Διαχείριση Δικτύων Ι Θεωρία

Transcript

1 2015 Διαχείριση Δικτύων Ι Θεωρία Σταύρος Σύβακας

2 Περιεχόμενα Αρχές Διαχείρισης δικτύων (NMS)... 3 Απομακρυσμένη διαχείριση... 4 Εξυπηρετητής... 6 Λειτουργικό σύστημα... 7 Δρομολόγηση... 8 Πρωτόκολλα διαχείριση SNMP Η Αρχιτεκτονική της Διαχείρισης Δικτύου Σταθμός Διαχείρισης Δικτύου (NMS) Διαχειριζόμενοι Πράκτορες Βάση Διαχείρισης Πληροφορίας (ΜΙΒ) Πρωτόκολλο Διαχείρισης Δικτύου (ΝΜΡ) Η Αρχιτεκτονική του Πρωτοκόλλου Διαχείρισης Δικτύου Αναφορές κατ Απαίτηση του Διαχειριστή εξαιτίας Παγίδων Ενδιάμεσοι ή Μεσολαβητές Διαμόρφωση της Ονοματολογίας (DNS ή WINS) Τα Βασικά για τα Domain Names Τα Top-Level Domains Η Μορφή των Domain Names Η Καταχώρηση των Domain Names Οι DNS Servers WINS Τα Χαρακτηριστικά των Domain Names Η Αγορά των Domain Names Οι Στατικές και οι Δυναμικές IP Διευθύνσεις Τι Είναι το DNS (Domain Naming System) Εισαγωγή στο DNS Η Νομική Πλευρά των Domains Names Το Domain Name ως Δικαίωμα Τοπικές Υπηρεσίες του Δικτύου Διαμόρφωση του Web Server FTP Η Upload Διαδικασία Δημιουργία ενός Καινούργιου Domain Name Διαμόρφωση του Web Server Apache Εγκατάσταση του XAMPP... 33

3 Αρχές Διαχείρισης δικτύων (NMS) Τι ονομάζουμε διαχείριση δικτύων? Η διαχείριση δικτύου ορίζεται ως ένα σύνολο από λειτουργίες, ενέργειες, διαδικασίες και εργαλεία που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της λειτουργίας και για την εκμετάλλευση του δικτύου. Tι είναι διαχείριση δικτύου Τα τελευταία χρόνια τα δίκτυα υπολογιστών και τα συστήματα κατανεμημένης επεξεργασίας έχουν γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη. Η τάση στην ανάπτυξη των συστημάτων αυτών είναι προς την κατεύθυνση μεγαλύτερων και περισσότερο πολύπλοκων δικτύων τα οποία θα υποστηρίζουν περισσότερες εφαρμογές και περισσότερους χρήστες. Συνεπώς, έχει αυξηθεί σημαντικά η πιθανότητα να συμβεί κάποιο λάθος και έτσι ολόκληρο το δίκτυο ή ένα μέρος του να τεθεί εκτός λειτουργίας ή να μειωθεί η αξιοπιστία και η απόδοση του. Ειδικά σε ένα μεγάλο τοπικό δίκτυο (που μπορεί να έχει έκταση ενός μεγάλου κτιριακού συγκροτήματος ή ενός Πανεπιστημίου), η συντήρηση και ο έλεγχος του μπορεί να είναι μια διαδικασία ασύμφορη, επίπονη και χρονοβόρα, που απαιτεί να ασχοληθούν αρκετοί άνθρωποι. Για τους παραπάνω λόγους καθώς και η πολυπλοκότητα των δικτύων και η ύπαρξη συσκευών που ανήκουν σε διαφορετικούς κατασκευαστές, έχουν κάνει αναγκαία την ανάπτυξη εργαλείων που θα βοηθήσουν στην αυτόματη και αποτελεσματική διαχείριση των δικτύων. Έτσι έχουν αναπτυχθεί τα ανάλογα πρωτόκολλα και βάσεις διαχείρισης πληροφοριών καθώς και το αντίστοιχο λογισμικό το οποίο χρησιμοποιείται για να είναι εφικτή η διαχείριση του δικτύου. Με τον όρο «Διαχείριση Δικτύου» εννοούμε η διαδικασία του αυτόματου (ή όσο το δυνατόν αυτοματοποιημένου) ελέγχου ενός οποιουδήποτε δικτύου υπολογιστών ώστε το κόστος συντήρησης του να είναι κατά το δυνατόν μικρότερο και η απόδοση του η καλύτερη δυνατή. Γενικά, οι βασικοί σκοποί της διαχείρισης του δικτύου είναι οι εξής: Η διατήρηση της ικανοποιητικής και αξιόπιστης λειτουργίας ακόμη και κάτω από συνθήκες υπερφόρτωσης ή βλάβης, καθώς επίσης και κάτω από αλλαγές της διαμόρφωσης του δικτύου (εισαγωγή νέων συσκευών ή υπηρεσιών). Η βελτίωση της απόδοσης του δικτύου, η οποία σχετίζεται με την ποιότητα και την ποσότητα των υπηρεσιών που παρέχονται στους χρήστες. Τι χρειάζεται ένα σύστημα διαχείρισης Network Management Console: Ο σταθμός εργασίας όπου παρακολουθεί ο διαχειριστής την κατάσταση του δικτύου. Network Management Protocol: Το πρωτόκολλο με το οποίο θα επικοινωνεί με τις δικτυακές συσκευές. Νetwork Management Agent: Το software που εγκαθίσταται στην δικτυακή συσκευή για χρήση του πρωτοκόλλου διαχείρισης. Δικτυακές συσκευές ή και που να τρέχουν agents. router, switches, hubs, servers, applications.

4 Απομακρυσμένη διαχείριση Αφού ρυθμίσετε το οικιακό δίκτυό σας, μπορείτε να διαχειρίζεστε τους υπολογιστές και τις συσκευές του από απόσταση. Η απομακρυσμένη διαχείριση σας επιτρέπει να χειρίζεστε πολλές εργασίες και προβλήματα από έναν υπολογιστή. Δεν χρειάζεται να κάθεστε στον υπολογιστή που απαιτεί την προσοχή σας. Τα είδη των εργασιών που μπορείτε να εκτελέσετε απομακρυσμένα συμπεριλαμβάνουν τη διαχείριση της κατάστασης ασφαλείας ενός υπολογιστή στο δίκτυο και την επιδιόρθωση ευπαθειών ασφαλείας. Μπορείτε επίσης να ρυθμίσετε τις αυτόματες ειδοποιήσεις για έναν υπολογιστή ή συσκευή, έτσι ώστε όποτε επιχειρήσει να μπει στο δίκτυό σας. Με τη Σύνδεση απομακρυσμένης επιφάνειας εργασίας των Windows, μπορείτε να συνδεθείτε με έναν υπολογιστή που εκτελεί Windows από έναν άλλον υπολογιστή που εκτελεί Windows, ο οποίος είναι συνδεδεμένος με το ίδιο δίκτυο ή στο Internet. Για παράδειγμα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όλα τα προγράμματα, αρχεία και πόρους δικτύου του υπολογιστή στο γραφείο σας από τον υπολογιστή του σπιτιού σας, ακριβώς σαν να βρίσκεστε μπροστά στον υπολογιστή του γραφείου σας. Για να συνδεθείτε σε έναν απομακρυσμένο υπολογιστή, πρέπει ο υπολογιστής αυτός να είναι ενεργοποιημένος, να διαθέτει σύνδεση δικτύου, να είναι ενεργοποιημένη η Απομακρυσμένη επιφάνεια εργασίας, να έχετε πρόσβαση δικτύου στον απομακρυσμένο υπολογιστή (αυτό μπορεί να γίνει και μέσω του Internet) και δικαίωμα να συνδεθείτε. Για δικαίωμα σύνδεσης, θα πρέπει να βρίσκεστε στη λίστα των χρηστών. Προτού ξεκινήσετε μια σύνδεση, καλό είναι να αναζητήσετε το όνομα του υπολογιστή με τον οποίο έχετε συνδεθεί και να βεβαιωθείτε ότι οι συνδέσεις απομακρυσμένης επιφάνειας εργασίας επιτρέπονται μέσω του τείχους προστασίας του. Αν είστε χρήστης με λογαριασμό που δεν χρειάζεται κωδικό πρόσβασης για σύνδεση, θα πρέπει να προσθέσετε έναν κωδικό πρόσβασης, για να μπορέσετε να ξεκινήσετε μια σύνδεση με έναν απομακρυσμένο υπολογιστή. Λογισμικό απομακρυσμένης διαχείρισης Μία πολύ δημοφιλής δωρεάν και ανοικτού κώδικα PuTTY εφαρμογή για απομακρυσμένη σύνδεση με Τelnet και SSH. Τα αρχικά VNC σημαίνουν Virtual Network Computing. RealVNC Είναι ένα λογισμικό απομακρυσμένης διαχείρισης που σας επιτρέπει να επικοινωνείτε με έναν κύριο... Το TeamViewer συνδέεται με οποιονδήποτε υπολογιστή ή TeamViewer διακομιστή σε ολόκληρο τον κόσμο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Μπορείτε να ελέγξετε τον... Το TightVNC είναι ένα δωρεάν και ανοικτού κώδικα TightVNC λογισμικό για απομακρυσμένη διαχείριση υπολογιστή. Δηλαδή, σας δίνει τη δυνατότητα να βλέπετε την... Με το UltraVNC μπορείτε να διαχειριστείτε έναν UltraVNC υπολογιστή από απόσταση μέσω του internet. Το UltraVNC απεικονίζει στην οθόνη σας την οθόνη του...

5 Ακόμα μία πρόταση για απομακρυσμένη διαχείριση Το Ammyy Admin είναι ένα δωρεάν πρόγραμμα απομακρυσμένης διαχείρισης του υπολογιστή. Είτε θέλετε να μπείτε στον υπολογιστή του σπιτιού σας, είτε να βοηθήσετε κάποιον φίλο σε μια δυσκολία, το Ammyy admin είναι ο ιδανικός τρόπος να το πετύχετε. Είναι ένα μικρό σε μέγεθος λογισμικό (μόλις 726 kb), δεν χρειάζεται εγκατάσταση, το κατεβάζετε και το τρέχετε απευθείας, και επίσης μιλάει Ελληνικά! Μια από τις καλύτερες δωρεάν προτάσεις.

6 Εξυπηρετητής Εξυπηρετητής ή διακομιστής (αγγλ.: server) είναι υλικό ή / και λογισμικό που αναλαμβάνει την παροχή διάφορων υπηρεσιών, «εξυπηρετώντας» αιτήσεις άλλων προγραμμάτων, γνωστούς ως πελάτες (clients) που μπορούν να τρέχουν στον ίδιο υπολογιστή ή σε σύνδεση μέσω δικτύου. Όταν ένας υπολογιστής εκτελεί κυρίως τέτοια προγράμματα εξυπηρετητές συνεχόμενα, 24 ώρες την ημέρα, τότε μπορούμε να αναφερθούμε σε όλον τον υπολογιστή ως εξυπηρετητή, αφού αυτή είναι η κύρια λειτουργία του. Παρομοίως, ως πελάτη μπορούμε να θεωρήσουμε είτε κάποιο λογισμικό που επικοινωνεί και υποβάλει αιτήματα στον εξυπηρετητή, είτε σε όλο τον υπολογιστή όταν ο εξυπηρετητής είναι άλλος υπολογιστής και οι 2 υπολογιστές είναι συνδεδεμένοι σε ένα δίκτυο. Συνήθως τα περισσότερα προγράμματα εξυπηρετητών απαιτούν και ξεχωριστό υπολογιστήεξυπηρετητή χωρίς αυτό να είναι πάντα απαραίτητο. Γενικά Η επικοινωνία μεταξύ πελάτη και εξυπηρετητή γίνεται μέσω ενός τοπικού δικτύου, ή ακόμα και μέσω του Διαδικτύου. σε μεγάλα δίκτυα όπου ο εξυπηρετητής αναλαμβάνει πολλές εξυπηρετήσεις είναι συνήθως υπολογιστής που διαφέρει ως προς τη σύνθεσή του από άλλους κοινούς υπολογιστές, μιας και οι δυνατότητες του είναι σαφώς αναβαθμισμένες. Κύρια χαρακτηριστικά ενός εξυπηρετητή είναι οι επεξεργαστές που υποστηρίζει και χρησιμοποιεί για την επεξεργασία των δεδομένων που δέχεται, οι γρήγοροι και μεγάλης χωρητικότητας σκληροί δίσκοι αλλά και οι ταχύτατες μνήμες που υποστηρίζει. Συνήθως συνοδεύεται από σύστημα διπλής τροφοδοσίας (dual power supply) και από συσκευή αδιάλειπτης παροχής ενέργειας (UPS), για μεγαλύτερη αξιοπιστία και σιγουριά στις παρεχόμενες υπηρεσίες του. Υλικό Οι υπολογιστές που χρησιμοποιούνται ως εξυπηρετητές δικτύου πρέπει να μπορούν να δουλεύουν όλη την ημέρα και συνεχώς χωρίς διακοπές. Για το λόγο αυτό οι εταιρείες κατασκευής υπολογιστών και τμημάτων υπολογιστών προσφέρουν ξεχωριστές κατασκευές για εξυπηρετητές. Φυσικά αυτές οι κατασκευές μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για προσωπικό υπολογιστή όμως ανεβάζουν το κόστος. Συνηθισμένα χαρακτηριστικά για το υλικό είναι: μητρικές πλακέτες με o μεγάλη αντοχή στις θερμοκρασίες o ενσωματωμένα συστήματα RAID o ενσωματωμένη κάρτα οθόνης μικρής μνήμης και ταχύτητας o πιο άνετα κατανεμημένα τα στοιχεία της μνήμης και του επεξεργαστή ώστε να είναι δυνατή η ψύξη και των δύο από ξεχωριστά δυνατά ανεμιστηράκια o λιγότερες θύρες επέκτασης o περισσότερα ενδεικτικά στοιχεία λειτουργίας o δυνατότητα χρήσης μνήμης ECC κουτιά o βαριά

7 o o o o δίσκοι o o με ειδικό κλείδωμα θέσεις για περισσότερα ανεμιστηράκια ειδικά διαμορφωμένους εσωτερικούς χώρους ώστε να γίνεται πιο καλή κυκλοφορία του αέρα ειδικά κουτιά που μπορούν να ενσωματωθούν σε rack με προδιαγραφές για μεγαλύτερο συνεχόμενο χρόνο χρήσης που μπορούν να αποσυνδέονται την ώρα που είναι σε λειτουργία Λειτουργικό σύστημα Τα περισσότερα λειτουργικά συστήματα έχουν ειδική έκδοση για χρήση ως εξυπηρετητή ή μπορούν να διαμορφωθούν έτσι εκ τον υστέρων εκτελώντας λογισμικό που κάνει την εξυπηρέτηση. Οι περισσότεροι εξυπηρετητές του διαδικτύου αναλαμβάνουν πολύ δουλειά και είναι κατάλληλα οργανωμένοι με χαρακτηριστικά που τους διαφοροποιούν από απλούς εξυπηρετητές από τα οποία είναι: δυνατότητα λειτουργίας χωρίς την ύπαρξη: o πληκτρολογίου o οθόνης o γραφικού περιβάλλοντος o κάρτας ήχου δυνατότητες επιλογής χρόνου επεξεργασίας των διάφορων προγραμμάτων πρόγραμμα επικοινωνίας με το UPS δυνατότητα χρήσης περισσότερων του ενός επεξεργαστή δυνατότητα συνεπεξεργασίας με άλλους υπολογιστές- εξυπηρετητές περισσότερες δυνατότητες αλλαγής του υλικού και αναβάθμισης του λειτουργικού χωρίς την ανάγκη επανεκκίνησης του συστήματος περισσότερα συστήματα ασφαλείας Συνηθισμένοι εξυπηρετητές-προγράμματα σε περιβάλλον γραφείου που μπορεί να εκτελούνται στον ίδιο ή σε ξεχωριστούς υπολογιστές είναι: Εξυπηρετητής αρχείων (file server) Εξυπηρετητής εκτυπωτών (printer server) Εξυπηρετητής αντιγράφων ασφαλείας (backup server) Εξυπηρετητής βάσεων δεδομένων (database server) Εξυπηρετητής φαξ (fax server) Εξυπηρετητής διαμεσολαβητή (proxy server) Εξυπηρετητής ηλεκτρονικού ταχυδρομείου (mail server) Εξυπηρετητής ήχου (sound server) Εξυπηρετητής γραφικής απεικόνισης Μερικοί εξυπηρετητές όπως εκτυπώσεων, ήχου, γραφικής διεπαφής θεωρούνται αυτονόητο ότι εξυπηρετούν τον ίδιο υπολογιστή, όμως αυτό δεν είναι απαραίτητο, για παράδειγμα ένας υπολογιστής μπορεί να μην εκτυπώνει στον δικό του εκτυπωτή αλλά να τις εκτυπώνει σε άλλο υπολογιστή του δικτύου, όμοιος και με τον εξυπηρετητή που απεικονίζει γραφικές διεπαφές, θα μπορούσε να απεικονίζει τα προγράμματα σε μία οθόνη ενός άλλου υπολογιστή του δικτύου. Συνηθισμένοι εξυπηρετητές-προγράμματα στο Ίντερνετ είναι: Παγκόσμιου Ιστού με το πρωτόκολλο http (http server) Domain Name System (DNS server)

8 Ηλεκτρονικού ταχυδρμείου (mail server) Μεταφοράς αρχείων με το πρωτόκολλο FTP (ftp server) irc και instant messaging (irc server) Επικοινωνίες φωνής streaming audio και video (streaming server) Online παιχνίδια Δρομολόγηση Οι δρομολογητές (Routers) είναι στην ουσία υπολογιστές με όλα τα βασικά συστατικά ενός κοινού υπολογιστή, όπως CPU, RAM και μονάδες εισόδου/εξόδου. Είναι σχεδιασμένοι όμως να εκτελούν συγκεκριμένες λειτουργίες όπως τη σύνδεση διαφορετικών δικτύων και τη δρομολόγηση πακέτων μεταξύ δικτύων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δρομολόγηση είναι η διαδικασία επιλογής διαδρομών μεταξύ δικτύων ώστε να καταστεί δυνατή η μετάδοση δεδομένων από ένα σημείο (κόμβο) αφετηρίας σε ένα κόμβο προορισμού. Γιατί χρειάζεται δρομολόγηση σε ένα δίκτυο ; Γιατί χρειάζεται να εγκατασταθεί μια λογική διαδρομή μεταξύ δύο δικτύων ώστε να καταστεί δυνατή η μεταφορά δεδομένων μεταξύ τους. γιατί σε ένα δίκτυο υπάρχουν πολλαπλές πιθανές εναλλακτικές διαδρομές, με διαφορετικές ιδιότητες η καθεμία γιατί υπάρχουν πολλές παράμετροι (ταχύτητα, αξιοπιστία, κόστος) οι οποίοι αναδεικνύουν κάποια διαδρομή ως προτιμότερη άλλης. Η δρομολόγηση πακέτων βάσει διεύθυνσης IP είναι λειτουργία 3ου επιπέδου και στα περισσότερα δίκτυα πραγματοποιείται από συσκευές που ονομάζονται δρομολογητές (routers). Για να επικοινωνήσει ένας υπολογιστής (Α) που ανήκει στο δίκτυο 1 με ένα υπολογιστή (Γ) του δικτύου 2, θα πρέπει να βρεθεί μια διαδρομή που να τους συνδέει, πάνω από την οποία θα περνούν τα πακέτα δεδομένων. Αυτό είναι αρμοδιότητα των δρομολογητών που παρεμβάλλονται μεταξύ των δύο δικτύων. Βασική λειτουργία ενός δρομολογητή είναι να συνδέσει δύο ή περισσότερα δίκτυα σε φυσικό επίπεδο ή/και σε επίπεδο IP (Layer 3), χρησιμοποιώντας πολλαπλά (φυσικά ή λογικά) network interfaces και να «ανακαλύψει» πιθανές διαδρομές μεταξύ δικτύων ώστε να μπορέσει στη συνέχεια να μεταφέρει πακέτα δεδομένων από το ένα δίκτυο στο άλλο. Η προώθηση πακέτων γίνεται ως εξής: Κατά την προώθηση πακέτων, ένας router εκτελεί τις εξής διαδικασίες: Ο router εξάγει τη destination IP διεύθυνση του πακέτου που παρέλαβε με τις εγγραφές του πίνακα δρομολόγησής του. Συγκεκριμένα, εφαρμόζει τη μάσκα

9 δικτύου της πρώτης εγγραφής του πίνακα δρομολόγησης πάνω στην IP του πακέτου. Εάν η διεύθυνση δικτύου της εγγραφής του πίνακα συμπίπτει με το αποτέλεσμα της εφαρμογής της μάσκας στην IP του πακέτου, τότε το πακέτο προωθείται από το interface που αντιστοιχεί στην εγγραφή. Εάν το αποτέλεσμα είναι διαφορετικό, τότε συνεχίζεται η ίδια διαδικασία με τις επόμενες εγγραφές μέχρι να βρεθεί ταίριασμα. Εάν εξαντληθούν οι εγγραφές και δεν έχει επιτευχθεί match, τότε ελέγχεται εάν υπάρχει default route. Εάν υπάρχει default route, το πακέτο προωθείται σε αυτή, διαφορετικά απορρίπτεται. Τί είναι ο πίνακας δρομολόγησης Ένας δρομολογητής, προκειμένου να μπορέσει να προωθήσει σωστά τα πακέτα που λαμβάνει σε ένα από τα interfaces του προς τον τελικό προορισμό τους, διατηρεί εσωτερικά ένα πίνακα ο οποίος περιέχει την εξής πληροφορία: Τύπος διαδρομής (καθορίζει εάν η συγκεκριμένη διαδρομή είναι συνδεδεμένη, στατική ορισμένη από το διαχειριστή ή δυναμική, προσδιορίζοντας και το πρωτόκολλο από το οποίο προήλθε) Διεύθυνση δικτύου προορισμού Μετρική αξιολόγησης (διαφέρει από πρωτόκολλο σε πρωτόκολλο και χρησιμοποιείται για να αποφασίσει ποια διαδρομή είναι προτιμότερη μεταξύ δύο εναλλακτικών) Interface (το interface μέσω του οποίου θα προωθούνται τα πακέτα δεδομένων που απευθύνονται στο συγκεκριμένο δίκτυο) Ένας δρομολογητής μπορεί να μάθει μια νέα διαδρομή με δύο βασικές μεθόδους: στατικά ή δυναμικά. Οι διαδρομές που μαθαίνει ένας δρομολογητής στατικά είναι σταθερές διαδρομές που μπορούν είτε να οριστούν άμεσα από το διαχειριστή του δικτύου, είτε να εισαχθούν αυτόματα από τον ίδιο το δρομολογητή. Ο δρομολογητής ελέγχει τα ενεργά interfaces που διαθέτει, καθορίζει τα δίκτυα που αντιστοιχούν σε κάθε interface και εισάγει τη σχετική πληροφορία στον πίνακα δρομολόγησης. Με τη δυναμική, αντίθετα, μέθοδο, οι διαδρομές δημιουργούνται αυτόματα, με τη χρήση διαφόρων τεχνικών οι οποίες υλοποιούνται με πρωτόκολλα δρομολόγησης (routing protocols). Με τη χρήση ενός κοινού πρωτοκόλλου δρομολόγησης,

10 πολλαπλοί δρομολογητές μπορούν να ανταλλάσσουν πληροφορία σχετικά με τα δίκτυα με τα οποία είναι συνδεδεμένοι και να ενημερώνουν ο ένας τον άλλο για διαδρομές μεταξύ δικτύων καθώς και για την προσβασιμότητά τους. Με αυτό τον τρόπο, όλοι οι δρομολογητές που ανήκουν σε μια ευρύτερη περιοχή δικτύου, ενημερώνονται για όλα τα υποδίκτυα που εντάσσονται σε αυτή και τον τρόπο με τον οποίο το ένα μπορεί να επικοινωνήσει με το άλλο. Έτσι, με τη χρήση είτε στατικών τεχνικών είτε δυναμικών πρωτοκόλλων δρομολόγησης, ανακαλύπτονται διαδρομές τις οποίες μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα δρομολογούμενο πρωτόκολλο (routed protocol), όπως π.χ. το IP ή το IPX. Δρομολογούμενα Πρωτόκολλα Για IP : RIP, IGRP, OSPF, EIGRP, IS-IS (IGP), BGP (EGP) Για IPX : RIP, EIGRP, NLSP Για AppleTalk : RMTP, AURP, EIGRP (Εναλλακτικά, η δρομολόγηση μπορεί να πραγματοποιηθεί και από υπολογιστές εξοπλισμένους με περισσότερες από μια κάρτες δικτύου, με τη χρήση κατάλληλου software, όπως π.χ το XORP, το Quagga ή τα Routing & Remote Access Services των Windows Server NT/2003). Η δρομολόγηση (όσον αφορά σε δίκτυα IP) μπορεί να γίνει τόσο εντός ενός αυτόνομου συστήματος (Intra-AS) όσο και μεταξύ αυτόνομων συστημάτων (Inter- AS). Διαφορετικά πρωτόκολλα ισχύουν ανά περίπτωση. Τα βασικότερα υποσυστήματα του δρομολογητή (router) είναι: Η CPU που εκτελεί εντολές για το λειτουργικό σύστημα IOS (Internetwork Operating System) με το σετ εντολών για τις ρυθμίσεις που περιλαμβάνει το configuration file τις οποίες αναγνωρίζει ο router. o Η RAM που διατηρεί τους πίνακες δρομολόγησης (routing tables) και σβήνεται κάθε φορά που κλείνει η κάνει επανεκκίνηση ο router. Η NVRAM (Non Volatile RAM) που κρατάει ένα αντίγραφο του configuration του router ώστε να μην χρειάζεται εκ νέου ρύθμιση κάθε φορά που τον επανεκκινούμε. Flash μνήμη για την αποθήκευση του λειτουργικού συστήματος. ROM για διαγνωστικά test του hardware κατά τη διαδικασία POST (power on self test) και τη αρχική διαδικασία εκκίνησης (system bootstrap) του router. System Bus για τη μεταφορά δεδομένων μεταξύ των υποσυστημάτων του router. Τις διεπαφές για σύνδεση σε δίκτυα LAN ή WAN.

11 Πρωτόκολλα διαχείριση SNMP Με την τρομερή αύξηση των συστημάτων που είναι συνδεδεμένα στο Internet και την ανάλογη αύξηση του αριθμού των υποδικτύων δημιουργήθηκε η ανάγκη της ανάπτυξης ενός αποδοτικού λογισμικού με δυνατότητες διαχείρισης. Το πρωτόκολλο SNMP (Simple Network Management Protocol ) αποτελεί επέκταση ενός άλλου παλαιότερου πρωτοκόλλου διαχείρισης δικτύου ονομαζόμενου SGMP (Simple Gateway Monitoring Protocol ), το οποίο είχε σχεδιασθεί για τον έλεγχο των πυλών. To SNMP έγινε γρήγορα ευρέως διαθέσιμο σε μηχανήματα διαφόρων κατασκευαστών και υπερίσχυσε στο Internet κάνοντας το SNMP την πρώτη επιλογή σε πρωτόκολλα διαχείρισης. Έτσι τον Αύγουστο του 1988 παρουσιάστηκαν οι προδιαγραφές του και δεν άργησε να καθιερωθεί ως το κυρίαρχο πρωτόκολλο διαχείρισης δικτύων. Όπως φαίνεται και από το όνομα του (Simple Network Management Protocol) πρόκειται για ένα απλό πρωτόκολλο διαχείρισης δικτύων, το οποίο χρησιμοποιείται για τη διαχείριση μικρών αλλά και μεγαλύτερου μεγέθους δικτύων, σχεδιασμένο για το επίπεδο εφαρμογής. Χρησιμοποιεί UDP (User Datagram Protocol) πακέτα για την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των συσκευών που διαχειρίζεται. Οι πληροφορίες αυτές αναφέρονται σε διάφορα στοιχεία των συσκευών, όπως: κατάσταση στοιχείων συσκευής, υπερφόρτωση συσκευής, σφάλματα κα. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι ορίζει μια περιορισμένη και εύκολα πραγματοποιήσιμη βάση δεδομένων (ΜΙΒ), βαθμωτών μεταβλητών και διδιάστατων πινάκων, ενώ ορίζει και ένα πρωτόκολλο ώστε να επιτρέπει στο διαχειριστή να καθορίζει την τιμή των μεταβλητών της ΜΙΒ και σε ένα πράκτορα να εκδίδει αυτόνομα ειδοποιήσεις που λέγονται παγίδες (traps). H απλότητα που το διακρίνει είναι και ο λόγος για τον οποίο το συγκεκριμένο πρωτόκολλο έχει επικρατήσει, καταναλώνοντας μικρή υπολογιστική ισχύ και δικτυακούς πόρους. Το SNMP καταφέρνει και συγκεντρώνει τις πληροφορίες που χρειάζεται με ένα μικρό αριθμό εντολών και αυτό ισχύει για όλες τις συσκευές του δικτύου. Πάντως με τη μεγάλη δημοσιότητα του SNMP, άρχισαν να φαίνονται και τα μειονεκτήματα του τα οποία είχαν να κάνουν κυρίως με θέματα ασφάλειας. Έτσι το 1993 παρουσιάστηκε η δεύτερη έκδοση (SNMPv2), η οποία ήταν σαφώς βελτιωμένη σε σχέση με την πρώτη έκδοση και αργότερα η τρίτη έκδοση (SNMPv3). Η Αρχιτεκτονική της Διαχείρισης Δικτύου Το μοντέλο της διαχείρισης δικτύου το οποίο χρησιμοποιείται για τη διαχείριση δικτύου TCP/IP περιλαμβάνει τα ακόλουθα: Σταθμός Διαχείρισης Δικτύου - (Network Management Station -Manager) Διαχειριζόμενοι Πράκτορες - (Management Agents)

12 Bάση Δεδομένων Διαχείρισης Πληροφοριών - (Μanagement Information Base) Πρωτόκολλο διαχείρισης - (Network Management Protocol). Στις επόμενες παραγράφους θα αναπτυχθούν αναλυτικά τα παραπάνω τμήματα. Σταθμός Διαχείρισης Δικτύου (NMS) Πρόκειται για τον κεντρικό σταθμό από τον οποίο γίνεται και η κυρίως διαχείριση. Μπορεί να είναι ένα μεμονωμένο σύστημα, αλλά μπορούν να υπάρχουν και περισσότερα από ένα τέτοια συστήματα (κατανεμημένο σύστημα) για τον καταμερισμό των εργασιών σε ένα μεγάλο δίκτυο ή για εφεδρικούς λόγους. Στις παραπάνω περιπτώσεις, το διαλογικό περιβάλλον που παρουσιάζεται στο χρήστη του συνολικού συστήματος διαχείρισης, είναι γνωστό ως κονσόλα. Τις θέσεις αυτών των σταθμών κατέχουν, συνήθως, μεγάλοι σε δυνατότητες σταθμοί εργασίας, με μεγάλες οθόνες και αρκετή χωρητικότητα σε μνήμη. Ο σταθμός διαχείρισης πρέπει κατ ελάχιστον να αποτελείται από: Ένα σύνολο από εφαρμογές διαχείρισης για την ανάλυση δεδομένων και ανίχνευση σφαλμάτων/βλαβών, αφού τα ακατέργαστα δεδομένα δεν προσφέρουν καμιά ουσιαστική πληροφορία στο διαχειριστή για την κατάσταση και τη λειτουργικότητα του συστήματος. Ένα διαλογικό (συνήθως γραφικό) περιβάλλον για να επιβλέπει την κατάσταση του συστήματος αλλά και μεμονωμένων συσκευών, να μεταβάλλει τις παραμέτρους της κάθε συσκευής και να διαχειρίζεται καταστάσεις σφαλμάτων. Τη δυνατότητα εφαρμογής των απαιτήσεων του διαχειριστή σε πραγματική παρακολούθηση και έλεγχο των απομακρυσμένων στοιχείων του δικτύου. Μία βάση δεδομένων που θα είναι απόρροια όλων των ΜΙΒs των διαφόρων χαρακτηριστικών παραμέτρων των στοιχείων του δικτύου. Το SNMP μπορεί να υποστηρίξει τόσο κεντρική όσο και κατανεμημένη διαχείριση. Η δεύτερη περίπτωση της λειτουργίας του κατανεμημένου συστήματος παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη διαχείριση του δικτύου. Έτσι μερικά συστήματα λειτουργούν ταυτόχρονα τόσο στο ρόλο του διαχειριστή όσο και στο ρόλο του πράκτορα. Στη λειτουργία του σαν πράκτορας ένα τέτοιο σύστημα θα δέχεται εντολές από ένα ανώτερο σύστημα διαχείρισης. Κύρια δουλειά του κεντρικού σταθμού είναι να συλλέγει όλες τις πληροφορίες που έχουν συλλεχθεί από τις υπόλοιπες συσκευές του δικτύου και να τις παρουσιάζει στην κεντρική κονσόλα. Διαχειριζόμενοι Πράκτορες Μ αυτό τον όρο μπορούν να χαρακτηριστούν όλες οι συσκευές οι οποίες είναι συνδεδεμένες στο δίκτυο όπως π.χ. υπολογιστές, εκτυπωτές, επαναλήπτες (hub), δρομολογητές (router) κλπ. Αυτές οι συσκευές διαχειρίζονται από το σταθμό διαχείρισης δικτύου. Οι πράκτορες είναι εφοδιασμένοι με κατάλληλο λογισμικό. Σκοπός του κάθε πράκτορα είναι να αποκρίνεται σε διάφορες αιτήσεις του σταθμού διαχείρισης, ενώ μπορεί να ενημερώνει ασύγχρονα το σταθμό διαχείρισης για διάφορα γεγονότα.

13 Βάση Διαχείρισης Πληροφορίας (ΜΙΒ) Οι πόροι ενός δικτύου μπορούν να διαχειριστούν αν αναπαρασταθούν από αντικείμενα. Κάθε αντικείμενο είναι στην ουσία μια μεταβλητή που αναπαριστά ένα χαρακτηριστικό του διαχειριζόμενου πράκτορα. Η συλλογή των αντικειμένων αποτελεί τη βάση διαχείρισης πληροφορίας. Η καρδιά του πρωτοκόλλου SNMP είναι μια τοπική Βάση Δεδομένων Διαχείρισης η οποία περιλαμβάνει ορισμούς για τις διαχειριζόμενες συσκευές, τους πράκτορες οι οποίοι είναι διαθέσιμοι καθώς και τις αιτήσεις για τις πληροφορίες τις οποίες αυτοί έχουν δεχθεί. Όλες οι πληροφορίες οι οποίες χρειάζονται για τη διαχείριση μιας συγκεκριμένης συσκευής είναι αποθηκευμένες σε ένα αρχείο το οποίο είναι γνωστό ως «αρχείο Βάσης Διαχείρισης Πληροφορίας - MIB file». Αυτό το αρχείο είναι οργανωμένο ώστε να υπακούσει σε ένα γενικότερο πλαίσιο, το οποίο ονομάζεται Δομή των Πληροφοριών Διαχείρισης (Structure of Management Information SMI). Πρωτόκολλο Διαχείρισης Δικτύου (ΝΜΡ) Ο σταθμός εργασίας και οι πράκτορες είναι συνδεδεμένοι με το πρωτόκολλο διαχείρισης δικτύου. Το πρωτόκολλο που χρησιμοποιείται για τη διαχείριση των δικτύων TCP/IP είναι το SNMP. Το πρωτόκολλο αυτό στην πρώτη του έκδοση περιλαμβάνει τις εξής δυνατότητες: GET: Με αυτή την εντολή ο κεντρικός σταθμός μπορεί να ανακτήσει μια τιμή ενός αντικειμένου, από έναν πράκτορα. Έτσι ανακτάται η τιμή των διάφορων μεταβλητών, οι οποίες περιγράφουν την κατάσταση της συγκεκριμένης συσκευής. SET: Ο κεντρικός σταθμός με αυτή την εντολή θέτει την τιμή σε μια μεταβλητή και έτσι καθορίζει μια χαρακτηριστική τιμή μιας διαχειριζόμενης συσκευής. TRAP: Αυτή η εντολή χρησιμοποιείται μόνο από τον πράκτορα και ενημερώνει το σταθμό διαχείρισης ασύγχρονα για την πραγματοποίηση ενός γεγονότος.

14 Η Αρχιτεκτονική του Πρωτοκόλλου Διαχείρισης Δικτύου Το SNMP είναι σχεδιασμένο σαν πρωτόκολλο επιπέδου εφαρμογής ως μέρος της TCP/IP στοίβας πρωτοκόλλων. Λειτουργεί πάνω από το πρωτόκολλο UDP -User Datagram Protocol. Το παραπάνω διάγραμμα δίνει μια τυπική διαμόρφωση πρωτοκόλλων για το SNMP. Για ένα μεμονωμένο σταθμό διαχείρισης, η διαδικασία διαχειριστή ελέγχει την πρόσβαση στην κεντρική ΜΙΒ στο σταθμό διαχείρισης και παρέχει ένα φιλικό περιβάλλον διαχείρισης. Η διαδικασία διαχειριστή πετυχαίνει τη διαχείριση του δικτύου χρησιμοποιώντας το SNMP, που υλοποιείται πάνω από το UDP, IP και τα σχετικά πρωτόκολλα δικτύου (για παράδειγμα Ethernet, FDDI, X25 κλπ). Κάθε πράκτορας πρέπει επίσης να υλοποιήσει το SNMP, UDP, και ΙP. Επιπλέον, η διαδικασία πράκτορα μεταφράζει τα SNMP μηνύματα και ελέγχει την ΜΙΒ του πράκτορα. Η σκιασμένη περιοχή αντιπροσωπεύει το λειτουργικό περιβάλλον δηλαδή αυτό που είναι υπό διαχείριση. Το μη σκιασμένο τμήμα είναι βοηθητικό στη λειτουργία διαχείρισης του δικτύου.

15 Το παραπάνω διάγραμμα δίνει μια πιο λεπτομερή εικόνα του SNMP. Από το σταθμό διαχείρισης εκδίδονται τρεις τύποι μηνυμάτων από τις εφαρμογές διαχείρισης: Get Request, GetNextRequest και SetRequest. Οι πρώτες δύο είναι παραλλαγές της λειτουργίας Get. Για όλα τα μηνύματα στέλνεται από τον πράκτορα επιβεβαίωση λήψης με τη μορφή μηνύματος GetResponse το οποίο στέλνεται στην εφαρμογή διαχείρισης. Επίσης ένας πράκτορας μπορεί να εκδώσει ένα μήνυμα παγίδα σε απόκριση κάποιου γεγονότος το οποίο επηρεάζει την ΜΙΒ και τους διαχειριζόμενους πόρους. Επειδή το SNMP βασίζεται στο UDP το οποίο είναι χωρίς σύνδεση (connectionless) πρωτόκολλο και το SNMP είναι πρωτόκολλο χωρίς σύνδεση δηλαδή καμία τρέχουσα σύνδεση ανάμεσα στο σταθμό διαχείρισης και τους πράκτορες του δεν εγκαθίσταται. Σε αντίθεση κάθε ανταλλαγή είναι και μια μεμονωμένη ενέργεια ανάμεσα στο σταθμό και τους πράκτορες του. Αναφορές κατ Απαίτηση του Διαχειριστή εξαιτίας Παγίδων Εάν ένας σταθμός διαχείρισης είναι υπεύθυνος για ένα μεγάλο αριθμό πρακτόρων και αν κάθε πράκτορας έχει πολλά αντικείμενα τότε δεν συμφέρει στο σταθμό διαχείρισης να ζητά περιοδικά αναφορές κατ απαίτηση από τους πράκτορες. Σε αντίθεση το SNMP και η συσχετιζόμενη ΜΙΒ είναι σχεδιασμένα έτσι ώστε να χρησιμοποιείται η τεχνική αναφορές κατ απαίτηση εξαιτίας παγίδων. Η τεχνική περιγράφεται ως εξής: Σε κάποιο αρχικό χρόνο και σε τακτά διαστήματα (πχ. μια φορά την ημέρα) ο σταθμός διαχείρισης μπορεί να ζητήσει από τους πράκτορες του μερικές σημαντικές πληροφορίες (πχ. χαρακτηριστικά διασύνδεσης) και ίσως κάποια στατιστικά στοιχεία (πχ. μέσος όρος πακέτων που στέλνονται και λαμβάνονται από κάθε κόμβο για δεδομένη χρονική περίοδο). Μετά από αυτήν την απαίτηση ο σταθμός διαχείρισης σιωπά

16 και ο κάθε πράκτορας είναι υπεύθυνος να στείλει κάποια αναφορά όταν συμβεί κάποιο μη συνηθισμένο γεγονός (πχ. επανεκκίνηση πράκτορα, μια σύνδεση δεν απαντά κλπ). Αυτά τα γεγονότα στα SNMP μηνύματα ονομάζονται παγίδες. Όταν συμβεί κάποιο γεγονός τότε ο σταθμός διαχείρισης εκτελεί κάποιες ενέργειες, ζητώντας αναφορές κατ απαίτηση από τον πράκτορα που έχει αναφέρει το γεγονός καθώς και από τους γειτονικούς του για να εντοπίσει το πρόβλημα και να αντλήσει χρήσιμες πληροφορίες. Οι αναφορές κατ απαίτηση εξαιτίας παγίδων μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της κυκλοφορίας διαχειριστικών πληροφοριών στο δίκτυο και να εξοικονομήσουν χρόνο επεξεργασίας στους πράκτορες. Ενδιάμεσοι ή Μεσολαβητές Η χρήση του SNMP απαιτεί ότι όλοι οι πράκτορες υποστηρίζουν κοινό πρωτόκολλο (UDP, IP). Αυτό περιορίζει την απευθείας διαχείριση συσκευών όπως είναι οι γέφυρες, τα modems κλπ. που δεν υποστηρίζουν κανένα τμήμα του TCP/IP. Επίσης μπορεί να υπάρχουν αρκετά συστήματα που δεν υποστηρίζουν TCP/IP και για τα οποία δεν κρίνεται σκόπιμο να επιβαρυνθούν με το SNMP, και την ΜΙΒ. Στη περίπτωση στην οποία έχουμε τέτοιες συσκευές, χρησιμοποιούμε εκτός των παραπάνω απλών πρακτόρων και τους πιο σύνθετους που τους χαρακτηρίσαμε ως ενδιάμεσους ή μεσολαβητές. Οι πράκτορες αυτοί έχουν τα εξής πλεονεκτήματα: διαχειρίζονται διάφορες συσκευές χρησιμοποιώντας εικονικά οποιοδήποτε πρωτόκολλο. Οι ενδιάμεσοι πράκτορες επικοινωνούν με τον απομακρυσμένο σταθμό εργασίας. Σ αυτή την περίπτωση οι ενδιάμεσοι πράκτορες έχουν σαν σκοπό να μετατρέψουν το μήνυμα το οποίο μεταφέρεται σε εκείνο το πρωτόκολλο το οποίο καταλαβαίνουν οι υπό διαχείριση συσκευές. Ο ενδιάμεσος πράκτορας μπορεί να δώσει τη δυνατότητα ώστε το σύστημα να έχει πρόσβαση σε περισσότερες από μια συσκευές. Έτσι ο κεντρικός σταθμός μπορεί να επικοινωνήσει με έναν πράκτορα για να διαχειριστεί μέσω αυτού ένα σύνολο από συσκευές που ελέγχονται από τον παραπάνω πράκτορα. Έτσι στην περίπτωση που ο πράκτορας αυτός βρίσκεται σε διαφορετικό υποδίκτυο από τον κεντρικό σταθμό διαχείρισης μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα πλεονεκτήματα που παρέχει μια τέτοια υποδομή. Ο ενδιάμεσος πράκτορας θα αναλάβει τη χαμηλού επιπέδου λειτουργία που έχει να κάνει με τη συλλογή δεδομένων από τις συσκευές τις οποίες αυτός μπορεί να διαχειριστεί. Έτσι μεταξύ των διαφόρων πρακτόρων των απομακρυσμένων υποδικτύων και του σταθμού διαχείρισης πραγματοποιείται η ελάχιστη δυνατή κυκλοφορία δεδομένων, ενώ ο κεντρικός σταθμός κατά κάποιο τρόπο αποφεύγει την άμεση επικοινωνία με όλα τα στοιχεία του δικτύου. Αυτή η δομή του δικτύου είναι πολύ διαδεδομένη γιατί παρέχει μια πιο γρήγορη απάντηση σε αποτυχίες του δικτύου ή απρόσμενα γεγονότα, αλλά πρέπει να αναφερθεί ότι περιορίζονται σε τοπική αριστοποίηση ενώ γενικά είναι πιο πολύπλοκη στην ανάπτυξη και διατήρηση του συστήματος του δικτύου. Το παρακάτω διάγραμμα δίνει τον τύπο της αρχιτεκτονικής του πρωτοκόλλου με τη χρήση ενδιάμεσου ή μεσολαβητή:

17

18 Διαμόρφωση της Ονοματολογίας (DNS ή WINS) Τα Βασικά για τα Domain Names Αν και οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει και γνωρίζουμε τα domain names (ονόματα περιοχής ή ονόματα χώρου στα ελληνικά), πολύ λίγοι είναι αυτοί που κατανοούν τις λεπτομέρειες που κρύβονται σ' αυτά. Και βέβαια όλα αυτά μέχρις ότου προκύψει η ανάγκη για τη δημιουργία ενός δικού μας δικτυακού τύπου (Web site). Ένα domain name είναι στην ουσία μια διεύθυνση ενός δικτυακού τόπου (Web site address). Για παράδειγμα, το florina.gr είναι η διεύθυνση (address) του δικτυακού τόπου (Web site) της Νομαρχίας Φλώρινας, αλλά είναι και το domain name του site. Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι ολόκληρη η διεύθυνση Web, δηλ. η είναι γνωστή ως URL (Uniform Resource Locator), που αποδίδεται στα ελληνικά με τον όρο Ομοιόμορφος Εντοπιστής Πόρων. Υπάρχουν τρία επίπεδα ή στρώματα (levels) των domain names. Το πρώτο επίπεδο, που θα το δούμε αναλυτικά παρακάτω, είναι το τμήμα (μέρος ή και κομμάτι) της επέκτασης (extension) του ονόματος, δηλ. το.gr ή το.com κοκ. Το δεύτερο επίπεδο είναι το florina.gr και το τρίτο επίπεδο είναι το Τα Top-Level Domains Η επέκταση (extension) ενός domain name είναι γνωστή ως top-level domain (TLD), και οι επεκτάσεις αυτές διαιρούνται σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες : Τα generic top-level domains (gtld), Τα country code top-level domains (cctld) και Τα infrastructure top-level domains. Τα generic (γενικής χρήσης) top-level domains είναι αυτά που βλέπουμε πιο συχνά στο Web :.com (αρχικά προοριζόταν για χρήση από εμπορικούς οργανισμούς αλλά σήμερα είναι διαθέσιμο στον οποιονδήποτε)..net (αρχικά προοριζόταν για χρήση από sites που είχαν άμεση σχέση με το Internet αλλά σήμερα είναι διαθέσιμο στον οποιονδήποτε)..org (αρχικά προοριζόταν για χρήση από μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς αλλά σήμερα είναι διαθέσιμο στον οποιονδήποτε)..edu (χρησιμοποιείται από εκπαιδευτικούς οργανισμούς)..gov (είναι δεσμευμένο για τις υπηρεσίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ)..mil (είναι δεσμευμένο για τις στρατιωτικές υπηρεσίες των ΗΠΑ)..int (είναι δεσμευμένο για διεθνείς οργανισμούς που έχουν ιδρυθεί βάσει συνθηκών, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση ή και η Διεθνής Ένωση Τηλεπικοινωνιών ITU (είναι δεσμευμένο για τα μέλη της βιομηχανίας αερομεταφορών)..biz (για χρήση μόνο από επιχειρήσεις)..coop (είναι δεσμευμένο για συνεταιριστικές επιχειρήσεις)..info (για επιχειρήσεις που παρέχουν πληροφορίες)..museum (είναι δεσμευμένο για μουσεία)..name (είναι δεσμευμένο για ανεξάρτητα άτομα).

19 .pro (αναπτύσσεται για επαγγελματίες). Τα country top-level domains είναι τα δύο γράμματα που ξεχωρίζουν μια χώρα ή μια εξαρτημένη περιοχή. Για παράδειγμα, στη διεύθυνση το.gr παριστάνει την Ελλάδα. Μπορούμε να βρούμε μια λίστα μ' όλους τους κωδικούς των κρατών του κόσμου στο Web site του οργανισμού IANA ( Ο IANA (Internet Assigned Numbers Authority) ( είναι ένας διεθνής οργανισμός που επιβλέπει την κατανομή όλων των TLD's. Τέλος, το top-level domain infrastructure περιορίζεται μόνο στο extension.arpa και χρησιμοποιείται αποκλειστικά για θέματα υποδομής του Internet. Η Μορφή των Domain Names Τα domain names πρέπει να αποτελούνται από δύο χαρακτήρες τουλάχιστον και όχι περισσότερους από 63 χαρακτήρες, εκτός του top level domain. Οι χαρακτήρες μπορούν να περιέχουν οποιονδήποτε συνδυασμό από γράμματα, ψηφία ή το σύμβολο. Ο πρώτος και ο τελευταίος χαρακτήρας δεν μπορεί να είναι το σύμβολο. Στα domain names δεν ξεχωρίζουν τα πεζά από τα κεφαλαία γράμματα (not case-sensitive), δηλ. το florina.gr θα είναι το ίδιο με το Florina.gr. Η Καταχώρηση των Domain Names Για να μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε ένα domain name, θα πρέπει αυτό να καταχωρηθεί σ' ένα μητρώο (registry). Ο ICANN διατηρεί μια λίστα (κατάλογο) όλων των εξουσιοδοτημένων καταχωρητών (registrars), δηλ. εταιρειών ή και υπηρεσιών που είναι εξουσοδιοτημένες να εκχωρούν domains names σε τρίτους, δηλ. σε ιδιώτες, εταιρείες ή και υπηρεσίες. Ένα domain name καταχωρείται για μια καθορισμένη χρονική περίοδο, όπως για παράδειγμα για έναν χρόνο, με μέγιστο τα δέκα χρόνια, και ανανεώνεται σε μια τακτική βάση. Όταν πληρώνουμε για να αποκτήσουμε ένα domain name, αυτό θα ανήκει μόνο σε μας για την καθορισμένη χρονική περίοδο. Όσο συνεχίζουμε να το ανανεώνουμε έγκαιρα, θα εξακολουθεί να ανήκει σε μας. Θα πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι αν δεν ανανεώσουμε το domain name που μας έχει εκχωρηθεί, αυτό θα μπορεί μετά να καταχωρηθεί σ οποιονδήποτε άλλον για δική του χρήση. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας καταχώρησης ενός domain name, μπορεί να ερωτηθούμε για διάφορα στοιχεία, τεχνικά ή και διοικητικά. Η καταχώρηση του δικού μας domain name θα είναι διαθέσιμη στο κοινό σε μια βάση δεδομένων που αποκαλείται "whois", η οποία συντηρείται από τον οργανισμό ICANN. Τα στοιχεία αυτά είναι τοποθετημένα σε κατηγορίες ώστε να είναι διαθέσιμα όταν χρειασθεί, όπως όταν παρουσιασθούν τεχνικά προβλήματα ή παραβίαση του copyright κλπ.

20 Οι DNS Servers Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της καταχώρησης θα ερωτηθούμε για το πού θα θέλουμε να "δείχνει" το domain name. Πρόκειται στην ουσία για την IP διεύθυνση (IP address) του Web server όπου θα φιλοξενηθεί το Web site μας και θα πρέπει να υπάρχει ένας πρωτεύον (primary) και ένας δευτερεύον (secondary) DNS server, όπου θα καταχωρηθεί αυτή η IP διεύθυνση. Μπορούμε να πάρουμε αυτές τις πληροφορίες (στοιχεία) από την εταιρεία στην οποία θα κάνουμε Web hosting, που είναι πολύ πιθανό να είναι η ίδια με την εταιρεία ISP στην οποία είμαστε συνδρομητές. Μπορεί να υπάρχει επίσης μια λίστα και από άλλους προαιρετικούς servers. Συνήθως χρειάζονται ώρες για να στηθεί και να είναι διαθέσιμο ένα domain name στο Web. Ένα domain name δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ψευδώνυμο (alias) για την IP διεύθυνση του δικού μας Web site. Μπορεί επίσης να αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο στο να μπορέσουμε να προωθήσουμε (marketing) το Web site μας. Η καλύτερη επιλογή είναι να χρησιμοποιήσουμε ως domain name το όνομα της εταιρείας μας ή κάποια παραλλαγή του και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για τη δική μας διεύθυνση στο Διαδίκτυο (Web address) και θα πρέπει συνεπώς να μας βρίσκουν εύκολα οι πελάτες μας.