλείνοντας την οδό Πειραιώς, διαμαρτυρόμενοι για το ενδεχόμενο κλείσιμο της μονάδας ΕΟΠΥΥ στον Ταύρο. Ο μεγαλύτερος «ασθενής» σε αυτή τη χώρα, είναι αυτή η ψυχορραγούσα αλλά κι επικίνδυνη κυβέρνηση. Η εργατική τάξη πρέπει να της τραβήξει τα σωληνάκια και να την αφήσει να χαθεί στη λήθη. Eκφράζοντας την αλληλεγγύη στον αγώνα των γιατρών, παλεύοντας για να γεμίσουν οι δρόμοι με απεργούς από κάθε κλάδο του ημόσιου κι Ιδιωτικού τομέα και να νεκρώσουν όλα, με την οργάνωση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας ιαρκείας. ΙΣΠΑΝΙΑ Ο Ραχόι μαθαίνει από τον Σαμαρά πώς να κλείνει τηλεοράσεις Το δρόμο προς την ιδιωτικοποίηση των τηλεοπτικών καναλιών ανοίγει η Κυβέρνηση Ραχόι στην Ισπανία, με επιχείρημα το υψηλό κόστος λειτουργίας τους. Στις 6 Νοεμβρίου, η Κυβέρνηση, με έκτακτο διάταγμα, ανακοίνωσε το κλείσιμο της κρατικής Radio Televisión Valenciana, (RTVV) στη Βαλένσια. Η κυβέρνηση αποφάσισε να απολύσει 1000 από τους 1700 εργαζόμενους το δικαστήριο όμως έκρινε παράνομη την απόφαση. Σε ανακοίνωσή της, η περιφερειακή Κυβέρνηση της αυτόνομης Πολιτείας ισχυρίστηκε πως το κόστος της διατήρησης των θέσεων εργασίας θα έφτανε τα 72 εκατομμύρια, ενώ επικαλέστηκε και το υψηλό χρέος της εταιρείας, άνω του 1 δισ. ευρώ. Η Βαλένσια αποτελεί μια από τις πλέον υπερχρεωμένες περιφέρειες της Ισπανίας, μετά την έκρηξη της δεκάχρονης οικοδομικής φούσκας το Στα δύο επόμενα χρόνια ( ) οι συνολικά 17 ισπανικές περιφέρειες πρέπει να συλλέξουν 8 δις(!) από φόρους και περικοπές. Ο κυβερνήτης της Βαλένσια έκανε αρκετές δηλώσεις σχετικά με το πως τα 72 εκατομμύρια η Πολιτεία τα χρειάζεται για να στηρίξει την Παιδεία, την Υγεία και την Πρόνοια. Οι εργαζόμενοι στο σταθμό δίνουν εδώ και δύο εβδομάδες σημαντικό αγώνα για να περισώσουν τις δουλειές τους, καταλαμβάνοντας τα στούντιο και οργανώνοντας μαζικές διαδηλώσεις. Το σύνθημα τους είναι ξεκάθαρο: «ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ». Τα μέλη του Σ του σταθμού που ανήκουν στο κυβερνόν δεξιό Λαϊκό Κόμμα (PP) παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας και το σώμα ανέλαβαν τα μέλη της Αντιπολίτευσης του PSOE. Η Κυβέρνηση έχει απαντήσει με μια τροπολογία που της επιτρέπει την τοποθέτηση νέου διευθυντή στο Κανάλι, ώστε να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς τα σχέδια του Κ. Αποστολόπουλος λουκέτου. Ο λαός όμως έχει αγκαλιάσει την προσπάθεια αυτοδιαχείρισης των απολυμένων ανεβάζοντας μάλιστα (από 3%) τα ποσοστά των Canal 9 και Radio 9 του RTVV. Το δυστυχές είναι πως η απόφαση αυτή ανοίγει το δρόμο για λουκέτα και σε άλλα περιφερειακά κανάλια, όπως το Τelemadrid, όπου επίσης εκκρεμεί δικαστική απόφαση για την επικύρωση απόλυσης 860 εργαζομένων... ΝΑΛ

8 σελίδα 14 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 σελίδα 15 H αφελής (;) Aριστερά Ι Πολύ-πολύ πρόσφατα, ο ΣΥΡΙ- ΖΑ έσπευσε στην Βουλή των Ελλήνων σ αυτόν τον δημοφιλέστερο χορωδιακό σύλλογο της χώρας να υπερψηφίσει, το προταθέν απ την ελληνόφωνη συγκυβέρνηση της Ν και του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ νομοσχέδιο αναστολής της κρατικής χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων που θα εμπλέκονται σε δραστηριότητες «εγκληματικής οργάνωσης» κατ άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα, ως και σε «τρομοκρατικές πράξεις» του άρθρου 187 Α του ίδιου κώδικα, ως το τελευταίο προστέθηκε με το άρθρο 40 1 του Ν.3251/2004. Έτσι, ο θεσμοθετηθείς ήδη νέος Νόμος φέρει, πλέον, και την σφραγίδα πατρότητας της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα δεν σχολιάσθηκε επαρκώς. Τουναντίον υποβαθμίσθηκε σκανδαλωδώς για ευνόητους και προφανείς λόγους μικροκομματικής σκοπιμότητας. Το θεωρούμε βαρύτατο αντιδημοκρατικό ολίσθημα που καταδολιεύει τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, ναρκοθετεί το ηθικό κύρος της Αριστεράς και ακυρώνει την πολιτική της αξιοπιστία. Αντί να προβούμε σε νομικές αναλύσεις, η κατανόηση των οποίων θα προϋπέθετε επαρκείς ειδικές γνώσεις που απολλείπονται απ την μεγάλη πλειοψηφία των αναγνωστών μας, ας μας επιτραπεί μια, επί τροχάδην, υπόμνηση της ελληνικής και ξένης σχετικής ιστορικής εμπειρίας. ΙΙ Μετά την δολοφονία (και ληστεία) ξένων τουριστών στο ήλεσι τον Απρίλη του 1870, θεσμοθετήθηκε ο Νόμος ΤΟ /1871 «περί καταστολής της ληστείας» [Μέχρι το 1913 οι νόμοι της Ελληνικής Πολιτείας έφεραν ελληνική αρίθμηση. Μετά το 1913 καθιερώθηκε και ισχύει μέχρι σήμερα η αραβική αρίθμηση]. Ο Νόμος εκείνος έδιδε ευκαιρίες για απερίγραπτες καταχρήσεις [εκτοπίζονταν οι συγγενείς των επικηρυγμένων ληστών απλώς και μόνο διότι ήσαν συγγενείς με τους ληστές. Εισήγαγε, δηλαδή, την αντικειμενική ευθύνη: ευθύνη άνευ υπαιτιότητας του ευθυνομένου]. Σαράντα τέσσερα χρόνια αργότερα (1914) τον ενεργοποίησε ο Ελευθ. Βενιζέλος για να καταδιώξει τους Έλληνες σοσιαλιστές [εξόρισε τους Ισραηλίτες σοσιαλιστές Μπεναρόγια και Γιονά στην Νάξο τον Ιούνιο του 1914 διότι υπέπεσαν στο «έγκλημα» της διοργάνωσης μιας απεργίας]. Επανενεργοποιήθηκε πολύ-πολύ αργότερα, μετά την συμφωνία της Βάρκιζας (1945) για την μαζική δίωξη των οπαδών της Αριστεράς και πρώην αντιστασιακών. Τούτο το νομικώς Α ΙΑΝΟΗΤΟ επετεύχθη χάριν της ακόλουθης αυθαίρετης, κυνικής και σκόπιμης εξίσωσης του τύπου: ληστές του δεκάτου ενάτου αιώνα ίσον πρώην αντιστασιακοί και Αριστεροί Έλληνες πολίτες μεσούντος του εικοστού αιώνα. ηλαδή, οι αντιτιθέμενοι πολιτικά ΚΑΙ οι συγγενείς τους, απλώς και μόνον διότι ήσαν συγγενείς τους! στην νέα καθεστηκυία τάξη, ήσαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου που όφειλαν να λογοδοτήσουν για τα φρονήματά τους, μπροστά στα όργανα αυτής ακριβώς της καθεστηκυίας τάξης! Στις τέθηκε σε ισχύ ο Ν.4229 του ίδιου έτους που ψήφισαν ο Βενιζέλος και οι Φιλελεύθεροί του, ο διαβόητος αντικομμουνιστικός Νόμος που επεχείρησε, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, να εισαγάγει καθεστώς μαζικής κτηνωδίας, ο γνωστός ευρύτερα ως «ιδιώνυμο». εν πρόλαβαν να περάσουν έξι χρόνια απ την ψήφιση του «ιδιώνυμου» και η «δεξιά» Τσαλδαρική κυβέρνηση εφάρμοσε συστηματικά το «ιδιώνυμο», όχι μόνον εναντίον των κομμουνιστών αλλά και εναντίον των «κομμουνιστοφάγων» βενιζελικών Φιλελεύθερων ως παραδέχτηκε ο αρχηγός των τελευταίων Σοφούλης στην Βουλή στις ! Σαν να μην έφτανε αυτό, λίγο αργότερα, η φασιστική δικτατορία του Μεταξά αντέγραψε, ΚΑΤ ΟΥΣΙΑΝ, την νομοτυπική μορφή του βενιζελικού «ιδιώνυμου» (διαφοροποιουμένη μόνον στην επαπειλή ασύγκριτα βαρύτερων κυρώσεων) όταν έθεσε σε ισχύ τους Αναγκ. Νόμους 117/1936 και 1075/1938, με βάση τους οποίους εξόριζε και βασάνιζε τους κομμουνιστές και, δίπλα σ αυτούς, τους «κομμουνιστοφάγους» Φιλελεύθερους. Αργότερα, η μοναρχική εξιά της εμφυλιακής Ελλάδας, θεσμοθέτησε, πάνω στα ίδια πρότυπα του «ιδιώνυμου», τον Α.Ν 509/1947 που έθεσε εκτός νόμου το Κ.Κ.Ε και ίσχυσε αδιατάρακτα μέχρι το καλοκαίρι του 1974! Πρέπει να επισημανθεί τούτο το εξόχως χαρακτηριστικό: Η φασιστική χούντα, πάνω στον επιθανάτιο ρόγχο της, εφάρμοσε τον αντικομμουνιστικό Α.Ν 509/1947, για να καταδικάσει, φυλακίσει και εξορίσει τους αναφανέντες δεξιούς και βασιλόφρονες αντιπάλους της (sic!). Το 1959 η δεξιά ΕΡΕ (Κ. Καραμανλής) ψήφισε τον Ν.4000 προκειμένου να αντιμετωπίσει τους «οχληρούς νέους» που εκσφενδόνιζαν γιαούρτια «χωρίς διάκρισιν». Ήταν ο ευρύτερα γνωστός Νόμος «περί τεντυμποϊσμού». Η φασιστική χούντα τον χρησιμοποίησε ευρύτατα για να καταδιώξει αντιστασιακούς αντιπάλους της ακόμη κι αν αυτοί είχαν υπερβεί το εβδομηκοστό έτος της ηλικίας τους, χωρίς να παρουσιάζουν ενδείξεις «νεάζουσας συμπεριφοράς». Την αυτή πρακτική ακολούθησε και η μεταπολιτευτική εξιά εναντίον αριστερών διαδηλωτών, απεργών ή διακινητών αριστερών εντύπων. Στις το Συνταγματικό ικαστήριο της Καρσλρούης (της Ομοσπονδιακής ημοκρατίας της Γερμανίας) διέταξε την απαγόρευση τους Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας επικαλούμενο, ως νομολογιακό προηγούμενο, την προγενέστερη διάλυση του Γερμανικού Νεοναζιστικού Κόμματος. [Η βασική συλλογιστική του συνίστατο εις τούτο: Η υφισταμένη νομιμότητα παρείχε νομική δυνατότητα δίωξης ΑΠΟΛΥΤΑ ΝΟΜΙΜΩΝ ενεργειών, οι οποίες, όμως, έτειναν σε ΥΠΟΘΕΤΙ- ΚΑ παράνομους σκοπούς!] ΟΧΙ ΣΤΟ ΧΡΥΣΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΕΙΩΝ Μέσα σε ένα κράτος σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι προφανές πως η κυβέρνηση Σαμαρά Βενιζέλου, εδώ και πολύ καιρό, έχει επιλέξει τον δρόμο της τρομοκρατίας απέναντι σε όποιον αντιστέκεται στο μέλλον της εξαθλίωσης που μας προετοιμάζουν. Γι αυτό απαντά με καταστολή και συλλήψεις των κατοίκων της Χαλκιδικής που αγωνίζονται για να μην μετατραπεί ο τόπος τους από ένα πλούσιο σε φυσικό κάλλος τοπίο σε ένα απέραντο εργοτάξιο, προς τέρψιν των Καναδών σύγχρονων χρυσοθήρων και του Μπόμπολα. Το χρυσό που χρειάζονται οι καπιταλ(η)στές για να επιβιώσουν μπορούν να τον βρουν στις θυρίδες των θησαυροφυλακίων τους. Για όλους εμάς, που θησαυρός μας είναι οι νίκες μας ενάντια σε όσους θέλουν να μας καταντήσουν σε υπάρξεις χωρίς λόγο ύπαρξης, μοναδική ελπίδα είναι να τολμήσουμε να φανταστούμε τη ζωή μας έξω από το υπάρχον πλαίσιο. Να τολμήσουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας και τη σχέση μας με τη φύση, πέραν του επεκτατικού και συσσωρευτικού πείσματος που επιβάλλει ο καπιταλισμός. Μπροστά στην εξαθλίωση των ζωών των κατοίκων των περιοχών αυτών και όλων μας καθώς και στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος το εργατικό και λαϊκό κίνημα πρέπει να βρίσκεται στο πλευρό των αγωνιζόμενων κατοίκων της Χαλκιδικής δείχνοντας σε ολόκληρη τη κοινωνία τον δρόμο της εξέγερσης σε πείσμα της βίας του κράτους. Το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα στηρίζει τον αγώνα των κατοίκων της για τη σωτηρία της περιοχής τους από τις ορέξεις της EL DORADO και του Μπόμπολα, όπως στηρίζει και κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που δίνει η εργατική τάξη κι ο λαός ενάντια στη μανία του καπιταλισμού και των πολιτικών διαχειριστών του. ΣΜ Σπινάκας Βόλος 18/11/2013 ΙΙΙ Απ τα προπαρατεθέντα (τηλεγραφικώς) ψήγματα ιστορικήςνομικής εμπειρίας, τί προκύπτει; Ο Νόμος, ο οιοσδήποτε Νόμος, πολλώ δε μάλλον, ο Ποινικός Νόμος, αποκτάει δυναμική και πεδίο εφαρμογής, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ των προθέσεων του ιστορικού νομοθέτη. Η εφαρμογή του στον χρόνο, συχνάπυκνά, παραλλάσσει ανάλογα με τις εκάστοτε επικρατούσες κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες και σκοπιμότητες που τις ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ και τις ΙΕΡΑΡΧΕΙ η εκάστοτε κυρίαρχη κοινωνική βούληση και οι πολιτικοί διαχειριστές της τελευταίας. ΑΥΤΗ η τελευταία θα είναι εκείνη που πάντοτε θα προσδίδει, το συνάδον στα ταξικά της συμφέροντα, κοινωνικό και ΝΟΜΙΚΟ νόημα στις αξιολογικές έννοιες που θα εμπεριέχονται στις, εσκεμμένα χαώδους αοριστίας, νομικές διατάξεις! [θα βρίσκονται πάντοτε εισαγγελείς και δικαστές πρόθυμοι να υλοποιήσουν εμπειρικά την πιο πάνω βούληση το ότι θα μετατρέψουν εαυτόν σε «Βασιλικό Επίτροπο» -Procureur du Roi- ουδόλως τους πτοεί!] Εν κατακλείδι: όταν ένας ποινικός Νόμος θεσπίζεται αποκλειστικώς και μόνον για λόγους πολιτικής συγκυρίας-σκοπιμότητας, εμπεριέχει διαχρονικά, αλλά και ΑΜΕΣΑ, τον εξαιρετικό κίνδυνο της ΑΝΤΙΣΤΡΕΨΙ- ΜΟΤΗΤΑΣ μόνο που την αντιστρεψιμότητα αυτήν θα την υλοποιήσει η εκάστοτε κυρίαρχη κοινωνική βούληση, μέσω του πολιτικού-υπηρετικού προσωπικού της, και θα την υποστούν οι αντίπαλοί της. Ο καιροσκοπισμός στην ποινική νομοθετική πολιτική έχει αμφίστομες συνέπειες ενίοτε πληρώνεται πανάκριβα κυρίες και κύριοι βουλευτές της Αφελούς Αριστεράς. Σε όσους Χειροτονημένους Αριστερούς υπάρχει η οπισθόβουλη σκέψη ότι αύριο αυτοί θα είναι στην κυβέρνηση και, επομένως, ουδένα κίνδυνο διατρέχουν, ας τους υπενθυμίσουμε την αγόρευση του Κωνσταντίνου Τσάτσου της στην Βουλή σ αυτό το αντηχείο άχρηστων λόγων: «ημοκρατίαν δεν σημαίνει απλήν παντοδυναμίαν της λαϊκής θελήσεως της πλειοψηφίας. ιότι η πλειοψηφία είναι ένα στιγμιαίον γεγονός και η βούλησις η δημιουργούσα τα πολιτεύματα είναι βούλησις συνεχείας εν τη ιστορία, η οποία ΕΝ ΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΗ ΙΑ ΣΤΙΓΜΙΑΙΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ...» ως είναι λ.χ. το αποτέλεσμα των κοινοβουλευτικών εκλογών (sic!). Προς αποφυγήν αφελών (;) παρεξηγήσεων ο πρωθυπουργός Herr Samaras, έσπευσε από τις Η.Π.Α, ασθμαίνων και με αγχώδη σπουδή, να οριοθετήσει το άλλο άκρο εναντίον του οποίου πρόκειται να στραφεί η κρατική καταστολή: αυτό το συναποτελούν όλοι «όσοι εναντιώνονται στο ΝΑΤΟ, στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση» διακήρυξε. Μετά την ανόητη και πολιτικά επιβλαβή για το λαϊκό κίνημα δολοφονία (θρασύτατη και εγκληματική) των δύο Χρυσαυγιτών, οι τηλεοπτικοί Κακαντέρηδες άδραξαν την ματωμένη μεν, χρυσή δε, ευκαιρία να καταδείξουν τους ενόχους στους κόλπους της «άκρας Αριστεράς». Αύριο-μεθαύριο, ίσως διασταλούν ερμηνευτικώς τα όρια αυτής της επάρατης «άκρας Αριστεράς» μέχρι του σημείου να αδράξουν και Υμάς, τους βουλευτές της πολιτικά αμνήμονος και παλιμπαιδίζουσας Αριστεράς. Pauvres, naifs camarades! Πέτρος Πέτκας Από την πλατεία Κάνιγγος, μπαίνω στην οδό Πατούσα, όπου κάποτε υπήρχε το πρώτο, υποθέτω, self-service εστιατόριο της Αθήνας. Εκεί παίρναμε συνήθως το τελευταίο μας δείπνο, πριν επιβιβαστούμε και απογειωθούμε, αργά το ίδιο βράδυ, με φουτουριστικά αστρόπλοια για περιπετειώδη ταξίδια μεγάλων αποστάσεων, μικρής διάρκειας και έντονου ερωτισμού, στο εξωτερικό διάστημα. Πήρα ύστερα την Μπόταση και στην γωνία με την Σολωμού του Αναστάσιμου μπήκα στην Λοκομοτίβα. Είχε χαραγμένο το Τεταρτοδιαστασιακό αστέρι στην αστρομηχανή πρωτοφανών σωματιδίων και στα παράθυρα των βαγονιών της έβλεπα τις σιλουέτες των συνταξιδιωτών μου: ήταν οι καταπιεσμένοι που απελευθερώθηκαν από το Κράτος και την Βία, οι άρρωστοι που ανένηψαν από τις αρρώστιες, οι γέροι που ανανεώθηκαν από τα γηρατειά και οι νεκροί που αναστήθηκαν από τους τάφους, σε εκείνο το στάδιο της διαρκούς επανάστασης που είχε στραφεί ενάντια στον πανδαμάτωρα χρόνο, την τέταρτη διάσταση εξ ου και το κόκκινο τεταρτοδιαστασιακό άστρο στο στρογγυλό μέτωπο της Λοκομοτίβας πάνω από την μάσκα. Όλες κι όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί να κοιτάζουμε τα βαγόνια να τρέχουν, με την Λοκομοτίβα μπροστά να διανοίγει πρωτόφαντες φωτεινές τροχιές στο άπειρο της ύλης, φωτεινές τροχιές από συμπυκνωμένα κατάλοιπα ανεκπλήρωτων επιθυμιών, είπαμε να παίξουμε λίγο σε αυτούς τους απελευθερωμένους πλέον καιρούς: Η Νίκη πότε έφτιαχνε χαρμάνια καφέ με κανέλα από τις φυτείες της Αφροδίτης και πότε χόρευε με τον Κυριάκο, που έβαζε ωραία ατμοσφαιρική μουσική της εποχής πριν από την Έφοδο στον Ουρανό... Ο Μιχάλης έπαιζε με την «αντλία καταστάσεων», παίρνοντάς την για αντλία ξανθιάς βαρελίσιας μπύρας... «Μιχάλη, αυτό δεν είναι παιχνίδι», του είπαμε αναστατωμένοι, αλλά αυτός δεν μας έδωσε σημασία. Ο Ελληνοσκωτσέζος Τζέιμς χόρευε τανγκό με την Βασίλισσα Καρφιτσομαξιλαρίνα... Η Στέλλα και ο Θάνος Λ. έπαιζαν τους καλλιτέχνεςθαμώνες, συγγραφέα εκείνη, συνθέτη εκείνος, που επισκέπτονται τακτικά το στέκι τους, όπως έκαναν οι μποέμ καλλιτέχνες σε μεταβατικές εποχές που εγκυμονούσαν νέους κόσμους, η Αγνή κι Αθώα των Άστρων κοίταζε την έκθεση ζωγραφικής στο πατάρι πίνοντας την αγαπημένη της μπύρα, κι εγώ έπαιζα τον παρατηρητή που δημιουργεί νέες πραγματικότητες. Μετά το παιχνίδι του Μιχάλη με την «αντλία καταστάσεων» και τους αφρούς γεγονότων που προκάλεσε, βρέθηκα να συνταξιδεύω στο τελευταίο, ανοιχτό, χωρίς οροφή, βαγόνι ενός χρονοσυρμού, μαζί με τον αναστημένο Τρότσκι, που όμως κάπως αλλιώς υπολόγιζε τον χρόνο, αφού ισχυριζόταν πως έμεινε δολοφονημένος για σαράντα συνεχή χρόνια, αν και είμασταν, λέει, στα 2013 πριν από την Έφοδο στον Ουρανό. Ίσως είχαμε πέσει και πλέαμε, μέσα από ένα σκοτεινό άνοιγμα γεμάτο βελουδένιο μαύρο κι ελάχιστα χλωμά αστέρια, μέσα από ένα τούνελ που άνοιξαν τα φωνητικά των Madrugada που είχε βάλει ο Κυριάκος, σε άλλους κόσμους που αλλιώς μετρούσανε τον χρόνο. Ο Τρότσκι ήθελε να δει τι άλλαξε στον κόσμο στην διάρκεια των σαράντα χρόνων που έλειπε. Δεν μιλούσε, μόνο κοιτούσε επίμονα έξω και μόνο μια φορά με ρώτησε για τις γκαλερί και το εμπόριο έργων τέχνης έδειξε προβληματισμένος που στα λεξικά αναφερόταν ακόμα ο όρος «ανταλλακτική αξία». Καθώς στον χρονοσυρμό ανέβαινα, μια παρέα από Αγγλιδούλες με ρώτησε κάτι η μια από αυτές ήταν που ρώτησε, μια με στρογγυλό πρόσωπο και ξανθά κοντοκουρεμένα μαλλιά και... «ααα», είπαν ύστερα, «τι ωραία ν ακούμε την αγγλική γλώσσα όπως την μιλούσαν πριν από τις δυο Γλωσσικές Μεταρρυθμίσεις...». Ύστερα κάναμε μια στάση. Θα ανηφορίζαμε προς κάποιο σκοτεινό μάλλον σημείο του χωροχρόνου με τα πόδια. Νομίζω πως μπροστά μου βάδιζε ο Θάνος Ζ., ένας κάπως γιγαντόσωμος μηχανικός της Λοκομοτίβας. Στο ένα τρίτο της ανηφορικής προς ένα υποφωτισμένο κάπου διαδρομής, ένοιωσα πως είχα ξεχάσει κάτι σημαντικό πίσω στον χρονοσυρμό. Έκανα νόημα στον Τρότσκι να συνεχίσει με τους άλλους, «θα γυρίσω πίσω να το πάρω και θα σε ξανασυναντήσω αργότερα...», του είπα... Συγκατένευσε χαμογελώντας, χωρίς να βγάλει το καπέλο του... Γύρισα στον σταθμό όπου είχε προσωρινά(;) σταματήσει ο χρονοσυρμός. Ήταν ένας περίκλειστος χώρος, μια σπηλιά, που στα τοιχώματά της οι δυο στρογγυλές χρονοστεγείς πόρτες -του «παρελθόντος»(;) και του «μέλλοντος»(;)- πίσω απ τις οποίες περίμενε ο χρονοσυρμός, παρέμεναν ερμητικά κλειστές. Κάποιος μου άνοιξε και είπαμε έπεα πτερόεντα που πέταξαν και χάθηκαν στο σκοτάδι, στο βάθος της χρονοσήραγγας. Μου έδωσε αυτό για το οποίο είχα επιστρέψει... Πέρασαν κάμποσες ανήσυχες μέρες και άλλες τόσες ανήσυχες νύχτες, όπως είναι οι μέρες και οι νύχτες του σκοτεινού τούτου αιώνα κι ένα βράδυ, γύρω στις εφτά, ένοιωσα την ανάγκη μιας φυγής. Κατηφόρισα την οδό Καυλοδόχου Πηγής και ύστερα έστριψα δεξιά στην Βαλτετσίου. Χαιρέτισα ένα-δυο γνωστούς που κάθονταν στους «Χάρτες» και, ονειροπολώντας ταξίδια σε αχαρτογράφητες περιοχές, διέσχισα την πλατεία Εξαρχείων, την Σολωμού του Αναστάσιμου και έφτασα πάλι στην Λοκομοτίβα. Παρουσιάζει το παράδοξο να είναι πάντα σταθμευμένη εκεί και πάντα να ταξιδεύει. Ο Βασίλης μου έφτιαξε ωραίο αφρικάνικο καφέ χωρίς καφεΐνη, με κινήσεις αργές και ήρεμες που μου θύμισαν τις κινήσεις του Ντέιβιντ Κάρανταϊν στον ρόλο του κυνηγημένου από τον αυτοκράτορα της Κίνας ιερέα Σαολίν. Ακούμε το Santa Marinella των Gogol Bordello και σκέφτομαι πως με τέτοιο όνομα το συγκρότημα θα άξιζε να δώσει ένα live στην πλατεία Συντάγματος. Κοιτάζω την τρισδιάστατη απεικόνιση της Λοκομοτίβας στον τοίχο απέναντι από την είσοδο. Μάλλον τετρασδιάστατη είναι, μόνο που αφήνει μια αβεβαιότητα, μια απροσδιοριστία, να αιωρείται στον χωροχρόνο: Εκτινάσσεται άραγε η Λοκομοτίβα ακάθεκτη προς το μέλλον με την ορμή που της δίνουν εκείνες οι δυνάμεις που καταργούν την σημερινή κοινωνική και φυσική κατάσταση πραγμάτων; έχει κάνει στάση στο παρόν για να επιβιβαστούν οι κατατρεγμένοι ή κάνει πίσω ολοταχώς για να παραλάβει τον τελευταίο κολασμένο, τον τελευταίο των τελευταίων, που Tina Modotti with her arms raised - Edward Weston, ca.1921 ξεχάστηκε κάπου, κάπως, στους δυστοπικούς αιώνες, αλλά κανένας δεν ήθελε να τον αφήσει εκεί πίσω για πάντα; Η απάντηση εξαρτάται ίσως από την θέση του παρατηρητή στον ιστορικό χωροχρόνο αλλά και από άλλους παράγοντες. Η Στέλλα κλίνει μάλλον προς την εκδοχή της στάσης, ίσως γιατί είχε κάνει κι αυτή μια στάση, έναν παγωμένο Δεκέμβρη για να μαζέψει ένα κατατρεγμένο αδέσποτο γκριφόν. Παρατηρώντας προσεκτικά την εικόνα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ισχύουν και οι τρεις ταυτόχρονα εκδοχές. Αργά το βράδυ, μετά τα μεσάνυχτα, το παιχνίδι του Μιχάλη με την «χειραντλία καταστάσεων», που αυτός την χειριζόταν με μιαν αφέλεια και ίσως και μιαν επιπολαιότητα λες και επρόκειτο για αντλία βαρελίσιας μπύρας στο βιβλιοκαφέ μπαρ «Λοκομοτίβα», με έφερε να συνταξιδεύω με την ωραία Τίνα Μοντότι. Διέσχιζε με την Λοκομοτίβα ολόκληρη την Ευρώπη, μεταφέροντας, κατάσαρκα κρυμμένες πάνω στο κορμί της, εκρηκτικές λιβιδικές ύλες, χωρίς τις οποίες η «Υπόθεση της Ανάστασης των Νεκρών» του Νικολάι Φιοντόροβιτς Φιοντόροφ, και της διασποράς τους σε διαστημικές αποικίες, θα παρέμενε μια ιουδαιοχριστιανική ουτοπία. Ταξίδευε χρησιμοποιώντας ένα διαβατήριο της Σοσιαλιστικής Κοινοπολιτείας της Έφηβης Αλβιώνας με την Πυρόξανθη Ηβική Χώρα, που στην δεύτερη σελίδα του είχε μια ασπρόμαυρη καλλιτεχνική φωτογραφία της, ασυνήθιστα αισθησιακή για διαβατήριο, και δίπλα την σιβυλλική φράση: Tina Modotti with her arms raised, craving to feel once more the thrill of armed joy... Κάποια στιγμή σηκώθηκα, πέρασα στον αριστερό μου ώμο το ταξιδιωτικό μου σακίδιο και κατέβηκα από την Λοκομοτίβα, χαιρετώντας την Νίκη που δεν ήταν την στιγμή εκείνη εκεί αλλά ήξερα ότι θα έρθει. Απόσπασμα από σουρεαλερωτικό αντιμυθιστόρημα (έργο εν πρoόδω) του V. Ludens

9 Στο πλευρό των αγωνιζομένων καθαριστριών Η απειλή του αποπληθωρισμού στην Ευρωζώνη δεν φαίνεται να... ξορκίζεται από την μείωση των επιτοκίων σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η τάση του πληθωρισμού παραμένει αρνητική και η Ευρωζώνη -όπως και οι ΗΠΑ- δείχνει να έχει ξεμείνει από τα κλασσικά εργαλεία αναθέρμανσης της απασχόλησης και της οικονομίας. Με άλλα λόγια ένα νέο κύμα ύφεσης στις κεντρικές οικονομίες της Ευρωζώνης και ειδικά στο τρίγωνο Γερμανία/Ιταλία/Γαλλία δεν θα μπορούσε αυτή την φορά να ανακοπεί με το κλασσικό εργαλείο μείωσης του κόστους χρηματοδότησης. ηλαδή με την μείωση του βασικού επιτοκίου του ευρώ που έχει σχεδόν ισοπεδωθεί στο 0,25% της μονάδας! Ένα επίπεδο ιστορικά χαμηλό και ελάχιστα μακρυά από το κυριολεκτικά μηδενικό επιτόκιο! Ο προβληματισμός αυτός κυριαρχεί στην εσωτερική συζήτηση του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ καθώς η παρατεταμένη διατήρηση των επιτοκίων σε τόσο χαμηλά επίπεδα υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να έχει τροφοδοτήσει πληθωριστικές προσδοκίες και να είχε απομακρύνει τον πληθωρισμό από το 1% στο οποίο τείνει σήμερα με σταθερό τρόπο. Με όρους αριθμητικής, η ΕΚΤ τροφοδοτεί, από τις αρχές της κρίσης εδώ και πέντε έξι χρόνια, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα με χρήμα το οποίο έχει αρνητικό πραγματικό επιτόκιο (αφού το επιτόκιο της ΕΚΤ παραμένει μικρότερο του πληθωρισμού), παρ όλα αυτά ο πληθωρισμός αντί να ανεβαίνει πέφτει. Το ίδιο όμως έχει συμβεί και στις ΗΠΑ, όπου η FED έχει κάνει και ένα βήμα παραπάνω, εφαρμόζοντας Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013 Tηλ. - Fax / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΕYPΩΠH - ΗΠΑ ΣE NEO AΔIEΞOΔO επιπλέον των μηδενικών επιτοκίων, αλλεπάλληλα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης (σ.σ. δηλαδή προγράμματα αγοράς μετοχών και ομολόγων, που ισοδυναμούν με τύπωμα χρήματος) τα τελευταία χρόνια. Και παρ όλα αυτά δεν έχει καταφέρει να πετύχει το ζητούμενο : την αναθέρμανση της οικονομίας πέρα από τα όρια της ασθενούς και επισφαλούς οικονομικής ανάκαμψης. Σ αυτήν την πολιτική η FED έχει ξοδέψει μέχρι σήμερα περισσότερα από δύο τρισ. δολάρια. Και δεν έχει πετύχει τίποτα, πέραν της μη κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος μετά την πτώση της Lehman Brothers. Χαρακτηριστικό άλλωστε είναι ότι τόσο ο ΟΟΣΑ όσο και το ΝΤ έχουν επισημάνει στις τελευταίες Εκθέσεις τους την προβληματική αυτή σε σχέση με την οικονομία των ΗΠΑ, συνδυάζοντάς την με την συνολική αρνητική αναδίπλωση των προσδοκιών για τον ρυθμό ανάπτυξης του εμπορίου και της οικονομίας παγκόσμια. Και το ερώτημα που τίθεται για την ΕΚΤ και την Ευρωζώνη, είναι τί μπορεί να κάνει απέναντι στον φαύλο κύκλο της υπερχρέωσης και ύφεσης, με την απειλή του αποπληθωρισμού προ των πυλών, όταν η διεθνής πείρα από την υιοθέτηση των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης έχει αποδειχθεί πλέον ανεπαρκής να δώσει λύσεις, εξ ού και η απόφαση για το ξεφούσκωμα της νομισματικής φούσκας με το tapering (δηλαδή την απόφαση της FED να σταματήσει να τυπώνει χρήμα με την μορφή αγοράς τίτλων 85 δισ. δολ. κάθε μήνα). Τι έγινε στις ΗΠΑ Στις ΗΠΑ τα περίπου μηδενικά επιτόκια συνδυάστηκαν για σχεδόν τρία χρόνια με εκτεταμένα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης, αφού προηγουμένως η FED είχε επίσης πάρει πάνω της τον κίνδυνο των τοξικών χαρτοφυλακίων των τραπεζών προκειμένου να τους δώσει τον χρόνο να ανακεφαλαιοποιηθούν. Παρ όλα αυτά μετά από 3 4 χρόνια εφαρμογής αυτών των ρηξικέλευθων πολιτικών, η FED από την περασμένη άνοιξη (δηλώσεις Μπερνάνκι Μάιος 2013) αναγνωρίζοντας το νέο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τις νέες φούσκες που έχουν τροφοδοτηθεί από τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης, αποφάσισε να εξαγγείλει την σταδιακή έξοδό της από αυτά μέχρι τον Ιούνιο του Με άλλα λόγια έκλεισε ένας κύκλος μιας πολιτικής που δεν πέτυχε το προσδοκόμενο αποτέλεσμα, δηλαδή να τροφοδοτήσει με μια νομισματική φούσκα την ανάκαμψη της οικονομίας. Ευρώπη Στην Ευρώπη η διαδικασία αυτή δεν ξεπέρασε ποτέ επί της ουσίας το πρώτο βήμα, δηλαδή την μείωση των επιτοκίων σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα. Η ευρωπαϊκού τύπου ποσοτική χαλάρωση που είχε εξαγγείλει πριν από ένα περίπου χρόνο η ΕΚΤ, δηλαδή το πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων (το περιβόητο ΟΜΤ) των χωρών που θα βρίσκονταν υπό την πίεση των αγορών, ποτέ δεν εφαρμόσθηκε και παραμένει μία εξαγγελία. Και οι χώρες που βρέθηκαν υπό πίεση και κανονικά θα έπρεπε να έχουν στηριχθεί από το ΟΜΤ, αντ αυτού υποχρεώθηκαν σε μνημονιακά προγράμματα εξοντωτικής λιτότητας, όπως η Ελλάδα, η Κύπρος, η Πορτογαλία, η Ισπανία, αλλά και σε μικρότερο βαθμό όλες οι ευρωπαϊκές χώρες. Συνέχεια από τη σελ. 1 Αυτούς τους δύο μήνες οι εργαζόμενες δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Kαθημερινά, από νωρίς το πρωί, όχι μόνο υπερασπίζονται το δικαίωμά τους στη δουλειά, αλλά με τις αποδοκιμασίες προς την τρόικα, σπάνε το κλίμα περιφρούρησης και μη ενόχλησης, που απολάμβαναν οι υπάλληλοι του διεθνούς κεφαλαίου και των τοκογλύφων, κάθε φορά που πήγαιναν προς το Υπουργείο Οικονομικών. Στην προσπάθειά τους να παρεμποδίσουν την έλευση της τρόικας στο υπουργείο, δέχθηκαν την επίθεση της αστυνομίας και είχαν τραυματισμούς. Επίσης, το πρόγραμμα μεσοπρόθεσμης δανειοδότησης των τραπεζών με ένα τρισ. ευρώ στα τέλη του αρχές του 2012 (LTROs) ενεργοποιήθηκε εξ ανάγκης για να προστατευθούν οι τράπεζες εν όψει του ελληνικού κουρέματος των ομολόγων (PSI), διαδικασία για την οποία κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το πόσο επικίνδυνη θα μπορούσε να αποδειχθεί για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Και από το ένα τρισ. ευρώ των LTROs τα μισά περίπου έχουν επιστραφεί στην ΕΚΤ ενώ παράλληλα η ευρω-τράπεζα αποστειρώνει διαρκώς με δημοπρασίες την πλεονάζουσα ρευστότητα που θα μπορούσε να είναι ένα μικρό υποκατάστατο της ευρωπαϊκής ποσοτικής χαλάρωσης... Το αδιέξοδο Με άλλα λόγια η αμερικάνικη εμπειρία, αλλά και η γρήγορη εξάντληση της περιβόητης Abenomics στην Ιαπωνία, βάζουν την Ευρωζώνη μπροστά σε ένα πραγματικό νέο αδιέξοδο. Και αυτό γιατί θα πρέπει να απαντήσει στην κρίση με εργαλεία διαφορετικά και πέραν εκείνων που χρησιμοποίησαν ΗΠΑ και Ιαπωνία, και δεν κατάφεραν να έχουν το αποτέλεσμα που ήθελαν στην οικονομία. Και επίσης εργαλεία πέρα από εκείνα που χρησιμοποίησε η ίδια η ΕΚΤ μέχρι σήμερα χωρίς αποτέλεσμα, ή μάλλον με αποτέλεσμα που έφερε και νέα προβλήματα όπως την άμεση απειλή του αποπληθωρισμού... Αν μάλιστα η επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας, όπως βεβαιώνει ο ΟΟΣΑ, τροφοδοτήσει μια σοβαρή διολίσθηση της τιμής του πετρελαίου (σε συνδυασμό με την συναλλαγματική σκληρότητα του ευρώ έναντι του δολαρίου) τότε η απειλή του αποπληθωρισμού θα είναι πολύ πιο γρήγορα πραγματικότητα για την ευρωζώνη από όσο μπορούν να την ανακόψουν οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ. Γιάν. Aγγ. Ο χαρακτήρας της επίθεσης, που εκδηλώνεται με θύματα τις καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών έχει δύο όψεις. Η μία είναι η συνολική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα, η απαλλαγή του κεφαλαίου και του αστικού κράτους από εργαζόμενους, που σε πολλές περιπτώσεις τους χρησιμοποίησε στην προπαγάνδα του για την ανάγκη να υπάρχει λιγότερο κράτος. Λιγότερο κράτος σε δασκάλους, καθηγητές, υγειονομικούς, καθαρίστριες, ειδικότητες πρόνοιας κ.τ.λ. Περισσότερο κράτος σε αστυνομία, ΜΑΤ, ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας, ασφαλίτες, φοροεισπρακτικά στελέχη κ.τ.λ. Το κράτος της κρίσης τους και της κατάρρευσης του πολιτικού τους συστήματος, θέλει το κράτος του κνούτου και της καταστολής. Από την άλλη μεριά, οι ίδιες οι εργαζόμενες στην καθαριότητα, όπου και αν ασκούν τη δουλειά τους, δέχονται μια μεγάλη επίθεση. εν έχει περάσει πολύς καιρός από απολύσεις σε νοσοκομεία της Αθήνας, από εργασία μέσω εργολαβιών, που πολλές φορές κλείνει με την υπόσχεση μιας σύμβασης, ενώ στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι μια ανακύκλωση εργαζομένων με δωρεάν παροχή δουλειάς. Nικος Π. Το πιο σύντομο ανέκδοτο Συνέχεια από τη σελ. 1 εκπρόσωπος της Κομισιόν λες Ο και περίμενε πίσω από το παραβάν, βγήκε αμέσως στις Βρυξέλλες για να ανακοινώσει ότι αυτό που κατατέθηκε στην Αθήνα δεν έχει καμία σημασία αφού δεν έχει συμφωνηθεί με την τρόικα! Και αυτό μόλις 24 ώρες πριν από την πολυθρύλητη συνάντηση Σαμαρά - Μέρκελ στο Βερολίνο. Αυτό που αμφισβητεί η Κομισιόν με τόση βιασύνη είναι το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα του 2014 (περί τα 2,95 δισ. ευρώ) στη βάση του οποίου θα παραταθεί η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους κατά 12 μήνες. Πριν συμφωνήσουμε και εμείς σ αυτό, είπε ο εκπρόσωπος της Κομισιόν, το σχέδιο αυτό δεν... μετράει. Και να σκεφτεί κανείς ότι για να βγουν τα νούμερα του Προϋπολογισμού ο Στουρνάρας έχει τσακίσει κυριολεκτικά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις (δαπάνες που αφορούν τις επιμέρους μορφές της κοινωνικής πρόνοιας) και το Πρόγραμμα ημοσίων Επενδύσεων. Ακόμα και έτσι όμως η τρόικα φρόντισε να βγάλει άχρηστο και άνευ σημασίας το σχέδιο Προϋπολογισμού.