ΤΕΙ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΧΟΛΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ «Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΤΕΝΩΣΗ ΑΟΡΤΗΣ»

Transcript

1 ΤΕΙ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΧΟΛΗ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗΣ ΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ «Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΤΕΝΩΣΗ ΑΟΡΤΗΣ» ΚΑΛΑΝΤΖΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ- ΕΛΕΝΗ ΕΠΟΠΤΕΥΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΡΟΜΠΟΛΑΣ ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΠΑΤΡΑ,

2 ΠΕΡΙΛΗΨΗ Η παρούσα πτυχιακή εργασία πραγματεύεται το ρόλο του νοσηλευτή στη στένωση αορτής. Πιο συγκεκριμένα: Στο πρώτο κεφάλαιο γίνεται μια περιγραφή της καρδιάς και πιο συγκεκριμένα αναλύονται οι κοιλότητες της καρδιάς, οι βαλβίδες της καρδιάς, τα αιμοφόρα αγγεία, ο καρδιακός κύκλος, η μεγάλη και μικρή κυκλοφορία καθώς επίσης και η ροή κυκλοφορίας του αίματος και η αρτηριακή πίεση. Το δεύτερο κεφάλαιο περιλαμβάνει περαιτέρω πληροφορίες για την ανατομία της καρδιάς όπως είναι η θέση της, η σχηματοποίηση της, οι κοιλότητες της καρδιάς και ο καρδιακός μυς. Στο τρίτο κεφάλαιο αναλύονται οι βαλβιδοπάθειες της καρδιάς στις οποίες περιλαμβάνονται η στένωση μιτροειδούς, η ανεπάρκεια μιτροειδούς, η στένωση αορτής, η ανεπάρκεια αορτικής βαλβίδας και η στένωση τριγλώχινας. Επίσης αναφέρονται τα αίτια που προκαλούν βαλβιδοπάθειες της καρδιάς και τα συμπώματα που εμφανίζονται. Το τέταρτο κεφάλαιο επικεντρώνεται στη στένωση αορτής και πιο συγκεκριμένα αναφέρεται τι είναι στένωση αορτής, η επιδημιολογία της συγκεκριμένης πάθησης, τα αίτια που την προκαλούν, τα συμπτώματα που εμφανίζονται, η διάγνωση και η θεραπευτική αντιμετώπιση. Το πέμπτο κεφάλαιο αναλύει εις βάθος τη θεραπεία της στένωσης της αορτής και πιο συγκεκριμένα η χειρουργική αντιμετώπιση, η αντικατάσταση βαλβίδας στην καρδιά χωρίς χειρουργείο, και η διαδερμική εμφύτευση βαλβίδων σε ασθενείς που παρουσιάζουν τη συγκεκριμένη πάθηση. Το έκτο κεφάλαιο αναλύει το ρόλο του νοσηλευτή και ειδικότερα τις ενέργειες που πραγματοποιεί για ένα ποιοτικό θεραπευτικό περιβάλλον και για τη διδασκαλία του ασθενούς. Στο έβδομο κεφάλαιο περιλαμβάνεται η νοσηλευτική διεργασία η οποία αποτελείται από δύο περιστατικά ασθενών που παρουσίασαν βαριά στένωση αορτής. Τέλος ακολουθεί η βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε για την εκπόνηση της παρούσας πτυχιακής εργασίας. 2

3 ABSTRACT This project deals with the role of the nurse in aortic stenosis. More specifically: The first chapter gives a description of the heart and more specifically analyze the cavities of the heart, heart valves, blood vessels, heart cycle, large and small movement as well as the circulation of blood flow and blood pressure. The second chapter contains further information about the anatomy of the heart such as the position, the molding, the cavities of the heart and heart muscle. The third chapter analyzes the heart valve diseases including mitral stenosis, mitral insufficiency, the aortic stenosis, the aortic valve insufficiency, and tricuspid stenosis. Also mentioned the causes of heart valve diseases and sympomata displayed. The fourth chapter focuses on aortic stenosis and more particularly relates what is aortic stenosis, the epidemiology of this disease, the causes that cause, the symptoms, diagnosis and treatment. The fifth chapter analyzes in depth the treatment of aortic stenosis and more specifically the surgery, the valve replacement in the heart without surgery, and percutaneous valve implantation in patients with this condition. The sixth chapter analyzes the role of the nurse and the particular actions taken for a quality therapeutic environment for the teaching of the patient. In the seventh chapter includes the nursing process, which consists of two cases of patients who had severe aortic stenosis. Lastly follow the bibliography used for the preparation of this thesis. 3

4 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΠΕΡΙΛΗΨΗ... 2 ABSTRACT... 3 ΕΙΣΑΓΩΓΗ... 7 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΚΑΡΔΙΑ ΟΙ ΚΟΙΛΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΟΙ ΒΑΛΒΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΑ ΑΙΜΟΦΟΡΑ ΑΓΓΕΙΑ Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ Η ΡΟΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΑΓΓΕΙΑ-ΟΜΑΛΗ ΚΑΙ ΣΤΡΟΒΙΛΩΔΗΣ ΡΟΗ Ο ΣΦΥΓΜΟΣ Η ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΧΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΟΙ ΚΟΙΛΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΒΑΛΒΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΚΟΙΛΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΔΕΞΙΟΣ ΚΟΛΠΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΚΟΛΠΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΟΙΛΙΑ ΤΑ ΤΟΙΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΜΥΣ - ΜΥΟΚΑΡΔΙΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΒΑΛΒΙΔΟΠΑΘΕΙΕΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΒΑΛΒΙΔΑ ΚΑΡΔΙΑΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΒΑΛΒΙΔΩΝ- ΑΙΤΙΕΣ- ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ

5 3.3 ΣΤΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΙΤΡΟΕΙΔΟΥΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΜΙΤΡΟΕΙΔΟΥΣ ΣΤΕΝΩΣΗ ΑΟΡΤΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ ΣΤΕΝΩΣΗ ΤΡΙΓΛΩΧΙΝΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΕΝΩΣΗ ΑΟΡΤΗΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΣΟΒΑΡΗΣ ΣΤΕΝΩΣΗΣ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ ΑΙΤΙΑ ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΤΕΝΩΣΗΣ ΒΑΛΒΙΔΟΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΕΙ ΑΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΥΗ Η ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ ΔΙΑΔΕΡΜΙΚΗ ΕΜΦΥΤΕΥΣΗ ΒΑΛΒΙΔΩΝ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΣΤΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΒΑΛΒΙΔΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ40 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗ ΣΕ ΚΑΡΔΙΑΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ - ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΕΡΓΑΣΙΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

6 6

7 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Οι καρδιακές παθήσεις αποτελούν την πρώτη αιτία θανάτου ιδιαίτερα στις ανεπτυγμένες χώρες. Στις παθήσεις της καρδιάς ανήκουν και οι βαλβιδοπάθειες οι οποίες σε ένα αρκετά υψηλό ποσοστό μπορεί να προσβάλλουν και τις νεαρότερες ηλικίες. Στις βαλβιδοπάθειες της καρδιάς ανήκουν η στένωση μιτροειδούς βαλβίδας, η ανεπάρκεια μιτροειδούς βαλβίδας, η στένωση της αορτικής βαλβίδας, η ανεπάρκεια της αορτικής βαλβίδας, η στένωση της τριγλώχινας, η ανεπάρκεια της τριγλώχινας και άλλες βαλβιδοπάθειες. Στην παρούσα πτυχιακή εργασία μελετάται η στένωση της αορτικής βαλβίδας και σκοπός είναι η εις βάθος ανάλυση της συγκεκριμένης βαλβιδοπάθειας και ο ρόλος που διαδραματίζει ο νοσηλευτής. Η στένωση αορτικής βαλβίδας αποτελεί μια πάθηση κατά την οποία παρουσιάζεται πρόβλημα στο άνοιγμα και στο κλείσιμο της αορτικής βαλβίδας και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην γίνεται σωστά η δίοδος του οξυγονωμένου αίματος από την καρδιά στην κυκλοφορία του ανθρώπινου σώματος. Η αντιμετώπιση της συγκεκριμένης βαλβιδοπάθειας γίνεται με φαρμακευτική αγωγή και με χειρουργική επέμβαση. Η νοσηλευτική αποτελεί μια επιστήμη η οποία μπορεί να συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στη θεραπεία και την αποκατάσταση των ασθενών που πάσχουν από κάποια βαλβιδοπάθεια και πιο συγκεκριμένα από στένωση αορτής καθώς μπορεί να βοηθήσει τον ασθενή να έχει μια καλή ποιότητα ζωής και να ανταποκριθεί στις καθημερινές του δραστηριότητες. 7

8 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Η ΚΑΡΔΙΑ 1.1 ΟΙ ΚΟΙΛΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ Η καρδιά στον άνθρωπο έχει τέσσερις χώρους. Τους δύο κόλπους που χωρίζονται μεταξύ τους από το μεσοκολπικό διάφραγμα και τις δύο κοιλίες που χωρίζονται μεταξύ τους από το μεσοκοιλιακό διάφραγμα. Ο δεξιός κόλπος έχει λεπτό τοίχωμα, σ αυτόν εκβάλλουν η άνω και κάτω κοίλη φλέβα και ο στεφανιαίος κόλπος και επικοινωνεί με τη δεξιά κοιλία με στόμιο που φράσσεται από την τριγλώχινα βαλβίδα. Ο αριστερός κόλπος έχει λεπτό τοίχωμα, εκβάλλουν σ αυτόν οι τέσσερις ή πέντε πνευμονικές φλέβες και επικοινωνεί με την αριστερή κοιλία με στόμιο που φράσσεται από την διγλώχινα ή μιτροειδή βαλβίδα.[1] Η δεξιά κοιλία έχει τοίχωμα λεπτότερο από την αριστερή κοιλία και εκβάλλει στην πνευμονική αρτηρία. Η αριστερή κοιλία έχει τοίχωμα τριπλάσιου πάχους από τη δεξιά και εκβάλλει στην αορτή[2]. 8

9 1.2 ΟΙ ΒΑΛΒΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ Η καρδιά διαθέτει τέσσερις βαλβίδες, δύο κολποκοιλιακές και δύο μηνοειδείς, που βρίσκονται στους τέσσερις ινώδεις δακτυλίους της. Οι δύο κολποκοιλιακές βαλβίδες είναι δεξιά ή τριγλώχιν, που αποτελείται από τρεις γλωχίνες και αριστερά ή μιτροειδής, που αποτελείται από δύο γλωχίνες. Στο ελεύθερο άκρο των γλωχίνων στην οπίσθια επιφάνειά τους προσφύονται πολλές λεπτές αλλά ισχυρές χορδές, οι τενόντιες χορδές, που χρησιμεύουν για να σταθεροποιούν τις γλωχίνες των βαλβίδων στη θέση σύγκλεισης. Η κατασκευή των βαλβίδων είναι τέτοια ώστε να ανοίγουν προς μία κατεύθυνση και να επιτρέπουν τη ροή του αίματος μόνο από τους κόλπους προς τις κοιλίες. Οι δύο μηνοειδείς βαλβίδες, της πνευμονικής αρτηρίας και της αορτής βρίσκονται στη βάση των αγγείων αυτών. Η κάθε μια αποτελείται από τρεις γλωχίνες που κατά τη συστολή των κοιλιών ανοίγουν προς τα πάνω, μέσα στον αυλό των αγγείων. Με τον τρόπο αυτό επιτρέπουν τη ροή του αίματος πάντα προς μία κατεύθυνση, από τις κοιλίες προς τα αγγεία. Το τοίχωμα της αορτής απέναντι από το άνοιγμα των μηνοειδών βαλβίδων είναι διευρυμένο σε τρεις κόλπους, τους μηνοειδείς κόλπους του Valsalva[3]. 1.3 ΤΑ ΑΙΜΟΦΟΡΑ ΑΓΓΕΙΑ Τα αιμοφόρα αγγεία είναι οι αρτηρίες, τα αρτηρίδια, τα τριχοειδή, τα φλεβίδια και οι φλέβες. Με το αρτηριακό δίκτυο το αίμα φεύγει από την καρδιά και μεταφέρεται στους ιστούς ή στις πνευμονικές κυψελίδες ενώ με το φλεβικό δίκτυο επανέρχεται στην καρδιά[2]. Το τοίχωμα των αιμοφόρων αγγείων πλην των τριχοειδών αποτελείται από τρεις στιβάδες που απαρτίζονται από ενδοθήλιο, ελαστικές ίνες, ίνες κολλαγόνου και λείες μυϊκές ίνες σε άλλοτε άλλη αναλογία εξαρτώμενη από το είδος και τη λειτουργία του αγγείου. Τα τριχοειδή αποτελούνται μόνο από μία στιβάδα ενδοθηλιακών κυττάρων που έχει εκλεκτική διαβατότητα σε ορισμένες ουσίες όπως το νερό, ηλεκτρολύτες, Ο 2, CO 2 ενώ είναι αδιάβατη σε άλλες όπως τα λευκώματα[3]. Οι αρτηρίες μέσου μεγέθους αποτελούνται από έσω χιτώνα (ενδοθήλιο συνδετικός ιστός-ελαστικές ίνες), μέσο χιτώνα (λείες μυϊκές ίνες-ελαστικές ίνες) και 9

10 έξω χιτώνα (ανελαστικός ινώδης συνδετικός ιστός πλούσιος σε κολλαγόνο). Υπάρχει μεγάλη περιεκτικότητα σε λείες μυϊκές ίνες στο μέσο χιτώνα ενώ είναι λίγες οι ελαστικές ίνες και ονομάζονται αρτηρίες μυϊκού τύπου. Οι αρτηρίες μεγάλου μεγέθους έχουν λεπτό τοίχωμα, άφθονες ελαστικές ίνες στο μέσο χιτώνα τους και ονομάζονται αρτηρίες ελαστικού τύπου. Οι φλέβες έχουν λιγότερο αναπτυγμένο μυϊκό και ελαστικό ιστό και περισσότερο αναπτυγμένο ανελαστικό ιστό. Οι φλέβες των κάτω άκρων φέρουν επίσης βαλβίδες που δεν επιτρέπουν στο αίμα να παλινδρομήσει στα τριχοειδή[4]. 1.4 Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ Είναι η συνεχής επανάληψη των φαινομένων της συστολής των κόλπων, της συστολής των κοιλιών και της διαστολής ή χάλασης του μυοκαρδίου. Για να γίνει κατανοητός ο καρδιακός κύκλος η περιγραφή των φαινομένων θα αρχίσει από τη διαστολή της καρδιάς [3]. Κατά τη διαστολή φλεβικό (χαμηλής περιεκτικότητας σε οξυγόνο) αίμα επανέρχεται από την περιφέρεια με την άνω και κάτω κοίλη φλέβα και γεμίζει τον δεξιό κόλπο ενώ ταυτόχρονα αρτηριακό (οξυγονωμένο) αίμα από τους πνεύμονες με τις πνευμονικές φλέβες γεμίζει τον αριστερό κόλπο. Όλες οι βαλβίδες της καρδιάς είναι κλειστές. Όταν η πίεση στους κόλπους ξεπεράσει την πίεση στις κοιλίες οι κολποκοιλιακές βαλβίδες ανοίγουν και αίμα ρέει από τους κόλπους προς τις κοιλίες. Το μεγαλύτερο μέρος δηλαδή των κοιλιών γεμίζει κατά τη διάρκεια της διαστολής της καρδιάς. Ακολουθεί η συστολή των κόλπων και το υπόλοιπο περιεχόμενο αίμα των κόλπων καταλήγει στις κοιλίες. Η επόμενη φάση είναι αυτή της συστολής των κοιλιών. Μόλις αρχίσει η συστολή των κοιλιών η πίεση μέσα στις κοιλίες αρχίζει να αυξάνεται και οι κολποκοιλακές βαλβίδες κλείνουν. Η συστολή συνεχίζεται, η πίεση μέσα στις κοιλίες συνεχίζει να αυξάνεται και μόλις οι πιέσεις των κοιλιών ξεπεράσουν τις πιέσεις της πνευμονικής αρτηρίας και της αορτής οι μηνοειδείς βαλβίδες ανοίγουν και το αίμα ρέει προς αυτά τα αγγεία. Τη συστολή των κοιλιών θα ακολουθήσει η χάλαση, οπότε οι πιέσεις στις κοιλίες πέφτουν και οι μηνοειδείς βαλβίδες κλείνουν. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να μην επιστρέφει το αίμα που έχει ήδη εξωθηθεί πίσω στις κοιλίες [4]. 10

11 1.5 ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΜΙΚΡΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ Η πνευμονική αρτηρία χωρίζεται σε δεξιό και αριστερό κλάδο και καταλήγει με όλο και μικρότερες διακλαδώσεις στα πνευμονικά τριχοειδή, τα οποία βρίσκονται σε επαφή με τις πνευμονικές κυψελίδες. Εκεί το αίμα οξυγονώνεται και στη συνέχεια επιστρέφει με τις πνευμονικές φλέβες στον αριστερό κόλπο. Η διαδρομή του αίματος από τo δεξιό κόλπο προς τους πνεύμονες και τον αριστερό κόλπο είναι η μικρή ή πνευμονική κυκλοφορία [5]. Η αορτή διακλαδίζεται σε πολλές μεγάλες αρτηρίες και στη συνέχεια σε όλο και μικρότερες αρτηρίες, αρτηρίδια και τέλος τριχοειδή που καταλήγουν σε όλους τους ιστούς του σώματος. Εκεί το αίμα των αρτηριακών τριχοειδών τροφοδοτεί τους ιστούς με οξυγόνο και θρεπτικά στοιχεία και με το αίμα των φλεβικών τριχοειδών απάγονται το διοξείδιο του άνθρακα και τα άχρηστα προϊόντα του μεταβολισμού. Τα φλεβικά τριχοειδή σχηματίζουν φλεβίδια και μεγαλύτερες φλέβες και τελικά το αίμα επιστρέφει στο δεξιό κόλπο μέσω της άνω και κάτω κοίλης φλέβας. Η διαδρομή του αίματος από την αριστερή κοιλία σε ολόκληρο το σώμα και η επάνοδός του στο δεξιό κόλπο είναι η μεγάλη ή συστηματική κυκλοφορία[6]. 11

12 1.6 Η ΡΟΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΑ ΑΓΓΕΙΑ-ΟΜΑΛΗ ΚΑΙ ΣΤΡΟΒΙΛΩΔΗΣ ΡΟΗ. Είναι η κατάσταση κίνησης του αίματος. Η ροή καθορίζεται από τη διαφορά πίεσης ανάμεσα στα δύο άκρα του αγγείου και την αντίσταση που προβάλλεται στην κίνηση του αίματος. Η διαφορά πίεσης είναι συγκεκριμένα η διαφορά της υδροστατικής πίεσης μεταξύ δύο σημείων του αγγείου, χωρίς την οποία το αίμα δεν μπορεί να κινηθεί. Έτσι ενώ ξεκινά με πίεση πχ 120 mmhg στην αρχή της αορτής, καταλήγει με πολύ μικρή πίεση κατά την επάνοδό του στο δεξιό κόλπο. Η παρεμπόδιση της αιματικής ροής μέσα από το αγγείο λέγεται αγγειακή αντίσταση και εξαρτάται από τη γλοιότητα του αίματος και τις διαστάσεις του αγγείου. Συγκεκριμένα είναι ανάλογη του μήκους και αντιστρόφως ανάλογη της ακτίνας του αγγείου και μάλιστα υψωμένης στην τετάρτη δύναμη. Η ροή μέσα σ ένα αγγείο υπολογίζεται από τον τύπο: Q= ΔΡ/R, όπου Q είναι η αιματική ροή ΔΡ η διαφορά της πίεσης ανάμεσα στα δύο άκρα του αγγείου και R η αντίσταση, και εκφράζεται σε ml/λεπτό[7]. Όταν το αίμα κινείται με σταθερή ταχύτητα μέσα σ ένα μακρύ ομαλό αγγείο ρέει γραμμικά, δηλαδή σε στιβάδες. Η στιβάδα που είναι σε επαφή με το τοίχωμα ρέει πολύ αργά και οι στιβάδες που πλησιάζουν προς το κέντρο του αγγείου κινούνται όλο και ταχύτερα χωρίς να επέρχεται ανάμιξη του υγρού. Όταν όμως η ταχύτητα ροής γίνει πολύ μεγάλη ή όταν το αίμα περνά πάνω από ανώμαλη επιφάνεια, από στένωμα του αγγείου ή από απότομη στροφή, η ροή μπορεί να γίνει στροβιλώδης, δηλαδή το αίμα κινείται τόσο σε ευθεία γραμμή όσο και διαγώνια σχηματίζοντας δίνες που ονομάζονται στροβιλοειδή ρεύματα και αυξάνουν πολύ την τριβή ροής μέσα στο αγγείο[8]. 1.7 Ο ΣΦΥΓΜΟΣ Σε κάθε καρδιακό παλμό μια ποσότητα αίματος διοχετεύεται από την αριστερή κοιλία προς την αορτή. Ο όγκος αυτός του αίματος ονομάζεται όγκος παλμού και είναι σε συνθήκες ηρεμίας ml. Η ποσότητα αίματος που παραμένει στην κοιλία μετά τη συστολή είναι σε φυσιολογικές συνθήκες περίπου 50 ml. Στη φάση της συστολής των κοιλιών το ελαστικό τοίχωμα της αορτής διατείνεται και αυξάνεται η 12

13 διάμετρός της, για να χωρέσει τον εισερχόμενο όγκο αίματος από την αριστερή κοιλία [9]. Στη φάση διαστολής της καρδιάς που ακολουθεί η αορτή επανέρχεται στο αρχικό της μέγεθος καθώς η ποσότητα αίματος που είχε αποθηκεύσει διοχετεύεται προς το περιφερικό αρτηριακό δίκτυο. Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται η συνεχής ροή αίματος στα αγγεία. Η διάταση του τοιχώματος της αορτής που προκαλείται από την αύξηση της πίεσης του αίματος, μεταδίδεται στο ελαστικό τοίχωμα των αρτηριών στην περιφέρεια σαν ένα κύμα που ονομάζεται σφυγμικό κύμα. Αυτό μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό με την ψηλάφηση μιας περιφερικής επιφανειακής αρτηρίας όπως είναι η κερκιδική. Το σφυγμικό κύμα είναι κύμα πίεσης στο τοίχωμα της αρτηρίας και δεν ταυτίζεται με τη ροή του αίματος στο εσωτερικό της. Η ταχύτητα μετάδοσης του σφυγμικού κύματος είναι μεγαλύτερη από την ταχύτητα ροής του αίματος και είναι 6-9 m/sec, ενώ η ροή του αίματος στα αγγεία έχει ταχύτητα m/sec [10]. 1.8 Η ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΠΙΕΣΗ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ Η πίεση ορίζεται ως μονόμετρο φυσικό μέγεθος, που εκφράζεται με το πηλίκο του μέτρου της δύναμης F που πιέζει κάθετα και ομοιόμορφα επιφάνεια εμβαδού Α προς το εμβαδόν της επιφάνειας Α. Σε μία αρτηρία ασκείται δύναμη από το αίμα στο τοίχωμά της. Με τον όρο Αρτηριακή Πίεση εννοούμε την πίεση που ασκεί το αίμα στο τοίχωμα της αρτηρίας. Κατ αντιστοιχία με τον ορισμό της πίεσης η Αρτηριακή Πίεση προκύπτει ως το πηλίκο της δύναμης F(που ασκεί το αίμα στη μονάδα επιφανείας της αρτηρίας) προς τη μονάδα της επιφάνειας της αρτηρίας(p=f/a) [8]. Εάν τοποθετήσουμε ένα καθετήρα μέσα στον αυλό της αρτηρίας και καταγράφουμε την πίεση αυτή σε όλη τη διάρκεια του καρδιακού κύκλου, θα διαπιστώσουμε ότι κατά τη φάση της συστολής των κοιλιών η πίεση λαμβάνει μια μέγιστη τιμή (συστολική πίεση) και κατά τη διάρκεια της διαστολής μια ελάχιστη τιμή (διαστολική πίεση). Είναι προφανές ότι στη διάρκεια του καρδιακού κύκλου η πίεση λαμβάνει όλες τις ενδιάμεσες τιμές μεταξύ της συστολικής και της διαστολικής [8]. Το ύψος της συστολικής πίεσης εξαρτάται από το συστολικό όγκο αίματος, την πίεση και την ταχύτητα που διοχετεύεται το αίμα από την αριστερή κοιλία καθώς και τη διατασιμότητα του τοιχώματος της αορτής και των μεγάλων αρτηριών. Το ύψος της διαστολικής πίεσης εξαρτάται από τις περιφερικές αγγειακές αντιστάσεις, τη 13

14 διάρκεια μεταξύ των συστολών (δηλαδή την καρδιακή συχνότητα), τη διατασιμότητα του τοιχώματος της αορτής και τη συστολική πίεση[10]. 1.9 ΡΥΘΜΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ Η ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης γίνεται αντανακλαστικά με κλασσικά κυκλώματα αρνητικής ανάδρασης. Οι υποδοχείς ονομάζονται τασεοϋποδοχείς και οι κυριότεροι από αυτούς βρίσκονται στο αρτηριακό τόξο και τον καρωτιδικό κόλπο, δηλαδή στο σημείο διχασμού της κοινής καρωτίδας. Η αύξηση της αρτηριακής πίεσης προκαλεί διάταση του τοιχώματος των αγγείων, διέγερση των τασεοϋποδοχέων και αποστολή νευρικών ώσεων στο κέντρο που βρίσκεται στον προμήκη μυελό. Το κέντρο θα μεταβάλει τη δραστηριότητα της καρδιάς ως προς την ένταση και τη συχνότητα συστολής καθώς και τον τόνο των αγγείων, θα προκληθεί δηλαδή μείωση της έντασης συστολής, βραδυκαρδία και αγγειοδιαστολή [11] ΜΟΝΑΔΕΣ ΑΡΤΗΡΙΑΚΗΣ ΠΙΕΣΗΣ Η αρτηριακή πίεση υπολογίζεται έμμεσα, από το μήκος στο οποίο η άσκηση αυτής της πίεσης ανυψώνει στήλη υγρού. Η στήλη επιλέξαμε να περιέχει υδράργυρο (Hg) και ως μονάδες μέτρησης έχουν επιλεγεί τα mm στήλης Hg. Ο υδράργυρος επελέγη λόγω του ειδικού του βάρους που είναι 13.6 ενώ του νερού είναι 1. Έτσι αν η συστολική Α.Π. ενός ατόμου είναι τόση ώστε να μπορεί να ανυψώσει τη στήλη του υδραργύρου κατά 150 mm, η ίδια πίεση θα μπορούσε να ανυψώσει τη στήλη νερού κατά 150*13.6=2040 mm, δηλαδή 2 μέτρα και 4 εκατοστά, γεγονός που θα καθιστούσε πρακτικά αδύνατη τη χρήση αυτής της μεθόδου [11]. 14

15 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ 2.1 ΣΧΗΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ Η καρδιά είναι ένα κοίλο όργανο σχήματος ανεστραμμένης πυραμίδας με την κορυφή προς τα κάτω και αριστερά και την βάση προς τα πάνω. Βρίσκεται τοποθετημένη στο μεσοθωράκιο όπου κάθεται στο διάφραγμα ευρισκόμενη κατά τα 2/3 αριστερά της μέσης γραμμής και κατά το 1/3 δεξιά. Βρίσκεται πίσω από το σώμα του στέρνου και τους πλευρικούς χόνδρους των 3ης- 6ης πλευράς. Στο πίσω μέρος αντιστοιχεί στους 6ο-9ο θωρακικούς σπονδύλους. Η βάση της καρδιάς αντιστοιχεί στο επίπεδο των τρίτων στερνοχονδρικών διαρθρώσεων. Η κορυφή της καρδιάς αντιστοιχεί στην θέση της καρδιακής ώσης δηλαδή στο 5ο αριστερό μεσοπλεύριο διάστημα επί της μεσοκλειδικής γραμμής [11]. 2.2 Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ Η καρδιά, είναι το κεντρικό όργανο της κυκλοφορίας. Είναι ένα κοίλο μυώδες όργανο, που δέχεται το αίμα πού προέρχεται από τις φλέβες και το ωθεί προς τις αρτηρίες. Η καρδιά βρίσκεται μέσα στη θωρακική κοιλότητα ανάμεσα στους δύο πνεύμονες. Το σχήμα της καρδιάς παρομοιάζετε με το σχήμα κώνου. Η κορυφή της αντιστοιχεί στο πέμπτο αριστερό μεσοπλεύριο διάστημα. Περιβάλλεται από ένα υμένα από δύο φύλλα, το περικάρδιο, ενώ οι εσωτερικές της κοιλότητες καλύπτονται από μια λεπτή μεμβράνη, το ενδοκάρδιο. Ανάμεσα στο περικάρδιο και ενδοκάρδιο βρίσκεται το παχύτερο τοίχωμα της καρδιάς που ονομάζεται μυοκάρδιο και αποτελείται από δυνατές μυϊκές ίνες [9]. Το χρώμα της καρδιάς είναι βαθύ ερυθρό, αλλά η ομοιομορφία του χρώματος διακόπτεται από κίτρινες ραβδώσεις οι οποίες οφείλονται στη συσσώρευση λίπους. Ο όγκος της καρδιάς ποικίλλει στα διάφορα άτομα. Οι διαστάσεις της στον ενήλικα είναι κατά μέσον όρο οι εξής: Μήκος: 98 χιλιοστά. Πλάτος: 105 χιλιοστά. Περιφέρεια: 230 χιλιοστά. 15

16 Το βάρος της φθάνει τα 275 περίπου γραμμάρια. Η καρδιά της γυναίκας έχει διαστάσεις μικρότερες από του άνδρα κατά 5-10 χιλιοστά και ζυγίζει 5-10 γραμμάρια λιγότερο 2.3 ΟΙ ΚΟΙΛΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΒΑΛΒΙΔΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ Εσωτερικά ή καρδιά διαιρείται σε δύο τμήματα, ένα δεξιό και ένα αριστερό, τα οποία χωρίζονται μεταξύ τους με ένα μυώδες διάφραγμα που ονομάζεται μεσοκοιλιακό διάφραγμα. Καθένα από τα τμήματα αυτά αποτελείται από δύο κοιλότητες: την επάνω, πού λέγεται κόλπος και την κάτω, που λέγεται κοιλία. Ο κόλπος και η κοιλία συγκοινωνούν μεταξύ τους με το λεγόμενο κολποκοιλιακό στόμιο. Η καρδιά λοιπόν χωρίζεται σε τέσσερες κοιλότητες: τον αριστερό κόλπο και την αριστερά κοιλία, τον δεξιό κόλπο και τη δεξιά κοιλία. Ενώ ο κόλπος και η κοιλιά της ίδιας πλευράς επικοινωνούν μεταξύ τους, δεν υπάρχει καμιά επικοινωνία με τις κοιλότητες της άλλης πλευράς δηλαδή το αίμα του αριστερού τμήματος της καρδιάς δεν ανακατώνεται με το αίμα του δεξιού τμήματος [9]. 16

17 2.3.1 ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΚΟΙΛΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΔΕΞΙΟΣ ΚΟΛΠΟΣ Δέχεται την κάτω κοίλη φλέβα πού μεταφέρει στη καρδιά το αίμα από το κεφάλι και τα άνω άκρα, καθώς και την κάτω κοίλη φλέβα, πού μεταφέρει το αίμα από το κάτω τμήμα του σώματος. Ο δεξιός κόλπος συγκοινωνεί με τη δεξιά κοιλία μέσω του δεξιού κολποκοιλιακού στομίου. Εκεί υπάρχει η δεξιά κολποκοιλιακή βαλβίδα πού ονομάζεται και τριγλώχινα επειδή αποτελείται από τρία τριγωνικά βαλβιδικά τμήματα (γλωχίνες). Η λειτουργία της βαλβίδας είναι να επιτρέπει τη δίοδο του αίματος από τον κόλπο στην κοιλία και να εμποδίζει την επαναφορά του αίματος από την κοιλία στον κόλπο. αρτηρία επικοινωνούν μέσω τηςπνευμονικής βαλβίδας η οποία εμποδίζει το αίμα να επιστρέψει από την πνευμονική αρτηρία στην δεξιά κοιλία [10]. ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΚΟΛΠΟΣ Δέχεται το αίμα από τις τέσσαρες πνευμονικές φλέβες και επικοινωνεί με την αριστερά κοιλία μέσω του αριστερού κολποκοιλιακού στομίου. Και στο σημείο αυτό υπάρχει μια βαλβίδα, ή μιτροειδής βαλβίδα όπως ονομάζεται, που αποτελείται από δύο μόνο τριγωνικά βαλβιδικά τμήματα. Η βαλβίδα αυτή λέγεται μιτροειδής επειδή έχει σχήμα επισκοπικής ανεστραμμένης μίτρας. ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΟΙΛΙΑ Δέχεται το αίμα από τον αριστερό κόλπο μέσω της μιτροειδούς βαλβίδας. Από την αριστερά κοιλία αρχίζει η μεγαλύτερη αρτηρία του ανθρώπινου οργανισμού, η αορτή. Το στόμιο της αορτής κλείνει και αυτό όπως και της πνευμονικής με μια βαλβίδα, που ονομάζεται αορτική βαλβίδα και επιτελεί την ίδια λειτουργία με την βαλβίδα της πνευμονικής αρτηρίας, δηλ. Εμποδίζει την επιστροφή του αίματος από την αορτή στην κοιλία [10].. ΤΑ ΤΟΙΧΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ Η καρδιά αποτελείται από μυϊκό ιστό, με ειδικό γνώρισμα τις γραμμωτές μυϊκές ίνες. Οι γραμμωτές μυϊκές ίνες χαρακτηρίζουν τούς μύες πού εξαρτώνται από τη θέλησή μας. Οι μύες των χεριών και των ποδιών λόγου χάρη, τους οποίους ο 17

18 άνθρωπος κινεί σύμφωνα με την επιθυμία του είναι γραμμωτοί. Οι μύες πού δεν υπόκεινται στη θέλησή μας (όπως λ.χ. εκείνοι των σπλάχνων) είναι λείοι [11]. 18

19 2.4 Ο ΚΑΡΔΙΑΚΟΣ ΜΥΣ - ΜΥΟΚΑΡΔΙΟ Ο καρδιακός μυς ονομάζεται μυοκάρδιο. Μέσα στο μυοκάρδιο βρίσκονται τέσσερις ινώδεις δακτύλιοι, πού αποτελούν τον ινώδη σκελετό της καρδιάς. Όπως έχουμε αναφέρει, ο καρδιακός μυς περιβάλλεται από ένα ινώδη θύλακο, πού λέγεται περικάρδιο και πού δεν εφάπτεται σταθερά στο μυοκάρδιο. Το περικάρδιο αποτελείται από δύο πέταλα το περισπλάγχνιο, πού εφάπτεται στο μυοκάρδιο και το περίτονο, πού καλύπτει εξωτερικά το προηγούμενο πέταλο. Ανάμεσα στα δυο πέταλα του περικαρδίου υπάρχει ένας χώρος, η περικαρδιακή κοιλότητα. Η κοιλότητα του περικαρδίου επιτρέπει στο μυοκάρδιο να διαστέλλεται και να συστέλλεται ελευθέρα. Οι καρδιακές κοιλότητες καλύπτονται και αυτές από μία μεμβράνη, το ενδοκάρδιο. Το ενδοκάρδιο αναδιπλώνεται ανάμεσα στον κόλπο και την κοιλία και σχηματίζει τις κολποκοιλιακές βαλβίδες. Κατά τον ίδιο τρόπο ανάμεσα στις κοιλίες και τις αρτηρίες (πνευμονική και αορτή) το ενδοκάρδιο αναδιπλώνεται και πάλι για να σχηματίσει τις μηνοειδείς βαλβίδες [9]. 19

20 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 ΒΑΛΒΙΔΟΠΑΘΕΙΕΣ ΚΑΡΔΙΑΣ 3.1 ΒΑΛΒΙΔΑ ΚΑΡΔΙΑΣ Η οποιαδήποτε βαλβίδα εξασφαλίζει την ροή ενός υγρού, στην συγκεκριμένη περίπτωση του αίματος, μόνο προς σε μια κατεύθυνση. Οι βαλβίδες μπορούν να παρουσιάσουν στένωση, δηλαδή το άνοιγμα της βαλβίδος να έχει μικρύνει, και έτσι γίνεται πιο δύσκολη η δουλειά της καρδιάς να σπρώξει το αίμα [10]. Από την αντίθετη μεριά, οι βαλβίδες μπορούν να παρουσιάσουν ανεπάρκεια, δηλαδή όταν πρέπει να κλείνουν οι βαλβίδες, να μην μπορούν, και επομένως να υπάρχει μια διαφυγή προς τα πίσω, και έτσι να επιβαρύνεται η λειτουργία της καρδιάς. Και στις δυο περιπτώσεις, η ροή του αίματος μέσα στη καρδιά επιβραδύνεται, το αίμα συσσωρεύεται προς τα πίσω, δηλαδή στα πνευμόνια και προκαλείται δύσπνοια [10]. 3.2 ΠΑΘΗΣΕΙΣ ΒΑΛΒΙΔΩΝ- ΑΙΤΙΕΣ- ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ Οι βαλβίδες μπορούν να παρουσιάσουν στένωση, δηλαδή το άνοιγμα της βαλβίδος να έχει μικρύνει και έτσι γίνεται πιο δύσκολη η δουλειά της καρδιάς να σπρώξει το αίμα. Από την αντίθετη μεριά, οι βαλβίδες μπορούν να παρουσιάσουν ανεπάρκεια, δηλαδή όταν πρέπει να κλείνουν, να μην μπορούν, επομένως να υπάρχει μια διαφυγή του αίματος προς τα πίσω και έτσι να επιβαρύνεται η δουλειά της καρδιάς. Και στις δύο περιπτώσεις, η ροή του αίματος μέσα στην καρδιά επιβραδύνεται, το αίμα συσσωρεύεται προς τα πίσω, δηλαδή στους πνεύμονες και έτσι προκαλείται δύσπνοια στον ασθενή[11]. Οι αιτίες των βαλβιδοπαθειών είναι πολλαπλές: αδυναμία του ιστού και πρόωρη χαλάρωση (εκφυλιστικές αιτίες), προχωρημένη ηλικία, λοιμώξεις της καρδιάς (ενδοκαρδίτιδα), ρευματικός πυρετός στην παιδική ηλικία, στεφανιαία νόσος και εκ γενετής προβλήματα στην κατασκευή της καρδιάς. Τα συμπτώματα από παθήσεις των βαλβίδων καρδιάς μπορούν να ξεκινήσουν σιγάσιγά και να μην είναι εύκολα αντιληπτά από τον ασθενή ή να παρουσιαστούν έντονα 20

21 και ξαφνικά. Τα συμπτώματα αυτά μπορεί να είναι: εύκολη και επιδεινούμενη κόπωση, αδυναμία, δύσπνοια όταν ξαπλώνετε, κόπωση σε σκαλιά ή σε ανηφόρες, πρήξιμο στους αστραγάλους, επίμονος βήχας, ταχυπαλμίες, βάρος στο στήθος, ζαλάδες, λιποθυμικά επεισόδια[12]. 3.3 ΣΤΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΙΤΡΟΕΙΔΟΥΣ Η στένωση της μιτροειδούς βαλβίδας είναι μια καρδιακή πάθηση κατά την οποία η μιτροειδής βαλβίδα δεν ανοίγει όσο θα έπρεπε. Παρά το γεγονός ότι δεν έχει καμία άμεση επίδραση στην υγεία, τελικά όμως η στένωση της μιτροειδούς βαλβίδας μπορεί να προκαλέσει ακανόνιστο καρδιακό ρυθμό (αρρυθμίες) και, ενδεχομένως, καρδιακή ανεπάρκεια ή άλλες επιπλοκές, όπως εγκεφαλικό επεισόδιο, καρδιακή λοίμωξη, πνευμονικό οίδημα, και θρόμβους αίματος[13]. Η μιτροειδής βαλβίδα είναι μία από τις τέσσερις βαλβίδες της καρδιάς. Ρυθμίζει τη ροή του αίματος που περνά από τον αριστερό κόλπο στην αριστερή κοιλία. Η αριστερή κοιλία είναι ο κύριος θάλαμος άντλησης αίματος της καρδιάς. Μια κανονική μιτροειδής βαλβίδα έχει δύο πτερύγια. Όταν η καρδιά αντλεί αίμα, η πίεση του αίματος εξαναγκάζει τα πτερύγια της βαλβίδας να παραμένουν ανοιχτά, και το αίμα ρέει από τον αριστερό κόλπο (ανώτερο θάλαμο) στην αριστερή κοιλία (κατώτερο θάλαμο). Μεταξύ των καρδιακών παλμών, τα πτερύγια κλείνουν ερμητικά έτσι ώστε το αίμα να μην διαρρέει προς τα πίσω μέσω της βαλβίδας[13]. Η στένωση της μιτροειδούς βαλβίδας συμβαίνει όταν τα δύο πτερύγια και οι σχετικές δομές γίνονται άκαμπτες ή εν μέρει συμπτυγμένες μεταξύ τους. Με αποτέλεσμα, η μιτροειδής βαλβίδα να στενεύει σταδιακά, περιορίζοντας τη ροή του αίματος προς την αριστερή κοιλία, αυξάνοντας τον όγκο και την πίεση του αίματος στον αριστερό κόλπο, και προκαλώντας το αίμα να παραμένει στους πνεύμονες. Σχεδόν όλες οι περιπτώσεις της στένωσης μιτροειδούς βαλβίδας έχουν σαν αίτιο τον ρευματικό πυρετό, ο οποίος μπορεί να ακολουθήσει μια βακτηριακή λοίμωξη στο λαιμό και τις αμυγδαλές. Αλλά πολλοί άνθρωποι που έχουν στένωση της μιτροειδούς βαλβίδας δεν έχουν γνώση ότι είχαν ρευματικό πυρετό[12]. 21

22 3.4 ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΜΙΤΡΟΕΙΔΟΥΣ Είναι η συχνότερη βαλβιδική πάθηση και υπολογίζεται ότι περί το 8% των ανθρώπων ηλικίας άνω των 75 ετών πάσχουν από τουλάχιστον μετρίου βαθμού ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας. Η αδυναμία στεγανής σύγκλεισης της βαλβίδας αυτής έχει ως αποτέλεσμα μέρος του αίματος που προορίζεται να προωθηθεί δια της αορτής σε όλο το σώμα να παλινδρομεί προς τους πνεύμονες. Η σοβαρή ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας προκαλεί συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας (εύκολη κόπωση, και δύσπνοια στην φυσική κόπωση έως και οξύ πνευμονικό οίδημα), αλλά και προδιαθέτει στην ανάπτυξη κολπικής μαρμαρυγής (αρρυθμία) και εγκεφαλικού επεισοδίου[9]. Η ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας διακρίνεται σε λειτουργική (συνήθως λόγω στεφανιαίας νόσου ή διατατικής μυοκαρδιοπάθειας) και οργανική (συνήθως εκφυλιστική που προκαλεί πρόπτωση γλωχίνων ή ρευματικής αιτιολογίας) [9]. Η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να αντιμετωπίσει και να βελτιώσει προσωρινά, τουλάχιστον αρχικά, κάποια από τα συμπτώματα που δημιουργεί η σοβαρή ανεπάρκεια της μιτροειδούς βαλβίδας. Καθώς όμως το πρόβλημα είναι πρωτίστως μηχανικό δεν μπορεί να το θεραπεύσει. 22

23 3.5 ΣΤΕΝΩΣΗ ΑΟΡΤΗΣ Σε ασθενείς ηλικίας μικρότερης των 30 ετών η πάθηση είναι συνήθως συγγενής και οφείλεται στην παρουσία δίπτυχης αορτικής βαλβίδας, συνδυαζόμενης με μικρό αορτικό δακτύλιο ή (σπανίως) μονόπτυχης αορτικής βαλβίδας. Η στένωση της αορτικής βαλβίδας μπορεί να είναι συγγενής ή επίκτητη. Τα συνηθέστερα αίτια της επίκτητης είναι η εκφύλιση και ασβέστωση της βαλβίδας (σε άτομα μεγαλύτερα των 55 ετών) και ο ρευματικός πυρετός. Η στένωση αορτής μπορεί να μην εκδηλώσει συμπτώματα για πολλά χρόνια. Τα βασικά συμπτώματα είναι: πόνος στο στήθος, δύσπνοια και επεισόδια απώλειας συνείδησης. εύκολη κόπωση και αίσθημα παλμών [9]. 23

24 Στην πρώτη εικόνα φαίνονται τα υπερτροφικά τοιχώματα της αριστερής κοιλίας λόγω βαλβιδικής αορτικής στένωσης. Στη δεύτερη εικόνα, η στένωση έχει οδηγήσει πλέον σε διατεταμένη και δυσλειτουργική αριστερή κοιλία (βαρύτερη εδώ η ανεπάρκεια), όπως φαίνεται και από το M-mode. 3.6 ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ Η αορτική βαλβίδα βρίσκεται μεταξύ αριστεράς κοιλιάς και αορτής. Στην συστολή της καρδιάς ανοίγει και στην διαστολή κλείνει. Φυσιολογικά στην διάρκεια της διαστολής το στόμιο της βαλβίδας κλείνει ερμητικά, και δεν επιτρέπει την επικοινωνία της αορτής με την αριστερά κοιλία. Εάν από κάποια αιτία το στόμιο της βαλβίδας δεν στεγανοποιείται στην διαστολή, το αίμα παλινδρομεί από την αορτή στην αριστερά κοιλία και η κατάσταση αυτή ονομάζεται ανεπάρκεια της αορτικής βαλβίδας[10]. Είναι η βαλβιδοπάθεια κατά την οποία υπάρχει παλινδρόμηση αίματος κατά την διαστολή από την αορτή προς την αριστερά κοιλία. Προκαλείται από παθήσεις της βαλβίδος (ρευματικός πυρετός, ενδοκαρδίτιδα, τραύμα) και από παθήσεις της ανιούσης αορτής (εκφυλιστική διάταση, νέκρωση μέσου χιτώνα, διαχωριστικό ανεύρυσμα, σύφιλη, αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα). Εάν εκδηλωθεί αιφνίδια ονομάζεται οξεία, άλλως χρόνια αορτική ανεπάρκεια. Μπορεί να συνυπάρχει με ταυτόχρονη στένωση της βαλβίδας. 24

25 Κατά την διαστολή η αριστερή κοιλία δέχεται πέρα από τον κανονικό όγκο παλμού από τον κόλπο και τον όγκο αίματος που παλινδρομεί από την αορτή. Έτσι, στην αρχή της διαστολής η πίεση της αριστερής κοιλίας είναι χαμηλή, ενώ είναι υψηλή στο τέλος της από το μεγάλο όγκο αίματος που έχει παλινδρομήσει. Τα αίτια της οξείας ανεπάρκειας αορτής είναι: Λοιμώδης ενδοκαρδίτιδα Διαχωριστικό ανεύρυσμα αορτής Τραυματική ρήξη αορτικής βαλβίδας Ρήξη κόλπου Valsalva Αυτόματη ρήξη επί συνδρόμου Marfan Ρευματικός πυρετός Τα αιτία της ανεπάρκειας της αορτής μπορεί να είναι είτε βλάβη της βαλβίδας είτε της αορτικής ρίζας. Η ανεπάρκεια αορτής συχνά οφείλεται σε βλάβη της βαλβίδας από ρευματικό πυρετό, λοιμώδη ενδοκαρδίτιδα και αλλοιώσεις σε έδαφος δίπτυχης αορτικής βαλβίδας. Η τελευταία είναι συγγενής ανωμαλία και δεν έχει άμεσες αιμοδυναμικές συνέπειες. Μπορεί ωστόσο να συνοδεύεται από ανεπάρκεια της βαλβίδας. Αποκτά ιδιαίτερη σημασία, γιατί ασβεστώνεται εύκολα και τότε γίνεται στενωτική[12] Μπορεί επίσης να προσβληθεί από μικροβιακή ενδοκαρδίτιδα. Μερικές φορές, συνοδεύει άλλες ανωμαλίες όπως στένωση του ισθμού της αορτής και πολυκυστικούς νεφρούς Από τις συχνότερες παθήσεις που προκαλούν χρόνια ανεπάρκεια αορτής από βλάβη της αορτικής ρίζας ή του αορτικού δακτυλίου είναι οι παρακάτω: Συφιλιδική αορτίτιδα Κυστική νέκρωση μέσου χιτώνα Σύνδρομο Marfan Αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα Ιδιοπαθής διάταση ανιούσης αορτής 25

26 3.7 ΣΤΕΝΩΣΗ ΤΡΙΓΛΩΧΙΝΑΣ Η πάθηση είναι κατά κανόνα ρευματικής αιτιολογίας και συνοδεύει τη στένωση της μιτροειδούς. Η στένωση της τριγλώχινας βαλβίδας είναι σπάνια και απαντάται σε λιγότερο από 1% του πληθυσμού. Οι γλωχίνες της βαλβίδας παρουσιάζουν πάχυνση και σκλήρυνση με αποτέλεσμα να προκαλούν στένωση στο στόμιο της βαλβίδας. Αυτό οδηγεί σε διάταση του δεξιού κόλπου και μειωμένη ροή προς την δεξιά κοιλία. Η ροή του αίματος στην πνευμονική κυκλοφορία είναι μειωμένη, και συνοδεύεται από περιφερικό οίδημα και ηπατομεγαλία. Άλλες αιτίες στένωσης τριγλώχινας αποτελούν: το καρκινοειδές σύνδρομο, ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, το μύξωμα του δεξιού κόλπου (καλοήθης όγκος), η συγγενής ατρησία, κακοήθεις διηθητικοί όγκοι. Η στένωση της τριγλώχινας βαλβίδας οδηγεί εντέλει σε καρδιακή ανεπάρκεια και συσσώρευση υγρών στο σώμα. Καθώς το αίμα που κυκλοφορεί στο σώμα σας περιορίζεται από τη βαλβίδα, μειώνεται η καρδιακή απόδοση και η κόπωση αποτελεί όλο και μεγαλύτερο πρόβλημα. Η θεραπεία περιλαμβάνει χειρουργική επέμβαση για αντικατάσταση της τριγλώχινας βαλβίδας[13]. 26

27 27

28 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 ΣΤΕΝΩΣΗ ΑΟΡΤΗΣ 4.1 ΟΡΙΣΜΟΣ ΣΟΒΑΡΗΣ ΣΤΕΝΩΣΗΣ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ Η σοβαρού βαθμού στένωση αορτικής βαλβίδας ορίζεται με βάση της κατευθυντήριες οδηγίες της Ευρωπαϊκής και Αμερικάνικης Υπερηχοκαρδιογραφικής Εταιρείας με τη χρήση Doppler υπερηχογραφίας. Λειτουργικό Στόμιο αορτικής βαλβίδας μικρότερο του 1cm2 ή < 0.6 cm2 /m2 επιφανείας σώματος, μέση διαβαλβιδική κλήση πίεσης πάνω από 40mmHg και μέγιστη διαβαλβιδική ταχύτητα 4 m/sec αποτελούν τον κλασσικό ορισμό της αορτικής στένωσης. Οι μετρήσεις αυτές λοιπόν πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ακριβείς. Η ανίχνευση της μέγιστης ταχύτητας, από την οποία εξαρτάται και η μέση κλίση πίεσης, βασίζεται στην ευθυγράμμιση του υπερήχου με την ροή αίματος δια της βαλβίδας, γιατί υπολογίζεται με βάση την εξίσωση του φαινομένου Doppler. Το στόμιο της αορτικής βαλβίδας υπολογίζεται με την εξίσωση συνεχείας και περιλαμβάνει τη διάμετρο του χώρου εξώθησης της αριστερής κοιλίας εις το τετράγωνο. Επομένως μια λάθος μέτρηση της διαμέτρου, που πρέπει να γίνεται στο μέσον της συστολής με τις γλωχίνες ανοιχτές, επιφέρει σημαντική αλλαγή στην εκτίμηση του στομίου. Η πολυτομογραφική αξονική απεικόνιση του χώρου εξώθησης έχει δείξει ότι ο χώρος έχει σχήμα ελειψωειδές και όχι κυκλικό. Επομένως για μεγαλύτερη ακρίβεια μπορούμε να μετράμε την επιφάνεια του χώρου εξώθησης στην αξονική τομογραφία με πλανιμέτρηση[10]. 4.2 ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΟΓΙΑ Επιδημιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι η συχνότητα της αορτικής στένωσης αυξάνει με την ηλικία. Σε ηλικία μεγαλύτερη των 75 ετών, ένας στους οχτώ έχει ενδιάμεσου βαθμού ή σοβαρή αορτική στένωση, ενώ το 4% του πληθυσμού υποφέρει από συμπτώματα λόγω της σοβαρής αορτικής στένωσης (Εικόνα 3). Καθώς μάλιστα το προσδόκιμο επιβίωσης αυξάνει, μεγαλώνει και η συχνότητα της νόσου. Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό και διογκούμενο πρόβλημα δημόσιας υγείας[9]. 28

29 4.3 ΑΙΤΙΑ Τα αίτια της αορτικής στένωσης είναι: 1. Εκφυλιστική βλάβη. Επασβέστωση αορτικής βαλβίδας με εναπόθεση ασβεστίου στις γλωχίνες της βαλβίδας. Η εκφύλιση παρουσιάζεται χρονολογικά πρωιμότερα όταν η βαλβίδα είναι διγλώχινα, ώστε το μεγαλύτερο ποσοστό των αορτικών στενώσεων σε ηλικίες μικρότερες των 60 ετών να οφείλεται σε συγγενή διγλώχινα, αρχικά μη στενωτική αορτική βαλβίδα. 2. Συγγενής στένωση. Συνήθως είναι βαλβίδα με μία μόνο γλωχίνα ή με δύο (δίπτυχη) και είναι στενωτική λόγω της μορφολογίας της και ανιχνεύεται σε παιδική ηλικία ή και σε εφηβική ηλικία. 3. Ρευματική στένωση. Στις αναπτυγμένες χώρες είναι πλέον πολύ σπάνια. Συνυπάρχει πάντα με στένωση μιτροειδούς βαλβίδας ίδιας αιτιολογίας. Το χαρακτηριστικό είναι η συνένωση των γλωχίνων. Άλλα σπάνια αίτια είναι η υπερουριχαιμία, η οικογενής υπερχοληστεριναιμία, υπερπαραθυρεοειδισμός, συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, Nόσος Paget και Nόσος Fabry. Στους ασθενείς άνω των 50 ετών η συχνότερη αιτία είναι η εκφύλιση της αορτικής βαλβίδας λόγω επασβέστωσης. Σήμερα με την αύξηση του μέσου όρου ηλικίας, αυτή αποτελεί και τη συνηθέστερη αιτία στένωσης αορτικής βαλβίδας. Στους άνω των 70, η συγκεκριμένη αιτία είναι περίπου το 95% όλων των περιπτώσεων. 4. Γενετικοί παράγοντες: Οι γενετικοί παράγοντες μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο στην εξέλιξη της αορτικής στένωσης. Ο πολυμορφισμός στη θέση της λιποπρωτεϊνης 29

30 a( Lpa) σε ένα και μόνο νουκλεόδιο σχετίζεται με επασβέστωση της αορτικής βαλβίδας και αορτική στένωση. Η αυξημένη λιποπρωτεϊνη (α) είναι παράγοντας κινδύνου για αθηροσκλήρωση, συμπεριλαμβανομένης ισχαιμικής καρδιακής νόσου, που είναι γνωστό ότι παρατηρείται αυξημένα σε οικογένειες[3]. 4.4 ΠΑΘΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΑ Η παθοφυσιολογία της επίκτητης στένωσης από επασβέστωση δεν οφείλεται σε στατική εναπόθεση ασβεστίου αλλά είναι μια δυναμική εξεργασία όμοια με αυτή της αθηρωμάτωσης. Βρέθηκε ότι οι δύο διεργασίες έχουν κοινούς προδιαθεσικούς παράγοντες, οι οποίοι είναι: σακχαρώδης διαβήτης, αρτηριακή υπέρταση, δυσλιπιδαιμία (υψηλή LDL), κάπνισμα και άρρεν φύλλο. Μελέτες σε ζώα έδειξαν ότι η υπερχοληστεριναιμία ευθύνεται για δυσλειτουργία του ενδοθηλίου της βαλβίδας καθώς ξεκινάει μια φλεγμονώδης διεργασία που οδηγεί στη δημιουργία στροβιλώδους ροής αίματος, στην εναπόθεση λιπιδίων LDL, στη διήθηση της περιοχής από μακροφάγα, στη συρροή εξωκυττάριων ινοβλαστών, στη σύνθεση της επασβεστωμένης πλάκας και τελικά στην οστεογενετική εξεργασία των γλωχίνων[8] 4.5 ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ Η στένωση αορτής εμφανίζεται με την χαρακτηριστική τριάδα συμπτωμάτων: Δύσπνοια και εύκολη κόπωση Στηθάγχη Συγκοπτικά επεισόδια. Δύσπνοια: Οφείλεται σε αριστερή καρδιακή ανεπάρκεια. Στην αρχή παρουσιάζεται στην κόπωση, και μετά στην ηρεμία. Όταν είναι σοβαρή η δύσπνοια μπορεί να εκδηλωθεί σαν οξύ πνευμονικό οίδημα. Η εμφάνιση της μειώνει το προσδόκιμο επιβίωσης στα 2 έτη. Στηθάγχη: Η στηθάγχη είναι το συχνότερο σύμπτωμα και η εμφάνιση της μειώνει την επιβίωση στα 5 έτη. Οφείλεται σε: Μείωση της διαστολικής περιόδου λόγω αύξησης της περιόδου εξώθησης 30

31 Σημαντική αύξηση της ενδομυοκαρδιακής πίεσης, που μειώνει την στεφανιαία ροή Υπερτροφία της αριστερής κοιλίας Συνυπάρχουσα στεφανιαία νόσος Συγκοπτικά επεισόδια ή ζάλη στην προσπάθεια: Οι συγκοπτικές κρίσεις εμφανίζονται κατά ή μετά την προσπάθεια και οφείλονται σε πτώση της καρδιακής παροχής ή διαταραχές του καρδιακού ρυθμού. Η εμφάνιση της μειώνει την επιβίωση σε 3-4 έτη. Μπορεί επίσης να εμφανισθεί εύκολη κόπωση. Στένωσης αορτής μπορεί να μην παράγει τα προειδοποιητικά σημάδια αμέσως, γεγονός που καθιστά δύσκολο να ανιχνευθεί από την πρώτη. Η κατάσταση είναι συχνά ανακαλύπτονται κατά τη διάρκεια μιας φυσικής ρουτίνας όταν ένας γιατρός ακούει ασυνήθιστους ήχους της καρδιάς (καρδιακό φύσημα). Αυτό το φύσημα μπορεί να συμβεί πολύ πριν αναπτυχθούν άλλα σημεία και συμπτώματα. Ανάλογα με το ύψος της στένωσης, ένα βρέφος ή παιδί με αορτική στένωση βαλβίδας μπορεί να μην έχει συμπτώματα, μπορεί να κουράζονται εύκολα ή μπορεί να έχουν πόνο στο στήθος με έντονη σωματική δραστηριότητα[8]. 4.6 ΔΙΑΓΝΩΣΗ 1. Από το ιστορικό και τα συμπτώματα του ασθενούς. 2. ψηλάφηση Κατά την ψηλάφηση παρατηρούνται: Μικρός σφυγμός με βραδεία άνοδο και κάθοδο Συστολικός ροίζος στην εστία ακρόασης της αορτής και στον τράχηλο Παρατεταμένη ώση της υπερτροφικής αριστερής κοιλίας 3. ακρόαση Κατά την ακρόαση διαπιστώνονται τα εξής: Ακούγεται ένα ειδικό φύσημα στην διάρκεια της συστολής, και οφείλεται στο θόρυβο που παράγει το αίμα καθώς περνά από τη στενωμένη αορτική βαλβίδα. Τα χαρακτηριστικά του είναι Ακούγεται καλύτερα στην εστία ακρόασης της αορτής με επέκταση στα αγγεία του τραχήλου, αρχίζει μετά τον 1ο τόνο και τελειώνει πριν τον 2ο και έχει σχήμα ρομβοειδές 31

32 Συστολικός ήχος εξώθησης(παιδική ηλικία) Ακούγεται 40-80msec μετά τον 1ο τόνο, εντονότερα στην κορυφή και προϋποθέτει όχι ασβεστωμένη αλλά ευκίνητη βαλβίδα. Ακούγεται μόνο σε βαλβιδική εντόπιση της στένωσης Μείωση της έντασης του αορτικού στοιχείου του 2ου τόνου σε σοβαρή στένωση, λόγω μειωμένης κινητικότητας της βαλβίδας. Ανάστροφος διχασμός 2ου τόνου, λόγω καθυστερημένης σύγκλεισης της αορτικής βαλβίδας. 3ος τόνος επί καρδιακής ανεπαρκείας (ενήλικες) 4ος καρδιακός τόνος σε σοβαρή στένωση λόγω ισχυρής κολπικής συστολής 4. ηλεκτροκαρδιογράφημα Στο ηλεκτροκαρδιογράφημα μπορούν να παρατηρηθούν: Σε ήπια αορτική στένωση είναι συνήθως φυσιολογικό. Σε σοβαρή στένωση παρατηρούνται: Βαθιά S στις δεξιές προκάρδιες και ψηλά R στις αριστερές προκάρδιες λόγω υπερτροφίας της αριστερής κοιλίας Πτώση του ST και αναστροφή του T 5. ακτινογραφία θώρακα Στην ακτινογραφία θώρακα μπορούν να παρατηρηθούν: Αποστρογγύλωση του κάτω αριστερού καρδιακού τόξου, μεταστενωτική διάταση ανιούσης αορτής, ασβέστωση αορτικής βαλβίδας, διάταση αριστερού κόλπου. 6. υπερηχοκαρδιογράφημα Στο υπερηχοκαρδιογράφημα μπορούν να παρατηρηθούν: Πάχυνση-ασβέστωση αορτικών πτυχών, περιορισμός και θολωτή διάνοιξης της αορτικής βαλβίδας, συγκεντρική υπερτροφία αριστερής κοιλίας Με τη Doppler εξέταση μπορεί να μετρηθεί η συστολική κλίση πίεσης εκατέρωθεν της αορτικής βαλβίδας και να γίνει η ακριβής εκτίμηση της σοβαρότητας αυτής[12] 4.7 ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΣΤΕΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΑΟΡΤΙΚΗΣ ΒΑΛΒΙΔΑΣ Φαρμακευτική θεραπεία: Σε όλες τις περιπτώσεις προληπτική προφύλαξη για ενδοκαρδίτιδα με την χορήγηση αντιβιοτικών, όταν υπάρχει τραυματισμός, οδοντιατρική ή χειρουργική επέμβαση. Σε δύσπνοια χορηγούνται διουρητικά. 32

33 Χειρουργική θεραπεία: Όταν η στένωση της αορτικής βαλβίδας είναι σοβαρή γίνεται αντικατάσταση της βαλβίδας με βιολογική ή μεταλλική βαλβίδα. Σε ειδικές περιπτώσεις που η χειρουργική θεραπεία αντενδείκνυται μπορεί να γίνει διάνοιξη της βαλβίδας με μπαλόνι, χωρίς ικανοποιητικά αποτελέσματα. Τα κριτήρια για αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας καταγράφονται πιο κάτω στο πίνακα. Το 1/3 των ασθενών που πάσχουν από στένωση της αορτικής βαλβίδας δεν μπορούν να υποβληθούν σε καρδιοχειρουργική επέμβαση. Οι παράγοντες που κάνουν σχεδόν αδύνατη τη χειρουργική επέμβαση για την αντικατάσταση της στενωμένης βαλβίδας είναι η μεγάλη ηλικία (άνω των 75 ετών), η συνύπαρξη χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας, το βαρύ βρογχικό άσθμα και ο καρκίνος. Μία νέα μέθοδος αντικατάστασης της αορτικής βαλβίδας με καθετήρα, χωρίς εγχείρηση έχει αναπτυχθεί κυρίως από Ολλανδούς ερευνητές. Η τοποθέτηση του καθετήρα γίνεται με τοπική αναισθησία, αναίμακτα με μια επέμβαση που μοιάζει με αυτή της στεφανιογραφίας ή της αγγειοπλαστικής και διαρκεί μόνο μισή ώρα. Μάλιστα η μέθοδος αυτή, που σήμερα εφαρμόζεται μόνο σε ασθενείς υψηλού κινδύνου, αναμένεται να γίνει μελλοντικά επέμβαση ρουτίνας και να αντικαταστήσει τις πολύωρες χειρουργικές επεμβάσεις. Ο κίνδυνος θανάτου του ασθενούς με τη μέθοδο αυτή μειώνεται στο 7%, ενώ στις χειρουργικές επεμβάσεις το ενδεχόμενο θανάτου φτάνει το 30%. Σήμερα, σε ασθενείς που ανήκουν στις κατηγορίες αυτές, μπορεί να αντικατασταθεί η βαλβίδα με προώθηση της τεχνητής βαλβίδας με καθετήρα από τη μηριαία αρτηρία. Η βελτίωση της ποιότητας των υλικών που χρησιμοποιούνται αλλά και η εμπειρία της παρεμβατικής καρδιολογίας θα εδραιώσουν τη μέθοδο και ενδεχόμενα στο μέλλον η αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας με καθετήρα να αποτελέσει μέθοδο ρουτίνας και η εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς να είναι απαραίτητη σε περιορισμένο αριθμό ασθενών. Διαδερμική τοποθέτηση (αντικατάσταση) της αορτικής βαλβίδας (TAVI ή TAVR): Είναι η επέμβαση με την οποία η νέα βιολογική βαλβίδα τοποθετείται στη θέση της παλιάς μέσα από ένα καθετήρα (σωληνάκι) είτε από τη μηριαία αρτηρία είτε από την υποκλείδιο αρτηρία. Η βαλβίδα αποτελείται από βιολογικό υλικό (συνήθως από περικάρδιο αγελάδας), στερεωμένη σε ένα στέντ από ατσάλι. Κατά τη διάρκεια της εμφύτευσης της βαλβίδας το στέντ εκπτύσσεται στο τοίχωμα μεταξύ της καρδιάς και της αορτής. Η νέα βαλβίδα, στερεωμένη πάνω στο στέντ, τοποθετείται πάνω από την 33

34 παλιά η οποία και συμπιέζεται, επιτρέποντας την φυσιολογική δίοδο του αίματος από την καρδιά στην υπόλοιπη κυκλοφορία[13]. 34

35 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΤΕΝΩΣΗΣ 5.1 ΒΑΛΒΙΔΟΠΑΘΕΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΔΡΑΜΕΙ ΑΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΑ Πρόκειται για τη συχνότερη νόσο των καρδιακών βαλβίδων στον δυτικό κόσμο. Κύρια αιτία είναι η προοδευτική ασβέστωση της βαλβίδας με την πάροδο των ετών. Η γήρανση του πληθυσμού που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια συμβάλλει ώστε η βαλβιδοπάθεια αυτή να απασχολεί ασθενείς, καρδιολόγους και καρδιοχειρουργούς όλο και περισσότερο. Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις, περίπου 4,6% των ενηλίκων μεγαλύτερων των 75 ετών πάσχει από στένωση αορτικής βαλβίδας[14]. Η μακροχρόνια φυσική ιστορία της νόσου έχει ορόσημο την εμφάνιση συμπτωμάτων, όπως δύσπνοια, στηθάγχη, συγκοπτικά επεισόδια - ενώ έχει συσχετιστεί και με ημικρανίες. Για να εμφανιστούν συμπτώματα πρέπει, κατά κανόνα, το εμβαδό του στομίου της αορτικής βαλβίδας να περιοριστεί στο 1/4 του φυσιολογικού. Μέχρι εκείνο το σημείο η θνητότητα των ασθενών παραμένει χαμηλή. Από τη στιγμή που θα εμφανιστούν όμως τα συμπτώματα, ο κίνδυνος αυξάνει σημαντικά και η ανάγκη θεραπευτικής παρέμβασης γίνεται επιτακτική. Θεραπεία εκλογής για τη σοβαρή συμπτωματική στένωση αορτής είναι η αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας με μεταλλικό ή βιοπροσθετικό μόσχευμα σε ανοικτή χειρουργική επέμβαση. Τα τελευταία χρόνια, σε μικρό αριθμό επιλεγμένων αιμοδυναμικών εργαστηρίων ανά τον κόσμο, πραγματοποιείται η αντικατάσταση της βαλβίδας χωρίς την ανάγκη ανοικτού χειρουργείου. Εξειδικευμένοι επεμβατικοί καρδιολόγοι προωθούν μέσω της μηριαίας (ή της υποκλείδιας) αρτηρίας, με τη χρήση καθετήρων, μία βιοπροσθετική βαλβίδα την οποία και τοποθετούν στη θέση της φυσικής στενωμένης αορτικής βαλβίδας. Η Α' Καρδιολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, εφαρμόζει με ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία τη μέθοδο αυτή εδώ και περίπου 1,5 χρόνο. Σε 22 ασθενείς έχει τοποθετηθεί βιοπροσθετική αορτική βαλβίδα μέσω της μεθόδου της διαδερμικής αντικατάστασης (Percutaneous Aortic Valve Replacement - PAVR). Τα αποτελέσματα του κέντρου μας το καθιστούν πρώτο σε αριθμό επιτυχών επεμβάσεων στον ελληνικό χώρο. Ωστόσο, σημαντικότερη επιτυχία είναι η ανάδειξη της Α' Καρδιολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών ως η κλινική με το 35

36 απόλυτο ποσοστό επιτυχών εμφυτεύσεων (100%) και το μικρότερο ποσοστό θνητότητας κατά την επέμβαση (0% θνητότητα κατά τη διάρκεια της επέμβασης) σε ολόκληρη την Ευρώπη. Σήμερα, μάλιστα, στην Α' Καρδιολογική Κλινική, χρησιμοποιώντας την 3η γενιά βιοπροσθετικών βαλβίδων (με χρήση θηκαριού μέγιστης διαμέτρου 18F) οι επεμβάσεις πραγματοποιούνται πλήρως διαδερμικά και με τοπική μόνον αναισθησία (όσον αφορά την τοποθέτηση μέσω μηριαίας αρτηρίας). Οφείλουμε να σημειώσουμε, βέβαια, ότι η μέθοδος διαδερμικής αντικατάστασης της βαλβίδας έχει, προς το παρόν, ένδειξη μόνο σε ασθενείς οι οποίοι είναι ανεγχείρητοι ή ο εγχειρητικός κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν ακόμα στοιχεία για τη συμπεριφορά των συγκεκριμένων βιοπροσθετικών βαλβίδων σε βάθος χρόνου. Η διεθνής τάση, όμως, είναι η αύξηση του φάσματος των ασθενών στους οποίους απευθύνεται, κάτι που επιτείνεται και από τη συνεχή τεχνολογική εξέλιξη των βιοπροσθέσεων[12]. 5.2 ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Όταν απαιτείται χειρουργική αντιμετώπιση της στένωσης της αορτικής βαλβίδας, πρώτη επιλογή για πολλά χρόνια αποτελούσε (και αποτελεί) η χειρουργική αντικατάστασή της με προσθετική βαλβίδα. Αυτή μπορεί να είναι μεταλλική (απαιτεί χρόνια λήψη αντιπηκτικών, αλλά έχει μεγάλη αντοχή στο χρόνο) ή βιολογική (μοιάζει περισσότερο στη γηγενή βαλβίδα και δεν απαιτεί αντιπηκτική αγωγή, αλλά εκφυλίζεται μετά μία δεκαετία περίπου και απαιτείται νέο χειρουργείο για αντικατάστασή της, γι αυτό και σπάνια εμφυτεύεται σε ασθενείς ηλικίας μικρότερης των 60-65) [11]. Προ του χειρουργείου, ο ασθενής πρέπει να υποβληθεί σε στεφανιογραφία, ώστε αν υπάρχει σημαντική στένωση στα στεφανιαία αγγεία, να πραγματοποιηθεί και bypass μαζί με την αντικατάσταση της βαλβίδας. Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί ορισμένες μέθοδοι παρέμβασης στη στενωμένη αορτική βαλβίδα που δεν απαιτούν ανοιχτό χειρουργείο. Πρόκειται για τη διαδερμική αντικατάσταση της βαλβίδας με τη βοήθεια καθετήρα, πάνω στον οποίο είναι τοποθετημένη (σε σύμπτυξη, διπλωμένη) η 36

37 προσθετική βαλβίδα. Ο καθετήρας αυτός προωθείται έως την καρδιά μέσω της μηριαίας αρτηρίας (στο όριο κορμού και κάτω άκρου, όπως γίνεται στη στεφανιογραφία) και η βαλβίδα αφήνεται να εκπτυχθεί (να ξεδιπλωθεί) με τρόπο που να παραμερίσει τη στενωμένη βαλβίδα και να λάβει τη θέση της. Εναλλακτικά, ο καθετήρας με την προσθετική βαλβίδα μπορεί, μέσω μίας μικρής τομής στο θώρακα, να οδηγηθεί έως την κορυφή της καρδιάς (περίπου κάτω από τη θηλή του αριστερού μαστού), την οποία και διαπερνά, εισέρχεται στην αριστερή κοιλία και προωθείται μέχρι εντός της γηγενούς βαλβίδας, την οποία και θα αντικαταστήσει. Θεραπεία εκλογής είναι η αντικατάσταση της βαλβίδας με τεχνητή (προσθετική) βαλβίδα, μηχανική ή βιολογική. Η εγχείρηση γίνεται συνήθως με μέση στερνοτομή (ολική ή μερική) και εξωσωματική κυκλοφορία. Οι σύγχρονες μηχανικές βαλβίδες κατασκευάζονται από πυρολυτικό άνθρακα, είναι ανθεκτικές στο χρόνο, αλλά απαιτούν διά βίου αντιπηκτική αγωγή, για αποφυγή θρόμβωσης και εμβολικών φαινομένων. Οι βιολογικές βαλβίδες (χοίρειες ή βόειες) έχουν περιορισμένη διάρκεια. Εκφυλίζονται μετά από περίπου 7-12 χρόνια, οπότε χρειάζεται νέα εγχείρηση για την αντικατάστασή τους. Γι αυτό χρησιμοποιούνται κυρίως σε ηλικιωμένους και σε ασθενείς στους οποίους αντενδείκνυται η αντιπηκτική αγωγή. Ασθενείς με σοβαρού βαθμού αορτική στένωση πρέπει να χειρουργούνται το ταχύτερο δυνατόν. Η παρατεταμένη καθυστέρηση της θεραπευτικής επέμβασης επιβαρύνει την κατάσταση του ασθενούς και αυξάνει το χειρουργικό κίνδυνο. Μετά την εγχείρηση συνιστώνται η προσεκτική αντιπηκτική αγωγή και η αποφυγή εισόδου μικροβίων στο αίμα (μικροβιαιμία) κυρίως με διατήρηση της στοματικής υγιεινής. Τα αποτελέσματα της χειρουργικής θεραπείας είναι πολύ ικανοποιητικά, με χαμηλά ποσοστά θνησιμότητας και νοσηρότητας, ιδίως αν οι ασθενείς χειρουργούνται πριν από την έναρξη καρδιακής κάμψης. Γι αυτό συνιστάται η αποφυγή καθυστέρησης της χειρουργικής αντιμετώπισης. Νεότερη εξέλιξη στην αντικατάσταση της αορτικής βαλβίδας είναι νέου τύπου βιολογικές βαλβίδες, που τοποθετούνται με χρήση καθετήρα, ο οποίος εισάγεται από την αρτηρία στο άνω μέρος του μηρού ή από την κορυφή της καρδιάς μέσω μικρής τομής στο θώρακα. Ο καθετήρας με τη βαλβίδα προωθείται στην αορτική θέση, όπου γίνεται η τοποθέτηση της βαλβίδας, κάτω από ακτινοσκοπικό έλεγχο, χωρίς στερνοτομή και εξωσωματική κυκλοφορία. Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα είναι αποδεκτά για ασθενείς υψηλού χειρουργικού κινδύνου. Αναμένεται όμως η αξιολόγηση των μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων[8]. 37