ΣΚΕΨΕΙΣ. ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ. Εκδίδεται από το 1858

Transcript

1 Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

2 ΣΚΕΨΕΙΣ Αγαπητοί Αναγνώστες, Το τεύχος που κρατάτε στα χέρια σας έχει μια διπλή ιδιαιτερότητα: 1. Σηματοδοτεί την αλλαγή του εκδότη. Μετά από 12 χρόνια ως Εκδότης, ο αγαπητός φίλος και αδελφός Γιάννης Τσεβάς αισθάνθηκε ότι ο καιρός είχε έρθει για την αλλαγή. Εκ μέρους, όχι μόνο της Επιτροπής του Περιοδικού, αλλά και ολόκληρης της Εκκλησίας, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Γιάννη για το έργο του. Ο Γιάννης οδήγησε το Περιοδικό σε επίπεδα πρωτόγνωρα, δίνοντάς του ένα ιδιαίτερο κύρος ώστε να θεωρείται το μοναδικό θεολογικό Περιοδικό της κοινότητάς μας. Η απόφασή του να αποσυρθεί από την έκδοση δεν σημαίνει απόσυρση από την Επιτροπή, ή το έργο της Εκκλησίας. Ο Γιάννης έχει πολλά να προσφέρει. Ελεύθερος πλέον από την ευθύνη της έκδοσης, θα προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες μέσα από το Ελληνικό Ιστορικό Ευαγγελικό Αρχείο (ΕΙΕΑ). «Γιάννη, σε σένα και στους συνεργάτες σου στο ΕΙΕΑ, ευχόμαστε κάθε ευλογία από τον Κύριο». Ως νέος εκδότης αναγνωρίζω την δυσκολία να φορέσω τα παπούτσια, όχι μόνο του Γιάννη, αλλά και όλων εκείνων που προηγήθηκαν. Για περισσότερο από ένα χρόνο αρνήθηκα την πρόταση, αλλά όταν ο Κύριος καλεί...! Δεν είμαι βέβαιος εάν αντιλαμβάνομαι την ευθύνη που επωμίζομαι, γι αυτό έχω ανάγκη της προσευχής σας, ώστε να φανώ πιστός στην κλήση που μου δόθηκε. 2. Είναι Αφιερωμένο Στην Μεγάλη Αποστολή (ΜΑ). Αισθάνθηκα την ανάγκη να ξεκινήσω την εκδοτική μου ευθύνη μ ένα αφιέρωμα στην Μεγάλη Αποστολή την οποία ο Κύριος απευθύνει προς την Εκκλησία λίγο πριν την ένδοξη Ανάληψή Του, 18 καὶ προσελθὼν ὁ Ιησοῦς ἐλάλησεν αὐτοῖς λέγων ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς. 19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Αγίου Πνεύματος, 20 διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Αμήν (Μτ. 28). Αποτελεί διαχρονική ευθύνη της Εκκλησίας να κηρύξει το Ευαγγέλιο σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, όχι μόνο επειδή αυτήν την Αποστολή έχει λάβει, αλλά και διότι αυτό είναι Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ το παράδειγμα του Κυρίου της, 14 ο Ιησούς ήρθε στη Γαλιλαία και κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τη βασιλεία του Θεού. 15 «Συμπληρώθηκε»», έλεγε, «ο καθορισμένος καιρός κι έφτασε η βασιλεία του Θεού μετανοείτε και πιστεύετε στο χαρμόσυνο αυτό μήνυμα»» 38 «Πάμε στα γειτονικά χωριά, για να κηρύξω κι εκεί αυτή είναι η αποστολή μου» (Μκ. 1, ΝΜΒΕ). Στην δική Του σωματική απουσία, καλείται Εκείνη να συνεχίσει και να φέρει σε πέρας το έργο του ευαγγελισμού ολόκληρου του κόσμου, για την σωτηρία του. Η Αγία Χριστιανική πίστη είναι άκρως ιεραποστολική. Ο χώρος δράσης της είναι όλη η γη και δεν περιορίζεται από οποιουδήποτε είδους όρια, ακόμη και του Άδη (Μτ ). Όταν, όμως, η Εκκλησία παύει να είναι ιεραποστολική, παρουσιάζει ένα σοβαρό Χριστολογικό κενό κι εν πολλοίς παύει να είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού, καταλήγοντας να είναι ένα εκκοσμικευμένο καθίδρυμα. Ως Εκκλησία συνεχώς χρειαζόμαστε αυτήν την υπενθύμιση, ώστε να μην παγιδευόμαστε στην ιδιωτική σφαίρα της εκκλησιαστικής, εθνικής, πολιτισμικής και οικογενειακής αυτάρκειάς μας. Οι νέοι μας χρειάζονται πρότυπα και τί καλύτερα πρότυπα από τους ιεραποστόλους. Δεν είναι οι αποτυχημένοι της κοινωνίας μας που κατέφυγαν κάπου, αλλά πολλοί από αυτούς μορφωμένοι με μεταπτυχιακά και άριστες προοπτικές επαγγελματικής σταδιοδρομίας, ή κάποιοι νεόκοποι συνταξιούχοι. Θα μπορούσαν να παραμείνουν στην πατρίδα, να μην στερηθούν ό,τι απολαμβάνουμε εμείς και να οικοδομήσουν τα σπίτια τους, τα εξοχικά τους, τον τραπεζικό τους λογαριασμό, ή την σύνταξή τους. Αντ αυτού προτίμησαν να πάνε εκεί που δεν πάει κανείς, να κάνουν εκείνο που κανένας φιλάνθρωπος δεν θα έκανε, να δώσουν την ζωή τους για την σωτηρία (πνευματική και υλική) εκείνων για τους οποίους κανένας πολιτισμένος δεν θα ενδιαφερόταν. Γιατί; Η απάντηση βρίσκεται στον Ευαγγελιστή Θεό που καλεί και αποστέλλει, τον Πρωταγωνιστή της ανθρώπινης ιστορίας. Υπάρχει, όμως, κι ένας ακόμη λόγος που θέλησα να αφιερώσω αυτό το τεύχος στην Ιεραποστολή και στους ιεραποστόλους. Πολλοί, μα πάρα πολλοί στην πατρίδα μας, στην προσπάθειά τους να καλύψουν το τεράστιο ιεραποστολικό κενό που τους χαρακτηρίζει, ετεροκαθορίζονται κατηγορώντας τις ευαγγελικές ιεραποστολές για αποικιοκρατική δραστηριότητα. Δεν θα αρνηθώ πως μέσα στις δεκάδες χιλιάδες των ιεραποστόλων υπήρξαν ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ Εκδίδεται από το 1858 Πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε Α Θεσσ. 5: 21 Λεωφ. Αμαλίας 50, Αθήνα Tηλ.: Fax: ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΚΔΟΤΗΣ: Μελέτης Β. Μελετιάδης ΙΔΡΥΤΗΣ: Μιχ. Δ. Καλοποθάκης ( ) ΔΙΑΤΕΛΕΣΑΝΤΕΣ ΕΚΔΟΤΕΣ: Δημ. Μ. Καλοποθάκης ( ) Μιχ. Β. Κυριακάκης ( ) Γ. Τασίογλου ( ) Φ. Β. Καμπουρόπουλος ( ) Ιω. Α. Τσεβάς ( ) ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ: Γ. Αδάμ, Τιμ. Αναστασιάδης, Ε. Αντωνιάδου, Παν. Κανταρτζής, Αντ. Κουλούρης, Μελ. Μελετιάδης, Παρ. Παπαγεωργίου, Ειρ. Τερζάκη, Ιωάν. Τσεβάς ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ: ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ: ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: ΔΙΕΚΠΕΡΑΙΩΣΗ: Στέλιος Παπαβασιλείου Έρση Αντωνιάδου Μυρτώ Σαχινίδου Γιώργος Σώχος ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ-ΕΜΒΑΣΜΑΤΑ: Έρση Αντωνιάδου Λεωφ. Αμαλίας Αθήνα ΑΡΙΘΜ. ΛΟΓ. ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ: EUR (Στ. Παπαβασιλείου) IBAN: GR BIC: PIRBGRAA ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ: Βόλου: Βοστώνης: Θεσ/νίκης: Κατερίνης: Κέρκυρας: Κύπρου: Φιλίτσα Σαμαρά- Χατζηθεοδώρου Τάκης Τσανικλίδης Δημήτρης Σοφός Γιώργος Χουσουρίδης Βέτα Παντελιού Δέσποινα Μελετιάδου ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: Εσωτερικό & Κύπρος 10 Ευρώπη: 26 - ΗΠΑ USD 30 Καναδάς, Αυστραλία κ.λπ. Δολ. 30 ΤΙΜΗ ΤΕΥΧΟΥΣ: 1,00 ISSN Τα ενυπόγραφα άρθρα απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων. Η σύνταξη του περιοδικού διατηρεί το δικαίωμα να κάνει συντομεύσεις ή διορθώσεις στα προς δημοσίευση κείμενα. Τα χειρόγραφα δεν επιστρέφονται. 226 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

3 κάποιοι που ήσαν κακοί ιεραπόστολοι, που δυσφήμησαν με την συμπεριφορά τους το Όνομα του Θεού, αλλά αυτή η απειροελάχιστη μειονότητα δεν ακυρώνει το θαυμάσιο έργο που έγινε με το κήρυγμα του Ευαγγελίου, με τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα ορφανοτροφεία, το γλωσσικό έργο, ο πόλεμος εναντίον της δουλείας, κλπ. Κανένας ιεραπόστολος δεν θα θυσίαζε την οικογένειά του για αποικιοκρατικούς σκοπούς, αλλά για τον Κύριο Ιησού Χριστό τα πάντα αξίζουν! Γι αυτό και το αίμα τους έρεε και συνεχίζει να ρέει. Από τους πρώτους Μοραβούς ιεραποστόλους στην Αφρική, έως και τους Πέντε που σκότωσαν μέλη της φυλής Χουαρόνι, στις ζούγκλες του Ισημερινού το 1956, έως και τους τρεις που δολοφονήθηκαν στην Μαλάτια της Τουρκίας το 2007, για να αναφέρω μερικούς. Όλα τα κείμενα, πλην μερικών, έχουν γραφεί από εν ενεργεία ιεραποστόλους της ευαγγελικής μας κοινότητάς, ή παιδιά ιεραποστόλων (πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η οικογένεια) και είναι χωρισμένα σε δυο κατηγορίες: στα ερμηνευτικά της ΜΑ και στις βιογραφίες τους. Ενδεχομένως δεν είναι βαθειά θεολογικά, αλλά είναι βαθειά ανθρώπινα, αληθινά, χριστιανικά καθώς προέρχονται από ανθρώπους που δεν αδιαφόρησαν για την κλήση του Κυρίου στην ζωή τους, αλλά έκαναν πράξη το Λόγο Του, δίνοντάς μας ζωντανά παραδείγματα του, 26 «Αν κάποιος έρχεται κοντά μου και δεν απαρνιέται τον πατέρα του και τη μάνα του, τη γυναίκα του και τα παιδιά του, τους αδερφούς και τις αδερφές του, ακόμη και την ίδια του τη ζωή, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου. 27 Όποιος δεν σηκώνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου (Λκ. 14). Μπροστά τους υποκλινόμαστε κι ευχαριστούμε τον Κύριο για τον κάθε ένα και την κάθε μια, προσευχόμενοι Εκείνος που τους κάλεσε να οδηγεί εμάς να τους στηρίζουμε με την προσευχή μας και με τον οβολό μας, συμβάλλοντας έτσι στην εκπλήρωση της Μεγάλης Αποστολής, διότι η ευθύνη στην υλοποίησή Της δεν είναι μόνο των ιεραποστόλων, αλλά και δική μας! Καλή ανάγνωση! Μελέτης Εξώφυλλο: Έργο του Τσέχου Věnceslav Černý. Η άφιξη των Θεσσαλονικέων ιεραποστόλων Κυρίλλου και Μεθοδίου στη Μοραβία ( rozv%c4%9bst%c5%af_cyrila_a_metod%c4%9bje_na_moravu.jpg?uselang=el) ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Α. Η Μεγάλη Αποστολή στην Παλαιά Διαθήκη 228 Β. Η Μεγάλη Αποστολή στην Καινή Διαθήκη 230 Εδόθη Μοι Πᾶσα Εξουσία Εν Οὐρανῷ Καὶ Επὶ Γῆς 230 Πορευθέντες Αλλά, Πώς; 231 Μαθητεύσατε 232 Πάντα τὰ ἔθνη 233 Βαπτίζοντες Αὐτοὺς 234 Διδάσκοντες Αὐτοὺς Τηρεῖν 235 Ιδοὺ Εγὼ Mεθ ὑμῶν Eἰμι 236 Γ. «" πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη " Στην Πατρίδα Μας!» 237 Δ. Παγκόσμια Πνευματικά Κινήματα 239 Πανελλήνιο Ιεραποστολικό Συνέδριο Λεπτοκαρυάς 241 Σύγχρονοι Έλληνες Ιεραποστόλοι και η Ιστορία τους 243 Βιβλιοπαρουσίαση 254 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

4 Α. Η Μεγάλη Αποστολή στην Παλαιά Διαθήκη του Λεωνίδα Κολλάρου Για να διακρίνουμε την πρώτη εμφάνιση της Μεγάλης Αποστολής πρέπει να ψάξουμε ανάμεσα στα δέντρα του παραδείσου της Εδέμ, δηλαδή, πριν από την είσοδο της αμαρτίας. Ήταν τότε, την έκτη ημέρα, που ο Αδάμ και η Εύα άκουσαν τον Θεό να τους λέει, «πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γην, και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης» (Γεν.1:28). Έτσι, στην αρχέγονη μορφή της, η Μεγάλη Αποστολή είχε σαν κορμό της την «κυρίευση και εξουσία» της γης και των πλασμάτων της. Αυτή η εξουσία του ανθρώπου ήταν η στέγη προστασίας κάτω από την οποία η μακαριότητα της δημιουργίας ήταν εξασφαλισμένη και προστατευμένη από κάθε κατάχρηση. Η ουράνια ευλογία επί της δημιουργίας ήταν εγγυημένη, τόσο όμως όσο τα ηνία αυτής της εξουσίας τα κρατούσαν τα χέρια του ανθρώπου δίπλα-δίπλα με τα χέρια του Θεού και όχι ανεξάρτητα από αυτόν δηλαδή, σε μια αδιατάρακτη κοινωνία μεταξύ ανθρώπου και Θεού. Ο άνθρωπος θα ήταν το κανάλι μετάδοσης της ευλογίας της βασιλείας του Θεού επί της δημιουργίας, εκτός και αν μια ενδεχόμενη κάθοδος στην αμαρτία ανέκοπτε την ομαλή ροή της ευλογίας. Ο Αδάμ έπρεπε σταδιακά να μετατρέψει όλη τη γη σε ένα ναό λατρείας, όπου η δημιουργία θα ήταν αγιασμένη, δηλαδή αφιερωμένη στον Θεό, και η οποία θα υπερχείλιζε από δοξολογία προς Αυτόν. Αυτό σημαίνει πως η μεγάλη Αποστολή της οποίας δωρεοδόχος κατέστη ο Αδάμ και περιεχόμενο της οποίας ήταν «να κυριεύσει και να εξουσιάσει» επί της γης, συνεπαγόταν πως ο Αδάμ θα βασίλευε προκειμένου να εξυπηρετήσει ένα σκοπό που χαρακτηρίζεται ως «ιερατικός». Η επικυριαρχία του δηλαδή απέβλεπε στην επισύναξη όλων των «μελών» της δημιουργίας η οποία ως ένα σύνολο θα εισερχόταν στην παρουσία του Θεού με σκοπό να Τον λατρεύσει. Αυτό ακριβώς συνέβη, σαν μια πρόγευση, την ακριβώς επόμενη εβδόμη ημέρα. Το Σάββατο που ανέτειλε ήταν το αποκορύφωμα και ο σκοπός της Μεγάλης Αποστολής της έκτης ημέρας τότε είδαμε τη δημιουργία να λατρεύει τον Θεό υπό το υποπόδιον των ποδών Αυτού. Αυτό, από την πλευρά του ανθρώπου. Δεύτερον, και από την πλευρά του Θεού τώρα, η ευλογία αναβλύζει μόνο εκεί όπου βασιλεύει ο Θεός. Μόνον η ζωή που άρχεται, εξουσιάζεται και κυριεύεται υπό του Θεού καθίσταται ανάπλεως από τη χαρά της υποταγής στο θείο θέλημα. Η χαρά του Θεού στην καρδιά του ανθρώπου είναι συνακόλουθο της υποταγής του ανθρώπου στην εξουσία του Θεού. Η αναγκαιότητα για μια εμπειρική γεύση αυτής της αλήθειας έχει γίνει ιδιαίτερα προφανής μετά την κατάλυση της βασιλείας του Θεού στη ζωή του πρωτόπλαστου, μετά την απομάκρυνση του δευτέρου από την κοινωνία του Θεού. Παγκόσμια προοπτική Όλα αυτά τροχιοδεικτικά μας φανερώνουν πως το αξίωμα της θεϊκής βασιλείας ήταν παγκόσμιο και πως το σχέδιο της σωτηρίας του Θεού εναγκαλιζόταν όλες τις φυλές της γης. Αυτό επιβεβαιώνεται από την κλήση του Θεού προς τον Αβραάμ ότι διαμέσου αυτού θα ευλογούνταν όλες οι φυλές της γης (Γεν.12:3). Η ίδια υπόσχεση ήχησε αργότερα στα αφτιά του Ισαάκ (Γεν. 26:4) και γλύκανε τη ζωή του Ιακώβ μέσα στις οδύνες της φυγής (Γεν. 28:14) και στις μετέπειτα ταραχές της πολυκύμαντης ζωής του. Αυτές οι υποσχέσεις δεν αποδυνάμωσαν την ιδέα της βασιλικότητας. Η υπόσχεση προς τον Αβραάμ ήταν πως «βασιλείς θα εξέλθουν από σου» (Γεν. 17:6), με το άνθος της βασιλικής γενεαλογίας να είναι η γραμμή του Δαβίδ. Στο προσκήνιο θα ερχόταν ένας βασιλιάς, διαμέσου του Ισραήλ, που θα επανέφερε τα έθνη στην παρουσία του Θεού. Εν τω μεταξύ, ο Θεός περιέβαλε το λαό Ισραήλ με τη διαθήκη Του στο όρος Σινά. Ο σκοπός αυτής της διαθήκης ήταν να ζήσουν σαν ένα βασίλειο ιεράτευμα, ένα έθνος άγιο, με σκοπό να είναι φως εις τα έθνη (Έξοδ.19:6). Οι ιδιότητες της ιεροσύνης και της αγιότητας γι αυτό το λαό σήμαινε ότι ξεχωρίζονταν για να ζήσουν στην υπηρεσία του Θεού, για την ευλογία όλων των λαών ο Ισραήλ επρόκειτο να είναι ένας μεσίτης, ένα ιερατικό έθνος ανάμεσα στο Θεό και τα έθνη. Μια τέτοια άγια κλήση είχε να κάνει περισσότερο με το να κυβερνώνται και με το να εξουσιάζονται από το Θεό, παρά με το να κυβερνούν και εξουσιάζουν άλλα έθνη. Η αφιέρωση και αφοσίωσή τους στο Θεό γίνονταν για χάρη όλου του κόσμου για να δοξάσει τον Θεό ενώπιον όλων των εθνών. Ο Ψαλμός 67 που καλεί τα έθνη να δοξάσουν τον Θεό διακηρύττει ότι ο Ισραήλ ευλογήθηκε με έλεος και με την ιερατική διακονία, ώστε η οδός του Θεού να γνωρισθεί επί της γης και η σωτηρία Του να αγκαλιάσει όλα τα έθνη (εδ.2). Κατά τα πρώτα στάδια της ιστορίας του Ισραήλ, «δεν ήτο βασιλεύς εν τω Ισραήλ», ως αποτέλεσμα, ο καθένας «έπραττε το αρεστόν εις τους οφθαλμούς αυτού» (Κριτ.21:25). Ανεφύη η ανάγκη εγκατάστασης ενός επίγειου βασιλιά ο οποίος να ενσαρκώνει τη βασιλεία του Θεού. Σε διαφορετική περίπτωση, ο Ισραήλ με αξιοθρήνητη συνέπεια θα διολίσθαινε προς τον κρημνό της αποστασίας. Πρώτα ο Ισραήλ έπρεπε να υποταχθεί στον Θεό πριν ή κατασταθεί φως των εθνών. Όταν ο Δαβίδ ανήλθε τα σκαλιά του θρόνου και κάθισε επ αυτού, η Μεγάλη Αποστολή ανεπαύθη επί των ώμων ενός ανθρώπινου βασιλέως, όπως άλλοτε επί του βασιλέως Αδάμ, για ακόμη μια φορά. Ο Θεός δηλώνει 228 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

5 στον Ψαλμό 2, Άλλ εγώ έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών. Ο βασιλιάς τότε εκφράζει τον θείο χρησμό, ο Κύριος είπε προς εμέ, Υιός μου είσαι συ εγώ σήμερον σε εγέννησα. Ζήτησον παρ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης (εδ.7,8). Η φράση υιός μου φέρνει στη σκέψη μας τον Αδάμ και μια άλλη πτυχή της θεολογίας της Μεγάλης Αποστολής. Η πτώση του Αδάμ από το θρόνο της βασιλείας του ανέδειξε την ανάγκη ενός νέου βασιλιά με μια σχέση πολύ στενότερη από μια απλή δημιουργία ενός βασιλιά από τον Θεό, όπως συνέβαινε στην περίπτωση του Αδάμ αλλά και κάθε ανθρώπινου βασιλιά. Η διακονία του υιού Κατά ένα μοναδικό τρόπο, ο Αδάμ μπορεί να αποκληθεί «πρωτότοκος» υιός του Θεού (γεννημένος και δημιουργημένος). Και τούτο επειδή η γενεαλογία του Μεσσία, στο κατά Λουκά, μας φέρνει πίσω στον Σηθ ως υιό «του Αδάμ», μετά στον Αδάμ ως υιό «του Θεού» (Λουκ.3:38). Σαν «πρωτότοκος» λοιπόν του Θεού, η κληρονομιά του Αδάμ ήταν τόσο ευρεία όσο η Αποστολή: όλη η γη. Ο Αδάμ κατείχε το κληρονομικό δικαίωμα να βασιλεύει και να εξουσιάζει εφ όλης της γης ως εκπρόσωπος του Πατέρα-Δημιουργού του και για τη δόξα του Πατέρα-Δημιουργού του. Καθώς βλέπουμε να εκτυλίσσεται η ιστορία της λύτρωσης, ο Ισραήλ γίνεται, τρόπον τινά, ο δεύτερος «πρωτότοκος» υιός του Θεού. Εδώ επιβάλλεται να σημειώσουμε πως ο Κύριος παρέδωσε στον Μωυσή το μήνυμα με το οποίο αυτός επρόκειτο διαρρήδην να παρουσιάσει τις αξιώσεις του Θεού προς τον Φαραώ: Ούτω λέγει Κύριος, υιός μου είναι, πρωτότοκός μου ο Ισραήλ και προς σε λέγω, Εξαπόστειλον τον υιόν μου δια να με λατρεύσει και εάν δεν θελήσεις να εξαποστείλεις αυτόν, ιδού, εγώ θέλω θανατώσει τον υιόν σου, τον πρωτότοκόν σου (Έξ.4:22,23). Επιστρέφοντας τώρα στον Ψαλμό 2, ο Δαβίδ, σαν κεφαλή του Ισραήλ, και μάλιστα δια της θείας υπόσχεσης (2 Σαμ.7:14), μπορούσε να θεωρηθεί υιός του Θεού με μια ειδική έννοια, αφού καταφανώς είχε κληρονομήσει τη μηλωτή της αποστολής του Αδάμ. Δια του χρίσματός του, ο Δαβίδ κληρονόμησε το ρόλο του Αδάμ ως «υιός του Θεού» και βασιλεύς της γης. Εγώ βεβαίως, θέλω κάμει αυτόν πρωτότοκόν μου, λέει ο Θεός, ύψιστον επί τους βασιλείς της γης (Ψαλ.89:27). Είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε πως μόνο ως ο χρισμένος βασιλιάς, έλαβε ο Δαβίδ την υπόσχεση να βασιλεύει και να εξουσιάζει τα έθνη. Η αποστολή του ήταν να επεκτείνει το θέλημα και την κυριαρχία του Θεού επάνω σε όλη τη γη οι εχθροί του δεν ήταν απλά πολιτικοί και προσωπικοί αλλά ήταν οι εχθροί του Θεού, βασιλιάδες που είχαν υψώσει τον εαυτό τους κατά του Κυρίου και του χρισμένου αυτού. Μέσα στα πραγματικά όρια της αποστολής του, ωστόσο, ήταν αρκετό να εξουσιάσει επί μόνου του Ισραήλ. Το θλιβερό της ιστορίας όμως ήταν ότι οι ίδιοι οι βασιλιάδες του Ισραήλ πρωτοστάτησαν στο να αποπλανήσουν τα πρόβατα του Θεού και να τα οδηγήσουν σε μια διεστραμμένη αποστασία και ειδεχθή ειδωλολατρία. Η εξορία κατέστη αναπόδραστη. Με την αποστασία του ο Ισραήλ, καθώς και οι βασιλείς του, ήταν σαν να περιφέρονταν σε μια έρημο, χαμένοι στους ολέθριους δρόμους που οι ίδιοι είχαν επιλέξει και φυσικά δε θα ήταν δυνατόν ως οι ίδιοι τυφλοί, να οδηγήσουν άλλους τυφλούς στο δρόμο της λατρείας του Θεού. Ο Ύψιστος Υιός Παρά την αποστασία του Ισραήλ, ο Θεός υποσχέθηκε να υψώσει έναν δούλο εκ της γραμμής του Δαβίδ, ο οποίος, αφενός μεν, θα ποδηγετούσε τις φυλές του Ιακώβ σε μια καινή εμπειρία Εξόδου και αφετέρου θα δινόταν ως φως εις τα έθνη, δια να είναι η σωτηρία μου έως εσχάτου της γης (Ησα.49:6). Ο ίδιος αυτός δούλος θα υπέφερε την κρίση του Θεού καθώς θα σήκωνε τις αμαρτίες πολλών, σαν ένας εξυψωμένος ιερέας με σκοπό να «ραντίσει πολλά έθνη» (Ησα.52:13-53:12). Έχοντας προσφέρει εξιλέωση για τις αμαρτίες του λαού του, ο ερχόμενος Μεσσίας ο έσχατος Αδάμ, το σπέρμα του Αβραάμ, ο αληθής Ισραήλ, ο μεγαλύτερος Δαβίδ, ο πάσχων Δούλος, ο Υιός του Θεού θα ανερχόταν στα ύψη της θείας δόξας για να βασιλεύσει από την ουράνια Σιών, καθήμενος στα δεξιά του Θεού Πατέρα. Όλες οι αποτυχίες του λαού και των ποιμένων-βασιλιάδων στην Παλαιά Οικονομία προετοίμαζαν ψυχολογικά το πιστό υπόλοιπο και αναρρίπιζαν μέσα του τον πόθο του ερχομού ενός πραγματικού σωτήρα που θα ανακούφιζε τους εκλεκτούς και θα τους ελευθέρωνε πραγματικά από τη δουλεία της αμαρτίας. Αυτή η προοπτική συμπεριλάμβανε και τα έθνη και βρήκε την πλήρη εκπλήρωσή της στο πρόσωπο και έργο του Χριστού. Η Μεγάλη Αποστολή στο Ματθαίος 28, συνεπώς, είναι η αποδοχή της κληρονομίας των περάτων της γης που ο Θεός υπεσχέθη στον Ψαλμό 2. Εντούτοις αυτή η βασιλεία είναι στην υπηρεσία της ιερατικής διακονίας για να μας εισαγάγει στην παρουσία του Θεού δια του καταπετάσματος, της πληγωθείσης σαρκός και του εκχυθέντος αίματος. Διαμέσου του Πνεύματος που εξέχεε, ο Ιησούς κυβερνά για να υποτάξει και να συνάξει όλη τη δημιουργία στη λατρεία του Πατέρα Του (1 Κορ.15:24-28), υποτάσσοντάς μας, μέρα με τη μέρα, σε μια ανοδική πορεία, για να μάθουμε πώς να δοξάσουμε τον Θεό και να Τον απολαύσουμε για πάντα. Ο κ. Λεωνίδας Κολλάρος διακονεί ως ιεροκήρυκας την Ε.Ε.Ε. Ιωαννίνων. ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

6 Β. Η Μεγάλη Αποστολή στην Καινή Διαθήκη Εδόθη Μοι Πᾶσα Εξουσία Εν Οὐρανῷ Καὶ Επὶ Γῆς του Εμμανουήλ Νταμπαράκη Αν κάποιος αναζητήσει στο Google το όνομα «Ιησούς» θα εμφανιστούν 181 εκατομμύρια ηλεκτρονικές διευθύνσεις. Μια ανάλογη αναζήτηση στο διαδικτυακό βιβλιοπωλείο Amazon.com θα δώσει τίτλους που αναφέρονται σε Αυτόν. Με δεδομένη την πολυφωνία για το Ποιος ήταν και τι δίδαξε ο Ιησούς, η επιστροφή μας στην Αγία Γραφή και στο ιστορικό πρόσωπο του Ιησού είναι περισσότερο επίκαιρη παρά ποτέ. Είναι επιτακτική ανάγκη η Χριστολογία μας να επηρεάσει τόσο τη εκκλησιολογία μας, όσο και τη φιλοσοφία της διακονίας μας. Η δήλωση του Ιησού στο όρος της Γαλιλαίας, ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς, είναι αυτή που περισσότερο από κάθε άλλη εντυπώθηκε στους μαθητές, ενώ διαμορφώνει ένα χριστολογικό πορτραίτο που ωθεί την εκκλησία και του 21ου αιώνα να κηρύξει το ευαγγέλιο στα... πέρατα της οικουμένης. Η ύπαρξη της φράσης πᾶσα στο εδάφιο 18, η επανάληψη στο 19 πάντα τὰ ἔθνη, όπως και στο εδάφιο 20 καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, προσδίδει σε αυτά τα τελευταία λόγια του Ιησού χαρακτήρα «κοσμογονικού γεγονότος». Ο Ιησούς αναφέρει ότι η εξουσία Του έχει δύο χαρακτηριστικά: είναι απόλυτη και ολοκληρωτική. Θεωρώ πως υπάρχει κι ένα τρίτο χαρακτηριστικό. Η εξουσία του Ιησού είναι συστημική. Δεν είναι για το απώτερο μέλλον, αλλά έχει ήδη δοθεί και πρέπει να χρησιμοποιηθεί, ως βάση για την αποστολή σε όλα τα έθνη. Η εσχατολογική δόξα και εξουσία του Υιού του Ανθρώπου, που φανερώθηκε στα προηγούμενα κεφάλαια του ευαγγελίου του Ματθαίου (13:41-43, 16:27, 19:28, 24:30-31, 26:24, και ειδικά 25:31-46) είναι τώρα, ειδικά μετά την ανάσταση, μια απτή πραγματικότητα. Μολονότι ο τίτλος Υιός του Ανθρώπου δε χρησιμοποιείται στην τελευταία σκηνή του Ματθαίου, οι αναγνώστες του έχουν ήδη σκιαγραφήσει στο μυαλό τους την εικόνα της απόλυτης βασιλείας του Υιού του Ανθρώπου. Ουσιαστικά στα εδάφια 18, 19 και 20 έχουμε ένα «χριστολογικό επανασχημαστισμό» του Δανιήλ 7:14 όπου ενθρονίζεται ο Υιός του Ανθρώπου. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι η διακήρυξη του Ιησού στον αρχιερέα, ἀπ' ἄρτι ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ (26:64), και ειδικά η φράση ἀπ' ἄρτι δεν αναφέρεται στο απώτερο μέλλον, αλλά στην άμεση δικαίωση του Ιησού, όπως επιβεβαιώνεται στο Ματθαίο 28:18 και η οποία θα είναι ορατή σε αυτούς που Τον καταδίκασαν. Το εδάφιο 18 δημιουργεί κάποιες εύλογες απορίες. Ποια είναι η πηγή της εξουσίας του Ιησού; Πότε Του δόθηκε αυτή η εξουσία; Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της εξουσίας; Ποιες είναι οι συνέπειες αυτής της εξουσίας στους μαθητές και στη συνέχιση του έργου τους; Ο ευαγγελιστής Μάρκος, επικουρούμενος από τα άλλα τρία Ευαγγελία, δίνει πειστικές απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Το ερώτημα, αναφορικά με την πηγή και τον χρόνο της εξουσίας, απασχολούσε και την πνευματική ηγεσία του λαού, ἐν ποίᾳ ἐξουσίᾳ ταῦτα ποιεῖς; (Μάρκος 11:27). Η απάντηση του Ιησού ήταν λακωνική: ἐπερωτήσω ὑμᾶς ἕνα λόγον (εδ. 29). Το ερώτημα του Ιησού φανερώνει την πηγή από την οποία προέρχεται η εξουσία Του. Η απάντησή Του στους εκπροσώπους του Πρεσβυτερίου δεν είναι παραπλανητική, αλλά διατυπώνει τη ρίζα της εξουσίας Του. Το βάπτισμά Του από τον Ιωάννη (όταν σχίστηκαν οι ουρανοί, το Άγιο Πνεύμα κατέβηκε [ ἐπ αὐτόν - Μάρκος 1:10] και η φωνή από τον ουρανό διακήρυξε ότι είναι ο Γιος του Θεού), αποκαλύπτει το χρόνο που Του δόθηκε η εξουσία, προερχόμενη από τον παντοδύναμο Θεό. Η απόφαση για το βάπτισμα του Ιωάννη είναι απόφαση για την ταυτότητα του Ιησού. Εάν το βάπτισμα είναι από τον Θεό, τότε η εξουσία του Ιησού είναι από τον Θεό και δόθηκε στο βάπτισμα. Ποια είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της εξουσίας; Ο ευαγγελιστής Μάρκος ξεκινάει την εξιστόρηση των πεπραγμένων και των λόγων του Ιησού στο 1:21-28 θεμελιώνοντας την υπεροχή και την κυριαρχία του Ιησού τόσο πάνω στις επίγειες εξουσίες που είναι προσωρινές - όσο και στις αόρατες εξουσίες της πνευματικής σφαίρας. Οι επίγειες αντιπροσωπεύονται από τους γραμματείς και οι πνευματικές από το δαιμονικό πνεύμα. Η επιβολή της εξουσίας του Ιησού σε αυτές τις δύο σφαίρες φανερώνει ότι η εξουσία του Ιησού διαμορφώνει το μήνυμά Του, αλλά ταυτόχρονα οι εξορκισμοί που περιγράφει ο Μάρκος φανερώνουν την εισβολή της δύναμης της Βασιλείας του Θεού, μέσω της εξουσίας του Ιησού, όχι απλά στην ανθρώπινη σφαίρα αλλά σε όλη τη δημιουργία. Η εξουσία του Ιησού επεκτείνεται στα στοιχεία της φύσης, στις ανθρώπινες σχέσεις, στις ραβινικές παραδόσεις, για να αναφέρουμε μόνο μερικά χαρακτηριστικά της. Το παράδοξο είναι ότι οι δαιμονικές δυνάμεις αναγνωρίζουν την αποστολή και την εξουσία του Ιησού πριν την ανθρωπότητα (1:24, 3:11, 5:7). Αλλά, η εξουσία του Ιησού έχει ακόμη ένα σημαντικό χαρακτηριστικό που επηρεάζει τη σχέση μας με τον Θεό σε καθημερινή βάση. Ο Ιησούς έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες (Μάρκος 2:1-11). Σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοση, η συγχώρεση των αμαρτιών ήταν αποκλειστικό προνόμιο του Θεού (εδ. 7). Ποια είναι η συνέπεια της εξουσίας του Ιησού; Όπως αναφέρθηκε στην αρχή, η ταυτότητα του Ιησού πρέπει να διαμορφώσει την εικόνα μας για τον Θεό, την εκκλησία, και την αποστολή μας στον κόσμο. Όσο αφορά το mission Dei, ειδικά στη ρευστότητα στην οποία ζούμε ως κοινωνία, είναι επιτακτική ανάγκη να στηρίξουμε τις δράσεις πάνω στον ποιος ήταν ο Ιησούς. Αν ο Ιησούς είναι Αυτός που ισχυρίζεται ότι είναι και αν κατέχει την εξουσία που ισχυρίζεται ότι έχει, τότε ο επανα-ευαγγελισμός της πατρίδας μας είναι μια αποστολή που από όνειρο μπορεί να καταστεί εφικτή πραγματικότητα. Ο κ. Εμμανουήλ Νταμπαράκης είναι ιεροκήρυκας της Ε.Ε.Ε. και διακονεί την Βιβλική Εκκλησία στην Θεσσαλονίκη. 230 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

7 «Πορευθέντες Αλλά, Πώς;» του Δρ. Χάρη Μακρή Ο Χριστός, λίγο πριν αναληφθεί, ανέθεσε στους μαθητές Του τη Μεγάλη Αποστολή, λέγοντάς τους, Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και διδάξτε τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου (Μτ. 28:19-20). Εσείς κι εγώ, πιστέψαμε στον Κύριο, επειδή κάποιος άνθρωπος του Θεού μας έφερε τα Καλά Νέα της σωτηρίας του Χριστού. Κι αυτό που βρήκαμε εμείς, πρέπει να το μεταδώσουμε και σε άλλους. Πώς όμως μπορεί αυτό να πραγματοποιηθεί; 1. Πρώτα, εμείς οι ίδιοι, πρέπει να είμαστε μαθητές του Ιησού. Δεν αρκεί απλώς να είμαστε ακόλουθοι του Χριστού. Πρέπει να γίνουμε και μαθητές Του. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί (Μτ. 16:24) 2. Πρέπει να έχουμε συνειδητοποιήσει τί είναι η αμαρτία και ποιες οι συνέπειές της, ότι δηλ. αυτοί που δεν πιστεύουν στον Χριστό είναι αιώνια χαμένοι και θα πάνε στην κόλαση. Αυτό θα μας οδηγήσει στο να κατανοήσουμε την επείγουσα ανάγκη των ιεραποστολών, επειδή ο μόνος δρόμος για τη Σωτηρία είναι ο Χριστός. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε τη μαρτυρία μας, γιατί οι άνθρωποι είναι χαμένοι χωρίς τον Ιησού, που είναι ο μόνος δρόμος προς τον ουρανό. Ο Χριστός διακήρυξε, Εγώ είμαι η οδός, η αλήθεια και η ζωή κανείς δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μόνο αν περάσει από μένα (Ιν. 14:6) Αυτό αποτελεί το ΚΛΕΙΔΙ. Διαφορετικά, δεν θα νιώθαμε την ανάγκη να εμπλακούμε στις ιεραποστολές. 3. Πρέπει να είμαστε πεπεισμένοι ότι οι ιεραποστολές είναι ένας από τους μεγάλους σκοπούς και τις διακονίες της εκκλησίας. Κάποιος το έθεσε ως εξής: «Η αποστολή της εκκλησίας είναι οι ιεραποστολές, και η αποστολή των ιεραποστολών είναι η εκκλησία». 4. Κάποιοι πρέπει να αποσταλούν. Αυτό είναι το έργο του Αγίου Πνεύματος, αλλά τα άτομα που αποστέλλει το Άγιο Πνεύμα είναι από την εκκλησία του Χριστού - από το Σώμα Του. Πώς όμως θα τον επικαλεστούν, αν δεν τον πιστέψουν; Και πώς θα τον πιστέψουν, αν δεν έχουν ακούσει γι' αυτόν; Και πώς πάλι θ' ακούσουν γι' αυτόν, αν κάποιος δεν τους τον κηρύξει; (Ρωμ. 10:14) Στις Πράξεις 8, ένας άγγελος του Κυρίου αποστέλλει τον Φίλιππο στον δρόμο από την Ιερουσαλήμ στη Γάζα, όπου συναντά τον Αιθίοπα ευνούχο και τον ευαγγελίζει. Πώς οι ιεραπόστολοι αποστέλλονται στις μέρες μας; Αναφέρω τέσσερις τρόπους: (1) Διάφορες εκκλησιαστικές αποχρώσεις οργανώνουν και υποστηρίζουν ιεραποστολές. (2) Ιεραποστολές, που στηρίζονται δια πίστεως, αν και στην ουσία όλες οι ιεραποστολές είναι έργο πίστεως. (3) Ανεξάρτητοι ιεραπόστολοι. Αυτοί βρίσκουν την οικονομική υποστήριξη μόνοι τους και δεν εξαρτώνται από κάποια ιεραποστολή ή οργάνωση. (4) «Σκηνοποιοί»: Αυτοί είναι πιστοί που ασκούν διάφορα επαγγέλματα. Συνήθως πηγαίνουν σε «κλειστές χώρες», όπου δεν επιτρέπεται να πάνε φανερά ιεραπόστολοι, με σκοπό να κερδίσουν ανθρώπους στον Χριστό. Υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα σ όλες αυτές τις περιπτώσεις. Η προσωπική μου προτίμηση, καθώς και των γονιών μου, είναι «οι ιεραποστολές δια πίστεως». Αυτό σημαίνει ότι ως ιεραπόστολοι θα πρέπει να ενωθούμε με μια συγκεκριμένη ιεραποστολή και να βρούμε την υποστήριξή μας από εκκλησίες και μεμονωμένα άτομα. Είμαι υπέρ αυτής της επιλογής για τους εξής λόγους: α. Επειδή πολλά διαφορετικά πρόσωπα και εκκλησίες εμπλέκονται σ αυτή την ιεραποστολική προσπάθεια. Αυτό σημαίνει ότι εκκλησίες και μεμονωμένα άτομα ενδιαφέρονται προσωπικά για τον συγκεκριμένο ιεραπόστολο και την οικογένειά του. Τους υποστηρίζουν οικονομικά και τους συμπαραστέκονται με προσευχή. β. Ο ιεραπόστολος εμπιστεύεται στον Κύριο. Η διαδικασία της εξεύρεσης οικονομικής υποστήριξης, ενώ είναι χρονοβόρα και κάποτε οδυνηρή, εντούτοις είναι ευλογημένη και δυναμώνει την πίστη! γ. Είναι πολύ καλό ο ιεραπόστολος να αποστέλλεται και να υποστηρίζεται από πολλά άτομα κι εκκλησίες. Διότι, πρώτα από όλα αισθάνεται υπεύθυνος απέναντί τους. Έπειτα, αν αντιμετωπίζει δύσκολες ή περίπλοκες καταστάσεις, ενημερώνει τους υποστηρικτές του, οι οποίοι προσεύχονται γι αυτόν και του συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο. 5. Όποιος θέλει να υπηρετήσει ως ιεραπόστολος πρέπει να έχει υποστήριξη. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι ιεραποστολικής υποστήριξης: α. Οικονομική υποστήριξη. Αυτή μπορεί να είναι μηνιαίες δωρεές ή έκτακτες, κατά περιόδους, ή δωρεές για συγκεκριμένο έργο. β. Υποστήριξη με προσευχή, Γιατί δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό ( Εφεσίους 6:12) γ. Ηθική και συναισθηματική υποστήριξη. Αυτό μπορεί να γίνει με επιστολές, κάρτες, s, δώρα, τηλεφωνήματα ή με άλλους πρακτικούς τρόπους. δ. Υποστήριξη εθελοντών. Υπάρχουν εθελοντές που συμπαραστέκονται στους ιεραποστόλους με διαφόρους τρόπους. Για παράδειγμα, βρίσκουν άτομα που μπορούν να βοηθούν οικονομικά τον ιεραπόστολο ή οι ίδιοι επισκέπτονται τον αγρό και βοηθούν σε πρακτικούς τομείς ή εγείρουν άλλους για τον σκοπό αυτό. Πριν από χρόνια, όταν οι γονείς μου δημιούργησαν την EIE, το σύνθημα που επέλεξαν ήταν «Ο Χριστός για την Ελλάδα και τα Έθνη». Είθε ο Κύριος να συνεχίσει να εγείρει Έλληνες για το έργο του θερισμού ανάμεσα στα έθνη. Ο Δρ. Χάρης Μακρής, υπηρετεί μαζί με την οικογένειά του ως ιατρός-ιεραπόστολος στην Ουγκάντα. ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

8 Μαθητεύσατε από την Μανόν Μιχαλιού Όπως είπε κάποιος, ως μαθητές του Χριστού κάνουμε κι άλλους μαθητές, είτε το συνειδητοποιούμε, είτε όχι. Το ερώτημα είναι: «Τι είδους μαθητές κάνουμε;» Κι η απάντηση: «Ίδιους με μας». 1 Στο 28 ο κεφάλαιο του Ματθαίου, ο ευαγγελιστής ζωγραφίζει μια εικόνα: την εικόνα των ποδιών του μαθητή του Χριστού. Στις επόμενες παραγράφους, θα δούμε πως τα πόδια του γνήσιου μαθητή του Χριστού είναι: (1) γονατιστά, μπροστά στον αναστημένο Ιησού Χριστό, αλλά ταυτόχρονα, (2) σε εγρήγορση 2, έτοιμα να μεταφέρουν το μήνυμα του ευαγγελίου προς όλα τα έθνη. Παρατηρώντας την αφήγηση που προηγείται της μεγάλης αποστολής (Ματθαίος 28:16-20), θα ήθελα να εστιάσουμε σε μια εικόνα του κεφαλαίου 28, που θεωρώ ότι κρύβει το κλειδί της μαθητείας των εθνών. Είναι η εικόνα των γυναικών που επισκέφτηκαν τον τάφο αναζητώντας τον σταυρωμένο Χριστό (Μτ. 28:1-10). Καθώς οι γυναίκες έρχονται να δουν τον τάφο, γίνεται σεισμός με το κύλισμα της πέτρας από έναν άγγελο. Ο άγγελος βλέπει τις γυναίκες τρομαγμένες και τις καθησυχάζει, «μὴ φοβεῖσθε», πληροφορώντας τες πως γνωρίζει ότι ζητούν τον σταυρωμένο Ιησού. Στο Μτ. 28:6, τις ανακοινώνει πως ο Ιησούς αναστήθηκε ( ἠγέρθη ) όπως το είχε πει, και τις προσκαλεί να έρθουν και να δουν τον τόπο όπου ήταν το σώμα Του ( δεῦτε ἴδετε ). Έπειτα, τις αποστέλλει σε μια αποστολή: να πορευθούν και να πουν στους μαθητές Του ( πορευθεῖσαι εἴπατε ) αυτό που οι ίδιες άκουσαν και είδαν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε από τους νεκρούς, κι ότι πηγαίνει πριν από αυτούς να τους συναντήσει στη Γαλιλαία, όπου και θα Τον δουν (Μτ. 28:7). Εκείνες, γεμάτες χαρά και φόβο συνάμα, τρέχουν να διακηρύξουν στους μαθητές τον λόγο που έλαβαν ( ἀπελθοῦσαι ταχὺ... ἔδραμον ἀπαγγεῖλαι, Μτ. 28:8). Καθώς πορεύονται, τις συναντά ο ίδιος ο Χριστός λέγοντας τες: Χαίρετε!. Τον πλησιάζουν, πέφτουν στα πόδια Του και Τον προσκυνούν. Τώρα από το στόμα του ίδιου Του Χριστού ακούν και πάλι το μὴ φοβεῖσθε, καθώς και την ηχώ της εντολής που έλαβαν από τον άγγελο: ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ με ὄψονται (Μτ. 28:10). Ο Χριστός θέλει να Τον συναντήσουν στη Γαλιλαία 3, ώστε να Tον δουν αναστημένο και να λάβουν μια νέα αποστολή. Ας κάνουμε μια παύση να παρατηρήσουμε κάτι σε αυτό το συναπάντημα του Χριστού με τις γυναίκες. Εδώ μοιάζει να υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη διαδοχή γεγονότων με βασικά συστατικά την υπακοή και την προσκύνηση. 1. Από την εισήγηση του Κώστα Μίτσελ, «Καθοδηγώντας τη Νέα Γενιά στην Εκπλήρωση του Σκοπού της», στο Ελληνικό Βιβλικό Κολέγιο, Νοέμβριος Μια μελέτη της λέξης «ἰδοὺ» και των ομόριζων του ρήματος «πορεύομαι» στο κείμενο του Ματθαίου αναδεικνύει την επείγουσα ανάγκη για τη διακήρυξη των καλών νέων της βασιλείας προς την απελευθέρωση των ανθρώπων. 3. Η Γαλιλαία είναι ο τόπος όπου τους πρωτογνώρισε (από το κήρυγμα του αιδ. Παναγιώτη Κανταρτζή, Απρίλιος 2013). 1) Έχοντας ακούσει για την ανάσταση, οι γυναίκες λαμβάνουν μια πρωταρχική εντολή. 2) Υπακούοντας στην εντολή, βλέπουν τον αναστημένο Χριστό. 3) Βλέποντας τον αναστημένο Χριστό, Tον προσκυνούν. 4) Στη στάση προσκύνησης, λαμβάνουν εκ νέου μια αποστολή από τον Χριστό Ερχόμενοι τώρα στην περικοπή της μεγάλης αποστολής, βλέπουμε τους μαθητές ν ακούν το άγγελμα των γυναικών και να υπακούν στην εντολή του Χριστού ( ἐπορεύθησαν εἰς τὴν Γαλιλαίαν εἰς τὸ ὄρος οὗ ἐτάξατο αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς, Μτ. 28:16). Έπειτα, βλέπουν τον Χριστό και Tον προσκυνούν (αν και κάποιοι δίστασαν). Ο Χριστός τους πλησιάζει και τους λέει: «Μου δόθηκε κάθε εξουσία στον ουρανό και στην γη. Πηγαίνοντας λοιπόν μαθητεύστε όλα τα έθνη, βαπτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα σας πρόσταξα. Και να, εγώ θα είμαι ανάμεσά σας, όλες τις ημέρες μέχρι την συντέλεια του αιώνα». Επαναλαμβάνεται κι εδώ το ίδιο μοτίβο: 1) Έχοντας ακούσει για την ανάσταση, οι μαθητές λαμβάνουν μια πρωταρχική εντολή. 2) Υπακούοντας στην εντολή, βλέπουν τον αναστημένο Χριστό. 3) Βλέποντας τον αναστημένο Χριστό, Tον προσκυνούν. 4) Στη στάση προσκύνησης, λαμβάνουν εκ νέου μια αποστολή από τον Χριστό, να μαθητεύσουν όλα τα έθνη. Τι μπορούμε να συμπεράνουμε από αυτές τις παρατηρήσεις; Η πορεία της μαθητείας περιλαμβάνει τα εξής στάδια: Ακούγοντας τα καλά νέα της ανάστασης του Χριστού, λαμβάνουμε μια πρωταρχική εντολή, να Tον συναντήσουμε. Όταν Tον συναντήσουμε, γονατίζουμε και Tον προσκυνούμε. Καθώς Tον προσκυνούμε, λαμβάνουμε την αποστολή μας να μαθητεύσουμε τα έθνη. Επομένως, οι δύο βασικές προϋποθέσεις για την εκπλήρωση της μεγάλης αποστολής φαίνεται να είναι η υπακοή να πορευθούμε και η προσκύνηση του προσώπου Tου. Έτσι, τα πόδια μας ως μαθητές του Χριστού βρίσκονται διαρκώς και ταυτόχρονα, από τη μια λυγισμένα μπροστά στον αναστημένο Χριστό και από την άλλη, σε εγρήγορση να Τον υπακούσουμε, διακηρύττοντας στα έθνη ότι ο σταυρωμένος Σωτήρας αναστήθηκε κι επιστρέφει να μας συναντήσει. Αλήθεια, πώς μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει την ανάσταση του Χριστού σε άλλους, όταν ο ίδιος δεν έχει καταλάβει την επίδραση της ανάστασης στη δική του ζωή (προσκύνηση); Ή πώς μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του προσκυνητή του Χριστού, χωρίς την άμεση υπακοή στα λόγια Του να πορευτεί στα έθνη (υπακοή); Η πορεία του μαθητή προς τα έθνη έχει επίκεντρο τον αναστημένο Χριστό. Αυτός είναι το κλειδί, όπως άλλωστε φαίνεται από το Ματθαίος 28:18-20, όπου η εξουσία Του και η παρουσία Του ανάμεσά μας εγγυώνται την εκπλήρωση της μεγάλης αποστολής. Η Μανόν Μακρή Μιχαλιού είναι υπεύθυνη Πρακτικής Διακονίας Φοιτητών του Ελληνικού Βιβλικού Κολλεγίου. 232 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

9 Πάντα τὰ ἔθνη της Σούλας Μαξιμιάδου - Ις Ένας πιστός, νέος καλλιτέχνης προσπαθούσε να ζωγραφίσει την εικόνα μιας γυναίκας με το παιδί στην αγκαλιά της με το βλέμμα ανήσυχο και θλιμμένο μέσα στην καταιγίδα. Όταν τέλειωσε την κοίταξε, πέταξε την παλέτα και το πινέλο του λέγοντας: "Αντί να ζωγραφίζω τους χαμένους θα πάω να τους βρω". Λίγο μετά, πήγε να εργαστεί στις φτωχές γειτονιές της πόλης του, ενώ σπούδαζε παράλληλα, και προετοιμάστηκε για το ιεραποστολικό έργο. Πρόκειται για τον Βρετανό καλλιτέχνη Alfred Robert Tucker( ), που ήταν ιεραπόστολος στην Αφρική, κυρίως στην Ουγκάντα, για 20 χρόνια. Πολύ πριν από αυτόν ο Γερμανός πρίγκιπας Nicholas Ludwig Zinzendorf ( ) επισκέφθηκε μια μέρα μια γκαλερί τέχνης. Σταμάτησε μπροστά σε έναν πίνακα της σταύρωσης του Χριστού κάτω από τον οποίο διάβασε: "Να τι έκανα για σένα, εσύ τι έκανες για μένα;". Ο πρίγκιπας άφησε τα πάντα και αφιέρωσε τη ζωή του στον Κύριο. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Halle, ο Θεός τον χρησιμοποίησε να ξεκινήσει την παγκοσμίως γνωστή ιεραποστολή των Μοράβων, η οποία έστειλε περίπου τρεις χιλιάδες ιεραποστόλους από τις Παρθένους Νήσους, στη Γροιλανδία, στο Σουρινάμ, στη Νότια Αφρική, στην Τζαμάικα και αλλού. Ο Γάλλος François Coillard αισθάνθηκε την κλήση για τα έθνη της Αφρικής και η Gladys Aylward, γνωστή ως "μια μικρή γυναίκα", πέρασε τη ζωή της στην Κίνα προσπαθώντας να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής των γυναικών και των παιδιών. Είχα το προνόμιο να την γνωρίσω στην Αγγλία και η ομολογία της με ενέπνευσε. Ο κατάλογος όλων αυτών που επένδυσαν την ζωή τους για να πάνε στα έθνη και να μοιραστούν τα νέα της αγάπης του Θεού είναι τεράστιος. Βρίσκουμε την λέξη έθνος(-η) πάνω από 2500 φορές στη Βίβλο. Η πρώτη είναι στην Γένεση 10:5. Μετά ο Θεός καλεί τον Αβραάμ, που ήταν "πατέρας μιας φυλής" να γίνει "πατέρας των Εθνών" (Γένεσις 17:4-5). Ο Θεός υπόσχεται στον Μωυσή: "Θέλω σε καταστήσει ένα μεγάλο έθνος" (Έξοδος 32:10). Το όραμα του Θεού ήταν να ευλογήσει όλα τα έθνη της γης, γιατί ήταν το επίκεντρο της αγάπης Του, ήθελε μέσα από τον λαό Ισραήλ να γίνει γνωστό το όνομα Του σε όλα τα έθνη και τους λαούς της γης. Όμως ο λαός Ισραήλ δεν κατανόησε το σχέδιο του Θεού και δεν ανταποκρίθηκε στην κλήση του. Μετά την ανάσταση ο Κύριος εμπιστεύτηκε στους μαθητές Του, αν και ήταν ακόμη φοβισμένοι, λυπημένοι και ανασφαλείς, να πάνε να διακηρύξουν τα Καλά Νέα σε όλα τα έθνη, (Ματθαίος 28:18-20) κι εκείνοι πήγαν (Mάρκος 16:20). Την ημέρα της Πεντηκοστής "Ο Θεός μίλησε σε διάφορες γλώσσες " (Πράξεις 2:11). Η πρώτη εκκλησία ήταν μια πολυεθνική και πολυπολιτισμική κοινότητα. Οι ηγέτες της εκκλησίας στην Αντιόχεια προέρχονταν από διάφορα έθνη (Πράξεις 13: 1). Στην ομιλία του στους Αθηναίους (Πράξεις 17:22-31), ο Απόστολος Παύλος τονίζει τέσσερα ενδιαφέροντα σημεία: Ο Θεός δημιούργησε όλη την ανθρώπινη φυλή, από ένα αίμα Ο Θεός είναι Θεός όλης της ανθρώπινης ιστορίας Ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος δρόμος για τον ουρανό Η μοναδικότητα της εκκλησίας έγκειται στο γεγονός ότι είναι μια πολυεθνική κοινότητα, όλοι μας μπορούμε να είμαστε μέλη της εκκλησίας του Χριστού. Οι Εβραίοι αποκαλούσαν "εθνικούς" όλους εκείνους που δεν είχαν την δική τους πίστη. Το Ευαγγέλιο, που αποτελεί την εκπλήρωση των υποσχέσεων του Θεού για τη σωτηρία όλης της ανθρωπότητας, ξεπέρασε τα όρια του Ιουδαϊσμού για να επεκταθεί σε όλα τα έθνη, αρχίζοντας με τους Εβραίους. Ο Κύριος είπε, αναφορικά με τον Απόστολο Παύλο, ότι θα έφερνε το όνομα Του στα έθνη (Πράξεις 9:15, 22:21). Ο ίδιος αποφάσισε στην Κόρινθο να πάει στους εθνικούς και ήταν περήφανος γι' αυτό. Εμείς τί κάνουμε αφού αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας; Μας αποκαλεί " έθνος άγιο διά να εξαγγείλουμε " (Α Πέτρου 2: 9-10). Έχουμε γίνει καταναλωτές του Ευαγγελίου, ζούμε μόνο για τον εαυτό μας σε τέτοιο βαθμό που γίναμε ασθενικοί. Οι συμπατριώτες μας στην Θεσσαλονίκη είχαν καταλάβει την κλήση τους (Α Θεσσαλονικείς 1:9-10) και η παραβολή των ταλάντων μας καλεί, "πραγματεύεστε ώσπου να έρθω " (Λουκάς 19:13). Ο τάφος του άγνωστου στρατιώτη στο εθνικό νεκροταφείο Arlington, στην Washington, DC, φυλάσσεται 24 ώρες στο 24ωρο. Κάθε ώρα, 365 ημέρες το χρόνο, ένας νέος στρατιώτης αναλαμβάνει την σκοπιά. Όταν φτάνει ο νέος φρουρός ακούει τα λόγια του προηγούμενου να του λέει: «Η διαταγή παραμένει αμετάβλητη». Μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς, οι εντολές του Κυρίου δεν έχουν αλλάξει. Δυστυχώς, αυτήν κυρίως, την έχουμε αμελήσει. Σήμερα παρατηρούμε ένα εξαιρετικό φαινόμενο στην ΣΙΜ. Έχουμε ιεραποστόλους από Κορέα, Κίνα, Ινδία, Φιλιππίνες, Ρουμανία, και από πολλές άλλες εθνικότητες. Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: "σηκώστε τα μάτια σας και δείτε τα χωράφια που είναι έτοιμα για τον θερισμό ". (Ιωάννης 4:35). Οι πρώτοι Χριστιανοί θυσίασαν τα πάντα για να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στα έθνη της εποχής τους, τώρα ο Θεός φέρνει τα έθνη στα πόδια μας. «Αν ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού και πέθανε στο σταυρό για μένα τότε καμιά θυσία δεν είναι μεγάλη για να την κάνω γι' Αυτόν», είπε ο Jim Elliot. "Αναγγείλατε στα έθνη την δόξα μου πείτε στα έθνη ο Κύριος βασιλεύει"(ψαλμοί 96:3,10). Μια μέρα όλα τα έθνη θα ψάλλουμε μαζί σ Εκείνον που θυσιάστηκε για μας, και θα Τον δοξάζουμε σε όλη την αιωνιότητα, (Αποκάλυψη 5:8-10, 7: 9-12). Η κα Σούλα Μαξιμιάδου-Ις είναι υπεύθυνη της Ποιμαντικής Διακονίας για Γυναίκες της SIM κι εργάζεται κυρίως στην Αφρική, στην Ευρώπη και Καναδά. ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

10 Βαπτίζοντες Αὐτοὺς του Αιδ. Αργύρη Πέτρου, Δρ. Π.Θ. To Βαπτίζοντες Αὐτοὺς είναι μέρος της ιεραποστολικής εντολής του Ιησού στους μαθητές Του στη κατακλείδα του ευαγγελίου του Ματθαίου (Ματ. 28:18-20). Μάταια όμως θα ψάξουμε μέσα στο ευαγγέλιο αυτό για την ερμηνεία του νοήματος του Χριστιανικού βαπτίσματος στην ιεραποστολή της εκκλησίας. Οι μόνες ενδείξεις προέρχονται από το βάπτισμα του Ιωάννη. Ο Ιωάννης με το ριζοσπαστικό βάπτισμά του καλούσε τους απογόνους του Αβραάμ (3:9-10) να ανταποκριθούν στον Θεό σαν προσήλυτοι εθνικοί για να γλυτώσουν από την επικρεμάμενη κρίση του Θεού! Με βάση την σχετική περικοπή του βαπτίσματος του Ιωάννη (3:1-12) το Βαπτίζοντες Αὐτοὺς στο πλαίσιο της ιεραποστολής μας (Ματ. 28:18-20) σημαίνει: 1. Την μετάνοια ενός ανθρώπου για την είσοδο του στη βασιλεία του Θεού (3:2,11,12) 2. Την συγχώρεση και τον καθαρισμό του από τις αμαρτίες του και την ηθική αλλαγή στην ζωή του (3:6,8). 3. Την σωτηριακή τακτοποίησή του με τον Θεό ενόψει της επερχόμενης κρίσης «εν πυρί» του αμαρτωλού κόσμου (3:10, 11-12) 4. Τον ανακαινιστικό ερχομό του Αγίου Πνεύματος στην ζωή του ως αφετηρίας της Χριστιανικής του ζωής. Αν αυτά, λοιπόν, σημαίνονται στο βάπτισμα γιατί τότε βαπτίστηκε ο δίκαιος και άγιος Ιησούς; Βαπτίστηκε γιατί έπρεπε να ταυτιστεί πλήρως μαζί μας, σαν αντιπρόσωπός μας για την απολυτρωτική Του αποστολή για χάρη μας (3:14-15)! Άλλωστε τα όσα είδαμε ότι σημαίνονται με το χριστιανικό μας βάπτισμα, οι απόστολοι θα μας εξηγήσουν, ότι τα πέτυχε ο Χριστός, με τον θάνατό Του πάνω στον σταυρό και την ανάστασή Του και ότι το βάπτισμα δείχνει την ταύτιση του πιστού με τον Ιησού με τέτοιο τρόπο, ώστε ο θάνατος και η ανάστασή Του να είναι και του πιστού! Η αυθεντική 1 εντολή του Ιησού στους μαθητές Του πορευθέντες οὖν μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη συμπληρώνεται με δύο τροπικές μετοχές: - βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος, - διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν. Άρα όπως απέστειλε τον Υιό ο Πατήρ, τώρα ο Υιός στέλνει τους μαθητές Του και υπάρχει εδώ ένα ακόμα σημαντικό συμπέρασμα: 5. Το βάπτισμα είναι μέρος της ιερής αποστο- 1. Η σχολή της «Υψηλής Κριτικής» αμφισβητεί την ιστορικότητα αυτής της βαπτιστικής εντολής και του τριαδικού ονόματος (28:19) επειδή απουσιάζει από τις αποχαιρετιστήριες εντολές του Ιησού από τα ευαγγέλια του Ιωάννη και του Λουκά. Όμως οι αιτιάσεις αυτές δεν μπορούν να αντιπαραβληθούν με την πληθώρα υποστήριξης της αυθεντικότητας της βαπτιστικής εντολής και του τριαδικού ονόματος - σε όλα τα αρχαία χειρόγραφα αυτού του ευαγγελίου - στους αρχαίους πατέρες. (Π.χ. Στη Διδαχή 7:1 «Περὶ δὲ τοῦ βαπτίσματος, οὕτω βαπτίσατε, εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος ἐν ὕδατι ζῶντι.») και - από το γεγονός της εφαρμογής της εντολής αυτής από την πρώτη ημέρα ιστορίας της χριστιανικής εκκλησίας! λής της εκκλησίας στον κόσμο, μέρος της ευθύνης των πιστών να κάνουν μαθητές του Χριστού από όλα τα έθνη. Η εντολή αυτή φτάνει χρονικά μέχρι και σε μας, αφού η διαβεβαίωση του Ιησού είναι καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος! Στην φράση αυτή θα πρέπει να διακρίνουμε την διαθηκική υπόσχεση της θεϊκής παρουσίας και να συμπεράνουμε ότι 6. Το βάπτισμα, ως ιεραποστολή, φέρνει τον βαπτιζόμενο σε νέα διαθηκική σχέση με τον Θεό, εν Χριστώ, η οποία συμπεριλαμβάνει την υποχρέωση να κάνει μαθητές του Χριστού και την ευλογία της παρουσίας του Θεού (28:18-20). Πώς λοιπόν θέλει ο Χριστός να εκπληρώσουμε την εντολή του να κάνουμε μαθητές από όλα τα έθνη μέχρι τον δεύτερο ερχομό Του; Σε αντίθεση με την ερμηνεία ότι το διδάσκοντες αυτούς αφορά την ακόλουθη του βαπτίζοντες αυτούς διδασκαλία μέσα στην εκκλησία, η παρατήρηση ότι οι δύο μετοχές δεν συνδέονται με ένα και θα πρέπει να μας οδηγήσει σε άλλο συμπέρασμα: το βαπτίζοντες αυτούς διευκρινίζεται με το διδάσκοντες αυτούς! Και οι δυο μετοχές μαζί αφορούν την πλήρη ανταπόκριση και υποταγή του κόσμου στο ευαγγελικό κάλεσμα του Χριστού για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού! Άρα.. 7. Το βάπτισμα, ως ιεραποστολή, φέρνει τον βαπτιζόμενο στην διδασκαλία υπακοής στον Χριστό σε όλες τις εντολές Του. Το βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς καὶ τοῦ υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου πνεύματος αφορά τον στόχο της μεταστροφής των ανθρώπων από όλα τα έθνη στο ευαγγέλιο του Χριστού και την σύνδεσή τους με τη ζωή του τριαδικού Θεού μας! Ήταν ο Πατήρ που σχεδίασε προαιωνίως την ιεραποστολή αυτή, ο Υιός που την εκπλήρωσε, το Πνεύμα σήμερα που την εφαρμόζει στον χαμένο κόσμο για την επέκταση της βασιλείας του Θεού στη γη χρησιμοποιώντας τους μαθητές του Χριστού! Άρα 8. Το βάπτισμα, ως ιεραποστολή, φέρνει τον βαπτιζόμενο σε κοινωνία με τους αδελφούς του και τον τριαδικό Θεό. Η φράση εις το όνομα χρωματίζεται κτητικά, πρώτα στο εθνικό περιβάλλον, αφού η κοινή εμπορική χρήση της φράσης εις το όνομα δήλωνε την ιδιοκτησία κάποιου, δηλαδή στο χωρίο μας ο βαπτιζόμενος ανήκει πια στον τριαδικό Θεό. Το «ανήκειν» δηλώνεται και στο Ιουδαϊκό περιβάλλον, αφού η φράση το εις το όνομα μάλλον ερμηνεύεται «εις τον Γιαχβέ», όπου ο βαπτιζόμενος ξεχωρίζεται για την λατρεία του ιερού «ονόματος» που κατέχει ο Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Όμως στο εθνικό περιβάλλον η φράση εις το όνομα χρωματίζεται και πολιτικά, όπως αναδεικνύει η ομολογία του Ιησού ως Κυρίου (Πραξ. 8:16, 19:5)! Το βάπτισμα λοιπόν στο πλαίσιο της ιεραποστολής φανερώνει ότι ο βαπτιζόμενος αναγνωρίζει την κυριότητα πάνω του τού Ιησού και έτσι πολιτογραφείται στην βασιλεία Του! Άρα τέλος 9. Το βάπτισμα, ως ιεραποστολή, εισάγει τον βαπτιζόμενο στην αίθουσα του θρόνου του Χριστού που Τον προσκυνάει πια ως βασιλιά του! Ο Χριστός έχοντας πάσα εξουσία διατάσσει την ιεραποστολική κατάκτηση πάντων των εθνών με το βαπτίζοντες αυτούς και θα μείνει μαζί μας μέχρι την βάπτιση (της ανακαίνισης ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ και της κρίσης ἐν πυρί ), ολόκληρου του κόσμου (3:11)! Ο Αιδ. Αργύρης Πέτρου, Δρ. Π.Θ. είναι καθηγητής στο Ελληνικό Βιβλικό Κολέγιο 234 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

11 Διδάσκοντες Αὐτοὺς Τηρεῖν του Allen McClymont Στο 28ο κεφάλαιο του Ματθαίου ο Ιησούς να μιλάει στους έντεκα μαθητές Του. Όμως, τα λόγια Του δεν απευθύνονται μόνο σ αυτούς ή μόνο σε ιεραποστόλους και ιεροκήρυκες. Όχι, ο Ματθαίος καταγράφει αυτά τα λόγια επειδή απευθύνονται σε κάθε έναν που διακηρύττει ότι είναι μαθητής του Ιησού Χριστού. Αν λοιπόν είσαι Χριστιανός αυτά τα λόγια είναι και για σένα. Με αυτό ως δεδομένο, τι ζητά από εμάς ο Ιησούς; Μας εντέλει να κάνουμε μαθητές από όλα τα έθνη κι αυτό περιλαμβάνει δύο πράγματα (εδ ): να βαφτιστούν οι νέοι μαθητές και να μάθουν να υπακούν όλα όσα διέταξε ο Κύριος. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε μαθητές που υπακούν όλα όσα ο Ιησούς διέταξε και να διδάσκουμε τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Δε μπορούμε να διδάξουμε διαφορετικά πράγματα από αυτά που εμείς διδαχθήκαμε. Επομένως, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μάθουμε τί ο Ιησούς διέταξε και αυτό γίνεται μελετώντας την Αγία Γραφή. Βέβαια, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι το να είσαι μαθητής του Ιησού είναι εντελώς διαφορετικό από του να είσαι μαθητής ενός σχολείου. Υπάρχουν διαφορετικοί στόχοι και διαφορετικές προτεραιότητες, μεταξύ τους. Ο μαθητής του σχολείου προσπαθεί να αποκτήσει γνώσεις πάνω σε ένα αντικείμενο με στόχο να αποδείξει την κατανόηση του. Αντιθέτως, ο μαθητής του Ιησού έχει στόχο να γνωρίσει τον Χριστό ώστε να μπορεί να είναι πιστός μάρτυράς Του. Το βασικό προσόν ενός μαθητή είναι η ικανότητά και προθυμία του να μάθει. Απεναντίας, το σπουδαιότερο προσόν για ένα μαθητή του Ιησού είναι η πιστότητά του στον Κύριο. Αυτή η διάκριση είναι υψίστης σημασίας αφού φανερώνει πως η μελέτη του Λόγου του Θεού δεν εξαρτάται από τη δική μας ικανότητα και διανοητικό επίπεδο. Μελετούμε το Λόγο του Θεού επειδή θέλουμε να είμαστε πιστοί στον Ιησού, ώστε να υπακούμε τις εντολές Του κι όχι λόγω της δικής μας ευστροφίας. Πολύ συχνά, όμως, επηρεαζόμαστε από τους γύρω μας και συγκρίνουμε τους εαυτούς μας μαζί τους. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τον Θεό δεν τον απασχολεί πόσο καλά τα πάμε συγκριτικά με τους άλλους. Όχι, ο Θεός ενδιαφέρεται για τη πρόοδο που έχουμε κάνει εμείς, με τα χαρίσματα και τα ταλέντα που Εκείνος μας έδωσε. Θέλει να μας δει να αυξανόμαστε στη γνώση του προσώπου Του. Ο David Bosch, στο βιβλίο του «Transforming Mission», υπογραμμίζει δύο ακόμα διαφορές ανάμεσα στους μαθητές των άλλων Ραβίνων και στους μαθητές του Ιησού. Λέει πως αν ήθελες να διδαχθείς από ένα Ραβίνο του 1 ο αιώνα μ.χ. διάλεγες εσύ τον Ραβίνο. Αυτό δεν ίσχυε με τον Ιησού. Όλα τα ευαγγέλια διακηρύττουν το γεγονός ότι ο Ιησούς διάλεξε τους μαθητές Του. Η δεύτερη σημαντική διαφορά είναι ότι οι μαθητές του Ιησού ποτέ δεν αποφοιτούν. Είμαστε μαθητές του Ιησού όλη μας τη ζωή. Η επιθυμία μας είναι η αυξανόμενη πνευματική ωριμότητα και ομοίωσή μας με το Χριστό. Αυτή είναι η διαφορά με τους μαθητές των Ραβίνων οι οποίοι έγιναν μαθητές με σκοπό κάποια μέρα να γίνουν Ραβίνοι οι ίδιοι. Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στην καλλιέργεια της σχέσης μας με το Θεό και όχι στην απόκτηση γνώσεων. Χρειάστηκε χρόνος για να το καταλάβω αυτό. Θυμάμαι, όταν έγινα Χριστιανός, με ρώτησαν εάν είχα προσωπική σχέση με τον Θεό. Είχα προσωπική σχέση με τους γονείς μου και τα συγγενικά μου πρόσωπα, αλλά πώς να έχω προσωπική σχέση με κάποιον που είναι αόρατος; Με τον καιρό άρχισα να καταλαβαίνω ότι οι σχέσεις καλλιεργούνται και εξελίσσονται καθώς η γνώση και η εμπειρία μας για το άλλο πρόσωπο αυξάνεται. Η γνώση μας για τον Ιησού μεγαλώνει καθώς ξοδεύουμε ώρα μαζί Του στην προσευχή και μαθαίνουμε περισσότερα γι Αυτόν μέσα από το Λόγο Του τόσο από την Παλαιά όσο και από την Καινή Διαθήκη. Αφού μάθουμε τις εντολές του Ιησού πρέπει να τις υπακούμε. Ο κίνδυνος ελλοχεύει να υποβιβάσουμε την υπακοή μας σε βάση της σχέσης μας με τον Θεό, αντί να είναι η ανταπόκρισή μας στην αγάπη που ο Θεός έχει δείξει. Η υπακοή μετατρέπεται σε μέσο για να κερδίσουμε την σχέση μας με τον Θεό, όταν κάτι τέτοιο ποτέ δεν ήταν ο σκοπός. Ο Ιησούς λέει, Αν με αγαπάτε, τηρήστε τις εντολές μου (Ιν ). Με τον ίδιο τρόπο που ένας Πατέρας αγαπάει το παιδί του, ο Θεός αγαπά κι εμάς. Δεν μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα για να μας αγαπήσει ο Θεός περισσότερο απ όσο ήδη μας αγαπά. Όμως, χαίρεται όταν Του είμαστε υπάκουοι, κι αυτό ικανώνει τη σχέση μας μαζί Του να αυξηθεί. Συμπερασματικά, λοιπόν, η γνώση και η προσωπική σχέση συμπορεύονται. Ο Παύλος το επισημαίνει όταν γράφει, Η προσευχή μου είναι αυτή: να μεγαλώνει η αγάπη σας όλο και περισσότερο και να συνοδεύεται από αληθινή γνώση και σωστή κρίση (Φιλιπ. 1:9) Η αγάπη μας μεγαλώνει καθώς η γνώση μας για Εκείνον που αγαπάμε μεγαλώνει. Ο Ιησούς έδωσε την εντολή να διδάξουμε και άλλους να υπακούν όλες τις εντολές Του και υπόσχεται ότι όταν το κάνουμε Εκείνος θα είναι μαζί μας (εδ. 20). Το μυστήριο εδώ είναι πως, καθώς υπακούμε στον Ιησού και κάνουμε μαθητές και καθώς τους διδάσκουμε να υπακούν όλες τις εντολές Του, εμείς οι ίδιοι μεταμορφωνόμαστε και η σχέση μας με το Θεό γίνεται βαθύτερη και ουσιαστικότερη. Μετάφραση: Χαρούλα Ηλία ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

12 Ιδοὺ Εγὼ Mεθ ὑμῶν Eἰμι του δρ. Γιάννη Περιάλη Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια, μα το θυμάμαι ακόμα έντονα. Ήταν οι πρώτες μας εβδομάδες στην Τανζανία. Ένας ντόπιος νοσοκόμος κι εγώ, πηγαίναμε για την μηνιαία επίσκεψη σ ένα νοσοκομειακό σταθμό. Τον δρόμο δεν θα τον εύρισκα μόνος μου. Μερικά ίχνη από κάποιο άλλο αυτοκίνητο στη σκόνη, ένα μικρό δάσος, μια στροφή πίσω από ένα σπίτι σε κάποιο μικρό χωριό. Συναντήσαμε κάπου είκοσι μαθητές που γύριζαν με τα πόδια στο χωριό τους και τους αφήσαμε να ανέβουν στην καρότσα του ημιφορτηγού. Σ ένα σημείο ο δρόμος κατηφόριζε προς το ποτάμι και μια στενή γέφυρα. Είχε βρέξει, οι ρόδες άρχισαν να γλιστράνε στη λάσπη, το αυτοκίνητο έτρεχε ακυβέρνητο προς το ποτάμι. «Καλά εμείς μα και τόσα παιδιά να πάνε χαμένα Κύριε», ήταν το μόνο που βγήκε σαν προσευχή. Και ο Κύριος έστειλε τον άγγελό Του, που έπιασε καλά το αυτοκίνητο και το πέρασε με ασφάλεια πάνω από το γεφυράκι στην απέναντι μεριά. Γέμισε η καρδιά με ευγνωμοσύνη και τη βεβαιότητα πως ο Κύριος είναι πραγματικά μαζί μας. Θα ήταν ευχάριστο και θα έκανε την ζωή μας εδώ στη γη πολύ πιο εύκολη (μα ίσως λιγότερο πολύτιμη!) αν σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε αρρώστια, σε κάθε δυσκολία μπορούσαμε να φωνάξουμε σε Κείνον, που έχει όλη την εξουσία, που υπόσχεται και σίγουρα είναι μαζί μας, και όλες οι καταστάσεις άλλαζαν αμέσως. Τότε, ο κίνδυνος περνάει, η υγεία ξαναγυρίζει, πόρτες ανοίγουν στα αδιέξοδα. Παρ όλες τις επεμβάσεις του Θεού στη ζωή μας και τις αμέτρητες ευεργεσίες Του, έχουμε θλίψεις (και μερικές φορές κατάθλιψη), πόνους, κάποτε χάνουμε τον σύντροφο της ζωής μας και τότε η μοναξιά είναι σαν ένας ατέλειωτος ανήφορος, ή σαν την κοιλάδα της σκιάς του θανάτου. Τι σήμαιναν τα λόγια του Κυρίου τότε στους μαθητές Του; Τι σημαίνουν για μας σήμερα, στην καθημερινή μας ζωή; Στο ευαγγέλιο του Ιωάννη από το κεφ. 14, ο Κύριος προετοιμάζει τους μαθητές του για την καινούργια φάση της ζωής τους χωρίς τη σωματική παρουσία Του. Και μιλάει για το Πνεύμα που θα κατοικεί μέσα τους, για ειρήνη αλλιώτικη από αυτή που δίνει ο κόσμος, για χαρά που είναι πλήρης, για πολύτιμους καρπούς όσο οι βέργες παραμένουν ενωμένες με το κλήμα, για την αγάπη του Θεού που έχει σαν αποτέλεσμα την αγάπη και για τους άλλους. Το Ιδοὺ Εγὼ Mεθ ὑμῶν Eἰμι είναι σαν το απόσταγμα αυτής της πλούσιας κληρονομιάς μαζί με την υπόσχεση πως θα ξανάρθει για να είμαστε για πάντα μαζί Του. Όλα αυτά ισχύουν και για μας. Η ρήση του Κυρίου μας θυμίζει ποιος είναι, μας στέλνει στη δουλειά Του ενώ Εκείνος παραμένει δίπλα μας, μέσα μας. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη με υποσχέσεις επιτυχίας, εάν ο λαός Ισραήλ παρέμενε στον δρόμο του Θεού και εκτελούσε τις εντολές Του. Η Καινή Διαθήκη μιλάει για αναγέννηση, για αλλαγή καρδιάς, για διακυβέρνηση από το Άγιο Πνεύμα, για αγάπη, χαρά και ειρήνη και μέσα στην θλίψη. Την ερώτηση του Γεδεών: Αχ, κύριε μου, αν ο Κύριος είναι μαζί μας, γιατί μας βρήκαν όλα αυτά τα δεινά; (Κριτές 6,13), την επαναλαμβάνουμε σχεδόν όλοι μας και τις περισσότερες φορές δεν παίρνουμε καμιά απάντηση. Μα ο Κύριος είναι μαζί μας και δίνει θάρρος, παρηγοριά και δύναμη στην αδυναμία μας. Και μερικές φορές, συνήθως κάπως καθυστερημένα για τη δική μας αντίληψη, μας δείχνει την ευλογία που βγήκε από μια τέτοια δύσκολη κατάσταση, το ότι ήρθαμε πιο κοντά Του, αλλάξαμε τις προτεραιότητες της ζωής μας, βοηθήσαμε κάποιον άλλο σε παρόμοια κατάσταση. Έτσι δεν απελπιζόμαστε. Πιστεύω πως και η δική μας φυλακή και τα δεσμά (παρ όλο που δεν τα εύχομαι), όπως του Παύλου, συνεργούν στη διάδοση του ευαγγελίου. Κάποτε θα καταλάβουμε περισσότερα. Πριν μερικές μέρες* καθόμουν στην κυριακάτικη λατρεία στην εκκλησία μας στο Νταρ ες Σαλάμ. Το θέμα του κηρύγματος ήταν «Ο Θεός έχει ένα σχέδιο για τη ζωή σου» με παράδειγμα την ιστορία του Γεδεών. Μια ιστορία νίκης και επιτυχίας γιατί ο Κύριος ήταν μαζί του. Μπροστά μου καθόταν μια κοπέλα, που πριν από μερικές εβδομάδες είχε χάσει από αρρώστια το νεογέννητο, πρώτο της παιδί. Προσπάθησα να ακούσω τα λόγια του κήρυκα με τα δικά της αυτιά. Επιτυχία; Νίκη; Όταν αργότερα χαιρετηθήκαμε και της είπα πόσο λυπήθηκα για το παιδί της, είδα στα μάτια και στη στάση της την παρηγοριά και τη δύναμη που δίνει η παρουσία του Κυρίου. Η υπόσχεση Του ήταν πραγματική. * Η Ούρζουλα κι εγώ γυρίσαμε πάλι για τέσσερις εβδομάδες στην Τανζανία (τις περισσότερες μέρες είμαστε στην Μπέσα) για να αναπληρώσουμε κάποια κενά στο εκεί μικρό σχολείο και το νοσοκομείο. O Δρ. Γιάννης Περιάλης και η σύζυγός του Ούρζουλα, υπηρέτησαν τον Κύριο στον ιεραποστολικό αγρό. Εκείνος ως χειρουργός κι εκείνη ως δασκάλα. 236 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

13 Γ. «" πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη " Στην Πατρίδα Μας!» του Αιδ. Νίκου Στεφανίδη Μια ομάδα Άγγλων ποιμένων θέλησαν να μάθουν το "μυστικό" του Μούντι για την επιτυχία στο πνευματικό του έργο. Ο Μούντι δεν είχε ακαδημαϊκή μόρφωση. Τα αγγλικά που μιλούσε ήταν φτωχά και σήμερα μάλλον δεν θα τον επιλέγαμε για ποιμένα στις εκκλησίες μας. Όταν τον συνάντησαν οι ποιμένες, τον ρώτησαν ποιο ήταν το "μυστικό" της επιτυχίας στην διακονία του. Εκείνος τους πήγε στο παράθυρο τού δωματίου του και τους ζήτησε να περιγράψουν τι έβλεπαν εκεί έξω. Ένας είπε ότι βλέπει μερικά παιδιά να παίζουν, ένας άλλος είπε ότι βλέπει ζευγάρια να περπατούν μαζί Ένας τρίτος γύρισε στον Μούντι και τον ρώτησε: «Εσείς τι βλέπετε;» Ο Μούντι πήγε στο παράθυρο και με δάκρυα στα μάτια είπε: «Βλέπω εκατοντάδες ανθρώπους που θα πάνε στην κόλαση, εκτός αν συναντήσουν πρώτα τον Ιησού». Ο Μούντι έβλεπε τον κόσμο με τα μάτια του Ιησού! Ο Ιησούς Χριστός ήρθε στη γη και έδωσε τη ζωή Του για την σωτηρία των ανθρώπων, υπακούοντας στην αλήθεια ότι οι άνθρωποι χωρίς τη σωτηρία που Αυτός χαρίζει θα πάνε κατευθείαν στην κόλαση. Αργότερα ο Παύλος, υπακούοντας στην ίδια αλήθεια, έγραψε: Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου θέλει σωθή. Πώς λοιπόν θέλουσιν επικαλεσθή εκείνον, εις τον οποίον δεν επίστευσαν; Και πώς θέλουσι πιστεύσει εις εκείνον, περί του οποίου δεν ήκουσαν; Και πώς θέλουσιν ακούσει χωρίς να υπάρχη ο κηρύττων; Και πώς θέλουσι κηρύξει, εάν δεν αποσταλώσι;.... (Ρωμ.10:13-15). Ο Ιησούς έβλεπε τα πλήθη των ανθρώπων σαν να ήταν πρόβατα χαμένα, χωρίς τσομπάνο, να πηγαίνουν στην κόλαση... Έτσι, λίγο πριν αναληφθεί, απέστειλε τους μαθητές Του στον κόσμο με την μεγαλύτερη αποστολή: Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος. (Ματθ.28:16-20 ). Επειδή από το κήρυγμα του Ευαγγελίου θα εξαρτιόταν η αιώνια ζωή ή ο αιώνιος θάνατος πολλών ανθρώπων, ο Ιησούς επαναλαμβάνει πολλές φορές την εντολή Του, ώστε οι μαθητές Του να την πάρουν στα σοβαρά και να ριχτούν στη δουλειά. Την ανέφερε ο Ιωάννης (Ιωαν. 20:21). Την επανέλαβε ο Μάρκος (Μαρκος 16:15). Την κατέγραψε ο Λουκάς (Λουκ. 24: 46-49). Και λίγο πριν αναχωρήσει για τον ουρανό ο Ιησούς, εκεί μπροστά στα μάτια των μαθητών Του, τους είπε ακόμη μια φορά γιατί τους αφήνει πίσω: θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ' υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης (Πραξ. 1:8). Και οι μαθητές πήραν τα λόγια του Κυρίου τους στα σοβαρά. Πήγαν στον κόσμο και κήρυξαν το Ευαγγέλιο και, ως αποτέλεσμα, εκατομμύρια άνθρωποι σώθηκαν. Το μήνυμά τους ήταν τόσο δυνατό και η μαρτυρία τους τόσο αποτελεσματική ώστε κατηγορήθηκαν από τους εχθρούς τους ότι αναστατώνουν την οικουμένη! Από την ημέρα της Πεντηκοστής μέχρι σήμερα έγιναν πολλά. Το ευαγγέλιο έχει κηρυχθεί σχεδόν παντού, αλλά όχι ακόμη σε όλα τα έθνη και σε όλες τις γλώσσες. Η εντολή του Ιησού είναι σήμερα το ίδιο επίκαιρη, επιτακτική και κατεπείγουσα όπως τότε, στην αρχή. Υπάρχει πολύ έργο ακόμη να γίνει. Η ανάγκη είναι τεράστια... Πάνω από εθνικές ομάδες στον κόσμο, με συνολικό πληθυσμό , δεν έχουν ακόμη ακούσει για τον Χριστό! Η Βίβλος πρέπει ακόμη να μεταφραστεί σε γλώσσες και διαλέκτους και να φτάσει σε 81 εκατομμύρια ανθρώπους που δεν την έχουν στη γλώσσα τους! Η ανάγκη είναι μεγάλη και ο Ιησούς συνεχίζει να λέει στους μαθητές Του: Πορευθέντες, λοιπόν, μαθητεύσατε πάντα τα έθνη θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ' υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης. Στην πραγματικότητα, ο Ιησούς μιλά σε εμάς... Στον καθένα από εμάς λέει να είμαστε μάρτυρές Του στο χωριό μας, στην πόλη μας, στην γεωγραφική μας περιφέρεια, σε όλη την Ελλάδα και στα πέρατα του κόσμου. Δεν έχουμε όλοι την κλίση να πάμε στα πέρατα του κόσμου, αλλά όλοι καλούμαστε να είμαστε μάρτυρές Του στον τόπο που ζούμε. Και μάλιστα, πριν ο Θεός μας στείλει στην Αφρική ή κάπου αλλού πρέπει να μας δει να μιλούμε γι' Αυτόν εκεί που ζούμε. Η παραδοσιακή περιγραφή του έργου του Ιεραποστόλου είναι να πάει σε ένα άγνωστο μέρος, να μάθει τη γλώσσα, να ζήσει μαζί με τους ντόπιους, να γνωριστεί με μερικούς και να αρχίσει να τους μαθητεύει. Πολύ συχνά, όταν προσευχόμαστε για το ιεραποστολικό έργο και το υποστηρίζουμε οικονομικά, έχουμε στο νου μας μια τέτοια εικόνα. Αλλά μας διαφεύγει η πραγματικότητα ότι, για τον Ιησού, ο ιεραποστολικός αγρός αρχίζει από το σπίτι μας, το χωριό μας, την πόλη μας, το λαό μας... και φθάνει ως τα πέρατα του κόσμου. Ναι, είναι αλήθεια ότι υπάρχουν στη γη πάνω από ψυχές που δεν έχουν ακούσει για τον Χριστό! Αλλά μας διαφεύγει η ωμή πραγματικότητα ότι ένας μεγάλος αριθμός από αυτούς έχει έρθει στη Δύση, ότι δηλαδή ο ιεραποστολικός αγρός ήρθε στον τόπο μας! Έχω την αίσθηση ότι ο Θεός σαν να βαρέθηκε να ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

14 μας ακούει να προσευχόμαστε για τους Αφγανούς, τους Ιρανούς, τους Νιγηριανούς και για τόσους άλλους λαούς, χωρίς να κάνουμε και πολλά για να τους ευαγγελίσουμε, και μας τους έστειλε στη χώρα μας, στην πόλη μας, στην γειτονιά μας, στην πόρτα μας! Δεν χρειάζεται να μάθουμε την γλώσσα τους για να τους μιλήσουμε, να βγάλουμε βίζα για να ταξιδέψουμε στη χώρα τους, να βρούμε τρόπους για να καλύψουμε τα έξοδά μας. Τώρα ήρθαν αυτοί και μαθαίνουν τη γλώσσα μας, δουλεύουν στις δουλειές μας, νοικιάζουν τα σπίτια μας, είναι δίπλα μας, και πάρα πολλοί ρωτούν κιόλας να μάθουν τι σημαίνει ο σταυρός που βλέπουν στις Εκκλησίες και ποιος είναι ο Ιησούς! Ο τίτλος αυτού του άρθρου, Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη Στην Πατρίδα Μας, αντανακλά απόλυτα αυτή την πραγματικότητα. Διότι τα έθνη έχουν έλθει στη χώρα μας κατά χιλιάδες. Οι αριθμοί το φωνάζουν δυνατά. Τα στατιστικά στοιχεία του 2013 δείχνουν ότι έχουμε στην Ελλάδα: Πακιστανούς οικονομικούς μετανάστες, Ινδούς, Μπαγκλαντεσιανούς, Αιγύπτιους, Φιλιππινέζους, Αλβανούς, Βούλγαρους, Ρουμάνους. Επίσης έχουμε έναν ακαθόριστα μεγάλο αριθμό παράνομων μεταναστών και προσφύγων από Αφγανιστάν, Ιράν, Ιράκ, Παλαιστίνη, Μαρόκο, Σουδάν, Νιγηρία, Συρία και από πολλά άλλα κράτη. Και η θρησκεία που επικρατεί ανάμεσα στους περισσότερους απ αυτούς τους λαούς είναι το Ισλάμ... Αν θέλουμε να λεγόμαστε πραγματικοί Χριστιανοί, τότε πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τα λόγια του Ιησού και να κάνουμε κάτι για όλους αυτούς τους πρόσφυγες και μετανάστες που έχουν κατακλύσει την πατρίδα μας. Έχουμε μοναδική ευκαιρία και τεράστια πνευματική ευθύνη να μαθητεύσουμε αυτά τα έθνη, δείχνοντας με πρακτικούς τρόπους την αγάπη του Θεού και τον δρόμο για την σωτηρία διά του Χριστού. Είναι καιρός να επενδύσουμε ό,τι μας έχει χαρίσει ο Θεός για το κτίσιμο της Εκκλησίας Του, για την ολοκλήρωση της νύμφης Του. Τον κάθε πιστό, σε ατομικό επίπεδο, και την κάθε Εκκλησία, σαν σώμα Χριστού, καλεί ο Κύριος να επενδύσουμε το χρόνο μας, τα χαρίσματα μας, τα χρήματά μας για την σωτηρία πολλών ψυχών από τα έθνη που βρίσκονται στη χώρα μας. Είναι ευκαιρία (αλλά και ανάγκη) να κάνουμε τολμηρές κινήσεις για τον σκοπό αυτό. Για παράδειγμα, μπορούμε να αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε τα εκκλησιαστικά μας κτίρια 100%, και όχι μόνο για 2-3 συναθροίσεις την εβδομάδα, ανοίγοντας τα για να διακονήσουμε εκεί ξένους, άστεγους κλπ. Γνωρίζω τους ενδοιασμούς που έχουμε ως άνθρωποι για ένα τέτοιο εγχείρημα αλλά, αν δούμε τους ξένους με τα μάτια του Ιησού, τότε τίποτα δεν θα είναι δύσκολο για μας! Αλήθεια, αν ο Ιησούς ερχόταν πίσω στη γη, πού νομίζετε ότι θα πήγαινε; Με ποιους θα συναναστρέφονταν; Μα με ποιους άλλους, παρά με όσους θα είχαν την ανάγκη Του: με τους άστεγους, τους εξαρτημένους, τους πρόσφυγες, τους αρρώστους, τους φτωχούς. Ο Θεός μας δίνει μια μοναδική ευκαιρία να φανερώσουμε τον Ιησού σε ανθρώπους που, στις χώρες από τις οποίες έρχονται, απαγορεύεται με την ποινή του θανάτου να διαβάσουν το Λόγο του Θεού, αν φυσικά μπορούν να τον έχουν. Τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να μαθητεύσουμε νέους πιστούς που θα γίνουν οι πιο αποτελεσματικοί ευαγγελιστές και ιεραπόστολοι για τους λαούς τους! Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη Στην Πατρίδα Μας είναι το σύνθημα της διακονίας μας, τα "Χέρια Βοηθείας". Πρόκειται για μια διακονία που εδώ και 21 χρόνια, σε συνεργασία με πολλούς πιστούς και τοπικές εκκλησίες, υπηρετεί τους ξένους στις βασικές τους ανάγκες και πάντοτε δείχνοντάς τους τον Ιησού που τόσο πολύ Τον έχουν ανάγκη. Και ο Θεός σώζει πολλούς από αυτούς! Το θαυμαστό είναι ότι ενώ αυτοί οι νέοι πιστοί δεν έχουν περάσει από Κυριακά Σχολεία, Ομίλους, Εκκλησίες, σεμινάρια ευαγγελισμού, όπως σχεδόν όλοι εμείς, έχουν κατανοήσει την κατεπείγουσα εντολή του Ιησού και, με κίνδυνο της ζωή τους, ευαγγελίζουν τους ομοεθνείς τους όπου κι αν βρεθούν! Είναι συγκλονιστική μια από τις πολλές αληθινές ιστορίες που ζήσαμε στα "Χέρια Βοηθείας". Ένα πρωινό με επισκέφτηκε στο γραφείο μου στο Προσφυγικό μας Κέντρο μια κυρία που ήταν ανώτατο στέλεχος της Νορβηγικής Πρεσβείας. Ήμουν γεμάτος απορία και λίγη αμηχανία γι αυτή τη συνάντηση. Όταν ήρθε η κυρία μου έδωσε έναν φάκελο με έγγραφα που αφορούσαν μια οικογένεια Ιρανών προσφύγων, οι οποίοι πέρασαν από το κέντρο μας και τώρα ήταν στη Νορβηγία και ζητούσαν άσυλο. Αφού μιλήσαμε αρκετά για νομικά ζητήματα, με ρώτησε: Πιστεύετε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι αναγεννημένοι; Γνωρίζοντας καλά αυτήν την οικογένεια, της είπα: «Χρησιμοποιήσατε έναν όρο που σημαίνει ότι καταλαβαίνετε τι σημαίνει αναγέννηση. Λοιπόν, αν αυτοί δεν είναι αναγεννημένοι τότε ούτε εγώ ίσως ούτε κι εσείς είμαστε... Αυτή η οικογένεια, όσο ήταν μαζί μας, δεν σταματούσε να μιλά σε άλλους Ιρανούς για τον Χριστό και οδήγησε πολλούς σ' Αυτόν». Καθώς έφτασε στην πόρτα για να φύγει, με κοίταξε και είπε: «Αυτοί οι άνθρωποι σίγουρα είναι Χριστιανοί!...». Στην ερώτησή μου γιατί το λέει αυτό, μου απάντησε. «Στη Νορβηγία, για να αποφύγουμε τη δημιουργία γκέτο, αλλάζουμε κάθε τρεις μήνες τον τόπο διαμονής των προσφύγων. Αυτή η οικογένεια, όπου πάει, κάνει τους άλλους Χριστιανούς!..» Τέσσερις ιρανικές εκκλησίες ξεκίνησαν στη Νορβηγία από αυτούς τους πιστούς που πήραν την μεγάλη εντολή στα σοβαρά και δεν σταμάτησαν να μιλούν για την αιώνια ζωή στους ομοεθνείς τους! Η ερώτηση είναι απλή: Τι θα κάνουμε εμείς με όλη τη γνώση που έχουμε, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε, για όλα τα έθνη που ζουν δίπλα μας χωρίς Χριστό; Ο Αιδ. Νίκος Στεφανίδης είναι διευθυντής της διακονίας «Χέρια Βοήθειας». 238 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

15 Δ. Παγκόσμια Πνευματικά Κινήματα του κ. Εμμανουήλ Τουφεξή Ο Ιησούς τους πλησίασε και τους είπε: «Ο Θεός μού έδωσε όλη την εξουσία στον ουρανό και στη γη. Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και διδάξτε τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμου». Αμήν. (κατά Ματθαίον 28:18-20) Μπορεί ο Ιησούς Χριστός να αναφέρθηκε μόνο δύο φορές ρητά στον όρο εκκλησία μέσα στα ευαγγέλια, αλλά είναι σαφές ότι εισήγαγε μια ξεκάθαρη διαδικασία μαθητείας ανθρώπων, οι οποίοι θα συμμετείχαν με τη σειρά τους στην καθιέρωση και ολοκλήρωση της ευρύτερης Εκκλησίας Του επάνω στη γη (κατά Ματθαίον 16:18). Ο ιεραποστολικός οργανισμός Campus Crusade for Christ, πρόσφατα καθιέρωσε τα Παγκόσμια Πνευματικά Κινήματα, σαν μία από τις κύριες προτεραιότητές του, με αντικείμενο τη δημιουργία κινημάτων πολλαπλασιαζόμενων πνευματικών κοινοτήτων ώστε να συμμετέχει ενεργά σε αυτή τη διαδικασία. Από το ξεκίνημά της το 2010, η προτεραιότητα αυτή, σχεδίασε, δοκίμασε και ανέπτυξε τη φιλοσοφία και τον οραματισμό της σε όλο τον κόσμο. Η ενσωμάτωση της προτεραιότητας των Παγκόσμιων Πνευματικών Κινημάτων στον συγκεκριμένο ιεραποστολικό οργανισμό δεν ήταν μια απλή τροποποίηση της γνωστής του στρατηγικής ως προς τον ευαγγελισμό ή τον επανευαγγελισμό, αντίστοιχα, των ανθρώπων που δεν έχουν μια προσωπική σχέση με τον Θεό. Ήταν και συνεχίζει να είναι, μια σημαντική αλλαγή κατεύθυνσης όλου του οργανισμού, ώστε η επιτυχία να μη μετριέται πλέον με τον αριθμό των ατόμων που απλά άκουσαν για τον Ιησού Χριστό και την σωτηρία που προσφέρει, αλλά με τον αριθμό των ατόμων που γίνονται πραγματικοί ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, καθώς ενεργά ενσωματώνονται σε μια υφιστάμενη ή νεοσχηματιζόμενη εκκλησία ή πνευματική κοινότητα. Οι πνευματικές ανάγκες παγκοσμίως είναι αμέτρητες και όσο μεγάλη κι αν είναι η συνεργασία με τις υφιστάμενες εκκλησίες και τους αντίστοιχους οργανισμούς για τον κοινό αυτό σκοπό, είναι σαφές ότι δεν μπορούν να καλυφθούν 100%. Για αυτό το λόγο, έχει δοθεί προτεραιότητα σε τέσσερις τομείς: Χριστιανοί που έχουν ανάγκη από θεολογική και βιβλική εκπαίδευση. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός μπορεί να ζήτησε τη δημιουργία μαθητών σε όλο τον κόσμο, αλλά χριστιανοί που δεν έχουν μαθητεύσει οι ίδιοι, δεν μπορούν να μαθητεύσουν άλλους. Σήμερα, εξαιτίας της ελλιπούς αντίστοιχης εκπαίδευσης, η εκκλησία αντιμετωπίζει την έλλειψη ικανών στελεχών που θα μπορούσαν να μαθητεύσουν άλλους στην χριστιανική πίστη. Έτσι, η δέσμευσή για την επιτυχία του όλου εγχειρήματος μπορεί να ολοκληρωθεί μόνο με τη συστηματική βοήθεια στην εκκλησία, ώστε να μπορέσει να εκπαιδεύσει στελέχη της και να τα καταστήσει ικανά ή ακόμη πιο ικανά να μαθητεύσουν με τη σειρά τους άλλους. Κάτοικοι μεγάλων αστικών κέντρων. Σύμφωνα με μελέτες, μέχρι το 2025, πάνω από το 60% του πληθυσμού της γης θα κατοικεί σε μεγάλες αστικές περιοχές. Επίσης, πάνω από το 95% της πληθυσμιακής ανάπτυξης των αστικών αυτών περιοχών, θα πραγματοποιηθεί μέσα στον σημερινό αναπτυσσόμενο κόσμο. Έτσι, πάντα σε συνεργασία με τις υφιστάμενες χριστιανικές εκκλησίες, ανεξαρτήτως δογματικής απόχρωσης, δίνεται προτεραιότητα στην ανάπτυξη κέντρων που θα προωθήσουν την αύξηση, αριθμητική και πνευματική των εκκλησιών τέτοιων αστικών περιοχών. Έθνη με μειοψηφία χριστιανικού πληθυσμού. Παρόλο που η Εκκλησία του Χριστού εφαρμόζει τη Μεγάλη Αποστολή για πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια, περίπου το 70% των επτά δισεκατομμυρίων του συνολικού πληθυσμού της γης, δεν έχει ακόμη κατανοήσει το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας μέσω της θυσίας και της Ανάστασής του Ιησού Χριστού. Γι αυτό το λόγο, δίνεται προτεραιότητα στο κήρυγμα, τη μαθητεία και την αύξηση της εκκλησίας σε έθνη και περιοχές όπου οι χριστιανοί είναι η μειοψηφία του συνολικού πληθυσμού. Είναι δε εντυπωσιακό στις μέρες μας, ότι παρ όλους τους εξοντωτικούς διωγμούς που υφίστανται οι χριστιανοί σε συγκεκριμένες περιοχές του κόσμου μας, μέσα από της αύξηση του εξτρεμιστικού στοιχείου στις άλλες θρησκείες, διαπιστώνεται ότι η πίστη στον Ιησού Χριστού παραμένει εδραιωμένη στις καρδιές των ανθρώπων και συνεχίζει να κερδίζει κι άλλες, ώστε οι κρυπτοχριστιανοί ανά τον κόσμο να αποτελούν σήμερα ένα σημαντικό μέρος της χριστιανικής εκκλησίας. Εθνότητες και φυλές που δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τον Χριστιανισμό. Η Αγία Γραφή μας δίνει μια εικόνα από ένα αμέτρητο πλήθος που κανείς δεν ήταν σε θέση να το μετρήσει από κάθε έθνος, φυλή, λαό και γλώσσα, να στέκεται μπροστά στο θρόνο και στο Αρνίο φορούσαν λευκές στολές, κρατούσαν φοινικόκλαδα στα χέρια τους (Αποκάλυψη Ιωάννου 7:9) ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

16 Παρ' όλη την εικόνα, εκατοντάδες φυλές ή εθνότητες δεν γνωρίζουν τίποτα για την σωτηρία που προσφέρει ο Θεός μέσω του Ιησού Χριστού και υπάρχουν εκατομμύρια, σε γειτονιές και χωριά, όπου δεν υπάρχει κάποιος χριστιανός για να μεταδώσει την πίστη του μέσα από τα λόγια του και τη ζωή του! Η βάση του όλου σχεδίου ήταν η συνεργασία με πολλαπλούς εταίρους σε επίπεδο εκκλησιών και ιεραποστολικών οργανισμών, ώστε να επιτευχθεί ο, σχεδόν ανθρωπίνως εξωπραγματικός, στόχος του σχηματισμού πέντε εκατομμυρίων ( ) πνευματικών κοινοτήτων ή ομάδων μέχρι το 2020! Μέσα από αυτή την παγκόσμια κοινή προσπάθεια, είναι προνόμιο των συμμετεχόντων να βιώνουν την ευλογία της αγάπης μεταξύ τους, καθώς εργάζονται όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο, για τον κοινό σκοπό και την κοινή αποστολή που σε όλους έχει ανατεθεί από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό. Παρ' όλο που οι αριθμοί αυτοί συνήθως φέρνουν ένα χαμόγελο στο στόμα των παρατηρητών, η αλήθεια είναι ότι μέχρι σήμερα, με τη χάρη του Θεού, με την οδηγία του Αγίου Πνεύματος και με τη συμμετοχή πολλών οργανισμών και εκκλησιών που έχουν το ίδιο πάθος και οραματισμό, το αποτέλεσμα ήταν η επίτευξη του 15% του τελικού στόχου, ήτοι περίπου επτακόσιες πενήντα χιλιάδες πνευματικές κοινότητες σε διάφορα μέρη του κόσμου! Όλο αυτό, περίπου έξι χρόνια πριν την καθορισμένη ημερομηνία ολοκλήρωσης του εγχειρήματος και με την αύξηση των αριθμών να λειτουργεί πλέον γεωμετρικά. Καθώς εμπιστεύονται τον Θεό την δημιουργία πολλαπλασιαζόμενων πνευματικών κινημάτων, όλοι όσοι συνεργάζονται για αυτό το σκοπό, γνωρίζουν ότι είναι ταυτόχρονα μαθητές και υπηρέτες του ευρύτερου σώματος του Ιησού Χριστού, χωρίς να τοποθετούν τους εαυτούς τους κάτω από κάποια ιδιαίτερη δογματική σημαία, αλλά και χωρίς να εμποδίζονται από κάποια τέτοια, εστιάζοντας βασικά στο προνόμιο της συμμετοχής τους στο απολυτρωτικό σχέδιο του Πατέρα Θεού για τον κόσμο. Έχει πλέον γίνει αντιληπτό ότι, η Βασιλεία του Θεού είναι πιο σημαντική από την επιτυχία ενός συγκεκριμένου οργανισμού και ότι η συνεργασία είναι αποφασιστικής σημασίας για να επιτευχθεί κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο για τη δόξα του Θεού. Σήμερα, ο συνεχώς αυξανόμενος συνασπισμός συνεργατών μέσα στον παγκόσμιο χριστιανικό χώρο, που μοιράζονται τον παραπάνω κοινό οραματισμό, ενστερνίζεται τις παρακάτω γενικότερες αρχές: Θεώρηση της Βασιλείας του Θεού ως σπουδαιότερης από οποιονδήποτε εκκλησιαστικό ή ιεραποστολικό οργανισμό. Συνεχής εκτίμηση και ενθάρρυνση του ενός προς τον άλλο, χωρίς ίχνος κατάκρισης για οποιοδήποτε τμήμα του Σώματος του Χριστού. Σωστή διαχείριση των κοινών μέσων και πηγών, μέσα από στρατηγικό συντονισμό προτεραιοτήτων, κοινού σχεδίου και δράσης. Ισορροπία ανάμεσα, στην έννοια του επείγοντος με την σε βάθος μαθητεία, στην τοπική πρωτοβουλία και τον παγκόσμιο οραματισμό και, το ξεκίνημα νέων και την ενίσχυση των υπαρχουσών εκκλησιών και πνευματικών κοινοτήτων. Ενώ διαπιστώνονται τάσεις εκρηκτικής αύξησης του χριστιανισμού στην Ασία και τη Λατινική Αμερική, υπάρχει μια αντίστοιχη δίψα για πνευματική αφύπνιση και ανανέωση στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική, περιοχές δηλαδή που ο Χριστιανισμός είναι η κύρια θρησκεία και λειτουργούν οργανωμένες εκκλησίες. Σε αυτές τις περιοχές πιστεύεται ότι ήρθε η ώρα, πάντα με τη συνεργασία όλων των τοπικών εκκλησιών, που ο Θεός καλεί τα παιδιά Του να βοηθήσουν στον επανευαγγελισμό των ανθρώπων που είναι ακόμη μακριά από το Θεό και ουσιαστικά μακριά από την εκκλησία, ώστε το Άγιο Πνεύμα να στρέψει ξανά τη καρδιά τους προς Αυτόν που θυσιάστηκε για τη δική τους σωτηρία. Με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο συμμετέχει κανείς στην εκπλήρωση της κοινής αποστολής που έχει ανατεθεί από τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό, αλλά ταυτόχρονα εκπληρώνει το περιεχόμενο της προσευχής του Ιησού Χριστού, όπως γράφεται στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο: Δεν προσεύχομαι μόνο γι αυτούς αλλά και για κείνους που με το κήρυγμα αυτών θα πιστεύουν σ εμένα, ώστε να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι ενωμένος μ εμένα κι εγώ μ εσένα. Να είναι κι αυτοί ενωμένοι μ εμάς, κι έτσι ο κόσμος να πιστέψει ότι μ έστειλες εσύ. Εγώ τη δόξα που μου έδωσες την έδωσα σ αυτούς, για να είναι ένα μεταξύ τους, όπως εμείς είμαστε ένα: Εγώ ενωμένος μαζί τους κι εσύ ενωμένος μαζί μου, ώστε ν αποτελούν μια τέλεια ενότητα, κι έτσι ο κόσμος να καταλαβαίνει ότι μ έστειλες εσύ κι ότι αγάπησες κι αυτούς όπως αγάπησες εμένα (κατά Ιωάννην 17:20-23) Παρ' όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο χριστιανισμός στο σημερινό κόσμο, ο Θεός εργάζεται με δύναμη σε κάθε έθνος, αλλάζοντας ζωές και στρέφοντας καρδιές στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, επεκτείνοντας με αυτό τον τρόπο τη Βασιλεία Του επάνω στη γη. Για παράδειγμα, ενώ το 1900 οι χριστιανοί της Αφρικής μετά βίας ξεπερνούσαν τα εννέα εκατομμύρια, σήμερα ο αριθμός αυτός έχει αυξηθεί σε πάνω από πεντακόσια εκατομμύρια! Μέσα στις προκλήσεις της σημερινής εποχής και στη διαφορετικότητά τους ανάμεσα στις υποανάπτυκτες, αναπτυσσόμενες και ανεπτυγμένες κοινωνίες του κόσμου μας, ο Θεός φαίνεται να καλεί την εκκλησία Του να συστρατευθεί, αξιοποιώντας τα μέσα που διαθέτει συνολικά, και κάτω από την οδηγία του Αγίου Πνεύματος να μπορέσει να αδράξει τις ευκαιρίες που θα οδηγήσουν στην εκπλήρωση της Μεγάλης Αποστολής που της έχει ανατεθεί από την αρχή της ύπαρξής της. Είναι πλέον καιρός η εκκλησία Του να δραστηριοποιηθεί ανταποκρινόμενη σε αυτό το σάλπισμα για την επέκταση της Βασιλείας Του και για τη δική Του δόξα και μόνο! Ο κ. Εμμανουήλ Τουφεξής είναι διευθυντής της agape. 240 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

17 Πανελλήνιο Ιεραποστολικό Συνέδριο Λεπτοκαρυάς Με την ευκαιρία του αφιερώματος στις ιεραποστολές, δημοσιεύουμε συνέντευξη με τον πρωτεργάτη του Πανελλήνιου Ιεραποστολικού Συνεδρίου, Γιώργο Κανταρτζή, για να πληροφορηθούμε την ιστορία του θεσμού αυτού. ΕΡΩΤ: Τι ήταν αυτό που σας ενέπνευσε να σκεφτείτε τη δημιουργία του Ιεραποστολικού Συνεδρίου (Ι.Σ.); Ήταν στη δύση του 1979 προς την ανατολή του 1980, όταν περίπου 250 νέοι και νέες, από κάθε γωνιά της Ελλάδος και από όλες τις ευαγγελικές αποχρώσεις, βρέθηκαν στο Palais de Beaulieu της Λοζάνης για το Β Πανευρωπαϊκό Ιεραποστολικό Συνέδριο Νεολαίας - MISSION 80. Ο συνολικός αριθμός των συνέδρων έφτασε τις Την οργάνωση του στην Ελλάδα, ανάθεσαν σ εμάς. Η ευθύνη ήταν πάνω από τις δυνάμεις μας, επειδή δεν είχαμε εμπειρία από διεθνή συνέδρια. Φυσιολογικά, ζητήσαμε την αρωγή του σκαπανέα ιεραποστόλου, αείμνηστου τώρα, Κώστα Μακρή. Δύο πούλμαν από την Β. Ελλάδα και δύο από τη Νότια, χώρια απ αυτούς που ταξίδεψαν με αεροπλάνο, βρεθήκαμε στη Λοζάνη. Το πρόγραμμα του Ι.Σ., ποικίλο και πλούσιο, με ομιλίες στην τεράστια αίθουσα, υμνωδία, σεμινάρια, εργαστήρια (workshops). Όπως ήταν κι ο στόχος, περάσαμε τέσσερις ευλογημένες ημέρες σε ατμόσφαιρα παγκόσμιου ιεραποστολικού πνεύματος. Και όλοι, λίγο-πολύ, ευλογηθήκαμε και καταλάβαμε τη σπουδαιότητα της ιεραποστολής στο έργο της εκκλησίας. Το συνέδριο αυτό άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο νου και στην καρδιά μας. Πλάτυνε ο οραματισμός μας για την ανάγκη μιας μεγάλης κινητοποίησης, για την εκπλήρωση της Μεγάλης Αποστολής ΕΡΩΤ: Πότε, πώς και από ποιους υλοποιήθηκε ο οραματισμός σας; Αν ο οραματισμός έμενε μόνο στο επίπεδο του πρόσκαιρου ενθουσιασμού, αργά ή γρήγορα, θα εξανεμιζόταν. Μέσα στην καρδιά μας υπήρχε η διακαής επιθυμία: Τι ωραία θα ήταν αν μπορούσε να γίνει ένα Ι.Σ. και στην Ελλάδα Ήταν ένα σούρουπο του 1980 όταν, μαζί με το νεαρό εργάτη του Ευαγγελίου από την Κατερίνη, τον Γιώργο Θ. Υφαντίδη, ποιμένα τώρα της Ε.Ε.Ε. Λάρισας, ανεβαίναμε στα Πιέρια όρη, με το αυτοκίνητό του, με προορισμό μια συνάθροιση σ ένα χωριό. Συζητώντας για τις διάφορες πτυχές του έργου, σε μια στιγμή του είπα: «Τι θα έλεγες, αν, με τη βοήθεια του Θεού, προχωρούσαμε στη δημιουργία Ι.Σ. στην πατρίδα μας;». Πρόσφατα, είχε βρεθεί κι εκείνος στο άλλο μεγάλο ιεραποστολικό συνέδριο για τη νεολαία, στην Ουρμπάνα των ΗΠΑ, όπου συμμετείχαν περίπου άτομα. Δεν είχαμε, ίσως, συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή τη μεγάλη ευθύνη ενός τέτοιου εγχειρήματος. Μικρή ήταν η πίστη μας, σ ένα μεγάλο Θεό, που στην καρδιά Του την πρώτη θέση κατέχουν οι ιεραποστολές. Την απόφασή μας συζητήσαμε και με δύο άλλα αδέλφια μας, την αείμνηστη Ροδή Πορτοκαλίδου (Λεμονοπούλου) και τον Γιώργο Ν. Χουσουρίδη, συμμετέχοντας σε μια επιτροπή της εκκλησίας μας, και ομόφωνα συμφωνήσαμε να ξεκινήσουμε. ΕΡΩΤ: Γιατί υπήρχε η ανάγκη για ένα Ι.Σ.; Είναι αλήθεια, συνέδρια Βιβλικά για μεγάλους και τη νεολαία ήδη λειτουργούσαν από χρόνια στην πατρίδα μας με καλά αποτελέσματα. Δεν υπήρχε όμως κανένα με σκοπό τις ιεραποστολές. Βέβαια, αρκετές τοπικές εκκλησίες είχαν το δικό τους ιεραποστολικό έργο. Στο εξωτερικό, σύνοδοι εκκλησιών και διάφορες τοπικές εκκλησίες έχουν τα δικά τους ιεραποστολικά συνέδρια. Σε μερικές εκκλησίες μάλιστα τα ιεραποστολικά συνέδρια παίζουν ζωτικό ρόλο στη ζωή των τοπικών εκκλησιών. Πολλές μάλιστα αποστέλλουν ιεραποστόλους και τους υποστηρίζουν με τις προσευχές τους και οικονομικά. Ασφαλώς και στην πατρίδα μας υπήρχαν, εδώ κι εκεί, εκκλησίες που είχαν κάποιο ιεραποστολικό πρόγραμμα. Δεν υπήρχε, όμως, κάτι οργανωμένο. Το Ι.Σ., όπως τονίζεται στα έντυπα μας, δεν σκοπεύει να υποκαταστήσει το ιεραποστολικό έργο των τοπικών εκκλησιών, αλλά έρχεται να σταθεί αρωγός. ΕΡΩΤ: Πότε πραγματοποιήθηκε το πρώτο Ι.Σ.; Ήταν Ιούνιος του 1981, όταν, δειλά δειλά, πραγματοποιήθηκε το 1 ο Ι.Σ., στο Βιβλικό Κέντρο ΑΡΓΟΣ ΖΩΔΙΑΤΗΣ, στη Λεπτοκαρυά. Οι τακτικοί σύνεδροι δεν ξεπέρασαν τους 50-60, άλλοι τόσοι ήταν και οι επισκέπτες. Δεν απογοητευτήκαμε. Ήταν μια μικρή αρχή. Την Κυριακή, μεταφερθήκαμε στην Κατερίνη όπου είχαμε τη βραδινή μας σύναξη στην κατάμεστη Ευαγγελική εκκλησία. Για την ιστορία αναφέρουμε τους πρώτους ομιλητές: Στέλιος Καλοτεράκης, ποιμένας της Ελληνικής Ε. Ε. Θεσσαλονίκης, Γιάννης Π. Κρεμμύδας, Εργάτης του Λόγου της Ελεύθερης Ε.Ε. Αθηνών, Γεώργιος Πατσαούρας, ποιμένας Εκκλησίας Πεντηκοστής Αθηνών και ο Μπιλ Μπόλντουϊν, της Ελληνικής Βιβλικής Σχολής στο Καστρί τότε. ΕΡΩΤ: Ποιος είναι ο σκοπός του Ι.Σ.; Ο πρωταρχικός σκοπός του Ι.Σ. είναι η τόνωση, αύξηση, καλλιέργεια και μετάδοση του παγκόσμιου ιεραποστολικού οραματισμού στους πιστούς της Ελλάδος. Η κάθε εκκλησία πρέπει να θέσει τον παγκόσμιο ευαγγελισμό ως προτεραιότητα, να αποτελεί ζωτικό μέρος των διακονιών της. ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

18 ΕΡΩΤ: Ποια ήταν η πορεία του Ι.Σ. τα επόμενα χρόνια. Υπήρξε ανταπόκριση από μέρους του κόσμου; Από την αρχή ακόμη είχαμε συμπαραστάτες και συνεργάτες μας μερικούς αδελφούς, που είχαν αναπτύξει ιεραποστολική και ευαγγελιστική δραστηριότητα. Από το 9 ο Ι.Σ, όμως, προσκλήθηκαν να πλαισιώσουν την επιτροπή και άλλα πρόσωπα: Κώστας Μακρής, Γιώργος Γούναρης, Φώτης Ρωμαίος, Γιάννης Ρούσσος. Άλλα πρόσωπα που υπηρέτησαν στην επιτροπή ως ταμίες ήταν οι Γιώργος Ν. Χουσουρίδης, Παύλος Σιδηρόπουλος, Θεόφιλος Καρυπίδης, Μπάμπης Παπαδόπουλος, Γιάννης Μιχαηλίδης. Από το 3 ο Ι.Σ. αρχίσαμε να στέλνουμε ένα έντυπο/ πρόσκληση σε μορφή εφημερίδας, με το αναλυτικό πρόγραμμα, τους ομιλητές και άλλα χρήσιμα στοιχεία και κάποια ιεραποστολικά μηνύματα. Τη μικρή μας πίστη ο Θεός την αντάμειψε. ώστε στη συνέχεια, κάθε χρόνο και ο αριθμός των συνέδρων αύξανε. Κάποτε οι τακτικοί σύνεδροι ξεπέρασαν και τα 500 άτομα, τα δε Σαββατοκύριακα ο αριθμός των επισκεπτών ήταν μεγάλος. Η συμμετοχή των Αθηναίων ήταν ιδιαίτερα μεγάλη. Κάποτε ξεπέρασαν και τα 250 άτομα. Πολλούς συνέδρους αναγκαστικά τους τακτοποιούσαμε σε ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Τα γεύματα στην τραπεζαρία γίνονταν σε δυο βάρδιες. Επίσης, ο αριθμός της νεολαίας ήταν μεγάλος. ΕΡΩΤ: Πώς γίνεται επιλογή των ομιλητών και ποια τα πνευματικά αποτελέσματα του Ι.Σ.; Συνήθως, έχουμε έναν ή δύο ομιλητές από το εξωτερικό που είναι έμπειροι στις ιεραποστολές. Οι Έλληνες ομιλητές είναι από όλες τις δογματικές αποχρώσεις. Τα μηνύματα είναι πάντοτε ιεραποστολικού περιεχόμενου. Μερικές φορές, η επιλογή των ομιλητών του εξωτερικού δεν ήταν επιτυχής. Σε μερικά Ι.Σ., μετά την κεντρική ομιλία της Κυριακής, γινόταν πρόσκληση από τον ομιλητή ή από τον Κώστα Μακρή και αρκετά άτομα ανταποκρίνονταν στην πρόσκληση για αφιέρωση στο έργο. Και δοξάζουμε τον Θεό, γιατί σήμερα αρκετοί απ αυτούς είναι σε διάφορες διακονίες. Πιστεύουμε, ότι πολλά αδέλφια μας ευλογούνται από τα συνέδρια. Μόνο στον Ουρανό θα αποκαλυφθούν τα πραγματικά αποτελέσματα. ΕΡΩΤ: Πώς καλύπτονται τα έξοδα του Ι.Σ. Έχετε τη συμπαράσταση κάποιας εκκλησίας ή οργάνωσης; Τα έξοδα του Ι.Σ. καλύπτονται μόνο από τα τροφεία και από τη λογία της Κυριακής. Μεγάλο μέρος της λογίας διατίθεται σε διαφόρους ιεραποστόλους και ιεραποστολές. Ως τώρα κάθε χρόνο καλύπτονται όλα τα έξοδα. ΕΡΩΤ: Στην ιεραποστολική έκθεση παίρνουν μέρος όσες οργανώσεις και εκκλησίες το επιθυμούν; Στην έκθεση συμμετέχουν ιεραποστολές και οργανώσεις που έχουν διακονία στην πατρίδα μας, και είναι υπερδογματικές. Δεν παίρνουν μέρος εκκλησίες. ΕΡΩΤ: Το Ι.Σ. έχει σχέση με κάποια ορισμένη δογματική απόχρωση; Το Ι.Σ. είναι αυστηρά υπερδογματικό, γι αυτό συμμετέχουν άτομα από όλα τα δόγματα. Οι σύνεδροι βοηθούν να διατηρηθεί πνεύμα αδελφικής ενότητας, σεβασμού, κατανόησης, αλληλοεκτίμησης και αγάπης. ΕΡΩΤ: Ποιες είναι οι εντυπώσεις των συνέδρων; Υπάρχουν αδέλφια μας που έρχονται ανελλιπώς κάθε χρόνο στο συνέδριο. Ένας αδελφός, για παράδειγμα, από τα Χανιά, εδώ και 25 χρόνια δεν απουσίασε από τα συνέδρια. Παρά τις ελλείψεις στην οργάνωση κ.λπ., πολλοί εκφράζονται θετικά για τα μηνύματα και την όλη ατμόσφαιρα. Στην επέτειο των 10 χρόνων έγραψαν στο άλμπουμ τις εντυπώσεις τους πολλοί σύνεδροι. Ενδεικτικά σταχυολογούμε μια-δυο σειρές από πέντε απ αυτά: Ο Μ.Μ. έγραψε: «Το Ι.Σ. έχει γίνει σταθμός στη ζωή μου και είναι προωθητική δύναμη για νέους στόχους, οραματισμούς, για αφιέρωση». Γ.Μ.: «Το Ι.Σ. είναι το πιο σημαντικό κάθε χρόνο στην Ελλάδα». Ν.Κ. «Καθώς επιστρέφαμε στο Ρέθυμνο, κάτι άλλαξε μέσα μας». Ι.Ε.: «Για πρώτη φορά βρεθήκαμε σε τέτοιο ευλογημένο περιβάλλον». Γ.Δ.: «Ειδικά για μένα είναι κάτι ξεχωριστό, γιατί με βοήθησε να γνωρίσω περισσότερο την καρδιά του Θεού». ΕΡΩΤ: Ποια είναι η προοπτική του Ι.Σ. στο μέλλον; Αν και τα τελευταία πέντε χρόνια παρατηρείται κάμψη στα Ι.Σ. σε αριθμούς, η διακονία αυτή συνεχίζεται με τη χάρη του Θεού. Στο κλείσιμο των 30 χρόνων έγινε και μια σεμνή τελετή. Οι περισσότεροι από την παλιά επιτροπή αποχώρησαν. Τώρα συνεχίζουν μερικά μέλη της παλιάς επιτροπής, που έχουν πλαισιωθεί με νέα πρόσωπα: Πρόεδρος: Φώτης Ρωμαίος, Αντιπρόεδρος: Γιώργος Υφαντίδης. Γραμματέας: Θοδωρής Καλογερόπουλος. Ταμίας: Μπάμπης Παπαδόπουλος και μέλη: Ιωνάθαν Μακρής, Κώστας Λαζαρίδης και Στέφανος Μποτώνης. Παρακαλούμε να προσεύχεστε για το Δ.Σ. και για το Ι.Σ. 242 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

19 Σύγχρονοι Έλληνες Ιεραποστόλοι και η Ιστορία τους Η ιστορία του ζεύγους Ούρζουλα και Γιάννη Περιάλη Τον Γενάρη του 1976 η Ούρζουλα κι εγώ γιορτάσαμε με συγγενείς και φίλους στην Γερμανία τους αρραβώνες μας. Λίγες εβδομάδες αργότερα εκείνη έφυγε για την ανατολική Αφρική (Κένυα και Τανζανία) με μια ιεραποστολή για ένα χρόνο. Δίδασκε σε σχολεία τυφλών παιδιών. Εγώ έμεινα πίσω, συνεχίζοντας την ειδικότητα μου στην χειρουργική. Της έγραψα 365 γράμματα, την επισκέφτηκα με την αδελφή της και μια φίλη μετά από έξι μήνες και όταν γύρισε παντρευτήκαμε. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στην κατασκήνωση του Σουνίου, όπου είμαστε και οι δυο ομαδάρχες, το Από τις λίγες κουβέντες που ανταλλάξαμε (περισσότερα δεν ήταν τότε επιτρεπτά...) διαπιστώσαμε πως είχαμε κοινό ενδιαφέρον για τις ιεραποστολές. Το θέμα των ιεραποστολών εξακολούθησε να μας απασχολεί στα χρόνια που ακολούθησαν και στα πολλά γράμματα που ανταλλάξαμε. Είχαμε και οι δυο μεγαλώσει σε χριστιανικές οικογένειες και γίναμε παιδιά του Θεού σε μικρή ηλικία. Όταν τέλειωσα το πανεπιστήμιο στην Αθηνά είχα αρκετούς λόγους να κάνω ειδικότητα χειρουργικής, που από την αρχή μου άρεσε, στην Φραγκφούρτη. Ο Θεός άνοιξε όλες τις πόρτες. Η Ουρζουλα σπούδαζε ήδη για να γίνει δασκάλα. Ο πόθος για την ιεραποστολή, να υπηρετήσουμε τον Θεού με τα επαγγέλματα μας, παρέμεινε, έγινε έρευνα (με ποια ιεραποστολή και πού), θέμα στην εκκλησία μας, που προσφέρθηκε και μας υποστήριξε για 30 σχεδόν χρόνια, προετοιμασία με μαθήματα τροπικών νοσημάτων στην Αγγλία και μαθήματα στα Σουαχίλι, την κοινή γλώσσα στην ανατολική Αφρική. Σ αυτήν την προετοιμασία που κράτησε 8 χρόνια, ανήκαν, μια πλούσια και χαρούμενη ζωή σαν ζευγάρι και με τα 3 παιδιά, που ο Θεός μας χάρισε, πολλές φιλίες που ακόμα κρατάνε, χριστιανική κοινωνία και εμπειρία στην χειρουργική. Στις 11 του Μάη 1985 πετάξαμε με ένα αεροπλανάκι από το Νταρ ες Σαλαάμ (την μεγαλύτερη πόλη της Τανζανίας, σήμερα με περίπου 5 εκ. κατοίκους) κάπου 2 ½ ώρες μέχρι την Μπέσα, ένα μικρό χωριό στο νότο της χωράς. Εκεί υπήρχε και υπάρχει, ένας ιεραποστολικός σταθμός με νοσοκομείο, σχολεία (και για τα παιδιά μας), ορφανοτροφείο και αλλά ιδρύματα. Ζήσαμε εκεί 6 χρόνια, δουλέψαμε, συνδεθήκαμε και συνεργαστήκαμε με την εκκλησία και είδαμε την χάρη και τις ευεργεσίες του Κυρίου. Ευχαριστούμε τον Θεό για την γλώσσα που μάθαμε και τις καλές σχέσεις με τους συνεργάτες και τους ανθρώπους στο χωριό. Αυτές οι σχέσεις παραμένουν μέχρι σήμερα. Τα τελευταία χρόνια, που ζούσαμε στο Νταρ ες Σαλαάμ, πήγαινα εκεί κάθε χρόνο για μια εβδομάδα για να βοηθήσω σε ειδικές εγχειρήσεις. Τα παιδιά μας ακόμα έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις από αυτά τα χρόνια. Τα επόμενα 10 χρόνια τα περάσαμε στο Μόσι, στους πρόποδες του βουνού Κιλιμάντζαρο. Για τα παιδιά υπήρχε ένα διεθνές σχολειό, η Ουρζουλα δίδασκε κυρίως αγγλικά και βιβλικά μαθήματα κι εγώ δούλευα στο χειρουργικό τμήμα ενός μεγάλου νοσοκομείου. Η ζωή μας στην πόλη ήταν πιο ανεξάρτητη, μα η δουλειά για μένα κάπως πιο δύσκολη. Παρόλο που το νοσοκομείο είχε χριστιανικό όνομα, η συνεργασία δεν ήταν πάντα εύκολη. Το ιδιωτικό συμφέρον στεκόταν πολλές φόρες πάνω από την αγάπη για τους αρρώστους. Εκεί άφησα σιγά-σιγά τη γενική χειρουργική και ασχολήθηκα περισσότερο με την επανορθωτική χειρουργική, αρρώστους με εγκαύματα και γυναίκες με τραυματισμούς μετά από δύσκολους τοκετούς. Κι εκεί συνδεθήκαμε με μια τοπική εκκλησία. Τα παιδιά μας είχαν μια καλή χριστιανική ομάδα στο σχολειό, αναγεννήθηκαν, αυξηθήκαν πνευματικά, βαφτίστηκαν (γι αυτό έπρεπε να περιμένουν μέχρι την περίοδο της βροχής, που το ποτάμι είχε αρκετό νερό!) και ένα-ένα τέλειωσαν το Λύκειο και γύρισαν στην Ευρώπη. Οι φιλίες τους με τους συμμαθητές κρατάνε ακόμα και πλουτίζουν την ζωή τους. Από το 2002 μέχρι το 2004 βρεθήκαμε στην Στουτγάρδη. Η Ουρζουλα δίδασκε σε ένα χριστιανικό σχολειό, τα παιδιά σπούδαζαν κι εγώ έκανα ειδικότητα στην πλαστική/επανορθωτική χειρουργική σε ένα καλό νοσοκομείο. Κι εκεί ο Θεός μας έδειξε την χάρη Του και άνοιξε όλες τις κατάλληλες πόρτες. Χαρήκαμε την πιο στενή επαφή με την οικογένεια και τους παλιούς μας φίλους και είχαμε μια καλή προετοιμασία για την καινούργια περίοδο στην Τανζανία. Τον Σεπτέμβρη του ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

20 2003 τα αγόρια μας, Ντανιέλ και Όλιβερ γιόρτασαν τους γάμους τους. Χαιρόμαστε για τις κόρες που ο Θεός μας χάρισε, που τις αγαπάμε και μας αγαπάνε. Αρκετά αργότερα, το 2012 γιορτάσαμε τον γάμους της Κατερίνας μας με τον Γιάννη, στην Αθήνα. Τον Σεπτέμβρη του 2004 γυρίσαμε στην Τανζανία και εγκατασταθήκαμε στο Νταρ ες Σαλαάμ. Η Ουρζουλα δίδασκε πάλι σ ένα χριστιανικό διεθνές σχολειό και χάρηκε τα χρόνια της εκεί. Εγώ αφοσιώθηκα στην επανορθωτική χειρουργική και τους γεννητικούς τραυματισμούς και το μικρό μας νοσοκομείο αναπτύχτηκε σιγά-σιγά σ ένα καλό κέντρο γι αυτές τις ειδικότητες. Ήταν χαρά μας και προνόμιο να βλέπουμε και να απολαμβάνουμε τις ενέργειες του Θεού στην δική μας μα και στην ζωή των συνάνθρωπων μας. Ο Κύριος μας χάρισε πάλι μια καλή εκκλησία για την πνευματική μας τροφή και υπηρεσία, όπως και πολλούς φίλους/αδελφούς που πλούτισαν την ζωή μας. Τον Απρίλη του 2013 αποχαιρετήσαμε την Τανζανία. Σκεφτήκαμε να γυρίσουμε στην Ευρώπη όσο είμαστε ακόμα καλά, κοντά στους γονείς, τα παιδιά και τα εγγονάκια. Κοιτάζοντας πίσω ευχαριστούμε τον Κύριο με την καρδιά μας για την πλούσια ζωή που μας χάρισε. Οι δυσκολίες ήταν λίγες, οι ευλογίες Του αμέτρητες. Ευχαριστούμε και όλους εκείνους που μας υποστήριξαν και μας συνόδεψαν όλα αυτά τα χρόνια. Χαιρόμαστε το παρόν και ξέρουμε πως και το μέλλον μας είναι στα δικά Του χέρια. Υ.Γ. Πριν δυο εβδομάδες η Ουρζουλα κι εγώ... γυρίσαμε από την Μπάσα, το παλιό μας χωριό. Μας ζήτησαν να βοηθήσουμε στο εκεί νοσοκομείο και το σχολείο για μερικές εβδομάδες. Το κάναμε με χαρά. Ένα κομμάτι της καρδιάς μας παραμένει στην Τανζανία. Ο Allen (Άλαν) και η Λίτσα McClymont Τα τελευταία έντεκα χρόνια εργαζόμαστε ως ιεραπόστολοι με την Διεθνή Ιεραποστολή OMF (Overseas Missionary Fellowship). Η Ιεραποστολή OMF δραστηριοποιείται στις χώρες της Ανατολικής Ασίας, όπου πολλοί δεν έχουν ακόμα ακούσει το ευαγγέλιο. Σε χώρες όπως η Ταϊλάνδη και η Ιαπωνία, η Ιεραποστολή επικεντρώνεται στον ευαγγελισμό και την δημιουργία εκκλησιών. Σε χώρες όπου η εκκλησία είναι εδραιωμένη, όπως στην Ινδονησία και τις Φιλιππίνες, λειτουργεί στο πλευρό των τοπικών εκκλησιών με σκοπό την μαθητεία και την κατάρτιση ηγεσίας. Στις χώρες της Ανατολικής Ασίας, όπου δεν είναι δυνατή η πρόσβαση σε ιεραποστόλους στέλνονται «σκηνοποιοί», δηλαδή, χριστιανοί που ασκούν το επάγγελμά τους στη χώρα και με τη ζωή τους είναι «αλάτι» και «φως». Στις χώρες της Ανατολικής Ασίας πολλοί είναι αυτοί που ακολουθούν τις μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες. Η Μαλαισία για παράδειγμα, προσδιορίζεται ως μουσουλμανική χώρα, όμως διαθέτει σημαντική βουδιστική και ινδουιστική μειονότητα. Ο Χριστιανισμός είναι η τρίτη μεγαλύτερη θρησκεία στη χώρα. Η Μαλαισία είναι μια εξωτική χώρα όπου τα Μαλαισιανά (Malay) είναι η κύρια γλώσσα, όμως πολλοί άνθρωποι μιλούν Αγγλικά. Ο καιρός είναι ζεστός όλο το χρόνο και η ποικιλία των τροφίμων είναι μεγάλη. Εδώ και δέκα χρόνια ζούμε στη χώρα όπου ο Allen διδάσκει σε ένα Σεμινάριο για την εκπαίδευση εργατών διαφόρων Προτεσταντικών Ομολογιών. Του δίνει μεγάλη χαρά να βλέπει τους μαθητές του να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν κατά τη διάρκεια των σπουδών τους και να συνεχίζουν καρποφόρα την διακονία τους στη χώρα. Έχουμε ρίζες στην Ελλάδα και τη Νέα Ζηλανδία, αλλά έχουμε αποκτήσει ισχυρούς δεσμούς με την Μαλαισία και την Αγγλία. Η Λίτσα Γεωργιάδου έχει Ελληνικές ρίζες. Μεγάλωσε στο Λαγκαδά όπου ο πατέρας της ήταν ποιμένας στην τοπική εκκλησία. Οι γονείς της και οι χριστιανικές καλοκαιρινές κατασκηνώσεις έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να αφιερώσει τη ζωή της στο Χριστό. Ως έφηβη συμμετείχε σε ευαγγελιστικές καλοκαιρινές εκστρατείες και αργότερα ταξίδεψε στο Whitby της Αγγλίας για να σπουδάσει και να βελτιώσει τα Αγγλικά της. Από νεαρή ηλικία είχε την επιθυμία να υπηρετήσει τον Θεό ως ιεραπόστολος, όμως δεν ήξερε πώς αυτό θα μπορούσε να συμβεί. Οι γονείς του Allen, ήταν ιεραπόστολοι με την OMF στη Μαλαισία τη δεκαετία Ο Αllen γεννήθηκε στη Μαλαισία, αλλά πατρίδα του είναι η Νέα Ζηλανδία από όπου κατάγεται ο πατέρας του. Αφιέρωσε τη ζωή του στο Χριστό στο οικοτροφείο για τα παιδιά των ιεραποστόλων όταν ήταν επτά ετών. Οι γονείς του και ο όμιλος νέων της εκκλησίας του στη Νέα Ζηλανδία ήταν σημαντικά για την πνευματική του ανάπτυξη ως μαθητής του Ιησού. Και ο ίδιος από μικρή ηλικία ήθελε να γίνει ιεραπόστολος, αν και δεν ήξερε πραγματικά τι αυτό συνεπάγεται. Μετά το σχολείο εκπαιδεύτηκε ως λογιστής στη Νέα Ζηλανδία και στη συνέχεια μετακόμισε στην Αγγλία, όπου εργάστηκε ως ελεγκτής στον τραπεζικό κλάδο για δέκα χρόνια. Κατά την περίοδο αυτή ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Θεολογία στο Βιβλικό Κολέγιο της Νέας Ζηλανδίας και συμμετείχε σε διάφορες διακονίες στην εκκλησία All Souls στο Λονδίνο. Το 1995, η Λίτσα και ο Allen παντρεύτηκαν και μετακόμισαν στο Λονδίνο, όπου ενσωματώθηκαν με την εκκλησία All Souls (το πώς γνωρίστηκαν είναι μια άλλη ιστορία!). Εκείνη τη περίοδο, η Λίτσα ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Θεολογία στο Βιβλικό Κολλέγιο του Λονδίνου και 244 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

21 στη συνέχεια εργάστηκε στη διοίκηση της εκκλησίας All Souls. Ήταν αυτή η περίοδος που αρχίσαμε να διερευνούμε τη δυνατότητα να εργαστούμε ως ιεραπόστολοι. Η αρχική μας επιλογή δεν ευοδώθηκε καθώς καμία πόρτα δεν άνοιξε. Στη συνέχεια μιλήσαμε με την Ιεραποστολή OMF και υποβάλαμε αίτηση συνεργασίας με την συγκεκριμένη ιεραποστολή. Όταν φτάσαμε στη Μαλαισία είχαμε τρία βασικά αιτήματα προσευχής. Συγκεκριμένα προσευχόμασταν για το πού θα μάθουμε τη γλώσσα (Μαλαισιανά), πού θα μείνουμε και για κάποιον άνθρωπο εμπιστοσύνης που θα μπορούσε να φροντίζει τη δύο ετών κόρη μας Jessie. Μέσα σε τρείς εβδομάδες απαντήθηκαν οι προσευχές μας και ήταν μια επιβεβαίωση για εμάς πως εκεί μας ήθελε ο Θεός. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα ήταν εύκολα. Αγωνιστήκαμε πολύ να προσαρμοστούμε στη χώρα και να πάρουμε βίζα, όμως σε όλες τις προκλήσεις ξέραμε ότι είμασταν εκεί που ο Θεός μας ήθελε. Είχαμε, επίσης, τη χαρά κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στη Μαλαισία να δούμε την οικογένειά μας να αυξάνεται, αποκτώντας άλλες δύο κόρες. Οι τρεις τους έχουν φροντίσει ώστε να μην υπάρχει ούτε μία βαρετή στιγμή στο σπίτι και μας έχουν προσφέρει αμέτρητες ευκαιρίες να συναναστραφούμε με ανθρώπους της κοινότητας. Πρόσφατα αντιμετωπίσαμε την πρόκληση να αφήσουμε τη Μαλαισία και να δραστηριοποιηθούμε στην κινητοποίηση των χριστιανών στην περιοχή του Λονδίνου. Αυτό έχει αλλάξει σημαντικά τη συμμετοχή μας στην Ιεραποστολή OMF και θα επικεντρωθούμε, πλέον, στις ανάγκες της Ανατολικής Ασίας, ώστε να ενθαρρύνουμε άτομα και εκκλησίες να συμμετέχουν περισσότερο στην παγκόσμια ιεραποστολή και να βοηθήσουμε τους νέους υποψηφίους ιεραποστόλους, μέσω της διαδικασίας ένταξης στην OMF. Όπως και στο παρελθόν, έχουμε οδηγηθεί από τις συμβουλές των ανθρώπων που εμπιστευόμαστε, τις συνθήκες και την πεποίθηση ότι με αυτόν τον τρόπο θέλει ο Θεός να συμμετέχουμε στην παγκόσμια αποστολή, αυτή τη στιγμή. Αντιλαμβανόμαστε πως μερικοί θα σκεφτούν ότι δεν είμαστε πλέον ιεραπόστολοι, επειδή δεν είμαστε στη Μαλαισία. Ο Παύλος στην προς Α Κορινθίους 12:12-27 μιλά για την εκκλησία που είναι το σώμα του Χριστού και πώς όλοι είμαστε απαραίτητοι ως μέλη του σώματος Του. Ανυπομονούμε να δούμε τι σχέδια έχει ο Θεός στο μέλλον. Μετάφραση: Μαργαρίτα Λυγούρα «Γιατί εμένα;» της Λουκίας Έμπερλε «Ο Θεός δεν ψάχνει ανθρώπους με μεγάλη πίστη, αλλά άτομα πρόθυμα να Τον ακολουθήσουν» Hudson Taylor Οι ιεραποστολές ήταν ο ΚΟΣΜΟΣ μου! Αυτό ήξερα! Διαφορετικές χώρες, πολιτισμοί, γλώσσες, εθνικότητες και παραδοσιακά τοπικά φαγητά, δεν μου ήταν καθόλου άγνωστα. Ήμουν παιδί ιεραποστόλων. Από νεαρή ηλικία οι γονείς μου, Jean & Σούλα Μαξιμιάδου-Isch, με το παράδειγμά τους μας μετέδωσαν την αγάπη να μοιραστούμε το ευαγγέλιο με τους ανθρώπους. Ταξιδεύαμε συχνά, αλλάζαμε τόπο κατοικίας και είχαμε πάντα ανθρώπους από διαφορετικούς πολιτισμούς στο σπίτι μας. Ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο για μένα να γίνω ιεραπόστολος! Αυτό ήξερα. Μετά την ολοκλήρωση των πανεπιστημιακών μου σπουδών στο Μόντρεαλ του Καναδά, και τελειώνοντας το Βιβλικό σχολείο στην Γαλλία, προσκλήθηκα να εργαστώ σε ένα σχολείο για παιδιά ιεραποστόλων στο Νίγηρα, στη Δυτική Αφρική. Φυσικά, θα έπρεπε να πω ΝΑΙ! Ήταν αυτό που ήξερα! Θα έπρεπε να ήταν εύκολο να ανταποκριθώ σε αυτήν την πρόσκληση. Αλλά δεν ήταν... Ρώτησα το Θεό γιατί ΕΜΕΝΑ; Γιατί να πάω εγώ; Δεν είμαι έτοιμη, δεν είμαι παντρεμένη, δεν είμαι ακόμα δασκάλα, δεν έχω πραγματικά ριζώσει κάπου απ όπου να αισθάνομαι ότι μπορώ να αποσταλώ, δεν έχω οικονομική υποστήριξη, δεν μπορώ να ζήσω μόνη στην Αφρική, θέλω να έχω μια σταθερή δουλειά και να αποκτήσω εμπειρία ως δασκάλα πρώτα στην πατρίδα μου,... πολλοί ΛΟΓΟΙ για να μην πάω. Αλλά ο Θεός μου έδειξε μέσω των περιστάσεων, κλείνοντας πόρτες, παίρνοντας ενθάρρυνση από άλλους αδελφούς και μέσα από το Λόγο Του, ότι έπρεπε να κάνω αυτό το βήμα της ΠΙΣΤΗΣ και να Τον εμπιστευτώ για όλες μου τις ανάγκες και τις επιθυμίες και να ΠΑΩ. Έτσι, ΠΗΓΑ. Δεν ήταν η επιθυμία μου και δε λέω πως ήταν εύκολο για μένα, αλλά πήγα γιατί ο Θεός με κάλεσε! Ναι, δεν ήταν πάντα εύκολο, αλλά ήξερα ότι σε αυτό το μέρος με ήθελε ο Θεός. Αυτό ήταν το πρώτο μου βήμα για να γίνω ιεραπόστολος. Γνώρισα τον άντρα μου Scott Eberle στο Νίγηρα. Έχουμε 3 κόρες, την Αναστασία (γεννήθηκε στο Νίγηρα), την Χριστίνα (γεννήθηκε στις ΗΠΑ) και τη Σάρα (γεννήθηκε στον Καναδά). Είχαμε βοηθήσει στην ίδρυση νέων εκκλησιών όταν είμασταν ελεύθεροι. Όταν επιστρέψαμε ως παντρεμένοι, εργαστήκαμε στο χώρο του Πανεπιστημίου εγκαινιάζοντας εκεί ένα κέντρο για τους φοιτητές που ονομάζεται FEU (φωτιά). Μετά από μακρόχρονη λειτουργία του κέντρου, ο Scott αισθάνθηκε το κάλεσμα να ανταποκριθεί σε μία μεγαλύτερη ανάγκη της Ιεραποστολής SIM (Sudan Interior Mission) στον τομέα της χριστιανικής εκπαίδευσης για ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

22 τον οποίο και οι εκκλησίες έκριναν πως χρειάζεται ενίσχυση. Επιστρέψαμε στις ΗΠΑ, όπου ο Scott έκανε το διδακτορικό του στην διδασκαλία των μαθηματικών και από τον Ιούνιο του 2013 έχουμε επιστρέψει πίσω στο Νίγηρα. Έτσι, εδώ είμαστε 20 χρόνια αργότερα... ακόμα στο Νίγηρα. Μήπως το μετάνιωσα; Μήπως σκέφτομαι ότι άδικα σπαταλήσαμε τόσα χρόνια από τη ζωή μας σε μια ξένη χώρα; Μήπως έχασα την ευκαιρία να κάνω καριέρα; Μήπως ζημιωθήκαμε οικονομικά; Επιτρέψτε μου να σας πω περισσότερα για τον Νίγηρα. Ο Νίγηρας είναι η φτωχότερη χώρα στον κόσμο, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, κι έχει το χαμηλότερο ποσοστό μορφωτικού επιπέδου. Στο Νίγηρα το 99% είναι μουσουλμάνοι. Υπάρχουν λιγότεροι από 3 γιατροί ανά άτομα και είναι η χώρα με τα υψηλότερα ποσοστά γεννήσεων αλλά και παιδικής θνησιμότητας στον κόσμο. Το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού είναι κάτω των 16 ετών. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αγρότες ή κτηνοτρόφοι. Μεγάλο μέρος της χώρας καλύπτεται από την έρημο της Σαχάρας με υψηλές θερμοκρασίες που φτάνουν συχνά πάνω από 40 βαθμούς Κελσίου. Η εξέλιξη των τελευταίων ετών έχει ως συνέπεια να αντιμετωπίζει ο Νίγηρας σημαντικές απειλές από εξτρεμιστές οπαδούς του Ισλάμ. ΑΛΛΑ ο Νίγηρας είναι μία φιλόξενη χώρα. Οι κάτοικοι μας αποδέχονται και είναι περήφανοι που έχουμε ζήσει τόσα χρόνια στη χώρα τους. Δεν φοβούνται να μιλήσουν για τον Θεό. Έχουν τόσες πολλές ανάγκες, όπως η υγεία και η εκπαίδευση, αλλά και πνευματικές ανάγκες. Ο Scott και εγώ δουλεύουμε στην χριστιανική εκπαίδευση. Εκπαιδεύουμε και παρακολουθούμε χριστιανούς δασκάλους στην Νιαμέι, πρωτεύουσα του Νίγηρα. Στόχος μας είναι να τους ενθαρρύνουμε και να έχουμε χριστιανούς δασκάλους υψηλής κατάρτισης που ξέρουν πώς να συνδυάσουν την πίστη τους με τη διδασκαλία. Πολύ συχνά διακονούμε δασκάλους που έχουν πολύ λίγη εκπαίδευση, και αγωνίζονται με μεγάλες τάξεις, μερικές φορές περισσότερους από 50 μαθητές, και χωρίς ηλεκτρισμό ή τα απαραίτητα υλικά. Το πρωταρχικό μας όραμα είναι να δούμε εκατοντάδες χριστιανικά σχολεία υψηλών προδιαγραφών στο Νίγηρα, οικοδομώντας την εκκλησία και αγγίζοντας με το ευαγγέλιο χιλιάδες παιδιά μουσουλμάνων. Βλέπουμε πολλά αποτελέσματα της διακονίας ανάμεσα στους μουσουλμάνους; ΟΧΙ Φυτεύουμε σπόρους; Ναι Είναι μια μακροχρόνια δέσμευση ώστε να επενδύσουμε σε ανθρώπινες ψυχές στο περιβάλλον μας; ΝΑΙ Αξίζει τον κόπο; ΣΙΓΟΥΡΑ ΝΑΙ! Πρόσφατα διάβασα κάτι που είπε ο Hudson Taylor "Αν είχα ζωές, θα ήθελα να τις δώσω όλες για την Κίνα". Ήταν μια σκέψη που άγγιξε την καρδιά μου και με προβλημάτισε! Σταμάτησα και σκέφτηκα: "Αν είχα ζωές, θα τις έδινα όλες για τον Νίγηρα;" Εσύ τι λες για όλα αυτά; Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιοι χριστιανοί μπορεί να αρνηθούν να γίνουν ιεραπόστολοι (οικογένεια, υγεία, εργασία, οικονομικά, καριέρα, φόβος) και βέβαια δεν καλούνται όλοι να βρεθούν σε μια ξένη χώρα. Όλοι, όμως, καλούμαστε να συμμετέχουμε στην επέκταση της βασιλείας του Χριστού είτε με την προσευχή είτε με την υλική προσφορά μας ή συμμετέχοντας σε μια ιεραποστολή. Είσαι πρόθυμος να ακολουθήσεις το σχέδιο που ο Θεός έχει για σένα; Ο Scott, η Λουκία, η Αναστασία, η Χριστίνα και η Σάρα υπηρετούν με την ιεραποστολή SIM στο Νίγηρα, στη Δυτική Αφρική στον τομέα της χριστιανικής εκπαίδευσης. Τα χριστιανικά σχολεία είναι ένας θαυμάσιος τρόπος ώστε πολλά παιδιά από μουσουλμανικές οικογένειες, μέσω της χριστιανικής εκπαίδευσης, να ακούσουν για τον Χριστό. Μετάφραση: Μαργαρίτα Λυγούρα «ιεραποστολική ζωή δεν θα την άλλαζα με τίποτα» της Σάννον Σαββίδου Είμαι κόρη Ελληνίδας, από την Κατερίνη και Αμερικανού. Ανατράφηκα σε ένα σπίτι με σταθερές χριστιανικές αρχές και πίστεψα σε μικρή ηλικία. Ήταν όμως στην ηλικία των 16 ετών που πραγματικά μπήκε μέσα μου η ιδέα των ιεραποστολών. Ένας ιεραπόστολος επισκέφτηκε των όμιλο νεολαίας μας και μας ενθάρρυνε να διαβάσουμε βιογραφίες ιεραποστόλων. Άρχισα το διάβασμα και βρέθηκα σε έναν ολόκληρο νέο κόσμο. Γνώρισα άνδρες και γυναίκες που αγαπούσαν τον Ιησού Χριστό περισσότερο κι από την ίδια τους τη ζωή. Τον θεωρούσαν πολυτιμότερο από ο,τιδήποτε αυτός ο κόσμος θα μπορούσε να προσφέρει και αφιέρωσαν τη ζωή τους να Τον κάνουν γνωστό σε άλλους. Βρήκα κάτι τόσο ελκυστικό στη ζωή και στο έργο αυτών των ιεραποστόλων! Η λατρεία και η δοξολογία του Χριστού ανάμεσα σε όλους τους λαούς, αυτό ήταν κάτι για το οποίο πραγματικά αξίζει να ζεις! Εκείνη την εποχή, αποφάσισα και εγώ να γίνω ιεραπόστολος. Ωστόσο, 246 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

23 καθώς ποτέ δεν βρέθηκα εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, σύντομα συνειδητοποίησα πόσο ρομαντική και εκτός πραγματικότητας ήταν η ιδέα που είχα για τη ζωή τους. Στην ηλικία των 19 ετών, συμμετείχα σε ένα σύντομο ιεραποστολικό ταξίδι στις ζούγκλες της Παπούα Νέας Γουινέας, όπου πλενόμουν στο ποτάμι, έτρωγα φλοιούς δέντρων, μου έλειψαν οι ανέσεις του σπιτιού και αρρώστησα. Συνειδητοποίησα για πρώτη φορά τις κακουχίες της ιεραποστολικής ζωής. Γρήγορα αποφάσισα πως αυτό δεν ήταν το αμερικανικό όνειρο και ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο να παραμείνω στην χώρα μου και περιστασιακά να κάνω σύντομα ιεραποστολικά ταξίδια. Πιστεύω ότι δεν έδειξα υπακοή στο αρχικό κάλεσμα του Θεού για τη ζωή μου, αλλά μέσα στην καλοσύνη Του, ο Κύριος ήταν υπομονετικός μαζί μου. Στα χρόνια που ακολούθησαν το θέμα των ιεραποστολών δεν έφευγε από το μυαλό μου. Παρουσιαζόταν τακτικά μπροστά μου μέσω βιβλίων, κηρυγμάτων ή επισκεπτών ιεραποστόλων. Ενώ συνέχιζα τις μεταπτυχιακές μου σπουδές, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω ένα μάθημα για τις ιεραποστολές με τίτλο: «Προοπτικές του Παγκόσμιου Χριστιανικού Κινήματος». Κάτι μέσα μου με παρακίνησε να παρακολουθήσω αυτό το μάθημα, παρά το γεγονός ότι επιφόρτιζε αρκετά το είδη βεβαρημένο ακαδημαϊκό μου πρόγραμμα. Δεν ήταν το μάθημα που άλλαξε τη ζωή μου, αλλά ο τρόπος με τον οποίο χάρη στο μάθημα οδηγήθηκα σε μια άνευ προηγουμένου κατανόηση του Λόγου του Θεού. Για πρώτη φορά, από τη Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη μπορούσα να διακρίνω ένα νήμα που συνδέει τα πάντα. Ο Θεός επιθυμεί πάνω από ο,τιδήποτε άλλο να λατρεύεται. Γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό ανέκαθεν έλκυε τα έθνη στον εαυτό Του, ώστε να λάβει την δόξα που Του ανήκει. Είδα στην Αποκάλυψη 7 το μέλλον μου και όλων των πιστών, καθώς η ιστορία κορυφώνεται με πιστούς από κάθε γλώσσα, φυλή και έθνος να δίνουν τη δόξα στον Αμνό. Για πρώτη φορά κατάλαβα πως δεν δημιουργήθηκα για τον εαυτό μου. Σκοπός της ύπαρξής μου δεν είναι απλώς να δημιουργήσω μια ασφαλή και άνετη ζωή για μένα. Υπάρχω για έναν μεγαλύτερο σκοπό, να δοξάζω το Θεό και να οδηγώ και άλλους να Τον δοξάζουν. Το συγκεκριμένο μάθημα μου δίδαξε ότι υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει. Ο καθένας μας έχει ένα ρόλο να παίξει ώστε ο θαυμαστός μας Θεός να λάβει την λατρεία που Του πρέπει. Κάθε πιστός πρέπει είτε να πάει είτε να στείλει άλλους ως ιεραποστόλους. Εκείνη τη στιγμή, ήξερα, πως ήμουν ένας από αυτούς που αποστέλλονται! Και αυτή τη φορά, δεν ήταν μια χλιαρή, απόφαση με γνώμονα την ενοχή, «Εντάξει, υποθέτω πως πρέπει να πάω». Αντίθετα, ήθελα να πάω με όλη μου την καρδιά για τη δόξα του θαυμαστού Θεού που με δημιούργησε για τον Εαυτό Του. Το 2001, στην ηλικία των 26 ετών, έγινα μέλος της ιεραποστολής SIM (Sudan Interior Mission) και με την υποστήριξη της εκκλησίας μου, αλλά και μιας εκκλησίας του Little Rock, στάλθηκα στην Ασία ως ιεραπόστολος. Η επιθυμία μου ήταν να εργαστώ ως ιατρός ιεραπόστολος και ευαγγελιστής, υποστηρίζοντας την προσπάθεια ίδρυσης εκκλησιών σε μια αγροτική περιοχή. Το 2003, γνώρισα τον Ντίνες, έναν Ασιάτη χειρουργό, με ινδουιστικό παρελθόν, που πίστεψε κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Γρήγορα αναγνωρίσαμε την κοινή μας επιθυμία να δούμε την εκκλησία στην επαρχία να μεγαλώνει και να ωριμάζει. Παντρευτήκαμε το Γύρω στο 2008 ο Ντίνες αισθάνθηκε ένα βάρος για την επαρχιακή εκκλησία, επειδή ήταν αδύναμη. Οι ηγέτες της δεν ήσαν καλά καταρτισμένοι και έδειχναν αδυναμία να χειριστούν σωστά το Λόγο του Θεού, με αποτέλεσμα το εκκλησίασμα να αδυνατεί να ωριμάσει πνευματικά. Ο Ντίνες ήθελε να εκπαιδεύσει ποιμένες, όμως δεν διέθετε την κατάλληλη κατάρτιση. Αποφάσισε να διακόψει για λίγο την ιατρική και να κάνει θεολογικές σπουδές, με σκοπό να τους βοηθήσει. Μετακομίσαμε στην πόλη και στα επόμενα τρία χρόνια ο Ντίνες έλαβε διδακτορικό στη Θεολογία. Μετά τις σπουδές επιστρέψαμε εκεί όπου είχαμε υπηρετήσει τα τελευταία 3 χρόνια. Ο Ντίνες, σήμερα, εργάζεται με μερική απασχόληση στο νοσοκομείο, ενώ η πρωταρχική του αγάπη είναι η εκπαίδευση των ποιμένων της περιοχής στην μελέτη, ανάλυση, κατανόηση και το κήρυγμα του Λόγου του Θεού. Διδάσκει 26 ποιμένες σε εβδομαδιαία βάση, ενώ μιλάει σε συνέδρια ποιμαντικής κατάρτισης όλο το χρόνο. Υπηρετεί, επίσης, ως διδάσκων πρεσβύτερος, στην εκκλησία του νοσοκομείου. Αυτήν την περίοδο συντάσσει το αναλυτικό πρόγραμμα ενός νέου θεολογικού μαθήματος που θα ξεκινήσει προς το τέλος του έτους. Θα είναι ένας από τους διδάσκοντες, το δε μάθημα έχει σχεδιαστεί να εκπαιδεύσει εν ενεργεία υπεύθυνους της εκκλησίας που δεν έχουν προηγούμενη θεολογική εκπαίδευση. Εγώ εργάζομαι στο νοσοκομείο μία ημέρα την εβδομάδα και απολαμβάνω την ελευθερία να μιλάω για τον Χριστό και να προσεύχομαι με τους ασθενείς μου. Η πρώτη μου, όμως, ευθύνη είναι στο σπίτι. Να βοηθώ τον Ντίνες και να διδάσκω τα σχολικά μαθήματα στα δύο μεγαλύτερα από τα τρία παιδιά μας. Επίσης, χαίρομαι για το προνόμιο να έχω μια ώρα μαθητείας με τις γυναίκες μιας τοπικής εκκλησίας κάθε Πέμπτη απόγευμα στο χωριό τους. Η ιεραποστολική ζωή δεν είναι ρομαντική. Μπορεί να είναι αποθαρρυντική, μοναχική και συνήθως γεμάτη ρουτίνα, όπως ακριβώς η κοινή καθημερινότητα οπουδήποτε στον κόσμο. Εγώ, όμως, δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να βλέπεις κάποιον να βγαίνει από το σκοτάδι στο φως και να τον συντροφεύεις στη πορεία του με τον Ιησού. Σ Αυτόν ανήκει όλη η δόξα! Μετάφραση: Μαργαρίτα Λυγούρα Τα έθνη για κληρονομιά μου της Σούλας Μαξιμιάδου- Ις Ήταν Παρασκευή απόγευμα, 20 Οκτωβρίου Βρισκόμασταν στην Αντίς-Αμπέμπα, την «πόλη των λουλουδιών», την πρωτεύουσα της Αιθιοπίας. Κάπου 100 πρεσβείες και προξενεία, όπως και τα γραφεία των Ηνωμένων Εθνών και άλλων διεθνών οργανώσεων, βρί- ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

24 σκονται στην πόλη. Το προσωπικό τους είναι πολυεθνικό και πολύγλωσσο! Είμασταν καλεσμένοι από την Διεθνή Ευαγγελική Εκκλησία της ΣΙΜ (Sudan Interior Mission) για να βοηθήσουμε μια αρκετά μεγάλη ομάδα Ευαγγελικών γαλλόφωνων διπλωματών να οργανωθεί σε εκκλησία. Η επιθυμία τους ήταν επίσης να ευαγγελίσουν άλλους Γαλλόφωνους από διάφορες χώρες του κόσμου, αλλά και Αιθίοπες. Είχαμε εξαιρετικές σχέσεις με όλη αυτή την γαλλόφωνη κοινότητα ακόμη και ο Γάλλος Πρέσβης οργάνωσε προς τιμή μας μια ιδιαίτερη δεξίωση στη βίλα του. Αγαπούσαμε εκείνο το έργο και είδαμε πολλές ευλογίες. Κάθε εβδομάδα είχα μια Βιβλική μελέτη με τις κυρίες της γαλλόφωνης κοινότητας. Εκείνη την Παρασκευή μας είχε καλέσει η Ιωάννα από το Κονγκό, σύζυγος του πρέσβη. Όταν έφτασα στης Ιωάννας είδα κάπου 30 κυρίες να με περιμένουν. Ενώ η οικοδέσποινα άρχισε να μας προσφέρει αναψυκτικά, έριξα μια ματιά γύρω μου και παρατήρησα πως ήμουν η μόνη λευκή και συγκινήθηκα. Είχα μπροστά μου ένα μικρόκοσμο, είχαν γίνει όλες φίλες μου, από την Κεντρική Αφρική, το Καμερούν, το Τόγκο, το Μπενίν, τον Νίγηρα, το Τσαντ, την Μαδαγασκάρη. Η Μαριάμ που καθόταν πλάι μου παρατήρησε πως έβγαλα ένα μαντιλάκι και σκούπισα τα μάτια μου. Έσκυψε και με ρώτησε, «τι έχεις μαμά Σούλα;». «Ω, τίποτε», της απάντησα. Εκείνη επέμενε και της είπα πως ήμουν συγκινημένη βλέποντας όλες τις κυρίες από τόσες και τόσο διαφορετικές χώρες. Ήταν προνόμιο μου να τις μεταδώσω το μήνυμα του Λόγου του Θεού. Η Μαριάμ γεμάτη αγάπη και σεβασμό που είπε, «όχι! το προνόμιο είναι δικό μας». Συνέχισα και της εξήγησα: «Ξέρεις, λίγα χρόνια μετά την μεταστροφή μου στον Χριστό, στα 14 μου χρόνια, αισθάνθηκα την κλήση του Θεού να Του δώσω όχι μόνο την καρδιά μου αλλά και την ζωή μου. Ήταν μια κλήση που ερχόταν από τον Λόγο Του. Ένα από τα εδάφια που μου μίλησε ιδιαίτερα, ήταν: "Ζήτησε από μένα και θα σου δώσω τα έθνη για κληρονομία σου και ιδιοκτησία σου τα πέρατα της Γης" (Ψαλμοί 2: 8). Ξέρω πως ο ψαλμός αυτός είναι Μεσσιανικός αλλά ήταν λόγια που ο Κύριος έγραψε βαθιά στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου, ήταν μια υπόσχεση του Θεού, την έκανα προσευχή και σήμερα βλέπω την τέλεια εκπλήρωση της. Ο Θεός είναι πιστός στις υποσχέσεις του. Με ξεσήκωσε και με πήρε από μια μικρή πόλη της Ελλάδας, μου άνοιξε την πόρτα να σπουδάσω στην Αγγλία και στη Γαλλία, να παντρευτώ έναν Γάλλο, που είχε επίσης την ίδια επιθυμία να υπηρετήσει τον Θεό, και να ανοίξει μπροστά μου έναν ολόκληρο, άγνωστο για μένα, κόσμο. Μας έδωσε τρία παιδιά. Τον υπηρετήσαμε στη Γαλλία και σε διάφορες χώρες στη γαλλόφωνη Αφρική και τώρα μας χρησιμοποιεί διεθνώς, γι αυτό βρισκόμαστε μαζί σας». Η Μαριάμ με κοίταξε και μου είπε, «ο Θεός μας έδωσε το προνόμιο να σας έχουμε και να μάθουμε περισσότερα μέσα από τον Λόγο Του, Τον ευχαριστούμε». Αρχίσαμε τη μελέτη μας και είχαμε μια ευλογημένη βραδιά. Κρατώ ακόμη επαφή και με τις άλλες κυρίες, διασκορπισμένες σε διάφορες χώρες, και με την Μαριάμ, που ο άνδρας της είναι τώρα στην κυβέρνηση της χώρας τους, η οποία δυστυχώς βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο. Δεν μπορούσα να το φανταστώ ποτέ τι θα επέτρεπε ο Κύριος στη ζωή μου ούτε τις ευκαιρίες που μου έδωσε και μου δίνει ακόμη να Τον υπηρετώ. Συνεχίζει να μένει πιστός και η κληρονομιά μου συνεχώς αυξάνεται. Συχνά, όταν βρίσκομαι στο αεροπλάνο για μια καινούργια περιοχή του κόσμου, σκέφτομαι τα νιάτα μου στην Δράμα, αλλά και τον ρόλο που έπαιξαν οι γονείς μου στη ζωή μου. Άκουσα το μήνυμα της σωτηρίας, επειδή εκείνοι πίστεψαν. Ήρθα σε επαφή με ξένους ιεραποστόλους που ο πατέρας μου, ως λειτουργός της εκκλησίας της Δράμας, καλούσε και η μητέρα μου τους φιλοξενούσε. Ήταν ήρωες! Μου επέτρεψαν να πάω να σπουδάσω στην Αγγλία, γιατί κατάλαβαν την κλήση μου, αν και αυτό τους κόστισε όπως και σ' εμένα. Η προσωπική αυτή κλήση του Θεού και οι υποσχέσεις Του ήταν που με στήριξαν και με βοήθησαν να σηκώσω το κεφάλι μου και να συνεχίσω στο έργο του Θεού μετά τον θάνατο του συζύγου μου, πάνω από 15 χρόνια τώρα. Όχι ότι ο πόνος έπαψε να υπάρχει, αλλά δεν με κρατά αιχμάλωτη. Τον ευχαριστώ και γι' αυτή Του τη χάρη. Η διακονία με τις γυναίκες, διεθνώς, και με τις χήρες στην Αφρική, με κρατά εξαρτημένη από τον Κύριο και με ανανεώνει πνευματικά. Στηρίζομαι ακόμη περισσότερο στις υποσχέσεις του Θεού και τις κρατώ σαν κληρονομιά μου. Ξέρω πως Εκείνος κρατά την ζωή μου στα χέρια Του και τα σχέδιά Του είναι σχέδια ειρήνης κι ευλογίας. Το μέλλον είναι καλό επειδή Εκείνος το κυριαρχεί. Ίσως να μου έχει επιφυλάξει και άλλα έθνη για κληρονομιά μου, ως ευλογία των τελευταίων χρόνων της ζωής μου! Χώρες στις οποίες διακόνησα: Σενεγάλη, Γουινέα, Ακτή του Ελεφαντοστού, Τόγκο, Μπενίν, Νίγηρας, Μπουρκίνα Φάσο, Σταντ, Αιθιοπία, Κένυα, Σουδάν, Ρουάντα, Ζάμπια, Νότιος Αφρική, Ιαπωνία, Πακιστάν, Βολιβία, Περού, Εκουαδόρ, Μαρτινίκα, Γουαδελούπη, Αϊτή, Δομινικανή Δημοκρατία, διάφορες χώρες στην Ευρώπη, Καναδά και ΗΠΑ. 248 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

25 «Το κάλεσμα του Θεού στα έθνη» Η ιστορία του Εμμανουήλ Ις Από πολύ μικρή ηλικία παρακολουθούσα το έργο και τη διακονία των γονιών μου Jean και Σούλας Isch. Τους έβλεπα να συμμετέχουν στις δράσεις της εκκλησίας και στον ιεραποστολικό αγρό. Συγκεκριμένα, θυμάμαι, τις ραδιοφωνικές εκπομπές στην Λιβερία και το φοιτητικό έργο στο Πανεπιστήμιο του Μπενίν. Το γεγονός ότι μεγάλωσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον και ταξίδευα με την οικογένειά μου σε διαφορετικές χώρες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας όπου οι γονείς μου παρακολουθούσαν τακτικά τις συνάξεις της εκκλησίας, με έκανε να συνειδητοποιήσω σταδιακά τι σημαίνει να υπηρετεί κανείς το Θεό και να ακούει το κάλεσμα Του στη διακονία. Πίστεψα στο Θεό σε μικρή ηλικία και έβλεπα πάντα τους γονείς μου και τους γύρω μου να υπηρετούν τον Θεό, ωστόσο όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο και είχα την ευκαιρία να επιστρέψω στην Αφρική άρχισα για πρώτη φορά να αντιλαμβάνομαι ότι ο Θεός καλεί εμένα προσωπικά σε ένα συγκεκριμένο είδος διακονίας, να βοηθώ δηλαδή ανθρώπους στις αναπτυσσόμενες χώρες στις φυσικές και πρακτικές ανάγκες τους. Θέλησα να τους βοηθήσω σε περιόδους φυσικών καταστροφών, να βρίσκω μακροπρόθεσμες λύσεις στο πρόβλημα της φτώχειας εστιάζοντας στην υγεία, στην εκπαίδευση ή στο να βρεθούν τα μέσα να κερδίζουν οι άνθρωποι αυτοί τα προς το ζην και να αυτοσυντηρούνται. Εκτός από τις φυσικές ανάγκες είναι εξίσου σημαντικό να εκπληρώνονται και οι πνευματικές ανάγκες, αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Η παραμονή μου πίσω στην αφρικανική ήπειρο και οι ευκαιρίες που μου δόθηκαν να βοηθήσω τους ανθρώπους εκεί με διάφορα μέσα, άγγιξαν την καρδιά μου με ένα νέο τρόπο και επιπλέον μου έδειξαν πως δεν ήταν μια απλή εργασία αλλά ένας τρόπος για μένα να υπηρετήσω τον Θεό. Κάνοντας τον απολογισμό μου στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η συμμετοχή μου σε ιεραποστολικά ταξίδια σε διάφορες χώρες κράτησαν σταθερό το κάλεσμα αυτό το Θεού στη ζωή μου. Μερικές φορές έπρεπε να διακρίνω την παρουσία του Θεού μέσα στην θλίψη και τη δοκιμασία των ανθρώπων κι αυτό για μένα ήταν πρόκληση κι άλλοτε πάλι απλά να αναγνωρίσω ξεκάθαρα το πόσο πολύ Εκείνος εργάζεται ανάμεσά τους. Όλα αυτά τα χρόνια οι συνεργάτες μου με τους οποίους δούλεψα στον αγρό αλλά και οι άνθρωποι που συνάντησα μέσα στις κοινότητες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και επηρέασαν τη ζωή μου σε μεγάλο βαθμό. Μια τέτοια συνάντηση που στιγμάτισε τη ζωή και τη διακονία μου, συνέβη μερικά χρόνια πριν, όταν δούλευα στην Δυτική Αφρική με το πρόγραμμα της ιεραποστολής SIM. Σκοπός μας ήταν να βοηθήσουμε τους αγρότες της περιοχής να αναπτύξουν τις καλλιέργειές τους ποσοτικά και ποιοτικά, ειδικά σε χωριά κοντά στην έρημο όπου οι καλλιέργειες ήταν ελάχιστες και τα μέσα πενιχρά. Καθώς τους βοηθούσαμε να εστιάσουν στα απαραίτητα, δημιουργήθηκαν σχέσεις με τις κοινότητες αυτές και κάποιοι γνώρισαν τον Θεό και πίστεψαν. Ως αποτέλεσμα δημιουργήθηκε μια μικρή εκκλησία. Καθώς τα μέλη της κοινότητας συναθροίζονταν κάθε Κυριακή πρωί, άρχισαν να φέρνουν μέρος από τη σοδειά τους σαν προσφορά στο Θεό αλλά και για να καλύψουν τις ανάγκες εκείνων που ήταν σε χειρότερη κατάσταση από τους ίδιους. Αυτό είναι κάτι που πάντα θα μου θυμίζει πως ο Θεός μπορεί να μας χρησιμοποιήσει όχι μόνο για να βοηθήσουμε τους γύρω μας αλλά και γιατί ο Ίδιος έχει τη δύναμη να μεταμορφώσει τις ζωές των ανθρώπων. Ο Κύριος εργάζεται με δια=φορετικούς τρόπους και μέσα ώστε να αγγίξει τις ψυχές τους. Παρέμεινα λοιπόν στον ιεραποστολικό αγρό όλα αυτά τα χρόνια, υποστηρίζοντας και οργανώνοντας ομάδες και προγράμματα ιεραποστολών σε διάφορα μέρη της γης όπως τη Δυτική Αφρική, το Σουδάν, τη Μογγολία. Πρόσφατα υπήρξα συντονιστής στην προσπάθεια που έκανε η παγκόσμια ιεραποστολή World Vision να συμπαρασταθεί στα θύματα του καταστροφικού σεισμού της Αϊτή το (Η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία υποστήριξε οικονομικά, ανάμεσα στις οργανώσεις που διακονούσαν την σεισμόπληκτη Αϊτή, και την World Vision, ελέω του αδ. Μανώλη Ις.) Εκεί βοηθήσαμε χιλιάδες ανθρώπους να ορθοποδήσουν, να ξαναχτίσουν τα σπίτια τους, να φτιάξουν σύστημα εκπαίδευσης και υγείας και να βρουν τα μέσα ώστε να παράγουν εισόδημα, ενώ ταυτόχρονα συνεργαζόμασταν με τις τοπικές εκκλησίες ώστε να βοηθήσουμε τα μέλη να προσεγγίσουν ανθρώπους από τις δικές τους κοινότητες. Στη διάρκεια των δύο ετών που συμμετείχαμε με την οικογένειά μου στο πρόγραμμα αυτό, αντιμετωπίσαμε προκλήσεις κάθε είδους, παράλληλα όμως, νιώσαμε πως οι κόποι μας ανταμείφθηκαν. Παραμένω στην ιεραποστολή World Vision έχοντας πλέον έναν υποστηρικτικό ρόλο με βάση τα κεντρικά γραφεία στην Κύπρο, συντονίζοντας τις δράσεις μας στα πέρατα της γης. Οι προτεραιότητες που έχω στην εργασία μου έχουν αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν ωστόσο παραμένω σταθερός στο κάλεσμα που ένιωσα ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

26 από τον Θεό μερικά χρόνια πριν και νιώθω πως Εκείνος θα συνεχίσει να με χρησιμοποιεί με ποικίλους τρόπους. Είχα το προνόμιο να επισκεφτώ τα γραφεία της ιεραποστολής μας και να δω από κοντά το έργο που γίνεται ανάμεσα στους πρόσφυγες από τη Συρία, στον Λίβανο και στην Ιορδανία και να αντιληφθώ πώς μπορούμε εμείς να κάνουμε τη διαφορά και να δώσουμε ελπίδα σε ανθρώπους που έχασαν τις περιουσίες τους και τα αγαπητά τους πρόσωπα εξαιτίας του πολέμου. Το κάλεσμα του Θεού στη ζωή μου, λοιπόν, παραμένει παρ ότι έχει εξελιχθεί στο πέρασμα των χρόνων καθώς είδα το πώς ο Θεός μπορεί να μας χρησιμοποιήσει με διαφορετικούς τρόπους. Τα διδάγματα ήταν πολλά μέσα από τις εμπειρίες μου στον αγρό και ένα από αυτά ήταν η συνεχής υπενθύμιση του Θεού πως Εκείνος εργάζεται σε όλο το πρόσωπο της γης και συνεχίζει να χρησιμοποιεί διαφορετικούς ανθρώπους και μέσα ώστε να φανερώνεται το δικό Του πρόσωπο. Είμαι ευγνώμων στο Θεό γιατί από την παιδική μου ηλικία είχα τα βιώματα της ιεραποστολής και για το παράδειγμα ζωής των γονιών μου, που μέχρι σήμερα συνεχίζει να δίνει η μητέρα μου στη διακονία. Πιστεύω πως άφησαν ένα βαθύ αποτύπωμα στη ζωή μου και με επηρέασαν στο να ανοίξω την καρδιά μου και τους ορίζοντές μου σε υπηρεσία στο πρόσωπο του Θεού. Για όλους αυτούς τους λόγους είμαι βαθιά ευγνώμων. Μετάφραση: Χαρούλα Γ. Ηλία Υπηρετώντας τον Χριστό στις Φτωχογειτονιές της Λίμα του Φοίβου Μανταγκιώση Ονομάζομαι Φοίβος Μανταγκιώσης και είμαι τριάντα χρονών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Αμβούργο της Γερμανίας από Έλληνες γονείς. Εκεί γνωρίστηκα με τα παιδιά μιας χριστιανικής οικογενείας που ο πατέρας τους ήταν Γερμανός και η μητέρα Περουβιανή. Κάναμε παρέα και συχνά τους άκουγα να μιλάνε για το Περού και τις επισκέψεις τους εκεί. Μιλούσαν για τον κόσμο του Περού και για την δυστυχία που υπήρχε εκεί και για το ότι πολλοί αν και είχαν μεγαλώσει Καθολικοί, δεν είχαν προσωπική σχέση με τον Κύριο. Όταν ήμουν είκοσι ενός χρονών με κάλεσαν να πάω στη Λίμα μαζί τους. Αυτό το ταξίδι άνοιξε τα μάτια μου και τους ορίζοντες μου σ έναν άλλο κόσμο, στον κόσμο που τα λόγια του Κυρίου μας περιγράφουν στο κατά Μάρκο 16:15, Πηγαίνετε σε όλο τον κόσμο και κηρύξτε τα καλά νέα σε όλη τη δημιουργία. Εκεί επισκέφτηκα κάποιες φτωχογειτονιές και είδα παιδάκια στους δρόμους να τρέχουν και να παίζουν απροστάτευτα και να χρησιμοποιούνται σαν μεταφορείς στο εμπόριο ναρκωτικών. Αυτή η σκηνή με άγγιξε και στο μυαλό μου ήρθαν τα λόγια του Κυρίου από το κατά Ματθαίο 19:14, Αφήστε τα παιδάκια και μην τα εμποδίζετε να έρθουν σε εμένα, γιατί σε τέτοιου είδους άτομα ανήκει η βασιλεία των ουρανών. Όταν επέστρεψα στην Γερμανία δεν μπορούσα να ξεχάσω τις εμπειρίες μου στο Περού και να βγάλω, ιδίως τα παιδάκια, από το μυαλό μου. Άρχισα τότε να σκέπτομαι πώς θα μπορούσα να βοηθήσω αυτά τα παιδάκια. Τότε ξεκίνησα να προσεύχομαι να με αξιώσει ο Κύριος να χρησιμοποιηθώ σε μια τέτοια διακονία. Κατά την διάρκεια των σπουδών μου στο Ελληνικό Βιβλικό Κολλέγιο γνώρισα πολλούς ιεραποστόλους και με μεγάλο ενδιαφέρον άκουσα τις μαρτυρίες τους. Αλλά αυτό που με άγγιξε περισσότερο και με προετοίμασε γι αυτό που θ ακολουθούσε, ήταν η ευκαιρία που είχα με τους συμμαθητές μου να βοηθήσω σε παιδικά προγράμματα τις Κυριακές, καθώς και σε συνέδρια και κατασκηνώσεις. Στο δεύτερο και τρίτο έτος των σπουδών μου ασχολήθηκα επίσης με τις διακονίες που προσπαθούν να δείξουν την αγάπη του Ιησού στους ναρκομανείς και στις εκδιδόμενες γυναίκες και να τους φέρουν την ελπίδα της σωτηρίας από τα δεσμά του κόσμου που συναναστρέφονται. Τότε κατάλαβα ότι μέσα μου είχα έναν μεγάλο πόνο και έλεος γι' αυτούς τους ανθρώπους και προσευχόμουν να με χρησιμοποιήσει ο Κύριος εκεί που καλύτερα νόμιζε Αυτός. Επίσης ζήτησα και από άλλα στενά μου πρόσωπα στην Ελλάδα, καθώς και στην Γερμανία, να προσεύχονται για το μέλλον μου μετά το τέλος την σπουδών μου. Η επιθυμία μου ήταν και είναι να κάνω το θέλημά Του για να δοξαστεί το όνομά Του. Μετά το τέλος των σπουδών μου στο Βιβλικό Κολλέγιο άκουσα για μια διακονία παιδιών στο Περού που είχε ανάγκη για βοήθεια. Έτσι το φθινόπωρο του 2011 ξεκίνησα για το Περού να υπηρετήσω τον Κύριο αφού δούλεψα για μερικούς μήνες στην Γερμανία και κέρδισα μερικά χρήματα για να καλύψω τα έξοδα μου εκεί. Στο Περού γνωρίστηκα με δύο Περουβιανούς ποιμένες, και σε διάστημα ολίγων ημερών άρχισα να βοηθάω με τα παιδιά, τους εφήβους και τους ενηλίκους στο Chorillos, μια φτωχογειτονιά της Λίμας όπου διάφοροι ψαράδες και οι οικογένειές τους έχουν καταπατήσει την περιοχή και ζουν σε παράγκες. 250 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

27 Την ίδια στιγμή άρχισα να μελετώ και να μαθαίνω να μιλώ την Ισπανική γλώσσα. Μια που μιλώ ήδη Γερμανικά, Αγγλικά και Ελληνικά δεν ήταν δύσκολο για μένα. Έτσι μετά από τρεις μήνες άρχισα να επικοινωνώ στα Ισπανικά με ευχέρεια. Εκτός από τις βιβλικές μελέτες, ασχολούμαι και με την μουσική και είμαι υπεύθυνος κατά καιρούς για την λατρεία στα Ισπανικά. Οι άνθρωποι στο Περού αγαπάνε πολύ την μουσική. Επίσης κάθε τόσο επισκέπτομαι τις οικογένειες στην περιοχή αυτή και φροντίζω τις πνευματικές και φυσικές ανάγκες των παιδιών. Ασχολούμαι πολλές ώρες με εφήβους κι ενηλίκους που έχουν εκτεθεί στα ναρκωτικά. Προσπαθώ να τους βγάλω από την περιοχή τους προκειμένου να τους διδάξω τον Λόγο του Κυρίου και να τους προσφέρω μια εναλλακτική λύση χωρίς επέμβαση από τα στοιχεία του παλαιού τους περιβάλλοντος. Εκτός από τη Λίμα, όποτε έχω χρόνο επισκέπτομαι τρεις άλλες πόλεις; την Ika, το San Bartolo και το Cerro Azul όπου διακονώ εκεί εφήβους και ό,τι άλλο οι τοπικοί ποιμένες μου αναθέτουν. Μερικές από τις δυσκολίες και προκλήσεις που έχω αντιμετωπίσει είναι να βλέπω τους εφήβους να επιστρέφουν στα ναρκωτικά. Άλλα ξέρω ότι δεν είμαι εγώ που τελικά θα τους αλλάξω άλλα η επιθυμία η δική τους και το Πνεύμα του Κυρίου. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τους βεβαιώνω ότι θα είμαι διαθέσιμος οπότε θελήσουν να επιστρέψουν. Στις δύσκολες στιγμές μου εκείνο που με ενθαρρύνει είναι ότι προσεύχονται για μένα τα μέλη της εκκλησίας μου στην Γερμανία και στην Ελλάδα, καθώς και άλλοι πολλοί φίλοι ανά τον κόσμο. Επίσης υπάρχει ένας κύκλος προσευχής από τρεις αγαπητές κυρίες στην Αθήνα που συνεχώς προσεύχονται για μένα. Αιτήματα Προσευχής: 1. Προστασία - μένω σε άσχημη περιοχή με ναρκωτικά, κλοπές, κλπ 2. Διακονίες με παιδιά και εφήβους 3. Διακονία με ναρκομανείς 4. Βοηθούς στο έργο που κάνω 5. Η υγεία μου 6. Σπίτι με χώρο για μελέτες και ξενώνα. 7. Μηνιαία οικονομική υποστήριξη Η Κλήση και η Διακονία μας στο Έργο του Θεού του Χάρη & της Μαρίας Μακρή του Θεού ήταν σταδιακή. Οριστικά όμως πήρα την απόφαση να γίνω ιεραπόστολος και αφιέρωσα τη ζωή μου στον Κύριο για το σκοπό αυτό, στο ιεραποστολικό συνέδριο νεολαίας του ΤΕΜΑ, στην Ελβετία, τα Χριστούγεννα του Λίγο αργότερα, το 1982, σ ένα ιεραποστολικό συνέδριο στο Βιβλικό Σχολείο του Μούντυ στην Αμερική, ανανέωσα την αφιέρωσή μου στον Κύριο. Στην εφηβική μου ηλικία μου άρεσε να ασχολούμαι με πολλά πράγματα, αλλά δεν είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κάποιο επάγγελμα, που θα το εξασκούσα στο μέλλον. Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος που με ενθάρρυνε να γίνω ιεραπόστολος - γιατρός, για να μπορώ να υπηρετήσω τον Θεό σε κάποια χώρα του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Έτσι, αποφάσισα να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, εκτός κι αν ο Θεός μού έδειχνε κάτι άλλο. Από την άλλη πλευρά, και η σύζυγός μου, η Μαρία, που προέρχεται από μια αφοσιωμένη στον Κύριο χριστιανική οικογένεια, πριν ακόμη παντρευτούμε, είχε την επιθυμία ν αφιερώσει τη ζωή της ολότελα στη διακονία του Ευαγγελίου. Η διακονία μας σήμερα Όλη η οικογένειά μας υπηρετούμε τον Κύριο στην Ουγκάντα, από τον Ιανουάριο του Ως ιεραπόστολοι ανήκουμε στην EIE, που συνεργάζεται στενά με τη χριστιανική οργάνωση Eagles Wings (Φτερά των Αετών), η οποία οργάνωσε και συντηρεί ένα «Παιδικό Χωριό» στην Ουγκάντα. Η Eagles Wings ιδρύθηκε πριν από 12 χρόνια από ένα ζεύγος Καναδών ιεραποστόλων, τον Bill και την Ann Peckham, σε συνεργασία μ έναν ποιμένα από την Ουγκάντα. Διαθέτει ένα κτήμα 290 στρεμμάτων με ορφανοτροφείο, σχολείο πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αγρόκτημα κι εκκλησιαστικό κτήριο. Το ορφανοτροφείο φροντίζει 24 παιδιά (12 αγόρια και 12 κορίτσια), τα οποία φιλοξενούνται σε τρία ξεχωριστά οικήματα και τη φροντίδα τους έχουν οι θετοί γονείς τους. Ο Bill και η Ann, πριν αρχίσουν τη διακονία τους στην Ουγκάντα, είχαν μείνει στην Ελλάδα για δύο χρόνια και είχαν προσφέρει τις υπηρεσίες τους ως εθελοντές στις διακονίες της EIE. Η Eagles Wings παραχώρησε στη διακονία μας 20 στρέμματα, για να οργανώσουμε το ιατρικό μας έργο. Προς το παρόν έχουμε οργανώσει και λειτουργούμε, σ έναν ενιαίο χώρο, Η κλήση μας Στην παιδική μου ηλικία έδωσα την καρδιά μου στον Χριστό και από τότε είχα την επιθυμία να ζήσω γι Αυτόν και να κάνω αυτά που Τον ευαρεστούν. Στο νου μου αντηχούσαν τα λόγια του Χριστού, σ' όποιον δόθηκαν πολλά, θα ζητηθούν πολλά απ' αυτόν (Λουκάς 14:48). Το παράδειγμα της διακονίας του Χριστού να θεραπεύει τους αρρώστους, καθώς και η ιατροφαρμακευτική φροντίδα που πρόσφεραν οι γονείς μου ως ιεραπόστολοι στην πρωτόγονη φυλή Παπούα, στην Ινδονησία, είχαν μεγάλη επίδραση στη ζωή μου. Στη δική μου περίπτωση, η κλήση μου στο έργο ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

28 μια μικρή κλινική, όπου εργαζόμαστε μια νοσοκόμα κι εγώ. Αυτό βέβαια είναι το πρώτο βήμα. Σκοπός μας είναι, Θεού θέλοντος, να επεκταθεί μελλοντικά η κλινική και να καλύπτει πιο εξειδικευμένες ιατρικές ανάγκες για περισσότερους ασθενείς. Τώρα η ιατρική φροντίδα μας καλύπτει τα ορφανά παιδιά της Eagles Wings, τα παιδιά του σχολείου που είναι πάνω από 280 συνολικά, το προσωπικό και τους δασκάλους. Επίσης εξυπηρετούμε και τις ανάγκες μερικών ασθενών της περιοχής. Το κύριο έργο μας είναι η ιατρική περίθαλψη. Παράλληλα έχουμε στενή συνεργασία σε θέματα συμβουλευτικής με τους υπευθύνους της Eagles Wings. Επίσης, όταν υπάρχει ανάγκη, κηρύττω στην εκκλησία, που συναθροίζεται στο χώρο της Eagles Wings. Με μερικούς δασκάλους του σχολείου, η οικογένειά μας έχει μια εβδομαδιαία σύναξη για τα παιδιά, όπου μελετούμε τη Βίβλο και αποστηθίζουμε εδάφια. Η Μαρία, εκτός από την πολλή φιλοξενία, ξοδεύει πολύ χρόνο για τη φροντίδα των δύο δίδυμων κοριτσιών, που τα βρήκαμε εγκαταλελειμμένα και τα πήραμε στο σπίτι μας. Επιδιώκουμε μάλιστα να τα υιοθετήσουμε και να γίνουμε οι θετοί γονείς τους. Πέρσι, η Μαρία βοήθησε πολύ στην ηλεκτρονική τακτοποίηση των οικονομικών της Eagles Wings, κάτι που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τους υπευθύνους της ιεραποστολής. Η οικογένειά μας Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον Θεό για την οικογένειά μας! Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή και τη διακονία μας εδώ, χωρίς την οικογένειά μας! Ο Θεός μας χάρισε 4 παιδιά: τον Αλέξανδρο (18 ετών), τη Χριστίνα (14 ετών), τον Κωνσταντίνο (13 ετών) και την Ευανθία (8 ετών), καθώς και τα δύο δίδυμα νεοαποκτηθέντα «σοκολατένια μωρά» μας, τη Σάρρα και την Cissy Σοφία, που είναι σχεδόν δύο χρονών. Όλα τα παιδιά μας βοηθούν σε πολλούς πρακτικούς τομείς, το καθένα με τα χαρίσματά του. Η Μαρία, η σύζυγός μου, που είναι εκπαιδευτικός, παράλληλα με όλες τις δουλειές του σπιτιού, έχει και την ευθύνη της διδασκαλίας των σχολικών μαθημάτων των παιδιών μας. Ο Αλέξανδρος βοηθά πολύ και τους δυο μας. Η Χριστίνα είναι μια υπέροχη μαγείρισσα! Βοηθά πολύ τη μαμά, εκτός από την κουζίνα, και στην αλληλογραφία. Προλαβαίνει ακόμη να βοηθάει κι εμένα στην κλινική! Ο Κωνσταντίνος μας διασκεδάζει χαρίζοντάς μας ώρες γέλιου. Βοηθά πολύ και στη φροντίδα των δίδυμων. Είναι το παιδί για όλες τις δουλειές. Η μικρή Ευανθία βοηθά τη μητέρα της και παίζει με τα δίδυμα! Ο χρόνος μας στην Αφρική είναι γεμάτος με πολλές και ποικίλες δραστηριότητες και εμπειρίες για όλους μας. Έχουμε ζήσει πολλές ευτυχισμένες στιγμές, αλλά και πολλές προκλήσεις. Μέσα σ όλα αυτά αισθανόμασταν πάντα την παρουσία του Κυρίου. Μας έδωσε την ειρήνη Του σε δύσκολες στιγμές, καθώς νιώθαμε την προστασία Του. Κάλυψε και όλες τις ανάγκες μας. Μας ευλόγησε ακόμη με θαυμάσιους φίλους. Τον ερχόμενο Σεπτέμβριο θα έχουμε μια αλλαγή στην οικογένειά μας. Ο Αλέξανδρος θα φύγει για την Αθήνα, όπου θα φοιτήσει στο Ελληνικό Βιβλικό Κολλέγιο για ένα χρόνο. Αν και θα μας λείψει πολύ, θα τον συνοδεύουν οι προσευχές μας. Οικογένεια Χαραλαμπίδη Από τον Ιανουάριο του 1976, που γνώρισα ως προσωπικό μου Σωτήρα τον Κύριο, είχα την επιθυμία να Τον υπηρετήσω σε μια αφρικανική χώρα. Ο Κύριος με θαυμαστό τρόπο εκπλήρωσε αυτή μου την επιθυμία μετά από 35 χρόνια. Μετά από δύο ιεραποστολικά ταξίδια με τον αδελφό Κορνήλιο Μακρή, είχαμε πάρει μια πρόσκληση να πάμε και για τρίτο ταξίδι, μέσα στην ίδια χρονιά. Ο Κύριος με δυναμικό τρόπο ένα βράδυ έβαλε στην καρδιά μου ότι πρέπει να ξαναπάω και για τρίτη φορά και με οδήγησε σ έναν αδελφό ο οποίος πλήρωσε τα έξοδά μου αλλά και μου έδωσε και έξτρα χρήματα για να αγοράσω ρύζι, φασόλια και ρούχα για περίπου 3000 ορφανά παιδιά. Στο ταξίδι αυτό επισκεφτήκαμε 10 διαφορετικά χωριά στην περιοχή της ΜΒΕΥΑ της Τανζανίας. Στο όγδοο χωριό, στο GALIJEMBE, ο Θεός έβαλε στην καρδιά μου αλλά και στης Ναυσικάς επίσης, της συζύγου μου ότι θέλει να κάνουμε κάτι οργανωμένο και μόνιμο στο χωριό αυτό για τα ορφανά παιδιά. Έτσι απλά ακούσαμε και υπακούσαμε στη φωνή του Κυρίου και πήραμε την απόφαση να δείξουμε στα ορφανά παιδιά του χωριού αυτού, με έργα και λόγια, την αγάπη του Κυρίου μας. Στις 30 Μαρτίου του 2013 φύγαμε για το χωριό GALIJEMBE της Τανζανίας, μαζί με το γιο μας, τον Γιάννη, που ο Θεός μας τον χάρισε ξανά μετά από ένα μεγάλο ατύχημα. Η αποστολή μας εδώ είναι να φροντίσουμε ορφανά παιδιά που έχουν χάσει και τους δυο γονείς τους και είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Θέλουμε πρώτα από όλα να τους μεταδώσουμε το μήνυμα της σωτηρίας, μέσα από ιστορίες και τη μελέτη της Βίβλου. Κατόπιν να τους δώσουμε ένα πιο ανθρώπινο επίπεδο διαβίωσης. Γι αυτό έχουμε χτίσει δύο σπιτάκια όπου φιλοξενούμε 32 παιδάκια με σκοπό να χτίσουμε κι άλλα για να μπορέσουμε να φέρουμε περισσότερα παιδιά αργότερα. Επίσης φροντίζουμε για τη μόρφωσή τους, βοηθώντας τα στα μαθήματά τους και πληρώνοντας όλα τα σχολικά τους έξοδα. Ένας δεύτερος σκοπός μας είναι να βοηθήσουμε και σε κάποιες ανάγκες του χωριού όπου ζούμε, δίνοντας έτσι την μαρτυρία μας σε όλη αυτή την κοινότητα. Από τη στιγμή που φτάσαμε στη χώρα αυτή, μετά από προετοιμασία ενός χρόνου, και αφού κάναμε γνω- 252 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

29 στή την απόφασή μας στην Τοπική Σύνοδο και αργότερα στη Γενική Σύνοδο της Ευαγγελικής Εκκλησίας και πήραμε την έγκρισή τους, αντιμετωπίσαμε πολλά και μεγάλα προβλήματα και δυσκολίες, αλλά παράλληλα και μεγάλες ευλογίες από τον Κύριό μας. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι ότι δεν μπορούμε να βρούμε έναν έμπιστο, για τη διακονία μας, άνθρωπο από την τοπική κοινωνία. Το λευκό μας χρώμα συνδυάζεται αυθαίρετα στην αντίληψή τους με οικονομική άνεση και αναπτύσσεται αντίστοιχη στάση από την πλευρά τους, συχνά και με αθέμιτα μέσα, στην προσπάθειά μας για συνεργασία. Επίσης αντιμετωπίζουμε μια τρομερή γραφειοκρατία και πολλή δυσπιστία γι αυτό που πάμε να κάνουμε για το έργο μας με τα ορφανά παιδιά. Επιπλέον, η αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού είναι μεγάλη και η αργοπορία τους να μας εξυπηρετήσουν τρομερή. Παρ όλα αυτά όμως με τη χάρη του Θεού προχωράμε βοηθώντας τα ορφανά μας. Τα χαμόγελά στα προσωπάκια τους είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μας! Αυτό που οραματιζόμαστε για την Τ.Ο.Μ. (Tanzania Orphan Mission - Ιεραποστολή Ορφανών Τανζανίας) είναι να μπορέσουμε να βρούμε τους πόρους για να χτίσουμε κι άλλα σπιτάκια ώστε να φέρουμε όλα, και τα 85 παιδιά που βοηθάμε, μέσα στο κέντρο. Ακόμη σχεδιάζουμε να δημιουργήσουμε ένα τεχνικό σχολείο, όπου τα παιδιά μας θα μάθουν μια τέχνη ώστε να μπορέσουν να σταθούν επαγγελματικά και οικονομικά στη σκληρή κοινωνική πραγματικότητα της χώρας τους, ως μαραγκοί ή ηλεκτρολόγοι ή μοδίστρες ή με όποια άλλη κατάρτιση μπορούμε να τα εφοδιάσουμε. Προσευχόμαστε, επίσης, για νέους ανθρώπους από την Ελλάδα μας, να έρθουν ως συνεργάτες μας και αργότερα να συνεχίσουν αυτοί το έργο της Τ.Ο.Μ.. Ευχή μας και προσευχή μας είναι μέσα από την Τ.Ο.Μ. να βγουν άντρες και γυναίκες, πλήρεις Αγίου Πνεύματος, που θα γίνουν εργάτες του Ευαγγελίου στη χώρα τους. Τελειώνοντας, παρακαλούμε προσεύχεστε για μας, τα παιδιά μας και για το έργο της Τ.Ο.Μ. που είναι έργο όλων των Εκκλησιών μας στην Ελλάδα. Επίσης για σοφία στις αποφάσεις που πρέπει να παίρνουμε, να είναι πάντοτε μέσα στο θέλημα του Κυρίου και για τη δόξα Του. Θέλουμε συνεργάτες μέσα και έξω από τη χώρα αυτή, που να έχουν καρδιά για υπηρεσία και αγάπη για τα ορφανά παιδιά. Να έχουμε καλή συνεργασία με την Τανζανική κυβέρνηση και τέλος ο Θεός να βάλει στην καρδιά αδελφών να μας στηρίζουν στο έργο αυτό οικονομικά, για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε όλες τις εγκαταστάσεις στο κέντρο και να είμαστε οικονομικά συνεπείς σε όλες τις μηνιαίες υποχρεώσεις μας. Σας ευχαριστώ όλους για τη συμπαράσταση, βοήθεια και αγάπη σας μέχρι τώρα. Ο Θεός να σας ευλογεί. Με αγάπη Χριστού. Αλέκος Χαραλαμπίδης Το ποίημα που ακολουθεί είναι της Ναυσικάς Ηλία Χαραλαμπίδη, που μαζί με τον σύζυγό της και τον γιο τους τον Γιάννη υπηρετούν τον Κύριο στην Τανζανία, φροντίζοντας ορφανά των οποίων και οι δυο γονείς έχουν πεθάνει από το AIDS. Ζήτησα από την Ναυσικά να γράψει το παρασκήνιο πίσω από αυτό το ποίημα που την οδήγησε να το γράψει. Η Ναυσικά έγραψε, «Όταν είδα τα παιδάκια την πρώτη φορά που πήγαμε στο GALIJEMBE, και ήταν όλα ξυπόλυτα, βρώμικα, και με κοιλιές πρησμένες, πόνεσα πολύ... Όταν ξαφνικά όταν είδα και τον Τζίμη, ένα παιδί χωρίς πόδια, να τον κουβαλάνε αγκαλιά και να τον φέρνουν κοντά μας..., μέσα στη βρώμα και με πρόσωπο θλιμμένο, εκεί έσπασε η καρδιά μου και βγήκαν αυτά τα λόγια από μέσα μου. Έτσι απλά!». ΤΑ ΟΡΦΑΝΑ ΜΑΣ Μελέτης Β. Μελετιάδης Λένε πως είναι σκληρή η μοναξιά κι αβάσταχτη η φτώχεια... Όμως ακόμη πιο βαριά είναι η ορφάνια!!! Μικρά παιδιά του κόσμου ορφανά, πονάτε που είστε μόνα... Κι όταν πονάει η κοιλιά κι η πείνα σας θερίζει, πού να ζητήσετε φαΐ, σε ποια αγκαλιά να μπείτε; Κι όταν η καρδιά πονά κι αυτή και θέλει λίγη αγάπη, πού να τη βρείτε; Κι όταν το βράδυ κουρασμένα, νηστικά, βρώμικα και μονάχα, κουρνιάζετε σε μια γωνιά, ποιος άραγε να δει το δάκρυ σας που τρέχει από το μάτι; Μην απελπίζεστε παιδιά του κόσμου Ορφανά, και μη βαρυγκωμάτε, κι αν όλα γύρω σας χαθούν, κι αν όλοι σας ξεχάσουν, υπάρχει κάπου εκεί ψηλά ένας γλυκός ΠΑΤΈΡΑΣ, που σίγουρα νοιάζεται για σας και ξέρει τ' όνομά σας... Πέθανε κι αναστήθηκε και είναι εδώ κοντά σας, έτοιμος ν' ανταποκριθεί σε κάθε κάλεσμά σας... Παιδιά του κόσμου Ορφανά, είναι ο ΘΕΟΣ πατέρας σας, κι έχει μεγάλη αγκαλιά να σας χωρέσει όλα!!!! Δώσε μας Κύριε καρδιά σαν τη δική Σου, και μάθε μας ν' αγαπούμε έμπρακτα όλα του κόσμου τα Ορφανά που είναι κι αυτά παιδιά Σου!!! ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

30 Βιβλιοπαρουσίαση Τον περασμένο Ιούνιο οι εκδόσεις «Εν πλῷ» μας ευλόγησαν και πάλι κυκλοφορώντας το βιβλίο Το Σκισμένο Πέπλο, (είχε προηγηθεί, μεταξύ των άλλων, το Κι ας χαθώ της Κιμ Εσθήρ Αν). Την μετάφραση από το πρωτότυπο (The Torn Veil. Zondervan, 1994) έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος. Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό. Η συγγραφέας αφηγείται την μεταστροφή της από το Ισλάμ στον Χριστιανισμό. «H Εσθήρ Γκιουλσάν από το Πακιστάν, χτυπημένη από τυφοειδή πυρετό και καθηλωμένη σε αναπηρικό καρότσι, επιζητά την ίαση. Μεγαλωμένη σε «ορθόδοξο» μουσουλμανικό περιβάλλον, με πατέρα θρησκευτικό ηγέτη του Ισλάμ και πλούσιο γαιοκτήμονα, επιδιώκει να «γνωρίσει» τον προφήτη του Κορανίου που υπήρξε και θεραπευτής: Τον Ιησού! Η θεραπεία της θα έρθει, αλλά τη μεταστροφή της στο Χριστιανισμό θα συνοδεύσουν η δίωξη από το οικογενειακό περιβάλλον, οι απειλές για τη ζωή της και εμπειρίες στέρησης και θυσίας. Στο τέλος όμως πολλοί και πολλά θα αλλάξουν γύρω της... Η ιστορία της Εσθήρ Γκιουλσάν είναι όντως συγκλονιστική. Δείχνει ότι ο Θεός δίνει την ευκαιρία της αποκάλυψης του προσώπου Του σε όλους. Το βιβλίο θέτει πολλούς από εμάς ενώπιον των ευθυνών μας σχετικά με την υπόθεση «πίστη». Αφυπνίζει συνειδήσεις, ακρωτηριάζει την «εύκολη» χριστιανική ζωή. Προβάλλει ένα παράδειγμα θυσίας, αλλά και αληθινής χαράς...» 1 Στην παρουσίαση του βιβλίου, στην Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης (25/7/2014, ο μεταφραστής του βιβλίου, Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, αναφέρθηκε στην «γνωριμία» του με το βιβλίο. Σε επίσκεψη του σε Νοσηλευτικό Ίδρυμα και ευρισκόμενος σε δωμάτιο με αγγλόφωνους ασθενείς είδε το βιβλίο. Από την συζήτηση που ακολούθησε αποφάσισε να το διαβάσει, στην Αγγλική του έκδοση. Διαβάζοντας το, όπως είπε, ένιωσε την ανάγκη ότι το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να μεταφραστεί και στα Ελληνικά, όπως και έγινε. «Η στάση ζωής της νεαρής αυτής κοπέλας», σημείωσε ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, «δίδει μηνύματα στον λαό μας και στον καθένα μας». 2 AΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Ήταν τότε, από καθαρή απελπισία, που άρχισα να μιλάω στο Θεό: «Θέλω να πεθάνω», είπα. «Δε θέλω να ζω άλλο». Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά ένιωσα ότι η προσευχή μου γινόταν εισακουστή. Ήταν σαν να είχε αφαιρεθεί ένα πέπλο ανάμεσα σε μένα και μια πηγή ειρήνης. «Τι φρικτή αμαρτία έχω διαπράξει, για να με αναγκάζεις να ζω έτσι;», έλεγα με λυγμούς. «Η μητέρα μου έφυγε μόλις γεννήθηκα, μετά με έκανες ανάπηρη, και τώρα πήρες τον πατέρα μου. Πες μου γιατί /nees-kuklofories/nees-kuklofories/to-skismeno-peplo 2. %B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE% B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE% BA%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE% BF-%CF%80%CE%AD%CF%80%CE%BB%CE%BF-%CE%BF- %CE%B8%CE%B5%CF%8C%CF%82-%CF%84/ με τιμωρείς τόσο βαριά;». Η σιωπή ήταν τόσο βαθιά και ήρεμη που άκουγα το χτύπο της καρδιάς μου. «Δε θα σ αφήσω να πεθάνεις. Θα σε κρατήσω στη ζωή». Ήταν χαμηλή, απαλή φωνή σαν την ανάσα μιας αύρας που περνούσε από πάνω μου «Ποιος ο λόγος να με κρατάς στη ζωή;» απόρησα. «Είμαι ένα ράκος. Πήρες τον πατέρα μου και δε μου άφησες καμία ελπίδα, τίποτα που να αξίζει να ζω». Η φωνή ήρθε και πάλι, ζωηρή και χαμηλόφωνη: «Ποιος έδωσε μάτια στους τυφλούς, και ποιος έκανε καλά τους αρρώστους, και ποιος γιάτρεψε τους λεπρούς και ποιος ανάστησε τους νεκρούς; Είμαι ο Ιησούς, ο υιός της Μαρίας. Διάβασε για μένα στο Κοράνι, στη Σούρα Μαριάμ» Δεν ξέρω πόσο διήρκησε αυτός ο διάλογος. Πέντε λεπτά; Μισή ώρα; Ξαφνικά ακούστηκε το κάλεσμα για την πρωινή προσευχή από το τζαμί και άνοιξα τα μάτια μου. Αργότερα σχεδόν έπεισα τον εαυτό μου ότι είχα ονειρευτεί Έβλεπα ότι είχε αρχίσει να θυμώνει. Έσπευσα να συμπληρώσω, «Αδυνατώ να σταματήσω να πηγαίνω στην εκκλησία, γιατί είναι ο οίκος του Θεού. Η Νύμφη ετοιμάζεται και ο Γαμπρός έρχεται. Όποιος όμως με απαρνηθεί στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ και γω μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου (Ματθ. 10,33)». Σηκώθηκε από την καρέκλα. Μου πέταξε τη Βίβλο. «Πριν την ανατολή του ήλιου να φύγεις απ το σπίτι μου. Δεν θέλω να σε ξαναδώ». Η παγίδα του είχε αποκαλυφθεί. Είχε τιναχτεί μπροστά μου, μα ήταν άδεια. Το θύμα είχε δραπετεύσει. Κανείς δεν με ξαναπλησίασε εκείνο το βράδυ. Ξάπλωσα με βαριά καρδιά. Το επόμενο πρωί υπήρχε θυμός διάχυτος στην ατμόσφαιρα. Η νύφη μου δεν μου απηύθυνε ούτε μία λέξη. Ο αδελφός μου δεν φαινόταν πουθενά. Από την Άνις και τον άνδρα της ούτε λέξη. Η υπηρέτρια απλά άφησε το πρωινό και βγήκε ήσυχα έξω. Με στενοχώρια γέμισα την τσάντα μου με τέσσεραπέντε φορέματα που μου είχε φτιάξει η Άνις. Το φίνα ρούχα που μου είχε δώσει ο Σάχης Αλίμ τα άφησα, γιατί είχε πει: «Μην πάρεις τίποτα έξω από αυτό το σπίτι». Η βαλίτσα μου ήταν στον διάδρομο και πήγαινα να την πάρω όταν είδα να έρχεται ο Σάχης Σαφντάρ. Είχα να τον δω από τότε που έφυγα από το Τζανγκ, αλλά τα λόγια της χαρούμενης αναγνώρισης έσβησαν στα χείλη μου όταν είδα το πρόσωπό του και αυτό που κρατούσε. Ήταν όπλο. Με πήρε από τον καρπό και με τράβηξε κάτω, στο υπόγειο του σπιτιού. «Κάτσε εδώ και μην κουνηθείς!», με διέταξε. Υπάκουσα. Ο Σάχης Σαφντάρ, αν ερεθιζόταν, μπορούσε να γίνει άγριος. Πήγε να φωνάξει τον Σάχη Αλίμ. Στο σπίτι υπήρχε νεκρική σιγή, το άρωμα του φόβου. Οι αδελφοί μου ήρθαν κάτω, τα πρόσωπά τους ήταν σκληρά και άκαμπτα. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά, τα πόδια μου τα ένιωθα σαν καλαμάκια, εξακολούθησα όμως να κάθομαι σε ένα καναπέ, και προσπάθησα να παραμείνω ήρεμη. Οι αδελφοί μου κάθισαν απέναντί μου από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Προσπάθησα να κοιτάξω τα γεμάτα μίσος μάτια τους, αλλά κοιτούσαν προς τα μέσα, σαν να μην αντιλαμβάνονταν τη ματιά μου. Ο Σάχης 254 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014 ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ

31 Σαφντάρ έδωσε το όπλο στον Σάχη Αλίμ. «Βάλε τέλος σ αυτή την κατάρα που βρήκε την οικογένεια!», είπε μέσα από τα δόντια του. Ο Σάχης Αλίμ άρπαξε το χερούλι της διπλόκανης καραμπίνας και με αργές κινήσεις το έστρεψε στο κεφάλι μου. Με ήσυχη απόγνωση είπε: «Γιατί θέλεις να πεθάνεις; Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να πεις ότι δεν δέχεσαι πια τον Ιησού ως τον Υιό του Θεού, και ότι θα σταματήσεις να πηγαίνεις στην εκκλησία. Τότε η ζωή θα σου χαριστεί, μια και δε θα σε πυροβολήσω». Το πρόσωπό του έμοιαζε αποτραβηγμένο και καταπονημένο κάτω από το φως του φεγγίτη και είδα σε τι τρομερή πίεση βρισκόταν η αγάπη για μένα μαχόταν την αγάπη για όσα είχε διδαχθεί από τον πατέρα μου. Και για μένα ήταν μια φρικτή στιγμή. Είχα μάθει να φέρομαι στους αδελφούς μου με τον μεγαλύτερο σεβασμό, όπως όλα τα κορίτσια στο Ισλάμ. Ποτέ δεν τους είχα φέρει αντίρρηση μέχρι που ήρθε ο Χριστός στη ζωή μου, και είχα προσπαθήσει να μην τους μιλήσω ποτέ με αγένεια, ξέροντας ότι θα μπορούσα να βασιστώ στην αγάπη και την υπόληψή τους, και στην προστασία τους, αν ποτέ χρειαζόταν. Και σε αυτή την περίπτωση ο πατέρας μου τους είχε αναθέσει την ιερή υποχρέωση να με φροντίζουν, αλλά σίγουρα ποτέ δεν είχε φανταστεί μια τέτοια κρίση. Τους έκοβα στα δύο με τις συγκρούσεις αγάπης και καθήκοντος. Όμως έπρεπε να συνεχίσω. Δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω, όχι τώρα. «Μπορείς να εγγυηθείς ότι αν δεν με πυροβολήσεις, δεν θα πεθάνω; Το γράφει στο Κοράνι ότι όταν ένας άνθρωπος γεννηθεί πρέπει να πεθάνει. Έλα λοιπόν, πυροβόλησε. Δεν με νοιάζει να πεθάνω στο όνομα του Χριστού. Στη Βίβλο μου γράφει: Εκείνος που πιστεύει σε μένα, κι αν πεθάνει, θα ζήσει (Ιω. 11,26)». Το όπλο τρεμόπαιξε και έπεσε. Στην ησυχία μίλησε ο Σάχης Σαφντάρ. «Δεν θέλεις να σκοτώσεις αυτή τη Χριστιανή και να κατηγορηθείς. Ήδη μας είναι κατάρα. Πέταξέ την έξω». Με έσπρωξαν μπροστά τους και ανέβηκα τη σκάλα. Στο χωλ πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω από την πόρτα. Οι αδελφοί μου με κουρασμένο βήμα γύρισαν μέσα στο σπίτι. «Κανένα όπλο που κατασκευάστηκε εναντίον σας δεν θα ευοδωθεί». Ήξερα πού το είχα διαβάσει αυτό το χωρίο (Ησ. 54,17) αλλά δεν ήξερα ότι θα είχε τόσο δίκιο.» 3 Σε μια περίοδο που το Ισλάμ, με απίστευτη αγριότητα, διώκει την Εκκλησία, το Ευαγγέλιο προσπερνά τους νόμους και τις απαγορεύσεις της ανθρώπινης Σάρια και κερδίζει με το μήνυμα της Αγάπης του Ιησού Χριστού και τους διώκτες Του, 18 θα οικοδομήσω την εκκλησία μου, και δε θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του άδη 19 Πηγαίνετε λοιπόν και κάνετε μαθητές μου όλα τα έθνη, βαφτίζοντάς τους στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος 20 και διδάξτε τους να τηρούν όλες τις εντολές που σας έδωσα. Κι εγώ θα είμαι μαζί σας πάντα, ως τη συντέλεια του κόσμο. Αμήν (Μτ. 28,18-20) Αιδ. Μελέτης Β. Μελετιάδης Ειδοποιούνται οι αγαπητοί συνδρομητές του ΑΣΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ να εξοφλήσουν τη συνδρομή τους. Με κατάθεση στον αριθμό Λογαριασμού Τραπέζης ΠΕΙΡΑΙΩΣ EUR (Στυλιανός Παπαβασιλείου) ΙΒΑΝ: GR SWIFT Τραπέζης (BIC): BIC: PIRBGRAA ή με ταχυδρομική επιταγή ή στους κατά τόπους αντιπροσώπους. Προσοχή!!! Μην αμελήσετε να δώσετε στην τράπεζα το ονοματεπώνυμό σας ώστε να ενημερωθεί το αρχείο μας. Οι συνδρομές για το έτος 2014 παραμένουν οι ίδιες: Ελλάδα και Κύπρος: 10 Οι συνδρομές του εξωτερικού: Xώρες Ευρωπαϊκής Ενώσεως: 26, ΗΠΑ: 30 δολάρια ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία: 30 δολάρια Καναδά ή Αυστραλίας ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΕΣ ΜΑΣ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΙΛΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΤΟΜΟΤΕΡΟ ΤΙΣ ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ ΤΟΥΣ ΑΣΤΗΡ της ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ