Εκδηλώσεις σαν τη σημερινή έχουν μια ξεχωριστή σημασία γιατί αναδεικνύουν τις ηρωικές σελίδες της Ιστορίας που έχει γράψει ο λαός μας.

Transcript

1 Ομιλία για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης 9 Νοέμβρη 2014 Συντρόφισσες & σύντροφοι, Φίλες και φίλοι, Εκδηλώσεις σαν τη σημερινή έχουν μια ξεχωριστή σημασία γιατί αναδεικνύουν τις ηρωικές σελίδες της Ιστορίας που έχει γράψει ο λαός μας. Κυρίως, όμως, μπορούν όχι μόνο να διδάξουν, να εμπνεύσουν τις νεότερες γενιές, αλλά να αποδείξουν ότι όταν ένας λαός αποφασίσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, τότε μπορεί να κάνει το αδύνατο δυνατό, μπορεί να νικήσει αυτόν που στα μάτια του φαίνεται ανίκητος. Στις μέρες μας όμως τέτοιες εκδηλώσεις αποκτούν και ένα άλλο περιεχόμενο. Δε θα πω κάτι πρωτότυπο, αν αναφερθώ στην τεράστια επιχείρηση που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, με σκοπό τη διαστρέβλωση και την παραχάραξη της ιστορίας. Η προσπάθεια τους δεν έχει στόχο μόνο την ιστορική μνήμη. Κυρίως βλέπει μπροστά. Οι εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης ξέρουν τι κάνουν: Διαστρεβλώνουν το παρελθόν για να φράξουν το δρόμο προς το μέλλον. Σίγουρα η αστική ιδεολογική παρέμβαση είναι πολύπλευρα δουλεμένη και διαθέτει πολλά μέσα για τη διάδοσή της. Όμως, δεν είναι ανεξάντλητες οι δυνατότητες της. Καμιά ιστορική αποτίμηση και μεθοδολογική προσέγγιση δεν μπορεί να γίνει αταξικά, δήθεν αντικειμενικά. Η ιστορική αλήθεια είναι με το μέρος του εργατικού κινήματος, με τον αντικειμενικά προοδευτικό ρόλο της εργατικής τάξης. Και τέτοιες εκδηλώσεις, όπως η σημερινή, γίνονται ασπίδα στην προσπάθεια της αστικής τάξης να ξαναγράψει την ιστορία, κατά το πώς τη βολεύει. Το αν για πολλοστή φορά αναφερόμαστε σ αυτή την προσπάθεια της αστικής τάξης, είναι γιατί και με την ευκαιρία της απελευθέρωσης της πόλης απ τους Γερμανούς φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους, κάνουν μια τεράστια προσπάθεια να αποσιωπήσουν ή και να παραποιήσουν το ρόλο του ΕΛΑΣ στην απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης. Ισχυρίζονται μάλιστα πως οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την πόλη αμαχητί και ότι τάχα μετά την αποχώρησή τους μπήκε στην πόλη ο ΕΛΑΣ! Αποσιωπούν τις ηρωικές μάχες του ΕΛΑΣ στη Μοναστηρίου, το Ωραιόκαστρο, τη Θέρμη, όπου οι Γερμανοί και αρκετοί συνεργάτες τους αναγκάστηκαν να συμπτυχθούν. 1

2 Την αποτροπή της ανατίναξης του κεντρικού υδραγωγείου και της ηλεκτρικής εταιρίας, εξασφαλίζοντας την υδροδότηση και ηλεκτροδότηση της πόλης. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ο ηρωικός ΕΛΑΣ με την παλικαριά και τις θυσίες του, διέλυσε την αντίστασή τους, τους συνέτριψε και απελευθέρωσε την πόλη. Μερικοί, επειδή τους είναι δύσκολο να αμφισβητήσουν την πραγματικότητα, όπως οι κάθε είδους οπορτουνιστές, επιχειρούν να τη φέρουν στα μέτρα τους. Έκαναν και κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να αποσιωπήσουν το γεγονός, πως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ήταν ο οργανωτής, καθοδηγητής και αιμοδότης αυτών των αγώνων μετρώντας χιλιάδες θύματα στις τάξεις του. Είχαν το θράσος μάλιστα, τη Δευτέρα που μας πέρασε, από το βήμα του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης μας, να υποστηρίξουν πως «η Θεσσαλονίκη σώθηκε γιατί οι επικεφαλείς τους ΕΛΑΣ στην περιοχή μας, δεν συμμορφώθηκαν με τις υποδείξεις της ηγεσίας του ΚΚΕ». Οι οπορτουνιστές βέβαια, έχουν λυμένο το ποιος φταίει. Γι αυτούς φταίει ο Στάλιν, ο Ζαχαριάδης, τα λάθη της ηγεσίας του ΚΚΕ. Και όλοι μαζί προσπαθούν να κρύψουν τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού στη συντριβή του ναζισμού φασισμού. Θυμίζουμε πως από τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη του 1944 ο Κόκκινος Στρατός, αφού απελευθέρωσε τη Βουλγαρία, προέλαυνε ορμητικά προς τη Γιουγκοσλαβία, γεγονός που καθιστούσε απελπιστική την κατάσταση των γερμανικών στρατευμάτων που βρίσκονταν σε ελληνικό έδαφος. Συνεπώς, ήταν επιβεβλημένη η προετοιμασία των δυνάμεων του εχθρού για υποχώρηση. Όλοι τους με κάθε ευκαιρία θυμούνται την «εθνική Ενότητα». Όπως τότε μας λένε, οι έλληνες πολέμησαν όλοι μαζί με ομοψυχία τον κατακτητή, έτσι πρέπει και σήμερα να υπομείνουμε τις θυσίες για να βγει η χώρα απ την κρίση. Βέβαια, δε μας λένε, γιατί ένα τμήμα της αστικής τάξης συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και ένα άλλο πήγε στη Μέση Ανατολή, ενώ ένα τρίτο, π.χ. ο ΕΔΕΣ, συνεργαζόταν και με τους Βρετανούς και με τους Γερμανούς. Δε μας λένε γιατί οι Ταγματασφαλίτες της Θεσσαλονίκης και της Κεντρικής Μακεδονίας έφυγαν μαζί με τους Γερμανούς που υποχωρούσαν. Αυτοί τους ξεφορτώθηκαν στο Κιλκίς, όπου αντιμετώπισαν το οπλισμένο χέρι του λαού. Ήξεραν και ξέρουν ότι ο λαϊκός αγώνας κατά των κατακτητών είχε κατά βάθος ταξικό περιεχόμενο, ακόμα και αν υπερκαλύπτονταν πολλές φορές από το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο. 2

3 Στην διάρκεια της κατοχής την ίδια στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι πέθαιναν από την πείνα κάποιοι θησαύριζαν. Δίπλα στους Γερμανούς υπήρχε και η ντόπια αστική τάξη. Η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας που εξ αντικειμένου διαπερνούσε την ελληνική κοινωνία και τα προηγούμενα χρόνια, μετά την απελευθέρωση πρόβαλε με μεγαλύτερη οξύτητα, καθώς είχε φύγει από τη μέση ο παράγοντας της ξένης κατοχής. Αυτό που φοβόντουσαν ήταν μήπως ο λαός αποτινάξει μαζί με τους ξένους κατακτητές και τους ντόπιους δυνάστες. Για αυτό και έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να μείνει ο λαός υποταγμένος. Και τότε λοιπόν διεξαγόταν αμείλικτος ταξικός αγώνας! Αυτό θέλουν κυρίως να κρύψουν. Ότι στην Κατοχή δεν υπήρχε μία και μόνο, αδιαίρετη, ενωμένη και μεταφυσική ελληνική κοινωνία αλλά ότι διεξαγόταν μια έντονη κοινωνική σύγκρουση, ένας αμείλικτος ταξικός αγώνας. Και τότε ο καθένας διάλεγε στρατόπεδο. Με την παραχάραξη θέλουν να χτυπήσουν την ταξική πάλη, για να θωρακίσουν την αστική εξουσία. Επόμενα είναι μεγάλη η ευθύνη μας στην υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας. Μόνο όποιος διδάσκεται από την Ιστορία την τιμά πραγματικά. Κι εμείς συλλογικά ως Κόμμα, κάναμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε μια τεράστια προσπάθεια να βγάλουμε συμπεράσματα, να διδαχτούμε απ την ιστορία. Σύντροφοι και φίλοι, Αποδείχτηκε και από την ιστορική μελέτη ότι η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού έχουν αντικειμενική βάση και δεν αναστέλλονται ανάλογα με τις συγκυρίες ή ανάλογα με τη μορφή που παίρνει η αστική διακυβέρνηση, από τις κάθε φορά ενδοαστικές αντιθέσεις. Κι όμως, εδώ και πολλές δεκαετίες, άλλοτε με δική μας ευθύνη και άλλες φορές, γιατί ο αντίπαλος θέτει τα διλήμματα που τον συμφέρουν, το ζήτημα του σοσιαλισμού χαρακτηριζόταν ανεπίκαιρο, σεχταριστικό, αριστερίστικο, τροτσκιστικό. Τη δεκαετία του '40 ήταν ο φασισμός και ο πόλεμος, που δήθεν απομάκρυναν την πάλη για το σοσιαλισμό. Αργότερα, ήταν το λεγόμενο μετεμφυλιακό κράτος. Στη συνέχεια, ήταν η χούντα των συνταγματαρχών, που επέβαλλε την αντιδικτατορική ενότητα. 3

4 Μετά τη χούντα, ήταν η «επάρατος δεξιά» που έπρεπε να φύγει από την κυβέρνηση. Και αφού έφυγε, ήταν η «αλλαγή του ΠΑΣΟΚ» που έπρεπε να περιφρουρηθεί, για να μην ξανανοίξουν τα Μακρονήσια και για να έρθει η Νέα Ελλάδα!... Και στη συνέχεια, μαζί με την τελευταία βαθιά και παρατεταμένη οικονομική καπιταλιστική κρίση, ήρθαν τα μνημόνια, που με τις σειρά τους, όπως μας λένε διάφοροι, αναστέλλουν την πάλη για το σοσιαλισμό. Ταυτόχρονα, προστέθηκε η εκλογική άνοδος της Χρυσής Αυγής, οπότε τέθηκε το θέμα του αντιφασιστικού μετώπου για την αντιμετώπισή της... Και αύριο, κάποιο άλλο δίλημμα θα τεθεί, που θα... καθιστά το σοσιαλισμό ανεπίκαιρο. Η ιστορία λοιπόν μας διδάσκει πως το ζήτημα που μπαίνει ξεκάθαρα στο λαό, σε αντίθεση με την αστική τάξη, είναι πως θα ενισχύεται σήμερα η ταξική πάλη. Αποδείχτηκε και από την πείρα της δεκαετίας , αυτό που το Κόμμα μας υπογραμμίζει σήμερα: Ότι τα πραγματικά «εθνικά συμφέροντα» ταυτίζονται με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, με την επαναστατική πάλη τους για την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Φίλοι και σύντροφοι, Εκδηλώσεις όπως η σημερινή είναι και επίκαιρες γιατί, με δεδομένους τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην περιοχή μας, τις επεμβάσεις τους για την εξασφάλιση των ενεργειακών πηγών, των δρόμων διέλευσης, δεν είναι καθόλου απίθανο αυτές οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, να οδηγήσουν τις πολλές τοπικές εστίες πολέμου της περιοχή μας σε μια πιο γενικευμένη σύρραξη. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, τους οποίους ποτέ δεν προκαλούν οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, αποτελούν συνέχεια, με άλλα μέσα, με τα όπλα, της αντιλαϊκής εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής που οι κυρίαρχες αστικές τάξεις, είτε είναι αμυνόμενες, είτε είναι επιτιθέμενες, εφαρμόζουν και εφάρμοζαν και στην περίοδο της ειρήνης. Επομένως, το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα οφείλει να κάνει και στον πόλεμο (και μάλιστα πιο αποφασιστικά λόγω της κατάστασης) εκείνο που επιβάλλεται να κάνει και σε καιρό ειρήνης: Να χτυπήσει την αιτία της εκμετάλλευσης και του πολέμου, την καπιταλιστική εξουσία και τα μονοπώλια, που θυσιάζουν τους λαούς για τα κέρδη στο όνομα της υπεράσπισης της πατρίδας, άλλοτε με την ανεργία και την πείνα, άλλοτε και με τον πόλεμο. 4

5 Σε κάθε χώρα υπάρχουν δύο έθνη, δύο πατρίδες. Από τη μία των εκμεταλλευτών και από την άλλη των υπό εκμετάλλευση. Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, Αυτές οι ηρωικές σελίδες γράφτηκαν από έναν λαό που δεν έψαχνε και δεν περίμενε σωτήρες, που ήταν αποφασισμένος να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του και τον τόπο του και σ' αυτόν ακριβώς τον αγώνα δεν έκανε σκόντο σε θυσίες, αντίθετα κατέθεσε τις πιο μεγάλες, ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Σήμερα, 70 χρόνια μετά, η Ιστορία ξαναγράφεται από την αρχή και οι λέξεις, οι έννοιες αποκτούν κι άλλο νόημα ακριβώς γιατί θέλουν το λαό να παραμένει απλός θεατής, να μη γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Γι' αυτό κάνουν παρέλαση παλιοί και νέοι "σωτήρες". Γι' αυτό πάνε και έρχονται τα δήθεν "εθνικά συμφέροντα", οι "εθνικές υποθέσεις". Γι' αυτό, άλλωστε, η αστική τάξη τα δικά της ταξικά συμφέροντα τα βαφτίζει εθνικά. Γι' αυτό τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα (...) παρουσιάζονται ως "θυσίες που θα πιάσουν τόπο". Γι' αυτό και οι νέοι κάθε φορά "σωτήρες" τα δικά της συμφέροντα έρχονται πάλι να σώσουν, επιβεβαιώνοντας (...) ότι το παλιό, το σάπιο, πάντα εμφανίζεται με τη μάσκα του νέου. Ποια χώρα, ποιο έθνος έσωσε άραγε η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Ποια πατρίδα προχωράει μπροστά και σπάει τα δεσμά της, όπως το θέλει ο ελληνικός λαός, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό; Αυτοί που σώθηκαν, αυτοί που σώζονται είναι οι καπιταλιστές, οι μονοπωλιακοί όμιλοι. Το πώς έγινε αυτό, το έχει ζήσει τα 6 τελευταία χρόνια ο λαός στο πετσί του. Μείωσαν στο ελάχιστο μισθούς και μεροκάματα, πήραν πίσω κατακτήσεις ποτισμένες με το αίμα του εργατικού κινήματος. Σμπαράλιασαν τα εργατικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα μέσα από ένα πλούσιο πλέον αντεργατικό οπλοστάσιο νόμων. Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα παραμένουν δεμένοι με τις αλυσίδες της ανεργίας, της δουλειάς χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, των μόνιμων χαρατσιών και της αβάσταχτης άμεσης και έμμεσης φορολογίας. Τελικά, ποιος βγαίνει στο ξέφωτο; Σίγουρα μόνο τα μονοπώλια, ένα τμήμα μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων σε συγκεκριμένους κλάδους και όχι βέβαια οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, ο λαός, που θα συνεχίσει να ματώνει για να μην απειληθούν τα κέρδη των λίγων, για να είναι ισχυρή η δική τους, καπιταλιστική ανάπτυξη. 5

6 Απ' αυτή την ισχυρή ανάπτυξη τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση καλλιεργούν προσδοκίες στο λαό ότι έχει κι αυτός να "λαβαίνει κατιτίς", αλλά το ταμείον θα είναι πάλι μείον. Γιατί η ανάπτυξη δεν πάει μόνη της. Πάει μαζί με τη μονιμοποίηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Μαζί με το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ. Μαζί με τους κομμένους μισθούς και συντάξεις. Μαζί με τις κουτσουρεμένες δαπάνες στην Παιδεία, στην Υγεία και την Πρόνοια. Αυτό που προορίζουν για το λαό είναι κάποια ψίχουλα. Το τελευταίο διάστημα οι λέξεις «ελάχιστο» και «κατώτατο» δεσπόζουν στον πολιτικό λόγο των δύο βασικών πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος, της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ο ένας, αύξηση του ελάχιστου μισθού ο άλλος. Είναι τυχαίο; Είμαστε σε μια φάση ύφεσης της κρίσης, σχετικής σταθεροποίησης μετά τη βαθιά καπιταλιστική κρίση, όπου διαφαίνονται θολά μεν αλλά κάποια σημάδια μετάβασης της ελληνικής οικονομίας προς την αναιμική ανάκαμψη. Σ αυτή τη φάση θέλουν να ψαλιδίσουν τις προσδοκίες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Να τις περιορίσουν στο ελάχιστο. Με τρόπο όμως που δεν θα κλονίζει τις λαϊκές αυταπάτες, ότι σιγά σιγά, σταδιακά, θα επανέλθουμε στα προηγούμενα. Χρόνια τώρα, μας γέμιζαν το κεφάλι ότι: τίποτα δεν παράγουμε, ζούμε με δανικά, ότι φταίμε όλοι και άρα πρέπει να πληρώσουμε. Τώρα που φαίνεται πως ίσως περάσουμε σε μια φάση αναιμικής ανάπτυξης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, δε θα πρέπει να ζητούμε να ζήσουμε ικανοποιώντας τις σύγχρονες ανάγκες μας, να απαιτούμε αυτά που μας πήρανε, αλλά να βολευτούμε με τα ψίχουλα, με τα ελάχιστα. Το σίγουρο είναι πως και σ αυτή τη φάση, η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί. Όποιος αμφιβάλλει μπορεί εύκολα να διαπιστώσει ότι η σημερινή δυναμική ανάπτυξης του τουρισμού στην Ελλάδα δε συνοδεύτηκε από ανάκτηση των μεγάλων απωλειών των εργαζόμενων του κλάδου. Θα συνεχίσουν να σπέρνουν αυταπάτες, πως με την ανάπτυξη σταδιακά θα βελτιωθεί η ζωή όλων μας. Εν τω μεταξύ, θα μπουκώνουν χρήμα στο κεφάλαιο, να κάνει επενδύσεις, Τι μας λένε και οι δυο; Ότι το χρέος πρέπει να γίνει βιώσιμο. 6

7 Γιατί; Γιατί έχουν την έγνοια πώς να τακτοποιήσουν τα χρωστούμενα, ώστε να συνεχίσουν το δανεισμό. Να βρίσκουν φτηνό χρήμα να μπουκώνουν το κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις, να βγάλει κέρδη και αν περισσέψει κανένα κόκαλο το ρίχνουμε στο λαό. Θα βγουν λοιπόν στις αγορές, θα συνεχίσουν το δανεισμό και θα φορτώνουν καινούργιο χρέος στις πλάτες του λαού. Θέλουν να τον εγκλωβίσουν στη φάκα του συστήματος με δόλωμα μια νέα άφθαρτη και δήθεν αριστερή δύναμη. Θα αγωνιστούν σκληρά κάνοντας διαπραγματεύσεις στην ΕΕ, αυτές που είναι ανίκανη να κάνει η συγκυβέρνηση. Βλέπετε πόσο κάλπικα είναι τα διλλήματα που βομβαρδίζουν το λαό! Προς ώρας υπόσχονται ψίχουλα και ταυτόχρονα θα αξιοποιούν αυτά τα ψίχουλα για να συνεχίσουν την επίθεση στον κύριο όγκο των μισθωτών και των αυτοαπασχολούμενων. Το ΚΚΕ θα συνεχίζει να αποκαλύπτει το πραγματικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, το δίπολο της νέας συμφοράς, που έρχεται να αντικαταστήσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πριν ακόμα εξελιχθούν στα σημερινά κυβερνητικά συνεταιράκια, τότε που ακόμα ήταν "φως" ο ένας, "σκότος" ο άλλος, όπως έλεγαν στις κοκορομαχίες τους. Σήμερα, χωρίς καθυστέρηση, είναι κρίσιμο ζήτημα, ο λαός και η νεολαία όχι μόνο να μην εγκλωβιστούν σ' αυτήν τη σικέ αντιπαράθεση αλλά και να μην υποταχτούν στα - ξένα προς τα δικά τους - συμφέροντα της αστικής τάξης, των μονοπωλίων. Ας γυρίσουμε την πλάτη στις γνωστές εικόνες της δικομματικής αντιπαράθεσης του παρελθόντος, στη χειρότερη σημερινή τους έκδοση. Η αντιπαράθεσή τους εκφράζει την αντιπαράθεση που υπάρχει μέσα στην ΕΕ για το ποιος θα επωμιστεί τις μεγαλύτερες ζημιές από την κρίση. Όποια αντιπαράθεση και αν έχουν αυτές οι κυβερνήσεις και οι διάφορες χώρες για το ποιο μείγμα διαχείρισης θα ακολουθήσει η Ευρωζώνη, όλες ανεξαιρέτως παίρνουν βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Οι μηχανισμοί εποπτείας της ΕΕ, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, το καθεστώς επιτήρησης για όλα τα κράτη - μέλη θα επιβάλλουν μνημόνια διαρκείας, γι' αυτό και είναι ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της ΝΔ για τα "μνημόνια που τελειώνουν" αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, που θα σκίσει, θα ακυρώσει δήθεν το μνημόνιο. 7

8 Η ΝΔ δεν χρειάζεται να δώσει συστατικές επιστολές στα επιτελεία της αστικής τάξης για να πάρει παράταση στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης. Της αρκεί το αντιλαϊκό βιογραφικό, που μόνο στα δύο χρόνια της διακυβέρνησής της είναι αρκετά πλούσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έχει τέτοιο βιογραφικό γι' αυτό μαζεύει συστατικές επιστολές ανά τον κόσμο, από επιτελεία των καπιταλιστών, γι' αυτό αξιοποιεί τις νέες γνωριμίες του ανά την υφήλιο. Από το Τέξας μέχρι την ευρωπαϊκή λέσχη Μπίλντερμπεργκ, στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας, από τον Ντράγκι μέχρι τον Ασμουσεν, από τον ΣΕΒ μέχρι την Ένωση Ελλήνων Επιχειρηματιών κατάφερε όχι απλά να έχει τους ίδιους συνομιλητές με τη ΝΔ, αλλά και να ανταλλάσσει γνώμες για το πώς θα υπηρετήσει το σύστημα στην Ελλάδα, με το κεφάλαιο χορτάτο και το λαό στη γωνία. Γιατί βιογραφικό διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έχει, έχει κάνει όμως το κουμάντο του δυο χρόνια στην αναμονή, έχει κάνει το κουμάντο του με τη στάση του στο κίνημα που κάνει ό,τι μπορεί για να το διαλύσει, να το παροπλίσει, να μη σηκώσει κεφάλι. Φίλες και φίλοι, Όσο το εργατικό κίνημα υποκλίνεται στους στόχους της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, η σημερινή αφόρητη κατάσταση δεν πρόκειται ν' αλλάξει ουσιαστικά. Όσο η γραμμή της ταξικής πάλης δε σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων και την ΕΕ, θα βιώνουμε την εγγυημένη εξαθλίωση του ελάχιστου μισθού, της ελάχιστης ασφάλισης, της ανεργίας και της ανασφάλειας. Αυτή η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, της επιλογής του δήθεν μικρότερου κακού είναι ρεαλιστική μόνο για τις ανάγκες και τα σχέδια της άρχουσας τάξης. Αν πριν από δυο χρόνια κάποιοι άκουγαν την κριτική του ΚΚΕ στον ΣΥΡΙΖΑ και τη θεωρούσαν από υπερβολική ως εμπαθή, σήμερα έχουν περισσότερες αποδείξεις για να δουν το πού το πάει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και μη μας πούνε κάποιοι, παριστάνοντας τον αφελή, μετρώντας τις λέξεις μας και τις αναφορές μας, ότι ασχολούμαστε περισσότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ από ό,τι με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Ξέρουν πολύ καλά ότι δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αποδείξουμε τα έργα και τις ημέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Είμαστε σίγουροι ότι ο λαός θα τους καταδικάσει αυτή τη φορά πολύ αποφασιστικά... 8

9 Όμως, ο λαός και η νεολαία, όσο κι αν δεν μπορεί πλέον να υποφέρει αυτή την πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, πριν τους στείλει σπίτια τους, θέλει να ξέρει και τι θα ακολουθήσει... Λευκές επιταγές και ραντεβού στα τυφλά δεν πρέπει να ξαναϋπογράψει... Τώρα έχει πείρα: πολλές κυβερνήσεις άλλαξαν, ακόμα και μέσα στην περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, όμως η ζωή των λαϊκών στρωμάτων άλλαζε μόνο προς το χειρότερο. Και άλλαζε προς το χειρότερο γιατί μπορεί αλλαγές στο πολιτικό επίπεδο να είχαμε, όμως στην οικονομία συνέχιζε το πάνω χέρι να το έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το μεγάλο κεφάλαιο, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές. Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που μπορεί να κοιτάξει κατάματα το λαό γιατί δεν ήταν αυτό που μόνο προειδοποίησε απλά. Ήταν αυτό που πήρε και συνεχίζει να παίρνει όλα τα μέτρα, να δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την οργάνωση της πάλης του λαού παντού, για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για το δυνάμωμα της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας. Το βήμα που πραγματοποιήθηκε με το πανελλαδικό συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ την 1 η Νοέμβρη πρέπει να συνεχιστεί. Με μεγαλύτερη επιμονή και αποφασιστικότητα, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την επιτυχία της Πανελλαδικής Απεργίας. Στις 27 Νοέμβρη να μη δουλεύει κανένας εργάτης, κανένας επαγγελματοβιοτέχνης. Θα πρέπει ο εργάτης, ο άνεργος να δει πέρα από το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα, την ίδια την αστική τάξη, ως τάξη που 'χει το κουμάντο, την εξουσία και να βάλει ως στόχο την αλλαγή της στην εξουσία. Σήμερα, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να καλυφτούν διευρυμένες λαϊκές ανάγκες με μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας. Λύση σε όφελος του λαού και βέβαια υπάρχει!!! Και είναι η μόνη ρεαλιστική!!! Ρεαλιστικός δρόμος για την εργατική τάξη είναι ο δρόμος της μαχητικής οργάνωσης της αντεπίθεσης για την ικανοποίηση των αναγκών της, με αφετηρία την ανάκτηση των μεγάλων απωλειών της περιόδου της κρίσης. Αυτή πρέπει να είναι η απαίτησή μας σήμερα. Να πάρουμε πίσω όλες τις απώλειες των τελευταίων πέντε χρόνων. 9

10 Ρεαλιστικός δρόμος για την εργατική τάξη είναι ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, με το λαό στην εξουσία. Για ν' ανοίξει αυτός ο δρόμος απαιτείται μαζικοποίηση των σωματείων, ριζική αλλαγή των συσχετισμών, γραμμή ρήξης και ανατροπής, ριζοσπαστικοί στόχοι πάλης. Απαιτείται ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού. Σύντροφοι και Φίλοι, Χρωστάμε πολλά στην ηρωική γενιά της αθάνατης εθνικής μας αντίστασης, του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, του Δ.Σ.Ε. Χρωστάμε πολλά στους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες του λαϊκού μας κινήματος, που έπεσαν στα πεδία των μαχών, που εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, εξορίστηκαν, πέρασαν τα πάνδεινα, για να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα του αγώνα, του παραδείγματος, της ιστορικής συνέχειας, στον αγώνα για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τις νέες γενιές. Τότε, όπως και σήμερα, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις και τα όργανά τους προσπαθούσαν να σπείρουν στη λαϊκή συνείδηση την ηττοπάθεια, τη «φρονιμάδα». Να πείσουν το λαό ότι οι χιτλερικές στρατιές ήταν αήττητες, πως η αναμέτρηση μαζί τους ισοδυναμούσε με τρέλα. Αποκοτιά, ανάμεσα σε άλλα, βαφτίζουν σήμερα την αντιιμπεριαλιστική αντικαπιταλιστική πάλη. Επισείουν σαν φόβητρο τον «κίνδυνο να απομονωθεί η χώρα»! Αποδείχτηκε, πως όταν υπάρχει μια πρωτοπορία έτοιμη και αποφασισμένη, η λαϊκή ανταπόκριση στο κάλεσμα θα έρθει. Ο συσχετισμός των δυνάμεων δε μένει παγωμένος. Η ανάγκη θα φέρει και την οργή. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Ο 21ος θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, ο αιώνας νέων κοινωνικών επαναστάσεων, που θα φέρουν με μεγαλύτερη ωριμότητα και σταθερότητα την εργατική τάξη και τις άλλες λαϊκές δυνάμεις στην πολιτική εξουσία, για να είναι η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών κίνητρο της οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης. Σας ευχαριστώ. 10