Κυριακή Η Ματθαίου. Ὑλική καί πνευματική τροφή. (Ματθ. ιδ, 14-22)

Transcript

1 Κυριακή Η Ματθαίου 273 Κυριακή Η Ματθαίου Ὑλική καί πνευματική τροφή Σήμερα, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει ἕνα μεγάλο καί καταπληκτικό θαῦμα, δηλαδή τόν πολλαπλασιασμό τῶν πέν τε ἄρτων. Ὁ Χριστός, μέ πέν τε ψωμιά καί δυό ψάρια, χόρτασε πέν τε χιλιάδες ἀνθρώπους, χωρίς νά ὑπολογίζων ται στόν ἀριθμό αὐτό οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά, πού σημαίνει ὅτι ἦταν πολύ μεγαλύτερος ὁ ἀριθμός. Ταυτόχρονα εἶχαν καί περίσσευμα δώδεκα κοφίνια. Δυό σημεῖα θά ἤθελα νά τονίσω, σχολιάζον τας αὐτό τό θαυματουργικό γεγονός. Τό πρῶτο εἶναι ὅτι ὁ Χριστός ἐνδιαφέρεται καί γιά τά λεγόμενα ὑλικά καί σωματικά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων καί ὄχι μόνον γιά τά πνευματικά. Ἄλλωστε, ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖται ἀπό ψυχή καί σῶμα, καί, ἑπομένως, ἔχει ἀνάγκη καί ἀπό ψυχική, ἀλλά καί σωματική τροφή. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν κάνουμε χωρισμό μεταξύ πνευματικῶν καί ὑλικῶν, ἀλλά πιστεύουμε ὅτι καί τά ὑλικά μποροῦν νά συν τελέσουν στά πνευματικά, καθώς ἐπίσης καί τά πνευματικά δίνουν νόημα στά ὑλικά. Ἡ Ἐκκλησία θά ἀσχοληθῆ καί μέ τήν πνευματική ζωή τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ θά τούς προσφέρη τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, θά θεραπεύση τήν ψυχή ἀπό τήν ἁμαρτία, θά προσεύχεται γιά τούς ἀν θρώπους, ἀλλά θά προσφέρη καί τά ὑλικά, ἀφοῦ ἐνδιαφέρεται γιά τούς πτωχούς, τούς ἀρρώστους, τίς διαλυμένες οἰκογένειες, τά ὀρφανά κλπ. Βέβαια, ὁ Χριστός μέ τό θαῦμα πού ἀκούσαμε σήμερα δέν συνιστᾶ καμμία ἀδιαφορία γιά τήν ἐργασία, οὔτε διδάσκει ὅτι Αὐτός θά ἐν δια φερθῆ νά μᾶς θρέψη, ἔστω καί ἄν ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε. Δηλαδή, δέν μπορεῖ νά δικαιολογηθῆ καμμιά τεμπελιά ἀπό μέρους μας. Ἁπλά, ἐκεῖνο πού θέλει νά διδάξη εἶναι ὅτι, ὅταν ἐμεῖς ἐνδιαφερόμαστε γιά τήν πνευματική τροφή, ὅταν δίνουμε προτεραιότητα στήν τροφή τῆς ψυ χῆς, τότε, μαζί μέ τήν ἐργασία πού θά ἐξασκοῦμε, θά μᾶς εὐλογῆ. Αὐτό εἶναι σημαν τικό, ἀφοῦ καί σήμερα ὑπάρχουν μερικοί ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι μόνον μέσα ἀπό τήν ἐργασία τους θά μπορέσουν νά

2 Εὐαγγελικά Ἀναγνώσματα Καλοκαιριοῦ ζή σουν. Ἄν ὁ Θεός δέν μᾶς εὐλογήση, τότε θά ὑποφέρουμε. Ὁ Προ φητά - ναξ Δαυΐδ λέγει: «Πλούσιοι ἐπτώχευσαν καί ἐπείνασαν, οἱ δέ ἐκζη τοῦντες τόν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσον ται παν τός ἀγαθοῦ» (Ψαλμ. λγ, 11). Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ὁ Χριστός μέ τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέν τε ἄρτων θέλησε νά διδάξη τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Πράγματι, ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἄρτος πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό. Αὐτός ὁ ἴδιος προσφέρει σέ κάθε θεία Λειτουργία τόν Ἑαυτό Του στούς πιστούς γιά νά ζήσουν πνευματικά. Ὁ Χριστός μπορεῖ νά ἱκανοποιήση τήν πνευματική πείνα καί τήν πνευματική δίψα τῶν ἀνθρώπων. Σέ ὁλόκληρο τόν κόσμο καί κάθε ἡμέρα τελεῖται τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Σέ κάθε μέρος τῆς γῆς ὑπάρχουν Χριστιανοί πού κοινωνοῦν, καί τρώγουν τόν οὐράνιο ἄρτο, ὁ ὁποῖος δέν τελειώνει ποτέ. Προσφέρεται ὁ Χριστός γιά νά ἁγιάζη τούς ἀνθρώπους. Πολλοί ἄνθρωποι στήν ἐποχή μας βασανίζον ται ἀπό πολλά καί ποικίλα προβλήματα. Εἶναι ἀνικανοποίητοι, ἀπελπισμένοι. Οὐσιαστικά τούς λείπει ὁ Χριστός. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή πού μπορεῖ νά μᾶς ζωοποιήση. Μπορεῖ νά λύση ὅλα τά προβλήματά μας. Τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Κράτους Ἡ σχέση τοῦ Χριστοῦ μέ τούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς Του ἦταν σχέ ση πραγματικῆς καί ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης. Γι αὐτό καί οἱ ὄχλοι ἀκο λούθησαν τόν Χριστό μέ τά πόδια. Αὐτό συγκίνησε τόν Χριστό καί, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, «εὐσπλαχνίσθη ἐπ αὐτοῖς καί ἐθεράπευσε τούς ἀρρώστους αὐτῶν» (Ματθ. ιδ, 14). Ὅμως, ἀργότερα καί συγκεκριμένα μετά τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέν τε ἄρτων ὁ Χριστός ἀνάγκασε τούς Μαθητές Του νά μποῦν στό πλοῖο ἕως ὅτου ἀπολύσει τούς ὄχλους (Ματθ. ιδ, 22). Μιά πρόχειρη ματιά μπορεῖ νά ὁδηγήση στό συμπέρασμα ὅτι πρόκειται γιά μιά ἀν τιφατική συμπεριφορά. Ἀπό τήν μιά μεριά ὁ Χριστός εὐσπλαχνίζεται τόν λαό, ἀπό τήν ἄλλη ἀπολύει τούς ὄχλους, ἐνῶ αὐτοί ἤθελαν νά Τόν ἀκολουθήσουν, ἀφοῦ ἔβλεπαν πολλές εὐεργεσίες. Πῶς ἐξηγεῖται αὐτή ἡ συμπεριφορά; Εἶναι γνωστή ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός τόν λαό. Εἶναι ὁ μοναδικός ποιμένας πού τόν ἀγάπησε, ἀφοῦ σταυρώθηκε γι αὐτόν. Κανείς δέν φθάνει στό σημεῖο νά σταυρωθῆ γιά τόν λαό, ἀλλά πολλοί ἄρχον τες μέ διάφορες ἐνέργειες σταυρώνουν τόν λαό, δηλαδή τόν ἐκμεταλλεύον ται. Ὅμως, τό ὅτι ἔφθασε ὁ Χριστός στό σημεῖο νά διαλύση τούς ὄχλους,

3 Κυριακή Η Ματθαίου 275 αὐτό τό ἔκανε ἀπό μεγάλη ἀγάπη, γιατί δέν ἤθελε νά τούς δημιουργήση τήν ψευδαίσθηση ὅτι αὐτός εἶναι ἕνας ἐγκόσμιος ἄρχον τας, ὅπως περίμεναν τόν Μεσσία, πού θά τούς ἀπαλλάξη ἀπό μερικά ἐξωτερικά προβλήματα, ἀλλά εἶναι Ἐκεῖνος πού θά τούς ἐλευθερώση ἀπό τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν διάβολο. Ἔτσι, ὁ Χριστός μέ τήν ἐνέργειά Του αὐτή θέλησε νά μή τούς στερήση τήν ἐλευθερία, ἀλλά νά τούς δώση τήν εὐκαιρία νά δοῦν τόν πραγματικό σκοπό τῆς ἐλεύσεώς Του, δηλαδή νά γίνουν ἅγιοι. Ὁ ἱερός Θεοφύλακτος λέγει ὅτι ὁ Χριστός ἀπόλυσε τούς ὄχλους «οὐ θέλων ἐπισύρεσθαι αὐτούς, ἵνα μή δόξῃ φιλόκομπος». Δηλαδή, τό ἔκανε γιά νά μή φαίνεται ὅτι ἤθελε νά τούς σέρνη πίσω Του, ὡς ἕνας φιλόδοξος ἄνθρωπος. Γιατί πράγματι, οἱ φιλόδοξοι κάνουν τά πάν τα γιά νά ἔχουν ὀπαδούς, ἀνθρώπους δηλαδή δίχως ἐλευθερία καί δίχως κριτική σκέψη, ἀλλά μέ φανατισμό. Πράγματι, τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ καί τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δια φο ρετικό ἀπό τό ἔργο πού ἐξασκεῖ τό Κράτος μέ τίς διάφορες ὑπη - ρε σίες του. Υπάρχουν σαφῶς διαφορετικές ἁρμοδιότητες μεταξύ Κράτους καί Ἐκκλησίας, ἀφοῦ τό Κράτος ἐνδιαφέρεται, κυρίως, γιά τήν λύση τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων μέ τούς νόμους καί τήν ὅλη κοινωνική του πολιτική, ἐνῶ ὁ Χριστός διά τῆς Ἐκκλησίας ἀσχολεῖται μέ τήν λύση τῶν πνευματικῶν προβλημάτων. Καί, ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιά τά ὑλικά καί σωματικά προβλήματα τῶν ἀνθρώπων, τό κάνει μέσα ἀπό τήν προοπτική τῆς σωτηρίας τους. Ἀλλοίμονο, ἄν ἡ Ἐκκλησία διά τῶν ποιμένων της ἐξαν τλῆται σέ ἕνα κοινωνικό ἐπίπεδο. Ἀλλοίμονο, ἄν οἱ Ποιμένες μέ τίς ἐνέργειές τους ἀποβλέπουν στήν ἀπό κτηση ὀπαδῶν γιά νά ἱκανοποιήσουν τά φιλόδοξα σχέδιά τους. Τότε ἔχουμε ἀλλοτρίωση καί ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἔργου της. Ἀλλοίμονο, ἄν οἱ ἄνθρωποι περιμένουν ἀπό τό Κράτος αὐτό πού εἶναι ἁρμοδιότητα τῆς Ἐκκλησίας, καί ἀναμένουν ἀπό τήν Ἐκκλησία αὐτό πού εἶναι ἔργο τοῦ Κράτους. Τότε ἔχουμε πλήρη σύγχυση μέ τραγικές συνέπειες. Πεί να καί ἀ φθο νί α Ὁ πολλαπλασιασμός τῶν πέν τε ἄρτων καί τῶν δύο ἰχθύων (ψαριῶν) εἶναι τό θαῦμα πού ἀκούσαμε σήμερα στό Εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο εἶναι

4 Εὐαγγελικά Ἀναγνώσματα Καλοκαιριοῦ γνωστό σέ ὅλους τούς Χριστιανούς, καί εἶναι ἀπό τά πιό γνωστά γεγονότα ἀπό τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀδύνατον νά μπορέση κανείς νά χορτάση πέν τε χιλιάδες ἀνθρώπους, χωρίς νά ὑπολογισθοῦν τά γυναικόπαιδα, μέ πέν τε ψωμιά καί δύο ψάρια καί μάλιστα νά μείνη καί περίσσευμα. Ἡ πείνα εἶναι ἕνα μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐποχῆς μας. Ὑπάρχουν ὁλόκληροι πληθυσμοί στόν πλανήτη τῆς γῆς πού ὑποφέρουν ἀπό τήν ἔλλειψη τῶν ἀναγκαίων γιά τήν συν τήρησή τους, καί συγχρόνως ὑπάρχουν ἄλλοι λαοί πού πετᾶνε τρόφιμα ἀπό περισσεύματα τά ὁποῖα δέν μπόρεσαν νά καταναλώσουν. Σέ αὐτό δέν εὐθύνεται ὁ Χριστός οὔτε πρέπει νά ἀναμένουμε τόν Χριστό νά ἔρχεται γιά νά ἐπαναλάβη τό θαῦμα αὐτό, ἀλλά εἶναι ἔργο τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι πρέπει νά ἐνδιαφέρων ται γιά τούς ἀνθρώπους πού ὑποφέρουν καί βασανίζον ται. Ὁ Χριστός μέ τό θαῦμα αὐτό μᾶς ἔδειξε ὅτι πρέπει καί ἐμεῖς νά ἐνδιαφερόμαστε γιά τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας καί νά μᾶς συγκινῆ τό πρόβλημά τους. Φυσικά, αὐτό πρέπει νά εἶναι καί τό ἐνδιαφέρον τῶν Κυβερνήσεων κάθε χώρας, ἀλλά καί τό ἐνδιαφέρον τῶν λεγομένων πλουσίων λαῶν πρός λαούς πού στεροῦν ται ἀκόμη καί τῶν πιό ἀναγκαίων. Δέν εἶναι δυνατόν στήν ἐποχή μας νά καταναλώνων ται μεγάλα ποσά γιά καλλυντικά καί γιά εἴδη πολυτελείας, ἐνῶ ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού πεθαίνουν ἀπό τήν πείνα καί τήν ποικιλότροπη στέρηση. Ἄν οἱ Κυβερνήσεις δέν ἐνδιαφερθοῦν γιά τό θέμα αὐτό, τότε εἶναι ἀποτυχημένες. Ἡ Ἐκκλησία, μέ τούς ἀξίους ποιμένες της, κάνει ὅ,τι μπορεῖ στό θέμα αὐτό. Ὑπάρχουν φορεῖς πού ἔχουν διοργανωθῆ καί προσπαθοῦν νά ἀντιμετωπίσουν αὐτό τό μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, πού ὅσο αὐξάνουν οἱ ἀνάγκες τῆς οἰκογένειας, τόσο καί μεγαλώνει. Δέν πρόκειται μόνον γιά πείνα, ἀλλά καί γιά τό ὅτι δέν ὑπάρχει δυνατότητα ὁ ἄνθρωπος νά ἀν ταποκριθῆ στίς ἀπαιτήσεις τῆς σύγχρονης ἐποχῆς. Ἡ Ἐκκλησία λειτουργεῖ διάφορα Ἱδρύματα, ἀλλά καί μέ τά Φιλόπτωχα Ταμεῖα της βοηθᾶ ὅσο μπορεῖ τούς ἀνθρώπους. Ὅμως, τό πρόβλημα δέν λύεται μέ φιλανθρωπίες. Τό Κράτος πρέπει νά γίνη πιό κοινωνικό καί νά στρέψη τήν προσοχή του στά προβλήματα πού ἀν τιμετωπίζουν σήμερα οἱ ἄνθρωποι καί οἱ οἰκογένειές τους. Θά πρέπει νά ἐνδιαφερθοῦμε ὅλοι μας γιά τήν ἀν τιμετώπιση αὐτοῦ τοῦ προβλήματος, καί νά κάνουμε καλή διαχείριση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Αὐτό φαίνεται ἀπό τό ὅτι πολλοί συνάνθρωποί μας δίνουν προτεραιότητα στήν πολυέξοδη διασκέδαση, στήν ἀγορά ὑλικῶν ἀγαθῶν πού δέν εἶναι καί τόσο ἀπαραίτητα καί ἔτσι στεροῦν ται ἄλλων ἀγαθῶν πού εἶναι ἀναγκαῖα γιά τήν ζωή τους. Βλέπουμε οἰκογένειες πού παίρνουν

5 Κυριακή Η Ματθαίου 277 δάνεια γιά διακοπές, κάνουν μεγάλα οἰκονομικά ἀνοίγματα γιά νά ἀποκτήσουν πολλά χρήματα, μιμοῦν ται αὐτούς πού ἔχουν τήν δυνατότητα νά ζοῦν πιό ἄνετα, καί στήν συνέχεια πέφτουν σέ μεγάλη οἰκονομική δυσχέρεια. Ἑπομένως, ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ καί σήμερα νά κάνη αὐτό τό θαῦμα, ἀπό τήν ἄποψη ὅτι, ὅταν θεραπεύων ται τά πάθη τῆς φιλοδοξίας, τῆς φιληδονίας καί τῆς φιλαργυρίας, μέ τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ, τότε ἔχουμε καί τά ἀναγκαῖα ὑλικά ἀγαθά γιά τήν συν τήρησή μας, ἀλλά καί βοηθοῦμε ἐκείνους πού ἔχουν ἀνάγκες. Οἱ βασικές ἀνάγκες στήν ζωή μας Τό θαῦ μα τοῦ πολ λα πλα σια σμοῦ τῶν πέ ν τε ἄρ των εἶ ναι ἀ πό τά πι ό γνω στά καί ἀ γα πη τά γε γο νό τα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, για τί δεί χνει ὅ τι ὁ Χρι στός ἐν δια φέ ρε ται γιά τά ὑ λι κά προ βλή μα τα τῶν ἀν θρώ πων, γιά τήν πεί να τους, ἀλ λά καί για τί δεί χνει τό Μυ στή ριο τῆς θεί ας Εὐ χα ριστί ας, ὅ πως ἑρ μή νευ σαν οἱ ἅ γιοι Πα τέ ρες τῆς Ἐκ κλη σί ας τήν πε ρι κο πή αὐ τή. Ὅ μως, σή με ρα, στό σύ ν το μο αὐ τό κή ρυγ μα, θά δοῦ με μιά ἄλ λη πλευ ρά τοῦ θέ μα τος αὐ τοῦ πού εἶ ναι ση μα ν τι κή. Δη λα δή, θά ἐ ξε τά σουμε τό θέ μα, ὄ χι ἀ πό τήν πλευ ρά τοῦ Χρι στοῦ, ἀλ λά ἀ πό τήν πλευ ρά τῶν ἀν θρώ πων. Οἱ ἄν θρω ποι τῆς ἐ πο χῆς ἐ κεί νης ἀ κο λου θοῦ σαν τόν Χρι στό γιά νά ἀ κού σουν τήν δι δα σκα λί α Του καί νά δε χθοῦν τήν ἀ γά πη Του μέ τίς θερα πεῖ ες τῶν δια φό ρων ἀ σθε νει ῶν. Ὁ ἱ ε ρός Εὐ αγ γε λι στής γρά φει: «καί ἀ κού σα ν τες οἱ ὄ χλοι ἠ κο λού θη σαν αὐ τῷ πε ζῇ ἀ πό τῶν πό λε ων» (Ματθ. ιδ, 13). Δη λα δή, ὅ ταν οἱ ἄν θρω ποι ἄ κου σαν ὅ τι ὁ Χρι στός εἶ ναι κο ν τά, Τόν ἀ κο λού θη σαν μέ τά πό δια ἀ πό τίς πό λεις, πού ση μαί νει βγῆ καν οἱ ἄν θρω ποι ἀ πό τίς πό λεις καί ἀ κο λού θη σαν τόν Χρι στό. Μά λι στα, ὁ τόπος ἦ ταν ἔ ρη μος, δέν εἶ χαν μα ζί τους τρό φι μα καί εἶ χε βρα διά σει. Καί τά τρί α αὐ τά στοι χεῖ α (ἔ ρη μος, ἀ που σί α τρο φί μων, βρά δυ) δεί χνουν ὅ τι οἱ ἄν θρω ποι προ τί μη σαν νά ἀ κού σουν τόν Χρι στό, πα ρά τίς τό σες δυ σκολί ες πού ἀ ν τι με τώ πι ζαν. Καί ὅ πως γρά φει ὁ Εὐ αγ γε λι στής Ματ θαῖος, ἦ ταν πέ ν τε χι λιά δες ἄν δρες, χω ρίς νά ὑ πο λο γι σθῆ ἡ πα ρου σί α τῶν γυναι κῶν καί τῶν παι δι ῶν. Ὁ πό τε, ἀ σφα λῶς ὁ ἀ ριθ μός ἦ ταν με γα λύ τε ρος. Τό θέ μα, λοι πόν, εἶ ναι τί προ τε ραι ό τη τες θέ του με στήν ζω ή μας: ὑ λι κές ἤ πνευ μα τι κές. Αὐ τό εἶ ναι πο λύ ση μα ν τι κό ση μεῖ ο, πού δεί χνει πῶς ζοῦ με, πῶς συ μπε ρι φε ρό μα στε, ποι ός εἶ ναι ὁ στό χος τῆς ζω ῆς μας. Ὑ πάρ χουν ὑ λι κές ἀ νά γκες πού συν δέ ο ν ται μέ τίς ἐ πι θυ μί ες μας, ὑ πάρ-

6 Εὐαγγελικά Ἀναγνώσματα Καλοκαιριοῦ χουν βιο λο γι κές ἀ νά γκες πού ἀ φο ροῦν τό σῶ μα μας, ὑ πάρ χουν ψυ χολο γι κές ἀ νά γκες, ἀ φοῦ ἀ να ζη τᾶ με ἀ γά πη, πλη ρό τη τα, καί ὑ πάρ χουν πνευ μα τι κές ἀ νά γκες, ἀ φοῦ ὅ λοι μας ἀ να ζη τᾶ με τόν Θε ό. Οἱ εἰ δι κοί γιά τά θέ μα τα αὐ τά λέ νε ὅ τι οἱ βα σι κές ἀ νά γκες κά θε ἀνθρώ που δέν εἶ ναι οἱ ὑ λι κές, ἀλ λά, κυ ρί ως, ἡ ἀ νά γκη νά ἀ γα πᾶ με καί νά μᾶς ἀ γα ποῦν, καί ἡ ἀ νά γκη νά αἰ σθα νό μα στε ὅ τι ἔ χου με κά ποια ἀ ξί α γιά τόν ἑ αυ τό μας καί τούς ἄλ λους. Ὅ ταν δέν ἱ κα νο ποιοῦ ν ται αὐ τές οἱ βα σι κές ψυ χι κές ἀ νά γκες, ὁ ἄν θρω πος αἰ σθά νε ται ὀ δύ νη καί δυ σφο ρί α, ἔ στω κι ἄν ζῆ μέ σα στήν εὐ μά ρεια καί τόν ὑ λι κό πλοῦ το. Πέ ρα ἀ πό τίς βα σι κές αὐ τές ψυ χι κές ἀ νά γκες ὑ πάρ χουν καί οἱ θε ο- λο γι κές ἀ νά γκες, ἀ φοῦ ὁ ἄν θρω πος, πρω τί στως, εἶ ναι θεο λο γι κό ὄν, δηλα δή δη μιουρ γή θη κε ἀ πό τόν Θε ό, θέ λει νά ζῆ μέ τόν Θε ό καί ὁ δη γεῖ ται πρός τόν Θε ό. Ἀ πό αὐ τήν τήν ἀ νά γκη γεν νιοῦ ν ται διά φο ρα ἐ ρω τή μα τα, ὅ πως: ποι ός μᾶς δη μιούρ γη σε, για τί ἤλ θα με στήν ζω ή, ποῦ πη γαί νου με, για τί πε θαί νου με, τί γί νε ται ἡ ψυ χή με τά τόν θά να το. Δέν ὑ πάρ χει ἄνθρω πος πού δέν τόν ἀπασχόλησαν πο τέ τέ τοια θε ο λο γι κά ἐ ρω τή μα τα. Ἀ πό αὐ τήν τήν βα σι κή ἀ νά γκη δη μιουρ γή θη κε ἡ φι λο σο φί α, καί οἱ ἀ ναζη τή σεις τοῦ ἀν θρώ που γιά τόν Θε ό. Ὅ ταν ὁ ἄν θρω πος δέν ἱ κα νο ποι ῆ αὐ τήν τήν θε ο λο γι κή ἀ νά γκη του, αἰ σθά νε ται ἀ νι κα νο ποί η τος καί ἀ ποτυ χη μέ νος στήν ζω ή. Ἡ κρί ση τήν ὁ ποί α ζοῦ με εἶ ναι ἀ πο τέ λε σμα τῆς μή ἱ κα νο ποι ή σε ως τῶν ψυ χι κῶν καί θε ο λο γι κῶν ἀ να γκῶν. Οἱ ὑ παρ ξια κοί ψυ χο θε ρα πευ τές ἔ χουν ἀ πο δεί ξει ὅ τι ὁ ἄν θρω πος δέν πε θαί νει ἀ πό τήν ἔλ λει ψη ὑ λι κῶν ἀ γα θῶν καί τρο φί μων, ἀλ λά, κυ ρί ως, ἀ πό τήν ἀ πό γνω ση καί τήν ἀ πελπι σί α, πού εἶ ναι ἀ πο τε λέ σμα τα τῆς μή ἱ κα νο ποι ή σε ως τῶν βα σι κῶν ψυχι κῶν καί θε ο λο γι κῶν του ἀ να γκῶν. Πά ν τως, ἀ πό τήν ση με ρι νή πε ρι κο πή φαί νε ται ὅ τι οἱ ἄν θρω ποι τῆς ἐ πο χῆς ἐ κεί νης προ τί μη σαν νά ἀ κού σουν τόν Χρι στό, χω ρίς νά σκεφθοῦν τήν ἔλ λει ψη τῶν τρο φί μων καί τόν ἔ ρη μο τό πο καί τε λι κά ἀ πέκτη σαν καί τά πνευ μα τι κά καί τά ὑ λι κά ἀ γα θά. Πρέ πει καί ἐ μεῖς νά ἀ να ζη τᾶ με τήν ἱ κα νο ποί η ση, κυ ρί ως, τῶν θε ο λο γι κῶν ἀ να γκῶν μας, νά βροῦ με τόν Χρι στό καί νά ἀ πο κτή σου με κοι νω νί α μα ζί Του γιά νά λυθοῦν ὅ λες οἱ θε ο λο γι κές μας ἀ νη συ χί ες. Ἡ εὐλογία τοῦ Χριστοῦ Εἶναι γνωστό τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέν τε ἄρτων, τούς ὁποίους ἄρτους εὐλόγησε ὁ Χριστός καί τούς μοίρασε, μέ ἀποτέ-

7 Κυριακή Η Ματθαίου 279 λεσμα νά χορτάσουν πέν τε χιλιάδες ἄνθρωποι, χωρίς νά ὑπολογισθοῦν οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος γράφει: «λαβών τούς πέν τε ἄρτους καί τούς δύο ἰχθύας, ἀναβλέψας εἰς τόν οὐρανόν εὐλόγησε» (Ματθ. ιδ, 18). Ἀποτέλεσμα τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ πολλαπλασιασμός τῶν ἄρτων καί τῶν ἰχθύων. Ἡ εὐλογία τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐνέργειά Του μέ τήν ὁποία εὐεργετεῖ τόν κόσμο. Ὁ Χριστός κατά τήν Ἀνάληψή Του ἀνερχόταν στόν οὐρανό καί εὐλογοῦσε τούς παρισταμένους Μαθητές Του, ὅπως γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς: «καί ἐπάρας τάς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. καί ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτόν αὐτούς διέστη ἀπ αὐτῶν καί ἀνεφέρετο εἰς τόν οὐρανόν» (Λουκ. κδ, 50-51). Μᾶς ἄφησε τήν εὐλογία Του, δηλαδή τήν Χάρη καί ἐνέργειά Του, γι αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει στούς Χριστιανούς τῆς Ἐφέσου: «Εὐλογητός ὁ Θεός καί πατήρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ εὐλογήσας ἡμᾶς ἐν πάσῃ εὐλογίᾳ πνευματικῇ ἐν τοῖς ἐπουρανίοις ἐν Χριστῷ» (Ἐφ. α, 3). Αὐτή ἡ εὐλογία μᾶς δίνεται στήν θεία Λειτουργία διά τῶν Κληρικῶν πού λειτουργοῦν, ὅταν λέγουν «εἰρήνη πᾶσι» καί εὐλο γοῦν μέ τό χέρι τους. Τότε μεταδίδεται στούς Χριστιανούς ἡ Χάρη τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι Φῶς. Αὐτό τό Φῶς ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά τό δοῦν μερικοί ἄνθρωποι γιά κάποιο ἰδιαίτερο σκοπό, ὅπως ἔγινε μέ τόν Νεομάρτυρα Ἀχμέτ τόν Κάλφα. Ἦταν Μουσουλμάνος καί ἔζησε στήν Κωνσταν τινούπολη τόν 17 ο αἰώνα, καί ὅταν πῆγε στόν Πατριαρχικό Ναό ἀξιώθηκε νά δῆ ἕνα θαυμαστό γεγονός, ὅπως τό περιγράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «ὅταν ἐλειτούργει ὁ Πατριάρ χης οὗ γενομένου ἔβλεπεν, ὤ θαύματος! ὅταν εὐλόγει ὁ Πατριάρχης τόν λαόν, καί ἔβγαιναν ἀπό τό κριτήριον (ἀπό τό Ἱερό Βῆμα ὅπου εἶναι ὁ θρόνος), καί ἀπό τά δάκτυλά του ἀκτῖνες καί ἔπιπτον ἐπάνω εἰς ὅλων τῶν Χριστιανῶν τάς κεφαλάς, αὐτοῦ δέ μόνον τήν κεφαλήν ἄφηναν ἄμοιρον». Αὐτό τόν παρακίνησε νά βαπτισθῆ Χριστιανός, καί ὅταν τοῦ δόθηκε ἡ εὐκαιρία ὁμολόγησε ὅτι εἶναι μεγάλη ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν καί μαρτύρησε γιά τόν Χριστό. Σέ ὅλα τά Μυστήρια ὁ Κληρικός ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ εὐλογεῖ καί τά ὑλικά στοιχεῖα, ὅπως τό νερό στό Βάπτισμα, τόν ἄρτο καί τόν οἶνο στήν θεία Εὐχαριστία τά ὁποῖα μεταβάλλον ται σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, τό ἀνδρόγυνο στό Μυστήριο τοῦ Γάμου, πού ἑνώνε ται «εἰς σάρκαν μίαν», καί στά ἄλλα Μυστήρια. Ἐμεῖς βλέπουμε τήν εὐλογία τοῦ Ἱερέως καί τοῦ Ἀρχιε ρέως ὡς μιά ἁπλῆ κίνηση τοῦ χεριοῦ καί ἀκοῦμε ἕναν λόγο, ἀλλά ἡ ψυχή αἰσθάνεται τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, καί ἐάν ὑπάρχουν οἱ δυνατότητες καί ἐάν

8 Εὐαγγελικά Ἀναγνώσματα Καλοκαιριοῦ ἐπιτρέψη ὁ Θεός, μερικοί μποροῦν νά δοῦν καί τό Φῶς τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ πού μεταδίδεται μέ τήν ἱερατική καί ἀρχιερατική εὐλογία. Αὐτό τό αἰσθανόμαστε καί κατά τό Μυστήριο τῆς μετανοίας καί τῆς ἱερῆς Ἐξομολογήσεως, ὅταν ἡ ψυχή θεραπεύεται ἀπό τίς πληγές τῆς ἁμαρτίας καί εὐφραίνεται πνευματικά. Τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέν τε ἄρτων καί τῶν δύο ἰ - χθύων προτύπωνε τό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, μέσα στό ὁποῖο αἰσθανό μαστε τήν μεγάλη δωρεά τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό τό γεγονός εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνώτερο ἀπό τό γεγονός πού ἔγινε τότε μέ τόν πολλαπλασιασμό τῶν πέν τε ἄρτων, γιατί ἡ θεία Εὐχαριστία γίνεται σέ κάθε τόπο καί χρόνο, τελεῖται σέ ὅλο τόν κόσμο «κατά πάν τα» (τόπο καί χρόνο) «καί διά πάν τα», δηλαδή γιά ὅλες τίς εὐεργεσίες πού μᾶς δίνει ὁ Θεός, καί ἑκατομμύρια ἄνθρωποι κάθε Κυριακή καί κάθε μέρα σέ ὅλο τόν κόσμο γεύον ται τοῦ ἑνός Σώματος καί Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, καί ὁμολογοῦν: «Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν». Ἐπίσης, ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι μετοχή τῆς οὐράνιας θείας Εὐχαριστίας πού γίνεται στόν οὐρανό, καί εἶναι ἡ μετοχή τοῦ Θεοῦ μέσα στό Φῶς, ὅταν εἴμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι. Πέρα ἀπό τήν εὐλογημένη κατάσταση τῆς θείας Εὐχαρι στίας, ἡ ἐπευλόγηση τῶν πέν τε ἄρτων ἐπαναλαμβάνεται κάθε φορά πού τελεῖται ἡ ἀκολουθία τῆς Ἀρτοκλασίας ὑπέρ ὑγείας τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι προσφέρουν τούς πέν τε ἄρτους καί λαμβάνουν τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ἡ εὐλογία τοῦ Χριστοῦ προσφέρεται μέσα στήν Ἐκκλησία διαρκῶς, αὐτή ὡς φῶς φωτίζει τόν νοῦ, θερμαίνει τήν καρδιά καί ἐνισχύει τήν θέλησή μας, ἀρκεῖ νά ἔχουμε πνευμα τικές αἰσθήσεις νά τήν αἰσθανόμαστε.