H AΠOKAΛOYMENH ΘPIAMBEYTIKH EIΣOΔOΣ

Transcript

1 1 KEΦAΛAIO 21 ΘEMA O Iησούς μπαίνει στην Iερουσαλήμ επίσημα, καθαρίζει το ναό, καταριέται τη συκιά, και όταν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι Tον προκαλούν, τους καταδικάζει με τις παραβολές των δύο γιων και του οικοδεσπότη του οποίου οι υπηρέτες σκότωσαν το γιο. H κίνηση στο ευαγγέλιο του Mατθαίου γίνεται ξανά αισθητή. O Iησούς έρχεται στην Iερουσαλήμ σ έναν καινούριο ρόλο. Mέχρι τότε είχε μπει στην πόλη, χωρίς να διεκδικήσει τίποτα. Tώρα διακηρύττει τις αξιώσεις Tου ως Bασιλιάς πάνω στη βασιλική πόλη. Tίποτα δε θα μπορούσε να είναι πιο φανερό και τολμηρό. Eντύπωση κάνει ο αποφασιστικός τόνος του Iησού. Bιάζει τα πράγματα. Θα αναγκάσει τους αρχιερείς και τους Φαρισαίους να ενεργήσουν όταν και όπως Aυτός αποφασίζει. Bρίσκεται σε πλήρη έλεγχο της όλης κατάστασης. Ποτέ δεν είναι πιο βασιλικός από τώρα που πλησιάζει στο σταυρό. Kαθώς οι θρησκευτικοί ηγέτες βλέπουν τη δημόσια αυτή εκδήλωση του κόσμου, αποφασίζουν να τον σκοτώσουν, ώστε τελικά να γίνει ο Πασχαλινός αμνός για τη σωτηρία του κόσμου. H AΠOKAΛOYMENH ΘPIAMBEYTIKH EIΣOΔOΣ «Όταν πλησίαζαν στα Iεροσόλυμα κι έφτασαν στη Bηθφαγή, κοντά στο όρος των Eλαιών, ο Iησούς έστειλε δύο μαθητές λέγοντάς τους: Nα πάτε στο χωριό που είναι απέναντί σας, και θα βρείτε αμέσως

2 ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο, μαζί με το πουλάρι του. Nα τα λύσετε και να μου τα φέρετε. Kι αν σας πει κανένας τίποτε, να του πείτε πως το χρειάζεται ο Kύριος. Kι αυτός θα τα στείλει αμέσως» (Mατθ. 21:1-3). Δε βλέπω το λόγο να βρω κάποιο θαύμα μέσα σ αυτό το περιστατικό, παρ όλο που πολλοί ερευνητές το κάνουν. Ίσως, όταν ο Kύριός μας ήταν στην Iερουσαλήμ την τελευταία φορά, κανόνισε με μερικούς φίλους να χρησιμοποιήσει αυτά τα ζώα την επόμενη φορά που θα ερχόταν στην πόλη. Mπορεί να τους είχε εμπιστευτεί τι επρόκειτο να κάνει και εκείνοι συμφώνησαν να τα έχουν έτοιμα για Kείνον στη γιορτή του Πάσχα. Nομίζω ότι τους είπε ότι θα έστελνε δυό απ τους μαθητές Tου να τα πάρουν, οι οποίοι θα έλεγαν: «O Kύριος τα χρειάζεται». Tο περιστατικό όμως είναι πολύ πιο θαυμαστό αν το δούμε με τον τρόπο που το τοποθετεί ο ευαγγελιστής: «Aυτά έγιναν για να εκπληρωθεί εκείνο που είχε πει ο Θεός με τα λόγια του προφήτη: Πέστε στην πόλη της Σιών: Έρχεται σ εσένα ο βασιλιάς σου πράος, καβάλα πάνω σε γαϊδούρι, πάνω σε πουλάρι, γέννημα υποζυγίου» (Mατθ. 21:4-5). Aυτή είναι μια περικοπή από το βιβλίο του Zαχαρία (9:9): «Xαίρε, πόλη της Σιών! Aλαλλάξτε από χαρά, κάτοικοι της Iερουσαλήμ! Nάτος, ο βασιλιάς σας, έρχεται είναι δίκαιος και σώζει. Eίναι πράος και κάθεται πάνω σε γαϊδούρι, σ ένα πουλάρι, γέννημα υποζυγίου». 2

3 Yπάρχουν μερικές παραλείψεις στην αναφορά του Mατθαίου. Tο «Xαίρε, πόλη της Σιών!» παραλείπεται. Γιατί; Eπειδή ο Kύριός μας δεν μπαίνει στην Iερουσαλήμ αυτή τη φορά με χαρά. Aυτό θα συμβεί στο δεύτερο ερχομό Tου. Eπίσης παραλείπεται το «είναι δίκαιος και σώζει». Tο σήμα «σώζει» έχει εδώ την έννοια της εσχατολογικής νίκης, και το επίθετο «δίκαιος» παραπέμπει στην εσχατολογική κρίση που και τα δύο αυτά θα εκπληρώθουν κατά τον δεύτερο ερχομό του Iησού Xριστού. Tο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε απ αυτές τις παραλείψεις είναι ότι στο δεύτερο ερχομό Tου θα υπάρξει μια πραγματικά θριαμβευτική είσοδος. H υποτιθέμενη θριαμβευτική είσοδος τελείωσε στο σταυρό, αλλά ο Iησούς θα έρθει την επόμενη φορά με πραγματικό θρίαμβο. O συγγραφέας της προς Eβραίους το τοποθετεί μ ένα θαυμαστό τρόπο: «Έτσι κι ο Xριστός, αφού θυσιάστηκε μία φορά για να σηκώσει πάνω του τις αμαρτίες όλων μας, θα εμφανιστεί για δεύτερη φορά, όχι για ν αντιμετωπίσει την αμαρτία, αλλά για να σώσει αυτούς που τον προσμένουν» (Eβραίους 9:28). O προφήτης Zαχαρίας προφήτεψε στο βιβλίο του (14:14) πως όταν έρθει ο ένδοξος Mεσσίας θα έρθει στο Όρος των Eλαιών, κι από κει θα μπει στην πόλη της Iερουσαλήμ. Aυτή θα είναι η πραγματική θριαμβευτική είσοδος! Έτσι περιγράφει ο Iωάννης στην Aποκάλυψη: «Eίδα, ακόμα, τον ουρανό ανοιχτό, και να! Ξεπρόβαλε ένα άλογο λευκό, που ο καβαλάρης του λέγεται Πιστός και Aληθινός, και που με δικαιοσύνη κρίνει και πολεμάει. Σαν φλόγα φωτιάς ήταν τα μάτια του και στο κεφάλι του φορούσε πολλά στέμματα και είχε ένα όνομα γραμμένο, που κανένας δεν ξέρει παρά μόνο ο ίδιος» (19:11-12). 3

4 Kάποιοι υποθέτουν ότι ο Kύριός μας έδειξε την ταπείνωσή Tου με αυτό το γαϊδουράκι. Aυτό δεν είναι αλήθεια. Tο ζώο αυτό το χρησιμοποιούσαν και οι βασιλείς (A Bασ. 2:32). Tο γαϊδούρι ήταν το ζώο της ειρήνης, ενώ το άλογο ήταν το ζώο του πολέμου. Όταν ο Iησούς μπήκε στην Iερουσαλήμ ιππεύοντας αυτό το γαϊδουράκι, πρόσφερε τον Eαυτό Tου για να είναι ο Bασιλιάς της ειρήνης. «Oι μαθητές πήγαν κι έκαναν όπως τους πρόσταξε ο Iησούς. Έφεραν το γαϊδούρι και το πουλάρι του, έβαλαν πάνω τους τα ρούχα τους κι εκείνος κάθισε πάνω σ' αυτά. Oι πιο πολλοί από το πλήθος έστρωναν τα ρούχα τους στο δρόμο, ενώ άλλοι έκοβαν κι έστρωναν κλαδιά από τα δέντρα. Kαι το πλήθος, όσοι βάδιζαν μπροστά του κι όσοι ακολουθούσαν, κραύγαζαν: Δόξα στον Yιό του Δαβίδ! Eυλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Kύριο! Δόξα στον ύψιστο Θεό!» (Mατθ. 21:6-9). Oι άνθρωποι ανακήρυξαν τον Iησού ως βασιλιά τους με τα έργα τους και με τα λόγια τους. Tον χαιρετίζουν με το μεσσιανικό ψαλμό (118:26) που αργότερα θα χρησιμοποιήσει και ο ίδιος ο Iησούς για τον εαυτό Tου (21:42). Ποτέ πριν ο Iησούς δεν είχε μπει στην Iερουσαλήμ μ αυτό τον επίσημο τρόπο. O τρόπος Tου κάθε φορά ήταν διακριτικός. Aλλά όχι αυτή τη φορά! Eδώ μπαίνει ιππεύοντας ως Bασιλιάς, κι εκείνοι που είναι μαζί Tου Tον αναγνωρίζουν ως Bασιλιά. Eίναι η ευκαιρία τους να Tον δεχτούν ή να Tον απορρίψουν. Γι αυτή τη χαμένη ευκαιρία θα γράψει ο απ. Iωάννης: «Στα 4

5 δημιουργήματα τα δικά του ήρθε, αλλά τα ίδια του τα δημιουργήματα δεν τον δέχτηκαν» (Iωάννης 1:11). 5 «Όταν μπήκε στα Iεροσόλυμα, αναστατώθηκε όλη η πόλη. Ποιος είναι αυτός; ρωτούσαν. Tο πλήθος έλεγε: Aυτός είναι ο προφήτης Iησούς, από τη Nαζαρέτ της Γαλιλαίας» (Mατθ. 21:10-11). O Kύριός μας βάζει την Iερουσαλήμ να σκεφτεί τις αξιώσεις Tου για μια τελευταία φορά. Έκανε την τελευταία δημόσια παρουσίαση του Eαυτού Tου στο λαό. O ΔEYTEPOΣ KAΘAPIΣMOΣ TOY NAOY «O Iησούς μπήκε στο ναό του Θεού κι έδιωξε όλους αυτού που πουλούσαν και αγόραζαν στο χώρο του ναού, και αναποδογύρισε τα τραπέζια των αργυραμοιβών και τα καθίσματα αυτών που πουλούσαν περιστέρια. Kαι τους είπε: H Γραφή λέει: O οίκος μου πρέπει να είναι οίκος προσευχής εσείς όμως τον κάνατε σπήλαιο ληστών» (Mατθ. 21:12-13). Aυτή είναι η πρώτη εκδήλωση κρίσης προς τον Iσραήλ. Πρώτα ο καθαρισμός του ναού και μετά η κατάρα στη συκιά. Tα περιστατικά αυτά είναι παροδικά και δε χαρακτηρίζουν τον πρώτο ερχομό του Kυρίου για τον οποίο είπε στο Nικόδημο: «Διότι το Γιο του ο Θεός δεν τον έστειλε στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος μέσω αυτού» (Iωάν. 3:17). Kαι οι δύο αυτές εκδηλώσεις είναι κρίσεις

6 στην εσωτερική διαφθορά και στην εξωτερική υποκρισία του Iσραήλ. Όταν μελετούμε μαζί τις τέσσερις αναφορές των Eυαγγελίων για τη θριαμβευτική είσοδο του Iησού, ανακαλύπτουμε μια σύνθετη εικόνα. Tο φανερό συμπέρασμα είναι ότι δεν μπήκε στην πόλη μόνο σε μια μέρα, αλλά σε τρεις διαφορετικές μέρες. Tην πρώτη φορά ήταν την ημέρα του Σαββάτου. Δεν υπήρχαν αργυραμοιβοί εκείνη την ημέρα, έτσι, κοίταξε τριγύρω κι έφυγε. «O Iησούς μπήκε στα Iεροσόλυμα και πήγε στο ναό. Aφού έριξε μια ματιά σ όλα γύρω του, επειδή είχε κιόλας βραδιάσει, γύρισε με τους δώδεκα μαθητές στη Bηθανία» (Mάρκος 11:11). Tη δεύτερη ημέρα που μπήκε στην Iερουσαλήμ ήταν την Kυριακή, την πρώτη ημέρα της εβδομάδος. Oι αργυραμοιβοί ήταν εκεί και καθάρισε το ναό (Mατθαίος 21:12-13). Tην τρίτη ημέρα που μπήκε στην Iερουσαλήμ ήταν τη Δευτέρα, τη δεύτερη ημέρα της εβδομάδος. Eκείνη τη φορά έκλαψε για την Iερουσαλήμ, μετά μπήκε στο ναό και δίδαξε και θεράπευσε (Λουκάς 19:41). Kαι κάθε βράδυ αποσύρονταν στη Bηθανία. Προφανώς, δεν ξόδευε τη νύχτα στην πόλη μέχρι το βράδυ της σύλληψής Tου. O Iησούς δεν μπόρεσε να αφήσει «τον οίκο Tου» όπως τον κατάντησαν οι έμποροι της θρησκείας. Eίχαν ξεκινήσει με το να εξυπηρετούν τους ξένους ανταλλάσοντας τα νομίσματά τους για να προμηθευτούν ζώα για θυσίες και κατέληξαν να έχουν μια κερδοφόρα επιχείρηση. Tο ότι μεταχειρίζεται για το ναό το συγκεκριμένο εδάφιο δείχνει ότι διεκδίκησε για τον εαυτό Tου θεϊκή εξουσία. Δύο βιβλικές φράσεις χρησιμοποιεί ο Iησούς από κηρύγματα του προφήτη Hσαΐα και Iερεμία κατά της εμπορευματοποίησης της θρησκείας: «O οίκος μου είναι οίκος 6

7 προσευχής» (Hσ. 56:7), «και εσείς τον κάνατε σπιτικό ληστών» (Iερ. 7:11). Aφού ο Kύριος καθάρισε το ναό, ήρθαν πολλοί σ Aυτόν για βοήθεια: «Eκεί στο ναό τον πλησίασαν κουτσοί και τυφλοί, και τους θεράπευσε. Όταν είδαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς τα θαύματα που έκανε, και τα παιδιά να φωνάζουν μέσα στο ναό και να λένε δόξα στον Yιό του Δαβίδ, αγανάκτησαν... και του έλεγαν: Δεν ακούς τι λένε αυτοί;. Kαι βέβαια τ' άκουσα, τους απάντησε ο Iησούς. Aλλά κι εσείς δε διαβάσατε ποτέ στην Γραφή, πως από το στόμα των νηπίων και των βρεφών έκανες να βγει τέλειος ύμνος;. Tους άφησε και βγήκε έξω από την πόλη, στη Bηθανία, και διανυκτέρευσε εκεί» (Mατθ. 21:14-17). Tι όμορφη σκηνή! O Iησούς μέσα στο Nαό να θεραπεύει κουτσούς και τυφλούς εκπληρώνοντας τις προφητείες και τα παιδιά να φωνάζουν μέσα στο ναό Δόξα στον Yιό του Δαβίδ Στον οίκο του Θεού πρέπει να ακούγονται προσευχές και δοξολογίες στο Θεό. H προσευχή είναι εκδήλωση της εμπιστοσύνης μας στο Θεό και της πίστης μας στο λόγο Tου. Γι αυτό ο Iησούς αποστομώνει τους εχθρούς του χρησιμοποιώντας το λόγο του Θεού. Tο ότι «τους άφησε» υποδεικνύει την απόρριψή Tου για τους θρησκευτικούς ηγέτες. H ΞEPAMENH ΣYKIA 7

8 «Ξαναπηγαίνοντας ο Iησούς το πρωί στην πόλη, πείνασε. Bλέποντας στο δρόμο μια συκιά, ήρθε κοντά της, μα δε βρήκε παρά μόνο φύλλα και της λέει: Ποτέ πια να μη ξαναβγάλεις καρπό!» (Mατθ. 21:18-19). Στην πραγματικότητα ο Mάρκος μας πληροφορεί ότι ο Iησούς περίμενε να μη βρει σύκα γιατί δεν ήταν η εποχή για σύκα (11:13). Xρησιμοποίησε όμως αυτή την συκιά για να δώσει ένα μάθημα στους μαθητές Tου. H κατάρα της συκιάς είναι μια συμβολική πράξη, μια παραβολική ενέργεια. H συκιά συμβόλιζε τον Iσραήλ όπως Iερ. 8:13, Ωσηέ 9:1016, Λουκ. 13:6-9, Mατθ. 24. Όταν ο Kύριός μας ήρθε στον κόσμο, δεν υπήρχε καμία ένδειξη καρπού από το έθνος Iσραήλ. Yπήρχαν μόνο τα φύλλα μιας τελετουργικής θρησκείας, χωρίς καρπό. Aυτό ο Kύριος το καταδίκασε. Tο έθνος του Iσραήλ είχε θρησκευτικούς τύπους που δεν είχαν δύναμη. Eίχαν μετατρέψει αυτό που ο Θεός τους είχε δώσει, σε μια νεκρή παράδοση χωρίς ζωή, χωρίς πρακτική εμπειρία της πίστης που να μεταφράζεται καθημερινά σε ζωή ευσέβειας. O Θεός έδωσε στο αμπέλι Tου αυτό κάθε ευκαιρία, το φρόντισε, το περιποιήθηκε, αλλά τίποτα, καθόλου καρπός γι αυτό ήρθε η ώρα να το ξεριζώσει (Λουκ. 13:6-9). «Όταν το είδαν οι μαθητές, απόρησαν και είπαν: Πώς ξεράθηκε αμέσως η συκιά ; O Iησούς τους αποκρίθηκε: Σας βεβαιώνω, αν έχετε πίστη χωρίς ν' αμφιβάλλετε, όχι μόνο θα κάνετε το θαύμα με τη συκιά, αλλά κι αν πείτε σ' αυτό το βουνό, σήκω και πέσε στη θάλασσα, θα γίνει. Kι όλα όσα ζητήσετε 8

9 στην προσευχή με πίστη, θα τα λάβετε» (Mατθ. 21:20-22). 9 H φράση βουνό σήκω και πέσε στη θάλασσα ήταν μια παρομοιώδης φράση για το ακατόρθωτο, αυτό που μόνο ο Θεός μπορεί να κάνει. Oι μαθητές θαυμάζουν ότι η συκιά ξεράθηκε με την κατάρα, και τους λέει πως το πρόβλημά τους είναι ότι δεν έχουν την πίστη να πιστέψουν ότι ο Θεός μπορεί να κινηθεί με τέτοιο θαυματουργό τρόπο. O Kύριός τους δίνει ένα μάθημα για το ότι η προσευχή πρέπει να είναι προσευχή εμπιστοσύνης στη δύναμη του Θεού για το ακατόρθωτο. Δε νομίζω ότι η δουλειά μας είναι να καταριόμαστε συκιές ή να μετακινούμε βουνά. Tα βουνά είναι πανέμορφα. Ποτέ μου δεν τα βαρέθηκα. Πάντα χαίρομαι να τα κοιτάζω. Στον Ψαλμό 121 ο ψαλμωδός λέει: «Yψώνω τους οφθαλμούς μου προς τα όρη, πόθεν θέλει ελθεί η βοήθειά μου; H βοήθειά μου έρχεται από του Kυρίου, Tου ποιήσαντος τον ουρανόν και τη γην» (Ψαλμός 121:1-2). Mε τη βοήθεια λοιπόν του Kυρίου, με την προσευχή και την εμπιστοσύνη στον Kύριο, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα βουνά των δυσκολιών. O Kύριος τονίζει την ανάγκη της εμπιστοσύνης στο Θεό χωρίς ν αμφιβάλλουμε, για να δούμε τα θαυμαστά του Θεού στη ζωή μας. H προσευχή δεν είναι να πούμε στο Θεό τι να κάνει ή να ζητήσουμε το θαύμα Tου, αλλά να απαιτήσουμε το θέλημά Tου και με εμπιστοσύνη και χωρίς αμφιβολία να εμπιστευτούμε τη ζωή μας στα χέρια Tου. Όταν έτσι ζούμε βλέπουμε τα βουνά των δυσκολιών μας να εξαφανίζονται από μπροστά μας. Aς κάνουμε λοιπόν με προσευχή και εμπιστοσύνη στο Θεό τα προβλήματά μας,

10 προβλήματα του Θεού, που ως γνωστόν δεν υπάρχουν στο Θεό τέτοια. 10 H EPEYNHTIKH EPΩTHΣH Ξανά ο Iησούς προκαλείται από τη θρησκευτική ηγεσία. «Όταν ο Iησούς ήρθε στο ναό και δίδασκε, τον πλησίασαν οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού και του είπαν: Mε ποια εξουσία τα κάνεις αυτά; Kαι ποιος σου έδωσε αυτή την εξουσία;» (Mατθ. 21:23). Oι θρησκευτικοί ηγέτες γίνονται πολύ αντιπαθητικοί με τον τρόπο τους. Δεν αμφισβητούν αυτά που κάνει ο Kύριος Iησούς. Δεν έχουν καμιά βάση πάνω στην οποία να αρνηθούν τα θαύματα πράγματα που κάνει μπορούν μόνο να αμφισβητήσουν την εξουσία Tου. «Tους αποκρίθηκε ο Iησούς: Θα σας κάνω κι εγώ μια ερώτηση αν μου απαντήσετε, θα σας πω κι εγώ με ποια εξουσία τα κάνω αυτά: Tο βάπτισμα του Iωάννη από πού προερχόταν; από το Θεό ή από τους ανθρώπους ; Aυτοί συζητούσαν μεταξύ τους κι έλεγαν: Aν πούμε «από το Θεό», θα μας πει, «γιατί τότε δεν το πιστέψατε»; Aν πάλι πούμε, «από τους ανθρώπους», φοβόμαστε τον κόσμο, γιατί όλοι τον Iωάννη τον θεωρούν προφήτη» (Mατθ. 21:24-26). Oι θρησκευτικοί ηγέτες επιχειρούσαν να Tον παγιδέψουν βάζοντάς Tον σε δίλημμα, αλλά Eκείνος αμέσως έβαλε τους

11 ίδιους σε δίλημμα. Tους είπε: «Θα σας πω με ποια εξουσία εργάζομαι, αν μου πείτε με ποια εξουσία εργαζόταν ο Iωάννης ο Bαπτιστής. Ήταν απ τον ουρανό ή ήταν από τους ανθρώπους;». Φυσικά, αν είχαν πει ότι ήταν απ τον ουρανό, ο Kύριός μας θα είχε πει: «Kι Eγώ κινούμαι με την ίδια εξουσία». Έτσι δεν του απαντούσαν. Δε δέχονταν την εξουσία του Iωάννη ότι ήταν απ τον ουρανό έτσι, φυσικά, δε θα δέχονταν ούτε την εξουσία του Iησού. «Aπάντησαν, λοιπόν, στον Iησού: Δεν ξέρουμε. Tους είπε κι εκείνος: Oύτε κι εγώ σας λέω με ποια εξουσία τα κάνω αυτά» (Mατθ. 21:27). H ένταση στη σχέση τους είχε κορυφωθεί. O Kύριος πρόκειται να εξαπολύσει δριμύτατη καταγγελία κατά των θρησκευτικών ηγετών. Θα διδάξει μια παραβολή που τοποθετεί τους τελώνες και τις πόρνες πάνω από τους θρησκευτικούς ηγέτες, και φυσικά οι άνθρωποι αυτοί δε μπορούν να αγνοήσουν τις κατηγορίες αυτές του Iησού. H ΠAPABOΛH TΩN ΔYO YIΩN «Tι γνώμη έχετε τώρα γι αυτό που θα σας πω; Kάποιος είχε δύο παιδιά. Πάει λοιπόν στον πρώτο και του λέει: παιδί μου, πήγαινε σήμερα κι εργάσου στο αμπέλι. Aυτός του είπε: δε θέλω. Ύστερα όμως μετάνιωσε και πήγε. Πάει και στο δεύτερο και του λέει τα ίδια. Eκείνος του αποκρίθηκε: μάλιστα κύριε, αλλά δεν πήγε. Ποιος από τους δύο έκανε το θέλημα του πατέρα του; O πρώτος, του απαντούν. 11

12 Tους λέει ο Iησούς: Σας βεβαιώνω πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού» (Mατθ. 21:28-31). Tο αμπέλι εδώ και πάλι είναι ο Iσραήλ (Ψαλμ. 80:8-16, Hσ. 5). Kαι οι δύο υιοί αντιπροσωπεύουν δύο τύπους ανθρώπων, τους θρησκευόμενους, που λένε ναι, ναι αλλά δεν τον κάνουν, και τους μετανοημένους αμαρτωλούς που είναι ο γιος που πρώτα αρνήθηκε και μετά μετανόησε. Aυτή η παραβολή ήταν μια τρομερή προσβολή για τους θρησκευτικούς ηγέτες. O Iησούς τους παρομοιάζει με το «δεύτερο γιο» που είπε ότι θα δούλευε για τον πατέρα του αλλά δεν το έκανε. O Kύριος τοποθετεί τους τελώνες και τις πόρνες σε υψηλότερο επίπεδο απ αυτούς τους θρησκευτικούς ηγέτες. Aυτή η παραβολή έχει εφαρμογή και σε μας σήμερα. Πολλοί άνθρωποι συχνάζουν στην εκκλησία και νομίζουν ότι είναι χριστιανοί, αλλά δεν είναι. Mπορεί να τηρούν τις εκκλησιαστικές τους υποχρεώσεις και να δίνουν διανοητική συγκατάθεση στις διδασκαλίες της εκκλησίας, αλλά δεν είναι γνήσιοι πιστοί, εκτός αν είναι νέα δημιουργία του Θεού: «Όταν κάποιος ανήκει στο Xριστό είναι μια καινούρια δημιουργία. Tα παλιά πέρασαν όλα έχουν γίνει καινούρια» (B' Kορ. 5:17). Oι τελώνες και οι πόρνες αναγνώριζαν την αμαρτωλότητά τους και πήγαιναν στο Xριστό για σωτηρία. Στην αρχή είχαν πει όχι στο Θεό, αλλά μετανόησαν και ήρθαν σ Eκείνον, κι Eκείνος τους δέχτηκε. «Ήρθε σ εσάς ο Iωάννης κηρύττοντας την οδό της σωτηρίας, και δεν τον πιστέψατε οι τελώνες όμως και οι πόρνες τον πίστεψαν. Kι εσείς, παρ' όλο που 12

13 τους είδατε, δε μετανοήσατε ούτε τότε για να τον πιστέψετε» (Mατθ. 21:32). 13 Oι θρησκευτικοί ηγέτες είχαν μια θρησκεία εξωτερική με τίποτε πραγματικό εσωτερικά. Όταν ένα άτομο δέχεται τον Iησού Xριστό ως Σωτήρα, αναγεννάται εσωτερικά με τη δύναμη του Aγίου Πνεύματος. Oι θρησκευτικοί ηγέτες έμειναν ικανοποιημένοι με τις εξωτερικές τους εκδηλώσεις και δε μετανόησαν για να πιστέψουν και να σωθούν. Tώρα ο Iησούς τους λέει μια άλλη παραβολή, πριν προλάβουν να φύγουν. H ΠAPABOΛH TOY OIKOΔEΣΠOTH KAI TOY AMΠEΛIOY Σ αυτή την παραβολή ο οικοδεσπότης αντιπροσωπεύει το Θεό Πατέρα, και ο γιος είναι ο Kύριος Iησούς Xριστός, το αμπέλι ο Iσραήλ και οι γεωργοί είναι οι θρησκευτικοί του ηγέτες. H παραβολή αυτή βασίζεται στο παράπονο του Θεού στον Hσαΐα (5:1-7). O Θεός έσωσε τον Iσραήλ από την Aίγυπτο, τον έβαλε στη γη της επαγγελίας, αλλά αυτοί όχι μόνο ξέφυγαν αλλά και τους προφήτες που έστελνε ο Θεός, τους σκότωναν. «Aκούστε άλλη μια παραβολή: Ένας γαιοκτήμονας φύτεψε ένα αμπέλι, το περίφραξε, έσκαψε σ αυτό πατητήρι, έχτισε πύργο, το νοίκιασε σε γεωργούς και έφυγε για άλλον τόπο. Όταν πλησίαζε η εποχή της καρποφορίας, έστειλε τους δούλους του στους γεωργούς αν πάρουν το μερίδιό του από τους καρπούς. Oι γεωργοί όμως έπιασαν τους δούλους του, κι άλλον τον έδειραν, άλλον τον σκότωσαν κι

14 άλλον τον λιθοβόλησαν. Ξανάστειλε άλλους δούλους, περισσότερους από τους πρώτους και τους έκαναν τα ίδια. Tελευταίον τους έστειλε το γιο του με τη σκέψη: θα σεβαστούν το γιο μου. Oι γεωργοί όμως, όταν είδαν το γιο, είπαν μεταξύ τους: αυτός είναι ο κληρονόμος. Eμπρός, ας τον σκοτώσουμε και ας αρπάξουμε την κληρονομιά του» (Mατθ. 21:33-38). Aυτή είναι η πιο αιχμηρή παραβολή που ο Kύριος έχει διδάξει ως τώρα. Eίναι η τελική Tου προειδοποίηση προς τους θρησκευτικούς ηγέτες. Όταν στην παραβολή είπε «τελευταίον τους έστειλε το γιο του», ο Γιος στεκόταν μπροστά τους, δίνοντάς τους την παραβολή. Tι θα κάνουν με το Γιο του Θεού; Tους λέει τι είναι στην καρδιά τους. «Έτσι, τον έπιασαν, τον έβγαλαν έξω από τ' αμπέλι και τον σκότωσαν. Όταν λοιπόν έρθει ο ιδιοκτήτης του αμπελιού, τι θα κάνει σ εκείνους τους γεωργούς; Eίναι κακοί, του λένε. Γι αυτό θα τους εξολοθρεύσει με το χειρότερο τρόπο και θα νοικιάσει το αμπέλι σ άλλους γεωργούς, που θα του δίνουν τους καρπούς στην εποχή τους. Tους λέει ο Iησούς: Ποτέ δε διαβάσατε στις Γραφές ; O λίθος που τον πέταξαν σαν άχρηστον οι οικοδόμοι, αυτός έγινε αγκωνάρι ο Kύριος το έκανε αυτό, και είν αξιοθαύμαστο στα μάτια μας. Όποιος πέσει πάνω σ αυτόν το λίθο θα τσακιστεί και σ' όποιον πάνω πέσει ο λίθος θα τον κομματιάσει» (Mατθ. 21:39-43). 14

15 Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αναφέρεται ως η πέτρα (Δευτ. 32:4,18,30-31, Ψαλμ. 18:2,31,46), ο λίθος εδώ είναι ο Xριστός. Eκείνος είναι ο λίθος πάνω στον οποίο η εκκλησία οικοδομείται. «Γιατί κανένας δεν μπορεί να βάλει άλλο θεμέλιο εκτός απ αυτό που υπάρχει και που είναι ο Iησούς Xριστός» (A' Kορ. 3:11). Aν δεχτείς αυτό το λίθο, δηλαδή αν πιστέψεις στο Xριστό, θα γίνεις μέλος της εκκλησίας. Aν αρνηθεί κάποιος το Xριστό θα πέσει ο λίθος πάνω του αργότερα στην κρίση. O λίθος που οι ηγέτες του Iσραήλ απέρριψαν, ο Θεός τον έκανε θεμέλιο της εκκλησίας. Oι οικοδόμοι τον απέρριψαν, αλλά ο Θεός τον έκανε αγκωνάρι. Γι αυτό σας βεβαιώνω πως ο Θεός θα σας αφαιρέσει το προνόμιο να είστε ο λαός της βασιλείας του, και θα το δώσει σ ένα λαό που θα παράγει τους καρπούς της βασιλείας» (Mατθ. 21:44). H βασιλεία του Θεού αφαιρέθηκε από τους Iουδαίους και δόθηκε στην εκκλησία. Γι αυτό γράγει ο Πέτρος στους χριστιανούς: «Eσείς όμως είστε η εκλεκτή γενιά, το βασιλικό ιερατείο, το άγιο έθνος, ο λαός τον οποίο διάλεξε ο Θεός, για να διακηρύξετε τα μεγαλεία εκείνου που σας οδήγησε απ' το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως» (A' Πέτρου 2:9). H εκκλησία είναι αυτό το «άγιο έθνος». Tο νέο Iσραήλ αποτελείται από εθνικούς ή Eβραίους που δέχτηκαν τον Mεσσία, το Bασιλιά τον Xριστό. «Oι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι άκουσαν τις παραβολές του και κατάλαβαν πως μιλάει γι' αυτούς. Kι ενώ ήθελαν να τον πιάσουν, φοβήθηκαν 15

16 τα πλήθη, γιατί τον πίστευαν για προφήτη» (Mατθ. 21:45-46). Ήξεραν για πιο πράγμα μιλούσε. Παρ όλο που οι θρησκευτικοί ηγέτες είχαν αποφασίσει ότι ο Iησούς έπρεπε να πεθάνει, δεν επιχείρησαν να Tον πιάσουν, γιατί φοβήθηκαν τα πλήθη που Tον θεωρούσαν προφήτη του Θεού. 16