ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΚΙΝΗΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΟΠΩΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ.

Transcript

1 ΔΗΜΟΚΡΙΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΡΑΚΗΣ ΤΜΗΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΤΟΜΕΑΣ ΔΙΕΘΝΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΣΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΙΟ Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΚΙΝΗΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΟΠΩΣ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ. Επιμέλεια: Όλγα Παπαδοπούλου Α.Μ Επιβλέπων Καθηγητής: Λέκτορας κ. Αντώνιος Τσαβδαρίδης Κομοτηνή, Μάϊος

2 ΠΙΝΑΚΑΣ ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΩΝ UNCITRAL: United Nations Commission on International Trade Law / Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Εμπορικό Δίκαιο. UNIDROIT : Institut International pour l Unification du Druit Prive/ International Institute for the Unification of Private Law / Διεθνές Ινστιτούτο για την ενοποίηση του Ιδιωτικού Δικαίου. CISG, the Vienna Convention/ Η Σύμβαση CISG / H Σύμβαση της Βιέννης : United Nations Convention on Contracts for the International Sale of Goods / H Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τις διεθνείς πωλήσεις κινητών πραγμάτων. N.Y.C/ Σ.Ν.Υ: Convention on the Recognition and Enforcement of Foreign Arbitral Awards, (the New York Convention) / H Σύμβαση της Νέας Υόρκης για την Αναγνώριση και Εκτέλεση Αλλοδαπών Διαιτητικών Αποφάσεων. ICC: International Chamber of Commerce/ Το Διεθνές Εμπορικό Επιμελητήριο του Παρισιού. ICC Court / ΔΔΔ : To Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου του Παρισιού (ICC). 2

3 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΜΕΡΟΣ A ΣΕΛ. ΕΙΣΑΓΩΓΗ...7 Ι. ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ 11 Ι 1.Ορισμός...11 Ι 2.Εσωτερική και Διεθνής Διαιτησία...11 Ι 3.Η Νομική Φύση της Διαιτησίας Ι 4.Τα Πλεονεκτήματα της Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας...12 Ι 5.Είδη Διαδικασιών της Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας Ι 6.Το Κανονιστικό Πλαίσιο της Διεθνούς Διαιτησίας Ι.7. Τα Διαδικαστικά Στάδια της Διεθνούς Διαιτησίας Ι 8.Η Δικαιοδοσία του Διαιτητικού Δικαστηρίου. Η αρχή «Competence- Competence...15 Ι 9. Η Διαδικασία στο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο (ΔΔΔ)-(ICC Court) του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου του Παρισιού (ICC)...15 Ι 10. Ο Πρότυπος νόμος της UNCITRAL του 1985 για τη Διεθνή Εμπορική Διαιτησία και ο Ελληνικός νόμος 2735/ Ι 11. Οι Προϋποθέσεις της συμφωνίας περί διαιτησίας στη Διεθνή Διαιτησία (Arbitrability) Ι 12. Η Διαιτητική Απόφαση (Arbitral Award) Ι 13. Αναγνώριση και κήρυξη εκτελεστών των αλλοδαπών Διαιτητικών Αποφάσεων...19 ΜΕΡΟΣ Β II Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΠΩΛΗΣΗ ΚΙΝΗΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ του 1980 ( UN CONVENTION FOR THE INTERNATIONAL SALE OF GOODS-CISG). 20 ΙΙ 1. Iστορική Αναδρομή ΙΙ 2. Ο Στόχος και το Περιεχόμενο της Σύμβασης CISG II 3.Η Σημασία και η Επιρροή της Σύμβασης CISG στο χώρο του Δικαίου ΙΙ 4. Τα Πλεονεκτήματα της Σύμβασης CISG

4 ΙΙ 5. Η Δομή της Σύμβασης CISG..24 ΙΙ 6. Το Πεδίο Εφαρμογής Προϋποθέσεις για την Εφαρμογή της Σύμβασης CISG Υποκειμενικές προϋποθέσεις Αντικειμενικές προϋποθέσεις.. 27 Τοπικές προϋποθέσεις Χρονικές προϋποθέσεις ΙΙ 7.H Ιεραρχία των κανόνων της Σύμβασης CISG ΙΙ 8. Προβλήματα κατά την εφαρμογή της Σύμβασης CISG ΜΕΡΟΣ Γ ΙΙΙ. Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΠΩΛΗΣΗ ΚΙΝΗΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ (CISG) ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ,..34 Εισαγωγικά ΙΙΙ 1. Κοινά Χαρακτηριστικά και Διαφορές μεταξύ της Σύμβασης CISG και της Διεθνούς Διαιτησίας...35 ΙΙΙ 2. Οι Λόγοι για τη συχνή εφαρμογή της Σύμβασης CISG από τα Διαιτητικά Δικαστήρια- Αλληλεπίδραση - Κοινά οφέλη ΙΙΙ 3. Το ζήτημα της εφαρμογής της Σύμβασης της Βιέννης στη Διεθνή Διαιτησία..50 ΙΙΙ 4. Ο Καθορισμός του Εφαρμοστέου Δικαίου στη Διεθνή Διαιτησία...51 ΙΙΙ 4.1 Επιλογή Δικαίου- Η Αρχή της Αυτονομίας των Μερών ΙΙΙ4.2. Έλλειψη επιλογής Δικαίου-Καθορισμός δικαίου από το διαιτητικό δικαστήριο..55 ΙΙΙ 4.2.α. Έμμεση μέθοδος καθορισμού εφαρμοστέου δικαίου.56 ΙΙΙ 4.2.β. Άμεση μέθοδος καθορισμού εφαρμοστέου δικαίου...57 ΙΙΙ 4.3. Η Διαδικασία καθορισμού εφαρμοστέου δικαίου από το διαιτητικό δικαστήριο ΙΙΙ 5. Εφαρμογή της Σύμβασης της Βιέννης (CISG) στην ουσία της διαφοράς που υποβάλλεται σε διαιτησία Α) Απόρροια της Αρχής της Αυτονομίας των Μερών

5 Α. 1.)Άμεση επιλογή της Σύμβασης CISG από τα μέρη ως διεθνής σύμβαση και ως συμβατικοί όροι-μη πλήρωση των προϋποθέσεων του πεδίου εφαρμογής...61 Α.2) Έμμεση επιλογή της Σύμβασης της Βιέννης με την επιλογή εφαρμοστέου δικαίου συμβαλλομένου κράτους-πλήρωση των προϋποθέσεων του πεδίου εφαρμογής...64 Β. Καθορισμός του Εφαρμοστέου Δικαίου...68 Β.1) Μη επιλογή δικαίου-πλήρωση των προϋποθέσεων του πεδίου εφαρμογής..68 Β.2) Μη επιλογή δικαίου-μη πλήρωση προϋποθέσεων πεδίου εφαρμογής της Σύμβασης της Βιέννης...69 ΙΙΙ 5.Α Συγκεκριμένα ζητήματα εφαρμογής ως προς το πεδίο εφαρμογής της Σύμβασης της Βιέννης στη Διεθνή Διαιτησία μέσω των μεθόδων καθορισμού του εφαρμοστέου δικαίου από τα Διαιτητικά Δικαστήρια.. 70 ΙΙΙ 5 Β. Η Σύμβαση CISG ως μέρος της lex mercatoria ή των Συναλλακτικών ηθών. Επιχειρήματα υπέρ και κατά...75 ΙΙΙ 5.Β.1.Επιχειρήματα υπέρ της άποψης ότι η Σύμβαση CISG μπορεί να θεωρηθεί μία προσπάθεια συνδυασμού των υπαρχόντων συναλλακτικών ηθών ή και έκφραση της lex mercatoria ΙΙΙ 5 Β.2. Επιχειρήματα κατά της άποψης ότι η Σύμβαση CISG είναι μέρος των συναλλακτικών ηθών και της lex mercatoria.. 80 ΙΙΙ 6.Η Εφαρμογή της Σύμβασης CISG στις συμφωνίες περί Διαιτησίας (σε Διαιτητικές Ρήτρες και Συνυποσχετικά) ΙΙΙ 6.1.Η Συμφωνία περί Διαιτησίας ΙΙΙ 6.2.Η Αρχή της Αυτοτέλειας της Ρήτρας Διαιτησίας ΙΙΙ 6.3. Περιεχόμενο, τύπος και εννοιολογικά γνωρίσματα της συμφωνίας περί Διαιτησίας ΙΙΙ 6.4.Εγκυρότητα και Αποτελεσματικότητα της Συμφωνίας Διαιτησίας...85 ΙΙΙ 6.5. Το εφαρμοστέο δίκαιο στις συμφωνίες περί Διαιτησίας. 87 ΙΙΙ 6.6. Επιλογή εφαρμοστέου δικαίου στη συμφωνία περί Διαιτησίας από τα μέρη ΙΙΙ 6.7.Επιλογή εφαρμοστέου δικαίου στη συμφωνία περί Διαιτησίας 5

6 από το Διαιτητικό Δικαστήριο..88 ΙΙΙ 6.8.Η Σύμβαση της Βιέννης ως εφαρμοστέο δίκαιο στις συμφωνίες περί Διαιτησίας ΙΙΙ6.9.Ο Τύπος της συμφωνίας περί Διαιτησίας ΙΙΙ 7.Προβλήματα που ανακύπτουν κατά την εφαρμογή της Σύμβασης της Βιέννης στη Διεθνή Διαιτησία Α) Ζητήματα που δεν καλύπτονται και στα δύο καθεστώτα Β)Κάλυψη των κενών στη Σύμβαση της Βιέννης Β)1.Ζητήματα που καλύπτει η Σύμβαση της Βιέννης Β)2.Ζητήματα που δεν καλύπτει η Σύμβαση της Βιέννης..105 ΙΙΙ 8.Η σχέση της Σύμβασης της Βιέννης με τις Αρχές της UNIDROIT για τις διεθνείς εμπορικές συμβάσεις κατά την εφαρμογή τους στη Διεθνή Διαιτησία 106 ΙΙΙ 9. Η Επιρροή της Σύμβασης της Βιέννης στην Πρότυπη σύμβαση ICC σχετικά για την Διεθνή Πώληση ΙΙΙ 10. Στατιστικά στοιχεία ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

7 ΕΙΣΑΓΩΓΗ. Η διεύρυνση της παγκόσμιας αγοράς, οδήγησε στη ραγδαία ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου με τις διεθνείς πωλήσεις να αποτελούν τον κύριο άξονά του. Καταναλωτικά αγαθά, εμπορεύματα, χειροποίητα προϊόντα κ.λ.π., γίνονται συνεχώς αντικείμενα διεθνών αγοραπωλησιών. Παράλληλα με την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, εξελίσσεται και το διεθνές δίκαιο, ως προς αυτόν τον τομέα, για την επίλυση των προβλημάτων που προκύπτουν όπου ιδιαίτερη είναι η συμβολή διεθνών συνθηκών που θεσπίζονται για το σκοπό αυτό. Εντάθηκε λοιπόν το ενδιαφέρον και οι προσπάθειες για την ενοποίηση του διεθνούς εμπορικού δικαίου, με ένα μεγάλο αριθμό επιτυχημένων διεθνών νομοθετημάτων (διάφορα εγχειρήματα της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Εμπορικό Δίκαιο (UNCITRAL) καθώς και η Σύμβαση CISG) και της διεθνούς επίλυσης των διαφορών που μπορεί να ανακύψουν (όπως η Σύμβαση της Νέας Υόρκης για την Αναγνώριση και την Εκτέλεση Διεθνών Διαιτητικών Αποφάσεων, του 1958 και ο πρότυπος νόμος της UNCITRAL για την Διεθνή Εμπορική Διαιτησία του 1985, ο οποίος τροποποιήθηκε το 2006). 1 Πολύ σημαντική είναι η συμβολή της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τη Διεθνή Πώληση Κινητών Πραγμάτων (Σύμβαση της Βιέννης ή Σύμβαση CISG) του 1980 προς την κατεύθυνση αυτή και ιδιαίτερα η εφαρμογή της στη Διεθνή Διαιτησία, καθώς είναι η μέθοδος που επιλέγουν πολλοί επιχειρηματίες για την επίλυση των διαφορών τους, και την απρόσκοπτη συνέχιση της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας. Ο αυξημένος όγκος διεθνών εμπορικών συναλλαγών ως απόρροια της παγκοσμιοποίησης και της περαιτέρω απελευθέρωσης της αγοράς καθιστούν τις αντιδικίες (διαφορές), μεταξύ των συμβαλλομένων μερών σε μια σύμβαση, σύνηθες φαινόμενο στις διεθνείς συναλλαγές. Οι διαφορές αυτές αφορούν κυρίως την ερμηνεία των όρων της σύμβασης που έχουν συνάψει τα συμβαλλόμενα μέρη καθώς και τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους, λόγω νομικών, πολιτιστικών διαφορών κ.α. Κάποια μέρη συμφωνούν να εκτελέσουν μια σύμβαση ακόμη και όταν αυτό αντικειμενικά δεν είναι εφικτό. Συνήθως, κύρια πηγή διαφωνιών μεταξύ των μερών αποτελεί η αποτυχία να αποδοθούν τα χρήματα που οφείλονται σύμφωνα με μια 1 A.Janssen, O.Meyer, CISGMethodology, Sellier Europeanlaw Publishers,2009,σελ

8 σύμβαση. 2 Αυτό μπορεί να οφείλεται σε αδυναμία πληρωμής ή απροθυμία πληρωμής καταλήγοντας στο ένα μέρος να αρνείται να πληρώσει το σύνολο ή ένα μέρος της συμφωνημένης τιμής στη σύμβαση. 3 Η Σύμβαση της Βιέννης θεωρείται πολύ επιτυχημένη στο διεθνές εμπόριο καθώς: α) προσπαθεί να περιορίσει τις νομικές και πολιτιστικές διαφορές ώστε να προωθεί την συνετή συμπεριφορά και επικοινωνία μεταξύ των συμβαλλομένων στο διασυνοριακό εμπόριο β) προωθεί τις αρχές της διαφάνειας και της σύνεσης και γ) παρέχει αμοιβαία επωφελή δικαιώματα και υποχρεώσεις για τα προβλήματα που προκύπτουν στο προληπτικό στάδιο και το στάδιο αποκατάστασης. 4 Καθώς το κόστος ακύρωσης μιας σύμβασης σε μια διεθνή συναλλαγή είναι πολύ υψηλό η Σύμβαση CISG επιβάλλει πολλές υποχρεώσεις ακόμα και στα μέρη που δεν έχουν υπαιτιότητα, ώστε να είναι αποτελεσματική. Τέτοιες υποχρεώσεις είναι η υποχρέωση της μετριοπάθειας σύμφωνα με το άρθρο 77 5 της Σύμβασης CISG αλλά και άλλα σημαντικά δικαιώματα, κατόπιν αθέτησης της σύμβασης, όπως το ενδεχόμενο πρότασης για αποκατάσταση σύμφωνα με το άρθρο 48 6 της Σύμβασης CISG. 7 Καθώς στοχεύει να καλύπτει τις συναλλαγές διεθνούς πώλησης αγαθών, και εφόσον το κείμενό της είναι γραμμένο σε γλώσσα κατάλληλη για τους επιχειρηματίες, η αποτελεσματικότητα των παραπάνω εξαρτάται από την επιτυχή επίλυση των διαφορών. 8 2 Ibid 1. 3 Ibid 1, σελ J. Waincymer, The CISG and International Commercial Arbitration: Promoting a Complimentary Relationship Between Substance and Procedure, Sharing International Commercial Law across National Boundaries, Widly, Simmonds & Hill Publishing, 2008 (p ), σελ Ορ.άρθρο 77:«Το μέρος που επικαλείται την αθέτηση της σύμβασης πρέπει να λάβει όλα το κατά τις περιστάσεις πρόσφορα μέτρα για να περιορίσει τη ζημία, συμπεριλαμβανομένου και του διαφυγόντος κέρδους, που προκύπτει από την αθέτηση. Αν παραλείψει να λάβει τέτοια μέτρα, το μέρος που παρέβη τη σύμβαση μπορεί να απαιτήσει μείωση της αποζημίωσης κατά το ποσό, κατά το οποίο η ζημία θα μπορούσε να έχει περιορισθεί.». 6 Oρ.άρθρο 48 :«1. Με την επιφύλαξη του άρθρου 49, ο πωλητής μπορεί ακόμη και μετά την ημερομηνία παράδοσης να άρει οποιοδήποτε ελάττωμα στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών του με έξοδά του, εφόσον αυτό δεν συνεπάγεται μη ανεκτή καθυστέρηση και δεν προκαλεί στον αγοραστή μη ανεκτές δυσχέρειες ή αβεβαιότητα ως προς την επιστροφή των δαπανών του από τον πωλητή. Εν τούτοις ο αγοραστής διατηρεί το δικαίωμα να απαιτήσει αποζημίωση κατά την παρούσα Σύμβαση. 2. Εφόσον ο πωλητής προσκαλέσει τον αγοραστή να του γνωστοποιήσει αν θα αποδεχθεί την εκπλήρωση και ο αγοραστής δεν ανταποκριθεί στην πρόσκληση μέσα σε εύλογη προθεσμία, ο πωλητής μπορεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του μέσα στην προθεσμία που αναφέρεται στην πρόσκλησή του. Ο αγοραστής δεν μπορεί μέσα σε αυτήν την προθεσμία να ασκήσει έννομα βοηθήματα που δεν συμβιβάζονται με την εκπλήρωση των υποχρεώσεων του πωλητή. 3. Η ειδοποίηση του αγοραστή από τον πωλητή ότι θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του μέσα σε ορισμένη προθεσμία, τεκμαίρεται, ότι περιέχει πρόσκληση προς τον αγοραστή, κατά την έννοια της προηγούμενης παραγράφου, να γνωστοποιήσει την απόφασή του. 4. Η πρόσκληση ή ειδοποίηση από τον πωλητή κατά τις παραγράφους (2) και (3) του παρόντος άρθρου δεν παράγει αποτελέσματα, εκτός αν περιέλθει στον αγοραστή.» 7 Ibid 4, σελ Ibid 4. 8

9 Όπου προκύπτουν τέτοιες διαφορές οι οποίες δεν επιλύονται μέσω διαπραγματεύσεων, επιλύονται με νομικές διαδικασίες. 9 Οι πιο συντηρητικές και παραδοσιακές απόψεις θεωρούν ότι οι νόμοι εφαρμόζονται ορθότερα στα εθνικά δικαστήρια. Αξίζει να σημειωθεί όμως ότι τόσο οι δικαστές σε δημόσιο και εθνικό επίπεδο, όσο και οι διαιτητές σε ιδιωτικό και διεθνές επίπεδο επιτελούν παρόμοιο, αν όχι ίδιο έργο, εφαρμόζοντας το νόμο και αποδίδοντας δικαιοσύνη. Υπάρχουν όμως κάποιες σημαντικές διαφορές μεταξύ τους. Τα εθνικά δικαστήρια είναι όργανα του κράτους, χρηματοδοτούνται από αυτό, όπως επίσης και από τους αντιδίκους και αντιπροσωπεύουν την κρατική εξουσία. Επίσης έχουν καθήκον να διαφυλάττουν την εθνική δημόσια τάξη και τείνουν να υπάγουν τις διαφορές που φέρονται ενώπιόν τους, στο εθνικό τους δίκαιο. Γενικότερα, οι διαδικασίες στα εθνικά δικαστήρια θεωρούνται μη ευέλικτες και άκαμπτες. Τα διαιτητικά δικαστήρια από την άλλη συστήνονται συνήθως ειδικά για κάθε διαφορά και χρηματοδοτούνται εξολοκλήρου από τα αντίδικα μέρη. Η αρμοδιότητά τους προκύπτει από τη θέληση και τη συμφωνία των μερών να επιλύσουν τη διαφορά τους με τη διαιτησία. Πρωταρχικό μέλημα των διαιτητών είναι να επιλύσουν τη διαφορά μεταξύ των μερών, παρά να συμμορφωθούν με οποιαδήποτε εθνική δημόσια τάξη. Εάν όμως επρόκειτο να ληφθεί υπόψη κάποια δημόσια τάξη, αυτή θα είναι μια διεθνής ή διεθνική δημόσια τάξη. Τέλος οι διαιτητικές διαδικασίες είναι αρκετά ευέλικτες και αξίζει να σημειωθεί ότι στις περισσότερες περιπτώσεις μία διαιτητική απόφαση δεν μπορεί να προσβληθεί, επειδή το διαιτητικό δικαστήριο εφάρμοσε το νόμο λάθος, ή εφάρμοσε το λάθος νόμο. 10 Τα ζητήματα που προκύπτουν από την εφαρμογή της Σύμβασης της Βιέννης στη Διαιτησία παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο από την σκοπιά της ταχύτερης επίλυσης των διαφορών σε σύγκριση με τα εθνικά δικαστήρια αλλά και λόγω της ευελιξίας των διατάξεων της Σύμβασης της Βιέννης καθώς και για πολλούς άλλους ακόμη λόγους. Με την παρούσα εργασία η οποία αποτελείται από τρία μέρη, θα επιχειρηθεί μία προσέγγιση του θέματος αυτού, εξετάζοντας στο πρώτο μέρος τα γενικά χαρακτηριστικά και τις βασικές έννοιες της διεθνούς διαιτησίας, στο δεύτερο μέρος τις βασικές διατάξεις που αφορούν τη φύση και το πεδίο εφαρμογής της 9 Ibid 1, σελ Ibid 1, σελ

10 Σύμβαση της Βιέννης και στο τρίτο μέρος τις μεθόδους εφαρμογής της Σύμβασης της Βιέννης στη Διεθνή Διαιτησία και συγκεκριμένα στην ουσία της διαφοράς που φέρεται σε διαιτησία αλλά και στις συμφωνίες περί διαιτησίας, αλλά και τα προβλήματα που συναντούνται στην πράξη από την εφαρμογή αυτή. 10

11 Ι. ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ. Ι.1. Ορισμός. Ένας ορισμός για τη διεθνή διαιτησία αναφέρει ότι η Διεθνής Διαιτησία είναι ένας ειδικά καθιερωμένος μηχανισμός για την τελική και δεσμευτική επίλυση των διαφορών, σχετικά με μια συμβατική ή άλλη σχέση διεθνούς χαρακτήρα, από ανεξάρτητους διαιτητές, με τις διαδικασίες, τις δομές και τους ουσιαστικούς δικαιϊκούς ή εξωδικαιϊκούς κανόνες, να επιλέγονται ευθέως ή εμμέσως από τα μέρη. 11 Επομένως τα βασικά χαρακτηριστικά της διεθνούς διαιτησίας που προκύπτουν και από τον ανωτέρω ορισμό είναι τα εξής: 1) μια εναλλακτική διαδικασία σε σχέση με τη διαδικασία των εθνικών δικαστηρίων, 2) ένας ιδιωτικός μηχανισμός για την επίλυση διαφορών ο οποίος διεξάγεται από αιρετούς κριτές, τους διαιτητές, 3) ο οποίος επιλέγεται και ελέγχεται συνήθως από τα μέρη μέσω μιας σύμβασης μεταξύ των δύο μερών και 4) αποτελεί τελική και δεσμευτική διαδικασία με δικαιοδοτικό αποτέλεσμα για τον καθορισμό των δικαιωμάτων και υποχρεώσεων των μερών, ισοδύναμο με αυτό της κρατικής δικαιοδοσίας. 12 Σύμφωνα με εκτιμήσεις σε περισσότερες από το 80% των διεθνών συμβάσεων, βρίσκεται μια ρήτρα για την διαιτητική επίλυση των διαφορών που ανακύπτουν από αυτές. Αυτό επιβεβαιώνει την τάση ότι η συνομολόγηση της συμφωνίας διαιτησίας ακολουθεί τις συνήθειες του διεθνούς εμπορίου. 13 Ι.2.Εσωτερική και Διεθνής Διαιτησία. Η διαιτησία διακρίνεται σε εσωτερική και διεθνή. 14 Ως Διεθνής διαιτησία έχει επικρατήσει να θεωρείται (κατά το «μικτό κριτήριο») μία διαιτησία που είναι συνάρτηση πολλών παραμέτρων, υποκειμενικών και αντικειμενικών, όπως η επαγγελματική εγκατάσταση των μερών σε διάφορα μέρη, ο τόπος εκπλήρωσης των υποχρεώσεων, ο τόπος που συνδέεται με το αντικείμενο της διαφοράς, ο τόπος 11 A. Janssen, O. Meyer, CISG Methodology, Sellier European law Publishers,2009,σελ A. Janssen, O. Meyer, CISG Methodology, Sellier European law Publishers,2009,σελ.376 και Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006,σελ.2 13 Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006,σελ Ibid 13, σελ

12 διαιτησίας και συμφωνίας των μερών. 15 Διαιρείται σε υποκατηγορίες όπως εμπορική, οικονομική, επενδυτική, ενεργειακή, ναυτική διαιτησία κ.λ.π. 16 Ειδικότερα, η Διεθνής Εμπορική Διαιτησία είναι η μέθοδος δεσμευτικής επίλυσης διαφορών μεταξύ ιδιωτών, λόγω μιας διεθνούς εμπορικής συναλλαγής για παροχή ή ανταλλαγή εμπορευμάτων και υπηρεσιών κ.α. η οποία βασίζεται στη μεταξύ τους συμφωνία, χωρίς να τους επιβάλλεται αν δεν το επιθυμούν. 17 I.3. Η Νομική Φύση της Διαιτησίας. Διατυπώθηκαν διάφορες θεωρίες για τη φύση της διαιτησίας ως θεσμού επίλυσης διαφορών, 18 μεταξύ των οποίων η επικρατέστερη είναι η «δικαιοδοτική» θεωρία, η οποία υποστηρίζει ότι η διαιτησία έχει «συμβατική αφετηρία και δικαιοδοτικό τέλος». Προέρχεται δηλαδή από μια συμφωνία μεταξύ των μερών, η διαιτητική απόφαση όμως περιλαμβάνει μια δικαιοδοτική κρίση. 19 Ι.4. Τα Πλεονεκτήματα της Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας. Η διεθνής εμπορική διαιτησία είναι μία πολύ συνηθισμένη μέθοδος επίλυσης διεθνών εμπορικών διαφορών, διότι παρουσιάζει ιδιαίτερα πλεονεκτήματα όπως: 1) Ταχύτερη και οικονομικότερη επίλυση των διαφορών, συμβάλλοντας και στην αποσυμφόρηση της δικαστικής δικαιοσύνης από τις πολλές υποθέσεις που υπάρχουν. Επειδή οι υποθέσεις εκδικάζονται επί της ουσίας μόνο σε ένα βαθμό και δεν υπάρχει δυνατότητα έφεσης, εκτός εάν τα μέρη συμφωνήσουν το αντίθετο, μεγάλες υποθέσεις εκδικάζονται γρήγορα και εξομαλύνονται οι συμβατικές σχέσεις μεγάλων επιχειρήσεων. 2) Είναι εξ ορισμού ένα ουδέτερο «forum» (δικαστήριο), αποφεύγοντας τα εθνικά δικαστήρια του κράτους εγκατάστασης ή συνήθους διαμονής του ενός ή του άλλου μέρους και ταυτόχρονα οι διαδικαστικοί κανόνες όπως οι προθεσμίες κ.λ.π. είναι ιδιαίτερα προσαρμοσμένοι στις ανάγκες της διαιτητικής δίκης. 3) Τα μέρη έχουν το δικαίωμα της 15 Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006, σελ. 14 και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ.7 16 Ibid 13, σελ Δέσποινα Γ. Αναγνωστοπούλου, Δίκαιο Διεθνών Συναλλαγών-Η Ευρωπαϊκή Διάσταση, Αντ. Σάκκουλας, 2012, σελ Γ. Πετρόχειλος/Α. Παπαευστρατίου/Χ. Ζουμπούλης, Η διαιτητική επίλυση των διεθνών διαφορών, σε: Χ. Παμπούκη, (επιμ.), Δίκαιο διεθνών συναλλαγών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2009/2010, (σ.1240 επ.), σελ Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006 σελ.7-8 και Γ. Πετρόχειλος/Α. Παπαευστρατίου/Χ. Ζουμπούλης, Η διαιτητική επίλυση των διεθνών διαφορών, σε: Χ. Παμπούκη, (επιμ.), Δίκαιο διεθνών συναλλαγών, ΝΒ, 2009/2010, σ.1240 επ., σελ

13 επιλογής από έναν διαιτητή και μπορούν να επιλέξουν τον κατάλληλο για τη επίλυση της διαφοράς. 20 4) Με τη διαιτησία εξασφαλίζεται η εμπιστευτικότητα καθώς οι ακροάσεις δεν είναι δημόσιες ενώ και οι διαιτητικές αποφάσεις κοινοποιούνται μόνο στους συμβαλλόμενους. 5) Γίνεται άμεση αναγνώριση και εκτέλεση της διαιτητικής απόφασης σε 156 κράτη. Επομένως, η διεθνής εμπορική διαιτησία αποτελεί έναν ιδιωτικό μηχανισμό που επιλέγεται και ελέγχεται από τους συμβαλλόμενους και μέσω του οποίου εκδίδονται οριστικές και δεσμευτικές αποφάσεις για τους συμβαλλόμενους που μπορούν να αναγνωριστούν στα περισσότερα κράτη του κόσμου. 21 Ι.5. Είδη Διαδικασιών της Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας. Η Διεθνής εμπορική διαιτησία μπορεί να διεξαχθεί: 1)Από διαιτητές που ορίζονται για συγκεκριμένες υποθέσεις («ad hoc διαιτητικά δικαστήρια»). Δεν διεξάγεται υπό την αιγίδα ενός οργανισμού διαιτησίας. Τα μέρη συμφωνούν το πλαίσιο βάσει του οποίου θα διεξαχθεί η διαιτησία, αλλά μπορούν να επιλέξουν έτοιμους κανόνες διαιτησίας όπως αυτούς που εκπόνησε η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο του Διεθνούς Εμπορίου (UNCITRAL Arbitration Rules- Κανονισμός Διαιτησίας του 1976 όπως αναθεωρήθηκε το 2010). 2)Από διαρκή όργανα διαιτησίας («θεσμική διαιτησία») τα οποία επιλέγονται από τα μέρη, που δε δικάζουν τα ίδια, αλλά επιβλέπουν τη διαιτητική διαδικασία που πρέπει να τηρείται με βάση τους κανόνες διαιτησίας, δηλαδή έναν κανονισμό που ορίζει το κάθε κέντρο διαιτησίας. 22 Ο τόπος διεξαγωγής της διαιτησίας δεν είναι απαραίτητα η νομική έδρα του κέντρου διαιτησίας. Επίσης οι διατάξεις του κανονισμού ισχύουν στο βαθμό που δε συγκρούονται με τους αναγκαστικού δικαίου κανόνες «της lex loci arbitri», των δικονομικών κανόνων για τη διαιτησία, που ισχύουν στην έδρα της διαιτησίας. 23 Τα πιο φημισμένα κέντρα Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας στα οποία διεξάγεται θεσμική διαιτησία είναι: α) Το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο (ΔΔΔ) του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου (International 20 Γ. Πετρόχειλος/Α. Παπαευστρατίου/Χ. Ζουμπούλης, Η διαιτητική επίλυση των διεθνών διαφορών, σε: Χ. Παμπούκη, (επιμ.), Δίκαιο διεθνών συναλλαγών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2009/2010, (σ.1240 επ.), σελ και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ Δ. Αναγνωστοπούλου, Δίκαιο Διεθνών Συναλλαγών-Η Ευρωπαϊκή Διάσταση, Αντ. Σάκκουλας, 2012, σελ και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006, σελ και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ Ibid 18, σελ

14 Chamber of Commerce - ICC) στο Παρίσι, το οποίο διεξάγει τις περισσότερες διαιτησίες σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, β) Το Δικαστήριο Διεθνούς Διαιτησίας του Λονδίνου (The London Court of International Arbitration - LCIA), γ) Το Διεθνές κέντρο για την επίλυση των διαφορών (Ιnternational Center for Dispute Resolution- ICDR) του Αμερικάνικου Οργανισμού Διαιτησίας (Αmerican Arbitration Association -AAA) που είναι και ο μεγαλύτερος οργανισμός διεθνούς διαιτησίας, κ.λ.π. 24 3)ως Μόνιμη Διαιτησία, η οποία οργανώνεται στα Επιμελητήρια και στους Δικηγορικούς Συλλόγους. 25 Ι.6. Το Κανονιστικό Πλαίσιο της Διεθνούς Διαιτησίας. Αυτό περιλαμβάνει: α) Τις Διεθνείς Συμβάσεις με κυριότερες τις παρακάτω:1). Τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης (the New York Convention) για την αναγνώριση και εκτέλεση διαιτητικών αποφάσεων του ). Τη Διαμερικανική Σύμβαση ( the Inter- American Convention on International Commercial Arbitration) του ). Την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τη Διαιτησία (the European Convention on International Commercial Arbitration) του ) Τη Σύμβαση της Ουάσιγκτον του 1965 για τις επενδυτικές διαφορές (the Washigton Convention), β.) Τη Διεθνή Διαιτητική Πρακτική : που περιλαμβάνει διάφορες οδηγίες διεξαγωγής της διαιτησίας, κανόνες δεοντολογίας κ.λ.π, το λεγόμενο «soft law» γ.) Τους εθνικούς νόμους για τη διαιτησία δ.) Τους κανόνες διαιτησίας. ε.) Τη συμφωνία των μερών, της οποίας η νομική φύση στηρίζεται στα πλαίσια της αρχής της αυτονομίας της βούλησης και στο δικαιοδοτικό περιεχόμενο που είναι η δεσμευτικότητα όπως δικαστικές αποφάσεις Τα Διαδικαστικά Στάδια της Διεθνούς Διαιτησίας. Η Διεθνής Διαιτησία είτε με τη μορφή της ad hoc,είτε με τη θεσμική μορφή των κέντρων διαιτησίας, εξελίσσεται σε διάφορα διαδικαστικά στάδια που είναι: α) η κατάρτιση της συμφωνίας των μερών για διαιτησία, β) ο ορισμός του διαδικαστικού, δικονομικού δικαίου της διαιτησίας (lex arbitri), που μπορεί να είναι το διαδικαστικό, εθνικό δίκαιο για τη διαιτησία της έδρας της διαιτησίας (lex loci arbitri) ή κανόνες 24 Ιbid 17, σελ Ibid 13, σελ Γ. Πετρόχειλος/Α. Παπαευστρατίου/Χ. Ζουμπούλης, Η διαιτητική επίλυση των διεθνών διαφορών, σε: Χ. Παμπούκη, (επιμ.), Δίκαιο διεθνών συναλλαγών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2009/2010, (σ.1240 επ.), σελ και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ.7 14

15 διαιτησίας στις θεσμικές ή στις ad hoc διαιτησίες (π.χ. οι κανόνες Uncitral), γ) ο ορισμός του ουσιαστικού δίκαιου που θα εφαρμοστεί στην επίλυση της διαφοράς που φέρεται για διαιτησία, το οποίο θα συμφωνήσουν τα συμβαλλόμενα μέρη. Εάν το δίκαιο της έδρας της διαιτησίας (lex loci arbitri) περιέχει διατάξεις αναγκαστικού δικαίου, το δίκαιο της διαιτησίας (lex arbitri) δεν μπορεί να παρεκκλίνει. 27 Ι.8. Η Δικαιοδοσία του Διαιτητικού Δικαστηρίου - Η αρχή «Competence- Competence». Η δικαιοδοσία του διαιτητικού δικαστηρίου επί της διαφοράς είναι προϋπόθεση της εγκυρότητας κάθε απόφασής του. Πολλές φορές ανακύπτουν ενστάσεις επί της δικαιοδοσίας του διαιτητικού δικαστηρίου λόγω του ότι η διαιτητική συμφωνία δεν είναι έγκυρη, ή ότι η διαφορά δεν μπορούσε να υπαχθεί στη διαιτησία. Το «forum» που μπορεί να επιληφθεί τέτοιων ζητημάτων είναι το ίδιο το διαιτητικό δικαστήριο ενώ τον τελικό λόγο έχουν τα τακτικά δικαστήρια. Η αρχή «Competence-Competence» επομένως αφορά τη δικαιοδοσία των διαιτητών να αποφαίνονται σχετικά με τη δικαιοδοσία τους όταν αυτή αμφισβητείται, όχι μόνο από ενστάσεις σχετικά με τη δικαιοδοσία του διαιτητικού δικαστηρίου αλλά και για λόγους ακύρωσης ή άρνησης εκτέλεσης της διαιτητικής απόφασης. Όταν ασκείται από τα διαιτητικά δικαστήρια αποτελεί έκφραση της θετικής φύσης της, ενώ όταν ασκείται από τα κρατικά δικαστήρια αποτελεί έκφραση της αρνητικής φύσης της, καθώς αυτά πρέπει να παραπέμψουν την υπόθεση στα διαιτητικά δικαστήρια. 28 Ι.9. Η Διαδικασία στο Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο (ΔΔΔ), (ICC Court) του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου του Παρισιού (ICC). Το πιο σημαντικό κέντρο θεσμικής διαιτησίας το ICC έχει οργανώσει το σύστημα διαιτητικής επίλυσης των διεθνών εμπορικών διαφορών στηριζόμενο σε δύο βάσεις: α) «Την κατάρτιση διαδικαστικών κανόνων με σκοπό τη ρύθμιση της διεξαγωγής της διαιτησίας, β) Την κατάρτιση καταλόγου προσωπικοτήτων από το διεθνή νομικό 27 Στ.Ν. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006, σελ και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ Γ. Πετρόχειλος/Α. Παπαευστρατίου/Χ. Ζουμπούλης, Η διαιτητική επίλυση των διεθνών διαφορών, σε: Χ. Παμπούκη, (επιμ.), Δίκαιο διεθνών συναλλαγών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2009/2010, (σ.1240 επ.),σελ

16 κόσμο, από τον οποίο επιλέγονται οι διαιτητές». 29 Το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο (ICC Court) του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου που στηρίζεται στο έργο του από Γραμματεία έχει τις εξής αρμοδιότητες: «α) αποφασίζει ποιες υποθέσεις θα υποβάλλονται σε διαιτησία, β) ορίζει το συγκεκριμένο Διαιτητικό Δικαστήριο (Arbitral Tribunal), όπου επιλύονται οι διαφορές των συμβαλλομένων μερών, ή επιβεβαιώνει το διορισμό τους από τους συμβαλλόμενους, γ) επιβλέπει τη σωστή εφαρμογή των κανονισμών διαιτησίας, δ) ορίζει τα έξοδα και τις αμοιβές που καταβάλλουν οι συμβαλλόμενοι, ε) μελετά το σχέδιο απόφασης των διαιτητών πριν να εκδοθεί.» Πρέπει να σημειωθεί ότι το ίδιο το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο (ΙCC Court) του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου δεν επιλύει το ίδιο τις διαφορές. 30 Η διαδικασία ξεκινά με μια αίτηση του διαδίκου που προσφεύγει στη διαιτησία του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου, όπου αναφέρει ότι υπάρχει συμφωνία για διαιτησία και υπαγωγή της στο ΔΔΔ, περιγράφει εν συντομία τη διαφορά, καθορίζει το αίτημά του και δίνει το όνομα του διαιτητή που διόρισε, αν έχουν συμφωνηθεί τρεις διαιτητές. Εν συνεχεία η Γραμματεία στέλνει αντίγραφο της επιστολής στον αντίδικο και του ζητάει να διορίσει και αυτός το διαιτητή του και να διατυπώσει τυχόν ανταπαιτήσεις του. Ο Πρόεδρος του Διαιτητικού Δικαστηρίου ορίζεται από το ΔΔΔ. Ιδιαίτερα σημαντική είναι η σύνταξη εγγράφου («Terms of reference»), όπου καθορίζονται τα καθήκοντα των διαιτητών σε κάθε συγκεκριμένη διαιτησία καθορίζοντας και τις τεχνικές λεπτομέρειες διεξαγωγής της διαιτησίας και καταγράφοντας τις απαιτήσεις και ανταπαιτήσεις των μερών σαν μια προδικαστική απόφαση. 31 Ι.10. O Πρότυπος νόμος UNCITRAL του 1985, για τη Διεθνή Εμπορική Διαιτησία και ο Ελληνικός νόμος 2735/1999. Αξίζει να αναφερθεί επίσης ότι η Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για το δίκαιο του διεθνούς εμπορίου (UNCITRAL) παρουσίασε σημαντικό έργο για να υπάρχει ασφάλεια του δικαίου των διεθνών συναλλαγών όπως η σύνταξη πρότυπων νόμων που αναφέρονται σε συγκεκριμένους νομικούς θεσμούς οι οποίοι δεν αποτελούν συμβάσεις αλλά προτείνονται στις κυβερνήσεις για υιοθέτηση είτε ως έχουν, είτε με τροποποιήσεις. Ο πρότυπος νόμος που εκπόνησε η UNCITRAL το 1985 (με τις τροποποιήσεις του 2006) για τη διεθνή εμπορική διαιτησία αντιπροσωπεύει μία 29 Ibid 17, σελ Ibid 17, σελ Ibid 17, σελ

17 πραγματική κωδικοποίηση εθίμων και πρακτικών σε θέματα διεθνούς εμπορικής διαιτησίας και ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. 32 Θεωρείται ότι έχει πολλά κοινά γνωρίσματα με τον Κανονισμό Διαιτησίας της UNCITRAL (του 1976 όπως αναθεωρήθηκε το 2010). 33 Η Ελλάδα υιοθέτησε με το ν. 2735/1999 τον πρότυπο νόμο με κάποιες βελτιώσεις που προέκυψαν από την μέχρι τότε ελληνική νομοθεσία και νομολογία των δικαστηρίων της. Με την ψήφιση του ν.2735/1999 ακολουθήθηκε το δυαδικό σύστημα σύμφωνα με το οποίο η εσωτερική και η διεθνής διαιτησία διέπονται από διαφορετικά νομοθετικά καθεστώτα. 34 Ι.11. Οι Προϋποθέσεις της συμφωνίας περί διαιτησίας στη Διεθνή Διαιτησία. (Arbitrability) Γενικός αποδεκτός κανόνας για μια έγκυρη συμφωνία περί διαιτησίας είναι τα άτομα που την καταρτίζουν να έχουν την ικανότητα προς δικαιοπραξία σύμφωνα με το δίκαιο που διέπει τις προσωπικές τους σχέσεις. 35 Επιπλέον θα πρέπει να πληρούνται οι όροι της αντικειμενικής και υποκειμενικής διαιτητευσιμότητας. Κατά την αντικειμενική διαιτητευσιμότητα η ιδιότητα μιας διαφοράς την καθιστά αντικείμενο διαιτητικής δίκης. 36 Το είδος των διαφορών που μπορούν να επιλυθούν με διαιτησία εξαρτάται από τις διαφορετικές έννομες τάξεις, με βάση δηλαδή τα κριτήρια που θεσπίζει η εκάστοτε «lex fori», της συγκεκριμένης δικαιοδοσίας, καθώς οι διαφορές που υπάγονται σε διαιτησία εξαιρούνται από την εξουσία των τακτικών δικαστηρίων της. 37 Κάθε κράτος ανάλογα με τις κοινωνικές οικονομικές και πολιτικές αντιλήψεις που επικρατούν και τη σημασία που δίνει στο θεσμό της διαιτησίας, ορίζει ποιες διαφορές μπορούν να επιλυθούν με διαιτησία. 38 Κατά την υποκειμενική διαιτητευσιμότητα για να υποβληθεί 32 Δ. Αναγνωστοπούλου, Δίκαιο Διεθνών Συναλλαγών-Η Ευρωπαϊκή Διάσταση, Αντ. Σάκκουλας, 2012, σελ και Α. Φουστούκος, Διαιτησία (Μελέτες, Άρθρα, Παρεμβάσεις), Αντ.Σάκκουλας,2000,σελ και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ Α. Φουστούκος, Διαιτησία (Μελέτες, Άρθρα, Παρεμβάσεις), Αντ.Σάκκουλας,2000,σελ., Α. Φουστούκος, Διαιτησία (Μελέτες, Άρθρα, Παρεμβάσεις), Αντ.Σάκκουλας,2000,σελ., 80 και Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006,σελ και Δ. Αναγνωστοπούλου, Δίκαιο Διεθνών Συναλλαγών-Η Ευρωπαϊκή Διάσταση, Αντ. Σάκκουλας, 2012, σελ Ibid 18, σελ Ibid 18,σελ Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006,σελ και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ Ibid 18, σελ

18 μία διαφορά στη διαιτησία λαμβάνονται υπόψη περιορισμοί από το εκάστοτε δίκαιο για διάφορα προστατευόμενα πρόσωπα (π.χ. καταναλωτές, ΝΠΔΔ). 39 Ι.12. Η Διαιτητική Απόφαση. (Arbitral Award) Ανεξάρτητα αν αφορά το σύνολο της διαφοράς ή ένα μέρος αυτής, εκδίδεται με το πέρας της διαιτητικής διαδικασίας. 40 Σύμφωνα με μια άποψη η διεθνής διαιτητική απόφαση δεν είναι ενσωματωμένη σε καμία έννομη τάξη και αντλεί το δικαιοδοτικό της χαρακτήρα από την ιδιωτική πρωτοβουλία των μερών σύμφωνα με την αρχή της αυτονομίας των συμβάσεων, ενώ κατά τη Σύμβαση της Νέας Υόρκης η ορθότερη άποψη είναι ότι «είναι ενσωματωμένη στην έννομη τάξη της έδρας της διαιτησίας». 41 Βασική διάκριση της διαιτητικής απόφασης είναι σε οριστική και μη οριστική. Οριστική είναι μια απόφαση που περατώνει τη διαιτητική διαδικασία, ενώ η μη οριστική δεν περατώνει τη διαδικασία. Μόνο όμως η οριστική απόφαση αναπτύσσει τις κύριες έννομες συνέπειες του δεδικασμένου και της εκτελεστότητας και επομένως μπορεί να γίνει αντικείμενο αίτησης ακύρωσης. 42 Δεν προβλέπεται κατ αρχήν δεύτερος βαθμός κρίσης εκτός αν έχει προβλεφθεί ειδικά στη συμφωνία, αλλά υπάρχει η αγωγή ακυρώσεως για νομικά ελαττώματα της διαδικασίας π.χ. εάν παραβιάστηκε το δικαίωμα της ακρόασης ή υπήρξε κάποια παρατυπία στη συγκρότηση του διαιτητικού δικαστηρίου κ.α. Η απόφαση είναι δεσμευτική για τα δύο μέρη και ειδικά για τον ηττημένο που αν δεν την αποδεχτεί αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της κακής φήμης και της απομόνωσης στις διεθνείς αγορές. Η εκτελεστότητα της απόφασης του διαιτητικού δικαστηρίου διασφαλίζεται από τη Σύμβασης της Νέας Υόρκης του 1958 και βάσει του εκάστοτε κρατικού μηχανισμού Ibid 18,σελ Ιbid 13, σελ Ibid 18, σελ Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006,σελ.128 και Γ. Πετρόχειλος/Α. Παπαευστρατίου/Χ. Ζουμπούλης,Η διαιτητική επίλυση των διεθνών διαφορών, σε: Χ. Παμπούκη, (επιμ.), Δίκαιο διεθνών συναλλαγών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2009/2010, (σ.1240 επ.),σελ Στ. Κουσούλης, Δίκαιο της Διαιτησίας, Αντ. Σάκκουλας, 2006,σελ.137,148 και Γ. Πετρόχειλος/Α. Παπαευστρατίου/Χ. Ζουμπούλης,Η διαιτητική επίλυση των διεθνών διαφορών, σε: Χ. Παμπούκη, (επιμ.), Δίκαιο διεθνών συναλλαγών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2009/2010, (σ.1240 επ.),σελ

19 Ι.13.Αναγνώριση και κήρυξη εκτελεστών των αλλοδαπών Διαιτητικών Αποφάσεων. Οι αποφάσεις των Κέντρων διαιτησίας και των ad hoc Διαιτητικών Δικαστηρίων αναγνωρίζονται και εκτελούνται ρητά από τη Διεθνή Σύμβαση της Νέας Υόρκης του 1958, για την αναγνώριση και την εκτέλεση των αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων, που κυρώθηκε από 156 κράτη έως σήμερα. 44 Οι θετικές και αρνητικές προϋποθέσεις για την αναγνώριση και εκτελεστότητα μιας διαιτητικής απόφασης περιγράφονται στα άρθρα 4(VI) και 5(V) αντίστοιχα, της Σύμβασης της Νέας Υόρκης του και N.Blackaby, C.Partasides, A.Redfern, J.Martin, H.Hunter, 1.An Overview of International Arbitration, International Arbitration, Oxford Univeristy Press, (pp.1-83), 2009, σελ Δ. Αναγνωστοπούλου, Δίκαιο Διεθνών Συναλλαγών-Η Ευρωπαϊκή Διάσταση, Αντ. Σάκκουλας, 2012, σελ και Γ. Πετρόχειλος/Α. Παπαευστρατίου/Χ. Ζουμπούλης,Η διαιτητική επίλυση των διεθνών διαφορών, σε: Χ. Παμπούκη, (επιμ.), Δίκαιο διεθνών συναλλαγών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2009/2010,(σ.1240 επ.),σελ

20 ΙI. Η ΣΥΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΕΘΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΠΩΛΗΣΗ ΚΙΝΗΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ του 1980 ( UN CONVENTION FOR THE INTERNATIONAL SALE OF GOODS -CISG). ΙΙ.1.Ιστορική Αναδρομή. Οι προσπάθειες δημιουργίας ενός διεθνούς ομοιόμορφου δικαίου των πωλήσεων λόγω της αύξησης των διασυνοριακών συναλλαγών και της προώθησης του διεθνούς εμπορίου κατά την περίοδο της έντονης βιομηχανοποίησης, ξεκίνησαν το έτος 1920 από τον Ernst Rabel, Αυστριακό ακαδημαϊκό, ο οποίος δημοσίευσε το συγκριτικό του έργο για το δίκαιο της πώλησης, με τίτλο «Das Recht des Warenkaufs» (Το δίκαιο της πώλησης), προετοιμάζοντας έτσι τη διαδικασία για την παγκόσμια ενοποίηση του διεθνούς δικαίου των πωλήσεων. Συνεχίστηκαν το 1930 από την επιτροπή για την ενοποίηση του Ιδιωτικού Δικαίου «UNIDROIT» («Institut International pour l Unification du Druit Prive» «International Institute for the Unification of Private Law») η οποία επιχείρησε την εκπόνηση ενός διεθνούς νομοθετικού κειμένου για την πώληση κινητών πραγμάτων, 46 όπου τελικά δημιουργήθηκαν οι δύο συμβάσεις της Χάγης του 1964: α) η σύμβαση του ομοιόμορφου δικαίου για τις διεθνείς πωλήσεις (Uniform Law for International Sales, ULIS) και β) η σύμβαση του ομοιόμορφου δικαίου για τη σύναψη των διεθνών πωλήσεων (Uniform Law on the Formation of Contracts for the International Sale of Goods, ULF). 47 Για την εφαρμογή των συμβάσεων αυτών, οι οποίες τέθηκαν σε ισχύ το 1972 απαιτούνταν είτε 1) η μετακίνηση των πωληθέντων αγαθών σε ένα άλλο κράτος κατά τη σύναψη ή την εκτέλεση της σύμβασης, είτε 2) η σύναψη ή εκτέλεση της σύμβασης να συνέβαιναν σε διαφορετικές χώρες (άρθρο 1 ULIS). Επιπλέον δεν ήταν άμεσα εφαρμοστέες συμβάσεις καθώς αποτελούσαν παράρτημα σε διεθνή σύμβαση, επομένως έπρεπε να ενσωματωθούν στην εσωτερική νομοθεσία των κρατών. Τελικά κυρώθηκαν μόνο από 46 P.Huber, A.Mullis, A new Text book for students and practitioners, Sellier European Law Publisherw,2007,σελ.2 και Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2010, σελ P.Huber, A.Mullis, A new Text book for students and practitioners, Sellier European Law Publisherw,2007,σελ.3 και Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2010, σελ.12 20

21 εννέα κράτη και δεν θεωρήθηκαν τόσο επιτυχημένες. 48 Έπειτα ήρθε στο προσκήνιο το εγχείρημα της νεοϊδρυθείσας (το 1966) Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για το Διεθνές Εμπορικό Δίκαιο δημιουργώντας μια ομάδα εργασίας η οποία πρότεινε ένα σχέδιο σύμβασης ( The New York Draft ) το ΙΙ.2. Ο Στόχος και το Περιεχόμενο της Σύμβασης CISG. Ο στόχος της ενοποίησης του δικαίου στον τομέα των διεθνών πωλήσεων, ο οποίος θα επέφερε την επιθυμητή ασφάλεια του δικαίου και την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου, φαίνεται να εκπληρώθηκε τελικά από τη νέα «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τη διεθνή πώληση κινητών πραγμάτων», άλλως «Σύμβαση της Βιέννης του 1980», ή «Σύμβαση CISG». 50 Θεωρείται το πιο επιτυχημένο νομοθέτημα ουσιαστικού δικαίου, για τις συμβάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς έχει υιοθετηθεί από ένα μεγάλο αριθμό κρατών, συμπεριλαμβανομένων αναπτυσσόμενων, αλλά και ηγετικών βιομηχανικών κρατών, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Κίνα και οι Η.Π.Α, με αποτέλεσμα η Σύμβαση CISG να εφαρμόζεται τελικά σε ποσοστό 70-80% των περιπτώσεων του παγκόσμιου εμπορίου αγαθών. 51 Η Σύμβαση της Βιέννης ρυθμίζει τις διεθνείς πωλήσεις κινητών πραγμάτων (με μερικές εξαιρέσεις όπως οι καταναλωτικές πωλήσεις, βλ. άρθρο 2 της Σύμβασης). Ψηφίστηκε στη Βιέννη την 11/4/1980 κατόπιν διεθνούς συνδιάσκεψης στην οποία συμμετείχαν 62 χώρες. Τέθηκε παγκοσμίως σε ισχύ την , μόλις συμπληρώθηκε ο αριθμός 10 χωρών που έπρεπε να την επικυρώσουν κατά το άρθρο 99, προκειμένου να αναπτύξει «διεθνή ενέργεια» 52 και σήμερα έχει πλέον κυρωθεί από ογδόντα τέσσερα (84) κράτη. Στην Ελλάδα κυρώθηκε με το νόμο 2532/1997 (ΦΕΚ Α 227/ ) ορίζοντας 48 Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2010, σελ Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών, Νομική Βιβλιοθήκη, 2010, σελ.14 και P.Huber, A.Mullis, A new Text book for students and practitioners, Sellier European Law Publisherw,2007,σελ P.Huber,A.Mullis, A new Text book for students and practitioners, Sellier European Law Publishers,2007,σελ.1 και Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών,εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2010,σελ9, S.Kröll,L. Mistelis, P. Pereles Viscasillas, UN Convention on Contracts for the International Sale of Goods (CISG), C.H. Bedc Hant- Nomos,2011 σελ Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών,εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2010, σελ.14 και Dr.N.Schmidt-Ahrendts, CISG and arbitration, Belgrade Law Review, Year LIX,2011, no. 3 (pp ), σελ.212 και Π.Κορνηλάκης, Πουλιάδης Αθ., Βαλτούδης Αθ., Η Σύμβαση της Βιέννης για τις Διεθνείς Πωλήσεις Κινητών, Εταιρία Νομικών Βορείου Ελλάδος, Σάκκουλας, 2001, σελ.8 και Γ. Νικολαϊδης, Η Διεθνής Πώληση Κινητών κατά τη Σύμβαση της Βιέννης, Αντ. Σάκκουλας, 2000, σελ

22 έναρξη ισχύος της την 1/2/ Η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1980 για τις συμβάσεις στις διεθνείς πωλήσεις κινητών πραγμάτων θεωρείται γενικά επιτυχημένη. Έχει χαρακτηριστεί επιπροσθέτως και ως το μεγαλύτερο νομοθετικό επίτευγμα στην προσπάθεια εναρμόνισης του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. Η επιτυχία αυτή είναι εμφανής σε πολλούς τομείς όπως, στον αριθμό των συμβαλλόμενων κρατών, που είναι σήμερα ογδόντα τέσσερα (84), στο ποσοστό του παγκόσμιου εμπορίου στο οποίο εφαρμόζεται, καθώς διέπει τα 2/3 του παγκόσμιου εμπορίου ή και περισσότερο, αλλά κυρίως λόγω του ότι εφαρμόζεται όλο και περισσότερο από δικαστήρια εθνικά και διαιτητικά. 54 Όσον αφορά τη φύση της, πρόκειται για «άμεσα εκτελεστή» («self executing») διεθνή σύμβαση, η οποία δεν περιέχει κανόνες σύγκρουσης του Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου (ΙΔΔ), αλλά ουσιαστικούς κανόνες, οι οποίοι υπερισχύουν των εκάστοτε εθνικών διατάξεων για ζητήματα που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της, από κράτη που έχουν κυρώσει τη Σύμβαση, ενώ τα ζητήματα εκτός του πεδίου εφαρμογής της θα διέπονται από τις διατάξεις του εκάστοτε εθνικού δικαίου, στο οποίο παραπέμπουν οι κανόνες του ΙΔΔ του forum. 55 Η Σύμβαση καλύπτει τρεις τομείς: την κατάρτιση της σύμβασης, τις υποχρεώσεις του πωλητή συμπεριλαμβανομένων των ενδεχόμενων αξιώσεών του και τις υποχρεώσεις του αγοραστή συμπεριλαμβανομένων των ενδεχόμενων αξιώσεών του. Γι αυτό το λόγο θεωρείται ότι αποτελεί «ουσιαστικό δίκαιο των πωλήσεων», αλλά παράλληλα ρυθμίζει και ορισμένα ζητήματα του γενικού δικαίου των συμβάσεων, όσα εμπίπτουν εντός του πλαισίου της Ιbid 48, σελ.1, F. Ferrari,The CISG and its impact on national legal systems, Sellier European law Publishers,2008,σελ Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2010,σελ.8-9 και S.Kröll,L. Mistelis, P. Pereles Viscasillas, UN Convention on Contracts for the International Sale of Goods (CISG), C.H. Bedc Hant- Nomos,2011,σελ.6 και Π. Κορνηλάκης, Πουλιάδης Αθ., Βαλτούδης Αθ., Η Σύμβαση της Βιέννης για τις Διεθνείς Πωλήσεις Κινητών, Εταιρία Νομικών Βορείου Ελλάδος, Σάκκουλας, 2001, σελ και Γ. Νικολαϊδης, Η Διεθνής Πώληση Κινητών κατά τη Σύμβαση της Βιέννης, Αντ. Σάκκουλας, 2000, σελ P.Huber,A.Mullis, A new Text book for students and practitioners, Sellier European Law Publishers,2007,σελ

23 ΙΙ. 3. Η Σημασία και η Επιρροή της Σύμβασης CISG στο χώρο του Δικαίου. Η παγκόσμια διάδοση και επιτυχία της Σύμβασης της Βιέννης που την κάνει τόσο σημαντική εμφαίνεται όχι μόνο στο μεγάλο αριθμό των κρατών από τα οποία έχει γίνει αποδεκτή και έχει επικυρωθεί αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως στη διευρυμένη ενοποίηση αρκετών κλάδων του ουσιαστικού δικαίου στις διεθνείς πωλήσεις συμβάλλοντας: 1) «στην ομοιόμορφη αντίληψη των προβλημάτων και των κινδύνων από επιχειρηματίες και νομικούς, δικαστές και διαιτητές από διαφορετικές χώρες, με ταχύτητα, ασφάλεια, λιγότερα έξοδα, κοινή γλώσσα στις διαπραγματεύσεις και 2) στην πρόβλεψη του αποτελέσματος μιας διαμάχης ενώπιον κρατικών δικαστηρίων ή διαιτητικών οργάνων, μέσω του ομοιόμορφου εφαρμοστέου δικαίου, από τα συμβαλλόμενα μέρη και τους νομικούς τους παραστάτες». Μέσω του ομοιόμορφου απλού και ευνόητου συστήματός της μετριάζει την προσφυγή σε κανόνες Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου, την «άγρα δικαστηρίου» (ή «forum shopping»), και δημιουργεί κατάλληλο δίκαιο για τις διεθνείς συμβάσεις πώλησης. Δεδομένων όλων των παραπάνω παραγόντων η Σύμβαση έχει κριθεί πολύ επιτυχημένη πραγματοποιώντας τη μεγαλύτερη ενοποίηση στον τομέα του ιδιωτικού δικαίου. 57 H μεγάλη επιρροή της Σύμβασης της Βιέννης, εντοπίζεται επίσης σε μεταρρυθμίσεις δικαίου, σε διεθνές, περιφερειακό αλλά και εθνικό επίπεδο, λόγω του γενικού χαρακτήρα των κανόνων της Σύμβασης. 58 Σε εθνικό επίπεδο θεωρήθηκε ότι επηρέασε την τροποποίηση πολλών εσωτερικών δικαίων. 59 Η αξία των θεμελιωδών ουσιαστικών κανόνων και αρχών της εκτιμάται ιδιαιτέρως από τα κρατικά και διαιτητικά δικαστήρια παγκοσμίως. Η Σύμβαση της Βιέννης έχει επίσης βοηθήσει στην ανάπτυξη εσωτερικών θεσμών υπό την αιγίδα της, όπως η επιρροή της αρχής της καλής πίστης η οποία είναι εμφανής στην εσωτερική νομολογία πολλών κρατών κυρίως εθιμικού δικαίου. 60 Σε 57 [«Forum shopping» ονομάζεται η εγκαθίδρυση διεθνούς δικαιοδοσίας μιας χώρας λόγω μιας καταστρατηγικής ενέργειας, στο πεδίο του Διεθνούς Δικονομικού Δικαίου] Ορ.Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2010,σελ Ibid 51, σελ.8 59 A.Janssen, O.Meyer, CISG Methodology, Sellier European law Publishers, 2009, σελ.1 60 [Πολλάκις έχουν χρησιμοποιηθεί τα πλεονεκτήματα των κανόνων και των αρχών της Σύμβασης CISG, για να επιβεβαιωθούν γενικές αρχές ενός εθνικού δικαιϊκού συστήματος ή μια τάση στην ερμηνεία μιας εθνικής νομολογίας ή ως εργαλείο ερμηνείας και συμπλήρωσης των διάφορων εθνικών συμβάσεων όλων των ειδών, όχι μόνο των εμπορικών. Επομένως έχει βοηθήσει αρκετά στην ανάπτυξη των εσωτερικών έννομων συστημάτων.] S.Kröll,L. Mistelis, P. Pereles Viscasillas, UN Convention on Contracts for the International Sale of Goods (CISG), C.H. Bedc Hant- Nomos,2011, σελ.12 23

24 περιφερειακό επίπεδο μπορούμε να αναφέρουμε τις Αρχές του Ευρωπαϊκού Δικαίου των συμβάσεων( PECL) οι οποίες σχεδιάστηκαν για τον σκοπό της δημιουργίας ενός Ευρωπαϊκού Δικονομικού δικαίου στις συμβατικές ενοχές ενώ σε διεθνές επίπεδο η Σύμβαση αποτέλεσε έμπνευση για άλλα διεθνή εγχειρήματα της UNCITRAL και της UNIDROIT και ιδιαιτέρως επηρέασε ένα από τα σημαντικότερα soft-law εγχειρίδια στον τομέα των διεθνών εμπορικών συμβάσεων, τις Αρχές της UNIDROIT για τις Διεθνείς Εμπορικές Συμβάσεις (PICC). 61 Όπως έχει επίσης παρατηρηθεί, οι μεταρρυθμίσεις του δικαίου σε περιφερειακό και εθνικό επίπεδο δεν αφορούσαν μόνο στις συμβάσεις πώλησης, αλλά και πέραν του πεδίου εφαρμογής της. Τέλος η Σύμβαση έχει επηρεάσει διεθνείς πρότυπες συμβατικές ρήτρες διαφορετικών διεθνών οργανισμών, οι οποίες ορίζουν τη Σύμβαση CISG, ως εφαρμοστέο δίκαιο της σύμβασης. 62 ΙΙ.4. Τα Πλεονεκτήματα της Σύμβασης CISG. Τα κυριότερα πλεονεκτήματά της είναι ότι: α) προσφέρει στις διεθνείς συναλλαγές ένα ενιαίο σύνολο ουσιαστικών κανόνων, εξειδικευμένα σχεδιασμένων για τέτοιες συναλλαγές, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητές τους και αποφεύγοντας τις δυσκολίες μέσω της προσέγγισης των κανόνων σύγκρουσης στον καθορισμό του εφαρμοστέου δικαίου, β) προσπαθεί να εξισορροπήσει τις υποχρεώσεις πωλητή και αγοραστή ενώ τα μέρη έχουν το δικαίωμα σύμφωνα με το άρθρο 6 να κατανείμουν διαφορετικά το ρίσκο, εάν θέλουν να ευνοήσουν τον αγοραστή ή τον πωλητή, γ) ο ίδιος τύπος συμβολαίου χρησιμοποιείται σε συναλλαγές με μέρη από διαφορετικές δικαιοδοσίες, επομένως δεν εξαρτάται μια τέτοια σύμβαση από τη διαπραγματευτική δύναμη των μερών και άρα οι συμβάσεις κείμενες στη Σύμβαση CISG δεν είναι επιδεκτικές αλλαγών, δ) μακροπρόθεσμα μειώνει τα έξοδα της συναλλαγής και τέλος, ε) εφόσον πλέον αποτελεί μέρος του εσωτερικού δικαίου, οι δικαστές πρέπει να είναι εξοικειωμένοι με τις αρχές της. 63 II. 5. Η Δομή της Σύμβασης CISG. Η Δομή της Σύμβασης της Βιέννης αποτελείται από τέσσερα μέρη: Στο πρώτο μέρος (άρθρα 1-13), περιλαμβάνονται γενικές διατάξεις. Ειδικότερα τα άρθρα 1 έως 5 που 61 Ibid 51, σελ Ibid 51, σελ Ibid 51, σελ.16 24

25 αφορούν το πεδίο εφαρμογής της Σύμβασης, ορίζουν την έννοια της πώλησης και περιλαμβάνουν τις πωλήσεις που εξαιρούνται. Τα άρθρα 6 έως 9 ορίζουν την ιεραρχία των πηγών (π.χ. σύμβαση των μερών, εθιμικοί κανόνες και κανόνες της Σύμβασης της Βιέννης). Το άρθρο 7 παρέχει οδηγίες για την ερμηνεία της Σύμβασης, αλλά και μέθοδο για την κάλυψη των κενών. Το άρθρο 8 προβλέπει ένα γενικό κανόνα για την ερμηνεία της σύμβασης και τη συμπεριφορά των μερών. Το άρθρο 11 περιλαμβάνει τις προϋποθέσεις του τύπου εισάγοντας ουσιαστικά την αρχή του «ατύπου». Το δεύτερο μέρος (άρθρα 14-24), περιέχει διατάξεις για την κατάρτιση της σύμβασης της πώλησης που σχετίζονται με την προσφορά την αποδοχή και την υπαναχώρηση. Το τρίτο μέρος (άρθρα 25-88) αναφέρεται στην εκτέλεση των όρων της Σύμβασης και περιλαμβάνει ουσιαστικές ρυθμίσεις όπως: δικαιώματα, υποχρεώσεις καθώς και αξιώσεις των μερών σε περίπτωση αθέτησης της πώλησης. Το τέταρτο μέρος (άρθρα ), περιέχει κανόνες δημοσίου διεθνούς δικαίου, που αφορούν τα συμβαλλόμενα στη Σύμβαση κράτη, όπως κανόνες για την επικύρωση και θέση σε ισχύ της Σύμβασης, αλλά και επιφυλάξεις. 64 Ειδικότερα, το άρθρο προβλέπει ότι η Σύμβαση δεν υπερισχύει έναντι καμιάς διεθνούς συμφωνίας η οποία έχει ήδη, ή θα, τεθεί σε ισχύ και η οποία περιλαμβάνει διατάξεις σχετικά με τα ζητήματα που καλύπτονται από την Σύμβαση. Το άρθρο προβλέπει ότι ένα συμβαλλόμενο κράτος μπορεί να διατυπώσει επιφυλάξεις ως προς το ότι δεν θα δεσμεύεται από το δεύτερο μέρος (τους κανόνες σχεδιασμού στα άρθρα 14-24) ή από το τρίτο μέρος (τους κανόνες για την πώληση στα άρθρα 25-88). Το άρθρο επιτρέπει στα συμβαλλόμενα κράτη να διακηρύξουν ότι δεν θα 64 P.Huber,A.Mullis, A new Text book for students and practitioners, Sellier European Law Publishers,2007σελ.4-5 και S.Kröll, L. Mistelis, P. Pereles Viscasillas, UN Convention on Contracts for the International Sale of Goods (CISG), C.H. Bedc Hant- Nomos,2011,σελ.6-7 και Π. Κορνηλάκης, Ειδικό Ενοχικό Δίκαιο, Αντ. Σάκκουλας,2002,σελ και Δ. Φλάμπουρας, Το Δίκαιο της Διεθνούς πώλησης κινητών, εκδόσεις Νομική Βιβλιοθήκη, 2010,σελ. 9 και Κορνηλάκης Π., Πουλιάδης Αθ., Βαλτούδης Αθ., Η Σύμβαση της Βιέννης για τις Διεθνείς Πωλήσεις Κινητών, Εταιρία Νομικών Βορείου Ελλάδος, Σάκκουλας, 2001, σελ Άρθρο 90 «Η παρούσα Σύμβαση δεν υπερισχύει έναντι διεθνών συμφωνιών που έχουν ήδη συναφθεί ή θα συναφθούν στο μέλλον και που περιλαμβάνουν διατάξεις σχετικές με θέματα διεπόμενα από την παρούσα Σύμβαση, αν οι συμβαλλόμενοι έχουν την εγκατάστασή τους σε Κράτη - Μέρη των εν λόγω συμφωνιών.» 66 Άρθρο 92 «1. Κάθε Συμβαλλόμενο Κράτος μπορεί να δηλώσει κατά το χρόνο της υπογραφής, κύρωσης, αποδοχής, έγκρισης ή προσχώρησης ότι δεν θα δεσμεύεται απά το Μέρος II της παρούσας Σύμβασης ή ότι δεν θα δεσμεύεται από το Μέρος III της παρούσας Σύμβασης. 2. Συμβαλλόμενο Κράτος που προβαίνει σε δήλωση κατά την προηγούμενη παράγραφο για το Μέρος ΙΙ ή για το Μέρος ΙΙΙ της παρούσας Σύμβασης δεν θα θεωρείται Συμβαλλόμενο Κράτος κατά την έννοια της παραγράφου (1) του άρθρου 1 της παρούσας Σύμβασης ως προς τα θέματα που διέπονται από το Μέρος για το οποίο ισχύει η δήλωση.» 67 Άρθρο 95 «Κάθε Κράτος μπορεί να δηλώσει κατά το χρόνο κατάθεσης του εγγράφου κύρωσης, αποδοχής, έγκρισης ή προσχώρησης ότι δεν δεσμεύεται από την υποπαράγραφο (1) (β) του άρθρου 1 της παρούσας Σύμβασης.» 25