ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ ΕΜΠΑΙΓΜΟ Υπό Αρχιεπίσκοπου Αυστραλίας Στυλιανού

Transcript

1 ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΤΟΝ ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΟ ΕΜΠΑΙΓΜΟ Υπό Αρχιεπίσκοπου Αυστραλίας Στυλιανού Όσοι έτυχε να έχουν παρακολουθήσει απ αρχής την πλήρως τεκμηριωμένη κριτική, καθώς και την απολύτως συνεπή στάση και συμπεριφορά που η Ι. Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας κράτησε μέχρι σήμερα απέναντι στο εξ Αθηνών Κυβερνητικό κατασκεύασμα (καθαρώς ΠΑΣΟΚικής εμπνεύσεως, δομής και νοοτροπίας) που μέχρι προ ημερών ονομαζόταν Συμβούλιο Απόδήμου Ελληνισμού (Σ.Α.Ε.) και τώρα -για δήθεν πληρέστερη έκφραση του περιεχομένου και των σκοπών του μετονομάζεται σε Συμβούλιο Ομογενειακού Ελληνισμού - δεν θα εκπλαγούν ασφαλώς από την τίμια κριτική που θα ασκήσουμε και σήμερα στα νεώτερα συγκλονιστικά στοιχεία που έχουν προκύψει τελευταίως. Απλώς, θα είναι υποχρεωμένοι να ομολογήσουν -όσοι τουλάχιστον είναι έντιμοι, έστω και μόνο με τον εαυτό τους- ότι όλες οι μέχρι σήμερα διατυπωθείσες επίσημα αντιρρήσεις μας ήταν απολύτως δικαιολογημένες, εφ όσον όλοι οι φόβοι και οι επιφυλάξεις μας επαληθεύθηκαν έτσι, ώστε να ξεπερνούν κάθε απαισιόδοξη πρόβλεψή μας. Δικαιωθήκαμε δηλαδή -ατυχώς εις το ακέραιο- απ αυτά τα ίδια τα πράγματα και τα γεγονότα. Πόσο θα το ευχόμασταν να είχαμε διαψευσθεί, επ αγαθώ όλων! Θα θυμούνται ασφαλώς όσοι έκαμαν τον κόπο να ασχοληθούν με τον εν προκειμένω ιερό αγώνα μας, ότι ποτέ η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας (εν τω συνόλω των συντεταγμένων σε Ενορίες/Κοινότητες πιστών της), μήτε προσωπικώς ο γράφων, ως ο υπεύθυνος Ποιμενάρχης της περιοχής, έχουν αρνηθεί κατ αρχήν και αξιωματικώς οποιαδήποτε έντιμη, δημοκρατική και επωφελή, και για τις δυο πλευρές, συνεργασία με την Γενέτειρα, ασχέτως του ποιό πολιτικό Κόμμα θα ήταν στην εξουσία. Εκείνο στο οποίο δικαίως επιμείναμε εξ αρχής ήταν οι όροι και οι προϋποθέσεις. Μετά τις τελευταίες απίστευτες εξελίξεις, σκόπιμο είναι να υπενθυμίσουμε πάλι τα τρια βασικά σημεία στα οποία ριζικά διαφωνήσαμε και διαφωνούμε, μη ανεχόμενοι να μας παρασύρουν -όπως όλους τους άλλους- οι κίβδηλες κατά καιρούς υποσχέσεις για δήθεν σταδιακή βελτίωση των κανονιστικών προϋποθέσεων και της νοοτροπίας στην εν προκειμένω συνεργασία (νομοθεσία εξ Αθηνών, και ανάλογη εν συνεχεία τακτική του ρηθέντος Οργάνου). Τα επίμαχα τρία βασικά σημεία της διαφωνίας μας ήταν μέχρι προσφάτως τα ακόλουθα: α) Η Αντιπροσωπευτικότητα των καλουμένων από την εδώ Ομογένεια, ώστε να μη φυτεύωνται εξ Αθηνών, ως Εκπρόσωποί μας πρόσωπα που δεν έχουν καμμιά σχέση με τους πραγματικούς Φορείς ευθύνης του εν Αυστραλία Ελληνισμού. Η δε συμμετοχή, να είναι ανάλογη της αριθμητικής δυνάμεως των καλουμένων Οργανισμών, Σωματείων ή Αδελφοτήτων, εις τους οποίους όμως είναι απαράδεκτον να κατατάσσεται και η όλη Εκκλησία, η οποία ως γνωστόν αποτελεί την ραχοκοκκαλιιά όλων και εις όλα, ιδιαίτερα προκειμένου περί των Αποδήμων.

2 2 β) Να μη συμπεριλαμβάνωνται Σχισματικές Ομάδες ή Κοινότητες, που επισήμως η Εκκλησία έχει εν Συνόδω ελέγξει και καταδικάσει ως Σχίσμα, ώστε να μη βρεθούμε ένοχοι κατά την θεμελιώδη αξίωση των Ι. Κανόνων που ρητώς υπαγορεύουν εις όλους τους αιώνας, μέχρι και του παρόντος ότι ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος! Αντιθέτως όμως, ουδεμία θα υπήρχε από μέρους μας αντίρρηση να μετέχουν εις το Σ.Α.Ε. Έλληνες Ρωμαιοκαθολικοί, Ευαγγελικοί, Μουσουλμάνοι, ή ακόμη και άθεοι, εφ όσον κανείς από αυτούς δεν αντιποιείται την Ορθόδοξη ταυτότητα! γ) Είναι αδιανόητο και τραγελφαφικό μαζί το να ψηφίζει Νόμους για τα καθ ημάς το Ελληνικό Κοινοβούλιο, από τόσες χιλιάδες μίλια μακριά και χωρίς να έχει την παραμικρή γνώση των καθ ημάς πραγμάτων (τουλάχιστον ως προς τις δομές, τις συνθήκες, τις ανάγκες και τις δυνατότητες, που βεβαίως δεν είναι οι ίδιες σ όλα τα σημεία της γης, για να μας βάζουν όλους στο ίδιο σακκί!). Και το ακόμη πιο εξοργιστικό, το να πιστεύουν οι εν λόγω Εθνοπατέρες ότι αυτοσχεδιάζοντας κατά τέτοιο ανεύθυνο τρόπο, μάς ευεργετούν και μάλιστα μάς εκπολιτίζουν! Και στα τρια αυτά ουσιαστικώτατα σημεία της διαφωνίας μας εδίδοντο επί χρόνια -επί Υφυπουργού Γρ. Νιώτη κυρίως, αλλά και επί του σημερινού διαδόχου του Ιω. Μαγκριώτη- επίσημες υποσχέσεις ότι θα εξομαλύνωντο το ταχύτερον τα αρχικά σφάλματα του ιδρυτικού Προεδρικού Διατάγματος, με αυστηρό πάντως αποκλεισμό, εξ αρχής και δια παντός, των Σχισματικών Αποδήμων, για να γίνει σεβαστό τουλάχιστον το copyright (!) της Κανονικής Εκκλησίας. Εν τούτοις, και μόνο από τις Επιστολές που εδημοσιοποιήσαμε εν φωτοτυπία στην προηγούμενη έκδοσή μας, μπορούν άνετα να αντιληφθούν, ακόμη και οι πιο ανυποψίαστοι αλλά νοήμονες, ότι όλα ήσαν ασύστολες υποκρισίες και υστερόβουλη εξαγορά καιρού μέχρι να αισθανθούν αρκετά κατεστημένοι και ισχυροί, οι κύριοι του Σ.Α.Ε., ώστε στην συνέχεια να μπορούν να μας δείξουν τα πραγματικά τους χρώματα! Αυτή βέβαια η Οβιδιακή μεταμόρφωση, δηλ. το ξεσκέπασμά τους, πρέπει να ομολογήσουμε ότι για μας τουλάχιστον εδώ στην Αυστραλία, είχε αρχίσει ήδη από πολύ καιρό. Γιατί ποτέ δεν έλειψε μια άτυπη μεν, όμως συνεχής και ουσιαστική συνεργασία εφ όλης της ύλης, με Σχισματικούς (Οργανισμούς ή πρόσωπα) από το Σύδνεϋ και την Αδελαΐδα και από άλλες, ακόμη μικρότερες περιοχές, στην αρχή μεν κρυφά και με επιφυλάξεις, αργότερα δε πανηγυρικά, με τα γνωστά δήθεν πολιτιστικά Σχήματα Glendi, Festival και άλλους φολκλορικούς αχταρμάδες. Καί δέν τα αγνοεί βέβαια αυτά ο κόσμος, γιατί ποτέ δεν επάψαμε να τα καυτηριάζουμε, τουλάχιστον όταν διαπιστώσαμε ότι προγραμματιζόταν και διεξαγόταν συστηματικά καί σκόπιμα κάθε χρόνο, παραμονές της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος (!), που οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι ετοιμάζονται παντοιοτρόπως να εορτάσουν τα Πάθη και την Ανάσταση του Χριστού. Μετά το πρωτοφανές εκείνο φιάσκο με το δήθεν προσκύνημα εις Φανάριον επ ευκαιρία των περυσινών Θεοφανείων, για το οποίο αρκετά εγράφησαν,

3 3 παρά τις επακολουθήσασες αλληλοαναιρέσεις, έπεσε επί τέλους προ ημερών ολοκληρωτικά η επαίσχυντη μάσκα. Έτσι, είδαμε την μέχρι πρό τινος γλοιώδη υποκρισία, με την οποία κατώρθωσαν να εξαπατήσουν και τον Οικουμενικό Πατριάρχη ακόμη, να μεταβάλλεται αυτομάτως σε κυνικό εμπαιγμό. Και ο εμπαιγμός αυτός γίνεται όχι μόνο έναντι προσώπων και θεσμών, αλλά και έναντι ιερωτάτων διαχρονικών δεσμεύσεων από τους Ι. Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων! Ο ήδη δημοσιευθείς κατάλογος των κληθέντων επισήμως στην Ε Παγκόσμια Συνέλευση Σ.Α.Ε. (Θεσσαλ Δεκεμβρίου 2003), περιέχει τώρα, όλως αδιακρίτως, Σχισματικούς και Κανονικούς Ορθοδόξους, σαν να μην μετράει πια η Κανονική Ορθοδοξία ως το μέτρο και ο Κανόνας για τους κιβδηλοποιούς και τους αναλγήτως βεβηλούντας την αμώμητον πίστιν των Ορθοδόξων. Ο κ. Μαγκριώτης μάλιστα, είχε το θράσος να κάμει και σχετικές δηλώσεις, ισχυριζόμενος ότι αυτή η αχαρακτήριστη έναντι της επισήμου Εκκλησίας υπαναχώρηση και αδίσταχτη προσβολή σημαίνει ανανέωση του Σ.Α.Ε., μεγαλύτερη αντιπροσώπευση, και δημοκρατικώτερη λειτουργία του. Συνεπλήρωσε δε ότι εις το εξής δεν θα υπάρχει κανένας αποκλεισμός για καμμιά σκοπιμότητα. Καί όλα αυτά, λέει, για να γυρίσουμε σελίδα στο Σ.Α.Ε.! (βλ. Εφημ. Ν. Κόσμος Μελβούρνης, ). Βέβαια, όλη αυτή η φαρσοκωμωδία του κ. Μαγκριώτη, για μας τουλάχιστον, δεν αποτελεί έκπληξη. Απλώς μάς έφερε στην μνήμη την πρώτη συζήτηση που είχαμε στα εν Σύδνεϋ Κεντρικά Γραφεία της Ι. Αρχιεπισκοπής, όταν ως Βουλευτής τότε, ήλθε μαζί με την συνάδελφό του της Ν.Δ. κα Παρθένα Φουντουκίδου να συζητήσει μαζί μας δυνατότητες γόνιμης συνεργασίας για το καλό του Ελληνισμού. Δυστυχώς, παρά τις πληθωρικές όπως πάντα δηλώσεις του για σεβασμό και εκτίμηση στο ταπεινό πρόσωπό μας, άρχισε εξ ίσου πληθωρικά να ανευθυνολογεί, ότι δήθεν στο χέρι του Αρχιεπισκόπου ήταν να ενώσει όλους τους Ομογενείς, ως δια μαγικής ράβδου! Παρόντες ήσαν και η εν Σύδνεϋ Γενική Πρόξενος, και ο Βοηθός μας Επίσκοπος Απολλωνιάδος, όταν του είπαμε απερίφραστα ότι Η ζωή δεν είναι Μαθηματικά, μήτε Φαρμακείο. Που σημαίνει, ότι πάντα κάποιοι θα αντιτίθενται ή θα διαφωνούν, οπότε η ευθύνη του κάθε τίμιου Ηγέτη είναι, σεβόμενος θεμελιώδεις αρχές, να προσπαθεί να πείσει και να εμπνεύσει για να συγκρατήσει σε ενότητα και συνεργασία, με αμοιβαία κατανόηση για συγνωστές ανθρώπινες αδυναμίες, όχι όμως με προδοσία αρχών, και μάλιστα ι. Κανόνων που προστατεύουν την ακεραιότητα της Πίστεως. Όταν δε υπενθυμίσαμε εις τον πολύ νεαρό τότε Πολιτικό ότι είναι τρομερά υπεύθυνη και λεπτή αποστολή η Πολιτική, έσπευσε, μάλλον ευφυολογώντας παρά ταπεινολογώντας, να δηλώσει ανεπιφύλακτα: εγώ την Πολιτική Σεβασμιώτατε την κάνω από βίτσιο! Και δεν ήταν βέβαια δυνατόν να του απαντήσουμε, παρά πολύ απλά, ότι με ανθρώπους βιτσιόζους η Εκκλησία δεν μπορεί να συζητεί υπεύθυνα θέματα. Ή λοιπόν θα παύσετε, είπα, να έρχεσθε αδιάβαστοι για τα καθ ημάς, ως Εκπρόσωποι της Γενετείρας ή θα σταματήσουμε να συζητούμε σοβαρά, και θα παρακαλούμε μόνο να μας λέτε κατά τις επισκέψεις σας, κανένα νέο

4 4 ανέκδοτο από τα πρωϊνά του Κολωνακίου! Κάτι τέτοιο θα ήταν ίσως πιο ευεργετικό, αν μας έφερνε λίγο γέλιο μέσα στις καθημερινές θλίψεις και ευθύνες που αντιμετωπίζει κάθε τίμιος Ποιμενάρχης σήμερα, ιδιαίτερα στο Εξωτερικό. Αλλά το τι πράττει και τι δηλώνει κάθε Πολιτικός σήμερα, και όχι μόνο ο κ. Μαγκριώτης, αποτελεί προσωπική του ευθύνη, και επίσης ευθύνη της Κυβερνήσεως που εκπροσωπεί. Εμείς, ως ταπεινοί Λειτουργοί και Ποιμένες, δηλαδή ως πνευματικοί Πατέρες του λαού του Θεού ( διάδοχοι μάλιστα των Αποστόλων, όπως πιστεύουμε και κηρύττουμε), δυο μονάχα ερωτήματα μπορούμε αυτή την στιγμή να διατυπώσουμε εν άκρα οδύνη: α) Μπροστά στην περιγραφείσα κατάσταση του Σ.Α.Ε., όπως έχει αυτή την στιγμή, με ποιά δικαιολογία πλέον, και με τι ψυχικό και ηθικό σθένος μπορούν να παρακάθηνται επισήμως, και να συνεργάζωνται εφ εξής στο πλαίσιο και στο κοινό τραπέζι του Σ.Α.Ε., Ορθόδοξοι Πατριάρχαι, Αρχιεπίσκοποι, Μητροπολίται, Επίσκοποι και λοιποί Κληρικοί παντός βαθμού της Κανονικής Εκκλησίας ανά τον κόσμο, μαζί με τους εκ μέρους των, εν Συνόδω μάλιστα, επισήμως καταδικασθέντας και διακηρυχθέντας Σχισματικούς; Είναι δυνατόν, έναντι οποιωνδήποτε παροχών ή άλλης φύσεως ευεργετημάτων να απεμπολείται η Ορθόδοξη Πίστη αντί πινακίου φακής ; β) Πώς και με τί σθένος, μετά από όλα τα περιγραφέντα, ετόλμησε ο ευγενής κατά τα άλλα κ. Μαγκριώτης να μας απευθύνει εκ νέου πρόσκληση, ακόμη και προσωπικώς με την Επιστολή που παραθέτουμε κατωτέρω αυτούσια εν φωτοτυπία; Εάν αγνοούσε τις μέχρι τούδε επισήμως και εν πάση ειλικρινεία κατατεθείσες απόψεις μας, για τα τόσο ιερά συμφέροντα των Αποδήμων, που διακυβεύονται με μια τόσο άφρονα νοοτροπία του ΥΠΕΞ, όπως την εκφράζει το Σ.Α.Ε., τότε θα λέγαμε ότι έγραψε για να μας δελεάσει, μήπως ενδώσουμε, όπως έκαμαν τόσοι άλλοι. Γνωρίζοντας όμως καλά τις απόψεις μας, το να επιμένει, αποτελεί όχι μόνο απροκάλυπτο εμπαιγμό, αλλά και απαράδεκτη θρασύτητα η νέα αυτή πρόσκλησή του, στην οποία βεβαίως δεν είχε κανένα νόημα πια να απαντήσουμε. Αντί απαντήσεως άλλωστε κατατοπιστικώτατο είναι το παρόν κείμενο, που ευχόμαστε να μη χρειασθεί άλλη συνέχεια. Και μια τελευταία, καθαρά γλωσσολογική, αλλά και πραγματολογική παρατήρηση ως προς την προτεινόμενη μετονομασία του Σ.Α.Ε. σε Σ.Ο.Ε. Όσο ελέγετο Συμβούλιο Αποδήμου Ελληνισμού είχε κάποιο νόημα, δηλαδή απέβλεπε στην μέριμνα της Γενετείρας για τους Αποδήμους. Το να ονομασθεί Ομογενειακού Ελληνισμού δεν λέει απολύτως τίποτε. Διότι συγχέει τελείως το αντικείμενο. Ομογενειακός Ελληνισμός είναι μια βάναυση ταυτολογία, διότι ολόκληρος ο Ελληνισμός, μέσα και έξω από την Πατρίδα, είναι το ένα και ενιαίο Γένος των Ελλήνων. Αυτό θα πει κατά κυριολεξίαν Ομογένεια. Μετά όμως από την γενικώτερη σύγχυση, δηλαδή το μπέρδεμα κριτηρίων, και αντιφατικών πράξεων και δηλώσεων, το να

5 5 ζητούμε ακρίβεια στην γλωσσική διατύπωση καταντά ίσως ανεπίκαιρη πια πολυτέλεια που έχει σημασία μόνο για Φιλολόγους! Τό παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στήν Εφημερίδα ΤO ΒΗΜΑ τής Εκκλησίας Δεκέμβριος 2003