ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΣΟΥ Τῌ ΚΖ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΕΝ Τῼ ΜΕΓΑΛῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ. Ἦχος β. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου.

Transcript

1 Ἦχος β. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου. Τῌ ΚΖ ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Μνήμη τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ Πέρσου. ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΟΥ ΠΕΡΣΟΥ Συμπληρωθεῖσα κατὰ τὰ ἐλλείποντα ἐκ τοῦ Μηναίου (Λιτή, Ἀπόστιχα, Καθίσματα, Ἰδιόμελον, Αἶνοι) Ποίημα Ἀγαπίου Μοναχοῦ τοῦ Κρητὸς καὶ Γερασίμου Μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου ΕΝ Τῼ ΜΕΓΑΛῼ ΕΣΠΕΡΙΝῼ Μετὰ τὸν Προοιμιακόν, τὸ Μακάριος ἀνήρ. Εἰς τὸ Κύριε, ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους στ καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος α. Πανεύφημοι Μάρτυρες. Τοῦ κόσμου τὰ πέρατα τὰ σά, νῦν ἐξάδει θαύματα, καὶ ἄθλησίν σου Ἰάκωβε θαυματουργίαις γάρ, ἀμειβόμενός σε, ὁ Χριστὸς ἐδόξασε, βασάνους δι αὐτὸν ὑπομείναντα, βασίλειον τ αὐλήν, καταλείψαντα ἠξίωσε, βασιλείας, οὐρανῶν πανένδοξε. Τοῦ Παγκρατιάρχου Ἰησοῦ, στρατιώτης κράτιστος, σὺ ἀνεδείχθης Ἰάκωβε ἅπαν γὰρ σῶμά σου, δεδωκὼς βασάνοις, δι αὐτὸν Πολύαθλε, ἡ λιακὴν λατρείαν κατήρτησας, δυνάμει Πνεύματος καὶ πυρὸς τὸ σέβας ἔσβεσας, τῇ πλημμύρᾳ, Μάρτυς τῶν αἱμάτων σου. Θρηνῶν σου τὴν ἄρνησιν Χριστόν, αὖθις ὡμολόγησας βασιλικὴν δεισιδαίμονα, πλάνην κατέπτυσας, μητρὸς καὶ συζύγου, λόγοις ἐλεγχόμενος διὰ μυρίων πόνων δὲ ἔτυχες, Ἰάκωβε θείας, ἀπολαύσεως τοῦ Πλάστου σου πρὸς ὃν εὔχου, ῥυσθῆναι τῶν πόνων ἡμᾶς. Ἕτερα. Ἐκ τοῦ Μηναίου. Κόσμου, τὰ τερπνὰ καταλιπών, γένους περιφάνειαν πλοῦτον, καὶ ὡραιότητα, πᾶσάν τε τὴν αἴσθησιν, ἀπαρνησάμενος, καὶ τὸ σῶμα τεμνόμενος, παθῶν ἐκμιμήσει, χαίρων ἠκολούθησας, Χριστῷ Ἰάκωβε ὡς οὖν, κοινωνὸς παθημάτων, δόξης ἐχρημάτισας ὄντως, καὶ τῆς βασιλείας νῦν συμμέτοχος. Μέλη, θεριζόμενος σαρκός, καὶ τὰς ἀφορήτους ὀδύνας, τῶν αἰκισμῶν καρτερῶν, Μάρτυς ἀξιάγαστε, Χριστοῦ Ἰάκωβε, καὶ τυράννων ὠμότητα, πατήσας ἀνδρείως, νίκης τὸν πολύτιμον, στέφανον εἴληφας ᾧ νῦν ἐγκοσμούμενος μάκαρ, θείῳ τοῦ Δεσπότου σου θρόνῳ, μετὰ τῶν συνάθλων σου παρίστασαι. Ἔχων, παῤῥησίαν πρὸς Χριστόν, πάντων τῶν ἐν πίστει τελούντων, τὴν σὴν σεπτὴν ἑορτήν, Μάρτυς παναοίδιμε, θερμῶς προΐστασο, τῶν κινδύνων ῥυόμενος, παθῶν ἀπαλλάττων, πάσης περιστάσεως, δεινῶν λυτρούμενος, νέμων καὶ ψυχῶν σωτηρίαν, θείαις σου ἐντεύξεσιν ὅπως, τοὺς λαμπροὺς ἀγῶνάς σου δοξάζωμεν. Δόξα. Ἦχος β. Τοῦ Στουδίτου. Καρτερῶν ἐν ἀθλήσει, Μάρτυς Ἰάκωβε, τὸ σῶμά σου παρέδωκας διὰ Χριστὸν τὸν Θεόν καὶ μελιζόμενος χεῖρας καὶ μηρούς, καὶ βραχίονας καὶ κνήμας καὶ τοὺς δακτύλους, καὶ τελευταῖον τὴν κάραν σου, ἀνίπτασαι ἐν οὐρανοῖς, συμβασιλεύειν τῷ Βασιλεῖ τοῦ παντός. Διὸ Ἀθλούντων κράτιστε, μὴ διαλίπῃς ἱκετεύων, τοῦ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν, ἐκ πάσης βλάβης τοῦ ἀλλοτρίου. Καὶ νῦν. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου. Μόνη, τὸν ἀχώρητον Θεόν, ἀστενοχωρήτως ἐν μήτρᾳ, ἐκυοφόρησας, ἄνθρωπον γενόμενον δι ἀγαθότητα, Παναγία Θεόνυμφε. Διὸ δυσωπῶ σε, τῶν στενοχωρούντων με παθῶν ἀπάλλαξον, ὅπως τὴν στενὴν καὶ εὐθεῖαν, τρίβον διοδεύσας προφθάσω, τὴν ἐπὶ ζωὴν Παρθένε φέρουσαν. Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν, τὸ Προκείμενον τῆς ἡμέρας καὶ τὰ Ἀναγνώσματα. (Ζήτει τῇ κγ Ἀπριλίου, τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου) 1

2 Προφητείας Ἡσαΐου τὸ Ἀνάγνωσμα. (μγ 9 14). Τάδε λέγει Κύριος. Πάντα τὰ ἔθνη συνήχθησαν ἅμα, καὶ συναχθήσονται ἄρχοντες ἐξ αὐτῶν. Τίς ἀναγγελεῖ ταῦτα ἐν αὐτοῖς; ἢ τὰ ἐξ ἀρχῆς, τίς ἀ κουστὰ ποιήσει ὑμῖν; Ἀγαγέτωσαν τοὺς μάρτυρας αὐτῶν καὶ δικαιωθήτωσαν, καὶ εἰπάτωσαν ἀληθῆ. Γίνεσθέ μοι μάρτυρες, καὶ ἐγὼ μάρτυς Κύριος ὁ Θεός, καὶ ὁ παῖς, ὃν ἐξελεξάμην ἵνα γνῶτε, καὶ πιστεύσητε, καὶ συνῆτε, ὅτι ἐγώ εἰμι. Ἔμπροσθέν μου οὐκ ἐγένετο ἄλλος Θεός, καὶ μετ ἐμὲ οὐκ ἔσται. Ἐγώ εἰμι ὁ Θεός, καὶ οὐκ ἔστι πάρεξ ἐμοῦ ὁ σῴζων. Ἐγὼ ἀνήγγειλα καὶ ἔσωσα, ὠνείδισα, καὶ οὐκ ἦν ἐν ὑμῖν ἀλλότριος. Ὑ μεῖς ἐμοὶ μάρτυρες, καὶ ἐγὼ Κύριος ὁ Θεός ὅτι ἀπ ἀρχῆς ἐγώ εἰμι, καὶ οὐκ ἔστιν ὁ ἐκ τῶν χειρῶν μου ἐξαιρούμενος. Ποιήσω, καὶ τίς ἀποστρέψει αὐτό; Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ λυτρούμενος ἡμᾶς, ὁ Ἅγιος Ἰσραήλ. Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (γ 1 9). Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος. Ἔδοξαν ἐν ὀφθαλμοῖς ἀφρόνων τεθνάναι, καὶ ἐλογίσθη κάκωσις ἡ ἔξοδος αὐτῶν, καὶ ἡ ἀφ ἡμῶν πορεία σύντριμμα οἱ δέ εἰσιν ἐν εἰρήνῃ. Καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κολασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης. Καὶ ὀλίγα παιδευθέντες, μεγάλα εὐεργετηθήσονται ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτούς, καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ. Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρί ῳ ἐδοκίμασεν αὐτούς, καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς. Καὶ ἐν καιρῷ ἐπισκοπῆς αὐτῶν ἀναλάμψουσι, καὶ ὡς σπινθῆρες ἐν καλάμῃ διαδραμοῦνται. Κρινοῦσιν ἔθνη, καὶ κρατήσουσι λαῶν, καὶ βασιλεύσει αὐτῶν Κύριος εἰς τοὺς αἰῶνας. Οἱ πεποιθότες ἐπ αὐτόν, συνήσουσιν ἀλήθειαν, καὶ οἱ πιστοὶ ἐν ἀγάπῃ προσμενοῦσιν αὐτῷ ὅτι χάρις καὶ ἔλεος ἐν τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ, καὶ ἐπισκοπὴ ἐν τοῖς ἐκλεκτοῖς αὐτοῦ. Σοφίας Σολομῶντος τὸ Ἀνάγνωσμα. (ε 15 23, στ 1 3). Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὁ μισθὸς αὐτῶν, καὶ ἡ φροντὶς αὐτῶν παρὰ Ὑψίστῳ. Διὰ τοῦτο λήψονται τὸ βασίλειον τῆς εὐπρεπείας, καὶ τὸ διάδημα τοῦ κάλλους ἐκ χειρὸς Κυρίου ὅτι τῇ δεξιᾷ αὑτοῦ σκεπάσει αὐτούς, καὶ τῷ βραχίονι ὑπερασπιεῖ αὐτῶν. Λήψεται πανοπλίαν τὸν ζῆλον αὐτοῦ καὶ ὁπλοποιήσει τὴν κτίσιν εἰς ἄμυναν ἐχθρῶν. Ἐνδύσεται θώρακα δικαιοσύνην καὶ περιθήσεται κόρυθα κρίσιν ἀνυπόκριτον. Λήψεται ἀσπίδα ἀκαταμάχητον, ὁσιότητα ὀξυνεῖ δὲ ἀπότομον ὀργὴν εἰς ῥομφαίαν. Συνεκπολεμήσει αὐτῷ ὁ κόσμος ἐπὶ τοὺς παράφρονας πορεύσονται εὔστοχοι βολίδες ἀστραπῶν, καὶ ὡς ἀπὸ εὐκύκλου τόξου, τῶν νεφῶν, ἐπὶ σκοπὸν ἁλοῦνται, καὶ ἐκ πετροβόλου θυμοῦ πλήρεις ῥιφήσονται χάλαζαι. Ἀγανακτήσει κατ αὐτῶν ὕδωρ θαλάσσης ποταμοὶ δὲ συγκλύσουσιν ἀποτόμως. Ἀντιστήσεται αὐτοῖς πνεῦμα δυνάμεως, καὶ ὡς λαῖλαψ ἐκλικμήσει αὐτούς, καὶ ἐρημώσει πᾶσαν τὴν γῆν ἀνομία, καὶ ἡ κακοπραγία περιτρέψει θρόνους δυναστῶν. Ἀκούσατε οὖν, Βασιλεῖς, καὶ σύνετε μάθετε Δικασταὶ περάτων γῆς ἐνωτίσασθε οἱ κρατοῦντες πλήθους, καὶ γεγαυρωμένοι ἐπὶ ὄχλοις ἐθνῶν ὅτι ἐ δόθη παρὰ Κυρίου ἡ κράτησις ὑμῖν, καὶ ἡ δυναστεία παρὰ Ὑψίστου. Εἰς τὴν Λιτήν, Ἰδιόμελα. Ἦχος α. Δεῦτε καὶ θεάσασθε ξένον θέαμα, οἷον μαρτύριον ὑπέμεινεν ὁ στεῤῥὸς Ἀθλητής πῶς ἐκτείνει εἰς ἐκτομὴν πόδας τε καὶ χεῖρας, πῶς ὁ καρτερόψυχος οὐ πτοεῖται τὴν δριμυτάτην βάσανον, ἀλλὰ δέχεται ἀνδρείως τὴν τομὴν καὶ θλάσιν, οἷα ἄλλου πάσχοντος. Οὐκ ἔφριττε τὰς πληγάς, ἀλλὰ τὰ βραβεῖα ἑώρα ὅταν γὰρ ὁ τοῦ Χριστοῦ ἔ ρως τὴν ψυχὴν προκαταλάβῃ, ἅπαν αὐτῇ πολεμοῦν, καταγέλαστον τυγχάνει. Ἀλλὰ Μεγαλομάρτυς Πέρσα Ἰάκωβε, τῇ κατακοπείσῃ σου δεξιᾷ, καταῤῥάπισον τὰ πρόσωπα τῶν δυσσεβῶν ἐχθρῶν ἡμῶν, καὶ ἔκτεινον αὐτὴν ὑπὲρ ἡμῶν, δυσωπῶν τὸν Φιλάνθρωπον, σῶσαι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Ἦχος ὁ αὐτός. Τὸν γενναῖον Ἀθλητὴν Ἰάκωβον, τὸν νικητὴν νοητῶν Χαλδαίων, τὸν πᾶσαν Βαβυλῶνος πλάνην καθελόντα, δυνάμει τοῦ Ἰησοῦ, καὶ δαιμόνων φάλαγγας καταισχύναντα, δεῦρο φιλομαρτύρων χορὸς ὑμνήσωμεν κράζοντες Χαίροις Ἀ θλοφόρων ὁ μέγιστος Ἰάκωβε χαίροις ὁ στεῤῥὸς τῆς πίστεως πρόμαχος καὶ Περσικῆς θρησκείας κατήγορος χαίροις ὁ δόξαν καὶ χλιδὴν ἀνακτό 2

3 ρων καταλείψας, καὶ τρομερὰ μαρτύρια διὰ Χριστὸν προκρίνας χαίροις τῷ οὐρανίῳ Βασιλεῖ λατρεύσας, καὶ γηΐνου βασιλέως εὔνοιαν καὶ φιλίαν μισήσας χαίροις τῶν συνωνύμων σου καύχημα, καὶ τῆς οἰκουμένης θάμβος καὶ ἀγαλλίαμα. Ἦχος β. Δεῦτε τῶν Ἀγγέλων στρατιαί, στρατιᾶς βασιλέως τὸν πρώτιστον, καὶ τῆς Περσίας βλαστόν, Ἰάκωβον ἄνθεσι στέψωμεν δεῦτε σὺν ἡμῖν, πάντες οἱ αὐτοῦ συνώνυμοι, Ἰάκωβε Ἀδελφόθεε, σὺν τῷ υἱῷ Ζεβαδαίου, ὁ τοῦ Ἀλφαίου Χριστοῦ Ἀπόστολος, ἅμα Ὁμολογητῇ Ἐπισκόπῳ, Μάρτυς Ἰάκωβε, σὺν τῷ φερωνύμῳ ἀπὸ Νισίβεως, καὶ ὁ πρῴην ἐκπεσὼν Ἀσκητής, ᾄσμασι τοῦτον ὑμνήσωμεν δεῦτε σὺν Ἰακώβῳ τῷ Ῥώσῳ, ὁ Ἀναχωρητής, καὶ οἱ νέοι Ὀσιομάρτυρες ὁ ἐκ Καστορίας μετὰ τοῦ Διακόνου Μαθητοῦ αὐτοῦ, νῦν Πέρσου τῇ μνήμῃ εὐφράνθητε. Ἦχος ὁ αὐτός. Τὸν ἐν Μάρτυσι περιβόητον, καὶ Χριστοῦ Ἀθλητὴν γενναιότατον, τὸν τοὺς ἄστροις καὶ πυρὶ λατρεύοντας καταβαλόντα, τὸν ἀληθῆ Θεὸν ἀρνησάμενον, καὶ δι ἐπιστολῆς συζύγου αὐτοῦ καὶ μητρὸς πρὸς Χριστὸν αὖθις ἐπιστρέψαντα, τὸν προστάξει τυράννου δυσσεβοῦς, ὑπὸ στρατιωτῶν αὐτοῦ καὶ δημίων ἀσπλάγχνως διαμελισθέντα, δεῦτε τῶν εὐσεβοφρόνων τὸ σύστημα, μετὰ θάμβους εὐφημήσωμεν λέγοντες Χαίροις τῶν ἀρνησιχρίστων Νεομαρτύρων ὑπόδειγμα Ἰ άκωβε χαίροις ὅτι διὰ μυρίων ἀγώνων, καὶ ἀ πείρων βασανιστηρίων, ὧν ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν καθυπέμεινας, νῦν ἐν οὐρανοῖς μετ Ἀγγέλων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων περιδεῶς ἐποπτεύεις τὴν Ἁγίαν Τριάδα ἀγαλλόμενος. Ὑπὲρ ἡμῶν οὖν μὴ παύσῃ τῶν σὲ εὐφημούντων, πρεσβείαν πρὸς Κύριον ἐκτενῶς ποιεῖσθαι, τοῦ δοθῆναι ἡμῖν μετάνοιαν. Δόξα. Ἦχος πλ. α. 3 Δεῦτε τῶν πιστῶν ἡ ὁμήγυρις δεῦτε γηθοσύνως συνδράμωμεν δεῦτε αἶνον ᾄσωμεν τῷ στεφοδότῃ Βασιλεῖ, ἐπὶ τῇ πολυωδύνῳ σφαγῇ τοῦ πολυ άθλου Ἰακώβου σήμερον γὰρ ἡ τοῦ Θεοῦ Μήτηρ τοῦτον δέχεται, ὡς Ἀθλητὴν τοῦ Υἱοῦ αὐτῆς μέγαν, καὶ οὐρανὸς ὁρῶν τοῦτον αἱμόφυρτον, τὰ αἵματα εὐλαβούμενος, τῷ νικοποιῷ Θεῷ δόξαν ἀπονέμει. Ἄγγελοι λευκοφοροῦντες σὺν Ἀ θλοφόροις, περιχαρῶς εὐφημοῦσι τὸν τμηθέντα καὶ τεμόντα τὰς ἐπινοίας Περσῶν πάντες οὖν προσείπωμεν αὐτῷ δεόμενοι Εὐσεβῶν θείαν ἄ θροισιν Ἅγιε περιφύλαττε, τὴν ἐκ πόθου τιμῶσαν σοῦ τὴν ὑπεράνθρωπον ἄθλησιν. Καὶ νῦν. Μακαρίζομέν σε Θεοτόκε Παρθένε, καὶ δοξάζομέν σε οἱ πιστοὶ κατὰ χρέος, τὴν πόλιν τὴν ἄσειστον, τὸ τεῖχος τὸ ἄῤῥηκτον, τὴν ἀῤῥαγῆ προστασίαν, καὶ καταφυγὴν τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Εἰς τὸν Στίχον, Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος πλ. α. Χαίροις ἀσκητικῶν. Χαίροις ὁ τῆς Περσίας πυρσός, πυρολατρῶν Περσῶν θρησκείας ὁ ἔλεγχος, ἀνδρεῖε Μεγαλομάρτυς, ἐπιστροφῆς πρὸς Χριστόν, τῶν ἀρνησιθρήσκων μέγα ὑπόδειγμα καὶ ᾧ ἐκ Πατρίδος σου, Βασιλεῖς Μάγοι Ἄρχοντες, ὡς Βασιλέα, ἐν Βηθλεὲμ προσεκύνησαν, προσκομίζοντες, χρυσὸν σμύρναν καὶ λίβανον, σὺ Ἀθλητὰ Ἰάκωβε, ζωὴν καὶ τὸ αἷμά σου, χεῖρας καὶ πόδας σου δῶρα, ὑπὲρ τοὺς Μάγους προσήγαγες, Χριστῷ τῷ Θεῷ σοῦ, Ὃν δυσώπει πᾶσι δοῦναι, τὸ μέγα ἔλεος. Στίχ. Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ ὁ Θεὸς Ἰσραήλ, αὐτὸς δώσει δύναμιν καὶ κραταίωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ. Εὐλογητὸς ὁ Θεός. Χαίροις ὁ ὑπομείνας δριμύ, καὶ πολυώδυνον γενναίως μαρτύριον, χειρῶν σου δακτύλων πάντων, καὶ βραχιόνων τομήν, ὤμων σου τε ἅ μα μέχρι στήθους σου ποδῶν καὶ γονάτων σου, μελισμὸν ἀστραγάλων τε, ὀδυνηράν τε, τῶν μηρῶν σου κατάτμησιν, σῷα μόνον δέ, κεφαλὴν καὶ κοιλίαν σχών, θέαμα φρικωδέστατον, τοῖς πᾶσιν ἐφαίνεσο, οἱ συμπονοῦντες ἐθρήνουν. Σὺ δὲ οὐκ ἔπαυες Ἅγιε, Θεόν σου δοξάζων, ἕως οὗ τὴν κεφαλήν σου, ξίφει ἀπέκοψαν. Στίχ. Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος, πάντα θελήματα αὐτοῦ ἐν αὐτοῖς. Δεῦτε τοῦ Ἰακώβου φρικτάς, νῦν νοερῶς βασάνους πάντες κατίδωμεν, πῶς νεῦρα αὐτοῦ ἀνεσπῶντο, καὶ ἀρτηρίαι δεινῶς, ἓν πρὸς ἓν τὰ μέ

4 λη κατεκόπτοντο οἱ φίλοι ἐδάκρυζον, ὑπερεθαύμαζον Ἄγγελοι, ἐλιποθύμουν, οἱ ὁρῶντες τὰ αἵματα, ἐκτομὴν μελῶν, Ἰσδιγέρδου προστάγματι ἔκλαιον δὲ ἀκούοντες, τοῦ Μάρτυρος κράζοντος Οὐκ ἔχω πόδας Χριστέ μου, σὲ προσκυνῆσαι οὐ χεῖράς τε, πρὸς σὲ τοῦ ὑψῶσαι, φωνὴ δ ἔμεινέ σοι μόνον, ὑμνεῖν τὸ Κράτος σου. Δόξα. Ἦχος πλ. α. Ἐθαυμαστώθης Ἰάκωβε, ἐν ταῖς βασάνοις πάσαις μακροθυμήσας τῶν γὰρ δακτύλων καὶ τῶν χειρῶν, καὶ βραχιόνων ἐκκοπέντων σου, ὁμοίως καὶ ποδῶν καὶ κνημίδων σου, μέχρι μηρῶν ἐκαρτέρησας λοιπὸν εὐχομένου σου, καὶ τὴν σεπτήν σου κάραν ἀπέτεμον, Μάρτυς πολύαθλε, ὑπὲρ ἡμῶν μὴ παύσῃ Χριστοῦ δεόμενος, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Καὶ νῦν. Χαίροις ἀσκητικῶν. Χαίροις ἡ καλλονὴ Ἰακώβ, ἣν ἐξελέξατο Θεός, ἣν ἠγάπησεν ἡ θύρα τῶν σωζομένων ἡ φλογοφόρος λαβίς τῆς ἀρᾶς ἡ λύσις παντευλόγητε γαστὴρ θεοχώρητε πεπτωκότων ἀνόρθωσις ἁ γιωτέρα, Χερουβὶμ καὶ τῆς κτίσεως, ὑπερέχουσα δυσθεώρητον ὅραμα ἄκουσμα τὸ καινότατον ἀνέκφραστον λάλημα ἅρμα τοῦ Λόγου νεφέλη, ἐξ ἧς ἀνέτειλεν ἥλιος, Χριστὸς καταυγάζων, τοὺς ἐν σκότει καὶ παρέχων, τὸ μέγα ἔλεος. Νῦν ἀπολύεις, Τρισάγιον καὶ τὸ Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ. Ταχὺ προκατάλαβε. Γερασίμου. Ὁ Μάρτυς Ἰάκωβος, ὁ τῆς Περσίδος βλαστός, τὸν δόλιον δράκοντα, τοῖς τῶν αἱμάτων κρουνοῖς, ἀθλήσας ἀπέπνιξε πίστει γὰρ ἀληθείας, μεληδὸν τετμημένος, ὤφθη τροπαιοφόρος, τοῦ Σωτῆρος ὁπλίτης, πρεσβεύων ἀδιαλείπτως, ὑ πὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Δόξα. Καὶ νῦν. Τὸ ἀπ αἰῶνος ἀπόκρυφον, καὶ Ἀγγέλοις ἄγνωστον μυστήριον, διὰ σοῦ Θεοτόκε, τοῖς ἐπὶ γῆς πεφανέρωται Θεός, ἐν ἀσυγχύτῳ ἑνώσει σαρκούμενος, καὶ Σταυρὸν ἑκουσίως ὑπὲρ ἡμῶν καταδεξάμενος δι οὗ ἀναστήσας τὸν Πρωτόπλαστον, ἔσωσεν ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Καὶ Ἀπόλυσις. 4 ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ Μετὰ τὴν α Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος α. Τὸν τάφον σου Σωτήρ. Ὢ θέαμα φρικτόν, καὶ παράδοξον τέρας! πῶς ἔ φερε πληγάς, μία ὢν πληγὴ ὅλος! πῶς αἱμόφυρτος ἔκραζε, πρὸς Χριστὸν ὁ Ἰάκωβος Πόδας ἐ στέρημαι, ἵνα σὲ νῦν προσκυνήσω οὐκ ἔχω χεῖράς τε, πρὸς οὐρανοὺς τοῦ ὑψώσαι, φωνὴν μόνον δοξάζειν σε. Δόξα. Ἕτερον. Ὅμοιον. Ἀθλήσας καρτερῶς, δι ἀγάπην Κυρίου, κατῄσχυνας σοφέ, τῶν Περσῶν τὴν ἀπάτην, καὶ πᾶσαν καταβέβληκας, τὴν μανίαν τοῦ δράκοντος. Ὅθεν σήμερον, τὴν σὴν γεραίροντες μνήμην, ἀ νυμνοῦμέν σε, ὡς τοῦ Χριστοῦ στρατιώτην, Ἰάκωβε ἔνδοξε. Καὶ νῦν. Ἐκύησας ἡμῖν, τὸν Ὑπέρθεον Λόγον, σαρκὶ τῇ καθ ἡμᾶς, ἀναπλάττοντα κόσμον, δι ἔλεος ἀ μέτρητον, Θεοτόκε Πανάχραντε. Ὅθεν πάντες σε, ὡς σωτηρίας αἰτίαν, μεγαλύνομεν, καὶ τῇ θερμῇ σου πρεσβείᾳ, ἀεὶ καταφεύγομεν. Μετὰ τὴν β Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος δ. Κατεπλάγη Ἰωσήφ. Ἐξεμάνη ὁ δεινός, Περσῶν ἀκούσας βασιλεύς, ἀστρολάτρις Ἀθλητά, ὁμολογίαν σου στεῤῥάν, ὁ Ἰσδιγέρδης καὶ ἔκραζε τοῖς δημίοις Μαστίζετε σκληρῶς, καὶ μελίζετε, τὰ μέλη πάντ αὐτοῦ κατατέμνετε, ἕνα πρὸς ἓν βραδύτατα, ἀρθρώσεις τὰς ἀρτηρίας καὶ νεῦρά τε σὺ δὲ ἐβόας ἱλάσθητί μοι, ἥμαρτον ἄφες καὶ οἴκτειρον. Δόξα. Ἕτερον. Ὅμοιον. Καταπλήττει ἀληθῶς, τὰς διανοίας τῶν πιστῶν, ἡ ἀνδρεία σου σοφέ, καὶ ἡ πολλὴ ὑπομονή, ὅτι ὡς ἄσαρκος ἤνεγκας στεῤῥοψύχως, τῶν ἄρθρων τὴν τομήν, παντὸς τοῦ σώματος, καὶ ῥείθροις καὶ κρουνοῖς, τοῖς τῶν αἱμάτων σου, τὴν τῶν

5 Περσῶν κατεκλύσας ἀπάτην, Μεγαλομάρτυς Ἰ άκωβε διὸ ὑμνοῦμεν, τὴν ἄθλησίν σου, καὶ τὴν σὴν μνήμην γεραίρομεν. Καὶ νῦν. Κλῖνον Μῆτερ Μαριάμ, κλῖνον τὸ οὖς σου εὐμενῶς, καὶ ἐπάκουσον ἡμῶν, τῶν δεομένων ἐκτενῶς καὶ ὡς οἰκτίρμων, μὴ λίπῃς τοῦ προστατεύειν, τὰ τέκνα ἃ ὁ σὸς Υἱὸς καὶ πάντων Θεός, σοὶ δέδωκεν Ἁγνή, εἰς σωτηρίαν ἡμῶν, καὶ τὰς παγίδας λύειν τοῦ διαβόλου, καὶ χάριν νέμειν τοῖς δούλοις σου εἰς σὲ γὰρ πᾶσαν, τὴν προσδοκίαν, καὶ ἐλπίδα τιθέμεθα. Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος γ. Θείας πίστεως. Ἀκμαιότατος ἀδάμας ὤφθης, ὥσπερ ἄσαρκος ἐγκαρτερήσας, τὰς ἀφορήτους ἀλγηδόνας τῶν κολάσεων καταλιπὼν γὰρ φιλίαν τοῦ ἄνακτος, ὑπὸ Χριστοῦ ἐφιλήθης Παντάνακτος, μυριόαθλε, Ἰάκωβε, ᾧ πρεσβείαις σου, φιλεῖν τε καὶ ἡ μᾶς αὐτὸν ἀξίωσον. Δόξα. Ἕτερον. Ἦχος πλ. α. Τὸν συνάναρχον Λόγον. Τὸν ὁπλίτην Κυρίου τὸν ὑπερθαυμάστον, ἐκ Περσίας ὀφθέντα ὡς ῥόδον εὔοσμον, τὸν τοὺς πολλοὺς πειρασμοὺς ὑπομείναντα, τὸν Ἰάκωβον πιστοί, ὑμνολογοῦντες εὐσεβῶς, δοξάσωμεν κατὰ χρέος. Πρεσβεύει γὰρ ἡμῖν δοῦναι, ὑπομονὴν ἐν ταῖς θλίψεσιν. Καὶ νῦν. Ἦχος δ. Ταχὺ προκατάλαβε. Ἡ μόνη κυήσασα, τὸν Ποιητὴν τοῦ παντός, ἡ μόνη κοσμήσασα, τὴν ἀνθρωπότητα, τῷ τόκῳ σου Ἄχραντε, ῥῦσαί με τῶν παγίδων, τοῦ δολίου Βελίαρ στῆσόν με ἐπὶ πέτραν, ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, τῷ φόβῳ Θεοῦ στήριξόν με, ἀεὶ δὲ αὐτόν, ἐνθυμεῖσθαι ἀξίωσον. Οἱ Ἀναβαθμοί, τὸ α Ἀντίφωνον τοῦ δ ἤχου. Προκείμενον. 5 Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει καὶ ὡσεὶ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται. Στίχ. Πεφυτευμένος ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσει. Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν (ιβ 8 12). (Ζήτει τῇ Στ Νοεμβρίου, εἰς τὴν Λειτουργίαν). Εἶπεν ὁ Κύριος τοῖς ἑαυτοῦ μαθηταῖς Πᾶς ὃς ἂν ὁμολογήσῃ ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁμολογήσει ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ὁ δὲ ἀρνησάμενός με ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀπαρνηθήσεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ. Καὶ πᾶς ὃς ἐρεῖ λόγον εἰς τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἀφεθήσεται αὐτῷ τῷ δὲ εἰς τὸ ἅγιον πνεῦμα βλασφημήσαντι οὐκ ἀφεθήσεται. Ὅταν δὲ εἰσφέρωσιν ὑμᾶς ἐπὶ τὰς συναγωγὰς καὶ τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας, μὴ μεριμνήσητε πῶς ἢ τί ἀπολογήσησθε ἢ τί εἴπητε τὸ γὰρ ἅγιον πνεῦμα διδάξει ὑμᾶς ἐν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἃ δεῖ εἰπεῖν. Ὁ Ν Ψαλμός. Δόξα. Ταῖς τοῦ Ἀθλοφόρου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων. Καὶ νῦν. Ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις, Ἐλεῆμον, ἐξάλειψον τὰ πλήθη, τῶν ἐμῶν ἐγκλημάτων. Στίχ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου, καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐ ξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου. Ἰδιόμελον. Ἦχος β. Ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος, καὶ ἡ ἄληκτος χαρὰ καὶ ἀνέκφραστος ἡδονὴ τῶν καθορόντων τοῦ Θεοῦ τὸ κάλλος τὸ ἄῤ ῥητον, ὅπου τῶν Ἀγγέλων δῆμοι καὶ Ἁγίων ὑ πάρχουσι, συνηριθμήθη τὸ πνεῦμά σου, ἀξιομακάριστε Ἰάκωβε τῶν γὰρ Περσῶν τὸ πρόσταγμα καὶ τὸν φόβον γενναίως κατέπτυσας, τὸ σῶμά σου δοὺς ὑπὲρ ἀγάπης τοῦ Κτίστου σου, ὅ λον μεληδὸν κατατέμνεσθαι ὡς οὖν ἔχων παῤ ῥησίαν Ἅγιε, πρόφθασον ἐξελοῦ ἡμᾶς τοὺς προ

6 σκαλουμένους σε, ἀπὸ πάσης ἀνάγκης καὶ θλίψεως. Σῶσον, ὁ Θεός, τὸν λαόν Σου... Οἱ Κανόνες πρῶτον τῆς Θεοτόκου Ποίημα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης, οὗ ἡ ἀκροστιχίς Θρηνῶδες ᾆσμα δεύτερον τῇ Παρθένῳ Φωτίου. ᾨδὴ α. Ἦχος β. Δεῦτε λαοί. Θρήνου καιρός, παρεστὶν ὦ παναθλία ψυχή, τὸ τῆς παρούσης στάδιον ζωῆς ὁ τρέχομεν καὶ καθεύδομεν οἴμοι! λοιπὸν διεγερθῶμεν νῦν καὶ θρηνήσωμεν. Ῥοῦς ποταμοῦ, σκιὰ καπνὸς καὶ ἐνύπνιον, καὶ ἄνθος χόρτου πέφυκε τὸ μαραινόμενον, ἡ παροῦσα τερπνότης λοιπὸν τῇ Θεοτόκῳ ψυχῇ προσπέσωμεν. Ἡ τὴν ζωήν, μόνη τεκοῦσα Θεόνυμφε, νεκρόν με χρηματίσαντα καὶ κατακείμενον, ἁμαρτίας τῷ βέλει, ἀνάστησον φαρμάκῳ τῷ του ἐλέους σου. Νοῦν καὶ ψυχήν, καὶ τὰς αἰσθήσεις ἐμόλυνα, ἐ πιτελῶν τὰ ἄτοπα Θεοχαρίτωτε ἀλλὰ σοῦ τὸ πελάγει, προσπίπτω τοῦ ἐλέους καὶ μὴ ἀπώσῃ με. καὶ τοῦ Ἁγίου, οὗ ἡ ἀκροστοιχίς Τὸν Πέρσην Ἰάκωβον ἐν ᾄσμασι Μάρτυρα μέλπω. Ποίημα Θεοφάνους. Τῷ τοῦ Χριστοῦ, βήματι νῦν παριστάμενος, στεφανηφόρος ἔνδοξε, Μάρτυς Ἰάκωβε, φωτοφόρον μοι αἴγλην, καὶ χάριν οὐρανόθεν, δίδου πρεσβείαις σου. Ὄρθρος ἡμῖν, ἔλαμψας ὥσπερ πολύφωτος, Ἀνατολῆς ὁρμώμενος, καὶ κατελάμπρυνας, τὴν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, λαμπρότητι τῶν ἄθλων, μάκαρ Ἰάκωβε. Νεανικήν, ἔνστασιν ἐπιδειξάμενος, ὡς νικητὴς ἠξίωσαι, τῆς ἀναῤῥήσεως, καὶ τελείων ἐπάθλων, καὶ δόξης αἰωνίου, Μάρτυς Ἰάκωβε. 6 Προφητικαί, σάλπιγγες σὲ προηγόρευσαν, τὸ ἐ πὶ σοὶ Μυστήριον, μυσταγωγούμεναι, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ πόῤῥωθεν ὁρῶσαι, τὰ σὰ θαυμάσια. ᾨδὴ γ. Στερέωσον ἡμᾶς. Ὡς ἄλλον με λῃσταὶ τοῦ βίου στάδιον, ὁδίτην ὀ δεύοντα συλλαβόντες, τὴν ψυχὴν κατετραυμάτισαν ἀλλὰ σὺ Θεομῆτορ ἀνακάλεσαι. Δουλώσας τῆς ψυχῆς τὸ αὐτεξούσιον, ἐτρώθην τοῖς πάθεσι μὴ ζηλώσας, Ἰωσὴφ ἀλλ ἐλευθέρωσον, Θεομῆτορ τῆς τούτων δεσποτείας με. Ἐν σοὶ τῶν ἡδονῶν θαῤῥῶν Δέσποινα, τὸ μέγα καὶ ἄῤῥηκτον χαλκοῦν τεῖχος, ὑπερβαίην καὶ ῥυσθείην τε, ἀπὸ πειρατηρίου δεινοῦ δαίμονος, Σταγόνες μου δακρύων ἐξηράνθησαν, Παρθένε τῷ ὕπνῳ βεβαρημένου ἀλλ ἐγρήγορσίν μοι δώρησαι, καὶ δακρύων πηγὴν καὶ στάσιν πάννυχον. Ἐγένου ἐκλεκτὴ Χριστοῦ ὡς ἄμπελος, δρεπάνῃ βασάνων καθαιρουμένη, καὶ πολὺν τὸν καρπὸν φέρουσα, τοῖς ληνοῖς τοῦ Σωτῆρος προσαγόμενον. Ῥεόντων τὸ φθαρτὸν καὶ εὐδιάλυτον, παρεῖδες ἐμφρόνως στεφανηφόρε ὡς ἀγχίνους δὲ προέκρινας, τῶν ἀεὶ προσμενόντων τὸ ἀσάλευτον. Στεφάνους σοι λαμπροὺς κατατεμνόμενον, τὸ σῶμα ὠμότητι τῶν τυράννων, προεξένησεν Ἰάκωβε, καὶ τρυφῆς Παραδείσου τὴν ἀπόλαυσιν. Ἠλέηται σαφῶς διὰ τοῦ τόκου σου, τοῦ θείου Παρθένε ἡ ἀνθρωπότης, ἑνωθεῖσα καθ ὑπόστασιν, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Θεονύμφευτε. Κάθισμα. Ἦχος πλ. δ. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

7 Ἐκ Περσίδος ἀστέρα νεοφανῆ, ὁ Χριστὸς ἀνατείλας τοῖς ἐπὶ γῆς, τὸν θεῖον Ἰάκωβον, καὶ ἀοίδιμον Μάρτυρα, δι αὐτοῦ τὸν ζόφον, τῆς πλάνης ἀπήλασε, καὶ τοῖς πιστοῖς τὴν χάριν, τοῦ Πνεύματος ἔλαμψεν ὅθεν οἱ τὴν μνήμην, τὴν αὐτοῦ ἐκτελοῦντες, πιστῶς ἑορτάσωμεν, καὶ βοήσωμεν λέγοντες Ἀθλοφόρε πολύαθλε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου. Δόξα. Καὶ νῦν. Τὴν ψυχήν μου Παρθένε τὴν ταπεινήν, ἀπὸ βρέφους μολύνας ὁ μιαρός, καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν, ἐμαυτὸν κατεῤῥύπωσα καὶ οὐκ ἔχω τί πράξαι, οὐδὲ καταφύγιον, ἀλλ οὐδ ἄλλην ἐλπίδα, πλήν σου Κόρη ἐπίσταμαι. Φεῦ μοι τῷ ἀχρείῳ! Διὰ τοῦτο ἱκέτης, πρὸς σὲ τὴν Πανάχραντον, νῦν προστρέχω καὶ δέομαι, ὁμολογῶν σοι τὸ Ἥ μαρτον. Πρέσβευε τῷ σῷ Υἱῷ καὶ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δοθῆναί μοι εἰς σὲ γὰρ πᾶσαν ἐλπίδα, ἀνέθηκα Δέσποινα. ᾨδὴ δ. Ὑμνῶ σε ἀκοὴν γὰρ Κύριε. Ἁπάσης ἁμαρτίας αἴτιον, φιλαυτία φιλαργυρία ἃς ἐκ ψυχῆς πάναγνε ἐπόθησα, καὶ πᾶσαν πρᾶξιν αἰσχράν, αὐθαιρέτως ἐξετέλεσα ἀλλ οὖν ἐν γήρᾳ, σῶσόν με τὸν ἄθλιον. Στολήν με τοῦ σεπτοῦ βαπτίσματος, ἀπεξέδυσεν ὁ βελίαρ, καὶ τὸ τραχὺ Πάναγνε καὶ δυσαχθές, τῆς ἁμαρτίας αὐτὸς περιέθετο τριβώνιον ὃ δυσωπῶ σε, Κόρη με ἀπόδυσον. Μαρία Θεοτόκε Δέσποινα, εὐφροσύνη μου καὶ σωτηρία, ἐν κλίνῃ κειμένου ἀείποτε τῆς ἀμελείας, τῷ θείῳ φωτί σου διασκέδασον, τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου τὴν σκοτόμαιναν. Αἰγύπτου Μωϋσῆς ἐξήγαγε, τῆς δουλείας Ἰσραηλίτας ἐμὲ δὲ τίς Πάναγνε, ἐξάξει τῆς πικρᾶς δουλείας παθῶν; εἰ μὴ σὺ πρὸς τὸν Δεσπότην μου, καὶ σὸν Υἱὸν πρεσβεύσῃς ἡ φιλεύσπλαγχνος. Νενευρωμένος ἔνδοξε, τῇ ἐκ Θεοῦ δοθείσῃ πανοπλίᾳ, πυρσολατρῶν πᾶσαν, πλάνην κατέφλεξας. 7 Ἱλασμὸν ἡμῖν αἴτησαι, τοῖς τὴν σεπτήν σου μνήμην ἐκτελοῦσι, παῤῥησίαν ἔχων, Μάρτυς Ἰάκωβε. Ἀποῤῥέοντος αἵματος, οἱ ὀχετοὶ τῶν σῶν μελῶν τρισμάκαρ, τὴν τῆς πλάνης φλόγα, πᾶσαν κατέσβεσαν. Κυβέρνησόν μου Πάναγνε, τοὺς λογισμοὺς πρὸς εὔδιον λιμένα, τῆς σῆς ἀπαθείας, καὶ καθαρότητος. ᾨδὴ ε. Ὁ τοῦ φωτὸς χορηγός. Διὰ νηστείας ποτέ, προκαθαρθεὶς ὁ Μωϋσῆς ἤ κουσε, θείας φωνῆς, καὶ σοῦ Θεομῆτορ κατεῖδε τὸν τύπον. Ἐγὼ δὲ ἀσωτεύων, πῶς ἴδω φῶς τῆς γνώσεως; Ἐν τῇ ἐρήμῳ Σινᾶ, Μάννα Θεὸς τῷ Ἰσραὴλ ἔ βρεξε σὺ δὲ ψυχὴ εἰ βούλει, τοῦ Μάννα τυχεῖν τοῦ νοητοῦ, πρόσελθε τῇ τούτου Μητρὶ καὶ ἐκθρέψει σε. Ὑψηγορίᾳ δεινῇ, ὥσπερ Δαθὰν καὶ Ἀβειρὼν κέχρημαι, κατὰ Θεοῦ οὐ κατὰ Μωσέως, καὶ πίπτω ὑπὸ γῆν σὺ δέ με Θεομῆτορ ἀνάστησον δέομαι. Τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς, πράϋνον κύματα αἰσχρὰ Δέσποινα, καὶ τῆς σαρκὸς παῦσον τὰς ὀδύνας, ἡ μόνη τεκοῦσα, ἄνευθεν ὠδίνων Θεὸν σωματούμενον. Ὥσπερ τις γῆ ἀγαθή, καὶ καρποφόρος ἀληθῶς γέγονας, τῷ τῶν πικρῶν, βασάνων ἀρότρῳ, τεμνόμενος σοφέ, πολύχουν τῷ Κτίστη, προσφέρων γεώργιον. Βέλη πανάριστε, πεπυρωμένα τοῦ ἐχθροῦ ἔσβεσας, λύθρῳ τῶν σῶν, κοπέντων τρισμάκαρ, σώματος μελῶν ἐλπίδι γὰρ ὤφθης, καὶ πίστει φραξάμενος. Ὁλοκαρπούμενος, ὡς ἱερεῖον τῷ Χριστῷ πάνσοφε, τῶν σῶν μελῶν, δεινῶς κοπτομένων, κατάλληλον ᾠδήν, καὶ πρόσφορον ὕμνον, ἑκάστῳ προσέφερες.

8 Νέμοις καθάρσιον, τῶν τῆς ψυχῆς μου μολυσμῶν ἔνδοξε, Μάρτυς Χριστοῦ, τὰς σὰς ἀλγηδόνας, ἀντίλυτρον διδούς, καὶ τοὺς τῶν αἱμάτων, κρουνούς σου πανεύφημε. Ἐπαληθεύουσαν, τῷ σεβασμίῳ καὶ φρικτῷ τόκῳ σου, καὶ τὴν φωνήν, καρδίᾳ, καὶ γλώσσῃ, προσάπτοντες τρανῶς, σὲ νῦν Θεοτόκον, ἁγνὴν ὀ νομάζομεν. ᾨδὴ στ. Ἄβυσσος ἁμαρτημάτων. Ἔκχεον τῆς εὐσπλαγχνίας, τῆς σῆς τὸν ἔλεον Κόρη, ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν ἡμῶν, καὶ ἵλεως ἵλεως γενήθητι, τοῖς σοῖς δούλοις Παρθένε. Ῥέουσιν εὐεργεσίας, τῆς σῆς ἀένναα ῥεῖθρα, καὶ τὰς ξηρανθείσας ἐκ παθῶν, ψυχὰς καταρδεύουσι μεθ ὧν ἁγνὴ ἄρδευσόν με. Ὅσιον οὐδὲν ἐν βίῳ, διεπραξάμην ὁ τάλας, μᾶλλον δὲ πληθὺν ἁμαρτιῶν ἀλλ ἔκτεινον Δέσποινα τὴν χεῖρά σου, καὶ γεέννης με ῥῦσαι. Νύμφη Θεοῦ Παναγία, ἡ σκέπη μου καὶ ἡ δόξα σύ μοι ἐν ἐξόδου τῷ καιρῷ παράστηθι, σῴζουσα καὶ ἄγουσα, πρὸς μονὰς αἰωνίους. Τοῦ Ἁγίου. Ἐν ἀβύσσῳ πταισμάτων. Νουθεσίαν ἐμφρόνως δεξάμενος, τῶν οἰκειοτάτων σου, χαίρων ἐχώρησας, πρὸς τοὺς ἀγῶνας ἔνδοξε, καὶ στεφάνους τῆς νίκης ἀπείληφας. Ἀλλοτρίῳ καθάπερ ἐν σώματι, πάσχων ἐκαρτέρησας, Μάρτυς Ἰάκωβε, καὶ μεληδὸν κοπτόμενος, τῷ Δεσπότῃ τὸν ὕμνον ἀνέπεμπες. Σωτηρίου προδήλως ἱμάτιον, καὶ τῆς εὐφροσύνης, χιτῶνα δι αἵματος, τοῦ σοῦ βαφέντα πάνσοφε, νικηφόρος ὡς Μάρτυς ἐνδέδυσαι. Μαρτυρίου τὸν δίαυλον ἤνυσας ὅθεν ἱερόνικον, στέφανον εἴληφας, καὶ νῦν Μαρτύρων τάγμασι, συγχορεύεις Ἰάκωβε ἔνδοξε. Ἀπειράνδρως Παρθένε ἐκύησας, καὶ διαιωνίζεις, Παρθένος ἐμφαίνουσα, τῆς ἀληθοῦς Θεότητος, τοῦ Υἱοῦ καὶ Θεοῦ σου τὰ σύμβολα. Κοντάκιον. Ἦχος β. Τὰ ἄνω ζητῶν. Πεισθεὶς τῇ καλῇ, συζύγῳ καρτερόψυχε, καὶ τὸ φοβερόν, κριτήριον φοβούμενος, τῶν Περσῶν τὸ φρόνημα, καὶ τὸν φόβον Ἰάκωβε, κατέπτυσας, καὶ ἀνεδείχθης Μάρτυς θαυμαστός, τὸ σῶμα ὡς κλῆμα τεμνόμενος. Ὁ Οἶκος. Ἀπὸ ψυχῆς στενάξωμεν πάντες, δάκρυα ἐκχέοντες, καθορῶντες πικρῶς τὸν Μάρτυρα μελιζόμενον δίκην κυνῶν γὰρ ὠρυομένων συνελθόντες οἱ δήμιοι, τὰ μέλη κατετίτρωσκον τοῦ θαυμαστοῦ καὶ γενναίου ἐν Μάρτυσι Μάρτυρος. Τίς οὖν ὑπάρχει; εἰ δοκεῖ, μικρὸν ὑπομείνατε, καὶ λέξω πάντα μετὰ σπουδῆς, πῶς αὐθημερὸν θάνατον δέδωκε, τὸ σῶμα ὡς κλῆμα τεμνόμενος. Συναξάριον. Τῇ ΚΖ τοῦ αὐτοῦ μηνὸς μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Ἰακώβου τοῦ Πέρσου. Στίχοι. Τμηθεὶς μεληδόν, καὶ σφαγὴν Πέρσης φέρων, «Ψυχὴ σεσώσθω, φροῦδά μοι μέλη» λέγει. Εἰκάδι Πέρσης ἑβδομάτῃ σφάγη ἐκμελεϊσθείς. Οὗτος ἦν ἐπὶ Ὀνωρίου καὶ Ἀρκαδίου τῶν βασιλέων, χριστιανὸς ὢν ἐκ προγόνων, οἰκῶν ἐν Βηθλαβᾷ τῇ πόλει, ἐν χώρᾳ τῶν Ἐλουζησίων, γένους ἐντίμου καὶ περιφανοῦς, καὶ πάνυ παρὰ τοῦ βασιλέως Ἰσδιγέρδου τιμώμενος. Διὰ δὲ τοῦτο, τῷ παρὰ τοῦ βασιλέως σφόδρα φιλεῖσθαι Περσῶν, ἀπέστη τῆς τῶν χριστιανῶν πίστεως καὶ συνεφειλκύσθη τῷ βασιλεῖ πρὸς τὴν ἀπώλειαν, ἀπαρνησάμενος τὸν Χριστόν. Ἐπεὶ δὲ ἥ τε μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ γαμετὴ ἠλλοτρίωσαν ἑαυτὰς τῆς κοινωνίας αὐτοῦ, καθότι τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης τὴν τοῦ βασιλέως προετιμήσατο καί, διὰ πρόσκαιρον δόξαν, αἰωνίαν αἰσχύνην ἠλλάξατο καὶ κατάκρισιν, καὶ τοῦτο αὐτῷ διὰ γραμμάτων ἐμήνυσαν, πληγεὶς τὴν ψυχήν, ἀπέστη τῆς ματαίας τοῦ βασιλέως θρησκείας καὶ ἀπεκλαίετο ἐφ οἷς ἐξήμαρτεν, ἀποστὰς ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ. Διά τοι τοῦτο καθίσταται εἰς ἐξέτα 8

9 σιν, τοῦ βασιλέως λίαν ἐν τούτῳ χαλεπήναντος. Ὅ θεν τὸν πικρὸν ὑπέστη θάνατον, κατὰ μίαν ἑκάστην τοῦ σώματος ἁρμονίαν κατατμηθείς, τῶν χειρῶν καὶ τῶν ποδῶν καὶ βραχιόνων, ὡς περιλειφθῆναι μόνον αὐτῷ μετὰ τῆς κοιλίας τὴν κεφαλήν εἶθ οὕτω καὶ ταύτην μαχαίρᾳ ἀφαιρεθῆναι. Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ὅσιος Πινούφριος ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. Στίχοι. Ὁ Πινούφριος ἀρετῶν πολλαῖς χρόαις, Ἐν οὐρανοῖς ἔλαμψεν ὡς ἴρις νέα. Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ ὁ ἅγιος Ναθαναὴλ ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται. Στίχοι. «Ἀφεῖσα κόσμον, πρὸς Θεόν, ψυχή, τρέχε», Ναθαναὴλ ἔκραζε, μέλλων ἐκπνέειν. Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τοῦ ἐν ἁγίοις Πατρὸς ἡ μῶν Ἰακώβου τοῦ Ῥώσου ἐπισκόπου Ῥοστοβίας τοῦ θαυματουργοῦ. Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ ἀπὸ Πρεσβυτέρας εἰς Νέαν Ῥώμην ἐπιστροφὴ τῶν κλαπέντων λειψάνων τῶν ἐν Ἁγίοις Πατέρων ἡμῶν Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἐν ἔτει βδ (2004). Ταῖς αὐτῶν πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν. ᾨδὴ ζ. Εἰκόνος χρυσῆς. Τραχεῖαν ὁδόν, καὶ στενὴν τῆς ἀρετῆς Θεοκυῆτορ, αἱ τῶν ἁγίων ἐκδιδάσκουσι, βίβλοι καὶ πᾶς λόγος ἔνθεος ἥν με διανύειν προθύμως, τῇ δυνάμει σου ἴσχυσον, τὰς ἐφ ἑκάτερα τροπὰς ἀεὶ ἐκκλίνοντα. Ἡσύχῳ τῷ νῷ, καὶ γαλήνη λογισμῶν τοῦ Παρακλήτου, ἡ θεία χάρις ἐπεισέρχεται, ἐν τῇ καρδίᾳ Θεόνυμφε ἥν μοι καταπέμψαι δυσώπει, τὸν Υἱ όν σου καὶ Κύριον, τῷ τῆς καρδίας συντριμμῷ καὶ ταπεινώσει ψυχῆς. Πολλῶν πειρασμῶν, φλογοφόρων καὶ πικρῶν λῦσον τὸ νέφος, τῶν συνεχόντων καὶ θλιβόντων με, καὶ ἀκρατῶς μαστιζόντων με, μόνη προστασία τοῦ κόσμου, καὶ συνέτισον ψάλλοντα εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεὸς ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν. Ἀγρίοις θηρσί, παρεδόθην τῶν παθῶν τοῖς ἐπιστάταις, ὡς ἐν ἐρήμῳ οἱ γογγύσαντες, καὶ ἀφανῶς ἐκκεντοῦσί με, ὥσπερ καὶ ἐκείνους οἱ ὄφεις ἀλλὰ Κόρη Θεόνυμφε, τῇ σῇ πρεσβείᾳ δυσωπῶ, δός μοι τὴν ἴασιν. Στεῤῥότητι νοῦ, καρτερίᾳ τε ψυχῆς κατατεμνόμενος, Μάρτυς τὸ σῶμα ἀπερίτρεπτος, καὶ ἀῤ ῥαγὴς διετέλεσας, πίστει στηριζόμενος θείᾳ, καὶ κραυγάζων Ἰάκωβε Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν. Ἰθύνας τοὺς σούς, λογισμοὺς πρὸς τὸν σκοπὸν τῆς ἄνω κλήσεως, καὶ ταῖς βασάνοις καταντλούμενος, οὐ κατεκλύσθης, ἀλλ ἔφερες, ῥᾷον τὰς πληγὰς τῶν ἀνόμων, καὶ τεμνόμενος ἔψαλλες Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν. Μακάριος εἶ, καὶ καλῶς σοι ἔσται νῦν μακαριώτατε, νενικητότι τὴν ἀτίθασσον, τοῦ πονηροῦ ἀ γριότητα, καὶ τὴν τοῦ τυράννου μανίαν, καὶ προθύμως κραυγάζοντι Εὐλογητὸς εἶ ὁ Θεός, ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν. Ἀδύτου φωτός, καὶ λαμπάδος θεϊκῆς καὶ ἀπαυγάσματος, ὤφθης λυχνία χρυσαυγίζουσα, καὶ κόσμον ὅλον αὐγάζουσα, αἴγλῃ τῆς σεπτῆς παρθενίας, καὶ τοὺς ψάλλοντας σώζουσα Εὐλογημένη ἡ Θεόν, σαρκὶ κυήσασα. ᾨδὴ η. Τὸν ἐν καμίνῳ τοῦ πυρός. Ῥᾳδιουργίαις ὁ ἐχθρός, ἐνεδρεύων ἀφανῶς ἐξαπατᾷ με, λογισμοῖς ὑποσύρων, εἰς ἡδονῆς τοὺς κρημνούς ἀλλὰ σὺ Θεοτόκε φρούρει με, μόνη προστασία τῶν καταπονουμένων. Θέλων ὑπείκω τῷ ἐχθρῷ, προσβολαῖς τῶν λογισμῶν ἐπιθεμένῳ, ἀλλ ἀνίσχυρον τούτου τὴν μηχανὴν ἀγαθή, δεῖξον καὶ μάτην φραττόμενον, περιποιουμένη, ἐμὲ τὸν σὸν οἰκέτην. 9

10 Ἐνώπιόν σου ἐκχεῶ, ἐν κλαυθμῷ καὶ στεναγμῷ τὴν δέησίν μου, τῆς ψυχῆς μου τὴν θλῖψιν ἀπαγγελῶ σοι ἁγνή ἰδοὺ γὰρ σηπεδόνι θλίψεων, καταδαπανῶμαι, μὴ βλέπων σε τὸ φῶς μου. Νηστείαν ἄσκησον ψυχή, ἀγρυπνίαν καὶ κλαυθμὸν καὶ ψαλμῳδίαν, καὶ τὴν ἄϋλον στάσιν ἐν ὁ λονύκτοις εὐχαῖς κἀντεῦθεν Θεός σοι ἱλάσεται, ταῖς τῆς Θεοτόκου, πρεσβείαις εὐπροσδέκτοις. Ῥώμῃ Θεοῦ κραταιωθείς, πονηρῶν τὰς συστροφὰς καὶ παρατάξεις, διεσκέδασας μάκαρ, καὶ κατὰ κράτος ἑλών, τῆς νίκης τὸν στέφανον εἴληφας, κράζων Εὐλογεῖτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας. Τὰς ἀφαιρέσεις τῶν μελῶν, ὡς προσθήκας ἀγαθῶν Μάρτυς ἑώρας, οὐ τοὺς νῦν βλέπων πόνους, ἀλλὰ τὸ μέλλον σκοπῶν, Μαρτύρων ὡραῖον στεφάνωμα, παρὰ τοῦ δικαίου, Κριτοῦ ηὐτρεπισμένον. Ὑπομονὴν ὑπερφυῆ, κεκτημένος ἀσφαλὴς καθάπερ πύργος, διετέλεσας μάκαρ, τῶν δυσμενῶν τὰς ὁρμάς, ἀτρόμως καὶ βέλη δεχόμενος, κράζων Εὐλογεῖτε, Χριστὸν εἰς τοὺς αἰῶνας. Ῥώμῃ πολλῇ σοι προσβαλών, ὁ ἀρχέκακος ἐ χθρὸς καὶ ψυχοφθόρος, καὶ τυράννους ἐγείρας, καταβαλεῖν τῆς ψυχῆς, τὸν τόνον οὐκ ἴσχυσεν ἔνδοξε τὴν γὰρ παντευχίαν, Χριστοῦ περιεβάλου. Ἀθανασίας διαυγῆ, ἐπιστάμεθα πηγήν σε Θεοτόκε, ὡς τεκοῦσαν τὸν Λόγον, τοῦ ἀθανάτου Πατρός, τὸν πάντας θανάτου λυτρούμενον, τοὺς ὑπερυψοῦντας, αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας. ᾨδὴ θ. Τὸν ἐκ Θεοῦ Θεὸν λόγον. Ὡς συμπαθὴς οὖσα Κόρη, συμπαθέστατον λόγον, ἐκύησας ἡμῖν μετὰ σαρκός τοῦτον ἀεὶ ἐκδυσώπησον, τοῦ ῥυσθῆναι κινδύνων, καὶ θλίψεων καὶ ἄλλων πειρασμῶν, τοὺς ἁγνὴ Θεοτόκον, ἐν πίστει σε δοξάζοντας. 10 Τοῦ Ἀαρὼν πρὶν ἡ ῥάβδος, καὶ ἡ στάμνος τοῦ Μάννα, λυχνία καὶ ἡ χρυσῆ κιβωτός, σὲ προετύπουν Θεόνυμφε ὧν ἡμεῖς τὰς ἐκβάσεις, ἀρτίως καθορῶντες τηλαυγῶς, Θεοτόκον κυρίως, ἐν πίστει σε δοξάζομεν. Κρήνην προχέουσαν νᾶμα, τοῖς πιστοῖς σωτηρίας, Πανάχραντε καλοῦμέν σε ἁγνή οἱ γὰρ τακέντες τῷ καύσωνι, τῶν ἀπείρων πταισμάτων, εὑρήκαμεν πολλὴν ἀναψυχήν, τοῦ Υἱοῦ σου τὸ αἷμα δι οὗ ἡμᾶς ἀνέπλασεν. Τῆς γεηρᾶς μὲν οὐσίας, τοῦ Ἀδὰμ ἀνεφύης, ὡς κλάδος Θεομῆτορ Μαριάμ ἄνθος δὲ μόνη τὸν Κύριον, ἐξανέτειλας ἄνευ, χειρὸς καὶ Γεωργίου γηγενοῦς διὰ τοῦτό σε πάντες, ἐν ὕμνοις μεγαλύνομεν. Μετὰ Μαρτύρων ὡς Μάρτυς, συγχορεύων τρισμάκαρ, καὶ θρόνῳ παριστάμενος Χριστοῦ, τοὺς ἐκτελοῦντας τὴν μνήμην σου, καὶ τὴν σὴν φωτοφόρον τιμῶντας εὐφροσύνως ἑορτήν, χαλεπῶν ἐκ κινδύνων, ταῖς σαῖς πρεσβείαις λύτρωσαι. Ἔνθα Μαρτύρων οἱ δῆμοι, ἔνθα πάντων Ἁγίων, ἁγίως ἀναπαύεται πληθύς, ἔνθα Δικαίων τὰ πνεύματα, ἔνθα ἡ Ἐκκλησία, τῶν πρωτοτόκων νῦν ἐν οὐρανοῖς, κατεσκήνωσας ὄντως, ὡς Μάρτυς ὦ Ἰάκωβε. Λαμπαδηφόρος παρέστης, τῷ Σωτῆρι τῶν ὅλων, δι ὅν σου τῶν τοῦ σώματος μελῶν, τὴν ἐκκοπὴν ἐκαρτέρησας, καὶ πυρὸς καὶ μαστίγων, τῆς πείρας κατεφρόνησας στεῤῥῶς διὸ πίστει σε πάντες καὶ πόθῳ μακαρίζομεν. Πεποικιλμένην πορφύραν, δι αἱμάτων βαφεῖσαν, τῶν σῶν νῦν περικείμενος Χριστῷ, συμβασιλεύεις Ἰάκωβε διὰ γὰρ παθημάτων, τῆς ἀπαθείας εὗρες τὴν πηγήν, ἧς τρυφᾶν αἰωνίως, παμμάκαρ κατηξίωσαι. Ὡς τὸν Θεὸν συλλαβοῦσαν, καὶ Θεοῦ γενομένην, Μητέρα κατ ἀλήθειαν ἁγνή, σὲ Θεοτόκον δοξάζομεν, τῶν πραγμάτων τῇ φύσει, τὴν κλῆσιν προσαρμόζοντες τρανῶς, καὶ προσφόρως τὴν θείαν, φωνήν σοι προσκομίζοντες. Ἐξαποστειλάριον. Γυναῖκες ἀκουτίσθητε.

11 Περσῶν τὴν πλάνην ἔφλεξας, τῷ ζήλῳ πυρπολούμενος, Χριστοῦ Ἰάκωβε Μάρτυς ὡς κλῆμα τῆς ἀμπέλου δέ, τὸ σῶμά σου τεμνόμενος, τυράννου γνώμῃ πάνσοφε, ἀνέμελπες κατάλληλον, ᾠδὴν καὶ πρόσφορον ὕμνον, τῇ ἀπροσίτῳ Τριάδι. Ἕτερον Ἐξαποστειλάριον. Ὅμοιον. Ἀρνησιχρίστων στήριγμα, καὶ Ἀθλοφόρων πρύτανιν, τὸν γόνον τὸν τῆς Περσίας, καὶ κλέος πάσης Ἀσιάς, Ἰάκωβον τὸν μέγιστον, πιστῶς πιστοὶ τιμήσωμεν αὐτὸν γὰρ νέοι Μάρτυρες, μέγα ὑπόδειγμα ἔσχον, ἐπιστροφῆς πρὸς τὸν Κτίστην. Μαρία καθαρώτατον, χρυσοῦν θυμιατήριον, τῆς ἀχωρήτου Τριάδος, δοχεῖον ὄντως ἐγένου ἐν ᾧ Πατὴρ ηὐδόκησεν, ὁ δὲ Υἱὸς ἐσκήνωσε καὶ Πνεῦμα τὸ Πανάγιον, ἐπισκιάσαν σοι Κόρη, ἀ νέδειξε Θεοτόκον. Εἰς τοὺς Αἴνους, ἱστῶμεν στίχους δ καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος δ. Ὁ ἐξ Ὑψίστου κληθείς. Ὁ ἐκ Περσίδος ὡς ἄστρον ἀναλάμψας, ὅτε καταλέλοιπας, πλάνης τὴν ζόφωσιν, καὶ τῷ φωτὶ ἐπανέδραμες, τῆς εὐσεβείας, ἐξ ἧς δολίως πρῴην ἐκπέπτωκας, τότε ὡμολόγησας, λαμπρῷ σοῦ στόματι, Χριστὸν τὸν πάντων Δεσπόζοντα, Ἥλιον ὄντα, δικαιοσύνης καὶ ἀγαθότητος καὶ ἐναθλήσας καρτερώτατα, Μάρτυς ὤφθης Ἰάκωβε ἔνδοξος, τοῦ Σωτῆρος τῶν ὅλων, τοῦ λαμπρῶς σε θαυμαστώσαντος. Τὴν τῶν μελῶν ἐκκοπην καθυπομένων, ὥσπερ ἀλλοῦ πάσχοντος, Μάρτυς ἀήττητε, ἑκάστῳ μέρει κατάλληλον, ὕμνον ἀνδρείως, τῷ ἀθλοθέτῃ Λόγῳ ἀνέμελπες ὢ τῆς καρτερίας σου, καὶ τῆς στεῤῥότητος! τίς ἐπαξίως ὑμνήσει σε; τίς τῶν σῶν πόνων, ὄντως τὸ μέγεθος διηγήσεται; ὡς ὑ πὲρ φύσιν σου ἡ ἄθλησις! ὡς μεγίστη ἡ δόξα ἣν εὕρηκας! Ἐκ Θεοῦ ἐπαξίως, καρτερόψυχε Ἰάκωβε. Τοῖς ὀχετοῖς τῶν αἱμάτων σου πλουσίως, κατήρδευσας πάνσοφε, τὴν Ἐκκλησίαν Χριστοῦ, τὴν σὴν γεραίρουσαν ἄθλησιν, καὶ τῶν ἀγώνων, τὰ ὑπὲρ λόγον γέρα καὶ τρόπαια τὸν δόλιον ὄφιν 11 δέ, τὸν πρίν σε τρώσαντα, ἐν τούτοις μάκαρ ἀ πέπνιξας, καὶ νικηφόρος, λελαμπρυσμένος τοῖς θείοις πάθεσιν, ὡς Ἀθλοφόρος θεοδόξαστος, πρὸς τὴν ἄνω Μητρόπολιν ἔδραμες, καὶ Μαρτύρων τοῖς δήμοις, συνηρίθμησαι Ἰάκωβε. Ὡς παῤῥησίαν μεγίστην κεκτημένος, Ἰάκωβε ἔνδοξε, πρὸς τὸν Οἰκτίρμονα, ἀδιαλείπτως ἱκέτευε, πάσης ἀνάγκης, πάντας λυτροῦσθαι τοὺς εὐφημοῦντάς σε ψυχῶν καὶ σωμάτων δέ, τοὺς πόνους κούφισον, μαρτυρικῇ σου χρηστότητι, Μάρτυς θεόφρον, τῶν προσιόντων τῇ ἀντιλήψει σου, καὶ τῶν πταισμάτων ἡμῖν ἄφεσιν, ἐκ Θεοῦ ἐκδυσώπει δωρήσασθαι, ὡς ἂν χάριτος θείας, κοινωνίας θησαυρίσωμεν. Δόξα. Ἦχος πλ. δ. Γεωργίου Σικελιώτου. Πιστῶς ἀθροισθέντες σήμερον, φιλοθεάμονες, ἀθρήσατε πάλην, ξένην καὶ διαλλάττουσαν, Ἰακώβου τοῦ ἐκ Περσίδος ἡμῖν ἀστράψαντος, δίκην ἀστέρος τοῦ τοῖς Μάγοις φανέντος, καὶ πρὸς τὴν ἀληθῆ ἐπίγνωσιν καθοδηγήσαντος. Οὗτος γὰρ ὁ γεννάδας, ἐν τῷ πίπτειν τοὺς πολεμίους ἀνέτρεπε καὶ ἐν τῷ ἁρμομελοτομεῖσθαι, τοὺς τυράννους ἐξενεύρου, τῇ ἄνωθεν προμηθείᾳ νευρούμενος, καὶ βοῶν Εἰ καὶ τὰ μέλη μου αἰσθητὰ ὄντα τέμνετε, ἀλλ ἔχω Χριστόν, νοητῶς μοι τὰ πάντα γινόμενον. Ὅθεν προβλέπων τὴν μέλλουσαν ζωήν, διὰ τοῦ τοῖς πᾶσι προκειμένου θανάτου, πρὸς ἐκείνην ἔσπευσε περᾶσαι εἰς ἣν καὶ αὐλιζόμενος, αἰτεῖται ἡμῖν, παρὰ τοῦ στεφοδότου Θεοῦ, ἱλασμόν, φωτισμόν, καὶ τὸ μέγα ἔλεος, τοῖς ἐκτελοῦσι τὴν μνήμην αὐτοῦ. Καὶ νῦν. Ἦχος ὁ αὐτός. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος. Σκότει ἀγνοίας κρατούμενον, καὶ ἀθυμίας δεινῆς, νυσταγμῷ βαρυνόμενον, καὶ στενοχωρίας με, τῷ ζόφῳ καλυπτόμενον, καὶ τοῖς κινδύνοις, συμποδιζόμενον, μή με παρίδῃς, εἰς τέλος φθείρεσθαι. Δέσποινα εὔσπλαγχνε, τούτων πάντων ῥῦσαί με, τῶν πειρασμῶν σὲ γὰρ μόνην κέκτημαι, ἐλπίδα μετὰ Θεόν. Δοξολογία μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.

12 ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Τὰ Τυπικὰ καὶ οἱ Μακαρισμοί, καὶ ἐκ τῶν Κανόνων τοῦ Ἁγίου ἡ γ καὶ στ ᾠδή. Ἀπόστολος. Πρὸς Τιμόθεον Β (α 8 18). (Ζήτει τοῦτο τῇ ΙΕ Δεκεμβρίου, τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου). Προκείμενον. Ἦχος βαρύς. (Ψαλμὸς ριε ). Τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τοῦ ὁσίου αὐτοῦ. Στίχ. Τί ἀνταποδώσωμεν τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν; Πρὸς Τιμόθεον Β Ἐπιστολῆς Παύλου τὸ Ἀνάγνωσμα. Τέκνον Τιμόθεε, μὴ ἐπαισχυνθῇς τὸ μαρτύριον τοῦ Κυρίου ἡμῶν μηδὲ ἐμὲ τὸν δέσμιον αὐτοῦ, ἀλλὰ συγκακοπάθησον τῷ εὐαγγελίῳ κατὰ δύναμιν Θεοῦ, τοῦ σώσαντος ἡμᾶς καὶ καλέσαντος κλήσει ἁγίᾳ, οὐ κατὰ τὰ ἔργα ἡμῶν, ἀλλὰ κατ ἰδίαν πρόθεσιν καὶ χάριν, τὴν δοθεῖσαν ἡ μῖν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ πρὸ χρόνων αἰωνίων, φανερωθεῖσαν δὲ νῦν διὰ τῆς ἐπιφανείας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καταργήσαντος μὲν τὸν θάνατον, φωτίσαντος δὲ ζωὴν καὶ ἀφθαρσίαν διὰ τοῦ εὐαγγελίου, εἰς ὃ ἐτέθην ἐγὼ κήρυξ καὶ ἀπόστολος καὶ διδάσκαλος ἐθνῶν. Δι ἣν αἰτίαν καὶ ταῦτα πάσχω, ἀλλ οὐκ ἐπαισχύνομαι οἶδα γὰρ ᾧ πεπίστευκα, καὶ πέπεισμαι ὅτι δυνατός ἐστι τὴν παραθήκην μου φυλάξαι εἰς ἐκείνην τὴν ἡμέραν. Ὑποτύπωσιν ἔχε ὑγιαινόντων λόγων ὧν παρ ἐμοῦ ἤκουσας, ἐν πίστει καὶ ἀ γάπῃ τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τὴν καλὴν παραθήκην φύλαξον διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ ἐνοικοῦντος ἐν ἡμῖν. Οἶδας τοῦτο, ὅτι ἀπεστράφησάν με πάντες οἱ ἐν τῇ Ἀσίᾳ, ὧν ἐστι Φύγελλος καὶ Ἑρμογένης. Δῴη ἔλεος ὁ Κύριος τῷ Ὀνησιφόρου οἴκῳ, ὅτι πολλάκις με ἀνέψυξε καὶ τὴν ἅ λυσίν μου οὐκ ἐπαισχύνθη, ἀλλὰ γενόμενος ἐν Ῥώμῃ σπουδαιότερον ἐζήτησέ με καὶ εὗρε δῴη αὐτῷ ὁ Κύριος εὑρεῖν ἔλεος παρὰ Κυρίου ἐν ἐ κείνῃ τῇ ἡμέρᾳ καὶ ὅσα ἐν Ἐφέσῳ διηκόνησε, βέλτιον σὺ γινώσκεις. Ἀλληλούϊα (γ ). Ἦχος δ. (Ψαλμὸς α ). Στίχ. Δίκαιος ὡς φοῖνιξ ἀνθήσει, ὡσεὶ ἡ κέδρος ἡ ἐν τῷ Λιβάνῳ πληθυνθήσεται. Πεφυτευμένοι ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, ἐν ταῖς αὐλαῖς τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ἐξανθήσουσιν. Εὐαγγέλιον. Ἐκ τοῦ κατὰ Μᾶρκον (η 34 38, θ 1). (Ζήτει τοῦτο τῇ Γ Κυριακῇ τῶν Νηστειῶν). Εἶπεν ὁ Κύριος Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι.ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν ὃς δ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅ λον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς Ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι εἰσί τινες ὧδε τῶν ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου ἕως ἂν ἴ δωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει. Κοινωνικόν. Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος. Ἀλληλούϊα. Μεγαλυνάριον. Τίς σου τῆς ἀνδρείας τὸ εὐσταθές, ἐξείπει εἰκότως, καρτερόψυχε Ἀθλητά; μεληδὸν γὰρ ἅπαν, τμηθεὶς τὸ σῶμα ἔστης, Ἰάκωβε ὡς ἄκμων, διὸ δεδόξασαι. Ἀπολυτίκιον ἀνακομιδῆς λειψάνων Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου (Ποίημα Μητροπολίτου Πέργης Εὐαγγέλου Γαλάνη) Ἦχος α. Τὸν τάφον σου Σωτήρ. Ὁ μύστης τοῦ Θεοῦ καὶ δογμάτων ὁ κήρυξ, Γρηγόριος ὁ νοῦς, θεολογίας τὸ κλέος Ἰδοὺ παραγί 12

13 γνεται, ὡς παρήγορον Σκήνωμα, συμπολίτης γάρ, ἀπὸ αἰώνων ὑπάρχων, καὶ φθεγγόμενος, πρὸ τοῦ ἰδίου Συνθρόνου, ὡς θεῖον θησαύρισμα. Ἀπολυτίκιον ἀνακομιδῆς λειψάνων Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου (Ποίημα Μητροπολίτου Πέργης Εὐαγγέλου Γαλάνη) Ἦχος πλ. δ. Τῇ ὑπερμάχῳ. Ἐπανευφραίνεται λαμπρῶς ἡ Ἐκκλησία, ἐπὶ τῇ ἥξει τοῦ σεπτοῦ σου Λειψάνου, εἰς τὴν Πόλιν ἣν ἀξίως ἐποίμανας καὶ δοξάζει, τὸν οὐράνιον Δοτῆρα, Ἰωάννη Πάτερ Χρυσόστομε, ἀνακράζουσα Ἰδοὺ ὁ θρόνος Σου, Ἅγιε. Ἀπολυτίκιον τοῦ Προφήτου. Ἦχος δ. Ταχὺ προκατάλαβε. Τῇ κλήσει προσέδραμες, τῇ τοῦ Θεσβίτου θερμῶς, καὶ πλήρης γεγένησαι, τῶν θεϊκῶν δωρε ῶν, λαμπρότητι βίου σου ὅθεν ἐθαυμαστώθης, Ἐλισσαῖε Προφῆτα, θαύμασι παραδόξοις, ὡς θεράπων Κυρίου ᾧ πρέσβευε δεόμεθα, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. * * * Ὑπομνηματικοὶ Βίοι τῶν σήμερον ἑορταζομένων Ἁγίων. Εὐλόγησον πάτερ. Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Πέρσης, ὁ Μεγαλομάρτυς Ἔζησε τὸν 4ο μ.χ. αἰῶνα, ὅταν βασιλιὰς ἦταν ὁ Ἀρκάδιος. Κατοικοῦσε στὴν περσικὴ πόλη Βηθλαβὰ καὶ ἀνῆκε σὲ γένος ἐπίσημο. Ὁ Ἰάκωβος ἦταν πολὺ φίλος με τὸ βασιλιὰ τῶν Περσῶν Ἰσδιγέργη. Ἡ φιλία αὐτὴ ὅμως, δυστυχῶς, τὸν πίεσε καὶ ἀρνήθηκε τὴ χριστιανικὴ πίστη ποὺ εἶχε. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ λύπησε πολὺ τὴ μητέρα του καὶ τὴ σύζυγό του, ποὺ τοῦ δήλωσαν ὅτι μετὰ ἀπ αὐτὸ δὲν ἤθελαν οὔτε κἂν νὰ τὸν γνωρίζουν. Ἡ στάση αὐτὴ τῶν ἀγαπημένων του προσώπων ἄνοιξε τὰ μάτια τοῦ Ἰακώβου, συναισθάνθηκε τὸ μεγάλο του ὀλίσθημα καὶ ἔχυσε δάκρυα μετανοίας πικρά, ἀλλὰ σωτήρια. Λυπήθηκε πολύ, ἀλλὰ μία λύπη γιὰ τὴν ὁποία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Νῦν χαίρω, οὐχ ὅτι ἐλυπήθητε, ἀλλ ὅτι ἐλυπήθητε εἰς μετάνοιαν ἐλυπήθητε γὰρ κατὰ Θεόν». Τώρα, δηλαδὴ χαίρομαι, ὄχι γιατὶ λυπηθήκατε, ἀλλὰ διότι ἡ λύπη 13 ποὺ δοκιμάσατε σᾶς ὁδήγησε στὴ μετάνοια. Διότι λυπηθήκατε ὅπως θέλει ὁ Θεός. Κατόπιν ὁ Ἰ άκωβος μὲ θάῤῥος πῆγε στὸ βασιλιά, καταδίκασε τὴν πρώτη του ἐνέργεια καὶ τοῦ δήλωσε ὅτι ὁμολογεῖ καὶ πάλι τὸ Χριστό. Ἔκπληκτος ὁ βασιλιάς, ἀφοῦ δὲν μπόρεσε πάλι νὰ τὸν μεταστρέψει, ἔκοψε σὲ τεμάχια τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια του, καὶ στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισε (τὸ 421 μ.χ. στὴ Βηθλαβά). Ὁ Ὅσιος Πινούφριος Μέγας ἀσκητὴς στὴν Αἰγυπτιακὴ ἔρημο, ἱερέας καὶ ἡγούμενος κοινοβίου κοντὰ στὴν πόλη Πανεφῶ. Ἐπειδὴ δὲν ἤθελε τιμές, ἐγκατέλειψε τὴν Μονή του καὶ μὲ λαϊκὴ ἐνδυμασία κατέφυγε στὴ Μονὴ Ταβεννησιωτῶν καὶ ὑπηρετοῦσε ὅπως ὁ τελευταῖος ὑπηρέτης. Μετὰ τρία χρόνια ὅμως, τὸν γνώρισε κάποιος μαθητής του καὶ ἐπανῆλθε στὴ Μονή του. Ἀλλὰ καὶ πάλι γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους τὴν ἐγκατέλειψε καὶ πῆγε στὴν Παλαιστίνη καὶ ἔπειτα ξαναγύρισε στὴ Μονή του, ὅ που μὲ πλήρη ταπεινοφροσύνη ἀφοῦ ἔζησε ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Λόγοι τοῦ ὁσίου αὐτοῦ, σῴζονται στὸν Εὐεργετινό. Ὁ Ὅσιος Ναθαναήλ Ἀσκητὴς μὲ τὸν ὁποῖο ἀσχολεῖται ὁ Παλλάδιος στὸ Λαυσαϊκό, ἀφηγούμενος τὰ παράδοξα τῆς ζωῆς του. Ἔζησε 37 χρόνια μέσα στὸ κελί του, χωρὶς νὰ βγεῖ καθόλου, παρὰ τὶς παγίδες τοῦ δαίμονα νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν καλύβα του. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ θαυματουργὸς ἐπίσκοπος Ῥοστοβίας (Ρῶσος, μ.χ.) Δίστιχον. Ἰακώβῳ τῷ μελισθέντι ὑπὲρ Χριστοῦ, ὕμνους Νεκτάριος ἐλάχιστος προσάδει. * * * Ἔτι δεόμεθα ὑπὲρ τοῦ προέδρου, τοῦ μελῶν τοῦ διοικητικοῦ συμβουλίου, τῶν μελῶν καὶ συνεργατῶν τῆς Ἐταιρείας Παπαδιαμαντικῶν Σπουδῶν τῶν δούλων τοῦ Θεοῦ Νικολάου, Φωτίου, Δημητρίου, Βασιλικῆς, Ἀγγέλου, Χρίστου.