ΕΤΟΣ 34 ον - ΤΕΥΧΟΣ 177

Transcript

1 ΕΤΟΣ 34 ον - ΤΕΥΧΟΣ 177 Απρίλιος - Μάιος - Ιούνιος 2011 Κωδικός 2130 ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΕΝΟΡΙΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ - ΖΑΚΥΝΘΟΥ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΒΙΚΑΡΙΑΤΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

2 Editorial...3 Το Γράμμα του Αρχιεπισκόπου...4 Ημερολόγιο...7 MΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Α. ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ 16ΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: Κεφάλαιο τρίτο, ΑΡΘΡΟ 9ο...13 Η σελίδα της Κατήχησης: Η ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΕΥΣΠΛΑΧΝΊΑΣ...17 Ειδήσειςαπό την Κέρκυρα...19 Ειδήσεις από το Αποστολικό Βικαριάτο Θεσσαλονίκης...22 ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ...23 Α) ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΚΕΡΚΥΡΑΣ Ιερός Καθεδρικός Ναός Αγίων Ιακώβου Απ. & Χριστοφόρου Μ.«ΝΤΟΜΟΣ» Ενορία Ιεράς Καρδίας του Ιησού - Κωτσέλλα Κέρκυρας Ιερός Καθολικός Ναός Αγίου Νικολάου Κεφαλληνίας Ιερός Καθολικός Ναός Αγίου Μάρκου Ζακύνθου...31 Β) ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΒΙΚΑΡΙΑΤΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ Ιερός Καθεδρικός Ναός Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου Θεσσαλονίκης ΕΝΟΡΙΑ ΑΜΙΑΝΤΟΥ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΒΟΛΟΥ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΝΟΡΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ...34 Σύναξη της Ενοριακής Κοινότητας Θεσσαλονίκης...35 Σελίδες τοπικής εκκλησιαστικής ιστορίας: Δύο Αρχιεπίσκοποι της Κέρκυρας Καρδινάλιοι της Ρωμαϊκής Εκκλησίας...36 ΣΥΝΟΔΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ Ν.Α. ΕΥΡΩΠΗΣ: ΛΕΥΚΩΣΙΑ 3 6 ΜΑΡΤΙΟΥ Ανακοινώθηκε ο νέος Αποστολικός Νούντσιος στην Ελλάδα...44 Παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη του βιβλίου: ΣΥΝΟΨΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ...48 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΑΡΤΙΟΥ Εισήγηση του Σεβασμιοτάτου π. Ιωάννη Σπιτέρη : Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. ΕΣΥ ΚΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΛΗΣΕΩΝ...53 Φόνος Καθολικού Υπουργού του Πακιστάν. Σ Υ Ν Α Ν Τ Η Σ Η Τριμηνιαίο Δελτίο Καθολικών Ενοριών Καθολικής Αρχιεπισκοπής Κερκύρας, Κεφαλληνίας, Ζακύνθου και Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης Έτος: 34 ο Αριθμός: 177 Κωδικός 2130 Απρίλιος - Μάιος - Ιούνιος 2011 Ιδιοκτησία - Έκδοση: Καθολικής Αρχιεπισκοπής Κέρκυρας Ιδιοκτησία: Καθολική Αρχιεπισκοπή Κέρκυρας Εκδότης: Καθολ. Αρχιεπίσκοπος π. Ιωάννης Σπιτέρης Υπεύθυνος Σύνταξης: Σπύρος Π. Γαούτσης Γραφεία: Μοντσενίγου 3, Κέρκυρα Τηλ Φαξ cathepco@otenet.gr Εκτύπωση: Σουέρεφ και Συνεργάτες Γραφικές Τέχνες - Εκτυπώσεις Τηλ./φαξ Φωτογραφία εξωφύλλου Τοάγαλμα του Αναστημένου στο Ντόμο Κέρκυρας Μάρτυρας στον αγώνα για την κατάργηση του άδικου νόμου περί βλασφημίας

3 Αγαπητοί μας φίλοι, Ελπίζουμε το περιοδικό να φθάσει έγκαιρα στα χέρια σας και να σας συνοδεύσει τις ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα. Το γράμμα του Αρχιεπισκόπου, ας είναι ένα μήνυμα ή ακόμα καλύτερα ένας οδηγός γι αυτήν την περίοδο, ενώ τα κείμενα και τα Λειτουργικά Προγράμματα των Ενοριών μας, ελπίζουμε πως θα σας ενημερώσουν για τις τελετές και τις υπόλοιπες εκδηλώσεις της Αρχιεπισκοπής μας και του Αποστολικού Βικαριάτου. Η ύλη του περιοδικού είναι ανάλογη με το κλίμα της περιόδου και ακολουθεί την πορεία που από την σιωπή και την μοναχικότητα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, οδηγεί στη δοξαστική χαρά και στη ζωντάνια της Ανάστασης και της πασχαλινής μας αναγέννησης. Έχουν περάσει περισσότερο από δύο χιλιετίες, από την εποχή που ο Ιησούς πέθανε πάνω στο σταυρό, όχι σαν Γιος του Θεού, αλλά σαν ένας κοινός εγκληματίας. Απ όλους απομονωμένος και αποκηρυγμένος. Ακόμα και από τους ίδιους του τους μαθητές απαρνημένος σε κάποια στιγμή αδυναμίας και φόβου. Γράφει ο Π. Αλ. Μέιν «Κανένας δεν τον βοήθησε όταν αιμορραγούσε πάνω στο σταυρό. Κανένας άγγελος δεν ελάφρυνε την αγωνία του. Είχαν δίκιο εκείνοι που έλεγαν: έσωζε τους άλλους, αλλά τον εαυτό του δεν μπόρεσε να σώσει. Όλες αυτές οι σκέψεις βασάνιζαν τους μαθητές του και τους οπαδούς του. Η καταστροφή στις ψυχές τους ήταν ολοκληρωτική. Ναυάγησαν οι ελπίδες τους και τα λαμπερά όνειρα. Ποτέ οι άνθρωποι δεν είχαν γνωρίσει τόσο βαθιά απογοήτευση. Ακόμη και οι απόστολοι έχασαν την πίστη τους. Και μετά έγινε αυτό, χωρίς το οποίο δε θα υπήρχε ο χριστιανισμός. Ο ένας μετά από τον άλλον οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν τον Ιησού με τα μάτια τους και ν ακούνε τη φωνή του. Ο Ιησούς εμφανιζόταν σε διάφορα μέρη και σε διάφορους ανθρώπους, σε ομάδες ανθρώπων, ακόμα και σε πλήθος ανθρώπων. Και τότε γεννήθηκε η πίστη, γεννήθηκε η τόλμη και η δύναμη του πνεύματος με την οποία οι άνθρωποι, για το κήρυγμα της Ανάστασης του Χριστού, πήγαν στο σταυρό, στην κρεμάλα, αποκεφαλίστηκαν, άντεξαν τις μαστιγώσεις και τις φυλακές». Εκεί που έσταξε το αίμα του φύτρωσε η ελπίδα κι εκεί που εναπόθεσαν το πληγωμένο κι άψυχο κορμί του γεννήθηκε η συγγνώμη και η αγάπη, γεννήθηκε με άλλα λόγια ο χριστιανισμός, για ν αναγγείλει το μήνυμα σ όλη την Οικουμένη πως ο Χριστός Ανέστη! Η Σύνταξη 3

4 Αγαπητοί μου, επιθυμώ αυτό το γράμμα να εμπνέεται μόνο από το Πασχαλινό Μυστήριο που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε, το θάνατο και την ανάσταση του Χριστού, το σταυρό και τη χαρά του αναστημένου Χριστού. Όλο αυτό το διάστημα ζήσαμε πολλά δράματα, αφάνταστες ιστορίες θανάτου, πόνου, καταστροφής. Αρκεί να θυμηθούμε την απερίγραπτη τραγωδία του σεισμού με το επακόλουθο τσουνάμι στην Ιαπωνία, τις συγκρούσεις στα κράτη της Βορείου Αφρικής και σ εμάς τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης με τους όλο και περισσότερους ανέργους, με την όλο και αυξανόμενη φτώχεια, με τα οικογενειακά δράματα Θα ήθελα, λοιπόν, μαζί, να σταθούμε μπροστά στο σταυρό του Κυρίου και να αντλήσουμε ελπίδα από την ανάστασή του. Μπροστά στο σταυρό του Κυρίου Την Μεγάλη Παρασκευή η Εκκλησία μας οδηγεί στα πόδια του Σταυρού. Η ανθρωπότητα ολόκληρη καλείται να προσκυνήσει το μυστήριο του Σταυρού, να καταλάβει, όσο είναι εφικτό με την πίστη, από τη μία πλευρά την άβυσσο της αγάπης του Θεού για τον άνθρωπο και, από την άλλη, την κακία του ανθρώπου. Είμαστε καλεσμένοι να κοιτάξουμε το Σταυρό του Χριστού, αλλά και τους δικούς μας σταυρούς: σήμερα επείγει να κάνουμε αυτήν την σύγκριση αν δεν θέλουμε να υποκύψουμε κάτω από τα βάρη της ζωής μας. Έχουμε ανάγκη να φωτίσουμε με θεϊκό φως όλες τις δυστυχίες της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτό σημαίνει ότι, υπό το φως του Σταυρού του Χριστού, μπορούμε να δώσουμε ένα νόημα στην ανθρώπινη δυστυχία, να υπερβούμε το φαινομενικό παράλογο του πόνου, κυρίως του πόνου των αθώων, του πόνου που προέρχεται από την αδικία και τις ανθρώπινες προκαταλήψεις. Οφείλουμε να συγκρίνουμε τους σταυρούς μας με αυτόν του Χριστού για να ανακαλύψουμε πως και ο πόνος, ακόμη και ο θάνατος μπορεί να γίνουν πηγή ζωής, αρχή αθανασίας και ανάστασης. Αυτός ο Σταυρός καρφωμένος πάνω στο Γολγοθά, διαπερνάει και την σάρκα μας, την καρδιά μας. Πριν να είναι δικός μας αυτός ο σταυρός, είναι του Χριστού, και γι αυτό τώρα πια έγινε το καρποφόρο δένδρο της Ζωής, φως μέσα στο σκοτάδι. Χωρίς αυτό το φως ο κόσμος κατρακυλά στον φαύλο κύκλο της απελπισίας, γίνεται ένα απέραντο νεκροταφείο χωρίς έξοδο. Το να προσκυνούμε το Σταυρό του Χριστού σημαίνει, ότι ξαναγεννιείται η ελπίδα, εδραιώνεται η πεποίθηση ότι το μεγαλύτερο βάρος αυτού του σταυρού το έχει ήδη υποστεί οικιοθελώς ο Σωτήρας μας, σημαίνει πως οι σταυροί μας δεν είναι πια σε θέση να μας καταπλακώσουν και να μας νικήσουν, ακόμη και τα μνήματα ανοίγουν για να μας αφήσουν ελεύθερους να επανέλθουμε στο Θεό της Ζωής, στο Θεό της Ανάστασης. Τα Πάθη και ο Θάνατος του Χριστού: απελευθερωτική δύναμη Ένα από τα γνωστότερα θέματα των πρώτων χριστιανικών χρόνων είναι εκείνο της απελευθέρωσης του αμαρτωλού ανθρώπου μέσω του πάθους και του θανάτου του Χριστού Ελευθερωτή. Εδώ αγγίζουμε την ίδια την καρδιά του χριστιανικού μυστηρίου. Για τη χριστιανική παράδοση η αμαρτωλή κατάσταση του ανθρώπου απεικονίζει μια σκλαβιά, μια φυλακή κάτω από την κυριαρχία του Πονηρού και Χριστός αγωνίζεται για να ελευθερώσει τον άνθρωπο από αυτήν τη σκλαβιά. Με το πάθος και το θάνατό Του ο Χριστός θέλησε να μεταφέρει στη δική του σάρκα τις συνέπειες της δικής μας σκλαβιάς. Ο Ιησούς γεννιέται για να ζήσει μια ζωή χωρίς όρια και για να μας κάνει όλους εμάς κοινωνούς αυτής της ζωής. Αν υπέφερε κι αν πέθανε, το έκανε θεληματικά, για να μετατρέψει το θάνατο σ ένα πέρασμα προς τη ζωή, προς την ελευθερία. Αυτός θέλησε να ελευθερώσει τον άνθρωπο, γενόμενος ο ίδιος σκλάβος. 4

5 Το Πάθος και ο Πόνος δε σημαίνουν μόνο το Σταυρό, αλλά κάθε μορφή ανθρωπίνου πόνου, οποιουδήποτε πόνου, που καθιστά τον άνθρωπο δέσμιο, που τον καταπιέζει, που τον καθιστά αντικείμενο. Ο Χριστός γεύθηκε κάθε μορφή αυτής της τυραννίας, αυτής της σκλαβιάς για να απελευθερώσει αυτές τις ακραίες καταστάσεις του ανθρώπου από την κατάρα και την έννοια της αποτυχίας και του παραλόγου. Αν ο ίδιος ο Χριστός γεύθηκε τον πόνο, την αποτυχία και το θάνατο σημαίνει πως όλες αυτές οι καταστάσεις, πέρα από την φαινομενική τους μορφή παραλόγου, μπορούν να έχουν ένα νόημα σωτηρίας. Κοιτάζοντας τον Εσταυρωμένο μπορούμε να αναφωνήσουμε τα λόγια που ψέλνουμε κατά τη διάρκεια της Σταυροπροσκύνησης την Μεγάλη Παρασκευή: «Τον Σταυρό σου προσκυνούμε, Κύριε, Και την άγια σου Ανάσταση δοξάζουμε, Διότι μέσω του Σταυρού δώρισες τη χαρά σε όλο τον κόσμο. Μια προσευχή για την ώρα του πόνου Θα ήθελα να σας κάμω γνωστή μια προσευχή για την ώρα του πόνου από την Αμβροσιανή Λειτουργία: «Κύριε, Εσύ που ανέβηκες τον Γολγοθά, Εσύ που άφησες την τελευταία σου πνοή πάνω στον Σταυρό, Εσύ που γεύθηκες την αγωνία του θανάτου, Εσύ που βασιλεύεις στους αιώνες ένδοξος, οδήγησε την Αγία Σου Εκκλησία μέχρι το τελευταίο συμπόσιο. Ω φιλεύσπλαχνε Χριστέ, Εσύ ήσουν πάντα παρών, κάθε φορά που σε επικαλεστήκαμε στον πόνο, αλλά, Εσύ ήρθες να σώσεις τον λαό σου κατά την ώρα της Απολύτρωσης. Είσαι ο Βασιλιάς που δίνεις χάρη στους κατάδικους, είσαι ο γιατρός που θεραπεύει τους ασθενείς, είσαι ο Ποιμένας που αναζητεί τα χαμένα του πρόβατα, είσαι η οδός της ελπίδας για όποιον απελπίζεται». Η αγαλλίαση της Ανάστασης Το Μεγάλο Σαββάτο, μπροστά στην Πασχαλινή Λαμπάδα ο ιερέας ψέλνει: «Ας αγάλλεται ο ουράνιος χορός των αγγέλων, ας αγάλλονται τα θεία Μυστήρια, και για τη νίκη του μεγάλου βασιλέα ας ηχήσει της σωτηρίας η σάλπιγγα. Ας χαίρεται η γη ακτινοβολώντας τόση λαμπρότητα, και φωτισμένη από του αιωνίου βασιλέα τη λάμψη ας νιώσει απαλλαγμένη από τα σκότη της οικουμένης». Αυτή είναι η χαρά που η Εκκλησία μας καλεί να συμμετέχουμε, αυτή είναι η αγαλλίαση που μας προσφέρει ο Χριστός, αυτή είναι η ευφροσύνη προετοιμασμένη για κάθε άνθρωπο. Χριστός Ανέστη! Οι αλυσίδες του θανάτου δεν επικράτησαν, μέσα σε αυτό το θάνατο ας τοποθετήσουμε όλες τις καταστάσεις θανάτου που γνωρίζουμε. Η ταφόπετρα «κυλισμένη από το μνήμα» (Λκ. 24, 2) ελευθέρωσε τον τάφο από το θάνατο, τώρα πια δεν υπάρχει τάφος από τον οποίο να μη μπορεί να κατρακυλήσει η ταφόπετρα. Μέσα στον τάφο πραγματοποιήθηκε η ανάσταση κι όχι έξω από αυτόν. «Ο Χριστός το Πάσχα ημών» Ο Χριστός αναστήθηκε και μαζί του αναστήθηκε κάθε μορφή θανάτου. Πάσχα σημαίνει πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, ένα οριστικό πέρασμα, γι αυτό η ζωή δεν μπορεί πια να ανατραπεί και να καταστραφεί. Το Πάσχα είναι η αγγελία που όλοι προσδοκούν, η απάντηση στα πιο δραματικά ερωτήματα που απασχολούν τη ζωή κάθε ανθρώπου, της κάθε εποχής. Ο «Χριστός είναι το Πάσχα μας» διαλαλούν τα λειτουργικά κείμενα κατά τη διάρκεια της πασχαλινής περιόδου. Αυτή τη ζωή που ο Χριστός απόκτησε, αυτός ο ίδιος άφθονα μας τη δωρίζει όπως μας υποσχέθηκε: «Εγώ ήλθα για να έχουν ζωή και να την έχουν άφθονη» (Ιω.10,10). Ο Dietrich Bonhoeffer, μεγάλος γερμανός θεολόγος και άνθρωπος της πίστης, τον Απρίλιο του 1945, μερικές μέρες πριν τελειώσει ο πόλεμος, καταδικάστηκε από τους Ναζί σε θάνατο. Όταν άνοιξαν την 5

6 πόρτα του κελιού για τον οδηγήσουν προς την αγχόνη, το πρόσωπό του φωτίστηκε και είπε: «Πορεύομαι προς τη ζωή». Και εμείς πορευόμαστε προς τη Ζωή. Η ανάσταση του Χριστού είναι και η δική μας ανάσταση, πραγματοποιήθηκε για τον καθένα από εμάς. Αποτελεί μια αφάνταστη δύναμη η οποία απ αυτήν τη χαραυγή του πρώτου Πάσχα στα Ιεροσόλυμα, σαν ένα τεράστιο διαχρονικό τσουνάμι, έφτασε μέχρι σε μας σήμερα. Πολλοί κατά τη διάρκεια των αιώνων, το πίστεψαν και αυτό άλλαξε τη ζωή τους. Εμείς βασίζουμε την πίστη μας στην Ανάσταση στην εμπειρία των Αποστόλων, στα λόγια της Αγίας Γραφής. Η εμπειρία της Ανάστασης Κανένας ποτέ δεν μέθυσε μόνο προφέροντας τη λέξη «κρασί», κανένας δεν ζεστάθηκε προφέροντας μόνο τη λέξη «ήλιος». Η Ανάσταση του Χριστού δεν θα γίνει ποτέ το «Πάσχα ΜΟΥ», αν δεν πιστέψω μέσα από τα κατάβαθα της ψυχής μου ότι ο Χριστός είναι πραγματικά ζωντανός και μου έχει «μεταγγίσει» τη ΖΩΗ του, με έκανε συμμέτοχο της αιώνιας Ζωής του. Εξ άλλου, τελώντας την Ευχαριστία, γιορτάζουμε το Πάσχα του Κυρίου, κάθε Κυριακή είναι ακριβώς η «Ημέρα του Αναστημένου Κυρίου». Να γιατί ήδη οι Απόστολοι, όπως και οι πρώτοι χριστιανοί, συγκεντρώνονται για να τελέσουν τη θεία Ευχαριστία. Λαμβάνοντας την Αγία Ευχαριστία, κοινωνώ με τον Αναστημένο Χριστό. Να γιατί οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν αυτό το ιερό Μυστήριο «Φάρμακο αθανασίας». Νομίζουμε πως είναι προφανές να υπογραμμίσουμε ακόμη μια φορά την σπουδαιότητα της εβδομαδιαίας τέλεσης του Πάσχα στην κυριακάτικη θεία Λειτουργία. Δυστυχώς και σε μας φανερώνεται έντονα η απώλεια της χριστιανικής μας ταυτότητας και συνείδησης, έτσι η Κυριακή για πολλούς δεν είναι πια η «Ημέρα του Κυρίου», αφιερωμένη στην τέλεση της μνήμης του θανάτου και της ανάστασης του Χριστού, αλλά έχει γίνει απλώς, όπως έχω ξαναπεί το «week end» για διασκέδαση και ξεκούραση χωρίς καμία αναφορά στο σκοπό για το οποίο καθιερώθηκε. Είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε ξανά την ομορφιά της χριστιανικής Κυριακής. Ευχές Εύχομαι το Πάσχα να μην περιοριστεί μόνο στην ημέρα της γιορτής, αλλά να παραμείνει ενεργό κάθε φορά που θα ξεπερνάμε το φόβο, την απελπισία, κάθε φορά που θα κατρακυλάμε από πάνω μας την ταφόπετρα του θανάτου ώστε και οι άλλοι να βγουν από τους τάφους τους. Η ευχή μου για το Πάσχα είναι να διεισδύσει μέσα μας η δύναμη της ανάστασης, η ισχύς της Ζωής που δεν απειλείται από τον θάνατο, να συνειδητοποιήσει ο καθένας από εμάς ότι το «Χριστός Ανέστη!» σημαίνει «Εμείς αναστηθήκαμε μαζί με τον Χριστό». Η ευχή μου για το Πάσχα είναι να γίνουμε μάρτυρες της ανάστασης του Χριστού και κήρυκες της χαράς και της ειρήνης αγαθά που την ημέρα της Ανάστασης ο Χριστός μετέδωσε στους Αποστόλους και σε κάθε μαθητή του. Αυτό το Πάσχα ας είναι για όλους πραγματικά «καλό» με όλη την σημασία της λέξης. Αν ο θάνατος δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τον Κύριο της ζωής, τότε είναι δυνατό: να μην είναι οι κακίες και ο εγωισμός αυτές που θα πουν την τελευταία λέξη γύρω από τα ανθρώπινα συμβάντα η αδελφοσύνη και η δικαιοσύνη επιτέλους να επικρατήσουν σε αυτήν τη γη η ευσπλαχνία και η συγχώρεση να θεραπεύσουν τόσες καταστάσεις που θεωρούνται αγιάτρευτες... αυτή η ανθρωπότητα μας, το νησί μας, η πατρίδα μας να μεταμορφωθούν από τη δύναμη της ανάστασης και από τη ατελείωτη αγάπη του ζωντανού Χριστού και, με τη χάρη του, να πορευθούν προς ένα καλύτερο μέλλον ειρήνης και πραγματικής αγαλλίασης! Αυτό το εύχομαι σε όλους! Ο Επίσκοπός σας Ιωάννης Σπιτέρης 6

7 Ο μήνας Φεβρουάριος άνοιξε το απόγευμα της 2ας Φεβρουαρίου με την εορτή της Υπαπαντής. Πρόκειται για μία από τις πιο παραδοσιακές τελετές στην Κέρκυρα, γνωστή ως «Καντελόρα», που κάθε χρόνο δυστυχώς, συναθροίζει όλο και λιγότερους πιστούς. Το πρωί της Δευτέρας 7 Φεβρουαρίου ο Αρχιεπίσκοπος αναχώρησε για την Αθήνα όπου έλαβε μέρος στην παρουσίαση του βιβλίου του π. Ιωάννη Ασημάκη «Πάθος Ενότητας». Στον χαιρετισμό που απεύθυνε τόνισε: «Με τη συμπλήρωση, σε τρεις μήνες, δέκα χρόνων από την πραγματοποίηση της προσκυνηματικής επίσκεψης του μακαριστού δούλου του Θεού Πάπα Ιωάννη Παύλου Β στην Αθήνα, ο π. Ιωάννης Ασημάκης εξέδωσε στη σειρά Analecta Historica των Εκδόσεων του Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης μια μελέτη για το εκκλησιαστικό και το πολιτικό πλαίσιο της επίσκεψης αυτής, προκρίνοντας μια ενδιαφέρουσα προοπτική θεώρησης, αυτής του ιωβηλαίου με κύρια χαρακτηριστικά την προσκυνηματική πορεία πίστης και τον εξαγνισμό της μνήμης. Τότε οι ακαδημαϊκές υποχρεώσεις μου στη Ρώμη με εμπόδισαν να παραβρεθώ σε αυτό το ευλογημένο ιστορικό γεγονός, καθοριστικό για μια αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής κοινής γνώμης απέναντι στην Καθολική Εκκλησία. Διαβάζοντας, αυτές τις σελίδες, σχεδόν σαν αστυνομικό μυθιστόρημα, έζησα από μέσα όλες τις γνωστές και κρυφές πτυχές αυτού του προσκυνήματος και ακόμη μια φορά αντιλήφτηκα πως ο Θεός «γράφει ευθεία πάνω σε στραβές γραμμές». Έτσι, μέσα από τα πέντε κεφάλαια του πονήματος αυτού, ο αναγνώστης διατρέχει τα πριν και τα μετά του ιστορικού αυτού γεγονότος ενώ έχει τη δυνατότητα με την ασφαλή απόσταση των δέκα χρόνων να διατρέξει το χρονικό της τόσο σύντομης και συνάμα τόσο βαθύτατα σημαντικής αυτής επίσκεψης για την Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα, αλλά και για την πορεία μας προς την πλήρη και ορατή κοινωνία με την αδελφή Ορθόδοξη Εκκλησία στη χώρα μας. Μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς και την πίεση του χρόνου για την προετοιμασία και την πραγματοποίηση της αθηναϊκής στάσης του ποντιφικού προσκυνήματος σε Αθήνα, Δαμασκό και Μάλτα, πολλά πράγματα παραμένουν άγνωστα ακόμα και σε εκείνους που έζησαν τις στιγμές της χαράς και της χάρης της παρουσίας του πρώτου Επισκόπου της Εκκλησίας στην ελληνική γη. Αποτελεί χαρά για μένα τόσο ως Επίσκοπο όσο και ως εκδότη το ότι ο ιερέας μου π. Ιωάννης μελέτησε με επιμέλεια και αφοσίωση το πλούσιο και εν πολλοίς άγνωστο έντυπο και ηλεκτρονικό υλικό, αναφορικά με το προσκύνημα του μακαριστού Ιωάννη Παύλου στην Αθήνα, εις τρόπον ώστε να προσφέρει στην τοπική μας Εκκλησία ένα βιβλίο απαραίτητο για την ιστορική μας μνήμη και την ελληνική πραγματικότητα μέσα στην οποία καλούμαστε να ομολογήσουμε και να ζήσουμε ως χριστιανοί καθολικοί. Με την ευκαιρία επιθυμώ να ευχαριστήσω τον π. Ιωάννη όχι μόνο για την παρούσα μελέτη, αλλά και για όλη τη συνολική προσπάθεια που επιτελεί στον τομέα των εκδόσεων με σκοπό να μεταφέρει την καθολική θεολογική σκέψη στο ελληνικό κοινό, άγνωστες πτυχές της ιστορίας της Καθολικής Εκκλησίας στο ελλαδικό χώρο, όπως επίσης να μας μεταδώσει άλλες πολύτιμες μελέτες. Η προσφορά του είναι ανεκτίμητη και οφείλουμε όλοι να την αναγνωρίσουμε. Ο Ιωάννης Παύλος ο Β σε λίγους μήνες θα ανακηρυχτεί Μακάριος της Καθολικής Εκκλησίας. Μαζί με τον Μακάριο Ιωάννη ΧΧΙΙΙ, ο οποίος πέρασε συχνά από αυτά τα μέρη και αγάπησε την Ελλάδα, ας ικετεύει για την Πατρίδα μας και τον κόσμο ολόκληρο που περνούν σήμερα δύσκολους καιρούς. Ευχόμενος να είναι πολλοί εκείνοι που θα θελήσουν να αναδιφήσουν στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Χαιρετίζω την εκδήλωσή αυτή και όλους τους εδώ παρόντες». Ακολούθως ο Αρχιεπίσκοπος παρέμεινε για την έκτακτη Σύνοδο της Ιεραρχίας στην Αθήνα και στη συνέχεια αναχώρησε για το Αποστολικό Βικαριάτο της Θεσσαλονίκης, όπου παρέμεινε έως την 15 η Φεβρουαρίου. Την Πέμπτη 10/02 ανακοινώθηκε από τη Μάλτα ο θάνατος της Αδ. Φλόριντα (Ίνες Σκέμπρη) που επί μακρά σειρά ετών είχε υπηρετήσει στη Μονή των Φραγκισκανών Αδελφών στην Κέρκυρα. Την Κυριακή 13 Φεβρουαρίου στην Ενορία της Ιεράς Καρδίας η Θεία Λειτουργία αφιερώθηκε στην μνήμη της. Το διάστημα από 3 έως 6 Μαρτίου 2011 πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου η Σύνοδος των Προέδρων των Επισκοπικών Συνόδων 7

8 των χωρών της Ν.Α. Ευρώπης. Το θέμα της συνάντησης «Ριζωμένοι στον Χριστό κι ενδυναμωμένοι στην πίστη. Η ποιμαντική της νεολαίας στην Ν.Α. Ευρώπη», αφορούσε στις προκλήσεις της νεολαίας στον σύγχρονο κόσμο, κυρίως ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας Νεολαίας που θα πραγματοποιηθεί τον προσεχή Αύγουστο στη Μαδρίτη, παρουσία της Α.Α. του Πάπα Βενέδικτου ΙΣτ. Την Ιερά Σύνοδο της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος εκπροσώπησε ο Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κέρκυρας και Τοποτηρητής του Αποστολικού Βικαριάτου Θεσσαλονίκης π. Ιωάννης Σπιτέρης, με την ιδιότητα του Υπεύθυνου Ιεράρχη για την Ποιμαντική της Νεολαίας και των Κλήσεων. Την Τετάρτη των Τεφρών 9 Μαρτίου, σε όλους τους Ναούς της Αρχιεπισκοπής μας και στο Αποστολικό Βικαριάτο της Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε η έναρξη της Αγίας Τεσσαρακοστής και η επίθεση της στάχτης στις κεφαλές των πιστών. Την Κυριακή 13 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκε στον ιερό καθολικό ναό του Αγίου Φραγκίσκου στην Κέρκυρα η Σύναξη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής για την Ενορία της Μητροπόλεως. Στην ίδια τελετή ο Αρχιεπίσκοπος και η τοπική Εκκλησία, δέχθηκαν στους κόλπους της ένα νέο ιεροσπουδαστή από τη Ρουμανία που αποφάσισε να ολοκληρώσει στην Κέρκυρα την πορεία προς την ιεροσύνη. Πρόκειται για τον Ioan Robert Reikli, παλαιό φίλο του εφημερίου μας στην Κεφαλληνία π. Κριστιάν και όλοι του ευχόμαστε πιστότητα και δύναμη στο δρόμο που επέλεξε να ακολουθήσει. Σ Τοποθέτηση νέας στέγης στο Ντόμο 8

9 MΗΝΥΜΑ ΤΗΣ Α.Α. ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ 16 ΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ 2011 «ΘΑΦΤΗΚΑΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΚΙ ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΑΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ» (Κολ. 2,11 ) Αγαπητοί Αδελφοί και Αδελφές, Η Τεσσαρακοστή, που μας οδηγεί στον εορτασμό του Αγίου Πάσχα, αποτελεί για την Εκκλησία, μια λειτουργική περίοδο σημαντική και πολύτιμη. Για το λόγο αυτό, με μεγάλη χαρά σας απευθύνω αυτό το μήνυμα, και έτσι να μπορέσετε να ζήσετε με την πρέπουσα προσοχή, αυτή την άγια περίοδο. Περιμένοντας την τελική συνάντησή της με το Νυμφίο της στο Αιώνιο Πάσχα, η Χριστιανική Κοινότητα συναγμένη εν Εκκλησία, αυξάνει την ένταση στην πορεία της Μετάνοιάς της στο Πνεύμα του Ευαγγελίου με μια προσευχή ασταμάτητη και με μια δραστήρια αγάπη, για να μπορέσει να αντλήσει με μεγαλύτερο όφελος, μέσα από το Μυστήριο της Λύτρωσης, τη Νέα Ζωή εν Χριστώ ( βλ. Προοίμιο 1 ης Κυριακής της Τεσσαρακοστής ). 1- Η ζωή αυτή μάς μεταδόθηκε την ημέρα του Βαπτίσματός μας όταν «θαφτήκαμε μαζί με το Χριστό κι αναστηθήκαμε μαζί του», και έτσι αρχίσαμε τη «χαρούμενη και ενθουσιώδη περιπέτεια του μαθητή του Ιησού» ( Ομιλία κατά την Εορτή της Βαπτίσεως του Κυρίου, 10 Ιανουαρίου 2010 ). Στις Επιστολές του, ο Απόστολος Παύλος σε πολλά σημεία επιμένει στην κοινωνία που υπάρχει μεταξύ του Ανθρώπου με τον Υιό του Θεού, και που πραγματοποιείται τη στιγμή της κατάβασης και ανάβασης του κατηχούμενου στα ύδατα του Βαπτιστηρίου. Το γεγονός ότι το Βάπτισμα χορηγείται σε παιδική ηλικία, σημαίνει πως αυτό είναι μια δωρεά του Θεού: κανένας από εμάς δεν αποκτά την αιώνια ζωή με τις δικές του δυνάμεις. Η ευσπλαχνία του Θεού που σβήνει την αμαρτία και μας δίνει τη δύναμη να ζούμε τη ζωή μας με «το ίδιο φρόνημα που είχε ο Ιησούς Χριστός» ( Φιλ. 2,5 ), χορηγείται στον άνθρωπο δωρεάν. Στην προς Φιλιππησίους Επιστολή, ο Απόστολος των Εθνών μάς διαφωτίζει πάνω στο νόημα της αλλαγής που επέρχεται στον άνθρωπο με τη συμμετοχή του στο θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού, σημειώνοντας το στόχο: «Να γνωρίσω το Χριστό και τη δύναμη της Αναστάσεώς του, και να μετάσχω στα παθήματά του ακολουθώντας τον στο θάνατο» ( Φιλ. 3, ). Το Βάπτισμα, λοιπόν, δεν είναι ένας λειτουργικός τύπος του παρελθόντος, είναι η συνάντηση με το Χριστό που νοηματοδοτεί όλη τη ζωή του βαπτισμένου, του μεταδίδει τη θεϊκή ζωή και τον καλεί σε μια αληθινή μεταστροφή, καθοδηγούμενη και στηριζόμενη με τη Χάρη. Έτσι ο βαπτισμένος φθάνει στο πλήρες ανάστημα του Χριστού. Ένας χαρακτηριστικός δεσμός υπάρχει μεταξύ του Βαπτίσματος και της Τεσσαρακοστής σε ό,τι αφο- 9

10 ρά τον κατάλληλο καιρό για να κάνει κανείς την εμπειρία της χάριτος που σώζει. Οι Πατέρες της Β Συνόδου του Βατικανού κάλεσαν όλους τους Ποιμένες της Εκκλησίας να χρησιμοποιούν περισσότερο τους τύπους του Βαπτίσματος κατά την Τεσσαρακοστή ( Περί Θείας Λατρείας, αρ.109 ). Πράγματι, από την αρχή, η Εκκλησία ένωσε την Πασχαλινή Αγρυπνία με την τέλεση του Βαπτίσματος: στο Μυστήριο αυτό πραγματοποιείται ο θάνατος του Ανθρώπου ως προς την Αμαρτία, γίνεται μέτοχος της νέας ζωής του Αναστημένου Χριστού, λαβαίνει το ίδιο Πνεύμα το οποίο ανέστησε από τους νεκρούς τον Ιησού (βλ. Ρωμ.8,11 ). Αυτή η δωρεά πρέπει να ανανεώνεται στη ζωή κάθε βαπτισμένου, και η Τεσσαρακοστή μας προσφέρει μια πορεία ανάλογη με αυτή της πρώτης μύησης, η οποία, για τους χριστιανούς της πρώτης Εκκλησίας, όπως και για τους σημερινούς χριστιανούς, είναι ένας τόπος απαραίτητος για να γνωρίσουν την πίστη και να ασκηθούν στο χριστιανικό βίωμα: ζουν, πραγματικά, το Βάπτισμά τους ως μια έμπρακτη απόφαση για όλη τους τη ζωή. 2- Για να εισέλθουμε με σοβαρότητα στην πορεία προς το Πάσχα και να τελέσουμε με αγαλλίαση την Ανάσταση του Κυρίου μας -η οποία είναι η πιο χαρούμενη και η πιο επίσημη εορτή του λειτουργικού έτους τι άλλο θα μπορούσε να υπάρξει πιο επίκαιρο από το να αφήσουμε τον εαυτό μας να οδηγηθεί από το Λόγο του Θεού; Γι αυτό το λόγο, η Εκκλησία διαμέσου των Ευαγγελικών περικοπών των Κυριακών της Τεσσαρακοστής, μας προτρέπει σε μια συνάντηση πραγματικά βαθειά με τον Κύριο, κάνοντάς μας να διανύσουμε ξανά τα στάδια της χριστιανικής μύησης: Οι μεν κατηχούμενοι, εν όψει της αναγέννησής τους με το Βάπτισμα,. Οι δε βαπτισμένοι, εν όψει των νέων σημαντικών τους αποφάσεων στην ακολουθία του Χριστού, μέσα σε μια πιο ολοκληρωμένη προσφορά. Η πρώτη Κυριακή της Τεσσαρακοστής φωτίζει την ανθρώπινη γήινη κατάστασή μας. Η νικηφόρα μάχη του Ιησού πάνω στους πειρασμούς που σηματοδοτεί την έναρξη της Αποστολής του, μας φωτίζει να συνειδητοποιήσουμε την αδυναμία μας να δεχθούμε τη Χάρη που μας ελευθερώνει από την αμαρτία και μας εντάσσει με ένα νέο τρόπο στο Χριστό που είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή (Διάταξη της Ακολουθίας της Χριστιανικής Μυήσεως των Ενηλίκων, αρ.25 ). Είναι μια επιτακτική προτροπή για να μας θυμίσει, στη συνέχεια του Χριστού και ενωμένοι μαζί του, πως η χριστιανική πίστη εμπεριέχει έναν αγώνα εναντίον των «Δυνάμεων αυτού του κόσμου του σκότους» ( Εφ.6,12 ) όπου ο Διάβολος βρίσκεται σε δράση και δε σταματά, ακόμα και στις μέρες μας, να πειράζει τον άνθρωπο που επιθυμεί να πλησιάσει το Θεό: ο Χριστός βγαίνει νικητής μέσα από αυτό τον αγώνα και μαζί του ανοιγόμαστε κι εμείς στην ελπίδα, οδηγούμαστε στη νίκη ενάντια στα θέλγητρα του κακού. Το Ευαγγέλιο της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, μας δίνει τη δυνατότητα να θαυμάσουμε τη δόξα του Κυρίου που προηγείται της Αναστάσεως και προαγγέλλει τη θέωση του ανθρώπου. Η χριστιανική κοινότητα ανακαλύπτει πως στη συνέχεια των Αποστόλων Πέτρου, Ιακώβου και Ιωάννη, οδηγείται «σ ένα υψηλό βουνό» ( Ματ.17,1 ), για να δεχθεί με ένα νέο τρόπο, εν Χριστώ, ως υιοί εν Υιώ, το δώρο της Χάρης του Θεού: «Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, ο εκλεκτός μου, αυτόν να ακούτε» ( 17,5 ). Αυτά τα λόγια μάς καλούν να αφήσουμε τους καθημερινούς θορύβους για να βυθιστούμε μέσα στην παρουσία του Θεού: θέλει να μας μεταδώσει κάθε μέρα ένα Λόγο που να διεισδύει στα πιο ενδόμυχα του πνεύματός μας, στον τόπο όπου μπορεί να διακρίνει το καλό από το κακό ( βλ. Εβρ. 4,12 ), και ενισχύει τη θέλησή μας να ακολουθήσουμε τον Κύριο. «Δώσε μου να πιω» ( Ιω. 4,7 ). Αυτό το αίτημα του Ιησού προς την Σαμαρείτισσα που μας αναφέρεται στη Λειτουργία της Τρίτης Κυριακής της Τεσσαρακοστής, εκφράζει το πάθος του Ιησού για κάθε άνθρωπο, και θέλει να προκαλέσει μέσα στην καρδιά μας την επιθυμία της δωρεάς «του ύδατος που αναβλύζει νερό ζωής αιώνιας» ( Ιω. 4, 14 ): Είναι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος που καθιστά τους χριστιανούς «αληθινούς προσκυνητές», ικανούς να προσεύχονται στον Πατέρα «εν πνεύματι και αληθεία» ( Ιω. 4, 23 ). Μόνο αυτό το νερό μπορεί να ξεδιψάσει την επιθυμία μας για το καλό, την αλήθεια και το ωραίο! Μόνο αυτό το νερό που μας χορηγείται από τον Υιό, μπορεί να δροσίσει τις ερήμους της ψυχής μας, πάντοτε ανήσυχης και ανικανοποίητης, «για όσο διάστημα δεν αναπαύεται στο Θεό», σύμφωνα με 10

11 την περίφημη έκφραση του Αγίου Αυγουστίνου. Η Κυριακή του εκ γενετής Τυφλού, μας παρουσιάζει το Χριστό ως το φως του κόσμου. Το Ευαγγέλιο ρωτά τον καθένα από εμάς: «Πιστεύεις στον Υιό του Θεού»; «Ναι, πιστεύω Κύριε» ( Ιω ), απαντά χαρούμενα ο εκ γενετής τυφλός, στο όνομα κάθε πιστού. Το θαύμα αυτής της θεραπείας είναι το σημείο πως ο Χριστός, χορηγώντας την όραση στον τυφλό, επιθυμεί να ανοίξει επίσης το εσωτερικό μας βλέμμα, για να καταστεί η πίστη μας περισσότερο βαθειά, και να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε σ Αυτόν το μοναδικό Σωτήρα μας. Ο Χριστός φωτίζει όλα τα σκότη της ζωής και δίνει στον Άνθρωπο να ζει «ως τέκνο του φωτός». Όταν το Ευαγγέλιο της Πέμπτης Κυριακής της Τεσσαρακοστής διακηρύττει την Ανάσταση του Λαζάρου, βρισκόμαστε μπροστά στο ύστατο Μυστήριο της ύπαρξής μας: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή Το πιστεύεις αυτό;» (Ιω, 11, ). Ύστερα από την ομολογία της Μάρθας, ήλθε η ώρα κάθε χριστιανικής κοινότητας, εν συνειδήσει, να τοποθετήσει όλη της την ελπίδα στον Ιησού από τη Ναζαρέτ: «Ναι, Κύριε, εγώ πιστεύω πως εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο οποίος ήλθε για να σώσει τον κόσμο» ( Ιω, 11,27 ). Η κοινωνία ζωής με τον Ιησού Χριστό σ αυτή τη ζωή, μας προετοιμάζει να ξεπεράσουμε το φράγμα του θανάτου για να ζήσουμε αιώνια μαζί του. Η πίστη στην Ανάσταση των νεκρών και η ελπίδα για την αιώνια ζωή ανοίγουν τη διάνοιά μας στο ύστατο νόημα της ύπαρξής μας: ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο για την ανάσταση και τη ζωή. Αυτή η αλήθεια προσδίδει μια αυθεντική και τελική προοπτική στην ανθρώπινη ιστορία, στην προσωπική ζωή, στην κοινωνική ζωή, στην πολιτιστική και πολιτική ζωή, στην οικονομία. Στερημένο από το φως της πίστης, το σύμπαν ολόκληρο χάνεται, φυλακισμένο μέσα σε ένα μνήμα χωρίς μέλλον ούτε ελπίδα. Η πορεία της Τεσσαρακοστής βρίσκει την ολοκλήρωσή της στο Πασχαλινό Τριήμερο, και πιο ειδικά στη μεγάλη Αγρυπνία της Αγίας Νύχτας: Ανανεώνοντας τις υποσχέσεις του Βαπτίσματος, κηρύττουμε ξανά πως ο Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής μας, αυτής της ζωής που ο Θεός μάς έδωσε όταν αναγεννηθήκαμε από «το νερό και το Πνεύμα το Άγιο», και επαναλαμβάνουμε τη σταθερή πρόθεσή μας να ανταποκριθούμε στη δωρεά της Χάρης που μας δόθηκε για να είμαστε μαθητές του. 3- Η κατάδυσή μας στο θάνατο και η ανάδυσή μας στην Ανάσταση του Χριστού δια μέσου του Βαπτίσματος, μας ωθεί καθημερινά να ελευθερώσουμε την καρδιά μας από το βάρος των υλικών αγαθών, του εγωιστικού δεσμού με τα «γήινα», ο οποίος μας ελαττώνει και μας απαγορεύει να είμαστε διαθέσιμοι και δεκτικοί στο Θεό και στον πλησίον. Εν Χριστώ, ο Θεός αποκαλύφθηκε ως αγάπη ( βλ. 1 Ιω. 4, 7-10). Ο Σταυρός του Χριστού, ο τρόπος με τον οποίο μας μιλάει ο Θεός διαμέσου του Σταυρού, φανερώνει τη σωστική δύναμη του Θεού (βλ. 1 Κορ.1, 18) ο οποίος θυσιάζεται για να ανορθώσει τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει στη σωτηρία: πρόκειται για τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο αγάπης (βλ. Εγκύκλιο: Ο Θεός είναι αγάπη, παρ. 12 ). Με την παραδοσιακή άσκηση της νηστείας, της ελεημοσύνης και της προσευχής, σημεία της επιθυμίας μας για μεταστροφή, η Τεσσαρακοστή μάς διδάσκει να ζούμε πάντα πιο ριζοσπαστικά την αγάπη του Χριστού. Η νηστεία, που μπορεί να έχει διάφορα κίνητρα, προσδίδει στο χριστιανό μια βαθειά σημαντική θρησκευτική σημασία ελαττώνοντας τη διατροφή μας, μαθαίνουμε να υπερνικούμε τον εγωισμό μας και να μπαίνουμε στη λογική της προσφοράς και της αγάπης. Δεχόμενοι τη στέρηση κάποιου αγαθού, που να μην είναι μόνο παραπανήσιο στη ζωή μας, μαθαίνουμε να απομακρύνουμε τα μάτια μας από το «εγώ» μας, για να ανακαλύψουμε Κάποιον δίπλα μας, και να αναγνωρίσουμε το Θεό στο πρόσωπο τόσων συνανθρώπων μας. Για το χριστιανό, η άσκηση της νηστείας δεν περιέχει κάτι το εγωιστικό, αλλά ανοίγεται στο Θεό και στην ανθρώπινη δυστυχία. Μας κάνει να σκεφτούμε πως η αγάπη για το Θεό περνάει μέσα από την αγάπη για τον άνθρωπο ( βλ. Μκ 12, 31 ). Κατά την πορεία μας, σκοντάφτουμε επίσης στον πειρασμό της θησαύρισης υλικών αγαθών, της αγάπης του χρήματος, η οποία αντιτίθεται στην προτεραιότητα που πρέπει να έχει ο Θεός στη ζωή μας. Η δίψα για θησαύριση εγκυμονεί τη βία, την υπεξαίρεση και το θάνατο. Για το λόγο αυτό η Εκκλησία, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της Τεσσαρακοστής, καλεί το χριστιανό στην άσκηση της ελεημοσύνης, δη- 11