A ΙΜ 2 τ ο τ E A Η 2 ΦΙΑ1Α2;. ΑΚΙ ΤΟΤ ]^ΙΙ ; IIBER OCTAVIIS ET NOMS.

Transcript

1 A ΙΜ 2 τ ο τ E A Η 2 ΠΕΡΙ ΦΙΑ1Α2;. ΑΚΙ ΤΟΤ ]^ΙΙ ; ETHICORUM NICOMACHEORUM IIBER OCTAVIIS ET NOMS. EDIDIT ATQUE INTERPRETATUS EST ADOLPHUS THEODORUS HERMMUS IOANNIS DOROTHEL P. FRITZSCHIUS SUMPTIBUS LIBRARIAE ACADEMICAE FERBERIANAE AEM. ROTHII. LONDINI AMSTELODAMI PARISIIS AVILLIAMS ET NORGATE. I. MUELLER. FR. KLINCKSIECK. MDCCCXIVH.

2

3 9dl A S c ^ f - ADOLPHUS THEODORtS HERMAmUS FRITZSCHIUS IOAffli DOROTIIEO FRITZSCHIO PATRI CHRISTMO FRIDERICO FRITZSCHIO PATRUO b. P. D. JE«V ταΐς γλωόίίαις των ανΰοω^ων λαλω λαΐ των αγγέλων, αγαπψ Sh μη ίγω, γέγονα χαλ/.ος ήχων ή ν.νιιβαλον αλαλά^ον. Amoris amicitiaeque commentarios, publica gratae mentis documenta, ad quos ego mittam potius, quam ad vos, viri optimi, gratus ad meritos, amans ad amantes? Nam ea, quae teneo, vobis debeo : quorum illud est gravissimum, quod quum omni tempore, tum insig-niter hoc luctuosissimo Decembri admirabili animorum firmitudine probavistis, ut scilicet arcem

4 nulli casui expugnabilem credam esse pietatem. Vestro adductus exemplo hoc meum feci, qiiod ait M. Tullius, non posse nos munus rei publicae afferro maius meliusve, quam si doceamus atque erudiamus iuventutem. Itaque iuvenihus litterarum studiosis hoc Aristoteleo libello edendo operam meam imprimis dicatam esse volui : quorum ad usus aptissimum esse hoc Ethicorum de amicitia caput, quum dudum Ad. Stahrius monuerit, vir elegantissimi iudicii, tum ego ipse in scholis expertus sum. Neque enim illud mihi obiicietis, quod nuper quidam praedicavit, non esse iuvenum tractare Aristotelea, sed virorum. An vero philosophia ea, quae recte vitae magistra vocatur, subacti, non subigendi est ingenii ^ Socmtemque, consi^mimatum philosophi exemplum, cum iuvenibus de rebus gravissimis philosophatum esse nescimus? Deinde, qui horum librorum lectione cum Aristotele familiaritatem

5 aliquam contraxerit, is, mihi credite, Logicorum etiam et Physicorum siibtilitates, a quihus multi etiamnunc abhorrent, faciliiis assequetur. In ipsa horiim librorum interpretatione quamquam res eas, quae explicandae esse viderentur, non neglexi, maxime tamen sermonis rationem habendam esse statuii propterea quod ii, qui linguae graecae thesauros coiididerunt ^ Aristotelis paene obliti sunt. In grammaticis si nimius fuisse videar, iuvenibus me scripsisse mementote. Sin vero vos et alios doctos homines legisse libellum non poenituerit, maiora me, quam quae speraveram, assecutum esse profitebor. Haec hactenus. Quod reliquum est, oro patrem coelestem, ut vos, deliciae nostrae unicae, diu salvi inter salvos vestros versemini aetasque vestra ingravescens in vestrorum onquiescat amore. Valete. D. D. IV. Adv. MDCCCXLVI. Gissa.

6

7 ARISTOTEIillS ETHICORUM NICOMACHEORUM IIBER Vili ET IX.

8

9 ARISTOTl]L.IIS ETHICORUM NICOMACHEORUM LIBERVIII. Gap. 1. Μετά óè ταντα ηερί φιλίας evrotr' αν διελθ^εΐν è'otl γαρ αρετή τις η μετ^ αρετής' ετι ό^ αναγκαωτατον CAP. Ι, 1 5. ARGUMENTUM. De amicitid cur virtutis magistro disputandum su, declarat auctor argumentis et ab honestate (. 1 et. 5) et a necessitate rei petitis, Nam virtus quaedam aut certe non sine virtute videtur esse amicitia, Praeterea necessaria est hominibusf quum delectet rebus secundis (. 1), levet adversis, ad aetatem apta sit omnem 2), naturd ipsd videatur provocari (. 3), civitatém contineat (. 4). ίλοιτ άν διελΰ^εΐν' sequitur ut dicamus : cf. Eth. N. Ili, 2, 1 ed. Zellianae^ cuius capitum rationem in Ethicis Nic. laudandis sequimur, itegi ffrgoaipédsog ί^εται SieX-d^eiv, X, 1, 1 : ^arà 8t ταντα cragì ηδοιης ìitatai ÒLthd^éiv. Top. I, 2, p. 101, a, 25, ed. Bekkerianae, quam exceptis Ethicis Nic. ubique laudamus, èitmevov av ΒΪη εΐίτέΐν, ά^βτη τις η μετ άδετης. Propter sententiae ambiguitatem haec videntur esse monenda. Virtus est ex mente Aristotelis iusta inter duo diversa vitia mediocritas (Eth. N. II, 6,13 15 ; cf. Hor. Epist. Ϊ, 18, 9 : «virtus est medium vitibrum et utrimque reductum«). Inde in Eth. Eud. Il, 3. p. 1221, a, 7 et M. M. I, 32. p. 1193, a, 20 amicitia φιλία) virtus ea dicitur, quae sit mediocritas inter odii ( εχ^gaς, άπεχΰ^είας ) et assentationis {μολαν.είας) vitia. Similiter ipse Aristoteles Eth. N. II, 7, 13 amicitiam virtutem appellat hanc, quae inter blanditiam {^α^εόι/ιείαν) assentationemque (iv.olakbiav) atque inter morositatem et acerbitatem (quae sunt vitia τόν SvóégiSog και SVÓAÓXOV') stet media. Sed cautior idem Eth. N. IV, 6, 2 virtuli huic, quae medium inter blanditiam et morositatem importunitatemque teneat locum, nomen esse negat, similitudinem tantum maximam cum A. Fritzschii Aristoteles.

10 δ Aristoielis Efhicorum -Nicomacheorum Lib. F///, /, i 2. tìg lòv βίον avei) γά{) φίλοίν ουδείς elolt αν ζην, ί'χων τα λοιπά άγαβα παντα' καΐ yaq τιλοντονύι καΐ αί)χ(χς ναϊ óvvaoreìccg κιν.τψάνοις δοκεΐ φίλων μάλίατ* είναι χρεία ' τί γαρ οφελος της τοιαντι^ς ενετηρίας, άφαιρεθ^είαης ενεργεσίας, η γίγνεται μάλιατα καΐ έπαινετωτατη ττρος φίλους ; amicitià intercedere contendit : ονομα Ss σνκ ά^τοδέδοται αντ^ ri^ kome 6t υάλιότα φιλία' τοιούτος γαρ εότιν ο ν.ατα την μέόην ε^ιν, οϊον βονλομε^^α λέγειν τον ετηειν.η φίλον ^ το ότέργειν ίτροόλαβοντα. διαφέρει δί της φιλίας ΟΤΙ αν εν cradovg εότϊ ναι τον ότέργει.ν οϊς ομιλεί, cf. VIII, 5, 5 Vili, 8, 4. Vili, 7, 2. Quare muri sit reverà virtus amicitia in incerto relieto ìj με τ άρετης subiicit auclor : quo de genere loquendi videsis Vili, 3, 6 quae dicentur. Nam sine virhite amicmia esse nullo pacto poteste ut alt Cic. Lael. VI, 20, et sola virorum honorum necessitudo hoc tam augusto amicitiae nomine digna est : cf. Vili, 3, 6. αναγν.αιοτατον' de neutro genere ad nomen femininum ^p/a/ct relato cf. Matth. g Rost.. 100, 4, c; Kuebner.. 421, et, ne nube exemplorum Aristoteleoi um (neque enim sunt tot milia formosarum, quot huius generis exemplaì te, lector, ohruam, huius capitis. 3 : οίνεΐον άνΰρω^τος ανΰ^οωπφ y.ai φίλον. 5 : άναγν.αΐον φιλία') παλόν : capitis ΧΙΪΙ,. 6 ; φιλιγ.ον τψ αναβολψ εγει : alia ex Aristotelis scriptis exempla Zeli, ad Eth. N. I, 5, 5; Waitz.'ad Categ. 4, h, 4 (p. 292); Ideler. ad Meteor. i, p. 655 collegerunt. De re contende M. M. II, 11, p. 1208, b, 6. ελοιτο ^ην' cf. IX, 9, 3. κτα. cf. Vili, 6, 5; IX, 11, 1. Cic. Lael. VI, 22 : quis esset fructus in prosperis rebus, nisi haberes, qui illis aeque ac tu ipse gauderet? Ibid. XXIII, 86 : de amicitià omnes idem sentiunt, et ii, qui ad rem puhlicam se contulerunt, et ii, qui rerum cognitione doctrinàque deìectantur, et ii, qui suum negotium gerunt otiosi, sine amicitià vitam esse nullam. Proxima verba v.aì δνναότείας omissa esse in cod. Kb monere, quam verba ipsa delere malui. Ti γαρ οφελος της τοιαύτης ενετηρίας. De verbis τί οφελος infra Vili, 14,1 dicendi erit locus. Μνετηρία hoc est : copia rei familiaris : cf. Eth. N. I, 8, 6 ^ έκτος ενετηρία et 1,8, 17 ενηιίερία. τοιαύτης^ talem autem dicit Arisloteles, qualis sit hominum divitum et praepotentium rerum omnium abundantia. Cic. Lael. XV, 52 : «nam quis est, prò deùm atque hominum fidem! qui velit, ut neque diligat quemquam nec ipse ab ullo diligatur, circumfluere omnibus copiis atque in omnium rerum abundantià vivere?«αφαιρε^είύης ενεργεΰίας' cf.ix^9,2. De adverbio (ictattf rα vide quae infra VHI, 6, 1 disputabimus.

11 ρ. 1155, b, 5-16 Bekk. 3 η πώς αν Ίηρη&^ίη mi σωζοιτ' avtv φίλων; oaq) γαρ n)^eìcov, τοσοντίο έπισψαλεστέρα. 2. έν πινίςί τε καΐ ταΐς λοιιτάϊς δνστνχίαις μόνψ οϊονται καταψνγψ ehat τους φίλους, καΐ νέοις όε ττρος τό άναμαρττ^τον και τερεσβν τηοη^βΐη' res lauta et copiosa (Jj evετησία) enunciati subiectum est, non 0 ευδαίμων^ ut arbitratur Paraphr. οόφ γαρ ftleiov Cic. parad. VI, III. 49,a Giphanio ad partes vocatus : cuius possessio quo est maior, eo plus requirit ad se tuendam..2. èv ctbvia Té. Recte]3ekkerus, probante et Krischio in cph. Jon. Littztg. 1835, No. 229, ρ suorurn auctoritate^codicum prò restituii re particulam, de qua cprìtende IX, 4, 9. Prov. XVII, 17 sic ααντα v.ai- (pòv φίλος ν^αοχέτω dot^ αδελφοί δέ èv ανό.γν.αΐζ χοηόιποι εότωόαν. LXX. Cic. Lael. VI, 22 ; Adversas res ferre difficile esset sine eo, qui illas gravius etiam, quam tu, ferret. Nani et secundas res splendidiores facit amicitia, et adversas partiens comniunicansque leviores. ν.αί ταΐς λοιπαΐς δνότνχ. Ne paupertatem malorum in numero liaberi ab Aristotele mireris, recordare sententiam philosophi, qua quuni animi virtute beatum aestimandum esse statuat (Eth. N. I, 7, 15), externis eum tamen bonis, tanquam industriae subsidiis atque instrumentis virtutis, carere negat posse : Eth. N. I, 8, 15; X, 8, 9. cf. et Rhet. I, 5, ρ 1360 b, 18 v.al v^o/c jì^ de particuhs Je vide Vili, 4, 3 quae monebuntnr. Cum verbo βοηβ^εΐ copulata rr^óg praepositio, casu quarto rei ad quam quid facit et confert addito, sicut e. gr. Metaph. XII, 5, p. 1079, b, 16 : quemadmodum dicitur άγα^ον έότι, frpóg rt, Eth. N. X, 1, 2 ; M. M. I, 18, p. 1190, a, 5, vel ωφαλείόΰαι crpóq τι, Eth. N. I, 6, 16 : et Ιο'χνει ot^sèv frgóg ri, Eth. N. II, 4, 3 : et χ^ψίψόν èón crooq ri. Top. I, 2, p. 101, a, Rhet. II, 1, p. 1377, b, la Gf. Kuehner. gr. gr.. 616, HI; Krueger. I, II, p Similis est usus praepositionis είς in talibus : Eth. N. IX, 3, 3 jsof^^eìv είς το η^ος^ succurrere ad mores emendandos : IX, 2, 8 B^apy.Blv είς τροφην, ad victum suppeditandum esse auxilio : VIII, 14; 3 ωφελεΐόΰ^αι είς χρήματα : VIII, 6, 5 χρηόψος είς τα ν,αλα : IX, 11,6 β/ς Tavra χρεία φίλων : cf. Matth. gr. gr.. 578, e; Kuehner.. 6i)3, 3 ; Krueger.*^ I, II, p. 293 ; Winer. gr. N. T. ed. V, p Boj^S^bI autem prò vulgato βοηθείας recte Bekkerus restituit. Cic. Lael. XXIII, 87 : serpit, nescio quomodo, per omnium vitas amicitia, nec ullam aetatis degendae rationem patitur esse expertem sui. ijrpòg To άναμάρτητον' ad peccatorum immunitatem utilis est amicitia : ne quid in se turpe committant, impedii : nani adiectivum, articuli temperamento adscito, substantivi fungitur dignitate : cf. Matth. gr. gr ; Kuehner.. 474, a. γ. et huius libri exempla praeier insequens το ελλεί^ον τ^ς ίτρά^'εως, Vili, 8, 5 το βέβαιον^ stabilitas. Vili, 12, 4 το όνντροφον^ educationis communitas, IX, 2, 2 το ν.αλον^ honestas, το άναγν.α7ον, neces- 1

12 4 Aristotelis Ethicorum Nicomacheorum Liher F///, i, 2 3. TSQOig TiQÒg ^^εραπείαν καΐ το έλλεΐττον της πράξεως δι' άοηνειαν βοηϋεΐ, τοις τ εν άκμγι προς τάς καλάς πράξης* ^ν ν τ ε δ υ'' ερ χ καΐ γαρ νοηΰαι καΐ πραξαι ομένω* δννατωτεροι. 3. Φνσει τ' ενυπάρχειν εοικε προς tò γεγεννημένον τφ sitas, IX, 8, 2 rò mdtov, probabilitas. Plut. de def. or. XVI το àcrad^èg και άναμάρτητον. Cic. Lael. ΧΙΠ, 44 : plurimum in amicitià amicorum bene suadentium valeat auctoritas. TÒ ixxelitov tjjg Λ^άξεως' rerum gerendarum, quìbus seniles TÌres non sufficiunt, adiutrix et administra amicitia est. Xen. Mem. II, 4, 6 ó άγαδ ος φίλος έαντον τάττει ftgòg παν <ro hlléi^ov τω φίλφ ν.αί ττ^ς τζν ιδίων ν.αταόν,^ης ν.αΐ των ν,οινων (ίτ^αξεων. Cf. et Thuc. VI, 69. ίΐξος τας %αλάς ^^αξεις' compara infra IX, 9, 1 ; IX, 12, 3 quae philosophus disputai. óvv TB δν ε^χ. II. Χ, 224 Diomedes in castra Troiana speculatum profecturus quum comitem itineris sibi roget, illa dicit : óvv re δν έ^χοιιένω^ ν.αί τε ^go ο τον ενοηόεν^ ο^ίΐως y.έgδoζ μοννος δ' ειιΐε^ τε νοηόγ^, αλλά τέ οί βζάόόων τ ε νοος, λε^ΐτη δέ τε μητις. Casum rectura δνο έ^χομένω Matth. explanat gr. gr.. 562, 1, not. l, εΐίϊε^ τε verba idem vir longe meritissimus, cuius pie recolamus memoriam,. 626 extr. lisdem qu-bus Aristoteles verbis tanquam trito vetustate proverbio utuntur Plat. AIc. II, p. 140, a. ; Prot. p. 348, c; Cic. ep. ad fam. IX, 7, 1, ad Att. IX, 6, 4. Ceterum cf. Zellium ad Eth. N. I, 8, 1 et VI, 8, 4. vot/dai δννατωτεροι. De modo infinitivo cf.matth. gr. gr.. 533, Kuehner.. 639; Rost.. 125, 6; Eth. N. Vili, 6, 5. Sententiae confer Eth. N. I, 8, 15; Ili, 3, 13. Cic. Lael. XXII, 83 : virtutum amicitia adiutrix a natura data est, non vitiorum comes, ut, quoniam solitaria non posset virtus ad ea, quae summa sunt, pervenire, coniuncta et consociata cum aiterà perveniret. Quae si quos inter societas aut est aut fuit aut futura est, eorum est habendus ad summum naturae bonum optimus beatissimusque comitatus.. 3. φνόει κγλ. Cic. ad Att. VII, 2, 4 : fìliolà tuà te delectari laetor, et probari tibi, φνόινιψ esse τψ cntgoq τα τέν.να : etenim si haec non est, nulla potest homini esse ad hominem naturae adiunctio. Cf. de fin. V, 23; off. I, 4. 11; Lael. V, 19 : cum propinquis amicitiam natura ipsa peperit, Ar. Poi. I, 2, p. 1252, a, 28; Eth. N. Vili, 12, 7. ngoz τ ο γεγεννημένον. De neutro genere cf. Vili, 12,2 τα γεννημντα, de An. Gen. IV, l, p. 7Θ6, b, 10 Δ LO v.al έοικε το γεννωμενον τω γεννηόαντι, locum Polit. infra ad Vili, 10, 4 pv ίτατρός) exscribendum extremum, itemque Vili, 8, 3 rà έαντων.

13 ρ. 1155, b, 5-16 Bekk. 5 γεννησαντι [καΐ πρός το γεννήοαν τφ γεννη&έντι], οΐ) μόνον iv ανβ^ρωποις, αλλά καΐ έν oqvlol κ al τοις πλείοτοις των ζοΐων, καΐ τοΐς όμοε^-νέσι τιρός αλληλα, καΐ μάλιστα τοτς αν&ρωποις, οο-εν τονς φιλαν&ρωπονς επαινονμεν. ϊδοί δ" αν τις καΐ έν ταΐς ιτλάναις ώς οίκειον ατιας αν&ρωτίος ανθ^ρωπφ καΐ φίλον. και ftgoq το yevvtjóav τω γεννη^^έντι. His quidem verbis,nonscriptis in codd. Lb Mb Ob,fortasse ne in aliis quidem subsidiis Wilk. et Zeli, non lectis a Paraphrastà nec ab Interprete vetere, nec ab Argyropulo, ut spuriis cum Casaubono aliisque hominibus doctis funus esse ducendum ludico : cf., ne multa, Vili, 8,3; Vili; 12, 2. τοις ίτλείότοις των ^ωων. Eth. Eud. VII, 1, ρ. 1235, a, 33 φαίνεται naì έν τοίς ^η^ίοις èvwòa φιλία' π^οα^οονηόν,ειν γονν αίοοννται των τέν.νων. Ne èv praepositionem ante verba τοις αλπότοις a Bekkero, optimis subsidiis addicentibus, praetermissam desideres, vide Matth. gr. gr.. 595, 4 ; Krueger. I, II, p. 284, 9 ; Kuehner.. 625, imprimis Winer. gr. N. T. p. 499, et de exemplis Aristoteleis Zeli, ad Eth. N. X, 4, 5; Ideler. ad Meteor. I, p. 351, quibus ex nostris libris baec addo : huius cap.. 4 jy (ita^i} τψ διν.αίοόννην. Vili, 6, 7 y.aì (^SL') ανομοιότητα. Vili, 9, 5 7j ijtgo^ τι τοιούτον. IX, 3, 3 η (θ/ς) τψ ονόίαν. Nec aliter Eth. Ν. Ili, 8, 3 ρ. 1116, a, om. codd. Nb καλόν o^εξiv. V, 2, 9 ρ. 1130, b, 17 ctsgi της έν μέγει δικαιοΰννης ν,αί (ίττ^ρί om. Ob) της έν μέςει άδιν.ίας. τοΐς οαοεΰ^νέόι' eiusdem generis animalibus : cf.rhet. Ι, 11, ρ. 1371, b, ί2 έίηίει το ν,ατα ηδν^ τά όνγγεντ^ δε ν.ατα φνόιν άλληλοις έότίν, ίταντα τα όνγγενη ν.αϊ ομοια ηδέα ως έλϊ το ίτολν ^ οϊον avdgan:oc àv^^gωίΐω^ ν,αϊ.ϊαλος Ιΐίίϊφ^ ν.αϊ νέος νέα).,eth. Eud, VII, 5, ρ 1?395 b, 19 δ LO ν.αϊ φωναί ν.αϊ ^ξεις και όννημερενόεις τοίς ο μογενέόιν ηδιόται αλληλοις, uaì τόίς άλλοις ^ωοις. Cic. Lael. XXI, 81 quod si hoc apparet in bestiis, volucribus, nantibus, agrestibus, cicuribus, feris, primum ut se ipsae diligant, deinde ut requirant atque appetant, ad qiias se applicent eiusdem generis animantes : quanto id magis in homine fit natura, qui alterum anquirit, cuius animum ita cum suo misceat, ut efflciat paene unum ex duobus? Theocr. IX, 31 τέττιξ μεν τέττιγι φίλος^ μνρμαν.ι δε μν^μαξ^ ϊρηκες δ' ϊ^η^ιν' έμίν δ' α Μωόα ν.αϊ ωδα. ο-β^εν τονς φιλαν^^^ωλονς έτι αινον μεν' ως αν^^ζωλίνον τι fzoiονντας. Paraphr. Cf.. 5. έν ταΐς ίτλαναις' οι τε yag έλϊ της χω^ας μένοντες όνν ηδονν τον ίΐλανωμενον υποδέχονται ν.αϊ -δ ε^αίϊενονό ι ( καί μη έίπ:ιόταμένοις τ ας οδονς μηννονόι Schol.), ο τε ίτλανωμενος^ εί όνντνχοι μονον αν-δ^^ωηοις.^ μαλιότα χαίρει. Paraphr. οικείος' coniunelus, benevolus, propitius : vide Papii thes. gr. ling.

14 Aristotelis EtUcoriim Niemnacheorum Liher F///, de zal rag πόλεις αυνέχειν ή φάία, καΐ οί νομοο-έται μάλλον περί αντψ σπονόάζειν η τψ όί7μίοοννην ή γαρ ομόνοια ομοιόν τι ττ] φιλίψ εοικεν ahaj ' ταύτης δε μάλίατ' εφίενταί και την οτάοιν, εχ&ραν ουσαν, μάλιστα ίξελαννοναιν. καΐ φίλιον μεν όντων, ονδεν δει δικαιοσύνης, δίκαιοι d' οντες ηροσδέονται φιλίας, και των δικαίων το μάλιστα ψιλικόν είναι δοκεΐ. oìv.eloq et nostrae disputationis Vili, 12, 2 το è^ 'αντον οίλέίον τω αφ συ comparato verbo όννοίν.ειόω Vili, 12, 2, et opposito àllórgiog Vni^l2j 4. Inde IX, 10, 6 οινμως έντνγχάνειν τινί, benigne et comiter appellare aliquem. Pro voc. οοη^ας in cod. Kb est ίττας ut aliquoties, ubi Bekkeri, viri de Aristotelis scriptis meritissimi, secutus sum auctoritatem.. 4. èoiy.s δ è ν.τλ. Polit. II, 4, p. 1262, b, 7 φιχίαν οίόιιεο^α μέγίότον èlvai των αγαΰ&ν τ ai ς ^ολεόιν' οντω yàg αν ψ.ιότα όταόια^οιεν. Adde Eth. Eud. VII, 1, ρ. 1234, b, 22 et Cic. Lael. VII, 23 quod si exemeris ex rerum naturà benevolentiae coniunctionem, nec domus ulla nec urbs stare poterit : ne agri quidem cultus permanebit. v.al oi νοαοο^έτai' verbum repetendum èomaól : vide Vili, 7, 2 : de re contende Eth. N. II, 1, 5. η yàg ομόνοια' cf. infra IX, 6. Fiat. Ale. I, p. 126, e; p. 127, b; Clit. p. 409, e την Sè όντως v.al άλη^ως φιλίαν είναι όαφέότατα όμόνοιαν. Xen. Mem. IV, 4, 16 μην ομόνοια γε μέγιότον άγαϋόν δον,εί ταις πόλεόιν είναι. Cic. Rep. II, XLII, 69 quae harmonia a musicis dicitur in caritu, ea est in civitate concordia, artissimum atque optimum in omni re publicà vinculum incolumitàtis : eaque sine iustitià nullo pacto esse potest. èxd^gav' nomen substantivum Bekkerum secutus prò ^χ^ζάν adìectìvo tenui; nam notiones hoc loco notionibus, res appetendae rebus declinandis opponuntur : cf. Eth. Eud. II, 3, p. 1221, a, 7 ; JRJ^.J[I, Jl^p. Ρ ^ alienum videtur ablnstituto nostro Ciceronis verba de Lael. VII, 23 subiungere : id si minus intelligatur, quanta vis amicitiae concordiaeque sit, ex dissensionibus atque discordiis pcrcipi potest. Quae enim domus tam stabilis, quae tam firma civitas est, quae non odiis atque dissìdiis funditus possit everti? ovsèv δεϊ διν.αιοόννης. Eth. Eud. VII, 1, p. 1234, b, 22 της ίτολιτιν^ις ègyov είναι δοκεΐ στοίηύαι φιλίαν^ v.al την άζετην δια τοντό φαόιν είναι χ^ηόιμον' ον yap ενδέχεται φίλους έαντοίς είναι τοί^ς άδιν.ονμένονς VÌT' αλλήλων. Λ^οόδέονται φιλίας' iusti ad virtutem et diligentiam aliis praestandam parati, non magis ut quae ad ipsorum commodum pertineant ab aliis in ipsos proficiscantur, quam ut habeant, de quibus bene mereantur, amicis indigent : cf. IX, 9, 2 coli. Eth. N. V, 1, 17. τως δι/.αίων τό μάλιότα' ex iure quod maxime ius est. Equidem

15 ρ. H55, a, 22 Si Bekk Ου μόνον ó' αναγκαΐόν έατιν, άλλα καΐ καλόν τους γαρ φίλοφίλονς βπαινονμεν, η τε πολνφιλία όοκεΐ των καλών év τι είναι, καί εηοι τους αντονς οϊονται ανόρας αγαϋ^ους είναι και φίλους, Coraeni secutus intelligi credo acquitatem, το kmeméc,^ de^guà Eth. N. V, 10, 2 ita scriptum reliquit Stagirites : το kincisinh^ Siy.aiov τίνος ov βέλτιον IÒTI δίκαιον^ v.aì ονχ ΩΖ άλλο ΤΙ γένος 6ν βέλτιόν ΈΌΤΙ τον δίκαιον, τ αν τον α^α δίν.αιον y.al έ^τιειν.ές^ ν.αΐ αιιφοίν όπονδαίοιν OVTOLV Μ^είττον το ΕΛΊΒΊΝ.ές. ^^ KOfT«νομον δέ^ αλλ' è^avog^oua νομίαον δινμον ν.τλ. : vide qiiae infra Vili, lam vero iu^ et amicitia et ad eadem pertinent, et versantur in personis iisdem, cf. Vili, 9, 1 ; Vili, 11,1 : ut iustum aequum {δίν.αιον το ϊόον, Eth. IV. V, 3, 3) ita amicitiam aequalitatem informat sibi Aristoteles Vili, 5, 5. Cf. et Plat. Rep. I, p.»332, e; Eth. Eud. VII, 1, p. 1234, b, αναγκαΐόν έότιν κτλ. Ad subiectum enunciati η φιλία haec verba referri, post ea, quae ad. 1 monuimus, est in promptu. καλόν. Eth. jv. IH, 7, 2 το κ^ον^ τέλος της άρεττ^ς. ^het. ρ. 1366jja, 33 καλόν έότιν^ ο αν δι αντο αιρ&τον ον έίταινετρν αγαθόν ον ηδν ^, οτι άγαΰ ον. Honestum Cicero vocat de fin. II, 14, 45. τους φιλοφίλονς. Rhet. Il, 4, ρ. 1381, b, 26 φιλονόι τον^ όφοδρα φιλοφίλονς και έγκαταλά'χοντας ' μαλιότα γα^ φιλσνόι των άγαΰ ων τονς φιλείν αγα^ονς. Cf. infra Vili, 8, 4. ηολνφιλία' unice genuinum prò φιλοφιλία^ exiguo librorumpraesidio munito vocabulo, tenui. At enim, inquies, infra IX, X, 6 ηολνφιλία non modo non honesta, sed (quippe simulationem redolens) reprehensione digna perhibetur, vera amicitia nisi cum paucis non posse suscipi comperitur. Audio. Verum enim vero accuratius perpenso loco, eam, quae virtutis causa initur, veram amicitiam distingui intelliges ab illà, quae in communi civium societate (ίτολιτικως) conspicitur, ττολνφιλία. Quoniam autem, qui familiariter utitur multis, is et iniurià abstineat nec ulli velit esse oifensus, ex vulgi opinione ίπολνφιλίαν hac in causa laudari, planum est. Plutarch. de ani. muìtitud. c. Ili BV ταις των Λλονόίων και ηγεμονικών οΐκίαις Λολνν οχλον vai -β ό^νβον άό^α^ομένων και δεξωνμένων και δορνφορονντων ορωντες, εν δ αι μονίζονδ ι τονς α ο λν φ ίλονς. Praetere^ cf^rhet. Ι, 5, ρ. 1360, b, 20. Stoicos ίτολνφιλίαν tanquam bonum aliquod commendasse Diog. Laert. VII, I, 64, 124 memoriae prodidit. èvioi. Plat. Lys. p. 214, e sqq. ; Xen. Mem. II, 6; Theogn. eì. 17 οττι καλόν, φίλον έότι 'το δ' ον καλόν ον φίλον έ&τίν. Repetita sententi a e nostro loco Eth. Eud. Vìi, 1, p. 1234, b, 27 exstat.

16 8 Arislolelis Ethicorum Nicomacheorum Liher Vili, ί, /ίίαμφίοβψητάί όε περί αυτής ουκ ολίγα, οΐ μεν γαρ άριοίότητά τινα τιμασιν αντην καΐ τους όμοιους φίλους' OD-ev TÒÌ^JUOÌÒV ψασιν ώς τον ομοιον, καΐ κολοιον η ο τι κολοιον^ και τα τοιαύτα' οί ί' εξ μ^ις ηάντας τους τ ο ιο ντους άλληλοις φασιν είναι, κ al περί Gap. I, 6. ARGUMENTUM. Philosophorum diversae sententiae de naturd et origine umicitiae prolalae percensentur, Cf. Zeli, ad Eth. N. VI, 12, flèv γαρ ομοιότητ a ν.τλ. Plato amantium similitudine amorem tanquam fundamento niti saepe tradit : Lys. p. 214, a sqq. ; Gorg. p. 510, b ; de Legg. Vili, p. 837, b ; Phaedr. p. 253, b. Empedoclem infra Aristoteles nominat. De accusandi casu ό^οίοτ^^^^^ sulendi sunt Rost. gr. gr.. 104, 4 ; Kuehner.. 560, c ; Matth. Γ 534, not.2; infra IX, 2, 5; Met. I, 8, p. 988, b, 22; Eth. N. VI, 13, 3, p.ll44, b, 20 φοο^όβ^ ωετο (. ^ίναι, om. cod. ) craóa^, sà^- S^^ ^ ίπιότηιιας γαρ φβτο παόας est m cod. Metaph. XIII, 4, p. 1Ò91, a, 23. τον ομοιον κτλ. Versus est Homeri de Odyss. XVII, 218 : ως αίεί ròv ομοίον άγει ^εος ως τον òmoìov. Saepissime eius habetur ratio, velut Plat. Symp. p. 195, b ; Rep. IV, p. 425, c ; Theophr. Char. XXXI (XXIX), 4, et nostro movente loco Eth. Eud. VII, I, p. 1235, a, 7 ; M. M. II, 11, p. 1208, b, 10; Ciò. Cat. mai. Ili, 7 pares autem, vetere proverbio, cum paribus facillime congregantur. κολοιον Λοτϊ ν.ολοιον' piena sententia legitur Μ. Μ. Il, 11, ρ. 1208, b, 9 ν.ολοίος Ttaqà κολοιον ι^ανει. Cf. Rhet. I, 11^ p. 1371, ^JT^ Simile Epicharmi dictum Diog. L. ΠΙ, l, 12, 16 servavit. v.aì τα τ ο ιαντ a' ita ex codd. K^ L^ Di' prò verbis v.aì o6a τοιαύτα scripsimus, Argyropulo et Aretino interpreti, faventibus : cf. Eth. N. VII, 4, 2; IX, 2, 9; Meteor. I, 8, p. 345, b, 26; Phys. II, 8, p. 199, a, 23, alia multa. Alios similium sententiarum auctores Zellii contulit industria et Obbarii ad Hor. epist. I, 10, 3 5, p δ' εξ εναντίας' qui stant ab Heracliti, de quo infra dicetur, partibus : cf. Plat. Symp. p. 186, b ; Lys. p. 215, e. κερα^ιείς τοντονς άλληλοις είναι' Hesiodi versus designantur opp. 23 : ^ηλοί Sé τε γείτονα γείτων εις. αφενον όα^ενδοντ ' αγα^η δ' Ερις ηδε βροτοΐόι. v.aì ν.ερα^ιενς κεραμεΐ κοτέει και τέν.τονι τέν.των^ και Λτωχος ^τωχω φ-β^ονεει και αοιδος αοιδφ. Versus, et alias (Rhet. Η. ÌJJB^JJSÌVÌ^JÌL' Ρ' laudatos, hinc translatos vides in Eth. Eud. VÌI, 1, ρ. 1235, a, 17.

17 ρ. Ì155, a, 32 b, 5 Bekk. 9 αυτών τούτων ανωτερον ίττιζητονοί και φνύΐκωτερον, EVQÌ-^ πίδης μεν φάσκον ε ρ αν μεν ο μβρο ν γ αϊ α ν ξηρ α ν-- d-i ìaav, έράν δε σεμνόν ονρανόν πληρουμ ενον ο μβ ρ ου π ε σ ε ΐν ες γ ai αν, και ^Ηράκλειτος το άντ ί-- 'ξ ο ν^ α ν μφ ε ρ ο ν καΐ εκ των διαφερόντων καλλίατην dvgjtspov κα/ φν(ίιχωτεοον' altius, non ex humani ingenii, sed ex naturd omnium i^rum pervestigandà (Cic. Rep. I, XXXVl, 56) petunt argumentum (cf. Waitz. ad An. pr. p. 43, a, 36, p. 443 ; Eth. N. VII, 3, 9 èri και ωδε φνόικως άν τις έ^ιβλέψειε την αΐτίαν), quo quid expetat se mutuo, quid fugiat, demonstrent. Veruni ex praetermissà in cod. Kb vocuìà vm insequens φνόιν.ωτε^ον alienum ab auctore ac tantum in superioris vocis άνωτε^ον gratiam adiectum, modo ad huius codicis aliorum codicum accedat auctoritas, recte Schillingius meus videatur conclusisse : cf.. 7 et de adverbio ανωτερον Steph. Thes. άνω extr. Ενρι η:ίδης. Physicorum pars rerum appetìtionis causam in contrarii studio invenire sibi videbantur : res adversas et oppositas, velut siccas atque aridas, oxpetere inter se, nec litem esse earum, sed conspirationem, probatum iverunt versibus Euripideis, quorum exemplar (ab Athen. XIIi, p. 599, f, servatorum coli, fragm. Eur. ine. fab. IV, ed. Dìnd.) infra scriptum : è^a ^ιεν ο^ιβζον Taf, οταν ^^gòv rtésov àv.agctov ανχμφ^ νοτίδοζ ενδεως Ιγγ^' eoa δ' ò <Sεμvòς Ουρανός, ^ληρονμενος οαβρον, ^.εόεΐν ές Γαΐαν Αφροδίτης ντίο. οταν δ& όιψμιχϋ^ητον ες ταντον δνο, τίν.τονόιν ημίν ctavta ν.α/.τρέφονό' ο &εν βροτειον ^^ τε vai βάλλει γένος. Reliquos eiusdem sententiae locos Zellii cura suppeditabit. Sed haec quoque in Eth. Eud. VII, I, p. 1235, a, 16 et M. M. II, 11, p. 1208, b, 16 transierunt. 'Hp ά ν.λειτ 0 ς ν.τλ. Heraclitus Ephesius res omnes nasci contendit ex motti contrario rerum contrariarum, quod est το άντίξονν όνμφέξ) ο ν, contraria inter se opituìari, et κατ égiv ίΐάντα γίγνεό^^αι : nam ίτολεμος, inquit teste Plut. de Is. et Os. XLVIII, αατηρ και βαόιλενς και κνριος απάντων : ergo quaecunque fiant, haec concentum esse rerum contrariarum, id quod exprimitur verbis bis : è κ δι. a φ. καλλίότην άρμονίαν γίγνεό &αι, quae satis explicantur ilio., quod Plut. de Is. et Os. XLV scriptum reliquit : ^ταλίντονος γαρ αρμονίη κοόμον, ωο^^ρ λνρης και τοξον. Plura cognosces ex bis libris : Brandis, fiandb. der Gesch. der gr.-róm. Phiios. I, p. 157 sq. ; Zeller, die Philosophie der Gr. I, p. 157; Preller, hist. phil. Gr. Rom. p. 22. Ergo, ut veniamus, quo spectat omnis haec oraiio, nisi dioersos non inn/ji amicìtid, proba ri iiide cred unt. A, FRI T/SE HI I ARI«K)H IEI- 2

18 to Arisfotelis Efhicomm Nicomucheorum Liher Vili, 1, 6 7. (χρμονίαν και πάντα κατ Qìv ylyveo&ai, èè èvavtlag óè το ν- το ig αλλοί τ e καΐ '^πβό^κλί^ ' ^ ^ ^ ^ ^ 7. Τα μέν ονν φνοικά των απορημάτίον αψ^ία^ω' ο ν yiyv ό {hai. Libri quidem hoc loco ylveósai scriptum habent, alias yìyveóxhai. : quam inconstantiam quum ferendam edilores Aristolelis nobilissimi potaverint, inter quos et Waitzius (praef. ad Org. I, p. XXVili), alii (ut Ideìer. ad Meteor. I, p. 323) veheinenter impugnaverint, equidem in hoc opuscìilo γίγνεοοαι ubique exarandum curavi : quod qui vituperabunt (vituperaturos autem quosdarn praesagio), hi et quo Consilio hos separatim libros edideriin, et rem subtiliorem adhuc indagationera, de qua Deo 0. M. iuvante agam alias, flagitare, identideni aniino reputent. è 6' Βταντίας' causam. alii conira rerum ordinandarum concordiam posuere άλλοι' Met. Ϊ, 4, p. 984, b, 23. Parmenidem (de quo vide Mullach. ad fragni. Parm. in app. ad Ar. de Mei. Xen» et Gorg. p. 148; Brandis. I, p. 374; Preller. p. 97} nominat et Hesiodum ob Theog. v. 116 sqq. 'Εμ.ϋεδοκλης. cinatum ferunt, quae in rerum natura totoquie mundo constarent, quaeque moverentur, ea contrahere amicitìam, dissipare discordiam. Ita Cic. Lael. VII, 24. Cf. Brandis. p. 193 sqq.; Zeller. p. 166 sqq.; Preller. p. 110; Sim. Karsten. pliil Gr. vett. opp. rell. voi. II. Amstel. 1838, p Empedo Cap. I, 7. ARGUMENTUM. Priorum philosophorum placitis indicatis, Aristoieles quaìes suae doctrinae disputationes conmniant, indicat. Nam simul ad omnesne amicìtia pertineat, simul unane sit amicitia, an plures eius species^ excutiendum ponit. Itaque deinceps, quamquam imam proprie esse amìgìtiam honorum dicit (VIII, 4, 4), lamen. dimsionis striiit fundamentum duplex, alterum, habitd causartim amandi ratione, de speciehus amicitiae, honestae^ tifilis, iucundae, alterum personarum respectu de amicitid aequalium et inaequalium : cf. Vili, 7, 1 ; Eth. Eud. VII, 1, p. 1234, b, 18; VII, 4, p. 1239, a, 3; M. M. II, 11, p. 1210, a, rà (pvóiko. των ά^ο^η^ιάτων ' cf. Matth. gr. gr.. 320,. 442; Kuehner : et de sexcentis Aristoteleis infra Vili, 8, 7 èv ταις asèóctornig TCJV οίν.ηόεων. Vili, 12, 7 AI λοιτίοϊ των ιΰνγγενων. Eth. Ν. VII, 6, 1 o/ ταχείς των δια/όνων. Αη. Gen. I, 1, ρ. 715, b, 17 τά ο6τ{ίο:/.όδε()μα των ^ωων. Αη. Gen. I, 21, ρ. 729, b, 29^ ibid. IV, 2, ρ. 766, b, 31 ; Phys. II, 1, ρ. 192, b, 10. Coniunctae particulae uè quum alias Q^ quidpn iqitur^ inserviant (e. gravili, 3, ^ 4; Phys. 1, 7, p. 190, a7ì ; Phys."ìj 5, p."""^ ar^ttìiys.' 1, 7, p. 191, a, ì:^}, tum hoc loco et similibus parant tran- ^ÌÌonem sicut Latinorum iam vero. ti. Vili, 14, l ; IX, 2, 10; IX, 7, 1;

19 ρ. 1155, b, 5-16 Bekk. 11 γαρ οικβΐα της ιχαοονύης oxsipecog' οσα δ^ έατίν ανβ^ρίϋπίκά και ανήκει ^ h ^ ^ ^ ^ l ^ J t τ α ν τ ' επισκεψωμεθ^α, οίον ττότερον εν πασι γίγνεται cfiìla η ονχ οίόΐ' τε μοχθηρούς οντάς ψίλονς είναι ^ και πότερον εν είδος της φιλίας εστίν η πλείω, οι μεν γαρ εν οιόμενοι, οτι επιδέχεται το μάλλον καΐ το ήττον, ονχ Ικανφ ηετιιύτενκααι αημείίι) δέχεται γαρ το μάλλον και το ήττον και τά ετερα τ φ εϊδει. εϊρηται cj' νπερ αυτών εμπρούοεν, Phys. I, 6, ρ. 189, a, 20; ρ. 189, b, 27; Phys. I, 7, ρ. 191, a, 21 ; Metaph. ΧΙί, 1, ρ. 1076, a, 8; Χίί, 4, ρ. 1078, b, 7; ΧίΠ, 1, ρ. 1087, a, 29; Ekker. ad Piut. Cini. ρ. 51 ; Sclineider. ad Ar. IL A. I, 9. ^ ονχ olóv T μοχ ϋ ηοονς φ. sì. Malos coire posse amicitiain negant Socratici, Plat. Lys. p. 214, d, Xen. Meio. li, 6, 20, Aristoteles ipse quid sentiat, infra Vili, 4, 2 docet. Quaestio Etli. Eud. VII, 1, p. 1235, a, 31 ; M. M. II, 11, p. 1208, b, 23 exstat eadem. OL μεν γάο ν.τλ. Plat. Phileb. ρ. 24, e sqq. Simpl. ad Categ. 10, b, 19, p. 75 Brandis. οτι scttsέχεται το μάλλον /.ai το ^rrov, quia magis et minus (sive intentionem et remissionem) in se recipiat aniicitia, quod et magis quis et minus esse amicus possit. οιμιεΐον nomine artis logicae propositio intelligitur quae vel necessaria vel hominum opinioni probata demonstrare possit" : Trendelenburg. el. log. Ar.. 36; Anal. pr- II, 27, p. 70, a, 7. De perfecto tempore cra rt ió r ενν.αόl vide Matth. gr. gr.. 497; Rost.. 116, 11, 7, n. 1 ; Kuehner : infra YIII, 12, 2 et 4 όννων.είωται' Vili, 12, 7 δίίοηταί' ίχ, ί, 2 cti^oqiénral Sententiae perversitatem Aristoteles proximis δέχεται γ do τω εϊδει. coarguit : non omne quod magìs et mìnus in se recjfii (sive maiorem et minorem intentionem patitur) specie est unum^ immo et diversae specie res minmre et augere possunt quantitatem : exemplo utar, quod ipse philosophus Categ. Vili, p. 10, b, 29 de re eadem disserens protulit : res et alba dicitur O^c}, et minus alba (cutis humana), et maxime alba ( nix) : at inde ut idem sit lac, cutis humana, nix, minime efficitur. Ergo, ut media incidamus, evincit bis Aristoteles, quamquam minus amici sint alii, alii magis sint, non (amen omnes amicos esse eosdem, haherique amicitiae species diversas. εϊρηται è^ctgoddev. Haec verba Giphanium (plaudente etiam Kriscbio in eph. Jen. Littztg. 1836, No. 15, p. 115) recto ad Etb. N. 11, 8 retulisse, ubi hoc caput cum Arist. Cat. VI, p. 5, b <^ontuleris, intelliges. Scholiastae opinionem, ad locum deperditum respici existimantis, Leonardus Spengelius, vir cuius maxima in studia antiquitatis exstant merita, explosit in 1. Abhandlungen der philos.-philol. CI. der K. B. Acad. der Wissenscli. 3. Bd. 2. Abth. p. 474.

20 12 Aristoteli Ethicorum Nìcomacheoriim Liber Vili, 2, l S. Cap.!i τάχα δ' αν γένοίτο πίρι αυτών φανερόν, γνωρι ad'èvtog του φιλητου' όοκβϊ γαρ ου πάν ψίλβΐοϋ^αι, αλλά το φιλψόν, τούτο d' uval dyad-òv η ηδύ η χρηοιμον. δοξ^ιε αν χρψιμον eivaiy δι' ου γίγνεται αγαθόν τι η ηδονη, ώστε φιλψόν dvai τάγα3 όν τ e καΐ το ηδυ ώς τέλη, 2. Πότερον ούν ταγαχ}όν φίλοϋαιν η το αυτοί ς άγαο^ον ; διαφωνεί γαρ ενίοτε ταύτα, ομοίως δε και ηερί το ήδν. όοκεΐ δε το αύτφ αγαθ-όν φιλεΐν έκαστος, καΐ είναι άττλώς φιλεΐ δ^ έκαστος Cap. II, 1 2. ARGIJMENTUM. Causae, quae ad amandum impelìant, honestum^ mcundum, utile, enarrantur, fts^l αντων' locos supra (I, 7) de quibus disputetur propositos auctor indicai. τον φιλητον. Subtilior auctor M. M. II, 11, p. 1208, b, 3S τον φιλψον et τον φιλψέον discrimen adiungit. ayad òv η ηδν η χγηόl^lov. Nani haec tria appetuntur, dedinanturque horum contraria, ΟΛόχ^όν, λνα;η^όν, άόν^φογον : Eih. Ν. II, 3, 7, Divisionem eandem tenet Eudemus Eth. VII, 2, p. 1236, a, 13, col!. M. M. II, 11, p. 1209, a, 17. Ceterum φιλητόν ex auctoritate codd. K^ L^ prò multitudinis numero είναι, prò dv εΐη ex auctoritate cod. K^ restituì. τάγ a^óν ' bonum per se spectatum, honestum, cuius quidem gravitatis index est maiestatisque articulus (cf. Eth. N. I, 2, 1 ; Plat. Rep.VI, p. 505, a) : nam aliud est verurn bonum, aliud quod tale specie deceptis mortalibus videtur : Eth. N. Ili, 4, 1. coli. I, 6, 9 ; Eth. Eud. VII, 2, p. 1235, b, 26 seqq. δ i αφ ων al γαρ èvia τ β τ αν τ a' άνίοτε γαο διαφέρει ταντα άλλη- Ιων^ VML αλλο μέν èóti το αλίως /.al κνρίως αγαι9^όν, αλλο δέ Tidi δο/.εΐ άγαΰόν. Paraphr. ομοίως δε και ^ττερί το ηδν' ομοίως δε και ^ερϊ το ηδν εχει και διαφέρει το ατίλως ηδν καΐ το τιόιν Ί^δν' ιίοτερα γονν φιλητα έότι-^ Paraphr. De omisso verbo contende Vili, 9, 2, ubi verba ομοίως ià v.al È'FTL των άλλων ex superioribus supplenda ομοίως ÈYJI /MI OV ταντά kóti τα δίν,αια. Eth. Ν. I, 6, 13 ομοίως δε /ai ctbpi της Ιδέας' hoc est ομοίως έχει /αϊ έξα/ριβοτψ άλλης άν εϊη φιλοόοφίας οίν.ειοτερον. Cf. Met. Π, ρ. 1002, b, 21 ; Met. Il, 2, ρ. 996, b, 21 ; Phys. I, 5,' ρ. 188, b, 8; Eth. Ν. II, 2, 9. V, 6, 2. Praepositionem ^τερί cum quarto casu coniunctam Matth. gr. gr..589, c; Kuehner.. 610, III, 3; Rost..104, 11, c explicant : cf. infra scripta IX, 8, 10 et quae IX, 4, 1 in medium proferentur.

21 ρ. 1Ì55, b, Bekk, 13 ου %ò ov αντφ ayad^óv, αλλά το ψαινόμενον. όίοίαει (J' ουδέν εΰται γάρ το φιλητόν φαινόμενον, 3. Τριών δ' όντων δι' α φιλονσιν, επί μεν τγι τών άψνχων φιλήσει ου λέγεται φιλία' ου γαρ εστίν άντιφίλησις ουδέ βουλησις εκείνων άγα&ον * γελοΐον γαρ ϊσως τφ οϊνορ βουλεσβ^αι τάγα&ά αλλ' εϊτιερ, σωζεσ^^αι βουλεται αυτόν, φιλεϊ δ' 'έκαότος δ ioide i δ' ονδεν. Verba sunt auctoris placitum suiim ad sensum commimem accommodantìs ; iitrumvis, inquit, accidat, sive ut hoc, quod est vere ipsi bonum, adanìaverit quispiam, sive ut hoc, quod speciem prae se (quamvis fallacem) fert boni, optaverit : utrumvis salva fiet nostra ilìà sententià, qua per bonum provocar! amorem volumus : quumque qui optat bonum, sive verum illud, sive opinatum, is institutà deliberatione animi ( qua res considerata bona mdeatur utique necesse est) ad illud feratur : generatim atque universe loquentes, hoc, quod esse bonum amaturo videatur, effìciens amoris bonum vocabimus ( èótai το φιλψον φαινοιιενον). δ LO ιό ει δ' ονδέν' neque id quidquam discriminis disputationi nostrae afferei : cf. de hoc dicendi genere Eth. N. VI, 12, 2. V, 6, 1. IV, 8, 1; Anal. pr. I, 1, p. 24, a, 25. De tempore futuro cf. IX, 1, 4. Cap. II, 3 4. ARGUMENTUM. Amabili, amicitiae fonte, reperto ad amicitiae naturam describendam philosophus insistit. h-tl TV φιληόει. Quamquam hv praepositionem codd. K' M^' ut de meliore nota commendant, eamque in tali causa ab Aristoteleo sermone non abhorrere vel hi loci Etb. N. I, 13, 16 coli. Demosth. Olynth. II, pr. p. 18; Eth. N. IV, 6, 5. IX, 10, 2 demonstrant (cf. Winer. gr. N. Ϊ. p. 462 seqq. ; Kuehner.. 624, g; Cic. Tusc. II, 21, 49 in vulnere), tamen Bekkero duce, incolumem ετά praepositionem servavi, familiarissimam sermoni Aristotelis : testimonia sunt Mullachii ad Arist. de Xen. p. 978, b, 20 (p. 57) ; Eth. N. V, 4, 5 λέγεται ècrl τοΐς τοίοντοις το ν.έοδος. Krueger. gr. gr. I, II, p. 304, n. 5; Matth.. 586, Winer. gr. JV. T. p Saepissime gignendi casus in talibus cum praepositioiie εοί copulatus repcritur, cuius usus haec notasse exempla satis est : Vili, 5, 1. Vili, 7, 4 IX, 10, 1. IX, 10, 6. IX, 5, 4. IX, 7, 1 : vide et IX, 4, 1 (fr^^i τάς μητέοας όνμβαίνει') quae enotabuntur. De voce φίληόις infra VIII, 5, 5 dicetur : de re contende M. M. II, 11, p. 1208, b, 35. τω olvo)' tametsi propter suavitatem aliquis vel utilitatem ametvinum. Plat. Lys. p. 212 d ονδ' αρα φίλια^τοί είόιν, ονς άν οί ϊ^ΐΐοι μ?] άντιφιλωόιν, ονδε φιλό^τνγεζ, οι'ί' α.ν φιλόν.ννές γε ν.αί φίλοινοι /.ai φιλο ^ γνμναόται και φιλόόοφοι^ άν μη η όοφία αντονς αντιφιλτ^. αλλ' civfi^ referendis praeteritis verbis ita scriptum supple : αλγ tittc^ τι βονλεταί τις τω οϊνφ^ βονλεται όω^. κτλ. cf. IX, 7, 5 ; Poi. II, 9, ρ. 1269, b, 35; Eth. Ν. I, 10, 14; Matth. gr. gr. 617, f; Kuehner,

22 14 Aristotelis Ethicorum Nicomacheorum Liher VHI, 2. S 3, 1, ira amòg εχη' τφ δε φίλφ φασί όεΐν βονλεο&αί τάγαο'ά εκείνον ενεκα, τους δε βονλομένονς οντω τάγαο^ά εννονς λέ γουσιν, εάν μη ταντό καΐ παρ^ εκείνου γίγνηταΐ' εννοιαν γάρ εν άντιτίεπον&όσί φιλίαν είναι, 4. η ηροσϋετέον μη λανθ-ά-. 855, 2; Krueger. I, II, ρ. 258, not. 11. Nam tertia quidem persona βονλβτ ai ita, ut aliquis in universum, ο βοτλοαενος ^ quicunque is est, prò subiecto enunciati habeatur, posila est : sicut in bis participio facillime subiectuni addìtur : Vili, 13, 8. VITI, 13, 9. Vili, 13,11. IX, 1,4. IX, 1,9. IX, 2, 3. IX, 4, 10. IX, 12, 1. Exempla alia vide apud Matth. gr. gr.. 295, 2 ; Kuehner.. 414, 5 ; Rost.. 100, 3, n. 2 ; Zeli, ad Eth. N. in, 1, 6; Waitz. ad Categ. p. 3, b, 22 (p. 289); Ideler. ad Meteor. I, p. 631 coli. Bonitzio obss. cr. in M. M. et Eth. Eud. p. 23. Inde etiam pronomen avrò ς (LV' avrsc ΕΧΝ) explicatur : nam est ο /3OVL<)f ICVO^' ef. Vili, 4, 3. IX, 11, 5 avróv b. e. τον ctaoav.aloviicvov, φίλον οντα. Ibid. ηδονται è^ì τοις αντον ayadorg^ αύτον puta τον έννοονντος. τω Sè φίλφ (ραοί ν.τλ. Plat. Lys. ρ. 220, b seqq. ; Ar. Rhet. Π, 4, ρ. 1380, b, 36 ; Eth. Ν. IX, 4, 1 ; Cic. de fin. Π, 24, 78; Lael.XXÌ,80 ipse enim se quisque diligit, non ut aliquam a se ipse mercedem exigat caritatis suae, sed quod per se sibi quisque carus est : quod nisi in aniicitiam transfertur, verus amicus nunquam reperietur. οντω' è/.είνον hsv.a. ταντο' το βονλεόοσ.ί τω (ριλονβένω Tayada τον φιλον^ιένον ενε^,α. εννοιαν γαρ εν άντι^είτον-δ^όόι κτλ. benevolentiam (de qua vide IX, 5) duorum qui bonis mutuo se prosequuntur esse arnicitiam. Plat. Lys. p. 212, b seqq. De verbo άντι^ΐάόχειν, etiam infra Vili, 13, 8 scripto, contende Eth. N. Ili, 8, 13 άντι^αΰ-εΐν, vicissim accipere : V, 5, 1 TÒ άντίΐΐεηίον'ΰ ός^ talio. Plat. Gorg. p. 520, e ; Soph. Phil. 583 έγω /.είνων ì'ito όρων άντκτίάόχω χ()η6τα. ZΛvingerus insuper eiusdem tragoediae versus laudat : οότις γαρ εν όραν εν cra\)à>v εηΰόταται^ (π:αντόζ γένοιτ αν ν.τημο.τοζ ν.ρείόόων φίλος.. 4. η ^ροό-δ^ετέον κτλ. Addendam ad eam, qunrn modo posuit, amicitiae explicationem, hanc notam censet philosophiis μ Ì^ λανδάνον- (ictv, non incognitam et occultam amato esse oportere benevolentiam : nam benevolentia etiam erga ignotos existit (IX, 5, 1) : Eth. Eud. VII, 2, p. 1236, a, 14 φίλος δη γίγνεται^ οταν φιλοί'μένος αντιφιλτ^ και ταντο μη λαν&άντι Λως αντονς. Interrogatio autem, qua urbane et quasi dubitanter res proponitur, caret responso : adnuentem et affirmantem lectorem exspectat, velut in his : Vili, 13, 11. IX, 2, 2. IX, 3, IX, 4, 7. IX, 10, 1. IX, 12, 1 : abnuentem et negantem paullo infra et IX, 3, 3 4 desiderai : cf. Trendelenburg. ad Ar. de An. 1, 1, 11 ; Zeli, ad Eth. N. I, 2, 2. Cic. Cat. I, 3, 8 quid? quum tu te Praeneste Kal. ipsis Nov

23 ρ. 1155, h, , a, 9 Bekk. 15 νονσαν ; ττολλοί YCCQ eloiv εννοι olg ονχ ίωράκασιν, VTCO^ λαμβανονοί de επιεικείς είναι η χρηοίμονς' τοντο όεταντόν καν εκείνων τις τΐά&οι προς τούτον, εννοι μεν ουν οντοι φαίνονται άλληλοις* φίλους δε πώς αν τις εΐποι, lavs-dνοντας ώς εχονοιν εαντοΐς ; όεΐ αρα εννοεΐν αλληλοις καΐ βουλεσο-αι ταγα&ά μη λαν&ανοντας όι εν τι των είρημένων. Gap. iìl ζίίαφέρει óè ταντα αλλήλων εϊόει καΐ al φίληαεις αρα και al φιλίαι, τρία δη τά της φιλίας εϊδη, ίσαριο-μα τοϊς φιλητοΐς * καθ^'' εκαστον γαρ εοτιν άντιφίλησις ού λανθάνουσα, οΐ δε φιλούντες αλλήλους βουλονται ταγα'^ά occupaturum nocturno impetu esse confideres, sensistine, illam coloniarn meo iussu, meis praesidiis, custocliis, vigiliisque esse niunitam? evvoi olg ν.τλ, Matth. gr. gr.. 473, b; Rost.. 99, 9; Kuehner.. 787, 2 : contende Vili, 8, 3. Vili, 13, 9. IX, 1, IX, 5, 3. De voc. srtiei.v.cìq vide Vili, 11, 5. Cic. Lael. Vili, 28 nihil est enim amabilius virtute, quippe quiim propter virtiitem et probitatem etiam eos, quos nunquam vidimus, quodammodo diligamus. Cf. de N. D. I, 44, 121 et infra IX, 5, 1. è V. ε tv ων τις a: ad^ ο i κτλ. Illorum, quos alii, quamquam albi atrine sint ignorantes, tamen ob morum honestatem studio occulto prosequuntur, fieri potest ut aliquis hunc {τοντον)^ a quo clam colitur, de facie quidem ignotum, tamen virtutis fama commendatum, miretur inscientem et diligat. De dictione ^άόχειν tl ct^og Tiva^ pati aliquid alicuius respectu, vel aliquo modo aifectum esse erga aliquem, cf. IX, 4, 1. 9; Phys. 1,1, p. 184, a, 26 Sa ταντο τοντο τ^ολον τινά /.ai τά ονόματα α'ρος τον λόγον. Eth. Ν. ίΐ, 9, 6 ojte^ οί δημογέροντες ί^αόγον ^gog την 'Κλένην^ τοντο δει ΐταΰ^είν η μας ητ^ος την ηδονην : adde et locum Polit. I, 12 extremum infra Vili, 10,4 {η μέν ίτατρος κτλ.) exscribendum. JYec multum diifert quod sequitur ως εχονόιν έαντοΐς^ casu tertio addito ut Dem. Olynth. Il, p. 23 οί α:ολλοί Μαλεδόνων πως εχονόι ΦιλίΛ^ζφ ^ εκ τοντων αν τις οκέψαιτο^ ubi vide Sauppii comm. δι εν τι των εί^η μέν ων ' το αγαι^όν, τό ηδν^ το χ^^ηόιμον. Cap, Ili, 1 2. ARGUMENTUM. Ut rerum amahilium, ita amicitiae {id quod /, 7 quaerehatur) videntur esse species tres. Sed vide Vili, 4, 4. ταντα' tria illa (bonum, iucundum, utile), per quae amicitiam provocar! cap. IL ostensum est. ίόά^ι^μα τοις φιλητοΐς' de dandi casu cf. Matth. gr. gr.. 386, 5; Kuehner ; Rost..105,5; Arist. Metaph. XIII, 6, p. 1093, a, 30 ίύά^ι^μον τοντοις. Probi. XVI, 12, ρ. 915, b, 10 ro βα^ντε^ον άδννατον ιόοδρομεΐν τ φ κονφοτέρω. Probi. Χ, 54, ρ. 897, b) 11 ομοιόόχημον av-dgcj^ùj. de Col. 5, ρ. 796, b, 7 τά άνχ^η τοις ν.αοτΐοίς όμόχοοα. Eth. Ν. Vili, 12, 3 άλληλοις ταντοποιεϊ.

24 16 Arìstofeh's Kihicorum Niconmcheorum Lìber Vili, 3, 1 3. αλληλοίς ταντΐ] cpilouaiv. oi μβν ούν óià το χ^ηαιμον φίλονντες αλλη?.ονς ου καθ^^ αντοίίς φιλονοιν, αλλ' fj γίγνετάί TL αντοίς άλλνλων αγαϋ^όν ομοίως δε καΐ οί dt ήόονην ου γαρ τφ ποιους τ ίνας είναι αγαπώοι τους εντραπέλονς, αλλ' οτι?}όε7ς αντοΐς, 2. οϊ τ ε δη δια το χρησιμον φιλονντες δια το αντοίς αγαθόν ατέργοναι, καΐ οί δι' ήδονην δια το αντοΐς ήδν^ και ουχ η cpilovuevog εοτιν, αλλ"* rj χρηύΐμος tavrrì j φιλονο tv ' prout vel boiio, vel iucundo, vel utili ad alteriiis ainorem feruiitur. ov αν τον ς' non ob diligendae virtutem personae praestantiamque indolis. Cic. Lael. XXI, 79 : plerique neque in rebus humanis quidquam bonum norunt, nisi quod fructuosum sit, et amicos tanquam pecudes eos potissimum dibgunt, ex quibus sperant se maximum fructum capturos. TI άγαϋ^όν. Non sine vi quàdam ante nomen suum pronomen ri collocatum in hanc fere sententiam : aliquod, cuicuimodi sit, bonum : cf. Matth. gr. gr.. 487, 4. 6 ; liuehner.. 633, 6 ; Bernhard, synt. p. 442 ; Eth. N. I, 2, 1 I δη TL τέλος SÓTÌ των CTQAV.TAV. I, 7, 1 TI ΤΙ των ΦΡΑΚΤΏΝ SÓTI τέλος : infra Vili, 11, 7. Vili, 9, 1 ; YIII, 9, 4. Vili, 9, 5. IX, 5, 3. IX, 10, 3. IX, 11, 3. τω ^οίονς τ ίνας εϊναι,' quod qualitate aliquà praediti sint, h. e. quod certa sit in iis morum forma expressa. Eth. N. I, 9, 8 jj ίτολιτίν.ή Λλείότην ε^ι^ίέλειαν ίτοιείίται τον Λοιονς τ ίνας ν.αΐ αγα-β^ονς τονς ίΐολίτας itot^dai και αραλτιν.ονς των ν.αλων. III, 2, 11 τω in^goaigclód^ai ταγα^ά η τά καν.ά et ο ιοί τινές εόμεν. Poet. 6, ρ. 1449, b, 37; ρ. 1450, a, 5; Μ. Μ. I, 1, ρ. 1181, a, 27; Top. IV, 4, ρ. 124, b, 22; Met. IV, 14, ρ. 1020, a, 33; Categ. 8, ρ. 10, a, 27. τονς εν τ ρ art έλο ν ς. Εντοαα:ε?άα^ tirhanitas, virtus raoralis huius hominis ab Aristotele nominatur, in ioco qui niediocritatem eam, quae est inter dicacitatem nimiam τον βωξ,ιολοχον^ scurrae, et inter parum illnd τον άγοοίλον, agrestis et insulsi, conservai : ut τον εντ^αττελον faeetum et urbanum dicere liceat : Eth. N. II, 7, 13; cf. IX, 11, 3 επιδέξιος.. 2. δια το αντοϊς άγαϋ^όν. Bonum quum vere animi virtus sit ac beatitudo (Eth. N. I, 7), hoc tamen loco àc similibus (ut Vili, 3, 6) usque eo ex vitae sensu communis dicitur, utilitatis notionem ut in se includa t et comprehandat. M. M. II, 11, p. 1209, a, 5. ονχ ìj φ ίλον ó ς εότιν. Quicunque commodis amici tiam vel voluptatibus metiuntur, hi compendii cuiusdam vel oblectationis apparitorem et adtninistrum diligunt amicum, non personam aliqiiam, quae ametur, non tanquam aliquem ad diligendum electum, id quod barbari dicimus : sia lieben nicht weii er eben eine geliebte Person ist, sondern. Atqui amando

25 ρ. 1156, rt, 9-24 Bekk 17 η ηδνς, ^ατά ανμβεβψ.ός τε όη ai φιλίας amai eiaiv ου ΓΑΡ Η ÌOTLV ΌΑΠΒΡ εστίν ο φιλούμενος, ταύτη ψιλεΐται, αλλ^ γι ποοίζοναίν οΐ μεν αγα&όν τί, οΐ ό' ήδονην. 3, Ευόιάλντοί δη ai τοιανταί εΐαι, μη διαμενόντων αστών ομοίων * εάν γαρ μηκέτι ηδείς η χρηύΐμοί ωσι, ηαν^ ονται ψίλουντες, το δε χρησιμον ου διαμένει^ αλλ' άλλοτε αλλο γίγνεται. άιτολυ^εντός ούν δ^ ο φίλοι ηοαν^ διαλύεται καΐ η φιλία, ονοης της φιλίας πρός εκείνα. exsplendescere lumina amicìtiae Vili, 8, 4 edocemur. Articulum ante vocem φιλονμενος scriptum hortante codice K^, cogente sententià insequente, eieci. κατά (Sv{i/3 ε /Sì^Kog τ ε δη κτλ. Consociatae particulae rè δη (de quibus et in adnotationibus ad Viger, p. 497 et insigni, doctrinà ab Zellio in nostri commentario loci disputatur) ad concludendam rationem ita faciunt, ut cum barbara dictione und al so comparari possint. Cf. Phys. I, 3, p. 186, a, 4; An. Gen. I, 2Ì, p. 729, b, 8; Poi. II, 5, p. 1263, b, 7. Nam utitur auctor particulà δη ad rem antea exploratam aut necessario ex superioribus consequentem indicandam : Hartung. in 1. Lehre von den Partikeln der gr. Spr. I, p. 261 seqq. ; Matth. gr. gr..603; Kuehner ; Krueger. I, II, p. 315, et imprimis Krisch. in ephem. Gòttinger gel. Anzeigen 1834, Stuck 189, p lam vero ante hanc particulam quum insuper ponatur <r, causa haec videtur esse, quod pronunciata voce r^, sententiam novam, subiectà voce δη conclusionem aliquam se additurum superioribus declarat auctor. 2v β ε βηηόζ autem accidens dicitur, substantiae (r^g σνΰίας^ contrarium, id quod cum rei natura nulla est necessitate coniunctum : cf. Trendelenburg. ad Ar. de An. I, 1, 1 ; Waitz. ad Cat. p. 268, ad Anal. pr. p. 442 et infra VIII, 4, 5 cognatam jvocis significationem. Ergo non amici, quàtenus amicus est, causa diligere hi, de quibus agitur, dicuntur. ov γαρ r èdriv ravr^ φιλείται' non quàtenus hw, qui amatur, talis est, qualis est semel, non quia hoc vel ilio animo est, amatur^ sed quia fructum aliquem videtur vel delicias nescio quas praebere. D^ pronomine οόπεο cf. Krueger. gr. gr. I, II, p. 326 ; Kuehner.. 702, 4 ; Rost.. 133, 2; Waitz. ad An. pr. p. 49, a, 18 (p- 467). Gap. III, 3. ARGUMENTUM. Amicìtiae commoditatum privatarum voluptatumque studio contractae 'facile dissolvuntur. βνδιάλντοι. Eth. Eud. VII, 2, p. 1236, a, 34; M. M. Il, 11, p. 1209, b, 16; Cic. Lael. IX, 32 nam si utilitas amicitias conglutinaret, eadem commutata dissolveret. àiitolvd^ivtog ovv κτλ. Scribonius in memoriam revocai illud Ovidii Trist. i, 9, 5 : A. FRITZSCHII AN'SLOLEHS. 3

26 18 Anstoteìis Ethicorum Nicomacheorum Liber VIII^ 3, Μάλιστα iv τοις ηρεσβνταις η τοιαύτη óoy.eì φιλία γίγνεαο^αι {ον γαρ το ήδν οΐ τηλικοντοι όιωκονσιν, αλλά το ωφέλιμον ), καΐ των iv ακμη και νέων, οσοι το συμφέρον διωκονσιν. ου πάνυ (J' οί τοιούτοι ουδέ συζώσι μετ' αλλήλων ενίοτε γαρ ojd' είσιν ηδείς' ονδε [(ίλ}] προσδέονται της τοιαύτης ομιλίας y εάν μή ωφέλιμοι ωσιν εττΐ Donec eris felix, multos numerabis amicos : Tempora si fiierint η ubila, soliis eris. év.sìva sun{ omnia illa ηδέα et χοηόιαα^ quae tanquam finem horjim amicitia hominura spectat : eaqiie causa videtur fuisse philosopho multitudini^ repente numernm prò singulari, quem accurata grauimaticae ratio postulabat, ponendi : cf. infra IX, 1, 4. IX, 2, 5; de Coel. II, 2, p. 284, b, 30; Probi. IV, 26, p. 879, b, Ìt éòi' ovv ναβοβαλλίι ης rj λαγνεία, rovroig èvtavxha όννέοχεται. Eth. Eud. VII, 1, p. 1235, a, 35 το χο^όυιον ταντα' et quae huius generis qua solet summà cum diligentià collegit Waitz. ad An. pr. p. 52, a, 29 (p. 479), p. 28, a, 6(p.390), p. 69, b, 3 (p ) coli. Zeli, ad Eth. N. Ili, 5, 8; Ideler. ad Meteor. I, p. 519; Cic. Tusc. I, 3, 6 qua re si aliquid oratoriae laudi nostra attulimus industria, multo studiosius pìiilosophiae fontes aperiemus, e quibus etiam illa manabant ; ibique interpp. Gap. Ili, 4. ARGUMENTUM. Quinam utilitatis rationihus ad mnicitiam maxime accingantur, exfonitiir. èv τοις ct^eo βν ταις' λα^ιβάνει τονς ίΐγ όβντας ν.αϊ τονς εν ακμ^ ον τονς όαονδαίονς^ άλλα τονς α:ολλονς. Schol. ον γαο το ηδν κτλ. Cf. VIII, 5, 2 egregiamque morum descriptionem Rbet. II, 13, p. 1389, b, 13 seqq. Ter. Adelpb. V, III, 47 : Solum unum hoc vitium aifert senectus hominibus : Attentiores sumus ad rem omnes, quam sat est. v.aì των εν ακ^ιγ^ ν. αϊ νέων, οόοι κτλ. hac ratione accipi vult scriptor : δον.εί γίγνεόβαι η τ. φιλία ίν τούτοις των έν ày.fi^ v.aì νέων, οόοι ν.τλ. Nam ita seniorum talis aviditas propria dicitur, ut ne iuniores quidem aetate interdum eam in se admittere negetur. Ita sarta tecta omnia : nec νέων voc. propter Aspasii, nec èv ày.^i^ voce, propter Paraphrastae silentium, nec verba άλλα το ωφέλψον διων.ονόι, in cod. Mb librarli errore praetermissa, in exilium expellenda sunt. Quod si quem repetitum brevi spatio xerbum διων.ονόι offendat, is conferat Yerba. 5 : Eth. N. I, 10, 8 τον αντον ενδαί^ιονα v.aì n:a)uv άβ λιον ε^ονμεν Λολλαχις, χαμαιλέ-^ οντα'τινα τον ενδαίμονα α^αοφαίνοντες: Categ. 5, ρ. 2, b, et quos laudat testes Ideler. ad Meteor. I, p Cic. off. I, 3, 8 atque ea sic definiunt, ut rectum quod sit, id perfectum esse definiant. Paullo infra suspectum est δη voc. ante verbum ^^οόδέονται a cod. K^ exulans, a cod. M^ post illud verbum couocatum.

27 ρ. 1156, a, 24 h, 2 Bekk. 19 τοσούτον γάρ είσιν ηδείς, εφ' οσον ελπίδας ^ς ταύτας δε καΐ τψ ξενικην τι&εααιν, εχουαιν αγαϋ^ον. 5. 'Η δε των νέων φιλία δι' ήδονην είναι δοκεΐ' κατα παβ^ος γαρ οντοι ζώΰΐ, καΐ μάλιατα διωκονσι το ηδύ αντοΐς καΐ το παρόν της ηλικίας δε μεταπιπτοναης, καΐ τα ήδεα γίγνεται ^τερα. διό ταχέως γίγνονται φίλοι καΐ παύονταιημα γαρ τφ ήδεΐ ή φιλία μεταπίπτει, της δε τοιαντης ηδονης ταχεία ή μεταβολή, και ερωτικοί δ' οί νέοι ' κατά ai ς τ αν τα ς 8h και την ξ. r. in bis amicitiis, quae et cominodi causa coluntur, nec diuturnae consuetudiiiis ferunt fructuni, hospitiim quoque foedera ( r?}v ξεην.φ' φιλίαν^, quo<l et deversorii clie«telaeque gratià parantur, nec in longum fere tempus devertentes excipientesque iungunt, numerare solent. Aliter iudicat auctor M. M. II, 11, p. 1211, a, 12. Gap. IH, 5. ARGUMENTUM. Voluptatis causd a quibus potissimum mnicuia contrahatur, commonstratur, Η Sh των νέων VJTL Eth. End. VII, 2, p. 1236, a, 37; M. M. II, 11, p. 1209, 1), 19. ν.ατα rtà^ho^, Eth. N. Ili, 12, 6. IV, 9, 3; Rhet. II, 12, p. 1389, a, νέοι μάλλον aigovvrai ^ς^αττειν τα /.αλά των όνμφε^οντων ' τφ yao ητ3ει ^ωόι μάλλον η τφ?.ογιόμφ ' ν.αί φιλόφιλοι ν.αί φιλέταιοοι μάλλον των άλλων ηλιν.ιων δια το χαίοειν τφ όν^ην ν.αί μη^τω croòg rò όνμ<ρέ^ον v.oivuv μηδέν ^ ωότε μηδέ τονς φίλους. De voc. ίτάϋ ος vide ΥΙΙΙ, 5, 5. της δέ τοιαύτης ηδονης' talis, qualis iuvenum animos delinit, oblectatio mutatur celeriter. Cf. Rliet. II, 12, p. 1389, a, 6. Cic. Lael. XX, 74 oinnino amicitiae corroboratis iarn confìrmatisque et ingeniis et aetatibus iudicandae sunt : nec si qui ineunte aetate venandi aut pilae studiosi fuerint, eos habere necessarios, quos tum eodem studio praedilos dilexerunt. Y.ai έρωτιν.οί δ' ai νέοι. Nihil horum, de qnibus optime Giphan. statuit, mutandum. Etenim quum contenderit philosophus has res du;is, atfectus et voluptatum desideria, proprias adolescentibus esse vel maxime, eius sententiae hoc adiungit firmamentum, quod ad res Yenereas quoqne harum earundem rerum stimulis iuvenes excitentur, et harum quoque pars magna in aifectu constet et voluptate (Rhet. II, 12, p. 1389, a, 4 nal των cte^ì To όωμα έλΐ^νμιων μαλιότα άν.ολονϋ^ητιν.οί είόιν οί νέοι ταϊς itegì ψά άφΐίοδίόιοί). Nec abrupta oratio ei, qui vocularum v.aì δέ naturam senserit (de qua vide VIII, 4, 3), videbitur : nani bis id exprimitur, quod barbare dixeris : und verliebt sind ja die jungen Leute auch (aus gleichem Grunde). Verborum autem ν.ατα ^άο^ος γά^ ac priorum κατά ^άΰος yàg οντοι ^ωόι similitudo, aut insequentium δω^ερ φιλονόι ν.αϊ ταχέως