ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Transcript

1 ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Copyright 2013 A.N. Triantafyllou Smashwords Edition Διαβάστε επίσης: Επισκέπτης ( Ξενοδοχείο Άβελιν ( Το blog ( Επικοινωνία: Τριανταφύλλου/ Έψαξα στην δεξιά τσέπη του μπλουτζίν μου για τα κλειδιά που θα άνοιγαν την βαριά, ξύλινη πόρτα που είχα μπροστά μου. Στεκόμουν σε έναν άδειο και κρύο διάδρομο που άνηκε στην πολυκατοικία που έμενα, ώσπου τα φώτα έσβησαν. Ο αυτόματος χρονοδιακόπτης στο ισόγειο είχε φτάσει στο τέλος του και αυτό έκανε τις συσκευές φωτισμού που ήταν συνδεδεμένες μαζί του να σβήσουν. Βρέθηκα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι με το χέρι μου στην τσέπη μου ακόμα. Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι διάδρομοι δεν είχαν κανένα παράθυρο, έκαναν το σκοτάδι ακόμη πιο πυκνό. Σκέφτηκα ότι ακόμα και να έβρισκα εκείνη την στιγμή τα κλειδιά μου δεν θα μου ωφελούσαν σε τίποτα. Δεν έβλεπα ούτε την μύτη μου, οπότε θα ήταν αδύνατο να βρω την κλειδαριά για να ξεκλειδώσω την πόρτα του διαμερίσματος μου και να μπω μέσα. Τότε, σαν κάποιος να φύσηξε μια ανάσα στο εσωτερικό του κορμιού μου, ένιωσα το στομάχι μου και την καρδιά μου να παγώνουν και μια αίσθηση πανικού και τρόμου να ανεβαίνουν στο λαιμό μου να με πνίξουν. Δεν επηρεάστηκα, όμως. Μετά από τόσα χρόνια, έμαθα να ελέγχω αυτά τα συναισθήματα. Ήμουν τριάντα χρονών πλέον και, για το καλό της αξιοπρέπειας μου, έχω μάθει να μην τρέχω πάνω κάτω πανικόβλητος δημόσια, ουρλιάζοντας σαν εννιάχρονο κοριτσάκι χωρίς λόγο. Μην γελάτε, το έχω κάνει και αυτό. Το μόνο που έκανα ήταν να απλώσω το χέρι μου και να ψάξω για τον διακόπτη που άναβε τα φώτα του διαδρόμου. Όταν τον βρήκα, ανακάλυψα ότι κρατούσα την ανάσα μου και πατώντας τον, μια δίνη ανακούφισης και αέρα βγήκε από το στόμα μου. Όλοι οι χώροι φωτίστηκαν και ήξερα ότι είχα άλλα τριάντα δευτερόλεπτα πριν σβήσουν και καταλήξω πάλι στα σκοτάδια. Τελικά συνειδητοποίησα ότι τα κλειδιά δεν τα είχα βάλει στην δεξιά τσέπη του παντελονιού μου αλλά στην πίσω. Ναι, θυμήθηκα ότι με τσίμπησαν από πίσω όταν πήγα να κάτσω στην σκληρή καρέκλα της μπυραρίας που είχα πάει και δεν έκανα τον κόπο να τους αλλάξω την θέση. Τα έβγαλα με κόπο καθώς το βάρος τους ήταν ασήκωτο. Παρόλο που είχα μόνο δύο κλειδιά, μου άρεσε να τα γεμίζω με μπρελόκ όλων των ειδών από όλα τα διάφορα μέρη που έχω πάει, με αποτέλεσμα να τα φορτώνω όλο και πιο πολύ. Στο τέλος, έχω καταλήξει να έχω ένα μάτσο μπρελόκ και τα δύο κλειδιά να μοιάζουν εξαφανισμένα πίσω από τον όγκο τους. Χαζή συλλογή, το ξέρω, όμως συνέχιζα να το κάνω χωρίς να υπάρχει λόγος. Ξεκλείδωσα την πόρτα και την έσπρωξα να ανοίξει. Παρά το βάρος της, άνοιγε με ευκολία. Μια δέσμη φωτός έπεσε στο πάτωμα και μεγάλωνε όσο άνοιγε και η πόρτα. Το σπίτι ήταν αρκετά σκοτεινό, αλλά είχα αφήσει αναμμένο ένα μικρό φωτάκι στο σαλόνι που φώτιζε αρκετά καλά τον χώρο, που δεν ήταν και πολύ μεγάλος.

2 Ανύπαντρος ακόμη, μένω μόνος μου και το διαμέρισμα μου δεν υπάρχει λόγος να είναι πολύ μεγάλο, ούτε και πολύ συγυρισμένο. Δεν με ένοιαζε καθόλου το σκοτεινό σπίτι. Πριν μπω μέσα, άπλωσα ελάχιστα το δεξί μου χέρι και στον τοίχο δίπλα στην είσοδο υποδέχτηκε τα δάχτυλά μου ένας διακόπτης, ο οποίος ήξερα πολύ καλά που ακριβώς βρισκόταν. Τον έσπρωξα χωρίς κόπο προς τα πάνω και ο διάδρομος του σπιτιού μου φωτίστηκε. Μπήκα μέσα, κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Την κλείδωσα, πέρασα και μια αλυσίδα, ακολουθώντας μια διαδικασία που επαναλάμβανα κάθε φορά που επέστρεφα το βράδυ για λόγους ασφαλείας, και ύστερα έστρεψα την προσοχή μου στον διακόπτη που μόλις είχα χρησιμοποιήσει. Εκεί, δεν υπήρχε μόνο ένας διακόπτης, αλλά μια ολόκληρη σειρά από διακόπτες και άλλους μοχλούς οι οποίοι βρισκόντουσαν τοποθετημένοι πάνω σε έναν μεταλλικό πίνακα στον τοίχο ακριβώς δίπλα στην πόρτα. Έμοιαζε με κέντρο ελέγχου αεροπλάνου, χωρίς υπερβολές. Ένας παρόμοιος πίνακας βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι μου στο υπνοδωμάτιο. Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι δεν είναι ότι πιο αισθητικό μπορεί να έχει κάποιος μέσα στο σπίτι του, όμως ο πίνακας αυτός ήταν η πρώτη μου απαίτηση και μετατροπή που έκανα στο σπίτι, πριν καν μετακομίσω. Τι ακριβώς έκανε; Πολύ απλά, άναβε όλα τα φώτα του σπιτιού. Εκτός από τους κανονικούς διακόπτες που είχαν τα φώτα του κάθε δωματίου, ζήτησα να περάσουν γραμμές και να εγκαταστήσουν επιπλέον διακόπτες σε αυτά τα δύο σημεία του σπιτιού ώστε να έχω τον έλεγχο από εκεί. Μπορούσα να φωτίσω ολόκληρο το σπίτι από την είσοδο, χωρίς να χρειαστεί να μπω μέσα. Μπορούσα να ανάψω ακόμα και το μικρό πορτατίφ δίπλα στον καναπέ μου στο σαλόνι από το υπνοδωμάτιο. Με θεωρείτε τρελό ακόμη; Αν όχι, τότε σας ευχαριστώ για την προσπάθεια που κάνετε να με κατανοήσετε, αλλά μάλλον δεν ξέρετε τι σας γίνεται, χωρίς παρεξήγηση. Πόσα περισσότερα πρέπει να σας πω για να καταλάβετε ότι έχω αποκτήσει ψύχωση με το σκοτάδι; Ναι, ξέρω ότι για την ηλικία μου, κάτι τέτοιο δεν είναι φυσιολογικό, τουλάχιστον όχι στο επίπεδο το δικό μου. Δεν φοβόμουν πάντα το σκοτάδι. Όπως είπα, την ψύχωση την απέκτησα, δεν την είχα από μικρός. Όταν ήμουν μικρός, θα μπορούσα να πω ότι φοβόμουν το σκοτάδι στον βαθμό που όλα τα μικρά παιδιά το φοβούνται, με τον ίδιο τρόπο που όλα τα μικρά παιδιά φοβούνται να βρίσκονται μόνα τους, ή φοβούνται να μην πνιγούν στην θάλασσα, ή ακόμη φοβούνται τους κλόουν. Το σκοτάδι είναι πάντα μια διαφορετική περίπτωση. Το σκοτάδι είναι πάντα πολύ πιο τρομακτικό. Μπορεί να συνδυαστεί με πολλούς παράγοντες. Όταν έχεις μεγαλώσει, δεν θυμάσαι τίποτα από όλα αυτά και οι φόβοι αυτοί που είχες κάποτε ξεχνιούνται και οι παράγοντες μοιάζουν γελοίοι. Μόνο όταν είσαι μικρός αισθάνεσαι την σπουδαιότητα και πόσο πραγματικοί είναι αυτοί οι παράγοντες. Η μοναξιά, η ησυχία, η παιδική φαντασία είναι μερικοί που μπορούν να δυναμώσουν την αίσθηση φόβου και ακόμα και να προκαλέσουν πανικό σε ένα μικρό παιδί. Τι σχέση έχουν αυτά με εμένα; Μάλλον έχετε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν έχετε γνωρίσει πιο ντροπιαστικό και γελοίο άτομο (ενήλικο και ανήλικο) από εμένα. Ότι δεν είναι δυνατόν κάποιος που έχει μπει στην τρίτη δεκαετία της ζωής του να μιλά για φοβίες και τρομακτικά πράγματα τον εικοστό πρώτο αιώνα, πόσο μάλλον όταν αυτές έχουν να κάνουν με ξεπερασμένους, για την πόλη, φόβους για το σκοτάδι. Ξέρετε όμως πόσοι επικίνδυνοι παραμονεύουν μέσα στην πόλη; Ξέρετε ότι παρακολουθούν τα σπίτια για εβδομάδες ολόκληρες και μόλις βεβαιωθούν για τους ενοίκους του σπιτιού και τις συνήθειες τους, περιμένουν μέχρι να απουσιάσουν μια μέρα και όταν το κάνουν, εισβάλλουν μέσα και μετά βρίσκεσαι στο έλεος τους; Μάλλον το ξέρετε. Και μάλλον έχετε καταλάβει ότι οι διαρρήκτες δεν είναι ο λόγος για τον οποίο φοβάμαι. Η δική μου κατάσταση ήταν μια την οποία δεν μπορούσα να χειριστώ. Δεν μπορούσα να χειριστώ σωματικά και, πιστέψτε το, ούτε διανοητικά. Ήταν μια κατάσταση η οποία μου άλλαξε εντελώς τον τρόπο με τον οποίο βλέπω και

3 αντιμετωπίζω την καθημερινότητα σήμερα. Ήταν ο λόγος που αποφάσισα να φωνάξω ηλεκτρολόγο και να μου εγκαταστήσει όλες τις ηλεκτρικές γραμμές πάνω σε δύο πίνακες, έναν ακριβώς δίπλα στην είσοδο και έναν στο υπνοδωμάτιο, και να έχω τον απόλυτο έλεγχο από εκεί. Δεν μπορούσα να αφήνω τα φώτα ανοιχτά όλη την ημέρα και σχεδόν όλη την νύχτα κάθε φορά που έλειπα, αλλά δεν άντεχα επίσης να μην έχω ούτε ένα φως αναμμένο όταν θα επέστρεφα. Έτσι, σκαρφίστηκα αυτήν την λύση, μια μέση λύση. Γιατί, όπως λένε, η ζωή συνεχίζεται. Την πλήρωσα λίγο ακριβά καθώς ο ηλεκτρολόγος έπρεπε να κάνει μεγάλες αλλαγές και τρύπες σε όλους τους τοίχους του σπιτιού και να περάσει πολλές γραμμές, αλλά είναι μια λύση για την οποία είμαι ικανοποιημένος. Μικρός δεν με απασχολούσε καθόλου το σκοτάδι. Για την ακρίβεια, δεν με φόβιζε τίποτε. Ούτε τα ύψη, ούτε οι καταιγίδες με κεραυνούς, ούτε οι καταραμένοι οι κλόουν (πραγματικά, πως μπορεί να σε τρομάζει η όψη ενός κλόουν, αλλά ποιος είμαι εγώ που μιλάω;) Κάθε φορά που έβλεπα θρίλερ, το μετέτρεπα σε κωμωδία. Έχετε παρατηρήσει πόσο άθλιοι ηθοποιοί είναι συνήθως αυτοί που παίζουν στα θρίλερ; Πάνω κάτω, ήμουν από τα παιδιά που τους άρεσε να τρομάζουν τους άλλους και πολύ δύσκολα τρόμαζαν τα ίδια. Αυτά όμως μέχρι την ηλικία των δεκαπέντε. Εκείνη την περίοδο ασχολούμουν με τους εξωγήινους. Είχα ανακαλύψει στο πατάρι του σπιτιού μας μια ολόκληρη σειρά από βιβλία που μιλάγανε για εξωγήινους και UFO. Ήταν του πατέρα μου. Ήταν μια παλιά σειρά βιβλίων της δεκαετίας του ογδόντα και περιείχαν αναλυτικές περιγραφές εμφανίσεων περίεργων σκαφών, απαγωγές και συναντήσεις τρίτου τύπου με επισκέπτες από άλλους πλανήτες. Μερικά από αυτά τα βιβλία είχαν μέχρι και ασπρόμαυρες φωτογραφίες, οι οποίες όμως δεν με εντυπωσίαζαν γιατί μου άρεσε περισσότερο να βλέπω βίντεο με ιπτάμενους δίσκους. Έβρισκα τα βίντεο πολύ πιο ρεαλιστικά και αληθινά, άσχετα πως αποδεδειγμένα τα περισσότερα κατέληγαν να έχουν δημιουργηθεί από ηλεκτρονική επεξεργασία. Δεν κυκλοφορούσε βίντεο με την ένδειξη «UFO» στο διαδίκτυο εκείνη την εποχή το οποίο να μην έχω δει και μελετήσει. Έφτασα στο σημείο να μοιράσω αυτά τα παλιά και σχεδόν σχισμένα εγκαταλειμμένα βιβλία στους δύο κολλητούς μου (αφού πρώτα τα είχα διαβάσει τουλάχιστον δύο φορές τα πιο μέτρια και τουλάχιστον τρεις τα πιο καλά) για να τα διαβάσουν και αυτοί. Αφού διάβασαν ορισμένα, τουλάχιστον από ότι μου είπαν, δεν μπορούσα να ξέρω για σίγουρα αλλά τους είχα εμπιστοσύνη, τους παρέσυρα στην δίνη που είχε παρασύρει και εμένα και δημιουργήσαμε μια ομάδα. Μια ομάδα μελέτης και παρακολούθησης εξωγήινης δραστηριότητας. Ήμουν το πιο ενεργό μέλος, για την ακρίβεια οι άλλοι δύο δεν έκαναν απολύτως τίποτε, όμως εγώ έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά τότε. Εξακολουθούσα να τους διηγούμαι τις ιστορίες μου και τις ανακαλύψεις μου και τους ανακοίνωνα τα επόμενα βήματα της ομάδας. Είχα και κάποιο μικρό ταλέντο στο να γράφω, αν και ποτέ δεν ολοκλήρωσα ούτε ένα βιβλίο, ούτε καν έτσι, για δείγμα, αλλά αυτό δεν με σταμάτησε να γράψω κάποιες σελίδες με δικές μου έρευνες και ιδέες. Έχω κρατήσει αυτές τις σελίδες και όποτε τις βλέπω ή τις θυμάμαι τα μάγουλα μου κοκκινίζουν και αρχίζω ένα χαζό γέλιο ντροπής. Η ομάδα μας ονομαζόταν (μην γελάσετε, η ονομασία είναι πάλι δική μου ιδέα) Ομάδα Παρακολούθησης και Ερευνών Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενων Αντικειμένων ή αλλιώς Ο.Π.Ε.Α.Τ.Ι.Α. Αν είναι δυνατόν! Ένα βράδυ, όταν σκεφτόμουν την ονομασία μας, μου ήρθε μια έμπνευση. Ήταν από αυτές τις εμπνεύσεις όπου καταλαβαίνεις ότι είναι σωστή, ότι όλα μπήκαν στην θέση τους. Μόλις την σκέφτηκα, ανατρίχιασα και ένιωσα περήφανος για την εφηβική μου φαντασία. Γέννησα μια νέα ονομασία. Κυνηγοί Του Αγνώστου ή αλλιώς Κ.Τ.Α. Αισθάνθηκα ότι η ονομασία αυτή είναι προορισμένη για μεγάλα πράγματα. Αν είναι δυνατόν, για δεύτερη φορά! Τέλος πάντων, όπως καταλάβατε ήμουν κολλημένος με τους εξωγήινους εκείνη την εποχή της εφηβείας μου. Όλοι δεν περνάμε πάντα από πολλά και διαφορετικά στάδια εκείνες τις ηλικίες;

4 Ποτέ δεν φοβήθηκα στην ιδέα των εξωγήινων. Πάντα με ενθουσίαζαν και παρακαλούσα μια μέρα να γίνω κι εγώ μάρτυρας μιας εμφάνισης τους. Ακόμα παρακάλαγα να με έπαιρναν σε έναν από τους ιπτάμενους δίσκους τους και να κάνουν μελέτες επάνω μου και μετά να εξιστορηθώ την εμπειρία μου υπνωτισμένος, αφού δεν θα θυμόμουν τίποτα την επόμενη ημέρα, έτσι όπως γίνεται συνήθως. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα, τέτοιο θαύμα δεν έχει γίνει. Ναι, για εμένα θα ήταν θαύμα αν γινόταν κάτι τέτοιο. Και, κατά βάθος, το πιστεύω ακόμη. Μια μέρα, καθώς επιστρέφαμε από μια βραδινή βόλτα με τους δύο κολλητούς μου και έναν άλλον φίλο μας, αδελφό του ενός, πιάσαμε την συζήτηση με τους εξωγήινους. Ήταν καλοκαίρι και είχαμε πολύ καιρό να συζητήσουμε για το συγκεκριμένο θέμα. Φυσικά, εγώ ήμουν πρώτος και καλύτερος σε τέτοιου είδους συζητήσεις. Η κουβέντα επικεντρώθηκε στις φημισμένες απαγωγές που έχουν κάνει κατά διαστήματα και στους ανθρώπους που έχουν έρθει σε επαφή μαζί τους. Κατά κανόνα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν θυμόντουσαν το περιστατικό αλλά το περιέγραφαν με λεπτομέρειες μόνο όταν τους έβαζαν σε κατάσταση ύπνωσης. Εγώ δεν είχα καμία αμφιβολία ότι τα περιστατικά αυτά είναι τόσο αληθινά όσο οι ίδιοι οι εξωγήινοι. Κάπου είχα ακούσει ότι πρέπει να έχουμε ως δεδομένο την ύπαρξη εξωγήινων γιατί υπάρχουν δισεκατομμύρια πλανήτες και, στατιστικά, είναι σίγουρο ότι υπάρχει έστω και ένας πλανήτης ο οποίος να βρίσκεται στην ιδανική κατάσταση να φιλοξενήσει ζωή, σαν την Γη. Πέρα από τις απαγωγές, καταφέραμε και στριμώξαμε στην συζήτηση μας και εμφανίσεις φαντασμάτων και πόσο κοινές είναι σε σπίτια και κτίσματα στην επαρχία, αλλά και πολλές φορές και μέσα στην πόλη. Περπατάγαμε σχεδόν μόνοι μας στον δρόμο καθώς η ώρα ήταν περασμένες έντεκα και κατευθυνόμασταν στο σπίτι μου, μιας και έμενα πιο κοντά από τους τέσσερις μας. Όσο και να με ενθουσίαζαν οι μεταφυσικές συζητήσεις, τα πόδια μου περπατάγανε πιο γρήγορα από των υπολοίπων της παρέας για να επιστρέψω σπίτι. Ο λόγος ήταν ότι οι γονείς μου είχαν φύγει από το σπίτι εκείνο το απόγευμα και δεν θα επέστρεφαν πριν τα μεσάνυχτα. Αυτό σήμαινε ότι το είχα όλο δικό μου για τουλάχιστον τρία τέταρτα και πόσο μου άρεσε η αίσθηση ότι κανένας άλλος δεν υπήρχε εκεί μέσα παρά μόνο εγώ. Πραγματικά, απολάμβανα την μοναξιά ενός σπιτιού άδειου, δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοώ ή αν έχετε αισθανθεί έτσι κι εσείς, ιδίως όταν μένατε με τους γονείς σας. Συνεχίζαμε να περπατάμε συζητώντας ακόμα αυτά τα τρομαχτικά πράγματα που μας ενδιέφεραν τότε και τελικά, λίγο αργότερα φτάσαμε έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μου. Έβγαλα τα κλειδιά από την τσέπη μου (από την δεξιά τσέπη αυτή τη φορά) και τα στριφογύριζα στα δάχτυλα μου από τα μπρελόκ, που τότε δεν ήταν τόσα πολλά αλλά η συλλογή είχε ξεκινήσει, μέχρι να πούμε κάποιες τελευταίες πρόσθετες παρατηρήσεις και μετά να αποχαιρετιστούμε. Η κουβέντα συνεχίστηκε, όπως συνηθίζεται να συνεχίζεται, για τα επόμενα πέντε λεπτά. Πέντε λεπτά στα οποία ευχόμουν να τους ξεφορτωθώ όσο πιο σύντομα γινόταν. Κάθε λεπτό που πέρναγε μου στερούσε ανάλογο χρόνο από το σπίτι. Τα πέντε λεπτά πέρασαν και με χαιρέτησαν όλοι ένας ένας δίνοντας μου τα χέρια τους. Όταν η τελετουργία έλαβε τέλος και η μειωμένη κατά ένα άτομο παρέα απομακρυνόταν, στράφηκα προς την πόρτα και έβαλα το κλειδί στην κλειδαριά. Όση ώρα έκανα αυτές τις ασυνείδητες κινήσεις, το μυαλό μου ταξίδευε και επεξεργαζόταν την συζήτηση με τους εξωγήινους και τα φαντάσματα που είχαμε αναπτύξει τις περασμένες τρεις ώρες. Έσπρωξα πάλι ασυνείδητα την πόρτα και άναψα τα φώτα των διαδρόμων. Η πόρτα έκλεισε αυτόματα πίσω μου. Το διαμέρισμα μου ήταν στον δεύτερο όροφο. Προσπέρασα την πόρτα του ασανσέρ και κινήθηκα προς τις σκάλες, όπως έκανα πάντα. Ποτέ δεν χρησιμοποιούσα το ασανσέρ, παρά μόνο στις περιπτώσεις που ήμουν πολύ κουρασμένος ή έπρεπε να κουβαλήσω κάποιο βαρύ φορτίο. Θεωρώ τεμπελιά, στην οποία είμαι αποφασισμένος να μην υποπέσω ποτέ, το να χρησιμοποιήσω το ασανσέρ όταν ο προορισμός μου είναι

5 κοντά και είναι μια διαδρομή που μπορώ να πραγματοποιήσω με τα πόδια. Άρχισα, λοιπόν, να ανεβαίνω τις σκάλες. Ωραία η φιλοσοφία μου περί ασανσέρ και τεμπελιάς, όμως εκείνο το βράδυ ο χρόνος που μου πήρε για να ανέβω τις σκάλες το μόνο που μου έκανε ήταν να ξεχάσω το γεγονός ότι ήμουν μόνος μου στο σπίτι για τουλάχιστον μισή ώρα ακόμη και να επεξεργαστώ ακόμη περισσότερο στο κεφάλι μου τις θεωρίες εξωγήινων και φαντασμάτων. Έφτασα μέχρι πάνω και κοίταξα την πόρτα μου. Στον δεύτερο όροφο που μέναμε υπήρχαν μόνο δύο διαμερίσματα, το δικό μας και ενός γείτονα που δεν ήμουν σίγουρος αν συμπαθούσα και πολύ. Οι γονείς μου ήταν σίγουρο ότι δεν ήταν σπίτι γιατί από την χαραμάδα κάτω από την πόρτα έβλεπα μόνο απόλυτο σκοτάδι. Αν ήταν σπίτι θα έβλεπα φως και θα ακουγόταν έστω κάποιος ήχος. Τότε αισθάνθηκα για πρώτη φορά μόνος. Από την σκοτεινιά της χαραμάδας κάτω από την πόρτα μου φάνηκε ότι είδα μια σκιά να κινείται. Ασυναίσθητα, πήρα μια βαθιά ανάσα και την κράτησα. Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήμουν ολομόναχος και πόσο πολύ με επηρέαζε αυτό. Ήξερα πολύ καλά ότι η σκιά πίσω από την πόρτα ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να υπάρχει τίποτα πραγματικό εκεί. Οι ιστορίες που μιλάγαμε όλο το απόγευμα με είχαν επηρεάσει για τα καλά. Δεν ήταν η πρώτη φορά που μου συνέβαινε αυτό. Είχε συμβεί και μερικές άλλες φορές στο πρόσφατο παρελθόν και πάντα το αντιμετώπιζα. Είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι τις αμφιβολίες σου κάθε φορά που βρίσκεσαι μόνος σου μετά από τέτοιες συζητήσεις, ιδίως όταν έχεις φαντασία που ενθουσιάζεται για κάτι τέτοια και δεν χάνει την ευκαιρία να αρχίσει να οργιάζει. Πάντα αντιμετώπιζα αυτές τις αμφιβολίες ως παρανοϊκές και τις ξεπερνούσα. Πλησίασα ακριβώς πίσω από την πόρτα. Αυτή τη φορά ήξερα ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι είναι όντως παρανοϊκός και ήμουν σίγουρος ότι μόλις άνοιγα την πόρτα και έμπαινα μέσα στο σπίτι δεν θα γινόταν τίποτε απολύτως. Θα έμπαινα μέσα, θα άναβα το φως του χωλ και το πρώτο πράγμα που θα έκανα ήταν να ανοίξω τον υπολογιστή για να βάλω μουσική. Κινήσεις που τις έκανα κάθε φορά χωρίς προβλήματα. Χωρίς να συμβούν υπερφυσικά φαινόμενα. Ωστόσο, βαθιά μέσα μου αισθανόμουν σίγουρος ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά από τις άλλες φορές. Μια αίσθηση που είχα για πρώτη φορά. Κανένας ήχος δεν ακουγόταν από το διπλανό διαμέρισμα του ορόφου μας. Πιθανόν ο διπλανός έλειπε και αυτός. Και τι έγινε; Δεν μπορούσα να στέκομαι όλο το βράδυ έξω, στον διάδρομο μέχρι να γυρίσουν οι γονείς μου και να με βάλουν εκείνοι μέσα. Αυτό θα ήταν πραγματικά ντροπή, ιδίως για ένα αγόρι δεκαπέντε χρονών. Κρατώντας ακόμη το κλειδί της πόρτας που ήταν λίγα εκατοστά μακριά στο χέρι μου, μια σταγόνα ιδρώτα άρχισε να δημιουργείται από το κέντρο του μετώπου μου. Όχι, αυτό δεν ήταν δυνατόν. Έπρεπε να σοβαρευτώ. Με την αποφασιστικότητα που είχα σε τεράστια έλλειψη τα τελευταία λεπτά, έβαλα το κλειδί στην πόρτα. Μέχρι εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν φοβόμουν πραγματικά γιατί, μόλις το κλειδί πήρε την θέση του μέσα στην κλειδαριά, μια τεράστια δόση πραγματικού τρόμου ανέβηκε από το χέρι μου στο εσωτερικό του εγκεφάλου μου σχεδόν τινάζοντας με. Δεν κάθισα να περιμένω περισσότερη ώρα για να το επεξεργαστώ. Τράβηξα απότομα το κλειδί έξω από την κλειδαριά, έκανα μεταβολή και άρχισα να κατεβαίνω πετώντας τις σκάλες. Η μάχη είχε χαθεί. Δεν υπήρχε περίπτωση να κατάφερνα να μπω στο σπίτι μόνος μου. Όχι εκείνη την βραδιά. Τι θα έκανα; Έφτασα μέχρι την είσοδο, έκλεισα την πόρτα της πίσω μου και περίμενα εκεί. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να περιμένω στο παγκάκι έξω από την πολυκατοικία μέχρι να γυρίσουν οι γονείς μου με το αυτοκίνητο. Όμως, αν έκανα κάτι τέτοιο, θα έπρεπε να δώσω και εξηγήσεις γιατί δεν ανέβηκα επάνω και αντίθετα τους περίμενα εκεί κάτω. Τι θα τους έλεγα; Ότι αποφάσισα να τους περιμένω;

6 Καθόλου πειστική απάντηση. Σηκώνει και αυτή ερωτήσεις. Ότι είχα σχεδόν χεστεί πάνω μου (συγγνώμη για την έκφραση αλλά αυτή είναι η αλήθεια) στην ιδέα ότι εξωγήινοι και φαντάσματα είχαν κάνει κατάληψη στο σπίτι μας εκείνο το βράδυ; Δεν νομίζω. Το μόνο που θα μπορούσα να κάνω είναι να σταθώ όρθιος για όση ώρα χρειαζόταν μπροστά στην είσοδο της πολυκατοικίας μου και να περιμένω να δω τα φώτα του αυτοκινήτου του πατέρα μου να στρίβουν την γωνία για να έρθουν σπίτι. Στάθηκα μπροστά στην πόρτα με τα κλειδιά στο χέρι σε μια στάση που, όταν θα με έβλεπαν οι γονείς μου, θα φαινόμουν ότι μόλις είχα φτάσει και εγώ σπίτι και ήμουν έτοιμος να ανεβώ επάνω. Ήταν το πιο έξυπνο, το λιγότερο ντροπιαστικό και με τις λιγότερες εξηγήσεις πράγμα που μπόρεσα να σκεφτώ. Κάθισα σε αυτήν την στάση για τουλάχιστον μισή ώρα. Αν νομίζετε ότι αυτό ήταν το περιστατικό που με έχει κάνει έναν τριαντάχρονο φοβητσιάρη σήμερα και ότι έχω τελειώσει την αφήγηση μου, τότε κάνετε μεγάλο λάθος. Εκείνο το βράδυ δεν υπήρχε τίποτε μέσα στο σπίτι και όλα ήταν στην φαντασία μου τελικά (όταν βρίσκεσαι μόνος σου στο σκοτάδι τότε σκέφτεσαι ότι όλα είναι πιθανά) αλλά σίγουρα δεν έχω τελειώσει την αφήγηση και σίγουρα δεν έχετε ακούσει τίποτα ακόμη. Κι όμως, ναι, υπάρχουν και χειρότερα, μην αναρωτιέστε. Και τα χειρότερα δεν μπορείτε να τα φανταστείτε, γι αυτό θα προσπαθήσω να τα περιγράψω όσο καλύτερα μπορώ. Μην ανησυχείτε, μπορεί να έχει περάσει πολύς καιρός από τότε, όμως θυμάμαι κάθε μικρή λεπτομέρεια, όπως θα την θυμόταν ο καθένας που θα μπορούσε να βρισκόταν στην θέση μου. Ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς τι είχε γίνει τότε, γιατί είχε γίνει και, κυρίως, γιατί είχε γίνει σε εμένα αυτό το περιστατικό που πρόκειται να σας περιγράψω, όμως σημασία έχει ότι έγινε και θα πρέπει πάντα να ζω με αυτόν τον φόβο στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Το περιστατικό αυτό, λοιπόν, συνέβη σχεδόν ένα χρόνο μετά την βραδιά που περίμενα κάτω στο ισόγειο τους γονείς μου να γυρίσουν προσποιούμενος ότι είχα μόλις φτάσει σπίτι. Ήταν ξανά καλοκαίρι και φυσικά δεν είχα μιλήσει σε κανέναν για την περσινή ντροπιαστική μου περιπέτεια, ούτε στους δύο κολλητούς μου που ήταν μαζί μου εκείνο το βράδυ. Η ώρα ήταν λίγο πριν τα μεσάνυχτα και οι συνθήκες ήταν παρόμοιες με τις περσινές. Επέστρεφα με τα πόδια μαζί με τους φίλους μου από μια βραδινή βόλτα. Δυστυχώς για εμένα, το καλοκαίρι διατίθεται για βόλτες και επισκέψεις, οπότε για άλλη μια φορά οι γονείς μου δεν ήταν σπίτι και όταν θα επέστρεφα θα ήμουν μόνος. Τώρα που το σκέφτομαι, όμως, ακόμα και οι γονείς μου να ήταν σπίτι πιθανότατα δεν θα άλλαζε τίποτα. Η εμφάνιση θα γινόταν έτσι κι αλλιώς και θα ήταν χειρότερα για όλους μας. Καλύτερα να μην χάνω την σειρά αφήγησης μου, να σας πω τα γεγονότα με την σειρά. Όσο περισσότερο σκέφτομαι εκείνη τη νύχτα, τόσο περισσότερο άσχημα αισθάνομαι. Θα συνεχίσω. Παρόλο το περσινό περιστατικό, ήμουν χαρούμενος που το σπίτι θα ήταν όλο δικό μου για άλλη μια φορά, έστω και για λίγο. Ήμουν αποφασισμένος να μην αφήσω τις παρανοϊκές φαντασιώσεις μου να με τρομάξουν ποτέ ξανά και τα είχα καταφέρει μια χαρά μέχρι τότε. Άλλωστε, εκείνο το βράδυ δεν συζητάγαμε για φαντάσματα, εξωγήινους ή άλλα μεταφυσικά φαινόμενα, οπότε δεν είχα την έννοια να μην με επηρεάσουν. Συζητάγαμε για άλλα πράγματα, πράγματα που αφορούν περισσότερο τους δεκαεξάρηδες. Κορίτσια. Είχα εγκαταλείψει οριστικά τις τρελές έρευνες μου πάνω στους εξωγήινους, είχα κρύψει τα βιβλία της δεκαετίας του ογδόντα στο πατάρι και οι δικές μου σελίδες που είχα γράψει είχαν πάρει μια μικρή, τιμητική θέση στην βιβλιοθήκη μου, απλά για ενθύμιο. Όχι επειδή δεν με ενδιέφεραν. Πάντα με τραβάνε οι μεταφυσικές συζητήσεις και τα μεταφυσικά φαινόμενα και ποτέ δεν χάνω ευκαιρία να παρακολουθήσω εκπομπή πάνω σε αυτά τα θέματα αν τύχει και πετύχω κάποια στην τηλεόραση. Απλά, τα κύρια ενδιαφέροντα ενός δεκαεξάχρονου είναι διαφορετικά. Και εκείνο το καλοκαίρι, είχα δείξει το ενδιαφέρον μου για μια κοπέλα.

7 Δεν θέλω να αναλύσω περισσότερο το θέμα γιατί δεν έχει σημασία, αλλά ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί οι συζητήσεις που κάνουν τα αγόρια μεταξύ τους πάνω σε αυτό το θέμα των σχέσεων είναι τόσο διαφορετικές από τις συζητήσεις που κάνουν τα κορίτσια μεταξύ τους. Όντως, τα αγόρια μιλάμε πολύ πιο αισχρά και ψυχρά για το θέμα και πάντα οι συζητήσεις μας είναι χαμηλού επιπέδου, αλλά πάνω κάτω καταλάβατε για τι μιλάγαμε εκείνο το βράδυ. Στην συλλογή μπρελόκ μου είχε προστεθεί άλλο ένα, προσθέτοντας και λίγο περισσότερο βάρος πάνω στα κλειδιά μου. Αυτό δεν με σταμάτησε να τα στριφογυρίζω στα δάχτυλά μου όπως κάνω συνήθως, περιμένοντας την παρέα μου να απομακρυνθεί και γελώντας με κάθε βλακεία που θα σκεφτόταν ο καθένας. Όπως καταλάβατε, στεκόμασταν μπροστά στην κεντρική πόρτα της πολυκατοικίας που έμενα. Το αυτοκίνητο του πατέρα μου δεν ήταν πουθενά παρκαρισμένο και αυτό σήμαινε ότι ακόμη έλειπαν. Ήξερα όμως ότι δεν θα αργούσαν να γυρίσουν καθώς η ώρα ήταν αρκετά περασμένη. Αφού χαιρετηθήκαμε με τον κλασικό τρόπο που χαιρετιόμαστε εδώ και χρόνια, στάθηκα στο μικρό πλατύσκαλο μπροστά στην πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας και τους παρακολουθούσα που απομακρυνόντουσαν. Για κάποιο λόγο, απλά στεκόμουν εκεί και τους παρακολουθούσα. Αν και τους κοίταζα, στην πραγματικότητα δεν έδινα την σημασία μου σε αυτούς. Ο δρόμος της γειτονιάς μας ήταν ήσυχος, το ίδιο και το κτίριο που μέναμε. Μέσα σε αυτήν την ησυχία, το μυαλό μου ταξίδευε μακριά. Δεν σκεφτόμουν τίποτε συγκεκριμένο, απλά ταξίδευα ομαλά και αθόρυβα απολαμβάνοντας γαλήνια την ησυχία, αν σας βγάζουν νόημα αυτά που λέω. Θα τολμούσα να πω ότι το μυαλό μου ταξίδευε μέσα σε έναν ιπτάμενο δίσκο. Έκανα μεταβολή και σήκωσα το κεφάλι μου. Είδα τα φώτα από τις κολώνες του πεζοδρομίου να φέγγουν πάνω στο πρόσωπό μου. Από το σημείο όπου στεκόμουν, μπορούσα να δω το παράθυρο του σαλονιού του σπιτιού μου. Φυσικά, ήταν ολοσκότεινο, σημάδι ότι όντως οι γονείς μου ακόμη λείπουν. Θυμάμαι που αναρωτήθηκα πόση ώρα στεκόμουν εκεί. Πρέπει να είχαν περάσει τουλάχιστον δέκα λεπτά και ξαφνιάστηκα με τον εαυτό μου. Τι είχα πάθει ξαφνικά και ήμουν τόσο μελαγχολικός; Δεν ήταν του χαρακτήρα μου. Αν σκεφτήκατε ότι όλη αυτή η καθυστέρηση έγινε επειδή είχα κάποιο κακό προαίσθημα που με προέτρεπε να είμαι προσεκτικός ή να απομακρυνθώ όπως γίνεται στις ταινίες, κάνετε λάθος. Εδώ είναι πραγματικότητα, όχι ταινία και φυσικά δεν είχα ιδέα ούτε είχα κανένα προαίσθημα για το τι με περίμενε επάνω. Θέλω να σας περιγράψω όλα τα γεγονότα ακριβώς όπως τα θυμάμαι και θέλω να ξέρετε σε τι ψυχολογική κατάσταση ήμουν. Γύρισα πάλι μπροστά μου και έψαξα για το κλειδί που ξεκλείδωνε την είσοδο στο συνονθύλευμα των μπρελόκ μου. Όταν το βρήκα, μπήκα μέσα, έκλεισα την πόρτα και προσπέρασα όπως πάντα το ασανσέρ. Με μεγάλες δρασκελιές ανέβηκα τα σκαλοπάτια δύο δύο. Ο αριθμός των σκαλοπατιών μέχρι τον δεύτερο όροφο ήταν μονός, οπότε κάθε φορά που τα ανέβαινα με αυτόν τον τρόπο πάντα περίσσευε ένα. Έφτασα στον όροφο μου, πηδώντας πάνω από το περισσευούμενο σκαλοπάτι και πέρασα μπροστά από την πόρτα του διαμερίσματος του γείτονα μας που έμενε στον ίδιο όροφο. Δεν έδωσα καθόλου σημασία αν ο γείτονας ήταν μέσα ή αν έλειπε. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα είχε κανένα απολύτως νόημα. Με ένα χαμόγελο στα χείλη μου, βρήκα το κλειδί που άνοιγε την πόρτα του σπιτιού μου. Το χαμόγελο είχε δημιουργηθεί εντελώς ξαφνικά και πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα καθώς διέσχιζα τον διάδρομο μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι χαμογέλαγα. Αυτό έγινε επειδή θυμόμουν την συζήτηση που είχα με τον κολλητό μου, με έναν από τους δύο τέλος πάντων. Όταν ο τρίτος της παρέας μας ζήτησε συγγνώμη γιατί έπρεπε να πάει στην τουαλέτα της μπυραρίας όπου πάντα συχνάζαμε και είχαμε κάτσει και εκείνο το βράδυ, και εγώ είχα μείνει μόνος μου μαζί του, μου ζήτησε ότι ήθελε να μου μιλήσει τώρα που είχε την ευκαιρία. Μου είπε ότι δεν ήταν τυχαίο που ήθελε να μιλήσουμε

8 για κορίτσια και, συγκεκριμένα, για τα κορίτσια της τάξης μας. Δεν ήταν τυχαίο που ήθελε να ακούσει την γνώμη μας και πολύ περισσότερο την δική μου γνώμη για όλα τα κορίτσια που είχαμε στην τάξη μας. Υπήρχε λόγος. Τότε συνειδητοποίησα ότι όντως εκείνος ήταν που είχε ξεκινήσει την συζήτηση. Δεν ήθελε πολύ φαντασία για να καταλάβω ποιος ήταν αυτός ο λόγος. Μου είπε εντελώς εμπιστευτικά το όνομα της κοπέλας που του άρεσε. Ήταν μια κοπέλα που μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια πολύ καλή μαθήτρια, άνω του μετρίου και η εμφάνιση της, που είναι και ο πιο σημαντικός παράγοντας, ήταν εντυπωσιακή. Το κυριότερο από όλα, και ίσως αυτός ήταν ο βασικότερος λόγος που ο κολλητός μου απευθύνθηκε αποκλειστικά σε εμένα, ήταν ότι είχα επαφές με την συγκεκριμένη κοπέλα. Δεν την ήξερα πολύ καλά, ούτε είχαμε μιλήσει πολλές φορές. Αλλά ο λόγος που την ήξερα ήταν επειδή εγώ ο ίδιος ήμουν αρκετά κοντά στο να τα βρω με μια φίλη της από άλλη τάξη. Επίσης, αποδείχτηκε ότι ήμουν λίγο καλύτερος και πιο άνετος σε τέτοια ζητήματα σε σύγκριση με τους άλλους δύο. Η συζήτηση μου με τον κολλητό μου στην μπυραρία δεν κράτησε πολύ καθώς ο φίλος μας επέστρεψε γρήγορα από την τουαλέτα και αρνιόταν να την συνεχίσει, αλλά έτσι κι αλλιώς είχε πει οτιδήποτε ήθελε να μου πει. Όταν περνάνε τα χρόνια, αυτοί οι εφηβικοί έρωτες και οι εφηβικές ντροπές ακόμα και μεταξύ κολλητών φίλων για αυτά τα ζητήματα μοιάζουν αστείοι. Εγώ ακόμη χαμογελούσα στον διάδρομο της πολυκατοικίας μου με τα κλειδιά στο χέρι μου. Χαμογελούσα επειδή πραγματικά έβρισκα αστείο ότι ο κολλητός μου έπρεπε να περιμένει να βρεθούμε μόνοι μας για να μου εξομολογηθεί τα συναισθήματα του. Πραγματικά δεν είχα ιδέα πόσο καιρό μπορεί να βασανιζόταν πριν μου το πει και πόσο καιρό έπρεπε να περιμένει να έχουμε την ευκαιρία να είμαστε μόνοι μας. Ένιωθα, όμως, χαρούμενος που το έκανε και ακόμη περισσότερο επειδή επέλεξε εμένα για να το πει. Μου άρεσε αυτό. Επιτέλους, έβαλα τα κλειδιά στην κλειδαριά και άνοιξα την πόρτα. Λίγη ώρα ακόμη και τα φώτα του διαδρόμου θα έσβηναν και θα έπρεπε να τα ανάψω ξανά. Μπήκα μέσα και το σπίτι ήταν εντελώς σκοτεινό. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και κρέμασα τα κλειδιά μου στον κλειδούχο που βρισκόταν δίπλα της. Η κίνηση αυτή ήταν μηχανική γιατί δεν έβλεπα το μικρό γαντζάκι μέσα στο σκοτάδι αλλά γνώριζα από συνήθεια πάρα πολύ καλά που βρισκόταν. Περπάτησα σιγά σιγά προς τα δεξιά περιμένοντας τα μάτια μου να προσαρμοστούν λίγο περισσότερο στο σκοτάδι. Όταν έγινε αυτό, κατευθύνθηκα με περισσότερη σιγουριά προς ένα χαμηλό κομοδίνο που είχε πάνω του ένα μικρό πορτατίφ και το άναψα. Το σπίτι επιτέλους φωτίστηκε. Όχι όλο το σπίτι, αλλά το πορτατίφ βρισκόταν σχεδόν στο κέντρο του σπιτιού οπότε από εκείνο το σημείο και μετά μπορούσα να κινηθώ άνετα. Ακόμα έχοντας το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου, έκανα μεταβολή από το χαμηλό κομοδίνο. Στην άλλη πλευρά του τοίχου βρισκόταν το γραφείο μου με τον υπολογιστή μου. Όπως το πορτατίφ, έτσι και ο υπολογιστής μου βρισκόταν σχεδόν στο κέντρο του σπιτιού οπότε ήταν στο πιο καλά στρατηγικό σημείο. Μπορεί να μην μου έδινε την απομόνωση ή την ησυχία που ήθελα, όμως όταν καθόμουν εκεί μπορούσα να παρακολουθώ τα πάντα: την κουζίνα, το υπνοδωμάτιο, το σαλόνι και, φυσικά, την τηλεόραση. Άλλωστε, όποτε ήθελα απομόνωση, είχα τον φορητό υπολογιστή μου στο δωμάτιο μου. Όπως σας είπα, όταν ήμουν μόνος μου στο σπίτι πάντα έβαζα μουσική για να ακούσω, οπότε πάτησα το κουμπί της κεντρικής μονάδος και το κουμπί της οθόνης. Ολόκληρο το κτίριο και οι δρόμοι απ έξω ήταν ασυνήθιστα ήσυχοι, οπότε ο ήχος από το ανεμιστηράκι της κεντρικής μονάδος ακουγόταν καθαρά και απαλά και τόσο συνεχόμενα που θα ήταν ικανό να σε νανουρίσει αν ήσουν απρόσεκτος. Πριν κάνω οτιδήποτε άλλο, όπως το να βγάλω τα παπούτσια μου ή να αλλάξω ρούχα αν χρειαζόταν, κινήσεις που όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι κάνουν με το που μπαίνουν σπίτι τους, εγώ προσπέρασα τον υπολογιστή και κινήθηκα προς το σαλόνι. Ήθελα να ανοίξω την τηλεόραση για να ελέγξω ποιες ταινίες μπορεί να έπαιζαν

9 τέτοια ώρα. Αν έπαιζε καμία καλή, θα παράταγα την μουσική και θα καθόμουν να την έβλεπα. Οι ταινίες ήταν η μόνη εξαίρεση στον κανόνα της μουσικής μου. Άλλωστε, μέχρι να βγάλω τα παπούτσια μου, να αλλάξω ρούχα και να πάω στην κουζίνα κάνοντας μια μικρή επιδρομή στο ψυγείο, ήθελα να ακούω ήχους στο σπίτι. Δεν με ενδιέφερε τι είδους φασαρία θα ήταν, αρκεί να προερχόταν από την τηλεόραση μέχρι τουλάχιστον να ετοιμαστώ και να φάω. Δεν ένιωθα καλά όταν βρισκόμουν σε ένα σπίτι απόλυτα ήσυχο. Ένιωθα σαν νεκρός. Έπρεπε να ακούω κάποιου είδους φασαρία συνέχεια. Έφτασα στην τηλεόραση. Πάντα την κλείναμε από τον διακόπτη και όχι από το κοντρόλ, συνεισφέροντας έτσι κι εμείς στην εξοικονόμηση ενέργειας. Πάτησα τον διακόπτη της και το χαρακτηριστικό κόκκινο λαμπάκι από πάνω έλαμψε. Το κοντρόλ της τηλεόρασης, όταν αυτή είναι κλειστή, βρίσκεται πάντα πάνω στην τηλεόραση. Αυτό ήταν μια μικρή οικογενειακή συμφωνία προκειμένου να μην χάνεται το κοντρόλ όταν ο καθένας μας έκλεινε την τηλεόραση και που μπορεί να το παράταγε όπου έβρισκε και κόστιζε στον επόμενο που θα επιχειρούσε να δει λίγα σπαστικά λεπτά ψαξίματος. Καθώς απομακρυνόμουν κάνοντας πίσω βήματα με το κοντρόλ στο χέρι, κοίταξα την μαύρη, ακόμη, οθόνη της τηλεόρασης. Εκεί είδα την μαύρη σκιά μου μέσα στο λείο γυαλί να ακολουθεί τις κινήσεις που έκανα. Είδα και τις σκιές από τις πολυθρόνες μπροστά στην τηλεόραση. Ήμουν έτοιμος να πατήσω το κόκκινο κουμπί του κοντρόλ να ανοίξω την τηλεόραση, όταν σταμάτησα. Επίσης, σταμάτησα να κινούμαι για να παρατηρήσω καλύτερα. Στο βάθος, πάντα μέσα στην αντανάκλαση που έκανε το γυαλί της τηλεόρασης, είδα το τραπέζι και τις καρέκλες της τραπεζαρίας, είδα και την λάμψη που προερχόταν από το πορτατίφ που είχα ανάψει και, δίπλα σε αυτό, μια σκοτεινή φιγούρα. Παρατηρούσα την σβηστή ακόμα τηλεόραση με το κοντρόλ στο χέρι μου στραμμένο προς το μέρος της και το προηγούμενο χαμόγελο να βρίσκεται στα χείλη μου. Παρατηρούσα αυτήν την σκοτεινή φιγούρα και αναρωτιόμουν τι ήταν. Ήμουν σίγουρος ότι στο σπίτι μέσα, δίπλα στο κοντό κομοδίνο με το πορτατίφ δεν υπήρχε κανένα αντικείμενο. Η φιγούρα ήταν ψηλή και λεπτή. Σίγουρα δεν είχαμε κανένα αντικείμενο με αυτές τις διαστάσεις σε αυτό το σημείο του σπιτιού. Ήμουν σίγουρος ότι τα μάτια μου με γελούσαν, ότι έχω κάνει κάποιο λάθος. Καθησύχασα όταν σκέφτηκα τι λάθος είχα κάνει. Προφανώς αυτή η φιγούρα ήταν η δική μου αντανάκλαση πάνω στο γυαλί της τηλεόρασης. Σίγουρος για την γκάφα μου, έσκυψα ανεπαίσθητα για να παρατηρήσω καλύτερα και να επαληθεύσω ότι η αντανάκλαση άνηκε σε εμένα. Κοιτώντας το γυαλί, είδα ότι η αντανάκλαση μου βρισκόταν στο κέντρο της οθόνης και ήταν μεγάλη, αφού στεκόμουν ακόμα αρκετά κοντά στην τηλεόραση. Η φιγούρα αυτή ήταν πίσω μου και αριστερά μου, ακριβώς δίπλα στο πορτατίφ! Τότε, μου κόπηκε η ανάσα. Το δεξί μου χέρι ζούληξε το πλαστικό του κοντρόλ και το χαμόγελο που είχα στο πρόσωπό μου μετατράπηκε αργά σε μια ευθεία γραμμή με ζουλιγμένα τα χείλη. Η φιγούρα ήταν σκοτεινή, ψηλή, λεπτή και εντελώς ακίνητη και όσο περισσότερο την παρατηρούσα, με τρόμο διαπίστωνα ότι μάλλον είχε χέρια και πόδια. Επιμένοντας στον εαυτό μου ότι σίγουρα κάτι πάει στραβά, ότι σίγουρα στο σημείο εκείνο υπήρχε κάποιο αντικείμενο ή κάποιο έπιπλο το οποίο είχα ξεχάσει ότι υπήρχε, νιώθοντας όμως αληθινό τρόμο που δεν είχε καμία σχέση με τον τρόμο που πήρα εκείνο το βράδυ πριν από ένα χρόνο, γύρισα αργά αργά προς το μέρος του. Γυρνώντας το κεφάλι μου με την ίδια ταχύτητα με το σώμα μου, διάφορες σκέψεις περάσανε από το μυαλό μου, όλες τους έλεγαν ότι πρόκειται για άλλη μια γκάφα μου, άλλη μια φαντασίωση του μυαλού μου. Δεν ήμουν καθόλου σίγουρος για το τι θα αντίκριζα. Ήμουν, όμως, σίγουρος ότι κάτι θα αντίκριζα! Υπήρχε απόλυτη ησυχία. Όχι μόνο έξω στον δρόμο, αλλά και μέσα στο σπίτι. Είχα ξεχάσει εντελώς για τον ήχο που έβγαζε το ανεμιστηράκι του υπολογιστή, μάλλον

10 επειδή ο ήχος του ήταν τόσο υπόκωφος και σταθερός που τον είχα συνηθίσει. Είχα πλέον γυρίσει ολόκληρος και το φως του πορτατίφ έφεξε το πρόσωπό μου. Ήταν εκεί. Δεν ήταν έπιπλο ή αντικείμενο, αλλά ήταν εκεί. Δεν ήταν άνθρωπος, ωστόσο δεν ήταν ούτε τέρας, ούτε εξωγήινος, ούτε φάντασμα, ούτε κάποιο άλλο από τα μεταφυσικά πλάσματα που τόσο πολύ μου άρεσε να διαβάζω και να μελετώ. Ήταν μια μαύρη φιγούρα όπου το φως του πορτατίφ ακριβώς δίπλα του φαινόταν να μην τον φώτιζε καθόλου! Είχε το ύψος ενός ανθρώπου. Είχε το δικό μου ύψος. Είχε χέρια και πόδια, δάχτυλα, στόμα και μάτια και ήταν αδύνατος σαν έναν κανονικό άνθρωπο. Αυτό που τον ξεχώριζε ήταν ότι δεν είχε μαλλιά, ούτε φρύδια. Δεν μπορούσα να διακρίνω αν φορούσε ρούχα ή όχι. Δεν είχα αποφασίσει αν το πλάσμα που έβλεπα μπροστά μου ήταν αληθινό ή όχι. Δεν είχα αποφασίσει αν θα πίστευα αυτό που έβλεπα ή όχι. Το μόνο που έκανα, το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να παγώσω στην θέση μου. Πραγματικά, ένιωθα παγωμένος. Το στήθος μου το ένιωθα άδειο και το αίμα στις φλέβες μου κυλούσε παγωμένο. Τα χέρια μου έτρεμαν κρατώντας ακόμη το κοντρόλ. Θυμάμαι καθαρά όλες τις λεπτομέρειες που σας έχω διηγηθεί μέχρι τώρα, όμως αυτό που δεν θυμάμαι να σας πω είναι ότι δεν θυμάμαι αν η καρδιά μου χτύπαγε δυνατά και γρήγορα από τον τρόμο ή αν είχε παγώσει και εκείνη. Υποθέτω ότι θα είχε τρελαθεί να χτυπάει. Αυτό που φαινόταν πιο ρεαλιστικό από όλα ήταν ότι το πλάσμα ανέπνεε! Ναι, έβλεπα καθαρά το στήθος του να ανεβαίνει πάνω κάτω παίρνοντας αναπνοές. Η κίνηση του αυτή ήταν τόσο πραγματική που από εκείνη την στιγμή δεν αμφέβαλα για την αυθεντικότητα όσων ζούσα εκείνο το βράδυ. Ήξερα ότι δεν ήταν εξωγήινος, δεν ήταν κάποιο άλλου είδος πλάσμα και σίγουρα δεν ήταν άνθρωπος. Δεν είχα ιδέα πως εμφανίστηκε σε ένα σημείο που μόλις είχα περάσει πριν από λίγα δευτερόλεπτα και δεν ήξερα τι ήθελε. Ήμουν σίγουρος για ένα πράγμα. Μην με ρωτήσετε πως το ήξερα, απλά το ήξερα όπως ορισμένα πράγματα απλώς συμβαίνουν χωρίς να υπάρχει λόγος. Ήμουν σίγουρος ότι το πλάσμα αυτό ήρθε από την κόλαση. Και ήμουν στο έλεος του. Απλά στεκόταν εκεί και εγώ απλά στεκόμουν απέναντι του. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του δεν φαινόντουσαν. Όλο το πρόσωπο του ήταν σκοτεινό και μόνο το περίγραμμα των ματιών του και του στόματός του διακρίνονταν. Μια μυρωδιά έφτασε στα ρουθούνια μου. Παρά τον πανικό μου, κατάφερα να μυρίσω καμένο. Στο σημείο που στεκόταν το πλάσμα βρισκόταν ένα χαλί. Εκεί όπου τα πόδια του ακουμπούσαν το χαλί έβγαινε καπνός. Σε έναν μικρό κύκλο το χαλί είχε καεί και είχε γίνει μαύρο, ενώ η περίμετρος των κύκλων ακόμη καιγόταν, φτιάχνοντας δύο λεπτά, κόκκινα δαχτυλίδια. Στο χαλί είχαν πλέον σχηματιστεί δύο κυκλικές, καμένες περιοχές. Μυρωδιά από την κόλαση. Έπρεπε να φύγω από εκεί μέσα. Δεν με ενδιέφερε ότι ήταν το σπίτι μου και θα το παράταγα, με ενδιέφερε ότι δέχτηκα επίσκεψη από ένα κολασμένο πλάσμα και έπρεπε να φύγω πάση θυσία το συντομότερο δυνατόν. Συγκέντρωσα όλο μου το κουράγιο και ξεκίνησα να κάνω αργά, πλάγια βήματα προς την έξοδο. Όταν άρχισα να κινούμαι, το πλάσμα δεν έκανε καμία απολύτως κίνηση και ούτε έδειχνε πρόθεση στο να κάνει. Επίσης, δεν έδειχνε να εκπλήσσεται καθόλου. Συνέχισα να σχηματίζω ένα ημικύκλιο γύρω του κατευθυνόμενος προς την πόρτα. Όσο πέρναγε η ώρα, η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι ζεσταινόταν. Αυτό κατάλαβα ότι δεν οφειλόταν μόνο στο καμένο, από τα πόδια του πλάσματος, χαλί. Κατάλαβα με τρόμο ότι ολόκληρο το σώμα του παρήγαγε ζέστη που εξαπλωνόταν σε όλο το σπίτι. Το μόνο που έκανε το πλάσμα ήταν να με παρακολουθεί γυρνώντας το κεφάλι του. Όλη αυτήν την ώρα το κεφάλι του ήταν καρφωμένο πάνω μου και με παρακολουθούσε. Ήταν το πιο ανατριχιαστικό θέαμα που θα μπορούσα να φανταστώ ποτέ. Με τα χέρια μου να τρέμουν ασταμάτητα, έφτασα στον ανοιχτό υπολογιστή μου και ξεκίνησα να κάνω πίσω βήματα μέχρι να φτάσω στην πόρτα. Είδα την οθόνη του υπολογιστή να φωτίζει το μήνυμα καλωσορίσματος και δεν της έδωσα καμία

11 απολύτως σημασία. Ψηλάφισα με το χέρι μου προς τα πίσω για να εντοπίσω το συντομότερο δυνατόν το μεταλλικό χερούλι της πόρτας, συνεχίζοντας τα πίσω βήματα. Θα την άνοιγα με φόρα και θα έτρεχα σαν αστραπή έξω, χωρίς να νιώθω τύψεις που θα ούρλιαζα από πανικό και ανακούφιση. Κατάλαβα ότι ιδρώτας άρχισε να πέφτει από το μέτωπό μου και απλώνοντας το άλλο χέρι μου που κρατούσε ακόμη το κοντρόλ της τηλεόρασης για να τον σκουπίσω, συνειδητοποίησα ότι ήμουν ήδη μούσκεμα. Επιτέλους, έφτασα στην πόρτα. Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. Ήταν σίγουρα δάκρια ανακούφισης και με την ίδια ανακούφιση είπα από μέσα μου ένα «ευχαριστώ» που όλη αυτήν την ώρα το πλάσμα δεν έκανε καμία κίνηση. Με δυσκολία κίνησα το χέρι μου, ψάχνοντας το χερούλι και μην τολμώντας να τραβήξω ούτε για ένα δέκατο το βλέμμα μου από πάνω του. Το να εντοπίσω το χερούλι, μια κίνηση που είχα κάνει χιλιάδες φορές στο παρελθόν, έμοιαζε να είναι αδύνατο να γίνει εκείνο το βράδυ. Μόλις αισθάνθηκα το μέταλλο πάνω στο χέρι μου, η καρδιά μου πέταξε από χαρά. Και τότε συνέβη. Εκείνος ο ήχος Ένας ήχος που μόνο από τα βάθη της κολάσεως θα μπορούσε να είχε έρθει. Ένας ήχος που πολλές φορές με ξυπνάει τα βράδια μέσα από τους εφιάλτες μου μέχρι και σήμερα. Σαν να είχε αισθανθεί την χαρά μου, σαν να είχε καταλάβει τις προθέσεις μου, το πλάσμα άνοιξε το στόμα του και έβγαλε τον χειρότερο ήχο που έχω ακούσει ποτέ. Ήταν ένας ήχος ίδιος όταν κάποιος βγάζει αέρα από το στόμα του όταν το στόμα του είναι ορθάνοιχτο, μόνο που ήταν εκατό φορές δυνατότερος. Τόσο δυνατός που άφησα το χερούλι από το ένα χέρι μου και το κοντρόλ να πέσει στο πάτωμα από το άλλο για να καλύψω τα αυτιά μου. Άνοιξα το στόμα μου για να βγάλω μια κραυγή έκπληξης, αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Ο ήχος έκανε τα γόνατα μου να λυγίσουν και αναγκάστηκα να ρίξω το βάρος μου πάνω στην πόρτα για να μην πέσω. Έσφιξα τα μάτια μου γιατί κατάλαβα τις κόγχες των ματιών μου να τρέμουν από τον ήχο, όπως τρέμουν τα τζάμια από τους δυνατούς ήχους. Την ίδια στιγμή, η θερμοκρασία στο σπίτι ανέβηκε απότομα, μια δίνη ζέστης που την αισθάνθηκα στο πρόσωπό μου. Ο τρόμος αυτός πρέπει να συνεχίστηκε για περίπου δέκα δευτερόλεπτα μέχρι που το πλάσμα αποφάσισε να το σταματήσει, η θερμοκρασία να πέσει λίγο και η ησυχία να επικρατήσει ξανά. Αν ρωτούσα τους γείτονες μου εκείνο το βράδυ αν είχαν ακούσει κάποια φασαρία από το διαμέρισμα μου, ήμουν σίγουρος ότι θα ανακάλυπτα ότι κανένας δεν είχε ακούσει τίποτα. Μου πήρε λίγες στιγμές για να συνέλθω και όταν κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου και να κατεβάσω τα χέρια μου, διαπίστωσα ότι το πλάσμα δεν είχε στραμμένο μόνο το κεφάλι του προς το μέρος μου. Είχε στρίψει ολόκληρος και με κοίταζε! Έμεινα άναυδος από την διαπίστωση αυτή και τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν ξανά, μόνο δέκα φορές πιο πολύ. Εντελώς ξαφνικά, το πλάσμα έκανε μια απότομη κίνηση και άρχισε να τρέχει προς τα εμένα! Όχι απλά κινούταν γρήγορα προς τα εμένα, έτρεχε! Τινάχτηκα από την έκπληξη μου. Είδα το πλάσμα να απλώνει τα χέρια του και τα πόδια του και να τρέχει κατά πάνω μου, καίγοντας οτιδήποτε ακουμπούσε και πατούσε και κλείνοντας την μεταξύ μας απόσταση. Προσπάθησα να πιαστώ πάλι από το χερούλι αλλά δεν μπορούσα. Δεν θα τα κατάφερνα ποτέ. Τα χέρια μου έτρεμαν υπερβολικά. Το ίδιο έκανε και το στήθος μου και ολόκληρο το σώμα μου. Έτρεμα ολόκληρος. Στο μυαλό μου κυριάρχησε ο πανικός και ο απόλυτος τρόμος. Άρχισα να έχω σπασμούς. Το σώμα μου τιναζόταν ανά διαστήματα από τους σπασμούς όσο έβλεπα το πλάσμα από την κόλαση, το πλάσμα που δεν επηρεαζόταν από το φως του πορτατίφ, να με έχει σχεδόν φτάσει. Το έβλεπα να ερχόταν με τα μάτια μου που με δυσκολία τα κρατούσα ανοιχτά και τα πόδια μου με δυσκολία να με κρατάνε. Το μόνο που με κράταγε όρθιο ήταν η πόρτα, την οποία ήθελα τόσο πολύ να περάσω. Αν υπήρχε τρόπος να περάσω, έτσι μαγικά την πόρτα Δύο μέτρα πριν με φτάσει το πλάσμα, λιποθύμησα.

12 Έπεσα απαλά προς τα πίσω, κλείνοντας τα μάτια μου και συνεχίζοντας για λίγο ακόμη τους σπασμούς μου. Είχα χάσει όλες τις αισθήσεις μου. Κάποια στιγμή συνήλθα. Γι αυτό έφταιγαν οι κραυγές της μητέρας μου και τα χαστούκια που έριχνε και στα δύο μάγουλα μου. Ήμουν ακόμη ξαπλωμένος στο πάτωμα δίπλα στην πόρτα και ένιωθα το πρόσωπό μου βρεγμένο. Αυτό ήταν επειδή, όπως μου είπε ο πατέρας μου, είχε αδειάσει ένα ολόκληρο ποτήρι νερό για να συνέλθω. Είναι η μοναδική φορά στην ζωή μου μέχρι στιγμής που έχω λιποθυμήσει. Άνοιξα αργά τα μάτια μου. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν το πρόσωπο της μητέρας μου που είχε γονατίσει από πάνω μου, εντελώς ανήσυχο και να με ρωτάει αν ήμουν καλά. Λίγο πιο πέρα στεκόταν ο πατέρας μου, έτοιμος να πάρει τηλέφωνο κάποιο ασθενοφόρο σε περίπτωση που δεν συνερχόμουν γρήγορα. Τώρα φαινόταν λιγότερο ανήσυχος, όμως πάλι πολύ προβληματισμένος. Διαπίστωσα ότι είχε περάσει ούτε λίγο, ούτε πολύ μισή ώρα από τότε που μπήκα μέσα στο σπίτι. Προσπάθησα να ανακαθίσω. Φυσικά, κανένα πλάσμα δεν βρισκόταν μέσα στο σπίτι μαζί μας. Ήμασταν εντελώς μόνοι μας. Τότε, μια παρήγορη σκέψη πέρασε από το μυαλό μου και με έκανε να γεμίσω λίγο με ελπίδα. Ήταν όλα στο μυαλό μου και τίποτε από αυτά δεν ήταν αληθινά. Φορούσα ακόμη τα παπούτσια μου και τα ρούχα μου, οπότε αυτό που έγινε ήταν ότι με το που μπήκα στο σπίτι, για κάποιο λόγο λιποθύμησα και ό, τι έγινε ήταν μέσα στους εφιάλτες μου. Αυτό με έκανε να αισθανθώ πολύ ωραία και ανακάθισα πιο ψηλά, με τους γονείς μου να παρακολουθούν κάθε μου κίνηση. Με το δεξί μου χέρι έπιασα ένα αντικείμενο στο πάτωμα. Με το που κατάλαβα τι ήταν, κάθε ελπίδα ότι ό, τι έζησα ήταν ένας εφιάλτης εξανεμίστηκε. Ήταν το κοντρόλ της τηλεόρασης, φυσικά. Και δεν ήταν μόνο αυτό. Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο σημείο που στεκόταν το πλάσμα. Στο χαλί, εκεί που τα πόδια του ακουμπούσαν το πάτωμα, υπήρχαν δύο μαύροι, καμένοι κύκλοι. Αμέσως, η μυρωδιά του καμένου μπήκε στην μύτη μου. Όντως, ολόκληρο το σπίτι βρωμούσε καμένο. Ό, τι έζησα ήταν απόλυτα αληθινό. Δεν χρειάζεται να αναλύσω περισσότερο τι έγινε στην συνέχεια με λεπτομέρειες. Περιληπτικά θα σας πω ότι οι γονείς μου ποτέ δεν έμαθαν την αλήθεια. Δεν θα πίστευαν ποτέ αν τους εξηγούσα για το πλάσμα, οπότε κατέληξα να τους λέω ότι δεν θυμόμουν τίποτα. Φυσικά, δεν υπήρξε εξήγηση ούτε για το καμένο χαλί και για το πώς έγινε. Και οι τρεις μας συμφωνήσαμε ότι είχα πάθει αμνησία για κάποιο λόγο και δεν θυμόμουν απολύτως τίποτε για το τι έγινε από την ώρα που μπήκα στο σπίτι μέχρι την στιγμή που με βρήκαν οι γονείς μου λιπόθυμο. Εννοείται ότι δεν έγινε έτσι απλά. Στην αρχή δεν με πίστευαν ότι δεν θυμόμουν, όμως όταν άρχισα να παρακαλάω κλαίγοντας να με αφήσουν ήσυχο και κάποιες φορές να αρχίζω να έχω αυτούς τους αδικαιολόγητους σπασμούς (οι σπασμοί έγιναν η νέα μου συνήθεια όταν ένιωθα πολύ πιεσμένος ή πολύ αγχωμένος), ο πατέρας μου επέμενε να μην ασχοληθούμε άλλο με τα περιστατικά εκείνης της νύχτας και να ξεχάσουμε το θέμα. Από τότε προσπάθησα να επανέλθω στο φυσιολογικό μου, όσο αυτό ήταν δυνατόν. Προσπαθούσα να ξεπεράσω τους φόβους που, όπως ήταν φυσιολογικό, είχα αποκτήσει. Ήμουν ο μόνος που είδα αυτό το πλάσμα από την κόλαση και ήξερα ότι ό, τι είχα ζήσει εκείνο το βράδυ ήταν πραγματικό. Πιστεύω ότι τώρα καταλαβαίνετε γιατί έβαλα τέτοιες ηλεκτρικές εγκαταστάσεις στο σπίτι μου για τα φώτα και με δικαιολογείτε. Κάθε φορά που μπαίνω σπίτι μου, κάθε φορά που βρίσκομαι μόνος μου πάντα έχω τον φόβο, γιατί αυτός ο φόβος έχει πλέον βγάλει ρίζες στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου και δεν πρόκειται να φύγει μέχρι την ημέρα που θα πεθάνω. Έχω μάθει από πρώτο χέρι ότι υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις που δεν βλέπουμε και δεν μπορούμε να ελέγξουμε γιατί δεν είναι από τον κόσμο μας.

13 Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ τι ήταν αυτό το πλάσμα (αν ήταν πάντως εξωγήινος, είμαι σίγουρος ότι θα το αναγνώριζα). Για κάποιο μεταφυσικό λόγο, μέσα μου γεννήθηκε η γνώση ότι ήρθε από την κόλαση ή από ένα μέρος που έχουμε ονομάσει εμείς κόλαση. Δεν θα μάθω ποτέ πως ήρθε και τι ήθελε. Δεν θα μάθω τι έκανε όσο εγώ ήμουν λιπόθυμος και πως εξαφανίστηκε μετά. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι δεν θα μάθω ποτέ γιατί εμφανίστηκε και, κυρίως, γιατί εμφανίστηκε σε εμένα! Έχω κατασταλάξει στο γεγονός ότι δεν πρόκειται να το δω ξανά γιατί η εμφάνιση του ήταν απλά τυχαίο γεγονός, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η τύχη από εκεί που ήρθε. Αυτό που ξέρω είναι ότι μικρός δεν είχα πρόβλημα να κυκλοφορώ μόνος μου στα σκοτεινά. Δεν με πείραζε η ησυχία και η μοναξιά. Δεν ήμουν από μικρός έτσι. Δεν φοβόμουν πάντα το σκοτάδι. ΤΕΛΟΣ 09/09/2012