Ὑμᾶς εἴρηκα φίλους. «Δός Μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν».

Transcript

1 Ὑμᾶς εἴρηκα φίλους. «Δός Μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν». 17 H EOPTH NEOTHTO 2011 IEPA MHTPO O I NEA IøNIA & ºI A E ºEIA

2 Η ΕΠΙΣΚΕΨΙ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΕΩΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ. ΑΝΑΒΛΕΨΑΣ ΑΒΡΑΑΜ ΤΟΙΣ ΟΦΘΑΛΜΟΙΣ ΑΥΤΟΥ ΕΙΔΕ, ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΤΡΕΙΣ ΑΝΔΡΕΣ ΕΙΣΤΗΚΕΙΣΑΝ ΕΠΑΝΩ ΑΥΤΟΥ... ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΚΥΝΗΣΕΝ ΕΠΙ ΤΗΝ ΓΗΝ. ΚΑΙ ΕΙΠΕ. «ΚΥΡΙΕ, ΕΙ ΑΡΑ ΕΥΡΟΝ ΧΑΡΙΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΣΟΥ; ΜΗ ΠΑΡΕΛΘΗΣ ΤΟΝ ΠΑΙΔΑ ΣΟΥ» ι -Γενέσεως ιη «Κύριε ἀθῶο, ταπεινό, εἰρηνικό, πρᾷο, ἁπλὸ κάνε με. Κάνε με ὄμορφο καὶ χωρητικό, μὲ μιὰ πλατειὰ καρδιά, τὸση ποὺ νὰ χωρᾷς Ὁλόκληρος ἐντὸς της, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός, κάνοντάς με ὅπως πλάσθηκα».

3 YΠO THN YΨHΛHN AIΓI A TOY ΣEΒAΣMIΩTATOY MHTPOΠOΛITOY NEAΣ IΩNIAΣ & ΦIΛA EΛΦEIAΣ KYPIOY KYPIOY KΩNΣTANTINOY 17 H EOPTH NEOTHTOΣ IEPAΣ MHTPOΠOΛEΩΣ NEAΣ IΩNIAΣ - ΦIΛA EΛΦEIAΣ HPAKΛEIOY KAI XAΛKH ONOΣ EOPTH NEANIKΩN ΣYNTPOΦIΩN - KATHXHTIKΩN ΣXOΛEIΩN XPIΣTIANIKHΣ NEOΛAIAΣ ENOPIΩN ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΙΟΥΝΙΟΥ 2011, ΩPA ΠPOAYΛION EKΠAI EYTHPIΩN "MANEΣH" HPAKΛEION ATTIKHΣ XPIΣTIANIKA NEANIKA TPAΓOY IA - YMNOI - HMOTIKOI ΣKOΠOI EATPIKA PΩMENA - EΛΛHNIKOI ΠAPA OΣIAKOI XOPOI Ὑμᾶς εἴρηκα φίλους. Ἰωὰν ιε 15 «Δός Μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν». ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ : - Παροιμ. κγ 26- ΧΟΡΕΥΤΙΚΩΝ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ - ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ, ι ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΟΡΧΗΣΤΡΑΣ, ΧΟΡΕΥΤΙΚΩΝ, ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΟΦΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ «Δὲν μοῦ ἀρκεῖ νὰ πλησιάσω κοντά Σου. Θέλω νὰ εἶμαι μέσα Σου, νὰ εἴμαστε ἕνα. Ἀφοῦ μόνο ἑνωμένος μὲ Σένα δὲν εἶμαι μόνος μου, δὲν εἶμαι νεκρός. ἀφοῦ Ἐσὺ εἶσαι ἡ Αὐτοζωή». 3

4 «Ἡ δική Μου Ἐντολὴ εἶναι νὰ ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, καθὼς Ἐγὼ σᾶς ἀγάπησα. Δὲν ἔχει κανεὶς μεγαλείτερη ἀγάπη ἀπὸ αὐτήν, ἀπὸ τὸ νὰ θυσιάσῃ τὴν ζωή του γιὰ τοὺς φίλους του. Σεῖς εἶσθε φίλοι Μου, ἐὰν κάνετε ὅσα Ἐγὼ σᾶς παραγγέλλω. Δὲν σᾶς ὀνομάζω πλέον δούλους, διότι ὁ δοῦλος δὲν ξέρει τί κάνει ὁ κύριός του, ἀλλὰ σᾶς ὠνόμασα φίλους, διότι ὅλα ὅσα ἄκουσα ἀπὸ τὸν Πατέρα μου, σᾶς τὰ ἐγνώρισα». -Ἰωάννου ιε Δὲν εἴμαστε μόνοι μας. Εἶπε: «Θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ Ἐγὼ κακεῖνοι ὦσι μετ Ἐμοῦ» - Ἰωάν. ιζ Οἱ Μαθηταὶ εἶναι παντοῦ, ὅπου βρίσκεται ὁ Διδάσκαλος. Εἴμαστε μαζή Του στοὺς τόπους καὶ τὶς στιγμές, ποὺ ἦταν Παρών. «Ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς» - Ἰωάν. ιδ 18- λέγει ὁ Κύριος στοὺς Μαθητὰς Του, μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο. Δὲν λέγει: Θὰ ἔλθω. Ὁ ἐρχομός Του δὲν εἶναι κάτι μελλοντικό, εἶναι ἕνα συνεχὲς παρόν. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι πάντα ἐδῶ, δίπλα μας. Δὲν εἴμαστε μόνοι! Εἶναι ἐδῶ μὲ ἕναν τρόπο ἐντελῶς πραγματικό, μὲ τὴν πανταχοῦ παρουσία τῆς Θείας Του φύσεως. Βαδίζει δίπλα μας. Δὲν εἴμαστε μόνοι ποτέ, οὔτε στὸ δωμάτιό μας, οὔτε ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι μας. Μᾶς συνοδεύει διαρκῶς. «Δός Μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν, οἱ δὲ σοὶ ὀφθαλμοὶ ἐμὰς ὁδοὺς τηρείτωσαν». -Παροιμιῶν κγ 26-4 «Μὲ χειραγωγεῖς! Πάρε τὸν ἀνὰπηρο ἑαυτὸ μου, ἐμφύτευσέ με τὸν ἄωρο στὰ σπλάγχνα τῆς ἰαματικῆς Σου ἀγάπης καὶ κυοφόρησε τὴν ἁγνότητα καὶ παιδικότητα τῆς ἀθωότητος, ποὺ πρέπει νὰ μὲ διακρίνῃ».

5 Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας περιβάλλει μὲ πολλὴ ἀγάπη κάθε μέλος τοῦ λογικοῦ Ποιμνίου Του, ὑπενθυμίζοντας διαρκῶς, μὲ τὸ εὔγλωττο παράδειγμά Του, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει δημιουργηθῇ κατ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι τὸ ἴδιο νὰ ποῦμε ὅτι τὸν κατέστησε μέτοχο κάθε ἀγαθοῦ. Τὸν καλεῖ στὴν υἱοθεσία. Ἕνα ἀπὸ τὰ ἀγαθὰ αὐτὰ εἶναι καὶ τὸ ὅτι ἐπλάσθη ἐλεύθερος, δὲν ἐξουσιάζεται ἀπὸ φυσικὴ δυναστεία. Εἶναι αὐτεξούσιος καὶ μπορεῖ ὅπως θέλει νὰ δρᾷ, ὥστε νὰ ἀποβῇ φίλος τοῦ Θεοῦ, ὅπως τὸν θέλει καὶ τὸν ὀνομάζει. Πρβλ. Γρηγορίου Νύσσης. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος ἀπ τὴν δημιουργία. J. P. Migne, Patrologiae Cursus Completus, 44, 184 B. Ἡ μόνιμη συμβουλὴ τοῦ Σεπτοῦ Ποιμενάρχου μας πρὸς τὴν Νεότητα τῆς Περιφερείας εὐθύνης Του εἶναι νὰ βλέπωμε πρὸς τὰ ἄνω. Σὲ κάθε καιρὸ καὶ περίστασι δὲν εἴμαστε μόνοι, ἔχουμε τὴν καλὴ ἐλπίδα στὸν Χριστό, ὥστε νὰ μὴν ἀποβάλλουμε τὸν φόβο, ὅταν εὐτυχοῦμε, κι οὔτε νὰ χάσουμε τὴν βεβαία ἐλπίδα μας, ὅταν δυστυχοῦμε. Πρβλ. Μεγάλου Βασιλείου. Ὁ φόβος καὶ ἡ ἐλπίδα στὸν Θεό. J. P. Migne, Patrologiae Cursus Completus, 95, 1525 D. «Πράξε, Κύριε, σὲ μὲνα, ὅπως θέλεις, ὅπως ξέρεις. Καμμιά πρωτοβουλία δὲν θέλω. Δὲν ἐμπιστεύομαι τὴν γνώμη καὶ τὴν καρδιά μου, ποὺ στρέβλωσε ἡ ἁμαρτία. Μόνο τὸ θέλημά Σου ζητῶ, τὸ Ἅγιο, τὸ μόνο ἀγαθό, τὸ εὐάρεστο καὶ τέλειο». 5

6 ` ΜΟΝΑΞΙΑ; ΟΧΙ! ΧΡΙΣΤΟΣ!! ` Ἡ ἀπελευθέρωσι τῶν ψυχῶν μας ἀπὸ τὴν παγερὴ μοναξιὰ ἐπιτυγχάνεται ἀπ τὴν σύνδεσι μὲ τὸν Σωτῆρα Χριστὸ καὶ τὸν ἐναγκαλισμό Του. Ἡ Θυσιαστική Του ἀγάπη βιώνεται μὲ τὴν ἐπαφή μας μαζή Του. Μᾶς ἀγαπᾷ ὁ Χριστός! Ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος ἀπολαμβάνει τὸ ἐνδιαφέρον Του, ἀσχέτως ἐὰν πλεῖστοι ἀπὸ μᾶς ἐγκληματοῦν καὶ παραβαίνουν τὶς Θεῖες Ἐντολές. Γι αὐτὸ καὶ μεταξὺ τῶν κατὰ σάρκα Προγόνων Του περιλαμβάνονται καὶ ἰδιαιτέρως ἁμαρτήσαντες. Κι ὅμως, Ἐκεῖνος ξεπερνᾷ τὴν πτωτικότητά μας καὶ βρίσκει τὴν ὁδὸ τῆς συναντήσεώς μας, παρὰ τὸ ὅτι δὲν συμβιβάζεται μὲ τὴν ἁμαρτία. Ὁ Ἰησοῦς ἀποτελεῖ τὴν σημαντικότερη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς, ἀρκεῖ νὰ Τὸν ἀντικρύσωμε μὲ ἐμπιστοσύνη καὶ σιγουριά. Εἶναι ἡ Ἀλήθεια ὅσο Τὸν ζοῦμε, ἐπανανακαλύπτουμε τὸν κόσμο, τὴν ἀνθρωπότητα, τοὺς ἑαυτούς μας. Καθένας μας πρέπει νὰ ἀνακαλύψῃ μόνος του τὸν Ἰησοῦ, μέσῳ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας Του, ἀποκτῶντας προσωπικὴ πεῖρα ἀπ Αὐτόν. Ὁ Σταυρός Του εἶναι ἡ ταυτότητά Του. Στὴν ἐκμηδένισι κάθε ἐλπίδος γίνεται θύρα σωτηρίας, φῶς Ἀναστάσεως, προοπτικὴ αἰωνίου μέλλοντος. Οἱ Μαθηταὶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ποὺ Τὸν ἀκολούθησαν ζητοῦν νὰ μάθουν ποῦ μένει. Ἔτσι καὶ μεῖς πρέπει νὰ ἐπιδιώξουμε μιὰ διαρκῆ καὶ σταθερὴ σύνδεσι μαζή Του κι ὄχι μιὰ προσωρινὴ συνάντησι. Ὁ Ἰησοῦς δὲν μᾶς δείχνει ἁπλῶς τὸν δρόμο, ἀλλὰ διακηρύσσει: «Ἐγὼ εἰμι ἡ ὁδός». Δὲν μᾶς διδάσκει τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ λέγει: «Ἐγὼ εἰμι ἡ ἀλήθεια». Δὲν ὑπόσχεται τὴν ζωή, ἀλλὰ λέγει: «Ἐγὼ εἰμι ἡ ζωὴ» (Ἰωάν. ιδ 6). Πλησίον Του ἀντικαθίστανται οἱ ἀναζητήσεις μας μὲ τὸ Πρόσωπό Του. Δὲν θὰ ἀποφύγουμε τὸ κακὸ λόγῳ τῆς συνδέσεώς μας μαζή Του, ἀλλὰ ἐπειδὴ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἔζησε, κήρυξε, πέθανε καὶ ἀνέστη, μὲ τέτοιο τρόπο, ποὺ νὰ ἀποτελῇ αἰώνιο πρότυπο πρὸς μίμησι, δὲν εἴμαστε πλέον μόνοι μας, ἀλλὰ μαζή Του. Ἀφοῦ σὲ κάθε ἀποφασιστικὴ στιγμὴ τῆς ζωῆς μας τὸ Πρόσωπο τοῦ Σωτῆρος εἶναι ἀοράτως Παρόν. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι Παρὼν στὴν μάχη ποὺ δίνει ὁ καθένας μας μὲ τὶς ἀμφιβολίες καὶ τοὺς πειρασμούς του. Καὶ ἡ κλῆσι Του, καὶ στὸν Ἀπόστολο Ναθαναήλ καὶ στὸν καθένα μας, ἔχει ῥίζες μυστικὲς καὶ βαθειὲς στὰ οὐσιαστικώτερα καὶ ἐσώτατα στρώματα τῆς ὑπάρξεώς μας. Καμμιὰ εἰκόνα δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήσῃ ἐντός μας τὴν Εἰκόνα Του, γι αὐτὸ πιστεύουμε σ Αὐτόν. Κανεὶς λόγος δὲν εἰσχωρεῖ ἕως τὰ κατάβαθα τῆς καρδιᾶς μας, ἐκτὸς ἀπ τὸν δικό Του. Πιστεύουμε σ Ἐκεῖνον, γιατί μᾶς ἀξίωσε νὰ γνωρίσουμε τὴν ἄρρητη ὡραιότητα τοῦ Προσώπου Του, τὴν ἀρτιότητα τῆς ἀγάπης Του, γιατί, κατὰ τὴν φράσι τῶν ὑπηρετῶν τῶν Ἰουδαίων Ἀρχιερέων, «οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς Οὗτος ὁ ἄνθρωπος» ( Ἰωάν. ζ 46). Δὲν εἴμαστε πλέον μόνοι μας, γιατί εἶπε: «Θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ Ἐγὼ κακεῖνοι ὦσι μετ Ἐμοῦ» 6 «Δώρισέ μου Κύριε, ὅταν μοῦ ἀποκαλύπτῃς τὸ θέλημά Σου, νὰ εἶναι μεγαλείτερη ἡ χαρά μου, ἀπὸ τὴν ἀντίστασι τῆς στρεβλωμὲνης μου θελήσεως καὶ τοῦ ἐγωϊσμοῦ μου, ὥστε νὰ ἀξιοποιῶ τὴν παρουσία Σου».

7 (Ἰωάν. ιζ 24). Οἱ Μαθηταὶ θὰ δοῦν τὴν δόξα Του καὶ ἐν Οὐρανῷ, γιατὶ εἶναι παντοῦ, ὅπου βρίσκεται ὁ Διδάσκαλος. Εἴμαστε μαζή Του στοὺς τόπους καὶ τὶς στιγμές, ποὺ ἦταν Παρών. «Ἔρχομαι πρὸς ὑμᾶς» (Ἰωάν. ιδ 18) λέγει ὁ Κύριος, μετὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ ὄχι: Θὰ ἔλθω! Ἡ ἔλευσί Του δὲν εἶναι κάτι μελλοντικό, εἶναι ἕνα συνεχὲς παρόν. Εἶναι πάντα ἐδῶ, δίπλα μας, δὲν εἴμαστε μόνοι. Εἶναι κοντά μας μὲ ἕναν τρόπο ἐντελῶς πραγματικό, διὰ τῆς πανταχοῦ παρουσίας τῆς Θείας Του Φύσεως. Βαδίζει δίπλα μας καὶ μποροῦμε νὰ Τὸν βλέπουμε μὲ τὰ μάτια τῆς πίστεως. Δὲν εἴμαστε μόνοι ποτέ, οὔτε στὸ δωμάτιό μας, οὔτε ἔξω ἀπ τὸ σπίτι μας, οὔτε ἐντός μας. Μᾶς συνοδεύει διαρκῶς καὶ μποροῦμε κάθε λεπτὸ νὰ Τὸν ἀκοῦμε καὶ νὰ μιλᾶμε μαζή Του. Στὸ Ὄνομά Του βρίσκονται συγκεντρωμένα καὶ ἐνεργὰ ὅλα τὰ μυστήρια τῆς σωτηρίας μας, κι ὅταν ἐπαναλαμβάνουμε τὸ Ὄνομά Του, εἰσδύει μέσα μας καὶ μᾶς γεμίζει, μᾶς διαποτίζει μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε ὁ λόγος νὰ γίνῃ σὰρξ ἐν ἡμῖν, σὲ μιά κατὰ Χάριν συμμετοχή. Τὸ Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ εἰσχωρεῖ στὴν ψυχή, ὅπως μιά σταγόνα λαδιοῦ ἁπλώνεται ἀθόρυβα σὲ ἕνα ὕφασμα. Καὶ τὸ Ὄνομά Του περιέχει ὅλον τὸν κόσμο, ὅπως ἡ ἀκτίνα τοῦ ἡλίου ὅλα τὰ χρώματα τῆς ἴριδος. «Ἐν τῷ Λόγῳ Του» ὁ Πατὴρ ἐδημιούργησε τὰ πάντα καὶ ἡ ἐπίκλησι τοῦ Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ πάνω σὲ ὅλα τὰ ὄντα ἐπιτρέπει τὴν μεταμόρφωσι, τὴν «χριστοποίησι» τοῦ σύμπαντος, τὴν ἀνεύρεσι τοῦ ἀληθινοῦ τους νοήματος. Τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ, ποὺ προσφέρει ὁ Οὐράνιος Πατὴρ στοὺς ἀνθρώπους, εἶναι ὁ Υἱός. Καὶ ὁ Υἱός, ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Πατρός, εἶναι τὸ σύνολο τῶν εὐλογιῶν καὶ χαρίτων, τὸ κάθε τί, ποὺ μᾶς χορηγεῖ δωρεάν. Εἶναι, ὡς Θεός, ἡ Ὕπαρξι καί, μὲ τὴν συμμετοχή μας στὴν Ὕπαρξί Του, ὑπάρχουμε κι ἐμεῖς! Τὸ «Εἶναι» Του εἶναι μέσα σὲ ὅλα τὰ ὄντα ἐσωτερικό, περισσότερο σὲ κάθε ἄνθρωπο, ἀπ ὅτι ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας, χωρὶς σύγχυσι Δημιουργοῦ καὶ κτίσματος. Καὶ διὰ τῆς Θείας Του Φύσεως ἀποκτᾷ δυνατότητα ὑπάρξεως κάθε τί, ποὺ εἶναι ἢ συμβαίνει στὸν ἄνθρωπο, μέχρι κι ὁ πόνος. Κι αὐτόν, τὸν πόνο, ἑκουσίως καὶ ἐνεργητικῶς, μὲ δική Του πρωτοβουλία παίρνει ἐπάνω Του ἀπ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ πράξι Του αὐτὴ εἶναι μιὰ ἐλεύθερη κίνησι τῆς ἀπολύτου ἐξουσίας Του, ποὺ δὲν μειώνει καθόλου τὴν θεϊκή Του τελειότητα. Μὲ τὸ Πάθος Του ὁ Κύριος, γεγονὸς ἱστορικό, ξεπερνᾷ τὸν ἱστορικὸ χρόνο κι ἀνήκει πλέον στὸν δικό μας χρόνο, τὸν χρόνο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὀδύνη Του εἶναι μιά πραγματικότητα πολὺ περισσότερο πραγματικὴ ἀπ τὴν ἀνθρώπινη. Ὁ Ἰησοῦς ὑπέφερε αὐτό, ποὺ κι ἐμεῖς ὑποφέρουμε καὶ τὸ ξεπέρασε γιά μᾶς, γιὰ πάντα. Κι ὁ Σταυρὸς ποὺ φέρουμε, ὅπως ὁ Σίμων ὁ Κυρηναῖος, εἶναι ὁ Σταυρός τοῦ Σωτῆρος μας, ποὺ Ἐκεῖνος τὸν φέρει, αὐτὴν τὴν στιγμή, μαζή μας. Δὲν εἴμαστε πλέον μόνοι μας καὶ ἂς μὴν εἴμαστε σὲ θέσι νὰ ἀντιληφθοῦμε ἀμέσως ὅτι, φέρουμε τὸν Σταυρό μας μαζή Του κι αὐτὸ ἐκφράζει ἕναν θρίαμβο. Ἀρκεῖ νὰ ἀνοίξουν οἱ ἐσωτερικοί μας ὀφθαλμοὶ καὶ νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε. Ὁ Σταυρὸς εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεσι σωτηρίας. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἐγγίσῃ τὸν Θεὸ παρὰ μόνον διὰ τοῦ Σταυροῦ κύψεως ἐπάνω στὶς πληγὲς τῶν συνανθρώπων του. Ἔτσι δὲν θὰ κρατοῦμε τὸν Ἰησοῦ ἔγκλειστο στὶς ψυχές μας, σὰν σὲ κατάστασι ἀδυναμίας, ὅπως στὸν Τάφο, πρὶν τὴν Ἀνάστασι, ἀπ τὴν βαριὰ πέτρα τῶν ἁμαρτιῶν μας. Πρέπει νὰ στηριχθοῦμε στὴν ἐλπίδα μετακινήσεως τοῦ λίθου κι ὁ Ἰησοῦς, μὲ τὴν προσπάθειά μας ἄρσεως τοῦ Σταυροῦ θὰ τὴν μετακινήσῃ. Ἀπὸ τώρα μποροῦμε ἤδη νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Ἰησοῦ στὸν Παράδεισο. Τὸ ἔνδοξο Σῶμά Του ἀνέβηκε μὲ τὴν Θεία Του Φύσι στὸν Πατέρα, ὁ Ἴδιος ὅμως διατηρεῖ τὶς σχέσεις Του μαζή μας καὶ συμμετέχει στὶς προσπάθειές μας. Μᾶς εὐλογεῖ ἀπ Οὐρανοῦ παραγγέλοντας: «σὺ ἀκολούθει μοι» (Ἰωάν. κα 22). Τὴν φράσι αὐτὴ ἀπευθύνει καὶ σήμερα στὸν καθένα μας, μήνυμα ἐπιβλητικὸ καὶ μεγαλειῶδες, εὐσπλαγχνικὸ καὶ σωτήριο καὶ καταλυτικό τῆς μοναξιᾶς μας: «Σὺ ἀκολούθει μοι»! «Κατάκοπος ἀπὸ τὰ βάρη τῶν σφαλμάτων μου, καταπτοημὲνος ἀπ τὴν πεισιθάνατη ὕπαρξί μου, ἀνέρχομαι πρός Ἐσένα καὶ πέφτω στὴν ἀνοικτή, αἱμάσσουσα ἀγκαλιά Σου, ποὺ διαρκῶς μὲ καλεῖ ἀπὸ τὸν Λόφο τῆς Θυσίας Σου». 7

8 Παρέλαβε τοὺς τρεῖς ἐπιστηθίους Μαθητάς Του ὁ Κύριος καὶ «ἀνέφερεν αὐτοὺς εἰς ὄρος ὑψηλόν, κατ ἰδίαν» (Ματθ. ιζ 1). Τὸ ἴδιο ζητᾷ κι ἀπό μᾶς, νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ ὅπου Ἐκεῖνος θέλει. Πρέπει νὰ Τὸν γνωρίσουμε βαθειὰ καὶ προσωπικά, ὅπως κάποιος τὸν καλλίτερό του φίλο, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Ἡ γνωριμία αὐτὴ εἶναι τὸ ὕψιστο ἐνδιαφέρον τῆς ζωῆς μας. Ἀπ αὐτὴν τὴν φιλία μαθαίνουμε γιὰ τὸν ἴδιο μας τὸν ἑαυτό. Γνῶσι τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ αἰώνιος ζωὴ (Ἰωάν. ιζ 3). Σ αὐτὸ συνίσταται ἡ αἰωνιότητα. Νὰ ἀνοιχθοῦμε ὁλόκληροι στὸν Ἰησοῦ καὶ μόνον. Νὰ ἑξαρτήσουμε τὴν ζωή μας ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Ἰησοῦ. Νὰ εἴμαστε πάντοτε μαζή Του. Δίπλα Του, κοντά Του νὰ βαδίζουμε ταπεινά. Τίποτε ἄλλο νὰ μὴ μᾶς ἀπασχολῇ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε σὰν φίλοι Του. Καὶ στὶς καθημερινές μας ἀσχολίες νὰ μένωμε καθισμένοι συγχρόνως παρὰ τοὺς πόδας Του. Ὅσο ἀκοῦμε τὸν Ἰησοῦ, ἐξοικειωνόμαστε μὲ τὴν φωνή Του. Ἕνας γνήσιος λόγος Του ἔχει διαφορετικὸ τόνο ἀπ τὶς κραυγὲς τοῦ ὑποσυνειδήτου μας ἢ τὶς ὑπονομεύσεις τοῦ ἀοράτου Ἐχθροῦ μας. Καὶ ὁ Χριστός, μὲ τὴν φιλία μαζή Του, μᾶς ζητεῖ νὰ μᾶς συναντήσῃ, νὰ βρῇ τὶς ψυχές μας στὸ δικό τους ἔδαφος, ὅπου κάθε ψυχὴ νοιώθει σὰν στὸ σπίτι της. Ἀγαπᾷ τὸν καθένα μὲ μιὰ ξεχωριστὴ ἀγάπη, μὲ μιὰ ἀπόχρωσι προσωπική, ποὺ δὲν μεταβιβάζεται σὲ ἄλλους τὸ ἴδιο. Εἶναι φίλος τοῦ καθ ἑνὸς ποὺ Τὸν ἀγαπᾷ. Θὰ Τὸν βροῦμε ἀνάμεσα στοὺς ὑποφέροντες. «Ἐγὼ εἰμι ἐν μέσῳ ὑμῶν ὡς ὁ διακονῶν» (Λουκ. κβ 27). Αὐτὸ Τοῦ ὑπαγορεύει ἡ πρὸς ὑμᾶς φιλία Του. Ὁ Ἰησοῦς, ὡς φίλος καὶ φιλῶν ἡμᾶς, ποθεῖ νὰ μᾶς συναντήσῃ στὶς καθημερινές μας φροντίδες, στὶς ἀγγαρεῖες μας. Θέλει νὰ μᾶς μεταγγίσῃ τὴν χαρά: «ἵνα ἡ χαρὰ ἡ ἐμὴ ἐν ὑμῖν μείνῃ καὶ ἡ χαρὰ ὑμῶν πληρωθῇ» (Ἰωάν. ιε 11). Ὁλόκληρη ἡ φύσι ἀποκαλύπτει μιὰ τάσι πρὸς τὸν Χριστό. Ὁ Κύριος εἶναι τὸ νόημα καὶ ὁ σκοπὸς κάθε φυσικῆς ἐξελίξεως. Εἶναι ἡ μυστικὴ αἰτία, ἡ ὁδηγητικὴ γραμμὴ τῶν φαινομένων, τὸ ἐνδεικτικὸ τόξο, ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀνάγκη τῆς φιλίας Του. Ἀπ τὴν φιλία Του θυσιάζεται γιά μᾶς. Εἶναι ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὄχι τὸ «ἀρνίον», ποὺ διάλεξαν οἱ ἄνθρωποι, ἀλλὰ Ἐκεῖνο, ποὺ παρέχει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ θυσιασθῇ. Ἡ φιλία Του γιὰ μᾶς Τὸν φέρει Ἐνανθρωπήζοντα. Μικρὸ Παιδί, τυλιγμένο στὰ σπάργανα βρίσκεται στὸ ἔλεος τῶν διωκτῶν Του γιά μᾶς. Δὲν ἀντιστέκεται σὲ κανέναν. Τὸν βλέπουμε ἔτσι ἀπὸ τὴν Γέννησι μέχρι τὸ Πάθος Του κι ἔτσι θέλει καί μᾶς. Ἀπαλλαγμένους ἀπὸ τὰ πάθη κι ἔχοντας ἀναπτύξει ὅλα τὰ θετικὰ ἠθικὰ στοιχεῖα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ, ὥστε νὰ προσφερώμαστε, ὅπως Ἐκεῖνος, γιὰ θυσία. Ἡ φιλία τοῦ Χριστοῦ γιὰ μᾶς δὲν ἀφαιρεῖ τίποτα κατὰ λάθος ἁπλῶς τὴν ἁμαρτία ἀπὸ τοὺς ὤμους μας, τὴν παίρνει στοὺς δικούς Του ὤμους. Τὴν ἀφαιρεῖ ἀπὸ μᾶς καὶ τὴν φορτώνεται ὁ Ἴδιος. Εἶναι Παρὼν στὴν διάπραξι τῆς ἁμαρτίας μας. Ὅταν ἁμαρτάνουμε εἶναι ἀκόμη ἐντὸς μας σιωπηλός. Ἐπειδὴ εἶναι φίλος μας καὶ πολὺ οἰκεῖος, περισσότερο ἀπ ὅ,τι εἶναι τὸ ἐσωτερικότερο σημεῖο τοῦ ἑαυτοῦ μας, 8 «Τὴν ὥρα τῆς ἁμαρτίας μου σιωπᾷς καὶ μὲ κοιτᾷς. Ὄχι ἐπικριτικά, ποτέ ὀργισμὲνα, ἀλλά μὲ ἀνείπωτη στοργή. Τὸ πρᾷο βλέμμα τῆς Ἐσταυρωμὲνης Σου ἀγάπης μὲ παρακαλεῖ νὰ μή Τὸν λησμονήσω».

9 δὲν μᾶς εἶναι ἕνας ξένος κριτής. Ἑνώνεται μέ μᾶς, ποὺ ἁμαρτωλοὶ βρισκόμαστε μπροστά Του κι ἐνῷ εἶναι τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο ἀπ ὅ,τι εἴμαστε, μᾶς τυλίγει μὲ μιὰ παρουσία καὶ μιὰ συμπόνοια ἀπέραντη. Ἡ παρουσία Του τὴν πικρὴ ὥρα τῆς ἁμαρτίας μας εἶναι μιὰ μεγάλη χάρι, ἀπόδειξι τῆς φιλίας Του. Αὐτός, ποὺ δὲν ἐγνώρισε ἁμαρτία, ἔγινε ἁμαρτία γιὰ χάρι μας. Μιὰ μεγάλη ἀνταλλαγὴ πραγματοποίησε στὸν Γολγοθᾶ ὁ Ἰησοῦς μεταξύ τοῦ ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς ἁμαρτάνουμε κι ὁ Ἰησοῦς πεθαίνει. Ἡ ἁμαρτία κλείσθηκε στὴν ἀγαπῶσα καρδιὰ τοῦ Χριστοῦ κι ὁ Θεάνθρωπος γίνεται, Αὐτὸς ὁ Ἴδιος, ὁ ἀποδοκιμασμένος, ὁ καταδικασμένος ἀπὸ φιλία γιὰ μᾶς. Φορτώθηκε τὸ βάρος τῆς ἀποδοκιμασίας, ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦμε ὅλοι ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ὑπάρχει ἔτσι ἕνας δεσμὸς μεταξὺ κάθε ἀμετανοήτου ἁμαρτωλοῦ καὶ τοῦ Κυρίου, ἐφ ὅσον, ἀντικαθιστῶντας μας, ἀνέλαβε ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ τὴν ἁμαρτία καὶ καταδίκη μας. Ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ δημιουργήθηκε, καὶ παραμένει, μιὰ πραγματικὴ ἐπαφή, μιὰ σχέσι μεταξύ τοῦ Κυρίου καὶ τοῦ ἀποστάτου θνητοῦ. Ἡ ἀπόλυτη Ἁγιότητα ἦλθε σὲ ἐπαφὴ μὲ ὅλη τὴν ἁμαρτία τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Ὁ Κύριος εἶναι ἡ δικαιοσύνη μας (Α Κορ. α 30) καὶ καθένας ἀπὸ μᾶς εἴμαστε ἡ «ἁμαρτία» Του! Μεταγγίζει τὴν δικαιοσύνη Του σὲ ὅσους τὴν δέχονται καὶ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἀντικατέστησε ἐμᾶς, ὡς ἐνόχους κάθε ἁμαρτωλῆς προσβολῆς. Ὁ Ἰησοῦς, ἀπὸ φιλία γιά μᾶς, ἐγκαθιστᾷ μιὰ σχέσι ἀκόμη καὶ μεταξύ τῆς Προσωπικῆς Του Θελήσεως γιὰ Θυσία καὶ τῆς γνώσεως, ποὺ ἔχει γιὰ τὸν Ἐπουράνιο Πατέρα. Ἡ γνῶσι τοῦ Πατρὸς κορυφώνεται σὲ θέλησι γιὰ Θυσία. «Καθὼς γινώσκει Με ὁ Πατὴρ κἀγὼ γινώσκω τὸν Πατέρα, τὴν ψυχήν μου τίθημι ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰωάν. ι 15). Διότι, ὁ Θεὸς, εἶναι ἀγάπη καὶ προσφορὰ καί, κυρίως, πρὸς ὅν φιλεῖ ἄνθρωπον! Ὁ Ἰησοῦς, ἐπειδὴ εἶναι φίλος μας, φανερώνεται σὲ μᾶς ὡς: «πρᾷος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ» (Ματθ. ια 29). Συνηθίσαμε νὰ σκεπτώμαστε τὸν Πατέρα μὲ ὅρους, ποὺ ἐκφράζουν δύναμι. Καὶ βέβαια ὁ Πατὴρ εἶναι Παντοδύναμος, ἡ καρδιά Του ὅμως εἶναι γλυκεῖα καὶ ταπεινή, ὅπως τοῦ Ἰησοῦ. Γεμάτη πρᾳότητα. Δὲν περιέχει τίποτε τὸ σκληρό, δὲν ἔχει ἴχνος βίας, παραφορᾶς καὶ ἐντάσεως, ἀλλὰ μόνον ἀγαθότητα, τρυφερότητα, καλωσύνη καὶ πρᾳότητα. «Παιδί μου, εἶμαι δικός σου, εἶσαι δικός Μου», μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἰησοῦς. «Αὐτὴ ἡ ἡμέρα, ἡ κάθε ἡμέρα, νὰ εἶναι γιὰ μένα καὶ γιὰ σένα μιὰ ἡμέρα γάμων. Σοῦ μίλησα μὲ ἀπέραντη οἰκειότητα. Εἶμαι κοντά σου, γιατί εἶμαι φίλος σου»! Τολμοῦμε νὰ ὑψώσουμε τὰ μάτια μας σ Ἐκεῖνον καὶ νὰ ἀτενίσουμε τὴν Θυσία Του γιά μᾶς, γιατί μᾶς ἀποκαλεῖ φίλους Του. Καρφωμένος στὸν Σταυρὸ ὑποτάσσει τὸν ἑαυτὸ Του σ αὐτὴν τὴν ἀναμονή μας. Μπορεῖ καὶ νὰ μὴ πᾶμε. Μὰ Ἐκεῖνος εἶναι ἐκεῖ καὶ παραμένει, ὅπου ἀφέθηκε νὰ Τὸν καρφώσουν, γιατί εἶναι φίλος μας. Τὰ χέρια Του ἁπλωμένα, ἀνοικτά, καλοῦν ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Δὲν θέλουν νὰ κλείσουν. Τὰ καρφιὰ τὰ κρατοῦν σ αὐτὴν τὴν στᾶσι, ποὺ προσκαλεῖ καὶ ἀγκαλιάζει. Σιωπηλὰ ψιθυρίζει: «Ἔλα!». Εἶναι γυρμένο τὸ κεφάλι Του πρὸς αὐτοὺς ποὺ Τὸν ἀναζητοῦν, ποὺ Τὸν ἀγάπησαν, ἀλλὰ καὶ πρὸς ἐκείνους, ποὺ φώναξαν: «Σταύρωσον, σταύρωσον Αὐτόν», πρὸς αὐτούς, ποὺ πονοῦν καὶ πορεύονται στενάζοντας, πρὸς ἐκείνους ποὺ Τὸν ποθοῦν καὶ Τὸν ἀποζητοῦν χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιοῦν. Ὁ Ἰησοῦς ἐπιστρέφει στὸν Πατέρα Του κι ἐκεῖ ποὺ εἶναι θέλει νὰ εἴμαστε κι ἐμεῖς. «Σήμερον μετ Ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ» (Λουκ. κγ 43) εἶπε στὸν συσταυρωθέντα ληστή. «Μετ Ἐμοῦ», σημαίνει κοινὸ προορισμό, κοινωνία ζωῆς, μετοχὴ στὴν ἴδια τὴν ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτὸ θὰ συμβῇ καὶ μέ μᾶς, ἐὰν ἀκολουθήσουμε τὸν Κύριό μας, ὡς τὸ τέρμα τῆς Πορείας Του, γιατί μᾶς θεωρεῖ καὶ μᾶς ὀνομάζει φίλους Του! «Πῶς νὰ σὲ κοιτάξω μὲ τὸ θολό τῆς ἀποστασίας ὄμμα; Πῶς νὰ σταθῶ μπροστὰ Σου στὴν τὸση ἀσχήμια μου; Κι ὅμως τὸ ἱλαρό Σου βλέμμα, Κύριε, μοῦ παρέχει ἐλπίδα ἀνακάμψεως». 9

10 Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ζητᾶ τὴν καρδιά μας. Ὅπως ἀνέκαθεν καὶ ὁ Πατέρας Θεός. Προϋπόθεσι ἐκ μέρους μας ἡ καθαρότης τῆς καρδιᾶς μας. Καρδιὰ καθαρή, σὰν τὸ ἁγνὸ κι ἀνόθευτο κρασί, μποροῦμε νὰ Τοῦ προσφέρουμε. Καρδιὰ ἀκέραιη, ποὺ δὲν μοιράζεται. Ἡ ἔλλειψι ἀκεραιότητος, μὲ τὴν στενὴ ἠθικὴ ἔννοια, εἶναι μιὰ μόνο μορφὴ ἀκαθαρσίας. Μόνο μιὰ δοσμένη καρδιὰ μπορεῖ νὰ συλλάβῃ τὸν Ἰησοῦ, δοσμένη χωρὶς ἐπιφυλάξεις, ὁλόκληρη. Ἔχουμε διαβάσει, συλλογισθῇ καὶ συζητήσει ἀρκετὰ γιὰ Κεῖνον. Θέλουμε νὰ Τὸν προσεγγίσουμε μὲ βαθειὰ ἁπλότητα. Νὰ μὴν ἀκούγεται παρὰ μόνον ἡ καρδιά Του, ποὺ μιλάει στὴν δική μας. Μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε ἀπὸ Κεῖνον αὐτὴν τὴν προσωπικὴ ἐπαφή, τὸ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ», ποὺ λαχταροῦμε. Θὰ μᾶς φανερωθῇ καὶ, θὰ «γράψῃ» ὁ Ἴδιος στὴν ψυχή μας τὸν βίο Του. Μᾶς ἀπασχολοῦν πολλὰ καὶ μεγάλα προβλήματα καὶ μικρὰ καὶ ἀσήμαντα ζητήματα τῆς καθημερινότητος, ὅποια κι ἂν εἶναι θὰ φθάσουμε στὴν λύσι τους μόνο ἐὰν ἀγκαλιάσουμε σφικτὰ τὸν Ἰησοῦ, ἐὰν ἑνωθοῦμε προσωπικὰ μαζή Του. Ἡ σκέψι μας τότε θὰ ἐνεργήσῃ καὶ θὰ κινηθῇ μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ. Νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸν νοῦ μας, ἀλλὰ πάντοτε μέσα στὴν λάμψι τοῦ Χριστοῦ, σὲ ἐξάρτησι ἀπ τὴν καρδιὰ Τοῦ Κυρίου. Κανένα πρόβλημα δὲν μένει χωρὶς λύσι κοντὰ στὸν Χριστό. Ὅ,τι ἀποτελεῖ συνήθως τὴν τραγικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως, ἐξαφανίζεται μπροστὰ στὸ καθαρὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ὅταν τὸ βλέπῃ κανεὶς μπορεῖ νὰ βαδίζῃ δίνοντας σ αὐτὸ τὴν καρδιά του. Ὁ Κύριος ζητᾷ τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπὸ τὰ περιττὰ καὶ ἐπιβαρυντικά. Οἱ δύο πρῶτοι Μαθηταὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἔχοντας ἀφήσει τὸν Τίμιο Βαπτιστή, ἀκολουθοῦσαν σιωπηλὰ τὸν καινούριο Διδάσκαλο κι ἀπὸ μακρυά. Ὁ Ἰησοῦς φαινομενικά τοὺς ἀγνοεῖ. Συμβαίνει καὶ σὲ μᾶς κάποτε νὰ βαδίζουμε πίσω Του χωρὶς νὰ μᾶς ἀπευθύνῃ λόγο, ἢ νὰ μᾶς δείχνῃ τὸ Πρόσωπό Του. Φθάνει νὰ Τὸν ἔχουμε συνεχῶς στὴν καρδιά μας κι Ἐκεῖνος, ὅταν θελήσῃ, θὰ στραφῇ ὁπωσδήποτε πρὸς τὸ μέρος μας. Δίνοντάς Του τὴν καρδιά μας ὁ καθένας: «σωθήσεται», «...εἰσελεύσεται καὶ ἐξελεύσεται», «καὶ νομὴν εὑρήσει». Ἡ καρδιὰ τοῦ Ἰησοῦ, λειωμένη καὶ φλογερή, σὰν τὸ ἀναλυτὸ χρυσάφι, μᾶς ὑποδέχεται, ἀλλὰ ἡ θέλησί Του, ἀκέραιη σὰν τὸ διαμάντι, μᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε ἀντίθετο στοιχεῖο τῆς ἀγάπης Του. Κουράσθηκε, ἀνθρωπίνως, ὅπως στὴν Σαμαρείτιδα, στὴν ἀναζήτησί μας καὶ κάθεται προσμένοντας νὰ Τοῦ προσφέρουμε τὴν καρδιά μας. Ὁ τυφλός, ποὺ θεράπευσε ὁ Ἰησοῦς, στὴν ἀρχὴ ἔβλεπε θολὰ καὶ συγκεχυμένα. Μὲ ἕνα δεύτερο 10 «Σοῦ προσφέρω τὴν μοναξιά μου νὰ τὴν κάνῃς γάμο μυστικό καὶ ἅγιο κι ἕνωσι μαζή Σου Κύριε. Τὴν θνητὸτητά μου ἀφθαρσία, τὴν θρυμματισμὲνη μου ὕπαρξι, νὰ τὴν διαμορφώσῃς σὲ ὑπόστασι. πρόσωπο, ποὺ νὰ Σοῦ μοιάζῃ».

11 ἄγγιγμα τοῦ Σωτῆρος «ἐνέβλεπε τηλαυγῶς ἅπαντας» (Μαρκ. η 24). Κι ἐμεῖς, γνωρίσαντες τὸν Ἰησοῦ, ἀρχικά, λόγῳ τυφλότητος ἐγωϊσμοῦ, βλέπουμε ἀβέβαια καὶ ἀλλοιωμένα. Πρέπει νὰ Τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας, ὥστε, μὲ ἕνα ἄγγιγμά Του, νὰ μπορέσουμε νὰ διακρίνουμε τὴν πραγματικότητα. Ἡ νέα ὀπτικὴ δυνατότητα γίνεται ὁλοένα καὶ ἰσχυρότερη καὶ πιὸ λεπτὴ μὲ τὶς ἐπανειλημμένες ψηλαφήσεις, ποὺ κάνει στοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς ψυχῆς μας ὁ Χριστός. Ὁ Κύριος μᾶς θεραπεύει καὶ μᾶς ὑπηρετεῖ, γι αὐτὸ ζητᾷ τὴν καρδιά μας. Εἶναι ὁ θεραπευτής μας. Κατακτᾷ τὴν ψυχὴ αὐτῶν, ποὺ Τὸν ἀγαποῦν. Περνᾶ μπροστὰ μας ῥίχνοντας τὸν σπόρο Του. Ποθεῖ νὰ ἔλθουμε κοντά Του, νὰ σπείρουμε μαζή Του. Νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴν ἀσφάλεια τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ νὰ προσπαθήσουμε μαζή Του. Ὁ Κύριος ζητᾷ τὴν καρδιά μας, γιατί μᾶς συμπονεῖ. «Ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς» (Ἰωάν. ια 35) γιὰ τὸ κατάντημά μας. Δίπλα στὸν τάφο τοῦ δικαίου Λαζάρου, «ἐνεβριμήσατο τῷ πνεύματι καὶ ἐτάραξεν ἑαυτόν» (Ἰωάν. ια 33). Πῶς νὰ ἐννοήσουμε τὸν ἐσωτερικὸ ἀναστεναγμὸ καὶ τὴν συγκίνησι τοῦ Ἰησοῦ, παρὰ σὰν συμπάθεια γιὰ τὸ θλιβερὸ κλῆρο τῶν ἀνθρώπων, σὰν πόνο γιὰ τὸν θάνατο, ποὺ συντρίβει τὴν ἀνθρώπινη φύσι. Ζητᾷ τὴν καρδιά μας γιὰ νὰ τὴν φέρῃ σὲ συναίσθησι τῆς καταστάσεώς μας καὶ νὰ τὴν φαιδρύνῃ μὲ τὴν ζωντανὴ χαρὰ τῆς ἐπαναφορᾶς μας στὴν ὄντως ζωή. Στὴν περίπλοκη κατάστασι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, καθὼς δυσχεραινόμαστε νὰ σπάσουμε τὰ δεσμά μας, στὸ βάθος τῆς ἀθλιότητός μας, στρέφουμε μὲ πόθο τὴν καρδιά μας πρὸς τὸν Ἰησοῦ, πλημμυρισμένοι ἀπὸ τὴν νοσταλγία τῆς ἑνώσεως μαζή Του. Δὲν ἀρκεῖ νὰ γνωρίζουμε τὸν Ἰησοῦ ὡς Διδάσκαλο ποὺ μιλάει, σὰν Φίλο ποὺ γοητεύει. Εἶναι ἐπίσης ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, τὸ θύμα, ποὺ προσεφέρθη Θυσία γιά μᾶς. Ἔναντι αὐτῆς τῆς προσφορᾶς Του ζητᾶ τὴν καρδιά μας. Κατὰ τὴν διακήρυξι τοῦ Τιμίου Προδρόμου καὶ Βαπτιστοῦ Ἰωάννου ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ ἡ διακήρυξι εἶναι τὸ πρῶτο γεγονὸς στὴν δημοσία ζωὴ τοῦ Σωτῆρος μετὰ τὴν Βάπτισί Του. Ὁ Ἅγιος Βαπτιστὴς ἔκανε μιὰ ἀληθινὴ ἀποκάλυψι τοῦ Ἀμνοῦ, δεχόμενος μιὰ θεϊκὴ φανέρωσι τοῦ Μεσσίου ὡς Ἀμνοῦ, ἐνῷ οἱ Μαθηταὶ τοῦ Ἁγίου Προδρόμου, ποὺ ἀκολούθησαν σιωπηλὰ τὸν Ἰησοῦ, ἀνακαλύπτουν τὸν Ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ καὶ φθάνουν στὸ κατώφλι τοῦ Μυστηρίου τῆς σωτηρίας. «Κἀγώ οὐκ ᾔδειν Αὐτόν» (Ἰωάν. α 31) λέγει ὁ Τίμιος Πρόδρομος. Δὲν Τὸν εἶχε ἰδῇ ὡς Ἀμνό, τώρα αἰφνιδίως, Τὸν ἀναγγέλλει. «Ἴδε ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ» (Ἰωάν. α 29). Ἡ φωνὴ ἀναβλύζει ἀπ τὴν καρδιὰ κι ἔρχεται στὰ χείλη τοῦ Ἁγίου Βαπτιστοῦ, μόλις βλέπει τὸν Ἰησοῦ, τὴν ἑπομένη τῆς Βαπτίσεώς Του. Εἶναι ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου καὶ ζητᾷ τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ τὴν ἐλαφρώσῃ ἀπὸ κάθε βάρος της. Στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο ὀνομάζει τοὺς Μαθητάς Του: «Τεκνία μου», δηλαδὴ, «Παιδάκια μου!» Καὶ στὴν ἔκφρασι αὐτὴ κλείνει τὴν ἰδέα τῆς πατρότητος, τῆς βαθυτάτης στοργῆς καὶ τῆς ἰδιαιτέρας φροντίδος γιὰ τὶς ὑπάρξεις μας, ποὺ εἶναι ἀνώριμες ἀκόμη. Ἡ ἁμαρτία τοῦ πρώτου ἀνθρώπου βρίσκεται στὸ ὅτι δὲν ἤθελε νὰ ὁδηγῆται ἀπὸ τὸν Οὐράνιο Πατέρα. Δὲν ἤθελε νὰ τὸν χειραγωγῇ ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Λόγῳ αὐτῆς τῆς ἀδυναμίας μᾶς ζητᾷ τὴν καρδιά μας καὶ ἂν Τοῦ τὴν προσφέρουμε θὰ τὴν ἐνηλικιώσῃ καὶ θὰ τὴν ἀρτιώσῃ. Ἐφ ὅσον Τοῦ τὴν παραχωρήσουμε μὲ πειθαρχικότητα καὶ τὴν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη ἑνὸς νηπίου. Ὁ Ἀμνὸς εἶναι τὸ σύμβολο τῆς ἀθωότητος καὶ τῆς γλυκύτητος, τῆς καθαρότητος καὶ αὐτοπαραδόσεως. Ἐὰν μὴ νίψω σέ, οὐκ ἔχεις μέρος μετ Ἐμοῦ» (Ἰωάν. ιγ 8) λέγει ὁ Ἰησοῦς στὸν Πέτρο. Δὲν μποροῦμε νὰ ἔχουμε μέρος μὲ τὸν Ἰησοῦ, παρὰ μόνο ἂν εἴμαστε καθαροί, ἂν ἀφήσουμε νὰ καθαρίσῃ τὴν καρδιά μας, νὰ μᾶς κάνῃ ἀθώους, ποὺ μόνο Ἐκεῖνος μπορεῖ. Ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ καθαρίζει «Στὴν τύρβη τῆς καθημερινότητὸς μου, τὸ μόνο ἀτάραχο καὶ σταθερό Σημεῖο εἶσαι Ἐσύ. Κι ἡ μόνη τῆς καρδιᾶς μου ἀγωνία μή Σὲ χάσω, μή μακρυνθῶ ἀπ τὴν ἀναμονή Σου κι ἀπωλεσθῶ» 11

12 Π Γ Ἔναρξις: «Εἰς πολλά ἔτη Δέσποτα», ἐπί τῇ ἀφίξει τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου ἡμῶν κ.κ. KΩNΣTANTINOY. 1. Προσευχή: «Εὐλογητός εἶ Χριστέ» Ἀπολυτίκιον Πεντηκοστῆς. Ἦχος πλ. δ. 2. Παιδικό Χορευτικό Ἐνορίας Ἁγίου Γεωργίου Παλαιοῦ Ἡρακλείου Ἀττικῆς. Χοροὶ Ἠπείρου: α) «Βασιλικὸς θὰ γίνω» (Συρτὸς στὰ δύο). β) «Παλαμάκια». γ) «Τὰ Μανουσάκια» (Καλαματιανός). δ) «Νερατζιά» (Γρήγορος Χορὸς στὰ 3). 3. Παιδική Νεανική Χορῳδία Ἐνορίας Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς. α) «Ἀνοικτὴ ἀγκαλιά». β) «Στὴν ἀγκάλη Του». 4. Παιδικό Χορευτικό Ἐνορίας Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς. Χοροὶ Κρήτης: α) «Μικρὸ μικράκι». β) «Σιγανός». 5. Θεομητορική Ὀρχήστρα Χορῳδία Ἐνορίας Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς. α) «Δὲν εἶσαι μόνος». β) «Περιεχόμενο καρδιᾶς». γ) «Καρδίας ἐκζήτησι». δ) «Πρόσκλησι διαρκείας». ε) «Ἀναζήτησι Λυτρώσεως». ς) «Ἀποδοχὴ ἀσκήσεως». 6. «Συνόδευσέ με στὴν μοναξιά μου». Ἱστορικὸ Θρησκευτικὸ Δρᾶμα Θεατρικῆς Ὁμάδος Ἐνορίας Παναγίας Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, μὲ τὴν φιλία μαζή Του, ζητᾷ νὰ μᾶς συναντήσῃ

13 7. Μουσική γέφυρα Ἐνορίας Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς. α) «Πλήρωσι πόθου». β) «Φιλία εὔκαρπος». 8. Νεανικό Χορευτικό Ἐνορίας Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς. α) «Ἀγέρανος» (Πάρος). β) «Καλαμαθιανός» (Νάξος). γ) «Μπαλαριστός» (Μύκονος). δ) «Συρτὸς Σερίφου». ε) «Ἰκαριώτικος». ς) «Πλατανιώτικο νερό» (Σάμος). ζ) «Σούστα Σάμου». 10. Χορευτικό Ἐνορίας Ἁγίου Γεωργίου Παλαιοῦ Ἡρακλείου Ἀττικῆς. Χοροὶ Θράκης: α) «Ξεσυρτός». β) «Σφαρλής». γ) «Ταπεινός». δ) «Ποδαράκι». ε) «Μπαϊντούσκα». ς) «Ζωναράδικος». ζ) «Συρτὸς συγκαθιστός». 11. «Δυνατότης ὑπάρξεως». Θεομητορική Ὀρχήστρα Χορῳδία Ἐνορίας Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς. 12. Χαιρετισμός ὑπό τοῦ Σεπτοῦ Ποιμενάρχου ἡμῶν. 13. «ΦΗΜΗ» Σεβασμιωτάτου ἡμῶν κ. κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. 14. Ἐπίδοσις Ἐνθυμίων ὑπ Αὐτοῦ. 15. Λῆξις: «Ὅτε καταβάς» Κοντάκιον, Ἦχος πλ. δ, ὑπὸ πάντων τῶν παρευρισκομένων. διαμορφώνοντας τὴν ἀθωότητα καὶ ἁγνότητα τῶν καρδιῶν μας.

14 οὐσιαστικὰ, ὅταν τὸν δέχεται κανεὶς μὲ ὁλάνοικτη καρδιὰ κι ἀφήνεται νὰ κυριαρχηθῇ, νὰ κατακτηθῇ ἀπ Αὐτόν. Καθαρίζεται, γιατί δέχεται τὸν Λόγο ποὺ ἔγινε σάρξ. Αὐτὴ ἡ κάθαρσι διαρκεῖ ὅσο καὶ ἡ ἕνωσι τῆς ψυχῆς μ Ἐκεῖνον, ποὺ εἶναι ὁ Λόγος. Στὸν Γάμο τῆς Κανᾶ ὁ Ἰησοῦς ὑποδεικνύει στοὺς διακονητάς νὰ γεμίσουν τὶς ὑδρίες μὲ τὸ νερό, ποὺ χρησιμοποιοῦσαν γιὰ τὸν καθαρισμὸ τῶν Ἰουδαίων, κατὰ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο. Αὐτὸ τὸ νερὸ μεταμορφώθηκε σὲ κρασί. Τὸ νερὸ καθαρίζει, ἀλλὰ, πρὶν γίνῃ κρασὶ, οἱ στάμνες χρειάζεται νὰ γεμίσουν ἕως τὰ χείλη. Ἡ ἀγάπη, σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Ἰησοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ, ὅπου δὲν ὑπάρχει καθαρότης. Ἡ ψυχὴ πρέπει νὰ γεμίσῃ μὲ τὸ νερὸ τοῦ καθαρισμοῦ, ὥστε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸ μεταμορφώσῃ σὲ κρασὶ ἀγάπης. Ἔτσι ζητᾷ τὴν καρδιά μας γιὰ νὰ τὴν μεθύσῃ ἀγάπη, ποὺ αἰωνίζει, ἀρκεῖ νὰ τὴν καθαρίσῃ καὶ νὰ τῆς χαρίσῃ ἔνδυμα γάμου. Ζητᾷ τὴν καρδιά μας γιατί κατέχεται ἀπὸ τὸν πόθο νὰ φέρῃ στὸ φῶς τὴν ἁμαρτία, μὲ τὸν σκοπὸ νὰ μᾶς ἀποσυνδέσῃ ἀπ αὐτήν, ὅπως τὸν Παραλυτικὸ τῆς Καπερναούμ. Δὲν λέγει «γίνε καλά», ἀλλά: «τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου» (Ματθ. θ 2). Δὲν ὁμιλεῖ ὁ Ἰησοῦς γιὰ κοινωνικὲς μεταρρυθμίσεις ἢ ὑλικὲς βελτιώσεις, ἀλλὰ γιὰ τὴν ἁμαρτία, τὴν μετάνοια καὶ συγχώρησι. Πίσω ἀπ ὅλα τὰ προβλήματα, τῆς ἀσθενείας, τῆς ἐργασίας, τῆς καταπιέσεως, τῆς δικαιοσύνης, τῆς οἰκονομίας, τῆς στέγης, τῆς ἀσφαλίσεως, τῆς ἐπαρκείας τῶν ἀγαθῶν, βρίσκεται πάντοτε ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἀληθινὴ ἀπελευθέρωσι ἀπὸ τὰ προβλήματα συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴν ἐσωτερική μας μεταστροφή, ποὺ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθῇ μὲ τὴν προσφορὰ τῆς καρδιᾶς μας στὸν Θεό. Ὅσο περισσότερο προχωροῦμε στὴν ἐπίγνωσι τοῦ Χριστοῦ, τόσο διαπιστώνουμε ὅτι κάθε κακὸ καὶ δυσάρεστο στὴν ζωή μας ἔχει ὁπωσδήποτε σχέσι μὲ τὴν προπατορικὴ ἢ τὴν προσωπική μας ἁμαρτία. Γι αὐτὸ χρειάζεται νὰ ἐπανορθώσουμε. Καὶ ἡ ἐπανόρθωσι θὰ ἔλθῃ μὲ τὴν στενώτερη ἕνωσι μαζή Του. Θὰ διορθωθοῦμε δι Αὐτοῦ, ἐὰν θελήσουμε νὰ ἐπιτελέσουμε καὶ τὰ ἀντίστοιχα ἔργα φέροντες καρπούς. Θὰ διορθωθοῦμε δι Αὐτοῦ, μαζή Του, καὶ ἐν Αὐτῷ, ἑνωμένοι μαζή Του, προσφέροντάς Του τὴν καρδιά μας, ὅπως μᾶς ζητᾷ. Ὁ Ἰησοῦς θέλει τὴν καρδιά μας γιὰ νὰ ἑορτάσῃ τὸ Πάσχα Του. Διότι Τοῦ ἀνήκουμε. Κι ὅμως ζητᾷ τὴν φιλοξενία μας! Ἔρχεται σὲ μᾶς σὰν φιλοξενούμενος. Ἡ προσφορὰ τῆς καρδιᾶς μας σ Ἐκεῖνον εἶναι ἡ ἄρνησι τῆς διαθέσεως νὰ ἀποφασίζουμε ἐμεῖς γι αὐτό ποὺ ὁ Ἰησοῦς θὰ ἔπρεπε νὰ κάνῃ. Αὐτὸ ποὺ ὁ Ἰησοῦς ἐπιθυμεῖ, εἶναι νὰ ἀφεθοῦμε στὴν δική Του ἀπόλυτη πρωτοβουλία. Αὐτὸ σημαίνει νὰ τοῦ δώσουμε τὴν καρδιά μας. Τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ, πρὸς ὅσους Τοῦ δίδουν τὴν καρδιά τους, εἶναι ὁ Υἱός, ποὺ ὁ Πατὴρ προσφέρει στοὺς ἀνθρώπους. Εἶναι ἡ Ἴδια ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ προσφέρεται στὸν Πατέρα, κατευθύνεται πρὸς τὴν αἰώνια ζωή, ποὺ «ὑπάρχει παρὰ τῷ Πατρί», ὅπως ὁ ποταμὸς κατευθύνεται ὁρμητικὰ πρὸς τὸν ὠκεανό. Καὶ ἡ ὁρμὴ τοῦ Ἰησοῦ τραβᾷ μαζή Της καὶ τὸν ἄνθρωπο. Στὴν Φύσι τοῦ Οὐρανίου Πατρὸς ἐνυπάρχει ἡ ἰδιότητα τῆς ἕλξεως, τοῦ γοήτρου. Ἑλκύει πρὸς τὸν Ἑαυτὸ Του τὸν Υἱό Του. Μᾶς ἕλκει πρὸς τὸν Ἰησοῦ, γιὰ νὰ μᾶς φέρῃ πρὸς τὸν Ἑαυτό Του, διὰ τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἐν τῷ Ἰησοῦ. «Οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός Με, ἐὰν μὴ ὁ Πατήρ ὁ πέμψας Με ἑλκύσῃ αὐτόν» (Ἰωάν. ς 44), λέγει ὁ Χριστός. Ἡ ἕλξι πρὸς τὸν Ἰησοῦ εἶναι ἡ χαρὰ καὶ ἀγαλλίασι τῶν προικισμένων ψυχῶν. Ἑνώνονται ἔτσι μὲ τὴν ἕλξι, ποὺ κινεῖ τὸν Ἰησοῦ πρὸς τὸν Πατέρα Του καὶ ποὺ ἀποτελεῖ τὴν χαρὰ τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ ἐκπλήρωσι τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, διὰ τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ θελήματος τοῦ Ἰησοῦ, ἀποτελεῖ τὴν τροφή μας, ποὺ ἀνανεώνει καθημερινὰ τὶς δυνάμεις μας, διότι διαμορφώνει καὶ ἀναπτύσσει τὸ πνευματικὸ πλῆρες πρόσωπο, ποὺ ὁ Θεὸς ἀξιώνει τὸν καθένα νὰ ἀποκτήσῃ, καθὼς μᾶς ὁδηγεῖ στὴν πλήρη αὔξησι. Κάθε τί ποὺ ὁ Ἰησοῦς μᾶς λέει γιὰ τὴν καρδιά Του ἰσχύει ἀληθινὰ καὶ γιὰ τὴν καρδιὰ τοῦ Πατέρα. 14 «Ἐγώ ἐπτώχευσα, τὰ ἔχασα ὅλα Χριστέ μου. Ἐλέησέ με Ἐσὺ ποὺ εἶσαι «ὅλος ἐπιθυμία καὶ ἄφατος γλυκασμός», τὸ Φῶς, ὁ πρᾷος καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ».

15 Ἡ καρδιὰ τοῦ Ὁποίου εἶναι τὸ πρότυπο, ποὺ ἀντιγράφει ἡ καρδιὰ τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ ἱκανοποιητικώτερη εἰκόνα, ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ σχηματίσουμε γιὰ τὸν Πατέρα, εἶναι ἴσως ἡ εἰκόνα μιᾶς καρδιᾶς, κάθε κτύπος τῆς ὁποίας εἶναι μιὰ κίνησι, μὲ τὴν ὁποία ὁ Πατέρας προσφέρεται. Αὐτοὶ οἱ κτύποι στέλλουν σὲ μᾶς τὸ Αἷμα τοῦ Υἱοῦ ζωοποιημένο ἀπ τὴν πνοὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Πατέρας εἶναι ἡ καρδιὰ καὶ τὸ νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του σημαίνει τὸ νὰ ζοῦμε σὲ ἐξάρτησι ἀπ τὴν καρδιά Του, νὰ ἑνώνουμε, νὰ συντονίζουμε κάθε κτύπο τῆς καρδιᾶς μας μὲ τοὺς κτύπους τῆς Θείας καρδιᾶς. Ὁ Ἰησοῦς ἔγινε ἄνθρωπος καὶ γιὰ πρώτη φορὰ μιὰ ἀνθρώπινη καρδιὰ κτυπᾷ σὲ τέλεια ἑνότητα μὲ τὴν καρδιὰ τοῦ Θεοῦ. Γιὰ πρώτη φορὰ μιὰ καρδιὰ ἀνθρώπου κτυπᾷ σὲ τέλεια ἀγάπη πρὸς τοὺς ἀνθρώπους, κτυπᾷ σὲ ὑπέρτατη τελείωσι τοῦ ἀνθρωπίνου προορισμοῦ ἐν τῷ Χριστῷ. Αὐτὴ ἡ τελείωσι διαρκεῖ, θὰ διαρκέσῃ γιὰ πάντα, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος ζῇ αἰωνίως. Στὸν Ἰησοῦ, τέλειο Θεὸ καὶ τέλειο Ἄνθρωπο, παραμένει ἐγχάρακτη ἡ κλῆσι κάθε ἀνθρώπου. Πρὶν ἐνανθρωπήσῃ καὶ λάβῃ Σάρκα ὁ Υἱὸς ἀγαποῦσε τελείως τοὺς ἀνθρώπους, ἐν τούτοις ἡ καρδιὰ τοῦ Θεοῦ δὲν ἦταν ἀκόμη ἡνωμένη μὲ τὴν καρδιὰ ἑνὸς ἀνθρώπου. Καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὑποδεικνύει τὸν Ἰησοῦ στοὺς ἀνθρώπους. Τοὺς Τὸν παρουσιάζει. Μᾶς εἶναι τόσο ἐσωτερικό, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ «ἐγὼ» τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς. Μᾶς ἑνώνει μὲ τὸν Σωτῆρα μας. Καλούμαστε, λοιπόν, νὰ δώσουμε τὴν καρδιά μας στὸν Θεὸ γιὰ νὰ τὴν συντονίσῃ μὲ τὴν κάθοδο τῆς Περιστερᾶς, ποὺ ὁ Πατὴρ καταπέμπει στὸν Μονογενῆ Του. Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀποκαλύπτει τὰ μυστήριά Του, παρὰ μόνο σ ἐκείνους, ποὺ ἡ συμπεριφορά τους συνίσταται σὲ μιὰ ἐγκατάλειψι τῆς καρδιᾶς τους στὰ χέρια τοῦ Κυρίου. Σὲ μιὰ ἐπάφεσι γεμάτη ἀγάπη καὶ οἰκειότητα. Τὸ φῶς τοῦ Ἰησοῦ, ὅσο προχωρεῖ αὐτὴ ἡ σχέσι, φωτίζει τὴν ὕπαρξι, ποὺ Τοῦ προσφέρει τὴν καρδιά της καὶ τῆς ἀποκαλύπτει τὶς πρακτικὲς συνέπειες ποὺ ἀπορρέουν. Δὲν μπορεῖ νὰ μένῃ ἀδιάφορη στὶς πολλὲς ἀδικίες καὶ σκληρότητες ποὺ ταλανίζουν τοὺς λοιποὺς ἀνθρώπους. Μιὰ εὐσέβεια καθαρὰ συναισθηματικὴ καὶ συγκινησιακὴ δὲν εἶναι ἡ προσωπικὴ ἐσωτερικὴ σχέσι μὲ τὸν Χριστό. Κι ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἡ συνεχὴς ἀναζήτησι τῆς πρακτικότητος, τῆς παραγωγικῆς θυσίας, ἐμποδίζει κάποιους συγχρόνους μαθητάς, πολὺ ἀφοσιωμένους, ἀπὸ τὸ σπάσιμο τοῦ δοχείου μὲ τὸ πολύτιμο μύρο στὰ πόδια τοῦ Ἰησοῦ, ποὺ σφραγίζει τὴν προσωπικὴ μυστικὴ σχέσι οἰκειότητος μὲ τὸν Σωτῆρα. Πρέπει νὰ βάλλουμε τὸν Ἰησοῦ στὴν ζωή μας τῆς κάθε ἡμέρας. Νὰ Τὸν τοποθετήσουμε ὀργανικὰ στὴν παροῦσα μας κατάστασι. Εἶναι ἀρκετὴ ἡ κίνησι ποὺ Τοῦ προσφέρουμε «τὴν μερίδα τοῦ ψαριοῦ καὶ τὸ μέλι», τὴν τροφὴ τῆς ἡμέρας. Ὁ Ἰησοῦς ἀμέσως θὰ πάρῃ τὴν θέσι Του στὸ τραπέζι μας καὶ θὰ μοιρασθῇ τὴν ζωή μας. Αὐτὸ ἐπιτελεῖται σὲ μιὰ στιγμή, ἀρκεῖ, ἀπ τὴν δική μας πλευρά, ὅλα νὰ γίνουν μὲ ταπείνωσι καὶ μετάνοια. Ὁ Θεὸς δὲν ταυτίζεται μὲ τὰ πλάσματά Του ποτέ. Δὲν εἴμαστε κατὰ φύσιν ὁ Χριστός, ἀλλὰ κατὰ μετοχὴ καὶ κατὰ Χάρι. Εἴμαστε τὰ μέλη Του. Ὑπὸ τὴν μορφὴ αὐτὴ ὁ Χριστὸς γίνεται γιὰ μᾶς ὁρατὸς καὶ ἁπτός. Δὲν λατρεύουμε ἕνα φάντασμα. Κυττάξτε τὰ Χέρια του καὶ τὰ Πόδια Του. Δὲν ὑπάρχουν πάνω στὴν γῆ ἄλλα, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτὰ τῶν γνησίων Μαθητῶν καὶ ἀνθρώπων Του. Ἀρκεῖ, γιὰ νὰ Τὸν ὑπηρετήσουμε σωστικὰ γιά μᾶς, νὰ Τοῦ ἔχουμε χαρίσει ὁλοκληρωτικὰ τὴν καρδιά μας. «Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ ἀπέραντος ὠκεανὸς τοῦ ἐλέους καὶ τῶν οἰκτιρμῶν, οὐρανὲ κατάστερε τῆς αἰωνιότητος, ζωή, φῶς καὶ ἡ Ἀλήθεια, πάρε με μαζή Σου, κρύψε με ἐντός Σου, μὴ μὲ ἐγκαταλείπῃς». 15

16 ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΣ ΕΠΙΛΟΓΗ ΧΩΡΟΥ: Ἐπιτροπή Συγκροτήσεως Ἑορτῆς Νεότητος ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ - ΕΥΘΥΝΗ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης ΕΠΙΣΤΑΣΙΑ: Ἀρχιμ. Τίτος Θεωνᾶς ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ: Ἀρχιμ. Τίμων Κορτέσης ΣΤΙΧΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ: Ἀθηνᾶ Νικηταρᾶ, ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης ΤΥΠΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Μιχαήλ Λάβδας, Ἑλένη Τσακίρογλου, ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ: Γραφικές Τέχνες Q-print - Ε. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ & ΣΙΑ ο.ε. ΕΥΘΥΝΗ ΗΧΗΤΙΚΩΝ - ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Ἀρχιμ. Τίτος Θεωνᾶς, Ἱεροδιάκονος Τέρτιος Κωνσταντόπουλος, Ἄγγελος Λιανός, Δημήτριος Μαρούδης ΜΑΓΝΗΤΟΣΚΟΠΗΣΙΣ: Ἀθανάσιος Τσιώρης ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΙΣ: Ἑλένη Τσακίρογλου, Κωνσταντῖνος Παπαγεωργίου ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΙΣ: Δημήτριος Λεγᾶτος, Δημήτριος Μαρούδης ΕΠΙΛΟΓΗ ΘΕΜΑΤΟΣ: Ἀρχιμ. Τίτος Θεωνᾶς ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΙΤΛΟΥ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης ΤΕΧΝΙΚΑ: Ἀρχιμ. Τίτος Θεωνᾶς ΣΧΕΔΙΟΝ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: ΙΔΕΑ - ΕΠΙΛΟΓΗ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης, ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ: Χαριτίνη Πανοπούλου ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΡΙΤΗΣ ΣΕΛΙΔΟΣ: ΕΥΡΕΣΙΣ - ΕΠΙΛΟΓΗ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης ΑΝΑΜΝΗΣΤΗΡΙΟΝ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης, ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ: Μιχαήλ Λάβδας, Ἐλισσάβετ Ἀποστόλου - Παναγιωτοπούλου ΔΙΑΝΕΜΟΜΕΝΗ ΙΕΡΑ ΕΙΚΩΝ: ΚΕΙΜΕΝΟΝ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Παπαδάκης, ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ: Οὐρανία Γιαχουντῆ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Ἐλισσάβετ Ἀποστόλου - Παναγιωτοπούλου, Ἀθηνᾶ Νικηταρᾶ, Χαριτίνη Πανοπούλου ΑΦΦΙΣΑ: ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ: Μιχαήλ Λάβδας, Ἐλένη Τσακίρογλου, ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ: Μιχαήλ Λάβδας, Ἐλισσάβετ Ἀποστόλου - Παναγιωτοπούλου, Ἑλένη Τσακίρογλου ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΡΟΗΣ: Δημήτριος Μαρούδης, Νικόλαος Δωρής ΦΡΟΝΤΙΣΤΑΙ ΣΚΗΝΗΣ: Δημήτριος Μαρούδης, Νικόλαος Δωρής, Δημήτριος Λεγᾶτος, Παναγιώτης Καρυστινάκης, Στυλιανός Δωρῆς ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ: ΚΕΙΜΕΝΟ: Εὐαγγελία Μαρούδη - Γκραίκου, ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Δημήτριος Μαρούδης, Γεώργιος - - Ρωμανός Μαρούδης ΡΟΛΟΙ: Θεόδωρος Ἀναστασόπουλος, Χρῆστος Βλησίδης, Γεώργιος - Ῥαφαήλ Δασκαλάκης, Κωνσταντῖνος Δωρής, Μαριλένα Θεοφυλάκου, Δήμητρα Καλογρίδη - Ἀλεξανδροπούλου, Γεώργιος Καρυστινάκης, Ἰωάννης Καρυστινάκης, Πέτρος Κοντός, Γεώργιος Λιάτσος, Σουζάννα - Μυρτῶ Λιάτσου, Αἰκατερίνη - Ἐλικωνίς Μαρούδη, Γεώργιος - Ῥωμανός Μαρούδης, Στεφανία Ντούνα, Ἀντώνιος Σπανός, Μιλτιάδης Τσιμπούκης ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ: Αἰκατερίνη - Ἑλικωνίς Μαρούδη ΕΝΔΥΣΙΣ: Γεώργιος - Ρωμανός Μαρούδης ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΝΔΥΣΕΩΣ: Εὐαγγελία Μαρούδη - Γκραίκου, Ἄννα Ζαχαροπούλου - Καμπιζιώνη, Ἀρχοντούλα Τσαγκάρη ΣΚΗΝΙΚΑ: ΕΠΙΛΟΓΗ Γεώργιος - Ῥωμανός Μαρούδης, ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ Γεώργιος - Ῥωμανός Μαρούδης ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΙΣ ΠΑΙΔΙΩΝ - ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΠΡΟΒΕΣ: Αἰκατερίνη - Ἑλικωνίς Μαρούδη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΣΙΤΙΣΙ: Μαρία Ζαχαριάδου - Ἀγγελοπούλου, Εὐαγγελία Σταμοστεργίου - Τσιβγούλη ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΣΑ ΧΟΡΟΥΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΟΦΟΥ: Ἐλευθέριος Μαντζιούκας = Λαοῦτο, Τσαμπούνα, Παναγιώτης Παῦλος = Βιολί, τραγούδι ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΗ ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΟΦΟΥ: ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ: Στέφανος Λούντζης, ΟΡΓΑΝΑ: Σπυρίδων Σπυρόπουλος = Μπουζούκι, Κωνσταντῖνος Παπακωστόπουλος = Κιθάρα, Στέφανος Λούντζης = Πιάνο, Δημήτριος Κακαβούλης = Ἁρμόνιο, Σαξόφωνο, Νικόλαος Γκρίμπας = Ἀκκορντεόν, Χαριτίνη Πανοπούλου = Κιθάρα, Χριστίνα Χαντζάρα = Κιθάρα ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΗ ΜΙΚΤΗ ΧΟΡΩ ι ΔΙΑ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΟΦΟΥ: ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ: Στέφανος Λούντζης, ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ: Νέοι, Νεάνιδες καί Ἐνήλικες τῆς Ἐνορίας Κοιμήσεως Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΠΡΟΒΕΣ: Μαρία Νικοθόδη, Χριστίνα Χαντζάρα ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΗ ΠΑΙΔΙΚΗ - ΝΕΑΝΙΚΗ ΧΟΡΩ ι ΔΙΑ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΟΦΟΥ: ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ: Χαριτίνη Πανοπούλου, ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ: 16 «Ὅταν Σὲ οἰκειωθῶ, ὅταν Σὲ ἀγαπήσω, ὅπως Ἐσύ εἰς τέλος ἠγάπησάς με, τὸτε ὅλα θά διορθωθοῦν. Τὸτε ὅ,τι μοῦ ζητᾷς θά εἶναι ἐλαφρό καὶ ποθητὸ. Ὅταν ὀπίσω τοῦ ἔρωτὸς Σου ἔλθω, ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».

17 Κατηχητόπαιδες τῶν Νεανικῶν Συντροφιῶν Προκαταρκτικοῦ, Στοιχειώδους, Εἰσαγωγικοῦ Θηλέων καί Εἰσαγωγικοῦ Ἀρρένων τοῦ ἰδίου Ἱεροῦ Ναοῦ. ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΠΡΟΒΕΣ: Χαριτίνη Πανοπούλου ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ: ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ἀχιλλέας Νταγιάντας, ΧΟΡΕΥΟΥΝ: Συνεργάται τῆς Ἐνορίας Ἁγίου Γεωργίου Παλαιοῦ Ἡρακλείου, ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ: Ἀρχιμ. Σπυρίδων Σπηλιόπουλος ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ:ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: Ἀχιλλέας Νταγιάντας, ΧΟΡΕΥΕΙ ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΕΝΟΡΙΑΣ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑΙ ΣΤΟΛΑΙ: Ἐπ ἐνοικίῳ, μερίμνῃ Ἀχιλλέως Νταγιάντα ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΟΦΟΥ: ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: Περσεφόνη Παπαμιχαήλ, Γεώργιος Ῥίγος, Φλώρα Καραμολέγκου ΧΟΡΕΥΟΥΝ: Κατηχητόπαιδες τῶν Νεανικῶν Συντροφιῶν Στοιχειώδους καί Εἰσαγωγικῶν Ἀρρένων καὶ Θηλέων τοῦ ἰδίου Ἱεροῦ Ναοῦ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΙΣ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΥ: Περσεφόνη Παπαμιχαήλ, Μαρία Τάκη, Μαρία Νικοθόδη ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑΙ ΣΤΟΛΑΙ: Ἐπ ἐνοικίῳ, μερίμνῃ Αἰκατερίνης -Ἑλικωνίδος Μαρούδη ΝΕΑΝΙΚΟ & ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΛΟΦΟΥ: ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ, ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ: Γεώργιος Ρίγος, Αἰκατερίνη - Ἑλικωνίς Μαρούδη ΧΟΡΕΥΟΥΝ Νέοι, Νεάνιδες καί Ἐνήλικες τοῦ ἰδίου Ἱεροῦ Ναοῦ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΙΣ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΥ: Αἰκατερίνη - Ἑλικωνίς Μαρούδη ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑΙ ΣΤΟΛΑΙ: Ἐπ ἐνοικίῳ, μερίμνῃ Αἰκατερίνης - Ἑλικωνίδος Μαρούδη ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Δημήτριος Μαρούδης, Μιχαήλ Λάβδας, Ἀθηνᾶ Νικηταρᾶ, Περσεφόνη Παπαμιχαήλ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΩΣ: Αἰκατερίνη - Ἑλικωνίς Μαρούδη ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΑΙ: Ἀρχιμ. Τίτος Θεωνᾶς, Αἰκατερίνη - Ἑλικωνίς Μαρούδη, Μιχαήλ Λάβδας, Ἑλένη Τσακίρογλου, Ἱεροδιάκονος Τέρτιος Κωνσταντόπουλος ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΙΣ ΥΠΑΙΘΡΙΟΥ ΧΩΡΟΥ - ΕΞΕΔΡΑΣ: Εὐαγγελία Μαρούδη - Γκραίκου, Νικόλαος Δωρής, Παναγιώτης Καρυστινάκης, Μαρία Μεϊμάρογλου - Κρυώνη, Ἑλένη Λυριτζῆ - Κρινῆ, Ἄννα Ζαχαροπούλου - Καμπιζιώνη, Αἰκατερίνη Πανταζῆ - Γεωργίου ΕΥΘΥΝΗ ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΥΛΙΚΟΥ - ΧΩΡΟΘΕΣΙΑΣ: Ἑλένη Κορακοβούνη ΕΠΙΚΟΥΡΙΑ: Εὐμορφία Ἀρβανιτάκη - Βαφία, Μαρία Ζαχαριάδου - Ἀγγελοπούλου, Φλώρα Καραμολέγκου, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Ἑλένη Κορακοβούνη ΠΡΟΜΗΘΕΙΑΙ - ΦΩΤΟΤΥΠΙΑΙ: Μιχαήλ Λάβδας, Εὐαγγελία Μαρούδη - Γκραίκου ΚΥΛΙΚΕΙΟΝ: Δέσποινα Κορτέση - Παναγιωτοπούλου, Ἑλένη Λυριτζῆ - Κρινῆ, Μαρία Κουλούρη - Κεκάτου, Δέσποινα Καραμπέρου, Βασιλική Λεγάτου - - Παπαγιαννοπούλου, Μαρία Ζαχαριάδου - Ἀγγελοπούλου, Μαρία Κοτρωνάρου - Καρδάτου, Κωνσταντίνα Κορρέ - Πούλη, Καλλιόπη Καρυστινάκη - Μισιρλάκη ΣΥΝΤΗΡΗΣΙΣ ΤΡΟΦΙΜΩΝ: Ἀρχοντούλα Τσαγκάρη ΕΥΤΑΞΙΑ ΧΩΡΟΥ: Ἑλένη Κορακοβούνη, Εὐμορφία Ἀρβανιτάκη - Βαφία, Ἑλένη Λυριτζῆ - Κρινῆ, Εὐαγγελία Σταμοστεργίου - Τσιβγούλη, Αἰκατερίνη Πανταζῆ - Γεωργίου ΤΑΞΙΘΕΣΙΑ : Κυριακή Μυρέλη - Φραγκιαδάκη, Θεοφανή Δρακοπούλου - Μαρίνου, Κυριακή Καλκαβούρα - Νικολακοπούλου, Εὐαγγελία Σταμοστεργίου - Τσιβγούλη ΜΕΛΗ Ε.Χ.Ο.Γ. ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΕΠΙ ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑΣ ΒΑΣΕΩΣ: Ἑλένη Κορακοβούνη, Φλώρα Καραμολέγκου ΕΠΙΣΤΑΣΙΑ ΚΑΤΗΧΗΤΟΠΑΙΔΩΝ: Μαρία Βλησίδη - Ἰωάννου, Φλώρα Καραμολέγκου, Χαρίκλεια Μπαρζοῦ - Ἀγοραστάκη, Μαρία Τάκη, Κωνσταντῖνος Παπαγεωργίου ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΝ - ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΠΙΒΛΕΨΙΣ: Κυριακή Καλκαβούρα - Νικολακοπούλου, Κυριακή Μυρέλη - Φραγκιαδάκη ΕΠΕΞΕΡΓΑ-ΣΙΑ ΘΕΜΑΤΟΣ: Ἐνοριακόν Κατηχητικόν Συμβούλιον Στελεχῶν, Διοικητική Ὁμάς Ἐνορίας Κοιμήσεως Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς ΕΤΗΣΙΑΙ ΣΥΝΑΞΕΙΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ : Οἰκία Δημητρίου καί Εὐαγγελίας Μαρούδη - Γκραίκου, Μερικῶς: Οἰκία Παναγιώτου καί Καλλιόπης Καρυστινάκη - Μισιρλάκη ΕΠΙΤΡΟΠΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ ΑΝΑΓΚΩΝ - ΠΑΝΤΟΙΑ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΥΨΙΣ ΑΝΑΓΚΩΝ - ΥΠΟΔΟΧΗ - ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ - ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ: Μέλη Ἐνοριακοῦ Χριστιανικοῦ Ὁμίλου Γυναικῶν Ἐνορίας Κοιμήσεως Ὑπεραγίας Θεοτόκου Πρασίνου Λόφου Ἡρακλείου Ἀττικῆς ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ: Μαρία Τάκη, Σταυρούλα Δωρῆ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ Ε.Χ.Ο.Γ.: Εὐαγγελία Μαρούδη - Γκραίκου ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ : Ἀνατολή - Ἑλένη Χατζηγεωργιάδου, Περσεφόνη Παπαμιχαήλ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ - Ε.Χ.Ο.Γ.: Καλλιόπη Καρυστινάκη - Μισιρλάκη, Βασιλική Λεγάτου - - Παπαγιαννοπούλου ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΔΙΑΝΟΜΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΩΝ: Ἱεροδιάκονος Τέρτιος Κωνσταντόπουλος, Ἑλένη Κορακοβούνη, Εὐμορφία Ἀρβανιτάκη Βαφία, Βασιλική Λεγάτου - Παπαγιαννοπούλου, Ἑλένη Λυριτζῆ - Κρινῆ, Φλώρα Καραμολέγκου, Δήμητρα Λένα, Ἑλένη Μπουλάρη - Ζεπετζίου, Ἱεροδιάκονος Τυχικός Γατόπουλος, Καλλιόπη Καρυστινάκη- «Δίδαξέ με πὼς νὰ βαδίζω πρὸς Ἐσένα γυμνὸς ἀπ τὰ «γιατί» μου, ἀπ τὶς ὑποδείξεις τῆς διανοίας μου, ἀπὸ τὴν πολυπλοκότητα καὶ πολυδιάσπασι τοῦ ἀσθενοῦντος νοῦ μου». 17

18 - Μισιρλάκη, Σταμούλα Καραμέρη - Νικολάου, Δέσποινα Καραμπέρου, Κυριακή Μυρέλη - - Φραγκιαδάκη, Ἀρχοντούλα Τσαγκάρη, Μαρία Τάκη, Νικόλαος Δωρής, Παναγιώτης Καλογερόπουλος, Παναγιώτης Καρυστινάκης, Ἄννα Λαδοπούλου - Σπυρίδη, Διονύσιος Παντελής ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ - ΓΕΝΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ: Ἑλένη Κορακοβούνη, Νικόλαος Δωρής, Παναγιώτης Καρυστινάκης, Παναγιώτης Καλογερόπουλος, Δέσποινα Παναγιωτοπούλου, Φλώρα Καραμολέγκου ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΕΟΡΤΗΣ: Εὐαγγελία Μαρούδη - Γκραίκου, Ἀνατολή - Ἑλένη Χατζηγεωργιάδου, Περσεφόνη Παπαμιχαήλ ΜΟΥΣΙΚΑΙ ΕΠΙΛΟΓΑΙ: Ἀρχιμ. Τίτος Θεωνᾶς ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΙ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Μιχαήλ Λάβδας, Ἑλένη Τσακίρογλου ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΓΡΑΦΗ: Ἑλένη Λυριτζῆ - - Κρινῆ ΔΙΑΘΕΣΙΣ ΧΩΡΟΥ - ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΙΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ - ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΕΞΕΔΡΑΣ: Παναγιώτης Μάνεσης, Διευθυντής Συγχρόνων Ἐκπαιδευτηρίων Μάνεση, Πρασίνου Λόφου ΥΨΗΛΗ ΕΠΙΣΤΑΣΙΑ: Ἱερά Μητρόπολις Νέας Ἰωνίας καί Φιλαδελφείας. ΣΧΕΔΙΟΝ ΕΜΠΡΟΣΘΟΦΥΛΛΟΥ = ΙΔΕΑ ΕΝΤΟΠΙΣΜΟΣ: Ἀρχιμ. Τιμόθεος Ἰωάν. Παπαδάκης. ΕΚΤΕΛΕΣΙΣ: Χαριτίνη Γεωργ. Πανοπούλου. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ἀγκαλιάζει τὴν ὕπαρξί μας διαμορφώνοντας τὴν ἀθωότητα καὶ ἁγνότητα τῆς καρδιᾶς μας, ὅπως ἑνὸς ἀθώου μικροῦ παιδιοῦ. ΣΥΝΔΥΑΖΟΜΕΝΕΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ 12-13: Ὁ Κύριος ὑποδεικνύει ἕνα παιδί, ὡς πρότυπο ἐσωτερικῆς μας διαμορφώσεως. Ματθ. ιη 3. ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟΝ: Ἐκτέλεσις Χαριτίνη Γεωργ. Πανοπούλου. Δὲν εἴμαστε μόνοι μας. Εἴμαστε μὲ τὸν Ἰησοῦ. Ὁ ἐρχομὸς τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι κάτι μελλοντικό, εἶναι ἕνα συνεχὲς παρόν. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι πάντα δίπλα μας. Δὲν εἴμαστε μόνοι! Ἰωάν. ιδ «Δὲν προβάλλω ἔναντί Σου κανένα «δικαίωμα». Ὅλος ὑποχωρητικὸς καὶ εὐσμίλευτος Σοῦ παραχωρῶ τὰ πάντα μου. στὸν ὕψιστα Ἠγαπημένο, Τὸν πέραν κάθε ἐπιφυλάξεως καὶ ἀπαιτήσεως. Εἶσαι τὸ ἐραστὸν τῆς καρδίας μου Πρόσωπο».

19 «Ἀφήνω πίσω μου τὴν παγωνιὰ τῆς μοναξιᾶς, τὴν μιζέρια τῆς ψευδαυταρκείας. Σ ἀκολουθῶ στὸ δύσβατο μονοπάτι τῆς Θυσιαστικῆς πορείας Σου, γιατὶ μόνο μαζή Σου ὑπάρχω, μακρυά Σου θνῄσκω Κύριε κράτα με κοντά Σου».

20 H IEPA MHTPOΠOΛIΣ NEAΣ IΩNIAΣ & ΦIΛAΔEΛΦEIAΣ ΔIΩPΓANΩΣE THN 17 H EOPTH NEOTHTOΣ EΠI ΠOIMANTOPIAΣ KΩNΣTANTINOY ΣEΠTOY APXIΘYTOY THΣ TOΠIKHΣ EKKΛHΣIAΣ NEAΣ IΩNIAΣ, ΦIΛAΔEΛΦEIAΣ, HPAKΛEIOY KAI XAΛKHΔONOΣ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΣΑ ΤΗΝ ΤΟΝΩΣΙ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΑΥΤΗΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΝΔΕΣῌ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΧΡΙΣΤΟ, ΤΟΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΗΣ ΥΠΑΡΞΕΩΣ. ΥΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΣΑ, ΩΣ ΜΗΤΕΡΑ ΑΓΙΩΤΑΤΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΤΟΡΓΟΣ, ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΒΙΩΣΟΥΜΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΚΑΙ ΑΔΙΑΤΑΡΑΚΤΑ ΦΙΛΟ ΜΑΣ. ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣῌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ, ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΕΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙ, ΠΡΟΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΣΩΣΤΙΚΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ ΤΟΥ. ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡῌ ΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΙΣ ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ, ΩΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ ΝΑ ΚΑΤΑΞΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ, ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΝΤΑ ΘΕΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΥΝ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣῌ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΔΕΙΞῌ ΤΟ ΑΝΥΣΤΑΚΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ κ.κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΞΕΛΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΙΚΙΛΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΕΝΑΓΚΑΛΙΖΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΚΥΡΙΟ. ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡῌ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗΝ ΥΓΙΗ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ, ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ, ΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ ΝΕΙΑΤΑ, ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ, ΤΗΝ ΘΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΙΗΣΟΥ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΝΟΜΑΖΕΙ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΖΗΤᾼ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙ ΚΑΙ ΚΑΡΔΙΑΚΗ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛῌ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΝΩΣΙ. 20

21 Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας καὶ Φιλαδελφείας Κύριος Κύριος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ προτρέπει κάθε παιδὶ καὶ νέο νὰ πείθεται στὸν καλὸ Σύμβουλο, τὸν Χριστό, ποὺ μᾶς ἀγάπησε, ποὺ πτώχευσε γιά μᾶς, ὥστε νὰ πλουτίσουμε μὲ τὴν πτωχεία Του. Ποὺ ἔδωσε λύτρο γιά μᾶς καὶ μᾶς ζητᾷ τὴν καρδιά μας, γιὰ νὰ γίνουμε κληρονόμοι τῆς αἰωνίου ζωῆς, μετέχοντες τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του. Ποιοῦντες τὶς Θεῖες Ἐντολές Του ἀποβλέπουμε στὸ πραγματικὸ συμφέρον μας, καθὼς μᾶς ἀγαπᾷ σὰν φίλους Του καὶ εἶναι ὁ Εὐεργέτης μας. Πρβλ. Μεγάλου Βασιλείου. Ἔχε ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. J. P. Migne, Patrologiae Cursus Completus, Series Graeca Parisiis, 31, 304 Β. ΒΕΠΕΣ 54, 76, 27. «Βαδίζω πίσω Σου. Ἀκολουθῶ ὡς δύναμαι, μὲ ἀσταθῆ καὶ ἀβέβαια βήματα νηπίου. Ὅταν συγκαταβῇς καὶ μοῦ δείξῃς τὴν αἴγλη τοῦ Προσώπου Σου, τὸτε θά κραταιωθῶ νὰ τρέξω δίπλα Σου μὲ ζῆλο ἐρωτικό, ἀδιάπτωτο». 21

22 Α Κ Ο Υ Σ Α Τ Ε Τόσο γλυκὰ μὲ ζητᾶς κι ἀπαιτεῖς πάνω σὲ Σένα ζωὴ νὰ βασίσω. Ἀπ τὴν Θυσία Ἐσὺ μὲ κρατεῖς νὰ μὴ σκοντάψω, γιὰ πάντα νὰ ζήσω. Σ ε ι ρ ά χ Π Α Τ Ρ Ο Σ Τ Ο Υ γ 1 - Ε Μ Ο Υ - Σ ο φ ί α Μόν ἀγαπᾷς. Λαχταρῶ καὶ ποθῶ ὅλος νὰ πέσω στὴν Θεία ἀγκάλη, ἐπιφυλάξεις δὲν ἔχω γι αὐτὸ μ ὅλους σ Ἐκείνην θὰ σμίξουμε πάλι. Σ Ω Θ Η Τ Ε. Πόσο σεμνὰ μὲ κοιτᾷς καὶ καλεῖς μόνο σ Ἐσένα ζωὴ νὰ στηρίξω. Ἀπ τὸν Σταυρό Σου θερμὰ προσκαλεῖς στὴν Ἔγερσί Σου τὰ μάτια ν ἀνοίξω. Ι Ν Α Βρίσκεις γιὰ εἴσοδο τὸ δάκρυ τῆς ψυχῆς ἔτσι καὶ μπαίνεις σὰν τὸ φῶς στὴν σκοτεινιά μου. Λάμπεις σὰν ἥλιος καὶ θεσπέσια ἠχεῖς, φέρνεις ἐλπίδας προσμονὴ στὰ ὄνειρά μου. Π Ο Ι Η Σ Α Τ Ε, Θέλεις δική Σου τὴν καρδιά μου καὶ ζητᾷς μέσα σ αὐτὴν Ἐσὺ γιὰ πάντα νὰ οἰκήσῃς. Θέλεις δική Σου καὶ τὴν ὕπαρξι κρατᾷς μέσα στὸ φῶς Σου, γιὰ νὰ τὴν ἀθανατίσῃς. Ο Υ Τ Ω Σ Τ Ε Κ Ν Α «Καρδίας ἐκζήτησι». Κ Α Ι ΖΗΤᾳ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΙΣῌ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞῌ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΣῼΖΟΥΝ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΙΖΟΥΝ. 22 «Ἡ ἤρεμη φωνή Σου σὲ τίποτε δὲν θυμίζει τὶς καταπιεστικὲς εἰσηγήσεις τοῦ Ἐχθροῦ, μὰ οὔτε τὶς κραυγὲς τῆς τεταραγμένης διανοίας μου. Ὁδήγησέ με νὰ Σὲ ἀκούω καὶ νὰ ὑπακούω Κύριε».

23 ΔΙΕΖΩΣΕΝ ΕΓΕΙΡΕΤΑΙ ΕΚ ΤΟΥ ΔΕΙΠΝΟΥ ΚΑΙ ΤΙΘΗΣΙ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ. ΚΑΙ ΛΑΒΩΝ ΛΕΝΤΙΟΝ μασ ονομαζει φιλουσ του και μασ διακονει εωσ πληρουσ καθαρμου, ελλαμψεωσ και θεωσεωσ μασ κατα χαριν - επανυιοθεσιασ. ΕΑΥΤΟΝ. ΕΙΤΑ ΒΑΛΛΕΙ ΥΔΩΡ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΙΠΤΗΡΑ, ΚΑΙ ΗΡΞΑΤΟ ΝΙΠΤΕΙΝ ΤΟΥΣ ΠΟΔΑΣ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ Κ Α Ι Ε Κ Μ Α Σ Σ Ε Ι Ν Τ Ωι Λ Ε Ν Τ Ι Ωι Ωι Η Ν Δ Ι Ε Ζ Ω Σ Μ Ε Ν Ο Σ. - Ἰωάννου ιγ «Ἔκπληκτος καὶ ἀνήξερος Σὲ παρακολουθῶ νὰ μοῦ νίπτῃς τούς πόδας. Ἡ ταπεινή Σου Ἀγάπη καὶ θεοπρεπής, ζωσμένη τὸ λέντιο τῆς συγκαταβάσεως καὶ διακονίας, μὲ ἀνυπέρβλητη ὑπομονή, μὲ καθαίρει καὶ μὲ ἑνώνει μὲ τὰ Οὐράνια». 23

24 MAZH ME TA NEIATA ΣΥΝΤΑΣΣΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ. ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΑ!