τον εκσυγχρονισμό και τη διεύρυνση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου της χώρας.

Transcript

1 Συζητάμε σήμερα για το ποιος κλείνει τα εργοστάσια αλλά αξίζει πρώτα να σκεφτούμε ποιος και γιατί ανοίγει τα εργοστάσια. Δηλαδή με ποιο κίνητρο επενδύει ένας βιομήχανος σε ένα συγκεκριμένο κλάδο, ποιος είναι ο σκοπός της παραγωγής, με τι κριτήρια παράγεται ένα εμπόρευμα. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μαρξιστής για να καταλάβει ότι οι βιομήχανοι δεν επενδύουν τα κεφάλαιά τους «για το καλό του τόπου», για να δίνουν δουλειά στους εργαζόμενους ή για να ικανοποιούν λαϊκές ανάγκες. Μοναδικό κίνητρο και στόχος ενός βιομήχανου, ενός μονοπωλίου για να επενδύσει είναι το κέρδος. Δεν τον ενδιαφέρει τι εμπόρευμα θα παράγει και τι ανάγκες θα εξυπηρετήσει αλλά τι θα κερδίσει από αυτό, πως ολοένα θα πετυχαίνει την αύξηση του ποσοστού κέρδους. Με την εξέλιξη του καπιταλισμού και την πρόοδο της τεχνολογίας παράγονται όλο και πιο φθηνά εμπορεύματα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να πέφτει το ποσοστό κέρδους κάθε καπιταλιστή παρότι βελτιώνοντας την τεχνική αποσκοπεί σε όσο το δυνατόν περισσότερα κέρδη. Με την τεχνική πρόοδο ολοένα και αντικαθίστανται εργάτες με μηχανές κι εφόσον ταυτόχρονα δεν μειώνεται ο χρόνος εργασίας οδηγείται στην αύξηση της ανεργίας που ασκεί πίεση στην αγορά εργασίας. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στους επιχειρηματίες να ελαττώνουν το μισθό της εργασίας αφού αυξάνουν την εντατικοποίηση και κάποιες φορές να τον φτάνουν και πιο κάτω από την αξία της εργατικής δύναμης. Γι αυτόν το λόγο λέμε ότι η ανεργία είναι σύμφυτη με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ότι δεν εμφανίζεται μόνο την περίοδο της κρίσης, αλλά υπάρχει και στην φάση της ανάπτυξης, αφού ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί ανέργους ανάλογα με το συμφέρον του. Γι αυτό βλέπουμε επιχειρήσεις να σταματάνε τη δραστηριότητά τους σε έναν κλάδο και να επενδύουν σε έναν άλλο που τον θεωρούν πιο κερδοφόρο. Αυτό το ανελέητο κυνήγι και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια τα οδηγεί να ψάχνουν τις καταλληλότερες συνθήκες για να «ρίξουν» τα κεφάλαιά τους. Όχι μόνο προσπαθούν να ρίχνουν τα μεροκάματα αλλά εξετάζουν κι άλλες παραμέτρους για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη κερδοφορία, όπως για παράδειγμα αν σε μία χώρα υπάρχει καλύτερο δίκτυο μεταφορών, μεγαλύτερη αγορά που απευθύνεται το εμπόρευμα να πουληθεί, αν σε κάποια πόλη επιδοτείται μια τέτοια επένδυση κλπ. Στον καπιταλισμό οι βιομηχανίες δεν παράγουν με σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αλλά με σκοπό να αυξάνεται το κέρδος του ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής. Οι βιομήχανοι δεν έχουν συναισθηματισμούς, όταν βλέπουν τα επιτελεία τους ότι πέφτει το ποσοστό κέρδους βάζουν λουκέτο στα εργοστάσια και είτε τα πάνε στο εξωτερικό είτε σπρώχνουν τα λεφτά τους σε κλάδους που θα κερδίσουν περισσότερα. Είναι πολλά τα παραδείγματα πολυκλαδικών μονοπωλίων που κλείνουν με τεράστια ευκολία τα εργοστάσια τους και τις επιχειρήσεις τους σε ένα κλάδο και μεταπηδούν σε άλλο πετώντας στο δρόμο τους εργαζόμενους μόνο και μόνο για να πετύχουν την μεγιστοποίηση του κέρδους. Καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις στο όνομα της δικιάς τους ευημερίας και ανάπτυξης. Πολλοί λένε ότι τα εργοστάσια τα κλείνουν οι απεργίες, οι αυξημένες απαιτήσεις των εργαζομένων, οι συνδικαλιστές, η κρίση που έχει κάνει τους ανθρώπους να ψωνίζουν λιγότερα προϊόντα. Οι καπιταλιστές και το σύστημα τους είναι οι υπεύθυνοι που κλείνουν τα εργοστάσια.

2 Ούτε οι δίκαιοι αγώνες των εργαζομένων φταίνε, ούτε τα ψηλά μεροκάματα, ούτε η μεγάλη φορολογία όπως λένε. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εργοστασίων που έκλεισαν είτε μέσα στην κρίση είτε πριν από αυτή. Άλλα που δεν είχαν γίνει απεργίες και άλλα που οι εργαζόμενοι είχαν βάλει πλάτη στις απαιτήσεις της εργοδοσίας για μείωση μισθών και παρ όλα αυτά έκλεισαν. Για παράδειγμα στην «Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία», οι εργάτες δεν εμπόδισαν τα «λουκέτα» στα εργοστάσια όταν δέχτηκαν τις σταδιακές απολύσεις εκατοντάδων συναδέλφων τους όπως τους καλούσαν οι δυνάμεις των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ στα σωματεία τους. Διαψεύδοντας όσους έλεγαν ότι αν μειωθεί το προσωπικό θα σωθεί η εταιρεία, ο Λαναράς και πέταξε στο δρόμο ένα σωρό κόσμο και μετέφερε τον κύριο όγκο της παραγωγής σε άλλες βαλκανικές χώρες. Μήπως ο ελληνικός λαός δεν είχε ή δεν έχει ανάγκη από ρούχα; Γιατί σήμερα η Βόρεια Ελλάδα να είναι γεμάτη ερειπωμένα κλωστήρια και μια ολόκληρη χώρα με παράδοση μάλιστα στην κτηνοτροφία (άρα με διαθέσιμες πρώτες ύλες) να κάνει εισαγωγές σε είδη ιματισμού; Γιατί, πολύ απλά, όταν η πορεία ενός εργοστασίου ελέγχεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία αυτό μπορεί να κλείσει, να συρρικνωθεί, να μεταφερθεί ή να αλλάξει χρήση ανεξάρτητα από το αν χρειάζεται ανοιχτό για να ικανοποιεί υπαρκτές ανάγκες ή από το αν έτσι οδηγούνται στην ανεργία ένα σωρό εργαζόμενοι. Είναι χαρακτηριστικό πως την εποχή που η GOOD YEAR έκλεινε το εργοστάσιό της στη Θεσσαλονίκη, στέλεχος μιας άλλης βιομηχανίας ελαστικών, της PIRELLI (που αργότερα επίσης έκλεισε), δήλωνε σε οικονομική εφημερίδα: «Σήμερα δεν πρέπει να λέμε ότι το κόστος εργασίας στην Ελλάδα είναι υψηλό και γι' αυτό η παραγωγή δε συμφέρει εδώ, αλλά να λέμε ότι το κόστος αυτό είναι αλλού χαμηλότερο σε σχέση με το ελληνικό και γι' αυτό συμφέρει η παραγωγή αλλού». Δηλαδή: Πρέπει να τσακιστούν τα εργατικά δικαιώματα για να δελεάζονται οι επιχειρήσεις και να μη φεύγουν. Ένα ξεχωριστό παράδειγμα είναι η εταιρία "Nutriart" που περιελάμβανε τα εργοστάσια ΚΑΤΣΕΛΗΣ, Πλάζα, Αλλατίνη, η οποία τις μέρες που κατέθετε αίτηση πτώχευσης, ο όμιλος προχώρησε στη δημιουργία ναυτιλιακής εταιρείας με επενδύσεις της τάξης των , ολοκλήρωσε εξαγορά επιχείρησης ηλεκτρικών λαμπτήρων στην Ιταλία, προωθεί επενδύσεις στον τομέα της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, και ο ιδιοκτήτης του ομίλου, κ. Δαυίδ, τοποθετείται μη εκτελεστικός πρόεδρος στη Eurobank, εγκαινιάζοντας ενδεχόμενα μια καινούργια μορφή συμμετοχής του στον τομέα των τραπεζών. Τα τελευταία χρόνια, αλλά και πολύ πριν εκδηλωθεί η καπιταλιστική κρίση, κλείνουν εργοστάσια και συρρικνώνονται κλάδοι συνδεδεμένοι με βασικές ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, οι οποίες θα μπορούσαν να ικανοποιούνται με αξιοποίηση και ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων, της τεχνογνωσίας, του ανθρώπινου δυναμικού, του ορυκτού πλούτου κτλ. της χώρας. Η «SIEMENS HELLAS» έβαλε «λουκέτο» (το 2008) στη Θεσσαλονίκη, αφήνοντας χωρίς μεροκάματο πάνω από 400 οικογένειες, όχι επειδή έφταιγαν οι εργάτες αλλά γιατί οι ιδιοκτήτες αποφάσισαν να αποσυρθούν από το συγκεκριμένο κλάδο. Έτσι, όμως, έκλεισε μια σημαντική βιομηχανική μονάδα (παραγωγής τηλεπικοινωνιακού υλικού), μια βιομηχανία δηλαδή χρήσιμη για

3 τον εκσυγχρονισμό και τη διεύρυνση του τηλεπικοινωνιακού δικτύου της χώρας. Άλλο ένα παράδειγμα, που μας δείχνει οτι τα εργοστάσια δεν έκλειναν μόνο κατά την περίοδο της κρίσης είναι η MISKO, η οποία κατείχε την πρώτη θέση στις βιομηχανίες ζυμαρικών με ποσοστό 34%. Έκλεισε (το 1999) στην Πάτρα, όχι γιατί σταμάτησε η λαϊκή οικογένεια να καταναλώνει ζυμαρικά ούτε γιατί κρίθηκε ότι η χώρα έχει όσες βιομηχανίες τροφίμων χρειάζεται, αλλά γιατί όταν εξαγοράστηκε από την ιταλική BARILLA οι νέοι ιδιοκτήτες έκριναν πιο συμφέρον για την ανταγωνιστικότητά τους να μεταφέρουν την παραγωγική δραστηριότητα εκτός χώρας. Η εταιρία «Φριγκογκλάς» απέλυσε (το 2009) το 44% του προσωπικού ( όπου σχεδόν 100 εργάτες έμειναν άνεργοι) χωρίς ωστόσο το αντικείμενό της να δικαιολογεί μείωση της παραγωγής. Με την έννοια ότι έφτιαχνε επαγγελματικά ψυγεία, δηλαδή προϊόντα απαραίτητα σε μια σειρά άλλους κλάδους όπως Τρόφιμα - Ποτά και Τουρισμό Επισιτισμό. Στον κλάδο του φαρμάκου ο όμιλος ALAPIS, του Λαυρεντιάδη, έβαλε λουκέτο σε επιχειρήσεις του, σε εργοστάσια και αποθήκες σε Αττική, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Γιάννενα, Πελοπόννησο και αλλού, αφήνοντας άνεργους 500 εργαζόμενους, επειδή η μητρική εταιρεία κήρυξε πτώχευση με δικαστική απόφαση. Αξίζει να πούμε ότι είχε απολυθεί το μισό προσωπικό, άλλοι είχαν βγει σε διαθεσιμότητα, ενώ όλοι είχαν υποστεί μειώσεις μισθών ως και 30%. Είναι χαρακτηριστικό ότι το επιχειρησιακό σωματείο που ήταν στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό,τι μπορούσε για να μην διεκδικήσουν αγωνιστικά οι εργαζόμενοι το να μη χάσουν τη δουλειά τους και τα δεδουλευμένα τους. Κατάφερε να τους αποπροσανατολίσει στέλνοντας τους σε εργατολόγους και δικηγόρους και συκοφαντώντας το κλαδικό συνδικάτο του Φαρμάκου. Στον ίδιο κλάδο πολυεθνικές όπως η Glaxo Smith Kline και η Bristol Myers Squibb από τη δεκαετία του 90 ακόμα έκλεισαν την παραγωγή τους στην Ελλάδα και ακολούθως πραγματοποίησαν μια σειρά αναδιαρθρώσεις που οδήγησαν στο να χαθούν πάρα πολλές θέσεις εργασίας. Είναι κι αυτό μια από τις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Τα λουκέτα σε χρήσιμες παραγωγικές μονάδες για το λαό είναι ανάπτυξη για τους καπιταλιστές και καταστροφή για τους εργάτες. Είναι χαρακτηριστικό σε κυριακάτικη εφημερίδα, ο πρώην επικεφαλής της ΔΕΗ και αντιπρόεδρος του ΙΟΒΕ, παρεμβαίνοντας στο ζήτημα του κόστους της Ενέργειας για τη βιομηχανία και τη «διένεξη» που έχει ξεσπάσει γράφει: «... Αποτελεσματική αναδιάρθρωση σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι επιχειρήσεις που δεν προσθέτουν αλλά αφαιρούν αξία από την οικονομία, ανεξάρτητα από το πόσο σημαντικές υπήρξαν στο παρελθόν, πρέπει ή να αλλάξουν και να δραστηριοποιηθούν σε άλλους τομείς ή να κλείσουν...». Αντίστοιχα, δεν ήταν οι εργάτες που υπονόμευσαν μια σειρά σημαντικές παραγωγικές μονάδες και δραστηριότητες της χώρας, όπως τα ναυπηγεία. Συγκεκριμένα, στα ναυπηγεία λένε ότι οι μισθοί είναι μεγάλοι εδώ στην Ελλάδα και γι αυτό κλείνουν. Δηλαδή πάνε τα καράβια για ναυπήγηση στην Γερμανία επειδή οι μισθοί είναι μικρότεροι; Το αντίθετο συμβαίνει. Για ακόμα μια φορά φαίνεται ότι ο λόγος που κλείνουν τα εργοστάσια ήταν και είναι η αναρχία στην παραγωγή. Ήταν και είναι οι κεφαλαιοκράτες που αφού η τάξη τους έχει τα μέσα παραγωγής στην ιδιοκτησία της και την εξουσία στα χέρια της, μπορούν να κατευθύνουν τα κεφάλαιά τους σε όποιον κλάδο, όποια χώρα, γενικά όποιες συνθήκες τους προσφέρει το μεγαλύτερο κέρδος, ψάχνοντας για φτηνούς εργάτες. Μην ξεχνάμε το κλείσιμο των δυο εργοστασίων ζάχαρης, που ανακοίνωσε η διοίκηση της

4 Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Πρόκειται για παραγωγή ενός προϊόντος που καταναλώνεται άμεσα από κάθε σπίτι, χρησιμοποιείται στη μεταποίηση (αναψυκτικά, ζαχαροπλαστική κ.α.), έχει πολύ μακρά διάρκεια ζωής, παράγει χρήσιμα παραπροϊόντα (μελάσα, ζωοτροφές, οινόπνευμα, βιοκαύσιμο κ.ά.), εξασφαλίζει θέσεις εργασίας. Και όμως, σταδιακά η καλλιέργεια και η παραγωγή περιορίζεται, συρρικνώνεται, οδηγείται στην καταστροφή από την εφαρμογή του Κανονισμού Ζάχαρης της ΕΕ, με την εγκληματική συνεργασία και συμβολή των ελληνικών κυβερνήσεων. Δημιουργώντας όλους τους όρους και προϋποθέσεις για απολύσεις, ανεργία, καταστροφή παραγωγικών δομών και δυνατοτήτων της χώρας, εξασφαλίζοντας φτώχεια και δυστυχία σε λαϊκά στρώματα. Οι κανονισμοί της ΚΑΠ είναι αυτοί που οδήγησαν τη βιομηχανία ζάχαρης στον γκρεμό. Χαρακτηριστικά, ο Ιωάννης Δριβελέγκας (υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων) είπε: «Είναι η απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης και, μάλιστα, έχει υπογραφεί συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ενωση, έχουμε πάρει χρήματα, για να αποξηλωθούν τα δύο εργοστάσια. Είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε την απόφαση της ελληνικής Κυβέρνησης, άσχετα αν το υπέγραψε η Νέα Δημοκρατία»(πρακτικά της Βουλής 14/10/2011). Ας μην ξεχνάμε βέβαια και τον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών, που όλοι οι μηχανισμοί της αστικής τάξης είχαν ενεργοποιηθεί προκειμένου να σπάσει η απεργία τους! Από τα ΜΜΕ που έριχναν λάσπη καθημερινά, από τα αστικά κόμματα στο κοινοβούλιο και σε ανακοινώσεις, από τα ΜΑΤ που επιστρατεύτηκαν για να τους βάλουν για δουλειά. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί στην ιστοσελίδα της Χ.Α η δήλωση τους ότι «Η πρόταση της "Ελληνικής Χαλυβουργίας" προς τους εργαζόμενους ( για μείωση ωρών εργασίας και μισθών) ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά». Αυτοί που φώναζαν καθημερινά «πως το ΠΑΜΕ θέλει το εργοστάσιο κλειστό» θα θέλαμε να ξέρουμε τι έχουν να πουν για τις εξελίξεις στις χαλυβουργίες και στον κλάδο του μετάλλου συνολικά. Οι συνάδελφοι των ηρωικών χαλυβουργών στο Βόλο αλλά και οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργικής δεν είχαν κάνει ούτε μια μέρα απεργία κι όμως 6 μήνες μετά οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία στο Βόλο ήρθαν αντιμέτωποι με νέα επίθεση στα δικαιώματα τους, όταν στο διπλανό εργοστάσιο της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα οι περικοπές στο προσωπικό απέκτησαν μορφή χιονοστιβάδας. Η Χαλυβουργία ως κλάδος όχι μόνο δε δικαιολογεί κλείσιμο εργοστασίων, αλλά επιβάλλει σχεδιασμό ώστε να αναπτυχθεί και να στηρίξει με τη σειρά της την ανάπτυξη διαφόρων ακόμα κλάδων. Ο χάλυβας ως υλικό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ευρέως στις Κατασκευές, για κατοικίες, αλλά και οδικά έργα. Ποιο είναι το πρόβλημα; Οτι σήμερα τα χαλυβουργεία είναι στα χέρια διαφόρων σαν τον Μάνεση, οι οποίοι, μέσα στην καπιταλιστική αγορά, κυνηγούν το μέγιστο κέρδος. Με αποτέλεσμα, να κλείνουν / ανοίγουν επιχειρήσεις, να απολύουν / προσλαμβάνουν εργαζόμενους όχι με βάση τις απαιτήσεις των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών, αλλά με βάση το δικό τους συμφέρον. Η λίστα των εργοστασίων που έκλεισαν τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι ατέλειωτη. Τα εργοστάσια της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας (Λαναράς), τα εργοστάσια των λιπασμάτων, τα εργοστάσια της ζάχαρης, η ΝΤΑΪΑΜΟΝ ΕΛΛΑΣ, η ΤΡΙΟΥΜΦ, η Σισερ Παλκο, η «ΦΛΩΡΑ, ο Κατσέλης στη Θεσσαλονίκη, η «Ιντεάλ Στάνταρ», η επιχείρηση FOCO, η ΣΙΔΕΝΟΡ, τα ναυπηγεία του Σκαραμαγκά, η Σόφτεξ στη Δράμα, τα μεταλλεία Κασσάνδρας, η «Κατερίνα» στην Πιερία, η «Μπιάνκα Παγγαίου» στην Καβάλα, η «Πίνδος» στα Γρεβενά, η «Φλώρινα Χωναίος» στη Θεσσαλονίκη, η «Τρικολάν» στη Νάουσα, η «Καματάκης ΑΤΕΕ» στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, η «ΑΝΚΕΡ» στον Έβρο, η «ΚΑΛΤΟΝ» στη Θεσσαλονίκη, το «Καπνεργοστάσιο Μιχαηλίδη» στην Ξάνθη, ο Όμιλος Ηλιάδη» (ΚΟΡΤΑΓΚ, ΗΛΤΕΞ, Βαφεία Σίνδου και Κιλκίς) σε Θεσσαλονίκη-Πιερία και στο Κιλκίς, η «ΚΟΝΤΗ», η «ΒΙΟΣΟΛ» στη Μαγνησία, είναι μερικές μόνο από τις μεγάλες επιχειρήσεις που έστειλαν

5 στον ΟΑΕΔ χιλιάδες εργαζόμενους. Οι παραπάνω επιχειρήσεις, που σταμάτησαν την παραγωγή του τα τελευταία χρόνια με αποτέλεσμα να εξοστρακιστούν στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενοι δεν έκλεισαν από τους δήθεν «μαξιμαλισμούς» και τους αγώνες των εργαζόμενων. Τα προϊόντα που παρήγαγαν δεν έπαψαν ποτέ να είναι απαραίτητα με βάση τις κοινωνικές ανάγκες, δε μειώθηκε η ζήτησή τους στην αγορά. Θα πει κάποιος ότι αυτά είναι ελληνικό φαινόμενο, ότι είναι λόγω της κρίσης. Όμως αυτό δεν ισχύει. Την ίδια κατάσταση αντιμετωπίζουν οι εργάτες και σε άλλες χώρες. Αυτό επιβεβαιώνεται και από χώρες που η οικονομία τους έχει τροχιά ανάπτυξης, όμως οι εργάτες δεν μπορούν να βρουν δουλειά και οι στρατιές ανέργων όλο και μεγαλώνουν. Για παράδειγμα, οι χιλιάδες περικοπές στη Νοkia, η οποία αποφάσισε να κλείσει το εργοστάσιο στην περιοχή της Ρουμανίας στο τέλος του 2011 με αποτέλεσμα απώλεια 2200 θέσεων εργασίας. Η Nokia αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τις αγορές της Ασίας για να παράγει τα κινητά της αφού όπως δήλωσε η εταιρεία, τα Ασιατικά εργοστάσια παρέχουν μεγαλύτερη ευελιξία. Η Panasonic στο εξωτερικό έχει κάνει χιλίαδες περικοπές προσωπικού, η Ford προχώρησε στο κλείσιμο των εργοστασίων της στην Αυστραλία και περικοπές προσωπικού στο Βέλγιο, τα λουκέτα στις εγκαταστάσεις της Opel στη Γερμανία αποδεικνύουν πως οι μονοπωλιακοί όμιλοι χαράσσουν τη δική τους πορεία με βάση την αναζήτηση του μέγιστου κέρδους. Ο υπεύθυνος για όλα αυτά έχει όνομα και λέγεται καπιταλισμός! Το σύστημα της εκμετάλλευσης που σπέρνει δυστυχία και ανεργία στους εργάτες όλου του κόσμου. Κανείς από τους ξεπουλημένους συνδικαλιστές και του δημοσιογράφους των ΜΜΕ της μεγαλοεργοδοσίας, δεν τολμά να αναζητήσει τις ευθύνες στο ίδιο το σύστημα που γεννά και αναπαράγει την ανεργία, που ζήτα σε κάθε φάση του είτε αυτή είναι περίοδος ανάπτυξης είτε περίοδος κρίσης, το γκρέμισμα των δικαιωμάτων, το χτύπημα στην τιμή της εργατικής δύναμης. Η αποδοχή των εργοδοτικών απόψεων από την πλευρά των εργατών είναι επικίνδυνη, επιζήμια, βλαβερή. Πουθενά δε σώθηκαν οι εργάτες επειδή πιέστηκαν ή επέλεξαν να δουν την πραγματικότητα από την οπτική του εργοδότη. Αντιθέτως, υπάρχουν πολλά παραδείγματα, πρόσφατα και παλιότερα που μια στιγμιαία υπόκλιση στην εργοδοσία την ακολούθησαν πολλαπλάσιες υποχωρήσεις. Οι εργαζόμενοι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πληρώσουν την κρίση του συστήματος, τον ανταγωνισμό των επιχειρηματικών ομίλων. Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται ο καπιταλισμός επιβάλει το κλείσιμο ορισμένων εργοστασίων για να εξασφαλιστεί η κερδοφορία της αστικής τάξης, πράγμα το οποίο διευκολύνεται κι από νόμους που έχουν ψηφιστεί,ώστε όλο αυτό να γίνεται πιο εύκολο για την αστική τάξη. Είναι πολύ σημαντικό να σημειωθεί το πως αξιοποιείται αυτή η κατάσταση από το ίδιο το κεφάλαιο,ώστε να ενισχύσει τα συμφέροντα του και τι σημαίνει αυτό για τους εργαζόμενους. Η ανεργία που είναι σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα αξιοποιείται από τους καπιταλιστές σαν μοχλός πίεσης προς τους εργαζόμενους. Με τις στρατιές ανέργων εκβιάζουν τους εργαζόμενους να δεχτούν μειώσεις μισθών, ατομικές συμβάσεις, κομμένα επιδόματα, εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια. Καταφέρνουν να είναι τρομοκρατημένοι, να φοβούνται να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους. Τα τελευταία χρόνια που η ανεργία έχει φτάσει σε υψηλά ποσοστά (και ιδιαίτερα τα ποσοστά ανεργίας στους νέους),οι απαιτήσεις των εργαζόμενων έχουν μειωθεί πάρα πολύ. Είναι έτοιμοι να δεχτούν οποιαδήποτε υποχώρηση μπροστά στην απειλή της απόλυσης και της ανεργίας. Ταυτόχρονα, μια σειρά από μέτρα που παίρνονται για την αντιμετώπιση της ανεργίας από το αστικό κράτος στοχεύουν κάθε άλλο παρά να βοηθήσουν τους ανέργους. Ο λόγος γίνεται για τα πεντάμηνα προγράμματα voucher όπου ο εργαζόμενος θεωρείται ωφελούμενος, δουλεύει χωρίς

6 ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, με μισθό που μπορεί να τον πληρωθεί πολύ αργότερα ενώ ο εργοδότης του όχι μόνο δεν πληρώνει φράγκο για αυτόν αλλά επιδοτείται κιόλας. Μόνο το ΚΚΕ έχει πρόταση για ανοιχτά εργοστάσια. Για να έχει σταθερά δουλειά ο εργάτης πρέπει να υπάρχει σταθερά παραγωγή. Να απαντά δηλαδή μία μονάδα ή ένας κλάδος στις ανάγκες της κοινωνίας. Να καταγράφονται οι ανάγκες ενός λαού και να παίρνονται όλα τα μέτρα για την ικανοποίησή τους. Να διασφαλίζονται εργοστάσια, μηχανήματα, το απαραίτητο προσωπικό, η απαραίτητη τεχνογνωσία. Να δίνεται προτεραιότητα στην παραγωγή μέσων παραγωγής, που αποτελούν προϋπόθεση και για την εξασφάλιση των ειδών κατανάλωσης που χρειάζεται ένας λαός. Να υπάρχει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός που θα λαμβάνει υπόψη τις αλλαγές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη ζωή του πληθυσμού κάθε χώρας (πληθυσμιακή κατανομή, γεωγραφικές ιδιαιτερότητες, κλιματολογικές συνθήκες κτλ.) Για παράδειγμα, η γεωγραφική θέση της Ελλάδας ευνοεί και επιβάλλει την ανάπτυξη της ναυτιλίας, για τη σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική χώρα, τις εμπορικές συναλλαγές, την αναψυχή της λαϊκής οικογένειας κτλ. Mες σ' αυτές τις συνθήκες, η συρρίκνωση και διάλυση σήμερα στην Ελλάδα της ναυπηγικής βιομηχανίας είναι αδιανόητη: «Καταστρέφει» εγκαταστάσεις, τεχνογνωσία και εξειδικευμένο προσωπικό που θα έδιναν τη δυνατότητα στο λαό μας να σταθεί στα πόδια του, να έχει όσα και όποια σύγχρονα και ασφαλή πλοία χρειάζεται. Να μην καταδικάζονται τα νησιά σε απομόνωση. Να μη μένουν άνεργοι χιλιάδες μεταλλεργάτες στη Ζώνη αλλά και τα ναυπηγεία. Γι αυτό το ΚΚΕ, με την πρόταση και την πάλη του ενάντια στην ατομική ιδιοκτησία, για την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, είναι το μόνο κόμμα που παλεύει ουσιαστικά για ανοιχτά εργοστάσια. Εργοστάσια που δε θα είναι έρμαια της επιδίωξης του κέρδους, αλλά θα αναπτύσσονται για να προστατεύουν τις ανάγκες του εργάτη, αφενός σε σταθερή εργασία αφετέρου σε όλα όσα απαιτεί η ευημερία του. Υπάρχει πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού της Σοβιετικής Ένωσης, όπου ακόμα κι οι μεγαλύτεροι εχθροί της παραδέχονταν ότι εκεί δεν υπήρχε άνεργος. Χαρακτηριστικά μέχρι τη δεκαετία του 30 είχε εξαλειφθεί εντελώς η ανεργία. Γιατί; Γιατί τα εργοστάσια ανήκαν στην εργατική εξουσία και η οργάνωση της παραγωγής εξυπηρετούσε τις λαϊκές ανάγκες. Μπορεί η σημερινή, η καπιταλιστική οικονομία να δώσει τέρμα στα βάσανά του λαού; Τώρα που γίνεται λόγος από την κυβέρνηση ότι έπιασαν τόπο οι θυσίες και ότι μπαίνουμε σε τροχιά ανάκαμψης, θα σταματήσουν να κλείνουν τα εργοστάσια ; Αυτό δεν θα μπορέσει ποτέ να το καταφέρει το καπιταλιστικό σύστημα γιατί σ αυτό τα εργοστάσια δουλεύουν για να απολαμβάνουν μερικά παράσιτα της κοινωνίας τεράστια χλιδή και καλοπέραση. Σήμερα παλεύουμε καθημερινά μέσα από το κίνημα, μέσα από τα ταξικά μας συνδικάτα για την οργάνωση και την προστασία των ανέργων και για να παρθούν μέτρα ανακούφισης τους,για μόνιμη και σταθερή δουλειά,για μισθούς που θα καλύπτουν πραγματικά τις ανάγκες τους. Παλεύουμε για όλα αυτά με κατεύθυνση να ανατρέψουμε το σάπιο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα γιατί ξέρουμε ότι μόνο η ανατροπή και όχι το φτιασίδωμα του θα λύσει

7 οριστικά το πρόβλημα της ανεργίας.