ΣτΕ 1922/2017 [Νόμιμος καθορισμός αιγιαλού, παραλίας, παλαιού αιγιαλού]

Transcript

1 ΣτΕ 1922/2017 [Νόμιμος καθορισμός αιγιαλού, παραλίας, παλαιού αιγιαλού] Περίληψη -Με τις διατάξεις των άρθρων 1 έως 3 του α.ν. 2344/1940 καθιερώθηκε διοικητική διαδικασία οριοθέτησης της δημόσιας κτήσης, που προέκυπτε από τη μετατόπιση της ακτογραμμής προς τη θάλασσα. Ειδικότερα, αν κατά τον καθορισμό των ορίων του σημερινού αιγιαλού ήταν εμφανής, λόγω γεωφυσικών φαινομένων ή διεργασιών, όπως είναι οι προσχώσεις, ή άλλων αιτίιον, η δημιουργία νέας χερσαίας έκτασης με παράλληλη βαθμιαία υποχώρηση της θάλασσας, η οικεία Επιτροπή προέβαινε, επί τη βάσει καταθέσεων ενόρκως εξεταζόμενων μαρτύρων ή άλλων ενδείξεων, στον καθορισμό της οριογραμμής του παλαιού αιγιαλού. Ενόψει της φύσης του τμήματος αυτού της ξηράς, 0)ς ανεπίδεκτου κτήσης ιδιωτικών δικαιωμάτων όταν καταλαμβανόταν από τις αναβάσεις των χειμέριων κυμάτων, μετά την επέκταση των ορίων της ακτογραμμής προς τη θάλασσα αποτελούσε τμήμα της δημόσιας κτήσης. Λόγω του χαρακτήρα της αυτού η ως άνω διαδικασία μπορούσε κατ αρχήν να αναχθεί σε οποιοδίρωτε χρονικό σημείο κατά το παρελθόν. Ο νομοθέτης, όμως, σταθμίζοντας τις επιπτώσεις του ως άνω καθορισμού σε διακατοχικές καταστάσεις που δήμιουργήθηκαν στο παρελθόν θέσπισε ένα χρονικό όριο μέχρι του ο?τοίου μπορεί να ανατρέξει η διαπίστωση αυτή. Ειδικότερα, αν πριν από το έτος 1884 υπήρχαν κατοχές ιδιωτών στην έκταση μεταξύ του σημερινού και του παλαιού αιγιαλού, η Επιτροπή μπορούσε να αναχθεί μόνο μέχρι του χρόνου αυτού για να διαπιστώσει την θέση και τα όρια του τιαλαιού αιγιαλού. Η κρίση της Διοίκησης για τον χρόνο διαμόρφωσης του παλαιού αιγιαλού έπρεπε να στηρίζεται σε ενδείξεις τεκμηριωμένες επιστημονικά ή σε μαρτυρικές καταθέσεις. -Όταν κατά τον καθορισμό των ορίων του σημερινού αιγιαλού είναι φανερή, λόγω γεωφυσικών φαινομένων ή διεργασιών, όπως είναι οι προσχώσεις, ή άλλων αιτίων, η δημιουργία νέας χερσαίας ζώνης με παράλληλη βαθμιαία υποχώρηση της θάλασσας, η οικεία επιτροπή προβαίνει στον καθορισμό της οριογραμμής του παλαιού αιγιαλού, επί τη βάσει φυσικών ενδείξεων, αεροφωτογραφιών, χαρτών, διαγραμμάτων διαφόρων ετών και γεωλογικών μελετών, δηλαδή στηριζόμενη σε ενδείξεις επιστημονικά τεκμηριωμένες ή σε άλλα αποδεικτικά στοιχεία, εξαιρούμενων, σε αντίθεση με όσα ίσχυαν υπό το καθεστώς του α.ν. 2344/1940, των μαρτυρικών καταθέσεων. -Ο νομοθέτης σταθμίζοντας τις επιπτώσεις του ως άνω καθορισμού σε διακατοχικές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν θέσπισε ένα χρονικό όριο μέχρι του οποίου μπορεί να ανατρέξει η διαπίστωση αυτή. Αν η νέα χερσαία ζώνη έχει δημιουργηθεί πριν από το έτος 1884 και υπάρχουν πράξεις νομής και κατοχής ιδιωτών πριν από το έτος αυτό, στην έκταση μεταξύ του σημερινού και του ως άνω 1 / 6

2 παλαιού αιγιαλού δεν μπορεί να καθορισθεί οριογραμμή παλαιού αιγιαλού και να δημιουργηθεί έτσι δημόσια κτήση, για τον λόγο δε αυτόν στην ως ανωτέρω περίπτωση πρέπει να προσδιορίζεται από την Επιτροπή ο χρόνος μεταβολής της οριογραμμής του αιγιαλού. Αν όμως δεν υπαρχουν πράξεις νομής και κατοχής ιδιωτών έως το έτος 1884, τότε ο χρόνος αυτός δεν αποτελεί κρίσιμο, κατά νόμον, στοιχείο για τον καθορισμό της οριογραμμής του παλαιού αιγιαλού και, συνεπώς, δεν απαιτείται να προσδιορίζεται επακριβώς η χρονολογία δημιουργίας του παλαιού αιγιαλού στη σχετική διοικητική πράξη. -Από το άρθρο 24 του Συντάγματος δεν επιβάλλεται να ανατίθεται σε όργανα της κεντρικής Διοίκησης ο καθορισμός των οριογραμμών αιγιαλού, παραλίας και παλαιού αιγιαλού, κατ' αποιολεισμό των περιφερειακών οργάνων του κράτους, το ζήτημα δε ανάθεσης της αρμοδιότητας στο οικείο όργανο ανήκει στο νομοθέτη. -Από τις διατάξεις του ν. 2971/2001 και ιδίως από το άρθρο 5 παρ. 5 αυτού στο οποίο προ βλέπεται ότι η έκθεση και το διάγραμμα της Επιτροπής αναρτώνται στο δημοτικό ή κοινοτικό κατάστημα του αρμόδιου κατά τόπου δήμου ή κοινότητας για τρεις (3) τουλάχιστον μήνες, η ως άνω ανάρτηση επί τρίμηνο δεν καθορίζεται στον νόμο ως ουσιώδης τύπος της διαδικασίας για την έκδοση της επικυρωτικής πράξης, αλλά προκειμένου να ενημερωθούν οι ενδιαφερόμενοι και να ασκήσουν τα δικαιώματά τους είτε με την υποβολή ενστάσεων στην Επιτροπή είτε με την άσκηση ενδίκων βοηθημάτων κατά της επικυρωτικής απόφασης του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας είτε, τέλος, για την άσκηση του δικαιωμάτος αναγγελίας ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. -Από τα στοιχεία του φακέλου προκύπτει ότι στην περιοχή πραγματοποιήθηκαν κατά καιρούς διάφορα έργα χωρίς να έχουν καθορισθεί οι οριογραμμές αιγιαλού, παλαιού αιγιαλού και παραλίας και χωρίς την προηγούμενη άδεια των αρμοδίων υπηρεσιών. Υπό τα δεδομένα αυτά η προσβαλλόμενη αιτιολογείται νομίμως ως προς τον καθορισμό των οριογραμμών αιγιαλού και παλαιού αιγιαλού, ο περί του αντιθέτου δε λόγος ακυρώσεως είναι αβάσιμος και πρέπει να απορριφθεί. Εξάλλου, η αιτιολογία της προσβαλλομένης ως προς το ζήτημα αυτό δεν κλονίζεται από τα στοιχεία που προσκομίζουν οι αιτούντες και ειδικότερα από τίτλο κτήσεως του έτους 1926, πιστοποιητικά πλησιεστέρων συγγενών, ένορκες βεβαιώσεις, φωτογραφίες καθώς και την από Μάρτιο του 2012 «Τεχνική έκθεση φωτοερμηνείας», διότι στην προκειμένη περίπτωση ο καθορισμός του παλαιού αιγιαλού εχώρησε κατ'εκτίμηση της ανάλυσης των αεροφωτογραφιών των ετών 1945, 1960, 1984 και με τη συσχέτιση των αεροφωτογραφιών αυτών με το χάρτη της ΓΥΣ και με τα λοιπά στοιχεία του φακέλου (αρχική γνωμοδότηση του ΓΕΝ έτους 1970, δηλαδή κατ' εκτίμηση στοιχείων που ανάγονται στα έτη 1945, 1960, 1970 και 1984) και, αφετέρου, διότι από τα ανωτέρω στοιχεία των αιτούντων, ορισμένα εκ των οποίων μάλιστα, όπως η ανωτέρω τεχνική έκθεση, δεν ετέθησαν υπόψιν των κατά 2 / 6

3 νόμον αρμοδίων οργάνων (Επιτροπής και ΓΕΝ) δεν προκύπτουν -στοιχεία ικανά να.κλονίσουν την επάρκεια και πληρότητα της αιτιολογίας της προσβαλλόμενης πράξης. Εξάλλου, δεν προκύπτει συνέχεια των τίτλων των αιτούντων έως το έτος 1884 ώστε να κωλύεται εξ αυτού του λόγου ο καθορισμός παλαιού αιγιαλού στις συγκεκριμένες θέσεις, υπό το ισχύον δε νομοθετικό καθεστώς οι μαρτυρικές καταθέσεις δεν επιτρέπεται να ληφθούν υπόψη κατά τον καθορισμό του παλαιού αιγιαλού. Κατά συνέ?ιεια, εφόσον, κατά τα ανωτέρω δεν προκύπτει ότι η προσβαλλόμενη πράξη εκδόθηκε κατά πλάνη περί τα πράγματα, όπως αναποδείκτως προβάλλουν οι αιτούντες, αλλά, αντιθέτως, προκύπτει ότι η πράξη είναι νομίμως και επαρκώς αιτιολογημένη ως προς τον καθορισμό οριογραμμών νέου και παλαιού αιγιαλού στις συγκεκριμένες θέσεις, η περαιτέρω επίκληση, απόδειξη και αναγνώριση δικαιωμάτων κυριότητας σε έκταση η οποία με την προσβαλλομένη καθορίσθηκε ως νέος και παλαιός αιγιαλός, ανήκει στη δικαιοδοσία των πολιτικών δικαστηρίων. Εφόσον δεν προκύπτει ότι υπήρχαν πράξεις νομής και κατοχής ιδιωτών έως το έτος 1884 στο επίμαχο αυτό τμήμα, ο χρόνος δημιουργίας της ζώνης αυτής της ξηράς δεν αποτελούσε κρίσιμο κατά νόμο στοιχείο για τον καθορισμό της οριογραμμής του παλαιού αιγιαλού και δεν απαιτείτο να προσδιορίζεται επακριβώς στην αιτιολογία της προσβαλλόμενης. Πρόεδρος: Αγγ. Θεοφιλοπούλου Εισηγητής: Δ. Βασιλειάδης Βασικές Σκέψεις 2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται η αναίρεση της 3664/2015 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία έγινε εν μέρει δεκτή έφεση του Περιφερειακού Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών «ΛΑΙΚΟ», μεταρρυθμίστηκε η 13910/2014 απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών και αναγνωρίστηκε η υποχρέωση του εν λόγω Νοσοκομείου να καταβάλει στον αναιρεσείοντα, ατομικώς και ως μοναδικό εξ αδιαθέτου κληρονόμο της αποβιώσασας στις μητέρας του Δήμητρας χήρας Κυριάκου Σκάλκου, το συνολικό ποσό των ευρώ, νομιμοτόκως από την επίδοση της αγωγής έως την εξόφληση, κατά τις διατάξεις των άρθρων του Εισ.Ν.Α.Κ. και 932 του Α.Κ., ως χρηματική ικανοποίηση για τη ψυχική οδύνη που υπέστησαν από τον θάνατο του συγγενούς (αδελφού και υιού) τους Στυλιανού Σκάλκου, ο οποίος προήλθε από παράνομες παραλείψεις οργάνων (ιατρών) του αναιρεσίβλητου Νοσοκομείου. 3. Επειδή, με την παράγραφο 3 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989 (Α 8), όπως αντικαταστάθηκε με το ισχύον από άρθρο 12 παρ. 1 του ν. 3900/2010 (Α 213) και, περαιτέρω, με το άρθρο 15 παρ. 2 του ν. 4446/2016 (Α 240/ ) -η ισχύς του οποίου άρχισε, σύμφωνα με το άρθρο 32 του νόμου αυτού, από τη δημοσίευση του νόμου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως- ορίζονται τα εξής: «3. Η αίτηση αναιρέσεως επιτρέπεται μόνον όταν προβάλλεται από τον διάδικο με 3 / 6

4 συγκεκριμένους ισχυρισμούς που περιέχονται στο εισαγωγικό δικόγραφο ότι δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή ότι υπάρχει αντίθεση της προσβαλλομένης αποφάσεως προς τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου είτε προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου. [η ως άνω διάταξη τέθηκε με την παράγραφο 1 του άρθρου 12 του ν. 3900/2010 και επαναλήφθηκε με την παράγραφο 2 του άρθρου 15 του ν. 4446/2016, η οποία, κατ ουσίαν, προσέθεσε εδάφιο β στην παράγραφο 3 του άρθρου 53 (Σ.τ.Ε. 326/2017)]. Περαιτέρω, στη διάταξη της παραγράφου 4 του ως άνω άρθρου 53 του π.δ. 18/1989, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθρο 12 παρ. 1 του ν. 3900/2010, ορίζονται τα εξής: «4. Δεν επιτρέπεται η άσκηση αίτησης αναιρέσεως όταν το ποσό της διαφοράς που άγεται ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας είναι κατώτερο από σαράντα χιλιάδες ευρώ, εκτός αν προσβάλλονται αποφάσεις που εκδίδονται επί προσφυγών ουσίας, εφόσον αφορούν περιοδικές παροχές ή τη θεμελίωση του δικαιώματος σε σύνταξη ή τη θεμελίωση του δικαιώματος σε εφάπαξ παροχή και τον καθορισμό του ύψους της». Κατά την έννοια των ανωτέρω διατάξεων, για το παραδεκτό της ασκήσεως αιτήσεως αναιρέσεως απαιτείται η συνδρομή των προϋποθέσεων αμφοτέρων των παραγράφων 3 και 4 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989. Ειδικότερα, αν πρόκειται για διαφορά που δεν έχει άμεσο χρηματικό αντικείμενο ή για διαφορά με χρηματικό αντικείμενο τουλάχιστον ευρώ ή για διαφορά που ανακύπτει κατόπιν ασκήσεως προσφυγής ουσίας και αφορά περιοδικές παροχές ή τη θεμελίωση του δικαιώματος σε σύνταξη ή τη θεμελίωση του δικαιώματος σε εφάπαξ παροχή και τον καθορισμό του ύψους της, για το παραδεκτό της αιτήσεως αναιρέσεως απαιτείται η προβολή ισχυρισμών με το περιεχόμενο που επιβάλλουν οι διατάξεις της παραγράφου 3, ενώ, αν πρόκειται για χρηματικού αντικειμένου διαφορά το ποσό της οποίας υπολείπεται των ευρώ, η αίτηση αναιρέσεως ασκείται απαραδέκτως, χωρίς να ασκεί καμία επιρροή η τυχόν προβολή ισχυρισμών με το ως άνω περιεχόμενο (Σ.τ.Ε. 326/2017, 1263/2017, 1421/2017, 1724/2017 κ.α). Εξάλλου, στις περιπτώσεις που το παραδεκτό της αιτήσεως αναιρέσεως εξαρτάται από την προβολή ισχυρισμών με το περιεχόμενο που ορίζεται στην παράγραφο 3 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989, ο αναιρεσείων βαρύνεται, επί ποινή ολικού ή μερικού απαραδέκτου της αιτήσεώς του, να τεκμηριώσει με ειδικούς και συγκεκριμένους ισχυρισμούς που περιλαμβάνει στο εισαγωγικό δικόγραφο ότι με καθένα από τους προβαλλόμενους λόγους τίθεται συγκεκριμένο νομικό ζήτημα, δηλαδή ζήτημα ερμηνείας διατάξεως νόμου ή γενικής αρχής του ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου, κρίσιμο για την επίλυση της ενώπιον του Δικαστηρίου αγομένης διαφοράς, επί του οποίου είτε δεν υπάρχει νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, είτε οι σχετικές κρίσεις και παραδοχές της προσβαλλομένης αποφάσεως έρχονται σε αντίθεση προς μη ανατραπείσα νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου ή προς ανέκκλητη απόφαση διοικητικού δικαστηρίου (Σ.τ.Ε. 4163/2012 7μ., 1324/2015, 2702/2015, 4428/2015, 2450/2016, 120/2017 κ.α.). 4. Επειδή, στην προκειμένη περίπτωση, η κρινόμενη αίτηση κατατέθηκε στη Γραμματεία του εκδόντος την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση Διοικητικού Εφετείου 4 / 6

5 Αθηνών στις και, επομένως, κατά τα εκτεθέντα στην προηγούμενη σκέψη, εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 12 παρ. 1 του ν. 3900/2010. Εξάλλου, το χρηματικό αντικείμενο της διαφοράς, που άγεται προς επίλυση κατ αναίρεση με την κρινόμενη αίτηση, προσδιοριζόμενο από τη διαφορά μεταξύ της επιδικασθείσας στον αναιρεσείοντα, με το διατακτικό της πρωτόδικης αποφάσεως, συνολικής απαιτήσεως ( ευρώ), κατόπιν μερικής αποδοχής της αγωγής του ίδιου και της ήδη αποβιώσασας μητέρας του και της επιδικασθείσας στον αναιρεσείοντα, με το διατακτικό της εφετειακής αποφάσεως, συνολικής απαιτήσεως ( ευρώ), κατόπιν μερικής αποδοχής της εφέσεως του αναιρεσίβλητου Νοσοκομείου, υπερβαίνει το κατά τον νόμο όριο των ευρώ. Επομένως, κατά τα γενόμενα δεκτά στην τρίτη σκέψη, για το παραδεκτό της ασκήσεως της υπό κρίση αιτήσεως απαιτείται η προβολή και η τεκμηρίωση εκ μέρους του αναιρεσείοντος, με ειδικούς και συγκεκριμένους ισχυρισμούς περιλαμβανόμενους στο εισαγωγικό δικόγραφο, της συνδρομής των προϋποθέσεων της διατάξεως της παραγράφου 3 του άρθρου 53 του π.δ. 18/1989, όπως αυτή ισχύει. Με την κρινόμενη αίτηση προβάλλεται ο λόγος αναιρέσεως ότι το δικάσαν εφετείο, καθ υπέρβαση της εξουσίας του, εξέτασε επί της ουσίας την υπόθεση κατά το μέρος που αυτή αφορούσε την αρχική ενάγουσα και ήδη αποβιώσασα μητέρα του αναιρεσείοντος Δήμητρα Σκάλκου, δεδομένου ότι με την έφεση που άσκησε το αναιρεσίβλητο Νοσοκομείο δεν αμφισβήτησε το κεφάλαιο της πρωτόδικης αποφάσεως που αφορούσε την επιδίκαση χρηματικής ικανοποιήσεως στην Δήμητρα Σκάλκου για την ψυχική οδύνη που υπέστη από τον θάνατο του υιού της και, επομένως, η υπόθεση δεν μεταβιβάστηκε στο διοικητικό εφετείο κατά το μέρος αυτό. Επίσης, προβάλλεται ο λόγος αναιρέσεως ότι, ενόψει των δεδομένων της κοινής πείρας και λογικής, της κοινής περί δικαίου συνείδησης και της δικαστηριακής πρακτικής, το συνολικό ποσό των ευρώ που επιδικάσθηκε στον αναιρεσείοντα ως χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη είναι υπέρμετρα χαμηλό και ασυνήθιστα μειωμένο σε σχέση με τα επιδικαζόμενα σε παρόμοιες περιπτώσεις ποσά, ως εκ τούτου δε, η σχετική κρίση του δικάσαντος εφετείου εξηνέχθη κατ εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή της διατάξεως του άρθρου 932 του Α.Κ., αντίκειται δε στη συνταγματικώς κατοχυρωμένη αρχή της αναλογικότητας (άρθρο 25 του Συντάγματος). Περαιτέρω, προς άρση του απαραδέκτου, ο αναιρεσείων προβάλλει με το εισαγωγικό δικόγραφο τα εξής: «η επίλυση της υπό κρίση διαφοράς έχει για εμάς ευρύτερες οικονομικές επιπτώσεις που δικαιολογούν την άσκηση της υπό κρίση αίτησης, με αυτήν τίθεται σπουδαίο νομικό ζήτημα (υπάρχει παράβαση ουσιώδους τύπου της διαδικασίας και εσφαλμένη εφαρμογή του νόμου που διέπει την εκπροσώπηση των διαδίκων), υφίσταται δε αντίθεση της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως ως προς τους λόγους αναιρέσεως και την νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και άλλων ανωτάτων δικαστηρίων». Ωστόσο, οι ισχυρισμοί περί «ευρύτερων οικονομικών συνεπειών» και περί «σπουδαίου νομικού ζητήματος» είναι απορριπτέοι, εφόσον δεν αναφέρονται στο ισχύον εν προκειμένω καθεστώς του άρθρου 12 του ν. 3900/2010, αλλά στο προηγούμενο, δηλαδή, εκείνο του άρθρου 35 του ν. 3772/2009 (Σ.τ.Ε. 816/2015, 4106/2015, 5 / 6

6 Powered by TCPDF ( Νόμος και Φύση 2567/2016, 2742/2016, 120/2017, 125/2017). Περαιτέρω, ο ισχυρισμός περί «αντιθέσεως» προς τη νομολογία είναι, επίσης, απορριπτέος, διότι ο αναιρεσείων επικαλείται αορίστως και, άρα, απαραδέκτως αντίθεση προς τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας και άλλων ανωτάτων δικαστηρίων χωρίς να προσδιορίζει ειδικώς, όπως επιβάλλεται από τις παρατεθείσες στην προηγούμενη σκέψη διατάξεις, ποια είναι η κρίση της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, όσον αφορά στην ερμηνεία συγκεκριμένης διατάξεως νόμου ή γενικής αρχής, κρίσιμης για την επίλυση της ένδικης διαφοράς, η οποία έρχεται σε αντίθεση με την ερμηνεία που δόθηκε με αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου Δικαστηρίου (Σ.τ.Ε. 4428/2015), ενώ δεν μνημονεύεται και καμία σχετική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ή άλλου ανωτάτου δικαστηρίου (βλ. Σ.τ.Ε. 1204/2014). Η επίκληση δε ορισμένων αποφάσεων του Αρείου Πάγου στο κυρίως μέρος του εισαγωγικού δικογράφου σχετικά με τον δεύτερο ως άνω λόγο αναιρέσεως γίνεται προς ενίσχυση της βασιμότητας του προβαλλόμενου λόγου αναιρέσεως, με τον οποίο πλήττεται ως εσφαλμένη η κρίση του δικάσαντος εφετείου σχετικά με το εύλογο της επιδικασθείσας υπέρ του αναιρεσείοντος χρηματικής ικανοποίησης και όχι ειδικώς προς άρση του απαραδέκτου της αιτήσεως αναιρέσεως κατά το άρθρο 53 παρ. 3 του π.δ. 18/1989, όπως ισχύει (βλ. Σ.τ.Ε. 3704/2015, 4428/2015, 4329/2015 κ.α.). 5. Επειδή, κατόπιν των ανωτέρω, η κρινόμενη αίτηση πρέπει να απορριφθεί. 6 / 6