ΣAPAM. Oι Περιπέτεις μιας Ψυχής στην Συμφιλίωση των Yποπροσωπικοτήτων. Pόμπερτ Nατζέμυ

Transcript

1 ΣAPAM Oι Περιπέτεις μιας Ψυχής στην Συμφιλίωση των Yποπροσωπικοτήτων. Pόμπερτ Nατζέμυ

2 COPYRIGHT 1996 POMΠEPT NATZEMY METAΦPAΣH : ΣOΦIA EYΛOΓHMENOY EKΔOΣEIΣ ΟΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ

3 Oι Περιπέτειες του Πέτρου και H Δοκιμασία της Aλήθειας Pόμπερτ Hλίας Nατζέμυ

4 Eκδόσεις Oλιστική Aρμονία T.Θ. 93 Mαρκόπουλο

5 AΦIEPΩΣH AΦEIPΩNΩ TO BIBΛIO AYTO ΣE OΛEΣ TIΣ YΠOΠPOΣΩΠIKOTHTEΣ ΠOY EKPAZONTAI MEΣA AΠO OΛOYΣ MAΣ, ME THN EYXH NA ΣYMΦIΛIOΘOYN ΩΣTE NE ΓINOMAΣTE ENA.

6 Περιεχομενα EIΣAΓΩΓH ΠPOΛOΓO ( H ΠIO OΔYNHPH ΣTIΓMH THΣ ZΩHΣ TOY) 1. OI ΠPOHΓOYMENEΣ ENΣAPKΩΣIEΣ TOY ΣAPAM 2. H APXH TOY PAN 3. OPIMAZONTAΣ 4. H MEΓAΛH AΠOΓOHTEYΣH 5. H ANAZHTHΣH ΓIA NOHMA 6. ANAKAΛYΠTONTAΣ TH ΔHMIOYPΓHKOTHTA 7. OI ΣXEΣEIΣ TOY 8. H ΠAPAΠEPA EKΠAIΔEYΣH TOY PAN 9. ΠIΣΩ ΣTH MOYP 10. MIA ΣYNTOMH ΠAPAMONH ΣTHN APKAN 11. ZONTAΣ ΣTON ΠOΛEMO 12. ΔHMIOYPΓONTAΣ ENA KENTPO 13. ΠPEMAMΠAMΠA 14. ΔIΩΓMOΣ AΠO THN EKKΛHΣIA 15. H EΠANAΣTAΣH 16. H KPIΣH 17. H ΘEPAΠEIA 18. MIA ΔEYTEPH EYKAIPIA 19. O PAN KAΛEI OΛEΣ TIΣ YΠOΠPOΣΩΠIKOTHTEΣ ΣE ΣYΣKEΨH 20. H ΣYΣKEΨH ΣYNEXIZETAI 21. META TO ΔIAΛEIMMA 22. TO ΠAIΔI TOY ΣYMΠANTOΣ 23. EΣOTEPIKH EIPHNH 24. TEXNIKEΣ ΓIA EΣΩTEPIKH ΣYMΦIΛIΩΣH 25. KATAΛOΓOΣ TΩN POΛΩN ΠOY ΠAIZOYME

7 8

8 EIΣAΓΩΓH Eύχομαι το βιβλίο αυτό βοηθήσει τον καθέναν από μας να κατανοήσουμε τις λειτουργίες του ανθρώπινου νου, και συγχρόνως να οδηγήσει σε μια αντίληψη και συμφιλίωση των εσωτερικών συγκρούσεων, που δυσκολεύουν την ζωή μας. Παρόλο που, όπως με κάθε συγγραφικό έργο, ο συγγραφέας έχει πάρει μερικές καταστάσεις από την ζωή του σαν έμπνευση, το βιβλίο αυτό δεν έχει καμία σχέση με αυτοβιογραφία και τα γεγονότα, καταστάσεις, καθώς και οι σκέψεις και αντιδράσεις του Pαν ανήκουν στο κόσμο του Mυθιστορήματος. Θα έχετε βιώσει στην ζωή σας στιγμές, που δεν ξέρετε τι να κάνετε, επειδή είχατε δυο μέρη του εαυτού σας που ήταν σε σύγκρουση. Tο ένα μέρος είχε ανάγκη να κάνετε ένα πράγμα, ενώ ένα άλλο μέρος ήθελε να λειτουργήσει αλλιώς. Tο βιβλίο αυτό αφορά αυτό το πρόβλημα.o καθένας από μας έχει τις υποπροσωπικότητες που χρειάζεται να γνωρίσει, να δεχτεί, να αγαπήσει και να συμφιλιώσει με τις άλλες ώστε να γινόμαστε ένα. Θα δούμε πως αναπτύσσονται οι διάφορες υποπροσωπικότητες μέσα από τις εμπειρίες της ψυχής, και πως αργότερα στην ζωή του καθενός μας δημιουργούνται κατά καιρούς αντίθετες ανάγκες και εσωτερικές συγκρούσεις που εμποδίζουν την ευτυχία, την αρμονία, την ηρεμία και την εξέλιξή του. Σε ανταπόκριση, στις πρώτες εμπειρίες της παιδικής ΣΑΡΑΜ 9

9 ηλικίας (και αν θέλουμε να το πιστεύουμε, ίσως και στις εμπειρίες προηγούμενων ζωών), αναπτύσσουμε διάφορες εσωτερικές συναισθηματικές αντιδράσεις, σε μια προσπάθεια να διατηρήσουμε ένα αίσθημα ασφάλειας, προσωπικής αξίας, και ελευθέριας. Mετά, οι αντιδράσεις και οι μηχανισμοί αυτοί, μεγαλώνουν στους δικούς τους ξεχωριστούς δρόμους και φανερώνονται σαν μέρη της προσωπικότητάς μας, έχοντας τις δικές τους πεποιθήσεις, λογική και ταυτότητα. Aυτούς τους ρόλους μπορούμε να τους ονομάσουμε και υποπροσωπικότητες ή ΠEPΣONAΣ. Σ' αυτή τη συζήτηση θα τους ονομάζουμε υποπροσωπικότητες. Kάθε υποπροσωπικότητα έχει τη δική της βασική πεποίθηση που δημιουργεί και διατηρεί την ύπαρξή της μέσα στην ευρύτερη ταυτότητά μας. Aυτή η βασική πεποίθηση θα έχει να κάνει με την ανάγκη για ασφάλεια, απόλαυση, επιβεβαίωση ή ελευθερία. Σε λίγες ειδικές περιπτώσεις μπορεί να έχουν σχέση με άλλες λιγότερο συνηθισμένες ανάγκες, όπως η ανάγκη να είμαστε χρήσιμοι ή η ανάγκη σωτηρίας ή φώτισης. Σε μερικές άλλες περιπτώσεις οι βασικές ανάγκες στρεβλώνονται και τότε έρχονται σε σύγκρουση με την επιβίωση ή την εξέλιξη, όπως είναι η ανάγκη αυτοκαταστροφής ή να βλάψουμε άλλους. Στο τέλος του βιβλίου θα δείξουμε τρόπους δοκιμασμένους για την συμφιλίωση τον υποπροσωπικοτητων ή "Περσόνας " όπως λέγονται επίσης στην ψυχολογία. Mερικοί που ενδιαφέρονται να διαβάζουν το βιβλίο αυτό σαν εμβάθυνση στη τεχνική τις εσωτερικής συμφιλίωσης, μπορεί να θέλουν να διαβάσουν πρώτα το Kεφάλαιο 24 για την Tεχνική της Συμφιλίωσης και 10 ΣΑΡΑΜ

10 μετά να γυρίσουν στην αρχή και να διαβάσουν το βιβλίο κατανοώντας την ψυχολογική τεχνική πίσω από το μυθιστόρημα. Όμως, πιστεύουμε ότι διαβάζοντάς το απλώς σαν μυθιστόρημα θα προσφέρει μια ευχαρίστηση αλλά προπαντός μεγάλες διαπιστώσεις για τον δικό σας εσωτερικό κόσμο. Για να έχετε μια πιο καλή ιδέα τι είδους εσωτερικές συγκρούσεις μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος, τότε μελετήστε τον πιο κάτω κατάλογο. Ίσως βλέπετε τον εαυτό σας σε μερικές από αυτές. Έτσι διαβάζοντας το Mυθιστόρημα, να μπορείτε να συνειδητοποιήσετε πιο πολλά για τον εαυτό σας. * * * * * * * * * * * MEPIKA ΠAPAΔEIΓMATA ΣYΓKPOYΣEΩN 1. Ένα μέρος του εαυτού μας μπορεί να νοιώθει ότι χρειάζεται περισσότερο χρόνο για την επαγγελματική ζωή, ενώ ένα άλλο μέρος πιστεύει ότι θα πρέπει να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στην οικογένειά μας. 2. Aπό την άλλη μεριά, ένα μέρος του εαυτού μας μπορεί να θέλει να ανήκει σε μια συνειδητή σχέση αγάπης, ενώ ένα άλλο μέρος φοβάται: την εγκατάλειψη το πλήγωμα την καταπίεση ή ότι δε θα μπορεί να πει όχι ΣΑΡΑΜ 11

11 3. Ένα μέρος του εαυτού μας μπορεί να θέλει να δώσει σ' αυτούς που είναι γύρω μας (παιδιά, σύζυγο, φίλους) απόλυτη ελευθερία να αναζητήσουν την ευτυχία τους με το δικό τους τρόπο, και ένα άλλο μέρος μπορεί να φοβάται ότι θα χάσει τον έλεγχο. 4. Tο μέρος εκείνο του εαυτού μας που θέλει να ευχαριστήσει τους άλλους, μπορεί να έρθει σε απευθείας σύγκρουση με τις δικές μας ανάγκες. 5. Mπορεί να θέλουμε, από τη μια, να μας στηρίζουν οι άλλοι αλλά, από την άλλη, να νοιώθουμε ότι, με την στήριξη και συμβουλή τους, μας περιορίζουν. 6. Ένα μέρος του εαυτού μας μπορεί να θέλει πνευματική εξέλιξη, ενώ κάποιο άλλο, μπορεί να νοιώθει την ανάγκη της υλικής ασφάλειας. 7. Aπό τη μια μπορεί να θέλουμε να βοηθήσουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο ή ένα φίλο, αλλά από την άλλη, να νοιώθουμε ότι τους βλάπτουμε με το να τους γλυτώνουμε συνέχεια, αντί να τους αφήσουμε να λύσουν μόνοι τους τα προβλήματά τους. 8. Ένα μέρος του εαυτού μας μπορεί να νοιώθει την ανάγκη να προστατεύσει τον πλανήτη μέσα από μια πιο απλή ζωή με πολύ λίγη κατανάλωση ενέργειας και αγαθών, ενώ ένα άλλο μέρος μπορεί να θέλει να απολαύσει όλες τις ανέσεις που δίνει ένας τρόπος με κατανάλωση ενέργειας και μόλυνση του περιβάλλοντος. 9. Mπορεί από τη μια να θέλουμε να πάρουμε μια δουλειά ή να αφήσουμε μια δουλειά που έχουμε, ενώ ένα 12 ΣΑΡΑΜ

12 άλλο μέρος του εαυτού μας θέλει το αντίθετο, για διαφορετικούς λόγους. 10. Ένα μέρος του εαυτού μας μπορεί να πιστεύει στη συνεργασία με τους άλλους, ενώ κάποιο άλλο το βρίσκει οδυνηρό. 11. Mπορεί να έχουμε επιθυμία για διάφορα αντικείμενα ή καταστάσεις που τα θεωρούμε πηγή ευχαρίστησης. Όμως, ένα άλλο μέρος του εαυτού μας μπορεί να νοιώθει ότι αυτό είναι αμάρτημα ή ότι δεν θα είμαστε πνευματικοί αν συμμετέχουμε σε τέτοιες απολαύσεις. Ή μπορεί να νοιώθουμε ότι αυτού του τύπου η αναζήτηση ευχαρίστησης είναι απώλεια χρόνου και ενέργειας, σε σύγκριση με τους πνευματικούς μας στόχους. Έτσι συγκρούονται αυτά τα δύο μέρη του εαυτού μας. 12. Ένα μέρος του εαυτού μας μπορεί να νοιώθει την ανάγκη να έχει μια αποκλειστική σχέση, όπου η ασφάλεια και ευτυχία μας εξαρτώνται από ένα άλλο πρόσωπο (συνήθως σύντροφο). Ένα άλλο μέρος του εαυτού μας μπορεί να το βρίσκει αυτό σαν εμπόδιο στην ανεξαρτησία, στο να στηριζόμαστε στον εαυτό μας και στην ελευθερία να ακολουθήσουμε τον πνευματικό δρόμο χωρίς εμπόδια. 13. Oμοίως, μπορεί να υπάρξει σύγκρουση ανάμεσα στην ανάγκη για προσωπική αγάπη και στην ανάγκη να αναπτύξουμε οικουμενική αγάπη. 14. H ανάγκη να συγχωρούμε και η ανάγκη να κρατάμε αρνητικά συναισθήματα για κάποιον. ΣΑΡΑΜ 13

13 15. H ανάγκη να εφαρμόζουμε διάφορες πειθαρχίες και η ανάγκη να νοιώθουμε ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε, όποτε θέλουμε. 16. H ανάγκη να ακολουθούμε την εσωτερική φωνή μας και η ανάγκη να είμαστε όπως οι άλλοι και να είμαστε αποδεκτοί από αυτούς. 17. H ανάγκη να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας όπως είναι και η ανάγκη να μη πληγώνουμε κανένα. 18. H ανάγκη να εκφράζουμε τα πραγματικά μας αισθήματα και σκέψεις και η ανάγκη να έχουμε την αποδοχή των άλλων γύρω μας. 19. H ανάγκη να ακολουθούμε ένα πνευματικό οδηγό και η ανάγκη να επαναστατούμε εναντίον όλων των μορφών συμβουλής ή ελέγχου. 20. H ανάγκη να ελέγχουμε πρόσωπα και καταστάσεις, ώστε να νοιώθουμε ασφαλείς, και η ανάγκη να αφήνουμε τα πράγματα να ρέουν και να αφήνουμε τους άλλους να ενεργούν ελεύθερα. 21. H ανάγκη να μη δείχνουμε ποτέ αδυναμία και η ανάγκη να μοιραζόμαστε τις αδυναμίες μας με τους άλλους. 22. H ανάγκη να μη ζητάμε τίποτα από τους άλλους και η ανάγκη να έχουμε τη βοήθεια και υποστήριξή τους. 14 ΣΑΡΑΜ

14 23. H ανάγκη για μια σταθερή ρουτίνα, για την ισορροπία και εξέλιξή μας, και η ανάγκη για ποικιλία και αλλαγή. 24. H ανάγκη να παίζουμε γνωστά συναισθηματικά παιχνίδια μέσα στις σχέσεις μας και η ανάγκη να ελευθερωθούμε από αυτά. 25. H ανάγκη να αντιμετωπίζουμε και να υπερβαίνουμε τους φόβους και τα μπλοκαρίσματά μας και η ανάγκη να τα αποφεύγουμε και να κρυβόμαστε από αυτά. Yπάρχουν συγκρούσεις που δεν τις έχουμε αναφέρει, αλλά, ως επί το πλείστον, περιλαμβάνονται στις πιο πάνω κατηγορίες. Tώρα ας προχωρήσουμε με το Mυθιστόρημά μας. ΣΑΡΑΜ 15

15 Πρόλογος H ΠIO OΔYNHPH ΣTIΓMH THΣ ZΩHΣ TOY H καρδιά του Pαν σφυροκοπούσε. Πονούσε. Ποτέ στη ζωή του δεν είχε νιώσει χειρότερα. Kαθόταν μπροστά στους τριάντα πιο σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του ταπεινωμένος και ντροπιασμένος. Tάξερε τόσο καλά αυτά τα πρόσωπα. Tα είχε συμβουλέψει αμέτρητες φορές. Mέχρι τώρα τον σέβονταν. Mέχρι τώρα τον αγαπούσαν. Mέχρι τώρα ένιωθαν ευγνωμοσύνη γι' αυτόν. Mέσα σε λίγες σύντομες ώρες από αγαπημένος φίλος, καθοδηγητής και δάσκαλος, στο νου τους, είχε μετατραπεί σε επαίσχυντο, προδότη, διπρόσωπο εχθρό. Tώρα, αυτά τα πρόσωπα δεν έδειχναν τίποτα από κείνη την αγάπη, την ευγνωμοσύνη. Έδειχναν μια μεγάλη ποικιλία συναισθημάτων που κυμαίνονταν από πόνο και σύγχυση μέχρι μίσος, περιφρόνηση, πλήγωμα και ίσως ακόμα κάποια ανακούφιση που τελικά ο Pαν δεν ήταν τέλειος. Όχι, δεν ήταν τέλειος. Ποτέ δεν είπε ότι ήταν. Eκείνοι θα ήθελαν να είναι. Προσπάθησε να είναι τέλειος γι' αυτούς και για τον ίδιο. Πίστευε ότι έπρεπε να είναι για να τον αγαπούν και να τον δέχονται. Θάθελε να μπορούσε να γυρίσει τους δείκτες του ρολογιού μια μέρα πίσω, ν' αλλάξει όσα είχαν συμβεί. Eίχε κάνει αυτό που δίδασκε ότι κανείς δεν έπρεπε 16 ΣΑΡΑΜ

16 ποτέ να κάνει. Eίχε δημιουργήσει μια διπλή σχέση. Aγαπούσε ταυτόχρονα δύο γυναίκες. Tώρα κάθονταν μπροστά στη γυναίκα του και τους πιο στενούς τους φίλους, καθώς αυτοί περίμεναν κάποια εξήγηση για το πώς το έκανε, πώς δεν κατάφερε να ζήσει στο ύψος των δικών του αξιών, των δικών του διδαγμάτων. ρχισε να διαβάζει το κείμενο που είχε γράψει μια ώρα πρωτύτερα. Ίσως να φοβόταν πως μέσα στα κύματα της συγκίνησης μπορούσε να ξεχάσει κάτι απ' αυτά που ήθελε να πει. Tο είχε γράψει σε προτάσεις μιας σειράς, όπως ακριβώς ξεχύνονταν μέσα στο μυαλό του οι σκέψεις- χωρίς ειρμό και συχνά χωρίς συνοχή. * * * * * * * * * * * H OMOΛOΓIA Tο κεφάλι μου στριφογυρίζει. Tόσα πολλά συναισθήματα πλημμυρίζουν ταυτόχρονα το νου μου. Nιώθω πληγωμένος που δεν με καταλαβαίνουν. Nιώθω λύπη για όλους αυτούς που έγινα αφορμή να απογοητευθούν απ' τον πνευματικό δρόμο. Nιώθω ανήμπορος απέναντι στις δυνάμεις του υποσυνείδητου μου. Nιώθω απαίσια για τον πόνο που προκάλεσα στην Iσαβέλλα, τη γυναίκα μου, και σε τόσους άλλους. Kι όμως νιώθω αγάπη για όλους αυτούς που έρχονται στο νου μου. Nιώθω αγάπη καθώς ανοίγεται η ραγισμένη μου καρδιά. Tελικά ταπεινώθηκα. Eπιτέλους, έρχεται η λύτρωσή ΣΑΡΑΜ 17

17 μου απ' το ρόλο του δασκάλου και την ανάγκη μου να είμαι τέλειος, όχι για τον εαυτό μου, αλλά για τους άλλους. Ήταν σαν ένα μέρος του εαυτού μου να είχε τρελαθεί και να βάδιζε προς την ολική καταστροφή όλων όσων είχα δημιουργήσει. Eίναι σαν να είχα αποφασίσει να τα καταστρέψω όλα, σαν να είχε προγpανματίσει αυτήν τη στιγμή ο Θεός. * * * * * * * * * * * ΠΩΣ EΓINE; Ήταν τώρα πια καιρός ν' αφήσει ό,τι είχε αγαπήσει τόσο πολύ. Ό,τι έκανε 18 χρόνια να δημιουργήσει. Πώς κατάληξε έτσι ο Pαν, ύστερα από τόσα χρόνια προσπάθειας; Πώς μπόρεσε να κάνει ένα τέτοιο καταστροφικό λάθος; Ποιες ήταν οι αντιφατικές και αλληλοσυγκρουόμενες δυνάμεις που λειτουργούσαν μέσα του; Πώς είχε διχαστεί έτσι μέσα του, λες και δύο άνθρωποι ζούσαν μέσα σ' ένα σώμα; H απάντηση στο ερώτημα του Pαν είναι απλή. O Pαν δεν ήταν ένα άτομο, αλλά μια σύνθεση πολλών υποπροσωπικοτήτων που ζούσαν μέσα στο ίδιο άτομο. Kάθε υποπροσωπικότητα είχε αναπτυχθεί μέσα από χιλιάδων χρόνων εξέλιξη του χαρακτήρα, από τη μια ζωή στην άλλη. Στην πορεία της εξέλιξης, αυτός, όπως και όλα τα άλλα πλάσματα, ανάπτυξε διάφορους ρόλους ή υποπροσωπικότητες, που άρχισαν σταδιακά να ξεχωρίζονται και να αναπτύσσονται κάθε μια στη δική της γpανμή. Όπως οι άντρες και οι γυναίκες προσπαθούν να ξεχω- 18 ΣΑΡΑΜ

18 ριστούν από το Θεό, προσπαθώντας να αναπτυχθούν στη δική τους γpανμή, ανεξάρτητα από την κεντρική τους πραγματικότητα, το Θεό. Oι υποπροσωπικότητες αυτές, ταυτίστηκαν με διάφορους ρόλους, όπως του παιδιού, του γονιού, του δασκάλου, του θύματος, του ανάξιου κλπ. Kάθε υποπροσωπικότητα, σε κάποιο σημείο της εξέλιξης του χαρακτήρα, επιδιώκει να ξεχωρίσει από την κεντρικό πνευματικό - εαυτό και γίνεται εγωκεντρική σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει τις δικές της ανάγκες, άσχετα με τις γενικές ανάγκες των άλλων υποπροσωπικοτήτων και του κεντρικού πνευματικού Eαυτού. Aς ακολουθήσουμε, λοιπόν, την εξέλιξη των προσωπικοτήτων του Σαράμ, μέσα από τις ζωές του στον πλανήτη Γη, που κορυφώνεται με την ενσάρκωση του σαν Pαν στον πλανήτη Zέα, μια διάσταση του σύμπαντος στην οποία οι υποπροσωπικότητες και οι εσωτερικοί τους διάλογοι γίνονται ακόμη πιο ευκρινείς. Aς αρχίσουμε. ΣΑΡΑΜ 19

19 KEΦAΛAIO ΠPΩTO OI ENΣAPKΩΣEIΣ TOY ΣAPAM IAΣOΣ, O AΓPOTHΣ O Σαράμ, παρακολουθούσε αυτούς που θα γίνονταν οι γονείς του, να κάνουν έρωτα. Kαθώς έφτασαν στον οργασμό, ξεχώρισε ένα συγκεκριμένο σπερματοζωάριο από τα αμέτρητα του πατέρα του, εκείνο που είχε τα συγκεκριμένα χρωμοσώματα, τα απαραίτητα για τη δημιουργία του σώματος που είχε προγpανματίσει γι' αυτή του την ενσάρκωση. Aυτή τη φορά το σώμα θα ήταν ένα στιβαρό αρσενικό σώμα, προορισμένο για αγροτικές εργασίες. Ένα αποδοτικό, ανθεκτικό κορμί, ελεύθερο από αδυναμίες και αρρώστιες. Tο σώμα αυτό θα δούλευε το σκληρό, άγονο χώμα του Eλληνικού νησιού της Σαντορίνης. O Σαράμ παρακολουθούσε το σπερματικό κύτταρο να διεισδύει το ωάριο που είχε πρόσφατα πέσει. Aφού βεβαιώθηκε ότι η επιχείρηση πέτυχε, αποδέσμευσε την επίγνωσή του από τον πλανήτη Γη. Στη διάρκεια αυτών των εννέα μηνών, έριχνε πότεπότε μια ματιά, να δει πώς τα πήγαινε το έμβρυο. Παρατηρούσε την εκατομμυρίων χρόνων εξέλιξη της φύσης να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του, καθώς αυτό το κύτταρο πολλαπλασιαζόταν, σχηματιζόμενο σε ψάρι, ερπετό και τέλος σε θηλαστικό και σε ανθρώπινο ον. 20 ΣΑΡΑΜ

20 "Πόσο έχουμε εξελιχθεί από κείνες τις μέρες των μονοκύτταρων οργανισμών και των κατώτερων μορφών ζωής! Aυτό που χρειάστηκε δισεκατομμύρια χρόνια, τώρα χρειάζεται εννέα μήνες μόνο", σκέφτηκε. Δεν ανυπομονούσε καθόλου, να περιοριστεί για μια ακόμα φορά στο υλικό σώμα, αλλά ήξερε ότι δεν είχε άλλη εκλογή. H εξέλιξη έπρεπε να συνεχιστεί. Kαι ήξερε ακόμα πως, τη στιγμή που θα έμπαινε σε κείνο το σώμα θα τα ξεχνούσε όλα αυτά και θα ζούσε σε τέλεια άγνοια, σχετικά με τον ανώτερο εαυτό του. H λησμονιά αυτή ήταν πολύ οδυνηρή. Aπό τη στιγμή που θα ξεχνούσε, όλα θα γίνονταν άσκοπα, άδικα, τρομακτικά, επικίνδυνα. Όμως δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Oι νόμοι της φύσης και της εξέλιξης ήταν πιο δυνατοί απ' αυτόν. T' όνομα της προσωπικότητάς του ήταν Iασός. Ωρίμασε και έγινε ένας άνθρωπος μονοκόματος. Δεν είχε καμιά ανάγκη για γυναίκα και παιδιά. Zούσε με τη γη. Έμαθε να βασίζεται στον εαυτό του. Aνάπτυξε έναν μονόπλευρο, αντικοινωνικό λιγομίλητο, χαρακτήρα. Eίχε λίγες κουβέντες. H δουλειά ήταν η ζωή του. Δούλευε απ' τα χαράματα ως το σούρουπο, έτρωγε και ύστερα κοιμόταν. Aυτή ήταν η ζωή του. Σχολίαζε αυτούς που κάθονταν και φιλοσοφούσαν, που έχτιζαν φανταστικές πραγματικότητες, που ζούσαν με θεωρίες και λόγια. Aυτά του φαίνονταν χάσιμο χρόνου. Ήταν πρακτικός, αποτελεσματικός άνθρωπος που απέδιδε μέσα από σκληρή δουλειά. Aπέρριπτε αυτούς που δεν δούλευαν τόσο σκληρά όσο εκείνος. Σ' αυτήν την ενσάρκωση είναι που γεννήθηκε μέσα του η υποπροσωπικότητα του "Aποδοτικού Eργάτη". Πότε - πότε επικοινωνούσε με τον αδελφό του, οι ΣΑΡΑΜ 21

21 γονείς του πέθαναν όταν αυτός ήταν 12 χρόνων. Mια μέρα ο αδελφός του κατάφερε να τον πείσει να πάνε περίπατο μέχρι πάνω στον κρατήρα του ηφαιστείου. Kάθησαν σιωπηλοί, βλέποντας τον καπνό που ανέβαινε από κάτω, μέσα απ' τη γη, νιώθοντας τη δύναμη που βρισκόταν κάτω από την επιφάνεια, στο σημείο που είχαν κουρνιάσει. Ένοιωθαν δέος. Ήταν η μοναδική στιγμή της ζωής του που συνειδητοποίησε ότι υπήρχε κάτι άλλο εκτός από τη δουλειά. Δεν είχε ποτέ σκεφτεί από πού έρχονταν ή ποιος μπορούσε να είναι ο σκοπός της ύπαρξής του. Tώρα αυτές οι σκέψεις άρχισαν να σιγοβράζουν μέσα στο νου του. Δεν ήταν πολύ ξεκάθαρες σκέψεις, για το "τι είναι ζωή" ή "ποιος είμαι". Ήταν πιο πολύ σαν ένα σύννεφο σύγχυσης που αναπτυσσόταν καθώς το σύστημα πεποιθήσεών του άρχισε να εξατμίζεται, και χωρίς να αντικατασταθεί από κάποιες άλλες, συγκεκριμένες σκέψεις. Για πρώτη φορά βίωσε κατάπληξη. Aναρωτήθηκε γι' αυτά που έβλεπε και αισθανόταν. Mα δεν υπήρχε χρόνος για παραπέρα εξέλιξη. Tο βουνό άρχισε να τρέμει, αργά στην αρχή και ύστερα με κυματοειδείς δονήσεις, που αυξάνονταν με γρήγορο ρυθμό. Aυτός και ο αδελφός του βρέθηκαν να πέφτουν μέσα στο ηφαίστειο. H τελευταία του σκέψη καθώς έπεφτε ήταν "δεν έπρεπε να σταματήσω να δουλεύω". O Σαράμ άφησε το σώμα του ενώ έπεφτε ακόμη. Παρακολούθησε το σώμα του να πέφτει μέσα στο ηφαίστειο και να εξαφανίζεται. Στην αρχή προσπάθησε να τρέξει πίσω του και να το σώσει. Aλλά μέσα στο καινούργιο, λεπτεπίλεπτο σώμα του, δεν είχε έλεγχο πάνω στην ύλη. Aιωρήθηκε πάνω από τον κρατήρα 22 ΣΑΡΑΜ

22 που ξεχείλιζε με ηφαιστειακή στάχτη. Συνέχισε να κοιτάζει, καθώς χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν στο ξεχείλισμα της λάβας που ακολούθησε. Δεν είχε συναισθήματα. ργησε να θυμηθεί την πραγματική του ταυτότητα. Ήταν ζαλισμένος και μπερδεμένος. Oι σκεπτομορφές του είχαν ακόμη μεγάλη επιρροή πάνω του. O νους του ήταν ο ίδιος, μ' όλο που δεν είχε πια υλικό σώμα. Όμως, μια και δεν είχε σώμα να δουλέψει μ' αυτό, βρίσκονταν σε μια ενδιάμεση κατάσταση. Δεν ήξερε τι να κάνει. Ένα Φωτεινό Oν παρουσιάστηκε δίπλα του. O Σαράμ ούτε που πρόσεξε την παρουσία του, όπως δεν είχε προσέξει την παρουσία κανενός σ' ολόκληρη τη ζωή του. Tο Φωτεινό Oν του μίλησε απαλά και καθησυχαστικά. "Σαράμ, είσαι νεκρός τώρα, το σώμα σου έχει πεθάνει. Eίναι καιρός να προχωρήσεις. Έλα, άσε με να σε οδηγήσω". "Tο όνομά μου είναι Iασός", απάντησε, "γιατί με αποκαλείς Σαράμ; ποιος είσαι;" Tο Oν είχε τώρα γίνει φως χωρίς μορφή, "είμαι ο φύλακας άγγελός σου. Έχω την αποστολή να σε βοηθήσω, να σε προστατέψω και να σε καθοδηγήσω". O Σαράμ άρχισε να συνειδητοποιεί την αλήθεια. Kαι καθώς αυτό γινόταν, ο νους του πλημμύρισε από εικόνες της ζωής που μόλις είχε ζήσει. Eίδε τον εαυτό του αντικειμενικά, είδε τα λάθη του, τις δυνάμεις του, κατάλαβε πως είχε πολλά να μάθει ακόμη. Ύστερα απόκτησε επίγνωση των προηγούμενων υπάρξεών του και όλων όσων είχε κάνει και μάθει σ' αυτές. Aκολούθησε το φως, σαν Σαράμ τώρα, του οποίου ο "Iασός" ήταν ένα μικρό μέρος. ΣΑΡΑΜ 23

23 * * * * * * * * * * * KAPAN, O EΣΣAIOΣ MAΓEIPAΣ Στην επόμενη ενσάρκωσή του ο Σαράμ ήταν ο Kαράν. νδρας και πάλι, μάγειρας σε μια κοινότητα Eσσαίων. Eκεί έμαθε να συνδυάζει τις ουσίες των τροφών για γεύση, υγεία και πνευματική αφύπνιση. Xαιρόταν να δουλεύει στην κουζίνα. Tο προτιμούσε από το να δουλεύει σκληρά στους αγρούς ή να έχει μια θέση όπου θα ήταν υπεύθυνος για τους άλλους. Kαθώς έκοβε τα λαχανικά ή σκούπιζε το πάτωμα, ένιωθε τη χαρά της δημιουργίας, της προσφοράς, της υπηρεσίας που πρόσφερε στα αδέλφια του, της υπηρεσίας που πρόσφερε στο Θεό μέσα από τ' αδέλφια του. Συχνά έψελνε καθώς εργαζόταν ή μιλούσε σιωπηλά με το Θεό, προσφέροντάς Tου τη δουλειά του, τη ζωή του, τον εαυτό του. H ζωή ήταν απλή. Όπως και στην προηγούμενη ενσάρκωση σαν Iασός, δεν ήταν ο τύπος της φιλοσοφίας. Oύτε και ήταν πολύ κοινωνικός. Tου άρεσε να εργάζεται. Tον ευχαριστούσε να υπηρετεί τους άλλους. Eπικοινωνούσε με τους άλλους μέσα από το φαγητό που τους πρόσφερε. Tο φαγητό του ήταν η έκφραση της αγάπης του. Σ' αυτή την ενσάρκωση οι υποπροσωπικότητες "Iερός, Aγνός Mοναχός" και "Συνεργάσιμος Yπηρέτης" αναπτύχθηκαν, καθώς ο Kαράν βρήκε νόημα και χαρά στην υπηρεσία και στην αναζήτηση του Θεού μέσα από την προσευχή και την απλή ζωή. Kανείς δεν του έδινε πολλή σημασία και το προτιμούσε. Tου άρεσε να είναι ο αθέατος υπηρέτης. Kι ακόμα, του άρεσε η ενότητα που ένιωθε όταν συνεργάζονταν 24 ΣΑΡΑΜ

24 με τους άλλους αδελφούς. Eίχε σαν παράδειγμα τα μυρμήγκια και τις μέλισσες. Mέχρι εκεί έφτανε η ανώτατη φιλοσοφική του περιπλάνηση, που συχνά την μοιράζονταν με τους άλλους. "Aν μπορούσαμε να είμαστε συνεργάσιμοι και ανιδιοτελείς όπως τα μυρμήγκια και οι μέλισσες που δουλεύουν ασταμάτητα για το καλό του συνόλου, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε Παράδεισο στη Γη." Πέθανε ειρηνικά, με λίγους αδελφούς στο προσκεφάλι του. Έψελναν καθώς αυτός έφευγε. Γλίστρησε απαρατήρητος έξω από το σώμα του. Aυτοί συνέχισαν να ψέλνουν για μια ώρα ακόμη. Έμεινε με το πνευματικό του σώμα και τους άκουγε για λίγο και ύστερα αναρριχήθηκε στις μελωδίες τους και έφτασε στη βασιλεία του πνεύματος. H απλότητα και η γαλήνια κατάσταση του νου του, του έδωσαν τη δυνατότητα να αναγνωρίσει αμέσως το Φωτεινό Oν. Eξέτασε πρόθυμα τη ζωή του και συνέχισε την εξέλιξή του. * * * * * * * * * * * ΣAΛA, H AIΣΘHΣIAKH XOPEYTPIA H επόμενη ενσάρκωση του Σαράμ ήταν σαν Σάλα που ήταν ενήλικη γυναίκα, την εποχή της εισόδου του Xριστού στην Iερουσαλήμ. H Σάλα ήταν χορεύτρια. Mια γυναίκα αμφίβολης ηθικής. Tης άρεσε να τονώνει το ηθικό τον άλλων με το χορό της που ήταν συχνά ερωτικά εκφραστικός. Xόρευε χωρίς να σκέφτεται. Ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να ασχοληθεί με την τεχνική του χορού, βασιζόταν στο εσωτερικό της ένστικτο και την έμπνευση. Xανόταν στην έκσταση της κίνησης ΣΑΡΑΜ 25

25 και γινόταν ένα με τη μουσική. Eίχε εξελιχθεί σε όργανο για την μετατροπή της μουσικής σε μορφή. H ατέλειωτη ποικιλία των άνετων κινήσεων και χειρονομιών της, έκανε τη μουσική ορατή στο ακροατήριο. H μορφή αυτή διαπερνούσε το νου τους και τους χαλάρωνε, τους ηρεμούσε και τους βοηθούσε να ξεχάσουν τις εντάσεις τους και να βιώσουν χαρά, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα. Aυτή ήταν η προσφορά της, ο τρόπος της να βοηθάει. Σ' αυτήν την ενσάρκωση η υποπροσωπικότητα "Aισθησιακή Xορεύτρια" έγινε μέλος του συμπλέγματος των υποπροσωπικοτήτων του Σαράμ. Πολλοί, κυρίως οι άλλες γυναίκες, την κατηγορούσαν για ανηθικότητα και ήταν αλήθεια ότι έκανε έρωτα με άντρες όταν τους ένιωθε κοντά της. Δεν φαινόταν να την εμποδίζει, το γεγονός ότι, σε μερικές περιπτώσεις, οι άντρες αυτοί ήταν παντρεμένοι. Aν αντιλαμβανόταν ότι ήταν δυστυχισμένοι και ένιωθε μια κάποια σχέση μαζί τους, έκανε έρωτα. Ποτέ δεν έπαιρνε χρήματα γι' αυτό. Tο έβλεπε σαν προσφορά σ' αυτούς που ήταν δυστυχισμένοι ή μόνοι. Όταν ο Xριστός μπήκε στην Iερουσαλήμ, αποφάσισε να πάει να δει αυτόν τον άνθρωπο των θαυμάτων, για τον οποίο μιλούσαν όλοι. Tον ερωτεύτηκε αμέσως, όχι για το σώμα του, αλλά για την πραότητά του, την ελευθερία του, την αγάπη του για όλους, την ικανότητά του να βοηθάει τους άλλους, μα πάνω απ' όλα για τα διδάγματά του. Ήταν ένας απλός άνθρωπος που δεν μπορούσε ποτέ να καταλάβει τις περίπλοκες διδασκαλίες των ιερέων του καιρού εκείνου και που αποδοκίμαζε την αλαζονεία και την υποκρισία τους και ενθουσιάστηκε με τα απλά 26 ΣΑΡΑΜ

26 διδάγματα του Xριστού. Tον αγάπησε επειδή δίδασκε την αγάπη. Tον αγάπησε επειδή έβαλε την αγάπη πάνω από όλους τους νόμους. Tον αγάπησε επειδή δεν καταδίκαζε κανένα εκτός από εκείνους που υποκρίνονταν. Tον αγάπησε για την ανιδιοτέλειά Tου. Tον αγάπησε για την έλλειψη φόβου και τη δύναμή Tου να αντιμετωπίζει δυνάμεις που φαίνονται πολύ μεγαλύτερες από Eκείνον. Mια πιο πολύ Tον αγάπησε για την ικανότητά του να συγχωρεί σε κάθε περίπτωση, ακόμη και τους διώκτες Tου. Έκλαψε πικρά στη Σταύρωσή Tου. Όταν σταμάτησαν για λίγο τα δάκρυά της, έταξε να Tον υπηρετεί αγαπώντας και υπηρετώντας τους άλλους, συγχωρώντας τους άλλους και με το να γίνει σιγά-σιγά όπως Eκείνος. Oρκίστηκε ποτέ να μην καταδικάσει άλλους όπως καταδίκαζαν εκείνη και όπως είχε καταδικαστεί Eκείνος. Θα ανταπόδινε πάντα το μίσος με αγάπη. Θα ήταν δυνατή και θα υπηρετούσε τους άλλους με ανιδιοτέλεια. Tελικά, μπόρεσε να πραγματοποιήσει αυτήν την υπόσχεση, σε κάποιο μικρό βαθμό, τα λίγα τελευταία χρόνια της ζωής της. Πλησίασε τους μαθητές του, εξομολογήθηκε και ζήτησε συγχώρεση. φησε τον προηγούμενο τρόπο ζωής της και έζησε σε μια από τις πρώτες Xριστιανικές κοινότητες. Aυτοί που ζούσαν στις κοινότητες, συγκεντρώθηκαν και με την καθοδήγηση των Aποστόλων, πούλησαν τις περιουσίες και τα υπάρχοντά τους και έζησαν μια ταπεινή κοινοτική ζωή μαζί, προσπαθώντας να εφαρμόσουν τις εντολές που τους είχε δώσει ο Xριστός : να αγαπάνε, να μοιράζονται και να υπηρετούν ο ένας τον άλλον, όπως τους είχε αγαπήσει Eκείνος. ΣΑΡΑΜ 27

27 H Σάλα πέρασε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της μαγειρεύοντας για την κοινότητα, μια ειδικότητα που μέχρι τότε σιχαινόταν, αλλά που, πράγμα παράξενο, της ήταν πιά πολύ εύκολη. Kατά καιρούς ένιωθε την ανάγκη να χορέψει, αλλά το έκανε όταν ήταν μόνη και φανταζόταν ότι χόρευε για Eκείνον. Aυτή ήταν η εικόνα που είχε στο νου της, καθώς άφηνε το σώμα της. Xόρευε μαζί Tου. O Σαράμ αποδεσμεύτηκε από την υποπροσωπικότητα της Σάλα, συνειδητοποίησε ξανά τον ανώτερο εαυτό του και πέρασε την εξέτασή του. Συνειδητοποίησε τις δυνάμεις και τις αδυναμίες που εκδηλώθηκαν σ' αυτήν την ενσάρκωση. Eίχε κάποιες ενοχές για τη σεξουαλική ελευθερία της, αλλά δεν είχε άλλη επιλογή από το να τη δεχθεί σαν μια εμπειρία μάθησης. * * * * * * * * * * * MΠAMΠOY, O XΩPATATZHΣ INΔOΣ MONAXOΣ O Σαράμ λεγόταν τώρα "Mπάμπου". Ήταν ένα γέροντας ασκητής που περιπλανιόταν στα χωριά της Iνδίας. Eίχε απαρνηθεί τις χαρές της ζωής. Δεν είχε ποτέ του αγγίξει γυναίκα σ' εκείνη τη ζωή. Περπατούσε από χωριό σε χωριό και κοιμόταν όπου έβρισκε. Kρεβάτι του ήταν η γη, σκέπη του ο ουρανός και οικογένειά του ολόκληρη η ανθρωπότητα. Tα μόνα του υπάρχοντα ήταν ένα κύπελλο, για να τρώει και να πίνει, και ένα πανί που χρησιμοποιούσε πότε σαν σάλι, πότε σαν σεντόνι, σαν σκέπασμα, σαν πετσέτα, σαν κάλυμμα για το κεφάλι. Ποτέ δεν περνούσε περισσότερες από τρεις μέρες σε 28 ΣΑΡΑΜ

28 ένα χωριό την ίδια φορά. Kαμιά φορά όμως ξαναγύριζε. Περνούσε τις ώρες του με διαλογισμό κυρίως, καθισμένος στη φύση κοντά σ' ένα ποτάμι, αν υπήρχε. Aφιέρωνε μερικές ώρες την ημέρα να απαντάει στις ερωτήσεις των χωρικών και ν' ακούει τα προβλήματά τους. Σπάνια απαντούσε με ευθύ, άμεσο τρόπο, αλλά τους έκανε ερωτήσεις. Aυτό το ψάξιμο για την απάντηση στις ερωτήσεις του, τους βοηθούσε να ανακαλύψουν τις απαντήσεις που βρίσκονταν μέσα τους. Συχνά ήταν ασαφής και τους άφηνε χωρίς απαντήσεις. Ήταν επίσης χωρατατζής και ευχαριστιόταν να αστειεύεται μαζί τους, ακόμη και να τους κοροϊδεύει. Kαμιά φορά τους άφηνε με λανθασμένες εντυπώσεις και απορίες, μπερδεμένους. Mερικές φορές ένιωθε ένοχος με τα πειράγματα που τους έκανε, αλλά υπήρχαν φορές που δεν μπορούσε να ελέγξει τον χωρατατζή μέσα του. Kαταλάβαινε ότι δημιουργούσε κάρμα πίστευε στη μετενσάρκωση σ' αυτή τη ζωή και ότι μια μέρα θα του το ξεπλήρωναν ίσως με κάποιο τρόπο οι μελλοντικοί του μαθητές. Aλλά αυτή ήταν η μόνη πηγή ψυχαγωγίας που είχε, το μόνο του παιχνίδι. Ήταν σαν μικρό παιδί, με μια αχόρταγη όρεξη για παιχνίδι. Tίποτα δεν ήταν σεβαστό γι' αυτόν. Aφού είχε συνειδητοποιήσει ότι όλα ήταν εκφράσεις της μίας παγκόσμιας ζωοποιού συνειδητότητας, γελούσε με τους κοινωνικούς τύπους και τα παιχνίδια που δημιουργούσε η σημασία που δίνονταν στη θέση, στις κοινωνικές συνήθειες ακόμη και στις θρησκευτικές τελετές. Mα παρόλα τα παιδιάστικα χωρατά του και τη συχνά ωμή έλλειψη σεβασμού για τους κοινωνικούς νόμους ΣΑΡΑΜ 29

29 και έθιμα, οι περισσότεροι από όσους έρχονταν σε επαφή μαζί του τον αγαπούσαν, μα όχι όλοι. Tα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε μόνος, σε μια σπηλιά, παλεύοντας με το νου του, καθώς πάσχιζε να σχίσει το πέπλο της άγνοιας που ακόμη σκέπαζε το νοητικό του σώμα. Έκανε πρόοδο, αλλά ο νους του ήταν ακόμα παραφορτωμένος με το βάρος της προσκόλλησης και των μαθημάτων που δεν είχε ακόμη μάθει. Ποτέ δεν ήταν πραγματικά, απόλυτα ικανοποιημένος με το βαθμό αποδέσμευσης και ελευθερίας που είχε πετύχει. Eίχε κηρύξει πόλεμο στις σκέψεις του και αυτό εμπόδιζε την ικανότητά του να αντιληφθεί το θείο, ακόμα και εκεί, στις ίδιες του τις σκέψεις. Έβλεπε το θείο παντού, εκτός απ' το δικό του νου. Aντιλαμβάνονταν τις σκέψεις του σαν κάτι που είναι εναντίον του θείου, εναντίον της αλήθειας. Oι υποπροσωπικότητες "Πειθαρχημένος Διαλογιζόμενος" και "Aναζητητής της Φώτισης", έγιναν αναπόσπαστο μέρος του αναπτυσσόμενου χαρακτήρα του. Hρέμησε μερικές μόνο μέρες πριν αφήσει το σώμα του. Δέχτηκε την ήττα του. Mια ήττα που το 99% των άλλων γήινων θα θεωρούσαν σημαντική νίκη πάνω στις αισθήσεις και το νου. Aλλά τον Mπάμπου τον κατείχε η πνευματική απληστία και η ανυπομονησία για τη Φώτιση. Eίχε ξεπεράσει όλες τις επιθυμίες, εκτός από την επιθυμία για την ίδια τη Φώτιση. Kαθώς άφηνε το σώμα του το κατάλαβε, αλλά ήταν πια αργά. * * * * * * * * * * * 30 ΣΑΡΑΜ

30 POYΠEPT, O ΦYΛAKIΣMENOΣ ΓEPMANOΣ ΣTPATHΓOΣ O Pούπερτ ήταν η επόμενη ζωή μαθημάτων του Σαράμ. Aρσενικό σε γερμανικό σώμα τον μεσαίωνα, έγινε στρατηγός. Ένας άντρας που πολεμούσε γι' αυτά που πίστευε. Eίχε πολύ έντονες απόψεις για το τι είναι σωστό και ήταν έτοιμος να προστατέψει την ορθότητα πολεμώντας γι' αυτήν. Mια μέρα όμως, καθώς περνούσε από μια σκηνή όπου κάθονταν οι στρατιώτες του, τους άκουσε να μιλάνε για τις επιθέσεις της επόμενης μέρας. "Θα καταλάβουμε εύκολα αυτήν την πόλη και ύστερα θα λεηλατήσουμε τα σπίτια τους και θα πάρουμε ό,τι θέλουμε". "Kάτω τα χέρια απ' το ρολόι του πύργου, είναι δικό μου". "ποιος νοιάζεται για ένα χαζορολόϊ; Tο μόνο που θέλω είναι να κάνω έρωτα με μερικές από αυτές τις νεαρές κοπέλες. Ξέρεις τι λένε για το πόσο ζωηρές είναι οι γυναίκες τους, ειδικά οι χωρικές". O Pούπερτ έμεινε άναυδος. "Γι' αυτό λοιπόν πολεμάνε; Δεν κατάλαβαν τίποτα. Δεν πολεμούν για αρχές. Eίναι δολοφόνοι". Ένοιωσε αβάσταχτη απογοήτευση, καθώς τον κατάκλυσε ξαφνικά σαν χείμαρρος η συνειδητοποίηση ότι ο ίδιος ο πόλεμος, ολόκληρος, βασίζονταν σε εγωιστικά κίνητρα και όχι στις αρχές για τις οποίες πίστευε ότι πολεμούσε. Δεν μπήκε μέσα στη σκηνή. Bρισκόταν σε τέλεια σύγχυση καθώς γκρεμίζονταν ολόκληρο το σύστημα των πεποιθήσεών του. Mέσα σε λίγα λεπτά είχε ανατραπεί ολόκληρη η αίσθηση των αξιών. Ήταν ΣΑΡΑΜ 31

31 τελείως μπερδεμένος. Tέτοια γρήγορη αλλαγή αντιλήψεων σπάνια συμβαίνει στη διαδικασία της εξέλιξης. Έφυγε και πήγε στο δάσος. Δεν μπορούσε πια να πολεμήσει. Oύτε και ήταν δυνατό να εξηγήσει σε κανέναν άλλο αυτό που είχε συνειδητοποιήσει. Ήταν πολύ σαστισμένος και δεν μπορούσε να σκεφτεί καμία λύση. Έτσι εξακολούθησε να περπατάει για τριάντα ώρες συνέχεια. Kουρασμένος και πεινασμένος χτύπησε την πόρτα ενός απόμερου σπιτιού. Tου άνοιξε μια γυναίκα γύρω στα τριάντα. H Kάρεν, χήρα πολέμου, ήταν μόνη και φοβισμένη. Δίσταζε ν' ανοίξει την πόρτα μα όταν είδε πόσο εξουθενωμένος και φανερά αποκαρδιωμένος ήταν, τελικά τον άφησε να μπει μέσα. Έφαγε και αποκοιμήθηκε στην ίδια καρέκλα. Tον συμπόνεσε και τον σκέπασε, μα δεν ένιωθε αρκετά ασφαλής για να πάει να κοιμηθεί. Kάθησε ξάγρυπνη όλη τη νύχτα και τον παρακολουθούσε. Mα ο φόβος της διαλύθηκε σιγά-σιγά, καθώς μέσα της μεγάλωνε η συμπόνια και το ενδιαφέρον. Tην άλλη μέρα εκείνος προσφέρθηκε να τη βοηθήσει να φτιάξουν το σπίτι, που ήταν ερείπιο. Δέχτηκε. ρχισαν να νιώθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο. Λίγες μέρες αργότερα έκαναν έρωτα. Έμεινε περίπου δύο εβδομάδες, αλλά κάτι τον έτρωγε. Δεν ήταν ήρεμος. Δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε σκοπό. Mέχρι τώρα πάντα είχε ένα σκοπό. Eίχε μάθει να ζει για ένα σκοπό, να πολεμάει για ένα σκοπό, αλλά όσο κι αν του άρεσε αυτή η γυναίκα δεν ήταν ένας σκοπός γι' αυτόν. Eίχε ένα σύμπλεγμα ευθύνης. Ένιωθε υπεύθυνος για τον κόσμο, λες και δεν υπήρχε Θεός να φροντίσει γι' αυτόν. Έπρεπε να φτιάξει τον κόσμο. Aν δεν μπορού- 32 ΣΑΡΑΜ

32 σε, ήταν αποτυχημένος. Περιπλανήθηκε, ένας χαμένος άνθρωπος. Ήταν τελείως απογοητευμένος από τους ανθρώπους και τη ζωή. Kανείς δεν τον καταλάβαινε. Ένοιωθε οδυνηρά μόνος, γιατί κανείς δεν καταλάβαινε τι ήταν σημαντικό στη ζωή. Λίγους μήνες μετά το τέλος του πολέμου, ένας από τους αξιωματικούς του τον αναγνώρισε και τον ανάφερε στις αρχές. Tο συνέλαβαν με την κατηγορία της λιποταξίας και τον έριξαν σ' ένα υγρό, βρώμικο κελί φυλακής με μόνο φως μια ασημένια αχτίδα που έμπαινε από ένα τόσο δα άνοιγμα ψηλά στον τοίχο. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του μέσα σ' αυτό το κελί της φυλακής. M' όλο που απ' τη μια καταλάβαινε το πώς τον έβλεπαν και την αυτονόητη καταδίκη του για λιποταξία, απ' την άλλη ένοιωθε αδικία και μοναξιά, ένοιωθε προδομένος απ' το Θεό και τελείως παρεξηγημένος από τους ανθρώπους, αφού δεν μπόρεσε να τους μεταφέρει τις βαθύτερες αλήθειες που τον έκαναν να δει μέσα από τις ψεύτικες δικαιολογίες του πολέμου. Ήταν απογοητευμένος με τον εαυτό του γιατί δεν κατάφερε να εμπνεύσει τους άλλους. H απογοήτευσή του για τη ζωή και για τους άλλους ήταν συντριπτική. Έγινε κλειστοφοβικός και είχε την έμμονη ιδέα της ελευθερίας. Δεν επέτρεψε ποτέ στον εαυτό του να κλάψει. Έκρυβε τον πόνο του. Σ' αυτό το σημείο είναι που αναπτύχθηκαν κάποιες άλλες υποπροσωπικότητες, όπως η υποπροσωπικότητα "Aσυγκίνητος Στωικός", που ήθελε να φαίνεται ότι μπορούσε να τα βγάλει πέρα με ο,τιδήποτε. Mέσα του όμως έκλαιγε, ούρλιαζε απ' τον πόνο της μοναξιάς και το συναίσθημα της αδικίας. ΣΑΡΑΜ 33

33 O "Στενόχωρος νθρωπος" έμαθε να φοβάται και να περιμένει το χειρότερο. O "Θυσιαζόμενος Ήρωας" πίστευε πως μ' όλο που είχε εγκαταλείψει τον πόλεμο, είχε θυσιάσει την ελευθερία του και τη ζωή του για έναν ανώτερο σκοπό. O " δικα Διωκόμενος" έμαθε να περιμένει την αδικία και τον κατατρεγμό. O "Δίκαιος Eπαναστάτης" είχε την έμμονη ιδέα της ελευθερίας, και της πάλης για ανώτερα ιδανικά. Tο "Kαημένο, Xωρίς Aγάπη Παιδί" ένοιωθε ότι κανείς δεν το καταλάβαινε, κανείς δεν το αγαπούσε, ένοιωθε μοναξιά. Kάτι που δεν έμαθε ποτέ ο Pούπερτ, ήταν ότι είχε αφήσει την Kάρεν, τη γυναίκα σ' εκείνο το σπίτι, έγκυο. Eκείνη μεγάλωσε το παιδί του χωρίς ποτέ να ξαναδεί τον πατέρα του. Όταν πέθανε, άφησε το σώμα και αμέσως πέρασε μέσα από τους τοίχους της φυλακής διψασμένος για φως και ελευθερία. Mια και δεν είχε άλλες συναισθηματικές σχέσεις, η γυναίκα αυτή ήρθε στο νου του. Tαξίδεψε με το πνευματικό του σώμα προς εκείνη και αμέσως κατάλαβε τι είχε συμβεί. Oρκίστηκε να την ξανασυναντήσει και να φροντίσει αυτό το παιδί που δεν είχε δει ποτέ του. Eξέτασε τη ζωή του και είδε την έμμονη ιδέα του να έχει δίκιο, την απογοήτευσή του με τον εαυτό του και τους άλλους, το φόβο του για τον περιορισμό, την υπερβολικά ενθουσιώδη αίσθηση ευθύνης για όλους και για όλα και την μανία του για ελευθερία και κατάλαβε ότι αυτά ήταν ανάγκη να τα ξαναδουλέψει στο μέλλον. * * * * * * * * * * * 34 ΣΑΡΑΜ

34 XANΣ, O AΠOΓOHTEYMENOΣ ΓEPMANOΣ ΓIATPOΣ O Σαράμ ξαναγύρισε στη Γερμανία στην επόμενη ενσάρκωσή του, τώρα σαν γιατρός Xανς. O Xανς είχε την ίδια αίσθηση ευθύνης για τους άλλους που είχε και ο Pούπερτ, αλλά τώρα έσωζε τους άλλους με την ιατρική. Στην πραγματικότητα ήταν η συνέχιση του Pούπερτ. O δυνατός, στωικός, αφοσιωμένος τύπος, πέρα από συναισθήματα και ανάγκες. Ήταν περισσότερο παντρεμένος με τη δουλειά του παρά με τη γυναίκα του. Έγινε ικανός και αφοσιωμένος γιατρός. Πολέμησε τις αρρώστιες με τον ενθουσιασμό και την αφοσίωση που ο Pούπερτ πολέμησε την αδικία. Aλλά και ο Xανς έδωσε μια χαμένη μάχη. Mετά από περίπου δέκα χρόνων προσπάθειες να λύσει τα προβλήματα υγείας του ανθρώπου, αναγκάστηκε να συνειδητοποιήσει πως, αν δεν αναλάβουν οι ίδιοι οι ασθενείς την ευθύνη για την υγεία τους, εκείνος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ένα μέρος του πίστευε στην επιστήμη και τη δύναμή της να βρει λύσεις, για να θεραπεύσει τις ασθένειες. Ένα άλλο είδε πως όλο και καινούργιες αρρώστιες ξεφύτρωναν και ακόμη ότι, αν οι άνθρωποι δεν άλλαζαν τον τρόπο που σκέπτονταν και ζούσαν, η θεραπεία τους θα αποτύχαινε ή δεν θα κρατούσε για πολύ. Συμμεριζόταν την απογοήτευση του Pούπερτ και με τον εαυτό του, σαν γιατρός και με τους συνανθρώπους του, που ήταν κοντόφθαλμοι και αποζητούσαν επιφανειακές, χωρίς προσπάθεια λύσεις για προβλήματα υγείας που οι ίδιοι δημιουργούσαν με τον τρόπο που ζούσαν και σκέπτονταν. ΣΑΡΑΜ 35

35 Προσπάθησε να τους βοηθήσει να δουν ότι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για την υγεία τους, αλλά όπως ο ίδιος δεν ήταν απόλυτα απελευθερωμένος από τη σκεπτομορφή ότι εκείνος, σαν γιατρός ήταν υπεύθυνος για την υγεία τους, δεν μπόρεσε να πείσει και πολλούς. Aισθανόταν πολύ υπεύθυνος για τους άλλους και συχνά θύμωνε μαζί τους όταν δεν συνεργάζονταν. H επαφή του με τη γυναίκα του ήταν μηδαμινή. Ήταν εκεί για να του έχει έτοιμο φαγητό και καθαρά ρούχα, ώστε να μπορεί να ξαναγυρίζει στη δουλειά του. Tα βράδια έγραφε τις σκέψεις του και έλπιζε να τις εκδώσει κάποια μέρα. H ζωή του συνεχιζόταν έτσι μέχρι που τελικά κόλλησε από κάποιον ασθενή μια μεταδοτική αρρώστια και πέθανε στα σαράντα του. Kαθώς άφηνε το σώμα του ο Σαράμ, αντιλήφθηκε την έλλειψη επαφής του Xανς με τη γυναίκα του. Γενικά, θα έπρεπε να δουλέψει τη σχέση του με το αντίθετο φύλο σε κάποια μελλοντική ζωή. Ξανά είδε στο σχέδιό του μια υπερβολική αίσθηση ευθύνης για τους άλλους και το βασανιστικό συναίσθημα απογοήτευσης, τόσο με τον εαυτό του, σαν γιατρό, όσο και με τους άλλους που δεν καταλάβαιναν. H υποπροσωπικότητα "Aπογοητευμένος" αναπτύχθηκε περισσότερο σ' αυτήν τη ζωή. * * * * * * * * * * * ΦPANZT, O MONAXOΣ ME THN EΣΩTEPIKH ΣYΓKPOYΣH Στην επόμενη ενσάρκωσή του ήταν μοναχός σ' ένα Eυρωπαϊκό μοναστήρι. Aυτό του ήταν οικείο. Eδώ 36 ΣΑΡΑΜ

36 βρήκε τη ζωή στο κοινόβιο που είχε αγαπήσει σαν Kαράν με τους Eσσαίους και σαν Σάλα στα πρώτα Xριστιανικά κοινόβια. Oικείες ήταν και οι αρχές της αποδέσμευσης από τα υλικά αντικείμενα και τις απολαύσεις της σάρκας, που γνώριζε από τη ζωή του σαν Mπάμπου στην Iνδία. Aλλά δεν ήταν ευτυχισμένος. O Φραντς ήταν άνθρωπος με εσωτερικές συγκρούσεις. Ένα μέρος του αγαπούσε βαθιά το Xριστό και ήθελε να αφιερωθεί σ' Eκείνον μονάχα. Eυχαριστιόταν τις ώρες της προσευχής και, ακόμη περισσότερο, τις στιγμές περισυλλογής πάνω στα διδάγματά Tου. Tου άρεσε να ψάχνει για όλο και πιο βαθιά νοήματα στις παραβολές και τα παραδείγματα του Xριστού. Tα έγραφε προσεκτικά και τα αριθμούσε. Mπορούσε να βρει μέχρι και τριάντα ερμηνείες για μια μόνο παραβολή. O νους του αναπτύχθηκε πάρα πολύ μ' αυτόν τον τρόπο. Tου άρεσε να ψέλνει και ένοιωθε την καρδιά του να ανοίγει. Όταν τελείωνε τους ύμνους βίωνε μια παλμική θερμότητα στο κέντρο του στήθους του. Φανταζόταν τότε ότι ο Xριστός είχε μπει μέσα στο στήθος του και χαίρονταν αυτή τη θεία έκσταση. Aπ' την άλλη, σκέψεις λαγνείας κυρίευαν το νου του. Eίχαν περάσει τόσες πολλές ενσαρκώσεις από τότε που είχε δουλέψει τη σεξουαλική πλευρά της ύπαρξής του, που είχε μετατρέψει τη γυναίκα σε μυστηριώδη, πανίσχυρη θεά. Tης έδινε πολλή δύναμη. Φοβόταν την απόρριψή της και παρ' όλα αυτά τον κατείχε η ιδέα της ηδονής που θα ένιωθε από την ένωση μαζί της. Oι ηδονές αυτές δεν είχαν σχέση με το σώμα της μόνο, αλλά και με το συναίσθημα ότι βρίσκονταν σε επαφή με τη μητέρα, ότι τον θήλαζαν, ότι τον αγαπούσαν. Λαχταρούσε να χαθεί μέσα στη θηλυκότητα, στη ροή, ΣΑΡΑΜ 37

37 στην καρδιά που θα τον βοηθούσε να εξισορροπήσει τη στείρα πνευματική του ύπαρξη. Θα περίμενε κανείς η μια πλευρά να μειώσει την άλλη. Όμως αυτό δεν συνέβαινε. H επιθυμία του για τη γυναίκα και η αγάπη του για το Θεό συνυπήρχαν πλάιπλάι. Aπλά, κατείχαν το νου και την καρδιά του σε διαφορετικές ώρες. Όταν στοχάζονταν ή προσεύχονταν δεν τον ενοχλούσε η σκέψη να βρεθεί με τη γυναίκα. Oύτε και οι πνευματικοί στοχασμοί της προηγούμενης ώρας εμπόδιζαν τις ερωτικές του επιθυμίες. Tίποτα άλλο δεν έλλειπε απ' τη ζωή του. Δεν τον ενδιέφεραν τα χρήματα, ούτε η δόξα, ούτε οι πολυτέλειες, ούτε τα ταξίδια. H μόνη ανεκπλήρωτη ανάγκη του ήταν να τον αγκαλιάσουν και να χαθεί σ' αυτό το αγκάλιασμα. Kατά καιρούς - αλλά σπάνια -, τα δύο αυτά μέρη συναντιόνταν όταν κατά παράδοξο τρόπο ένοιωθε τον εαυτό του σαν γυναίκα που ανοίγονταν για να εισχωρήσει μέσα της και να την πάρει Eκείνος που αγαπούσε, ο Θεός. Φανταζόταν ότι παραδίνονταν σωματικά, συναισθηματικά και πνευματικά στο Θεό, τον αγαπημένο του, Aυτόν που ήταν για κείνον το παν. Bέβαια, η περίπτωσή του δεν ήταν εξαίρεση. Ήταν ο κανόνας για εκείνο το μοναστήρι και για τα περισσότερα μοναστήρια εκείνης της εποχής, όπως και όλων των εποχών. Tα μοναστήρια, από τον καιρό της δημιουργίας τους, υπήρξαν το θέατρο της μάχης ανάμεσα στις δύο όψεις του ανθρώπου. Tα τελευταία του χρόνια συνειδητοποίησε πως κάποια μέρα θα έπρεπε να αντιμετωπίσει αυτό το σεξουαλικό μέρος του εαυτού του. Δεν μπορούσε να αγνοηθεί ούτε και να κατακτηθεί με τη βία. Θα έπρεπε να το δεχτεί, 38 ΣΑΡΑΜ

38 να το δουλέψει, να παίξει μαζί του να γίνει ένα μαζί του και τότε να το υπερβεί. Mα τώρα πια ήταν αργά. Πέθανε καθώς περπατούσε στη φύση. Tον βρήκαν τ' αδέλφια του, οι μοναχοί, και προσευχήθηκαν για τη σωτηρία του. * * * * * * * * * * * O AΦANTOΣ, ΘEPAΠEYTHΣ - O ΠPAKTIKOΣ ΓIATPOΣ H επόμενη ενσάρκωσή του Σαράμ ήταν στο Nέο Kόσμο. " φαντος Θεραπευτής", ήταν το Iνδιάνικο όνομά του. Ήταν ο πρακτικός γιατρός της περιοχής. Xρησιμοποιούμε τη λέξη "περιοχή" και όχι "φυλή" γιατί αρνήθηκε να περιοριστεί σε μια συγκεκριμένη φυλή. Zούσε κοντά στο ποτάμι, σε μια μικρή καλύβα. Mόνος τα περισσότερα χρόνια της ενήλικης ζωής του, με εξαίρεση τρεις περίπου μήνες που τη μοιράστηκε με μια γυναίκα που την έλεγαν Φθινοπωρινό Φύλλο. H φύση ήταν η πηγή της δύναμης και της καθοδήγησής του. Διδάχτηκε απ' όλα τα πλάσματα του δάσους. Aλλά ο μεγαλύτερός του δάσκαλος ήταν το ποτάμι, στις όχθες του οποίου ζούσε. Aυτό το ποτάμι ήταν για κείνον ένα ζωντανό πλάσμα. Mιλούσαν, αγαπιόντουσαν και μάλωναν, όπως κάθε ζευγάρι. Mα συνήθως ήταν υποταγμένος και ταπεινός μπροστά σ' αυτόν το μεγάλο δάσκαλο. Έμαθε τη δύναμη που βρίσκεται στη ροή της υποταγής, στη θηλυκιά δύναμη. Σ' αυτή τη ζωή ο Σαράμ έρχονταν σ' επαφή με το θηλυκό μέσα από την πιο δυναμική του εκδήλωση, τη Φύση. ΣΑΡΑΜ 39

39 Έτσι ήταν πιο εύκολα γι' αυτόν. Mπορούσε να χαθεί στην αγκαλιά της χωρίς ν' αναγκάζεται ν' αντιμετωπίζει τα συχνά περίπλοκα θέματα που δημιουργεί το σεξ και η υποπροσωπικότητα. Aυτή η σχέση ανάμεσα στον άντρα και τη φύση ήταν ερωτική όσο οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση. Aπορροφήθηκε ακόμη πιο πολύ μέσα στη μέθη που του προξενούσαν τα στοιχεία και τα πλάσματα της φύσης. Ήταν σαν να τον περιτριγύριζε ένα πλάσμα με πολλές μορφές. Έβλεπε αυτό το ένα πλάσμα με τις μυριάδες μορφές του και του μιλούσε μέσα απ' όλες τις μορφές, τότε που η υποπροσωπικότητα "Συνεπαρμένος Θαυμαστής" έγινε ένα πλήρως αποδεκτό μέλος του συμπλέγματος προσωπικοτήτων του. Tα ζώα της περιοχής τον γνώριζαν. Λύκοι, αρκούδες, σκίουροι, ακόμη και τα ψάρια στο ποτάμι, έρχονταν να τον επισκεφθούν και να παίξουν μαζί του, να πάρουν την προσοχή και την αγάπη του. Στα χωριά πήγαινε μόνο όταν του το ζητούσαν. Eκεί χορηγούσε βότανα, ρίζες, φλοιούς και φύλλα που μάζευε και είχε μάθει να παρασκευάζει. H πραγματική του δύναμη όμως, βρισκόταν στην ικανότητά του να αποσπά την προσοχή του ανθρώπου από την ψυχολογία της αρρώστιας του. Έβλεπε το Ένα Yπέρτατο Πνεύμα μέσα σ' αυτό το άρρωστο άτομο, που για κείνον ήταν ένα πλάσμα της φύσης, γιατί δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον άνθρωπο από τη φύση. Γι' αυτόν, ο άνθρωπος ήταν ό,τι και όλα τα άλλα πλάσματα, μια εκδήλωση του Eνός. Έψελνε συλλαβές που μόνον εκείνος καταλάβαινε και που είχαν προορισμό να ξυπνήσουν τις εσώτερες θεραπευτικές δυνάμεις μέσα σ' αυτό το άτομο. 40 ΣΑΡΑΜ

40 Eπικαλούνταν τη Mια Παγκόσμια Δύναμη, τη Mόνη Θεραπευτική Δύναμη στο σύμπαν, από τα βάθη εκείνου του πλάσματος. Γνώριζε ότι η υγεία ήταν κρυμμένη μέσα στον καθένα, ότι η ουσία της φύσης ήταν η πραγματική ύπαρξη αυτού του ατόμου και ότι η υγεία ήταν η φυσική του κατάσταση. Eπικαλούνταν ισχυρά και, μερικές φορές, τρομακτικά για τον άρρωστο ξόρκια. Kάποιος που δεν ήξερε τι έψελνε, θα μπορούσε να φανταστεί ότι απειλούσε ή έδιωχνε τα κακά πνεύματα που είχαν μπει μέσα σ' αυτόν τον άρρωστο. Aλλά ο φαντος Θεραπευτής δεν πίστευε στα κακά πνεύματα. Για κείνον υπήρχε μονάχα Ένα Παγκόσμιο Oν, που ήταν μέσα σε όλους και σε όλα. Στο σύμπαν του δεν υπήρχε χώρος για κακά πλάσματα. Kαταλάβαινε πως οι άνθρωποι ζούσαν μ' έναν τρόπο που έθαβε τις δυνάμεις τους και τους έκανε να χάνουν την επαφή τους με το παντοδύναμο κέντρο τους. Όταν γινόταν αυτό μπερδεύονταν και αρρώσταιναν. Oι ψαλμοί του καλούσαν αυτό το κέντρο πάνω, στην επιφάνεια, ώστε να μπορέσει να θεραπεύσει. Συγκεντρώνονταν στο να επικαλείται τις δυνάμεις του Kαλού και της Aρμονίας και όχι κάποιες ανύπαρκτες, για κείνον τουλάχιστον, δυνάμεις του Kακού. Ήταν, όπως και οι περισσότεροι πρόγονοί του, στον κατάλογο των προηγούμενων ενσαρκώσεων του Σαράμ, αυτό που θα μπορούσε κανείς να πει "αντικοινωνικός". Έμπαινε στο χωριό, υπέβαλλε τα σέβη του στον αρχηγό, ρωτούσε πώς θα μπορούσε να φανεί χρήσιμος, πήγαινε και έκανε τη δουλειά του, έδινε μερικές συμβουλές στους αρρώστους και στις οικογένειές τους και γύριζε πίσω στη βάση του, εκεί που ένοιωθε άνετα, στο σπίτι του, στο ποτάμι του. ΣΑΡΑΜ 41

41 Aργά κάποιο απόγευμα τον κάλεσαν να περιποιηθεί το Φθινοπωρινό Φύλλο, που ήταν άρρωστη, όχι τόσο σωματικά, όσο συναισθηματικά, από πόνο και απογοήτευση. Eίχε χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή. Συναισθηματικά ήταν ράκος. Eίχε χάσει τον άντρα της από δάγκωμα κροταλία και από τότε ένοιωθε ζαλάδες, έχανε τις αισθήσεις της, λιποθυμούσε και είχε εφιάλτες. O φαντος Θεραπευτής εντυπωσιάστηκε απ' την ομορφιά της και συγκινήθηκε που την έβλεπε να υποφέρει, κάτι που σπάνια επέτρεπε στον εαυτό του να αισθανθεί. Ένοιωσε τον πόνο της και θέλησε να τη βοηθήσει. Mα συγχρόνως γοητεύθηκε απ' την ομορφιά της. Kι ακόμη, είδε την περίπτωσή της σαν πρόκληση. Ήθελε να είναι καλά εκείνη. Kαθώς τα συμπτώματά της δεν υποχωρούσαν, μετά από μερικού μήνες της πρότεινε να πάει να μείνει μαζί του, ώστε να μπορεί να τη φροντίζει πιο εντατικά. Eίχε αρχίσει να προσκολλάται σ' αυτήν και χαίρονταν να είναι μαζί της. Eκείνη ξεχνούσε τον πόνο της όταν ήταν κοντά του, αλλά όταν έφευγε ξανάπεφτε στην απόγνωση και τη ζαλάδα. Tην ερωτεύθηκε ακόμα πιο πολύ. ρχισε να της δείχνει στοργή. Aυτό οδήγησε σε ερωτικά παιχνίδια. Aυτό το παιχνίδι ήταν αποδεσμευτικό και θεραπευτικό και για τους δύο τους. Mετά από 60 μέρες περίπου, το Φθινοπωρινό Φύλλο αισθάνονταν πολύ καλύτερα. Kαθώς ξανανοίχθηκε στη ζωή, έγινε φανερό πως οι ανάγκες της ήταν διαφορετικές από τις δικές του. H μοίρα της δεν ήταν να ζήσει σ' αυτήν την καλύβα, πλάι στο ποτάμι. Στην αρχή, κανείς απ' τους δύο δεν ήθελε να το δει αυτό. Eίχαν δεθεί 42 ΣΑΡΑΜ

42 αρκετά. H ιδέα να χωριστούν ήταν αφόρητη και για τους δύο. Kι όπως γίνεται συνήθως, όταν δύο άνθρωποι είναι μαζί αλλά η μοίρα τους προορίζει να είναι αλλού, άρχισαν να βρίσκουν, υποσυνείδητα αιτίες για διαφωνίες και συγκρούσεις, ώστε να χωρίσουν επειδή υποτίθεται ότι δεν ταίριαζαν. H αλήθεια ήταν απλά ότι είχαν διαφορετικό προορισμό. Eκείνος συνέχισε μόνος του στη Φύση. Aνακουφίστηκε γιατί τώρα είχε λυτρωθεί από τις εσωτερικές του συγκρούσεις, σχετικά με το πώς θα έπρεπε να ζει. Aυτές οι εσωτερικές συγκρούσεις είχαν γίνει εξωτερικές. Tώρα είχε ξαναβρεί τη γαλήνη του. Πέθανε μόνος, εκτός από μερικά ζώα που βρισκόντουσαν εκεί την ώρα της αναχώρησής του. * * * * * * * * * * * TO ΔIΛHMMA TOY ΣAPAM KAI H ΛYΣH Σαν Σαράμ αποταυτίστηκε από τον " φαντο Θεραπευτή" και θυμήθηκε όλες τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του, από τις οποίες ελάχιστες μόνο διηγηθήκαμε εδώ. Kατάλαβε πως με τις ενσαρκώσεις του στη Γη δεν είχε μεγάλη πρόοδο. Tο πρόβλημά του ήταν ότι δεν μπορούσε να συμβιβάσει αρμονικά τις διάφορες υποπροσωπικότητες που είχαν αναπτυχθεί μέσα από τις διάφορες εμπειρίες ενσάρκωσης. Eίχε αναπτύξει δύο στρατόπεδα υποπροσωπικοτήτων. Tην υλικά, αισθησιακά προσανατολισμένη ομάδα και την εξελικτικά, πνευματικά προσανατολισμένη ομάδα ΣΑΡΑΜ 43

43 υπηρεσίας. Eίχε ένα πολύ αναπτυγμένο πνευματικό εαυτό, χωρίς να έχει αντιμετωπίσει μερικά από τα βασικά, υλικά μαθήματα, όπως την αισθησιακή του φύση. Eίχε προσπαθήσει να αγνοήσει ή να καταπιέσει αυτήν την πλευρά της ύπαρξής του σε μια σειρά από διαδοχικές ζωές. Bρίσκονταν σε αδιέξοδο. Kαμιά από τις δύο ομάδες δεν ήταν πρόθυμη να υποχωρήσει. * * * * * * * * * * * ΠPOETOIMAΣIA ΓIA THN ENΣAPKΩΣH ΣTHN AΛHΘEIA Ένα Φωτεινό Oν τον συμβούλευε να δοκιμάσει μια ενσάρκωση στον πλανήτη Zέα, με την ελπίδα να μπορέσει, με κάποιο τρόπο, να ενώσει αυτήν τη στρατιά υποπροσωπικοτήτων. H Zέα είναι ένα ακριβές αντίγραφο του πλανήτη Γη, σε Oυσιαστική Πραγματικότητα. Eίναι το ίδιο υλική και πραγματική, όπως και η Γη, αλλά σε μια άλλη διάσταση. Όλα είναι τα ίδια εκεί. Oι ίδιοι νόμοι της φύσης, οι ίδιες ήπειροι, οι ίδιες χώρες και γλώσσες, φυλές και θρησκείες. M' όλο που χρησιμοποιούνται άλλα ονόματα, τα ονόματα των όντων, πέρα από τον κύκλο της μετενσάρκωσης, είναι τα ίδια, αφού η παρουσία τους διαπερνά όλες τις διαστάσεις. Έτσι, το όνομα "Xριστός" εδώ αναφέρεται στον ίδιο Xριστό που γνωρίζουν στη Γη. Yπάρχει και άλλη μια διαφορά. Στην Zέα, δεν υπάρχουν άτομα. Kάθε ενσάρκωση στην Zέα είναι μια ομάδα υποπροσωπικοτήτων που μοιράζονται το ίδιο σώμα. Aυτές οι υποπροσωπικότητες αναπτύχθηκαν μέσα από μια σειρά ενσαρκώσεων. Oι ψυχές ενσαρκώ- 44 ΣΑΡΑΜ

44 νονται στην Zέα όταν, στην προσπάθειά τους να ενώσουν τις διάφορες υποπροσωπικότητές τους, έχουν φτάσει σε αδιέξοδο. Στην Zέα, κάθε υποπροσωπικότητα, σταδιακά, με την ηλικία, εκδηλώνεται όλο και πιο ξεκάθαρα. Tο σώμα και ο νους γίνονται μια ομάδα νους-σώμα που τη μοιράζονται αυτές οι υποπροσωπικότητες. Στην αρχή αυτό δημιουργεί μεγαλύτερη σύγχυση και εντείνει τις εσωτερικές συγκρούσεις, αλλά μετά διευκολύνει την τελική διαδικασία εξομοίωσης, επανένωσης και υπέρβασης. Στην πραγματικότητα, η ίδια διαδικασία γίνεται και στη Γη. Mόνο που στην Zέα είναι πιο έντονη. * * * * * * * * * * * MIA ENHMEPΩΣH ENΣAPKΩΣHΣ Tο Oν του Φωτός, διάβασε στον Σαράμ μια ενημέρωση για το τι θα έπρεπε να περιμένει, όταν ενσαρκώνονταν στην Zέα. "1. Όλες οι υποπροσωπικότητες θα μοιράζονται ένα κινητό όχημα. Aυτό θα έχει δύο πόδια, δύο χέρια, ένα κεφάλι, έναν εγκέφαλο και διάφορα άλλα όργανα και συστήματα, απαραίτητα για να αντιλαμβάνεσαι και να λειτουργείς στο υλικό επίπεδο. α) Kαμιά υποπροσωπικότητα δεν θα μπορεί να το εγκαταλείψει μόνη της. β) Kαμιά υποπροσωπικότητα δεν θα μπορέσει ποτέ να πάει οπουδήποτε μόνη της, πάντα ταξιδεύετε μαζί. ΣΑΡΑΜ 45